KETS Yulduzi

XI. URGIMCHAK OLIM

Fazoviy kostyumda, orqamizga ixcham raketa-jildlar osib atmosfera kamerasidan o‘tdik, eshikni ochib tashqariga chiqdik. Havosiz bo‘shliq qa’riga uchib ketish uchun oyoqni salgina turtish kifoya qilardi. Ko‘kda yana «yer to‘lishgan» payt edi. Ulkan, yaltiroq Yer gardishi osmon ufqining yarmini egallab turardi: «Yuz o‘n ikki gradus», deb tushuntirdi Kramer.

Men Yevropa va Osiyo shaklini, oppoq bulut bilan qoplangan shimolni ko‘rdixm. Shimoliy qutb dengizlaridagi muzlar yarqirardi. Osiyoning qop-qora toglari orasida qor cho‘qqilari oqarib turibdi. Quyosh Baykal ko‘lida jilva qiladi. Uning qiyofasi juda aniq ko‘zga tashlanadi. Ko‘xm-ko‘k dog‘lar oralab kumushrang Ob va Yenisey daryolari ilonizi bo‘lib cho‘zilib ketgan. Kaspiy, Qora va Urta dengizlari aniq ko‘rinyapti. Eron, Arabiston, Hindiston, Qizil dengiz va Nil daryolari haxm «xmanaman» deb turibdi. G‘arbiy Yevropaning shakli esa alkash-chalkash. Skandinaviya yarixm orolini bulut qoplagan. Afrikaning g‘arbiy va janubiy qisxmi haxm yaxshi ko‘rinmaydi. Hind okeanida Madagaskar noaniq, chaplangan dogga o‘xshaydi. Tibet tiniq ko‘rinadi, lekin Osiyoning sharqiy qisxii tuxman ichida. Sumatra, Borneo, Avstraliyaning garbiy sbhillari oqarib ko‘rinadi… Yapon orollari bazo‘r ko‘zga chalinadi. Ajabo! Men bir vaqtning o‘zida Yevropaning shixmolini na Avstraliyani, Afrikaning sharqiy sohillari hamda Yaponiyani, qutb dengizlari va Hind okeanini ko‘rib turardixm. Odamlar hali hech qachon bir qarashda bu qadar ulkan Uaydonni ko‘zlari bilan ilg‘ab ololmaganlar. Agar Yerda har gektar yerni ko‘zdan kechirish uchun bir sekunddan vaqt sarflanganda ham, butun Yer yuzini ko‘rib chiqish uchun to‘rt-besh yuz yil ketgan bo‘lardi — u shu qadar bepoyon.

Kramer bilagimni siqib, olisda porlab turgan nuqtani — qozir boradigan joyimizni ko‘rsatdi. Yer jamolidan ko‘z uzishga to‘gri keldi. Men Kets Yulduziga va to‘lin oyga o‘xshagan raketodromga qaradim. Juda olisda, osmon qa’rida qip-qizil yulduzcha goh yonar, goh so‘nardi. Darrov fahmladim: raketodromga Yerdan uchgan raketa yaqinlashyapti. Kets Yulduzi atrofida, zim-ziyo bo‘shliqda yaqii turgan yulduzlar ko‘p edi. Ularga razm solib, barining inson qo‘li bilan yaratilganiga ishonch hosil qildim. Bular direktor aytgan «yordaxmchi korxonalar» edi, men hali ularni bilmasdim Ko‘ichiligi yarqiroq silindr shaklida edi, lekin kub, shar, konus, piramida nusxalari ham bor edi. Ba’zi inshootlar qo‘shimcha qurilmalarga ega: ulardan tirsak, mo‘ri, gardishga o‘xshagan narsalar chiqib turibdi, bularning nimaga xizmat qilishini hali-hozircha bilmayxman. Ba’zi «yulduz» lardan vaqtivaqti bilan nur otilib chiqadi, «yulduz» larning bir qismi harakatsiz, ayrimlari asta suzib yuribdi. Bir-birining atrofida harakat qilayotganlari ham bor, aftidan ular ko‘rinmas sim yoki tros bilan bog‘langan bo‘lsa kerak. Bunday aylanma harakat natijasida, nazarimda, sun’iy tortishish kuchi hosil bo‘ladi.

