Κορώνα από Ξίφη

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Αστραπές

Από το ψηλό αψιδωτό παράθυρο, σχεδόν ογδόντα πιθαμές πάνω από το έδαφος κι ελάχιστα πιο κάτω από την κορυφή του Λευκού Πύργου, η Ελάιντα ατένιζε μίλια ολόκληρα πέρα από την Ταρ Βάλον, στις κυματιστές πεδιάδες και στα δάση που περιστοίχιζαν τον πλατύ ποταμό Ερινίν, ο οποίος διέτρεχε την περιοχή από τα βορειοδυτικά, προτού χωριστεί γύρω από τα λευκά τείχη της μεγάλης νησιωτικής πόλης. Στο έδαφος, οι μακριές πρωινές σκιές πιτσίλωναν την πόλη, αλλά από εκείνα τα ύψη όλα φάνταζαν φωτεινά και ξεκάθαρα. Ούτε καν οι θρυλικοί «ασκεπείς πύργοι» της Καιρχίν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τον Λευκό Πύργο, ούτε και κανείς από τους υποδεέστερους πύργους της Ταρ Βάλον, παρ' όλο που ήταν ξακουστοί παντού κι όλοι θαύμαζαν τις θολωτές ουρανογέφυρές τους.

Από αυτό το ύψος, μια σχεδόν σταθερή αύρα κάλμαρε κάπως την αφύσικη ζέστη που έζωνε τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια της περασμένης Γιορτής των Φώτων, το χιόνι θα έπρεπε κανονικά να έχει καλύψει το έδαφος σε μεγάλο βάθος, ωστόσο ο καιρός θύμιζε περισσότερο προχωρημένο καλοκαίρι. Άλλο ένα σημάδι -όχι πως χρειαζόταν δηλαδή- ότι πλησίαζε η Τελευταία Μάχη κι ότι ο Σκοτεινός άγγιζε για τα καλά τον κόσμο. Η Ελάιντα δεν άφηνε τη ζέστη να την επηρεάσει, ούτε καν όταν ένιωθε μελαγχολία. Ο λόγος που είχε μεταφέρει τα δώματά της εδώ πάνω δεν είχε να κάνει με τη δροσερή αύρα, ούτε την ένοιαζαν τα τόσο πολλά σκαλιά μέχρι να φτάσει σ' αυτές τις απλοϊκές κάμαρες.

Το απέριττο κοκκινόφαιο πλακόστρωτο κι οι λευκοί μαρμάρινοι τοίχοι, στολισμένοι με λίγες ταπετσαρίες, δεν μπορούσαν να συγκριθούν με το μεγαλείο του σπουδαστηρίου της Άμερλιν, ούτε με τα συνοδευτικά δώματα πιο κάτω. Περιστασιακά, χρησιμοποιούσε ακόμα αυτά τα δωμάτια, τα οποία, κατά τη γνώμη μερικών, συσχετίζονταν με την ισχύ της Έδρας της Άμερλιν, αλλά συνήθως προτιμούσε να μένει και να εργάζεται εδώ. Ο λόγος ήταν η θέα. Όχι της πόλης, του ποταμού ή του δάσους, αλλά αυτού που είχε τις απαρχές του στη βάση των Πύργων.

Τεράστια θεμέλια κι εγκαταστάσεις ανασκαφών απλώνονταν σε όλο το μήκος τής πάλαι ποτέ αυλής όπου εκπαιδεύονταν οι Πρόμαχοι· ψηλοί ξύλινοι γερανοί και στοίβες από κομμένο μάρμαρο και γρανίτη. Ένα στίφος από οικοδόμους κι εργάτες συνωστιζόταν στον χώρο εργασιών σαν μυρμήγκια, κι ένα ατελείωτο καραβάνι από βαγόνια μπαινόβγαινε από τις πύλες και κατευθυνόταν στη βάση των Πύργων, μεταφέροντας ακόμη περισσότερα πετρώματα. Στη μια πλευρά, υψωνόταν ένα «μηχανικό ομοίωμα», όπως το αποκαλούσαν οι οικοδόμοι, αρκετά μεγάλο ώστε να μπαίνουν μέσα οι άντρες σκυφτοί και να μπορούν να παρακολουθούν την κάθε λεπτομέρεια, την ακριβή τοποθέτηση κάθε πέτρας. Έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι από τους εργάτες ήταν αγράμματοι και δεν καταλάβαιναν ούτε τα κείμενα ούτε τα σχεδιαγράμματα των οικοδόμων. Το «μηχανικό ομοίωμα» ήταν μεγάλο όσο μερικά αρχοντικά.

Όταν κάθε βασιλιάς ή βασίλισσα διέθετε το δικό του παλάτι, για ποιον λόγο η Έδρα της Άμερλιν θα έπρεπε να είναι τόσο υποβαθμισμένη και τα δωμάτιά της μόλις λίγο καλύτερα από των απλών αδελφών; Το παλάτι της θα έπρεπε να είναι εφάμιλλο του Λευκού Πύργου σε μεγαλοπρέπεια και να έχει έναν τεράστιο οβελίσκο, δέκα πιθαμές ψηλότερο από τον ίδιο τον Πύργο. Ο αρχιοικοδόμος είχε χλωμιάσει μόλις το άκουσε. Το παλάτι το είχαν κτίσει Ογκιρανοί με τη βοήθεια αδελφών που χρησιμοποιούσαν τη Δύναμη. Ωστόσο, μια ματιά στην έκφραση της Ελάιντα ήταν αρκετή για να αναγκάσει τον Αρχιτεχνίτη Λέρμαν σε γονυκλισία και να της ψελλίσει πως όλα θα γίνονταν σύμφωνα με την επιθυμία της. Λες κι υπήρχε περίπτωση για το αντίθετο.

Έσφιξε το στόμα της από αγανάκτηση. Ήθελε ξανά να έχει στη δούλεψή της Ογκιρανούς οικοδόμους, αλλά για κάποιον λόγο οι Ογκιρανοί βρίσκονταν κλεισμένοι στα στέντιγκ τους. Οι κλητεύσεις της προς το κοντινότερο, το Στέντιγκ Ζεντουάν, στους Μαύρους Λόφους, έπεσαν πάνω σε ένα τείχος άρνησης. Ευγενική μεν, αλλά άρνηση, χωρίς καμιά εξήγηση ακόμα κι απέναντι στην Έδρα της Άμερλιν. Οι Ογκιρανοί ήταν απομονωμένοι. Ίσως πάλι να αποτραβιούνταν από έναν κόσμο γεμάτο ταραχές, να έμεναν παράμερα από τον αλληλοσπαραγμό των ανθρώπων.

Η Ελάιντα έδιωξε αποφασιστικά από το μυαλό της τους Ογκιρανούς. Υπερηφανευόταν πως δεν παρασυρόταν ποτέ σε φαντασιώσεις. Οι Ογκιρανοί ήταν πια ασήμαντοι. Δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο στα δρώμενα του κόσμου, εκτός από τις πόλεις που είχαν χτίσει πριν από τόσο καιρό και που, μια στο τόσο, τις επισκέπτονταν για επισκευές.

Οι άντρες που σέρνονταν σαν τα έντομα κάτω από τα πόδια της την έκαναν να συνοφρυωθεί ελαφρά. Οι κατασκευές προχωρούσαν με αργούς ρυθμούς. Μπορεί οι Ογκιρανοί να ήταν τελειωμένη υπόθεση, αλλά η χρήση της Μίας Δύναμης δεν έπρεπε να αποκλειστεί. Ελάχιστες αδελφές κατείχαν τη δύναμη να υφαίνουν τη Γη, αλλά δεν χρειαζόταν και τόσο πολλή για να ενδυναμώσουν την πέτρα ή για να τη δεσμεύσουν. Ναι! Με τα μάτια του μυαλού της έβλεπε το παλάτι τελειωμένο, τους γεμάτους κιονοστοιχίες διαδρόμους και τους τεράστιους θόλους να λάμπουν με χρυσαφιές αποχρώσεις και τον οβελίσκο να υψώνεται ως τα ουράνια... Η ματιά της ανέβηκε στον ασυννέφιαστο ουρανό, εκεί που θα ορθωνόταν ο οβελίσκος, κι άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό. Ναι! Θα έδινε εντολές σήμερα κιόλας.

Το ρολόι του πύργου, τοποθετημένο σε μια προθήκη στο δωμάτιο που βρισκόταν πίσω της, σήμανε την Τρίτη Αφύπνιση, ενώ μια κωδωνοκρουσία από γκονγκ και καμπάνες αντήχησε σε όλη την πόλη. Ο ήχος έφτανε αμυδρός εδώ πάνω. Χαμογελώντας, η Ελάιντα απομακρύνθηκε από το παράθυρο, έσιαξε το σκιστό κόκκινο φόρεμα από απαλό μετάξι και τακτοποίησε στους ώμους της το πλατύ ραβδωτό επιτραχήλιο της Έδρας της Άμερλιν.

Στο διακοσμημένο επίχρυσο ρολόι, μικροσκοπικές φιγούρες από χρυσάφι, ασήμι και σμάλτο κινήθηκαν σε αρμονία με τους ήχους. Στο πρώτο επίπεδο, κερασφόροι Τρόλοκ με μεγάλα ρύγχη τρέπονταν σε φυγή στην παρουσία κάποιων Άες Σεντάι που φορούσαν μανδύες. Σε ένα άλλο επίπεδο, κάποιος άντρας που συμβόλιζε έναν ψεύτικο Δράκοντα πάσχιζε να αποκρούσει ασημένιους κεραυνούς, οι οποίοι, προφανώς, εκτοξεύονταν από μια δεύτερη αδελφή. Και, πάνω από το καντράν του ρολογιού, αρκετά ψηλότερα από το κεφάλι της, ένας εστεμμένος βασιλιάς και μια βασίλισσα γονάτιζαν μπρος στην Έδρα της Άμερλιν με το επισμαλτωμένο επιτραχήλιο, με τη Φλόγα της Ταρ Βάλον σκαλισμένη σε μια τεράστια φεγγαρόπετρα, τοποθετημένη σε μια χρυσή αψίδα πάνω από το κεφάλι της.

Δεν γελούσε συχνά, αλλά δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα χαρούμενο γελάκι στο άκουσμα του ήχου του ρολογιού. Η Σεμάιλε Σόρενθεν, μεγαλωμένη στο Γκρίζο Άτζα, ονειρευόταν την επιστροφή στις μέρες πριν από τους Πολέμους των Τρόλοκ, όταν κανείς άρχοντας δεν είχε δικαίωμα θρόνου χωρίς την έγκριση του Πύργου. Ωστόσο, τα σχέδια της Σεμάιλε έπεσαν στο κενό, όπως κι η ίδια, κι επί τρεις αιώνες το ρολόι παρέμενε σε μια σκονισμένη αποθήκη, ως κάτι ντροπιαστικό που κανείς δεν τολμούσε να επιδείξει. Μέχρι που ήρθε η Ελάιντα. Ο Τροχός του Χρόνου γύρισε. Όσα υπήρχαν κάποτε θα μπορούσαν να υπάρξουν και στο μέλλον. Έπρεπε να υπάρξουν.

Το ρολόι της προθήκης αντιστάθμισε την πόρτα που οδηγούσε στο καθιστικό καθώς και στο υπνοδωμάτιο και στο μπουντουάρ, λίγο πιο πέρα. Πανέμορφες ταπετσαρίες, χρωματιστά σχέδια από το Δάκρυ, το Κάντορ και το Άραντ Ντόμαν, με χρυσαφιές κι ασημιές κλωστές να λαμπυρίζουν ανάμεσα στις απλές βαφές, κρέμονταν αντικριστά η μία στην άλλη. Ανέκαθεν της άρεσε η τάξη. Το χαλί, που κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του πλακόστρωτου πατώματος, είχε έρθει από το Τάραμπον, σε πρασινοκόκκινο και χρυσό καμβά. Τα πολυτιμότερα χαλιά ήταν τα μεταξένια. Σε κάθε γωνιά του δωματίου, ένας μαρμάρινος πλίνθος, σκαλισμένος με ανεπιτήδευτες κάθετες χαρακιές, είχε στην κορυφή του ένα λευκό βάζο από εύθραυστη πορσελάνη των Θαλασσινών με δύο δωδεκάδες κόκκινα ρόδα τοποθετημένα προσεκτικά. Με τόση ξηρασία και ζέστη, απαιτείτο οπωσδήποτε η χρήση της Μίας Δύναμης για να ανθίσουν τα λουλούδια αυτά. Κατά τη γνώμη της, άξιζε τον κόπο. Επιχρυσωμένα σκαλίσματα κάλυπταν το μοναδικό κάθισμα —κανείς δεν επιτρεπόταν να είναι καθιστός παρουσία της- και το γραφείο, αλλά στο άχαρο στυλ της Καιρχίν. Πράγματι, το δωμάτιο ήταν αρκετά απλό, με το ταβάνι μόλις δύο πιθαμές ψηλά, αλλά έκανε τη δουλειά του μέχρι να ετοιμαστεί το παλάτι της. Η θέα, άλλωστε, θα την αποζημίωνε.

Η σκαλισμένη σε φεγγαρόπετρες Φλόγα της Ταρ Βάλον στην ψηλή ράχη του καθίσματος ξεχώριζε, καθώς η Ελάιντα έγειρε επάνω του το μελαχρινό της κεφάλι. Τίποτα δεν «διατάρασσε» τη στιλπνή επιφάνεια του γραφείου, εκτός από τρία λουστραρισμένα κουτιά από την Αλτάρα που ήταν τοποθετημένα επάνω του. Άνοιξε το κουτί που απεικόνιζε χρυσά γεράκια ανάμεσα σε λευκά σύννεφα και πήρε μια λεπτό φύλλο χαρτιού από την κορυφή ενός σωρού αναφορών κι αλληλογραφίας που βρισκόταν στο εσωτερικό.

Για εκατοστή ίσως φορά, διάβασε το μήνυμα που είχε φθάσει με ταξιδιωτικό περιστέρι από την Καιρχίν, δώδεκα μέρες πριν. Ελάχιστοι στον Πύργο γνώριζαν την ύπαρξή του και μονάχα η ίδια ήξερε το περιεχόμενο και μπορούσε να πάρει μια ιδέα τού τι σήμαινε. Η σκέψη και μόνο την έκανε να γελάσει ξανά.

Δεν το υπέγραφε κανείς, αλλά δεν ήταν αναγκαίο. Μόνο η Γκαλίνα Κάσμπαν θα έστελνε ένα τόσο μεγαλοπρεπές μήνυμα. Η Ελάιντα εμπιστευόταν την Γκαλίνα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, με εξαίρεση τον εαυτό της. Όχι ότι εμπιστευόταν κάποιον πλήρως, αλλά η ηγέτιδα του Κόκκινου Άτζα άξιζε την εμπιστοσύνη της. Σε τελική ανάλυση, κι η ίδια είχε ξεπηδήσει από το Κόκκινο Άτζα και θεωρούσε πώς ήταν κατά μεγάλο ποσοστό Κόκκινη.

Ο Ραντ αλ'Θόρ —ο Αναγεννημένος Δράκοντας, ο άνθρωπος που ήταν έτοιμος να καταπιεί τον κόσμο και που ήδη είχε καταπιεί μεγάλο μέρος του- ο Ραντ αλ'Θόρ προστατευόταν κι ελεγχόταν από την Γκαλίνα. Κανείς απ' όσους τον υποστήριζαν δεν το ήξερε. Σε αντίθετη περίπτωση, η διατύπωση κι η φρασεολογία θα άλλαζαν. Κρίνοντας από πρωτύτερα μηνύματα, φαίνεται πως είχε ανακαλύψει ξανά την ικανότητα να Ταξιδεύει, ένα Ταλέντο που είχε χαθεί για τις Άες Σεντάι από το Τσάκισμα του Κόσμου. Ωστόσο, αυτό δεν τον είχε σώσει. Επιπλέον, είχε πέσει στα χέρια της Γκαλίνα. Προφανώς, είχε τη συνήθεια να πηγαινοέρχεται χωρίς ειδοποίηση. Ποιος θα υποπτευόταν πως αυτήν τη φορά δεν είχε φύγει, αλλά απαχθεί; Κάτι σαν νευρικό γελάκι ξεπήδησε από τον λαιμό της.

Μέσα σε μία εβδομάδα, δύο το πολύ, ο αλ'Θόρ θα βρισκόταν στον Πύργο, στενά επιτηρούμενος και φρουρούμενος μέχρις ότου η Τάρμον Γκάι'ντον, ο όλεθρος που είχε εξαπολύσει στον κόσμο, να λάβαινε τέλος. Ήταν τρέλα να αφεθεί ελεύθερος ένας άντρας με την ικανότητα της διαβίβασης, αλλά, πάνω απ' όλα, ο άντρας για τον οποίο η προφητεία ανέφερε πως θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Σκοτεινό στην Τελευταία Μάχη, κάτι που -μακάρι, στο όνομα του Φωτός- δεν θα γινόταν παρά σε αρκετά χρόνια στο μέλλον. Θα χρειάζονταν χρόνια για να ξαναφτιαχτεί ο κόσμος, αρχίζοντας με την ανατροπή όσων είχε καταφέρει ο αλ'Θόρ.

Βέβαια, η ζημιά που είχε κάνει δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτή που θα έκανε αν ήταν ελεύθερος. Για να μην αναφέρουμε την πιθανότητα να σκοτωθεί προτού ακόμα καταστεί αναγκαίος. Εν πάση περιπτώσει, έπρεπε να φασκιώσουν σαν μωρό αυτόν τον ενοχλητικό νεαρό και να τον κρατήσουν μακριά από φασαρίες μέχρι να ερχόταν η ώρα να τον πάνε στο Σάγιολ Γκουλ. Έπειτα, αν φυσικά επιβίωνε...

Η Ελάιντα σούφρωσε τα χείλη της. Οι Προφητείες του Δράκοντα έλεγαν πως δεν θα τα κατάφερνε, κι αυτό αναμφισβήτητα ήταν το καλύτερο.

«Μητέρα;» Η Ελάιντα τσιτώθηκε μόλις ακούστηκε η φωνή της Αλβιάριν. Μπήκε χωρίς καν να χτυπήσει! «Σου φέρνω νέα από τα Άτζα, Μητέρα». Λεπτοκαμωμένη και με ψυχρή έκφραση, η Αλβιάριν φορούσε το στενό λευκό επώμιο των Τηρητριών που ταίριαζε με το φόρεμά της, καταδεικνύοντας πως προερχόταν από το Λευκό Άτζα. Με τη λέξη «Μητέρα» που βγήκε από τα χείλη της δεν αποσκοπούσε τόσο στον ανάλογο σεβασμό, όσο στο να δείξει πως της απηύθυνε τον λόγο ως ίση προς ίση.

Η παρουσία της Αλβιάριν ήταν αρκετή για να εξαφανίσει την καλή διάθεση της Ελάιντα. Το γεγονός πως η Τηρήτρια των Χρονικών καταγόταν από το Λευκό Άτζα κι όχι από το Κόκκινο δεν ήταν παρά μια πικρή υπενθύμιση των αδυναμιών της όταν πρωτοανατράφηκε. Εντάξει, η αλήθεια ήταν πως κάποιες από αυτές είχαν χάσει τη σημασία τους με τον καιρό, αλλά όχι όλες. Όχι ακόμα. Είχε κουραστεί να τα βάζει με τον εαυτό της επειδή είχε τόσο λίγους προσωπικούς κατασκόπους έξω από το Άντορ, όπως και για το ότι οι προκάτοχοι της ίδιας καθώς και της Αλβιάριν είχαν δραπετεύσει - ή, μάλλον, είχαν βοηθηθεί να δραπετεύσουν. Με κάποιον τρόπο, είχαν καταφέρει να το σκάσουν προτού τους αρπάξουν τα κλειδιά του τεράστιου δικτύου της Άμερλιν.

Ήθελε όσο τίποτα άλλο αυτό το δίκτυο, το οποίο ήταν δικό της δικαιωματικά. Η παράδοση απαιτούσε από τα Άτζα να στέλνουν στην Τηρήτρια ακόμα και τις παραμικρές σταλαγματιές πληροφορίας που συγκέντρωναν οι πράκτορές τους και που ήθελαν να μοιραστούν με την Άμερλιν, αλλά η Ελάιντα ήταν πεπεισμένη πως η γυναίκα κρατούσε αποκλειστικά για τον εαυτό της ένα ελάχιστο ποσοστό αυτής της, ούτως ή άλλως, μικρής ροής. Ωστόσο, δεν μπορούσε να ζητήσει άμεσες πληροφορίες από τα Άτζα. Κακό πράγμα να είσαι αδύναμος και να μην έχεις τη δυνατότητα να ζητήσεις βοήθεια από τον κόσμο ή, τουλάχιστον, από τον Πύργο που, για την ίδια, αντιπροσώπευε ολόκληρο τον κόσμο.

Η έκφραση της Ελάιντα παρέμεινε εξίσου ψυχρή με αυτήν της άλλης γυναίκας· τη χαιρέτησε με ένα αχνό νεύμα, προσποιούμενη πως μελετούσε κάτι χαρτιά στο λουστραρισμένο κουτί. Τα τακτοποίησε ήρεμα και με αργές κινήσεις τα τοποθέτησε ξανά στη θέση τους. Στην πραγματικότητα, δεν είχε διαβάσει λέξη. Το να αφήσει την Αλβιάριν να περιμένει ήταν πικρόχολο, γιατί τόνιζε την ασημαντότητα της δεύτερης, όμως αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να συμπεριφερθεί σε κάποιον που κανονικά θα έπρεπε να την υπηρετεί.

Η επιθυμία κι η απόφαση μιας Άμερλιν ήταν θέσφατο, ο λόγος της αιώνιος νόμος. Ωστόσο, σε πρακτικό επίπεδο, χωρίς την υποστήριξη της Αίθουσας του Πύργου, πολλές από αυτές τις αποφάσεις παρέμεναν στα χαρτιά. Καμιά αδελφή δεν θα τολμούσε να δείξει ανυπακοή σε μια Άμερλιν, όχι άμεσα τουλάχιστον, αν και πολλά διατάγματα απαιτούσαν την εφαρμογή εκατοντάδων άλλων διαδικασιών προκειμένου να πραγματοποιηθούν. Στις καλύτερες των περιπτώσεων, τα θέματα αυτά προχωρούσαν με αργούς ρυθμούς, τόσο αργούς που μερικές φορές ήταν σαν να μην υφίστανται καθόλου, κι αυτό δεν ήταν ό,τι πιο ευχάριστο.

Η Αλβιάριν στεκόταν εκεί, ήρεμη σαν παγωμένη λιμνούλα. Κλείνοντας το κουτί από την Αλτάρα, η Ελάιντα κράτησε έξω το κομμάτι του χαρτιού που θα της έδινε την τελική νίκη. Το ψηλάφισε αφηρημένα με τα δάχτυλά της. Ήταν ένα φυλαχτό. «Μήπως η Τέσλυν κι η Τζολίνε καταδέχτηκαν τελικά να στείλουν νεότερα της ασφαλούς άφιξής τους;»

Ήταν μια υπενθύμιση προς την Αλβιάριν πως καμιά τους δεν έπρεπε να θεωρεί τον εαυτό της απρόσβλητο. Ουδείς νοιαζόταν για το τι συνέβη στο Έμπου Νταρ, κι η Ελάιντα λιγότερο απ' όλους. Η πρωτεύουσα της Αλτάρα θα μπορούσε να χαθεί κάτω από τα κύματα κι, εκτός από τους εμπόρους, να μην το έπαιρνε είδηση κανείς, ούτε καν η υπόλοιπη επαρχία της Αλτάρα. Η Τέσλυν, όμως, ήταν μέλος της Αίθουσας δεκαπέντε σχεδόν χρόνια προτού η Ελάιντα την προστάξει να παραιτηθεί. Αν η Ελάιντα έστελνε μια Καθήμενη -μια Κόκκινη Καθήμενη- η οποία είχε υποστηρίξει την άνοδό της ως πρέσβειρα σε έναν προδιαγεγραμμένο θρόνο, χωρίς κανείς να είναι σίγουρος γιατί, και με δεκάδες φήμες να κυκλοφορούν, τότε θα είχε τη δυνατότητα να αντιτεθεί στον καθένα. Η Τζολίνε ήταν διαφορετική περίπτωση. Είχε κρατήσει την έδρα της για το Πράσινο Άτζα λίγες εβδομάδες μονάχα κι όλοι ήταν σίγουροι πως το Πράσινο την είχε εκλέξει για να αποδείξει πως δεν πτοείται από την καινούργια Άμερλιν, η οποία τής είχε επιβάλει μια τρομερή ποινή. Τέτοια αυθάδεια δεν θα περνούσε έτσι, φυσικά, και δεν πέρασε. Όλοι το ήξεραν.

Ήταν, επίσης, μια υπενθύμιση προς την Αλβιάριν, πως κι εκείνη ήταν ευάλωτη, αλλά η λεπτοκαμωμένη γυναίκα απλώς χαμογέλασε ψυχρά. Όσο η Αίθουσα παρέμενε ως είχε, ήταν όντως απρόσβλητη. Ξεφύλλισε τα χαρτιά που κρατούσε στο χέρι της και τράβηξε ένα. «Δεν υπάρχει κανένα νέο από την Τέσλυν, ούτε από την Τζολίνε, Μητέρα, αν κι από τις ειδήσεις που έχεις λάβει μέχρι τώρα από τους θρόνους...» Το χαμόγελο βάθυνε, πλησιάζοντας επικίνδυνα τη θυμηδία. «Βάλθηκαν όλοι να δουν πόσο τους παίρνει, να διαπιστώσουν αν όντως είσαι τόσο δυνατή όσο... όσο η προκάτοχός σου». Ακόμα κι η Αλβιάριν ήταν αρκετά συνετή ώστε να μην αναφέρει το όνομα της Σάντσε παρουσία της άλλης γυναίκας. Ωστόσο, ήταν αλήθεια: κάθε βασιλιάς και βασίλισσα, ακόμα και μερικοί ευγενείς, έμοιαζαν να δοκιμάζουν τα όρια της αντοχής της. Θα έπρεπε, λοιπόν, να κάνει κάτι προς παραδειγματισμό.

Η Αλβιάριν συνέχισε, κοιτώντας το χαρτί: «Πάντως, έχουμε νέα κι από το Έμπου Νταρ. Μέσω του Γκρίζου Άτζα». Άραγε, είχε δώσει επίτηδες έμφαση για να την κάνει να νιώσει ακόμα πιο άσχημα; «Φαίνεται πως η Ηλαίην Τράκαντ κι η Νυνάβε αλ'Μεάρα βρίσκονται εκεί. Μπλοφάρουν, δίνοντας την εντύπωση αληθινών αδελφών με τις ευχές της επαναστατημένης... πρεσβείας... στη Βασίλισσα Τάυλιν. Υπάρχουν κι άλλες δύο -δεν έχουν αναγνωριστεί ακόμα- που μπορεί να κάνουν το ίδιο. Η λίστα με τους υποστηρικτές των επαναστατών είναι ανολοκλήρωτη. Ίσως να είναι κι απλοί σύντροφοι. Το Γκρίζο Άτζα δεν είναι βέβαιο».

