Honor wśród wrogów

ROZDZIAŁ I

— Pan Hauptman, sir — zameldował adiutant, otwierając drzwi.

Sir Thomas Caparelli, Pierwszy Lord Przestrzeni Królewskiej Marynarki, wstał, dokładając starań, by uśmiechnąć się na powitanie gościa. Podejrzewał, że efekt nie wypadł przekonująco, ale obaj wiedzieli, że Klaus Hauptman nie należał do jego ulubieńców.

— Dziękuję, że zechciał się pan ze mną spotkać, sir. — Gość nie dodał „w końcu”, ale zawieszenie głosu było tak wymowne, że uśmiech gospodarza stał się do reszty sztuczny.

Ciemnowłosemu mężczyźnie o białych bokobrodach i szczęce buldoga nie zrobiło to różnicy — był przyzwyczajony do podobnych reakcji większości admirałów. Skinął niedbale głową na powitanie, co nie było objawem buty, lecz normą — Klaus Hauptman tak witał się ze wszystkimi — i wyciągnął dłoń jakby w nieco przepraszającym geście.

— Proszę usiąść. — Caparelli wskazał mu wygodny fotel po drugiej stronie biurka, sam także usiadł i poczekał, aż adiutant wyjdzie.

— Dziękuję — powtórzył Hauptman i nie tyle usiadł, co zasiadł w fotelu niczym na tronie. — Wiem, że ma pan wiele spraw na głowie i niewiele czasu, więc pozwolę sobie od razu przejść do rzeczy, sir. Chodzi mi o to, że warunki panujące w Konfederacji stały się nie do zniesienia.

— Rozumiem doskonale, że sytuacja jest zła, ale mamy wojnę i…

— Przepraszam, admirale Caparelli, ale ja doskonale znam sytuację panującą obecnie na froncie — przerwał mu Hauptman. — Admirałowie Cortez i Givens wyjaśnili mi ją nader dokładnie, na pańskie, jak sądzę, polecenie. Doskonale rozumiem trudną sytuację tak pana, jak i całej Królewskiej Marynarki, ale nasze straty na obszarze Konfederacji Silesiańskiej zaczynają być katastrofalne i nie chodzi mi wyłącznie o straty mojego kartelu.

Caparelli zmusił się do zachowania spokoju i kultury obowiązującej królewskiego oficera. To, że Klaus Hauptman był aroganckim, bezwzględnym i upartym sukinsynem, nie zmieniało w niczym tego, iż był też najbogatszą osobą w całym Gwiezdnym Królestwie Manticore. A to mówiło samo za siebie, gdyż Królestwo, mimo iż obejmowało tylko jeden system planetarny, było trzecim z najbogatszych państw w sferze o średnicy pięciuset lat świetlnych. W liczbach bezwzględnych nawet Liga Solarna mu nie dorównywała. Ten dobrobyt zawdzięczało Królestwo przede wszystkim usytuowaniu w systemie Manticore Wormhole Junction, dzięki czemu system stał się centralnym skrzyżowaniem dróg handlowych dla osiemdziesięciu procent transportu całego sektora. Ale równie istotne było to, w jaki sposób Królestwo Manticore wykorzystało tę okazję — całe pokolenia władców i rządów inwestowały dochody stąd płynące rozważnie i umiejętnie. Dzięki temu nikt poza Ligą Solarna nie mógł się równać z Gwiezdnym Królestwem pod względem rozwoju techniki czy efektywności roboczogodziny, a uniwersytety Królestwa stanowiły wyzwanie nawet dla najstarszych ziemskich. A Klaus Hauptman, jego ojciec i dziadek pomogli zbudować umożliwiającą to infrastrukturę. To Caparelli niechętnie, ale zmuszony był przyznać.

Niestety, Klaus też był tego świadom i czasami zachowywał się tak, jakby całe Gwiezdne Królestwo doń należało. W opinii Pierwszego Lorda Przestrzeni — zbyt często.

— Panie Hauptman, jest mi naprawdę przykro z powodu strat ponoszonych przez pańską i inne firmy, ale pańska prośba, jak by się nie wydawała rozsądna, jest chwilowo niemożliwa do spełnienia.

— Z całym szacunkiem, admirale Caparelli, ale lepiej byłoby, gdyby Królewska Marynarka ją spełniła — oznajmił Hauptman tonem prawie obraźliwym i niespodziewanie urwał.