Kramer yana diqqatimni tortdi, Observatoriyani ko‘rsatib, skafandrini menikiga yaqinlashtirdi va dedi:

— Tomosha qilishga ulgurasiz. Ko‘krakdagi halqani bosib turib, oting. Vaqt ziq.

Men halqani bosdixm. Orqaxmga bir narsa urildi-yu, umbaloq oshib ketdim. Ko‘z oldimda butun koinot aylana boshladi. Goh zangori Qo‘yosh, goh ulkan Yer shari, goh rang-barang yulduz sochilgan osmon bo‘shlig‘i ko‘rinadi menga. Ko‘zim tinib, boshim aylanib ketdi. Qayoqqa uchayotganimni, Kramerning qayerda qolganini ham bilxmasdim. Munday qarasam, to‘ppa-to‘g‘ri raketodroxm ustiga qulab tushyapman. Shoshib boshqa tugxmachani bosdixm» biqinimga turtki tekkach, chap tomonga qarab uchib ketdim. Juda og‘ir ahvolda qoldim! Eng xmuhimi, qo‘limdan hech narsa kelmasdi. Men tinimsiz buralar, aylanar, g‘ujanak bo‘lardim, lekin foyda chiqxmasdi. Nihoyat ko‘zimni chirt yumib, yana tugmachani bosdim. Orqaxmga yana turtki tegdi… Observatoriyani allaqachon ko‘zdan qochirgan edim. Pastda Yer ko‘kimtir jimirlab turardi. Uning cheti qoraya boshlagandi: qisqa tun yaqinlashmoqda edi.

O‘ng toxmonimda olov lipilladi, Kramerning raketasidan chiqqan bo‘lsa kerak. Yo‘q, endi behudaga otavermayman. Taxmom uxmidsizlikka tushib turgan paytimda birdan Kets Yulduzini ko‘rib qoldim, lekin u xmen taxxmin qilgan joyda exmas edi. Sevinganimdan o‘zimni yo‘qotib qo‘yib, shaxt bilan yana otdixm-u, haligidan battar umbaloq oshib ketdim. Yuragim qinidan chiqib ketayozdi. Bunaqa mashqlarni sirk o‘yinchilariga chiqazgan ekan… Shu payt oyog‘imga, keyin bilagimga bir narsa urildi. Nahot asteroid bo‘lsa?.. Agar kiyixmim yirtilgudek bo‘lsa, shu zahotiyoq bir parcha xmuzga aylanib qolaman, bo‘g‘ilib o‘laman. Etim jimirlab ketdi. Balki kostyumim teshilib, badanimga fazoviy sovuq kirayotgandir? Nafasim bo‘g‘ilayotganday tuyuldi. O‘ng qo‘lixmni nimadir qisdi. Skafandrimga bir narsa urildi-yu, shu on Kraxmerning bo‘g‘iq tovushini eshitdim:

— Xayriyat-e, nihoyat ushlab oldim sizni… O‘takamni yorib yubordingiz-ku. Men sizni bundan ko‘ra epchilroq, deb o‘ylagan edim. Iltimos, boshqa ota ko‘rmang. U yoqdan-bu yoqqa uchaverib qiynavordingiz. Ko‘zdan yo‘qotishimga sal qoldi. Unda tamom bo‘lardingiz.