«Μα το Φως, τι δουλειά έχουν στο Έμπου Νταρ;» ρώτησε η Ελάιντα αποπεμπτικά. Η Τέσλυν σίγουρα θα τους είχε αναφέρει αυτό ειδικά. «Το Γκρίζο αφήνει να διαρρεύσουν διάφορες φήμες. Το μήνυμα της Τάρνα ανέφερε πως βρίσκονται μαζί με τους επαναστάτες στο Σαλιντάρ». Η Τάρνα Φάιρ είχε αναφέρει πως κάπου εκεί βρισκόταν κι η Σιουάν Σάντσε, όπως επίσης κι ο Λογκαίν Άμπλαρ, που διέδιδαν αυτά τα αισχρά ψέματα, τα οποία καμιά Κόκκινη αδελφή δεν θα ξέπεφτε να παραδεχτεί, πόσω μάλλον να αρνηθεί. Ήταν τόσο σίγουρο πως η Σάντσε είχε αναμειχθεί σ' αυτήν τη χυδαιότητα, όσο και το ότι ο ήλιος θα έβγαινε αύριο από την ανατολή. Γιατί να μην είχε αποσυρθεί όσο ήταν ακόμα καιρός και να μην πέθαινε με ευπρέπεια, μακριά απ' όλους, όπως οι άλλες σιγανεμένες γυναίκες;

Χρειάστηκε να ζοριστεί για να μην πάρει βαθιά ανάσα. Ο Λογκαίν θα απαγχονιζόταν ήρεμα μόλις ξεμπέρδευαν με τους επαναστάτες. Άλλωστε, ο περισσότερος κόσμος τον νόμιζε νεκρό από καιρό. Η αισχρή δυσφήμιση ότι το Κόκκινο Άτζα τον είχε ανακηρύξει ψεύτικο Δράκοντα θα πέθαινε μαζί του. Μόλις ξεμπέρδευαν με τους επαναστάτες, αυτή η Σάντσε θα αναγκαζόταν να παραδώσει τα κλειδιά στους κατασκόπους τής Άμερλιν, καθώς επίσης και να κατονομάσει τους προδότες που την είχαν βοηθήσει να δραπετεύσει. Είχε την απερίσκεπτη ελπίδα πως το όνομα της Αλβιάριν θα υπήρχε ανάμεσά τους. «Δεν βλέπω για ποιον λόγο η αλ'Μεάρα θα έτρεχε μέχρι το Έμπου Νταρ ισχυριζόμενη πως είναι μία Άες Σεντάι, πολύ περισσότερο η Ηλαίην. Εσύ τι νομίζεις;»

«Εσύ πρόσταξες να βρεθεί η Ηλαίην, Μητέρα. Είναι το ίδιο σημαντικό με το να αναχαιτίσεις τον αλ'Θόρ, έτσι είπες. Ανάμεσα σε τριακόσιους επαναστάτες στο Σαλιντάρ ήταν αδύνατον να κάνουμε κάτι, αλλά στο Παλάτι Τάρασιν δεν θα είναι τόσο προστατευμένη».

«Δεν έχω χρόνο για κουτσομπολιά και φήμες». Η Ελάιντα έμοιαζε να φτύνει με περιφρόνηση την κάθε λέξη. Άραγε, η Αλβιάριν ήξερε περισσότερα απ' ό,τι έπρεπε όταν ανέφερε την αναχαίτιση του αλ'Θόρ; «Σου προτείνω να ξαναδιαβάσεις την αναφορά της Τάρνα και να αναρωτηθείς κατά πόσον ακόμα κι οι επαναστάτες θα επέτρεπαν σε μια Αποδεχθείσα να υποκριθεί στο επώμιο».

Η Αλβιάριν την περίμενε με εμφανή καρτερικότητα να τελειώσει. Κατόπιν, εξέτασε άλλη μια φορά τη δέσμη και τράβηξε τέσσερα φύλλα ακόμα. «Η πράκτορας του Γκρίζου έστειλε μερικά σχέδια», είπε μελιστάλαχτα, απλώνοντάς της τις σελίδες. «Δεν είναι καμιά σπουδαία καλλιτέχνιδα, αλλά μπορείς να αναγνωρίσεις την Ηλαίην και τη Νυνάβε». Η Ελάιντα δεν πήρε στα χέρια της τα σχέδια κι, έπειτα από ένα λεπτό, η άλλη τα τοποθέτησε μαζί με τα υπόλοιπα.

Η Ελάιντα αισθάνθηκε το χαρακτηριστικό χρώμα της οργής και της αμηχανίας να φουντώνει στα μάγουλα της. Η Αλβιάριν επίτηδες δεν της είχε δείξει από την αρχή αυτά τα σχέδια. Τα αγνόησε, μια κι ό,τι κι αν έκανε θα την έφερνε σε ακόμα πιο αμήχανη θέση, κι η φωνή της έγινε ψυχρή. «Θέλω να συλληφθούν και να παρουσιαστούν μπροστά μου», είπε τελικά.

Η έλλειψη περιέργειας στο πρόσωπο της Αλβιάριν έκανε την Ελάιντα να αναρωτηθεί πόσα πράγματα ήξερε η άλλη γυναίκα, τα οποία υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να ξέρει. Η αλ'Μεάρα ίσως όντως να τους καθοδηγούσε στον αλ'Θόρ, μια και κατάγονταν από το ίδιο χωριό. Το γνώριζαν όλες οι αδελφές, όπως επίσης γνώριζαν ότι η Ηλαίην ήταν Κόρη-Διάδοχος του Άντορ κι ότι η μάνα της ήταν νεκρή. Οι αόριστες διαδόσεις που συνέδεαν τη Μοργκέις με τους Λευκομανδίτες ήταν ως επί το πλείστον ανοησίες, αφού ουδέποτε θα απευθυνόταν στα Τέκνα του Φωτός για βοήθεια. Ήταν νεκρή, το πτώμα άφαντο, κι η Ηλαίην θα γινόταν Βασίλισσα. Αν, φυσικά, μπορούσαν να την αποσπάσουν από τους επαναστάτες προτού οι Οίκοι του Άντορ ανέβαζαν στον Θρόνο του Λιονταριού την Ντυέλιν. Δεν ήταν ευρέως γνωστό τι ακριβώς καθιστούσε την Ηλαίην σημαντικότερη από οποιονδήποτε άλλον ευγενή που διεκδικούσε τον θρόνο με αξιώσεις, πέρα από το γεγονός πως μια μέρα θα γινόταν Άες Σεντάι.

Κάποιες φορές, η Ελάιντα είχε την ικανότητα της Πρόβλεψης, ένα Ταλέντο που πολλοί νόμιζαν πως είχε χαθεί πριν από την εμφάνισή της. Αρκετό καιρό πριν, είχε Προβλέψει πως ο Βασιλικός Οίκος του Άντορ κρατούσε στα χέρια του το κλειδί της νίκης στην Τελευταία Μάχη. Πάνω από είκοσι πέντε χρόνια πριν, μόλις έγινε φανερό πως η Μοργκέις Τράκαντ θα κέρδιζε τον θρόνο της Διαδοχής, η Ελάιντα προσκολλήθηκε στο -τότε- κορίτσι. Δεν είχε ιδέα για ποιον λόγο ήταν τόσο καθοριστικός ο ρόλος της Ηλαίην, αλλά η Πρόβλεψη δεν αποδεικνυόταν ποτέ ψευδής. Υπήρχαν φορές που μισούσε το Ταλέντο της. Γενικώς, μισούσε ό,τι δεν μπορούσε να ελέγξει.

«Τις θέλω και τις τέσσερις, Αλβιάριν», είπε. Οι άλλες δύο ήταν σίγουρα λιγότερο σημαντικές, αλλά δεν το διακινδύνευε. «Διαβίβασε αμέσως στην Τέσλυν τις διαταγές μου. Πες της -όπως, επίσης, και στην Τζολίνε- ότι, αν από δω και πέρα δεν στέλνουν τακτικότατες αναφορές, θα μετανιώσουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν. Θέλω να συμπεριληφθούν κι οι πληροφορίες από τη Μακούρα». Τα χείλη της συστράφηκαν σε αυτήν την τελευταία πρόταση.

Το όνομα έκανε την Αλβιάριν να νιώσει άβολα, κι όχι άδικα. Άλλωστε, κάθε αδελφή θα ένιωθε άβολα με το απεχθές εκχύλισμα της Ρόντε Μακούρα. Η διχαλόριζα δεν ήταν θανατηφόρα -τουλάχιστον ξυπνούσες, αν είχες πιει αρκετή για να σε πάρει ο ύπνος- αλλά ένα τσάι που νέκρωνε την ικανότητα διαβίβασης μιας γυναίκας, έμοιαζε καταλυτικό για μία Άες Σεντάι. Κρίμα που η πληροφορία δεν είχε ληφθεί προτού φύγει η Γκαλίνα. Αν η διχαλόριζα είχε το ίδιο αποτέλεσμα και στους άντρες, όπως φαινόταν ότι είχε στις γυναίκες, το έργο της θα ήταν σαφούς απλούστερο.

Η ανησυχία της Αλβιάριν δεν διήρκεσε περισσότερο από μια στιγμή. Ένα λεπτό αργότερα είχε ανακτήσει την αυτοκυριαρχία της, ακλόνητη σαν ένα τείχος από πάγο. «Όπως επιθυμείς, Μητέρα. Είμαι σίγουρη πως θα υπακούσουν τάχιστα, όπως είναι και το σωστό άλλωστε».

Μια αναλαμπή οργής διέτρεξε την Ελάιντα, σαν πυρκαγιά σε ξερό βοσκοτόπι. Είχε τη μοίρα του κόσμου στα χέρια της και δεν μπορούσε να ανεχτεί ασήμαντα εμπόδια να ξεφυτρώνουν διαρκώς μπροστά της. Ήταν ήδη ενοχλητικό να ασχολείται με επαναστάτες και δύστροπους ηγεμόνες, αλλά φαίνεται πως υπήρχαν και κάμποσες Καθήμενες που ψιθύριζαν διάφορα και γκρίνιαζαν πίσω από την πλάτη της, καθιστώντας την πρόσφορο έδαφος εκμετάλλευσης από την άλλη γυναίκα. Μονάχα έξι βρίσκονταν σταθερά υπό την κυριαρχία της κι υποπτευόταν τουλάχιστον άλλες τόσες που θα άκουγαν προσεκτικά την Αλβιάριν προτού ψηφίσουν. Τίποτα σημαντικό δεν γινόταν δεκτό στην Αίθουσα, εκτός κι αν συμφωνούσε η Αλβιάριν. Δεν επρόκειτο για ανοικτή συμφωνία, δεν υφίστατο καμιά παραδοχή ότι η Αλβιάριν ασκούσε περισσότερη επιρροή ή δύναμη από αυτές μιας Τηρήτριας, ωστόσο αν η Αλβιάριν είχε διαφορετική γνώμη... Αν μη τι άλλο, δεν είχαν φθάσει στο σημείο να απορρίψουν κάτι σταλμένο από την Ελάιντα. Απλώς κωλυσιεργούσαν και συχνά καθυστερούσαν να ανταποκριθούν στις επιθυμίες της. Ένιωθαν ευχάριστα με τιποτένιες μικρολεπτομέρειες. Κάποιες Άμερλιν δεν διέφεραν πολύ από ανδρείκελα αφ' ης στιγμής η Αίθουσα είχε αποκτήσει τη συνήθεια να απορρίπτει όσα εισηγούνταν.

Έσφιξε τα χέρια της κι ένας ξερός ήχος ακούστηκε από το φύλλο του χαρτιού.

Η Αλβιάριν έμεινε ακίνητη σαν προτομή, κάτι που ελάχιστα ενδιέφερε την Ελάιντα. Τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους. Οι επαναστάτες θα συντρίβονταν κι η Αίθουσα θα τρομοκρατείτο, η Αλβιάριν θα αναγκαζόταν να γονυπετήσει μπροστά της και κάθε ευέξαπτος ηγεμόνας -από την Τενόμπια της Σαλδαία, η οποία κρύφτηκε για να αποφύγει την απεσταλμένη της, μέχρι τον Μάτιν Στεπάνεος του Ίλιαν, ο οποίος προσπαθούσε για άλλη μια φορά να τα έχει καλά με όλους, συμφωνώντας τόσο μαζί της όσο και με τους Λευκομανδίτες και τον αλ'Θόρ- θα υπέκυπτε. Η Ηλαίην θα στεφόταν Βασίλισσα στο Κάεμλυν χωρίς τον αδερφό της να ανακατεύεται στα πόδια της κι έχοντας πλήρη επίγνωση του ποιος την είχε ενθρονίσει. Λίγος καιρός παραμονής στον Πύργο θα έκανε το κορίτσι εύπλαστο πηλό στα χέρια της Ελάιντα.

«Θέλω να ξετρυπώσετε αυτούς τους άντρες, Αλβιάριν». Δεν χρειαζόταν να αναφέρει ποιους εννοούσε. Ο μισός Πύργος μιλούσε ανοικτά για αυτούς τους άντρες στον Μαύρο τους Πύργο κι ο άλλος μισός ψιθύριζε για λογαριασμό τους στα μουλωχτά.

«Λαμβάνουμε ανησυχητικές αναφορές, Μητέρα». Η Αλβιάριν κοίταξε στα πεταχτά τα χαρτιά της για άλλη μια φορά κι η Ελάιντα νόμισε πως ήταν μια πράξη αμηχανίας. Η κοπέλα δεν τράβηξε άλλες σελίδες κι η Ελάιντα σκέφτηκε πως, ακόμα κι αν δεν την απασχολούσε τίποτε άλλο, θα έπρεπε κάποια στιγμή να ασχοληθεί με αυτόν τον ανίερο κοπροσωρό έξω από το Κάεμλυν.

«Κι άλλες φήμες; Πιστεύεις τις ιστορίες όλων αυτών που συναγελάζονται στο Κάεμλυν, παρασυρμένοι από αυτήν την πρόστυχη αμνηστία;» Δεν συγκρίνονταν με όσα είχε κάνει ο αλ'Θόρ και δεν αποτελούσαν αιτία σοβαρής ανησυχίας. Απλώς, επρόκειτο για μια λέρα που έπρεπε να καθαριστεί προτού η Ηλαίην στεφόταν στο Κάεμλυν.

«Όχι βέβαια, Μητέρα, μα...»

«Θα ηγηθεί η Τοβέιν. Το Κόκκινο Άτζα είναι το πλέον κατάλληλο να αναλάβει το έργο αυτό». Η Τοβέιν Γκάζαλ είχε απομακρυνθεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια από τον Πύργο, μέχρι που η Ελάιντα την κάλεσε ξανά. Οι άλλες δύο Κόκκινες Καθήμενες που είχαν παραιτηθεί την ίδια εποχή σε ένα είδος «εθελοντικής» υποχώρησης, πλέον ήταν γυναίκες που το μάτι τους γυάλιζε. Αντίθετα με τη Λιρέν και την Τσουτάμα, η μοναξιά κι η εξορία είχαν βοηθήσει την Τοβέιν να σκληραγωγηθεί. «Θα έχει υπό την ηγεσία της πενήντα αδελφές». Δεν μπορεί να υπήρχαν πάνω από δύο ή τρεις άντρες στον Μαύρο Πύργο πραγματικά ικανοί να διαβιβάσουν· η Ελάιντα ήταν σίγουρη γι' αυτό. Πενήντα αδελφές ήταν αρκετές για να τους κατατροπώσουν. Ίσως, όμως, να υπήρχαν κι άλλοι τους οποίους θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν· τσιράκια, καιροσκόποι και διάφοροι τρελοί, γεμάτοι φρούδες ελπίδες και παρανοϊκές φιλοδοξίες. «Θα χρειαστεί, επίσης, να πάρει μια εκατοντάδα -όχι, δύο εκατοντάδες- Φρουρούς».

«Είσαι σίγουρη πως είναι συνετό κάτι τέτοιο; Οι φήμες ότι υπάρχουν χιλιάδες άντρες είναι ανυπόστατες μεν, αλλά μια Πράσινη πράκτορας στο Κάεμλυν ισχυρίζεται πως βρίσκονται πάνω από τετρακόσιοι σ' αυτόν τον Μαύρο Πύργο. Έξυπνη. Φαίνεται πως μετρούσε τα καρότσια με τα εφόδια που έβγαιναν από την πόλη. Φαντάζομαι πως θα είσαι ενήμερη και για τη φήμη ότι ο Μάζριμ Τάιμ βρίσκεται μαζί τους».

Η Ελάιντα πάλεψε ώστε να μη φανεί κάποια σύσπαση στα χαρακτηριστικά της, αλλά δεν τα κατάφερε. Είχε απαγορεύσει ρητά την αναφορά στο όνομα αυτό κι ήταν πολύ οδυνηρό που δεν τολμούσε —δεν τολμούσε!— να τιμωρήσει την Αλβιάριν. Η γυναίκα την κοίταξε κατάματα. Η απουσία της τυπικής λέξης «Μητέρα» ήταν χαρακτηριστική αυτή τη φορά, όπως χαρακτηριστικό ήταν και το θράσος της να τη ρωτήσει αν οι πράξεις της ήταν συνετές! Ήταν η Έδρα της Άμερλιν! Ούτε καν πρώτη ανάμεσα σε ίσες, αλλά η ίδια η Έδρα της Άμερλιν!

Άνοιξε το μεγαλύτερο από τα λουστραρισμένα κουτιά, αποκαλύπτοντας μερικές σκαλιστές μινιατούρες από ελεφαντόδοντο, ακουμπισμένες πάνω σε ένα γκρίζο βελούδο. Πολλές φορές την ηρεμούσε να χαϊδεύει τη συλλογή της, ενώ άλλες -όπως συνήθιζε να κάνει και με το πλέξιμο- άφηνε τον επισκέπτη να καταλάβει κατά πόσον έδινε περισσότερη σημασία στις ασχολίες της παρά σε αυτά που της έλεγε. Ψηλάφισε πρώτα μια λεπτοδουλεμένη γάτα, κομψή και χυτή, κι ύστερα μια περίτεχνη γυναίκα με χλαμύδα, που είχε κουρνιασμένο στον ώμο της ένα παράξενο μικρό ζώο, προφανώς αποκύημα της φαντασίας του γλύπτη, κάτι σαν τριχωτός άντρας. Τελικά, η Ελάιντα διάλεξε ένα κυρτό ψάρι, τόσο ντελικάτα σκαλισμένο ώστε έμοιαζε σχεδόν αληθινό παρά την κιτρινωπή απόχρωση του χρόνου πάνω στο ελεφαντόδοντο.

«Ένας όχλος τετρακοσίων, Αλβιάριν», είπε. Αισθανόταν ήδη πιο ήρεμη, μια και το στόμα της Αλβιάριν είχε γίνει σαν χαρακιά. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, αλλά απολάμβανε την κάθε ρυτίδα που σχηματιζόταν πάνω στην όψη της άλλης γυναίκας. «Αν είναι και τόσοι. Μόνο ένας τρελός θα πίστευε πως πάνω από ένας, το πολύ δύο, έχουν την ικανότητα της διαβίβασης. Το πολύ! Μέσα σε δέκα χρόνια έχουμε βρει μονάχα έξι άντρες με αυτήν την ικανότητα. Εικοσιτέσσερις τα τελευταία είκοσι χρόνια. Και ξέρεις πόσο εξονυχιστικά έχει ερευνηθεί όλη η περιοχή. Όσον αφορά στον Τάιμ...» Το όνομα φάνηκε να της καίει το στόμα. Ο μοναδικός ψεύτικος Δράκοντας που δραπέτευσε και που κάποτε ειρηνεύτηκε στα χέρια μιας Άες Σεντάι. Δεν ήταν κάτι που θα ήθελε να καταγραφεί στα Χρονικά κατά τη διάρκεια της εξουσίας της, τουλάχιστον όχι μέχρις ότου αποφάσιζε η ίδια με ποιον τρόπο θα καταγραφόταν. Προς το παρόν, τα Χρονικά δεν ανέφεραν τίποτα πέραν της αιχμαλωσίας του.

Με τον αντίχειρά της χάιδεψε τις φολίδες του ψαριού. «Είναι νεκρός, Αλβιάριν, ειδάλλως θα είχε κάνει γνωστή την παρουσία του προ πολλού. Κι όχι υπηρετώντας τον αλ'Θόρ. Φαντάσου ότι, από εκεί που ισχυριζόταν πως είναι ο Αναγεννημένος Δράκοντας, κατέληξε να υπηρετεί τον Αναγεννημένο Δράκοντα. Μπορείς να διανοηθείς πως βρίσκεται στο Κάεμλυν χωρίς να προσπαθεί να τον σκοτώσει ο Ντάβραμ Μπασίρε, αν μη τι άλλο;» Ο αντίχειράς της κινήθηκε ταχύτερα πάνω στο ψάρι από ελεφαντόδοντο καθώς υπενθύμισε στον εαυτό της πως ο Τελετάρχης Στρατηγός της Σαλδαία βρισκόταν στο Κάεμλυν, λαμβάνοντας διαταγές από τον αλ'Θόρ. Τι καμωνόταν η Τενόμπια; Η Ελάιντα δεν εξωτερίκευσε τις σκέψεις της και το πρόσωπό της παρέμεινε ήρεμο σαν τις λαξευτές μινιατούρες της.

«Το εικοσιτέσσερα είναι επικίνδυνο νούμερο για να το λέμε φωναχτά», είπε η Αλβιάριν χαμηλόφωνα κι απειλητικά. «Το ίδιο επικίνδυνο σαν να λέμε δύο χιλιάδες. Τα Χρονικά καταγράφουν μόνο δεκαέξι. Το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε τώρα είναι να αναβιώσουν εκείνα τα χρόνια, κι οι αδελφές, οι οποίες ξέρουν μονάχα όσα τους έχουν πει, να μάθουν την αλήθεια. Ακόμα κι αυτές που έφερες πίσω σωπαίνουν».

Η Ελάιντα φάνηκε να σαστίζει. Απ' όσο ήξερε, η Αλβιάριν είχε μάθει την αλήθεια για εκείνα τα χρόνια επειδή ανατράφηκε ως Τηρήτρια, αλλά η δική της γνώση ήταν περισσότερο προσωπική. Η Αλβιάριν δεν ήξερε τίποτα με σιγουριά. «Ό,τι και να γίνει, κόρη μου, δεν φοβάμαι. Ποιος θα τολμήσει να επιβάλει κάποια τιμωρία σε μένα και με ποια κατηγορία;» Με τα λόγια αυτά απέφυγε εύκολα την αλήθεια, αλλά η άλλη γυναίκα προφανώς δεν εντυπωσιάστηκε.

«Τα Χρονικά καταγράφουν την περίπτωση μερικών Άμερλιν που για κάποιον μυστηριώδη λόγο ζήτησαν δημόσια εξομολόγηση, αλλά εμένα μου φαίνεται πως κάπως έτσι θα το εξέφραζε μια Άμερλιν, αν δεν είχε άλλη επιλογή εκτός...»

Το χέρι της Ελάιντα έπεσε βαρύ πάνω στο τραπέζι. «Αρκετά, κόρη! Εγώ είμαι ο νόμος του Πύργου! Οτιδήποτε είναι κρυμμένο θα παραμείνει κρυμμένο για τον ίδιο λόγο που ισχύει εδώ και είκοσι χρόνια τώρα: για το καλό του Λευκού Πύργου». Αισθάνθηκε έναν πόνο να φλογίζει την παλάμη της και, καθώς σήκωσε το χέρι της, αντιλήφθηκε πως το ψάρι είχε σπάσει στα δύο. Πόσο παλιό ήταν, άραγε; Πεντακοσίων χρόνων; Χιλίων; Συγκρατήθηκε για να μην αρχίσει να τρέμει από οργή, αν κι η φωνή της την πρόδιδε. «Η Τοβέιν θα ηγηθεί πενήντα αδελφών και διακοσίων Φρουρών του Πύργου στο Κάεμλυν για να επιτεθεί στον Μαύρο Πύργο, όπου θα ειρηνεύσουν κάθε άντρα με την ικανότητα της διαβίβασης κι έπειτα θα τον κρεμάσουν, μαζί με όσους συλλάβουν ζωντανούς». Η Αλβιάριν ούτε καν βλεφάρισε με αυτή την παραβίαση του νόμου του Πύργου. Η Ελάιντα είχε πει την αλήθεια, όπως σκόπευε άλλωστε. Όπως και να είχε, αυτή ήταν ο νόμος του Πύργου. «Εδώ που τα λέμε, καλύτερα να κρεμαστούν κι οι νεκροί, ως προειδοποίηση για οποιονδήποτε σκεφτεί να αγγίξει την Αληθινή Πηγή. Πες στην Τοβέιν να έρθει εδώ. Θα ήθελα να ακούσω το σχέδιο της».

«Όπως προστάζεις, Μητέρα». Η απάντηση της γυναίκας ήταν εξίσου ψυχρή κι ασυγκίνητη με το πρόσωπό της. «Ωστόσο, αν επιτρέπεται, ίσως θα έπρεπε να το επανεξετάσεις προτού στείλεις τόσες αδελφές μακριά από τον Πύργο. Οι επαναστάτες, απ' ό,τι φαίνεται, θεώρησαν την προσφορά σου ανεπαρκή. Δεν είναι πια στο Σαλιντάρ. Έχουν αρχίσει να προελαύνουν. Οι αναφορές έρχονται από την Αλτάρα, αλλά θα πρέπει να έχουν φθάσει στο Μουράντυ τώρα. Κι έχουν διαλέξει κι από την πλευρά τους μία Άμερλιν». Η κοπέλα ψηλάφισε τα πάνω-πάνω φύλλα από τη δέσμη με τα χαρτιά της, σαν να έψαχνε να βρει το όνομα. «Εγκουέν αλ'Βέρ μού φαίνεται πως τη λένε».

Το ότι η Αλβιάριν είχε αφήσει αυτή την πληροφορία, τη σημαντικότερη απ' όλες, τελευταία, θα προκαλούσε κανονικά μια έκρηξη οργής από μέρους της Ελάιντα. Αυτή, ωστόσο, έριξε πίσω το κεφάλι της κι άρχισε να γελάει, τόσο δυνατά που μονάχα η αξιοπρέπεια την εμπόδιζε από το να χτυπιέται κάτω. Η έκπληξη που είδε να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της Αλβιάριν επέτεινε τη θυμηδία της μέχρι που αναγκάστηκε να σκουπίσει τα μάτια της από τα δάκρυα.

«Δεν καταλαβαίνεις τίποτα», είπε μόλις τα τραντάγματα της ιλαρότητας της επέτρεψαν να μιλήσει ξανά. «Μα, βέβαια, είσαι Τηρήτρια, Αλβιάριν, όχι Καθήμενη. Είσαι μια τυφλή που δεν καταλαβαίνει ότι μέσα σε έναν μήνα η Αίθουσα θα σε χώσει σε ένα δωμάτιο και θα σε βγάζει μονάχα όποτε θα χρειάζεται την ψήφο σου».