Po czym wziął głęboki oddech i zaczął jeszcze raz:

— Proszę mi wybaczyć — słychać było, że jest nieprzyzwyczajony do wygłaszania podobnych tekstów, ale się stara. — To, co powiedziałem i jak powiedziałem, było grubiańskie i niepotrzebne, tym niemniej sprawa tak właśnie wygląda, bowiem wynik wojny w znacznej części zależny jest od stanu naszej gospodarki. Opłaty przewozowe, taryfy transferowe i podatki, które płacimy, wzrosły od wybuchu wojny trzykrotnie. Proszę pozwolić mi skończyć: nie narzekam i nie uważam, by były zbyt wysokie. Toczymy wojnę o przetrwanie z drugim co do wielkości imperium w znanej galaktyce i ktoś musi ponosić jej koszt. Moi koledzy i ja doskonale to rozumiemy, ale pan musi zrozumieć, że jeśli nasze straty nadal będą rosły, to nie będziemy mieli innego wyjścia, jak ograniczyć czy nawet całkowicie zaniechać lotów do i przez obszar Konfederacji. Sam pan rozumie, jak odbije się to na dochodach Królestwa, a więc i na wielkości wysiłku wojennego. I proszę zrozumieć, że to nie jest groźba, lecz stwierdzenie przykrego faktu. Ubezpieczenia są już najwyższe w całej historii Gwiezdnego Królestwa i nadal rosną. Jeśli wzrosną jeszcze o dwadzieścia procent, zaczniemy tracić na ładunkach, które dotrą do miejsc przeznaczenia. A oprócz strat materialnych, należy także brać pod uwagę straty wśród załóg. Moi ludzie, ludzie, którzy pracowali u mnie od dziesięcioleci, są mordowani, podczas gdy ja siedzę bezczynnie!

Caparelli niechętnie, ale zmuszony był przyznać rację rozmówcy. Słabość rządu powodowała, iż Konfederacja Silesiańska zawsze była ryzykownym miejscem, ale należące do niej systemy stanowiły olbrzymi rynek zbytu dla produktów wytwarzanych w Królestwie, jak też poważne źródło surowców. Choć osobiście nie lubił Hauptmana, uważał, że miał on pełne prawo domagać się od floty ochrony swych statków i ich załóg. I aż do wybuchu wojny Royal Manticoran Navy skutecznie wywiązywała się z tego obowiązku.

Niestety, wymagało to obecności w przestrzeni Konfederacji Silesiańskiej dużej liczby lżejszych okrętów. Jednostek liniowych nie używano do zwalczania piractwa, gdyż przypominałoby to polowanie młotkiem na muchy, natomiast wszystko poniżej krążownika liniowego doskonale się w tej roli sprawdzało. Te lżejsze jednostki flota zmuszona była wycofywać w miarę rozwoju walk, gdyż okazały się niezbędne do osłony eskadr liniowych, patrolowania, zwiadu i eskorty konwojów potrzebnych do dalszego prowadzenia działań. Krążowników i niszczycieli RMN zawsze miała zbyt mało, a w tej chwili konieczność budowy w pierwszej kolejności okrętów liniowych uniemożliwiała stoczniom budowanie ich w wystarczających ilościach.

Caparelli westchnął i potarł czoło. Nie był najgenialniejszym oficerem flagowym Królewskiej Marynarki i wiedział, że to, co było jego siłą — odwaga, przekonania i upór wystarczający dla trzech przeciętnych osób — nie było w stanie w każdej sytuacji zrównoważyć słabości. Zawsze źle się czuł w obecności takich oficerów jak earl White Haven czy lady Sonja Hemphill, gdyż zdawał sobie sprawę, podobnie zresztą jak oni, z ich przewagi intelektualnej. White Haven na dodatek miał doprowadzający go do szału zwyczaj okazywania się nie tylko lepszym strategiem, ale i taktykiem. Tym niemniej to on, Thomas Caparelli, był Pierwszym Lordem Przestrzeni w chwili wybuchu wojny i jego zadaniem było jej wygranie. Był zdeterminowany do tego doprowadzić, ale do jego obowiązków należała też obrona handlu Gwiezdnego Królestwa i zajmujących się nim legalnie obywateli tegoż Królestwa. A równocześnie miał pełną świadomość, jak małymi możliwościami dysponuje chwilowo Królewska Marynarka.

— Rozumiem pańskie problemy i zgadzam się z tym, co pan powiedział — odezwał się w końcu. — Problem w tym, panie Hauptman, że Królewska Marynarka ma zbyt mało okrętów i w tej chwili nie mogę, nie nie chcę, ale fizycznie nie mogę wycofać ze strefy działań żadnych lekkich jednostek, by przydzielić je do służby eskortowej w obszarze Konfederacji Silesiańskiej.

— Tym niemniej musimy coś zrobić — odparł zaskakująco spokojnym i rozsądnym głosem Hauptman, choć musiało go to sporo kosztować. — System konwojowy pomaga, jeśli chodzi o przeloty między sektorami: nie straciliśmy ani jednego statku z żadnego konwoju i tak ja, jak i moi ludzie naprawdę to doceniamy. Piraci jednak też zdali sobie z tego sprawę i nie próbują atakować konwojów. Prosta astrogacja dowodzi, że dwie trzecie statków leci potem samotnie do systemów stanowiących ich miejsca przeznaczenia i to właśnie one, pozbawione eskorty, stanowią łup piratów. A na ich eskortowanie nie mamy okrętów.