Kramer meni chirmab tashlagan oq plashni olib tashladi. Quyosh nuri badanimga darrov harorat baxsh etdi. Garchi kislorod apparati joyida bo‘lsa ham, hayajondan zo‘rga nafas olardim. Kramer raketadan birinchi bor tushganimizdagi kabi xmeni qo‘lgiqlab olib, har tomondan ota boshladi. Biz olg‘a uchib ketdik. Darvoqe hech qanday harakat sezilmasdi, faqat haxmxma narsa o‘z o‘rniga tushib qolganini payqadixm. Kets Yulduzi haxm xuddi pastga qulab tushayotganga, observatoriya yulduzchasi esa shiddat bilan biz toxmonga uchib kelayotganga o‘xshardi. U daqiqa sayin kattalashib va ravshanlashib borardi.

Ko‘p o‘txmay observatoriyaning tashqi qiyofasi ko‘zga tashlandi. Bu g‘alati inshoot edi: to‘rt qirra, qirralarning har biri uch burchak shiklida. Uch burchakli bu piraxmidalar ustiga duxmaloq oynali kattakon metall sharlar o‘rnatilgan. Sharlar o‘zaro quvurlar bilan ulangan. Keyin bilishixmcha, bu quvurlar bir shardan ikkinchisiga o‘tish uchun yo‘lak vazifasini o‘tar ekan. Qar bir shardan teleskop-reflektorlar chiqib turibdi. Ulkan botiq oynalar sharlarga yengil alyuxmin dastalar bilan ulangan. Yerdagi teleskoplarda bo‘ladigan odatdagi truba «havo» teleskopida yo‘q. Bu yerda u kerak exmas: atmosfera yo‘q, binobarin, yorug‘likning sochilishi yuz berxmaydi. Katta! teleskoplardai tashqari sharlar ustiga nisbatan kichikroq astronoxmik asboblar: spektograflar, astrograflar, geliograflar o‘rnatilgan.

Mana, Kramer uchishni sekinlatib, yo‘nalishni o‘zgartirdi, biz sharlardan biriga yaqinlashib, ularni boglab turgan quvurga tegar-tegmay to‘xtadik. Observatoriyani sal bo‘lsa haxm turtish xmuxmkin exmas ekan, shuning uchun ham Kraxmer bu qadar ehtiyotkorlik qilgan ekan. Buni u xmenga keyinchalik tushuntirib berdi. Observatoriyani turtib yuborgan odaxmning holiga voy. Tyurin unday mehmonga, eng yaxshi yulduzli osmon suratini rasvo qildingiz, o‘lishixmga haxm bir bahya qoldi, deb o‘shqirib berar ekan.

Kramer devordagi tugmachani asta bosdi. Eshik ochilgach, atmosfera kamerasiga kirdik. Kamera havoga to‘lgandan keyin kostyumlarixmizni yechdik.

— Bu chol teleskop bilai birikib ketgai. — dedi haxmrohim. — Ovqat vaqtida ham undan ajralxmaydi. Atrofiga ballon va bankalarni qo‘yib olib, naychadan ovqat so‘rgancha osxmonga tikilib o‘tiraveradi. Hali o‘zingiz haxm ko‘rasiz. Sizlar gaplashguninglarcha xmen yangi oranjereyaga borib kelaxman. Ishning ketishini bir ko‘ray-chi.

U yana skafandrini kiydi. Men esaxm obsevatoriyaga olib kiruvchi eshikni ochib, elektr nuri bilan yoritilgan yo‘lakka kirib qoldim. Lampochkalar oyog‘ixm ostida yonib turardi, xma’luxm bo‘lishicha, observatoriyaga oyog‘ixm osmonda bo‘lib kirgan ekanman. Laxmpalarni bosib olmaslik uchui shosha-pisha devordagi qayishga yopishdim. Buklaxma qanotlar yodimda bo‘lsa ham, dahshatli mo‘ysafidning bu maskanida ularni ishlatishga jur’at etmadixm. Kraxmer bilan direktorning hikoyalaridan uni ana shunday tasavvur qilardixm.