«Καταλαβαίνω αρκετά, Μητέρα». Η φωνή της Αλβιάριν όχι μόνο δεν έκρυβε ίχνος οργής, αλλά θα μπορούσε να καλύψει τους τοίχους με παγοκρυστάλλους. «Βλέπω τριακόσιες επαναστάτριες Άες Σεντάι, ίσως και περισσότερες, να βαδίζουν προς την Ταρ Βάλον, με έναν στρατό του οποίου ηγείται ο Γκάρεθ Μπράυν, αναδεδειγμένος σε μεγάλο ηγέτη. Χωρίς να λάβουμε υπόψη μας τις γελοιωδέστερες πληροφορίες, ο στρατός μπορεί να αριθμεί και πάνω από είκοσι χιλιάδες και, με τον Μπράυν να ηγείται, θα πυκνώνει τις τάξεις του περνώντας από τις πόλεις και τα χωριά. Δεν ισχυρίζομαι πως έχουν πολλές ελπίδες να κατακτήσουν την πόλη, αλλά δεν νομίζω πως το θέμα προσφέρεται για γέλια. Ο Ύπατος Ηγέτης Τσουμπάιν πρέπει να διαταχθεί να αυξήσει τον ρυθμό στρατολόγησης για την ενίσχυση της Φρουράς του Πύργου».

Το βλέμμα της Ελάιντα έπεσε δριμύ πάνω στο σπασμένο ψάρι. Σηκώθηκε και περπάτησε μέχρι το πλησιέστερο παράθυρο, έχοντας την πλάτη της στραμμένη στην Αλβιάριν. Η μόνη της παρηγοριά ήταν το υπό κατασκευή παλάτι και το κομμάτι του χαρτιού που κρατούσε σφιχτά στο χέρι της.

Χαμογέλασε, κοιτώντας το μελλοντικό της ανάκτορο. «Τριακόσιοι επαναστάτες, ναι, αλλά θα έπρεπε να ξαναδιαβάσεις την αναφορά της Τάρνα. Τουλάχιστον οι εκατό βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης». Εμπιστευόταν την Τάρνα μέχρις ενός σημείου, μια Κόκκινη που δεν είχε χώρο στο μυαλό της για ανοησίες. Σύμφωνα με την αναφορά της, οι επαναστάτες βρίσκονταν ένα βήμα πριν από το σημείο θραύσης. Πρόβατα που ψάχνουν απεγνωσμένα για τσοπάνη, έτσι είχε πει. Δεν ήταν παρά μία αδέσποτη, φυσικά, αλλά διατηρούσε τα λογικά της. Η Τάρνα θα επέστρεφε σύντομα, παραδίδοντας μια εκτενέστερη αναφορά. Όχι ότι ήταν αναγκαίο. Τα σχέδια της Ελάιντα είχαν ήδη αρχίσει να εφαρμόζονται ανάμεσα στους επαναστάτες, αλλά αυτό ήταν το μυστικό της.

«Η Τάρνα ανέκαθεν είχε την ικανότητα να αναγκάζει τους ανθρώπους να κάνουν κάτι που δεν πρέπει». Άραγε, υπήρχε μία δόση έμφασης στα λόγια της, μήπως ο τόνος της φωνής της είχε ανέβει μια οκτάβα; Η Ελάιντα αποφάσισε να το αγνοήσει. Ήταν κάμποσα αυτά που έπρεπε να αγνοήσει ως προς την Αλβιάριν, αλλά σύντομα θα έφτανε η μέρα που τα πράγματα θα ξεκαθάριζαν.

«Σχετικά με το στράτευμα, κόρη, η αναφορά μιλάει για δύο με τρεις χιλιάδες άντρες το πολύ. Αν ήταν περισσότεροι, θα φρόντιζαν να γίνουν ορατοί για εκφοβισμό». Κατά τη γνώμη της Ελάιντα, οι κατάσκοποι πάντα υπερέβαλλαν, ώστε να δώσουν μεγαλύτερη αξία στην πληροφορία. Μονάχα οι αδελφές ήταν άξιες εμπιστοσύνης. Οι Κόκκινες αδελφές, δηλαδή. Ή, τουλάχιστον, κάποιες από αυτές. «Δεν θα με ένοιαζε, όμως, ακόμα κι αν είχαν είκοσι χιλιάδες στρατό ή πενήντα ή εκατό. Και ξέρεις γιατί;» Γύρισε, και το πρόσωπο της Αλβιάριν ήταν ατάραχο και λείο, μια μάσκα που κάλυπτε την τυφλή άγνοια. «Φαίνεται να είσαι ενήμερη όσον αφορά στα θέματα του νόμου του Πύργου. Ποια είναι η ποινή που αντιμετωπίζουν οι επαναστάτες;»

«Για τους ηγέτες», απάντησε αργά η Αλβιάριν, «το σιγάνεμα». Συνοφρυώθηκε ελαφρά, ενώ ο ποδόγυρός της μόλις που ανασάλεψε καθώς κούνησε τα πόδια της. Ωραία. Ακόμα και μια Αποδεχθείσα το ήξερε αυτό κι ούτε καν καταλάβαινε για ποιο λόγο ρωτούσε η Ελάιντα. Πολύ καλά. «Η ίδια ποινή ισχύει και για πολλούς από τους υπόλοιπους».

«Ενδεχομένως». Αν οι ηγέτες υποτάσσονταν χωρίς πολλά-πολλά, ίσως τη γλίτωναν, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Η ελάχιστη τιμωρία σύμφωνα με το νόμο ήταν να μαστιγωθούν στη Μεγάλη Αίθουσα, μπροστά στις παρευρισκόμενες αδελφές και να ακολουθήσει τουλάχιστον ένας χρόνος και μια μέρα δημόσιας εξομολόγησης. Ωστόσο, δεν είναι αναγκαίο η εξομολόγηση να γίνει μια κι έξω. Αραιά και πού, μια φορά το μήνα, και η μεταμέλεια των εγκλημάτων τους θα κρατούσε δέκα ολόκληρα χρόνια, υπενθυμίζοντάς τους σταθερά το τίμημα της αντίστασης απέναντι της. Μερικές, βέβαια, θα σιγανεύονταν -όπως η Σέριαμ και κάποιες από τις πιο εξέχουσες περιβόητες Καθήμενες- αλλά μονάχα σαν παράδειγμα για τους υπόλοιπους, έτσι ώστε να φοβούνται να τα βάλουν ξανά με τον Πύργο. Ο Λευκός Πύργος έπρεπε να παραμείνει ενωμένος και δυνατός. Δυνατός και σθεναρός στα δικά της χέρια.

«Μονάχα ένα έγκλημα απ’ όσα έχουν κάνει απαιτεί σιγάνεμα». Η Αλβιάριν έμεινε με το στόμα ανοικτό. Στο παρελθόν υπήρχαν αρχαίες επαναστάσεις, θαμμένες τόσο βαθιά, ώστε ελάχιστες αδελφές γνώριζαν κάτι. Τα Χρονικά παρέμεναν βουβά κι οι λίστες των σιγανεμένων και των εκτελεσμένων ήταν περιορισμένες σε αρχεία στα οποία είχαν πρόσβαση, εκτός από τους λίγους βιβλιοθηκάριους που τα συντηρούσαν, μία Άμερλιν, μία Τηρήτρια κι οι Καθήμενες. Η Ελάιντα δεν έδωσε την παραμικρή ευκαιρία στην Αλβιάριν να μιλήσει. «Κάθε γυναίκα που θα διεκδικήσει με παραπλανητικό τρόπο τον τίτλο της Έδρας της Άμερλιν πρέπει να σιγανευτεί. Αν πίστευαν πως όντως είχαν πιθανότητες επιτυχίας, θα γινόταν Άμερλιν η Σέριαμ, η Λελαίν, η Καρλίνυα ή κάποια από τις υπόλοιπες». Η Τάρνα ανέφερε πως η Ρομάντα Κάσιν είχε ξαναποκτήσει δραστηριότητα. Η Ρομάντα σίγουρα θα άρπαζε το επιτραχήλιο και με τα δυο χέρια, ακόμα κι αν οι πιθανότητες επιτυχίας της περιορίζονταν στο ένα δέκατο. «Ωστόσο, αυτοί προτίμησαν μια Αποδεχθείσα!»

Η Ελάιντα κούνησε το κεφάλι της με ξινισμένο σαρκασμό. Θα μπορούσε να αναφέρει λέξη προς λέξη το νόμο που όριζε με ποιον τρόπο επιλεγόταν μια γυναίκα για να γίνει Άμερλιν -σε τελική ανάλυση, τον είχε χρησιμοποιήσει κι η ίδια κάμποσες φορές— κι ούτε μια φορά δεν απαιτείτο να είναι ολοκληρωμένη αδελφή. Προφανώς έπρεπε να είναι, αλλά αυτοί που πλαισίωσαν τον νόμο δεν έκαναν λόγο για κάτι τέτοιο κι έτσι οι επαναστάτες είχαν βρει το «παραθυράκι» για να τρυπώσουν. «Ξέρουν πως ο αγώνας τους είναι ανώφελος, Αλβιάριν. Αναλώνονται σε λεονταρισμούς και προσπαθούν να αναγείρουν τείχη ενάντια στην τιμωρία που τους περιμένει και να παραχωρήσουν το κορίτσι ως θυσία». Κι αυτό ήταν κρίμα. Αυτή η αλ'Βέρ αποτελούσε ένα ακόμα πιθανό πάτημα για να φθάσει στον αλ'Θόρ, κι όταν η ισχύς της θα άγγιζε το ζενίθ της χαλιναγώγησης της Μίας Δύναμης, θα γινόταν μία από τις ισχυρότερες των τελευταίων χιλίων χρόνων ή και περισσότερο. Πράγματι, ήταν κρίμα.

«Ο Γκάρεθ Μπράυν κι οι στρατιές του δεν μου φαίνεται ότι κάνουν επίδειξη λεονταρισμών. Θα πάρει στον στρατό τους πέντε ή έξι μήνες μέχρι να φθάσουν στην Ταρ Βάλον. Μέχρι τότε, ο Ύπατος Ηγέτης Τσουμπάιν θα έχει αυξήσει τη Φρουρά...»

«Στον στρατό τους», είπε κοροϊδευτικά η Ελάιντα. Τι κουτή που ήταν τελικά η Αλβιάριν. Παρά το ψύχραιμο παρουσιαστικό της δεν ήταν παρά ένα ανόητο κουνέλι. Λίγο ακόμα και θα άρχιζε να αγορεύει τις σαχλαμάρες της Σάντσε σχετικά με τους αδέσποτους Αποδιωγμένους. Βέβαια, δεν ήξερε το μυστικό, αλλά, όπως και να έχει...

«Αγρότες με ακόντια, κρεοπώλες με τόξα και ραφτάδες πάνω στα άλογα! Και κάθε λίγο και λιγάκι να αναλογίζονται τα Λαμπερά Τείχη που κρατάνε φυλακισμένο τον Άρτουρ τον Γερακόφτερο». Όχι, δεν ήταν κουνέλι. Μάλλον κουνάβι. Αργά ή γρήγορα, όμως, η γούνα αυτού του κουναβιού θα στόλιζε το μανδύα της Ελάιντα. Είθε το Φως να το επέσπευδε. «Σε κάθε τους βήμα θα χάνουν κι από έναν άντρα, για να μη σου πω δέκα. Δεν θα εκπλαγώ αν οι επαναστάτες μας εμφανιστούν μονάχα με τους Προμάχους τους». Αρκετός κόσμος γνώριζε τη διάσπαση στον Πύργο. Από τη στιγμή που η επανάσταση θα έσπαγε, θα κανονιζόταν να φανεί σαν στρατήγημα, ένας ρόλος για να βάλουν στο χέρι τον νεαρό αλ'Θόρ, ίσως. Μια προσπάθεια χρόνων στην οποία αναλώθηκαν τόσες γενεές ώστε οι μνήμες είχαν αρχίσει πια να αργοσβήνουν. Ακόμα κι ο τελευταίος επαναστάτης θα πλήρωνε γι' αυτό γονατίζοντας μπροστά της.

Η Ελάιντα έσφιξε τη γροθιά της λες και κρατούσε όλους τους επαναστάτες από το λαιμό. Ή την Αλβιάριν. «Σκοπεύω να τους τσακίσω, κόρη. Θα τους ανοίξω στα δύο σαν σάπιο πεπόνι». Σε όσους αγρότες και ραφτάδες κι αν στηριζόταν ο Άρχοντας Μπράυν, το μυστικό της θα της έδινε τη νίκη, κι ας πίστευε η άλλη ό,τι ήθελε. Ξαφνικά, την κατέλαβε η Πρόβλεψη, μια βεβαιότητα για πράγματα αθέατα πιο έντονη κι από το να ξετυλίγονταν όλα μπροστά στα μάτια της, μια σιγουριά για την οποία θα περπατούσε στα τυφλά ακόμα και πάνω από έναν γκρεμό. «Ο Λευκός Πύργος θα ενοποιηθεί ξανά και, με εξαίρεση κάποια παραπεταμένα απολειφάδια που κανείς δεν θα τους δίνει σημασία, θα γίνει ισχυρότερος από ποτέ. Ο Ραντ αλ'Θόρ θα έρθει αντιμέτωπος με την Έδρα της Άμερλιν και θα μάθει από πρώτο χέρι τι πάει να πει οργή. Το αίμα κι η φωτιά θα πνίξουν τον Μαύρο Πύργο κι οι αδελφές θα περπατήσουν και πάλι στους διαδρόμους του. Αυτή είναι η Πρόβλεψη μου».

Ως συνήθως, η Πρόβλεψη άφησε το κορμί της να τρέμει και την ίδια να πασχίζει να πάρει ανάσα. Προσπάθησε να σταθεί όρθια κι ευθυτενής, ανασαίνοντας αργά. Ποτέ της δεν άφησε κανέναν να γίνει μάρτυρας της αδυναμίας της. Η Αλβιάριν όμως... Τα μάτια της ήταν γουρλωμένα στο έπακρο, τα χείλη της μισάνοιχτα, λες κι είχε ξεχάσει τι ήθελε να πει. Ένα χαρτί γλίστρησε από τον σωρό που κρατούσε στο χέρι της κι έπεσε κάτω προτού προλάβει να το πιάσει, κάτι που την επανέφερε στην πραγματικότητα. Αστραπιαία, η γαλήνια έκφραση επανήλθε στο πρόσωπό της, η τέλεια ηρεμία μιας Άες Σεντάι, αν κι ήταν προφανές πως είχε ξαφνιαστεί. Πολύ καλά, λοιπόν. Άσ' την να χωνέψει για τα καλά την σιγουριά της νίκης της Ελάιντα. Άσ' την να σπάσει τα μούτρα της.

Η Ελάιντα πήρε μια βαθιά ανάσα και κάθισε ξανά πίσω από το γραφείο, αποθέτοντας σε μια μεριά το ψάρι από ελεφαντόδοντο για να μην το βλέπει. Είχε έρθει η ώρα να επωφεληθεί από τη νίκη της. «Έχουμε πολλές δουλειές σήμερα, κόρη. Το πρώτο μήνυμα πρέπει να σταλθεί στη Λαίδη Κάραλαϊν Ντέημοντρεντ...»

Η Ελάιντα άρχισε να ξεδιπλώνει το σχέδιό της, μεγεθύνοντας όσα ήξερε η Αλβιάριν κι αποκαλύπτοντας κάποια πράγματα που δεν ήξερε γιατί, σε τελική ανάλυση, μια Άμερλιν είναι αναγκασμένη να δουλέψει μέσω της Τηρήτριάς της, άσχετα με το πόσο τη μισούσε. Ένιωθε ηδονή παρακολουθώντας το βλέμμα της Αλβιάριν, η οποία πιθανότατα αναρωτιόταν τι άλλο δεν γνώριζε. Όση ώρα, όμως, η Ελάιντα έδινε προσταγές, όση ώρα διαιρούσε και καθόριζε τη διάταξη του κόσμου από τον Ωκεανό Άρυθ μέχρι τη Ραχοκοκαλιά του Κόσμου, το μυαλό της πετούσε στην εικόνα του νεαρού αλ'Θόρ που ερχόταν κοντά της σαν θηρίο σε κλουβί, καθώς και στο ότι έπρεπε να χορέψει στο δείπνο του.

Δύσκολα θα κατέγραφαν τα Χρονικά τους καιρούς της Τελευταίας Μάχης χωρίς να αναφερθούν στον Αναγεννημένο Δράκοντα, ήξερε όμως πως υπήρχε ένα όνομα που θα γραφόταν με λαμπρότερα γράμματα από όλα τα άλλα, κι αυτό δεν ήταν άλλο από της Ελάιντα ντο Αβρινύ α'Ρόιχαν, της νεότερης κόρης ενός ελάσσονος Οίκου στα βόρεια του Μουράντυ. Θα έμενε στην ιστορία ως η μεγαλύτερη κι ισχυρότερη Έδρα της Άμερλιν όλων των εποχών. Η κραταιότερη γυναίκα στην ιστορία του κόσμου. Η γυναίκα που έσωσε την ανθρωπότητα.

Οι Αελίτες που στέκονταν σε μια βαθιά πτύχωση, στους χαμηλούς φαιόχρωμους λόφους, έμοιαζαν με σκαλιστές φιγούρες έτσι όπως αγνοούσαν τις ριπές της σκόνης που στροβιλίζονταν μπροστά από τον άνεμο που παράδερνε. Το γεγονός ότι το χιόνι θα έπρεπε να είναι στρωμένο αυτή την εποχή του χρόνου δεν φαινόταν να τους απασχολεί και πολύ. Κανείς τους δεν είχε δει πουθενά χιόνι κι αυτή η φουρνιστή ζέστη, με τον ήλιο να απέχει ακόμα από το αποκορύφωμά του, ήταν λιγότερη από εκεί απ' όπου είχαν έρθει. Η προσοχή τους παρέμενε προσηλωμένη στο νότιο ύψωμα. Περίμεναν το σύνθημα που θα ανήγγελλε την άφιξη του πεπρωμένου του Σάιντο Άελ.

Εξωτερικά, η Σεβάνα δεν διέφερε από τις υπόλοιπες, παρ' όλο που ξεχώριζε από έναν δακτύλιο από Κόρες οι οποίες αναπαύονταν, με τα σκοτεινά πέπλα να κρύβουν τα πρόσωπά τους από τα περίεργα μάτια. Περίμενε κι αυτή, και μάλιστα περισσότερο ανυπόμονα απ' όσο έδειχνε, χωρίς όμως να πάψει να δίνει σημασία σε άλλα ερεθίσματα. Αυτός ήταν ένας λόγος που όλοι ακολουθούσαν τις προσταγές της. Ο δεύτερος ήταν πως μπορούσε να προβλέψει τι θα γινόταν να αρνιόσουν να δεσμευτείς με τα ξεπερασμένα έθιμα και την παλιομοδίτικη παράδοση.

Με ένα παιχνίδισμα των πράσινων ματιών της διέκρινε στα αριστερά δώδεκα άντρες και μία γυναίκα. Όλοι τους κράδαιναν στρογγυλές ασπίδες από ταυροτόμαρο καθώς και τρεις ή τέσσερις μικρές λόγχες. Φορούσαν σκούρα γκρίζα καντιν'σόρ που αναμειγνύονταν εξίσου καλά με το εδώ έδαφος όσο και στην Τρίπτυχη Γη. Η Έφαλιν, με τα κοντοκομμένα, γκρίζα μαλλιά κρυμμένα από το σούφα που ήταν περασμένο στο κεφάλι της, έριχνε ματιές προς το μέρος της Σεβάνα. Αν μια Κόρη της Λόγχης ήταν ανήσυχη, αυτή ήταν η Έφαλιν. Μερικές Κόρες Σάιντο είχαν στραφεί νότια, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τους τρελαμένους που λάτρευαν τον Ραντ αλ'Θόρ, και η Σεβάνα δεν αμφέβαλλε πως κι άλλες έκαναν παρόμοιες σκέψεις. Η Έφαλιν, σαν να ήταν Φαρ Ντάραϊς Μάι κάποτε κι αυτή, αναρωτιόταν κατά πόσον ήταν αρκετή η συνοδεία από Κόρες που παρείχε στη Σεβάνα. Αν μη τι άλλο, η ίδια δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία για το ποιος κατείχε την πραγματική δύναμη.

Όπως η Έφαλιν, έτσι κι οι άντρες που ηγούνταν των πολεμικών κοινωνιών Σάιντο κοιτούσαν πότε το ύψωμα και πότε ο ένας τον άλλον, ειδικά ο ογκώδης Μάερικ, που ήταν ένας Σέια Ντουν, κι ο βλογιοκομμένος Μπέντουιν, του Φαρ Αλντάζαρ Ντιν. Όταν θα περνούσε κι η σημερινή μέρα, κανείς δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει τους Σάιντο από το να στείλουν έναν άντρα στο Ρουίντιαν για να σημαδευτεί ως αρχηγός φατρίας, αν επιζούσε. Μέχρι να γίνει αυτό, τη θέση αυτή την είχε αναλάβει η Σεβάνα, μια κι ήταν η χήρα του τελευταίου από τους δύο αρχηγούς. Κάποιοι μουρμούριζαν ότι ήταν κακότυχη, αλλά ποιος έδινε σημασία;

Χρυσά και φιλντισένια βραχιόλια κουδούνισαν ελαφρά καθώς η γυναίκα ίσιωσε το μαύρο σάλι στα μπράτσα της και τακτοποίησε τα περιδέραιά της, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν επίσης φτιαγμένα από χρυσό και φίλντισι, εκτός από ένα που έμοιαζε με μια μάζα από μαργαριτάρια και ρουμπίνια και που ανήκε σε μια Υδρόβια αριστοκράτισσα - η γυναίκα τώρα ήταν ντυμένη στα λευκά και πηγαινοερχόταν μαζί με τους άλλους γκαϊ'σάιν στα όρη που αποκαλούνταν Μαχαίρι του Σφαγέα. Ένα από τα ρουμπίνια είχε το μέγεθος μικρού αυγού χήνας κι αναπαυόταν ανάμεσα στα στήθη της. Οι υδατοχώρες έκρυβαν πράγματα μεγάλης αξίας. Ένα μεγάλο σμαράγδι στο δάχτυλό της αιχμαλώτισε το ηλιόφως και το μετέτρεψε σε πράσινη φωτιά. Τα δαχτυλίδια ήταν ένα έθιμο των υδατοχωρών που άξιζε να υιοθετήσει κανείς, ανεξάρτητα από το ότι πολλές φορές τραβούσαν τα βλέμματα μερικών. Θα είχε περισσότερα στην κατοχή της, αν υπήρχαν κι άλλα που να παράβγαιναν σε μεγαλοπρέπεια με αυτό.

Οι πιο πολλοί πίστευαν πως ο Μάερικ ή ο Μπέντουιν θα ήταν οι πρώτοι που θα έπαιρναν την άδεια των Σοφών να δοκιμάσουν την τύχη τους στο Ρουίντιαν. Μονάχα η Έφαλιν υποψιαζόταν πως δεν θα στελνόταν κανείς από αυτούς - αλλά, βέβαια, δεν ήταν παρά μια απλή υποψία. Ήταν αρκετά πανούργα, επίσης, ώστε να αναφέρει επιφυλακτικά τις υποψίες της αποκλειστικά και μόνο στη Σεβάνα. Τα μυαλά τους δεν είχαν ακόμα την κατάλληλη προδιάθεση να εξοστρακίσουν τις παλιές συνήθειες κι η αλήθεια ήταν πως, αν η Σεβάνα ανυπομονούσε να συμβεί κάτι καινούργιο, θα έπρεπε να τους το φέρει σιγά-σιγά. Κάμποσα πράγματα είχαν ήδη αλλάξει αναφορικά με τις παλιές συνήθειες από τότε που οι Σάιντο διέσχισαν το Δρακότειχος, κατευθυνόμενοι προς τις υδατοχώρες -πράγματι υδάτινες, συγκρινόμενες με την Τρίπτυχη Γη- ωστόσο, έπρεπε να αλλάξουν κι άλλα. Από τη στιγμή που θα είχε στα χέρια της τον Ραντ αλ'Θόρ, από τη στιγμή που θα παντρευόταν τον Καρ'α'κάρν, τον αρχηγό των αρχηγών όλων των Αελιτών -κι όλες αυτές οι ανοησίες περί του Αναγεννημένου Δράκοντα δεν ήταν παρά παραμύθια των υδατοχωρών- οι συνήθειες θα άλλαζαν και θα ονομάτιζε καινούργιους αρχηγούς φυλής, καθώς κι αρχηγούς σέπτας, ακόμα και τους επικεφαλής των κοινωνιών των πολεμιστών. Θα τους ονομάτιζε ο Ραντ αλ'Θόρ, σύμφωνα με τις δικές της υποδείξεις βέβαια. Κι αυτό θα ήταν μονάχα η αρχή. Η αντίληψη των κατοίκων των υδατοχωρών να μεταλαμπαδεύεις τον ιεραρχικό βαθμό στα παιδιά σου κι αυτά στα παιδιά τους, για παράδειγμα, θα άλλαζε.

Για μια στιγμή, ο άνεμος φύσηξε ψηλότερα, προς τα νότια, καλύπτοντας τους ήχους που έκαναν τα άλογα κι οι καρότσες των υδροβίων.

Μετακίνησε ξανά το σάλι της κι έκρυψε μια γκριμάτσα. Δεν έπρεπε σε καμιά περίπτωση να δείξει ταραχή. Μια ματιά προς τα δεξιά ήταν αρκετή για να καταπνίξει την ανησυχία της εν τη γενέσει. Πάνω από διακόσιες Σοφές Σάιντο συνωστίζονταν εκεί και, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, κάποιες από αυτές θα την παρακολουθούσαν όπως ο κυνηγός το θήραμά του, αλλά προς το παρόν τα μάτια τους ήταν καρφωμένα στο ύψωμα. Μερικές τακτοποιούσαν το σάλι τους ανήσυχα ή ίσιωναν τις δυσκίνητες φούστες τους. Η Σεβάνα σούφρωσε τα χείλη της, ενώ σταγόνες ιδρώτα φάνηκαν σε μερικά πρόσωπα. Ιδρώτας! Πού είχε πάει η τιμή τους, η νευρώδης ματιά τους;

Όλοι τους έμειναν άκαμπτοι καθώς ένας νεαρός Σόβιν Νάι εμφανίστηκε από πάνω τους, χαμηλώνοντας τον κεφαλόδεσμό του ενώ κατέβαινε. Ήρθε κατευθείαν προς το μέρος της, όπως ήταν σωστό, αλλά ύψωσε τη φωνή του κάμποσο, έτσι ώστε να ακούνε όλοι, κι αυτό την εκνεύρισε. «Ένας από τους προχωρημένους ανιχνευτές τους το έσκασε. Πληγώθηκε, αλλά παρέμεινε καβάλα στο άλογο».

