Het Pad der Dolken

Proloog Bedrieglijke verschijningsvormen

Ethenielle had bergen gezien die lager waren dan deze verkeerd genaamde Zwarte Heuvels, grote overhellende hopen van half begraven rotsblokken, doorsneden met steile, slingerende passen. Een aantal van die passen zou zelfs een klipgeit afschrikken. Je kon drie dagen door verdorde bossen en weiden vol bruin gras trekken zonder ook maar het minste spoor van menselijke bewoning te zien, en dan opeens op amper een halve dag afstand van zo’n zeven, acht dorpjes zijn die niets van de buitenwereld afwisten. Het was een karig bestaan voor de boeren, omdat de Zwarte Heuvels niet langs de handelswegen lagen. Nu was het nog zwaarder dan anders. Een mager luipaard, die zich eigenlijk uit de voeten had moeten maken bij het zien van mensen, bekeek vanaf een steile helling hoe ze nog geen veertig pas verder met haar bewapende geleide langsreed. In het westen kringelden geduldige aasgieren als een voorteken. Geen enkel wolkje verborg de bloedrode zon maar er waren wel een soort wolken. De hete wind joeg een muur van stof op.

Met vijftig van haar beste krijgslieden achter zich reed Ethenielle onverstoorbaar en ongehaast door. Anders dan haar welhaast legendarische voorgangster Surasa, koesterde ze niet de verwachting dat het weer zich naar haar wensen zou schikken omdat ze op de Wolkentroon zat, en wat haast betrof... In hun brieven – zorgvuldig in geheimschrift en met grote veiligheid omgeven – waren marsorders afgesproken en die waren bepaald door ieders behoefte aan een reis die geen enkele aandacht trok. Geen gemakkelijke taak. Sommigen hadden gedacht dat het onmogelijk was.

Peinzend bedacht ze dat ze tot nog toe geluk hadden gehad. Ze hadden niemand hoeven te doden, doordat ze zelfs de kleinste dorpjes hadden vermeden, ook als dat een omweg van dagen betekende. De paar Ogiersteddings waren geen probleem geweest – Ogier bekommerden zich weinig om wat er zich onder de mensen afspeelde en de laatste tijd zelfs nog minder, naar het scheen – maar de dorpen... Ze waren te klein om bewoond te worden door ogen-en-oren van de Witte Toren; of van die man die beweerde de Herrezen Draak te zijn – misschien was hij dat wel; ze kon niet besluiten wat erger zou zijn te klein, maar uiteindelijk werden ze wel door marskramers aangedaan. Marskramers handelden evenzeer in geruchten als in goederen, en praatten met mensen die weer met anderen praatten, en geruchten stroomden als een zich steeds vertakkende rivier door de Zwarte Heuvels naar de grote buitenwereld. Slechts enkele woorden van één ongeziene herder konden een signaalvuur ontsteken dat vijfhonderd roede verder gezien kon worden. Het soort vuur dat bomen en grasland in vlammen deed opgaan. Misschien wel steden. Naties. ‘Heb ik de juiste keus gemaakt, Serailla?’ Ethenielles gezicht vertrok tot een grimmige uitdrukking. Ze mocht dan geen meisje meer zijn, maar die paar grijze haren maakten haar nauwelijks oud genoeg om loslippigheid te rechtvaardigen. Het besluit was genomen. Maar het bleef haar bezighouden. Bij het waarachtige Licht, ze was minder onverstoorbaar dan ze wilde toegeven.

Ethenielles Eerste Raadsvrouwe leidde haar grijze merrie dichter naar de slanke, zwarte ruin. Met haar ronde, kalme gezicht en peinzende donkere ogen had vrouwe Serailla een boerin kunnen zijn die onverhoeds in het rijgewaad van een edelvrouwe was gestoken, maar het verstand achter haar alledaagse, zwetende gelaatstrekken was even scherp als dat van iedere andere Aes Sedai. ‘De andere keuzes brachten slechts andere, niet minder gevaren met zich mee,’ zei ze gelijkmatig. Serailla was een stevige vrouw, maar ze was in het zadel net zo bevallig als wanneer ze danste, en ze deed alles gelijkmatig. Niet gladjes of gekunsteld; gewoon totaal onverstoorbaar. ‘Hoe het ook zij, majesteit, de Witte Toren schijnt zowel verlamd als verdeeld te zijn. U had de Verwording in de gaten kunnen blijven houden, terwijl de wereld achter u ineenstortte. Dat had u kunnen doen, als u iemand anders was geweest.’

De noodzaak om iets te doen. Was ze daardoor hierheen gekomen? Nou ja, als de Witte Toren niet wilde of kon doen wat gedaan moest worden, moest iemand anders het doen. Wat voor zin had het om de Verwording te bewaken als de wereld inderdaad achter haar ineenstortte?

Ethenielle keek naar de slanke man die aan haar andere zijde reed. De witte strepen bij zijn slapen gaven hem een hooghartig voorkomen. Hij droeg het Zwaard van Kirukan in een rijk bewerkte schede in de kromming van zijn arm. Het zwaard werd in ieder geval zo genoemd en wellicht had de legendarische krijgskoningin van Aramaelle het inderdaad gevoerd. Het wapen was heel oud, en volgens sommigen met de Kracht gewrocht. Het tweehandige gevest was naar oud gebruik naar haar toegekeerd, hoewel ze niet van plan was ooit een zwaard te gebruiken, zoals een heethoofdige Saldeaanse. Een koningin diende na te denken, aan te voeren en te bevelen. En dat lukte niet als ze iets probeerde te doen wat iedere krijgsman in haar leger beter kon. ‘En jij, zwaarddrager?’ zei ze. ‘Heb je nog enige twijfels op dit late tijdstip?’

Heer Baldhere draaide zich om in zijn met goud bewerkte zadel om een blik te werpen op de banieren van de ruiters achter hem, gehuld in kokers van bewerkt leer en geborduurd fluweel. ‘Het bevalt mij niet dat ik mij en mijn naam dien te verbergen, majesteit,’ zei hij luchtig, terwijl hij zich weer oprichtte. ‘De wereld zal spoedig genoeg weten wie wij zijn en wat we gedaan hebben. Of wat wij probeerden. Het einde is onze dood of een speelmanverhaal, of allebei, dus mogen ze best weten welke namen ze moeten opschrijven.’ Baldhere had een scherpe tong, en hij deed alsof hij meer om muziek en kleding gaf dan om wat dan ook – zijn fraaie blauwe mantel was de derde van vandaag – maar net als bij Serailla was de schijn bedrieglijk. De zwaarddrager van de Wolkentroon had veel zwaardere verplichtingen dan dat zwaard in zijn met juwelen ingelegde schede. Sinds de dood van haar gemaal, nu zo’n twintig jaar terug, had Baldhere de legers van Kandor in het veld aangevoerd, en het overgrote deel van haar krijgslieden zou hem zelfs naar Shayol Ghul gevolgd hebben. Hij was niet een van de grote krijgsheren, maar hij wist wanneer hij een gevecht moest aangaan en wanneer niet, en ook hoe hij moest winnen.

‘Ons trefpunt moet nu vlakbij zijn,’ zei Serailla opeens. Op hetzelfde ogenblik zag Ethenielle hoe de verkenner die Baldhere vooruit had gestuurd, zijn paard op het hoogste punt van de pas inhield. Lomas was een geslepen kerel die een vossenkop als helmembleem voerde. Met zijn schuin opgestoken lans maakte hij het teken voor ‘verzamelplaats in zicht’.

Baldhere wendde zijn grote ruin en brulde het geleide een halt toe -hij kon brullen als het moest – en gaf toen zijn vos de sporen om haar en Serailla in te halen. Het zou een ontmoeting tussen oeroude bondgenoten worden, maar toen ze Lomas voorbijreden gaf Baldhere de man met het magere gezicht kortaf een bevel: ‘Zie toe en geef door.’ Als er iets misging, zou Lomas het geleide het teken geven om hun koningin te ontzetten.

Ethenielle zuchtte onhoorbaar bij het instemmende knikje van Serailla voor dat bevel. Bondgenoten van vanouds, maar het heden kweekte achterdocht als vliegen op een mesthoop. Wat zij wilden doen, zou die mesthoop omkeren en de vliegen opjagen. Het afgelopen jaar waren er in het zuiden te veel heersers omgekomen of verdwenen om nog gerust een kroon te dragen. Er waren te veel landen verwoest. Een leger Trolloks had het niet grondiger kunnen doen. Wie hij ook was, die Altor had heel wat op zijn geweten. Heel wat. Voorbij Lomas verbreedde de pas zich tot een ondiepe kom, bijna te klein om vallei genoemd te worden, met bomen die te ver uiteen stonden om een bos te worden genoemd. Lederblad, blauwspar en drienaaldspijnboom droegen nog wat groen, evenals enkele eiken, maar de resterende bomen waren gehuld in dor bruin of droegen slechts kale takken. Naar het zuiden bevond zich echter datgene wat deze plek tot een goed trefpunt maakte. Daar stond een slanke spits, als een scherpe piek van gouden kant, scheef weggezakt en gedeeltelijk begraven in de kale helling. Hij stak zo’n zeventig pas boven de boomtoppen uit. Ieder kind in de Zwarte Heuvels dat oud genoeg was om vrij rond te hollen, wist ervan, maar binnen vier dagreizen viel geen dorp te bekennen en niemand waagde zich vrijwillig binnen tien span. Men verhaalde over waanzinnige verschijningen, over levende doden, en over de dood die wachtte bij het aanraken van de spits. Ethenielle vond zichzelf niet bijgelovig, maar toch huiverde ze even. Nianh had gezegd dat de spits een overblijfsel van de Eeuw der Legenden was, en niet gevaarlijk. Hopelijk zag de Aes Sedai geen aanleiding om zich dat gesprek van jaren terug te herinneren. Het was jammer dat je de doden hier niet kon doen herrijzen. Het verhaal ging dat Kirukan eigenhandig een valse Draak had onthoofd, en twee zonen had gekregen van een andere man die kon geleiden. Misschien was het wel dezelfde. Kirukan zou hebben geweten hoe ze hun plan moesten uitvoeren en het overleven.

