Smok Odrodzony

Prolog Forteca Światłości

Wiekowe spojrzenie Pedrona Nialla wędrowało po całej przestrzeni jego prywatnej komnaty przyjęć, ale ciemne oczy zasnute mgłą myśli nie widziały niczego. Poszarpane ozdoby wiszące na ścianach były kiedyś sztandarami bitewnymi wrogów jego młodości, teraz wtopiły się w ciemne drewno boazerii, którą wyłożono kamienne mury, grube nawet tutaj, w samym sercu Fortecy Światłości. Jedyny fotel, jaki znajdował się w komnacie — ciężki, z wysokim oparciem, przypominający niemalże tron — umykał jego nie widzącemu spojrzeniu, podobnie jak kilka rozproszonych w jej przestrzeni stolików, dopełniających umeblowania. Nawet mężczyzna w białym płaszczu — z widoczną na twarzy, ledwie powstrzymywaną gorliwością — klęczący na promiennym słońcu osadzonym w szerokich deskach podłogi przestał na chwilę przykuwać uwagę Nialla, choć wszak niewielu potrafiłoby zbyć go tak lekko.

Jaretowi Byarowi dano trochę czasu, aby się umył, zanim doprowadzono go przed oblicze Nialla, jednak zarówno jego hełm, jak i napierśnik zmatowiały od kurzu dróg i pogięły się od częstego użycia. Ciemne, głęboko osadzone oczy lśniły gorączkowym, naglącym światłem w twarzy, z której zniknęły wszystkie zbędne skrawki mięśni. Nie miał przy sobie miecza — nie zezwalano na posiadanie broni w obecności Nialla — zdawał się jednak trwać nieprzerwanie na skraju gwałtu, niczym pies szarpiący się na smyczy.

Niewielkie ognie w długich kominkach po obu stronach pomieszczenia rozpraszały nieco chłód późnej zimy. Na pierwszy rzut oka widać było, że jest to prosty, żołnierski pokój, wszystko dobrze odrobione, ale bez ekstrawagancji — wyjąwszy słońce na podłodze. Umeblowanie pojawiło się w komnacie przyjęć Lorda Kapitana Komandora Synów Światłości razem z człowiekiem, którego wyniesiono na ten urząd. Rozbłyskujące słońce z czystego złota, które ścierały do gołego drewna pokolenia petentów, a wtedy zastępowano je i kolejne rzesze ścierały je na nowo. Złota było w nim wystarczająco wiele, aby kupić za nie dowolną posiadłość w Amadicii, razem z przypisanym do niej tytułem szlacheckim. Przez dziesięć lat Pedron Niall kroczył po tym złocie i nigdy nie pomyślał o nim po raz drugi, podobnie zresztą jak o wizerunku słońca wyszytym na piersiach jego białej tuniki. Złoto nie miało wiele powabu dla Pedrona Nialla.

Ostatecznie oczy jego spoczęły na stole, stojącym w pobliżu fotela, zasłanym planami, rozrzuconymi listami i raportami. W tym rozgardiaszu znajdowały się trzy luźno zwinięte rysunki. Niechętnie podniósł jeden z nich. Nieważne który, wszystkie przedstawiały tę samą scenę; choć wykonały je różne dłonie.

Skóra Nialla była cienka jak przezroczysty pergamin, wiek opinał ją ściśle na ciele złożonym z samych kości i ścięgien, słabość wydawała się jednak nie mieć doń dostępu. Żaden mężczyzna nie piastował urzędu Nialla, zanim jego włosy nie stały się białe, żadnemu się to nie udało, jeśli nie był równie twardy jak kamienie, z których zbudowano Kopułę Prawdy. Nagle dojrzał z całą jasnością poznaczony ścięgnami grzbiet dłoni ściskającej rysunek, uświadomił sobie potrzebę pośpiechu. Było coraz mniej czasu. Jego czas się kurczył. Ale musi go wystarczyć. Musi działać tak, by wystarczyło czasu.

Rozwinął do połowy pergamin, tylko tyle, by zobaczyć interesującą go twarz. Kredka rozmazała się trochę w podróżnych jukach, ale twarz była wyraźnie widoczna. Szarooki młodzieniec z rudawymi włosami. Wyglądał na wysokiego, nie można jednak było mieć ostatecznej pewności. Pominąwszy włosy i oczy, mógłby mieszkać w dowolnym miasteczku, nie wzbudzając żadnych podnieconych komentarzy.

— Ten... ten chłopiec ogłosił się Smokiem Odrodzonym? — wymruczał Niall.

Smok. Imię to spowodowało, że nagle poczuł dreszcz od przeszywającego chłodu zimy, poczuł się stary. Imię wsławione przez Lewsa Therina Telamona, kiedy jednym aktem skazał na potępienie każdego mężczyznę, który potrafiłby przenosić Jedyną Moc, wówczas i na zawsze, na szaleństwo i śmierć, włączając w to samego siebie. Minęło ponad tysiąc lat, od czasu gdy duma Aes Sedai i Wojna z Cieniem położyły kres Wiekowi Legend. Trzy tysiące lat, ale dzięki proroctwom i legendom ludzie pamiętali... przynajmniej samą istotę opowieści, choć szczegóły pochłonął czas. Lews Therin Zabójca Rodu. Człowiek, który zapoczątkował Pęknięcie Świata, kiedy szaleńcy zdolni do drenażu mocy, która kieruje wszech światem, zrównywali z ziemią góry, zatapiali starożytne lądy pod wodami mórz, kiedy całe oblicze ziemi odmieniło się, a ci, którzy przeżyli, jak dzikie zwierzęta umykali przed światłem ognisk. Nie kończąca się tortura, dopóki ostatni mężczyzna Aes Sedai nie padł martwy, a rozproszona rasa ludzka mogła rozpocząć odbudowę wszystkiego z gruzów, przynajmniej tam, gdzie chociaż gruzy pozostały. Opowieść o tym wpajały w pamięć historie, które matki opowiadały dzieciom. A proroctwa mówiły, że Smok odrodzi się ponownie.

Niall jedynie głośno myślał, ale Byar postanowił mu odpowiedzieć.

— Tak, mój Lordzie Kapitanie Komandorze, tak uczynił. Wynikło z tego większe szaleństwo, niźli z winy któregokolwiek z fałszywych Smoków, o jakich słyszałem. Tysiące już zadeklarowały swoje dla niego poparcie. Tarabon i Arad Doman pogrążyły się w stanie wojny domowej, a tak że wszczęły wzajemną waśń. Walki toczą się na całej Równinie Almoth i na Głowie Tomana, Tarabonianie przeciw Domanom, przeciw Sprzymierzeńcom Ciemności domagającym się Smoka... trwały w każdym razie, dopóki zimowe chłody nie położyły im kresu. Nigdy dotąd nie słyszałem, by rozszerzało się to tak szybko, mój Lordzie Kapitanie Komandorze. Jakby wrzucić zapaloną latarnię do stodoły pełnej siana. Śniegi mogły na jakiś czas zdusić zarzewie wojny, ale gdy przyjdzie wiosna płomienie wybuchną z nową siłą, potężniejsze zapewne niż w zeszłym roku.

