De Torens van Middernacht

Proloog Kenmerken

Mandarbs hoeven sloegen een vertrouwd ritme op de gebroken grond terwijl Lan Mandragoran zijn dood tegemoet reed. De droge lucht raspte door Lans keel en de aarde was wit bestoft met zoutkristallen die uit de grond omhoog waren gekomen. Ver in het noorden doemden rode rotsformaties op, bevlekt met de ziekte. Sporen van de Verwording, als een kruipend, donker korstmos.

Hij reed verder naar het oosten, parallel aan de Verwording. Dit was nog steeds Saldea, waar zijn vrouw hem had achtergelaten. Ze had beloofd hem naar de Grenslanden te brengen, maar dit was wel de uiterste rand ervan. Deze weg strekte zich al heel lange tijd voor hem uit. Twintig jaar geleden had hij zich ervan afgewend en beloofd Moiraine te volgen, maar hij had altijd geweten dat hij zou terugkeren. Dit was wat het betekende om de naam van zijn vader, het zwaard aan zijn middel en de hadori om zijn hoofd te dragen. Dit rotsachtige gedeelte van noordelijk Saldea stond bekend als de Proskavlakte. Het was een grimmige plek; er groeide geen enkele plant. Er stond een noordenwind die een smerige stank meedroeg, als van een diep, broeierig moeras vol opgezwollen lijken. De hemel boven hem was een donkere, dreigende storm. Die vrouw toch, dacht Lan hoofdschuddend. Wat had Nynaeve snel leren praten en denken als een Aes Sedai. Het deerde hem niet zozeer dat hij zijn dood tegemoet reed, maar te weten hoe ze voor hem vreesde... dat deed pijn. Heel erg.

Hij had al dagen geen andere mensen gezien. In het zuiden stonden de forten van de Saldeanen, maar hier droeg het land de littekens van kartelige ravijnen die het Trolloks lastig maakten; zij vielen liever in de buurt van Maradon aan.

Dat was echter nog geen reden om op zijn gemak te zijn. Je moest je nooit op je gemak voelen, zo dicht bij de Verwording. Hij merkte een heuvel op; dat zou een goede plek zijn voor een verkenners-post. Hij hield er een oogje op om zeker te weten dat daar niets bewoog. Een laagte in het landschap omzeilde hij, gewoon voor het geval dat daar een hinderlaag was, en hij hield zijn hand op zijn boog. Zodra hij wat verder naar het oosten was, zou hij Saldea ingaan en Kandor doorkruisen over de goede wegen daar. En daarna... Er rolde wat grind van een nabijgelegen helling. Lan schoof behoedzaam een pijl uit de koker die hij aan Mandarbs zadel had gebonden. Waar was dat geluid vandaan gekomen? Van rechts, stelde hij vast. Ten zuiden van hem. De heuvel daar; er naderde iemand vanaf de andere kant.

Lan hield Mandarb niet in. Als zijn hoefslagen veranderden, zou dat die ander waarschuwen. Hij hief geruisloos zijn boog, zich bewust van het zweet in zijn hertenleren handschoenen. Hij zette de pijl aan, trok zachtjes, tilde hem naar zijn wang en ademde de geur ervan in: ganzenveren en hars.

Een gestalte kwam om de zuidkant van de helling gelopen. De man verstijfde, maar een oud pakpaard met ruige manen haalde hem in en liep door. Het stopte pas toen het touw om zijn nek strak ging staan.

De man droeg een zandkleurig hemd met veters en een stoffige broek. Hij had een zwaard aan zijn middel en zijn armen waren indrukwekkend gespierd, maar hij zag er niet dreigend uit. Eigenlijk had hij vaag iets bekends.

‘Heer Mandragoran!’ riep de man. Hij kwam haastig naderbij en trok zijn paard mee. ‘Eindelijk heb ik u gevonden. Ik nam al aan dat u over de Kremerweg zou reizen!’

Lan liet zijn boog zakken en hield Mandarb in. ‘Ken ik jou?’

‘Ik heb proviand meegebracht, heer!’ De man had zwart haar en een gebruinde huid. Waarschijnlijk een Grenslander. Hij bleef gretig doorlopen en rukte met zijn dikke vingers aan het touw van het overbelaste pakpaard. ‘Ik nam aan dat u niet voldoende voedsel zou hebben. Ik heb tenten bij me – vier stuks, voor de zekerheid – en ook water. Voer voor de paarden, en...’

‘Wie bén jij?’ blafte Lan. ‘En hoe weet je wie ik ben?’

De man bleef ogenblikkelijk staan. ‘Ik ben Buien, heer. Uit Kandor?’ Uit Kandor... Lan herinnerde zich een slungelige boodschappenjongen. Verrast merkte hij de gelijkenis op. ‘Buien? Dat is twintig jaar geleden, man!’

‘Ik weet het, heer Mandragoran. Maar toen in het paleis het nieuws werd verspreid dat de Gouden Kraanvogel was geheven, wist ik wat ik moest doen. Ik heb goed met het zwaard leren omgaan, heer. Ik wil met u meerijden en...’

‘Heeft het nieuws over mijn tocht zich naar Aesdaishar verspreid?’

‘Ja, heer. El’Nynaeve kwam naar ons toe, begrijpt u. Ze vertelde ons wat u had gedaan. Er verzamelen zich nog anderen, maar ik ben als eerste vertrokken. Ik wist dat u spullen nodig zou hebben.’ Het Licht verzenge die vrouw, dacht Lan. En ze had hem laten zwéren dat hij iedereen zou toelaten die met hem mee wilde rijden! Nou, als zij spelletjes kon spelen met de waarheid, dan kon hij dat ook. Lan had gezegd dat hij iedereen zou toelaten die met hem mee wilde rijden. Deze man was niet te paard, en dus kon Lan hem wegsturen. Een kinderachtig verschil, maar twintig jaar met de Aes Sedai hadden hem een paar dingen geleerd over hoe je op je woorden moest passen.

‘Ga terug naar Aesdaishar,’ zei Lan. ‘Zeg maar dat mijn vrouw zich vergist heeft, en dat ik de Gouden Kraanvogel niét heb geheven.’

‘Maar...’

‘Ik heb je niet nodig, jongen. Vort.’ Lan spoorde Mandarb aan door te lopen en reed langs de man die op de weg stond. Even dacht Lan dat zijn bevel zou worden gehoorzaamd, hoewel het omzeilen van zijn belofte zijn geweten wel een beetje stak. ‘Mijn vader was Malkieri,’ zei Buien, die was blijven staan. Lan reed door.

‘Hij overleed toen ik vijf was,’ riep Buien hem na. ‘Hij was getrouwd met een Kandoraanse vrouw. Ze vielen allebei ten prooi aan bandieten. Ik herinner me niet veel van hen. Alleen maar iets wat mijn vader me een keer vertelde: dat we op een dag voor de Gouden Kraanvogel zouden strijden. Het enige wat ik nog van hem heb, is dit.’ Lan kon zichzelf er niet van weerhouden te kijken terwijl Mandarb doorliep. Buien stak een smal reepje leer omhoog: de hadori, de hoofdband van een Malkieri die had gezworen tegen de Schaduw te strijden.

‘Ik zou graag de hadori van mijn vader dragen,’ riep Buien met luidere stem, ‘maar ik heb niemand die ik om toestemming kan vragen. Dat is toch het gebruik? Iemand moet me het recht schenken om hem te dragen. Nou, ik zou al mijn dagen tegen de Schaduw willen vechten.’ Hij keek naar de hadori, toen weer omhoog, en riep: ‘Ik wil tegenstand bieden aan de duisternis, al’Lan Mandragoran! Wilt u me dat verbieden?’

‘Ga naar de Herrezen Draak,’ riep Lan hem toe. ‘Of naar het leger van je koningin. Bij allebei zul je welkom zijn.’

‘En u? Wilt u helemaal naar de Zeven Torens rijden zonder proviand?’

‘Ik vind onderweg wel wat te eten.’

‘Vergeef me, heer, maar hebt u het land de laatste tijd wel eens goed bekeken? De Verwording kruipt almaar verder naar het zuiden. Er groeit niets, zelfs niet in voorheen vruchtbare grond. Er is weinig wild.’

Lan aarzelde. Hij hield Mandarb in.

‘Al die jaren geleden,’ riep Buien, terwijl hij met zijn pakpaard op sleeptouw achter Lan aan kwam, ‘wist ik nauwelijks wie u was, hoewel ik weet dat u iemand van ons volk hebt verloren die u dierbaar was. Ik heb mezelf jarenlang vervloekt omdat ik u niet beter had gediend. Ik bezwoer mezelf dat ik op een dag aan uw zijde zou staan.’ Hij liep naar Lan toe. ‘Ik vraag het u omdat ik geen vader heb. Mag ik de hadori dragen en aan uw zijde strijden, al’Lan Mandragoran? Mijn koning?’

Lan ademde langzaam uit om zijn gevoelens te bedaren. Nynaeve, als ik je de volgende keer zie... dacht hij. Maar hij zou haar niet meer zien. Daar probeerde hij maar niet bij stil te staan. Hij had een belofte gedaan. Aes Sedai wurmden zich onder hun beloften uit, maar gaf dat hem hetzelfde recht? Nee. Een man werd gevormd door zijn eer. Hij kon Buien niet weigeren. ‘We rijden naamloos,’ zei Lan. ‘Mét onder de Gouden Kraanvogel. En je vertelt niemand wie ik ben.’

‘Ja, heer,’ antwoordde Buien.

‘Draag die hadori dan met trots,’ besloot Lan. ‘Te weinig mensen houden zich aan de oude gebruiken. En ja, je mag je bij me aansluiten.’

Lan spoorde Mandarb weer aan, en Buien volgde te voet. Eén werd twee.

Perijn sloeg met zijn hamer op het roodverhitte stuk ijzer. Vonken vlogen als gloeiende insecten de lucht in. Het zweet parelde op zijn gezicht.

Sommige mensen vonden het gekletter van metaal op metaal een naar geluid. Perijn niet. Het was een geruststellend geluid. Hij tilde zijn hamer op en liet hem met een klap weer neerkomen. Vonken. Vliegende scherfjes licht die van zijn leren vest en schort afstuiterden. Met elke klap zoemden de wanden van de werkplaats – gemaakt van stevig lederbladhout – mee, reagerend op het gegalm van metaal op metaal. Hij droomde, hoewel hij zich niet in de wolfsdroom bevond. Hij wist dat, al wist hij niet hóé hij het wist. De ramen waren donker; het enige licht kwam van het dieprode vuur dat rechts van hem brandde. Twee staven ijzer lagen in de kolen, wachtend op hun beurt op het aambeeld. Perijn liet de hamer nog eens neerkomen. Dit was vrede. Dit was thuis.

Hij maakte iets belangrijks. Iets heel belangrijks. Het was een onderdeel van iets groters. De eerste stap als je iets wilde scheppen, was het begrijpen van de onderdelen ervan. Meester Lohan had Perijn dat geleerd op zijn eerste dag in de smidse. Je kon geen spade maken als je niet begreep hoe de steel aan het blad vastzat. Je kon geen scharnier maken als je niet wist hoe de twee vlakke bladen om de middelste pen heen bewogen. Je kon niet eens een spijker maken zonder te weten uit welke delen hij moest bestaan: kop, schacht, punt. Begrijp de onderdelen, Perijn.

Er lag een wolf in de hoek van de kamer. Hij was groot en grauw, met een vacht in de kleur van lichtgrijze riviersteen en met de littekens van een leven van strijd en jagen. De wolf legde zijn kop op zijn poten en keek naar Perijn. Dat was heel gewoon. Natuurlijk lag er een wolf in de hoek. Waarom niet? Het was Springer. Perijn werkte door, genietend van de diepe, gloeiende warmte van de oven, het zweet dat over zijn armen omlaag liep, de geur van het vuur. Hij vormde het stuk ijzer, met één klap bij elke tweede hartslag. Het metaal koelde geen ogenblik af, maar behield zijn plooibare, rood-gele kleur.

Wat ben ik aan het maken? Met een tang pakte Perijn het stuk ijzer op. De lucht eromheen trilde.

Tonk, tonk, tonk, zei Springer in zijn gedachten, communicerend met beelden en geuren. Als een welp die naar vlinders springt. Springer zag het nut niet in van het vervormen van metaal, en hij vond het grappig dat mensen dergelijke dingen deden. Voor een wolf was een ding gewoon wat het was. Waarom zou je zoveel moeite doen om het in iets anders te veranderen?

Perijn legde het stuk ijzer opzij. Het koelde onmiddellijk af, vervaagde van geel en oranje naar dieprood en uiteindelijk matzwart. Hij had het tot een misvormde klomp geslagen, ongeveer zo groot als twee vuisten. Meester Lohan zou zich schamen als hij zulk slordig werk zag. Perijn moest snel ontdekken wat hij aan het maken was, voordat zijn meester terugkeerde.

Nee. Dat klopte niet. Het droombeeld trilde en de muren werden wazig.

Ik ben geen leerling. Perijn hief zijn hand, gestoken in een dikke handschoen, naar zijn hoofd. Ik ben niet meer in Tweewater. Ik ben een man, een getrouwd man.

Hij greep de vormeloze klont ijzer met zijn tang beet en legde hem op het aambeeld, waar hij meteen weer heet opgloeide. Het klopt allemaal nog steeds niet. Perijn liet zijn hamer neerkomen. Het zou nu allemaal beter moeten zijn! Maar dat is het niet. Het lijkt op een of andere manier erger.

Hij bleef slaan. Hij vond de geruchten die de mannen in het kamp over hem fluisterden verschrikkelijk. Perijn was ziek geweest, en Berelain had voor hem gezorgd. Punt uit. Maar toch bleven ze roddelen.

Hij liet de hamer steeds opnieuw neerkomen. Vonken vlogen de lucht in als waterdruppels, veel te veel om van één stuk ijzer te komen. Hij gaf nog een laatste klap en ademde diep in en uit. De klomp was niet veranderd. Perijn gromde en greep de tang om hem opzij te leggen en een nieuw stuk ijzer uit de kolen te pakken. Hij móést dit werkstuk afmaken. Het was ontzettend belangrijk. Maar wat was hij toch aan het maken?

