Rozpad

JEDEN

Pokonana eskadra hamowała wytrwale, kierując wściekłe żagwie ku stolicy, ku Zanshaa. „Bombardowanie Delhi” jęczało i dygotało pod naciskiem trzech g. Wstrząsy i drgania były czasami tak gwałtowne, że Caroline Sula bała się, że zniszczony statek się rozpadnie.

Po tylu strasznych dniach hamowania niewiele ją to jednak obchodziło.

Suli nieobce były trudy dużych przyśpieszeń. Służyła na „Nieustraszonym” pod dowództwem kapitana lorda Richarda Li, gdy ponad dwa miesiące temu statek dołączył do Floty Macierzystej w serii szalonych hamowań, która w końcu wyrzuciła ich przez linię wormholowych bram w kierunku wroga zaczajonego przy Magarii.

Wróg przygotował się na ich przybycie; z załogi „Nieustraszonego” tylko Sula przeżyła. „Delhi” — ciężki krążownik, który wyciągnął szalupę Suli z pobojowiska — był poważnie uszkodzony i cud, że w ogóle przetrwał bitwę.

Sześć uratowanych okrętów eskadry prawie już nie miało amunicji. Gdyby doszło do walki, byłyby bezużyteczne. Musiały hamować, zacumować przy stacji pierściennej Zanshaa, załadować pociski i zapasy antymaterii na paliwo, a potem serią przyśpieszeń nabrać odpowiedniej prędkości, bo gdyby wróg nadciągnął, zniszczyłby statki doszczętnie.

To oznaczało kolejne miesiące przebywania pod przyśpieszeniem co najmniej trzech g; Sula odczuwała to tak, jakby na jej klatce piersiowej siedział potężny mężczyzna.

Dzwonek alarmował, statek wielokrotnie przeciągle zaskrzypiał i Sula odetchnęła z ulgą, gdy niewidzialny facet, który przysiadł na jej piersiach, wstał i odszedł. Kolacja — cała godzina ulgi w grawitacji 0,6 g, czas na rozprostowanie ścięgien i rozmasowanie bolesnych skurczów mięśni. Potem, wraz z kapitanem „Delhi” i dwoma porucznikami, ma wyznaczoną wartę w pomocniczej sterowni — tylko tu można było trzymać wartę, gdy prawdziwa sterownia została zniszczona.

Sula miała ciężkie powieki. Uwolniła się z uprzęży fotela akceleracyjnego i wstała. Poczuła zawroty głowy, gdy serce ponownie usiłowało wyrównać ciśnienie krwi. Odpięła hełm — w czasie akceleracji musiała przebywać w skafandrze ciśnieniowym — i zaczerpnęła powietrza, które nie było całkowicie przesiąknięte jej własnym zapachem. Pokręciła głową — zgrzytnęły kręgi szyjne. Zza ucha odlepiła przylepiec, który aplikował narkotyki, pomagające lepiej znieść duże przyśpieszenia.

Zdążę wziąć prysznic, doszła do wniosku po chwili zastanowienia.

Pozostali członkowie załogi kończyli kolację, gdy Sula w czystym pożyczonym kombinezonie podchodziła do oficerskiego stołu, przyklejając sobie nowy przylepiec za uchem. Mesa oficerska została zniszczona i teraz wszyscy jadali w kambuzie żołnierzy, a ponieważ prywatne zapasy żywności i napitków też zostały rozniesione na strzępy, oficerowie musieli zadowalać się żołnierską strawą. Steward przyniósł Suli danie obiadowe — zupełnie płaskie — tak bowiem wyglądał posiłek po pięciu godzinach w piecu, gdy statek równocześnie hamował przy trzech g.

Poczuła stęchły zapach spłaszczonych, silnie skompresowanych duszonych warzyw, które popiła zwietrzałym płynem. Steward wiedział, że Sula do posiłku woli wodę, a nie wino czy piwo jak pozostali oficerowie.

Naprzeciwko niej siedział porucznik lord Jeremy Foote w nienagannej zielonkawej mundurowej bluzie, której wygląd dobrze świadczył o zaradności jego służących.

— Spóźniłaś się — stwierdził.

— Wykąpałam się, milordzie — odparła. — Pan też mógłby to kiedyś zrobić.

To była oszczercza aluzja, gdyż z pewnością Foote równie jak ona nie lubił się kisić we własnym smrodku. Morgan, pełniący obowiązki kapitana, uśmiechnął się półgębkiem na tę kąśliwą uwagę.

Przystojna twarz Foote’a nie zdradzała żadnej reakcji.

— Myślałem, że może zaczytałaś się w ostatnim liście od kapitana Martineza. — Foote uśmiechnął się po kociemu.

Serce Suli skoczyło na dźwięk tego nazwiska. Miała nadzieję, że nikt nie dostrzegł jej poruszenia. Właśnie układała stosowną replikę, gdy wtrącił się Morgan:

— Martinez? Martinez z „Korony”?

— Ten sam — potwierdził Foote. Jego sposób mówienia z charakterystycznym przeciąganiem samogłosek świadczył o arystokratycznym pochodzeniu Foote’a z warstw uprzywilejowanych. Odpowiadając Morganowi przybrał złośliwy ton. Starał się, by słowa dotarły do sąsiedniego stołu, przy którym siedzieli rekruci. — Prawie każdego dnia śle wiadomości do naszej młodej Suli, a ona odpowiada równie często, namiętnie, z głębi swego subtelnego serduszka. To taki wzruszający romans w stylu pieśni derivoo.

— Ty i Martinez? — Morgan spojrzał na nią pytająco.