G‘oyat jimjitlik edi. Observatoriyada tirik jon bor, deb o‘ylamasdi odam. Faqat ventilyatorlar mayin guvillar, qayerdadir, aftidan kislorod apparatlari bo‘lsa kerak, uzluksiz shig‘illardi. Men qayoqqa yurishii bilmasdim.

— Hey, menga qaranglar, — dedim men va bir yo‘talib qo‘ydim.

Hech kim javob bermadi…

Men qattiqroq yo‘talib, orqasidan qichirdim:

— Hoy, kim bor?!

Uzoqdagi eshikdan negr yigitning paxmoq boshi ko‘rindi.

— Kim? Nima? — so‘radi u.

— Fyodor Grigoryevich Tyurin uydamilar? Qabul qiladilarmi?

Negr yigit oppoq tishlarini yarqiratib jilmaydi.

— Qabul qiladilar. Men uxlab qolibman. Bizning Floridaga tun cho‘kkanda men doim uxlayman. Yaxshi uygotdingiz, — dedi sergap negr.

— Floridadan qanday qilib osmonga chiqib qoldingiz? — so‘radim men.

— Paroxodda, poyezdda, aeroplanda, dirijblda va nihoyat, raketada.

— To‘g‘ri, lekin… nima uchun?

— Chunki, men sinchkov odamman. Bu yer Floridamiz kabi issiq. Men professorga yordaxm beraman… — «professor» so‘zini u alohida hurmat bilan aytdi, — u xuddi chaqaloqqa o‘xshaydi. Agar men bo‘lmaganimda u allaqachon o‘z teleskopining yonida o‘lib ketardi. Mikki degan maymunim ham bor. U biln zerikmayman. Kitoblar bor. Eng muhimi, kattakon ajoyib kitob — osmon bor. Professor menga yulduzlar haqida hikoya qilib beradi.

«Bu chol unchalik qo‘rqinchliga o‘xshamaydi-ku» — o‘yladim men.

— Io‘lakdan to‘ppa-to‘g‘ri sharga qarab uching. Sharda arqon bor. U sizni professor Tyurinning oldiga olib boradi.

Maymunning chinqirig‘i eshitildi.

— Nima deysan? Kim kelganini, kim bilan gaplashayotganimni ko‘rolmayapsanmi? Ha-ha! U xonaning o‘rtasida, havoda tipirchilab hech yerga tusholmayapti. Albatta uning qanotlari chiqadi, — dedi ishonch bilan negr. — Bu yerda qanotsiz yashash qiyin.

Men sferik chevorgacha uchib bordim, yo‘lak shu yerda tugardi. Eshikni ochib, shar ichiga kirdim. Sharning devorlariga mashinalar, apparatlar, yashik va ballonlar o‘rnatilgan edi. Eshikdan qiyasiga yo‘g‘on arqon tortilgan edi. Arqonning ikkinchi uchi sharni qoq ikkiga bo‘lib turgan devor yorig‘iga kirib ketgandi. Men arqondan tutgancha oldinga qarab yurdim — pastgami, yuqorigami, aniq aytolmayman. Bunaqa yer tushunchalarini xayolidan chiqazib yuborishga to‘g‘ri keladi.

Nihoyat, yoriqqa yetib kelib, odam qorasini ko‘rdim. U havoda muallaq yotardi. Undan har tomonga qarab ipak chilvirlar tortilgan, chilvir uchlari xona devorlariga boglangan edi.

«Xuddi uyasida yotgan o‘rgimchakka o‘xshaydi» — deb o‘yladim men.

— Jon, senmisan? — so‘radi haligi odam kutilmagan ingichka ovoz bilan.

— Salom, o‘rtoq Tyurin. Men Artemyevman. Haligi…

— Ha-ha, bilaman. Direktor aytdi. Oygaxmi? Ha. Uchamiz. Suda soz.

U teleskop durbinidan ko‘z uzmay va qimir etxmay gapirardi.