Hij begon weer te hameren. Ik moet tijd doorbrengen met Faile, dacht hij, om dingen uit te zoeken, de onbehaaglijkheid tussen ons weg te nemen. Maar er is geen tijd! Die door het Licht verblinde dwazen om hem heen konden niet voor zichzelf zorgen. Niemand in Tweewater had ooit eerder behoefte gehad aan een regent. Hij werkte een tijdje en hield toen het tweede brok ijzer omhoog. Het koelde af en veranderde in een misvormd, plat deel dat ongeveer zo lang was als zijn onderarm. Alweer een slordig werkstuk. Hij legde het opzij.

Als je ongelukkig bent, zei Springer, neem dan je vrouwtje mee en vertrek. Als jij bet roedel niet wilt leiden, doet een ander het wel. De gedachten van de wolf kwamen naar hem toe in beelden van Springer, rennend over open akkers terwijl graansprieten langs zijn snuit streken. Een heldere hemel, een koele bries, de opwinding en spanning van het avontuur. De geuren van pas gevallen regen, van wilde weiden.

Perijn stak zijn tang in de kolen om de laatste ijzeren staaf te pakken. Die gloeide dreigend geel op. ‘Ik kan niet vertrekken.’ Hij hield de staaf omhoog naar de wolf. ‘Dat zou betekenen dat ik eraan toegeef dat ik een wolf ben. Het zou betekenen dat ik mezelf verlies. Dat wil ik niet.’

Hij hield het bijna gesmolten ijzer tussen hen in en Springer keek ernaar, waardoor gele lichtpuntjes in de ogen van de wolf weerspiegelden. Deze droom was heel vreemd. In het verleden hadden Perijns gewone dromen altijd losgestaan van de wolfsdroom. Wat betekende deze vermenging?

Perijn was bang. Hij had een onzekere wapenstilstand gesloten met de wolf binnen in hem. Het was gevaarlijk om te hecht te worden met de wolven, maar dat had hem er niet van weerhouden zich tot hen te wenden toen hij Faile zocht. Alles voor Faile. Bij die zoektocht was Perijn bijna gek geworden, en hij had zelfs geprobeerd Springer te doden.

Perijn had zichzelf lang niet zozeer in de hand als hij dacht. De wolf binnen in hem kon nog altijd overheersen.

Springer geeuwde en liet zijn tong uit zijn bek hangen. Hij rook naar zoet vermaak.

‘Dit is niet grappig.’ Perijn legde de laatste staaf opzij zonder eraan te werken. Het ijzer koelde af en nam de vorm van een smalle rechthoek aan, een beetje als het begin van een scharnier. Moeilijkheden zijn niet grappig, Jonge Stier, beaamde Springer. Maar jij klimt heen en weer over dezelfde muur. Kom. Laten we rennen. Wolven leefden in het ogenblik. Hoewel ze zich het verleden herinnerden en een merkwaardig voorgevoel over de toekomst schenen te hebben, maakten ze zich over geen van beide druk. Niet zoals mensen dat deden. Wolven renden vrij achter de wind aan. Als Perijn zich bij hen aansloot, kon hij zijn pijn, verdriet en frustratie negeren. Vrij zijn...

Maar die vrijheid zou hem te veel kosten. Hij zou Faile verliezen, zou zijn eigen ik verliezen. Hij wilde geen wolf zijn. Hij wilde mens zijn. ‘Kan ik iets doen om terug te draaien wat er met me is gebeurd?’ Terugdraaien? Springer hield zijn kop scheef. Omkeren was geen gebruik bij wolven.

‘Kan ik...’ Perijn had moeite het uit te leggen. ‘Kan ik zo ver rennen dat de wolven me niet meer kunnen horen?’

Springer leek verward. Nee, ‘verward’ dekte niet de lading van de bedroefde gedachten die van Springer af kwamen: leegte, de geur van rottend vlees, wolven jankend van pijn. Van hen afgesneden zijn was niet iets wat Springer zich kon voorstellen.

Perijns geest werd wazig. Waarom was hij opgehouden met smeden? Hij moest zijn werk afmaken. Meester Lohan zou teleurgesteld zijn! Die klonten waren verschrikkelijk. Hij zou ze moeten verstoppen. Iets anders maken, laten zien dat hij het wél kon. Hij kon wél smeden. Of niet soms?

Hij hoorde een sissend geluid naast zich. Perijn draaide zich om en zag met verbazing dat een van de blusvaten naast het vuur stond te koken. Natuurlijk, dacht hij. De eerste stukken die ik had gemaakt. Die had ik daar in gegooid.

Plotseling ongerust greep Perijn zijn tang en reikte in het kolkende water, waarbij stoom rondom zijn gezicht opsteeg. Hij voelde iets op de bodem en haalde het met zijn tang naar boven: een brok witheet metaal.

De gloed vervaagde. De brok bleek een klein stalen beeldje in de vorm van een lange, magere man met een zwaard op zijn rug. Elke lijn in de gestalte was duidelijk afgetekend, het kant aan zijn hemd, de leren banden om het gevest van het zwaardje. Maar het gezicht was vervormd, en de mond stond open in een verwrongen schreeuw. Aram, dacht Perijn. Hij heette Aram.

Dit kon Perijn niet aan meester Lohan laten zien! Waarom had hij zoiets gemaakt?

De mond van het beeldje ging verder open en schreeuwde geluidloos. Perijn slaakte een kreet, liet het uit zijn tang vallen en sprong achteruit. Het beeldje viel op de houten vloer en brak in stukken. Waarom denk je zo vaak aan hem? Springer geeuwde een wolven-geeuw met wijd opengesperde kaken en liet zijn tong krullen. Het is heel gewoon dat een jonge welp de roedelleider uitdaagt. Hij was dom, en jij hebt hem verslagen.

‘Nee,’ fluisterde Perijn. ‘Bij mensen is dat niet gewoon. Niet bij vrienden.’

De muur van de smidse smolt plotseling weg en veranderde in rook. Het voelde als een heel natuurlijke gebeurtenis. Buiten zag Perijn een straat met daglicht. Een stad met winkels, waarvan de ruiten gebroken waren. ‘Malden,’ zei hij.

Een rokerige, doorschijnende beeltenis van hem stond buiten. De gestalte droeg geen jas; zijn blote armen waren ontzettend gespierd. Hij droeg zijn baard kort, maar dat gaf hem een ouder aanzien, meer gedreven. Zag Perijn er echt zó indrukwekkend uit? Een gedrongen kleerkast van een kerel met gouden ogen die leken te gloeien en een glanzende, halvemaanvormige bijl zo groot als een mannenhoofd in zijn hand.

Er klopte iets niet aan die bijl. Perijn stapte de smidse uit en liep door de schaduwversie van zichzelf heen. Toen hij dat deed, wérd hij die beeltenis. De bijl lag zwaar in zijn hand, terwijl zijn werkkleding verdween en werd vervangen door een strijduitrusting. Hij begon te rennen. Ja, dit was Malden. Er waren Aiel op straat. Hij had deze strijd meegemaakt, hoewel hij deze keer veel kalmer was. Voorheen was hij geheel opgegaan in de spanning van de gevechten en de zoektocht naar Faile. Hij bleef op straat staan. ‘Dit klopt niet. Ik heb mijn hamer meegenomen naar Malden. De bijl had ik weggegooid.’

Een hoorn of een hoef, Jonge Stier. Maakt het uit welke je voor de jacht gebruikt? Springer zat op de door de zon verlichte straat naast hem.

‘Ja, dat maakt uit. Voor mij wel.’ En toch gebruik je ze op dezelfde manier.

Er verschenen twee Shaido Aiel om een hoek. Ze keken naar iets aan de linkerkant, iets wat Perijn niet kon zien. Hij rende naar hen toe om aan te vallen.

Hij hakte door de kin van de ene man en zwaaide de punt van de bijl vervolgens door in de borstkas van de andere. Het was een ruwe, verschrikkelijke aanval, en alle drie eindigden ze op de grond. Er waren enkele steken met de bijlpunt nodig om de tweede Shaido te doden.

Perijn stond op. Hij herinnerde zich dat hij die twee Aiel had gedood, hoewel hij dat met hamer en mes had gedaan. Hij betreurde hun dood niet. Soms moest je vechten, en dat was dat. De dood was erg, maar dat betekende nog niet dat hij niet noodzakelijk was. In feite was het heerlijk geweest om tegen de Aiel te strijden. Hij had zich gevoeld als een wolf op jacht.

Als Perijn vocht, werd hij bijna iemand anders. En dat was gevaarlijk. Hij keek beschuldigend naar Springer, die rustig op een straathoek zat. ‘Waarom laat je me dit dromen?’

Laten? vroeg Springer. Dit is niet mijn droom, Jonge Stier. Zie je mijn kaken om je nek? Dwing ik je om dit te denken? Perijns bijl was besmeurd met bloed. Hij wist wat er nu zou komen. Hij draaide zich om. Achter hem naderde Aram, met een moorddadige blik in zijn ogen. Het gezicht van de voormalige Ketellapper zat onder het bloed; het droop van zijn kin en maakte vlekken op zijn roodgestreepte jas.

Aram liet zijn zwaard op Perijns nek af zwaaien, en het staal siste door de lucht.

Perijn stapte achteruit. Hij weigerde opnieuw tegen die jongen te vechten.

De schimmige versie van zichzelf splitste zich af en liet de echte Perijn in zijn smidskleding staan. De schim wisselde slagen uit met Aram. De Profeet heeft het me uitgelegd... Je bent Schaduwgebroed... Ik moet vrouwe Faile van jou redden...

De schimmige Perijn veranderde ineens in een wolf. De wolf, met een vacht bijna zo donker als die van een Schaduwbroeder, sprong naar voren en rukte Arams strottenhoofd eruit. ‘Nee! Zo is het niet gebeurd!’ Het is een droom, zei Springer.

‘Maar ik heb hem niet gedood,’ wierp Perijn tegen. ‘Een paar Aiel schoten pijlen in hem net voordat...’ Net voordat Aram Perijn zou hebben gedood. De hoorn, de hoef of de tand, zei Springer, die zich omdraaide en rustig naar een gebouw liep. De muur ervan verdween en onthulde de smidse van meester Lohan. Maakt het uit? De doden zijn dood. Tweepoters komen hier niet, of meestal niet, als ze doodgaan. Ik weet niet waar zij heen gaan.

Perijn keek naar Arams lichaam. ‘Ik had die dwaas zijn zwaard moeten afpakken zodra hij het oppakte. Ik had hem terug moeten sturen naar zijn familie.’

Verdient een welp zijn slagtanden niet? vroeg Springer oprecht verbaasd. Waarom zou je die uittrekken? ‘Dat is iets van mensen,’ zei Perijn.

Dingen van tweepoters, van mensen. Bij jou is het altijd iets van mensen. Hoe zit bet met dingen van wolven? ‘Ik ben geen wolf.’

Springer ging de smidse binnen. Perijn volgde met tegenzin. Het vat kookte nog steeds. De muur keerde terug, en Perijn droeg weer zijn leren vest en schort en hield zijn tang vast.

Hij stapte naar het vat toe en trok er nog een beeldje uit. Het had de vorm van Ted Alcaar. Terwijl het afkoelde, zag Perijn dat het gezicht niet vervormd was zoals dat van Aram, hoewel de onderste helft van het beeldje nog een vormeloos brok metaal was. Het beeldje bleef licht rossig gloeien toen Perijn het op de grond had gezet. Hij stak zijn tang opnieuw in het water en haalde er een beeldje uit van Jori Kongar, en vervolgens een van Azi Altone. Perijn stapte steeds weer naar het borrelende vat en viste er het ene beeldje na het andere uit. Zoals dat in dromen gaat, leek het een kort ogenblik en tegelijkertijd wel uren te duren om ze allemaal te pakken. Toen hij klaar was, stonden er honderden beeldjes op de grond. Ze keken naar hem. Elk stalen figuurtje lichtte op alsof er een vuurtje vanbinnen brandde, alsof ze wachtten op de smidshamer. Maar dit soort beeldjes zou je niet smeden; die zou je gieten. ‘Wat betekent dit?’ Perijn ging op een kruk zitten.

Wat het betekent? Springer opende zijn bek in een wolvenlach. Het betekent dat er vele kleine mannetjes op de grond staan, en je kunt ze geen van alle eten. Jouw soort is veel te gek op stenen en wat daar in zit.

De beeldjes leken hem te beschuldigen. Rondom lagen de gebroken resten van Aram. Die stukken leken groter te worden. De verbrijzelde handen begonnen te bewegen, over de grond te klauwen. De scherven werden allemaal handjes, klimmend naar Perijn, reikend naar hem. Perijn slaakte een kreet en sprong overeind. Hij hoorde gelach in de verte, dichterbij komend en galmend, waardoor het hele gebouw beefde. Springer sprong op en dreunde tegen hem aan. En toen...

Perijn schrok wakker. Hij was terug in zijn tent, op de akker waar ze nu al een paar dagen kampeerden. Ze waren de week ervoor op een bel van kwaad gestuit, waarbij overal in het kamp vurig rode, glibberige slangen uit de grond waren gekronkeld. Enkele honderden mensen waren ziek geworden van de slangenbeten; de Heling van de Aes Sedai had de meesten van hen in leven gehouden, maar hen niet geheel genezen.

Naast Perijn lag Faile vredig te slapen. Buiten klopte een van zijn mannen tegen een paal om de tijd aan te geven. Drie keer. Het duurde nog uren voordat het licht werd.

Perijns hart bonsde een beetje, en hij drukte zijn hand tegen zijn blote borst. Hij verwachtte half dat er een leger van metalen handjes onder zijn slaaprol uit zou kruipen.

Uiteindelijk dwong hij zijn ogen te sluiten en probeerde zich te ontspannen. Deze keer kon hij de slaap maar moeilijk vatten.

Graendal nipte van haar wijn, die glinsterde in een roemer afgezet met een zilveren web langs de randen. De roemer was getooid met bloeddruppels, die in een ringpatroon binnen het kristal waren gevangen. Voor altijd bevroren in felrode belletjes. ‘We zouden iets moeten dóén,’ zei Aran’gar, die onderuit hing in een stoel en met roofdierachtige honger naar Graendals huisdieren keek.