Sula nie widziała powodu, by ujawnienie tego faktu miało ją peszyć. Lord Gareth Martinez należał do nielicznych bohaterów wojennych po stronie lojalistów i w odróżnieniu od innych nadal pozostawał przy życiu.

Sula zjadła trochę mdłej siekaniny, a odpowiadając, starała się, by jej głos brzmiał równie donośnie jak głos Foote’a.

— Martinez i ja jesteśmy starymi znajomymi, ale lord porucznik Foote zawsze wymyśla dla mnie jakieś romanse. Usiłuje w ten sposób wyjaśnić, dlaczego nie mam ochoty się z nim przespać.

Podziałało. Zauważyła, że drgnęła mu powieka. Morgan znów dyskretnie się uśmiechnął.

— Mam nadzieję, że dobrze o nas mówisz — powiedział. Sula przyszpiliła Foote’a spojrzeniem zielonych oczu i odparła tonem doskonale naśladującym jego wymowę.

— O większości z was. — Upiła łyk wody. — A nawiasem mówiąc, ciekawe, jak lord porucznik Foote dobiera się do mojej korespondencji.

— Jestem cenzorem — odparł Foote i pokazał w uśmiechu bielutkie, idealnie równe zęby. — Oglądam wszystkie kawałki twoich namiętnych wideo.

— To cenzura nadal istnieje? — Sula była zdziwiona tym niedorzecznym faktem. — Czy Foote nie ma nic lepszego do roboty?

Lecieli zniszczonym krążownikiem, którego załoga w większości zginęła, uzbrojenie nie działało, a jedna trzecia statku od strony dziobu była nadtopionym złomem otwartym na kosmiczną próżnię. Z pewnością oficer — jeden z niewielu pozostałych przy życiu — mógł lepiej wykorzystać swój czas, niż przeglądając cudzą korespondencję.

Owalna twarz Morgana spoważniała.

— Obecnie cenzura jest ważniejsza niż w innych czasach. Powinniśmy zapobiec przedostaniu się wiadomości o wydarzeniach przy Magarii.

Sula pośpiesznie popiła wodą kawałek płaskiego chleba, by móc omówić temat nieco szerzej.

— Przedostaniu się do kogo? Do wroga? Wróg doskonale wie, że zmasakrował czterdzieści osiem naszych statków! Wie, że pozostało nam tylko sześć we Flocie Macierzystej i na pewno wie, że „Delhi” to wrak.

Morgan ściszył głos, jakby chciał zachęcić Sulę do zachowania tajemnicy przed żołnierzami, którzy i tak przecież znali wszystkie fakty.

— Musimy zapobiec panice wśród ludności cywilnej — stwierdził.

Sula uśmiechnęła się kwaśno.

— Właśnie, nie możemy sobie pozwolić na panikę wśród cywili. A przynajmniej wśród nieodpowiednich cywili. — Spojrzała drwiąco na Foote’a. — Jestem pewna, że rodzina naszego szanownego cenzora właśnie teraz panikuje. Jedyna różnica między nimi a szarymi obywatelami polega na tym, że klan Footów, panikując, zwiększa własne zyski. Z pewnością ich pieniądze są wymieniane na coś… — zabrakło jej pomysłu — …wymienialnego, co da się przewieźć w bezpieczny zakątek imperium w oczekiwaniu na lepsze czasy. Może nawet transportuje je pod poduszką senior rodu Foote’ów.

— Mój stryjeczny dziadek jest zbyt chory, by opuścić pałac na Zanshaa — oznajmił spokojnie Foote.

— W takim razie jego dziedzic — rzekła Sula. — Cenzura jest po to, żeby nam, parom, umożliwić zachowanie monopolu na informację, niezbędną do przeżycia w czasach, które nadejdą. Ludzie spoza naszej grupy mają żyć swoim dawnym normalnym życiem, przysparzając parom bogactw, aż nadleci flota Naksydów i zacznie spuszczać z nieba bomby z antymaterii. Dopiero wtedy może pozwoli się ludziom zauważyć, że media były nieuczciwe.

Morgan jeszcze bardziej zniżył głos.

— Podporuczniku lady Sula, to nie jest odpowiedni temat do rozmów przy stole.

Usta Suli wykrzywiły się w grymasie rozbawienia.

— Jak sobie życzysz, milordzie — odparła. Prawdopodobnie również krewni Morgana robili na tym zamieszaniu interesy.

Krewni Suli nie robili interesów z tego prostego powodu, że Sula nie miała żadnych krewnych. Znajdowała się w nietypowej sytuacji: była parem bez pieniędzy i wpływów. Choć dzięki tytułowi lady Sula stawała się przywódczynią całego klanu Sulów, to w istocie nie istniał taki klan ani żadna własność, ani majątek, jedynie skromny fundusz powierniczy, założony przez przyjaciół zmarłego lorda Suli. Jego córka dostała się do floty tylko dzięki temu, że tytuł para automatycznie dawał jej miejsce w jednej ze szkół wojskowych. Sula nie miała jednak patrona ani w wojsku, ani w cywilu.

Mimo tak żałosnego położenia, jej pozycja pozwalała na wyjątkowy wgląd w to, jak parowie w istocie działają. Obcy Shaa, którzy krwawo podbili Terran, Naksydów i inne gatunki zamieszkujące imperium, stworzyli kastę parów jako pośredników między sobą a masami poddanych. Teraz, gdy ostatni Shaa zmarł, parowie znaleźli się u władzy… i już kilka miesięcy po zgonie ostatniego pana i władcy udało im się uwikłać w wojnę domową.

