Zdradzona

24.

Kiedy wyszłam spod prysznica, Shaunee i Erin siedziały na łóżku Stevie Rae. Trzymały na kolanach tacę, na której była miseczka zupy, kilka krakersów i puszka piwa – niedietetycznego. Rozmawiały ze sobą przyciszonymi głosami, ale na mój widok umilkły.

Z westchnieniem usiadłam na swoim łóżku.

– Jeżeli i wy zaczniecie zachowywać się nienormalnie w moim towarzystwie, to chyba tego nie zniosę.

– Przepraszam – mruknęły unisono, wymieniając spłoszone spojrzenia.

Shaunee podała mi tacę. Popatrzyłam na jedzenie, jakbym zapomniała, do czego ono służy.

– Musisz coś zjeść, by móc potem wziąć to, co Neferet dała nam dla ciebie – powiedziała Erin.

– Poza tym to ci dobrze zrobi – dodała Shaunee.

– Nie wiem, czy kiedykolwiek lepiej się poczuję – wyznałam.

Oczy Erin wypełniły się łzami, które powoli zaczęły spływać jej po policzkach.

– Nie mów tak, Zoey. Jeśli ty nie poczujesz się lepiej, to co dopiero mówić o nas.

– Zoey, musisz się postarać. Stevie Rae byłaby zawiedziona, gdybyś nie spróbowała – powiedziała Shaunee, pociągając nosem i ocierając łzy.

– To prawda – musiałam przyznać.

Wzięłam do ręki łyżkę i zaczęłam jeść zupę. Był to rosół z kurczaka z makaronem. Ciepło jadła przyjemnie rozgrzewało mi gardło i stopniowo rozchodziło się po całym ciele, likwidując dreszcze.

– A kiedy Stevie Rae była wkurzona, traciła kontrolę nad swoim olahomskim akcentem – przypomniała Shaunee.

Na to wspomnienie uśmiechnęłyśmy się obie z Erin.

– Takie jesteście miiiłe – przeciągała samogłoski Erin, powtarzając słowa, które Stevie Rae mówiła im tysiące razy.

Znów się uśmiechnęłyśmy. Zupa teraz stawała się łatwiejsza do przełknięcia. Kiedy zjadłam już połowę zupy, nagle pewna myśl mi przyszła do głowy. – Czy Stevie Rae nie będzie tu miała pogrzebu albo jakiejś innej ceremonii pożegnalnej?

Bliźniaczki pokręciły głowami.

– Nie – odpowiedziała Shaunee.

– Nigdy nic takiego nie robią – dodała Erin.

– Wiesz, Bliźniaczko, myślę, że niektórzy rodzice to robią, ale w swoich rodzinnych miastach.

– Pewnie tak, Bliźniaczko – zgodziła się Erin. – Ale nie wydaje mi się, żeby ktoś stąd wybierał się do… – zamilkła, starając się coś sobie przypomnieć. – Jak się nazywała ta pipidówka, z której pochodziła Stevie Rae?

– Henrietta – przypomniałam im. – Miasto Walczących Kur.

– Walczących Kur? – zapytały jednocześnie.

Skinęłam głową.

– Tak. Doprowadzało ją to do szału. Nie przeszkadzało jej pochodzenie, ale nigdy nie zaakceptowała Walczących Kur.

– To są takie walki kur? – zdziwiła się Shaunee.

– Bliźniaczko, a skąd ja mam to wiedzieć? – wzruszyła ramionami Erin.

– Myślałam, że są tylko walki kogutów – przyznałam. Popatrzyłyśmy po sobie, powtórzyłyśmy wszystkie: – Kogutów! – i wybuchnęłyśmy śmiechem, który zaraz zmieszał się ze łzami. – Stevie Rae na pewno by to uznała za niesamowicie śmieszne – powiedziałam, kiedy mogłam już złapać oddech.

– Czy naprawdę wszystko będzie znów dobrze, Zoey? – zapytała Shaunee.

– Jak myślisz? – chciała się upewnić Erin.

– Chyba tak – odpowiedziałam.

– Ale jak? – zapytała Shaunee.

– Naprawdę nie wiem. Spróbujemy na początek przeżyć dzień po dniu.