‘Ik snap niet hoe je het uithoudt, zo ver wegblijven van belangrijke gebeurtenissen, als een geleerde ergens in een stoffig hoekje.’ Graendal trok een wenkbrauw op. Geleerde? Stoffig hoekje? Natrins Terp was bescheiden vergeleken met enkele paleizen die ze in de vorige Eeuw had gekend, maar het was niet bepaald een krot. De meubelstukken waren fraai, de muren waren bekleed met een donker golfpatroon van dik hardhout, het marmer op de vloer fonkelde van ingelegde stukjes paarlemoer en goud. Aran’gar probeerde haar alleen maar te sarren. Graendal zette de ergernis van zich af. Het vuur in de haard brandde laag, maar de twee deuren – die naar een verstevigd looppad op drie verdiepingen hoogte leidden – stonden open en lieten een frisse bergbries binnen. Ze liet maar zelden een venster of deur naar buiten openstaan, maar vandaag beviel het contrast haar: warmte van de ene kant, een koele bries van de andere.

Het leven draaide om vóélen. Aanrakingen op je huid, zowel hartstochtelijk als ijzig. Alles behalve het doorsneegebeuren, het gemiddelde, het lauwwarme. ‘Luister je naar me?’ vroeg Aran’gar.

‘Ik luister altijd,’ zei Graendal, die haar roemer opzijzette terwijl ze zelf ook in een stoel plaatsnam. Ze droeg een gouden gewaad dat haar geheel omhulde, doorschijnend maar tot aan de hals dichtgeknoopt. Wat hadden die Domani toch een prachtige kledingstijl, waarmee je uitstekend kon plagen en onthullen. ‘Ik haat het om zo ver van alles verwijderd te zijn,’ vervolgde Aran’gar. ‘Deze Eeuw is opwindend. Primitieve mensen zijn soms zo opmerkelijk.’ De weelderig gevormde vrouw met haar ivoorkleurige huid kromde haar rug en strekte haar armen naar de muur uit. ‘We missen alle opwinding.’

‘Opwinding kun je beter van een afstandje bekijken,’ zei Graendal. ‘Ik had gedacht dat jij dat wel zou begrijpen.’ Aran’gar zweeg. De Grote Heer was niet ingenomen met haar geweest toen ze haar greep op Egwene Alveren was verloren. ‘Nou,’ zei Aran’gar terwijl ze opstond, ‘als je er zo over denkt, dan ga ik maar eens op zoek naar een leukere avondbesteding.’ Haar stem klonk koel; misschien begon hun bondgenootschap af te kalven. In dat geval werd het tijd voor versterkingen. Graendal stelde zich open en aanvaardde de dominantie van de Grote Heer, voelde de opwindende extase van zijn macht, zijn hartstocht, zijn wezen. Het was zoveel heerlijker dan de Ene Kracht, deze razende stroom van vuur.

Het dreigde haar te overstelpen en verteren, en ondanks het feit dat ze vervuld was met de Ware Kracht, kon ze er maar een klein spoortje van geleiden. Een geschenk dat ze van Moridin had gekregen. Nee, van de Grote Heer. Ze kon die twee beter niet in gedachten aan elkaar verbinden. Voorlopig was Moridin Nae’blis, maar alleen voorlopig.

Graendal weefde een lint van Lucht. Werken met de Ware Kracht leek enigszins op werken met de Ene Kracht. Een weving van de Ware Kracht werkte vaak een heel klein beetje anders of had een onverwacht neveneffect. En er waren wevingen die alléén met de Ware Kracht konden worden gemaakt.

Het wezen van de Grote Heer legde dwang op het Patroon, zette er druk op en liet er littekens op achter. Zelfs iets wat de Schepper voor de eeuwigheid had ontworpen, kon met de kracht van de Duistere worden ontrafeld. Het sprak van een eeuwige waarheid; iets wat zo dicht bij de heiligheid kwam als Graendal maar bereid was te aanvaarden. Wat de Schepper kon bouwen, dat kon de Duistere verwoesten.

Ze liet haar lint van Lucht door de kamer naar Aran’gar kronkelen. De andere Uitverkorene was het balkon op gestapt; Graendal verbood het maken van Poorten binnenshuis, omdat die mogelijk haar huisdieren of huisraad konden beschadigen. Graendal tilde het lint van Lucht naar Aran’gars wang en streelde er zachtjes over. Aran’gar verstijfde. Ze draaide zich argwanend om, maar even later werden haar ogen groot. Ze had geen kippenvel op haar armen gekregen om haar te waarschuwen dat Graendal geleidde. De Ware Kracht gaf geen aanwijzingen, geen tekens. Man of vrouw, niemand kon de wevingen voelen of zien; behalve als hij of zij ook het voorrecht had gekregen om de Ware Kracht te kunnen geleiden. ‘Wat?’ vroeg de vrouw. ‘Hoe? Moridin is...’

‘Nae’blis,’ zei Graendal. ‘Ja. Maar ooit was de gunst van de Grote Heer in dit opzicht niet beperkt tot de Nae’blis.’ Ze bleef Aran’gars wang strelen, en de vrouw kleurde.

Aran’gar verlangde net als de andere Uitverkorenen vurig naar de Ware Kracht, terwijl ze die tegelijkertijd vreesde. Hij was gevaarlijk, aangenaam, verleidelijk. Toen Graendal haar streepje Lucht terugtrok, stapte Aran’gar de kamer weer in en keerde terug naar haar stoel, waarna ze een van Graendals huisdieren op pad stuurde om haar tamme Aes Sedai te gaan halen. De lust gloeide nog na op Aran’gars wangen; ze zou Delana waarschijnlijk gebruiken om zichzelf af te leiden. Aran’gar scheen het vermakelijk te vinden om de alledaags ogende Aes Sedai tot gedienstigheid te dwingen. Delana kwam even later binnen; ze bleef altijd in de buurt. De Shienaraanse vrouw had blond haar en was stevig, met mollige armen en benen. Graendals mondhoeken bogen omlaag. Wat een onooglijk ding. Niet zoals Aran’gar zelf. Zij zou een volmaakt huisdier zijn geweest. Misschien kreeg Graendal op een dag de mogelijkheid om ook van haar een huisdier te maken.

Aran’gar en Delana begonnen elkaar te liefkozen. Aran’gar was onverzadigbaar, een feit waar Graendal bij talloze gelegenheden gebruik van had gemaakt. Daarbij was de verlokking van de Ware Kracht alleen maar de laatste troef. Natuurlijk hield Graendal zelf ook van zintuiglijke genoegens, maar ze liet anderen denken dat ze veel genotzuchtiger was dan werkelijk het geval was. Als je wist wat mensen van je verwachtten, kon je daar gebruik van maken. Het... Ze verstijfde toen er in haar oren een noodsignaal afging, met het geluid van donderende golven die op elkaar beukten. Aran’gar ging door met haar liefkozingen; zij kon het geluid niet horen. De weving was heel specifiek, geplaatst waar haar bedienden hem konden inschakelen om haar te waarschuwen.

Graendal kwam overeind en liep zonder enig teken van haast langs de zijkant van de kamer. Bij de deur stuurde ze een paar van haar huisdieren naar binnen om Aran’gar nog verder af te leiden. Ze kon beter eerst zelf ontdekken wat het probleem was voordat ze haar erbij betrok.

Ze liep door een gang met gouden kroonluchters en spiegels. Halverwege een trap naar beneden kwam Garumand – de kapitein van haar paleiswacht – haar tegemoet rennen. Hij was een Saldeaan, een verre neef van de koningin, met een smal, knap gelaat en een dikke snor. Met behulp van Wilsdwang was hij uiteraard volkomen volgzaam gemaakt.

‘Grote Vrouwe,’ zei hij hijgend. ‘We hebben een man in hechtenis genomen die naar het paleis onderweg was. Mijn mannen hebben hem herkend als een lagere edele uit Bandar Eban, een lid van Huis Ramshalan.’

Graendal fronste haar voorhoofd en wenkte Garumand mee toen ze naar een van haar audiëntiekamers liep; een kleine, vensterloze kamer, ingericht in scharlakenrode tinten. Ze weefde een ban tegen luistervinken en droeg Garumand op de indringer te gaan halen. Weldra keerde hij terug met enkele wachters en een Domaanse man gekleed in helgroen en blauw, met een schoonheidsvlek in de vorm van een klokje op zijn wang. In zijn nette, korte baard waren klokjes bevestigd, die klingelden terwijl de wachters hem naar voren duwden. Hij klopte zijn mouwen af, keek woest naar de soldaten en trok zijn gekreukte hemd glad. ‘Heb ik juist begrepen dat ik ben aanbeland bij...’

Hij brak met een verstikt geluid zijn zin af toen Graendal hem in wevingen van Lucht wikkelde en in zijn geest groef. Hij stotterde en zijn ogen werden glazig.

‘Ik ben Piqor Ramshalan,’ zei hij vervolgens met vlakke stem. ‘Ik ben gestuurd door de Herrezen Draak om een bondgenootschap aan te gaan met de koopmansfamilie die in dit fort woont. Aangezien ik slimmer en intelligenter ben dan Altor, heeft hij mij nodig om bondgenootschappen voor hem te sluiten. Hij is waarschijnlijk bang voor de mensen die in dit paleis wonen, wat ik belachelijk vind, aangezien het afgelegen en onbelangrijk is.

Het is me duidelijk dat de Herrezen Draak een zwak man is. Ik geloof dat ik, door zijn vertrouwen te winnen, kan worden verkozen tot volgende koning van Arad Doman. Ik wil graag dat u een bondgenootschap sluit met mij, niet met hem, en ik beloof u gunsten zodra ik koning ben. Ik...’

Graendal wuifde met haar hand, waarop hij ogenblikkelijk verstomde. Ze sloeg huiverend haar armen over elkaar, en de haren rezen haar te berge.

De Herrezen Draak had haar gevonden.

Hij had iemand naar haar toe gestuurd om haar af te leiden.

Hij dacht dat hij haar kon manipuleren.

Meteen weefde ze een Poort naar een van haar veiligste schuilplaatsen. Koele lucht zweefde op haar toe vanaf een plek in de wereld waar het ochtend was, niet vroeg in de avond. Ze kon beter voorzichtig zijn. Ze kon beter vluchten. En toch... Ze aarzelde. Hij moet hartzeer kennen... hij moet frustratie kennen... hij moet zielsnood kennen. Bezorg hem dat. Je zult worden beloond. Aran’gar was bij de Aes Sedai weggevlucht nadat ze zo dom was geweest anderen te laten bespeuren dat ze saidin geleidde. Ze werd nog altijd gestraft voor haar falen. Als Graendal nu vertrok – een kans liet liggen om Altor te dwarsbomen – zou zij dan ook op die wijze worden gestraft?

‘Wat moet dit voorstellen?’ vroeg Aran’gars stem op de gang. ‘Laat me erdoor, stelletje dwazen. Graendal? Wat doe je?’ Graendal siste zachtjes, sloot de Poort en herpakte zich. Ze knikte dat Aran’gar de kamer in mocht worden gelaten. De slanke vrouw stapte de drempel over en bekeek Ramshalan schattend. Graendal had die huisdieren niet naar haar toe moeten sturen; die zet had waarschijnlijk Aran’gars argwaan gewekt.

‘Altor heeft me gevonden,’ meldde Graendal kortaf. ‘Hij heeft deze kerel gestuurd om een “bondgenootschap” met me te sluiten, maar heeft hem niet verteld wie ik ben. Altor wil waarschijnlijk dat ik denk dat die man me per ongeluk heeft gevonden.’

Aran’gar tuitte haar lippen. ‘Dus je wilt vluchten? Weer wegvluchten van het middelpunt van alle opwinding?’

‘En dat zeg jij?’

‘Ik was omringd door vijanden. Vluchten was mijn enige mogelijkheid.’ Het klonk als iets wat ze had geoefend. Dat soort woorden waren een uitdaging. Aran’gar zou haar dienen. Misschien... ‘Kent die Aes Sedai van je Wilsdwang?’ Aran’gar haalde haar schouders op. ‘Ze is erin opgeleid. Ze is vrij vaardig.’

‘Haal haar op.’

Aran’gar trok haar wenkbrauw op, maar ze knikte deemoedig en verdween om de opdracht zelf uit te voeren; waarschijnlijk zodat ze tijd had om na te denken. Graendal stuurde een dienaar op pad om een duivenkooi te gaan halen. Hij kwam al met de vogel aan voordat Aran’gar terug was, en Graendal vormde met de Ware Kracht zorgvuldig – opnieuw genietend van het uitgelaten gevoel van het vasthouden ervan – een ingewikkelde weving van Geest. Wist ze nog hoe dit moest? Het was al zo lang geleden.

Ze legde de weving over de geest van de vogel. Haar zicht leek een sprong te maken. Binnen een tel zag ze twee beelden voor zich: de wereld zoals zij die zag en de schimmige versie ervan die de vogel zag. Als ze zich concentreerde, kon ze haar aandacht op het ene of het andere beeld richten.

Ze kreeg er pijn van in haar hoofd. Het zicht van een vogel was volslagen anders dan dat van een mens: ze had een veel groter gezichtsveld, en de kleuren waren zo fel dat ze bijna verblindend waren, maar het uitzicht was wazig en ze had moeite met het schatten van afstanden.

Ze stopte het zicht van de vogel achter in haar hoofd weg. Een duif sprong in het oog, maar het gebruik ervan was moeilijker dan bij een raaf of een rat, de voorkeursdieren van de Duistere. De weving werkte daar ook beter bij dan bij andere dieren. Hoewel, de meeste ondieren die voor de Duistere rondkeken, moesten zich allereerst weer bij hem melden voordat hij wist wat ze hadden gezien. Waarom dat was, wist ze niet; ze had de bijzonderheden van de wevingen met de Ware Kracht nooit helemaal begrepen. Niet zozeer als Agi-nor ze had begrepen, althans.

Aran’gar keerde terug met haar Aes Sedai, die er tegenwoordig steeds bedeesder uitzag. Ze maakte een diepe knicks voor Graendal en bleef toen in een onderdanige houding staan. Graendal verwijderde behoedzaam haar Wilsdwang van Ramshalan, waardoor hij verdoofd en gedesoriënteerd raakte.

‘Wat wilt u dat ik doe, Grote Vrouwe?’ vroeg Delana, met een blik op Aran’gar en toen weer op Graendal.

‘Wilsdwang,’ zei Graendal. ‘Zo ingewikkeld en doorwrocht als je het kunt maken.’

‘Wat moet het doen, Grote Vrouwe?’