Niall przerwał mu, unosząc palec do góry. Już dwukrotnie słyszał tę opowieść z ust Byara, głos tamtego za każdym razem pobrzmiewał gniewem i nienawiścią. Jej fragmenty poznał zresztą wcześniej z innych źródeł i o niektórych wydarzeniach wiedział więcej niż Byar, niemniej za każdym razem, kiedy ją słyszał, na nowo rozpalała w nim namiętności.

— Geofram Bornhald zginął, a wraz z nim tysiąc Synów. I odpowiedzialne są za to Aes Sedai. Nie masz żadnych wątpliwości, Synu Byar?

— Żadnych, mój Lordzie Kapitanie Komandorze. Po potyczce na drodze do Falme widziałem dwie wiedźmy z Tar Valon. Kosztowały nas pięćdziesięciu zabitych, zanim wreszcie naszpikowaliśmy je strzałami.

— Jesteś pewien... całkowicie pewien, że były to Aes Sedai?

— Ziemia eksplodowała nam pod stopami. — Głos Byara był zdecydowany i pełen wiary w wypowiadane słowa. Jaret Byar doprawdy nie miał zbyt przeczulonej wyobraźni, śmierć stanowiła część żołnierskiego życia, niezależnie od tego, w jaki sposób się ją spotykało. — W nasze szeregi uderzały błyskawice, walące się wprost z jasnego nieba. Mój Lordzie Kapitanie Komandorze, kim innym mogłyby one być?

Niall pokiwał ponuro głową. Od czasu Pęknięcia Świata nie było już mężczyzn Aes Sedai, jednak te kobiety, które rościły sobie prawo do tego tytułu, nadal potrafiły wystarczająco napsuć krwi. Bez przerwy paplały o swych Trzech Przysięgach: nie wypowiadać żadnych słów, które nie są prawdą; nie wytwarzać żadnej broni, dzięki której człowiek mógłby zabić człowieka; używać Jedynej Mocy jako broni wyłącznie przeciwko Sprzymierzeńcom Ciemności i Pomiotowi Cienia. Teraz wszak okazało się, ile warte są te przysięgi, odsłoniło się zawarte w nich kłamstwo. Zawsze uważał, że nikt nie może pragnąć mocy, którą władały, nie rzucając jednocześnie wyzwania Stwórcy, a to równało się służbie dla Czarnego.

— Ale nie wiesz niczego o tych, którzy zdobyli Falme i wybili połowę jednego z mych legionów?

— Lord Kapitan Bornhald mówił, że nazywają się Seanchanami, mój Lordzie Kapitanie Komandorze — odrzekł niewzruszenie Byar. — Twierdził, że są Sprzymierzeńcami Ciemności. A jego szarża pokonała ich, nawet jeśli podczas niej zginął. — Jego głos stał się nieco bardziej napięty. Spotkałem wielu uchodźców z miasta. Wszyscy zgodnie opowiadali, że obcy zostali pokonani i uciekli. Całą zasługę należy przypisać Lordowi Kapitanowi Bornhaldowi.

Niall westchnął cicho. Niemalże tych samych słów Byar użył wcześniej, gdy zapytał go o armię, która pojawiła się na pozór znikąd, by zdobyć Falme.

„Dobry żołnierz — pomyślał Niall — Geofram Bornhald zawsze tak o nim mówił, ale nie potrafi zupełnie myśleć.”

— Mój Lordzie Kapitanie Komandorze — odezwał się nagle Byar — Lord Kapitan Bornhald rzeczywiście rozkazał mi, abym trzymał się z dala od bitwy, miałem obserwować wszystko i złożyć ci raport z pola walki. I opowiedzieć jego synowi, Lordowi Dainowi, jak zginął jego ojciec.

— Tak, tak — niecierpliwie przerwał mu Niall, przez chwilę obserwował twarz tamtego, jego zapadłe policzki, potem dodał: — Nikt nie wątpi w twą uczciwość i odwagę. To jest właśnie dokładnie to, co zrobiłby Geofram Bornhald, stając w obliczu bitwy, w której mógł zginąć cały jego oddział.

„A nie coś, co tobie kiedykolwiek przyszłoby do głowy”.

Niczego więcej nie mógł się już od tego człowieka dowiedzieć.

— Spisałeś się dobrze, Synu Byar. Masz moje pozwolenie, by odejść i zanieść słowo o śmierci Geoframa Bornhalda jego synowi. Wedle ostatnich raportów Dain Bornhald przebywa obecnie w Eamon Valda... to jest w pobliżu Tar Valon. Po wypełnieniu swego zadania, możesz dołączyć do jego oddziału.

— Dziękuję, mój Lordzie Kapitanie Komandorze. Dziękuję ci. — Byar podniósł się i ukłonił głęboko. Jednak kiedy wyprostował się ponownie, jego twarz zdradzała wewnętrzne wahanie. — Mój Lordzie Kapitanie Komandorze, zostaliśmy zdradzeni.

Nienawiść nadała tonowi jego głosu zgrzytliwe echo.

— Przez jednego z tych Sprzymierzeńców Ciemności; o których mi mówiłeś, Synu Byar? — Nie potrafił nadać swemu głosowi łagodniejszych tonów. Wieloletnie plany leżały w gruzach pośród zwłok tysiąca Synów, a Byar nie umiał mówić o niczym innym jak tylko o tym jednym człowieku. — Przez tego młodego kowala, którego dwukrotnie widziałeś, owego Perrina z Dwu Rzek?

— Tak, mój Lordzie Kapitanie Komandorze. Nie wiem, w jaki sposób to się stało, wiem jednak, że to jego należy obwiniać. Wiem to.

— Zastanowię się, co należy zrobić w tej sprawie, Synu Byar. — Byar otworzył usta, chcąc jeszcze coś powiedzieć, ale Niall podniósł szczupłą dłoń, aby go powstrzymać. Możesz już odejść.

Mężczyzna o wychudzonej, posępnej twarzy nie miał innego wyjścia, jak ukłonić się ponownie i wyjść.

Kiedy tylko drzwi zamknęły się za nim, Niall zagłębił się w wysokie oparcie swego fotela. Co spowodowało, że Byar tak nienawidzi tego Perrina? Wszędzie było zbyt wielu Sprzymierzeńców Ciemności, żeby marnować energię na nienawiść do konkretnej jednostki. Zbyt wielu Sprzymierzeńców Ciemności, wysokiego i niskiego stanu, ukrywających się za gładkimi językami i otwartymi uśmiechami, służących Czarnemu. Jeszcze jedno imię dodane do długich list nie zrobi żadnej różnicy.

Poprawił się na twardym fotelu, usiłując wygodnie umieścić swoje stare kości. Nie po raz pierwszy pomyślał mgliście, że być może miękkie obicie to wcale nie taki zbytek. I nie po raz pierwszy odsunął od siebie tę myśl. Świat pogrążał się w chaosie, nie było czasu na przejmowanie się starością.