Zoals verwacht was het eerste paar van degenen die Ethenielle wilden ontmoeten, al aanwezig. Ieder met twee dienaren. Paitar Nachiman had veel meer rimpels in zijn lange gezicht dan de ongelooflijk knappe, oudere man die zij als meisje had bewonderd. En minder haar, waarvan het meeste ook nog grijs was. Gelukkig had hij de gebruikelijke Arafellaanse vlechten afgezworen en droeg hij zijn haar kort. Maar hij zat kaarsrecht in het zadel, en zijn schouders hadden geen opvulling in zijn geborduurde groenzijden kledij nodig, en ze wist dat hij het zwaard aan zijn zij nog steeds krachtig en vaardig kon voeren. Easar Togita had een hoekig gezicht en zijn hoofdhuid was op een witte haarknot na gladgeschoren. Hij droeg een mantel in de kleur van oud brons en was een hoofd kleiner dan de koning van Arafel, en tengerder ook, maar naast hem leek Paitar niet meer zo sterk. Easar van Shienar zag er niet dreigend uit – er straalde eerder een soort eeuwige droefheid uit zijn ogen – maar hij kon van hetzelfde metaal gemaakt zijn als het grootzwaard op zijn rug. Ze vertrouwde beide mannen – en hoopte dat hun verwantschap dat vertrouwen verder versterkte. Huwelijken hadden de Grenslanden evenzeer verbonden als hun strijd tegen de Verwording. Haar dochter was uitgehuwelijkt aan Easars derde zoon, en haar zoon aan Paitars meest geliefde kleindochter. Bovendien hadden een broer en twee zusters hun Huizen verbonden.

De gezellen verschilden uiterlijk evenzeer als de twee koningen. Is-higari Terasian leek net ontwaakt uit de versufte roes van een dron-kenmansfeest; hij was de dikste man die ze ooit in het zadel had gezien. Zijn fraaie rode mantel was gekreukeld, zijn ogen stonden waterig en hij was ongeschoren. Kiril Shianri was in alles het tegengestelde: lang en mager en, ondanks zijn bezwete en bestofte gezicht, bijna even verfijnd als Baldhere. Er zaten zilveren belletjes aan de rand van zijn laarzen, zijn handschoenen en in zijn vlechten. Zijn gezichtsuitdrukking stond als altijd ontevreden en hij had de gewoonte om koeltjes langs zijn forse neus op iedereen neer te kijken, behalve op Paitar. Shianri was in menig opzicht een dwaas – Arafelse heersers leken zelden naar raadslieden te luisteren, ze vertrouwden op hun koningin – maar hij was meer dan hij op het eerste gezicht leek. Agelmar Jagad had een grotere uitvoering van Easar kunnen zijn, een eenvoudig geklede man van rots en staal, die meer wapens torste dan Baldhere. Een snelle dodelijke dreiging, klaar om toe te slaan. Alesune Chulin daarentegen was even slank als Serailla fors, even lieftallig als Serailla gewoontjes, en even heftig als Serailla kalm was. Alesune scheen geboren te zijn voor haar fijne, blauwzijden gewaad. Ze kon maar beter in gedachten houden dat een aan Serail-la’s uiterlijk ontleend oordeel ook een vergissing was. ‘Vrede en Licht begunstige u, Ethenielle van Kandor,’ zei Easar bars, toen Ethenielle haar paard voor hen inhield, terwijl Paitar tegelijk galmde: ‘Het Licht omgeve u, Ethenielle van Kandor.’ Paitar had nog steeds een stem die vrouwenharten sneller deed slaan. En een vrouw die wist dat hij tot aan zijn kleine tenen de hare was. Ethenielle betwijfelde of Menuki ooit een moment van afgunst in haar leven had gehad, of reden daartoe.

Haar eigen begroeting was even kort en eindigde met een rechtstreeks: ‘Ik hoop dat jullie de verre reis onopgemerkt hebben afgelegd.’

Easar snoof, steunde op zijn zadelboom en keek haar grimmig aan. Hij was een harde man, maar al elf jaar weduwnaar en nog steeds in rouw. Hij had gedichten voor zijn vrouw geschreven. Er was altijd meer dan het oppervlak. ‘Als we gezien zijn, Ethenielle,’ bromde hij, ‘kunnen we net zo goed terugkeren.’

‘U spreekt nu al van terugkeren?’ Shianri wist door zijn toon en een klap van zijn met kwasten versierde teugels minachting en genoeg hoffelijkheid te combineren om een uitdaging te voorkomen. Desondanks nam Agelmar hem kil op, terwijl hij in zijn zadel verschoof, alsof hij naar zijn wapens voelde. Oude bondgenoten in vele veldslagen langs de Verwording, maar nieuwe achterdocht kringelde rond.

Alesune liet haar rijdier dansen, een grijze merrie zo groot als een krijgsros. De dunne witte strepen in haar lange zwarte haar leken plotseling op helmkammen, en haar ogen deden gemakkelijk vergeten dat Shienaraanse vrouwen niet met wapens oefenden noch tweegevechten uitvochten. Haar titel was simpelweg satajane van het koninklijk hof, maar wie meende dat haar invloed slechts reikte tot het bevelen van koks en dienstmeiden en schenkers maakte een ernstige fout. ‘Dwaasheid is niet hetzelfde als moed, heer Shianri. We hebben de Verwording bijna onbewaakt achtergelaten en als we falen, misschien zelfs als we slagen, zullen sommigen onder ons hun hoofd op een spies terugvinden. Misschien wij allen. De Witte Toren kan daar heel goed voor zorgen, als die Altor dat al niet doet.’

‘De Verwording schijnt bijna te zijn ingeslapen,’ mompelde Terasian, terwijl hij over de baardstoppels op zijn vlezige kin streek. ‘Ik heb het er nog nooit zo stil meegemaakt.’

‘De Schaduw slaapt nimmer,’ merkte Jagad kalm op, en Terasian knikte, alsof dat eveneens moest worden overwogen. Agelmar was de beste krijgsheer van hen allen, een van de besten ter wereld, maar Terasian had geen plekje aan Paitars zijde gevonden omdat hij een goede kroegmakker was.

‘Wat ik heb achtergelaten kan de Verwording bewaken, tenzij de Trollok-oorlogen opnieuw uitbreken,’ zei Ethenielle vastberaden. ‘Ik vertrouw erop dat jullie dat eveneens hebben gedaan. Maar het doet er amper toe. Gelooft iemand nog dat we echt op onze schreden kunnen terugkeren?’ Het was nauwelijks een vraag, want ze verwachtte geen antwoord. Dat kreeg ze echter wel.

‘Terugkeren?’ klonk de hoge stem van een jonge vrouw achter haar. Tenobia van Saldea galoppeerde naar de groep en trok de teugels van de witte ruin aan, zodat hij zwierig steigerde. Rijen parels bedekten de donkergrijze mouwen van haar van nauwe rokken voorziene rijgewaad, terwijl borduursel van rood met gouden krullen haar smalle middel en volle boezem benadrukten. Ze was lang voor een vrouw en wist er vrij knap uit te zien, ondanks een neus die op zijn zachtstezegd nogal fors was. Het hielp dat ze grote, schuinstaande diepblauwe ogen had, maar ook dat ze zo vol zelfvertrouwen was, dat ze erdoor leek te stralen. Zoals verwacht werd de koningin van Saldea slechts vergezeld door Kalyan Ramsin, een van haar talloze ooms, een vergrijsde man vol littekens met een arendsgezicht en een forse krulsnor. Tenobia Kazadi aanvaardde slechts raad van een echte krijgsman en van niemand anders. ‘Ik keer niet om,’ ging ze fel verder, ‘wat jullie ook doen. Ik heb mijn geliefde oom Davram bevolen mij het hoofd van die valse Draak Mazrim Taim te brengen, en nu zijn hij en Taim béiden volgelingen van die Altor geworden, als ik de helft geloof van wat ik hoor. Ik heb zowat vijftigduizend man mee, en wat jullie ook beslissen, ik keer niet terug tot mijn oom en Altor precies weten wie er over Saldea heerst.’

Ethenielle wisselde blikken uit met Serailla en Baldhere, terwijl Paitar en Easar Tenobia begonnen te verzekeren dat ook zij wilden doorzetten. Serailla schudde bijna onmerkbaar haar hoofd en haalde al even onmerkbaar haar schouders op. Baldhere sloeg openlijk zijn blik ten hemel. Ethenielle had niet echt gehoopt dat Tenobia uiteindelijk zou besluiten om weg te blijven, maar het kind zou beslist moeilijkheden veroorzaken.

Saldeanen waren een vreemd volk – Ethenielle had zich vaak afgevraagd hoe haar zuster Einone zo’n uitstekend huwelijk kon hebben met weer een andere oom van Tenobia – maar Tenobia voerde die vreemdheid ten top. Men kon van elke Saldeaan verwachten dat hij voor vertoon zorgde, maar Tenobia had er enorm plezier in om Domani te schokken en Altaraansen saai te doen lijken. De Saldeaanse luimen waren beroemd. Die van haar waren uitslaande branden in stormwinden, en je kon er nooit zeker van zijn, waardoor ze werden aangestoken. Ethenielle wilde niet eens denken aan de moeilijkheden om Tenobia over te halen tot het luisteren naar een redelijk voorstel als ze daar geen zin in had; alleen Davram Bashere was dat ooit gelukt. En dan was er nog de zaak van het huwelijk. Tenobia was nog jong, hoewel jaren ouder dan de leeftijd waarop ze had moeten huwen – een echtverbintenis was een plicht voor elk lid van een heersend Huis, dus helemaal voor een vorstin. Er moesten bondgenootschappen worden gesloten en in een erfgenaam worden voorzien, maar Ethenielle had nimmer een van haar zonen voor het meisje overwogen. Tenobia’s eisen aangaande een gemaal pasten volmaakt bij haar andere eigenschappen. Hij moest al dichtend en harp spelend tien Myrddraal tegelijk kunnen bestrijden én verslaan. Hij moest geleerden kunnen verbijsteren, terwijl hij te paard een onmogelijk steile rotshoogte afdaalde, of misschien wel beklom. Natuurlijk moest hij haar achting betonen – per slot van rekening was ze een koningin – al rekende Tenobia er ook op dat hij soms haar woorden negeerde en haar blijmoedig over zijn schouder wegvoerde. Dat was precies wat ze verwachtte! En het Licht mocht hem bijstaan als hij besloot haar te schaken terwijl zij achting verwachtte, of omgekeerd. Ze zei dit alles wel niet hardop, maar iedere verstandige vrouw die haar over mannen had horen praten, kon dit alles concluderen. Tenobia zou als maagd sterven. Wat betekende dat haar oom Davram haar opvolgde, als ze hem na dit alles in leven liet, of anders Davrams erfgenaam.