O dziwo, zjadłam całą zupę. Poczułam się lepiej, bardziej normalnie, poza tym zrobiło mi się cieplej. Ale byłam niewiarygodnie zmęczona. Bliźniaczki musiały zauważyć, że oczy mi się kleją, bo Erin zabrała tacę, a Shaunee podała mi fiolkę z mlecznym płynem, mówiąc:

– Neferet powiedziała, żebyś to wypiła, będziesz po tym lepiej spała, bez koszmarów sennych.

Wzięłam od niej fiolkę, ale odstawiłam ją na bok. Erin i Shaunee patrzyły na mnie wyczekująco.

– Wypiję za chwilę – obiecałam. – Najpierw wezmę prysznic. Zostawcie mi piwo na wypadek, gdyby mikstura paskudnie smakowała.

To je uspokoiło. Zanim wyszły, Shaunee jeszcze zapytała:

– Może przynieść ci coś jeszcze?

– Nie, dziękuję.

– Powiesz, kiedy będziesz coś chciała, dobrze? – upewniła się Erin. – Obiecałyśmy Stevie Rae… – Głos jej się załamał, więc Shaunee dokończyła za nią: – Obiecałyśmy jej, że będziemy się o ciebie troszczyły, a my dotrzymujemy danego słowa.

– Powiem wam – przyrzekłam.

– Okay – zgodziły się. – Dobranoc.

– Dobranoc – odpowiedziałam, zamykając za nimi drzwi.

Gdy tylko wyszły, wylałam zawartość fiolki do umywalki, a samą fiolkę wyrzuciłam.

Zostałam sama. Spojrzałam na budzik: była szósta rano. Zdumiewające, ile rzeczy może się wydarzyć w ciągu zaledwie kilku godzin. Starałam się nie myśleć o tym, ale mino woli obrazy z ostatnich chwil życia Stevie Rae przemykały mi przez głowę, jakby z odtwarzanego pod powiekami filmu pokazującego straszne sceny. Nagle zadźwięczał sygnał mojej komórki, poskoczyłam zaskoczona i zanim odebrałam telefon sprawdziłam kto dzwoni. Poznałam numer Babci, co za ulga, że to ona. Otworzyłam klapkę, usiłując nie wybuchnąć płaczem.

– Tak się cieszę, Babciu, że dzwonisz!

– Ptaszynko, śniłaś mi się, właśnie obudziłam się z tego snu. Czy u ciebie wszystko w porządku?

Zmartwiony ton jej głosu wskazywał, że wiedziała, iż nie wszystko u mnie jest w porządku, co mnie zresztą wcale nie zdziwiło. Byłyśmy ze sobą zawsze mocno związane.

– Babciu, nic nie jest w porządku – wyszeptałam i zaczęłam płakać. – Babciu, Stevie Rae właśnie umarła.

– Och, Zoey, tak mi przykro!

– Umarła w moich ramionach, w kilka minut po tym, jak Nyks obdarzyła ją zdolnością odczuwania żywiołu ziemi.

– Musiało być dla niej wielką pociechą, że zostałaś z nią do końca.

Posłyszałam, że Babcia też płacze.

– Wszyscy byliśmy przy niej, ja i moi przyjaciele.

– Nyks też na pewno przy niej była.

– Tak – chlipnęłam. – Myślę, że bogini była przy tym, ale ja nie rozumiem tego, Babciu. Jakiż w tym jest sens: obdarzyć Stevie Rae nadzwyczajną zdolnością, a zaraz potem pozwolić jej umrzeć?

– Śmierć zawsze wydaje się bez sensu, kiedy zdarza się młodym. Ja jednak wierzę, że twoja bogini była przy Stevie Rae, nawet jeśli śmierć ta przyszła przedwcześnie. Stevie Rae na pewno spoczywa w pokoju przy Nyks.

– Mam nadzieję, że tak jest.

– Chciałam cię odwiedzić, ale teraz drogi są takie ośnieżone i niebezpieczne, że jazda jest po prostu niemożliwa. Co powiesz na to, żebym pomodliła się tutaj za Stevie Rae?

– Dziękuję Babciu, wiem, że Stevie Rae byłaby ci za to wdzięczna.

– A ty, kochanie, musisz to jakoś przeżyć.

– Ale jak, Babciu?

– Najlepiej uczcisz jej pamięć, żyjąc tak, by ona była z ciebie dumna. Żyj również dla niej.