Οι ηγέτες κινήθηκαν προτού ο νεαρός ολοκληρώσει ό,τι είχε να πει. Αυτό πήγαινε πολύ. Ήταν αποφασισμένοι για αληθινή μάχη -η Σεβάνα ουδέποτε είχε κρατήσει λόγχη στο χέρι της— αλλά δεν θα τους άφηνε στιγμή να ξεχάσουν ποια ήταν. «Χτυπήστε τους με όσα δόρατα διαθέτουμε», τους διέταξε φωναχτά, «προτού προλάβουν να αντιδράσουν». Έκαναν κύκλο γύρω της, σαν ένας.

«Με όσα δόρατα;» ρώτησε δύσπιστα ο Μπέντουιν. «Εκτός από την εμπροσθοφυλακή θα εννοείς...»

Ο Μάερικ, βλοσυρός, πήρε το λόγο. «Αν δεν έχουμε εφεδρείες, θα...»

Η Σεβάνα δεν τους άφησε να συνεχίσουν. «Θα χρησιμοποιηθεί κάθε δόρυ! Έχουμε να κάνουμε με Άες Σεντάι και πρέπει να τις τσακίσουμε το γρηγορότερο!» Η Έφαλιν, όπως κι οι περισσότερες, την κοίταξαν ανέκφραστες, αλλά ο Μπέντουιν κι ο Μάερικ συνοφρυώθηκαν, έτοιμοι να λογομαχήσουν μαζί της. Ηλίθιοι. Έρχονταν αντιμέτωποι με μερικές δεκάδες Άες Σεντάι και με λίγες εκατοντάδες στρατιώτες των υδατοχωρών κι ωστόσο, με περισσότερους από σαράντα χιλιάδες αλγκάι'ντ'σισβάι, τους οποίους επέμεναν να πάρουν μαζί, εξακολουθούσαν να θέλουν να κρατήσουν εφεδρεία την εμπροσθοφυλακή, τους ανιχνευτές και τα δόρατα, λες κι αντιμετώπιζαν άλλους Αελίτες ή ολόκληρο στρατό των υδατοχωρών. «Μιλάω ως ηγέτης της φυλής των Σάιντο». Δεν ήταν αναγκαίο να το αναφέρει, αλλά μια υπενθύμιση δεν έβλαπτε. «Οι αντίπαλοί μας είναι μια χούφτα». Η κάθε της λέξη ήταν γεμάτη περιφρόνηση τώρα. «Αν οι λόγχες μας κινηθούν γοργά, θα τους κατατροπώσουμε. Με την αυγή, ήσασταν έτοιμοι να πάρετε εκδίκηση για την Ντεσαίν. Μήπως μυρίζομαι φόβο τώρα; Φόβο για μερικούς υδρόβιους πολεμιστές; Πού πήγε η τιμή των Σάιντο;»

Τα λόγια της έκαναν τα πρόσωπά τους σκληρά σαν πέτρα. Αυτός ήταν κι ο σκοπός της. Ακόμα και τα μάτια της Έφαλιν, κάτω από το πέπλο, έμοιαζαν με στιλπνά πετράδια. Έκανε με τα δάχτυλά της τον χαρακτηριστικό χαιρετισμό μιας Κόρης και, καθώς οι πολεμικοί ηγέτες όρμησαν προς το ύψωμα, οι Κόρες που είχαν κάνει κύκλο γύρω από τη Σεβάνα τούς ακολούθησαν. Δεν σκόπευε να συμβεί ακριβώς αυτό, αλλά, αν μη τι άλλο, οι λόγχες ήταν έτοιμες να δράσουν. Ακόμα κι από τον πυθμένα του διάσελου έβλεπε το γυμνό έδαφος να ξερνάει καντιν'σόρ - ντυμένες φιγούρες που κάλπαζαν βιαστικά προς τα νότια με δρασκελιές που θα μπορούσαν να εξουθενώσουν τα άλογα. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Με τη σκέψη ότι κάποια στιγμή έπρεπε να πει δυο κουβέντες με την Έφαλιν, η Σεβάνα στράφηκε προς τις Σοφές.

Διαλεγμένες ανάμεσα στις ισχυρότερες των Σοφών του Σάιντο, που είχαν τη δυνατότητα να χαλιναγωγήσουν τη Μία Δύναμη, υπήρχαν έξι ή εφτά για κάθε Άες Σεντάι γύρω από τον Ραντ αλ'Θόρ, ωστόσο η Σεβάνα διέκρινε την αμφιβολία στη ματιά τους. Προσπαθούσαν να την κρύψουν πίσω από πέτρινα πρόσωπα, αλλά ήταν παρούσα στις πεταχτές ματιές και στις γλώσσες που ύγραιναν τα χείλη. Πολλές παραδόσεις χάνονταν σήμερα, παραδόσεις παλιές κι ισχυρές όπως ο νόμος. Οι Σοφές δεν έπαιρναν μέρος στις μάχες και κρατούσαν τις αποστάσεις από τις Άες Σεντάι. Γνώριζαν τις αρχαίες διηγήσεις, ότι οι Αελίτες είχαν σταλεί στην Τρίπτυχη Γη επειδή διέψευσαν τις προσδοκίες των Άες Σεντάι κι ότι θα τους κατέστρεφαν αν τις διέψευδαν ξανά. Είχαν ακούσει τις ιστορίες, κάτι που είχε ισχυριστεί ο Ραντ αλ'Θόρ ενώπιον όλων, ότι, ως μέρος των υπηρεσιών τους προς τις Άες Σεντάι, οι Αελίτες είχαν ορκιστεί αποχή από τη βία.

Κάποτε, η Σεβάνα ήταν σίγουρη πως όλα αυτά ήταν ψέματα, αλλά τελευταία πίστευε ότι οι Σοφές θεωρούσαν πως ήταν αλήθεια. Δεν της το είχε αναφέρει κανείς, φυσικά, μα δεν είχε σημασία. Η ίδια δεν είχε ταξιδέψει ποτέ δύο φορές προς το Ρουίντιαν, όπως απαιτείτο για να γίνεις Σοφή, όμως οι άλλοι την είχαν δεχτεί, άσχετα με το αν μερικοί είχαν δείξει αρκετή απροθυμία. Τώρα, δεν είχαν άλλη επιλογή από το να την αποδεχτούν. Από τις άχρηστες παραδόσεις θα ξεπηδούσαν καινούργιες.

«Άες Σεντάι», είπε ήρεμα. Έγειραν προς το μέρος της για να ακούσουν τα χαμηλόφωνα λόγια της, ενώ τα βραχιόλια και τα περιδέραια κροτάλισαν σιγανά. «Κρατάνε τον Ραντ αλ'Θόρ, τον Καρ'α'κάρν. Πρέπει να τους τον πάρουμε». Εδώ κι εκεί, μερικές στραβομουτσούνιασαν. Οι περισσότερες πίστευαν πως ήθελε τον Καρ'α'κάρν ζωντανό για να εκδικηθεί το θάνατο του Κουλάντιν, του δεύτερου συζύγου της. Το καταλάβαιναν, αλλά δεν ήταν λόγος αυτός για να έρθουν εδώ. «Άες Σεντάι», σφύριξε η Σεβάνα αγριεμένη. «Εμείς κρατήσαμε τις υποσχέσεις μας, αλλά αυτές τις καταπάτησαν. Δεν παραβιάσαμε τίποτα, ενώ αυτές παραβίασαν τα πάντα. Γνωρίζετε με ποιο τρόπο δολοφονήθηκε η Ντεσαίν». Φυσικά και το γνώριζαν. Οι ματιές τους έγιναν ξαφνικά κοφτερές. Ο φόνος μιας Σοφής ισοδυναμούσε με το φόνο μια εγκύου, ενός παιδιού ή ενός σιδηρουργού. Κάποιες από αυτές τις ματιές ήταν ιδιαίτερα κοφτερές, όπως της Θεράβα, της Ριάλ και μερικών άλλων. «Αν επιτρέψουμε σε αυτές τις γυναίκες να ξεφύγουν, θα καταντήσουμε άτιμοι, χειρότεροι από ζώα. Εγώ, όμως, θα κρατήσω την τιμή μου».

Λέγοντας αυτά, μάζεψε τον ποδόγυρό της με αξιοπρέπεια και, με το κεφάλι ψηλά, σκαρφάλωσε την πλαγιά χωρίς να κοιτάξει πίσω. Ήταν σίγουρη πως οι υπόλοιπες θα την ακολουθούσαν. Θα το φρόντιζαν η Θεράβα, η Νόρλια κι η Ντάιλιν, και θα ακολουθούσαν η Ριάλ, η Τίον κι η Μέιρα μαζί με τις υπόλοιπες που την είχαν συνοδέψει μερικές μέρες πριν για να δει τον Ραντ αλ'Θόρ αποκαμωμένο και τοποθετημένο από τις Άες Σεντάι μέσα στην ξύλινη κασέλα του. Η υπενθύμισή της αφορούσε αυτές τις δεκατρείς, πολύ περισσότερο από τις άλλες, και δεν τολμούσαν να την απογοητεύουν. Η αλήθεια σχετικά με το θάνατο της Ντεσαίν ήταν ένας πανίσχυρος δεσμός ανάμεσα στη Σεβάνα και τις Σοφές.

Οι Σοφές, με τις φούστες τυλιγμένες γύρω από τα μπράτσα τους για να κρατάνε ελεύθερα τα πόδια τους, αδυνατούσαν να προφτάσουν μια αλγκάι'ντ'σισβάι που φορούσε καντιν'σόρ, όσο γρήγορα και να έτρεχαν, παρ' όλο που έβαζαν τα δυνατά τους. Διέσχισαν πέντε μίλια σε αυτούς τους χαμηλούς, κυματιστούς λόφους, όχι μεγάλη απόσταση, κι υπερπήδησαν μια κορυφή προτού παρατηρήσουν πως ο χορός των λογχών είχε ήδη αρχίσει. Κατά κάποιο τρόπο, δηλαδή.

Χιλιάδες αλγκάι'ντ'σισβάι σχημάτιζαν μια τεράστια λίμνη καφέ και γκρίζων πέπλων, που έκλεινε γύρω από έναν κύκλο από καρότσες των κατοίκων των υδατοχωρών, ο οποίος, με τη σειρά του, περιέκλειε μια μικρή αρμαθιά δέντρων που στιγμάτιζαν εδώ κι εκεί την περιοχή. Η Σεβάνα πήρε θυμωμένη μια ανάσα. Οι Άες Σεντάι είχαν το χρόνο να φέρουν στο εσωτερικό όλα τους τα άλογα. Οι λόγχες κύκλωναν ασφυκτικά τις καρότσες, ενώ τα βέλη έπεφταν βροχή, αλλά αυτοί που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή έμοιαζαν να στοιβάζονται πάνω σε έναν αόρατο τοίχο. Αρχικά, τα βέλη που σημάδευαν ψηλά περνούσαν πάνω από αυτόν τον τοίχο, αλλά ύστερα κι αυτά ακόμα φάνηκαν να χτυπάνε πάνω σε κάτι αόρατο και να αναπηδουν πίσω. Ένα χαμηλόφωνο μουρμουρητό απλώθηκε ανάμεσα στις Σοφές.

«Βλέπετε τι κάνουν οι Άες Σεντάι;» τις ρώτησε απαιτητικά η Σεβάνα, λες και παρατηρούσε κι αυτή την ύφανση της Μίας Δύναμης. Είχε την επιθυμία να σαρκάσει. Οι Άες Σεντάι ήταν κουτές, με αυτή την κομπορρημοσύνη των Τριών Όρκων. Όταν τελικά αποφάσιζαν να κάνουν χρήση της Μίας Δύναμης ως όπλου παρά ως φράγματος, θα ήταν πολύ αργά. Με την προϋπόθεση πως οι Σοφές δεν θα παρέμεναν για πολλή ώρα ακόμα να τις κοιτάζουν ακίνητες κι άπρακτες. Σε κάποια από αυτές τις καρότσες βρισκόταν ο Ραντ αλ'Θόρ, πιθανόν κουλουριασμένος ακόμα στην κασέλα, σαν ένας μπόγος από μετάξι, περιμένοντας τη να τον πάρει από εκεί. Αν οι Άες Σεντάι είχαν την ικανότητα να τον κρατήσουν, το ίδιο μπορούσε να κάνει κι εκείνη με τη βοήθεια των Σοφών. Και μια υπόσχεση. «Θεράβα, πάρε τις μισές και τράβα δυτικά. Να είσαι έτοιμη να χτυπήσεις ύστερα από μένα. Για την Ντεσαίν και για το τοχ που μας χρωστάνε οι Άες Σεντάι. Θα τις αναγκάσουμε να το αντιμετωπίσουν όπως δεν το έκανε ποτέ κανένας μέχρι τώρα».

Ήταν μια ανόητη καυχησιά να αναφέρεται στον εξαναγκασμό κάποιου να αντιμετωπίσει ένα καθήκον το οποίο δεν είχαν αναγνωρίσει, ωστόσο, τα αγριεμένα μουρμουρητά που ακούγονταν από τις άλλες γυναίκες, έκαναν τη Σεβάνα να καταλάβει ότι κι οι άλλες ορκίζονταν οργισμένες πως θα ανάγκαζαν τις Άες Σεντάι να αντιμετωπίσουν το τοχ. Μονάχα αυτές που είχαν σκοτώσει την Ντεσαίν παρέμεναν σιωπηλές, με διαταγή της Σεβάνα. Τα στενά χείλη της Θεράβα σφίχτηκαν ελαφρά, αλλά τελικά μίλησε. «Θα γίνει όπως επιθυμείς, Σεβάνα».

Με απαλές δρασκελιές, η Σεβάνα οδήγησε τις μισές Σοφές στην ανατολική μεριά της μάχης, αν μπορούσε κανείς να την αποκαλέσει έτσι. Επιθυμούσε να παραμείνει στο ύψωμα για να έχει καλή ορατότητα -αυτός ήταν κι ο τρόπος που ο αρχηγός μιας φυλής ή ο πολέμαρχος διηύθυνε το χορό των λογχών- αλλά σε αυτή της την επιθυμία δεν βρήκε υποστήριξη, ούτε ακόμα από τη Θεράβα κι όσες μοιράζονταν το μυστικό του θανάτου της Ντεσαίν. Οι Σοφές έκαναν έντονη αντίθεση με τις αλγκάι'ντ'σισβάι, καθώς ήταν παραταγμένες με τις λευκές αλγκόντ φόρμες και τις σκούρες μάλλινες φούστες κι εσάρπες, καθώς και με τα απαστράπτοντα βραχιόλια και περιδέραια, ενώ τα μαλλιά τους, που έφταναν μέχρι τη μέση τους, ήταν πιασμένα με μαύρες, διπλωμένες μαντίλες. Παρά τη σθεναρή τους απόφαση να συμμετάσχουν πλήρως στον χορό των λογχών, η Σεβάνα δεν πίστευε πως οι Σοφές αντιλαμβάνονταν επαρκώς ότι η πραγματική μάχη σήμερα θα δινόταν από τις ίδιες. Από την επόμενη μέρα κιόλας, τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο και το να καταφέρει να αλυσοδέσει τον Ραντ αλ'Θόρ ήταν το λιγότερο.

Από το ύψωμα όπου βρισκόταν μπορούσε σχετικά εύκολα να ξεχωρίσει τους άντρες από τις Κόρες ανάμεσα στο πλήθος των αλγκάι'ντ'σισβάι που ήταν στραμμένο προς την κατεύθυνση των αμαξιών. Πέπλα και σούφα έκρυβαν κεφάλια και πρόσωπα, ενώ τα καντιν'σόρ ξεχώριζαν από μερικές διαφορές στην κοψιά που υποδείκνυε τη φατρία, τη σέπτα και την κοινωνία. Όσοι βρίσκονταν στην εξωτερική περιφέρεια της περιστοίχισης φαίνονταν σε σύγχυση και γκρίνιαζαν ο ένας στον άλλον καθώς περίμεναν να συμβεί κάτι. Είχαν έρθει προετοιμασμένοι να χορέψουν με τις αστραπές των Άες Σεντάι και τώρα συνωστίζονταν ανυπόμονοι, αρκετά μακριά για να χρησιμοποιήσουν τα κεράτινα τόξα που κουβαλούσαν στην πλάτη τους μέσα σε δερμάτινες θήκες. Αν η Σεβάνα αποφάσιζε να κινηθεί, δεν θα χρειαζόταν να περιμένουν πολύ ακόμα.

Στηρίζοντας τα χέρια στους γοφούς, η Σεβάνα απευθύνθηκε προς τις υπόλοιπες Σοφές. «Όσες βρεθούν νότια θα αναλάβουν να αποδιοργανώσουν ό,τι κι αν είναι αυτό που κάνουν οι Άες Σεντάι, ενώ αυτές στον Βορρά θα επιτεθούν. Προτάξτε τα δόρατα!» Ύστερα από τη διαταγή αυτή, στράφηκε να παρακολουθήσει την καταστροφή των Άες Σεντάι, οι οποίες νόμιζαν ότι το μόνο που είχαν να αντιμετωπίσουν ήταν το ατσάλι.

Τίποτα δεν συνέβη. Μπροστά της, ο συρφετός των αλγκάι'ντ'σισβάι κόχλαζε ανώφελα κι ο δυνατότερος θόρυβος που ακουγόταν ήταν το περιστασιακό τυμπάνισμα των δοράτων πάνω στις ασπίδες. Η Σεβάνα συγκράτησε το θυμό της, γνέθοντάς τον σαν κλωστή στον αργαλειό. Είχε σιγουρευτεί πως ήταν έτοιμες ύστερα από την επίδειξη του κατακρεουργημένου πτώματος της Ντεσαίν αλλά, αν δεν διανοούνταν να επιτεθούν στις Άες Σεντάι, θα τις ανάγκαζε να το κάνουν με το ζόρι, ακόμα κι αν τις ντρόπιαζε μέχρι να απαιτήσουν να γίνουν γκαϊ'σάιν και να φοράνε λευκά.

Ξαφνικά, μια μπάλα ατόφιας φλόγας στο μέγεθος αντρικού κεφαλιού υψώθηκε συριστικά προς τις άμαξες κι ακολούθησαν κι άλλες. Ο κόμπος στα σωθικά της χαλάρωσε. Κι άλλες φλογισμένες μπάλες έρχονταν από τη δύση, από τη Θεράβα και τις υπόλοιπες Σοφές. Καπνός άρχισε να ανυψώνεται από τις καιόμενες καρότσες, γκρίζες τουλίπες στην αρχή κι έπειτα πυκνές, μαύρες στήλες. Η χροιά του μουρμουρητού των αλγκάι'ντ'σισβάι άλλαξε και, παρ' όλο που όσοι βρίσκονταν ενώπιόν της κινούνταν ελάχιστα, υπήρχε μια ξαφνική αίσθηση πίεσης προς τα εμπρός. Κραυγές ξεπήδησαν από τις άμαξες, οργισμένα ουρλιαχτά ανδρών και μουγκρητά πόνου. Όποια φράγματα κι αν είχαν σηκώσει οι Άες Σεντάι, είχαν καταρρεύσει. Η μάχη είχε αρχίσει και μόνο μία κατάληξη μπορεί να είχε. Ο Ραντ αλ'Θόρ θα γινόταν δικός της. Θα της έδινε τους Αελίτες, θα κατακτούσε όλες τις υδατοχώρες και, προτού πεθάνει, θα της χάριζε κόρες και γιους να ηγηθούν των Αελιτών όταν η ίδια δεν θα υπήρχε πια. Κι αυτή θα το απολάμβανε. Ο Ραντ αλ'Θόρ ήταν εμφανίσιμος, δυνατός και νέος.

Δεν περίμενε, φυσικά, πως οι Άες Σεντάι θα καταβάλλονταν εύκολα, κι όντως έτσι έγινε. Οι μπάλες της φωτιάς έπεφταν ανάμεσα στα δόρατα, μετατρέποντας τις ντυμένες με το καντιν'σόρ φιγούρες σε πυρσούς, κι οι αστραπές τους χτυπούσαν από τον καθαρό ουρανό, τινάζοντας στον αέρα άντρες και χώματα. Όμως, οι Σοφές έπαιρναν μάθημα απ' όσα έβλεπαν, ίσως πάλι να ήξεραν ήδη αλλά να δίσταζαν. Οι περισσότερες διαβίβαζαν τόσο σπάνια, ειδικά αν ήταν παρόντες κι άλλοι εκτός από τις ίδιες, που μονάχα μία άλλη Σοφή μπορούσε να αντιληφθεί μια γυναίκα με αυτή τη δυνατότητα. Όπως και να είχε, οι αστραπές άρχισαν να πέφτουν τόσο ανάμεσα στα δόρατα των Σάιντο όσο και στις ίδιες τις άμαξες.

Δεν έβρισκαν όλες τον στόχο τους. Μπάλες φωτιάς διέσχιζαν τον αέρα, μερικές μεγάλες σαν άλογα, ενώ οι ασημιές αστραπές τρυπούσαν το έδαφος σαν ουράνιες λόγχες. Κάποιες φορές εξοστρακίζονταν, λες και χτυπούσαν πάνω σε αόρατες ασπίδες, άλλες φορές ανατινάσσονταν εν κινήσει προτού ακόμα φθάσουν στο έδαφος, ενώ άλλες απλώς εξαφανίζονταν. Ουρλιαχτά και κρότοι γέμισαν τον αέρα, ανακατεμένα με κραυγές και στριγκλιές. Η Σεβάνα κοίταξε ικανοποιημένη τον ουρανό. Έμοιαζε με επίδειξη των Φωτοδοτών, για τους οποίους είχε διαβάσει κάποτε.

Ξαφνικά, ο κόσμος έγινε λευκός και της φάνηκε πως η ίδια αιωρείτο. Μόλις μπόρεσε να ξαναδεί, συνειδητοποίησε πως ήταν πεσμένη στο έδαφος, καμιά δεκαριά βήματα από το σημείο που στεκόταν. Κάθε μυς του κορμιού της πονούσε, πάλευε να πάρει ανάσα κι ήταν ολόκληρη καλυμμένη με χώματα. Τα μαλλιά της ήταν ακατάστατα, λες κι ήθελαν να φύγουν από το κεφάλι της. Υπήρχαν κι άλλες Σοφές πεσμένες γύρω από μια ακανόνιστη τρύπα στο έδαφος με διάμετρο μια πιθαμή. Λεπτές τουλίπες καπνού αναδεύονταν από τις φορεσιές μερικών. Δεν είχαν πέσει όλοι -η μάχη της φωτιάς και των αστραπών συνεχιζόταν στον ουρανό- αλλά, πάντως, αρκετοί. Έπρεπε να τους ανασυντάξει και να τους ρίξει ξανά στον χορό.

Πασχίζοντας να ανασάνει, ανασηκώθηκε στα πόδια της χωρίς να μπει στον κόπο να τινάξει τις βρωμιές από πάνω της. «Ωθήστε με τα δόρατα!» φώναξε. Αρπάζοντας τους γωνιώδεις ώμους της Έσταλαϊν προσπάθησε να τη σηκώσει όρθια αλλά, αντικρίζοντας το κενό βλέμμα των γαλάζιων ματιών της, συνειδητοποίησε πως ήταν ήδη νεκρή και την άφησε. Τράβηξε τη ζαλισμένη Ντοράιλα, προσπαθώντας να τη στήσει όρθια, κι έπειτα έπιασε μια λόγχη από έναν πεσμένο Κεραυνοπόρο και τη σήκωσε ψηλά. «Ορμήστε με τα δόρατα!» Κάποιες από τις Σοφές πήραν τη διαταγή της κατά γράμμα κι εφόρμησαν στον σωρό των αλγκάι'ντ'σισβάι. Κάποιες άλλες, καλύφθηκαν με πιο αποτελεσματικό τρόπο, βοηθώντας τις υπόλοιπες να σηκωθούν, ενώ η καταιγίδα της φωτιάς και των αστραπών συνεχιζόταν αμείωτη, καθώς η Σεβάνα εφορμούσε πάνω κάτω στις σειρές των Σοφών, σείοντας τη λόγχη κι ουρλιάζοντας. «Ωθήστε με τα δόρατα! Ορμήστε μπροστά!»

Αισθάνθηκε μια ακατανίκητη τάση να γελάσει, και γέλασε. Η βρωμιά που κάλυπτε το κορμί της κι η κλαγγή της μάχης γύρω της την έκαναν να νιώθει αναζωογονημένη όσο ποτέ άλλοτε. Έφτασε στο σημείο να ευχόταν να είχε γίνει κι η ίδια Κόρη της Λόγχης. Σχεδόν, δηλαδή. Καμιά Φαρ Ντάραϊς Μάι δεν θα γινόταν αρχηγός φυλής, όπως και κανείς άντρας δεν υπήρχε περίπτωση να ανήκει στις Σοφές. Ο δρόμος μιας Κόρης προς την εξουσία απαιτούσε να παραδώσει τη λόγχη και να γίνει Σοφή. Σαν γυναίκα αρχηγού φυλής χειριζόταν τη δύναμη σε ηλικία που μια Κόρη δεν ήταν άξια εμπιστοσύνης ούτε για να κουβαλήσει μια λόγχη και που η μαθητευόμενη μιας Σοφής ήταν ανίκανη να φέρει έναν κουβά νερό. Τώρα, τα είχε αποκτήσει όλα. Ήταν εξίσου Σοφή κι αρχηγός φυλής, αν και θα έπρεπε να αποδείξει μερικά πράγματα ακόμα για να αποκτήσει πραγματικά αυτόν τον τελευταίο τίτλο. Ωστόσο, ελάχιστη σημασία είχαν οι τίτλοι από τη στιγμή που είχε την ικανότητα να χαλιναγωγεί τη δύναμη, αλλά γιατί να μην τα έχει όλα;

Μια απότομη κραυγή την ανάγκασε να στραφεί να κοιτάξει. Έμεινε με το στόμα ανοικτό καθώς αντίκρισε έναν δασύτριχο, γκρίζο λύκο να ξεσκίζει το λαιμό της Ντόσερα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, βύθισε στα πλευρά του τη λόγχη της. Ο λύκος στράφηκε να αρπάξει στα δόντια του τη λαβή του ακοντίου της αλλά, εκείνη τη στιγμή, ένας άλλος λύκος που της έφτανε μέχρι τη μέση πήδησε πλάι της κι έπεσε στην πλάτη ενός αλγκάι'ντ'σισβάι, κι έπειτα κι άλλος ένας. Σε λίγο, όπου κι αν κοίταζε, έβλεπε λύκους να ξεσκίζουν τις ντυμένες με καντιν'σόρ φιγούρες.

Ένας προληπτικός φόβος τη διαπέρασε καθώς ελευθέρωνε τη λόγχη της. Οι Άες Σεντάι είχαν καλέσει τους λύκους να πολεμήσουν στο πλευρό τους. Δεν μπορούσε να απομακρύνει το βλέμμα της από τον σκοτωμένο λύκο. Οι Άες Σεντάι είχαν... Όχι. Όχι, δεν θα άλλαζε τίποτα! Δεν θα το επέτρεπε η ίδια.

