Wojna Honor

ROZDZIAŁ IV

Kapitan Thomas Bachfish, właściciel i dowódca uzbrojonego frachtowca Pirates’ Bane, był wysokim, chudym mężczyzną o szczupłej, poznaczonej zmarszczkami twarzy. Był też nieco przygarbiony, toteż mimo nienagannie skrojonego błękitnego munduru floty handlowej nie robił imponującego wrażenia. Podobnie jak jego mający około pięciu milionów ton statek. Na obszarze Konfederacji zaliczał się do dużych, ale mimo starannego utrzymania widać było, że liczy sobie przynajmniej pięćdziesiąt lat standardowych. Dla doświadczonego obserwatora było też wysoce prawdopodobne, że zbudowany został w nie istniejącej już stoczni Gopfert w systemie New Berlin. Niegdyś była to duża i dobrze prosperująca stocznia budująca nie tylko statki dla wszystkich większych firm w Imperium Andermańskim, lecz także okręty, głównie pomocnicze, dla Imperialnej Marynarki. Było to jednakże dość dawno temu. Teraz kształty frachtowca jednoznacznie świadczyły o jego wieku, nowa farba zaś sprawiała, że wyglądał jak wdowa po nieudanym liftingu.

Bachfishowi to nie przeszkadzało, a zdarzały się wręcz sytuacje, w których lekceważenie bardzo mu odpowiadało.

Ostatni raz kilka dni temu, czego dowody znajdowały się przed nim.

Stał sobie na galerii pokładu hangarowego z rękoma założonymi za plecy i z ponurą satysfakcją obserwował, jak ostatnia grupa tych dowodów jest ładowana na prom należący do imperialnego krążownika Todfeind. Człapiący między dwoma rzędami Imperialnych Marines piraci byli bardziej niż pokorni.

— Odeślemy kajdanki, gdy tylko ich zamkniemy, kapitanie — obiecał dowodzący kontyngentem Marines Oberleutnant der Sterne.

— Z przyjemnością poczekam — obiecał Bachfish nosowym tenorem.

— Może mi pan wierzyć, kapitanie, że cała przyjemność jest po naszej stronie. Razem trzydziestu siedmiu, tak?

— Zgadza się.

Oberleutnant wpisał tę cyfrę do meldunku i spojrzał na Bachfisha ze znacznie większym szacunkiem, niż oficerowie flot wojennych zwykle obdarzają kapitanów flot handlowych.

— Proszę wybaczyć ciekawość, Herr Kapitan, ale jak pan zdołał ich schwytać? — spytał uprzejmie Marinę.

Bachfish uniósł pytająco brew, toteż młodzieniec pospiesznie dodał:

— Chodzi mi o to, że zwykle to piraci biorą do niewoli załogi frachtowców, toteż taka odmiana jest miłą niespodzianką. Przyznaję, że kiedy dostałem rozkaz przylotu i zabrania ich od pana, sprawdziłem kilka rzeczy i dowiedziałem się, że nie pierwszy raz przekazuje nam pan złapanych piratów.

Bachfish przyjrzał mu się z namysłem. Oberleutnant der Sterne był odpowiednikiem porucznika w Royal Manticoran Navy. Przesłał już kompletny raport kapitanowi krążownika, którego prawnik miał też zaprzysiężone zeznania wszystkich oficerów i części załogi jego frachtowca. Była to standardowa procedura w Konfederacji, gdzie świadkowie akcji pirackich notorycznie nie mogli zeznawać na procesach tychże piratów. Natomiast z miny i tonu oficera było oczywiste, że dowódca Todfeinda nie uznał za stosowne poinformować go o szczegółach. I że młodziana wręcz zżerała ciekawość.