– To niełatwe, Babciu, zwłaszcza że wampiry chcą, abyśmy szybko zapominali o tych dzieciakach, które umarły. Traktuje się je tutaj ja progi zwalniające na jezdni: trzeba przyhamować na chwilę, a potem jechać dalej.

– Nie chcę się domyślać, co twoja starsza kapłanka czy inne dorosłe wampiry zamierzają przez to osiągnąć, ale wydaje mi się, że to jest krótkowzroczne. Trudniej pogodzić się ze śmiercią, jeśli jej się oficjalnie nie uzna i uda, ze nic się nie stało.

– Ja myślę tak samo. Prawdę mówiąc, Stevie Rae tez tak sądziła. – W tym momencie wpadł mi do głowy pewien pomysł poparty przekonaniem, ze tak powinnam zrobić. – Ja to zmienię. Mając na to zgodę lub nie. Muszę mieć pewność, że śmierć Stevie Rae zostanie uhonorowana. Będzie czymś więcej niż leżącym policjantem.

– Żebyś nie narobiła sobie kłopotów, kochanie.

– Babciu, ja jestem najpotężniejszą adeptką w całej historii wampirów. Wydaje mi się, że nie będę miała nic przeciwko narobieniu sobie kłopotów, jeżeli osiągnę coś, na czym mi bardzo zależy.

Babcia przez chwilę nic nie mówiła, a w końcu powiedziała:

– Myślę, ptaszyno, że możesz mieć rację.

– Kochana jesteś, Babciu.

– Dla mnie też jesteś bardzo kochana, u-we-tsi a-ge-hu-tsa. - słysząc to czirokeskie słowo oznaczające:córka”, czułam się kochana i bezpieczna. – A teraz chciałabym, żebyś spróbowała zasnąć. Wiedz, że będę się za ciebie modlić i prosić duchy naszych prababek, by się tobą opiekowały i zesłały ci pocieszenie.

– Dziękuję, Babciu. Dobranoc.

– Dobranoc, ptaszyno.

Zamknęłam delikatnie telefon. Po rozmowie z Babcią poczułam się lepiej. Przedtem miałam wrażenie, że przygniata mnie wielki ciężar, teraz jakby się zmniejszył, już mogłam przynajmniej oddychać. Zaczęłam szykować się do snu, a Nala wemknęła się do pokoju przez kocią klapkę w drzwiach, wskoczyła na łóżko i zaczęła na mnie miauczeć, jak to ona. Pogłaskałam ją i zapewniłam, jak bardzo się cieszę, że ją widzę, ale wtedy spojrzałam n puste łóżko Stevie Rae. Przypomniało mi się, jak ją bawiło kapryszenie Nali, które kojarzyło jej się ze zrzędzeniem starej kobiety, ale w gruncie rzeczy kochała tę kotkę tak samo jak ja. Łzy znów napłynęły mi do oczu, nie wiedziałam, czy można płakać bez końca. Wtedy z mojej komórki rozległ się sygnał zwiastujący otrzymaną właśnie wiadomość. Szybko wytarłam oczy i otworzyłam z powrotem klapkę komórki.

Co u ciebie? Coś nie tak?

To Heath. Przynajmniej teraz nie miałam wątpliwości, że zostaliśmy Skojarzeni. I do diabła, naprawdę nie miałam pojęcia, co z tym zrobić.

Zły dzień. Umarła moja przyjaciółka – odpowiedziałam mu SMS-em.

Nie nadsyłał odpowiedzi przez dłuższy czas, tak że myślałam już, że się nie odezwie. W końcu telefon znów zabuczał.

Moi przyjaciele też umarli.

Przymknęłam oczy. Jak mogłam zapomnieć, że ostatnio zostali zabici dwaj przyjaciele Heatha!

Bardzo mi przykro – odpowiedziałam.

Mnie też. Czy chcesz, żebym cię odwiedził?

W pierwszym odruchu chciałam odpowiedzieć „tak”, ale pomyślałam, że jednak nie powinniśmy się spotykać. Chociaż byłoby cudownie znaleźć ukojenie w ramionach Heatha… I ten nęcący szkarłat jego krwi…

Nie – wystukałam pośpiesznie odmowną odpowiedź. Masz szkołę.

Nie. Mamy DZIEŃ ŚNIEGU!