‘Laat hem zichzelf blijven,’ beval Graendal, ‘maar verwijder alle herinneringen aan de gebeurtenissen hier. Vervang die door herinneringen aan een gesprek met een koopmansfamilie, waarin ze hem verzekeren zijn bondgenoten te zullen zijn. Voeg willekeurig nog een paar andere eisen toe; wat je maar te binnen schiet.’ Delana fronste haar voorhoofd, maar ze had geleerd de Uitverkorenen niet tegen te spreken. Graendal sloeg haar armen over elkaar en trommelde met haar vingers terwijl ze toekeek hoe de Aes Sedai werkte. Ze werd steeds zenuwachtiger. Altor wist waar ze was. Zou hij aanvallen? Nee, hij deed vrouwen geen kwaad. Dat gebrek van hem was belangrijk. Het betekende dat ze tijd had om te reageren. Toch? Hoe had hij haar naar dit paleis kunnen herleiden? Ze had haar sporen volmaakt verborgen. De enige onderdanen die ze uit het oog liet, zaten zo zwaar onder de Wilsdwang dat het hen zou doden als het werd verwijderd. Kon het zijn dat de Aes Sedai die hij om zich heen had – Nynaeve, de vrouw die begaafd was in Heling – in staat was geweest om Graendals wevingen te ondermijnen en doorgronden? Graendal had tijd nodig, en ze moest erachter zien te komen wat Altor wist. Als Nynaeve Almaeren de nodige vaardigheid had om Wilsdwang te lezen, dan was dat gevaarlijk. Graendal moest een vals spoor voor hem uitzetten, hem ophouden; daarom had ze ook aan Delana gevraagd om een dichte Wilsdwang op te leggen met vreemde voorwaarden erin.

Bezorg hem zielsnood. Dat kon Graendal wel. ‘Nu jij,’ zei ze tegen Aran’gar toen Delana klaar was. ‘Iets ingewikkelds. Ik wil dat Altor en zijn Aes Sedai de aanraking van een man in zijn geest vinden.’ Dat zou hen nog verder verwarren. Aran’gar haalde haar schouders op, maar deed wat haar gevraagd werd. Ze legde een dichte laag doorwrochte Wilsdwang over de geest van de ongelukkige Ramshalan. Hij had wel iets aantrekkelijks. Nam Altor aan dat ze hem als huisdier zou willen hebben? Herinnerde hij zich nog wel voldoende van zijn tijd als Lews Therin om dat over haar te weten? De verslagen over hoeveel hij nog van zijn oude leven wist waren tegenstrijdig, maar hij scheen zich er steeds meer van te herinneren. Dat baarde haar zorgen. Lews Therin had haar misschien kunnen volgen naar dit paleis. Ze had nooit verwacht dat Altor tot hetzelfde in staat zou zijn. Aran’gar was klaar.

‘Zo,’ zei Graendal, die haar wevingen van Lucht losliet en zich tot Ramshalan richtte, ‘ga nu terug en vertel de Herrezen Draak over je welslagen hier.’

Ramshalan knipperde met zijn ogen en schudde zijn hoofd. ‘Ik... Ja, vrouwe. Ja, ik denk dat het verbond dat we vandaag hebben gesloten voor ons allebei van groot voordeel kan zijn.’ Hij glimlachte. Zwakke stommeling. ‘Misschien moeten we eten en drinken op ons succes, vrouwe Basene? Het is een vermoeiende tocht hierheen geweest, en ik...’

‘Vertrek,’ zei Graendal kil.

‘Zoals u wilt. U zult worden beloond als ik koning ben!’ Haar wachters leidden hem weg, en hij begon zelfingenomen een deuntje te fluiten. Graendal ging zitten en sloot haar ogen. Enkele soldaten kwamen binnen om over haar te waken, hun voetstappen gedempt op het dikke kleed.

Ze keek door de ogen van de duif en probeerde te wennen aan de vreemde manier van zien van het dier. Op haar bevel pakte een dienaar de vogel op en droeg hem naar een raam in de gang buiten de kamer. De duif sprong op de vensterbank. Graendal gaf hem een zacht zetje naar voren; ze was nog niet voldoende bedreven om hem helemaal te beheersen. Vliegen was veel moeilijker dan het eruitzag. De vogel vloog het raam uit. De zon zakte achter de bergen en kleurde de omtrekken ervan felrood en oranje, en het meer eronder verkleurde naar een diep, beschaduwd blauwzwart. Het uitzicht was opwindend maar misselijkmakend terwijl de duif de lucht in zweefde en op een van de torens landde.

Ramshalan kwam uiteindelijk de poorten beneden uit. Graendal gaf de duif een zetje en het dier sprong van de toren en vloog naar de grond. Graendal knarste met haar tanden toen haar maag tijdens de afdaling draaide en de stenen van het paleis een waas werden. De duif vloog nu achter Ramshalan aan. De man leek in zichzelf te lopen morren, hoewel ze via de onvertrouwde oorgaten van de duif alleen maar heel rudimentaire geluiden opving.

Ze volgde hem enige tijd door het steeds donkerdere woud. Een uil zou beter zijn geweest, maar die had ze niet. Daar berispte ze zichzelf om. De duif vloog van tak naar tak. De bosbodem was een verstrikte kluwen van ondergroei en afgevallen dennennaalden. Ze vond dat bijzonder onaangenaam.

Verderop was licht te zien. Het was vaag, maar de ogen van de duif hadden geen moeite met licht en schaduw, beweging en stilstand. Ze gaf het dier een zetje om op onderzoek uit te gaan en liet Ramshalan lopen.

Het licht kwam uit een Poort midden op een open plek, waar een warme gloed uitkwam. Er stonden gestalten voor. Een van hen was Altor.

Graendal raakte ogenblikkelijk in paniek. Hij was echt hier. Hij keek omlaag vanaf de richel, naar haar. Alle Duisternis! Ze had niet zeker geweten of hij hier zelf zou zijn of dat Ramshalan door een Poort zou moeten stappen om zijn verslag uit te brengen. Wat voor spelletje speelde Altor? Ze liet haar duif op een tak landen. Aran’gar vroeg klagend aan Graendal wat ze zag. Ze had de duif gezien en wist dus wat Graendal in haar schild voerde.

Graendal concentreerde zich nog meer. De Herrezen Draak, de man die ooit Lews Therin Telamon was geweest. Hij wist waar ze was. Hij had haar vroeger ontzettend gehaat; hoeveel herinnerde hij zich nog? Herinnerde hij zich dat ze Yanet had vermoord? Altors tamme Aiel leidden Ramshalan naar voren, en Nynaeve onderzocht hem. Ja, die Nynaeve scheen inderdaad in staat te zijn om Wilsdwang te lezen. Ze wist in ieder geval waar ze op moest letten. Ze zou moeten sterven; Altor rekende op haar, en haar dood zou hem diep raken. En na haar de donkerharige geliefde van Altor. Graendal stuurde de duif naar een lagere tak toe. Wat zou Altor gaan doen? Haar intuïtie zei haar dat hij niets zou durven doen voordat hij haar bedoelingen had ontrafeld. Hij handelde nu hetzelfde als tijdens haar Eeuw; hij bereidde zich graag goed voor, nam de tijd om naar het hoogtepunt van een aanval toe te werken. Ze fronste haar voorhoofd. Wat zei hij nu? Ze spande zich in en probeerde de geluiden te ontwarren. Verdomde vogeloren; die stemmen klonken als gekwaak. Callandor? Waarom had hij het over Callandor? En een kist...

Op zijn hand ontvlamde iets. De toegangssleutel. Graendal slaakte een kreetje. Had hij dié meegebracht? Dat was bijna even erg als lotsvuur.

Plotseling begreep ze het. Ze was bij de neus genomen. Verkild en doodsbang liet ze de duif los en deed haar ogen open. Ze zat nog steeds in de kleine, vensterloze kamer, en Aran’gar leunde met haar armen over elkaar tegen de deurpost. Altor had Ramshalan hierheen gestuurd in de verwachting dat hij zou worden gevangen, in de verwachting dat hij zou worden onderworpen aan Wilsdwang. Ramshalans enige doel was om Altor de bevestiging te geven dat Graendal in de toren was. Alle Duisternis! Wat is hij sluw geworden, dacht ze. Ze liet de Ware Kracht los en omhelsde het minder schitterende saidar. Snel! Ze was zo ontdaan dat haar omhelzing bijna mislukte. Ze zweette.

Weg. Ze moest weg.

Ze opende een nieuwe Poort. Aran’gar draaide zich om en staarde door de muur in Altors richting. ‘Zoveel kracht! Wat doet hij?’ Aran’gar. Zij en Delana hadden de wevingen van de Wilsdwang gemaakt.

Altor moest denken dat Graendal dood was. Als hij deze plek vernietigde en de Wilsdwang hield stand, dan zou Altor weten dat hij had gemist en dat Graendal nog leefde.

Graendal vormde twee schilden en ramde die op hun plek, een voor Aran’gar en een voor Delana. De vrouwen slaakten kreten. Graendal bond de wevingen af, zodat de twee gekneveld waren met Lucht. ‘Graendal?’ vroeg Aran’gar in paniek. ‘Wat ben je...’ Het kwam eraan. Graendal sprong naar de Poort toe, rolde erdoor, en in haar tuimeling scheurde ze haar gewaad aan een tak. Een verblindend licht rees achter haar op. Ze probeerde uit alle macht de Poort te sluiten en ving nog een glimp op van de doodsbange Aran’gar voordat alles achter haar werd verteerd in een prachtige, volkomen witheid.

De Poort verdween en Graendal werd in duisternis gehuld. Ze bleef op de grond liggen, bijna verblind door de gloed en met een hart dat woest tekeerging. Ze had de snelste Poort gemaakt die ze kon, een die slechts een korte afstand weg leidde. Ze lag in het vuile kreupelhout op een richel achter het paleis. Een golf van iets heel verkéérds spoelde over haar heen, een vervorming in de lucht, een rimpeling in het Patroon zelf. Een lotsschreeuw noemden ze dat; een ogenblik waarin de hele schepping huilde van pijn.

Ze ademde bevend in en uit. Maar ze moest het zien. Ze moest het weten. Toen ze overeind kwam, voelde ze dat ze haar linkerenkel had verstuikt. Ze strompelde naar de rand van de bomen en keek omlaag. Natrins Terp – het hele paleis – was verdwenen. Uit het Patroon weggebrand. Ze zag Altor op zijn verre bergrichel niet staan, maar ze wist waar hij was.

‘Jij,’ grauwde ze. ‘Jij bent véél gevaarlijker geworden dan ik had verwacht.’

Honderden mooie mannen en vrouwen, de beste die ze had verzameld, waren weg. Haar vesting, tientallen voorwerpen van de Kracht, haar grootste bondgenote onder de Uitverkorenen. Weg. Dit was een ramp.

Nee, dacht ze. Ik leef nog. Ze had hem doorzien, al was het op het nippertje geweest. Nu zou hij denken dat ze dood was. Plotseling was ze veiliger dan sinds ze de kerker van de Duistere was ontvlucht. Behalve natuurlijk dat ze net de dood had veroorzaakt van een Uitverkorene. De Grote Heer zou niet blij zijn. Ze hinkte weg van de richel en bereidde haar volgende zet al voor. Dit zou ze heel, heel zorgvuldig moeten aanpakken.

Galad Damodred, Kapiteinheer-gebieder van de Kinderen van het Licht, rukte met een slurpend geluid zijn gelaarsde voet los uit de enkeldiepe modder.

Bijters zoemden rond in de benauwde warmte. De stank van modder en stilstaand water maakte hem bij elke ademhaling bijna aan het kokhalzen terwijl hij zijn paard naar drogere grond leidde. Achter hem sjokte een lange, kronkelende rij van vier man breed, allemaal even modderig, bezweet en vermoeid als hij. Ze waren op de grens tussen Geldan en Altara, op drassig, nat terrein waar de eiken en koortsstruiken plaats hadden gemaakt voor laurier en spinachtige cipressen, die hun vergroeide wortels uitspreidden als knokige vingers. De stinkende lucht was warm – ondanks de schaduw en bewolking – en dicht, waardoor het leek alsof je een smerige soep inademde. Galad transpireerde hevig onder zijn borstplaat en maliën, zijn conische helm hing aan zijn zadel en zijn huid jeukte van het vuil en zilte zweet.

Hoe ellendig het ook was, deze richting was wel de beste. Asunawa zou niet verwachten dat ze deze kant opgingen. Galad veegde met de rug van zijn hand over zijn voorhoofd en probeerde met geheven hoofd te lopen, ten gunste van diegenen die hem volgden. Zevenduizend man, Kinderen die hem hadden verkozen boven de Seanchaanse indringers.

Er hing matgroen mos aan de takken, druipend als de resten van rottende lijken. Hier en daar werd het ziekelijke grijs en groen opgevrolijkt door een felle uitbarsting van roze of paarse bloemetjes bij klaterende stroompjes. Die plotselinge kleuren waren onverwacht, alsof er iemand verfdruppels op de grond had gemorst. Het was vreemd om op deze plek schoonheid aan te treffen. Kon hij ook het licht vinden in zijn eigen omstandigheden? Hij vreesde dat dat niet zo gemakkelijk zou zijn.

Hij trok Kloek achter zich aan. Achter hem hoorde hij bezorgde gesprekken, en af en toe een vloek. Deze plek, met die stank en bijtende insecten, was een beproeving voor de beste mannen. Galads volgelingen waren ontdaan over wat voor plek de wereld aan het worden was. Een wereld waarin er aan de hemel voortdurend donkere wolken hingen, waar goede mannen stierven door merkwaardige verdraaiingen van het Patroon en waar Valda – de Kapiteinheer-gebieder die Galad was voorgegaan – een moordenaar en verkrachter was gebleken.

Galad schudde zijn hoofd. De Laatste Slag zou niet meer lang op zich laten wachten.

Een gekletter van maliën kondigde aan dat er iemand langs de rij naar voren kwam. Galad keek om toen Dain Bornhald bij hem aankwam, salueerde en naast hem bleef lopen. ‘Damodred,’ zei Dain zachtjes, hun laarzen soppend in de modder, ‘misschien moeten we omkeren.’

‘Omkeren leidt alleen maar naar het verleden,’ zei Galad, turend over het pad verderop. ‘Ik heb hier veel over nagedacht, Kind Bornhald. Die hemel, het wegkwijnen van het land, dat de doden rondlopen... Er is geen tijd meer om bondgenoten te zoeken en tegen de Seanchanen te vechten. We moeten naar de Laatste Slag toe.’

