Wojna Honor

ROZDZIAŁ II

— Co oni, do cholery, sobie wyobrażają, że robię? — warknęła Eloise Pritchart.

Prezydent Republiki Haven złapała teczkę z dokumentami i potrząsnęła nią przed nosem admirała Thomasa Theismana, który właśnie wszedł do jej prywatnego gabinetu. Minę miała tak wściekłą, że sekretarz wojny spojrzał na nią zaskoczony. Pritchart o platynowych włosach i topazowych oczach była jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie w życiu spotkał, i nawet wściekły grymas nie szpecił jej rysów, tyle że naprawdę rzadko gościł na jej twarzy. Jedną bowiem z jej zalet, a główną, dzięki której przeżyła pod rządami terroru Urzędu Bezpieczeństwa, była zdolność zachowywania spokoju i nieprzeniknionego wyrazu twarzy w najdramatyczniejszej nawet sytuacji.

— Kto sobie wyobraża i co niby robi? — spytał uprzejmie, siadając w wygodnym fotelu.

Fotel stał przed biurkiem i umożliwiał siedzącemu w nim obserwowanie zapierającego dech w piersiach widoku na centrum Nouveau Paris. Prawie zakończono już odbudowę zniszczeń po eksplozji nuklearnej, która zniszczyła Octagon. Na jego miejscu stał jeszcze wspanialszy budynek dowództwa floty zwany New Octagon. Theisman przyjrzał mu się, nie kryjąc zadowolenia.

— Cholerny rząd cholernego Królestwa, oto kto! — prychnęła jadowicie Pritchart i rzuciła teczkę na blat biurka.

Dopiero w tym momencie Theisman dojrzał nalepkę identyfikującą zawartość jako oficjalne dokumenty departamentu stanu i skrzywił się odruchowo.

— Wnoszę, że nasze najnowsze propozycje nie spotkały się z przychylnym przyjęciem — zauważył nadal tym samym tonem.

— Nie spotkały się z żadnym przyjęciem! Głucha cisza, jakbyśmy ich w ogóle nie wysłali!

— Nie pierwszy raz stosują tę metodę, by przeciągać negocjacje, Eloise. I bądźmy szczerzy: do niedawna nie mieliśmy nic przeciwko temu.

— Wiem.

Odchyliła się na oparcie fotela, odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się przepraszająco — nie za to, że czuła złość, ale że ją w ten sposób okazała. Bo jeśli ktokolwiek w galaktyce zasłużył sobie na to, by nie miała prawa okazywać złego humoru, był to właśnie Thomas Theisman. To on bowiem wraz z towarzyszem komisarzem Urzędu Bezpieczeństwa Dennisem LePikiem przeprowadził udany zamach stanu, pozbawiając władzy i życia ostatniego ocalałego członka Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego — Oscara Saint-Justa. Jak zginął ten ostatni, nigdy oficjalnie nie podano, natomiast wieść niosła, że Theisman zastrzelił go własnoręcznie zaraz po ujęciu. Co było najrozsądniejszym możliwym rozwiązaniem, bo ostatnie, czego potrzebowała Ludowa Republika Haven, to pokazowy proces i nieuchronne czystki wśród najfanatyczniejszych zwolenników dyktatora.

Naturalnie to, czego potrzebowałaby Ludowa Republika, nie miało już znaczenia, ponieważ Ludowa Republika już nie istniała. I to także była zasługa admirała Thomasa Theismana.

Mężczyzna siedzący po drugiej stronie mahoniowego mebla wykonanego przez Sandovala naprawdę nie robił wrażenia kogoś wybitnego, a wątpiła, by wielu obywateli Republiki Haven zdawało sobie sprawę, ile tak naprawdę mu zawdzięczają. Już samo pozbycie się Saint-Justa zasługiwało na dozgonną wdzięczność, ale zasługi Theismana nie kończyły się na tym. Jeszcze bardziej zaskakujące dla wszystkich, którzy go nie znali osobiście, było to, że nie sięgnął po władzę. Zastrzegł dla siebie połączone stanowisko sekretarza wojny i szefa operacyjnego floty — to ostatnie odtworzone po wieloletniej przerwie — i kategorycznie odmówił jakiegokolwiek wykorzystywania tej władzy do prywatnych celów. Kilku oficerów flagowych nie podzielających tej jego zasady błyskawicznie przekonało się, że to poważny błąd. Biorąc pod uwagę, jak nadużywano władzy i stanowisk w poprzednich dwóch systemach rządów, trudno było się dziwić przeciętnym obywatelom, że nie mogli uwierzyć w tę nagłą zmianę.

