Popioły zwycięstwa

Rozdział I

Admirał lady Honor Harrington stała na galerii pokładu hangarowego ENS Farnese i próbowała nie dać się porwać huraganowi emocji, który szalał wokół. Spoglądając na oświetlony pokład, próbowała stworzyć jakąś empatyczną tarczę, za którą mogłaby się schronić, ale nie bardzo jej to wychodziło i fakt, że nie jest osamotniona w tym doświadczeniu, niewiele zmieniał. Poczuła emocje Nimitza znajdującego się w identycznej sytuacji i na połowie jej twarzy pojawił się krzywy uśmiech. Nimitz był bardziej przyzwyczajony do takich przeżyć, toteż targały nim uczucia mieszane — odruchowa chęć ucieczki w spokojne miejsce i euforia wywołana tak silnymi emocjami innych.

Na szczęście nie była to pierwsza tego typu okazja, choć musiała przyznać, że ostatnimi czasy zdarzały się one częściej niż poprzednio. Pierwszy raz miało to miejsce, gdy jej podkomendni zorientowali się, że właśnie pokonali całą grupę wydzieloną Urzędu Bezpieczeństwa i zdobyli dość okrętów, by zabrać z Hadesu wszystkich więźniów i jeńców, którzy chcieli opuścić planetę. Była wówczas przekonana, że nic nie będzie w stanie dorównać eksplozji tryumfu, który ogarnął jej okręt flagowy. Tymczasem tornado uczuciowe szalejące wokół niej teraz było silniejsze. Prawdopodobnie dlatego, że dłużej oczekiwali momentu, w którym ich ucieczka z najlepiej strzeżonego więzienia w całej Ludowej Republice Haven zakończy się dotarciem do systemu zajętego przez Sojusz, czyli w bezpieczne miejsce.

Niektórzy z nich — na przykład kapitan Harriet Benson dowodząca Kutuzovem — czekali na ten moment naprawdę długo: ponad sześćdziesiąt lat standardowych. Wiedzieli, że nigdy nie wrócą do życia, które pamiętali, ale tym silniej czuli potrzebę zbudowania sobie nowego. Nie tylko oni naturalnie czekali z niecierpliwością: nawet najkrócej przebywający w niewoli jeńcy z flot Sojuszu chcieli jak najprędzej zobaczyć bliskich, a oni mogli i chcieli wrócić do życia przerwanego trafieniem w ręce ubeków.

Prawie równie silne jak niecierpliwość było jednak także inne uczucie — żal spowodowany świadomością, że stali się w jakiś sposób częścią legendy, która będzie rosła, im częściej będzie opowiadana, a która właśnie dobiegła końca.

Wiedzieli, jak nieprawdopodobne było to, by udało im się dotrzeć do tego właśnie systemu planetarnego na pokładach tych właśnie okrętów i dlatego właśnie mieli świadomość, że gdy opuszczą ich pokłady, stracą kontakt z towarzyszami, z którymi wspólnie dokonali niemożliwego. Zawsze będą o tym pamiętać, ale będą to jedynie wspomnienia. I pewność, że coś takiego nigdy już się nie powtórzy… A im więcej czasu minie i im bardziej wyblaknie wspomnienie strachu, tym silniejszy będzie smutek, że wszystko to należy już do przeszłości.

I dlatego właśnie wokół szalała burza emocji, które miały tylko jedną cechę wspólną: były skupione na niej, bo to ona była ich dowódcą i symbolizowała te mieszane uczucia.

Dla Honor było to niesamowicie wręcz zawstydzające, bo wiedziała, że nikt z nich nie zdaje sobie sprawy, że ona zna te emocje. Miała nieodparte wrażenie, że bezczelnie podsłuchuje szeptane rozmowy, których treść rozmówcy starali się przed nią ukryć. I fakt, że nic nie była w stanie na to poradzić — emocje były po prostu zbyt intensywne, by Nimitz mógł ich nie odbierać, a więc tym samym by ona ich nie czuła — nie miał żadnego znaczenia.