Uśmiechnęłam się na to wspomnienie. Przez króciutką chwilę zapragnęłam wrócić do dawnych czasów, kiedy ogłoszenie takiego dnia znaczyło odwołanie lekcji w szkole, spacerowanie z kolegami po skrzypiącym śniegu, a potem oglądanie filmów na wypożyczonych kastetach i jedzenie pizzy. Wtedy telefon znów zasygnalizował następną wiadomość, co przerwało moje wspomnienia.

W piątek poczujesz się lepiej, zadbam o to.

Westchnęłam. Zupełnie zapomniała o swojej obietnicy, że spotkam się z nim po piątkowym meczu. Nie powinnam się z nim spotykać. Tego byłam pewna. W gruncie rzeczy powinnam pójść do Neferet i wyznać jej całą prawdę, jak to jest ze mną i z Heathem, by mi pomogła się z tego wyzwolić.

Neferet kłamie, przypomniały mi się słowa Afrodyty. Nie, nie mogłam iść do Neferet z innych jeszcze powodów, nie tylko dlatego, że Afrodyta mnie ostrzegła, coś niedobrego czaiło się za jej zachowanie. Nie mogłam mieć do niej zaufania. Telefon znów się odezwał.

Zo?

Westchnęłam. Czułam się tam zmęczona, że trudno mi się było skupić. Już zaczęłam wystukiwać odpowiedź odmowną, mino że miałam wielką ochotę się z nim spotkać, ale raptem usunęłam początek wiadomości i szybko wystukałam odpowiedz: OK.

Co jest do diabła? Wygląda na to, ze w moim życiu pękają wszystkie spoiny i za chwilę legnie w gruzach. Nie chciałam odmówić Heathowi ani też martwić się o nasze Skojarzenie; po prostu nie mogłam brać na siebie jeszcze jednego zmartwienia.

OK, szybko odpowiedział.

Z ciężkim westchnieniem wyłączyłam telefon i opadłam bezwładnie na łóżko, głaszcząc Nalę i patrząc przed siebie bez celu. Pomyślałam sobie, jak by to było dobrze cofnąć czas o dzień… może rok… Nagle błądząc spojrzeniem po pokoju, zauważyłam na łóżku Stevie Rae złożoną w kostkę ręcznie tkaną narzutę, którą wampiry widocznie zapomniały zabrać, kiedy uprzątały wszystkie jej rzeczy. Ułożyłam Nalę na poduszce, wstałam i wzięłam tę narzutę, po czym nakryłyśmy się nią obie z Nalą.

W każdej cząsteczce swojego ciała czułam wielkie zmęczenie, a jednak nie mogłam zasnąć. Brakowało mi cichego posapywania Stevie Rae, doskwierało poczucie samotności. Zalał mnie fala tak bezbrzeżnego smutku, że można by w nim utonąć.

Rozległo się delikatne pukanie, po czym drzwi się uchyliły. Gdy uniosłam się na łóżku, zobaczyłam Erin i Shaunee, obie w kapciach i piżamach, każda z poduszką i kocem.

– Możemy spać u ciebie? – zapytała Erin.

– Nie chcemy być same – dodała Shaunee.

– Pomyślałyśmy też, że może i ty nie chcesz być sama – dokończyła Erin.

– Macie racje. Nie chcę. – Przełknęłam łzy. – Wchodźcie.

Weszły, szurając kapciami, i po krótkiej tylko chwili wahania usadowiły się na łóżku Stevie Rae. Ich długowłosy kot, Belzebub, umościł się między nimi. Nala uniosła łepek znad poduszki, rzuciła na niego okiem i natychmiast zasnęła z powrotem.

Już zaczynałam zasypiać, kiedy usłyszałam następne skrobanie do drzwi. Tym razem same się nie uchyliły, zapytałam więc:

– Kto tam?

– To ja.

Wszystkie trzy popatrzyłyśmy po sobie. Zaraz zerwałam się z łóżka i pobiegłam otworzyć. Na korytarzu stał Damien w piżamie w różowe misie z muszkami pod szyją. Był trochę przemoczony, w jego włosach iskrzyły się nieroztopione jeszcze płatki śniegu. Miał ze sobą śpiwór i poduszkę. Szybko wciągnęłam go do pokoju. Jego pręgowany kot, Cameron, wkroczył zaraz za nim.

