Gniazdo Światów

17.

Przywieźli ją w środku nocy, więzienną budą bez okien. Na parę minut przed przyjazdem lakoniczny telefon uprzedził o jej dostarczeniu. Gavein wyszedł przed dom.

Z budy wyprowadziły ją dwie strażniczki. Na głowę zarzucono jej worek z wypisanymi czarnymi cyframi: 077-12-747. Z mrocznego wnętrza budy cuchnęło moczem, widać było leżące, skulone postacie. Zaskoczony Gavein chciał podbiec ku niej, ale jedna ze strażniczek, gruba i piegowata, o szerokiej twarzy, zatrzymała go pałką.

– Proszę nie utrudniać pracy – powiedziała. – Musimy być w zgodzie z przepisami.

– Co jest, Ross? Stęsknił się facet? – Z szoferki wychylił się strażnik o ogromnej, kulistej głowie, tępej, zaciętej twarzy i muskularnych, porośniętych rudą szczeciną łapskach. – Potrzebujesz pomocy?

– Nie trzeba – powiedziała Ross. – Już się uspokoił.

Gavein zamarł zdumiony. To przechodziło wszelkie wyobrażenie.

– Którędy do pomieszczenia, w którym będzie trzymana?

Wskazał na wejście.

– To jest główne wejście, a biali powinni wchodzić kuchennym – stwierdziła Ross.

– Tu nie ma innego.

Na dźwięk jego głosu zawinięty kształt zaczął drżeć.

– Ty! – wrzasnęła druga ze strażniczek, szarpiąc zawiniętą za ramię. – Bo ci porachuję te cholerne gnaty na do widzenia! Zachciało się jej czarnego, zdzirze jakiejś…

– Jeżeli jeszcze raz ją dotkniesz, to złożę pisemne zażalenie na jakość usług! To jest moja własność i nikt nie będzie jej niszczyć! – wrzasnął Gavein. Zdążył ochłonąć. Miał rację – krzyk uspokoił rudą strażniczkę, a i łeb zniknął bez słowa w szoferce. Zawinięty kształt trząsł się i wydawał głuche odgłosy przypominające raczej chichot niż płacz.

Wprowadziły ją po schodach, trzymając za ramiona, ale nie szarpiąc. W apartamencie Gaveina było bardzo ciepło i dopiero teraz wyczuł, jak cuchnie jego przesyłka. Strażniczki używały gumowych rękawiczek; mocno trzymały ją za ramiona, jakby nie chciały się z nią rozstać.

– Proszę tu pokwitować – powiedziała Ross, podsuwając niebieski formularz i długopis.

– Pokwituję, jak zobaczę – powiedział spokojnie. – Muszę sprawdzić, czy zawartość zgadza się z napisem na opakowaniu.

– Co ma się nie zgadzać? Zgadza się – Ross wzruszyła ramionami.

– Zawsze wozicie je w takich warunkach?

– I tak w lepszych, niż zasługują.

– Nie mogą na postojach korzystać z toalety? – W całym pokoju śmierdziało nieznośnie.

– Nie ma sensu. Leją, jak z cebra. Stale któraś z nich leje. Nie ma sensu robić postojów. Dawniej był kubeł, ale i tak srały i lały na podłogę, to po co?

Dalsza dyskusja nie miała sensu.

– To co będzie z tym kapturem? – rzucił.

– Przepis jest, żeby nie zdejmować.

– Dobrze. – Niby się wahał. – To zadzwonię do portu, do Anabel. Znacie chyba swoją kierowniczkę, prawda? Powiem jej, że są trudności zawinione przez konwojentki. – Rzeczywiście miał taki zamiar.

Ross poddała się.

– Linda, zrób, co on mówi – zwróciła się do tej drugiej.

Linda ściągnęła worek z głowy kobiety. Gavein znieruchomiał z przerażenia: Ra Mahleine miała rozbitą i spuchniętą górną wargę; z nosa wystawał zaschnięty skrzep; jedno oko miała podsiniaczone. Ledwo ją poznał.

– O Boże! – wyrwało mu się. – Coście z nią zrobili?!

– Sprawiała poważne trudności – wyjaśniła Ross. – Musiałyśmy wielokrotnie doprowadzać ją do porządku.

– Zadbam, abyście straciły pracę – powiedział. – Zadzwonię do Anabel. – W duchu nie był wcale pewny, jak dalece wolno mu interweniować.

Strażniczki nie odpowiedziały, ale wmieszała się sama Ra Mahleine:

– Lepiej będzie tego nie robić, Gavein. One traktowały mnie po ludzku. To jest rutynowa procedura. Nic ponadto. Nie znęcały się. Nie wybiły mi ani jednego zęba.

Twarze strażniczek wypogodziły się. Były świadome swej mocy. Obie nadal trzymały za ramiona Ra Mahleine, która dygotała coraz mocniej. Rozmowa toczyła się w oparach moczu.

– Nie mogę stać. Posadźcie mnie na ziemi – powiedziała.

Położyły ją na zimnej podłodze.

– To co? Bierze pan jak jest? – Ross była znowu arogancka. Znów podsunęła niebieskawy formularz.

Gavein złożył podpis, potwierdzając odbiór przesyłki: „Magdalena Throzz”. Strażniczki odmeldowały się, a wkrótce dobiegł warkot odjeżdżającej budy.