Jej poczucie winy dodatkowo zwiększało przekonanie, że jej podkomendni nie mają racji. To oni bowiem dokonali tego wszystkiego i zdobyli się na więcej, niż oczekiwała. Pochodzili z sił zbrojnych kilkunastu państw zmiecionych przez Ludową Republikę na śmietnik historii, a zdołali zadać tejże Ludowej Republice prawdopodobnie największą klęskę w historii. Nie pod względem liczby zniszczonych i zdobytych okrętów czy wielkości podbitego obszaru, chodziło o coś ważniejszego: udowodnili, że wszechwładza i wszechwiedza Urzędu Bezpieczeństwa jest kłamstwem. A żaden aparat terroru nie jest w stanie skutecznie działać, jeśli społeczeństwo nie wierzy w jego wszechwiedzę…

I zrobili to dla niej.

Próbowała wyrazić wdzięczność, jaką czuła, ale wiedziała, że jej się nie udało. Słowa nie wystarczały, by wyrazić tak głębokie uczucia, a oni nie mieli tych możliwości, które…

Ostry, choć melodyjny dźwięk przerwał jej rozmyślania.

Oznaczał, że pierwsza z nadlatujących pinas zaczynała cumowanie. W ślad za nią leciało kilkadziesiąt innych pochodzących ze stacjonujących w systemie okrętów liniowych. A za nimi leciało kilkadziesiąt promów z San Martin. Zapowiadał się niezły młyn na pokładach hangarowych wszystkich jednostek Floty Elizium, ale to akurat nikogo nie martwiło, przeciwnie — wszyscy myśleli o tym z ulgą. Wszystkie bowiem okręty zostały wyładowane do granic możliwości ludźmi. Systemy podtrzymywania życia okrętów wojennych miały duże zapasy mocy z założenia, toteż nie to było problemem, lecz fizyczny tłok. By zabrać z Piekła wszystkich chętnych, zakwaterowano ich w każdym dostępnym pomieszczeniu. To, że podczas tak długiej podróży nie nastąpiła żadna poważna awaria systemu podtrzymywania życia, graniczyło z cudem, dzięki temu jednak wszyscy dotarli do celu.

I wszyscy mieli serdecznie dość tłoku, toteż marzyli o chwili, w której znajdą się w górach planety San Martin. Co prawda grawitacja panująca na planecie nie należała do najwygodniejszych, ale za to na powierzchni było naprawdę dużo miejsca. Po dwudziestu czterech standardowych dniach występowania w charakterze sardynek w puszce taki drobiazg jak to, że będzie się ważyło dwa razy więcej, nie był w stanie przyćmić radości, że będzie można się przeciągnąć, nie wsadzając przy tym komuś palca w oko.

Honor także na to czekała, ale w tej chwili jej uwaga skupiona była całkowicie na pierwszej pinasie, wiedziała bowiem, kto znajduje się na jej pokładzie. Ostatni raz widziała go ponad dwa standardowe lata temu i sądziła, że doszła już do ładu z uczuciami w stosunku do niego. Teraz zdała sobie sprawę, że się myliła; jej emocje były jeszcze bardziej skomplikowane i gwałtowniejsze niż emocje otaczających ją ludzi.

A na dodatek wiedziała, że za chwilę będzie musiała go powitać na pokładzie.

Admirał Eskadry Zielonej Hamish Alexander, earl White Haven i dowódca 8. Floty Royal Manticoran Navy, zmusił się do zachowania nieprzeniknionego wyrazu twarzy, obserwując, jak pinasa rozpoczyna podejście do krążownika liniowego będącego okrętem flagowym zmartwychwstałej Honor Harrington. Okręt nazywał się ENS Farnese. White Haven za nic w świecie nie był w stanie uzmysłowić sobie, co oznacza skrót „ENS”. Poza tym była to jednostka klasy Warlord i jak wszystkie pozostałe zbudowano ją w Ludowej Republice Haven. Dlatego wszystkie niespodziewanie przybyłe okręty znajdowały się w miejscu niewidocznym z orbity San Martin. Przyjdzie czas, by ogłosić wszystkim to, co zaszło, ale dopóki to nie nastąpi, postanowiono rzecz całą utrzymywać w jak najściślejszej tajemnicy.