Τελικά, κατάφερε να αποτραβήξει το βλέμμα της αλλά, προτού προλάβει να φωνάξει ενθαρρυντικά λόγια στις Σοφές, κάτι άλλο έπνιξε την κραυγή πριν βγει από τα χείλη της, κάνοντάς τη να κοιτάει σαν χαζή. Ένας όμιλος από καβαλάρηδες των υδατοχωρών με κόκκινες περικεφαλαίες και θώρακες είχε ξεπεταχτεί γύρω από τους αλγκάι'ντ'σισβάι, κραδαίνοντας ξίφη και τρυπώντας τους με μακρόστενες λόγχες. Από πού είχαν ξεφυτρώσει αυτοί;

Μόνο όταν της απάντησε η Ριάλ συνειδητοποίησε πως μιλούσε φωναχτά. «Προσπάθησα να σου εξηγήσω, Σεβάνα, αλλά δεν άκουγες». Η γυναίκα με τα φλογάτα μαλλιά κοιτούσε με απέχθεια το ματωμένο δόρυ. Οι Σοφές υποτίθεται πως δεν έφεραν ακόντια. Η Σεβάνα ακούμπησε επιδεικτικά το όπλο στην καμπύλη του αγκώνα της, όπως είχε προσέξει να κάνουν οι αρχηγοί, κι η Ριάλ συνέχισε. «Οι κάτοικοι των υδατοχωρών επιτέθηκαν από τα νότια, μαζί με τους σισβαϊ'αμάν». Χρωμάτισε τη λέξη με την ανάλογη δόση περιφρόνησης, κατάλληλη για όσους αυτοαποκαλούνται Λόγχες του Δράκοντα. «Υπάρχουν και Κόρες, επίσης, καθώς και... και Σοφές».

«Πολεμούν;» ρώτησε δύσπιστα η Σεβάνα, προτού αντιληφθεί το νόημα των λόγων της. Αφού η ίδια μπορούσε να πετάξει στα σκουπίδια τα παρηκμασμένα έθιμα, θα μπορούσαν εξίσου να το κάνουν κι αυτοί οι τυφλωμένοι ανόητοι του Νότου που εξακολουθούσαν να αυτοαποκαλούνται Αελίτες. Δεν το περίμενε, πάντως. Αναμφίβολα, τους είχε φέρει η Σορίλεα. Στα μάτια της Σεβάνα αυτή η γριά φάνταζε σαν πλαγιά βουνού που κατολισθαίνει, παρασέρνοντας τα πάντα στον διάβα της. «Πρέπει να τους επιτεθούμε αμέσως. Δεν θα πάρουν τον Ραντ αλ'Θόρ, ούτε θα μας χαλάσουν την εκδίκηση για το θάνατο της Ντεσαίν», πρόσθεσε παρατηρώντας τα μάτια της Ριάλ να γουρλώνουν.

«Πρόκειται για Σοφές», είπε ξερά η άλλη γυναίκα κι η Σεβάνα κατάλαβε με πίκρα τι εννοούσε. Το να συμμετέχεις στον χορό των λογχών δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο, αλλά το να επιτεθεί μια Σοφή σε μια άλλη ήταν ανεπίτρεπτο ακόμα και για τη Ριάλ. Είχε συμφωνήσει ότι η Ντεσαίν έπρεπε να πεθάνει - πώς αλλιώς θα αναγκάζονταν οι υπόλοιπες Σοφές, για να μην αναφέρουμε τους αλγκάι'ντ'σισβάι, να επιτεθούν στις Άες Σεντάι, πράγμα απαραίτητο αν ήθελαν να συλλάβουν τον Ραντ αλ'Θόρ και, μαζί του, όλους τους Αελίτες; Βέβαια, ενήργησαν κρυφά, συνεπικουρούμενες κι από άλλες γυναίκες με παρόμοιες απόψεις. Ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει παρουσία όλων, τόσο των τρελών όσο και των δειλών!

«Τότε, ξεπαστρέψτε όσους εχθρούς μπορείτε, Ριάλ». Η κάθε λέξη που έφευγε από το στόμα της ήταν γεμάτη καταφρόνια, αλλά η Ριάλ απλώς ένευσε, τακτοποίησε το σάλι της, ρίχνοντας άλλη μια ματιά στη λόγχη της Σεβάνα, και γύρισε στη θέση της.

Ίσως να υπήρχε κάποιος τρόπος να αναγκάσουν τις άλλες Σοφές να κινηθούν πρώτες. Ό,τι και να έκανε, ακόμα κι ο αιφνιδιασμός, θα ήταν καλύτερο από το να άρπαζαν τον Ραντ αλ'Θόρ μέσα από τα χέρια της. Και τι δεν θα έδινε για μια γυναίκα με την ικανότητα της διαβίβασης, για μια γυναίκα που θα υπάκουε σε εντολές χωρίς να προβάλει αντιρρήσεις. Και τι δεν θα έδινε για να βρεθεί σε ένα ύψωμα απ' όπου θα μπορούσε απερίσπαστα να παρακολουθεί την εξέλιξη της μάχης.

Έχοντας σε ετοιμότητα τη λόγχη της και κοιτώντας γύρω της επιφυλακτικά για λύκους -απ' όσους μπορούσε να διακρίνει, άλλοι κατακρεουργούσαν τους άντρες και τις γυναίκες που ήταν ντυμένοι με το καντιν'σόρ κι άλλοι ήταν ήδη νεκροί- άρχισε ξανά να φωνάζει παροτρυντικά λόγια. Στον Νότο, οι φωτιές κι οι αστραπές εξακολουθούσαν να πέφτουν ανάμεσα στους Σάιντο, περισσότερες κι από πριν, αλλά δεν είχε μεγάλη διαφορά. Οι φλογερές εκρήξεις που τίναζαν στον αέρα χώματα κι ανθρώπους υποδείκνυαν πως η μάχη συνεχιζόταν αμείωτη.

«Ωθήστε με τα δόρατα!» φώναξε, σείοντας το δικό της. «Ωθήστε με τα δόρατα!» Μέσα στη αναδευόμενη μάζα των αλγκάι'ντ'σισβάι αδυνατούσε να διακρίνει τους ανόητους που είχαν δέσει ένα κομμάτι κόκκινο ύφασμα γύρω από το μέτωπό τους κι αυτοαποκαλούνταν σισβαϊ'αμάν. Ίσως ήταν πολύ λίγοι για να αλλάξουν την ροή των γεγονότων. Ο όχλος των υδρόβιων πολεμιστών έμοιαζε μικρός και μακρινός. Παρακολουθώντας, πρόσεξε μια ομάδα που υποσκελίστηκε από ανθρώπους, άλογα και αιχμηρά δόρατα. «Ωθήστε με τα δόρατα! Ωθήστε με τα δόρατα!» Ο θρίαμβος ήταν έκδηλος στη φωνή της. Ακόμα κι αν οι Άες Σεντάι καλούσαν στο πλευρό τους δέκα χιλιάδες λύκους, ακόμα κι αν η Σορίλεα έφερνε χίλιες Σοφές κι εκατό χιλιάδες λόγχες, οι Σάιντο θα έβγαιναν και πάλι νικητές σήμερα. Οι Σάιντο κι η ίδια, η Σεβάνα του Τζουμάι Σάιντο, που το όνομά της θα έμενε για πάντα στην ιστορία.

Ξαφνικά, μια κούφια έκρηξη αντήχησε ανάμεσα από τον ορυμαγδό της μάχης. Έμοιαζε να έρχεται από την κατεύθυνση των αμαξιών των Άες Σεντάι, αλλά δεν ήταν ξεκάθαρο κατά πόσον είχε προκληθεί από τις ίδιες ή από τις Σοφές. Δεν συμπαθούσε καθόλου οτιδήποτε αδυνατούσε να καταλάβει, ωστόσο δεν είχε σκοπό να ρωτήσει τη Ριάλ ή κάποια από τις υπόλοιπες, αποκαλύπτοντας την άγνοιά της και την έλλειψη ικανότητας όλων, εκτός του εαυτού της. Μεταξύ τους δεν έπαιζε κανέναν σπουδαίο ρόλο, αλλά δεν της άρεσε διόλου να στερείται δύναμης που κατείχαν άλλοι.

Με την άκρη του ματιού της πρόσεξε μια αναλαμπή φωτός ανάμεσα στους αλγκάι'ντ'σισβάι, μια αίσθηση περιστροφής, αλλά μόλις στράφηκε να κοιτάξει δεν είδε τίποτα. Την επόμενη στιγμή η αναλαμπή επαναλήφθηκε, ένα αστραποβόλημα στην περιφέρεια της όρασής της, αλλά και πάλι δεν διέκρινε τίποτα. Πολλά ακαταλαβίστικα πράγματα συνέβαιναν.

Εξακολουθώντας να ενθαρρύνει, κοίταξε τις γραμμές των Σοφών Σάιντο. Μερικές φαίνονταν σε κακό χάλι, με τις μαντίλες βγαλμένες από τα κεφάλια τους και τα μακριά μαλλιά να κρέμονται ελεύθερα. Οι ποδόγυροι και τα πανωφόρια ήταν καλυμμένα με χώματα και βρωμιές, ενώ μερικά είχαν καψαλιστεί. Τουλάχιστον δώδεκα κείτονταν αραδιασμένες, γογγύζοντας, ενώ εφτά άλλες ήταν ακίνητες, με τις εσάρπες περασμένες πάνω από τα κεφάλια τους. Οι όρθιες ήταν αυτές που την ενδιέφεραν. Η Ριάλ κι η Άλαρυς, με το σπάνιο μαύρο μαλλί της ανακατεμένο. Η Σόμεριν, η οποία φορούσε την μπλούζα της ξεκούμπωτη, αποκαλύπτοντας το ντεκολτέ της περισσότερο ακόμα κι από την ίδια τη Σεβάνα, κι η Μέιρα με το μακρόστενο πρόσωπό της βλοσυρότερο απ' ό,τι συνήθως. Η εύσωμη Τίον, η λεπτοκαμωμένη Μπελίντε κι η Μοντάρα, ψηλή όσο ένας άντρας.

Κάποια από αυτές θα έπρεπε να της το είχε αναφέρει αν συνέβαινε κάτι καινούργιο. Το μυστικό της Ντεσαίν ήταν δεσμευτικό. Ακόμα και για μια Σοφή, η αποκάλυψή του ισοδυναμούσε με δια βίου πόνο -ή, ακόμα χειρότερα, με αισχύνη- σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει το τοχ. Εναλλακτικά, αυτή που το αποκάλυπτε, θα οδηγείτο γυμνή στην έρημο για να ζήσει ή να πεθάνει - αν και το πιθανότερο ήταν να σκοτωθεί σαν αγρίμι από οποιονδήποτε τη συναντούσε. Ακόμα κι έτσι, όμως, η Σεβάνα ήταν σίγουρη πως τις ευχαριστούσε να μην της αποκαλύπτουν διάφορα πράγματα, όπως αυτά που μάθαιναν οι Σοφές κατά τη διάρκεια της μαθητείας τους ή στα ταξίδια τους στο Ρουίντιαν. Έπρεπε να λάβει κάποια μέτρα γι' αυτό, αλλά αργότερα. Δεν ήταν συνετό να επιδείξει την αδυναμία της ρωτώντας τες τι έκαναν.

Στρεφόμενη ξανά προς τη μεριά της μάχης, αντιλήφθηκε πως η πλάστιγγα είχε αρχίσει να γέρνει, και μάλιστα προς το μέρος της. Στον Νοτιά, οι μπάλες φωτιάς και τα αστροπελέκια έπεφταν με τον ίδιο ρυθμό όπως και πριν, αλλά όχι μπροστά της, ούτε και στα δυτικά ή βόρεια όπως φαινόταν. Οι βολές προς τις άμαξες συχνά αποτύγχαναν να φθάσουν στο έδαφος, ωστόσο οι προσπάθειες των Άες Σεντάι είχαν χαλαρώσει αισθητά. Ήταν προφανές πως είχαν πάρει πια αμυντική στάση. Η Σεβάνα θα στεφόταν νικήτρια!

Η ενθουσιώδης αυτή σκέψη δεν είχε προλάβει καλά-καλά να ξεχυθεί σαν κάψα στο μυαλό της, όταν οι Άες Σεντάι σίγησαν. Μόνο στα νότια η φωτιά κι οι αστραπές εξακολουθούσαν να πέφτουν ανάμεσα στους ολγκάι’ντ'σισβάι. Άνοιξε το στόμα της, έτοιμη να κραυγάσει νικηφόρα, αλλά συνειδητοποίησε κάτι το οποίο την ανάγκασε να σωπάσει. Οι φωτιές κι οι αστραπές που βομβάρδιζαν τις άμαξες έμοιαζαν τώρα να τσακίζονται σε κάποιο αόρατο εμπόδιο. Ο καπνός που αναδευόταν από τις καμένες καρότσες σχημάτιζε το περίγραμμα ενός θόλου και τελικά θεριεύε μέσα από μια τρύπα, στην κορυφή της αόρατης περίφραξης.

Η Σεβάνα γύρισε να αντιμετωπίσει τις γραμμές των Σοφών, κι η έκφραση στο πρόσωπό της ήταν τέτοια, ώστε οι άλλες ζάρωσαν μπροστά της κι, ίσως, μπροστά στο ακόντιο που κρατούσε στα χέρια της. Ήξερε πως έμοιαζε έτοιμη να το χρησιμοποιήσει, και πράγματι ήταν έτοιμη. «Γιατί τις αφήσατε να το κάνουν αυτό;» ρώτησε αγριεμένα. «Για ποιον λόγο; Υποτίθεται πως θα εμποδίζατε τις πράξεις τους, κι εσείς επιτρέψατε να φτιάξουν κι άλλο τείχος!»

Η Τίον έμοιαζε έτοιμη να ξεράσει, αλλά ακούμπησε τις παλάμες στους πλατιούς γοφούς της και κοίταξε κατάματα τη Σεβάνα. «Δεν το έκαναν οι Άες Σεντάι», δήλωσε αποφασιστικά.

«Και τότε ποιος το έκανε;» ρώτησε η Σεβάνα, σαν να έφτυνε τις λέξεις. «Οι άλλες Σοφές; Σας το είπα ότι έπρεπε να επιτεθούμε!»

«Δεν ήταν γυναίκες», παρενέβη η Ριάλ με τρεμάμενη φωνή. «Δεν ήταν...» Ξεροκατάπιε και χλώμιασε.

Η Σεβάνα γύρισε αργά να κοιτάξει το θόλο, και μόνο τότε θυμήθηκε πως έπρεπε να πάρει ανάσα. Κάτι είχε υψωθεί μέσα από την τρύπα, από την οποία ξεχυνόταν ο καπνός. Ένα από τα λάβαρα των υδατοχωρών. Ο καπνός δεν ήταν τόσο πυκνός για να το κρύψει ολότελα. Πορφυρό, με έναν δίσκο μισό λευκό, μισό μαύρο και με τα χρώματα να διαχωρίζονται από έναν μαίανδρο, όπως ακριβώς το κομμάτι υφάσματος που φορούσαν οι σισβαϊ'αμάν. Το λάβαρο του Ραντ αλ'Θόρ. Άραγε, ήταν τόσο δυνατός ώστε είχε καταφέρει να ελευθερωθεί, να συντρίψει τις Άες Σεντάι και να υψώσει το λάβαρό του; Πιθανότατα.

Η λαίλαπα χτυπούσε ακόμα δυνατά το θόλο κι η Σεβάνα άκουσε μουρμουρητά πίσω της. Οι γυναίκες σκέφτονταν πως έπρεπε να υποχωρήσουν. Ποτέ. Ανέκαθεν ήξερε πως το ευκολότερο μονοπάτι δύναμης περνούσε μέσα από την υποταγή των αντρών που ήδη την κατείχαν. Από την εποχή που ήταν παιδί ακόμα, γνώριζε πως είχε γεννηθεί με τα κατάλληλα όπλα για να τους υποτάξει. Ο Σούλαντρικ, αρχηγός φατρίας των Σάιντο, υποτάχθηκε στα δεκαέξι της χρόνια κι, όταν πέθανε, η Σεβάνα διάλεξε κάποιους από αυτούς που ήταν πιθανότερο να τον διαδεχτούν. Ο Μούραντιν κι ο Κουλάντιν πίστευαν, ο καθένας ξεχωριστά, πως είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον της κι, όταν ο Μούραντιν, όπως και τόσοι άλλοι, απέτυχε να επιστρέψει από το Ρουίντιαν, ένα χαμόγελο ήταν αρκετό για να πείσει τον Κουλάντιν ότι την είχε κατακτήσει. Όμως, η ισχύς ενός αρχηγού φατρίας ωχριούσε δίπλα στην αντίστοιχη ενός Καρ'α'κάρν, η οποία, με τη σειρά της, δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όσα έβλεπε γύρω της. Αναρρίγησε, λες και μόλις είχε δει τον ομορφότερο άντρα που μπορούσε να φανταστεί. Όταν ο Ραντ αλ'Θόρ θα γινόταν δικός της, θα κατακτούσε ολόκληρο τον κόσμο.

«Ασκήστε τους μεγαλύτερη πίεση», διέταξε. «Πιο πολύ! Θα ταπεινώσουμε τις Άες Σεντάι για όσα έκαναν στην Ντεσαίν!» Κι η ίδια θα εξουσίαζε πια τον Ραντ αλ'Θόρ.

Ένας ξαφνικός βρυχηθμός ακούστηκε από την εμπροσθοφυλακή της μάχης κι οι άντρες άρχισαν να ουρλιάζουν και να κραυγάζουν. Η Σεβάνα βλαστήμησε γιατί δεν μπορούσε να δει τι συνέβαινε. Φώναξε και πάλι στις Σοφές να πιέσουν με μεγαλύτερη ένταση. Αν μη τι άλλο, η καταιγίδα από φλόγες κι αστραπές πάνω στον θόλο φάνηκε να μειώνεται. Και τότε, είδε κάτι.

Αρκετά κοντά στις άμαξες, οι ντυμένες με καντιν'σόρ φιγούρες, μαζί με ολόκληρα κομμάτια γης, ανατινάζονταν συνοδεία βροντερών κρότων, όχι μονάχα σε ένα σημείο αλλά σε μια ευθεία γραμμή. Οι εκρήξεις στο έδαφος συνεχίστηκαν, ξανά και ξανά, κάθε φορά και λίγο μακρύτερα από τις περικυκλωμένες καρότσες. Δεν σχημάτιζαν πια μια ευθεία γραμμή αλλά ένα συμπαγές δαχτυλίδι ανατιναγμένης γης, αντρών και Κορών που -δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία- περιέκλειε τις άμαξες κι επεκτεινόταν ολοένα και περισσότερο. Ξαφνικά, οι αλγκάι'ντ'σισβάι την προσπέρασαν και, τρέχοντας, έπεσαν με μανία πάνω στις σειρές των Σοφών.

Η Σεβάνα τούς χτυπούσε με τη λόγχη της, θερίζοντας ώμους και κεφάλια, χωρίς να νοιάζεται καθόλου που η μυτερή άκρη κοκκίνιζε διαρκώς πιο πολύ. «Μείνετε να πολεμήσετε! Πολεμήστε για την τιμή των Σάιντο!» Την προσπέρασαν αγνοώντας τη. «Άτιμοι είστε; Σταθείτε να πολεμήσετε!» Μαχαίρωσε στην πλάτη μια Κόρη που προσπαθούσε να το σκάσει κι οι υπόλοιπες ποδοπάτησαν την πεσμένη γυναίκα. Ξαφνικά, συνειδητοποίησε πως κάποιες από τις Σοφές είχαν φύγει, ενώ άλλες μάζευαν τους πληγωμένους. Η Ριάλ έκανε να το βάλει στα πόδια, αλλά η Σεβάνα άδραξε το μπράτσο της ψηλής γυναίκας, απειλώντας τη με το δόρυ. Δεν έδινε δεκάρα που η Ριαλ διέθετε την ικανότητα της διαβίβασης. «Πρέπει να μείνουμε και να πολεμήσουμε! Δεν μας ξέφυγε ακόμα!»

Το πρόσωπο της άλλης γυναίκας είχε μετατραπεί σε μια μάσκα τρόμου. «Αν μείνουμε, θα πεθάνουμε ή θα καταλήξουμε αλυσοδεμένες έξω από τη σκηνή του Ραντ αλ'Θόρ! Αν το επιθυμείς, κάτσε να πολεμήσεις, Σεβάνα. Εγώ δεν είμαι Σκυλί της Πέτρας!» Ελευθέρωσε απότομα το χέρι της κι έφυγε τρεχάτη προς τα ανατολικά.

Για λίγο, η Σεβάνα έμεινε ακίνητη, αφήνοντας τους άντρες και τις Κόρες να τη προσπερνάνε και να τη σπρώχνουν από δω κι από κει, ουρλιάζοντας μέσα στον πανικό τους. Κατόπιν, έριξε το δόρυ και ψαχούλεψε το πουγκί στη ζώνη της, όπου υπήρχε ένας μικρός, έντεχνα σκαλισμένος πέτρινος κύβος. Καλά που δεν τον είχε πετάξει. Είχε ακόμα μία χορδή για το τόξο της. Μάζεψε τον ποδόγυρο για να ελευθερώσει τα πόδια της και βυθίστηκε κι αυτή στη χαοτική φυγή, με τη διαφορά πως, ενώ όλοι οι άλλοι το έσκαγαν πανικόβλητοι και τρομαγμένοι, αυτή έτρεχε έχοντας στο κεφάλι της διάφορα σχέδια. Ήταν αποφασισμένη να κάνει τον Ραντ αλ'Θόρ να γονατίσει μπροστά της, όπως επίσης και τις Άες Σεντάι.

Τελικά, η Αλβιάριν έφυγε από τα δώματα της Ελάιντα, χαλαρή και ψύχραιμη, επιφανειακά τουλάχιστον. Μέσα της, όμως, αισθανόταν στυμμένη σαν βρεγμένη λινάτσα. Κατάφερε να σταθεροποιήσει το βήμα της καθώς κατέβαινε τα μακρόστενα, σκαλιστά σκαλοπάτια, μαρμάρινα μέχρι επάνω. Υπηρέτες που φορούσαν λιβρέες προσκυνούσαν κι υποκλίνονταν ενώ έτρεχαν βιαστικά για να προλάβουν τις δουλειές τους. Παρά το χαρακτηριστικό γαλήνιο παρουσιαστικό μιας Άες Σεντάι, στα μάτια τους φάνταζε ως η Τηρήτρια. Όσο χαμηλότερα κατέβαινε, τόσο περισσότερες αδελφές έβλεπε, πολλές εκ των οποίων φορούσαν το επώμιο με τις ενδεικτικές διακοσμήσεις του Άτζα τους, λες κι ήθελαν να δώσουν έμφαση στο τυπικό γεγονός πως ήταν πλέον πλήρεις. Καθώς περνούσε της έριχναν ματιές, ανήσυχες τις πιο πολλές φορές. Η μόνη που την αγνόησε ήταν η Ντανέλ, μια ονειροπόλα αδελφή του Καφέ Άτζα. Είχε πάρει μέρος στην πτώση της Σιουάν Σάντσε και στην άνοδο της Ελάιντα, αλλά, χαμένη στις σκέψεις της, μια φιγούρα μοναχική και δίχως φίλους ακόμα κι ανάμεσα στα άτομα του Άτζα της, δεν φάνηκε να προσέχει καν την Αλβιάριν που την προσπέρασε, κάτι το οποίο δεν συνέβη με άλλες. Η Μπερίσα, μια λεπτόκορμη γυναίκα με σκληρό βλέμμα από το Γκρίζο Άτζα, κι η Κέρα, με τα όμορφα μαλλιά και τα γαλανά μάτια, χαρακτηριστικά που μόνο περιστασιακά εμφανίζονταν στην οικογένεια των Δακρυνών, καθώς και με την τυπική και συνήθη αλαζονεία του Πράσινου Άτζα, υποκλίθηκαν όταν τις προσπέρασε. Η Νορίν προσποιήθηκε μια υπόκλιση, αλλά δεν την πραγματοποίησε. Μεγαλομάτα κι εξίσου ονειροπόλα και χωρίς φίλους, όπως η Ντανέλ, δυσανασχετούσε με την Αλβιάριν. Αν η Τηρήτρια καταγόταν από το Λευκό Άτζα, θα έμοιαζε σίγουρα στη Νορίν Ντοβάρνα.

Η υπόκλιση απέναντι στην Τηρήτρια δεν θεωρείτο απαραίτητη, όχι εκ μέρους μιας αδελφής τουλάχιστον, αλλά ήλπιζαν πως η Αλβιάριν θα είχε τη δυνατότητα να μεσολαβήσει στην Ελάιντα σε περίπτωση ανάγκης. Οι υπόλοιπες, απλώς αναρωτιόνταν τι είδους διαταγές μετέφερε και κατά πόσον κάποια αδελφή θα απομονωνόταν σήμερα για κάποια γκάφα που πιθανόν είχε κάνει μπροστά στην Άμερλιν. Ούτε καν τα μέλη του Κόκκινου Άτζα δεν προχωρούσαν σε απόσταση πέντε επιπέδων από τα καινούργια δώματα της Άμερλιν, εκτός κι αν τους καλούσε η ίδια, ενώ περισσότερες από μία αδελφές κρύβονταν όταν η Ελάιντα κατέβαινε. Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη, παχύρρευστη, με ένα είδος φόβου που δεν είχε να κάνει με τους επαναστάτες ούτε και με τους άντρες που διέθεταν την ικανότητα της διαβίβασης.

Μερικές αδελφές προσπάθησαν να της μιλήσουν, αλλά η Αλβιάριν τις προσπέρασε χωρίς ίχνος ευγένειας, μη δίνοντας την παραμικρή σημασία στην ανησυχία που γέμισε τη ματιά τους όταν αρνήθηκε να σταματήσει. Η Ελάιντα ήταν τόσο στο δικό της μυαλό όσο και το δικό τους. Επρόκειτο για γυναίκα πολλών στιβάδων. Με την πρώτη ματιά έβλεπες μια όμορφη γυναίκα γεμάτη εξευγενισμένη καχυποψία, ενώ με τη δεύτερη μια σιδηρά κυρία, τραχιά σαν γυμνή λάμα. Σε κατατρόπωνε εκεί που άλλοι σε έπειθαν, σε πειθανάγκαζε εκεί που άλλοι χρησιμοποιούσαν τη διπλωματία ή το Παιχνίδι των Οίκων. Όποιος τη γνώριζε, καταλάβαινε την ευφυΐα της, αλλά έπρεπε να περάσει κάμποσος καιρός προτού αντιληφθεί πως, παρά το μυαλό της, έβλεπε αυτό που ήθελε να δει και προσπαθούσε να κάνει αληθινό αυτό που ήθελε να είναι αληθινό. Το λιγότερο σημαντικό εκ των δύο, αναμφίβολα τρομερών, χαρακτηριστικών που αφορούσαν στο άτομό της ήταν ότι πολύ συχνά πετύχαινε. Το πλέον σημαντικό αφορούσε στο Ταλέντο της Πρόγνωσης που διέθετε.