Caparelli pokiwał głową — nikt nie tracił statków, jak długo leciały one w konwojach, ale system konwojowy mógł działać przy tak ograniczonej liczbie eskortujących okrętów tylko między głównymi systemami Konfederacji, stanowiącymi jej lokalne centra administracyjne. Dalej osłonę winny zapewniać okręty Marynarki Konfederacji. Ponieważ tego nie robiły, piraci masakrowali frachtowce, kiedy te musiały samotnie lecieć do poszczególnych systemów planetarnych.

— Nie jestem pewien, co jeszcze możemy zrobić w tej sprawie — przyznał Caparelli. — W przyszłym tygodniu wraca admirał White Haven. Naradzimy się w tej sprawie i jeśli tylko znajdziemy jakikolwiek sposób, by dało się zwiększyć liczbę okrętów do służby konwojowej, zrobimy to. Jednakże prawdę mówiąc, nie widzę sposobu, by nam się to udało, zanim nie zdobędziemy Trevor Star. Natychmiast zaś polecę memu sztabowi przeanalizowanie problemu i wyszukanie wszelkich, mówię to z pełną świadomością panie Hauptman: wszelkich sposobów poprawy sytuacji. Zapewniam pana, że kwestia bezpieczeństwa naszego transportu na terenie Konfederacji jest druga na liście priorytetów Royal Manticoran Navy, zaraz po zdobyciu Trevor Star. Zrobię wszystko co tylko możliwe, by zmniejszyć straty wśród statków handlowych, ma pan na to moje słowo.

Hauptman przyglądał mu się uważnie przez długą chwilę, nim chrząknął i powiedział zmęczonym, ale i zdesperowanym głosem:

— Nie mogę prosić o nic więcej, sir. I nie będę pana obrażał, upierając się przy cudach, ale sytuacja jest naprawdę bardzo poważna. I nie mamy zbyt wiele czasu: jeśli straty nie zmniejszą się w ciągu najbliższych czterech, góra pięciu miesięcy, kartele będą zmuszone zawiesić loty do Konfederacji.

— Rozumiem — Caparelli wstał i wyciągnął dłoń na pożegnanie. — Zrobię, co będę mógł. I obiecuję, że osobiście poinformuję pana o przedsięwziętych środkach, jak tylko naradzę się z admirałem White Haven. Mój adiutant skontaktuje się z panem w kwestii terminu. Do tego czasu będziemy w kontakcie, a ponieważ pan i pańscy koledzy możecie mieć lepsze rozeznanie w sytuacji panującej w Konfederacji niż Admiralicja, każdy pomysł czy informacja będą miłe widziane przez moich analityków.

— Dobrze. — Hauptman westchnął i także wstał. Następnie uścisnął dłoń gospodarza i zaskoczył go kolejny raz, zdobywając się na autoironię.

— Zdaję sobie sprawę, że nie jestem najłatwiejszym w okolicy partnerem do współpracy, admirale, i próbuję nie zachowywać się jak przysłowiowy słoń w składzie porcelany, ale nie zawsze mi się to udaje. Szczerze doceniam wysiłki Królewskiej Marynarki i mam jedynie nadzieję, że uda się znaleźć jakieś sensowne rozwiązanie tego problemu.

— Ja także mam tę nadzieję, panie Hauptman — powiedział cicho Caparelli, odprowadzając gościa do drzwi. — Ja także.

Admirał Eskadry Zielonej Hamish Alexander, trzynasty earl White Haven, zastanawiał się, czy wygląda na tak zmęczonego jak się czuje. Miał dziewięćdziesiąt standardowych lat, choć niewtajemniczeni daliby mu czterdzieści, i dzięki prolongowi czuł się znakomicie. Gdyby nie szpakowate włosy, wyglądałby jeszcze młodziej. Jedyne, z czym prolong nie potrafił sobie poradzić, to rosnąca ilość zmarszczek wokół niebieskich oczu. No i to przemożne zmęczenie.

Spoglądał przez okno pinasy, za którym czerń przestrzeni przechodziła stopniowo w granat atmosfery, w miarę jak zniżali lot, kierując się ku Landing, ale nie widział tego, pogrążony w myślach. Gwiezdne Królestwo Manticore, a przynajmniej myśląca część jego władz i mieszkańców od ponad pięćdziesięciu lat standardowych z niepokojem oczekiwała nieuchronnej wojny z Ludową Republiką Haven i przez cały ten czas przygotowywała się do niej. Teraz, gdy wojna trwała już prawie trzy lata, okazywało się, że jest tak trudna i brutalna, jak przewidywali najwięksi pesymiści.