Toen ving Ethenielle iets op waardoor ze recht overeind schoot. Ze had beter moeten luisteren; er stond te veel op het spel. ‘Aes Sedai?’ vroeg ze scherp. ‘Wat is er met Aes Sedai?’ Behalve die van Paitar hadden al hun raadsvrouwen van de Witte Toren hen verlaten. Haar eigen Nianh en Easars Aisling waren verdwenen zonder een spoor achter te laten. Als de Aes Sedai iéts van hun plannen hadden opgevangen... Nou ja, Aes Sedai hadden altijd eigen plannetjes. Altijd. Ze zou het vervelend vinden om te ontdekken dat ze haar handen in twee wespennesten had gestoken, in plaats van slechts een. Paitar haalde zijn schouders op en leek ietwat beschaamd. Dat was niet gering voor een man als hij; net als Serailla liet hij zich door niets van zijn stuk brengen. ‘Je kon toch moeilijk van me verwachten dat ik Coladara achter zou laten, Ethenielle,’ zei hij kalmerend, ‘zelfs al had ik alle voorbereidingen voor haar verborgen kunnen houden.’ Dat had Ethenielle ook niet verwacht; zijn lievelingszuster was Aes Sedai, en Kiruna had hem een grote liefde voor de Toren bijgebracht. Ze had het niet verwacht, maar ze had het gehoopt. ‘Coladara had bezoek,’ vervolgde hij. ‘Zeven zusters. Het leek me in deze omstandigheden verstandig om ze mee te nemen. Gelukkig was er weinig nodig om hen te overtuigen. Helemaal niets, zelfs.’

‘Het Licht verlichte en beware onze zielen,’ verzuchtte Ethenielle zacht, en ze hoorde bijna hetzelfde van Serailla en Baldhere. ‘Acht zusters, Paitar? Acht?’ De Witte Toren was nu zeker op de hoogte van elke stap die ze wilden zetten.

‘En ik heb er ook nog vijf,’ zei Tenobia terloops, alsof ze aankondigde dat ze een paar nieuwe muiltjes had. ‘Ze liepen me vlak voor mijn vertrek uit Saldea tegen het lijf. Per ongeluk, daar ben ik zeker van, want ze leken even verbaasd als ik. Toen ze er eenmaal achter kwamen wat ik aan het doen was – ik weet nog steeds niet hoe ze het deden, maar ze kwamen erachter – wist ik bijna zeker dat ze Memara een bezoekje zouden brengen.’ Haar wenkbrauwen trokken zich even woest samen. Elaida had een ernstige misser begaan toen ze een zuster had gestuurd om Tenobia aan de lijn te leggen. ‘Het tegendeel bleek waar: Illeisien en de anderen waren nog meer op geheimhouding gebrand dan ik,’ besloot ze.

‘Maar dan nog,’ hield Ethenielle aan. ‘Dertien zusters. Er hoeft er maar één een manier te vinden om een boodschap te sturen. Enkele regels. Een krijgsman of een meid die schrik wordt aangejaagd. Gelooft iemand van jullie dat zoiets kan worden voorkomen?’

‘De stenen zijn geworpen,’ zei Paitar zacht. Wat gebeurd was, was gebeurd. Volgens Ethenielle waren Arafellanen bijna even vreemd als Saldeanen.

‘Meer naar het zuiden,’ voegde Easar eraan toe, ‘kon het weleens goed uitkomen dat we dertien Aes Sedai bij ons hebben.’ Dat veroorzaakte een diepe stilte, terwijl de gevolgtrekkingen in de lucht bleven hangen. Niemand wilde deze verwoorden. Dit was wel iets anders dan de Verwording het hoofd bieden.

Plotseling lachte Tenobia, kort en schokkend. Haar ruin probeerde weg te dansen, maar ze kalmeerde hem. ‘Het is mijn bedoeling zo snel mogelijk verder te trekken naar het zuiden, maar vanavond nodig ik jullie allemaal in mijn kamp uit voor het avondmaal. Jullie kunnen dan praten met Illeisien en haar vriendinnen, en zien of jullie oordeel overeenkomt met het mijne. Misschien kunnen we morgenavond bijeenkomen in Paitars kamp en die vriendinnen van zijn Coladara ondervragen.’ Dat was zo’n verstandig voorstel en zo noodzakelijk, dat iedereen het er onmiddellijk mee eens was. ‘En,’ voegde Tenobia eraan toe, alsof het een losse gedachte was, ‘mijn oom Kalyan zou vereerd zijn als je hem vanavond toestaat aan je zijde te zitten, Ethenielle. Hij bewondert je zeer.’

Ethenielle wierp een blik op Kalyan Ramsin. De man had stil op zijn paard achter Tenobia gezeten, zwijgend en schijnbaar zonder adem te halen. Ze keek slechts kort naar hem en heel even opende die vergrijsde arend zijn ogen. Heel even zag ze iets wat ze sinds de dood van haar Brys niet meer had gezien: een man die niet naar een koningin keek, maar naar een vrouw. De schok was een klap die haar de adem benam. Tenobia’s ogen sprongen van haar oom naar Ethenielle, met een klein, tamelijk tevreden glimlachje. De verontwaardiging vlamde in Ethenielle op. Die glimlach maakte het allemaal zo helder als bronwater, als Kalyans ogen dat al niet gedaan hadden. Dat jonge ding dacht die kerel aan haar uit te huwelijken? Dit kind had de aanmatiging... Al even snel ging haar woede over in spijt. Zelf was zij nog jonger geweest toen ze het huwelijk van haar weduwzuster Nazelle had geregeld. Een staatshuwelijk was het geweest, maar Nazelle was na haar aanvankelijke bezwaren van Ismic gaan houden. Ethenielle had zolang andermans huwelijken geregeld dat ze nooit had bedacht dat een huwelijk van haarzelf een zeer sterke band zou smeden. Ze keek nog eens naar Kalyan, nu langer. Zijn gelaatstrekken vertoonden opnieuw de juiste eerbied, maar ze zag zijn ogen zoals ze geweest waren. Elke toekomstige gemaal zou een harde man moeten zijn, maar ze had bij een huwelijk van haar eigen kinderen altijd geëist dat er een kans op echte liefde was, net als bij die van haar verwanten. Voor zichzelf zou ze niet minder vragen.

‘Laten we geen daglicht verspillen aan loos gepraat,’ zei ze, toch wat ademlozer dan haar lief was. ‘Laten we doen waarvoor we gekomen zijn.’ Het Licht verschroeie haar ziel! Ze was een volwassen vrouw, geen meisje dat voor het eerst een mogelijke aanbidder ontmoette. ‘Nou?’ vroeg ze. Deze keer was haar stem beheerst genoeg. Al hun overeenkomsten waren vastgelegd in die zorgvuldige brieven, en al hun plannen zouden terwijl ze naar het zuiden trokken moeten worden aangepast aan veranderde omstandigheden. Deze bijeenkomst had feitelijk slechts één doel, een eenvoudige en oeroude plechtigheid van de Grenslanden die in alle jaren sinds het Breken slechts zeven keer in de annalen was opgetekend. Een eenvoudige plechtigheid die hen sterker zou verbinden dan woorden ooit konden doen. De heersers lieten hun paarden samendrommen, terwijl de anderen zich terugtrokken.

Ethenielle siste toen haar mes door haar linkerhandpalm ging. Tenobia lachte toen ze in de hare sneed. Paitar en Easar hadden evengoed een splinter kunnen uittrekken. Vier handen strekten zich uit en raakten elkaar, grepen elkaar, en hun hartenbloed vermengde zich, druppelde op de grond en verzonk in het steenstof. ‘Wij zijn één, tot de dood,’ zei Easar. Allen spraken de woorden tegelijk met hem. ‘Wij zijn één, tot de dood.’ Nu waren ze door bloed en aarde verbonden. Nu moesten ze Rhand Altor nog vinden. En doen wat moest geschieden. Tot elke prijs.

Toen ze er zeker van was dat Turanna rechtop en zonder hulp op het kussen kon blijven zitten, kwam Verin overeind. Ze liet de ineengedoken Witte zuster achter terwijl die met kleine slokjes wat water dronk. Of het in ieder geval probeerde. Turanna’s tanden klapperden tegen de zilveren beker, wat geen verrassing was. De ingang van de tent was zo laag dat Verin moest bukken om haar hoofd naar buiten te steken. Ze voelde haar vermoeide rug toen ze vooroverboog. Ze was niet bang voor de vrouw die achter haar zat te huiveren in een ruw zwart wollen gewaad. Verin hield het schild om haar stevig vast, hoewel ze betwijfelde of Turanna thans genoeg kracht in haar benen bezat om zelfs maar te overwegen om haar van achteren aan te vallen. Het viel trouwens te betwijfelen of Turanna in haar huidige staat een haardun stroompje kon geleiden, zelfs als ze niet afgeschermd was.

Het Aielkamp lag op de heuvels die Cairhien aan het gezicht onttrokken. Het bestond uit lage, zandkleurige tenten, opgezet tussen de paar bomen die er, zo dicht bij de stad, nog stonden. Er hingen ijle stofwolken in de lucht, maar stof, hitte of de brandende zon konden de Aiel niet deren. Er heerste een doelbewuste drukte in het kamp, gelijkwaardig aan die in een stad. Ze zag mannen bezig met het slachten van jachtbuit, het herstellen van tenten, het wetten van messen en het maken van de zachte laarzen die ze allemaal droegen. Vrouwen kookten of bakten boven open vuren, werkten aan kleine weefgetouwen en hielden een oogje op de paar kinderen in het kamp. Overal spoedden zich gai’shain in hun witte kleren. Ze droegen dingen, klopten kleden of verzorgden pakpaarden en muilezels. Er waren geen venters of winkeliers. En natuurlijk geen wagens en koetsen. Een stad? Het leek meer op duizend dorpen bij elkaar, hoewel mannen ver in de meerderheid waren. Behalve de smeden droeg elke man die niet in het wit gekleed was, wapens. Net als de meeste vrouwen.

De aantallen waren zeker gelijk aan die van een grote stad, meer dan genoeg om een paar gevangen Aes Sedai geheel op te slokken. Toch zag Verin nog geen vijftig pas verderop een in het zwart geklede vrouw zwoegen om een tot haar middel reikende steenhoop op een koeienhuid achter zich aan te slepen. De grote kap verborg haar gezicht, maar alleen de gevangen zusters droegen deze zwarte kleren. Een Wijze wandelde naast de koeienhuid mee. Ze was gehuld in de Ene Kracht en schermde de gevangene af, terwijl een paar Speervrouwen naast de zuster liepen en haar met twijgen aanspoorden als ze struikelde. Verin vroeg zich af of dit schouwspel voor haar werd opgevoerd. Vanmorgen was ze nog langs Coiren Saldain gekomen. Haar ogen hadden verwilderd gestaan, terwijl het zweet over haar gezicht stroomde. Een Wijze en twee grote Aiel begeleidden haar terwijl zij haar rug kromde onder een grote mand vol zand. Wankelend droeg ze die een helling op. Gisteren was het Sarene Nemdahl geweest. Ze hadden haar handenvol water van de ene naar de andere leren emmer laten overgieten. Ze kreeg slaag om sneller te werken, en daarna weer slaag voor elke druppel die ze door die harde klappen morste. Sarene was even op Verin afgeschoten om naar het waarom te vragen, hoewel ze blijkbaar geen antwoord verwachtte. Verin had er in elk geval geen kunnen bedenken voordat de Speervrouwen Sarene terugjoegen naar haar zinloze werk.