Naturalnie bardzo niewielka liczba tychże obywateli zdawała sobie sprawę, jak desperacko Theisman unikał objęcia stanowiska, które ostatecznie przypadło w udziale Eloise Pritchart. A robił to częściowo dlatego, że był świadom, iż brakuje mu wielu cech niezbędnych politykowi. Jak choćby zdolności do kompromisów. Rozumiał konieczność ich zawierania, ale psychicznie nie był do tego zdolny. Nie przeszkadzało mu to drobiazgowo i trafnie analizować całego procesu — często znajdował rozwiązania, na które ona nie wpadła, ale nie potrafił się dogadywać i był na tyle rozsądny, że zdawał sobie z tego sprawę.

Był też zaskakująco pozbawiony ambicji jak na kogoś, kto doszedł do takiego stopnia w Ludowej Marynarce. Fakt, spore znaczenie w tempie awansowania miały czystki oraz krytyczna sytuacja na froncie, ale to właśnie stwarzało doskonale warunki dla młodych, zdolnych i ambitnych oficerów. A przeżycie po osiągnięciu stopnia flagowego było nie lada sztuką, gdyż z jednej strony UB rozstrzeliwało każdego dowódcę, który nie wykonał często niewykonalnego rozkazu, z drugiej zaś Oscar Saint-Just podejrzewał każdego zbyt kompetentnego oficera Ludowej Marynarki o spiskowanie przeciwko Ludowej Republice, a zwłaszcza Komitetowi Bezpieczeństwa Publicznego. Eloise doskonale wiedziała, jak to w praktyce działało, bo podobnie jak Dennis LePik miała wątpliwą przyjemność należeć do grona aniołów stróżów, czyli komisarzy ludowych narzuconych przez Saint-Justa zdolniejszym oficerom flagowym. Pechowo dla Saint-Justa tak raporty jej, jak i Le-Pika niewiele miały wspólnego z rzeczywistością.

Prawdę mówiąc, nie sądziła, że to przeżyje, podobnie zresztą jak ten, kogo miała szpiegować, a w kim się zakochała — admirał Javier Giscard. I nie przeżyliby, gdyby Thomas Theisman nie zajął się tak skutecznie towarzyszem sekretarzem bezpieczeństwa.

Natomiast uczciwość nakazywała przyznać bez fałszywej skromności, że od tamtej pory osiągnęli wiele. Pritchart przed rewolucją była dowódcą brygady Delta i jednym z przywódców Kwietniowców. Dlatego Saint-Justowi tak zależało na pozyskaniu jej do współpracy. Kwietniowcy bowiem powszechnie uznawani byli za najbardziej godzien szacunku z ruchów występujących przeciwko Legislatorom. No i za najskuteczniejszy. Zgodziła się, podobnie jak Kevin Usher, by przetrwać, bo wiedziała, że ci, którzy otwarcie pozostaną przy starych ideałach, kolejno i po cichu znikną.

I tak też się stało.

Często czuła się winna, choć zdawała sobie sprawę, że jest to nielogiczne. Dzięki temu, co zrobiła, mogła pomóc innym, a gdyby otwarcie trwała przy starych zasadach, może i postąpiłaby szlachetnie, ale byłaby trupem nie mającym na nic żadnego wpływu, co byłoby niewybaczalną głupotą. Należało żyć, by móc walczyć o te zasady, i tak też postąpiła. Ona, Giscard, Kevin i kilku innych.

Gdyby Theisman się spóźnił, nie przeżyliby tej walki. A jej przeszłość była dla Theismana tak samo użyteczna jak dla Saint-Justa, bo potrzebował kogoś, kogo mógłby uczynić głową państwa. A najdziwniejsze było to, że on naprawdę nie chciał tego stanowiska ani też władzy z nim związanej. W pewnym momencie także w to nie uwierzyła, no ale gdy odwołał ją wraz z resztą Dwunastej Floty do systemu Haven, by wzmocnić swoje siły, prawie go nie znała.

Do powrotu przekonały ją dwie rzeczy: po pierwsze Theisman zawsze cieszył się reputacją człowieka pozbawionego ambicji politycznych, po drugie Giscard i Tourville, którzy znali go od lat, uważali go za uczciwego. Mimo to postępowali nader ostrożnie, a jej samej dosłownie mowę odebrało, gdy Theisman poinformował ją, że chce, by to właśnie ona zorganizowała nowy rząd.

