Ο Αναγεννημένος Δράκοντας

7 Η Έξοδος από το Βουνό

Ήταν δύσκολος ο δρόμος που πήραν για να φύγουν από το βουνό, αλλά όσο πιο χαμηλά κατέβαιναν, τόσο πιο άχρηστος γινόταν ο μανδύας του Πέριν με τη γούνινη επένδυση. Ώρα με την ώρα, άφηναν πίσω τους από τα απομεινάρια του χειμώνα και έμπαιναν στις πρώτες μέρες της άνοιξης. Τα τελευταία υπολείμματα του χιονιού εξαφανίζονταν και το γρασίδι και τα αγριολούλουδα —λευκές ελπίδες-της-κόρης και ροδαλές αλματούλες― άρχισαν να πλημμυρίζουν τα ψηλά λιβάδια, απ’ όπου περνούσαν. Υπήρχαν περισσότερα δέντρα, με πυκνότερες φυλλωσιές και στα κλαριά τους κελαηδούσαν σιταρήθρες και κίχλες. Επίσης, υπήρχαν λύκοι. Δεν φαίνονταν καθόλου —ακόμα κι ο Λαν ανέφερε ότι δεν είδε κανέναν― αλλά ο Πέριν ήξερε. Κρατούσε το μυαλό του σφιχταμπαρωμένο απέναντί τους, όμως, πού και πού, κάποιο ελαφρύ, σαν πούπουλο, γαργαλητό στο βάθος του νου του, του θύμιζε ότι οι λύκοι ήταν ακόμα εκεί.

Ο Λαν περνούσε τον περισσότερο καιρό του βρίσκοντας τη διαδρομή τους πάνω στο μαύρο άλογό του, τον Μαντάρμπ, ακολουθώντας τα ίχνη του Ραντ, ενώ οι υπόλοιποι ακολουθούσαν τα σημάδια που τους άφηνε ο Πρόμαχος — ένα βέλος, καμωμένο με πέτρες στο χώμα ή σκαλισμένο ανάλαφρα στη βραχώδη πλαγιά μιας διακλάδωσης του μονοπατιού. Γυρίστε από δω. Διασχίστε αυτό το πέρασμα. Πάρτε αυτό το δρομάκι, αυτό το μονοπάτι που άνοιξαν τα ελάφια, από δω, ανάμεσα στα δέντρα και πλάι σ’ αυτό το ρηχό ποταμάκι ― ακόμα κι όταν τίποτα δεν έδειχνε ότι είχε ποτέ περάσει κάποιος από κει. Τίποτα, παρά μονάχα τα σημάδια του Λαν. Μια τούφα γρασίδι ή αγριόχορτα, δεμένη με τον έναν τρόπο για να πει στρίψτε αριστερά ή με τον άλλο τρόπο, για το στρίψτε δεξιά. Ένα λυγισμένο κλωνί. Μια στοίβα πετραδάκια, για να δείξει δύσκολη ανηφοριά πιο μπροστά, δύο φύλλα πιασμένα σε αγκάθι, για απότομη κατηφοριά. Του Πέριν του φαινόταν ότι ο Πρόμαχος είχε εκατό σημάδια και ότι η Μουαραίν τα ήξερε όλα. Ο Λαν σπανίως επέστρεφε, παρά μόνο όταν στρατοπέδευαν, για να διαβουλευτεί με τη Μουαραίν χαμηλόφωνα, μακριά από τη φωτιά. Όταν σηκωνόταν ο ήλιος, συνήθως είχε ήδη φύγει από ώρες.

Η Μουαραίν ήταν πάντα η πρώτη που ανέβαινε στη σέλα ύστερα απ’ αυτόν, ενώ ο ανατολικός ουρανός μόλις ρόδιζε. Η Άες Σεντάι δεν θα κατέβαινε από την Αλντίμπ, τη λευκή φοράδα της, παρά μόνο όταν πύκνωνε το σκοτάδι ή και ακόμα αργότερα, όμως ο Λαν δεν έψαχνε για παραπέρα ίχνη όταν ξεθώριαζε το φως.

«Θα αργήσουμε ακόμα περισσότερο, αν κάποιο άλογο σπάσει το πόδι του», έλεγε ο Πρόμαχος στη Μουαραίν όταν εκείνη παραπονιόταν.

Η απάντησή της ήταν πάντα σχεδόν ίδια. «Αν δεν μπορείς να κάνεις πιο γρήγορα, ίσως πρέπει να σε στείλω στη Μυρέλ, πριν σε πάρουν κι άλλο τα γεράματα. Ε, ίσως αυτό μπορεί να περιμένει, αλλά εσύ πρέπει να μας πας πιο γρήγορα».