– Damien, co ty robisz? Wiesz, że miałbyś kupę kłopotów, gdyby cię tu ktoś nakrył.

– No, już dawno po godzinie policyjnej – zauważyła Erin.

– Mógłbyś znaleźć się tutaj na przykład w celu pozbawienia nas dziewictwa – powiedziała Shaunee.

Wymieniły spojrzenia z Erin i wybuchnęły śmiechem, co sprawiło, że nawet ja się uśmiechnęłam. Dziwne uczucie – roześmiać się beztrosko, będąc pogrążonym w ciężkim smutku. Pewnie dlatego nasz śmiech szybko zamarł.

– Stevie Rae nie chciałaby, żebyśmy rezygnowali z wesołości i szczęścia – powiedział Damien po chwili pełnego skrępowania milczenia. Następnie przeszedł na środek pokoju, gdzie na podłodze rozłożył swój śpiwór. – Przyszedłem tutaj, ponieważ powinniśmy trzymać się razem. Nie dlatego, bym chciał którąś z was pozbawić dziewictwa, nawet jeśli nadal jesteście dziewicami, w każdym razie jednak doceniam wasze słownictwo.

Erin i Shaunee prychnęły w odpowiedzi, ale widać było, że są tym jego oświadczeniem bardziej rozbawione niż obrażone. Zakarbowałam sobie w pamięci, by wypytać je później o doświadczenia seksualne.

– Cieszę się, że przyszedłeś, ale pioruńsko trudno będzie tak to zorganizować, byś mógł wymknąć się stąd niepostrzeżenie, kiedy zacznie się poranna bieganina – powiedziałam, już obmyślając plan jego bezpiecznej ewakuacji.

– Och, o to się ni nie martw. Wampiry właśnie wywieszają ogłoszenia, że z powodu śniegu lekcje zostaną odwołane. Nie będzie więc porannej bieganiny. Wyjdę razem z wami o dowolnej porze.

– Wywieszają zawiadomienia? – zdziwiłam się. – Chcesz przez to powiedzieć że najpierw musimy wstać, ubrać się i zejść na dół, by dowiedzieć się, że lekcje są odwołane? Przecież to bez sensu.

Wyczulam rozbawienie w głosie Damiena, gdy odpowiedział:

– Ogłosili to w lokalnej rozgłośni, tak ja pozostałe szkoły. Ale ty i Stevie Rae nie słuchacie wiadomości, kiedy… – urwał speszony, uświadamiając sobie, ze mówi o Stevie Rae, jakby jeszcze żyła.

– Nie – odpowiedziałam, chcąc zatuszować jego niezręczność. – Słuchałyśmy na ogół muzyki country. Dlatego zawsze pierwsza się ubierałam, by móc tego uniknąć. – Roześmieli się cicho na to moje wyznanie. Zaczekałam, aż ucichną, i wtedy powiedziałam: – Nie zamierzam zapomnieć o niej ani udawać, ze jej śmierć nie ma dla mnie większego znaczenia.

– Ja też nie – zgodził się ze mną Damien.

– Ani ja – powiedziała Shaunee.

– Ditto, Bliźniaczko – dodała Erin.

Po chwili znów się odezwałam:

– Wydaje mi się, że to nie powinno zdarzyć się adeptce, która została wyróżniona przez Nyks wrażliwością na żywioł. Poza tym nie myślałam, że to się stanie.

– Nikt nie ma gwarancji, e przeżyje Przemianę, nawet osoby obdarzone łaskami przez boginię – zauważył spokojnie Damien.

– A to oznacza, ze musimy się trzymać razem – oświadczyła Erin.

– Tylko w ten sposób możemy przez to przejść – podsumowała Shaunee.

– Więc róbmy tak, trzymajmy się razem – powiedziałam zdecydowanie. – Obiecajmy też, ze jeśli któreś z nas nie przeżyje Przemiany, pozostali go nie zapomną.

– Obiecuję – uroczyście oświadczyła cała trójka.

Teraz mogliśmy spokojnie ułożyć się do snu. Pokój nie wydawał mi się już tak bardzo opuszczonym miejscem. Zanim zasnęłam, wyszeptałam jeszcze: „Dziękuję, że nie zostałam sama”, nie będąc pewna, do kogo się zwracam: do swoich przyjaciół, Stevie Rae czy do bogini.