Naturalnie nie znaczyło to, że Theisman natychmiast oddał jej całą władzę. Był odpowiedzialny za uniemożliwienie całkowitego rozpadu Ludowej Republiki i choć to ona była czynnikiem jednoczącym, on miał doświadczenie niezbędne, by wykonać to zadanie. W końcu przeważyło to, że jej związek z Giscardem był podobny do jego związku z LePikiem (naturalnie bez elementu miłosnego). Znał Giscarda i ufał mu, toteż doszedł do wniosku, że może zaufać i jej. A najbardziej zaskoczyło ją to, że od początku jasno wyraził, jak sobie to wyobraża, i że nie miał najmniejszych skłonności do zostania władcą marionetek czy szarą eminencją. Postawił tylko dwa warunki: że pełnię władzy nad wojskiem odda jej, gdy zagrożenie rozpadu państwa przestanie istnieć, drugi — że udowodni mu, iż tak samo jak on jest zdecydowana przywrócić starą konstytucję. Konstytucję Republiki Haven, nie zaś tworu, który ustanowił urząd dziedzicznego prezydenta i potwierdzał dynastyczną władzę Legislatorów. Chodziło o starą konstytucję, zgodnie z którą prezydent i władze reprezentowali wolę wyborców i byli przed nimi odpowiedzialni. A wyborcy nie byli jedynie maszynkami do głosowania.

Pritchart poczuła nieomal cześć, gdy zdała sobie sprawę, że ma do czynienia z prawdziwym romantykiem wierzącym w rządy prawa, wiążącą moc danego słowa i niewzruszalność zasad osobistej odpowiedzialności. W nieco abstrakcyjny sposób była ciekawa, czy zawsze był tak na bakier z rzeczywistością, czy też taki wykształcił w sobie mechanizm obronny, obserwując, jak jego państwo pogrąża się w szaleństwie. W sumie było to bez znaczenia, toteż nie zaprzątała sobie tym głowy. Istotne było to, że Theisman był prawdziwie oddany ideałom stanowiącym podstawę ruchu Kwietniowców.

Oraz to, że w głębi duszy była równie beznadziejną romantyczką jak on.

I tak oto w osiemnaście standardowych miesięcy od śmierci Oscara Saint-Justa Eloise Pritchart nie tylko stworzyła rząd tymczasowy i wygrzebała ze śmietnika historii konstytucję, ale została pierwszym od ponad dwóch wieków wybranym w powszechnych wyborach prezydentem Republiki Haven i odzyskała pełnię władzy nad siłami zbrojnymi. A Thomas Theisman pozostał sekretarzem wojny.

I wielokrotnie w ciągu tego czasu miała ochotę zastrzelić go za to.

— Wiesz, że jesteś tchórzem? — spytała niespodziewanie.

— Wiem. Tak się czasami przejawia instynkt samozachowawczy.

— Tak to sobie wymyśliłeś? — przekrzywiła głowę. — Popatrz, a ja sądziłam, że to połączenie lenistwa i skłonności do wystawiania kogoś innego na linię ognia.

— Nieodparta skłonność, prawdę mówiąc — poprawił ją i wzruszył ramionami. — To nie jest aż takie zabawne, jak bym chciał. Sądzę, że znam swoje ograniczenia, i wiem, że nie zdołałbym w żaden sposób osiągnąć tego, czego ty dokonałaś. Wiem, że beze mnie by ci się to nie udało, ale to nie przekreśla twoich osiągnięć.

Eloise machnęła energicznie ręką, zaskoczona szczerością brzmiącą w jego głosie.

— W każdym razie udało ci się tak wszystko zorganizować, żeby nie mieć nic do czynienia ani z dyplomatami Królestwa, ani z resztą rządu dowiadującego się o kolejnych etapach negocjacji pokojowych.

— A co tym razem wymyślili, naturalnie poza odmową przyjęcia naszych propozycji?

— Nic. Absolutnie nic. Tyle że oni nie muszą nic robić, by stworzyć nam poważne problemy, i doskonale o tym wiesz.

— Wiem — przyznał, wzruszając kolejny raz ramionami. — Ale jak już wcześniej powiedziałem, to, że oburącz nie potrafią znaleźć własnej dupy, było dla nas przydatne. Przynajmniej nie musieliśmy się nimi martwić, ganiając z Lesterem i Javierem i szczając na pożary w okolicy.

— Fakt — zgodziła się Pritchart.

Nie wszyscy bowiem z radością przyjęli przewrót Theismana. Z początku kontrolował wyłącznie Flotę Systemową i system Haven. Fakt, była to największa formacja Ludowej Marynarki, ale tylko jedna. W ciągu pierwszych trzech standardowych miesięcy dwie trzecie centralnie położonych systemów uznało rząd tymczasowy, podobnie jak przytłaczająca większość Ludowej Marynarki. Ale nie wszystkie formacje tak postąpiły, a dodać do tego jeszcze należało całe eskadry okrętów Urzędu Bezpieczeństwa.