Sula dziwiła się, że to aż tak długo trwało. Przecież parowie działali dokładnie tak, jak można się spodziewać po klasie, która miała niemal monopol na władzę; tkwili we wszystkich dochodowych interesach i wraz ze swymi klientami posiadali prawie wszystko. Jedynym batem na ich chciwość był Legion Prawomyślności, który eliminował zbyt pazernych — to właśnie oni zlikwidowali ostatnich lorda i lady Sulów.

Jak zauważyła Sula, parami kierował czysty egoizm, ale z jakiegoś powodu nie wypadało mówić o tym głośno.

Skończyła mdły posiłek i wywołała chronometr na rękaw, by sprawdzić, czy zdąży jeszcze przejrzeć pocztę. Musiała przecież za chwilę przebrać się w skafander i objąć wachtę.

Zdąży.

Wróciła do kabiny, należącej pierwotnie do podoficera, który został zabity przy Magarii. W kabinie nadal znajdowały się jego rzeczy osobiste. Prawym kciukiem Sula pstryknęła displej wideo; poczuła przy tym ostry ból. Cofnęła dłoń i gdy displej się zaświecił, obejrzała wypukłą bliznę na opuszce kciuka. Po bitwie, gdy dokonywała pilnych napraw, dotknęła rury z przegrzanym chłodziwem i choć rana już się zagoiła, nieostrożne ruchy palca wywoływały przejmujący ból w całym ramieniu.

Ostrożnie ukryła kciuk w dłoni i palcem wskazującym przebiegła menu, aż znalazła bieżącą pocztę z tylko jedną wiadomością, którą przesyłano trzy dni za pośrednictwem silnych laserów łączności. Od kapitana lorda Garetha Martineza. Otworzyła list.

— „Korona” spartaczyła kolejne manewry — mówił znużonym tonem. Barczysty mężczyzna siedział rozparty w fotelu, wyraźnie zmęczony wieloma dniami ostrego przyśpieszania. Zielonkawą bluzę munduru rozpiął pod szyją. Miał kwadratową szczękę, grube brwi i oliwkową skórę. Słysząc jego prowincjonalny akcent, Sula czuła na nerwach ostre brzytwy.

Gdy przed wojną spotkali się po raz pierwszy, byli ze sobą krótko, a rozstali się burzliwie. Sula wiedziała, że to jej wina: panikowała, reagowała na wszystko paranoicznie, całkiem się pogubiła. Przez kilka miesięcy ukrywała się przed nim. Dawała sobie radę z kimś takim jak zarozumiały arystokrata Foote, ale Martinez to co innego.

Gdyby dopisało im szczęście i znów by się zeszli, Sula postanowiła nie dopuścić do ponownego rozstania.

— Powiedziałem przez zero-jeden-siedem! — krzyknął Martinez. — Co tam się dzieje?

— Przepraszam, milordzie! — Palce biegały po displeju. — Tak jest, przez zero-jeden-siedem.

— Pilot, obrócić statek. Już mieli małe opóźnienie.

— Statek obrócony, milordzie. Kierujemy się na dwa-dwa-siedem przez zero-jeden-siedem.

— Silniki: przygotować włączenie silników.

— Flary pocisków! — zawołali jednocześnie dwaj operatorzy czujników. — Wróg odpalił pociski!

— Włączyć lasery obrony bezpośredniej.

— Lasery obrony bezpośredniej włączone, lordzie kaporze.

Martinez uświadomił sobie, że zaprzątnięty informacją o pociskach, zapomniał wydać rozkaz o uruchomieniu silników. Pochylił się w fotelu, by rozkaz brzmiał dobitniej. Klatka dowodzenia potrzaskiwała, kołysząc się w zawieszeniu kardanowym.

— Silniki: włączyć silniki.

I jeszcze o czymś zapomniał.

— Broń: to są ćwiczenia.

Po zakończeniu ćwiczeń, gdy wirtualne displeje wygasły w głowie Martineza, a w myślach znów wezbrało ciężkie wrażenie porażki, spojrzał po sterowni i zobaczył załogę równie wyciszoną i przygnębioną jak on sam.

Wielu było tu nowicjuszami. Zbyt wielu. Dwie trzecie załogi „Korony” służyło na pokładzie krócej niż miesiąc i choć zaczynali dość dobrze się sprawować, dużo brakowało im do biegłości. Czasami chciałby mieć tylko tamtą starą załogę, podstawowy jej trzon, z którym uratował „Koronę” w pierwszych godzinach rebelii Naksydów. Gdy teraz myślał o tamtej ucieczce, o stresie, niepewności, ostrym przyśpieszaniu, strachu przed pociskami wroga, widział to wszystko w ciepłych, nostalgicznych barwach. W sytuacjach kryzysowych reagowali błyskotliwie, z niezawodnością, jakiej ani jemu, ani załodze nie udało się później osiągnąć.

Oprócz nowicjuszy, nadal miał członków dawnej załogi, ale nie mógł się zdać tylko na nich. Wszyscy nowi ludzie musieli przejść trening i na swoich stanowiskach pracować tak wydajnie, jakby to robili przez lata.

W skafandrze próżniowym zaszumiało, gdy moduł chłodzący zaczął napełniać go chłodnym powietrzem i subtelnym zapachem smaru.

— Tak, następne ćwiczenia po kolacji, o dwudziestej szóstej zero jeden — ogłosił.

Załoganci byli wprawdzie całkowicie odziani w biało-zielonkawe skafandry próżniowe, ale po ułożeniu ich głów i ramion Martinez poznał, że gnębi ich poczucie porażki.

W komputerach fregaty znalazł podręczniki dla oficerów, które zalecały starą zasadę: chwal — popraw — chwal. Najpierw chwalisz ich za to, co wykonali prawidłowo, potem poprawiasz błędy, a potem chwalisz za postępy. W myślach powtarzał sobie tę zasadę w odniesieniu do obecnej sytuacji.