I to nie dlatego, że Ludowa Marynarka okazała się lepsza, niż zakładano, a dlatego, że Republika była tak duża. Pomimo strat spowodowanych przez Komitet Bezpieczeństwa Publicznego i zabicia dziedzicznego prezydenta Harrisa, pomimo sypiącej się gospodarki i pogromów, które pochłonęły większość doświadczonych oficerów floty, oraz mimo indolencji Dolistów pozostała kolosem. Gdyby jej przemysł i ekonomia choć w połowie dorównywały przemysłowi i ekonomii Królestwa, sytuacja byłaby beznadziejna. A tak, dzięki umiejętnościom, determinacji i większej dozie szczęścia niż ta, na którą mógłby liczyć jakikolwiek strateg, Royal Manticoran Navy zwyciężała i dotąd nie oddala przeciwnikowi inicjatywy.

Ale to przestało wystarczać, gdyż atak stracił impet, a straty rosły.

White Haven westchnął i pomasował powieki — nie lubił opuszczać frontu, ale przynajmniej pozostawił flotę w dobrych rękach: admirał Theodosia Kuzak była dobrym dowódcą i z pewnością nie zrobi niczego, czego on sam by nie zrobił. Gdyby jeszcze udało się jej osiągnąć to, co jak dotąd okazało się przekraczać jego możliwości, czyli zdobyć Trevor Star…

Uśmiechnął się lekko i wyjrzał przez okno. Prawda obiektywna była taka, iż jak dotąd prowadził niezwykle udaną i zwycięską wojnę. W pierwszym roku jego 6. Flota zdobyła tak wielki obszar przeciwnika i zadała mu takie straty, że dla każdego mniejszego wroga oznaczałoby to klęskę. Zdołał zrównoważyć dysproporcję sił istniejącą na początku konfliktu i zajął dwadzieścia cztery systemy planetarne. Drugi i trzeci rok wyglądały jednak inaczej — Republika zdołała powrócić do równowagi, a Komitet Bezpieczeństwa Publicznego przez rządy terroru zagwarantował sobie lojalność i wolę walki korpusu oficerskiego. I choć zmasakrowanie legislatorów kosztowało Ludową Marynarkę prawie wszystkich doświadczonych admirałów, zniszczyło również system patronacki uniemożliwiający zdolnym, a nie mającym właściwego pochodzenia oficerom awanse na wyższe stopnie flagowe, na które w pełni zasługiwali. Teraz okazywało się, iż niektórzy z nowych admirałów byli godnymi przeciwnikami jak choćby Esther McQueen dowodząca w systemie Trevor Star.

Co prawda według wywiadu floty tak naprawdę dowodzili komisarze ludowi mianowani przez Komitet Bezpieczeństwa Publicznego, a podlegający Urzędowi Bezpieczeństwa, ale jeśli tak było, tym lepiej dla niego. Skoro nawet mając dyletanta na karku, admirał McQueen zdołała tak skutecznie walczyć, wolał nie myśleć, jak mogłaby to robić, dysponując pełną samodzielnością. W ciągu ostatnich paru miesięcy zaczął rozumieć zasady, według których McQueen podejmuje decyzje — można by rzec, iż ją „poznał”, choć nigdy się nie spotkali. Wychodziło na to, że jest lepszym taktykiem niż ona, za to ona była o wiele bardziej bezwzględna. Rozumiała doskonale słabości i mocne strony sił, którymi dowodziła, i wiedziała, że dysponuje gorszym uzbrojeniem oraz mniej doświadczonymi oficerami. Ale wiedziała również, że stosowna przewaga liczebna i brak błędów przy świadomości, co jest celem przeciwnika, zwiększały jej szansę na obronę. Gdy objęła dowództwo, za cenę olbrzymich strat zdołała praktycznie powstrzymać atak Królewskiej Marynarki, której straty także wzrosły. Wojna w okolicy Trevor Star stała się prawie pozycyjna, a obie strony traciły podobną liczbę okrętów, co na dłuższą metę było nie do przyjęcia dla Gwiezdnego Królestwa. Nie dość, że nie stać go było na ciągnącą się latami wojnę, to lada moment przeciwnik mógł znaleźć sposób na wyrównanie technicznej przewagi RMN. A to miałoby katastrofalne następstwa.

Słysząc odgłos świadczący o zmianie pracy turbin i oznaczający podejście do lądowiska, otrząsnął się z niewesołych rozmyślań. Oboje z Kuzak znaleźli w końcu sposób, który mógł doprowadzić do zdobycia Trevor Star. Mieli nawet opracowany plan. A system ten Królewska Marynarka musiała zdobyć, gdyż znajdował się w nim jedyny nie kontrolowany przez Królestwo Manticore terminal wormhola zwanego Manticore Junction. A to stanowiło potencjalnie śmiertelne zagrożenie dla bezpośredniej inwazji systemu Manticore, ale też dawałoby bezpieczny przyczółek głęboko na terytorium wroga. Statki i okręty mogłyby praktycznie natychmiast być przerzucane w bezpośrednie pobliże frontu bez obawy przechwycenia, a więc bez potrzeby konwojowania, co niesamowicie ułatwiłoby logistykę i otworzyło zupełnie nowe możliwości strategiczne. Cenniejszą zdobyczą mógłby stać się jedynie system Haven, ale nawet jeśli plan się powiedzie, na jego realizację potrzeba było co najmniej czterech miesięcy. A z tego, co zawierały informacje przesyłane przez Admiralicję, utrzymanie inicjatywy przez tak długi czas nie zapowiadało się jako coś łatwego.