Dlatego właśnie nader szczęśliwym zrządzeniem losu było, iż nowy rząd Królestwa Manticore uznał za stosowne kontynuować negocjacje zapoczątkowane przez Saint-Justa. Bo gdyby zdecydował się kontynuować walkę, z Ludowej Republiki nie zostałoby nic w ciągu paru tygodni, a najdalej miesięcy. Szczęśliwie też większość lokalnych watażków, którzy nie uznali nowego rządu, nie zdołała osiągnąć porozumienia i stworzyć wspólnego frontu, bo wówczas Republika stanęłaby w obliczu wojny domowej. Częściowo była to zasługa błyskawicznych działań podjętych przez Theismana, Giscarda i Tourville’a, a częściowo braku wzajemnego zaufania i zdolności dalekowzrocznego planowania u przeciwników. Przeciągające się więc negocjacje z Królestwem Manticore były wszystkim na rękę, a ją dodatkowo rozpraszała prawie ciągła nieobecność Giscarda dowodzącego jedną z ważniejszych flot tłumiących bunty.

Na szczęście nigdy nie wątpiła, że Theismanowi uda się ta pacyfikacja… o ile Królewska Marynarka nie będzie się wtrącać, gdyż podjęcie przez nią ofensywy oznaczałoby szybki koniec i rządu centralnego, i wszystkich niezadowolonych z jego istnienia. I to nawet jeśli ich prawem kaduka zajęte systemy znajdowały się na przeciwległym krańcu Republiki niż atakująca flota Sojuszu. To, że nie potrafili się między sobą dogadać, skróciło czas, jakiego Theisman potrzebował na poradzenie sobie z większością z nich.

— Wiem, jak ważne było utrzymanie ich przy stole, dopóki nie skończymy porządków — powtórzyła. — Ale jeśli się nie mylę, to porządki w zasadzie skończyliśmy, prawda?

— Właściwie tak. W ciągu najbliższych dni spodziewam się raportu od Javiera i byłbym bardzo zaskoczony, gdyby nie znalazła się w nim informacja o końcu Mikasinovicha.

— Naprawdę? — ucieszyła się Pritchart.

Towarzysz generał Silas Mikasinovich był ostatnim poważnym problemem — w jakiś sposób zdołał stworzyć sobie miniimperium obejmujące sześć systemów planetarnych i zgromadzić dość okrętów i funkcjonariuszy byłego UB, by stanowić poważny orzech do zgryzienia. Dlatego Theisman zostawił go na koniec.

— Naprawdę, choć podejrzewam, że będziesz zmuszona zgodzić się na amnestię i wygnanie tak jak wobec paru innych. Będzie to szybsze i prostsze, a sądzę, że nasz ulubieniec jest wystarczającym realistą, by zdawać sobie sprawę, że obecnie to jego jedyna szansa.

— Niech już będzie, byleby poddał wszystkie okręty liniowe i nie wracał do Republiki — zgodziła się ponuro Pritchart.

— Tego możesz być pewna — zapewnił ją poważnie.

Z tego co wiedział, jak dotąd żaden większy od krążownika liniowego okręt, czy to Ludowej Marynarki, czy UB nie zniknął bez śladu. Sporo mniejszych zajęło się piractwem, głównie w Konfederacji, choć nie tylko, i chwilowo nie mógł na to nic poradzić, ale zdołał zapobiec dołączeniu do nich jakiegokolwiek okrętu liniowego. I miał zamiar utrzymać ten stan rzeczy.

— Jeśli rozwiążemy problem Mikasinovicha, to po tym jak Lester skończył z Carsonem zostaną nam cztery odizolowane enklawy. Na pierwszy ogień pójdą Agnelli i Listerman, a za cztery do sześciu miesięcy nie zostanie po nich ślad — oznajmił spokojnie Theisman. — I to będzie rzeczywisty koniec sprzątania.

— Doczekać się nie mogę — odparła z uśmiechem, po czym spoważniała niespodziewanie. — Tyle że pod pewnymi względami tylko pogorszy to sprawę. Jak długo masz z kim walczyć na różnych frontach domowych, mogę korzystać z ich obecności, by utrzymywać napaleńców na jakiej takiej smyczy.

— Masz na myśli Giancolę i jego bandę? — spytał. Pritchart kiwnęła głową.

— Toż to idiota! — prychnął Theisman.