Pozwolił, by w jego myślach zakłębiły się wszystkie te znaki, które przepowiadały katastrofę. Wojna objęła Tarabon i Arad Doman, wojna domowa rozszarpywała Cairhien, bojowa gorączka narastała we Łzie i w Illian, które tradycyjnie żywiły wobec siebie wrogość. Być może same w sobie te wojny niczego nie oznaczały — ludzie zawsze toczyli wojny — ale zazwyczaj po jednej naraz. A oprócz tego ten fałszywy Smok, gdzieś na Równinie Almoth, jeszcze jeden, przez którego rozpadała się Saldaea, i ten trzeci, co nękał Łzę. Aż trzech jednocześnie.

„To są na pewno fałszywi Smokowie. Na pewno!”

I kilkanaście pomniejszych rzeczy, być może wynikłych niekiedy z bezpodstawnych pogłosek, ale biorąc wszystko razem... Poszeptywania na temat Aielów zauważonych w krainach położonych tak daleko na zachodzie jak Murandy i Kandor. Tylko jeden lub dwóch w każdym z tych miejsc, ale jeden Aiel czy tysiąc, nie czyniło to różnicy. W ciągu całego tego czasu, jaki minął od Pęknięcia, Aielowie raz tylko wyszli z Ugoru. Tylko podczas Wojen z Aielami opuścili tę swoją spustoszoną prerię. O Atha’an Miere, ludzie Morza, powiadano, że porzucił całkowicie handel, aby szukać zapowiedzi i znaków — czego dokładnie, nikt nie wiedział — żeglując na statkach wypełnionych jedynie do połowy lub wręcz całkiem pustych. Illian zwołało Wielkie Polowanie na Róg, pierwszy raz od niemalże czterystu lat i rozsyłał Myśliwych w poszukiwaniu legendarnego Rogu Valere, o którym proroctwa powiadały, że wezwie z grobu martwych bohaterów, aby walczyli w Tarmon Gai’don, Ostatniej Bitwie przeciwko Cieniowi. Plotki głosiły również, iż Ogirowie, zawsze trzymający się na uboczu, do tego stopnia, że niektórzy traktowali ich jak legendę, zwoływali spotkania pomiędzy odległymi stedding.

Większość wiadomości oznaczała, dla Nialla przynajmniej, że Aes Sedai otwarcie włączyły się we wszystkie te sprawy. Powiadano, że wysłały część swych sióstr do Saldaei, aby przeciwstawiły się fałszywemu Smokowi Mazrimowi Taimowi. Mazrim dysponował rzadką wśród mężczyzn cechą, potrafił przenosić Jedyną Moc. Już sama ta rzecz musiała rodzić lęk i pogardę, mało kto więc wierzył, że człowieka takiego da się pokonać inaczej, bez pomocy Aes Sedai. Lepiej więc zgodzić się na ich pomoc, niźli potem stanąć twarzą w twarz z nieuniknioną potwornością tego, co stanie się, gdy tamten oszaleje, czego również nie można było uniknąć. Ale Tar Valon najwyraźniej wysłał inne Aes Sedai, by wspierały tego drugiego fałszywego Smoka w Falme. Żadna inna koncepcja nie tłumaczyła równie dobrze faktów.

Obraz, jaki roztaczał się przed jego oczyma., przejmował go mrozem do szpiku kości. Chaos rozszerzał się jak nigdy dotąd, połykając coraz to nowe i nowe obszary. Cały świat zdawał się kłębić i kipieć, zbliżając nieomal do wrzenia. Nie miał wątpliwości. Naprawdę nadchodziła Ostatnia Bitwa.

Wszystkie jego plany uległy zniszczeniu, plany, które miały uwiecznić jego imię pośród setki pokoleń Synów Światłości. Ale zamieszanie stwarza okazję, obmyślił więc nowe plany wiodące ku nowym celom. Oby tylko siły i woli starczyło, aby je urzeczywistnić.

„Światłości, pozwól mi żyć dostatecznie długo”.

Pełne szacunku pukanie do drzwi wyrwało go z otchłani mrocznych myśli.

— Wejść! — warknął.

Do środka wszedł służący w kaftanie i spodniach barwy bieli i złota, cały czas gnąc się w ukłonach. Ze spojrzeniem wbitym w posadzkę oznajmił, że Jaichim Carridin, Pomazaniec Światłości, Inkwizytor Ręki Światłości, zjawia się na rozkaz Lorda Kapitana Komandora. Carridin wszedł, następując niemalże służącemu na pięty, nie czekając, aż Niall wezwie go do środka. Niall gestem odprawił służącego.

Zanim drzwi zdążyły się zamknąć, Carridin opadł na jedno kolano, jego śnieżny płaszcz zaszeleścił. Na tle promiennego słońca naszytego na piersiach wyhaftowano szkarłatny pastorał oznaczający przynależność do Ręki Światłości, formacji przez wielu zwanej Śledczymi, chociaż mało kto ważył się powiedzieć im to w twarz.

— Ponieważ zażądałeś mojej obecności, mój Lordzie Komandorze — oznajmił silnym głosem — takoż powróciłem z Tarabon.

Niall przez chwilę przyglądał mu się badawczo. Carridin był wysoki, dobrze już posunięty w średni wiek, ze śladem siwizny we włosach, wciąż jednak sprawny i silny. Jego ciemne, głęboko osadzone oczy, jak zwykle patrzyły przenikliwie, pełne jakby niedostępnej innym wiedzy. Nie mrugnął nawet pod mierzącym go w całkowitej ciszy, badawczym spojrzeniem Lorda Kapitana Komandora. Niewielu ludzi miało sumienia tak czyste albo nerwy tak mocne. Carridin klęczał, cierpliwie czekając, jakby otrzymanie lakonicznego rozkazu opuszczenia posterunku i niezwłocznego powrotu do Amadoru, bez podania jakichkolwiek powodów, było dlań rzeczą na porządku dziennym. Ale przecież niebezpodstawnie powiadano, że Jaichim Carridin zdolny był przeczekać kamień.

— Wstań, Synu Carridin. — Kiedy mężczyzna wyprostował się Niall dodał: — Otrzymałem niepokojące wieści z Falme.

Carridin odpowiadając, wygładzał fałdy swego płaszcza. Ton jego głosu zachowywał jedynie cień należnego szacunku, jakby mówił do równego sobie, nie zaś do człowieka, któremu przysięgał służyć aż do śmierci.

— Mój Lord Kapitan Komandor nawiązuje do wieści przywiezionych przez Syna Jareta Byara, ostatnimi czasy zastępcy Lorda Kapitana Bornhalda.

Kącik lewego oka Nialla zadrgał, od dawna znana oznaka gniewu. Zasadniczo trzech tylko ludzi mogło zdawać sobie sprawę, że Byar jest w Amadorze, nikt zaś poza Niallem nie miał prawa wiedzieć, skąd on przybył.

— Nie bądź taki bystry, Carridin. Twoje pragnienie, aby wiedzieć wszystko, może cię pewnego dnia zaprowadzić w ręce własnych śledczych.