— I tak właśnie wygląda sytuacja — zakończył cicho White Haven. — Oboje z Theodosią sądzimy, że plan powinien się powieść, ale operacje przygotowawcze wymagają czasu.

— Hmm… — skwitował to Caparelli, nadal wpatrując się w holomapę wyświetloną nad biurkiem.

Plan, który przedstawił admirał White Haven, poza ostatnim etapem nie był żadnym dowodem strategicznego geniuszu mającym przynieść natychmiastowe rezultaty. I nic dziwnego — ostatnie dziesięć miesięcy walk udowodniło, że błyskawiczne uderzenia należą do przeszłości, a szybko tej wojny nie da się zakończyć. Podstawą planu było odejście od taktyki mozolnego i kosztownego wyrąbywania sobie najkrótszej drogi do celu na rzecz oskrzydlenia obrony i to na trzech kierunkach. Chodziło o zdobycie systemów wspierających obronę Trevor Star jeden po drugim i odizolowanie go. Dałoby to zarazem możliwość zajęcia pozycji wyjściowych do równoczesnego ataku na Trevor Star z wielu kierunków, a w ostatnim etapie, czyli w samym ataku, decydującą rolę miało odegrać uderzenie Home Fleet poprzez Wormhole Junction. To ten właśnie pomysł był nieortodoksyjny i bardziej niż ryzykowny — owszem, cztery eskadry liniowe sir Jamesa Webstera mogły pojawić się na miejscu walki natychmiast po opuszczeniu systemu Manticore, ale ich przejście zdestabilizowałoby terminal na ponad siedemnaście godzin. Gdyby atak się nie powiódł, siły te nie mogłyby się wycofać i połowa superdreadnoughtów Home Fleet znalazłaby się w pułapce.

Z drugiej strony, gdyby się udało, oznaczałoby to błyskawiczne zwycięstwo. Paradoksalnie dodatkowym atutem planu było zagrożenie obrony systemu Manticore w przypadku klęski. Żaden zdrowy na umyśle admirał nie zaryzykowałby głównej rezerwy strategicznej stanowiącej równocześnie podstawę obrony jedynego ojczystego systemu, jeśli by nie był absolutnie pewny sukcesu. Dlatego też obrońcy Trevor Star nie spodziewali się podobnego posunięcia — naturalnie przygotowali umocnienia i plany na taką ewentualność, ale w możliwość takiego ataku nikt nie wierzył i nikt się go poważnie nie spodziewał. Tym bardziej że proponowane działania przygotowawcze jednoznacznie wskazywały na inny rodzaj ataku i to dającego realne szansę na sukces bez użycia terminalu. Jeśli White Haven zdoła przekonać obrońców, że to 6. Flota stanowi prawdziwe zagrożenie, i skłonić tym samym ich okręty do zmiany zajmowanych pozycji przed wejściem do akcji Home Fleet…

— Koordynacja — powiedział cicho Caparelli. — To główny problem. Jak zdołamy skoordynować operację przy tak wielkich odległościach?

— Theodosia i ja zastanawialiśmy się nad tym naprawdę długo, podobnie jak nasze sztaby, i zdołaliśmy wymyślić tylko jedno rozwiązanie. Będziemy informowali was o rozwoju sytuacji za pośrednictwem kurierów, ale wcześniej musimy uzgodnić czas ataku, gdyż faktyczna koordynacja nie jest możliwa z uwagi na opóźnienia spowodowane odległością. Home Fleet będzie musiała wysłać zwiadowcę, nim sama zaatakuje, by sprawdzić, czy nasz atak się powiódł.

— A jeśli się nie powiedzie, tenże zwiadowca będzie miał raczej niewielkie szansę powrotu.

— Fakt — przyznał spokojnie White Haven.

W przypadku powodzenia ataku i odciągnięcia głównych sił Ludowej Republiki na obrzeże systemu, wysłany na zwiady okręt będzie miał dość czasu, by zrobić błyskawiczny skan okolicy, zawrócić i skorzystać z terminalu, by wrócić do systemu Manticore, zanim zostanie zaatakowany. Tranzyt pojedynczego okrętu destabilizował terminal na ledwie kilka sekund, więc było to wykonalne. Jednakże jeśli siły obrońców nie zmienią zajmowanych pozycji w centrum systemu i wokół terminalu, to nikt z Home Fleet nie dowie się, co spowodowało zniszczenie wysłanego na zwiady okrętu.