1. Tym razem nie spartaczyliście tak bardzo jak poprzednio.

2. Ale jednak spartaczyliście.

3. Następnym razem postarajcie się nie spartaczyć. Problem tylko w tym, że załoga miała święte prawo odpowiedzieć: najpierw pan, milordzie.

Martinez też uczył się swej roli i przekonał się, że wyniki ma nierówne. Gdy przechodził szkolenie, nic nie wskazywało na to, że wojna polega na desperackiej improwizacji.

W słuchawkach rozległ się głos młodszego porucznika Vonderhydte’a.

— Milordzie, kapitan Kamarullah w sieci międzystatkowej. To chyba początek raportu.

Martinez nic więcej nie potrzebował. Kamarullah był starszym kapitanem Czternastej Lekkiej Eskadry i w zasadzie to on powinien dowodzić, ale kiedyś obwiniono go o sfuszerowanie manewru, a obwiniającym był młodszy dowódca eskadry Do-faq, który teraz dowodził tak zwanymi Siłami Faqa — dwiema eskadrami, zarówno lekką, jak i ciężką, zmierzającymi obecnie do Hone-bar. W akcie autokratycznej wrogości Do-faq usunął Kamarullaha ze stanowiska dowódcy lekkiej eskadry, zastępując go najmłodszym dostępnym kapitanem. Czyli Martinezem.

To prawda, że Martinez przyjął tę nominację z wdzięcznością; prawdą było również, że istniało słuszne uzasadnienie tego despotycznego aktu, gdyż Martinez był jedynym dostępnym kapitanem z doświadczeniem bojowym. Polegało ono na kradzieży „Korony” i błyskawicznej ucieczce przed przeważającymi siłami wroga przy Magarii, ale w tych kompetencjach nie było dowodzenia eskadrą i manewrowania — umiejętności, których teraz bardzo potrzebował i które rozpaczliwie usiłował zdobyć.

Na szczęście, szansa spotkania wroga podczas tej misji była niewielka. Oddziały Do-faqa jeszcze przed katastrofą przy Magarii dostały rozkaz przemieszczenia się z Zanshaa do Hone-bar i gdy nadeszła wiadomość o klęsce, zaleciały już zbyt daleko, żeby je odwołać. Gdy eskadra Martineza dotrze do celu, zawróci wokół słońca Hone-bar i skieruje się prosto do stolicy, by wesprzeć jej obronę.

I wtedy zapewne „Korona” będzie potrzebowała umiejętności bojowych.

To nie zmieniało smutnego faktu, że teraz Kamarullah był na linii, gotów wychwalać perfekcję swego statku podczas ćwiczeń.

— Powiedz mu, żeby poczekał — powiedział Martinez. Nie rozpoczął rozmowy z Kamarullahem, tylko przywołał starszą porucznik Dalkeith, która podczas manewrów przebywała w sterowni pomocniczej. Gdy Martinez z załogą manewrowali wirtualną eskadrą, Dalkeith dowodziła rzeczywistą fregatą — „Koroną” — utrzymując stałe przyśpieszenie 2,3 g w kierunku wormholu, prowadzącego do Hone-bar.

Sepleniący głos zastępcy dowódcy dźwięczał w uchu Martineza.

— Tu Dalkeith.

Przy pierwszym spotkaniu ze swą zastępczynią Martineza zaskoczył jej dziecinnie wysoki głosik, nie pasujący do siwej kobiety w średnim wieku. Lady Elissa Dalkeith należała do grupy oficerów, którzy weszli na „Koronę” ponad miesiąc temu na Zanshaa, i dość długo służyła we flocie, nie awansując. Świadczyło to albo o braku kompetencji, albo o braku protekcji. Martinez nie nazwałby ją niekompetentną, raczej pozbawioną inwencji. Wykonywała zadania dobrze, lecz bez entuzjazmu, nie podsuwała nowych, ciekawych pomysłów, nie wymyślała skuteczniejszych rozwiązań. Wolałby mieć osobę młodszą, bardziej energiczną, która mogłaby go wyręczyć w pracy, ale młodość i energię najwyraźniej zabito w Dalkeith przez lata zaniedbań ze strony floty, więc zadania Martineza pozostawały przytłaczające.

— Milady, manewr został zakończony — oznajmił Martinez. — Znów przejmuję dowodzenie statkiem.

— Tak jest, lordzie kaporze. Jestem gotowa do przekazania dowództwa.

— Gotowość. — Martinez przełączył swój kanał tak, by przekazać polecenia załodze w sterowni. — Przejmujemy sterowanie statkiem… teraz. — Ręką w rękawiczce wstukiwał komendy w displej i ekrany na konsolach w sterowni zaczęły pokazywać rzeczywistą sytuację „Korony”.

— Jest pani wolna — powiedział do Dalkeith.

Załoganci w sterowni informowali o parametrach „Korony”, które widzieli na swoich ekranach. Martinez odetchnął z trudnością, przytłoczony ciężarem grawitacji. Teraz nie miał innego wyjścia: czekała go rozmowa z Kamarullahem i raport.

Poprosił Vonderhydte’a, by połączył go z kanałem międzystatkowym i ustawił displej na wirtualny. Kanciaste pomieszczenie sterowni z postaciami w skafandrach, wiszącymi w klatkach akceleracyjnych, zniknęło, a pojawiła się kanciasta, siwiejąca głowa Kamarullaha. Na szczęście nie był sam — do rozmowy dołączyli w międzyczasie prawie wszyscy pozostali dowódcy, a także lord dowódca eskadry Do-faq. Należał on do gatunku Lai-ownów, nielotnych ptaków, wyższych od ludzi. Mieli puste w środku kości, zatem — w odróżnieniu od ludzi — nie mogli wytrzymać dużych przyśpieszeń, ale ponieważ ich przodkowie potrafili latać, mózgi Lai-ownów lepiej radziły sobie z trójwymiarowymi manewrami. Lai-owni powszechnie cieszyli się opinią znakomitych taktyków.