Ze onderdrukte een zucht. Ze kon geen plezier ontlenen aan het schouwspel van zusters die zo behandeld werden, wat de reden of noodzaak ook was. Het was eveneens duidelijk dat een behoorlijk aantal Wijzen iets wilde... Maar wat? Haar laten weten dat een Aes Sedai hier helemaal niet meetelde? Belachelijk. Dat was al dagen geleden overduidelijk gemaakt. Misschien dat ook haar een zwart gewaad kon worden aangetrokken? Ze besloot dat ze daar nog wel veilig voor was, maar de Wijzen hadden een aantal geheimen waar ze nog steeds achter moest komen. Het minste was nog hoe hun rangorde in elkaar zat. Inderdaad het minste geheim, maar toch was dat de sleutel tot het leven en een gave huid. Vrouwen die bevelen verstrekten, kregen soms opdrachten van dezelfde vrouwen die ze even daarvoor bevolen hadden. Later draaide het weer om en Verin kon er geen reden of patroon in ontdekken. Maar niemand gaf Sorilea bevelen, en daarin kon veiligheid zitten. Min of meer. Ze kon een zucht van tevredenheid niet onderdrukken. Eerder op de ochtend, in het Zonnepaleis, had Sorilea willen weten wat natlanders het meest beschamend vonden. Kiruna en de andere zusters hadden het niet begrepen; ze deden weinig pogingen om te zien wat daar buiten gebeurde. Misschien vreesden ze wat ze zouden leren, vreesden dat het hun eed onder druk zou zetten. Ze worstelden nog steeds om rechtvaardigingen te vinden voor het pad dat het noodlot ze had opgedrongen. Verin had echter al redenen voor het pad dat zij volgde, en een doel. Ze had ook een lijst in haar buidel, om aan Sorilea te overhandigen als ze alleen waren. Geen reden om dit de anderen te laten weten. Sommige gevangenen had ze nog nooit ontmoet, maar ze dacht dat die lijst voor de meeste vrouwen de zwakheden opsomde waar Sorilea naar zocht. Het leven zou nog veel moeilijker worden voor de vrouwen in het zwart. En met wat geluk zouden haar eigen pogingen daar zeer bij gebaat zijn.

Twee grote Aiel zaten voor de tent, ieder met een bijl op de schouders. Ze waren schijnbaar verdiept in een spelletje kattenbak, maar hadden onmiddellijk omgekeken toen ze haar hoofd uit de tent stak. Ondanks zijn omvang was Coram opgeveerd als een toeslaande slang, en Mendan volgde na het wegstoppen van het touw slechts een tel later. Rechtop zou ze nauwelijks tot hun borst hebben gereikt. Natuurlijk had ze hen allebei op hun kop kunnen zetten en hun een pak slaag geven. Als ze het gedurfd had. Van tijd tot tijd had ze die aanvechting gehad. Haar waren deze gidsen toegewezen en zij beschermden haar tegen mogelijke misvattingen in het kamp. En brachten ongetwijfeld verslag uit van alles wat ze zei of deed. Voor sommige zaken zou ze liever Tomas bij zich hebben gehad, maar dat gold maar voor een paar dingen. Het was veel moeilijker om voor je eigen zwaardhand geheimen verborgen te houden dan voor vreemden. ‘Wil je Colinda zeggen dat ik klaar ben met Turanna Noril,’ zei ze tegen Coram, ‘en haar vragen om Katerine Alruddin naar me toe te sturen.’ Ze wilde eerst de zusters zonder zwaardhand afhandelen. Hij knikte en draafde zonder iets te zeggen weg. Die Aielmannen hadden niet veel behoefte aan beleefdheid.

Mendan ging op zijn hurken zitten en sloeg haar gade met zijn verrassend blauwe ogen. Een van hen bleef altijd bij haar, wat ze ook zei. Om Mendans slapen was een rode lap gebonden, waarop het oude teken van de Aes Sedai was aangebracht. Net als de andere mannen met dit teken en als de Speervrouwen leek hij te wachten tot ze een fout maakte. Ach, ze waren niet de eersten, en verre van de gevaarlijksten. Er waren eenenzeventig jaar voorbijgegaan sinds haar laatste ernstige vergissing.

Ze schonk Mendan een opzettelijk vaag glimlachje en maakte aanstalten om de tent weer in te duiken, toen haar aandacht plotseling getrokken werd door iets wat haar ter plekke deed verstijven. Als de Aiel op dat moment geprobeerd had om haar de keel af te snijden, zou ze het misschien niet eens gemerkt hebben. Niet ver van de tent knielden negen of tien vrouwen op een rij. Ze rolden stampers over het steenvlak van handmolens, zoals die op afgelegen boerderijen gebruikt werden. Andere vrouwen voerden manden met graan aan en haalden het grove meel weg. De geknielde vrouwen droegen donkere rokken en lichte hemden. Hun haren werden bijeengehouden door opgerolde hoofddoeken. Een ervan was kleiner dan de anderen, en zij was de enige met vrij kort haar. Ze droeg geen kettingen of armbanden. Ze keek even op en de wrok op haar door de zon rossig geworden gezicht werd sterker toen haar blik die van Verin kruiste. Maar dat duurde slechts even, toen dook ze weer in elkaar en werkte haastig door.

Verin trok zich met een ruk terug in de tent. Haar maag speelde op. Irgain was van de Groene Ajah. Nee, dat was ze geweest voor Rhand Altor haar gesust had. Wanneer je werd afgeschermd, werd de binding met je zwaardhand dof en vaag, maar na sussen werd die binding even grondig verbroken als bij de dood. Een van Irgains twee zwaardhanden was door de schok kennelijk dood neergevallen, en de ander was gestorven terwijl hij probeerde horden Aiel te doden zonder de wil om te ontsnappen. Waarschijnlijk wenste Irgain ook te sterven. Gesust. Verin drukte beide handen tegen haar maag. Ze ging niét overgeven. Ze had ergere dingen gezien dan een gesuste vrouw. Veel erger.

‘Er is geen hoop, nietwaar?’ mompelde Turanna met dikke stem. Ze huilde geluidloos en staarde in de zilveren beker in haar bevende handen naar iets verschrikkelijks in de verte. ‘Geen hoop.’

‘Er is altijd een manier, ais je ernaar blijft zoeken,’ zei Verin, afwezig op Turanna’s schouder kloppend. ‘Je moet altijd blijven zoeken.’ Haar gedachten raasden door haar hoofd en geen ervan had met Turanna te maken. Het Licht wist dat de gesuste Irgain maakte dat haar buik vol ranzig vet leek te zitten. Maar waarom zat dat mens graan te malen? En waarom was ze gekleed als een Aielvrouw? Was ze alleen maar aan het werk gezet zodat Verin het kon zien? Domme vraag. Zelfs met zo’n sterke ta’veren als Rhand Altor op slechts een paar span afstand, was er een grens aan het aantal waargenomen toevalligheden. Had ze zich verrekend? In het allerergste geval kon het nooit een erge fout zijn. Hoewel, kleine vergissingen konden soms even fataal zijn als grote. Hoe lang zou zij het volhouden als Sorilea besloot haar te breken? Een angstig korte tijd, vermoedde ze. In zekere zin was Sorilea de hardste die ze ooit ontmoet had. En wat ze ook zou zeggen, het zou geen verschil maken. Een zorg voor de dag van morgen. Het had geen zin om daar nu over te tobben.

Ze knielde neer en probeerde Turanna te troosten, maar wat halfslachtig. Kalmerende woorden die haar even leeg in de oren klonken als Turanna, aan haar dof starende ogen te zien. Alleen Turanna kon Turanna’s omstandigheden veranderen, het moest uit haarzelf komen. De Witte zuster begon slechts harder te huilen. Haar schouders schokten geluidloos terwijl de tranen over haar gezicht stroomden. De komst van twee Wijzen en een tweetal jonge Aielmannen, die in de tent niet eens rechtop konden staan, was een soort opluchting. In ieder geval voor Verin. Ze ging staan en maakte een vlotte knix, maar niemand had enige belangstelling voor haar.

Daviena had groene ogen en peenrood haar, en Losaine had grijze ogen en donker haar dat alleen in de zon wat rosse tinten vertoonde. Beiden staken met kop en schouder boven haar uit, en beiden trokken een gezicht alsof ze een ander hun nare taak toewensten. Geen van beiden was zo’n sterke geleidster dat ze Turanna zonder moeite afgescheiden kon houden, maar ze koppelden zich alsof ze hun hele leven al cirkels gevormd hadden. De gloed van saidar om de een leek te vervloeien met die om de ander, hoewel ze niet vlak naast elkaar stonden. Verin dwong haar gezicht tot een glimlach om een frons te voorkomen. Waar hadden ze dat geleerd? Ze zou er alles om verwed hebben dat zij het een paar dagen geleden nog niet gekund hadden.

Daarna ging alles snel en vlot. Toen de half bukkende mannen Turanna overeind trokken, liet ze de zilveren beker vallen. Gelukkig voor haar was die leeg. Ze verzette zich niet, wat maar goed was ook als je bedacht dat elk van hen haar als een zak graan onder een arm had kunnen meenemen, maar ze slaakte een geluidloze kreet. De Aiel besteedden er geen aandacht aan. Daviena richtte de cirkel en nam het schild over en Verin liet de Bron helemaal los. Geen van hen vertrouwde haar voldoende om haar zomaar saidar te laten behouden, welke eden ze ook had gezworen. Geen van beiden leek het te merken, maar ze zouden dat beslist wel gedaan hebben als ze saidar had vastgehouden. De mannen sleepten Turanna weg, waarbij haar blote voeten over de vele tapijtlagen op de tentvloer schoven, en de Wijzen volgden. Wat met Turanna gedaan kon worden, was gebeurd. Verin liet haar adem langzaam ontsnappen en zonk neer op een van de bonte kussens met kwasten eraan. Naast haar op het tapijt stond een fijnbewerkt gouden blad. Ze vulde een zilveren beker die er niet bij paste, uit een tinnen kan en dronk met diepe teugen. Dit was dorstig en vermoeiend werk. De dag was nog lang, maar ze voelde zich al alsof ze een zware kist ruim twintig span had gedragen. Heuvelop. De beker werd weer op het blad gezet en ze trok het kleine, in leer gebonden opschrijfboekje uit haar riem. Het kostte hun altijd wat tijd om degenen waar ze om vroeg op te halen. Ze had nu enkele ogenblikken over om haar aantekeningen na te lopen en nog wat op te schrijven.