— Jest to ryzykowne — podjął White Haven. — Niestety nie widzę żadnej innej możliwości. Poza tym zaryzykowanie jednego okrętu jest niczym w porównaniu z ryzykiem związanym z dalszym powolnym wyrąbywaniem sobie drogi. Jeśli będę musiał, poślę tam całą eskadrę, mając świadomość, że zdoła wrócić tylko jeden okręt, jeśli od tego będzie zależny wynik operacji. Nie zrobię tego z lekkim sercem, ale w porównaniu do dotychczas poniesionych strat i tych, które poniesiemy, rezygnując z tego planu, strata pojedynczego okrętu to drobiazg. A jeśli zaskoczymy obrońców, jest szansa, że wyeliminujemy z dalszej walki ich wszystkie siły. Jest to ryzykowne, ale stawka warta jest ryzyka.

— Hmm… — Caparelli odchylił fotel i pogrążył się w myślach.

Było ironią losu, iż to White Haven zaproponował plan, który to on mógłby wymyślić — gdyby naturalnie zdecydował się na podjęcie ryzyka wpisanego w ostatni etap planu. White Haven był mistrzem niespodziewanych manewrów, słynącym z tego, że prawie nigdy nie atakował frontalnie tam, gdzie spodziewał się przeciwnik. Jego wyczucie w tej kwestii graniczyło z geniuszem albo prekognicją i zawsze dotąd przynosiło pożądany skutek. Legendarna wręcz była jego niechęć do bitew typu „wszystko albo nic”, toteż dużo musiało go kosztować zdecydowanie się na posunięcie, w którym uzależniał dalsze losy wojny od jednego manewru i to w dodatku równie subtelnego co cios młotkiem.

I to był kolejny argument przemawiający za sukcesem całej operacji. Wiadomo było, iż wywiad Republiki przyjrzał się uważnie wszystkim ważniejszym dowódcom przeciwnika, podobnie jak zrobił to wywiad Królewskiej Marynarki. Informacje dotyczące admirała White Haven miała admirał McQueen, a wynikało z nich jasno, że taki manewr jest ostatnim, jakiego można by się po nim spodziewać. Na dodatek przeciwnik wiedział, że jak dotąd White Haven był także głównym autorem ogólnej strategii Królewskiej Marynarki, toteż wszyscy powinni być przygotowani na każdą ewentualność poza tą właściwą, kiedy zacznie on atak siłami 6. Floty… o ile uda im się utrzymać zgranie czasowe.

— No dobrze — odezwał się w końcu. — Nadal mam parę pytań, na które muszę poznać odpowiedzi, nim podejmę ostateczną decyzję, ale przekażę ten plan do oceny Patowi Givensowi i swojemu sztabowi. Jesteśmy zgodni w podstawowej kwestii: nie możemy pozwolić sobie na dalsze dreptanie w miejscu i ponoszenie tak wielkich strat. Martwi mnie też, że ta McQueen okazuje się tak dobrym oficerem. Jeśli odbierzemy jej Trevor Star, istnieje spora szansa, że Komitet każe ją rozstrzelać za zdradę czy pod innym bzdurnym zarzutem, co dodatkowo ułatwi nam sytuację na przyszłość.

— Może. — White Haven skrzywił się z niesmakiem, który Caparelli podzielał.

Też mu się nie podobało, że jakakolwiek władza jest gotowa rozstrzeliwać dobrych oficerów za to, że mimo najlepszych chęci nie udało im się zwyciężyć, ale Królestwo Manticore walczyło o przetrwanie i jeśli przeciwnik był tak miły, by samodzielnie eliminować swych najlepszych dowódców, Caparelli nie zamierzał protestować.

— Jedyną rzeczą, która nie podoba mi się w tym planie, nie licząc naturalnie możliwości zmasakrowania Home Fleet, jest zwłoka — odezwał się. — Poza tym aby plan się powiódł, musimy wzmocnić lekkie siły 6. Floty, a nie osłabić je, co biorąc pod uwagę sytuację w Konfederacji Silesiańskiej…

Urwał i wzruszył ramionami.

— Jakie straty naprawdę tam ponosimy? — spytał White Haven.

— Duże, ale w razie konieczności możemy przetrwać, nawet zaprzestając handlu z Konfederacją i przelotów przez jej teren. Nie będzie to dobre, nie mówiąc już o wrzasku, jaki podniosą kartele przewozowe i to zupełnie słusznie, bowiem takie posunięcie zrujnuje mniejsze z nich, a nikomu, nawet Hauptmanowi czy Dempseyowi, nie wyjdzie na zdrowie. Nie wiem, jakie będą polityczne konsekwencje, ale rozmawiałem wczoraj z baronową Morncreek i wiem, że już wysłuchuje rozmaitych średnio przyjemnych wypowiedzi w związku z tą kwestią. Nie znam jej aż tak dobrze, ale sądzę, że naciskają na nią równo i to z paru stron.