Wirtualna obecność dowódcy eskadry, zaciekłego wroga Kamarullaha, mogła powstrzymać tego ostatniego przed zbytnim triumfalizmem.

— Milordowie! — pozdrowił ich Martinez.

— Lordzie kapitanie — odpowiedział Do-faq. Błysnął kołkowatymi zębami w drapieżczym pysku. Jak na tak wysoki stopień wojskowy, był młody, o czym świadczyły ciemne pierzaste włosy po obu stronach spłaszczonej głowy. Po osiągnięciu pełnej dojrzałości Lai-ownowie tracą te włosy. Zachowywał się rzeczowo, lecz nie szorstko. Martinez nigdy go osobiście nie spotkał i nie żywił do niego żadnych osobistych uczuć, ale historia stosunków Do-faqa z Kamarullahem sugerowała, że gdyby Martinez rozczarował awianina, czekałaby go zguba.

Na wirtualnym displeju pojawiały się kolejno twarze pozostałych kapitanów. Do-faq podsumował wyniki wirtualnych manewrów, w których wszyscy uczestniczyli, po czym przeszedł do szczegółowej krytyki dokonań poszczególnych statków. „Koronie” dostało się za opieszałą transmisję rozkazów do innych statków lekkiej eskadry oraz za niezbyt sprawne wykonywanie tych rozkazów.

— Tak jest, milordzie — odpowiedział Martinez. Usprawiedliwienia nie miały sensu.

Dostrzegł błysk euforii w oczach Kamarullaha, gdy Do-faq pochwalił jego statek raźnym tonem.

Do-faq zarządzał manewry niemal każdego dnia. Statki miały lecieć blisko siebie i komunikować się za pomocą laserów, by mogły współdzielić wirtualne otoczenie. Same manewry przebiegały według wcześniej zadanych scenariuszy, pobranych z niezgłębionych archiwów floty, założonych tysiące lat temu. Do-faq pobierał takie manewry, w których ciężkie i lekkie eskadry toczyły wzajemne bitwy albo walczyły wspólnie przeciw wygenerowanemu komputerowo wrogowi, lub też uczestniczyły jako mniejsze jednostki w większych zgrupowaniach. Nie przewidywano niezależnych akcji. Każdy statek oceniano stosownie do tego, jak wykonywał rozkazy, a nie jak się sprawował względem „wroga”. Scenariusze zawsze kończyły się wygraną strony zwycięskiej i wykazywały przewagę pryncypialnej doktryny floty nad taktyką mniej pryncypialną i mniej doktrynerską.

Po każdej serii manewrów „Korona” lądowała nisko i nie zajmowała najgorszego miejsca tylko dlatego, że inne statki były równie źle przygotowane. Manewry, niezbyt częste we flocie, stanowiły okropną niedogodność, obciążały oficerów, odciągały załogę od tak ważnych spraw jak polerowanie mosiężnych części, woskowanie podłóg i pucowanie maszynowni na wypadek inspekcji. W armii, która nie toczyła wojny od trzech tysięcy czterystu lat, wartości społeczne stawały się równie istotne jak zdolności militarne. Pod dowództwem Do-faqa znalazły się i takie załogi, które nigdy przed wcieleniem do jego eskadr nie uczestniczyły w manewrach, nawet wirtualnych.

Do-faq — co przyznawał Martinez — uzmysłowił mu fakt, że teraz wojna wszystko musi zmienić. Konsekwentnie dążył do tego, by siły pod jego dowództwem przeobraziły się w prawdziwe oddziały bojowe; codzienne manewry i raporty stanowiły część tej polityki. Martinez ją pochwalał, mimo że „Korona” ogólnie źle wypadła.

— Milordowie — spojrzenie złocistych oczu Do-faqa przesuwało się po wirtualnych twarzach — z przyjemnością komunikuję, że Zarząd Floty odpowiedział w końcu na moje uporczywe prośby i przesłał dane z bitwy pod Magarią. Przekażę je w postaci zakodowanej wszystkim swoim statkom. Do otwarcia plików wymagany będzie klucz kapitana. Zalecam, byście zapoznali się z tymi danymi prywatnie i zachowali ostrożność, wybierając osoby, z którymi zechcecie się nimi podzielić. — Uroczyście przesłonił oczy przezroczystymi błonami mrużnymi. — Jutrzejsze manewry poprowadzą wasi starsi porucznicy z centrów w sterowniach pomocniczych. W tym czasie my odbędziemy naradę i przedyskutujemy, czy tamta bitwa czegoś nas uczy.

Martinez poczuł w nerwach napięcie. Rząd nigdy się oficjalnie nie przyznał do porażki przy Magarii. Ciągle natomiast wzywał lojalnych obywateli do tego, by „w sytuacji kryzysowej robili wszystko co w ich mocy, by odpierali wywrotowe myśli, stali na straży Praxis i nieustannie walczyli o przyszłość imperium”. Ten zalew rozpaczliwych sloganów przyczyniał się do sporej zakulisowej paniki. Martinez już wcześniej zdołał wyciągnąć surowe dane od Zarządu Floty i wtedy oszołomiony zobaczył, że czterdzieści osiem najlepszych statków — razem z dowódcą — zostało rozpylonych na radioaktywne szczątki. Nie wiedział tylko, jak doszło do straty tej części floty.