Na twarzy Carridina nie można było dostrzec żadnej reakcji, poza lekkim zaciśnięciem ust, kiedy usłyszał pogardliwą nazwę.

— Mój Lordzie Kapitanie Komandorze, Ręka Światłości szuka wszędzie prawdy, tym samym służąc Światłości. Służąc Światłości. Nie służąc Synom Światłości. Wszyscy

Synowie służyli Światłości, ale Niall wielokrotnie się zastanawiał, czy śledczy rzeczywiście uważają, że należą do Synów.

— A jaką prawdę chcesz powiedzieć mi o tym, co zdarzyło się w Falme?

— Sprzymierzeńcy Ciemności, mój Lordzie Kapitanie Komandorze.

— Sprzymierzeńcy Ciemności? — Niall zaśmiał się, ale w głosie jego nie było śladu wesołości. — Minęło kilka tygodni, od czasu jak otrzymałem od ciebie raporty stwierdzające, że Geofram Bornhald to sługa Czarnego, ponieważ poprowadził swe oddziały na Głowę Tomana, wbrew twoim wyraźnym rozkazom. — Jego głos stał się zwodniczo łagodny. — Czy teraz masz zamiar przekonać mnie, że Bornhald jako Sprzymierzeniec Ciemności poprowadził tysiąc Synów na śmierć w walce z innymi Sprzymierzeńcami Ciemności?

— To czy był, czy nie był Sprzymierzeńcem Ciemności, pozostanie na zawsze tajemnicą — odrzekł szyderczo Carridin — albowiem zginął, zanim mogliśmy poddać go przesłuchaniu. Mroczne są knowania Cienia, często zdają się szaleństwem dla tych, którzy żyją w Światłości. Ale nie mam najmniejszych wątpliwości, że ci, którzy zajęli Falme, musieli być Sprzymierzeńcami Ciemności. Sprzymierzeńcy Ciemności i Aes Sedai popierające fałszywego Smoka. To Jedyna Moc zniszczyła Bornhalda i jego ludzi, tego jestem najzupełniej pewien, mój Lordzie Kapitanie Komandorze, podobnie jak zniszczyła armie , które Tarabon i Arad Doman wysłały przeciwko Sprzymierzeńcom Ciemności w Falme.

— A co sądzisz na temat opowieści, wedle których najeźdźcy na Falme przypłynęli zza Oceanu Aryth?

Carridin potrząsnął przecząco głową.

— Mój Lordzie Kapitanie Komandorze, ludzie nigdy nie przestają zmyślać różnych plotek. Niektórzy utrzymują, iż to armie, które tysiąc lat temu Artur Hawkwing wysłał na drugą stronę Oceanu Aryth, powróciły, roszcząc sobie prawo do naszej ziemi. Cóż, byli tacy, którzy ponoć widzieli w Falme samego Artura Hawkwinga. A prócz tego połowę bohaterów opowieści bardów. Zachód wrze, od Tarbon po Saldaeę, każdego dnia powstają setki nowych plotek, każda bardziej przesadna od poprzedniej. Ci tak zwani Seanchanie, to po prostu kolejna hałastra Sprzymierzeńców Ciemności, która zebrała się, aby udzielić poparcia fałszywemu Smokowi, z tym, że teraz doczekali się udzielonej najzupełniej jawnie pomocy Aes Sedai.

— Jakie masz na to dowody? — Niall powiedział to takim tonem, jakby wątpił w całość wywodu. — Czy pojmałeś jakichś jeńców?

— Nie, mój Lordzie Kapitanie Komandorze. Jak bez wątpienia opowiedział ci Syn Byar, Bornhaldowi udało się zadać im takie straty, że musieli się rozproszyć. A z pewnością żaden z tych, których poddajemy badaniom nie przyzna się do popierania fałszywego Smoka. Jeśli zaś idzie o dowody... dowód składa się z dwu części. Czy mój Lord Kapitan Komandor pozwoli mi go przedstawić?

Niall wykonał niecierpliwy gest.

— Pierwszą część stanowi dowód negatywny. Niewiele statków próbowało przepłynąć Ocean Aryth, a większość z nich nigdy nie powróciła. Te, którym się udało, zawróciły zanim skończyły im się zapasy pożywienia i wody. Nawet Lud Morza nie przepływa Aryth, a oni przecież podróżują wszędzie tam, gdzie można zarobić na handlu, nawet do krain położonych za Ugorem. Mój Lordzie Kapitanie Komandorze, jeżeli za Oceanem Aryth znajdują się w ogóle jakiekolwiek ziemie, to są zbyt daleko, by dało się do nich dotrzeć, ocean jest nazbyt rozległy. Przerzucenie przez niego armii byłoby równie niemożliwe jak latanie w powietrzu.

— Być może — powiedział wolno Niall. — Oczywiście twoje uwagi są znaczące. Jaka jest pozostała część dowodu?

— Mój Lordzie Kapitanie Komandorze, wielu z tych, których przesłuchaliśmy, mówiło o potworach walczących w służbie Sprzymierzeńców Ciemności i nie odstępowało od swoich zeznań nawet po zastosowaniu ostatniego stopnia przesłuchania. Cóż innego mogłoby to być jak nie trolloki oraz inny Pomiot Cienia, sprowadzony niewiadomym sposobem z Ugoru? — Carridin rozłożył ręce, jakby rzeczywiście jego dowód był konkluzją. — Większość ludzi sądzi, że trolloki stanowią tylko przedmiot kłamstw i opowieści podróżników, a przeważająca część pozostałych uważa, iż wybito je wszystkie podczas wojen z trollokami. Jakim więc innym mianem obdarzyliby trolloka jak nie „potwór”?

— Tak. Tak, być może masz rację, Synu Carridin. Być może, zaznaczam. — Nie miał zamiaru dać tamtemu powodu do satysfakcji, oznajmiając, że dał się przekonać.

„Niech na to jeszcze trochę zapracuje”.

— A co z nim? — Wskazał na zwinięte rysunki. Carridin musiał mieć ich kopie w swych komnatach, na ile go znał. — Do jakiego stopnia jest niebezpieczny? Czy potrafi przenosić Jedyną Moc?

Śledczy zwyczajnie wzruszył ramionami.

— Może potrafi, a może nie. Aes Sedai bez najmniejszej wątpliwości potrafiłyby skłonić ludzi do wiary, iż kot potrafi ją przenosić, jeśli miałyby na to ochotę. A co zaś do stopnia, do jakiego jest niebezpieczny... Każdy fałszywy Smok jest groźny, dopóki nie zostanie pokonany, a taki, za którym stoi Tar Valon, jest dziesięciokroć groźniejszy. Teraz jest jednak znacznie mniej niebezpieczny, niźli będzie za pół roku, jeżeli się go nie powstrzyma. Jeńcy, których przesłuchiwałem, nigdy go nie widzieli i nie mają pojęcia, gdzie może teraz przebywać. Jego siły są rozproszone. Wątpię czy ma więcej niż dwustu ludzi zgromadzonych w jednym miejscu. Tarabonianie oraz Domani, jedni albo drudzy, mogliby pojedynczo się z nimi uporać, gdyby nie byli tak zajęci, walcząc z sobą.