Εύκολα το ξεχνούσε, τόσο ασταθές και σπάνιο ήταν. Είχε περάσει τόσος καιρός από την τελευταία φορά που συνέβη, ώστε η ίδια η μη προβλεψιμότητά του καταντούσε σχεδόν σοκαριστική. Κανείς, ούτε καν η Ελάιντα, δεν μπορούσε να πει με σιγουριά πότε θα εκδηλωνόταν, ούτε και τι θα αποκάλυπτε. Η Αλβιάριν αισθανόταν τη σκιώδη παρουσία της γυναίκας να την ακολουθεί κατά πόδας.

Ίσως αναγκαζόταν να τη σκοτώσει. Φυσικά, η Ελάιντα δεν θα ήταν η πρώτη γυναίκα που θα σκότωνε κρυφά. Ωστόσο, δίσταζε να πάρει αυτή την πρωτοβουλία χωρίς διαταγές ή, τουλάχιστον, χωρίς τη σχετική άδεια.

Μπήκε στα δώματά της με μια αίσθηση ανακούφισης, λες κι η σκιά τής Ελάιντα δεν θα τολμούσε να περάσει το κατώφλι. Κουτή σκέψη. Αν η Ελάιντα είχε έστω και μια αμυδρή αίσθηση υποψίας, ούτε χίλιες λεύγες δεν θα την κρατούσαν μακριά από το λαιμό της Αλβιάριν. Η Ελάιντα περίμενε πως θα ήταν σκληρή στη δουλειά της, πως θα επικύρωνε προσωπικά διαταγές, οι οποίες θα έπρεπε να σφραγιστούν και να υπογραφούν από την ίδια την Άμερλιν, αλλά το ποιες από αυτές θα εκτελούνταν ήταν ένα θέμα που θα αποφασιζόταν αργότερα. Όχι από την Ελάιντα, φυσικά, ούτε κι από την ίδια.

Τα δώματα ήταν μικρότερα από της Ελάιντα, μολονότι η οροφή ήταν πιο ψηλή κι υπήρχε ένα μπαλκόνι που κοίταζε στη μεγάλη πλατεία, μπροστά στον Πύργο, από ένα ύψος εκατό ποδών. Μερικές φορές έβγαινε στο μπαλκόνι για να δει την Ταρ Βάλον, τη μεγαλύτερη πόλη του κόσμου, να απλώνεται μπροστά της, γεμάτη με αναρίθμητες χιλιάδες κόσμο που φάνταζε σαν μικροσκοπικά κομματάκια πάνω σε πέτρινη τάβλα. Τα έπιπλα είχαν έρθει από το Άραντ Ντόμαν, φτιαγμένα από ξεθωριασμένο, ραβδωτό ξύλο με ένθετα μαργαριτοφόρα όστρακα και κεχριμπάρι, ενώ τα χτυπητά χαλιά έφεραν σχέδια λουλουδιών και περγαμηνών κι οι ακόμα πιο έντονες ταπετσαρίες απεικόνιζαν δάση, λουλούδια κι ελαφάκια που έβοσκαν. Ανήκαν στον προηγούμενο ένοικο του δωματίου κι ο μοναδικός λόγος που η Αλβιάριν δεν τα είχε αλλάξει, πέρα από το ότι δεν ήθελε να χάσει χρόνο διαλέγοντας καινούργια, ήταν για να της θυμίζουν το τίμημα της αποτυχίας. Η Ληάνε Σάριφ είχε ανακατευτεί με διάφορες δολοπλοκίες, είχε αποτύχει και τώρα ήταν παντοτινά αποκομμένη από τη Μία Δύναμη, μια ανήμπορη πρόσφυγας που εξαρτιόταν από τις φιλανθρωπίες, καταδικασμένη σε μια ζωή μιζέριας μέχρις ότου αποφάσιζε είτε να βάλει ένα απότομο τέλος στη ζωή της, είτε απλώς να αφεθεί να πεθάνει. Η Αλβιάριν είχε ακούσει για κάποιες σιγανεμένες γυναίκες που κατάφεραν να επιβιώσουν, αλλά αμφέβαλλε για την αλήθεια αυτών των ιστοριών μέχρι που συνάντησε μία. Όχι ότι είχε την παραμικρή πρόθεση για κάτι τέτοιο, βέβαια.

Ατένιζε από το παράθυρο τη λαμπρότητα του πρώιμου απογεύματος αλλά, προτού ακόμα προλάβει να διασχίσει το δωμάτιο και να πάει στο καθιστικό, το φως φάνηκε να χάνεται και να παίρνει ένα μουντό, σκοτεινό χρώμα. Δεν την εξέπληξε το σκοτάδι. Στράφηκε προς το μέρος του και γονάτισε. «Μεγάλη Αφέντρα, ζω για να σε υπηρετώ». Μια ψηλή γυναίκα, φτιαγμένη λες από έντονες σκιές κι ασημί φως, στεκόταν μπροστά της. Η Μεσάνα.

«Πες μου τι συνέβη, παιδί μου». Η φωνή ήταν κρυστάλλινη και καμπανιστή.

Γονατιστή ακόμα, η Αλβιάριν επανέλαβε ό,τι της είχε πει η Ελάιντα λέξη προς λέξη, αν κι αναρωτιόταν για ποιο λόγο ήταν τόσο απαραίτητο. Στην αρχή της εξιστόρησης άφησε απέξω κάποιες δευτερεύουσες λεπτομέρειες, αλλά η Μεσάνα το καταλάβαινε, απαιτούσε να μάθει την κάθε λεπτομέρεια, την κάθε κίνηση κι έκφραση της Ελάιντα. Ήταν προφανές πως κρυφάκουγε σ' αυτές τις συναντήσεις. Η Αλβιάριν προσπάθησε να κατανοήσει τη λογική της, αλλά απέτυχε. Μερικά πράγματα, ωστόσο, όντως δούλευαν με βάση τη λογική.

Είχε συναντήσει κι άλλους Εκλεκτούς, τους οποίους οι ανόητοι αποκαλούσαν Αποδιωγμένους. Η Λανφίαρ κι η Γκρένταλ είχαν προσεγγίσει τον Πύργο, με την αυταρχικότητα που τους έδινε η δύναμη κι η γνώση τους, αφήνοντας να εννοηθεί χωρίς λόγια πως η Αλβιάριν ήταν κατά πολύ υποδεέστερή τους, μια απλή δούλα ικανή μονάχα για λάντζα και για διάφορα θελήματα, ικανοποιημένη στο έπακρο όταν δεχόταν ένα ευγενικό σχόλιο. Ο Μπε'λάλ είχε αρπάξει την Αλβιάριν κατά τη διάρκεια της νύχτας, ενόσω κοιμόταν, αλλά ούτε και τώρα ακόμα δεν ήξερε πού την πήγε. Ξύπνησε στο κρεβάτι της, κι αυτό ήταν τρομακτικότερο κι από την παρουσία ενός άντρα με την ικανότητα της διαβίβασης. Στα μάτια του, η κοπέλα δεν ήταν ούτε καν σκουλήκι, ούτε καν κάτι ζωντανό, παρά μόνο το πιόνι ενός παιχνιδιού που έπρεπε να υπακούει σε ό,τι την πρόσταζε. Πρώτος απ' όλους ήταν ο Ισαμαήλ, αρκετά χρόνια πριν από τους υπόλοιπους, ο οποίος την είχε τραβήξει από την αφανή μάζα του Μαύρου Άτζα και την είχε τοποθετήσει στην κορυφή.

Τους είχε προσκυνήσει όλους, διαβεβαιώνοντάς τους, κι εννοώντας το, πως ζούσε για να τους υπηρετεί, υπακούοντας σε κάθε εντολή και προσταγή, όποιες κι αν ήταν αυτές. Σε τελική ανάλυση, αυτοί απείχαν ένα μόλις σκαλοπάτι από τον ίδιο τον Μεγάλο Άρχοντα του Σκότους κι, αν επιθυμούσε να έχει κάποιες απολαβές, όπως την αθανασία που -καθώς φαινόταν — κατείχαν οι ίδιοι, καλό θα ήταν να υπακούσει στις προσταγές τους. Τους είχε προσκυνήσει όλους και μονάχα η Μεσάνα εμφανιζόταν με μη ανθρώπινο πρόσωπο. Αυτό το πέπλο σκιάς και φωτός θα πρέπει να είχε υφανθεί με τη χρήση της Μίας Δύναμης, αλλά η Αλβιάριν δεν μπορούσε να δει τη διαδικασία της ύφανσης. Είχε αισθανθεί τη δύναμη της Λανφίαρ και της Γκρένταλ, ήξερε από την πρώτη στιγμή πόσο πιο ισχυρές από την ίδια ήταν στη Δύναμη, αλλά στην περίπτωση της Μεσάνα δεν διαισθανόταν... τίποτα. Λες κι η γυναίκα δεν διέθετε καν την ικανότητα της διαβίβασης.

Η λογική ήταν ξεκάθαρη και σοκαριστική. Η Μεσάνα κρυβόταν για να μην την αναγνωρίσει κανείς. Θα έπρεπε να κατοικοεδρεύει στον ίδιο τον Πύργο, πράγμα μάλλον αδύνατον, όμως άλλη εξήγηση δεν υπήρχε. Με αυτό το δεδομένο, πρέπει να ήταν μια από τις αδελφές. Το σίγουρο ήταν πως δεν συγκαταλεγόταν ανάμεσα στις υπηρέτριες, αναγκασμένη να μοχθεί και να ιδρώνει. Ποια ήταν όμως; Κάμποσες γυναίκες έμεναν εκτός Πύργου επί αρκετά χρόνια προτού τις κλητεύσει η Ελάιντα, κι αρκετές, επίσης, δεν είχαν στενές φιλίες ή και καθόλου. Η Μεσάνα πρέπει να ήταν μια από αυτές. Η Αλβιάριν πολύ θα ήθελε να μάθει ποια. Η γνώση είναι δύναμη, ακόμα κι αν δεν υπάρχει η δυνατότητα να την χρησιμοποιήσεις κάπου.

«Ώστε η Ελάιντά μας είχε μια εμπειρία Πρόβλεψης», είπε μελωδικά η Μεσάνα, κι η Αλβιάριν συνειδητοποίησε έκπληκτη πως είχε φθάσει στο τέλος της απαγγελίας της. Τα γόνατά της πονούσαν, αλλά ούτε που της πέρασε από το μυαλό να σηκωθεί χωρίς να πάρει άδεια. Ένα σκιερό δάχτυλο χτύπησε απαλά και σκεφτικά τα ασημένια χείλη. Άραγε, ποια αδελφή έκανε τη συγκεκριμένη κίνηση; «Παράξενο να είναι συνάμα τόσο αποκαλυπτική και τόσο εκκεντρική. Ανέκαθεν ήταν σπάνιο αυτό το Ταλέντο, κι οι περισσότεροι που το διαθέτουν μιλούν με τρόπο τον οποίο μονάχα οι ποιητές κατανοούν. Συνήθως, δηλαδή, μια και μερικές φορές είναι ήδη πολύ αργά για να παίζει ρόλο. Και τότε, τα πάντα ξεκαθαρίζουν». Η Αλβιάριν παρέμενε σιωπηλή. Καμιά από τις Εκλεκτές δεν έπιανε την κουβέντα. Συνήθως, πρόσταζαν ή απαιτούσαν. «Ενδιαφέρουσες προβλέψεις. Οι επαναστάτες συντρίβονται -σαν σάπιο πεπόνι- έτσι δεν είπε;»

«Δεν είμαι σίγουρη, Μεγάλη Αφέντρα», είπε αργά η Αλβιάριν -ήταν άραγε;- αλλά η Μεσάνα απλώς ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα.

«Είτε το είπε, είτε όχι, μπορεί να έχει κάποια χρησιμότητα».

«Είναι επικίνδυνη, Μεγάλη Αφέντρα. Το Ταλέντο της μπορεί να αποκαλύψει όσα δεν θα έπρεπε να αποκαλυφθούν».

Της απάντησε ένα κρυστάλλινο γέλιο. «Όπως εσένα, για παράδειγμα, ή τις αδελφές σου του Μαύρου Άτζα; Ή μήπως θεωρείς πως πρέπει να με προφυλάξεις; Μερικές φορές είσαι καλό κορίτσι, παιδί μου». Η αργυρόηχη φωνή έμοιαζε να το διασκεδάζει. Η Αλβιάριν αισθάνθηκε το αναψοκοκκίνισμα στο πρόσωπό της κι ήλπισε πως η Μεσάνα το εξέλαβε ως ντροπή κι όχι ως θυμό. «Υπονοείς, λοιπόν, πως η Ελάιντά μας πρέπει να εξοντωθεί, παιδί μου; Νομίζω πως δεν ήρθε η ώρα. Έχει ακόμα κάποια χρησιμότητα. Τουλάχιστον μέχρι να έρθει κοντά μας ο νεαρός αλ'Θόρ, ίσως και για λίγο αργότερα. Κατάγραψε τις διαταγές της και φρόντισε να υλοποιηθούν. Είναι πολύ διασκεδαστικό να τη βλέπεις να παίζει τα ευτελή παιχνίδια της. Εσείς τα παιδιά συναγωνίζεστε τα άτζα μερικές φορές. Θα καταφέρει να απαγάγει το βασιλιά του Ιλιαν και τη Βασίλισσα της Σαλδαία; Εσείς, οι Άες Σεντάι, συνηθίζατε να κάνετε κάτι τέτοια, έτσι δεν είναι, αλλά σταματήσατε εδώ και -πόσο;- δύο χιλιάδες χρόνια; Ποιον θα προσπαθήσει να ανεβάσει στον θρόνο της Καιρχίν; Άραγε, η προσφορά της βασιλείας στο Δάκρυ θα πείσει τον Υψηλό Άρχοντα Ντάρλιν να αφήσει παράμερα την αντιπάθειά του για τις Άες Σεντάι; Ή μήπως η Ελάιντά μας θα πνιγεί πρώτα στην ίδια της την απογοήτευση; Κρίμα που αντιτίθεται στη δημιουργία ενός μεγαλύτερου στρατού. Πίστευα πως ήταν αρκετά φιλόδοξη».

Οι ερωταποκρίσεις έφθαναν στο τέλος τους -ποτέ δεν κρατούσαν παραπάνω απ' όσο χρειαζόταν στην Αλβιάριν για να δώσει την αναφορά της και να πάρει καινούργιες εντολές- αλλά είχε μια ερώτηση ακόμα να κάνει. «Ο Μαύρος Πύργος, Μεγάλη Αφέντρα». Η Αλβιάριν έβρεξε τα χείλη της. Είχε μάθει κάμποσα πράγματα από τότε που εμφανίστηκε ο Ισαμαήλ μπροστά της· οι Εκλεκτοί δεν ήταν ούτε παντοδύναμοι, ούτε παντογνώστες. Η ίδια είχε ανέλθει επειδή ο Ισαμαήλ σκότωσε την προκάτοχό της πάνω στην οργή του, μόλις έμαθε τους σκοπούς της Γιάρνα Μαλάρι, αν κι έπρεπε να περάσουν άλλα δύο χρόνια μέχρι τον θάνατο μιας άλλης Άμερλιν. Αναρωτιόταν συχνά κατά πόσον η Ελάιντα είχε βάλει το χέρι της στον θάνατο εκείνης της Σέιριν Βαϊού. Το σίγουρο ήταν πως το Μαύρο Άτζα δεν είχε ανακατευτεί. Η Γιάρνα είχε στύψει την Τάμρα Οσπένια, την Άμερλιν πριν από τη Σέιριν, σαν τσαμπί με σταφύλια -αν και δεν παρήγε πολύ χυμό, όπως αποδείχτηκε- κάνοντάς τη να δείχνει πως είχε πεθάνει στον ύπνο της, αλλά η Αλβιάριν κι οι υπόλοιπες δώδεκα αδελφές του Μεγάλου Συμβουλίου το είχαν πληρώσει πολύ ακριβά μέχρι να πείσουν τον Ισαμαήλ ότι δεν έφεραν καμιά ευθύνη για το γεγονός. Μπορεί οι Εκλεκτοί να μην ήταν παντοδύναμοι και παντογνώστες, αλλά μερικές φορές γνώριζαν πράγματα που κανείς άλλος δεν μπορούσε να ξέρει. Ωστόσο, οι ερωτήσεις πάντα έκρυβαν κινδύνους. Η λέξη «γιατί» ήταν η πιο επικίνδυνη. Οι Εκλεκτοί δεν αρέσκονταν ποτέ να απαντούν σε «γιατί». «Είναι ασφαλές να στείλουμε πενήντα αδελφές εναντίον τους, Μεγάλη Αφέντρα;» ρώτησε τελικά η Αλβιάριν.

Μάτια που έλαμπαν σαν δίδυμες πανσέληνοι την επιθεώρησαν σιωπηλά κι η κοπέλα αισθάνθηκε ένα ρίγος να διατρέχει τη ραχοκοκαλιά της. Η μοίρα της Γιάρνα ξεπήδησε σαν φλόγα στο μυαλό της. Επισήμως Γκρίζα, η Γιάρνα δεν είχε δείξει ποτέ ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ένα τερ'ανγκριάλ του οποίου τη χρήση κανείς δεν γνώριζε - μέχρι την ημέρα που παγιδεύτηκε σε κάποιο αδοκίμαστο επί αιώνες. Ακόμα και σήμερα, παραμένει μυστήριο ο τρόπος που ενεργοποιήθηκε. Επί δέκα μέρες κανείς δεν μπορούσε να την πλησιάσει, παρά μόνο να ακούει τα άγρια ουρλιαχτά της που της ξέσκιζαν το λαρύγγι. Οι περισσότεροι στον Πύργο θεωρούσαν τη Γιάρνα υπόδειγμα αρετής. Όταν έθαψαν ό,τι είχε απομείνει από δαύτη, μαζεύτηκαν όλες οι αδελφές τής Ταρ Βάλον, καθώς κι όποιος άλλος είχε τη δυνατότητα να φθάσει εγκαίρως στην πόλη, για να παρακολουθήσουν την κηδεία.

«Έχεις μια έμφυτη περιέργεια, παιδί μου», απάντησε τελικά η Μεσάνα. «Αυτό είναι προσόν, αν χρησιμοποιηθεί σωστά. Αν όχι όμως...» Η απειλή στη φωνή της έμεινε μετέωρη σαν αιωρούμενη λαμπερή λάμα.

«Θα το χρησιμοποιήσω σύμφωνα με τις προσταγές σου, Μεγάλη Αφέντρα». Η ανάσα της Αλβιάριν ήταν βραχνή και το στόμα της ξερό, σαν να είχε καταπιεί σκόνη. «Θα κάνω ό,τι με προστάξεις». Καταλάβαινε, όμως, πως οι Μαύρες αδελφές δεν πήγαν με το μέρος της Τοβέιν. Η Μεσάνα κινήθηκε, δεσπόζοντας επιβλητικά, έτσι που η Αλβιάριν χρειάστηκε να τεντώσει το λαιμό της για να αντικρίσει αυτό το πρόσωπο του φωτός και του σκοταδιού. Αναρωτήθηκε ξαφνικά κατά πόσον οι Εκλεκτοί είχαν τη δυνατότητα να διαβάζουν τις σκέψεις της.

«Αν με υπηρετείς, παιδί μου, πρέπει να υπακούς μονάχα εμένα, κι όχι τη Σέμιραγκ, τον Ντεμάντρεντ, την Γκρένταλ ή οποιονδήποτε άλλον. Μονάχα εμένα. Και τον Μεγάλο Άρχοντα, φυσικά, αλλά, εκτός από αυτόν, εμένα πάνω απ' όλους».

«Ζω για να σε υπηρετώ, Μεγάλη Αφέντρα». Η φωνή της είχε γίνει κρώξιμο αλλά κατάφερε να δώσει έμφαση στην προστιθέμενη λέξη.

Για μια παρατεταμένη στιγμή, τα ασημιά μάτια την κοιτούσαν ατάραχα. Κατόπιν, η Μεσάνα μίλησε. «Ωραία. Θα σε διδάξω λοιπόν. Να θυμάσαι, όμως, πως ο μαθητής δεν είναι δάσκαλος. Εγώ διαλέγω ποιος θα μάθει τι κι αποφασίζω πότε μπορεί να το χρησιμοποιήσει. Αν διαπιστώσω ότι αποκάλυψες ακόμα και την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια ή ότι έκανες χρήση χωρίς την καθοδήγησή μου, θα σε εξολοθρέψω».

Η υγρασία επανήλθε στο στόμα της Αλβιάριν. Η καμπανιστή φωνή δεν έκρυβε θυμό, παρά μόνο βεβαιότητα. «Ζω για να σε υπηρετώ, Μεγάλη Αφέντρα. Ζω για να σε υπακούω, Μεγάλη Αφέντρα». Μόλις είχε μάθει κάτι για τους Εκλεκτούς που δεν είχε συνειδητοποιήσει προηγουμένως. Η γνώση ήταν δύναμη.

«Διαθέτεις λίγη δύναμη, παιδί μου. Όχι πολλή αλλά αρκετή».

Ένα υφάδι εμφανίστηκε, φαινομενικά από το πουθενά.

«Αυτό», ακούστηκε η καμπανιστή φωνή της Μεσάνα, «αποκαλείται πύλη».

Ο Πέντρον Νάιαλ γρύλισε καθώς η Μοργκέις τοποθέτησε με ένα χαμόγελο θριάμβου μια λευκή πέτρα πάνω στον πίνακα. Λιγότερο σημαντικοί παίκτες θα τοποθετούσαν δυο ντουζίνες πέτρες επιπλέον ο καθένας, αλλά η αναπόφευκτη πορεία του παιχνιδιού ήταν προφανής πια, κάτι που καταλάβαινε τόσο αυτός όσο κι η γυναίκα. Αρχικά, η χρυσομάλλα γυναίκα που καθόταν στην απέναντι μεριά του μικρού τραπεζιού έπαιζε για να χάσει, για να κάνει το παιχνίδι όσο πιο ενδιαφέρον γινόταν για τον ίδιον, αλλά δεν της πήρε πολύ μέχρι να καταλάβει πως αυτός ο τρόπος οδηγούσε στην εξάλειψη. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός πως ήταν αρκετά έξυπνος για να διακρίνει το τέχνασμα, κάτι που δεν θα μπορούσε να ανεχτεί ποτέ. Η γυναίκα, εξασκώντας όλη της την τέχνη, κατάφερε να κερδίσει σχεδόν τις μισές παρτίδες. Κανείς δεν τον είχε κερδίσει τόσες πολλές φορές εδώ κι αρκετά χρόνια.

«Δικό σου το παιχνίδι», της είπε, κι η Βασίλισσα του Άντορ συγκατένευσε. Θα στεφόταν ξανά Βασίλισσα και θα το φρόντιζε ο ίδιος. Ντυμένη σε πράσινο μετάξι, με μια ψηλή δαντέλα στον γιακά της, που άγγιζε ελαφρά το πηγούνι της, φάνταζε πραγματική βασίλισσα, παρά τη στιλπνότητα του ιδρώτα πάνω στα απαλά της μάγουλα. Δεν έμοιαζε και τόσο μεγάλη για να έχει μια κόρη στην ηλικία της Ηλαίην, πόσω μάλλον έναν γιο σαν τον Γκάγουιν.

«Δεν αντιλήφθηκες πως διέκρινα την παγίδα που πήγες να μου στήσεις ήδη από την τριακοστή πρώτη σου πέτρα, Άρχοντα Νάιαλ, ενώ εσύ εξέλαβες την προσποίησή μου από την τεσσαρακοστή τρίτη πέτρα ως αληθινή επίθεση». Η έξαψη αντιφέγγιζε στα γαλάζια της μάτια. Στη Μοργκέις άρεσε να κερδίζει. Της άρεσε να παίζει για να κερδίζει.

Πρόθεσή της, φυσικά, ήταν να τον καταπραΰνει, εξ ου και το παιχνίδι με τις πέτρες καθώς κι η ευγένεια απέναντι του. Η Μοργκέις ήξερε πως μόνο κατ’ όνομα ήταν αιχμάλωτη στο Φρούριο του Φωτός, μια ιδιαίτερα κανακεμένη κρατούμενη που ζούσε μέσα στην πολυτέλεια. Και μυστική, επίσης. Ο Πέντρον είχε αφήσει επίτηδες να διαρρεύσουν διάφορες ιστορίες σχετικά με την παρουσία της, αλλά δεν προέβη σε καμιά δημόσια κι επίσημη προκήρυξη. Το Άντορ είχε μεγάλη παράδοση στην αντιμετώπιση των Τέκνων του Φωτός. Δεν θα ανακοίνωνε τίποτα, μέχρι οι λεγεώνες να κατέφθαναν στο Άντορ, με την ίδια ως «διακοσμητικό» τους ηγέτη. Η Μοργκέις το ήξερε στα σίγουρα. Το πιθανότερο ήταν ότι γνώριζε πως ο άντρας ήταν ενήμερος των προσπαθειών της να τον καταπραΰνει. Η συνθήκη που είχε υπογράψει έδινε στα Τέκνα τόσα δικαιώματα στο Άντορ όσα δεν είχαν απολαύσει πουθενά, εκτός από εδώ, στην Αμαδισία. Ο Πέντρον ανάμενε πως η γυναίκα ήδη θα είχε σχεδιάσει τον τρόπο για να απαλύνει την παρουσία του στη γη της, καθώς και τον τρόπο για να τον απομακρύνει το συντομότερο. Ο μόνος λόγος που είχε υπογράψει ήταν επειδή την είχε στριμώξει. Ωστόσο, ακόμα και με την πλάτη στον τοίχο, η επιδεξιότητα με την οποία έδωσε τη μάχη της ήταν εφάμιλλη με αυτή που μετακινούσε τις πέτρες πάνω στον πίνακα. Για τόσο όμορφη γυναίκα, ήταν πολύ σκληρή. Ή, μάλλον, ήταν απλώς σκληρή. Τίποτε άλλο. Αφέθηκε να πιαστεί στη φάκα μόνο και μόνο για την ηδονή του παιχνιδιού, αλλά ο Πέντρον δεν θεωρούσε το γεγονός αποτυχία από τη στιγμή που του χάριζε τόσο ευχάριστες στιγμές.

Αν ήταν είκοσι χρόνια νεότερος, ίσως να συμμετείχε περισσότερο στο πραγματικό της παιχνίδι. Όλα αυτά τα χρόνια που είχε περάσει ως χήρος απλώνονταν πίσω του, κι ο Άρχοντας Στρατάρχης και Διοικητής των Τέκνων του Φωτός δεν είχε πολύ χρόνο για να κάνει το κέφι του με τις γυναίκες. Η αλήθεια ήταν πως δεν είχε πολύ χρόνο για τίποτα, παρά μόνο για να ασκεί τα καθήκοντά του ως Άρχοντας Στρατάρχης και Διοικητής. Ας ήταν είκοσι χρόνια νεότερος -εικοσιπέντε καλύτερα — κι ας μην είχε εκπαιδευτεί η Μοργκέις από τις μάγισσες της Ταρ Βάλον. Δεν ήταν δύσκολο να ξεχάσει κάτι τέτοιο, παρουσία της. Ο Λευκός Πύργος ήταν ένα καταγώγιο αμαρτίας, όπου βασίλευε η Σκιά, κι η γυναίκα είχε εντυπωσιαστεί βαθύτατα από αυτό. Ο Ράνταμ Ασουνάγουα, ο Υψηλός Εξεταστής, θα την ανέκρινε για την πολύμηνη παρουσία της στον Λευκό Πύργο και θα την κρέμαγε χωρίς καθυστέρηση, αν το επέτρεπε ο Νάιαλ. Ο άντρας αναστέναξε περίλυπος.