‘Maar dit moeras,’ zei Bornhald, die opzij keek toen er een dikke slang door de struiken gleed. ‘Volgens onze kaarten hadden we er al uit moeten zijn.’

‘Dan zijn we vast bijna aan de rand.’

‘Misschien,’ zei Dain, en een spoortje zweet liep van zijn voorhoofd over zijn smalle wang, die trilde. Gelukkig was zijn brandewijn een paar dagen geleden op geraakt. ‘Behalve als de kaart niet klopt.’ Galad reageerde niet. Kaarten die ooit uitstekend waren, bleken tegenwoordig nog wel eens gebrekkig. Open akkers veranderden in gebroken heuvels, dorpen verdwenen, akkers waren de ene dag klaar om in te zaaien en dan de volgende dag ineens overwoekerd met kruipplanten en schimmels. Het moeras had zich inderdaad best eens kunnen uitbreiden.

‘De mannen zijn doodop,’ vervolgde Bornhald. ‘Het zijn goede mannen, dat weet jij ook. Maar ze beginnen te klagen.’ Hij kromp een beetje ineen, alsof hij een berisping van Galad verwachtte. Misschien zou hij die ooit ook wel hebben uitgedeeld. De Kinderen moesten hun noden met trots dragen. Maar herinneringen aan lessen die Morgase hem had geleerd – lessen die hij in zijn jeugd niet had begrepen – knaagden aan hem. Geef leiding door het goede voorbeeld te geven. Eis kracht, maar laat die eerst zelf zien. Galad knikte. Ze naderden een droge open plek. ‘Verzamel de mannen. Ik zal degenen vooraan toespreken. Laat mijn woorden optekenen en doorgeven aan de mannen achteraan.’ Bornhald keek onthutst, maar hij deed wat hem werd opgedragen. Galad stapte opzij en klom een heuveltje op. Hij legde zijn hand op het gevest van zijn zwaard en inspecteerde de mannen toen de voorste compagnieën zich om hem heen verzamelden. Ze stonden in ineengedoken houdingen, met modderige benen. Handen sloegen naar bijters of krabden onder kragen.

‘Wij zijn de Kinderen van het Licht,’ begon Galad toen ze zich hadden verzameld. ‘Dit zijn de duisterste dagen van de mensheid. Dagen waarin de hoop zwak is, dagen waarin de dood regeert. Maar in de diepste nachten straalt het licht het sterkste. Overdag kan een fel baken zwak lijken. Maar als al het andere licht dooft, zal dat baken richting geven!

Wij zijn dat baken. Dit moeras is een beproeving. Maar wij zijn de Kinderen van het Licht, en onze beproevingen zijn onze kracht. We worden opgejaagd door lieden die van ons zouden moeten houden, en andere paden leiden naar ons graf. En dus gaan we door. Voor degenen die we moeten beschermen, voor de Laatste Slag, voor het Licht!

Waar is de overwinning van dit moeras? Ik weiger de beet ervan te voelen, want ik ben tróts. Trots dat ik in deze tijd leef, trots dat ik deel uitmaak van wat er komen gaat. Allen die in deze Eeuw voor ons kwamen, keken uit naar onze tijd, de tijd waarin mannen worden beproefd. Laat anderen maar jammeren over hun lot. Laat anderen maar huilen en klagen. Wij zullen dat niet doen, want wij ondergaan deze beproeving met geheven hoofd. En we zullen bewijzen dat we sterk zijn!’

Het was geen lange toespraak; hij wilde hun verblijf in dit moeras niet nog verder rekken. Toch leek het te werken. De mannen rechtten hun rug wat meer en knikten. Kinderen die daarvoor waren aangewezen, schreven zijn woorden op en liepen ermee naar achteren om ze voor te lezen aan iedereen die de redevoering niet had kunnen horen.

Toen de troep doorliep, sleepten de mannen niet langer met hun voeten, ze liepen niet langer ineengedoken. Galad bleef op de heuvel staan, nam een paar verslagen in ontvangst en liet zich aan de mannen zien terwijl ze langskwamen.

Toen de laatste van de zevenduizend voorbij was gekomen, merkte Galad een kleine groep onder aan de heuvel op. Kind Jaret Byar stond bij hen en keek naar Galad, en in zijn diepliggende ogen was ijver te zien. Hij was mager, met een smal gezicht. ‘Kind Byar,’ groette Galad toen hij de heuvel afging. ‘Dat was een goede toespraak, Kapiteinheer-gebieder,’ zei Byar vurig. ‘De Laatste Slag. Ja, het wordt inderdaad tijd dat we erheen gaan.’

‘Het is onze last,’ zei Galad. ‘En onze plicht.’

‘We rijden naar het noorden,’ zei Byar. ‘Daar zullen meer mannen zich bij ons aansluiten, zodat we groeien. Een enorm leger van Kinderen, tienduizenden sterk. Hónderdduizenden sterk. We zullen het land overspoelen. Misschien hebben we straks wel voldoende mannen om de Witte Toren en de heksen omver te werpen, zodat we ons niet bij hen aan hoeven te sluiten.’

Galad schudde zijn hoofd. ‘We hebben de Aes Sedai nodig, Kind Byar. De Schaduw heeft de beschikking over Gruwheren, Myrddraal en Verzakers.’

‘Ja, het zal wel.’ Byar leek onbehaaglijk. Nou, dat had hij eerder ook al uitgestraald, maar hij had er wél mee ingestemd. ‘Onze weg is moeilijk, Kind Byar, maar de Kinderen van het Licht zullen leiders zijn tijdens de Laatste Slag.’

Valda’s misdaden hadden de hele orde besmeurd. Sterker nog, Galad raakte er steeds meer van overtuigd dat Asunawa een grote rol had gespeeld in de mishandeling en dood van zijn stiefmoeder. Dat betekende dat de Groot-Inquisiteur zelf corrupt was. De juiste keuzes maken was het allerbelangrijkste in het leven. Daar moesten alle nodige offers voor worden gebracht. Nu was het de juiste keus om te vluchten. Galad kon Asunawa niet onder ogen komen; de Groot-Inquisiteur werd gesteund door de Seanchanen. Bovendien was de Laatste Slag belangrijker.

Galad liep snel door de blubber terug naar de voorhoede van de rij Kinderen. Ze reisden licht, met slechts enkele lastdieren. Zijn mannen hadden hun pantsers aangetrokken; de rijdieren waren beladen met voedsel en andere benodigdheden.

Vooraan was Trom in gesprek met een paar mannen in leer en bruine mantels in plaats van witte tabberds en stalen mutsen. Hun verkenners. Trom knikte eerbiedig naar hem; de kapiteinheer was een van Galads meest vertrouwde mannen. ‘De verkenners zeggen dat er verderop een probleempje is, Kapiteinheer-gebieder,’ meldde Trom. ‘Wat voor probleempje?’

‘Het is beter als we u dat zelf laten zien, commandant,’ antwoordde Kind Barlett, de leider van de verkenners.

Galad knikte instemmend. Verderop leek het moerasbos dunner te worden. Het Licht zij dank; betekende dat dat ze er bijna van verlost waren?

Nee. Toen Galad op die plek aankwam, zag hij nog enkele andere verkenners, uitkijkend over een stervend bos. De meeste bomen in het moeras droegen blad, hoewel het er ziekelijk uitzag, maar verderop waren ze kaal en grauw, alsof ze waren verbrand. Er groeide een of ander ziekelijk wit korstmos over alles heen. De boomstammen zagen er uitgeteerd uit.

Alles stond onder water, een brede maar ondiepe rivier met een heel trage stroming. Het water had de onderkant van de meeste boomstammen opgeslokt, en takken van omgevallen bomen braken door het vuilbruine wateroppervlak als armen die naar de lucht reikten. ‘Er liggen lijken, mijn Kapiteinheer-gebieder,’ zei een van de verkenners met een handgebaar. ‘Ze drijven stroomafwaarts. Het lijken de resten van een verre strijd.’

‘Staat deze rivier op onze kaarten?’ vroeg Galad. Een voor een schudden de verkenners hun hoofd. Galad klemde zijn kaken opeen. ‘Kunnen we hem oversteken?’

‘Het water is ondiep, Kapiteinheer-gebieder,’ zei Kind Barlett. ‘Maar we zullen moeten oppassen voor verborgen diepten.’ Galad stak zijn hand uit naar een boom vlakbij en brak er met een luide knal een lange tak af. ‘Ik ga voorop. Laat de mannen hun pantsers en mantels afdoen.’

De bevelen werden langs de rij doorgegeven. Galad trok zijn pantser uit, wikkelde het in zijn mantel en bond het pakket op zijn rug. Hij trok zijn broekspijpen zo ver mogelijk omhoog, stapte van de glooiende oever en waadde door het troebele water. De scherpe kou van het dooiwater maakte hem gespannen. Zijn laarzen zonken een handlengte in de zandige bodem, vulden zich met water en woelden de modder om. Kloek maakte een luidere plons toen hij achter Galad aan in het water stapte.

Het was niet al te moeilijk om erin te lopen; het water kwam maar tot zijn knieën. Hij gebruikte zijn stok om de beste weg te zoeken. Die skeletachtige, stervende bomen waren onrustbarend. Ze leken niet te rotten, en nu hij er dichterbij was, kon hij een betere blik werpen op de asgrauwe pluislaag van korstmos die over de stammen en takken lag.

De Kinderen achter hem spetterden luid toen steeds meer van hen in de brede stroom stapten. Vlakbij dreven bolle vormen in de rivier en bleven achter rotsen haken. Sommige daarvan waren de lijken van mannen, maar veel ervan waren groter. Muilezels, besefte hij toen hij beter zicht kreeg op een snuit. Tientallen. Ze waren al enige tijd dood, naar hun gezwollen toestand te oordelen. Alsof een dorp verder stroomopwaarts was aangevallen om hun voedsel. Dit was niet de eerste groep doden waar ze op waren gestuit.

Hij bereikte de overkant van de rivier en klom op de kant. Terwijl hij zijn broekspijpen omlaag rolde en zijn pantser en mantel aantrok, voelde hij de pijn in zijn schouder van de klappen die Valda hem had gegeven. Zijn bovenbeen deed ook nog steeds pijn. Hij draaide zich om en ging verder over het wildspoor naar het noorden, de weg wijzend terwijl andere Kinderen de oever bereikten. Hij wilde dolgraag op Kloek rijden, maar dat durfde hij niet. Hoewel ze de rivier uit waren, was de grond nog steeds vochtig, oneffen en vol met verborgen zinkgaten. Als hij reed, kon dat Kloek een gebroken been en hem een verbrijzelde schedel opleveren. Dus gingen hij en zijn mannen te voet, omringd door die grijze bomen, zwetend in de ellendige hitte. Hij verlangde naar een lekker bad. Uiteindelijk draafde Trom langs de rij naar hem toe. ‘Alle mannen zijn veilig aan de overkant.’ Hij keek naar de hemel. ‘Die rotwolken. Ik kan nooit zien hoe laat het is.’

‘Vier uur na noen,’ zei Galad. ‘Weet je dat zeker?’

‘Ja.’

‘Zouden we niet om noen halt houden om onze volgende stap te bespreken?’ Dat overleg had zullen plaatsvinden zodra ze het moeras uit waren.

‘Voorlopig hebben we niet veel keus,’ zei Galad. ‘Ik leid de mannen noordwaarts, naar Andor.’

‘De Kinderen zijn daar... op vijandelijkheden gestuit.’

‘Ik heb een afgelegen stukje land in het noordwesten. Daar laat ik me niet wegsturen, ongeacht wie de troon in handen heeft.’

Het Licht geve dat Elayne de Leeuwentroon had. Het Licht geve dat ze aan de webben van de Aes Sedai was ontkomen, hoewel hij het ergste vreesde. Er waren veel mensen die haar als ledenpop zouden willen gebruiken, niet in de laatste plaats Altor. Ze was koppig, en dat kon haar eenvoudig te manipuleren maken.

‘We zullen proviand nodig hebben,’ zei Trom. ‘Voedsel vinden valt niet mee, en steeds meer dorpen zijn verlaten.’

Galad knikte. Het was een terechte zorg.

‘Maar het is een goed voornemen,’ zei Trom, die zijn stem dempte. ‘Ik moet toegeven, Damodred, dat ik bang was dat je het leiderschap zou weigeren.’

‘Dat kon ik niet. Het zou verkeerd zijn om de Kinderen in de steek te laten nadat ik hun leider had gedood.’ Trom glimlachte. ‘Dus het is zo eenvoudig voor jou?’

‘Zo eenvoudig zou het voor iedereen moeten zijn.’ Galad moest wel opstijgen naar de rang die hij had verkregen. Hij had geen andere keus. ‘De Laatste Slag komt eraan en de Kinderen van het Licht zullen vechten. Zelfs al moeten we een bondgenootschap met de Herrezen Draak sluiten, we zúllen vechten.’

Enige tijd lang was Galad niet zeker geweest over Altor. Natuurlijk, de Herrezen Draak zou moeten strijden tijdens de Laatste Slag. Maar was die man Altor, of was hij een stropop van de Toren en niet de echte Herrezen Draak?

De hemel was te donker, het land te ernstig gebroken. Altor móést de Herrezen Draak wel zijn. Dat sloot uiteraard niet uit dat hij alsnog een stropop van de Aes Sedai was. Weldra hadden ze de kale grijze bomen achter zich gelaten en liepen ze weer tussen gewonere bomen. Al hadden die nog altijd gele bladeren en te veel dode takken. Maar dat was beter dan dat pluis. Ongeveer een uur later zag Galad dat Kind Barlett terugkeerde. De verkenner was een slanke man met een litteken op zijn wang. Galad stak zijn hand op toen de man naderde. ‘En?’ Barlett salueerde met zijn arm tegen zijn borst. ‘Ongeveer een mijl verderop wordt het moeras droger en zijn de bomen dunner, Kapiteinheer-gebieder. Het veld erachter is open en verlaten, de weg naar het noorden is vrij.’

Het Licht zij dank, dacht Galad. Hij knikte naar Barlett, en de man haastte zich weer terug tussen de bomen.

Cialad keek om naar de rij mannen. Ze waren besmeurd met modder en zweet en oogden uitgeput. Toch bleven ze een grootse aanblik bieden, met hun pantsers weer aan en hun vastberaden gezichten. Ze waren hem door dat afgrijselijke moeras gevolgd. Het waren goede mannen.