Kilka godzin później, podczas przyśpieszania, gdy po kolacji leżał w łóżku, wywołał displej i mógł sprawdzić, jak to wszystko przebiegło. Przeraziła go zaciekłość bitwy. Każda ze stron wystrzeliła mnóstwo pocisków, które natychmiast lub w ciągu paru sekund unicestwiły całe eskadry po obu walczących stronach we wściekłej pożodze antymaterii.

Szczególnie użyteczne nagrania wykonała szalupa wystrzelona z krążownika na czele eskadry. Jakimś cudem podczas całej bitwy udało jej się uniknąć zniszczenia; zaganiała zaporowe pociski antymaterii, aż mogły zostać skutecznie użyte przeciw wrogom, zniszczyły pięć statków, blokujących odwrót sześciu ocalałych statków Floty Macierzystej. Szalupa miała doskonałą pozycję obserwacyjną podczas bitwy od momentu chwalebnej szarży Drugiej Eskadry Krążowników do chwili pogromu niedobitków floty.

Martinez zastanawiał się, co czuła Caroline lady Sula, obserwując ze swej samotnej szalupy klęskę Floty Macierzystej.

Jej odczucia nie wpłynęły jednak negatywnie na sprawne pilotowanie. Zniszczyła pięć wrogich statków, po czym na kanale ogólnym wysłała do wszystkich statków ochrypły okrzyk sprzeciwu:

„Tu Sula! Sula to wszystko zrobiła! Zapamiętajcie moje imię!”.

Słysząc te słowa, Martinez poczuł na plecach dreszcz. Zastanawiał się przed chwilą, co czuła, widząc zagładę floty — teraz wiedział: w jej zuchwałym okrzyku słyszał rozpacz, wściekłość i żal.

Nagle zapragnął objąć ją i spocząć z nią w jakimś cichym, wolnym od słów królestwie, gdzie mógłby ukoić przerażenie tego rozpaczliwego, prowokacyjnego posłania.

Absurdalne pragnienie, gdyż prawie jej nie znał, a gdy kiedyś usiłował się do niej zbliżyć, uciekła.

Wysiłkiem woli przegnał myśli o Caroline Suli i wrócił do analizy nagrań. Wielokrotnie odtwarzał sobie obrazy eskadr, przemieszczające się względem siebie z prędkością stanowiącą znaczną część świetlnej; widział tory pocisków i pióropusze wściekłego promieniowania, w którym ginęły statki…

Coraz bardziej umacniał się w pewnej teorii. Sięgnął po displej mankietowy i wywołał jedynego załoganta, któremu bezwzględnie ufał.

— Przywołać załoganta Alikhana.

— Słucham, milordzie — nadeszła szybka odpowiedź i na displeju kameleonowego lewego rękawa Martineza ukazała się surowa twarz Alikhana. Alikhan odszedł z floty w wieku trzydziestu lat jako zbrojeniowiec pierwszej klasy. Nosił podwinięte wąsiki i bródkę, ulubione przez wielu starszych podoficerów. Martinez ściągnął go ponownie do służby jako swego ordynansa oraz źródło mądrości i wiedzy praktycznej.

Alikhan leżał w fotelu akceleracyjnym. Miał na sobie skafander próżniowy i hełm.

— Jesteś sam? — spytał Martinez.

— Jestem w zbrojowni, milordzie, z powodu manewrów.

Martinez skarcił się w duchu za to, że zapomniał o manewrach wyznaczonych na godzinę 26, po kolacji. Sprawdził chronometr na ścianie i zobaczył, że do ćwiczeń zostało kilka minut.

Obecność Martineza nie była niezbędna — te ćwiczenia wyznaczył samodzielnie, brała w nich udział jedynie załoga „Korony”, by podszkolić się przed jutrzejszymi manewrami floty. Polecił Dalkeith, by poprowadziła je ze swymi ludźmi w pomocniczej sterowni. To ona miała jutro dowodzić i trening był bardziej potrzebny jej niż jemu.

— Chciałbym, żebyś wszedł do przestrzeni wirtualnej i obejrzał jeden plik — zwrócił się do Alikhana na displeju rękawa. — Nie możesz go nikomu pokazywać. Przyjrzyj się uważnie i powiedz, jakie wyciągnąłeś wnioski.

— Co to za plik, milordzie?

Gdy Martinez poinformował, co zawiera plik, oczy Alikhana rozszerzyły się.

— Dobrze, milordzie — odparł.

Następnie Martinez wywołał Dalkeith i powiedział jej, że jest teraz odpowiedzialna za ćwiczenia.

— Znajdź w archiwum coś dotyczącego dwóch eskadr manewrujących względem siebie, coś co Do-faq by wybrał. Niech twoi ludzie poćwiczą, ponieważ Do-faq chce ci powierzyć jutrzejsze manewry floty.

Pozbawiona wyobraźni zastępczyni miała przynajmniej taką zaletę, że nic jej nie dziwiło. A może wszystko dziwiło ją w równym stopniu?

— Tak jest, lordzie kaporze — odparła.

Gdy kameleonowa tkanina rękawa wróciła do normalnej ciemnozielonej barwy, Martinez opuścił z ulgą lewe ramię — trzymał je w górze przez dłuższy czas, przy dużej grawitacji, i zmęczyło go to. Wygodniej by mu było w fotelu akceleracyjnym, ale wszystkie takie fotele stały w pomieszczeniach publicznych, a on potrzebował prywatności własnej kabiny. Zapach pomidorów i oliwy dobiegł od strony stolika, gdzie pozostałości kolacji czekały na sprzątnięcie podczas następnego okresu standardowego ciążenia. Łagodne lampy świeciły na ciemnej drewnianej boazerii, zamontowanej przez poprzedniego kapitana „Korony”.