— Idiota czy nie, a choć go naprawdę nie cierpię, nie sądzę, by był głupi, ale jest sekretarzem stanu — przypomniała chłodno Pritchart. — Przyznaję też, że jedynym powodem nominowania go był polityczny oportunizm, nie zaś podziw dla jego intelektu, którego jakoś nie czułam. Powód ten jest zresztą nadal aktualny.

— Co, przyznaję, nie wpływa ani na moją ocenę jego osoby, ani faktu, iż zajmuje to właśnie stanowisko.

— Byłabym bardzo zdziwiona, gdyby było inaczej — burknęła Pritchart, spoglądając średnio życzliwie na oprawioną kopię konstytucji wiszącą na ścianie.

Wśród różnych podpisów widniejących u dołu był i jej, i Arnolda Giancoli, bo należał on do delegatów, którzy przysięgali odtworzyć Republikę Haven w jej oryginalnym kształcie. Nie było natomiast podpisu Theismana, co uważała za jedną z większych złośliwości losu.

I w niczym nie zmieniało przykrej prawdy, że przynależność do konwencji konstytucyjnej była jedną z naprawdę niewielu rzeczy, jakie łączyły ją i Giancolę. Niestety, to nie wystarczyło, by utrzymać go poza rządem.

Arnold Giancola był urzędnikiem skarbu niższego szczebla za prezydenta Harrisa i podobnie jak setki tysięcy innych biurokratów utrzymał swoją pozycję pod rządami nowej władzy. W jego przypadku była to dystrybucja Doli w stolicy. Ani jego, ani pozostałych nikt nie pytał, czy chcą służyć nowej rewolucyjnej władzy czy nie, ponieważ państwo musiało funkcjonować, a Oscar Saint-Just miał wiele sposobów, by to zapewnić. Czystki objęły tylko ludzi na najwyższych stanowiskach. Wszystko natomiast wskazywało na to, że Giancola był kompetentniejszy od przeciętnego urzędnika i szczerze troszczył się o Dolistów znajdujących się w sferze swej jurysdykcji. Pritchart miała spore trudności, by w to uwierzyć, ale jak dotąd nic nie zaprzeczało tej właśnie wersji.

Przyciągnęło to uwagę nowych zwierzchników i po czterech czy pięciu latach standardowych przeniesiono go do departamentu stanu, gdzie zawsze potrzebni byli uzdolnieni administratorzy. Tu spisał się równie dobrze i szybko awansował, toteż wrócił do departamentu skarbu, gdy Rob Pierre nominował Avrama Turnera na wykonawcę olbrzymiego pakietu reform ekonomicznych. Powrót do departamentu stanu oznaczał też powrót do starego sąsiedztwa, gdzie prosperował pomimo chronicznych problemów wywołanych przez reformy. W końcu był doświadczonym administratorem obdarzonym na dodatek talentem zdobywania sobie lojalności podwładnych, robił też poza tym, co mógł, by zminimalizować skutki reform dla osób, za które czuł się odpowiedzialny. W rezultacie po upadku Komitetu dysponował poważną bazą zupełnie szczerego poparcia obywateli stolicy.

Wykorzystał ją rozsądnie — brat Jason został senatorem, kuzyn Gerard Młodszy posłem, a on sam odegrał poważną rolę w reorganizacji stolicy po zamachu Theismana. Miał najwyraźniej większe ambicje, ale zdał sobie sprawę, że jeśli spróbuje je zrealizować, Theisman rozgniecie go jak pluskwę i zaraz o tym zapomni. Skupił się więc na organizowaniu sobie w mieście potężnej machiny politycznej, co mu się nad podziw udało. To zapewniło mu nie tylko uczestnictwo w konwencji, ale pozwoliło wpłynąć na wybór co najmniej ośmiu senatorów (w tym także i siebie) oraz stosownej liczby reprezentantów do Kongresu.

I uczyniło zeń jedynego naprawdę poważnego kontrkandydata Pritchart w pierwszych wyborach prezydenckich przeprowadzonych zgodnie z odtworzoną konstytucją. Ponieważ okoliczności tych wyborów były, jakie były, Pritchart jako szefowa rządu tymczasowego, który dotrzymał obietnicy i doprowadził w terminie do wyborów, cieszyła się powszechnym poparciem, a na dokładkę miała też pełną aprobatę Theismana, wynik był z góry przesądzony. W sumie kandydatów było siedmioro, a Eloise zdobyła 73% głosów. Ale Giancola uzyskał 19%, co było olbrzymim sukcesem — pozostała piątka miała łącznie 8% głosów.