Ze hoefde niets te schrijven over de gevangenen, maar de onverwachte komst, drie dagen geleden, van Cadsuane Melaidhrin was reden tot bezorgdheid. Wat voerde ze in haar schild? Haar gezellen waren van minder belang, maar Cadsuane zelf was een legende, en alleen al de geloofwaardige delen van die legende maakten haar beslist heel gevaarlijk. Gevaarlijk en onvoorspelbaar. Verin nam een pen uit de kleine houten schrijfdoos en reikte naar het vakje waarin een stopflesje met inkt zat. Een andere Wijze verscheen in de tent. Verin kwam zo snel overeind dat ze haar schrijfboekje liet vallen. Aeron kon helemaal niet geleiden, maar Verin maakte een veel diepere knix voor de oudere vrouw dan ze voor Daviena en Losaine had gedaan. Op het laagste punt van de knix liet ze haar rok los om naar het boekje te graaien, maar Aerons vingers hadden het al te pakken. Verin ging rechtop staan en keek kalm toe hoe de langere vrouw het doorbladerde.

Hemelsblauwe ogen vonden de hare. De kleur van een winterhemel.

‘Een paar aardige tekeningen en een heleboel over planten en bloemen,’ zei Aeron koud. ‘Ik zie niets over de vragen die je van ons moest stellen.’ Het boekje werd meer teruggegooid naar Verin dan teruggegeven.

‘Dank u, Wijze,’ zei Verin bescheiden, en ze stak het boekje veilig in haar riem. Ze voegde er voor de zekerheid nog een knix aan toe, die net zo diep was als de eerste. ‘Ik ben gewoon alles op te schrijven wat ik zie.’ Eens zou ze de geheime sleutel moeten opschrijven die ze voor haar schrijfboekjes gebruikte; de vrucht van levenslange arbeid vulde kasten en kisten in haar kamers boven de librije van de Witte Toren. Eens, maar niet gauw, hoopte ze. ‘En wat de... eh... gevangenen aangaat, tot nu toe zeggen ze allemaal min of meer hetzelfde. De Car’a’carn moest tot de Laatste Slag in de Toren worden gehuisvest. Zijn... eh... slechte behandeling begon vanwege een ontsnappingspoging. Maar dat weet u uiteraard al. Maakt u zich niet bezorgd; ik zal beslist meer te weten komen.’ Helemaal waar, zij het niet de hele waarheid. Ze had te veel zusters zien sterven om te riskeren dat anderen zonder goede reden naar hun graf werden gestuurd. Het probleem was te besluiten wat dat risico zou veroorzaken. De wijze waarop de jonge Altor ontvoerd was, door een gezantschap dat zogenaamd met hem onderhandelde, had de Aiel zo razend gemaakt dat ze zouden kunnen moorden. Wat Verin echter zijn ‘slechte behandeling’ noemde, scheen hen zo te zien nauwelijks kwaad te maken.

Aerons gouden en ivoren armbanden tinkelden zachtjes, toen ze haar donkere schouderdoek verschoof. Ze tuurde vanuit de hoogte op haar neer alsof ze Verins gedachten trachtte te lezen. Aeron leek een hoge plaats onder de Wijzen in te nemen, en hoewel Verin soms die donkere wangen tot een glimlach zag vertrekken, een warme en gulle glimlach, was die nooit voor een Aes Sedai bestemd. We hadden nooit gedacht dat jullie degenen waren die zouden falen, had ze Verin ietwat duister gezegd. Maar in haar andere woorden had niets onduidelijks gezeten. Aes Sedai hebben geen eer. Bezorg me slechts een zweempje achterdocht en ik geef je eigenhandig zo’n pak rammel dat je niet meer kunt staan. Geef me twee zweempjes en ik bind je aan staken voor de mieren en de aasgieren. Verin keek op en probeerde er openhartig uit te zien. En onderdanig; ze mocht niet vergeten onderdanig te zijn. Gehoorzaam, in alles meewerkend. Ze voelde geen angst. In haar leven had ze hardere blikken doorstaan, van vrouwen – en mannen – die met minder gewetenswroeging dan Aeron een eind aan haar leven zouden maken. Maar ze had heel wat moeite gedaan om deze vragen te mogen stellen. Ze kon zich nu niet veroorloven dit te verknoeien. Viel er maar meer af te lezen uit die Aielgezichten.

Ineens drong tot haar door dat ze niet langer alleen in de tent stonden. Twee Speervrouwen met vlaskleurig haar waren binnengekomen met een in het zwart geklede vrouw die een hoofd kleiner was. Ze hielden haar min of meer overeind. Tialin stond wat achteraf, een magere roodharige met grimmige trekken achter de gloed van saidar waarmee ze de gevangene afschermde. Het haar van de zuster hing in bezwete krullen tot op haar schouders en over haar gezicht. Dat zat zo onder het stof dat Verin haar eerst niet herkende. Hoge jukbeenderen, maar zelf niet erg groot, een neus met iets snavelachtigs, en bruine ogen die wat schuin stonden... Beldeine. Beldeine Nyram. Ze had het meisje ooit in een paar noviceklassen onderwezen. ‘Mag ik iets vragen?’ zei ze voorzichtig. ‘Waarom is zij hier? Ik had om een ander gevraagd.’ Beldeine had geen zwaardhand, hoewel ze van de Groene Ajah was. Ze was nog geen drie jaar geleden tot de stola verheven en Groenen waren heel kieskeurig over hun eerste zwaardhand. Maar als ze willekeurige zusters kwamen brengen, kon de volgende weleens twee of drie zwaardhanden hebben. Ze dacht dat ze er vandaag nog twee kon hebben, maar niet als een van hen zelfs maar één zwaardhand had. En ze betwijfelde of ze haar een tweede kans zouden geven.

‘Katerine Alruddin is vannacht ontsnapt.’ Tialin spuwde het bijna uit en Verin snakte naar adem.

‘Je hebt haar laten ontsnappen?’ viel ze onnadenkend uit. Vermoeidheid mocht geen invloed hebben, maar de woorden ontvielen haar voor ze zich kon beheersen. ‘Hoe konden jullie zo dwaas zijn? Ze is een Rode! En geen lafaard of een zwakkeling in de Kracht! De Car’a’carn had gevaar kunnen lopen! Waarom kregen we dit niet onmiddellijk te horen?’

‘Het werd pas vanochtend ontdekt,’ gromde een Speervrouw. Haar ogen hadden geslepen saffieren kunnen zijn. ‘Een Wijze en twee Cor Darei zijn vergiftigd, en de gai’shain die drinken kwam brengen, werd de keel afgesneden.’

Aeron trok kil een wenkbrauw op. ‘Sprak ze jou aan, Carahuin?’ De beide Speervrouwen waren opeens heel druk bezig om Beldeine overeind te houden. Aeron keek slechts eventjes naar Tialin, maar de Wijze met de rode haren liet haar blik zakken. Verin was de volgende die haar aandacht kreeg. ‘Je bezorgdheid aangaande Rhand Altor doet je... eer aan,’ zei Aeron met tegenzin. ‘Hij wordt bewaakt. Je hoeft niet meer te weten. Of zoveel.’ Ineens werd haar toon harder. ‘Maar leerlingen slaan een dergelijke toon niet aan tegen Wijzen, Verin Matwin Aes Sedai.’ De laatste woorden waren een sneer. Verin onderdrukte een zucht en maakte wederom een diepe knix. Ergens wenste ze nog net zo slank te zijn als toen ze voor het eerst naar de Witte Toren kwam. Ze was niet gebouwd op al dat gebuig en gekniel. ‘Vergeef me, Wijze,’ zei ze nederig. Ontsnapt! De omstandigheden maakten alles duidelijk, voor haar tenminste, niet voor de Aiel. ‘De schok deed me mijn plaats vergeten.’ Het was jammer dat ze geen kans zou krijgen om Katerine aan een fataal ongeluk te helpen. ‘Ik zal mijn best doen het in de toekomst te onthouden.’ Nog geen trillend wimpertje verried of Aeron dat aanvaard had. ‘Mag ik haar schild overnemen, Wijze?’

Aeron knikte zonder naar Tialin te kijken. Verin omhelsde snel de Bron en nam het schild over dat Tialin losliet. Het bleef haar verbazen dat gewone vrouwen geleidsters zo vrijelijk van alles opdroegen. Tialin was niet veel zwakker in de Kracht dan Verin, maar ze ging even behoedzaam met Aeron om als de Speervrouwen. Toen die twee zich na een gebaar van Aeron uit de tent haastten en Beldeine wankelend achterlieten, zat Tialin hen op de hielen. Aeron ging echter niet meteen weg. ‘Je vertelt de Car’a’carn niets over Katerine Alruddin,’ zei ze. ‘Hij heeft al genoeg aan zijn hoofd zonder lastig te worden gevallen met allerlei wissewasjes.’

‘Ik zal niets tegen hem zeggen,’ stemde Verin haastig in. Een wissewasje? Een Rode met Katerines vermogen was geen wissewasje. Misschien een aantekening waard. Iets om te overwegen. ‘Zorg dat je je tong in bedwang houdt, Verin Matwin, of je zult die gebruiken om te jammeren.’

Daar scheen niets op te zeggen te zijn, dus richtte Verin al haar aandacht op nederigheid en gehoorzaamheid, en maakte nog maar eens een knix. Haar knieën zouden luid willen kreunen. Toen Aeron eindelijk vertrok, slaakte Verin een zucht van opluchting. Ze was bang geweest dat Aeron het plan had opgevat om te blijven. De toestemming om alleen met de gevangene te zijn, had bijna evenveel moeite gekost als Sorilea en Amys zover te krijgen dat de zusters verhoord moesten worden, en door iemand die vertrouwd was met de Witte Toren. Als ze er ooit achter kwamen dat ze bij die beslissing geholpen waren... Dat was een zorg voor morgen. Ze leek behoorlijk wat zorgen te verzamelen.