— Nawet fałszywy Smok — powiedział sucho Niall — to za mało, by zapomnieli o czterystu latach waśni o panowanie na Równiną Almoth. Jakby którzykolwiek mieli dosyć sił, aby utrzymać tę władzę.

Wyraz twarzy Carridina nie zmienił się, a Niall po raz kolejny zdumiał się tym spokojem.

„Długo nie potrwa już twój spokój, Śledczy”.

— To jest nieważne, mój Lordzie Kapitanie Komandorze. Zima zatrzymała ich wszystkich w obozach, wyjąwszy rzadkie potyczki i napaści. Kiedy pogoda ociepli się na tyle, aby oddziały mogły wyjść w pole... Na Głowie Tomana Bornhald tylko połowę swego legionu poprowadził na śmierć. Z drugą połową zdołam zagonić tego fałszywego Smoka na śmierć. Ciało umarłego nie jest niebezpieczne dla nikogo.

— A jeśli natkniesz się na to, z czym, jak się wydaje, zmierzył się Bornhald? Aes Sedai używające Mocy do zabijania?

— Ich czary nie ochronią przed strzałami albo nożem w ciemnościach. Umierają równie łatwo jak inni ludzie. Carridin uśmiechnął się. — Obiecuję ci, że sprawę można będzie uznać za zakończoną jeszcze przed nadejściem lata.

Niall pokiwał głową. Ten człowiek był teraz bardzo pewny siebie. Bez wątpienia w jego opinii niebezpieczne pytania, gdyby miały paść w ogóle, już padły.

„Powinieneś pamiętać, Carridin, że zawsze uważano mnie za dobrego taktyka”.

— Dlaczego — zapytał cichym głosem — nie poprowadziłeś swych własnych sił na Falme? Mając Sprzymierzeńców Ciemności na Głowie Tomana, całą armię wrogów, okupującą Falme, dlaczego próbowałeś zatrzymać Bornhalda?

Carridin zamrugał, ale jego głos pozostał niewzruszony.

— Pierwotnie były to tylko plotki, mój Lordzie Kapitanie Komandorze. Plotki tak szalone, że nikt nie mógłby im uwierzyć. Kiedy wreszcie poznałem prawdę, Bornhald już rzucił się w wir bitwy. Zginął, a Sprzymierzeńcy Ciemności zostali rozgromieni. Poza tym moim zadaniem było nieść Światłość na Równinie Almoth. Nie miałem prawa zlekceważyć rozkazów, kierując się tylko plotką.

— Twoim zadaniem? — powtórzył Niall, jego głos wzniósł się, gdy powstał. Inkwizytor, mimo iż przewyższał go o głowę, cofnął się o krok. — Twoje zadanie? Twoim zadaniem było opanowanie Równiny Almoth! Pusty kosz, do którego nikt nie rości praw, wyjąwszy puste słowa i roszczenia, a wszystko co do ciebie należało, to napełnić go. Lud Almoth mógłby odżyć na nowo pod rządami Synów Światłości, którzy nie musieliby składać werbalnych choćby przysiąg żadnym głupim królom. Amadicia i Almoth stałyby się imadłem zaciskającym wokół Tarabon. W ciągu pięciu lat trzęślibyśmy ich tronem równie łatwo jak dzieje się to tutaj, w Amadicii. A dzięki tobie te plany zdać się mogą psu na budę!

Uśmiech na twarzy tamtego zniknął nareszcie.

— Mój Lordzie Kapitanie Komandorze — zaprotestował Carridin. — Jak mogłem przewidzieć, co się zdarzy? Jeszcze jeden fałszywy Smok. Tarabon i Arad Doman przystąpiły na koniec do prawdziwej wojny, ale po ilu latach zwykłego powarkiwania na siebie. Aes Sedai wreszcie objawiły swoje prawdziwe oblicze po trzech tysiącach lat obłudy! Ale nawet biorąc pod uwagę to, co się zdarzyło, jeszcze nie wszystko stracone. Mogę odnaleźć i zniszczyć tego fałszywego Smoka, zanim jego wyznawcy się zjednoczą. A kiedy Tarabonianie i Domani osłabną we wzajemnych walkach, będzie można ich przepędzić z równiny bez...

— Nie! — warknął Niall. — Z twoimi planami już skończyliśmy, Carridin. Być może powinienem natychmiast przekazać cię twoim Śledczym. Wielki Inkwizytor nie protestowałby. Zagryza wargi do krwi, usiłując znaleźć kogoś, kogo można by obarczyć winą za to, co się zdarzyło. Nigdy nie wskazałby na kogoś z własnej formacji, ale wątpię, żeby bardzo się opierał, gdyby chodziło o ciebie. Kilka dni śledztwa i przyznasz się do wszystkiego. Nawet nazwiesz się Sprzymierzeńcem Ciemności. W ciągu tygodnia pójdziesz pod topór kata.

Krople potu perliły się na czole Carridina.

— Mój Lordzie Kapitanie Komandorze... — przerwał, by przełknąć ślinę. — Mój Lord Kapitan Komandor zdawał się sugerować, że istnieje jeszcze jakiś inny sposób. Jeśli tylko zechce mi go zdradzić, to przysięgam, będę posłuszny.

„Teraz — pomyślał Niall. — Czas rzucić kości”.

Dreszcze przebiegły mu po skórze, jakby był w ogniu bitwy i nagle zdał sobie sprawę, że na odległość stu kroków dookoła otaczają go wrogowie. Lordów Kapitanów Komandorów nie oddaje się w ręce kata, ale śmierć nie jednego z nich była zaskakująca i niespodziewana, a po krótkiej żałobie szybko zastępował go ktoś o mniej niebezpiecznych poglądach.

— Synu Carridin — powiedział zdecydowanym tonem — musisz zadbać o to, aby ten fałszywy Smok nie poległ. A jeżeli jakiekolwiek Aes Sedai zechcą raczej walczyć z nim, niż go wspierać, wówczas użyjesz swoich noży w ciemnościach.

Szczęka Inkwizytora opadła. Jednak opamiętał się szybko i popatrzył z zastanowieniem na Nialla.

— Zabijanie Aes Sedai to mój obowiązek, ale... Pozwolić fałszywemu Smokowi wałęsać się na wolności? To... to może być równoznaczne ze... zdradą. I bluźnierstwem.

Niall wziął głęboki oddech. Mógł już niemalże wyczuć niewidzialne ostrza czyhające w mroku. Ale teraz był przekonany o słuszności tego, co czyni.

— Nie jest żadną zdradą czynienie tego, co czynić trzeba. Nawet bluźnierstwo jest dopuszczalne z ważkich przyczyn. — Same te dwie myśli wystarczały już, aby go zabić. — Czy wiesz, jak zjednoczyć pod sobą ludzi, Synu Carridin? W najszybszy sposób? Nie? Należy wypuścić lwa, dzikiego lwa, na ulice. A kiedy ludzi zdejmie panika, taka panika, która zmieni ich wnętrzności w wodę, należy im oznajmić, że ty się zajmiesz całą sprawą. Zabijesz wówczas Iwa i każesz wywiesić jego ścierwo tam, gdzie wszyscy będą mogli je oglądać. Nim zdążą się opamiętać, wydasz następny rozkaz, a oni go posłuchają. I jeżeli ciągle będziesz wydawał rozkazy, nie przestaną cię słuchać, ponieważ ty staniesz się ich zbawcą, a któż lepiej nadaje się na wodza?