— Utirishga taklif qillaYUan: o‘tiradigan narsaning o‘zi yo‘q. Buning hojati haxm yo‘q.

Men uning chehrasini tuzukroq ko‘rish uchun ehtiyotlik bilan Urgixuchak» ka yaqinlashdix. Quyuq sochlari oppoq, soqoli qirilgan yuzi bir oz rangsiz. Tyurin xmen toxmonga boshini andak burgan edi, uning qop-qora o‘ynoqi ko‘zlarini ko‘rdixm. Qovoqlari qizargan. Aftidan, ko‘zlarini charchatib qo‘yganga o‘xshaydi.

Meni yo‘tal tutdi.

— Menga qarab yo‘talxmang, bezovta qilasiz! — dedi u qat’iy ravishda.

«Boshlandi, — deb ko‘nglixmdan o‘tkazdixm. — Yo‘talib haxm bo‘lmaydi».

Lekin, yaxshilab razxm solgach, nixma uchun yo‘talish xmuxmkin emasligini angladim.

Tyurin havoga kitoblar, qog‘oz, qalam, daftar, dastro‘mol, trubka va portsigarini yoyib qo‘ygan edi. Havo sal tebransa — qammasi uchib ketadi. U holda Jonni yordamga chaqirishga to‘gri keladi — professor o‘z to‘ridan osonlikcha chiqolmasa kerak. U, pazarixmda, o‘z tanasini ana shu ipak to‘r bilan teleskop ob’yektivi oldida harakatsiz tutib turadi.

— Teleskopingizning trubasi juda katta ekan, — dedim xmen suhbatni boshlab yuborish xmaqsadida.

Tyurin xmaxmnuniyat bilan kuldi.

— Ha, yer astronoxmlari bunday teleskopni orzu haxm qilisholmaydi. Lekin hech qanday truba yo‘q. Uchib kelgan vaqtingizda payqamadingizxmi?.. Uzr, esixmda borida bir necha so‘zni yozdirib qo‘yishixm kerak.

Shunday deb, u astronoxmik va xmatexmatik terminlar bilan to‘la juxmlalarni gapira ketdi. Keyin yon toxmonga qo‘lini ohista ko‘tarib, chilvir bilan bog‘lab qo‘yilgan qora yashikdagi dastani buradi. Agar uning harakatini ekranda ko‘rsatilsa, tomoshabinlar, mexanik apparat dastasini juda sekin aylantiryapti, deb ishonishlari turgan gap edi.

— Lentaga avtomatik usulda yozish — uy sekretarining o‘rnini bosadi, — tushuntirdi Tyurin. — Qutiga yashirib qo‘yilgan, boxato ishlaydi, ovqat so‘raxmaydi. Uziig yozgandan ko‘ra tezroq zadi. Kuzatib, ayni vaqtda aytib turaveraman. Mashina va matematik hisoblash apparati yozilganlarni ishlab chiqishda menga srdam beradi. Har ehtimolga qarshi yonixmda qog‘oz va qalam turadi. Faqat xmen toxmonga qarab nafas olxmang… Ha, darvoqe, teleskop haqida… Bunday teleskopni Yerda qurib bo‘lxmay di. U yerda og‘irlik hajxmiii chegaralab qo‘yadi. Meniki oynali teleskop — reflektor. Bunaqa teleskop bittagina emas. Oynalarning diametri yuzlab metrni tashkil qiladi. Reflektorlar g‘oyat ulkan. Hammasi shu yerda, osxmon materiallaridan yasalgan xmasalan, shisha-kristall shaklidagi meteorlardan. Bu yerda men meteor-bolidlarning chinakam korxonasini ochganman. E-ha, nimalar deyashman o‘zi… Aytganday, Yerda chinakam astronoliya bilan shug‘ullanib bo‘larkanmi? Ular mening oldimda ko‘rsichqonday gap. Ikki yil ichida ulardan yuz yilga ilgarilab ketdim. Ko‘rasiz, hademay asarlarim bosilib chiqadi… Pluton planetasini olaylik. Yerdagilar u haqda nixma bilishadi? Bir kecha-kunduzda Quyosh atrofini qancha aylanib chiqishini bilishadimi? Yo‘q. Quyosh bilan Pluton orasidagi o‘rtacha masofanimi? Ekliptikaning og‘ishinimi? Yo‘q. Massani-chi? Zichlikni-chi? Yo‘q, yo‘q, yo‘q. Tag‘in planetani kashf qildik deyishadi.