‘Er is genoeg water om tenminste je gezicht en handen te wassen,’ zei ze kalm tegen Beldeine. ‘En als je wilt, kan ik je helen.’ Iedere ondervraagde zuster had minstens een paar blauwe plekken. De Aiel sloegen geen gevangenen, behalve als ze water verspilden of een opdracht weigerden. Het hooghartigste verzet leverde hoogstens hoongelach op. Maar de vrouwen in het zwart werden voortgedreven als dieren, met een tikje van de zweep om te lopen, om te draaien of stil te staan, en een hardere tik als ze niet snel genoeg gehoorzaamden. Heling maakte andere zaken ook gemakkelijker. Beldeine, smerig en bezweet, zwaaide heen en weer als een riet in de wind, en trok haar lip op. ‘Ik zou nog liever doodbloeden dan door jou geheeld worden,’ spoog ze. ‘Ik had kunnen weten dat je voor die wilders in het stof zou kruipen, voor die wilden, maar ik had nooit gedacht dat je je zou verlagen door geheimen van de Toren te onthullen! Dat stinkt naar verraad, Verin! Naar opstand!’ Ze gromde minachtend. ‘Als je daar niet voor terugschrikt, zul je wel nergens voor terugdeinzen! Wat hebben jij en de anderen hun nog meer geleerd dan koppelingen?’

Verin klakte ongeduldig met haar tong. Ze nam de moeite niet om de jonge vrouw op haar plaats te zetten. Haar nek deed pijn van het opkijken naar de Aiel – zelfs Beldeine was een hand of zo langer dan zijzelf – en haar knieën kreunden na de knixen. Er waren vandaag al te veel vrouwen geweest die beter hadden moeten weten, maar haar desondanks overlaadden met blinde minachting en dwaze trots. Juist een Aes Sedai behoorde te weten dat een zuster vele gezichten aan de wereld diende te tonen! Je kon mensen niet altijd overdonderen of dwingen. Bovendien was het veel handiger je goed te gedragen dan als een novice gestraft te worden, vooral als het slechts pijn en vernedering opleverde. Uiteindelijk zou zelfs Kiruna daar de zin van moeten inzien.

‘Ga zitten voor je omvalt,’ zei ze, en ze voegde zelf de daad bij het woord. ‘Laat me raden wat je vandaag zoal hebt uitgevoerd. Aan dat stof te zien heb je vermoedelijk een gat gegraven. Met je blote handen, of mocht je een lepel gebruiken? Als ze vinden dat het klaar is, mag je het gat gewoon weer dichtgooien, weet je. Eens zien... elk deel van je dat ik kan zien is smerig, maar je kleding is schoon, dus ik neem aan dat je in je blootje moest graven. Weet je zeker dat je geen Heling wilt? Zonnebrand kan pijnlijk zijn.’ Ze vulde opnieuw een beker met water en liet die op een stroom Lucht door de tent zweven, tot hij voor Beldeine bleef hangen. ‘Je keel moet zo droog als perkament zijn.’

De jonge Groene staarde wankelend naar de beker. Toen begaven haar benen het opeens en zakte ze met een bitter lachje op een kussen neer. ‘Ze wateren me vaak genoeg.’ Ze lachte weer, hoewel Verin de grap ervan niet kon inzien. ‘Zoveel ik maar wil, zolang ik het maar allemaal doorslik.’ Ze keek Verin boos aan en ging op verstikte toon verder. ‘Dat gewaad staat je erg goed. Ze hebben het mijne verbrand; ik zag het ze doen. Ze hebben alles gestolen, behalve dit.’ Ze raakte het Grote Serpent om haar linkerwijsvinger aan, een gouden glans tussen het stof. ‘Ik veronderstel dat ze daarvoor de moed niet konden opbrengen. Ik weet wat ze proberen, Verin, en het zal ze niet lukken. Niet met mij, met geen van ons!’

Ze was nog steeds op haar hoede. Verin zette de beker naast Beldeine op het bloementapijt, pakte die van haarzelf en nam een slokje voor ze wat zei. ‘O. En wat proberen ze dan te doen?’ Ditmaal lachte de ander niet alleen ruw maar ook broos. ‘Ons breken, en dat weet je best! Ons eden laten zweren aan Altor, zoals jij gedaan hebt. O Verin, hoe kón je? Trouw zweren! En nog erger, aan een man, aan hém! Zelfs als je jezelf ertoe kon brengen in opstand te komen tegen de Amyrlin Zetel, tegen de Witte Toren...’ Uit haar mond klonken die twee als hetzelfde. ‘Hoe kón je dat doen!?’ Even vroeg Verin zich af of alles er beter voor zou staan als de gevangen vrouwen in het Aielkamp net zo gegrepen waren als zijzelf. Ze vormde slechts een splintertje in het waterrad van Altors ta’verendraaikolk. Haar waren woorden ontvallen nog voor haar eigen gedachten die gevormd hadden. Geen woorden die ze nooit uit zichzelf geuit zou hebben – dat was niet hoe ta’veren je beïnvloedde -maar woorden die ze onder die omstandigheden met een kans van een op de duizend had kunnen uitspreken, een kans van een op de tienduizend. Nee, de twistgesprekken over het nakomen van die eed waren lang en verhit geweest, en de twist over hoe men dat moest doen, ging nog steeds door. Het was veel beter zoals het was. Verstrooid voelde ze aan een harde vorm in haar beurs, een kleine hanger, een doorzichtige steen die bewerkt was tot iets wat leek op een lelie met te veel blaadjes. Ze droeg hem nooit, maar in vijftig jaar was hij nooit buiten haar bereik geweest.

‘Je bent da’tsang, Beldeine. Dat moet je hebben opgevangen.’ Ze had Beldeines korte knikje niet nodig; volgens de Aielwet hoorde dat net als een vonnis aan een verachte medegedeeld te worden. Zoveel wist ze er wel van, zij het niet veel meer. ‘Je kleren en al je brandbare spullen werden in het vuur gegooid, omdat geen Aiel iets wil hebben wat ooit een da’tsang heeft toebehoord. De rest werd in stukken gehakt of kapotgeslagen, zelfs de sieraden die je bij je droeg, en begraven onder een gat dat als stilletje dient.’

‘Mijn... mijn paard?’ vroeg Beldeine angstig.

‘Ze hebben de paarden niet gedood, maar ik weet niet waar het jouwe is.’ Waarschijnlijk reed er nu iemand uit de stad op, of misschien was het dier aan een asha’man gegeven. Het zou meer kwaad dan goed doen om dat haar te zeggen. Verin meende zich te herinneren dat Beldeine een jonge vrouw was die zeer sterke gevoelens voor paarden had. ‘Ze laten je de ring houden om je te herinneren aan wie je was, en daarmee maken ze je schande nog erger. Ik weet niet of ze je trouw zouden laten zweren aan meester Altor, al zou je erom smeken. Ik denk dat er iets ongelooflijks van jouw kant voor nodig zou zijn.’

‘Ik doe het niet! Nooit!’ Maar de woorden klonken hol en Beldeines schouders zakten in elkaar. Ze was nu geschokt, maar nog niet voldoende.

Verin glimlachte warm. Ooit had een man haar eens gezegd dat die glimlach hem aan zijn geliefde moeder deed denken. Ze hoopte althans dat hij daar tenminste niet over gelogen had. Hij had even later geprobeerd een dolk tussen haar ribben te laten glijden, en haar glimlach was het laatste dat hij ooit gezien had. ‘Ik kan geen reden bedenken waarom je het zou doen. Nee, ik vrees dat je slechts op zinloze arbeid mag hopen. Dat vinden zij een schande, een diepe schande. Maar ja, als ze beseffen dat jij het anders ziet... Hemeltje, ik durf te wedden dat je het niet leuk vond om ongekleed te graven, zelfs al word je door Speervrouwen bewaakt. Stel je eens voor dat je naakt in een tent vol mannen moet staan.’ Beldeine schrok op. Verin babbelde door; ze had het babbelen bijna tot een Talent verheven. ‘Ze laten je uiteraard gewoon staan. Het wordt da’tsang niet toegestaan om iets nuttigs te doen tenzij het echt nodig is, en een Aielman zou eerder nog zijn arm om een rottend lijk slaan dan... Tja, dat is geen plezierige gedachte, niet? Hoe dan ook, dit alles kun je verwachten. Ik weet dat je je zo lang mogelijk zult verzetten, hoewel ik niet echt weet waartegen je je moet verzetten. Ze gaan niet proberen om inlichtingen uit je te krijgen, of iets anders wat mensen uit gevangenen willen krijgen. Maar ze zullen je niet laten gaan, nooit meer, tot ze er zeker van zijn dat de schande zo diep in je verankerd is dat er niets anders meer overblijft. Zelfs al zou dat de rest van je leven duren.’

Beldeines lippen bewogen geluidloos, maar ze had de woorden net zo goed hardop kunnen uitspreken. De rest van mijn leven. Ze verschoof ongemakkelijk op het kussen en vertrok haar gezicht. Zonnebrand of bulten, of gewoon de pijn van ongewoon werk. ‘We zullen gered worden,’ zei ze ten slotte. ‘De Amyrlin zal ons niet... We zullen gered worden, of we... We zullen gered worden!’ Ze omklemde de beker, hield haar hoofd achterover om hem helemaal leeg te drinken en stak hem toen uit voor meer water. Verin liet de tinnen schenkkan ernaartoe zweven en zakken zodat Beldeine zelf kon inschenken. ‘Of zullen jullie ontsnappen?’ zei Verin, en Beldeines vuile handen schokten en lieten het water uit de beker spatten. ‘Kijk, kijk. Daar heb je net zoveel kans op als op redding. Je bent omringd door een heel Aielleger. En kennelijk kan Altor naar believen een paar honderd asha’man optrommelen om op je te jagen.’ Beldeine huiverde, en Verin deed dat zelf ook bijna. Dat kleine wespennest had meteen in de kiem gesmoord moeten worden. ‘Nee, ik vrees dat je het zelf moet zien te klaren, hoe dan ook. Je staat er alleen voor. Ik weet dat ze je niet met de anderen laten praten. Helemaal alleen!’ zuchtte ze. Beldeines grote ogen staarden haar aan of ze een roodadder was. ‘Laat het niet erger worden dan nodig is. Laat me je helen.’ Ze wachtte nauwelijks op het zielige knikje van Beldeine voor ze naast haar neerknielde en de handen op haar hoofd legde. De jonge vrouw was er bijna klaar voor. Verin opende zichzelf voor meer saidar en weefde de stromen van Heling. De Groene hijgde en huiverde. De half gevulde beker viel uit haar handen en een bevende arm deed de schenkkan omvallen. Nu was ze helemaal ontvankelijk. In de paar tellen van verwarring die iedereen na elke Heling ervaart, terwijl Beldeine nog steeds met haar ogen knipperde en zichzelf de baas probeerde te worden, opende Verin zich door de bloemangreaal in haar buidel nog meer. Het was geen sterke angreaal, maar wel sterk genoeg, en ze had elk beetje Kracht dat haar werd geschonken, nodig voor wat ze nu deed. De stromen die ze begon te weven, leken helemaal niet op die van Heling. Geest was het sterkst, maar er was Wind en Water, Vuur en Aarde. Die laatste waren niet gemakkelijk, en ze moest de wevingen van Geest verder splitsen en nog eens, tot ze zo’n ingewikkeld en sierlijk vlechtwerk vormden dat het een meestertapijtwever zou hebben verbijsterd. Zelfs als een Wijze per ongeluk haar hoofd in de tent had gestoken, zou ze nog niet beseffen wat Verin deed omdat ze dat zeldzame Talent niet bezat. Er zouden wel moeilijkheden van komen, misschien pijnlijke, maar ze zou met alles kunnen leven zolang de waarheid niet ontdekt werd. ‘Wat...?’ vroeg Beldeine versuft. Haar hoofd zou opzij zijn gevallen als Verin het niet had vastgehouden, en haar oogleden waren gesloten. ‘Wat doe je...? Wat gebeurt er?’