— Zdecydowanie wolę przekazywać złapanych piratów wam niż tubylcom, bo mam wówczas pewność, że nie spotkam się z nimi ponownie — wyjaśnił. — Oni też to wiedzą i dlatego są tacy nieszczęśliwi. Jeśli zaś chodzi o to, jak udało mi się wziąć ich do niewoli, to widzi pan, mój statek nie wygląda groźnie, ale posiada uzbrojenie równe większości ciężkich krążowników. Większość statków nie ma dość silnej konstrukcji, by można było zamontować tak silne uzbrojenie, nie wspominając już o stratach w przestrzeni ładunkowej, jakie to powoduje, ale mój statek nie jest taki jak większość. Tak na dobrą sprawę należałoby go nazywać okrętem, bo zbudowany został dla waszej floty jako uzbrojony transportowiec klasy Vogel jakieś siedemdziesiąt standardowych lat temu. Kiedy jakieś dobre dziesięć lat temu skreślono go ze stanu, udało mi się go tanio kupić. Powodem było poważne zużycie kompensatora bezwładnościowego, a poza tym był w całkiem dobrym stanie, więc nie sprawiło mi trudności doprowadzenie go z powrotem do stanu pełnej użyteczności, a przy okazji zmodyfikowanie różnych układów i zamontowanie cięższego od oryginalnego uzbrojenia. Ponieważ dobrze się zastanowiłem, jak je zamaskować, piraci nie wiedzą, co ich czeka, nim nie znajdą się naprawdę blisko albo nim nie przystąpią do abordażu „bezbronnej ofiary”. Najczęściej orientują się w chwili, w której otwieramy ambrazury — i jest to ostatnie, co w życiu widzą. Jeśli zaś chodzi o tych, których panu przekazałem, przeżyli tylko dlatego, że byli już w promie w drodze do nas, gdy ich statek i kamraci zmienili się w kulę plazmy. Jedyne, co mogli zrobić, to grzecznie zostawić broń na pokładzie i po zacumowaniu wychodzić pojedynczo przez śluzę awaryjną, czyli postąpić dokładnie tak, jak im kazaliśmy. Tylko samobójca próbowałby umknąć naszym artylerzystom.

Oberleutnant spojrzał w lodowate, błękitne oczy kapitana Pirates’ Bane i zdecydował się nie zadawać żadnego z pytań, które miał na końcu języka. Był pewien, że otrzymałby uprzejme odpowiedzi, ale w Bachfishu było coś, co zniechęcało do zbytniej poufałości…

Rozejrzał się po pokładzie hangarowym i stwierdził, że wszystko jest doskonale utrzymane i wszędzie panuje idealny wręcz porządek, ściany pokryte są świeżą farbą, a pokład tak czyściutki, że można by na nim serwować posiłek. Nie tylko jak na warunki panujące w Konfederacji ta jednostka była nietypowa — przypominała bardziej okręt wojenny i to szanującej się floty niż jakikolwiek statek, który widział, a miał okazję zwiedzić ich w ramach obowiązków wiele.

Ponownie spojrzał na Bachfisha i zasalutował, przyjmując postawę zasadniczą. Był to pierwszy kapitan floty handlowej, wobec którego tak się zachował, ale ten całkowicie zasługiwał na taki objaw szacunku. I to, że między Imperium a Gwiezdnym Królestwem Manticore, skąd pochodził, coraz bardziej rosło napięcie, nie miało tu znaczenia.

— Panie kapitanie, proszę mi pozwolić przekazać wyrazy podziwu od mojego dowódcy — powiedział oficjalnie. — I chciałbym dołączyć do nich własne.

— Dziękuję panu, panie Oberleutnant — odparł poważnie Bachfish.

— I może pan być pewien, że tych piratów już pan nie zobaczy — dodał Marine z zimnym uśmiechem.

Todfeind oddalał się ze stałym przyspieszeniem, a stojący na mostku Pirates’ Bane kapitan Bachfish przyglądał się w zamyśleniu obrazowi ciężkiego krążownika widocznemu na głównym ekranie wizualnym. Przez moment w jego oczach widać było żal i smutek, ale zniknęły one równie szybko, jak się pojawiły. Odwrócił się do dyżurnej wachty i oświadczył z lekkim uśmiechem:

— Cóż, dość czasu zmarnowaliśmy na obywatelski obowiązek.

Odpowiedziały mu rozmaite ale uśmiechy. Bachfish mógł nie stracić akcentu i wymowy identyfikujących go natychmiast jako pochodzącego z Manticore, ale ostatnie czterdzieści lat standardowych spędził w Konfederacji, a załoga, którą zebrał, była — podobnie jak większość w tym rejonie — zbieraniną ludzi wywodzących się dosłownie zewsząd. Byli w niej urodzeni w Imperium, Królestwie Manticore, Lidze Solarnej czy nawet w Ludowej Republice, choć tych akurat było najmniej, no i oczywiście tubylcy z Konfederacji Silesiańskiej. Łączyło ich jedno, podobnie jak członków załogi siostrzanej jednostki Ambuscade: zaciągnęli się, pod warunkiem że ich statki nigdy nie poddadzą się piratom, kaprom czy innym rajderom panoszącym się po okolicy. Może nie najwłaściwsze w stosunku do nich było określenie misjonarze, choć także mieli do spełnienia misję. Tyle że niczego nie głosili, a działali — zwalczali piractwo, nie aktywnie poszukując piratów, ale niszcząc każdego, który próbował ich zaatakować.