White Haven pokiwał potakująco głową. Znał dobrze Francine Maurier, baronową Morncreek i Pierwszego Lorda Admiralicji, która jako minister ponosiła odpowiedzialność za stan i działania całej Royal Manticoran Navy. Bez wątpienia znajdowała się pod silną presją, a skoro Caparelli to zauważył, naciski musiały być znacznie silniejsze niż dotąd sądził.

— Jeśli dodać do tego, że Hauptman trzyma tak z liberałami, jak i z konserwatystami, nie wspominając o postępowcach, to zaczynamy mieć poważny problem — dodał ponuro Caparelli. — Jeśli opozycja zdecyduje się oficjalnie podnieść kwestię „braku zainteresowania” floty tym problemem, zrobi się naprawdę niemiło. Ale nie w tym rzecz: najważniejsze są naprawdę poważne straty wśród statków i załóg i spowodowane tym zmniejszenie dochodów Królestwa z tytułu ceł czy opłat transportowych.

— Jest gorsza możliwość — przyznał niechętnie White Haven i wyjaśnił, widząc uniesione pytająco brwi gospodarza. — Ktoś w sztabie McQueen zda sobie sprawę, jakie ta sytuacja stwarza możliwości — to tylko kwestia czasu. Skoro niezorganizowana banda piratów może wyrządzić nam takie szkody, to co będzie, gdy zajmie się tym eskadra albo dwie krążowników liniowych? Jak dotąd nie mieli czasu ani sił na tego typu posunięcia, ale teraz mają chwilę wytchnienia i łatwiej poradzą sobie bez paru eskadr krążowników. A Konfederacja nie jest jedynym obszarem, w którym mogą nam solidnie zaszkodzić, jeśli zdecydują się na zwalczanie statków towarowych na większą skalę.

Pierwszy Lord Przestrzeni zmuszony był przyznać, że gość miał talent do wymyślania niemiłych a prawdopodobnych wariantów rozwoju sytuacji.

— Skoro nie możemy wygospodarować odpowiedniej liczby okrętów do służby eskortowej, to jak… — zaczął i umilkł nagle, mrużąc oczy.

White Haven przekrzywił głowę i czekał, lecz gospodarz chwilowo go zignorował. Sprawdził coś w komputerze i przyglądał się uzyskanym informacjom przez kilkanaście sekund. Potem pociągnął się za ucho i powiedział cicho, jakby sam do siebie:

— Statki-pułapki! Na Boga, to może być rozwiązanie!

— Q-ships?! — zdziwił się White Haven.

Przez moment wyglądało na to, że Caparelli go nie usłyszał, ale potem otrząsnął się.

— A co by było, gdybyśmy podesłali piratom parę takich koni trojańskich na obszar Konfederacji? — spytał.

Tym razem zamyślił się White Haven.

Projekt „Koń Trojański” naturalnie był dziełem Sonji Hemphill, no bo kogóż by innego. White Haven był uprzedzony tak do samej Upiornej Hemphill, jak ją określano, jak i do jej genialnych koncepcji z założenia i nie ukrywał tego. Tym razem jednakże zyskała jego niechętne uznanie, gdyż realizacja jej pomysłu nie wymagała użycia znacznych sił potrzebnych na froncie, a dałaby sporo korzyści, nawet jeśli nie osiągnięto by głównego z założonych w nim celów. Było tak najprawdopodobniej dlatego, że tym razem Hemphill sięgnęła do historii, choć być może nie zdawała sobie z tego sprawy i uważała pomysł za oryginalny. W rzeczywistości oryginalny przestał być dawno temu, a swój rozkwit przeżył w okresie dwóch wojen toczonych na Ziemi i zwanych światowymi, na długo przed rozpoczęciem lotów kosmicznych. Wówczas co prawda chodziło o zwalczanie okrętów podwodnych prześladujących żeglugę handlową, ale ponieważ rzeczone okręty zachowywały się po piracku, analogia nasuwała się sama.

Hemphill zaproponowała przekształcenie standardowych transportowców Royal Manticoran Navy klasy Caravan w uzbrojone krążowniki pomocnicze, ale uzbrojone tak, by nie było tego widać ani nie dało się tego wykryć, póki nie otworzą ognia. Jednostki takie określano mianem krążowników pomocniczych Q-ships, statków-pułapek i rajderów, choć ta ostatnia nazwa nie była najwłaściwsza, gdyż oznaczała okręt wojenny zbudowany tak, by udawał statek cywilny. Wyposażony był on we wszystkie urządzenia właściwe okrętom, od pancerza i napędu zaczynając, na kompensatorze bezwładnościowym wojskowego typu i dublowaniu systemów kończąc. Takich jednostek używała Ludowa Marynarka.

