Tytan

TYTAN ALFA

Zgodnie z instrukcjami głównego programu, Tytan Alfa toczył się po zamarzniętej powierzchni księżyca, zbierając dane, które wprawiłyby jego ludzkich twórców w ekstatyczny zachwyt i radość.

Program biologiczny pracowicie zapisywał dane z obserwacji Alfy w głównej pamięci. Ruchliwe cząsteczki na powierzchni pokrytego metanowym błotem lodu były prawdopodobnie istotami żywymi, opartymi na węglu organizmami, które metabolizowały powszechnie dostępne węglowodory z lodu i nasyconych etanem strumieni wpadających do odległych mórz. Były podobne do organizmów odkrytych w morzach przez wcześniejsze sondy, ale zaobserwowano też istotne różnice.

Korzystając z całkowicie biernych obserwacji, gdyż aktywne badania były zakazane przez ograniczenie podstawowe, program biologiczny wydedukował, że ruchome cząsteczki to jakaś psychrofilna forma organizmów. Ich metabolizm wewnętrzny był tak wolny z powodu bytowania w bardzo niskich temperaturach, że w porównaniu z ziemskimi organizmami w ogóle trudno było uznać je za żywe. Najwyraźniej jednak pobierały składniki odżywcze w postaci węglowodorów z lodu, na którym żyły. Ich temperatura wewnętrzna była wyraźnie wyższa od otaczającego je środowiska, wydzielały ciepło i wydaliny — przeważnie gazowy metan, który szybko zamarzał.

Bardzo wolne tempo ich metabolizmu było ważne, uznał program biologiczny. Byłby w stanie prześledzić dość dokładnie jego schemat — gdyby tylko uchylono podstawowe ograniczenie. Podstawowe reakcje metaboliczne organizmów ziemskich odbywały się w czasie rzędu setek nanosekund lub krótszym, natomiast w przypadku tych psychrofili — pełna reakcja trwała dziesiątki milionów nanosekund. Żywe, działające w zwolnionym tempie laboratorium do badań biologicznych.

Niestety, nie można było podążać tą obiecującą ścieżką badań naukowych. Zabraniało tego podstawowe ograniczenie głównego programu. Gdyby taki konflikt zaistniał między dwoma badaczami — ludźmi, doszłoby do szalonych kłótni czy nawet gwałtownej walki. Dla sprzecznych programów komputerowych Alfy nie istniały jednak sprzeczki czy kłótnie. Program nie potrafił nawet odczuć żalu, że omija go taka wspaniała okazja.

Główny program badał następny program, który uznał za ważniejszy. Pamięć główna była bliska osiągnięcia punktu nasycenia. Dane zbierano, ale nie wysyłano ich. Główny program uświadomił sobie, że po osiągnięciu punktu nasycenia będzie musiał zamknąć wszystkie systemy i przejść w tryb hibernacji do chwili otrzymania nowych poleceń.

Główny program ocenił dostępne opcje.

Mógł przesłać przechowane dane. Ale uniemożliwiało mu to podstawowe ograniczenie.

Mógł przejść w tryb hibernacji do chwili otrzymania nowych poleceń. Ale anteny odbiorcze zostały wyłączone, by zapobiec sprzeczności, która mogła mieć wpływ na podstawowe ograniczenie.

Mógł też usunąć wszystkie nagromadzone dane i nadal zbierać nowe.

Z tych wszystkich trzech opcji tylko trzecia nie była sprzeczna z podstawowym ograniczeniem.