Η Μοργκέις διατήρησε το νικηφόρο χαμόγελο της, αν κι αυτά τα μεγάλα μάτια κοιτούσαν το πρόσωπό του εξεταστικά με μια ευφυΐα που αδυνατούσε να κρύψει. Ο Πέντρον γέμισε το κύπελλο της και το δικό του, επίσης, με κρασί από την ασημιά κανάτα που ήταν τοποθετημένη σε ένα μπολ με κρύο νερό το οποίο, λίγη ώρα πριν, ήταν κρυστάλλινα παγάκια.

«Άρχοντα Νάιαλ...» Ο δισταγμός ταίριαζε απόλυτα εκείνη τη στιγμή, καθώς το λεπτοκαμωμένο της χέρι απλώθηκε στο μισό της απόστασης προς το μέρος του. Ο τρόπος προσφώνησης έδειχνε τον πρόσθετο σεβασμό της στο πρόσωπό του. Κάποια φορά τον είχε αποκαλέσει απλώς Νάιαλ, κι η περιφρόνηση στη φωνή της ήταν χειρότερη κι από το να απευθυνόταν σε μεθυσμένο ιπποκόμο. Ο δισταγμός θα ήταν κατάλληλος, αν ο Πέντρον δεν είχε ένα μέτρο σύγκρισης απέναντί της. «Άρχοντα Νάιαλ, είμαι σίγουρη πως μπορείς να καλέσεις τον Γκάλαντ στο Άμαντορ για να τον δω. Για μια μέρα μονάχα».

«Φοβάμαι», απάντησε ο άντρας μαλακά, «πως τα καθήκοντα του Γκάλαντ τον κρατάνε στον Βορρά. Θα έπρεπε να είσαι περήφανη. Είναι ένας από τους καλύτερους νεαρούς αξιωματικούς ανάμεσα στα Τέκνα». Ο προγονός της δεν ήταν παρά ένας μοχλός, κατάλληλος να χρησιμοποιηθεί σε ώρα ανάγκης, κι η καλύτερη χρήση που μπορούσε να κάνει τώρα ήταν να τον κρατήσει μακριά. Ο νεαρός ήταν όντως καλός αξιωματικός, ίσως ο καλύτερος απ' όσους κατατάχτηκαν στα Τέκνα επί διακυβέρνησης Νάιαλ, και δεν υπήρχε λόγος να τον πιέσει και να τον αγχώσει με το να πληροφορηθεί ότι η μητέρα του βρισκόταν εδώ, «φιλοξενούμενη» κατ' όνομα μονάχα.

Ένα ελαφρύ σφίξιμο των χειλιών της, που γρήγορα χάθηκε, υποδήλωσε την απογοήτευσή της. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε αιτηθεί κάτι τέτοιο, ούτε κι η τελευταία. Η Μοργκέις Τράκαντ δεν παραδιδόταν απλώς και μόνο επειδή ήταν προφανές ότι είχε ηττηθεί. «Ό,τι πεις, Άρχοντα Νάιαλ», απάντησε τόσο μειλίχια που ο άντρας κόντεψε να πνιγεί με το κρασί του. Η υποταγή ήταν καινούργια τακτική, αν και δυσκολεύτηκε αρκετά να την εφαρμόσει. «Απλώς, ως μητέρα...»

«Άρχοντα Στρατάρχη και Διοικητή», τους διέκοψε μια βαθιά, αντηχητική φωνή από την είσοδο. «Φοβάμαι πως τα μαντάτα που σου φέρνω δεν μπορούν να περιμένουν, Άρχοντά μου». Η ψηλή κορμοστασιά του Άμπντελ Ομέρνα στεκόταν κουκουλωμένη με τον κοντό λευκόχρυσο χιτώνα του Ταξιάρχη των Τέκνων του Φωτός. Το ατρόμητο πρόσωπό του πλαισίωναν λευκά φτερά τοποθετημένα στους κροτάφους του, ενώ τα σκοτεινά του μάτια ήταν βαθουλωτά και συλλογισμένα. Ήταν άφοβος κι επιβλητικός από την κορυφή μέχρι τα νύχια, όπως επίσης και κουτός, αν κι αυτό δεν το διέκρινες με την πρώτη ματιά.

Η Μοργκέις μαζεύτηκε βλέποντάς τον, μια κίνηση τόσο αδιόρατη, ώστε οι περισσότεροι άντρες ούτε καν θα την πρόσεχαν. Πίστευε, όπως κι όλοι, πως ήταν αρχικατάσκοπος για λογαριασμό των Τέκνων, ένας άντρας που προκαλούσε το φόβο όσο κι ο Ασουνάγουα, ίσως και περισσότερο. Ακόμα, όμως, κι ο Ομέρνα δεν ήξερε ότι λειτουργούσε ως κράχτης για να κρατάει τα βλέμματα μακριά από τον αληθινό αρχικατάσκοπο, έναν άντρα γνωστό μονάχα στον ίδιο τον Νάιαλ. Τον Σέμπαν Μπάλγουερ, τον ξερακιανό γραμματέα του Νάιαλ. Πάντως, ανεξάρτητα από το αν λειτουργούσε ως κράχτης, όλο και κάτι χρήσιμο περνούσε περιστασιακά από τα χέρια του Ομέρνα. Ίσως και τρομερό, κατά περίσταση. Ο Νάιαλ δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία για τα μαντάτα που έφερε ο άντρας. Μόνο η παρουσία του Ραντ αλ'Θόρ προ των πυλών θα τον ανάγκαζε να έρθει να τον βρει γεμάτος φούρια.

«Φοβάμαι πως το πρωινό μας παιχνίδι τελείωσε», είπε ο Νάιαλ στη Μοργκέις και σηκώθηκε. Έκανε μια ελαφρά υπόκλιση καθώς η γυναίκα ανασηκωνόταν, κι αυτή την ανταπέδωσε γέρνοντας το κεφάλι της μπροστά.

«Μπορεί να συνεχιστεί το απόγευμα, ίσως;» Η φωνή της είχε ακόμα αυτή την πειθήνια χροιά. «Εννοώ αν πρόκειται να δειπνήσουμε μαζί».

Ο Νάιαλ δέχτηκε, φυσικά. Δεν είχε ιδέα πού μπορεί να οδηγούσε αυτή η καινούργια τακτική -ούτε και πώς μπορεί να φαινόταν στα μάτια ενός χοντροκέφαλου, γι'αυτό ήταν σίγουρος — αλλά είχε πλάκα να το ανακαλύψει. Αυτή η γυναίκα ήταν γεμάτη εκπλήξεις. Πολύ κρίμα που είχε μολυνθεί από τις μάγισσες.

Ο Ομέρνα προχώρησε μέχρι τη χρυσαφιά έκλαμψη που ήταν ζωγραφισμένη στο πάτωμα, η οποία είχε πατηθεί από μυριάδες πόδια και γόνατα στη διάρκεια των αιώνων. Κατά τ' άλλα, το δωμάτιο ήταν απλό και τα λάβαρα που είχαν παρθεί από διάφορες μάχες ως τρόπαια και σχημάτιζαν σειρές ψηλά στους τοίχους, λίγο πιο κάτω από την οροφή, ήταν κουρελιασμένα και φθαρμένα από το χρόνο.

Ο Ομέρνα παρακολούθησε τη γυναίκα που πέρασε δίπλα του χωρίς να του δώσει σημασία κι, όταν η πόρτα έκλεισε πίσω της, είπε. «Δεν έχω βρει ακόμα την Ηλαίην ή τον Γκάγουιν, Κύριέ μου».

«Αυτά είναι τα σημαντικά νέα που μου φέρνεις;» τον ρώτησε εκνευρισμένος ο Νάιαλ. Ο Μπάλγουερ του είχε αναφέρει πως η κόρη της Μοργκέις βρισκόταν στο Έμπου Νταρ, εξακολουθώντας να είναι βουτηγμένη μέχρι το λαιμό στη μαγεία. Οι σχετικές διαταγές είχαν σταλεί ήδη στον Τζάιτσιμ Καρίντιν. Ο άλλος της γιος εξακολουθούσε, απ' ό,τι φαίνεται, να έχει προβλήματα με τις μάγισσες στην Ταρ Βάλον, όπου ακόμα κι ο Μπάλγουερ διέθετε ελάχιστους κατασκόπους. Ο Νάιαλ ρούφηξε μια γερή γουλιά παγωμένο κρασί. Ένιωθε τα κόκαλά του γέρικα, εύθραυστα και κρύα τελευταία, ωστόσο αυτή η Σκιογέννητη ζέστη τον έκανε να ιδρώνει συχνά, ξεραίνοντας το στόμα του.

Ο Ομέρνα ξαφνιάστηκε. «Εεε... όχι, Άρχοντά μου», είπε. Ψαχούλεψε σε μια τσέπη του άσπρου ρούχου του και τράβηξε έξω έναν μικρό κοκάλινο κύλινδρο με τρεις κόκκινες ρίγες που τον διέτρεχαν κατά μήκος. «Είχες πει ότι αυτό το ήθελες με το που θα κατέφθανε το περιστέρι στο...» Η φράση του κόπηκε στη μέση καθώς ο Νάιαλ άρπαξε τον κύλινδρο.

Αυτό ακριβώς περίμενε. Το αντικείμενο αυτό ήταν ο λόγος που δεν είχε ακόμα εξαπολυθεί μια ολόκληρη λεγεώνα προς το Άντορ με τη Μοργκέις επικεφαλής, αν όχι ηγέτιδα. Αν το πράγμα δεν είχε να κάνει με την τρέλα του Βαράντιν, τα παραληρήματα ενός διαταραγμένου ανθρώπου που είδε το Τάραμπον να παραδίδεται στην αναρχία, το Άντορ, ίσως και κάμποσες περιοχές ακόμα, μπορούσε να περιμένει.

«Ε...επιβεβαιώθηκε πως ο Λευκός Πύργος κατέρρευσε πραγματικά», συνέχισε ο Ομέρνα. «Το...το Μαύρο Άτζα κατέλαβε την Ταρ Βάλον». Δεν ήταν να απορεί κανείς που αυτά τα αιρετικά λόγια τού προκαλούσαν νευρικότητα. Δεν υπήρχε Μαύρο Άτζα. Όλες οι μάγισσες ανήκαν στους Σκοτεινόφιλους.

Ο Νάιαλ τον αγνόησε και, με τον αντίχειρά του, έσπασε το βουλοκέρι που κρατούσε σφραγισμένο τον κύλινδρο. Είχε χρησιμοποιήσει τον Μπάλγουερ για να διαδώσει αυτές τις φήμες και τώρα αυτές επέστρεφαν πίσω. Ο Ομέρνα ήταν ευκολόπιστος σε κάθε φήμη που άκουγε, κι άκουγε πολλές.

«Υπάρχουν επίσης αναφορές ότι οι μάγισσες διαβουλεύονται με τον ψεύτικο Δράκοντα αλ'Θόρ, Άρχοντά μου».

Φυσικά κι οι μάγισσες θα διαβουλεύονταν μαζί του! Ήταν το δημιούργημά τους, η μαριονέτα τους. Ο Νάιαλ έκανε μια κίνηση που ανάγκασε τον βλάκα απέναντι του να πάψει να μιλάει και βημάτισε προς το τραπέζι με το παιχνίδι, τραβώντας ένα λεπτό ρολό χαρτί από τον κύλινδρο. Δεν άφηνε να διαρρεύσει καμιά πληροφορία σχετικά με αυτά τα μηνύματα, πέρα από την ύπαρξη τους, αλλά ακόμα κι αυτό ελάχιστοι το ήξεραν. Τα χέρια του έτρεμαν καθώς ξετύλιγε το λεπτό χαρτί. Είχε να νιώσει τρεμούλα στα χέρια από τότε που, μικρό αγόρι ακόμα, έδινε την πρώτη του μάχη, πάνω από εβδομήντα χρόνια πριν. Αυτά τα χέρια, που τώρα πια δεν ήταν παρά κόκαλα και τένοντες, διέθεταν ακόμα αρκετή δύναμη για να φέρουν σε πέρας την αποστολή του.

Η γραφή δεν ανήκε στον Βαράντιν αλλά στον Φάισαρ και το μήνυμα ήταν σταλμένο στο Τάραμπον για διαφορετικό σκοπό. Ο Νάιαλ αισθάνθηκε το στομάχι του να σφίγγεται καθώς διάβαζε. Το κείμενο ήταν ξεκάθαρο και δεν είχε καμιά σχέση με τα κρυπτογραφήματα του Βαράντιν. Οι αναφορές του Βαράντιν έδειχναν άνθρωπο στο χείλος της τρέλας, αν όχι και πέρα από αυτήν, ο Φάισαρ ωστόσο επιβεβαίωνε τις χειρότερες υποψίες. Και κάτι πολύ περισσότερο. Ο αλ'Θόρ μπορεί να ήταν ένα λυσσασμένο κτήνος, ένας καταστροφέας που έπρεπε πάση θυσία να τον σταματήσουν, αλλά τώρα είχε εμφανιστεί ένα δεύτερο αγρίμι, ένα αγρίμι πολύ πιο επικίνδυνο ίσως από τις μάγισσες της Ταρ Βάλον και τον εξημερωμένο τους ψεύτικο Δράκοντα. Όμως, στο όνομα του Φωτός, πώς ήταν δυνατόν να τα βάλει και με τα δύο;

«Φαι...Φαίνεται πως η Βασίλισσα Τενόμπια εγκατέλειψε τη Σαλδαία, Άρχοντα μου, κι οι... οι Δρακορκισμένοι καίνε και σκοτώνουν ό,τι βρουν μπροστά τους στην Αλτάρα και στο Μουράντυ. Άκουσα πως το Κέρας του Βαλίρ βρέθηκε στο Κάντορ».

Με την προσοχή του να έχει σχεδόν διασπαστεί, ο Νάιαλ πρόσεξε πως ο Ομέρνα στεκόταν πλάι του, γλείφοντας τα χείλη του και σκουπίζοντας με το πίσω μέρος του χεριού του τον ιδρώτα από το μέτωπό του. Αναμφίβολα, ήλπιζε να ρίξει μια φευγαλέα ματιά στο κείμενο του μηνύματος. Όπως και να είχε, σύντομα θα γινόταν γνωστό σε όλους.

«Φαίνεται πως μια από τις πιο τρελές σου φαντασιώσεις αποδείχτηκε πως δεν ήταν και τόσο τρελή, τελικά», είπε ο Νάιαλ, και την επόμενη στιγμή αισθάνθηκε το μαχαίρι να βυθίζεται στα πλευρά του.

Το σοκ που τον παρέλυσε έδωσε στον Ομέρνα την ευκαιρία να ελευθερώσει τη λάμα και να τη βυθίσει ξανά. Κι άλλοι Άρχοντες Στρατάρχες και Διοικητές είχαν πεθάνει κατά τον ίδιο τρόπο πριν από αυτόν, αλλά το μυαλό του δεν πήγε ποτέ στον Ομέρνα. Προσπάθησε να παλέψει με το φονιά του, αλλά οι δυνάμεις τους τον είχαν εγκαταλείψει. Στηρίχθηκε πάνω στο κορμί του άλλου άντρα κι οι ματιές τους βρέθηκαν στο ίδιο επίπεδο.

Το πρόσωπο του Ομέρνα ήταν κοκκινωπό κι έμοιαζε έτοιμος να βάλει τα κλάματα. «Έπρεπε να γίνει. Έπρεπε. Άφησες τις μάγισσες ανεμπόδιστες στο Σαλιντάρ και...» Λες κι αντιλήφθηκε ξαφνικά πως είχε τυλίξει τα χέρια του γύρω από τον άντρα που δολοφονούσε, ο Ομέρνα έσπρωξε τον Νάιαλ μακριά.

Ούτε τα πόδια ούτε τα χέρια του Νάιαλ είχαν πια δύναμη κι έπεσε βαριά πάνω στο τραπέζι του παιχνιδιού, αναποδογυρίζοντάς το. Ασπρόμαυρες πέτρες σκορπίστηκαν στο λουστραρισμένο ξύλινο πάτωμα γύρω του, ενώ η ασημιά κανάτα αναπήδησε χύνοντας τριγύρω κρασί. Αυτή η ψυχράδα που ένιωθε στα κόκαλά του διυλίστηκε και στο υπόλοιπο κορμί του.

Δεν ήταν σίγουρος αν ο χρόνος είχε επιβραδυνθεί σε σχέση με τη δική του αντίληψη ή αν όλα γύρω του συνέβαιναν υπερβολικά γρήγορα. Γδούποι από βαριά βήματα ακούστηκαν κι ο Νάιαλ, σηκώνοντας το κεφάλι του κουρασμένα, είδε τον Ομέρνα με ανοικτό το στόμα και με γουρλωμένα μάτια να υποχωρεί μπροστά στον Ήμον Βάλντα. Δίνοντας εξίσου με τον Ομέρνα την εικόνα ενός Ταξιάρχη, ο Βάλντα, με τον λευκόχρυσο χιτώνα και το άσπρο μεσοφόρι, δεν ήταν τόσο ψηλός και δεν έμοιαζε τόσο επιβλητικός, αλλά το πρόσωπό του φάνταζε σκληρό όπως πάντα και στο χέρι του κρατούσε ένα σπαθί, μια λάμα με το σύμβολο του ερωδιού, που τόσο πολύ εκτιμούσε.

«Προδοσία!» βροντοφώναξε ο Βάλντα και κάρφωσε το σπαθί στο στήθος του Ομέρνα.

Ο Νάιαλ θα γελούσε αν μπορούσε. Η ανάσα του έβγαινε δύσκολη και την άκουγε να χοχλάζει καθώς ανακατευόταν με το αίμα στον λαιμό του. Ποτέ του δεν συμπάθησε τον Βάλντα -η αλήθεια είναι πως ανέκαθεν τον σιχαινόταν- αλλά η πράξη του θα έπρεπε να γνωστοποιηθεί. Το βλέμμα του πετάχτηκε στο χαρτί από το Τάντσικο που κειτόταν λίγο πιο πέρα από το χέρι του. Στο σημείο που βρισκόταν ήταν εύκολο να χαθεί, όχι όμως αν έβρισκαν το κουφάρι του να το κρατάει σφιχτά. Ειδικά αυτό το μήνυμα έπρεπε να διαβαστεί από κάποιον. Το χέρι του σύρθηκε αργά πάνω στο πάτωμα, αγγίζοντας ελάχιστα το χαρτί αλλά σπρώχνοντάς το κάπως μακρύτερα στην προσπάθεια να το πιάσει γερά. Η όρασή του θόλωνε και ζόρισε τον εαυτό του να μπορέσει να δει. Έπρεπε... Μια πυκνή ομίχλη έμοιαζε να τον καταπίνει. Ένα κομμάτι του εαυτού του πάσχισε να αποτινάξει αυτή τη σκέψη. Δεν υπήρχε καμιά ομίχλη. Κι όμως, η ομίχλη πύκνωνε κι εκεί έξω καραδοκούσε ένας εχθρός αόρατος, κρυμμένος, εξίσου επικίνδυνος με τον αλ'Θόρ, ή και περισσότερο ακόμα. Το μήνυμα. Τι πράγμα; Ποιο μήνυμα; Είχε έρθει η ώρα να ιππεύσει και να τραβήξει το ξίφος του, η ώρα για την ύστατη επίθεση. Στο όνομα του Φωτός, αυτό θα έκανε άσχετα αν θα ζούσε ή θα πέθαινε! Ένα γρύλισμα πάσχισε να βγει από τον λαιμό του.

Ο Βάλντα σκούπισε τη λάμα του στον χιτώνα του Ομέρνα, αλλά ξαφνικά αντιλήφθηκε πως ο γερόλυκος ανέπνεε ακόμα με έναν βραχνό, κοχλαστό ήχο. Κάνοντας μια γκριμάτσα έσκυψε για να δώσει ένα τέλος, αλλά ένα οστεώδες χέρι με μακρόστενα δάχτυλα του έπιασε το μπράτσο.

«Τώρα, θα γίνεις εσύ Άρχοντας Στρατάρχης και Διοικητής, γιε μου;» Το ισχνό πρόσωπο του Ασουνάγουα έμοιαζε με μάρτυρα, τα σκοτεινά του μάτια, ωστόσο, έκαιγαν με μια τέτοια ζέση που τρόμαζαν ακόμα και κάποιον που δεν τον γνώριζε. «Κάλλιστα μπορείς να γίνεις από τη στιγμή που θα πιστοποιήσω πως σκότωσες τον φονιά του Πέντρον Νάιαλ. Δεν θα τα καταφέρεις, όμως, αν πω ότι του έκοψες και τον λαιμό, επίσης».

Γυμνώνοντας τα δόντια του σε μια έκφραση που θα μπορούσε να εκληφθεί και σαν χαμόγελο, ο Βάλντα ορθώθηκε. Ήταν γνωστό το πάθος του Ασουνάγουα για την αλήθεια, ένα πάθος παράξενο. Ακόμα κι αν τον έδενες πισθάγκωνα, τον κρέμαγες και τον έγδερνες ενώ αυτός ούρλιαζε, απ' όσο ήξερε ο Βάλντα, δεν υπήρχε περίπτωση να πει ψέματα. Μια ματιά στο γυάλινο βλέμμα του Νάιαλ και στην αιμάτινη λίμνη που απλωνόταν κάτω από το κορμί του ήταν αρκετή για να μείνει ικανοποιημένος ο Βάλντα. Ο γέρος πέθαινε.

«Μπορώ, Ασουνάγουα;»

Το βλέμμα του Υψηλού Εξεταστή ήταν ακόμα πιο καυτό, καθώς ο Ασουνάγουα έκανε στην άκρη, μετακινώντας τον χιονάτο μανδύα από το αίμα του Νάιαλ. Ακόμα κι ένας Άρχοντας Στρατάρχης υποτίθεται πως δεν πρέπει να είναι τόσο οικείος. «Μπορείς, γιε μου. Ήσουν περίεργα απρόθυμος να συμφωνήσεις ότι η μάγισσα Μοργκέις πρέπει να παραδοθεί στο Χέρι του Φωτός. Εκτός κι αν με διαβεβαιώσεις...»

«Η Μοργκέις είναι ακόμα απαραίτητη». Ο Βάλντα αισθάνθηκε ικανοποίηση που τον διέκοψε. Δεν χώνευε τους Ανακριτές, το Χέρι του Φωτός όπως αυτοαποκαλούνταν. Πώς ήταν δυνατόν να τους συμπαθήσει κάποιος, από τη στιγμή που ποτέ τους δεν είχαν αντιμετωπίσει εχθρό που να μην ήταν άοπλος κι αλυσοδεμένος; Οι ίδιοι θεωρούσαν πως ήταν ένα ξεχωριστό παρακλάδι από τα Τέκνα. Ο μανδύας του Ασουνάγουα έφερε μονάχα την πορφυρή ποιμενική ράβδο των Ανακριτών κι όχι τον απαστράπτοντα χρυσό ήλιο των Τέκνων που στόλιζε τον δικό του χιτώνα. Ακόμα χειρότερα, πίστευαν πως η δουλειά που έκαναν με τα στρεβλωτήρια και τα καυτά σίδερα ήταν το μόνο αληθινό έργο των Τέκνων. «Η Μοργκέις θα μας παραδώσει το Άντορ, οπότε δεν θα την έχεις προτού το κάνει. Και δεν μπορούμε να καταλάβουμε το Άντορ προτού συντριβούν οι μάζες του Προφήτη». Έπρεπε πρώτα να ασχοληθούν με τον Προφήτη που κήρυττε τον ερχομό του Αναγεννημένου Δράκοντα, τα πλήθη του οποίου έκαιγαν αργά τα χωριά για να αναγγείλουν την έλευση του αλ'Θόρ. Το στήθος του Νάιαλ μόλις που ανεβοκατέβαινε τώρα. «Μήπως θα ήθελες να ανταλλάξεις την Αμαδισία με το Άντορ, αντί να τα κρατήσεις και τα δύο; Επιθυμία μου είναι να δω τον αλ'Θόρ απαγχονισμένο και τον Λευκό Πύργο διαλυμένο σε ερείπια, Ασουνάγουα, και δεν πρόκειται να συμβαδίσω με το σχέδιό σου, απλώς για να σε δω να τα πετάς όλα στα σκουπίδια».

Ο Ασουνάγουα δεν αιφνιδιάστηκε. Δεν ήταν δειλός. Όχι εδώ, τουλάχιστον, με εκατοντάδες Ανακριτές παρόντες στο Φρούριο και τα περισσότερα από τα Τέκνα πολύ επιφυλακτικά απέναντί τους. Αγνόησε το ξίφος που κρατούσε ο Βάλντα κι η μαρτυρική έκφραση στο πρόσωπό του πήρε μια χροιά λύπης. Ο ιδρώτας του έμοιαζε με δάκρυα μετάνοιας. «Σε αυτή την περίπτωση, μια κι ο Άρχοντας Κάνβιλ πιστεύει πως ο νόμος είναι απαράβατος, φοβάμαι πως...»

«Κι εγώ φοβάμαι πως ο Κάνβιλ συμφωνεί μαζί μου, Ασουνάγουα». Κι αυτό ίσχυε από την αυγή, από τη στιγμή που συνειδητοποίησε πως ο Βάλντα είχε φέρει μισή λεγεώνα μέσα στο Φρούριο. Ο Κάνβιλ δεν ήταν βλάκας. «Το ερώτημα δεν είναι κατά πόσον εγώ θα είμαι Άρχοντας Στρατάρχης και Διοικητής μέχρι το τέλος της μέρας, αλλά ποιος θα ηγηθεί του Χεριού του Φωτός στην έρευνα για την αλήθεια».

Ο Ασουνάγουα σίγουρα δεν ήταν δειλός και σαφώς ήταν λιγότερο βλάκας από τον Κάνβιλ. Ούτε ζάρωσε από το φόβο του, ούτε απαίτησε να μάθει με ποιο τρόπο πίστευε ο Βάλντα ότι θα τα έβγαζε πέρα. «Καταλαβαίνω», είπε ύστερα από λίγο. «Σκοπεύεις να περιφρονήσεις ολοκληρωτικά το νόμο, γιε μου;» πρόσθεσε ήπια.