Był to równocześnie pierwszy okręt tej klasy, jaki White Haven miał okazję zobaczyć na własne oczy. Naturalnie widział ich rysunki, plany i hologramy, widział też, jak zostały zniszczone przez znajdujące się pod jego dowództwem okręty, ale to nie było to samo, co móc obejrzeć go gołym okiem. Tym bardziej że jeszcze niedawno nie spodziewał się podobnej okazji w przewidywalnej przyszłości.

W porównaniu z jego okrętem flagowym, superdreadnoughtem Benjamin the Great, krążownik był niewielki, ale i tak większy od krążownika liniowego klasy Reliant, największej jednostki tej kategorii w Królewskiej Marynarce. Pozostał też zgrabny i groźny mimo uszkodzeń. A te White Haven mógł sobie dokładnie obejrzeć, jako że pilot pinasy zgodnie z rozkazami leciał wzdłuż prawej burty.

Hamish Alexander zacisnął zęby, widząc powyginany pancerz burtowy. W wielu miejscach wielowarstwowy kompozyt o wielkiej wytrzymałości był stopiony, w innych wręcz widać było, jak spłynął i zastygł w nieregularnych zaciekach. O takich drobiazgach jak osmolenia w ogóle nie warto było wspominać. Liczba ziejących dziur w miejscach, gdzie winny znajdować się działa, wyrzutnie rakiet czy stanowiska obrony antyrakietowej, świadczyła dobitnie, że z uzbrojenia burtowego zostało niewiele. Podobnie jak z generatorów osłony burtowej, choć tego akurat widać nie było, natomiast przy takich zniszczeniach nie mogło być inaczej.

Omal nie potrząsnął głową — to, co widział, było typowe dla Honor, która nigdy nie wróciła z patrolu bojowego nieuszkodzonym okrętem. Pojęcia nie miał, co powodowało, że tak było, ale wiedział, że nie jest to właściwy moment do podobnych rozważań. Uśmiechnął się krzywo i odruchowo spojrzał na chronometr — jeszcze siedem godzin i dwadzieścia trzy minuty standardowe temu był przekonany — jak wszyscy w Sojuszu — że Honor Harrington została powieszona. Ba, widział nagranie z jej egzekucji!

Nadal wstrząsał się na to wspomnienie. Niczego nie okazał, ale na wszelki wypadek skupił się na innym obrazie — widzianym siedem i pół godziny temu na ekranie łącznościowym fotela. Obrazie na wpół martwej twarzy, której nie spodziewał się już nigdy ujrzeć.

Odetchnął głęboko, próbując zignorować kłębiące mu się w głowie niezliczone pytania, na które nie znał odpowiedzi. Podstawowe brzmiało: jakim cudem przeżyła. Było to tak nieprawdopodobne, że gdy tylko wieść o tym się rozniesie, wszyscy dziennikarze Królestwa i prawdopodobnie połowa ich kumpli z Ligi Solarnej zaczną na nią regularnie polować. Będą pytać, prosić, błagać, przekupywać i grozić każdemu, komu tylko się da, byle tylko poznać szczegóły. Jednak w tej chwili dla niego mniej ważne było jak, a ważniejsze to, że przeżyła.

I to nie tylko dlatego, że była jednym z najlepszych oficerów Królewskiej Marynarki i że jej wyczyn oznaczał ni mniej, ni więcej, tylko zwycięstwo w wojnie propagandowej z Ludową Republiką.

Poczuł lekkie drgnięcie pinasy, gdy złapały ją promienie ściągające krążownika, i wziął się w garść. Ostatnim razem spieprzył sprawę — jakoś okazał to, co czuje do kobiety, która przez wiele lat była jedynie jego protegowaną i wybitnym oficerem, i choć nadal nie miał pojęcia, jak się zorientowała, ani myślał tego powtórzyć. Tamta wpadka zaowocowała jej wcześniejszym powrotem do aktywnej służby i trafieniem w pułapkę Ludowej Marynarki. Dla niego zaś oznaczała też dwa lata życia ze świadomością, że to przez niego zginęła.