‘Niets wat je schade berokkent,’ zei Verin geruststellend. De vrouw kon als gevolg hiervan binnen een jaar sterven, of over tien jaar, maar de weving zelf zou haar geen kwaad doen. ‘Ik verzeker je dat dit zelfs voor een kind nog veilig is.’ Het hing er natuurlijk van af wat je ermee deed.

Ze moest de wevingen draad voor draad goed leggen, maar blijven praten leek eerder te helpen dan het te bemoeilijken. Een al te lange stilte zou achterdocht kunnen wekken, als haar twee bewaaksters meeluisterden. Haar ogen vlogen voortdurend naar de wapperende tentflappen. Ze wilde antwoorden krijgen die ze niet wilde delen, antwoorden die geen enkele ondervraagde vrouw vrijwillig zou geven, zelfs als zij ze kende. Een neveneffect van deze weving was het losmaken van iemands tong en het openen van de geest. Het ging net zo goed als met een of ander kruid, maar werkte veel sneller. Ze liet haar stem dalen tot een fluistering en ging door. ‘Die jongen van Altor schijnt te denken dat hij volgelingen in de Witte Toren heeft, Beldeine. Natuurlijk in het geheim, dat kan niet anders.’ Zelfs een man met het oor tegen het tentdoek zou alleen maar horen dat ze praatten. ‘Vertel me alles wat je over hen weet.’

‘Volgelingen?’ mompelde Beldeine. Ze probeerde haar voorhoofd te rimpelen, maar leek het niet te kunnen opbrengen. Ze veerde wat op, hoewel nauwelijks van opwinding, eerder zwakjes en doelloos. ‘Van hem? Onder de zusters? Dat kan niet. Behalve de zusters bij jullie die... Hoe kon je dat doen, Verin? Waarom vocht je er niet tegen?’ Verin klakte ongeduldig met haar tong. Niet vanwege het dwaze denkbeeld dat je je tegen een ta’veren kon verzetten. De jongen scheen er zo zeker van te zijn. Waarom? Ze hield haar stem laag. ‘Heb je geen vermoedens, Beldeine? Heb je geen geruchten gehoord voor je vertrek uit Tar Valon? Geen gefluister? Geen wenk dat iemand hem op een andere manier wilde benaderen? Vertel eens.’

‘Niemand. Wie zou het kunnen...? Niemand zou... Ik had zo’n bewondering voor Kiruna.’ Er klonk iets verlorens in Beldeines slaperige stem, en de tranen die uit haar ogen lekten, trokken sporen over haar vuile wangen. Alleen Verins handen hielden haar overeind. Verin ging verder met het neervlijen van de stromen, terwijl haar ogen telkens heen en weer flitsten tussen Beldeine en de tentopening. Ze voelde hoe ze zelf begon te zweten. Sorilea kon besluiten dat ze hulp nodig had bij de ondervraging. Ze zou een zuster uit het Zonnepaleis kunnen laten halen. Als een zuster hierachter kwam, was sussen heel goed mogelijk. ‘Dus je was van plan hem netjes gewassen en welgemanierd aan Elaida af te leveren,’ zei ze op iets luidere toon. De stilte had al te lang geduurd. Ze wilde niet dat het stel daarbuiten zou berichten dat ze met de gevangene fluisterde. ‘Ik kon me... niet verzetten tegen... Galina’s beslissing. Ze had de leiding... op bevel van de Amyrlin.’ Beldeine bewoog opnieuw zwakjes. Haar stem was nog steeds dromerig, maar er groeide iets van onrust. Haar oogleden trilden. ‘Hij moest... gedwongen worden te... gehoorzamen! Dat moest! Had niet zo... ruw behandeld mogen worden. Hem ondervragen. Was verkeerd.’

Verin snoof. Verkeerd? Een ramp was een betere omschrijving. Nu bezag Altor elke Aes Sedai bijna zoals Aeron. En wat zou er gebeurd zijn als ze hem naar Tar Valon hadden kunnen slepen? Een ta’veren als Rhand Altor in de Witte Toren? Een gedachte die een steen zou doen beven. Waar het ook op uitgedraaid zou zijn, woorden als ‘ramp’ zouden beslist niet volstaan hebben. Zelfs de prijs van Dumais Bron was het waard geweest om dat te vermijden. Ze bleef hoorbaar vragen stellen, zodat iedereen buiten haar kon horen. Vragen waarop ze het antwoord allang wist. En ze vermeed vragen die te gevaarlijk waren om beantwoord te worden. Ze sloeg weinig acht op haar eigen woorden of op Beldeines antwoorden. Ze richtte bijna al haar aandacht op het weven.

In al haar jaren hadden vele zaken haar aandacht getrokken, en niet al die zaken konden de goedkeuring van de Toren wegdragen. Bijna elke wilder die voor lessen naar de Toren was gekomen, had minstens één kunstje uit zichzelf geleerd. Dat gold zowel voor de ware wilder, die al begonnen was zichzelf dingen te leren, als voor meisjes die voor het eerst de Bron hadden aangeraakt omdat de aangeboren vonk uit zichzelf was ontvlamd – al maakten sommige zusters daar geen onderscheid tussen. Die kunstjes vielen bijna zonder uitzondering in twee soorten uiteen: een manier om gesprekken af te luisteren en een manier om mensen te laten doen wat zij wilden. Om die eerste groep gaf de Toren niet veel. Zelfs een wilder die een behoorlijke beheersing ontwikkeld had, leerde al snel dat zij in novicewit saidar maar beter niet kon aanraken zonder toestemming van een zuster of een begeleidende Aanvaarde. En dat verminderde de neiging tot afluisteren aanzienlijk. Maar het andere kunstje rook te veel naar de verboden Wilsdwang. Zeker, het was gewoon een manier om te zorgen dat vader ongewild kleren of snuisterijen kocht. Of dat moeder haar zegen gaf aan de jongeman waar ze mee uit wilde. Dat soort dingen. Maar dat kunstje roeide de Toren heel snel uit. Veel meisjes en vrouwen met wie Verin in de loop der jaren had gesproken, konden uit zichzelf de wevingen niet meer vormen, laat staan ze gebruiken. Een behoorlijk aantal kon zich niet eens herinneren hoe het gedaan werd. Verin had uit stukjes en beetjes en rafels van halfvergeten wevingen, die door ongeoefende meisjes voor hun kleine wensjes gemaakt waren, iets gevormd wat de Witte Toren vanaf haar stichting verboden had. In het begin was het voor Verin gewoon nieuwsgierigheid geweest. Nieuwsgierigheid, overdacht ze droog, terwijl ze bleef werken aan de weving op Beldeine, heeft me in méérdere wekpotten doen belanden. Het nut ervan kwam later.

‘Ik neem aan dat het in Elaida’s bedoeling lag om hem beneden in de open kerker te houden,’ zei ze gemeenzaam. De uit tralies bestaande kerkers waren bestemd voor geleiders, maar ook voor in hechtenis genomen ingewijden van de Toren, voor wilders die beweerd hadden dat ze Aes Sedai waren, en verder voor iedereen die zowel vast moest zitten als van de Bron moest zijn afgesneden. ‘Geen plezierige plaats voor de Herrezen Draak. Geen afzondering. Geloof jij dat hij de Herrezen Draak is, Beldeine?’ Deze keer wachtte ze op het antwoord.

‘Ja.’ Het klonk als een lang aangehouden zucht, en Beldeines angstige ogen zochten Verins gezicht. ‘Ja... maar hij moet... beschermd worden. De wereld moet... tegen hem... beschermd worden.’ Belangwekkend. Ze hadden allemaal gezegd dat de wereld tegen hem beschermd moest worden. Even belangwekkend waren de zusters die geloofden dat hijzelf ook bescherming nodig had. Over enkele zusters die dat gezegd hadden, was ze oprecht verbaasd geweest. Voor Verins ogen leek haar weving slechts een stel rommelige doorzichtige draden. Ze omsloten Beldeines hoofd in een vage gloed en er staken vier draden van Geest uit. Twee ervan, die tegenover elkaar lagen, trok ze aan, en het hele bouwsel viel enigszins in elkaar, zodat het bijna ordelijk leek. Beldeines ogen schoten wijd open en staarden naar iets ver weg.

Met besliste en zachte stem gaf Verin haar opdrachten. Het waren meer voorstellen, hoewel ze ze als bevelen formuleerde. Beldeine zou in zichzelf redenen moeten vinden om te gehoorzamen. Als ze dat niet deed, was dit alles verspilde moeite geweest. Na de laatste woorden trok Verin aan de twee andere draden van Geest, en het geheel kromp nog meer ineen. Ditmaal leek het echter of er een volmaakte orde ontstond, een duidelijker en ingewikkelder patroon dan het bewerkelijkste kant. Een voltooid patroon, bijeengehouden door dezelfde handeling die het ineen deed schrompelen. Deze keer bleef het verder krimpen rond Beldeines hoofd. De zwak glanzende draden verzonken erin en verdwenen. Haar ogen rolden in haar hoofd en ze sloeg met schokkende armen en benen om zich heen. Verin hield haar zo goed mogelijk vast, maar Beldeines hoofd rolde nog steeds alle kanten op en haar hielen trommelden op de tapijten. Binnenkort zou alleen de nauwkeurigste Schouwing duidelijk kunnen maken dat er iets gedaan was, en zelfs dat zou de aard van de weving niet verraden. Verin had dat zorgvuldig getest, en al zei ze het zelf, niemand kon haar in Schouwing overtreffen. Natuurlijk was dit hele bouwsel geen echte Wilsdwang, zoals de oude teksten die beschreven. Het weven ging pijnlijk langzaam, omdat het bij elkaar geharkt was, en er was de noodzaak voor een reden.