W wyniku wyborów Arnold Giancola stał się drugą co do ważności postacią polityczną w państwie i tego niestety nie sposób było kwestionować. Dlatego właśnie Pritchart zaproponowała mu teoretycznie najważniejsze stanowisko w rządzie. Teoretycznie, gdyż de facto miał je Theisman, łącząc funkcję cywilnego zwierzchnika sił zbrojnych i głównodowodzącego floty. Natomiast Giancola był trzeci i zgodnie z konstytucją, gdyby jej się coś stało, na trzy miesiące objąłby kierowanie rządem i nadzorował specjalne wybory prezydenckie.

Pritchart nie była zachwycona tym, że zaszedł tak wysoko, ale nie miała wyboru — musiała mu zaproponować jakieś ważne stanowisko, bo inaczej w Kongresie zrobiłby się szum. Giancola zaś szczerze wierzył w swoją wizję przyszłości Republiki i jten patriotyzm w znacznym stopniu umożliwił mu stworzenie politycznych sojuszy. I uwierzenie, że ma do spełnienia misję dziejową, przez co stał się znacznie niebezpieczniejszy. Wiążąc go z rządem, miała nadzieję przekonać go, by na tych kilka krytycznych dla państwa lat patriotyzm przedkładał nad ambicje.

Zgodnie z konstytucją, przyjmując stanowisko w rządzie, musiał zrezygnować z fotela senatorskiego, i założyła, że dzięki temu stanie się mniej groźny, bo będzie go miała cały czas na oku i w razie konieczności odwoła się do jego lojalności jako członka rządu. Pomyliła się. Raz dlatego, że zorganizował wybór brata na swoje miejsce, całkowicie legalnie, ma się rozumieć, dwa dlatego, że nie chciał lub nie mógł już zapanować nad ambicjami. Pojął, że musi działać według innych reguł, i dostosował się, budując nie tylko coraz silniejszą frakcję w Kongresie, ale także wsparcie w rządzie. Groziło to koszmarnymi konsekwencjami, ale jak dotąd nie miała podstaw, by zażądać jego rezygnacji. Dla nikogo nie ulegało wątpliwości, że jego celem jest odebranie jej prezydentury w następnych wyborach, czyli za cztery lata standardowe, ale problemy zaczął stwarzać znacznie wcześniej.

Tyle że jak na razie nie były one jeszcze warte otwartej wojny.

A przynajmniej tak sądziła.

— Ten idiota ma swoje plany, Tom, i wiesz o tym — powiedziała, przerywając milczenie.

— Nadal żywię nadzieję, że przekroczy granicę i da mi okazję, by się go pozbyć, ale coraz mniejszą. Zbyt dobrze się zabezpiecza. A jeśli ci durnie nadal będą torpedowali negocjacje, tylko mu wydatnie pomogą.

— A to dlaczego? — zdziwił się Theisman. — Postawa rządu Królestwa Manticore wkurza go od wielu miesięcy, więc dlaczego teraz ma to być takie ważne?

— A dlatego, że senator Jason Giancola w zeszłym tygodniu został członkiem komisji do spraw floty. Zapomniałeś?

— Szlag!

— Dokładnie. Kiedy tylko pozna prawdę na temat Bolthole, poleci do braciszka z pyskiem tak szybko, że słychać będzie pisk obcasów na zakrętach.

— Po złożeniu przysięgi, że zachowa wszystko w całkowitej tajemnicy! — parsknął Theisman.

— Oczywiście! — prychnęła Pritchart. — Połowa wybrańców narodu boi się kichnąć głośno, bo może jednak okażemy się nowym Komitetem Bezpieczeństwa Publicznego, druga połowa robi to, co robili Legislatorzy. Nasz pech, że ród Giancola należy do tej drugiej połowy. Kevin ostrzegał, że Jason nawet nie będzie próbował utrzymać w tajemnicy czegoś, czego Arnold mógłby użyć, więc nie udawaj zaskoczonego.

— Nie udaję. Zapomniałem o wszarzu — przyznał nieszczęśliwy Theisman.

I przez kilka długich sekund gapił się tępo w okno. Potem westchnął i spojrzał na Pritchart.

— Jak zła jest sytuacja? — spytał.

— Nie najlepsza. Jason wykazał się większą bystrością, niż go podejrzewałam. Arnold na razie ograniczył się do ogólników w rozmowie ze mną, ale wynika z nich, że wie o lewych finansach, istnieniu stoczni i o tym, że wysłałeś Shannon Foraker, by nią kierowała. Czy wie, co jest tam budowane, nie mam pojęcia, ale jeśli trochę poczekamy, braciszek na pewno się dowie i powie mu.