A było ich zadziwiająco wielu.

Nikt na pokładzie nie był pewien, co konkretnie spowodowało, że ich kapitan spędził ostatnie czterdzieści lat, najpierw zbierając środki, by kupić i uzbroić, a potem utrzymać dwa prywatne statki-pułapki. Nikt też, może z wyjątkiem dowódcy Ambuscade, kapitan Laurel Malachi, i pierwszego oficera Pirates’s Bane Jinchu Grubera, nie miał pojęcia, w jaki sposób zdołał oba zarejestrować jako okręty pomocnicze Marynarki Konfederacji, co pozwalało na obejście zakazu uzbrajania prywatnych jednostek. Niewiele ich to jednak obchodziło i ważne było, że jako jedyni w Konfederacji, rozpoczynając kolejny lot, mogli mieć pewność, że bezpiecznie dotrą do celu, czy napotkają po drodze piratów czy nie. Bo jeśli napotkają, będzie to zdarzenie pechowe dla piratów, nie dla nich.

A słuchali Bachfisha dlatego, że każdy z nich miał do wyrównania rachunki z szumowinami galaktyki terroryzującymi od lat Konfederację pod postacią piractwa wszelkiej maści i odmian. Dlatego nie zadawali pytań i poddali się wojskowej dyscyplinie oraz ciągłym ćwiczeniom w posługiwaniu się bronią tak pokładową, jak i ręczną.

Z początku spowodowało to dużą rotację ochotników, ale zostali tylko ci, którym naprawdę zależało, i skład załóg od dawna prawie się nie zmieniał. Osiągnięto lepszy poziom wyszkolenia niż załogi niejednej floty wojennej. Na dodatek poza przyjemnością wyrównywania rachunków z piratami zarabiali naprawdę dobrze, gdyż gwarancja, że ładunek dotrze do celu nienaruszony, pozwalała Bachfishowi żądać stawek nadzwyczajnych jak na obowiązujące na obszarze Konfederacji.

Z drugiej strony Thomas Bachfish wiedział, że większość oficerów dowolnej floty wojennej doznałaby szoku na samą myśl, że ma przyjąć do załogi znaczną część ludzi służących pod jego rozkazami. Sam kiedyś pewnie zastanawiałby się nad niektórymi. Ale tak było dawno temu; obecnie czuł dumę, że tak dobrze ich zgrał i wyszkolił. Wiedział, i nie była to fałszywa duma, że załogi obu jednostek mogłyby nawiązać równą walkę z ciężkimi krążownikami najlepszych flot, a z krążownikami liniowymi większości.

Spojrzał na ekran wizualny, zmarszczył brwi i przeniósł spojrzenie na ekran taktyczny, także zamontowany na mostku. Oprócz silnego uzbrojenia statek posiadał nowoczesne szerokopasmowe sensory wojskowego typu oraz system kierowania ognia o kilka generacji przewyższające te, w jakie wyposażone były okręty Marynarki Konfederacji. Dostrzegł opis parametrów wyświetlony przy symbolu imperialnego krążownika i jeszcze bardziej zmarszczył brwi. Podszedł do stanowiska oficera taktycznego i pochylił się nad ekranem.

— Mogę w czymś pomóc, skipper? — spytała porucznik Roberta Hairston, wyczuwając jego obecność.

— Mhm — mruknął i zamiast odpowiedzi wpisał na klawiaturze polecenie.

Na ekranie wyświetliły się dokładniejsze dane taktyczno-techniczne Todfeinda, w tym jego masa. Porucznik Hairston porównała ją z przyspieszeniem okrętu i także zmarszczyła brwi.

— Wygląda na to, że trochę mu się spieszy — oceniła.