Het hielp behoorlijk als de ander zich kwetsbaar voelde, maar vertrouwen was zonder meer het belangrijkste. Zelfs als je iemand die achterdocht koesterde, verraste werkte het niet. Dat feit beperkte het gebruik bij mannen aanzienlijk; er waren maar weinig mannen die niet achterdochtig waren tegenover Aes Sedai. Afgezien van hun achterdocht waren mannen trouwens toch heel slechte proefkonijnen. Ze begreep niet waarom. De wevingen van de meeste meisjes waren immers bestemd voor hun vader of andere mannen. Iedere sterke persoonlijkheid zette vraagtekens bij zijn eigen handelingen – sommigen vergaten zelfs dat ze het gedaan hadden, wat weer heel nieuwe problemen opleverde – maar in het algemeen lag zoiets in de aard van mannen. Veel meer in hun aard. Misschien was het toch die achterdocht. Ja, er was zelfs een man geweest die zich had herinnerd dat de weving om hem gevormd werd, maar niet de opdrachten die ze hem had gegeven. De problemen die dat had opgeleverd! Niet iets wat ze nog eens wilde riskeren. Eindelijk werden Beldeines stuiptrekkingen minder en hielden op. Ze hief een vuile hand naar haar hoofd. ‘Wat... wat is er gebeurd?’ zei ze bijna onhoorbaar. ‘Ben ik flauwgevallen?’ Vergeetachtigheid was een ander voordeel van de weving, overigens niet onverwacht. Per slot van rekening mocht vader zich niet herinneren dat je hem die dure kleren had laten kopen.

‘Het is verschrikkelijk heet,’ zei Verin, en ze hielp Beldeine om rechtop te zitten, ik voelde me vandaag ook een paar keer licht in het hoofd.’ Van vermoeidheid, niet van de hitte. Zoveel saidar gebruiken vergde veel van je, vooral als je het die dag al vier keer gedaan had. De angreaal deed niets om de gevolgen te verzachten als je hem niet meer gebruikte. Ze had zelf ook wel een steuntje kunnen gebruiken. ik geloof dat dit wel genoeg is. Als je duizelig wordt, vinden ze misschien een werkje in de schaduw voor je.’ Dat vooruitzicht leek Beldeine helemaal niet op te vrolijken.

Verin wreef over de onderkant van haar rug en stak haar hoofd buiten de tent. Opnieuw hielden Coram en Mendan op met hun spelletje kattenbak. Aan niets was te merken of een van hen geluisterd had, maar ze zou er haar leven niet om durven verwedden. Ze zei hen dat ze klaar was met Beldeine en voegde er na enig nadenken aan toe dat ze een nieuwe waterkan nodig had, aangezien Beldeine de hare had omgegooid. Hun getaande huid werd donkerder. Dat zou doorgegeven worden aan de Wijze die Beldeine zou ophalen. Het zou haar nog wat meer helpen om haar beslissing te nemen. De zon stond nog hoog boven de einder, maar haar rugpijn zei haar dat het tijd was om er voor vandaag mee op te houden. Ze kon nog wel een zuster doen, maar dan zou ze dat de volgende ochtend in iedere spiervezel voelen. Haar ogen vielen op Irgain, die nu bij de vrouwen was die de manden naar de maalstenen brachten. Hoe zou haar leven verlopen zijn als ze niet zo nieuwsgierig was geweest, vroeg Verin zich af. Ze zou in ieder geval Eadwin getrouwd hebben en in Far Maddin zijn gebleven en niet naar de Witte Toren zijn gegaan. Bovendien zou ze dan allang gestorven zijn, net als de kinderen die ze nooit had gekregen, en ook haar kleinkinderen. Met een zucht wendde ze zich weer tot Coram. ‘Zou je, zodra Mendan terug is, Colinda willen zeggen dat ik Irgain Fatamed wil zien?’ De pijn in haar rug van morgen zou maar een soort boetedoening moeten zijn voor wat Beldeine over dat verspilde water te wachten stond. Ze deed het echter niet om die reden, zelfs niet uit nieuwsgierigheid. Ze moest nog steeds een taak volbrengen. Ze moest er op een of andere manier voor zorgen dat Rhand Altor in leven bleef, tot het zijn tijd was om te sterven.

De kamer had in een indrukwekkend paleis gepast, maar er zaten ramen noch deuren in. Het vuur in een goud marmeren haard gaf geen warmte af, en de vlammen verteerden geen houtblokken. De man aan een tafel met vergulde poten, midden op een zijden tapijt dat glinsterde van goud- en zilverdraden, gaf weinig om de praal van deze Eeuw. Het was nodig om indruk te maken, meer niet. Niet dat hij meer dan zichzelf nodig had om de hoogmoedigsten het hoofd te doen buigen. Moridin noemde hij zich, en waarlijk, niemand had ooit meer recht gehad om zichzelf Dood te noemen. Van tijd tot tijd streek hij verstrooid over een van de twee geestvallen die aan eenvoudige zijden koorden om zijn hals hingen. Als hij het bloedrode kristal van de cour’souvra aanraakte, bonsden de eindeloze diepten als hartkloppingen. Zijn aandacht was bij het spel voor hem op tafel. Drieëndertig rode en drieëndertig groene stukken, opgezet op een speelbord van dertien bij dertien vierkanten. De eerste zetten van een beroemd bordspel dat opnieuw tot leven was gebracht. Het belangrijkste stuk, de Visser, uitgevoerd in hetzelfde zwart-wit als het speelbord, stond nog steeds op zijn beginplaats op het middelste vierkant. Een complex spel, sha’rah, en allang voor de Oorlog van de Kracht oeroud. Sha’rah, tcheran en no’ri, het spel dat nu eenvoudig ‘steen’ heette, hadden elk hun eigen volgelingen gehad, die beweerden dat hun bordspel alle subtiliteiten van het leven zelf omvatte, maar Moridin had altijd de voorkeur aan sha’rah gegeven. Er waren nog slechts negen mensen die zich het spel herinnerden. Hij was er een meester in geweest. Het was veel ingewikkelder dan tcheran of no’ri. Het eerste doel was het nemen van de Visser. Dan pas begon het spel in ernst.

Er kwam een dienaar naderbij, een slanke en sierlijke jongeman die geheel in het wit gekleed was en een onbeschrijfelijke schoonheid bezat. Hij boog en bood een kristallen roemer op een zilveren blad aan. Moridin glimlachte, maar de glimlach bereikte nimmer zijn zwarte ogen, die levenlozer waren dan de dood. De meeste mensen zouden zich onder die blik ongemakkelijk hebben gevoeld. Moridin nam de roemer op en zond de dienaar met een handgebaar weg. De wijngaarden van dit tijdperk brachten een aantal voortreffelijke wijnen voort. Maar drinken deed hij niet.

De Visser hield zijn aandacht vast, lokte hem. Verschillende stukken nadden variabele zetten, maar alleen de eigenschappen van de Visser veranderden met de plaats waar hij stond. Op een wit veld was hij zwak in de aanval, maar snel en verreikend bij ontsnappingen; cp een zwart veld was zijn aanval sterk, maar was hij traag en kwetsbaar. In een spel tussen meesters veranderde de Visser vele malen van kamp. De groenrode eindrij om het speelbord kon door elk stuk bestreken worden, maar alleen de Visser kon erop staan. Niet dat hij veilig was, zelfs daar niet. De Visser was nimmer veilig. Als de Visser jouw stuk was, dan probeerde je hem naar een veld van jouw kleur te schuiven, achter de kant van je tegenstander. Dat betekende de overwinning, op de gemakkelijkste manier, maar dat was niet de enige. Als de tegenstander de Visser bezat, probeerde je hem geen andere keus te laten dan de Visser naar jouw kleur te bewegen. Elk punt van de doellijn kwam in aanmerking; het bezit van de Visser kon gevaarlijker zijn dan het gemis. Er was in sha’rah uiteraard een derde pad naar de overwinning, als je dat tenminste insloeg voor je zelf vastliep. Het spel draaide in dat geval altijd uit op een bloedbad, waarbij de overwinning pas vaststond bij de volledige vernietiging van de vijand. Hij had dat ooit eens geprobeerd, uit wanhoop, maar de poging was mislukt. Heel pijnlijk.

Plotseling vlamde de woede in Moridins geest op en zwarte vlekken dansten voor zijn ogen toen hij de Ware Bron greep. Een vervoering die pijn deed stroomde golvend door hem heen. Zijn hand sloot zich om de twee geestvallen en de Ware Bron omsloot de Visser en wierp het stuk de lucht in, slechts een ademteug verwijderd van het verpoederen, het totaal vernietigen. De roemer spatte in zijn hand uit elkaar. Zijn greep kwam dicht bij het verpletteren van de cour’souvra. De saa werd een wervelwind van zwart, maar belemmerde zijn blikveld niet. De Visser werd altijd afgebeeld als een geblinddoekte man met een hand tegen zijn zij, waaruit tussen zijn vingers door een paar bloeddruppels sijpelden. De reden daarvoor was, net als de oorsprong van de naam zelf, opgelost in de mist der tijden. Dat hinderde hem soms, maakte hem woedend; al de kennis die verloren kon raken bij het wentelen van het Rad, kennis die hij nodig had, kennis waar hij recht op had. Het recht!

Traag zette hij de Visser weer terug op het speelbord. Al even traag lieten zijn gekromde vingers de cour’souvra los. Geen reden tot vernietiging. Nog niet. Ijzige kalmte verving in een oogwenk zijn woede. Bloed en wijn dropen uit sneden in zijn hand zonder dat hij het merkte. Misschien kwam de Visser wel uit een vage restherinnering aan Rhand Altor, de schaduw van een schaduw. Het maakte niet uit. Hij merkte dat hij begon te lachen en deed geen moeite ermee op te houden. Op het speelbord stond de Visser te wachten, maar in het grootsere spel bewoog Altor al volgens zijn wensen. En heel spoedig... Het was erg moeilijk om een spel te verliezen als je beide zijden van het bord bespeelde. Moridin lachte zo hard dat de tranen over zijn gezicht rolden, maar hij was het zich niet bewust.