— Szlag! — powtórzył z uczuciem Theisman i westchnął ciężko.

Pierre i Saint-Just dokonali naprawdę niewielu rzeczy, z którymi zgadzałby się Thomas Theisman. A jeszcze mniej takich, które by pochwalał. Jedną z tych ostatnich była operacja Bolthole, którą udało im się zachować w prawie całkowitej tajemnicy. On sam dowiedział się o tym dopiero, gdy objął dowództwo Floty Systemowej, a i tak była to wiedza niepełna. Nikt niżej wiceadmirała w ogóle nie miał prawa o niczym wiedzieć, a rzecz była na tyle ważna, że Theisman dołożył starań, by utrzymać ten stan rzeczy najdłużej jak, się tylko da.

— Tom, prędzej czy później będziemy musieli ujawnić istnienie całego projektu — powiedziała cicho Pritchart.

— Jeszcze nie! — zaprotestował ostro.

— Tom.

— Jeszcze nie — powtórzył spokojniej. — Masz rację, w końcu będziemy musieli przyznać się do istnienia kompleksu. Wątpię, by udało nam się utrzymać to w sekrecie dłużej niż rok, góra dwa. Ale nie zgodzę się na ujawnienie prawdy, dopóki nie zbudujemy dość nowych okrętów i systemów uzbrojenia, by móc zneutralizować zagrożenie w postaci ataku prewencyjnego Królewskiej Marynarki.

— Jakiego znów ataku prewencyjnego?! Tom, od ponad trzech lat standardowych nie możemy ich zmusić do sensownej reakcji na propozycje formalnego traktatu pokojowego! Skąd ci przyszło do głowy, że to, co się u nas dzieje, będzie ich obchodziło na tyle, by chcieli wykonywać jakiekolwiek ataki prewencyjne?!

— Rozmawialiśmy już o tym i odpowiedź jest wciąż ta sama: zaskoczenie i strach — odparł spokojnie Theisman, pamiętając, że jakkolwiek Pritchart przez wiele lat była dowódcą partyzantki miejskiej i komisarzem Giscarda, z wykształcenia i wychowania jest cywilem. — W tej chwili rząd Królestwa Manticore, jego obywatele, flota i Królowa są pewni, że nikt, a zwłaszcza my, nie stanowi zagrożenia dla ich supremacji militarnej. Ich nowe rakiety, superdreadnoughty, a zwłaszcza kutry zapewniają im taką przewagę taktyczną i strategiczną, że konfrontacja byłaby samobójstwem dla każdej konwencjonalnej, czyli pozbawionej ich floty. Janacek jest patentowanym durniem i ściągnął do Admiralicji jeszcze większych kretynów, ale zdaje sobie sprawę, jaką przewagę daje mu ta technika, której inni nie posiadają. To jedyne wytłumaczenie faktu, że zredukowali liczebność floty do prawie przedwojennych rozmiarów. Gdyby nie byli tak pewni przewagi technicznej, nigdy by się na to nie odważyli. Medal ma jednak dwie strony. Cała ich strategia opiera się na tej właśnie przewadze technicznej, a ich Pierwszy Lord Admiralicji głupotą ustępuje jedynie ich premierowi. Jeśli obaj dowiedzą się o istnieniu tajnego kompleksu stoczniowego, większego niż ten w systemie Haven i to istniejącego od czasów Pierre’a i Saint-Justa, poczują niepokój. Ale jeśli dowiedzą się, że kieruje nim Foraker i o tym, co osiągnęła przez ostatnich parę lat, będą przerażeni. A od przerażenia do paniki jest tylko jeden mały kroczek.

— Panika? — Pritchart potrząsnęła głową. — Przyznaję, że to twoja działka, ale czy przypadkiem nie przesadzasz? Oboje pamiętamy, jak Królewska Marynarka dokopywała nam, gdzie i kiedy chciała. Gdyby Saint-Justowi nie wyszedł zamach, a nowy rząd nie dał się wziąć na negocjacje, White Haven obróciłby w pył Dwunastą Flotę, rozwalił w drobiazgi Flotę Systemową i dyktował warunki kapitulacji z orbity Haven. Nie było żadnego sposobu, by go powstrzymać!