— Można by to tak nazwać — zgodził się Bachfish. Wyprostował się i potarł podbródek, nie spuszczając wzroku z ekranu. Todfeind nie należał do najnowszych — jego klasa pojawiła się około dziesięciu standardowych lat temu, więc przy masie 400 000 ton jego maksymalne przyspieszenie winno wynosić około 500 g. Ponieważ Imperialna Marynarka podobnie jak wszystkie inne ograniczała dopuszczalne maksymalne przyspieszenie do około 80% teoretycznego, powinien rozwijać około 400g. A z odczytu sensorów wynikało, że leci z przyspieszeniem 475 g.

— Jest na granicy wydolności kompensatora — dodała Hairston.

Bachfish spojrzał na nią i już miał coś powiedzieć, ale rozmyślił się. Uśmiechnął się tylko, poklepał ją po ramieniu i spojrzał na pierwszego oficera.

— Wiem, że w umowie mamy standardową klauzulę zezwalającą na opóźnienie spowodowane aktywnością piratów na trasie, ale straciliśmy trochę więcej czasu, niż się spodziewałem. Sądzę, że uda nam się to nadrobić, jeśli przekonamy Santerro, by wpuścił nas poza kolejką do tranzytu w Broadhurst, ale chciałbym tam dotrzeć w miarę szybko, Jinchu.

— Rozumiem — odparł Gruber i wskazał głową astrogatora. — Larry obliczył nowy kurs, ledwie przekazaliśmy gości.

— To mi się podoba — uśmiechnął się Bachfish. — Posłuszni podwładni odgadujący intencje dowódcy! Doskonale, Jinchu. Ponieważ mamy przed sobą długą drogę, nie ma co marudzić. Ruszamy!

— Rozkaz, panie kapitanie — potwierdził Gruber. — Larry, słyszałeś polecenie. Schodzimy z orbity.

— Aye, aye, sir — potwierdził formalnie astronawigator.

Bachfish powoli podszedł do swego fotela i usiadł. Nikt, kto by go obserwował, nie domyśliłby się, że ledwie zwracał uwagę na aktywność, jaka zapanowała na mostku, pochłonięty analizą tego, co mogło oznaczać znacznie wyższe przyspieszenie Todfeinda.

Istniała możliwość, że Hairston miała rację — przyspieszenie było duże, ale nadal mieściło się w granicach bezpieczeństwa kompensatorów używanych przez Imperialną Marynarkę. Tyle że ledwo ledwo, a podobnie jak Royal Manticoran Navy Imperialna Marynarka była zagorzałym przeciwnikiem podejmowania niepotrzebnego ryzyka, jak też zbędnego obciążania kompensatorów i węzłów napędu. Skoro więc kapitan krążownika zdecydował się na takie przyspieszenie, czas musiał go naprawdę naglić.

Hairston nie wiedziała, iż zaprosił on Bachfisha i jego starszych oficerów na kolację. Imperialna Marynarka z zasady nie okazywała takiej uprzejmości kapitanom frachtowców, toteż Bachfish miał wielką ochotę skorzystać z zaproszenia, niestety to, co powiedział Gruberowi, było prawdą. Zwłoka wywołana zniszczeniem piratów i dostarczeniem więźniów na najbliższy imperialny okręt była zbyt duża, więc z żalem odmówił. Skoro jednak Kapitan der Sterne Schweikert je wystosował, musiał mieć dość czasu, by w razie akceptacji je zrealizować, a oficjalny posiłek trwał z zasady z dwie lub trzy godziny.

A to z kolei znaczyło, że nigdzie mu się specjalnie nie spieszy, czyli że odlatując, nie rozwinął granicznego przyspieszenia.

Imperialna Marynarka musiała więc w końcu odkryć sekret zmodyfikowanych kompensatorów bezwładnościowych nowej generacji, które od paru ładnych lat posiadała wyłącznie Royal Manticoran Navy.

Co prawda Thomas Bachfish Królestwo Manticore odwiedził przez te 40 lat standardowych ledwie z dziesięć razy i większość jego starych przyjaciół i współpracowników doszła do smutnego wniosku, że stał się w praktyce mieszkańcem Konfederacji jak już nie mógłby sobie wybrać lepszego miejsca, ale nie była to prawda. A raczej nie cała prawda. Zawsze był na bieżąco z tym, co dzieje się w Gwiezdnym Królestwie Manticore, wiedział, że RMN nie będzie zachwycona wieścią, że okręty imperialne są teraz równie szybkie jak jej własne.

Zakładając naturalnie, że ktokolwiek w obecnej Admiralicji zechce łaskawie uwierzyć w taką informację.