‘Geef het door aan de andere kapiteinheren, Trom,’ zei Galad. ‘Laat ze hun legioenen inlichten. We zijn hier binnen het uur uit.’ De oudere man glimlachte en keek even opgelucht als Galad zich voelde. Galad liep door, met zijn kiezen op elkaar om de pijn in zijn been te verbijten. De snee was goed verbonden en er bestond weinig gevaar op verdere schade. Het was pijnlijk, maar met pijn kon je omgaan.

Eindelijk vrij van dat smerige moeras! Hij zou de volgende koers zorgvuldig moeten uitzetten om uit de buurt te blijven van stadjes, grote wegen of de landgoederen van invloedrijke edelen. Hij ging in gedachten zijn kaarten na; kaarten die hij al voor zijn tiende naamdag uit zijn hoofd had geleerd.

Hiermee was hij doende toen het gele bladerdak dunner werd en er waterig zonlicht tussen de takken door scheen. Even later ving hij een glimp op van Barlett, die aan de rand van de bomen wachtte. Het bos eindigde ineens, bijna zo keurig als een streep op een landkaart.

Galad zuchtte van verlichting en verheugde zich erop weer in de open lucht te zijn. Hij stapte tussen de bomen vandaan. Tegelijkertijd verscheen er op een heuvel aan de rechterkant een reusachtig leger. Pantsers rammelden en paarden hinnikten toen duizenden soldaten zich in een rij op de heuvelkam opstelden. Sommigen van hen waren Kinderen in borstplaten en maliën, met conische helmen die glanzend waren gepoetst. Hun smetteloze tabberds en mantels gloeiden, de zonnekrans glinsterde op hun borst, lansen werden in rijen opgeheven. Het grootste aantal bestond uit voetsoldaten, niet gehuld in het wit van de Kinderen, maar in eenvoudig bruin leer. Amadicianen, waarschijnlijk geleverd door de Seanchanen. Veel van hen hadden bogen.

Galad ging struikelend achteruit en legde zijn hand op zijn zwaard. Maar hij wist meteen dat het een valstrik was. Een niet gering aantal Kinderen droeg kleding versierd met de staf van de Hand van het Licht: de Ondervragers. Als gewone Kinderen een vlam waren voor het wegbranden van het kwaad, dan waren de Ondervragers een razende bosbrand.

Galad deed een snelle telling. Drie- of vierduizend Kinderen en dan nog eens minstens zes- tot achtduizend voetsoldaten, de helft van hen met bogen. Tienduizend fitte soldaten. De moed zonk hem in de schoenen.

Trom, Bornhald en Byar haastten zich het bos achter Galad uit, samen met een groep andere Kinderen. Trom vloekte zachtjes.

‘Zo,’ zei Galad, die zich tot verkenner Barlett wendde, ‘dus je bent een verrader?’

‘Jij bent de verrader, Damodred,’ antwoordde de verkenner met een harde blik.

‘Ja,’ zei Galad, ‘zo zou je het ook kunnen zien.’ Deze tocht door het moeras was geopperd door zijn verkenners. Galad zag het nu in: het was een vertragingstactiek geweest, zodat Asunawa Galad kon inhalen. En Galads mannen waren vermoeid van de tocht, terwijl Asunawa’s troepen fris en klaar voor de strijd waren. Een zwaard schraapte langs een schede.

Galad stak onmiddellijk, zonder zich om te draaien, zijn hand op. ‘Vrede, Kind Byar.’ Byar was ongetwijfeld degene die naar zijn wapen had gereikt, waarschijnlijk om Barlett neer te steken. Misschien viel hier nog iets te redden. Galad nam snel zijn besluit. ‘Kind Byar en Kind Bornhald, jullie gaan met mij mee. Trom, jij en de andere kapiteinheren zetten onze mannen in rijen op het veld.’ Een grote groep mannen voor aan Asunawa’s leger reed naar voren, de heuvel af. Veel van hen droegen de staf van de Ondervragers. Ze hadden hun hinderlaag kunnen uitspelen en Galads groep snel kunnen doden. In plaats daarvan stuurden ze een groep om te overleggen. Dat was een goed teken.

Galad steeg op en onderdrukte een grimas toen zijn gewonde been opspeelde. Byar en Bornhald stegen ook op en volgden hem het veld op. De hoefslagen van hun paarden werden gedempt door het dikke, vergeelde gras. Asunawa zelf was bij de naderende groep. Hij had dikke, grijzende wenkbrauwen en was zo mager dat hij wel een pop leek, gemaakt van takjes met stof eromheen gespannen om huid na te bootsen.

Asunawa glimlachte niet. Dat deed hij zelden. Galad hield zijn paard in voor de Groot-Inquisiteur. Asunawa werd omringd door een kleine garde van Ondervragers, maar hij werd ook vergezeld door vijf kapiteinheren die Galad allemaal had ontmoet – of onder wie hij had gediend – in zijn korte tijd bij de Kinderen. Asunawa boog zich naar voren in het zadel en kneep zijn diepliggende ogen samen. ‘Je opstandelingen stellen zich op. Zeg dat ze zich terugtrekken, anders laat ik mijn boogschutters vuren.’

‘Je zou de regels voor een veldslag toch niet schenden?’ vroeg Galad. ‘Zou je pijlen afschieten op mannen die zich in gelederen opstellen? Waar is je eer?’

‘Duistervrienden verdienen geen eer,’ snauwde Asunawa. ‘En ook geen medelijden.’

‘Je noemt ons dus Duistervrienden?’ vroeg Galad, die zijn rijdier een stukje draaide. ‘Alle zevenduizend Kinderen die onder bevel van Valda stonden? Mannen met wie je eigen soldaten hebben gediend en gegeten, die ze kenden en naast wie ze hebben gestreden? Mannen die je zelf nog geen twee maanden geleden onder je hoede had?’ Asunawa aarzelde. Zevenduizend Kinderen tot Duistervrienden benoemen zou bespottelijk zijn; het zou betekenen dat twee van de drie overgebleven Kinderen zich tot de Schaduw hadden gewend. ‘Nee,’ zei Asunawa. ‘Misschien zijn ze eenvoudigweg... misleid. Zelfs een goed man kan beschaduwde paden op dwalen als zijn leiders Duistervrienden zijn.’

‘Ik ben geen Duistervriend.’ Galad keek Asunawa in de ogen. ‘Onderwerp je aan mijn ondervraging en bewijs het.’

‘De Kapiteinheer-gebieder onderwerpt zich aan niemand,’ zei Galad. ‘Onder het Licht beveel ik jóu om je terug te trekken.’ Asunawa lachte. ‘Kind, we houden een mes op je keel! Dit is jóuw kans om je over te geven!’

‘Golever,’ zei Galad, kijkend naar de kapiteinheer links van Asunawa. Golever was een slungelige man met een baard, een harde kerel, maar hij was ook eerlijk. ‘Zeg eens, geven de Kinderen van het Licht zich ooit over?’

Golever schudde zijn hoofd. ‘Nee. Het Licht zal ons de overwinning brengen.’

‘En als we tegenover een overmacht staan?’ vroeg Galad.

‘Dan vechten we door.’

‘Als we vermoeid en beurs zijn?’

‘Het Licht zal ons beschermen,’ zei Golever. ‘En als het onze tijd is om te sterven, dan zij het zo. Dan nemen we zo veel mogelijk vijanden mee het graf in.’

Galad wendde zich weer tot Asunawa. ‘Je ziet dat ik in een lastig pakket zit. Als we vechten, laten we over onze kant gaan dat je ons Duistervrienden noemt. Maar als we ons overgeven, schenden we onze geloften. Bij mijn eer als Kapiteinheer-gebieder kan ik geen van beide keuzes aanvaarden.’

Asunawa’s gezicht betrok. ‘Jij bent niét de Kapiteinheer-gebieder. Die is dood.’

‘Door mijn hand,’ zei Galad. Hij trok zijn zwaard en hield het omhoog, zodat de reigers glansden in het licht. ‘En ik heb zijn zwaard. Ontken je dat je zelf hebt toegekeken terwijl ik tegenover Valda stond in een eerlijke strijd, zoals voorgeschreven in de wet?’

‘Het was dan misschien volgens de wet,’ zei Asunawa, ‘maar ik zou dat gevecht niet eerlijk noemen. Jij putte uit de krachten van de Schaduw. Ik zag je in duisternis staan ondanks het daglicht, en ik zag de Drakentand aan je voorhoofd ontspruiten. Valda had geen schijn van kans.’

‘Harnesh,’ zei Galad, zich wendend tot de kapiteinheer rechts van Asunawa. Hij was een kleine, kale man, die een oor miste sinds een gevecht tegen Draakgezworenen. ‘Zeg eens: Is de Schaduw sterker dan het Licht?’

‘Natuurlijk niet,’ zei de man, en hij spoog opzij. ‘Als de zaak van de Kapiteinheer-gebieder eerzaam was geweest, zou hij dan gesneuveld zijn in een strijd onder het Licht? Als ik een Duistervriend was, had ik dan de Kapiteinheer-gebieder zelf kunnen doden?’

Harnesh gaf geen antwoord, maar Galad kon de gedachten in zijn hoofd bijna zien. De Schaduw kon dan af en toe sterk zijn, maar het Licht onthulde en vernietigde hem altijd. Het was best mogelijk dat de Kapiteinheer-gebieder sneuvelde onder de handen van een Duistervriend; elk mens kon sneuvelen. Maar tijdens een tweestrijd in het bijzijn van de andere Kinderen? Een duel om de eer, onder het Licht? ‘Soms vertoont de Schaduw sluwheid en kracht,’ wierp Asunawa tegen voordat Galad zijn vraag kon vervolgen. ‘Soms sterven goede mannen.’

‘Jullie weten allemaal wat Valda had gedaan,’ zei Galad. ‘Mijn moeder is dood. Is er enig argument tegen mijn recht om hem uit te dagen?’

‘Je hebt geen rechten als Duistervriend! Ik praat niet meer met jou, moordenaar.’ Asunawa wuifde met zijn hand en enkele van zijn Ondervragers trokken zwaarden. Onmiddellijk deden Galads metgezellen hetzelfde. Achter hem hoorde hij dat zijn vermoeide troepen snel de rangen sloten.

‘Wat moet er van ons worden, Asunawa, als Kind tegen Kind strijdt?’ vroeg Galad zacht. ‘Ik zal me niet overgeven en ik wil je niet aanvallen, maar misschien kunnen we ons herenigen. Niet als vijanden, maar als broeders die enige tijd van elkaar gescheiden waren.’

‘Ik zal me nooit aansluiten bij Duistervrienden,’ zei Asunawa, hoewel hij aarzelend klonk. Hij keek naar Galads mannen. Asunawa kon een slag winnen, maar als Galads mannen standhielden, dan zou het een kostbare overwinning worden. Beide kanten zouden duizenden soldaten verliezen.

‘Ik zal me aan je onderwerpen,’ zei Galad. ‘Op bepaalde voorwaarden.’

‘Nee!’ riep Bornhald achter hem, maar Galad stak zijn hand op en snoerde hem de mond.

‘Welke voorwaarden dan wel?’ vroeg Asunawa. ‘Je zweert – voor het Licht en de kapiteinheren die je hier bij je hebt – dat je de mannen die mij volgen niet zult deren, ondervragen of anderszins veroordelen. Zij deden alleen maar wat ze juist achtten.’ Asunawa kneep zijn ogen tot spleetjes, en zijn lippen vormden een rechte streep.

‘Dat geldt ook voor mijn metgezellen hier,’ zei Galad, knikkend naar Byar en Bornhald. ‘Alle mannen, Asunawa. Ze mogen nooit worden ondervraagd.’

‘Je mag de Hand van het Licht niet zo hinderen! Dan zouden ze vrij zijn om de Schaduw te zoeken!’

‘Is het dan alleen de vrees voor Ondervraging die ons in het Licht houdt, Asunawa?’ vroeg Galad. ‘Zijn de Kinderen niet moedig en rechtschapen?’

Asunawa zweeg. Galad sloot zijn ogen en voelde het gewicht van het leiderschap. Hoe langer hij dit rekte, hoe beter de onderhandelingspositie van zijn mannen. Hij opende zijn ogen. ‘De Laatste Slag nadert, Asunawa. We hebben geen tijd voor geruzie. De Herrezen Draak loopt door het land.’

‘Ketterij!’ riep Asunawa. ‘Ja,’ zei Galad, ‘maar ook waarheid.’

Asunawa knarste met zijn tanden, al scheen hij het aanbod te overwegen.

‘Galad,’ zei Bornhald zacht. ‘Doe dit niet. We kunnen vechten. Het Licht zal ons beschermen!’

‘Als we vechten, doden we goede mannen, Kind Bornhald,’ antwoordde Galad zonder zich om te draaien. ‘Elke steek met onze zwaarden zal de Duistere een voordeel bieden. De Kinderen zijn de enige echte fundering die deze wereld nog overheeft. We zijn nodig. Als mijn leven vereist is om eenheid te brengen, dan zij het zo. Jij zou hetzelfde doen, denk ik.’ Hij keek Asunawa in de ogen. ‘Neem hem mee,’ snauwde Asunawa met een ontevreden gezicht. ‘En zeg de legioenen dat ze naar het kamp terug kunnen. Laat ze weten dat ik de valse Kapiteinheer-gebieder in hechtenis heb genomen en hem zal ondervragen om te bepalen hoe ver zijn misdaden zich uitstrekken.’ Hij aarzelde. ‘Maar geef ook door dat degenen die hem volgden niet mogen worden gestraft of ondervraagd.’ Asunawa wendde zijn paard en draafde weg.

Galad keerde zijn zwaard om en overhandigde het aan Bornhald.

‘Ga terug naar onze mannen; vertel ze wat hier is gebeurd, en laat ze niét vechten of proberen me te redden. Dat is een bevel.’ Bornhald ontmoette zijn blik en pakte langzaam het zwaard aan. Uiteindelijk salueerde hij. ‘Jawel, mijn Kapiteinheer-gebieder.’ Zodra ze zich omdraaiden om weg te rijden, werd Galad door ruwe handen gegrepen en uit Kloeks zadel getrokken. Hij belandde op de grond, grommend toen er vanuit zijn gewonde schouder een pijnscheut door zijn borst schoot. Hij probeerde op te krabbelen, maar diverse Ondervragers stegen af en gooiden hem weer neer. Een van hen dwong Galad met een laars op zijn rug tegen de grond, en Galad hoorde het metalige gerasp van een mes dat uit een schede werd getrokken. Ze sneden zijn pantser en kleding van hem af. ‘Jij hebt geen recht om het uniform van een Kind van het Licht te dragen, Duistervriend,’ zei een Ondervrager in zijn oor. ‘Ik ben géén Duistervriend,’ zei Galad, met zijn gezicht tegen het gras gedrukt. ‘Die leugen zal ik nooit uitspreken. Ik loop in het Licht.’ Dat leverde hem een schop in zijn nieren op, toen nog een en nog een. Hij rolde zich grommend op. Maar de trappen bleven komen. Uiteindelijk werd alles zwart om hem heen.