— Oczywiście, że nie było — zgodził się Theisman. — I to ci właśnie tłumaczę: wtedy nie było. Teraz jest, tyle że oni o tym nie wiedzą, a całą swoją strategię opierają na założeniu, że go nadal nie ma. W połączeniu z redukcją liczby okrętów oznacza to, że muszą utrzymać tę przewagą, jeśli więc się zorientują, że cichcem budujemy zupełnie nową flotę, specjalnie opracowaną, by ich tej przewagi pozbawić, uderzenie prewencyjne może wydać im się logicznym wyjściem. Zdadzą sobie sprawę, że stworzyli sytuację, w której możemy rozpocząć działania wojenne jak równy z równym, a wtedy przypuszczą atak, nim będziemy dysponowali wystarczającą liczbą nowych okrętów, by się obronić. Dodając do tego ograniczenie umysłowe, strach i chęć obicia sobie dupy blachą, to całkiem prawdopodobne, że wybiorą to rozwiązanie.

— To byłoby naruszenie warunków rozejmu!

— I co z tego? To tylko rozejm, czasowe zawieszenie broni. Wojna się oficjalnie nie skończyła, co Giancola bez przerwy ci wypomina. Jestem pewien, że dostałaś te same co ja analizy ostatniej mocy High Ridge’a. Nadal „traktuje z obawą” stosunki z nami, choćby dlatego by utrzymać wysoki poziom podatków. Nic więc nie stoi na przeszkodzie, by podjęli działania zbrojne, kiedy tylko będzie im to odpowiadało. A jeśli oficjalnie przyznamy, że budujemy nową flotę zdolną przeciwstawić się im w walce, pokusa likwidacji zagrożenia w zarodku będzie duża. Janacek, chroniąc własny tyłek, zarekomenduje właśnie coś takiego.

— Jakoś nie mogę oprzeć się wrażeniu, że reagujesz dość alarmistycznie — oceniła szczerze Pritchart. — Ale to ty jesteś sekretarzem wojny, powinieneś więc znać się na tych sprawach lepiej. A ostrożność jeszcze nikomu nie zaszkodziła: nikt nie będzie panikował w związku z czymś, o czym nie wie. Póki co jednak twoja chęć utrzymania tajemnicy może stworzyć nam problemy wewnętrzne. I to nie wspominając już o tym, że nie jestem do końca pewna, czy takie ukrywanie funduszy w budżecie jest zgodne z konstytucją, niezależnie od opinii prokuratora generalnego. Takie praktyki kojarzą mi się odruchowo z postępowaniem Pine’a i Saint-Justa. A to nie są miłe skojarzenia.

— Mogę to zrozumieć, ale jak sama wiesz, komisja do spraw floty jest informowana, co oznacza, że Kongres oficjalnie, czyli zgodnie z wymogami konstytucji, także.

— Przecież nie powiedziałeś komisji wszystkiego o swoich nowych zabawkach — uśmiechnęła się Pritchart.

— A po co miałbym im mówić? Żeby większą liczbę polityków świerzbiły języki? Wiedzą o celu całego projektu i w ogólnych zarysach o tym, czym zajmuje się Shannon. Możesz więc być spokojna, że Giancola tak szybko nie pozna szczegółów.

— Dobre i to. Żałuję, że większość senatorów i członków rządu jest za bardzo spolegliwa. Gdyby wykształcili sobie jakieś kręgosłupy, mogłabym ich wykorzystać do zrównoważenia wpływów Giancoli, ale niestety nie nastąpi to szybko. Jedyną korzyścią jest akceptowanie ograniczeń w dostępie do informacji tylko dlatego, że rząd uważa to za niezbędne. Natomiast jeśli Giancola zacznie porządnie naciskać, żebyśmy przyjęli twardsze stanowisko w negocjacjach pokojowych, w końcu zacznie uzasadniać swoją opinię informacjami uzyskanymi od brata. Co doprowadzi do bezpośredniego konfliktu między departamentem stanu a departamentem wojny.

— Czym będziemy się martwili, gdy one wynikną — podsumował Theisman. — Rozumiem, że to może okazać się kłopotliwe, i będę nalegał na utrzymanie tajemnicy tylko tak długo, jak okaże się to naprawdę niezbędne.

Ale prawda jest taka, że nim ogłosimy rzecz publicznie, musimy mieć dość nowych okrętów, by móc się obronić.

— Nie kwestionuję twojego zdania — westchnęła Pritchart. — Chciałabym tylko, żeby rząd Królestwa Manticore przestał dostarczać Giancoli powodów do zajmowania coraz ostrzejszego stanowiska. A poza tym nie mogę się oprzeć wrażeniu, że coś kombinują… Przecież musi istnieć poważny powód, dla którego nawet nie chcą rozmawiać o zwrocie okupowanych systemów planetarnych?

Skoro, jak twierdzą, nie zamierzają ich zatrzymać i zaanektować, to o co, do ciężkiej cholery, im chodzi?!