Το ύφος της έδειχνε λίγο σαν να ήταν αυτή η απειλή αληθινή και λίγο σαν να αστειευόταν. Υπήρχε ένας τόνος απειλής, πάντως, ή προειδοποίησης, ο Πέριν ήταν σίγουρος γι’ αυτό, επειδή έβλεπε πώς έσφιγγε τα χείλη ο Λαν, ακόμα κι όταν η Μουαραίν άπλωνε ύστερα το χέρι για να του χαϊδέψει τον ώμο παρηγορητικά.

«Ποια είναι η Μυρέλ;» ρώτησε καχύποπτα ο Πέριν, την πρώτη φορά που είχε γίνει αυτό. Ο Λόιαλ κούνησε το κεφάλι, μουρμουρίζοντας κάτι για τα άσχημα πράγματα που πάθαιναν όσοι έχωναν τη μύτη τους στις υποθέσεις των Άες Σεντάι. Το άλογο του Ογκιρανού είχε τριχωτά υποκνήμια και ήταν ψηλό και βαρύ, σαν επιβήτορας ράτσας Ντύραν, αλλά έτσι που κρέμονταν τα μακριά πόδια του Λόιαλ από δεξιά κι αριστερά του, το ζώο έμοιαζε μικρούλικο, σαν μεγάλο πόνυ.

Στο πρόσωπο της Μουαραίν εμφανίστηκε ένα κεφάτο, μυστικοπαθές χαμόγελο. «Απλώς μια Πράσινη αδελφή. Κάποια στην οποία ο Λαν κάποτε θα πρέπει να παραδώσει ένα δέμα για να το φυλάξει».

«Όχι τώρα σύντομα», είπε ο Λαν και το εκπληκτικό ήταν ότι στη φωνή του υπήρχε απροκάλυπτος θυμός. «Ποτέ, αν εξαρτάται από μένα. Θα ζήσεις πολύ περισσότερα χρόνια από μένα, Μουαραίν Άες Σεντάι!»

Έχει πάρα πολλά μυστικά αυτή, σκέφτηκε ο Πέριν, αλλά δεν έκανε άλλη ερώτηση για ένα ζήτημα που κατέλυε το σιδερένιο αυτοέλεγχο του Προμάχου.

Η Άες Σεντάι είχε δέσει πίσω από τη σέλα της ένα δεματάκι τυλιγμένο σε μια κουβέρτα; το λάβαρο του Δράκοντα. Ο Πέριν ένιωθε μια ανησυχία που το είχαν μαζί τους, αλλά η Μουαραίν ούτε είχε ζητήσει τη γνώμη του, ούτε την άκουγε όταν την πρόσφερε μόνος του. Όχι πως θα αναγνώριζε κανείς το λάβαρο, αν το έβλεπε· αλλά ο Πέριν έλπιζε να ήξερε να φυλά μυστικά και από τους άλλους, όπως τα φυλούσε κι απ’ αυτόν.

Το ταξίδι ήταν βαρετό, τουλάχιστον στην αρχή. Τα συννεφιασμένα βουνά έμοιαζαν αρκετά μεταξύ τους, τα περάσματα ελάχιστα διέφεραν. Για δείπνο είχαν συνήθως λαγό, τον οποίο σκότωνε ο Πέριν με τη σφεντόνα του. Δεν είχε αρκετά βέλη και δεν ήθελε να τα ξοδέψει στους λαγούς, σ’ εκείνη τη βραχώδη περιοχή. Για πρωινό είχαν τις πιο πολλές φορές κρύο λαγό, το ίδιο και για μεσημεριανό, που το έτρωγαν χωρίς να ξεπεζέψουν.

Μερικές φορές, όταν στρατοπέδευαν κοντά σε ποταμάκι και υπήρχε ακόμα αρκετό φως για να βλέπουν, ο Πέριν και ο Λόιαλ έπιαναν βουνίσιες πέστροφες· ξάπλωναν μπρούμυτα, με τα χέρια χωμένα ως τον αγκώνα στο παγωμένο νερό και ξεγελούσαν τα ψάρια με τις πράσινες ράχες για να βγουν από τις βραχώδεις κρυψώνες τους. Τα δάχτυλα του Λόιαλ, έτσι μεγάλα που ήταν, είχαν μεγαλύτερη επιδεξιότητα σ’ αυτό κι από τα δάχτυλα του Πέριν.