Het schepsel dat ooit Padan Fajin was geweest, liep een heuvel af. Bruin onkruid groeide hier in versleten vlakken, als stoppels op de kin van een bedelaar.

De hemel was zwart. Een orkaan. Dat beviel hem wel, hoewel hij degene die hem veroorzaakte haatte.

Haat. Het was een bewijs dat hij nog leefde, het enige gevoel dat hij nog had. Het was alles wat er kon zijn.

Verterend. Opwindend. Prachtig. Verwarmend. Gewelddadig. Haat. Heerlijk. De storm was wat hem kracht gaf, het doel dat hem dreef. Altor zou sterven. Onder zijn handen. En misschien daarna de Duistere. Heerlijk...

Het schepsel dat Padan Fajin was geweest, betastte zijn mooie dolk en voelde de ribbels van de motieven in fijn gouddraad die het heft omwikkelden. Een grote robijn zat als dop op het heft, en hij droeg het wapen zonder schede in zijn rechterhand, zodat het lemmet tussen zijn wijsvinger en middelvinger uitstak. De zijkanten van die vingers had hij al minstens tien keer gesneden.

Er droop bloed van de punt van de dolk op het onkruid. Rode vlekken om hem op te vrolijken. Rood beneden, zwart boven. Prachtig. Veroorzaakte zijn haat die storm? Het moest wel zo zijn. Ja. De bloeddruppels vielen naast vlekken van duisternis die op dode bladeren en stengels verschenen terwijl hij verder noordwaarts de Verwording in liep.

Hij was gek. Dat was goed. Als je de waanzin in jezelf toeliet – het omhelsde en het indronk alsof het zonlicht, water of zelfs lucht was – dan werd het gewoon een deel van je. Zoals een hand of een oog. Je kon zien dankzij waanzin. Je kon dingen vasthouden met waanzin. Het was heerlijk. Bevrijdend. Hij was eindelijk vrij.

Het schepsel dat Mordeth was geweest, bereikte de voet van de heuvel en keek niet om naar de grote, purperachtige vlek die hij op de top had achtergelaten. Als je Wormen op de juiste manier wilde doden, was dat heel rommelig, maar sommige dingen moest je op de juiste manier doen. Het draaide om het beginsel. Een mist was hem gaan achtervolgen, opkruipend uit de grond. Was die mist zijn waanzin, of was het zijn haat? Het was heel vertrouwd. Het kronkelde om zijn enkels en likte zijn hielen. Er gluurde iets om een heuvel verderop heen en dook toen weer weg. Wormen stierven luidruchtig. Wormen deden alles luidruchtig. Een bende Wormen kon een heel legioen verwoesten. Als je ze hoorde, kon je maar beter snel de andere kant op gaan. Maar het kon ook van voordeel zijn om verkenners op pad te sturen, om in te schatten in welke richting de bende zich bevond, anders liep je misschien door en kwam je ze elders weer tegen.

Het schepsel dat Padan Fajin was geweest, was dan ook niet verbaasd toen hij om de heuvel heen liep en daar een zenuwachtige groep Trolloks aantrof, onder leiding van een Myrddraal. Hij glimlachte. Mijn vrienden. Het was al te lang geleden. Het duurde even voordat hun botte hersens tot de voor de hand liggende – maar verkeerde – conclusie kwamen: als er een mens rondliep, dan kónden er geen Wormen in de buurt zijn. Die zouden zijn bloed hebben geroken en op hem af zijn gegaan. Wormen hadden liever mensen dan Trolloks. Dat was logisch. Het schepsel dat Mordeth was geweest, had beide geproefd, en Trollokvlees was niet bepaald smakelijk.

De Trolloks stormden naar voren in een zeer uiteenlopende groep: veren, snavels, klauwen, slagtanden. Het schepsel dat Fajin was geweest bleef staan, met mist likkend langs zijn blote voeten. Wat heerlijk! Helemaal achter aan de groep aarzelde de Myrddraal, met zijn oogloze blik op hem gericht. Misschien voelde het wezen aan dat er iets helemaal, helemaal mis was. En terecht, natuurlijk. Je kon niet het een zijn zonder het ander. Dat zou niet logisch zijn.

Het schepsel dat Mordeth was geweest – hij zou binnenkort een nieuwe naam nodig hebben – glimlachte breed. De Myrddraal draaide zich om en wilde vluchten. De mist sloeg toe.

Hij rolde over de Trolloks heen, heel snel, als de tentakels van een monster in de Arythische Oceaan. Uitlopers schoten naar voren en doorboorden de borst van Trolloks. Een lang tentakel zwiepte boven hun hoofd, schoot in een waas naar voren en raakte de Schim in zijn nek.

De Trolloks schreeuwden, vielen, stuiptrekten. Hun haar viel met bossen tegelijk uit en hun huid begon te koken. Blaren en builen. Toen die braken, lieten ze kraters van gaten achter in de huid van het Schaduwgebroed, als bellen op metaal dat te snel afkoelde. Het schepsel dat Padan Fajin was geweest, opende opgetogen zijn mond, sloot zijn ogen en hief zijn gezicht naar de turbulente zwarte hemel, met zijn lippen vaneen om te genieten van zijn feestmaal. Toen het over was, zuchtte hij en omklemde zijn dolk nog strakker, waardoor hij in zijn vlees sneed.

Rood beneden, zwart boven. Rood en zwart, rood en zwart, zoveel rood en zwart. Heerlijk.

Hij liep verder door de Verwording.

De gecorrumpeerde Trolloks kwamen achter hem overeind en zetten zich met rukken in beweging terwijl het kwijl van hun lippen droop. Hun ogen waren glazig en mat geworden, maar als hij het wenste, zouden ze reageren met een vurige strijdlust die alles zou overtreffen wat ze bij leven hadden gekend.

Hij liet de Myrddraal achter. Die zou niet verrijzen, ondanks de geruchten. Zijn aanraking bracht nu onmiddellijk de dood bij hen. Jammer. Hij had nog een paar spijkers die hij anders goed had kunnen gebruiken.

Misschien moest hij handschoenen gaan dragen. Maar als hij dat deed, dan zou hij niet meer in zijn hand snijden. Wat een probleem. Niet belangrijk. Voorwaarts. Het was tijd om Altor te doden. Het bedroefde hem dat de jacht moest eindigen. Maar er was niet langer een reden voor de jacht. Je joeg niet op iets wanneer je exact wist waar het zou zijn. Je dook alleen maar op om het te ontmoeten. Als een oude vriend. Een bovenste beste, geliefde oude vriend die je in zijn oog zou steken, de buik open zou rijten en met handenvol tegelijk zou opeten terwijl je zijn bloed dronk. Dat was de juiste manier om vrienden te behandelen. Het was een eer.

Malenarin Rai bladerde door bevoorradingsverslagen. Dat rottige luik voor het raam achter zijn werktafel klapperde en waaide weer open, waardoor de vochtige warmte van de Verwording binnenkwam.

Ondanks tien jaar als commandant van Toren Heeth was hij nog niet gewend geraakt aan de warmte van de hooglanden. Het was er vochtig, drukkend, met een lucht die vaak werd vervuld van verrottingsgeuren.

De gierende wind deed het houten luik rammelen. Hij stond op, liep ernaartoe om het dicht te trekken en wikkelde een stukje draad om de handvatten om het dicht te houden.

Hij keerde terug naar de tafel en bekeek het overzicht van nieuwe soldaten. Naast elke naam stond een bijzondere vaardigheid; elke soldaat hier moest twee of meer taken verrichten. Goed in wonden verbinden. Snelle voeten om berichten te vervoeren. Een scherpe blik met een boog. Het vermogen om dezelfde oude brij als altijd te laten smaken als nieuwe brij. Malenarin vroeg altijd specifiek om mannen uit die laatste groep. Elke kok die kon zorgen dat de soldaten graag naar de eetzaal kwamen, was zijn gewicht in goud waard. Malenarin legde het huidige verslag opzij en zette er de met lood gevulde Trollokhoorn bovenop die hij als presse-papier gebruikte. Het volgende papier op de stapel was een brief van een man genaamd Barriga, een koopman die met zijn karavaan naar de toren op weg was om te handelen. Malenarin glimlachte; hij was allereerst een soldaat, maar hij droeg de drie zilveren kettingen over zijn borst die hem kenmerkten als meesterkoopman. Hoewel zijn toren een groot deel van de benodigde middelen rechtstreeks van de koningin kreeg, werd geen enkele Kandoraanse commandant de kans ontzegd om te onderhandelen met kooplui. Als hij geluk had, zou hij die uitlanderkoopman dronken kunnen voeren aan de onderhandelingstafel. Malenarin had meer dan één koopman tot een jaar militaire dienst gedwongen als straf voor het aangaan van overeenkomsten die hij niet kon nakomen. Een jaar van oefening bij de troepen van de koningin deed die vette, uitlandse kooplui vaak een heleboel goed.

Hij legde ook dat vel papier onder de Trollokhoorn, maar aarzelde toen hij het laatste wat zijn aandacht behoefde onder op de stapel zag. Het was een herinnering van zijn stedehouder. Keemlin, zijn oudste zoon, naderde zijn veertiende naamdag. Alsof Malenarin dat zou vergeten! Hij had geen geheugensteuntje nodig. Hij glimlachte en legde de Trollokhoorn op het briefje, voor het geval dat het luik weer open sprong. Hij had de Trollok met die hoorn zelf gedood. Toen liep hij naar de zijkant van zijn werkkamer en opende zijn gebutste eikenhouten kist. Tussen de andere bezittingen die erin zaten, lag een in doeken gehuld zwaard, met een bruine schede die goed geolied en onderhouden werd maar die in de loop der jaren wat was verkleurd. Het zwaard van zijn vader. Over drie dagen zou hij het aan Keemlin geven. Een jongen werd een man op zijn veertiende naamdag, de dag dat hij zijn eerste zwaard kreeg en verantwoordelijk werd voor zichzelf. Keemlin had hard gewerkt om de zwaardvormen te leren, onder de strengste oefenmeesters die Malenarin kon vinden. Weldra zou zijn zoon een man zijn. Wat vloog de tijd.

Met een trotse zucht sloot Malenarin de kist, stond op en verliet zijn werkkamer voor zijn dagelijkse ronden. De toren, een verdedigingsbastion dat uitkeek over de Verwording, bood onderdak aan tweehonderd vijftig soldaten.

Als je een taak had, had je trots; net zoals je sterk werd door een last te torsen. De Verwording in de gaten houden was zijn taak en zijn kracht, en het was tegenwoordig extra belangrijk, met die vreemde storm in het noorden en nu de koningin met een groot deel van het Kandoraanse leger op zoek was gegaan naar de Herrezen Draak. Hij trok de deur naar zijn werkkamer dicht en bediende vervolgens de verborgen grendel waarmee hij aan de andere kant werd gesloten. Het was een van meerdere gelijksoortige deuren langs de gang; een vijand die de toren bestormde, zou niet weten welke deur toegang gaf tot de trap naar boven. Zo kon een kleine werkkamer dienstdoen als deel van de torenverdediging.

Hij liep naar de trap. Deze bovenverdiepingen waren niet toegankelijk vanaf de begane grond; de hele onderste veertig voet van de toren waren een valstrik. Een vijand die op de begane grond binnenkwam en drie trappen beklom naar de kwartieren van het garnizoen, zou geen enkele weg naar de vierde verdieping kunnen vinden. De enige manier om naar de vierde verdieping te komen, was over een smalle, intrekbare loopbrug langs de buitenkant van de toren, die van de tweede verdieping naar de vierde leidde. Aanvallers die daar overheen renden, waren doelwitten voor pijlen van boven af. En als een paar van hen dan boven waren en anderen nog niet, dan lieten de Kandori de loopbrug instorten. De vijand was opgesplitst, en degenen boven zouden worden gedood terwijl ze op zoek waren naar het trappenhuis.

Malenarin beklom de trap vlot. Op regelmatige afstanden langs de trap boden sleuven in de treden uitzicht op de trap eronder, zodat boogschutters pijlen konden afvuren op indringers. Toen hij ongeveer halverwege was, hoorde hij haastige voetstappen naar beneden komen. Even later kwam Jargen – sergeant van de wacht – de hoek om. Net als de meeste Kandori droeg ook Jargen een gevorkte baard; zijn zwarte haar was doorschoten met grijs.

Jargen had zich op de dag na zijn veertiende naamdag bij de Verwordingswacht aangesloten. Hij droeg een koord om de schouder van zijn bruine uniform; er zat een knoop in voor elke Trollok die hij had gedood. Er moesten inmiddels bijna vijftig knopen in dat ding zitten.

Jargen bracht hem een saluut met zijn arm tegen zijn borst en liet toen zijn hand zakken en op zijn zwaard rusten, als teken van eerbied voor zijn commandant. In vele landen zou het een belediging zijn om je wapen zo vast te houden, maar Zuiderlingen stonden erom bekend dat ze twistziek en slechtgehumeurd waren. Zagen ze niet in dat het een eer was om je zwaard vast te houden en daarmee aan te geven dat je je commandant als een waardige dreiging beschouwde?

‘Heer,’ zei Jargen met rauwe stem. ‘Een flits van Toren Rena.’

‘Wat?’ vroeg Malenarin. De twee draafden samen de trap op. ‘Het was heel duidelijk, commandant,’ zei Jargen. ‘Ik heb het zelf gezien. Alleen maar een flits, maar hij was er wel.’

‘Hebben ze een correctie gestuurd?’

‘Misschien inmiddels wel. Ik ben eerst u meteen gaan halen.’ Als er nog meer nieuws was geweest, dan had Jargen dat wel verteld, dus verspilde Malenarin geen adem aan pogingen hem onder druk te zetten. Even later stapten ze op de bovenzijde van de toren, waar een reusachtig mechaniek van spiegels en lampen stond. Met dat toestel kon de toren boodschappen naar het oosten of westen sturen – waar andere torens langs de Verwording stonden – of naar het zuiden, langs een rij torens die helemaal naar het Aesdaishar-paleis in Chachin doorliep.