Carridin niepewnie pokręcił głową.

— Czy zamierzasz... zająć wszystko, mój Lordzie Kapitanie Komandorze? Nie tylko Równinę Almoth, ale również Tarabon i Arad Doman?

— To, co zamierzam, pozostanie moją tajemnicą. Ty masz tylko słuchać, zgodnie z nakazem złożonej przez ciebie przysięgi. Spodziewam się usłyszeć o posłańcach, którzy jeszcze dzisiejszego wieczoru wyruszą w kierunku równiny. Pewien jestem, iż wiesz, jak formułować rozkazy, by nikt nie podejrzewał niczego, czego podejrzewać nie powinien. Jeżeli będziesz musiał kogoś nękać, niech to będą Tarabonianie albo Domani. Nie byłoby dobrze, gdyby zabili mojego lwa. W żadnym też razie, na Światłość, nie możemy zmuszać ich, by zawarli ze sobą pokój.

— Jak mój Lord Kapitan Komandor rozkaże. Słucham i jestem posłuszny — powiedział miękko Carridin. Zbyt miękko.

Niall uśmiechnął się zimno.

— Na wypadek, gdy twoja przysięga okazała się nie dość mocna, wiedz jedno. Jeżeli ten fałszywy Smok umrze, zanim ja skażę go na śmierć, albo porwą go te wiedźmy z Tar Valon, pewnego ranka odnajdą twoje ciało ze sztyletem w sercu. A jeśli mnie spotka... jakiś... wypadek... nawet wówczas gdy umrę ze starości, nie przeżyjesz mnie dłużej niż o miesiąc.

— Mój Lordzie Kapitanie Komandorze, przysięgałem być posłuszny...

— Tak więc bądź — uciął Niall. — Rozumiem, że zapamiętałeś wszystko, co ci powiedziałem. Teraz idź!

— Jak mój Lord Kapitan Komador rozkaże.

Tym razem głos Carridina nie był już tak pewny.

Drzwi zamknęły się za Inkwizytorem. Niall zatarł dłonie. Czuł chłód. Kości toczyły się i nie było sposobu przewidzieć, jaki wypadnie wynik, zanim się nie zatrzymają. Naprawdę zbliżała się Ostatnia Bitwa. Nie opiewana przez legendy Tarmon Gai’don, z udziałem Czarnego, który miał wyrwać się na wolność, i Smoka Odrodzonego, który stawi mu czoło. Nie, tego był absolutnie pewien. Aes Sedai z Wieku Legend mogli otworzyć szczelinę w więzieniu Czarnego, w Shayol Ghoul, ale Lews Therin Telamon i Stu Towarzyszy zapieczętowali ją na powrót. Przeciwuderzenie na zawsze zatruło męską połowę Prawdziwego Źródła i doprowadziło ich do szaleństwa, dając początek Pęknięciu, ale wszak jedno z dawnych Aes Sedai było w stanie zrobić więcej niż dzisiaj wszystkie wiedźmy z Tar Valon. Wykonane przez nich pieczęcie przetrwają.

Pedron Niall, człowiek posługujący się chłodną logiką, wyrozumował sobie, jak będzie wyglądać Tarmon Gai’don. Bestialskie hordy trolloków potoczą się z Wielkiego Ugoru na południe, tak samo dwa tysiące lat wcześniej podczas wojen z trollokami, prowadzić ich będą Myrddraale — Półludzie — a być może nawet nowi, wywodzący się z ludzi Władcy Strachu, wybrani spośród Sprzymierzeńców Ciemności. Ludzkość, rozbita na skłócone ze sobą narody, nie będzie w stanie ich zatrzymać. Ale on, Pedron Niall, zjednoczy ludzi pod sztandarami Synów Światłości. Powstaną nowe legendy, które opowiedzą jak Pedron Niall stoczył Tarmon Gai’don i wygrał.

— Najpierw — wymruczał — wypuścić dzikiego lwa na ulice miasta.

— Dzikiego lwa?

Niall okręcił się na pięcie, kiedy zza jednego z wiszących sztandarów wyślizgnął się kościsty; niski mężczyzna, z wielkim haczykowatym nosem. Mignęła tylko płyta boazerii, która błyskawicznie powróciła do swego miejsca w ścianie, jeszcze zanim sztandar zdążył znieruchomieć.

— Pokazałem ci to przejście, Ordeith — warknął Niall — abyś mógł przychodzić do mnie, kiedy cię wezwę, nie powiadamiając o tym jednocześnie połowy fortecy, a nie po to, byś podsłuchiwał moje prywatne rozmowy.

Przechodząc przez salę, Ordeith wykonał lekki ukłon.

— Podsłuchiwał, Wielki Lordzie? W życiu bym czegoś takiego nie zrobił, ja po prostu właśnie przyszedłem i niechcący usłyszałem twoje ostatnie słowa. Nic więcej.

Na jego twarzy gościł półdrwiący uśmieszek, który, jak zaobserwował Niall, nigdy jej nie opuszczał, nawet wówczas, gdy w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby go zobaczyć.

Do Amadicii, wychudzony i osłabiony, przybył miesiąc wcześniej. Ubrany w łachmany i na poły zamarznięty, ale jakoś zdołał, przedzierając się przez wszystkie pierścienie straży, dotrzeć przed oblicze samego Pedrona Nialla. Wyglądało na to, że wie takie rzeczy o wydarzeniach na Głowie Tomana, których nie było w wyczerpujących choć całkowicie niejasnych raportach Carridina, ani w opowieści Byara, czy też w żadnym innym posłaniu bądź plotce, które dotarły do uszu Nialla. Jego imię było oczywiście fałszywe. W dawnej mowie, Ordeith znaczyło „robaczywe drzewo”. Kiedy jednak Niall zarzucił mu to kłamstwo, powiedział tylko: „Kim jesteśmy, to pozostaje tajemnicą dla wszystkich ludzi, a życie jest gorzkie”. Ale był niezwykle bystry. To właśnie on pomógł Niallowi dojrzeć schemat pośród zarysowujących się dopiero wydarzeń.

Ordeith podszedł do stołu i podniósł jeden z rysunków. Kiedy rozwinął go wystarczająco, aby zobaczyć twarz młodzieńca, jego uśmiech pogłębił się, przechodząc niemalże w jakiś straszny grymas.

Niall wciąż był zirytowany samowolnym najściem tamtego.

— Uważasz, że fałszywy Smok jest śmieszny, Ordeith? Czy też przeraził cię?

— Fałszywy Smok? — powiedział miękko tamten. Tak. Tak, oczywiście, to musi być on. No bo któż inny?