U keksalarcha xixilab kuldi.

— Oq mittilar, qo‘shaloq yulduzlarni-chi? Galaktika sistemasining tuzilishini-chi? Koinotning umuxmiy tuzilishini-chi? E-e, qay birini aytasiz. Hatto Quyosh sistemasiga kiruvchi planetalar atxugosferasini ham tuzuk-quruq bilishmaydi! Hanuzgacha bahslashadi. Mening bu yerdagi kashfiyotlarim esa yigirmata Galileyga yetadi. Men bu bilan maqtanmayman, chunki gap odamda emas, joyda. Mening o‘rnimda har qanday astronoxm bo‘lganda ham shu ishlarni qilgan bo‘lardi. Men ham bir o‘zim ishlayotganim yo‘q. Ixtiyorimda astronomlarning butun bir shtati bor… Buyuklikka kelsak, osxmon observatoriyasini kashf etgan odaxm buyuk. Ha, Kets Yulduzini kashf etgan odam. Biz ana o‘shaning oldida qarzdormiz.

Yeriq orasida bir nima lip etdi. Avval maymun, keyin Jonning jingalak sochli boshi ko‘rindi. Maymun negrning yelkasiga minib, ikkala panjasi bilan uning sochlaridan mahkaxm ushlab olgan edi.

— Urtoq professor! Haliyam nonushta qilmadingizmi? — dedi Jon.

— Yo‘qol! — deb javob berdi Tyurin.

Maymun ingichka ovoz bilan chiyilladi.

— Mana. Mikki ham aytyapti. Issiq kofe ichib oling, — qistadi Jon.

— Io‘qol ko‘zimdan! Anovi baqirog‘ingni ham yo‘qot.

Maymun haligidan battarroq chinqirdi.

— Nonushta qilmaguningizcha olib ketmayman uni!

— Xo‘p, xo‘p. Mana, boshladim.

Tyurin ballonni ohista oldiga tortib, naychaning qopqog‘ini ochdi-da, ketma-ket so‘ra boshladi.

Maymun bilan Jon g‘oyib bo‘lishdi, lekin hayal o‘tmay yana ularning sharpasi ko‘rindi. Jonning nazarida professorning qorni to‘ygunga qadar bu hol takrorlanaverdi.

— Har kuni shu ahvol! — dedi Tyurin uh tortib. — Bezor qilishdi. Lekin, rostini aytsam, shular bo‘lmasa ovqat esimga ham kelmaydi. Astronomiya, azizim, shunaqa ajoyib narsa!.. Siz astronomiyani fan deb, yulduzlar haqidagi fan deb o‘ylaysizmi? Yo‘q. Ochig‘ini aytganda, bu — dunyoqarash. Falsafa.

«Boshlandi», deb o‘yladim men hadiksirab. Keyin bu xavfli mavzudan qutulish uchun, so‘radim:

— Ayting-chi, Oyga sayohat vaqtida biolog zarurmi?

Tyurin boshini asta burib, menga sinovchan va ishonchsiz nazar tashladi. — Nima, falsafani eshitishni ham xohlamaysizmi?

Kramerning nasihatini eslab, darrov javob berdim:

— Aksincha, falsafani yaxshi ko‘raman, lekin hozir… vaqt juda oz qoldi, yo‘lga tayyorlanishim kerak. Men bilmoqchi edim.