Świadomość ta w pewien sposób ułatwiła mu zdanie sobie ostatecznie sprawy z tego, co do niej czuł… co naturalnie niezwykle komplikowało, sprawy teraz, gdy okazało się, że Honor żyje. Bo raz, że była o połowę młodsza od niego, dwa, że nie wykazała żadnego romantycznego zainteresowania jego osobą, a trzy, on miał żonę, którą głęboko kochał, mimo iż od prawie pięćdziesięciu lat standardowych była przykuta do inwalidzkiego wózka. Żaden człowiek mający choćby krztynę honoru w takich warunkach nie pokochałby innej, a jemu to właśnie się przytrafiło. I w końcu zdał sobie z tego w pełni sprawę, choć za późno. Przynajmniej tak sądził do niedawna.

Autoironicznie przyznawał, że napadu uczciwości dostał dopiero wtedy, gdy dowiedział się, że sytuacja stała się „bezpieczna”, Honor bowiem zginęła. Niemniej w końcu zdobył się na szczerość, choćby tylko wobec samego siebie.

Pinasa zakończyła cumowanie z lekkim wstrząsem, a admirał Hamish Alexander złożył sobie solenną obietnicę, że Honor nie dowie się o jego uczuciach. Nie zasłużyła sobie na to, żeby stawiał ją w niezręcznej sytuacji. I za nic nie mogła dowiedzieć się, że nadal ją kocha.

Wstał i uśmiechnął się, patrząc na swoje odbicie w oknie z armoplastu. Uśmiech wyglądał zupełnie naturalnie… Kiwnął swemu odbiciu głową i odwrócił się ku śluzie, prostując równocześnie ramiona.

Nad wylotem korytarza rozbłysło zielone światło oznaczające pełną hermetyczność połączenia z pinasą i Honor kolejny raz uświadomiła sobie, jak posiadanie tylko jednej ręki utrudnia życie. Tak złączyłaby dłonie na plecach, a teraz mogła jedynie tę jedną opuścić wzdłuż ciała. Dała znak majorowi Chezno, najstarszemu rangą oficerowi Marines na pokładzie. Ten kiwnął głową i zrobił w tył zwrot ku podkomendnym stojącym obok warty trapowej.

— Baaaczność! — warknął. — Preezentuj broń!

Byli jeńcy wykonali rozkaz z precyzją godną kompanii honorowej.

Bez wątpienia sporo osób uznałoby za absurd, iż ludzie żyjący w takiej ciasnocie tracili czas na musztrę, zwłaszcza wiedząc, że zaraz po przybyciu do celu podróży przestaną stanowić zwartą formację, jednak ani dla nich, ani dla Honor Harrington nie było to absurdem. Była to swoista deklaracja. Oznajmienie wszystkim, że nie są jedynie grupą uciekinierów z niewoli, ale oddziałem wojskowym, który wywalczył sobie wolność i wyrąbał drogę do domu, przezwyciężając każdy opór, jaki napotkał.

Warta trapowa wyprężyła się przy wtórze świstu trapowego, gdy w wylocie korytarza pojawiła się pierwsza postać. A Honor wzięła kolejny głęboki wdech. Zgodnie z tradycją Royal Manticoran Navy pierwszy opuszczał prom czy pinasę najstarszy stopniem, toteż wiedziała, kogo zobaczy, nim jeszcze ujrzała wysoką i barczystą postać w czarno-złotym uniformie admirała RMN.