Tamten kapitan — Fahd Tarafah — należał do najzagorzalszych fanatyków futbolu i posunął się nawet do tego, że na kadłubie statku wymalował zielone trawiaste boisko z białą linią środkową, biegnącą wzdłuż kadłuba, oraz umieścił motyw piłek odbijających się od boków statku. Poprzednio kabinę Tarafaha dekorowały pamiątki sportowe, puchary, fotografie zwycięskich drużyn, zdjęcia Tarafaha ze znanymi graczami. Była tam również, w szklanej kuli, para ubłoconych butów piłkarskich zakonserwowanych w gazie szlachetnym.

Tarafaha wraz ze swą zwycięską drużyną oraz większością oficerów pojmano na samym początku naksydzkiej rebelii i dowódcą „Korony” został Martinez. Miał nadzieję, że gdziekolwiek teraz przebywa Tarafah, pociesza się faktem, że Koronowcy w ostatnich chwilach wolności pokonali „Bombardowanie Pekinu” cztery do jednego.

Zdjęcia i inne rzeczy osobiste Tarafaha odesłano jego rodzinie, ale Martinez nie miał czasu umieścić tu własnych drobiazgów. Nagie ściany wyglądały smutno, ozdobione tylko jednym zdjęciem, które Alikhan skopiował z biuletynu, oprawił i powiesił. Przedstawiało Martineza przemawiającego w Konwokacji, w najwyższym organie prawodawczym imperium, gdy wręczono mu Złoty Glob za uratowanie „Korony” przed rebeliantami.

Wielka, historyczna chwila. Od tamtego czasu wszystko szło ku gorszemu.

Displej pokazywał zastygły obraz ostatnich epizodów bitwy o Magarię, abstrakcyjny obraz rozbłysków, śladów, wskaźników kursów i prędkości, wszystko oszpecone śmiertelnymi radiowymi pióropuszami eksplozji antymaterii. Martinez przesunął oś czasową na początek bitwy i znów uruchomił displej. Caroline Sula ponownie wtargnęła w jego myśli i nie mógł się skoncentrować.

Może Sula przesłała wiadomość? Sprawdził. Istotnie. Wiadomość trzy dni pokonywała pustą przestrzeń między nimi.

Gdy wywoływał wideo, czuł radosne podniecenie.

To absurd, myślał. Ledwo ją znam.

Sula pojawiła się przed nim w powietrzu. Zamarł na chwilę, podziwiając jej bladą, przezroczystą skórę, jasnozłote włosy i roziskrzone zielone oczy. Elementy oszałamiającego piękna, teraz zakłóconego nieco przez oznaki zmęczenia i bólu. Umysł ukryty w tej nadzwyczajnej powłoce zewnętrznej był równie nadzwyczajny. Caroline Sula zdobyła pierwsze miejsce, uzyskała najwyższą ocenę ze wszystkich kandydatów na egzaminach oficerskich. A potem wysadziła pięć statków wroga w bitwie pod Magarią.

Ale przecież w tej chwili Martinez nie podziwiał jej umysłu. Jej widok był jak cios w krocze aksamitnym młotem.

Patrząc na niego, Sula mówiła:

— Jeszcze dziewiętnaście dni przyśpieszania i dotrzemy do… — Nastąpił irytujący biały rozbłysk z symbolem floty, czyli cenzura, ale Sula znowu się pojawiła. — Wszyscy są zmęczeni. Rzadko się kąpią, a ja należę do tego grona.

— Współczuję ci z powodu niepowodzeń na manewrach. Szkolenie nowej załogi to nic zabawnego. — Wykrzywiła usta w sugestywnym uśmiechu, błysnęły białe zęby. — Żałuję, że mnie tam nie ma, pomogłabym ci ich ustawić. — Uśmiech zniknął. Wzruszyła ramionami. — Jestem pewna, że ci się uda. Wierzę w twoje władcze zdolności naginania innych do swej woli.

To brzmi dobrze, pomyślał Martinez. Takie mam przynajmniej wrażenie.

Czasami Sula dobierała słowa w sposób zbyt dwuznaczny jak na jego gust.

— Nie możesz jednak odpoczywać — ciągnęła — gdy wszyscy kapitanowie ci zazdroszczą i chętnie wytkną twoje najmniejsze potknięcie. Mam przynajmniej nadzieję, że masz na pokładzie paru przyjaciół.

Ledwo dostrzegalnie zmienił się wyraz jej twarzy, zwłaszcza oczu.

— A skoro mówimy o przyjaciołach, jeden z naszych starych znajomych dostał zadanie cenzurowania wiadomości. Chodzi o podporucznika lorda Jeremy’ego Foote’a, którego chyba spotkałeś, gdy był zaledwie kadetem. Więc jeśli w tym liście brakuje jakichś fragmentów, na przykład… — Martinez śmiechem skwitował białe plamy. Wiedział, że Sula specjalnie przekazała w tym miejscu albo tajemnice wojskowe, albo skatologiczne epitety pod adresem wyższych oficerów. Skończył się długi pusty odcinek i znów ukazała się Sula z dwuznacznym uśmiechem na twarzy — …wiedz, że to robota przyjaciela. — Uniosła dłoń, by pomachać na pożegnanie. Skrzywiła się. — Oparzenie się goi. Dzięki, że spytałeś. Ale przy zbyt gwałtownym ruchu sukinsyn kąsa.

Pomarańczowy znak końca transmisji wypełnił przestrzeń.