Tyurin teleskop ob’yektiviga tikilgancha jim qoldi. Nahotki, jahli chiqqan bo‘lsa? Men bu noqulay vaziyatdan qanday qilib qutulishni bilmasdim. Ammo kutilmaganda Tyurinning o‘zi gap boshladi:

— Yerda mening hech kimim yo‘q. Na xotin, na bola-chaqam. Qisqasi, so‘qqaboshman. Lekin mening uyim, mening vatanim — butun Yer yuzi va butun koinot. Mening oilam — dunyodagi barcha mehnatkashlar, sizga o‘xshagan ajoyib yigitlar.

Bu nogahoniy takallufdan ancha yengil tortdim.

— Siz meni bu yerda, o‘rgimchak uyasida Yerdan, uning manfaatlaridan ajralib qolgan deb o‘ylaysizmi? Yo‘q. Biz bu yerda katta ish qilyapmiz. Siz hali Kets Yulduzidagi hamma ilmiy tarmoqlar bilan tanishishingiz kerak bo‘ladi.

— Ba’zilari bilan kutubxonada tanishdim. «Quyosh ustunlari»…

Tyurin birdan qo‘lini ravon ko‘tarib, «avtomatik sekretar» apparatini buradi-da, bir narsalarni gapira ketdi, aftidan, o‘zining so‘nggi kuzatish yoki fikrlarini yozdirdi. Keyin davom etdi:

— Men osmonga tikilaman. Xo‘sh, hammadan ko‘proq meni nima hayratga soladi? Uzluksiz harakat. Harakat — bu hayot. Harakatning to‘xtashi — o‘lim. Harakat — bu baxt. Bir yerda depsinish, to‘xtash — kulfat, baxtsizlik. Harakatdagi baxt — bu tananing, fikrning harakat qilishi. Shu asosda hatto axloq vujudga kelishi mumkin. Siz nima deysiz?

Og‘ir ahvolda qoldim. Men nima deyishni bilmasdim.

— Mening fikrimcha, siz haqsiz, — dedim nihoyat. — Faqat bu chuqur g‘oyani yaxshilab o‘ylab ko‘rish kerak.

— Ha-ha! Harholda siz buni chuqur g‘oya deb hisoblaysizmi? — dedi professor quvnab va birinchi marta men tomonga keskin burildi. O‘rgimchak uyasi chayqalib ketdi. Xayriyatki, bu yerda odam yiqilmaydi.

— Men bu g‘oyani albatta o‘ylab ko‘raman, — dedim bo‘lajak hamrohimning muhabbatini tamomila qozonib olish maqsadida. — Hozir esa meni olib ketish uchun o‘rtoq Kramer keladi, men bir narsani…

— Xo‘sh, nimani bilmoqchi edingiz? Oyda biolognyng nima keragi bor, demoqchimisiz? Oy butunlay o‘lik planeta-ku. Oyda mutlaqo atmosfera yo‘q, binobarin, u yerda organik hayot bo‘lishi mumkin emas. Xuddi shunday deb o‘ylashadi. Lekin mening fikrim boshqacharoq. Teleskopim… Ha, mana, Oyga bir qarang. Chilvirlarni ushlang, faqat ehtiyot bo‘ling. Kitoblarga tegib ketmang. Mana shunday. Bir ko‘z bilan…

Men ob’yektivga qarab, hangu mang bo‘lib qoldim. Oy sathi juda yaqin edi, undagi har bir yoriq va bo‘laklar aniq ko‘rinib turardi. Ana shunday bo‘laklardan birining cheti har xil tusda yal-yal yonardi. Aftidan, bu kristall shaklidagi tog‘ jinslari to‘plangan joy bo‘lsa kerak.

— Xo‘sh, qalay? — dedi professor mamnuniyat bilan.

— Nazarimda, Kets Yulduzidan turib qaraganda Oy Yerga nisbatan yaqinroq ko‘rinadi.

