Doodsstrijd op Pyrrus

7

’s Morgens werd Jason wakker met een erge hoofdpijn en het gevoel dat hij helemaal niet geslapen had. Toen hij een paar zorgvuldig gedoseerde stimulerende middelen had genomen die Brucco hem had gegeven, vroeg hij zich opnieuw verbaasd af wat de combinatie van factoren was die zijn slaap met zulk een verschrikking gevuld hadden.

‘Eet snel,’ zei Brucco, toen zij elkaar in de eetzaal troffen. ‘Ik heb niet langer de tijd om jou privé-instructie te geven. Je moet naar de gewone klassen en de voorgeschreven cursussen volgen. Kom alleen naar me toe als er een bijzonder probleem is waar de instructeurs of trainers niet uitkomen.’

De klassen waren, zoals Jason al verwachtte, vol kleine kinderen met stoere gezichten. Met hun stevige lichaam en hun geen-gekheid-maniertjes waren ze helemaal echt Pyrraans. Maar zij waren nog kind genoeg om het grappig te vinden dat ze een volwassene in hun klas hadden. Jason, achter een van de kleine tafeltjes gepoot, met een vuurrood gezicht, vond het niet zo erg grappig.

Alle overeenkomst met een normale school hield op bij de uiterlijke vorm van de klas. Ten eerste droeg ieder kind, het gaf niet hoe klein, een ploffer. En de lessen gingen allemaal over in-leven-blijven. Het enige cijfer dat je kon halen bij deze leerstof was een tien en de leerlingen bleven net zolang aan een les werken tot ze die volkomen onder de knie hadden. Er werd geen les gegeven in de gewone vakken. Waarschijnlijk werden die behandeld nadat het kind de overlevingsschool had afgemaakt en op eigen benen kon staan. Een logische en koelbloedige kijk op de dingen. Eigenlijk paste die omschrijving op iedere activiteit op Pyrrus; logisch en koelbloedig.

Het grootste deel van de ochtend werd gewijd aan het werken met één van de medicijndozen die om het middel gegespt zaten. Dit was een infectie- en gif-ontleder die op een steekwond werd gedrukt. Als er toxines aanwezig waren, werd het tegengif automatisch ter plaatse ingespoten. Eenvoudig te bedienen, maar van een ongelooflijk ingewikkelde constructie. Aangezien alle Pyrranen voor hun eigen uitrusting zorgden, was het op die manier je eigen schuld als het niet werkte — daarom moesten zij de constructie en het repareren van alle apparaten leren. Jason deed het veel beter dan de kinderen, hoewel de inspanning hem uitputte, ’s Middags had hij zijn eerste ervaring met een oefenmachine, de trainer. Zijn leraar was een jongen van twaalf jaar, wiens koude stem de verachting voor de weke vreemdeling niet verborg.

‘Alle trainers zijn duplicaten van de ware oppervlakte van de planeet, voortdurend gewijzigd en aangepast naarmate de levensvormen veranderen. Het enige verschil onderling is het verschil in mate van dodelijkheid. De eerste machine die je gaat gebruiken is natuurlijk degene waar baby’s ingezet worden ...’

‘Je bent al te vriendelijk,’ mompelde Jason. ‘Je vleit me te veel.’ De instructeur ging verder, zonder op de onderbrekingen te letten.

‘... baby’s ingezet worden zodra ze kunnen kruipen. Het is volkomen echt, maar helemaal onschadelijk gemaakt.’

Trainer was niet het goede woord, merkte Jason toen ze door de zware deur naar binnen gingen. Dit was een stukje van de buitenwereld, nagemaakt in een enorme zaal. Het kostte hem niet veel verbeeldingskracht om het geschilderde dak en de kunstzon hoog boven zijn hoofd te vergeten en zich eindelijk buiten te wanen. De omgeving leek vredig genoeg. Hoewel dreigende wolkenvelden aan de horizon een hevige Pyrraanse storm voorspelden.