Jeremy Foote, pomyślał Martinez. Jasnowłosy prostak z kosmykiem na czole. Bogaty chłopak, którego arogancja i przekonanie o przysługującej mu uprzywilejowanej pozycji graniczyły z niesubordynacją i pogardą. Martinez czuł do niego niechęć od pierwszego spotkania, a kolejne nie poprawiły wrażenia.

Foote nie zawracał sobie głowy egzaminami oficerskimi — tymi, w których Sula okazała się prymuską. Ten rodzaj zajęć był poniżej jego godności. Awansował bezpośrednio na „Bombardowanie Delhi” dzięki kapitanowi, swemu wujowi i zapalonemu żeglarzowi. Kolejne awanse zawdzięczał niewątpliwie innym koneksjom i przyjaciołom w wojsku. Może pozycja Foote’a ucierpiała, gdy wuj-żeglarz poległ wraz z połową swej załogi, ale Martinez sądził, że gwiazda Foote’a znów zabłyśnie.

Wysoko postawieni parowie bardzo dobrze dbali o siebie nawzajem.

Pocieszał się przynajmniej, że Sula żywi do Foote’a tyle samo sympatii co on.

Schował list od niej do pliku, który dawał się otworzyć tylko kluczem kapitana, i powiedział programowi, że chce wysłać odpowiedź. Spojrzał do kamery, przybierając, jak miał nadzieję, oficjalny wyraz twarzy — niewzruszoną maskę dowódcy.

— Wyobraź sobie moje zadowolenie, gdy dowiedziałem się, że to porucznik Foote cenzuruje twoje listy — powiedział. — Oczywiście wiem, że ponieważ mam stopień wyższy od niego, Foote nie może mnie cenzurować i nie otworzy tej wiadomości, dopóki mu jej nie pokażesz.

Udzielam ci pozwolenia. Jak wiesz, dowodzę eskadrą, która jest wysłana… — przerwał na chwilę dla wywołania większego efektu — na niebezpieczną misję. Przeglądałem ostatnio zapis bitwy pod Magarią, w tym nagrania z twojej szalupy. Ponieważ wkrótce będę dowodził statkiem w walce, interesuje mnie twoja ocena akcji.

Patrzył w kamerę wzrokiem stanowczym i – miał nadzieję — szlachetnym.

— Proszę o szczerą ocenę naszej taktyki i taktyki naszych wrogów. Możesz odpowiedzieć szerzej i – ufam — bez cenzury. Chciałbym, żeby z tej wiadomości porucznik Foote wywnioskował, że nie ma potrzeby ukrywania przede mną informacji o bitwie, ponieważ już je mam. Wiem, że tylko sześć statków przetrwało, że zginął kapitan „Bombardowania Delhi”, a statek został poważnie uszkodzony, i że resztki Floty Macierzystej wracają na Zanshaa, chcą bronić stolicy.

Spojrzał w transmiter z surową pewnością siebie.

— Mam nadzieję, że twoja analiza bitwy pomoże w mojej misji i przyczyni się do odbudowy władztwa Praxis oraz pokoju w imperium. Koniec przekazu.

Niech Foote to przełknie, pomyślał.

Ustawił wiadomość w kolejce do najbliższego przekazu laserowego i włączył displej z bitwą przy Magarii. Znów widział, jak Flota Macierzysta leci na śmierć. Usiłował śledzić fale pocisków, rozpaczliwe kontruderzenie, nagłe załamanie, gdy całe eskadry znikały w ekspandujących, płonących pociskach plazmowych bomb antymaterii.

Z interkomu dobiegł sygnał. Martinez odpowiedział, korzystając z displeju mankietowego.

— Tu Martinez.

Na mankiecie zobaczył twarz swego ordynansa.

— Zrobiłem, co pan polecił, lordzie kaporze.

— Tak? Jakie wnioski?

— To nie moja dziedzina, milordzie.

Zwyczajowe u Alikhana ceregiele. Ktoś, kto trzydzieści lat dobrze funkcjonuje w zbrojowni, nie zdradza oficerom swoich prawdziwych myśli. Gdyby Martinez pierwszy przedstawił swój pogląd, Alikhan przyznałby mu rację, a własne opinie zachował dla siebie.

— Bardzo mi zależy na twoim zdaniu. Alikhan zawahał się przez chwilę, nim ustąpił.

— Dobrze, milordzie. Wydaje mi się, że… eskadry leciały w zbyt ciasnej formacji i leciały za długo.

— Dziękuję, Alikhanie. — Martinez skinął głową. — Tak się składa, że mam ten sam pogląd — dodał po chwili.

Dobrze, że istniała osoba podzielająca jego stanowisko, nawet jeśli tej osoby nie mógł wziąć ze sobą na naradę kapitanów.

Pożegnał się i wrócił do nagrań bitwy. Dowódcy utrzymywali statki w bliskiej odległości, by jak najdłużej zachować nad nimi kontrolę i by ogień obronny mógł się koncentrować na każdym zbliżającym się ataku. Choć doktryna floty zakładała, że w pewnym momencie formacja powinna się rozpaść — tworząc „rozlot”, by nie dać się zalać salwami wrogich pocisków, to dowódcy przy Magarii do ostatniej chwili odwlekali rozkaz takiego manewru, gdyż oznaczałby utratę kontroli nad statkami. A wtedy koordynacja sił lojalistów byłaby niemożliwa. Każdy statek działałby na własną rękę.

Dowódca eskadry Do-faq oraz sam Martinez szkolili swoje załogi właśnie w takich formacjach i manewrach, które spowodowały pogrom przy Magarii.

Teraz to rozgryź, pomyślał Martinez.