— Ha, agar teleskopimdan Yerga qarasangiz, Leningradingizni ham bemalol ko‘raverasiz… Kuzatishlarimga asoslanib, Oyda oz miqdorda bo‘lsa ham gaz bor, degan xulosaga keldim. Demak, ba’zi bir o‘simliklar ham bo‘lishi mumkin… Ertaga siz bilan shularni aniqlash uchun uchamiz. Men, rostini aytsam, sayohatga ko‘pam qiziqmayman. Menga shu yerdan ham ko‘rinaveradi. Lekin bu ekspeditsiyaga direktorimiz majbur qilyapti. Tartibga bo‘ysunishimiz kerak… Xo‘sh… Endi harakat falsafasi haqidagi gapimizga qaytamiz…

Nuqtaning bo‘shliqda to‘g‘ri chiziq bo‘ylab cheksiz harakati — behuda gap. Bunday harakat bir yerda qo‘zg‘almasdan turish bilan barobar. Chunki oldinda ham, orqada ham cheksizlik — buning chegarasi yo‘q. Bosib o‘tilgan har qancha yo‘l cheksizlikka nisbatan nulga teng.

Xo‘sh, butun fazodagi harakat-chi? Fazo abadiy. Undagi harakat to‘xtamaydi. Nahot fazo harakati ham behuda gap bo‘lsa?

To kalavaning uchini topguncha harakatning tabiati haqida bir necha yil bosh qotirdim.

Bu oddiy narsa ekan. Gap shundaki, xoh to‘g‘ri chiziq bo‘ylab bo‘lsin, xoh egri chiziq bo‘ylab bo‘lsin beto‘xtov cheksiz harakat tabiatda umuman yo‘q. Har qanday harakatda ham uzilish bor, hamma sir ana shunda. Mendeleyev miqdorning (hatto miqdorning!) cheksiz emasligini o‘z vaqtida isbotlagan edi, bu o‘rinda atomni ko‘zda tutamiz. Evolyutsion ta’limot genetik ta’limot bilan o‘zgaradi, to‘g‘rirog‘i, chuqurlashadi, organizmning rivojida sakrashlar, mutatsiyalar tobora ko‘proq rol o‘ynaydi. Magnit miqdorining uzluksiz emasligi Veys tomonidan, nur sochishning o‘qtinligi Blank tomonidan, termik xususiyatlarning cheksiz emasligi Konovalov tomonidan isbotlangan. Fazo abadiy, lekin fazodagi hamma harakat — uzluksiz emas. Quyosh sistemalari paydo bo‘ladi, rivojlanadi, eskiradi va o‘ladi. Yangi rang-barang sistemalar vujudga keladi. Hammasining ibtidosi va intihosi bor, demak, o‘lchov miqyosi ham bor. Organik dunyoda ham xuddi shu hol yuz beradi. Tushunyapsizmi? Mening fikrlarimga diqqat qilyapsizmi?..

Baxtimga shu payt yoriqda yana maymun bilan negrning boshi ko‘rindi.

— Urtoq Artemyev, sizni Kramer atmosfera kamerasida kutyapti, — dedi u.

Men shosha-pisha professor bilan xayrlashib, bu «o‘rgimchak uyasi» dan chiqib ketdim.

Ochig‘ini aytganda, Tyurin meni o‘z falsafasi haqida o‘ylashga majbur qildi. «Harakat — bu baxt». Lekin harakat falsafasining ijodkoriga chetdan qaragan odam qanday ayanchli manzarani ko‘radi! Zim-ziyo osmon bo‘shlig‘ida u yolg‘iz, o‘rgimchakday to‘rga o‘ralib, kunlab, oylab, yillab qimir etmay osilib turadi… Lekin u baxtiyor, bunga shubha yo‘q. Tana harakatidagi kamchilikni fikr, miya hujayralarining harakati to‘ldiradi.