I zaśmiał się piskliwym śmiechem, który podrażnił nerwy Nialla. Czasami Lord Kapitan Komandor sądził, że Ordeith musi być na poły szalony.

„Ale jest bystry, szaleniec czy nie”.

— Co masz na myśli, Ordeith? Mówisz tak, jakbyś go znał.

Ordeith wzdrygnął się, jakby zapomniał o obecności Lorda Kapitana Komandora.

— Czy go znam? O, tak. Znam go. Nazywa się Rand al’Thor. Pochodzi z Dwu Rzek, słabo zaludnionej, odległej od Caemlyn, rolniczej prowincji Andoru i jest Sprzymierzeńcem Ciemności, tak dalece oddanym Cieniowi, że dusza twoja skurczyłaby się ze strachu, gdybyś poznał połowę prawdy o nim.

— Dwie Rzeki — zadumał się Niall. — Ktoś wspominał mi o innym Sprzymierzeńcu Ciemności pochodzącym stamtąd, kolejnym młodzieńcu. Dziwne jest pomyśleć o Sprzymierzeńcach Ciemności, rodzących się w takim miejscu jak to. Ale prawdą jest, że oni są wszędzie.

— Następny, Wielki Lordzie? — zapytał Ordeith. — Z Dwu Rzek? Czy nie będzie to Matrim Cauthon albo Perrin Aybara? Są w podobnym wieku jak ten pierwszy i równie nieomal zaawansowani w czynieniu zła.

— Imię, które mi podano, brzmiało Perrin — powiedział Niall, marszcząc brwi. — Trzech, powiedziałeś? Z Dwu Rzek nie pochodzi nic prócz wełny i tytoniu. Wątpię, czy istnieje inne miejsce, w którym ludzie żyliby równie oddzieleni od reszty świata.

— W mieście Sprzymierzeńcy Ciemności muszą ukrywać swą naturę w większym lub mniejszym stopniu. Muszą spotykać się z innymi ludźmi, z obcymi przyjeżdżającymi z innych miejsc, a potem opuszczającymi ich miasto i uwożącymi ze sobą wieści o tym, co widzieli. Ale w cichych wioskach, odciętych od świata, gdzie niewielu obcych przyjeżdża... Jakie można sobie wyobrazić lepsze miejsce dla Sprzymierzeńców Ciemności?

— A w jaki sposób poznałeś imiona tych trzech Sprzymierzeńców Ciemności, Ordeith? Trzej Sprzymierzeńcy Ciemności, pochodzący z zapadłego krańca świata. Masz zbyt wiele tajemnic, Robaczywe Drzewo; i więcej niespodzianek w rękawie niż bard.

— W jaki sposób mógłby człowiek wyznać zupełnie wszystko, co wie, Wielki Lordzie? — powiedział miękko mały człowieczek. — Byłaby to tylko zwykła paplanina, zanim wydobyłoby się z niej coś użytecznego. Jedno ci powiem, Wielki Lordzie. Ten Rand al’Thor, ten Smok, wiele za sobą pozostawił w Dwu Rzekach.

— Fałszywy Smok! — powiedział ostro Niall, a człowieczek skłonił się.

— Oczywiście, Wielki Lordzie. Przejęzyczyłem się.

Nagle Niall zobaczył, jak dłonie Ordeitha nieświadomie gniotą i drą trzymany rysunek. Nawet wówczas, gdy twarz mężczyzny pozostawała nieruchoma, wciąż z tym samym sardonicznym uśmiechem, jego ręce konwulsyjnie szarpały pergamin.

— Przestań! — rozkazał Niall. Wyrwał rysunek z dłoni Ordeitha i wygładził go najlepiej, jak się dało. — Nie ma zbyt wielu podobizn tego człowieka, aby pozwolić na ich niszczenie.

Większość rysunku pokrywały nieczytelne smugi, przez pierś młodzieńca biegło rozdarcie, ale jakimś sposobem twarz pozostała nietknięta.

— Wybacz mi, Wielki Lordzie. — Ordeith ukłonił się głęboko, jego uśmiech jednak pozostał na twarzy, przylepiony do warg. — Nienawidzę Sprzymierzeńców Ciemności.

Niall wpatrywał się w narysowaną kredką twarz.

„Rand al’Thor z Dwu Rzek”.

— Być może będę musiał poczynić jakieś kroki związane z Dwoma Rzekami. Kiedy stopnieją śniegi. Być może.

— Jak sobie życzy Wielki Lord — zgodził się uprzejmie Ordeith.

Carridin kroczył przez korytarze Fortecy. Grymas, jaki widniał na jego twarzy skłaniał innych do unikania go, choć w istocie nigdy zbyt wielu nie poszukiwało towarzystwa Śledczych. Służba, spiesząc ze swymi obowiązkami, starała się nieomal wtapiać w kamienne ściany, a nawet mężczyźni ze złotymi węzłami rangi na białych płaszczach skręcali w boczne korytarze, kiedy widzieli jego twarz.

Z rozmachem otworzył drzwi wiodące do swoich pokoi i zatrzasnął je głośno za sobą, nie odczuwając zwykłego zadowolenia z obecności rzeczy, które tak cenił: wspaniałych dywanów z Tarabon i Łzy, tkanych w soczyste czerwienie, złota i błękity, ukośnie ciętych luster z Illian, złotolistnej inkrustacji na długim, zawile rzeźbionym stole, stojącym pośrodku pokoju. Mistrz rzemiosła z Lugardu pracował nad nią prawie rok. Teraz Carridin ledwie ją dostrzegał.

— Sharbon! — Przez chwilę jego osobisty służący nie pojawiał się. Miał wszak sprzątać pokoje. — Niech cię Światłość spali, Sharbon! Gdzie jesteś?

Kątem oka pochwycił jakiś ruch i odwrócił się w tamtą stronę gotowy zalać Skarbona potokiem przekleństw. Zamierzone słowa zamarły mu jednak na ustach, kiedy Myrddraal zrobił kolejny krok w jego stronę, poruszając się z falistą gracją węża.

Z postaci przypominał człowieka, nie wyższego od większości, ale tutaj podobieństwo kończyło się. Czarny jak śmierć ubiór i płaszcz, które ledwie poruszały się, gdy szedł, powodowały, że jego kredowobiała biała skóra zdawała się jeszcze bledsza. Nie miał oczu. Bezokie spojrzenie przepełniało Carridina strachem, tak jak działo się to tysiące razy przedtem.

— Co... — Carridin przerwał, za wszelką cenę usiłując odzyskać choć resztki śliny w ustach i sprowadzić głos z powrotem do normalnego rejestru. — Co ty tutaj robisz? Słowa wciąż brzmiały piskliwie.

Bezkrwiste wargi Pólczłowieka wygiął nieznaczny uśmiech.

— Mogę iść wszędzie tam, gdzie jest cień. — Jego głos brzmiał niczym odgłos łuski węża, przesuwającej się po zeschłych liściach. — Lubię pilnować tych, którzy mi służą.

— Ja słu...