Μια φορά, τρεις μέρες μετά την αναχώρησή τους, ήρθε και τους βρήκε η Μουαραίν. Τεντώθηκε δίπλα στο ποταμάκι, έλυσε μερικές σειρές μαργαριταρένια κουμπιά για να διπλώσει τα μανίκια και ρώτησε πώς το έκαναν. Ο Πέριν κι ο Λόιαλ αντάλλαξαν έκπληκτες ματιές. Ο Ογκιρανός σήκωσε τους ώμους.

«Αν δεις, δεν είναι τόσο δύσκολο», της είπε ο Πέριν. «Φέρε το χέρι πίσω από το ψάρι, από κάτω, σαν να θες να το γαργαλήσεις στην κοιλιά. Μετά τράβα το έξω. Αλλά θέλει εξάσκηση. Μπορεί να μην πιάσεις τίποτα τις πρώτες φορές που θα δοκιμάσεις».

«Εγώ το προσπαθούσα μέρες μέχρι να πιάσω κάτι», πρόσθεσε ο Λόιαλ. Ήδη έχωνε τις χερούκλες του στο νερό, προσέχοντας τη σκιά του ώστε να μην τρομάξει τα ψάρια.

«Τόσο δύσκολο;» μουρμούρισε η Μουαραίν. Τα χέρια της γλίστρησαν στο νερό ― και έπειτα από μια στιγμή βγήκαν, στάζοντας νερά και κρατώντας μια παχιά πέστροφα που σπαρταρούσε. Η Μουαραίν γέλασε με ενθουσιασμό και την πέταξε στην ακροποταμιά.

Ο Πέριν, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια, κοίταξε το ψάρι, που τιναζόταν στο φως του δύοντος ήλιου. Πρέπει να ζύγιζε τουλάχιστον δυόμισι κιλά. «Ήσουν πολύ τυχερή», είπε. «Αυτές οι μεγάλες πέστροφες συνήθως δεν έρχονται να βρουν καταφύγιο κάτω από τόσο μικρά βράχια. Θα πρέπει να πάμε λιγάκι πιο ψηλά στο ποτάμι. Μέχρι να ξανάρθουν σ’ αυτή την κρυψώνα, θα έχει σκοτεινιάσει».

«Έτσι, ε;» είπε η Μουαραίν. «Πάτε οι δυο σας. Εγώ λέω να μείνω και να ξαναδοκιμάσω».

Ο Πέριν κοντοστάθηκε μια στιγμή και μετά ανηφόρισε την όχθη, πηγαίνοντας σε ένα βράχο που κρεμόταν πάνω από το νερό. Κάτι σκάρωνε η Μουαραίν, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί τι. Αυτό τον ενοχλούσε. Ξάπλωσε μπρούμυτα, πρόσεξε να μην πέσει η σκιά του στο νερό και κοίταξε πάνω από το χείλος. Πέντε-έξι λεπτές μορφές έμεναν ασάλευτες μέσα στο νερό και μόλις που κουνούσαν τα πτερύγιά τους για να κρατηθούν στη θέση τους. Αναστέναξε, μετρώντας με το μάτι ότι όλες μαζί δεν έφταναν στο βάρος το ψάρι της Μουαραίν. Αν ήταν τυχεροί, αυτός και ο Λόιαλ μπορεί να έπιαναν δύο ο καθένας, αλλά οι σκιές των δέντρων στην απέναντι όχθη ήδη απλώνονταν προς τα νερά. Ό,τι κι αν έπιαναν τώρα, δεν θα είχαν άλλη ευκαιρία και ο Λόιαλ από μόνος του είχε αρκετή όρεξη ώστε να καταβροχθίσει αυτές τις τέσσερις και μερικές από τις μεγάλες. Ο Λόιαλ είχε ήδη τα χέρια στο νερό και πλησίαζε μια πέστροφα από πίσω.

Πριν ο Πέριν προλάβει να βάλει καν τα χέρια στο νερό, η Μουαραίν άφησε μια κραυγή. «Τρία φτάνουν, νομίζω. Τα άλλα δύο είναι μεγαλύτερα από το πρώτο».

Ο Πέριν κοίταξε ξαφνιασμένος τον Λόιαλ. «Δεν μπορεί να έπιασε άλλα!»

Ο Ογκιρανός ορθώθηκε, κάνοντας τις μικρές πέστροφες να σκορπίσουν ολόγυρα. «Άες Σεντάι είναι», είπε απλά.