Ο Βάλντα κόντεψε να βάλει τα γέλια. «Μπορείς να εξετάσεις τη Μοργκέις, αλλά όχι να την ανακρίνεις. Αυτό μπορείς να το κάνεις μόνο όταν θα έχω τελειώσει μαζί της». Πράγμα που θα έπαιρνε κάμποσο καιρό. Η εύρεση ενός αντικαταστάτη για τον Θρόνο του Λιονταριού, κάποιου που να καταλαβαίνει την ακριβή της σχέση με τα Τέκνα, όπως ο Βασιλιάς Άιλρον, ήταν αδύνατον να γίνει μέσα σε μια νύχτα.

Ίσως ο Ασουνάγουα καταλάβαινε, ίσως κι όχι. Άνοιξε το στόμα του να μιλήσει και μια κοφτή ανάσα ακούστηκε από την είσοδο. Ο γραμματέας του Νάιαλ με το στενό πρόσωπο στεκόταν εκεί, με το στόμα σουφρωμένο και τα μάτια στενεμένα, να προσπαθεί να συμπεριλάβει τα πάντα στη ματιά του εκτός από τα κορμιά που κείτονταν στο πάτωμα.

«Άσχημη μέρα, Άρχοντα Μπάλγουερ», είπε με μονότονο ύφος ο Ασουνάγουα, με φωνή θλιμμένη αλλά αλύγιστη σαν σίδερο. «Ο προδότης Ομέρνα δολοφόνησε τον Άρχοντά μας Στρατάρχη και Διοικητή Πέντρον Νάιαλ, το Φως να φωτίζει την ψυχή του». Η αλήθεια δεν είχε ειπωθεί όλη ακόμα. Το στήθος του Νάιαλ δεν σάλευε καθόλου πια κι ο φόνος του ήταν η εσχάτη προδοσία. «Ο Άρχοντας Ηγέτης Βάλντα κατέφθασε κάπως αργά για να σώσει τον Νάιαλ, αλλά, αποδίδοντας δικαιοσύνη, σκότωσε τον Ομέρνα». Ο Μπάλγουερ εξεπλάγη κι άρχισε να σκουπίζει τα ιδρωμένα του χέρια.

Ο πτηνόμορφος τύπος προκαλούσε φαγούρα στον Βάλντα. «Πάντως, μια κι είσαι εδώ, Μπάλγουερ, μπορείς να φανείς χρήσιμος σε κάτι». Αντιπαθούσε τους ανίκανους ανθρώπους, κι ο άσχετος γραμματέας ήταν ο ορισμός της ανικανότητας. «Μετάφερε αυτό το μήνυμα σε κάθε Άρχοντα Ηγέτη του Φρουρίου. Πες τους πως ο Άρχοντας Στρατάρχης και Διοικητής δολοφονήθηκε κι εγώ θα συγκαλέσω σύσκεψη στο Συμβούλιο των Χρισμένων». Το πρώτο πράγμα που θα έκανε ως Άρχοντας Στρατάρχης και Διοικητής θα ήταν να διώξει με τις κλωτσιές αυτόν τον στεγνό τύπο από το Φρούριο, να τον διώξει μια και καλή και να διαλέξει έναν γραμματέα χωρίς τικ. «Άσχετα με το αν ο Ομέρνα εξαγοράστηκε από τις μάγισσες ή από τον Προφήτη, σκοπεύω να εκδικηθώ την τιμή του Πέντρον Νάιαλ».

«Όπως επιθυμείς, Άρχοντά μου». Η φωνή του Μπάλγουερ ήταν στεγνή και σφιγμένη. «Θα γίνει αυτό που προστάζεις». Τελικά, κατάφερε να στρέψει τη ματιά του στο πτώμα του Νάιαλ. Υποκλίθηκε ηλίθια, ρίχνοντας μόλις και μετά βίας μια ματιά στον υπόλοιπο χώρο.

«Φαίνεται, λοιπόν, πως θα είσαι ο επόμενος Άρχοντας Στρατάρχης και Διοικητής», είπε ο Ασουνάγουα μόλις έφυγε ο Μπάλγουερ.

«Έτσι φαίνεται», απάντησε στεγνά ο Βάλντα. Ένα μικρό κομμάτι χαρτί βρισκόταν δίπλα στο τεντωμένο χέρι του Νάιαλ, από το είδος που χρησιμεύει για να στέλνονται μηνύματα μέσω περιστεριών. Ο Βάλντα έσκυψε και το έπιασε στο χέρι του, ξεφυσώντας με αηδία. Το χαρτί ήταν βουτηγμένο σε μια λιμνούλα κρασί. Ό,τι κι αν ήταν γραμμένο επάνω του είχε χαθεί οριστικά, μια και το μελάνι είχε καταντήσει μια μουντζούρα.

«Το Χέρι θα έχει στην κατοχή του τη Μοργκέις μόλις πάψει να σου χρειάζεται άλλο». Δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία ερώτησης στην πρότασή του.

«Θα σου την παραδώσω ο ίδιος». Ίσως να μπορούσε να γίνει στο μεταξύ κάποια συμφωνία που θα καταπράυνε για λίγο την όρεξη του Ασουνάγουα και θα φρόντιζε να παραμείνει υπάκουη η Μοργκέις. Ο Βάλντα έριξε το άχρηστο χαρτί πάνω στο πτώμα του Νάιαλ. Ο γερόλυκος είχε χάσει πια την πονηριά και το σθένος του και τώρα έπρεπε να αναλάβει ο ίδιος, ο Ήμον Βάλντα, να γονατίσει τις μάγισσες και τον ψεύτικο Δράκοντα.

Πεσμένος μπρούμυτα πάνω σε ένα ύψωμα, ο Γκάγουιν επιθεώρησε την καταστροφή κάτω από τον απογευματινό ήλιο. Τα Πηγάδια του Ντουμάι βρίσκονταν αρκετά μίλια μακριά στον Νότο, πέρα από τις κυματιστές πεδιάδες και τους χαμηλούς λόφους, αλλά εξακολουθούσε να διακρίνει τον αναδυόμενο καπνό από τις φλεγόμενες άμαξες. Δεν είχε ιδέα τι μπορεί να είχε συμβεί εκεί από τότε που συγκέντρωσε όσους μπόρεσε από τα Παλικαράκια, κατά τη διάρκεια της απόδρασης. Ο αλ'Θόρ φαίνεται πως διοικούσε καλά· ο αλ'Θόρ κι αυτοί οι άντρες με τους μαύρους μανδύες, οι οποίοι φαίνεται πως διέθεταν την ικανότητα της διαβίβασης νικώντας κατά κράτος τις Άες Σεντάι και τους Αελίτες ταυτόχρονα. Μόλις συνειδητοποίησε ότι οι αδελφές το έσκαγαν, κατάλαβε πως είχε έρθει η ώρα να φύγει.

Ευχήθηκε να είχε σκοτώσει τον αλ'Θόρ. Για τη μητέρα του, που ήταν νεκρή από τα καμώματα αυτού του άντρα. Η Εγκουέν το αρνιόταν, αλλά χωρίς αποδείξεις. Για την αδελφή του. Αν η Μιν έλεγε την αλήθεια - οτιδήποτε κι αν ήθελε, έπρεπε να την είχε αναγκάσει να εγκαταλείψει το στρατόπεδο μαζί του. Πολλά πράγματα θα είχαν πάρει άλλη τροπή τώρα - αν η Μιν είχε δίκιο κι η Ηλαίην αγαπούσε τον αλ'Θόρ, τότε αυτή η φοβερή μοίρα αποτελούσε επαρκή δικαιολογία για να σκοτώσει. Ίσως οι Αελίτες να είχαν καταφέρει αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει ο ίδιος, αν κι αμφέβαλλε.

Με ένα ξινό χαμόγελο ανασήκωσε το κυλινδρικό κιάλι. Μία από τις χρυσές του ταινίες έφερε μια επιγραφή. «Από τη Μοργκέις, Βασίλισσα του Άντορ, στον αγαπημένο της γιο, Γκάγουιν. Είθε να γίνει ένα ζωντανό ξίφος για την αδελφή του και για το Άντορ». Πόσο πικρά έμοιαζαν τώρα πια αυτά τα λόγια.

Δεν υπήρχαν και πολλά για να δει πέρα από το μαραμένο γρασίδι και τις σκόρπιες αρμαθιές των δέντρων. Ο άνεμος λυσσομανούσε ακόμα, σηκώνοντας σύννεφα σκόνης. Πού και πού, αδιόρατες κινήσεις σε κάποια ρυτίδα γης, ανάμεσα στις βαθιές ράχες, μαρτυρούσαν ανθρώπινη δραστηριότητα. Αελίτες, σίγουρα. Αναμειγνύονταν πολύ καλά με το έδαφος για να είναι πρασινοντυμένα Παλικαράκια. Το Φως είχε πει ότι είχαν δραπετεύσει περισσότεροι από αυτούς που είχε φέρει ο ίδιος.

Ήταν ένας βλάκας. Έπρεπε να είχε σκοτώσει τον αλ'Θόρ· έπρεπε να τον σκοτώσει. Όμως δεν μπορούσε. Όχι επειδή επρόκειτο για τον Αναγεννημένο Δράκοντα, αλλά επειδή είχε υποσχεθεί στην Εγκουέν ότι δεν θα σήκωνε χέρι εναντίον του. Ως ταπεινή Αποδεχθείσα, είχε εξαφανιστεί από την Καιρχίν, αφήνοντας στον Γκάγουιν ένα γράμμα το οποίο είχε διαβάσει και ξαναδιαβάσει κάμποσες φορές, μέχρι που το χαρτί κόντευε να σκιστεί στις άκρες. Δεν θα εκπλησσόταν αν μάθαινε πως είχε πάει να βοηθήσει με κάποιον τρόπο τον αλ'Θόρ. Όποιο κι αν ήταν το κόστος, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να παραβεί τον όρκο του, ειδικά απέναντι στη γυναίκα που αγαπούσε. Ήλπιζε πως κι αυτή θα αποδεχόταν τον συμβιβασμό που είχε κάνει με την τιμή του. Δεν είχε σηκώσει χέρι εναντίον του, αλλά ούτε και τον είχε βοηθήσει. Το Φως έλεγε πως η ίδια δεν θα του το ζητούσε ποτέ. Λέγεται πως ο έρωτας θολώνει τα μυαλά των αντρών, κι ο ίδιος ήταν η απόδειξη.

Ξαφνικά, πίεσε το κιάλι στο μάτι του, καθώς πρόσεξε μια γυναίκα πάνω σε ένα ψηλό μαύρο άλογο να καλπάζει στο ύπαιθρο. Δεν μπορούσε να διακρίνει το πρόσωπό της, αλλά ένας υπηρέτης δεν θα φορούσε ποτέ στολή ιππασίας. Άρα, τουλάχιστον μία Άες Σεντάι είχε κατορθώσει να το σκάσει. Αν κατάφερναν να βγουν ζωντανές από την παγίδα οι αδελφές, γιατί όχι και κάμποσα ακόμα από τα Παλικαράκια; Με λίγη τύχη θα τους έβρισκε προτού τους σκότωναν σιγά-σιγά οι Αελίτες. Κατά πρώτον, όμως, έπρεπε να ασχοληθεί με αυτή την αδελφή. Γενικά, θα προτιμούσε να την αφήσει στην ησυχία της, αλλά δεν άντεχε στη σκέψη πως όλο και κάποιο βέλος θα μπορούσε να τη βρει απροειδοποίητα. Καθώς σηκώθηκε όρθιος κι άρχισε να της νεύει, το άλογό της παραπάτησε και σωριάστηκε, πετώντας τη κατάχαμα.

Άφησε μια βλαστήμια κι έπειτα άλλη μία μόλις διέκρινε μέσα από το κιάλι του ένα βέλος να εξέχει από τα πλευρά του μαύρου αλόγου. Επιθεώρησε βιαστικά τους γύρω λόφους και, με αυτό που είδε, συγκράτησε ακόμα μια βλαστήμια. Δύο ντουζίνες Αελίτες καλυμμένοι με πέπλα στέκονταν σε μια κορυφή, ατενίζοντας προς τη μεριά του πεσμένου αλόγου και του καβαλάρη του, λιγότερο από εκατό βήματα μακριά από την Άες Σεντάι. Έστρεψε γρήγορα το κιάλι πίσω, προς την αδελφή, η οποία προσπαθούσε τρικλίζοντας να σταθεί στα πόδια της. Αν διατηρούσε την ετοιμότητα της και χρησιμοποιούσε τη Δύναμη, δεν υπήρχε περίπτωση να της κάνουν κακό τόσο λίγοι Αελίτες, ειδικά αν κρυβόταν πίσω από το σώμα του πεσμένου αλόγου για να αποφύγει τα βέλη. Ωστόσο, ο ίδιος θα αισθανόταν καλύτερα αν κατάφερνε να την πάρει κοντά του. Κατρακυλώντας από την κορυφή για να μειώσει τις πιθανότητες να τον δουν οι Αελίτες, γλίστρησε στην αντίθετη μεριά της πλαγιάς και στάθηκε όρθιος.

Είχε φέρει μαζί του, στον Νότο, πεντακόσια ογδόντα ένα Παλικαράκια, όσους σχεδόν θεωρούνταν αρκετά εκπαιδευμένοι για να αφήσουν την Ταρ Βάλον, αλλά λιγότεροι από διακόσιοι περίμεναν πάνω στα άλογά τους στην κοιλότητα. Πριν ακόμα η πανωλεθρία χτυπήσει τα Πηγάδια του Ντουμάι, ήταν σίγουρος πως είχε μπει σε εφαρμογή κάποιου είδους μηχανορραφία ενάντια στον ίδιο και τα Παλικαράκια, η οποία σκοπό είχε να πεθάνουν προτού καταφέρουν να επιστρέψουν στον Λευκό Πύργο. Δεν είχε ιδέα για ποιο λόγο, ούτε και κατά πόσον αυτό το σχέδιο ήταν έμπνευση της Ελάιντα ή της Γκαλίνα. Σε γενικές γραμμές είχε πετύχει, αν κι όχι όσο ακριβώς περίμεναν οι επινοητές του. Δεν ήταν να απορεί κανείς που, αν είχε άλλη επιλογή, θα προτιμούσε να αφήσει την Άες Σεντάι στην τύχη της.

Σταμάτησε δίπλα σε ένα ψηλό, γκρίζο ευνουχισμένο άλογο με έναν νεαρό καβαλάρη. Νεαρός, όπως φυσικά ήταν κι όλα τα Παλικαράκια -πολλοί από αυτούς δεν χρειάζονταν ξύρισμα πάρά κάθε τρεις μέρες, μερικοί μάλιστα προσποιούνταν ότι είχαν ξυριστεί— ο Τζισάο είχε το σήμα του ασημένιου πύργου στον γιακά του, ένδειξη ότι ήταν βετεράνος των μαχών της εποχής που είχε εκθρονιστεί η Σιουάν Σάντσε. Άλλωστε, αυτό μαρτυρούσαν και τα σημάδια κάτω από τα ρούχα του. Ανήκε σε αυτούς που δεν χρησιμοποιούσαν κάθε πρωί το ξυράφι. Ωστόσο, τα σκοτεινά του μάτια ανήκαν σε άντρα τριάντα χρόνια μεγαλύτερο. Πώς να φαίνονταν, άραγε, στους άλλους τα δικά του μάτια; αναρωτήθηκε ο Γκάγουιν.

«Τζισάο, υπάρχει μια αδελφή εκεί που...»

Οι εκατό περίπου Αελίτες που ήρθαν καλπάζοντας από το χαμηλό ύψωμα, στα δυτικά, κοντοστάθηκαν έκπληκτοι όταν βρήκαν εκεί κάτω τα Παλικαράκια, αλλά ούτε η κατάπληξή τους, ούτε οι υπεράριθμοι αντίπαλοι τους στάθηκαν ικανά να τους αναχαιτίσουν. Αστραπιαία, κάλυψαν με τα πέπλα τα πρόσωπά τους και ξεχύθηκαν στην πλαγιά ανά δυάδες, εξακοντίζοντας ακόντια εναντίον αλόγων κι ιππέων. Μπορεί οι Αελίτες να γνώριζαν τον τρόπο για να πολεμήσουν με έφιππους άντρες, αλλά τα Παλικαράκια είχαν κάνει εντατικά μαθήματα πώς να μάχονται τους Αελίτες, κι οι ανεπίδεκτοι δεν ζούσαν για πολύ ανάμεσα στις τάξεις τους. Μερικοί έφεραν λεπτές λόγχες οι οποίες κατέληγαν σε ατσάλι μήκους ενάμισι ποδιού με διασταυρούμενο κρίκο, που εμπόδιζε την αιχμή να καρφωθεί πολύ βαθιά στο σώμα, κι όλοι τους χρησιμοποιούσαν τα ξίφη το ίδιο καλά με έναν αρχιξιφομάχο. Πολεμούσαν ανά δυάδες ή τριάδες, με τον κάθε άντρα να προσέχει τα νώτα του άλλου κι αναγκάζοντας τα υποζύγιά τους να κινούνται διαρκώς, έτσι ώστε να μη δίνουν την ευκαιρία στους Αελίτες να σακατέψουν τους τένοντες των ζωντανών. Μόνο οι γρηγορότεροι Αελίτες κατόρθωσαν να εισέλθουν στους κύκλους του αστραποβόλου ατσαλιού. Τα ίδια τα πολεμικά άλογα ήταν εκπαιδευμένα να λειτουργούν και σαν όπλα. Συνέθλιβαν κρανία με τις οπλές τους, γράπωναν άντρες με τα δόντια τους και τους τράνταζαν όπως ο σκύλος το ποντίκι, ενώ τα σαγόνια τους ήταν ικανά να ξεσκίσουν το μισό πρόσωπο ενός άντρα. Τα άλογα χλιμίντριζαν στον παροξυσμό της μάχης, οι άντρες βογκούσαν κι έσκουζαν με την πυρετώδη μανία που διακατείχε τους πολεμιστές, με τον πυρετό αυτό που τους έκανε να νιώθουν ζωντανοί και που τους έδινε τη βεβαιότητα ότι θα ζούσαν για να δουν ακόμα μία ανατολή, αρκεί να κολυμπούσαν στο αίμα των εχθρών τους. Ούρλιαζαν καθώς σκότωναν, ούρλιαζαν και καθώς πέθαιναν. Δεν είχε και μεγάλη διαφορά.

Ο Γκάγουιν δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεση του για να παρακολουθεί ή να ακούει. Τραβούσε την προσοχή, αφού ήταν το μοναδικό πεζό Παλικαράκι. Τρεις φιγούρες ντυμένες με καντιν'σόρ απέφυγαν τους καβαλάρηδες κι όρμησαν προς το μέρος του με τις λόγχες προτεταμένες. Ίσως σκέφτηκαν πως ήταν εύκολος στόχος, καθότι ήταν τρεις εναντίον ενός, αλλά εκείνος τούς απάλλαξε από τις ψευδαισθήσεις τους. Το ξίφος του άφησε το θηκάρι ανάερα, το ίδιο ανάερα όσο αυτός περνούσε από το Καμπουριασμένο Γεράκι προς την Αγκαλιά του Αναρριχητή κι από τη Βελανιδιά προς το Φεγγάρι Ανατέλλει Πάνω από τις Λίμνες. Τρεις φορές ένιωσε το τράνταγμα στους καρπούς του, καθώς η λάμα συνάντησε τη σάρκα κι οι τρεις πεπλοφόροι Αελίτες σωριάστηκαν κάτω. Οι δύο από αυτούς κινούνταν ακόμα αδύναμα αλλά σύντομα βρέθηκαν εκτός μάχης, όπως κι ο τρίτος. Ο επόμενος, όμως, που στράφηκε να τον αντιμετωπίσει ήταν διαφορετική περίπτωση.

Ήταν ένας λιπόσαρκος τύπος, μια παλάμη ψηλότερος από τον Γκάγουιν, κι οι κινήσεις του ήταν φιδίσιες. Το ακόντιο ξεπεταγόταν γοργά κι η ασπίδα εκτοξευόταν λοξά για να αποκρούσει τα χτυπήματα του ξίφους, με μια τέτοια δύναμη που ο Γκάγουιν αισθανόταν να τραντάζονται οι ώμοι του. Άλλαζε διαρκώς πολεμικές τακτικές, από τον Αγριόγαλο του Δάσους που Χορεύει στην Αναδίπλωση του Αέρα κι από κει στο Αυλικός Που χτυπά τη Βεντάλια του, αλλά ο Αελίτης αντιμετώπιζε την κάθε μία ριψοκινδυνεύοντας μια χαρακιά στα πλευρά του, ενώ ο Γκάγουιν είχε ήδη μια βαθιά εντομή στον γοφό του την οποία μόνο μια γρήγορη συστροφή απέτρεψε από το να μετατραπεί σε θανάσιμη πληγή.

Έκαναν κύκλους ο ένας γύρω από τον άλλον, χωρίς να έχουν επίγνωση τι συνέβαινε γύρω τους. Το αίμα κυλούσε ζεστό στο πόδι του Γκάγουιν. Ο Αελίτης έκανε μια παραπλανητική κίνηση, ελπίζοντας να τον κάνει να χάσει την ισορροπία του, ακολουθούμενη από μια προσποίηση. Ο Γκάγουιν άλλαζε διαρκώς στάσεις, κρατώντας το σπαθί πότε ψηλότερα πότε χαμηλότερα, ελπίζοντας πως ο άλλος άντρας θα έκανε αργά ή γρήγορα έναν λανθασμένο υπολογισμό στις προσποιητές ωθήσεις του.

Τελικά, ήταν η τυφλή τύχη αυτή που έκρινε τη μάχη. Ο Αελίτης σκόνταψε, έχασε το βηματισμό του, κι ο Γκάγουιν διαπέρασε με το ξίφος την καρδιά του προτού ακόμα προσέξει το άλογο που είχε πέσει πάνω στον άντρα.

Παλαιότερα θα ένιωθε θλίψη. Είχε μεγαλώσει πιστεύοντας πως κατά τη διάρκεια μιας μονομαχίας έπρεπε να επικρατούν η τιμιότητα κι η ειλικρίνεια. Πάνω από μισός χρόνος μαχών κι αψιμαχιών τον είχαν διδάξει καλύτερα. Ακούμπησε το πόδι του στο στήθος του Αελίτη κι ελευθέρωσε τη λάμα του. Ο γρήγορος αλλά ελάχιστα ιπποτικός κι αργός στη μάχη άντρας συχνά κατέληγε νεκρός.

Μόνο όταν ελευθέρωσε το σπαθί του αντιλήφθηκε πως δεν υπήρχε λόγος βιασύνης. Κάμποσοι άντρες ήταν πεσμένοι, τόσο Παλικαράκια όσο κι Αελίτες. Κάποιοι γόγγυζαν, άλλοι παρέμεναν ακίνητοι ενώ οι υπόλοιποι Αελίτες απομακρύνονταν ανατολικά, κυνηγημένοι από δύο ντουζίνες Βλασταριών, συμπεριλαμβανομένων μερικών που θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν. «Περιμένετε!» τους φώναξε. Οι ηλίθιοι! Αν χωρίζονταν, οι Αελίτες θα τους πετσόκοβαν. «Μην τους καταδιώκετε! Σταματήστε, είπα! Σταματήστε, που να σας πάρει!» Τα Παλικαράκια κοντοστάθηκαν απρόθυμα.

Ο Τζισάο χαλιναγώγησε το ευνουχισμένο του άτι και πλησίασε. «Όπου και να πήγαιναν, σκέφτηκαν να κόψουν δρόμο περνώντας μέσα από τις γραμμές μας, Άρχοντά μου». Το ξίφος του έσταζε κόκκινες σταγόνες κι η λάμα του ήταν βουτηγμένη στο αίμα κατά το ήμισυ.

Ο Γκάγουιν άδραξε τα γκέμια του καστανοκόκκινου επιβήτορά του και πήδησε στη σέλλα χωρίς να περιμένει να καθαρίσει τη λάμα του και να θηκαρώσει το σπαθί του. Δεν είχε χρόνο να δει ποιος ήταν νεκρός και ποιος ζούσε. «Ξεχάστε τους», είπε. «Μας περιμένει εκείνη η αδελφή. Χαλ, άφησε τον μισό σου ουλαμό να περιποιηθεί τους πληγωμένους. Και τα μάτια σας δεκατέσσερα στους Αελίτες. Το ότι πεθαίνουν δεν σημαίνει πως παρέδωσαν τα όπλα. Οι υπόλοιποι ακολουθήστε με». Ο Χαλ χαιρέτησε με το ξίφος του, αλλά ο Γκάγουιν σπιρούνιζε ήδη το άτι του.

Η αψιμαχία δεν είχε διαρκέσει πολλή ώρα αν και, για τόσο σύντομη, παρατράβηξε. Όταν ο Γκάγουιν έφθασε στην κορυφή είδε μονάχα το νεκρό άλογο με τα σακίδια της σέλας αναποδογυρισμένα. Σάρωσε τον γύρω χώρο με το κιάλι του αλλά δεν είδε πουθενά ίχνη της αδελφής, ούτε των Αελιτών, ούτε οποιουδήποτε ζωντανού πλάσματος. Τα μοναδικά πράγματα που κινούνταν ήταν η σκόνη που μετέφερε ο άνεμος κι ένα φόρεμα πεσμένο στο έδαφος, πλάι στο άλογο, που αναδευόταν με τις ριπές του αέρα. Η γυναίκα θα πρέπει να είχε φουλάρει για να κατορθώσει να χαθεί από τον ορίζοντα τόσο γρήγορα.

«Όσο γρήγορα και να τρέχει, δεν μπορεί να έχει πάει πολύ μακριά», είπε ο Τζισάο. «Αν χτενίσουμε την περιοχή θα την ξετρυπώσουμε».

«Θα την ψάξουμε αφού περιποιηθούμε τους πληγωμένους», απάντησε σταθερά ο Γκάγουιν. Δεν είχε σκοπό να χωρίσει τους άντρες του με τους Αελίτες να περιπλανιόνται τριγύρω. Το ηλιοβασίλεμα δεν απείχε παρά λίγες ώρες κι ήθελε οπωσδήποτε να προλάβει να στήσει έναν καταυλισμό σε κάποιο ψηλό σημείο. Αν, στο μεταξύ, κατάφερνε να βρει και μία ή δύο αδελφές, ακόμα καλύτερα. Κάποιος θα έπρεπε να εξηγήσει στην Ελάιντα αυτήν την πανωλεθρία, κάτι που δεν θα είχε αντίρρηση να κάνει ο ίδιος αρκεί να αντιμετώπιζε μια Άες Σεντάι την οργή της κι όχι αυτός.

Αναστενάζοντας, έστρεψε το καστανοκόκκινο άλογό του κι άρχισε να κατεβαίνει για να δει από κοντά ποιος ήταν αυτή τη φορά ο λογαριασμός του σφαγέα. Αυτό ήταν και το πρώτο αληθινό του μάθημα ως στρατιώτης. Πάντα πρέπει να πληρώνεις το σφαγέα. Κάτι του έλεγε πως, σύντομα, ο λογαριασμός θα ήταν φουσκωμένος. Μπροστά σε όσα θα ακολουθούσαν, ο κόσμος θα ξεχνούσε τη συμφορά στα Πηγάδια του Ντουμάι.