‘Je moet rondwandelen en de dingen onderzoeken,’ zei de leraar tegen Jason. ‘Als je iets aanraakt met je hand, wordt er wat over gezegd. Zoals hier —’

De jongen boog voorover en drukte zijn vinger tegen een blad van het zachte gras dat de grond bedekte. Onmiddellijk kraakte er een stem uit verborgen luidsprekers.

‘Vergiftig gras. Altijd laarzen dragen.’

Jason knielde neer en bekeek het gras. Het blad eindigde in een harde, glimmende haak. Met een schok besefte hij dat ieder blaadje gras hetzelfde was. Het zachte groene veld was een tapijt des doods. Terwijl hij overeind kwam, zag hij iets wegglippen onder een plant met brede bladeren. Een kruipend dier, met schubben bedekt, waarvan de spitse snuit eindigde in een lange doorn.

‘Wat is dat in m’n zondagstuintje?’ vroeg hij. ‘Jullie geven de baby’s aardige speelmakkertjes, dat is zeker.’ Jason draaide zich om en merkte dat hij tegen de lucht sprak; de instructeur was verdwenen. Hij haalde zijn schouders op en aaide het geschubde monstertje.

‘Hoornduivel,’ zei de onpersoonlijke stem uit de lucht. ‘Kleren en schoenen zijn geen bescherming. Dood het.’

Een scherp gekraak verscheurde de stilte toen Jasons pistool afging. De hoornduivel viel op zijn zij, afgesteld om te reageren op een losse flodder.

‘Nou, ik leer al aardig,’ zei Jason, en de gedachte deed hem plezier. De woorden dood het waren door Brucco gebruikt toen hij leerde hoe hij zijn geweer moest gebruiken. De prikkel ervan had een onbewust niveau bereikt. Hij wist pas dat hij wilde schieten toen hij het schot al gehoord had. Zijn respect voor de Pyrraanse trainingsmethoden groeide.

Jason bracht een danig onplezierige middag door, wandelend in de kinderverschrikkingstuin. De dood was overal. Terwijl de hele tijd de stem zonder lichaam hem ernstige adviezen gaf in eenvoudige taal. Op die manier kon hij dingen doen, zonder dat het met hem gedaan was. Hij had zich nooit gerealiseerd dat een gewelddadige dood in zoveel afzichtelijke vormen kon komen. Alles hier was dodelijk voor de mens — van het kleinste insekt tot de grootste plant. Zulk een enge doelbewustheid leek volkomen onnatuurlijk. Waarom was deze planeet zo vreemd vijandig voor menselijk leven? Niet vergeten om het aan Brucco te vragen. Intussen probeerde hij een levensvorm te ontdekken die het niet had voorzien op zijn bloed. Hij slaagde er niet in. Na lange tijd gezocht te hebben, vond hij het enige dat als het werd aangeraakt geen dodelijk advies verstrekte. Dit was een rotsblok dat uitstak boven een weide van giftig gras. Met een tevreden gevoel ging Jason erop zitten en trok zijn voeten op. Een oase van rust. Er gingen enkele minuten voorbij waarin hij zijn zwaartekracht-moede lichaam liet uitrusten. ‘ROTZWAM! NIET AANRAKEN!’

De stem knalde met een tweemaal zo groot volume en Jason sprong weg alsof hij werd beschoten. Met de revolver in zijn hand, speurde hij rond naar een doelwit. Pas toen hij voorover boog en de rots waarop hij had gezeten van dichtbij bekeek, begreep hij het. Er waren schilferige grijze plekjes die hij niet had opgemerkt toen hij ging zitten.

‘O, jullie gemene bedriegers!’ schreeuwde hij tegen de machine. ‘Hoeveel kinderen zullen jullie van die rots afgejaagd hebben, net toen ze dachten een klein beetje rust gevonden te hebben!’

Hij was kwaad over het sluwe stukje conditionering, maar had er tegelijkertijd bewondering voor. Pyrranen leerden heel vroeg in hun leven dat er op deze planeet geen veiligheid bestond — behalve die welke zij zichzelf schiepen. Terwijl hij zijn lessen leerde over Pyrrus, kreeg hij ook een beter inzicht in de Pyrranen.