Świst trapowy wygrywany na tradycyjnych, a nie elektronicznych gwizdkach bosmańskich rozległ się, gdy tylko gość stanął na pokładzie i zasalutował pierwszemu oficerowi krążownika liniowego dowodzącemu wartą trapową. Pomimo sześćdziesięciu standardowych lat służby admirał White Haven nie był w stanie ukryć zdumienia i patrząc na jego minę, Honor z trudem stłumiła złośliwy uśmieszek. Celowo nie powiedziała, kto jest jej zastępcą, podczas rozmowy radiowej. Zasłużył sobie na niespodzianki, toteż pierwsza właśnie go spotkała — ostatnią bowiem rzeczą, jakiej mógł się spodziewać, było to, że na pokładzie dowodzonego przez nią okrętu powita go oficer w galowym uniformie Ludowej Marynarki.

Hamish Alexander ze sporym wysiłkiem przybrał ponownie obojętny wyraz twarzy. Wiedział, że okazał zdumienie, ale był w pełni usprawiedliwiony — w końcu przybył na okręt jeńców zbiegłych z niewoli Ludowej Republiki, więc widok oficera w mundurze Ludowej Marynarki miał prawo go zaskoczyć.

A potem omal nie opadła mu szczęka, gdy przesunął wzrokiem po warcie trapowej i zauważył różnorodność mundurów jej członków, tworzących wręcz optyczną kakofonię. Przez moment oszołomienie tęczą barw sprawiło, że nie zrozumiał, co widzi. Gdy to w końcu doń dotarło, odruchowo kiwnął głową z aprobatą.

Jeńcy najwyraźniej mieli dostęp do szwalni i zrobili z niej dobry użytek. Nie wszystkie uniformy był w stanie rozpoznać, jako że niektóre należały do sił zbrojnych nie istniejących od pół wieku standardowego. Większość tych oddziałów uległa po zaciętym oporze, a wszystkie stały się ofiarami Ludowej Republiki. Ci, którzy obecnie nosili te mundury, mieli do tego pełne prawo. Równocześnie był to sposób okazania dumy i woli walki. I to, że stworzyli chaotycznie pstrokaty obraz, było w tym wypadku bez znaczenia. A poza tym podejrzewał, że zwrócenie im na to uwagi nie byłoby najrozsądniejszym posunięciem.

Świst trapowy umilkł, przybysz oderwał dłoń od beretu i powiedział:

— Proszę o pozwolenie wejścia na pokład.

— Pozwolenia udzielam, admirale White Haven — odparł oficer Ludowej Marynarki i cofnął się o krok z szerokim zapraszającym gestem.

— Dziękuję, komandorze — odparł uprzejmie White Haven, ale dla wszystkich było jasne, że zrobił to automatycznie.

Cała jego uwaga skupiona była bowiem na wysokiej, jednorękiej kobiecie stojącej nieco za wartą trapową. I choć nikt nie znał jego uczuć, wszyscy doskonale rozumieli zachowanie — Łazarz też w swoim czasie wzbudzał sensację.

Dla Hamisha Alexandra Honor wyglądała równocześnie strasznie i cudownie. I pierwszy raz był naprawdę wdzięczny losowi, że miała na sobie mundur graysoński, w Marynarce Graysona Honor była bowiem drugim co do stanowiska oficerem, a więc miała wyższą rangę niż on sam w RMN. A więc nie będzie musiał manewrować rozpaczliwie jako pełny admirał rozmawiający ze zwykłym komodorem. Mundur ten na dodatek leżał na niej zaskakująco dobrze — ale to zauważył niejako mimochodem, bo jego wzrok przykuwał pusty rękaw i sparaliżowana lewa strona twarzy z nieruchomym okiem. Znów poczuł falę furii — ubecy nie zdołali wprawdzie jej zabić, ale widać było, że nie dlatego, iż nie próbowali.

Co przytrafiło jej się kolejny raz.

Najwyższy czas, żeby przestała się tak zachowywać, bo nawet najwięksi szczęściarze nie są w stanie bez końca balansować na ostrzu noża. Nawet nie próbował jej tego powiedzieć, bo nie wywarłoby to najmniejszego skutku. Gdyby sam był na jej miejscu, też nie słuchałby takich rad. Jego sytuacja była inna — dowodził eskadrami, zespołami wydzielonymi i flotami o nieprzerwanym paśmie zwycięstw. Jednostki pod jego rozkazami były wielokrotnie niszczone, a prawie każdy okręt flagowy został poważnie uszkodzony. Co najmniej dwa razy ledwie wywinął się śmierci, ale przez cały ten czas nie został nawet draśnięty. I nigdy nie musiał walczyć z nikim wręcz czy przy użyciu pulsera. On toczył walki przy użyciu głowic laserowych i graserów i miał świadomość, że podkomendni ufali mu i szanowali go, ale nie był dla nich idolem czy wzorem do naśladowania.