Και φυσικά, όταν ξαναγύρισαν στη Μουαραίν, τρεις μεγάλες πέστροφες κείτονταν στην όχθη. Η Μουαραίν είχε ήδη πιάσει να κουμπώνει ξανά τα μανίκια της.

Ο Πέριν σκέφτηκε να της θυμίσει ότι, όποιος έπιανε το ψάρι, κανονικά το καθάριζε κιόλας, αλλά εκείνη τη στιγμή τα βλέμματά τους αντάμωσαν. Στο απαλό πρόσωπό της δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη έκφραση, αλλά τα μαύρα μάτια της δεν τρεμόπαιξαν καθόλου. Έμοιαζαν να ξέρουν τι ετοιμαζόταν να πει ο Πέριν και το είχαν απορρίψει εξαρχής. Όταν εκείνη γύρισε την πλάτη να φύγει, έμοιαζε πολύ αργά για να πει οτιδήποτε ο Πέριν.

Ο Πέριν, μουρμουρίζοντας μόνος του, έβγαλε το μαχαίρι από τη ζώνη του και άρχισε να ξελεπίζει και βγάζει τα σπλάχνα των ψαριών. «Φαίνεται ότι, ξαφνικά, ξέχασε ότι μοιραζόμαστε τις δουλειές. Φαντάζομαι ότι θα θέλει να τα μαγειρέψουμε και ύστερα να καθαρίσουμε κι από πάνω».

«Έτσι, χωρίς αμφιβολία», είπε ο Λόιαλ, χωρίς να σταματήσει να καθαρίζει το ψάρι του. «Άες Σεντάι είναι».

«Σαν να θυμάμαι ότι το ξανάκουσα κάπου». Το μαχαίρι του Πέριν τίναζε στον αέρα τα λέπια του ψαριού. «Οι Σιναρανοί ήταν πρόθυμοι να της κάνουν τις δουλειές, αλλά τώρα είμαστε μονάχα τέσσερις. Πρέπει να πάμε με τη σειρά. Έτσι είναι το σωστό».

Ο Λόιαλ άφησε ένα γέλιο που έμοιαζε με χρεμέτισμα. «Αμφιβάλλω αν το βλέπει έτσι. Πρώτα ήταν υποχρεωμένη να ανέχεται τον Ραντ, που συνέχεια λογομαχούσε μαζί της και τώρα είσαι έτοιμος να πάρεις τη θέση του. Κατά κανόνα, οι Άες Σεντάι δεν επιτρέπουν σε κανέναν να αντιμιλά. Φαντάζομαι ότι σκοπεύει να μας ξανασυνηθίσει να κάνουμε ό,τι λέει, μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο χωριό».

«Καλή συνήθεια φαίνεται», είπε ο Λαν, ανοίγοντας το μανδύα του. Στο φως που ξεψυχούσε, ήταν σαν να είχε εμφανιστεί από το πουθενά.

Ο Πέριν παραλίγο να πέσει κάτω από την έκπληξη, ενώ τα αυτιά του Λόιαλ πάγωσαν με το ξάφνιασμα. Κανείς τους δεν είχε ακούσει τα βήματα του Προμάχου.

«Μια συνήθεια που κακώς τη χάσατε», πρόσθεσε ο Λαν και μετά προχώρησε με μεγάλες δρασκελιές εκεί που βρίσκονταν η Μουαραίν και τα άλογα. Οι μπότες του δεν άφηναν σχεδόν κανέναν ήχο, ακόμα και σε εκείνο το βραχώδες έδαφος. Όταν απομακρύνθηκε μερικά βήματα, ο μανδύας στη ράχη του δημιουργούσε την τρομαχτική εικόνα μιας ασώματης κεφαλής και χεριών που αιωρούνταν πάνω από το ποταμάκι.

«Τη χρειαζόμαστε για να βρούμε τον Ραντ», είπε απαλά ο Πέριν, «αλλά δεν θα την αφήνω πια να ορίζει τη ζωή μου». Ξανάρχισε το ξελέπισμα με σφρίγος.

Σκόπευε να κρατήσει την υπόσχεση αυτή —ειλικρινά, αυτό σκόπευε― αλλά τις μέρες που ακολούθησαν, με κάποιον τρόπο που δεν καταλάβαινε, βρήκε ότι αυτός και ο Λόιαλ έκαναν το μαγείρεμα, το καθάρισμα και ό,τι άλλη αγγαρεία ερχόταν στο μυαλό της Μουαραίν. Ανακάλυψε, μάλιστα, ότι κάπως είχε αναλάβει να περιποιείται την Αλντίμπ κάθε βράδυ, να βγάζει τη σέλα της φοράδας και να την τρίβει, ενώ η Μουαραίν ξεκουραζόταν πιο πέρα, μοιάζοντας χαμένη στις σκέψεις της.