To było bezużyteczne. Z wysiłkiem Carridin oderwał wzrok od gładkiej plamy bladej, ciastowatej twarzy i odwrócił się do niej tyłem. Dreszcz przemknął mu w dół kręgosłupa, kiedy tak stał zwrócony plecami do Myrddraala. Wszystko wyraźnie odbijało się w lustrze zawieszonym na ścianie, na wprost niego. Wszystko prócz Półczłowieka. Myrddraal stanowił w nim rozmazaną plamę. Niezbyt uspokajającą w wyrazie, lepsze to jednak niż napotkać jego spojrzenie. W głosie Carridina zabrzmiały mocniejsze tony.

— Ja służę...

Przerwał, uświadamiając sobie nagle, gdzie się znajduje. W samym sercu Fortecy Światłości. Najlżejszy pogłos szeptu słów, które niemalże wypowiedział, oddałby go natychmiast w Rękę Światłości. Najpośledniejszy z Synów położyłby go trupem na miejscu, gdyby usłyszał. W komnacie był jednak sam, wyjąwszy Myrddraala i być może Skarbona.

„Gdzie jest ten przeklęty człowiek?”

Dobrze byłoby mieć przy sobie kogoś, z kim można by dzielić spojrzenie Półczłowieka, nawet jeśli trzeba by się zająć potem tym drugim, jednakże zniżył głos.

— Ja służę Wielkiemu Władcy Ciemności, podobnie jak ty. Obaj służymy.

— Jeśli chcesz widzieć wszystko w ten sposób. Myrddraal zaśmiał się, wydając taki dźwięk, który spowodował, że Carridin cały zadrżał. — Wszak jednak dowiem się, dlaczego jesteś tutaj zamiast na Równinie Almoth.

— Zostałem... zostałem wezwany tutaj rozkazem Lorda Kapitana Komandora.

Głos Myrddraala zaskrzypiał.

— Słowa twojego Lorda Kapitana Komandora to gnój! Rozkazano ci odnaleźć człowieka nazywanego Rand al’Thor i zabić go. To w pierwszym rzędzie. To przede wszystkim! Dlaczego nie posłuchałeś?

Carridin wziął głęboki oddech. To spojrzenie utkwione w jego plecach czuł jak ostrze noża zgrzytające w rozszarpywanym kręgosłupie.

— Sytuacja... zmieniła się. Niektórych spraw nie kontroluję już tak ściśle jak dawniej.

Ostry, drapiący dźwięk spowodował, że odwrócił głowę.

Myrddraal przesuwał ręką po blacie stołu, cienkie drzazgi drewna odskakiwały od jego pazurów.

— Nic się nie zmieniło, człowieku. Złamałeś swoje przysięgi złożone Światłości, złożyłeś nowe i tych będziesz przestrzegał.

Carridin wzdrygnął się, widząc wyżłobienia znaczące wypolerowane drewno i z trudem przełknął ślinę.

— Nie rozumiem? Dlaczego nagle jego śmierć stała się taka ważna? Sądziłem, że Wielki Władca Ciemności zamierza go wykorzystać.

— Przesłuchujesz mnie? Powinienem wyrwać ci język. Nie do ciebie należy zadawanie pytań. Ani rozumienie. Do ciebie należy słuchanie rozkazów! Powinieneś zachowywać się tak, by psom móc dawać lekcje posłuszeństwa. Czy to rozumiesz? Do nogi psie i słuchaj swego pana.

Gniew przytłumił strach a dłoń Carridina sięgnęła do boku, ale miecza tam nie było. Leżał w sąsiednim pokoju, gdzie zostawił go, idąc na spotkanie z Pedronem Niallem.

Myrddraal poruszał się szybciej niż atakująca żmija. Kiedy dłoń stwora zacisnęła się z siłą imadła na jego nadgarstku, ściskając w miażdżącym uchwycie kości, Carridin otworzył usta, by wrzasnąć. Ale krzyk nigdy nie wydobył się z gardła, bowiem Półczłowiek drugą dłonią nadusił jego policzek, powodując, że szczęki zamknęły się. Ściśnięte ramię bolało go potwornie, został podniesiony do góry tak, że stopy nie dotykały posadzki. Chrząkając i bulgocząc, zwisał w uścisku Myrddraala.

— Posłuchaj mnie, człowieku. Znajdziesz tego młodzika i zabijesz go tak szybko, jak to tylko możliwe. Nie sądź, że uda ci się mnie oszukać. Są jeszcze inni wśród twoich Synów, którzy powiedzą mi, jeżeli zrezygnujesz z wypełnienia zadania. Ale powiem ci coś, co cię ośmieli. Jeżeli po miesiącu, licząc od dzisiaj, ten Rand al’Thor będzie wciąż żywy, przyjdę i zabiorę kogoś z twego rodu. Syna, córkę, siostrę, wuja. Nie będziesz wiedział kogo, póki wybrana osoba nie umrze w cierpieniach. Gdy będzie żył przez kolejny miesiąc, zajmę się następnym. A potem następnym i następnym. A kiedy już nikogo z twego rodu nie będzie pośród żywych prócz ciebie, jeżeli tamten wciąż jeszcze będzie żył, wówczas zabiorę cię do samego Shayol Ghoul. — Uśmiechnął się. — Czekać cię będą lata umierania, człowieku. Czy teraz mnie rozumiesz?

Carridin wydał z siebie głos, pół jęk, pół szept. Miał wrażenie, że zaraz pęknie mu kark.

Myrddraal warknął i rzucił go przez pokój. Carridin uderzył o przeciwległą ścianę i oszołomiony osunął się po niej na dywan. Leżał, starając się złapać oddech.

— Czy rozumiesz mnie, człowieku?

— Słucham i jestem posłuszny — Carridinowi udało się ułożyć na dywanie. Odpowiedzi nie było.

Odwrócił głowę, krzywiąc się, gdy ostry ból przeszył szyję. Pokój był pusty, prócz niego nie było w nim nikogo. Półludzie dosiadali cieni niczym wierzchowców, tak mówiły legendy, a kiedy obracali się bokiem, znikali. Żadna ściana nie była dla nich przeszkodą. Carridinowi zachciało się płakać. Podniósł się i usiadł, przeklinając ból, szarpiący nadgarstek.

Drzwi otworzyły się i Skarbon pośpiesznie wpadł do środka. Pulchny mężczyzna trzymał w ramionach koszyk. Zatrzymał się i spojrzał na Carridina.

— Panie, czy dobrze się czujesz? Wybacz panie, że nie było mnie tutaj, ale poszedłem kupić dla ciebie owoce...

Zdrową ręką Carridin wybił kosz trzymany przez Skarbona, pomarszczone zimowe jabłka rozsypały się po dywanie, ponownym ruchem dłoni uderzył tamtego w twarz.

— Wybacz mi, panie — wyszeptał Skarbon.

— Przygotuj mi papier, pióro i inkaust — warknął Carridin. — Śpiesz się, głupcze! Muszę rozesłać rozkazy.

„Ale jakie? Jakie?”

Kiedy popędził wykonać zadanie, Carridin spojrzał na rysy w stole i zadrżał.