A ona dla swoich podwładnych była idolem. Pismacy i reszta dziennikarskich szumowin raz trafili w sedno, nazywając ją Salamandrą. Rzeczywiście, zawsze była w samym sercu ognia walki. Dowodziła okrętami, eskadrami i flotami i mimo że była niezwykle młoda jak na admirała, miała w sobie to coś, tę magię powodującą, że jej załogi szły za nią bez cienia wahania.

W przeciwieństwie do niego ona zabijała wrogów również z bliska i z całą pewnością w takim właśnie starciu straciła ramię. Szczegóły pozna wkrótce i na pewno będzie to relacja z kolejnego wariactwa, które nikomu innemu by się nie udało. Określenie „wariactwo” było, obiektywnie oceniając, nie na miejscu — wiedział, że nie szukała śmierci i nie podejmowała ryzyka dla samego ryzyka, choć tak ją część ludzi oceniała. Po prostu…

W tym momencie zdał sobie sprawę, że stoi i gapi się na nią zdecydowanie za długo. Zmusił się do uśmiechu i wyciągnął na powitanie dłoń.

— Witamy w domu, lady Harrington — powiedział, czując ostrożny, ale zdecydowany uścisk jej szczupłych palców.

— Witamy w domu, lady Harrington.

Ściskała jego dłoń, a sens jego słów ledwie do niej dotarł, gdyż skupiła się na jego głosie: głębokim i melodyjnym tak jak pamiętała, ale znacznie bardziej ekspresyjnym. A odbierała go tak dlatego, że pierwszy raz słyszała go na tak wielu poziomach, gdyż jej wrażliwość na emocje innych znów wzrosła. Już wcześniej to podejrzewała, teraz miała pewność. Chyba że wzrosła tylko wrażliwość na jego emocje, co byłoby znacznie bardziej niepokojące… W tym momencie najważniejsze było, że nie tylko słyszała jego słowa, głos, rozumiała to, co mówiło jego ciało i oczy, ale wiedziała też, czego nie mówi i jak bardzo stara się, by niczym się nie zdradzić.

A mógłby to wrzeszczeć, bo tak wyraźnie to czuła, i przez moment omal nie poddała się jego radości i ochocie wzięcia jej w ramiona, których śladu nie było w jego zachowaniu.

Na szczęście w następnym momencie, wraz ze świadomością, że to się nigdy nie zdarzy, przyszło opamiętanie.

W sumie było gorzej, niż się obawiała — wiedziała bowiem, że nie zdołała się pozbyć uczucia do niego, mimo że minęło tyle czasu, a teraz przekonała się, że on również nie był w stanie tego zrobić. I że nigdy się do tego nie przyzna.

Wszystko we wszechświecie ma swoją cenę. Dwa lata temu uświadomiła sobie, że to właśnie jest cena, jaką musi zapłacić za więź z Nimitzem. Nie wiedziała tylko, że ona wzrośnie. Ale równocześnie miała pewność, że ich więź tak się rozwinęła, że warto było tę cenę zapłacić…

Wiedziała też, że podobnie jak Hamish Alexander nigdy nie powie jej, że ją kocha, tak i ona nigdy tego nie zrobi… Tylko nie potrafiła stwierdzić, czy to, że zawsze będzie miała świadomość, co on chciałby powiedzieć, było błogosławieństwem, czy przekleństwem.

— Dziękuję, milordzie — usłyszała własny głos, jak zwykle opanowany i jedynie lekko zniekształcony przez paraliż lewej strony twarzy. — Dobrze jest wrócić do domu.