Ο Λόιαλ παραδόθηκε σ’ αυτό, σαν να ήταν αναπόφευκτο, αλλά όχι ο Πέριν. Προσπάθησε να αρνηθεί, να το παλέψει, αλλά ήταν δύσκολο να αντισταθείς όταν η Μουαραίν έκανε μια λογική υπόδειξη, που μάλιστα έμοιαζε μηδαμινή. Μόνο που πάντα υπήρχε άλλη μια υπόδειξη από πίσω, εξίσου λογική και μηδαμινή, και έπειτα ακόμα μία. Η καθαρή δύναμη της παρουσίας της, η ένταση του βλέμματός της δυσχέραιναν κάθε διαμαρτυρία. Ύψωνε ελαφρά το φρύδι της, για να του δηλώσει ότι ήταν αγενής, γούρλωνε έκπληκτη τα μάτια όταν ο Πέριν αντιδρούσε σε μια τόσο ασήμαντη παράκληση, στύλωνε πάνω του ένα βλέμμα που έκρυβε μέσα του όλα όσα σήμαιναν οι Άες Σεντάι ― όλα αυτά μπορούσαν να τον κάνουν να διστάσει κι από τη στιγμή που θα δίσταζε, δεν υπήρχε τρόπος να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Την κατηγόρησε ότι ασκούσε πάνω του τη Μία Δύναμη, αν και οτ’ αλήθεια δεν πίστευε μέσα ότι ίσχυε αυτό κι εκείνη του είπε να μην είναι βλάκας. Άρχισε να νιώθει σαν ένα κομμάτι σίδερο, το οποίο προσπαθούσε να εμποδίσει τον σιδερά να το σφυρηλατήσει σε δρεπάνι.

Τα Βουνά της Ομίχλης, ξαφνικά, έδωσαν τη θέση τους στους δασωμένους λόφους της Γκεάλνταν, σε μια γη που είχε όλο ανηφοριές και κατηφοριές, όχι όμως πολύ μεγάλες. Τα ελάφια, που στα βουνά συχνά τους κοίταζαν επιφυλακτικά, σαν να μην ήξεραν τι είδους πλάσμα ήταν ο άνθρωπος, εδώ μόλις έβλεπαν άλογα έφευγαν πηδώντας, με τις λευκές ουρές τους να τινάζονται. Ακόμα και το μάτι του Πέριν τώρα έπιανε μόνο φευγαλέα τις βουνίσιες γάτες με τις γκρίζες ραβδώσεις, που χάνονταν σαν τον καπνό. Πλησίαζαν στη χώρα των ανθρώπων.

Ο Λαν σταμάτησε να φορά το μανδύα που άλλαζε χρώματα και γυρνούσε πιο συχνά κοντά τους, για να τους πει τι υπήρχε πιο μπροστά. Σε πολλά μέρη, τα δέντρα ήταν κομμένα. Σε λίγο, τα περικυκλωμένα με πέτρινα τοιχάκια χωράφια και οι αγρότες, που όργωναν γύρω από τις πλαγιές των λόφων, ήταν ένα συνηθισμένο θέαμα, αν και όχι ακριβώς συχνό, μαζί με ανθρώπους που προχωρούσαν σε σειρές στο οργωμένο χώμα και έσπερναν σπόρους, από σακιά κρεμασμένα στους ώμους τους. Στις κορφές των λόφων και τις ράχες υπήρχαν σκόρπιες αγροικίες και αχυρώνες από γκρίζα πέτρα.

Οι λύκοι δεν θα μπορούσαν να είναι εκεί. Οι λύκοι απέφευγαν τα μέρη όπου υπήρχαν άνθρωποι, αλλά ο Πέριν ακόμα τους αισθανόταν ― ένα αθέατο φράγμα, μια διαρκής συνοδεία, που κύκλωνε την έφιππη ομάδα. Τον πλημμύρισε ανυπομονησία· ανυπομονησία για να φτάσει σε χωριό ή σε πόλη, σε οποιοδήποτε μέρος θα υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι, για να διώξουν τους λύκους.

Μία μέρα αφότου αντίκρισαν το πρώτο χωράφι, τη στιγμή που ο ήλιος άγγιζε τον ορίζοντα πίσω τους, έφτασαν στο χωριό της Τζάρα, λίγο βορειότερα από τα σύνορα με την Αμαδισία.