De uitgestrekte, glooiende Kandoraanse hooglanden spreidden zich uit vanaf deze toren. Sommige zuidelijke heuvels werden nog lichtjes beroerd door ochtendmist. Dat land in het zuiden, vrij van deze onnatuurlijke warmte, zou weldra groen worden, en Kandoraanse herders zouden naar de hoge weiden klimmen om hun schapen daar te laten grazen.

Ten noorden lag de Verwording. Malenarin had gelezen over tijden toen de Verwording vanuit deze toren nauwelijks zichtbaar was. Nu liep het bijna tot aan de voet van de stenen door. Toren Rena stond ook in het noordwesten. De commandant daar – heer Niach van Huis Okatomo – was een verre neef en goede vriend. Hij zou geen flits hebben gestuurd zonder reden, en hij zou een herstelboodschap hebben gestuurd als het een ongelukje was geweest. ‘Nog nieuws?’ vroeg Malenarin.

De soldaten op wacht schudden hun hoofd. Jargen tikte ongeduldig met zijn voet op de vloer, en Malenarin sloeg zijn armen over elkaar om op een correctie te wachten.

Er kwam niets. Toren Rena stond tegenwoordig in de Verwording, aangezien hij zich verder naar het noorden bevond dan Toren Heeth. De plek ervan binnen de Verwording was doorgaans geen probleem. Zelfs de meest angstwekkende schepsels uit de Verwording wisten dat ze geen Kandoraanse toren moesten aanvallen. Er kwam geen correctie. Geen glimpje. ‘Stuur een boodschap naar Rena,’ zei Malenarin. ‘Vraag of hun flits een vergissing was. Vraag dan aan Toren Farmay of zij iets vreemds hebben opgemerkt.’ Jargen zette de mannen aan het werk, maar hij wierp Malenarin een vlakke blik toe, alsof hij wilde vragen: ‘Denk je dat ik dat niet al gedaan heb?’

Dat betekende dat er boodschappen waren verstuurd, maar dat er geen bericht terug was ontvangen. De wind blies over de top van de toren, en het staal van het spiegeltoestel kraakte toen zijn mannen nog een reeks flitsen verstuurden. Die wind was vochtig. Veel te warm. Malenarin keek naar boven, waar diezelfde zwarte storm kolkte en wervelde. Hij leek daar tot stilstand te zijn gekomen. Dat maakte hem erg onbehaaglijk.

‘Flits een boodschap terug naar de torens in het binnenland,’ zei Malenarin. ‘Vertel wat we hebben gezien en zeg dat ze zich gereedhouden voor het geval dat er problemen komen.’ De mannen togen aan het werk.

‘Sergeant,’ zei Malenarin, ‘wie is de volgende op de lijst van boodschappers?’

De troepen in de toren hadden de beschikking over een groepje jongens dat uitstekend kon rijden. Ze waren licht van gewicht en konden op snelle paarden vertrekken indien een commandant besloot de spiegels over te slaan. Spiegellicht was snel, maar je vijanden konden het ook zien. Bovendien hadden ze, als de rij torens was onderbroken – of een toestel was beschadigd – een andere manier nodig om boodschappen naar de hoofdstad te kunnen sturen. ‘De volgende op de lijst...’ zei Jargen, die op een vel papier keek dat tegen de binnenkant van de deur op het dak was gespijkerd. ‘Dat is Keemlin, heer.’

Keemlin. Zijn zoon Keemlin.

Malenarin keek naar het noordwesten, naar de stille toren die zo onheilspellend had geflitst. ‘Laat het me weten als je ook maar iéts van een reactie van de andere torens krijgt,’ zei Malenarin tegen de soldaten. ‘Jargen, kom mee.’

Samen haastten ze zich de trap af. ‘We moeten een boodschapper naar het zuiden sturen,’ zei Malenarin, maar toen aarzelde hij. ‘Nee. Nee, we moeten meerdere boodschappers sturen. Dubbelop. Gewoon voor het geval dat de torens vallen.’ Hij draafde weer verder. Ze verlieten het trappenhuis en gingen Malenarins werkkamer in. Hij griste zijn beste schrijfveer van het rekje aan de muur. Dat stomme luik klapperde en rammelde alweer; de papieren op zijn werktafel ritselden toen hij een leeg vel papier pakte. Rena en Farmay reageren niet op flitsboodschappen. Mogelijk overgenomen of ernstig belemmerd. Heeth zal standhouden. Hij vouwde het papier op en stak het naar Jargen uit. De man pakte het met een gelooide hand aan, las het en gromde. ‘Twee exemplaren, dus?’

‘Drie,’ zei Malenarin. ‘Roep de boogschutters bijeen en stuur ze naar het dak. Zeg maar dat het gevaar misschien van boven komt.’ Als hij niet alleen maar spoken zag – als de torens aan weerszijden van Heeth zo snel waren gevallen – dan kon dat ook met die in het zuiden zijn gebeurd. En als hij de leider van de vijand was geweest, dan zou hij er alles aan hebben gedaan om langs te sluipen en eerst een van de zuidelijke torens uit te schakelen. Dat was de beste manier om te zorgen dat er geen boodschappen meer in de hoofdstad aankwamen.

Jargen bracht hem een saluut, met zijn vuist tegen zijn borst, en vertrok. De boodschap zou onmiddellijk worden verstuurd: tweemaal op benen van paardenvlees, eenmaal op benen van licht. Malenarin stond zichzelf een kort ogenblik van opluchting toe omdat zijn zoon een van de jongens was die naar de veiligheid zou rijden. Daar lag geen schande in; de boodschappen moesten worden bezorgd, en Keemlin stond als volgende op de lijst.

Malenarin keek uit het raam. Het keek uit op het noorden, naar de Verwording. Dat gold voor alle werkkamers van de commandanten. Hij bekeek de borrelende storm met zijn zilverachtige wolken. Soms leken het wel rechte, geometrische vormen. Hij had goed geluisterd naar bezoekende kooplieden. Er kwamen onrustige tijden aan. De koningin zou nooit naar het zuiden zijn gegaan op zoek naar een valse Draak, hoe sluw of invloedrijk hij ook wezen mocht. Ze geloofde in hem.

Het was tijd voor Tarmon Gai’don. En terwijl hij in die storm keek, had Malenarin het gevoel dat hij helemaal tot aan het einde der tijden kon kijken. Een einde dat niet ver weg was. In feite leek het buiten donkerder te worden. En er kwam duisternis achteraan, op de grond richting het noorden. Die duisternis rukte op.

Malenarin rende de kamer uit en stormde de trappen naar het dak op, waar de wind over de mannen raasde die de spiegels draaiden. ‘Is de boodschap naar het zuiden verstuurd?’ vroeg hij. ‘Ja, commandant,’ antwoordde luitenant Landalin. Hij was opgetrommeld om het bevel te voeren over de mannen boven op de toren. ‘Nog geen antwoord.’

Malenarin keek omlaag en zag drie ruiters die op volle snelheid bij de toren wegreden. De boodschappers waren vertrokken. Ze zouden stoppen bij Barklan als dat niet werd aangevallen. De kapitein daar zou hen verder naar het zuiden sturen, voor de zekerheid. En als Barklan geen stand had gehouden, dan zouden de jongens doorrijden, indien nodig helemaal naar de hoofdstad. Malenarin wendde zich weer naar de storm. Die oprukkende duisternis maakte hem gespannen. Het kwam eraan. ‘Zet de omheiningen rechtop,’ droeg hij Landalin op. ‘Haal de haken tevoorschijn en leeg de kelders. Laat de laders alle pijlen verzamelen, richt punten in voor het herbevoorraden van de boogschutters en zet schutters op elk knelpunt, bij elke sleuf en bij elk raam. Zet de vuurketels op en zorg dat er mannen klaarstaan om de loopbruggen te laten vallen. Bereid je voor op een belegering.’ Terwijl Landalin bevelen blafte, renden mannen weg. Malenarin hoorde laarzen schrapen op de stenen achter hem en keek over zijn schouder. Was Jargen alweer terug?

Nee. Het was een jongen van bijna veertien zomers, te jong voor een baard, zijn donkere haar in de war, zijn gezicht vochtig van het zweet omdat hij waarschijnlijk zeven verdiepingen van de toren op was komen rennen.

Keemlin. Malenarin voelde een steek van angst, meteen vervangen door woede. ‘Soldaat! Jij zou uitrijden met een boodschap!’ Keemlin beet op zijn lip. ‘Ja, commandant,’ zei hij. ‘Maar Tian, vier plekken onder mij, is vijf of misschien wel tien pond lichter dan ik. Dat maakt een groot verschil, commandant. Hij rijdt een stuk sneller, en ik dacht dat dit een belangrijke boodschap was. Dus heb ik gevraagd of hij in mijn plaats gestuurd kon worden.’ Malenarin fronste zijn voorhoofd. Soldaten liepen om hen heen, renden de trap af of verzamelden zich met bogen langs de buitenrand van de toren. De wind huilde en de donder begon zachtjes – maar aanhoudend – te rommelen.

Keemlin keek hem in de ogen. ‘Tians moeder, vrouwe Yabeth, heeft al vier zonen verloren aan de Verwording,’ zei hij, zo zacht dat alleen Malenarin hem kon horen. ‘Tian is de enige die ze nog over heeft. Als een van ons een kans had om weg te komen, commandant, dan vond ik dat hij dat moest zijn.’

Malenarin bleef zijn zoon in de ogen kijken. Die jongen begreep wat er komen ging. Het Licht sta hem bij, maar hij begreep het. En hij had een ander in zijn plaats weggestuurd.

‘Kralle,’ blafte Malenarin tegen een van de langskomende soldaten. ‘Ja, heer commandant?’

‘Ren naar mijn werkkamer,’ zei Malenarin. ‘Er ligt een zwaard in mijn eikenhouten kist. Haal het voor me.’ De man salueerde en gehoorzaamde.

‘Vader?’ zei Keemlin. ‘Mijn naamdag is pas over drie dagen.’ Malenarin wachtte met zijn handen op zijn rug. Zijn belangrijkste taak op het ogenblik was te laten zien dat hij het bevel voerde, om zijn troepen gerust te stellen. Kralle keerde terug met het zwaard. De versleten schede droeg een afbeelding van een brandende eik; het symbool van Huis Rai. ‘Vader...’ herhaalde Keemlin. ‘Ik...’

‘Dit wapen wordt een jongen aangeboden als hij een man wordt,’ zei Malenarin. ‘Het schijnt dat het te laat komt, want ik zie een man voor me staan.’ Hij stak het wapen met zijn rechterhand naar voren. Overal boven op de toren draaiden soldaten zich naar hen toe: de boogschutters, de soldaten die de spiegels bedienden, de wachtsoldaten. Als Grenslanders hadden ze stuk voor stuk hun zwaard gekregen op hun veertiende naamdag. Ze hadden allemaal die brok in hun keel gehad, dat heerlijke gevoel van volwassen worden. Het was hun allemaal overkomen, maar dat maakte deze gebeurtenis niet minder bijzonder.

Keemlin liet zich op zijn knie zakken.

‘Waarom trek je je zwaard?’ vroeg Malenarin, zo luid dat iedere man op de toren het zou horen.

‘Ter verdediging van mijn eer, mijn familie of mijn vaderland,’ antwoordde Keemlin.

‘Hoe lang vecht je?’

‘Tot mijn laatste adem met de noordenwind meegaat.’

‘Wanneer stop je met waken?’

‘Nooit,’ fluisterde Keemlin.

‘Luider!’

‘Nooit!’

‘Als dit zwaard eenmaal is getrokken, ben je een strijder en heb je het altijd bij je ter voorbereiding op een gevecht tegen de Schaduw. Wil je dit wapen trekken en je bij ons aansluiten, als een man?’ Keemlin keek op, pakte het gevest stevig beet en trok het wapen. ‘Sta op als man, mijn zoon!’ verklaarde Malenarin. Keemlin stond op en hield het wapen omhoog, zodat de glanzende kling het verstrooide zonlicht weerkaatste. De mannen op de toren juichten.

Het was geen schande om op zo’n ogenblik tranen in je ogen te hebben. Malenarin knipperde ze weg en knielde neer om zijn zoon de zwaardriem om te gespen. De mannen bleven juichen en schreeuwen, en hij wist dat dat niet alleen om zijn zoon was. Ze schreeuwden hun uitdaging aan de Schaduw. Even klonken hun stemmen luider dan de donder.

Malenarin stond op en legde zijn hand op de schouder van zijn zoon terwijl de jongen zijn zwaard in de schede stak. Samen draaiden ze zich om naar de naderende Schaduw.

‘Daar!’ riep een van de boogschutters, en hij wees omhoog. ‘Er is iets in de wolken!’

‘Draghkar!’ riep een andere.

De onnatuurlijke wolken waren nu dichtbij, en de schaduwen die ze wierpen konden niet langer de kolkende horde Trolloks eronder verbergen. Er vloog iets uit de hemel omlaag, maar een tiental boogschutters liet hun pijlen gaan. Het schepsel krijste en viel, met onhandig flapperende, donkere vleugels.

Jargen drong zich naar Malenarin toe. ‘Heer,’ zei Jargen, die een blik wierp op Keemlin, ‘die jongen hoort beneden.’

‘Nee, hij is geen jongen meer,’ zei Malenarin trots. ‘Hij is een man. Wat heb je te melden?’

‘Alles is voorbereid.’ Jargen keek over de muur naar de naderende Trolloks, zo gelijkmoedig alsof hij een stal vol paarden keurde. ‘Ze zullen merken dat deze boom niet zo eenvoudig te vellen is.’ Malenarin knikte. Keemlins schouder was gespannen. Die zee van Trolloks leek eindeloos. Tegenover zo’n vijand zou de toren uiteindelijk vallen. De Trolloks zouden blijven komen, golf na golf.

Maar elke man op de toren kende zijn plicht. Ze zouden Schaduwgebroed blijven doden zo lang ze konden, in de hoop voldoende tijd te rekken zodat de boodschappen enig nut zouden hebben. Malenarin was een man van de Grenslanden, net als zijn vader, net als zijn zoon hier naast hem. Ze kenden hun taak. Je hield vol totdat je werd afgelost. Dat was alles.