Transportowce klasy Caravan miały ponad siedem milionów ton masy, były powolne i nieopancerzone. Posiadały także cywilne napędy, kompensatory i generatory pola. I tak miałoby pozostać, by niczym się nie zdradziły. Hemphill chciała dać im najsilniejsze możliwe uzbrojenie i włączyć w skład jednostek zaopatrujących 6. Flotę na wypadek, gdyby przeciwnik zdecydował się jednak je zaatakować. Ponieważ nic nie zdradzałoby prawdziwej natury tych „koni trojańskich”, nieświadom zagrożenia napastnik podleciałby blisko, jako że salwa z dział energetycznych jest znacznie tańsza od salwy torpedowej — i w tym momencie sam zostałby ostrzelany. Przy tej sile ognia, jaką Hemphill proponowała, nawet krążownik liniowy nie przetrwałby podobnego doświadczenia.

Najpoważniejszą wadą projektu było to, że ów manewr mógł się powieść jedynie parę razy — potem każda marynarka musiała zdać sobie sprawę, z czym ma do czynienia, i zmienić taktykę. Co oznaczało rozstrzeliwanie wszystkiego, co mogło być Q-shipem, z maksymalnego zasięgu ognia rakietowego.

Teraz Caparelli mógł mieć rację, gdyż przeciwnikiem nie byłaby żadna regularna flota, lecz grupa nie zorganizowanych i działających niezależnie od siebie lub w najlepszym wypadku w grupkach po dwa, trzy statki piratów. Nie było między nimi współpracy czy choćby wymiany informacji. Każdy pirat miał swoich paserów, którym sprzedawał zdobycze i których tożsamość stanowiła pilnie strzeżoną tajemnicę. Oni zaś nie zadawali kłopotliwych pytań. Poza tym jednostki pirackie z zasady były szybkie, lecz lekko uzbrojone i przeważnie nieopancerzone, gdyż nie było im to do niczego potrzebne.

Jedyną komplikację mogły stanowić jednostki czy floty kaperskie, których na terenie Konfederacji było sporo, jako że ciągle ktoś chciał się od niej oderwać. Korsarz różnił się od pirata tym, że dysponował listem kaperskim wydanym przez rząd pragnącego się odłączyć systemu, w którym to liście nakazywano mu zwalczanie transportu przeciwnika w imię wolności owego systemu. Był więc, technicznie rzecz biorąc, żołnierzem. Różnica praktyczna, czyli ważniejsza, polegała na tym, że dysponował on lepszym sprzętem i działając w ramach organizacyjnych, wymieniał informacje z innymi korsarzami walczącymi dla tego samego rządu. Z zasady okręty korsarskie były silnie uzbrojone, czasami działały w większych grupach pod wspólnym dowództwem, a zdarzało się, że niektórymi dowodzili autentyczni patrioci.

Jednak nawet okręty korsarskie uległyby lub uciekły przed dobrze dowodzonym statkiem-pułapką, a w tym przypadku rozprzestrzenienie się informacji o jego obecności byłoby zaletą, a nie wadą. Piraci napadali na statki dla pieniędzy, nie by zaszkodzić właścicielowi, toteż było nader nieprawdopodobne, by ryzykowali dalsze ataki na podejrzane jednostki, ponieważ ich własne statki czy okręty stanowiły ich kapitał. Równie nieprawdopodobne było niszczenie przez nich frachtowców rakietami — niczego w ten sposób nie zyskiwali, a rakiety też kosztują.

Okręt Ludowej Marynarki mógł świadomie zaryzykować walkę z Q-shipem tylko po to, by go zniszczyć, natomiast pirat chciał zdobyć statek wraz z ładunkiem, toteż do ataku na uzbrojony krążownik pomocniczy mogła go skłonić jedynie nadzieja na wyjątkowo atrakcyjny łup.

— Może to by pomogło — zgodził się z ociąganiem White Haven. — Ale jeśli nie będziemy dysponowali sporą ich liczbą, nie zdołają zniszczyć wielu piratów, więc będzie to raczej zabieg kosmetyczny. Natomiast efekt psychologiczny powinien być duży. Pytanie, czy mamy takie jednostki gotowe do służby? Sądziłem, że pierwsza będzie dopiero za kilka miesięcy.

— Mamy — poinformował go Caparelli — właśnie to sprawdziłem. Pierwsze cztery mają zostać ukończone w przyszłym miesiącu. Co prawda większość będzie dopiero za pięć miesięcy, ale już te cztery zmieniają diametralnie sytuację. Nie przydzieliliśmy jeszcze na nie ani załóg, ani dowódców, i prawdę powiedziawszy, z tym także będzie problem, bowiem mamy kłopoty kadrowe, czyli mówiąc po prostu, mamy za mało ludzi. Z tym jednak damy sobie radę, a te cztery jednostki przynajmniej zrobią dobry początek. A duże znaczenie będzie miał efekt psychologiczny. Najgorsza sytuacja panuje w systemie Breslau; jeśli tam skierujemy pierwsze jednostki i wieść o tym się rozniesie, może okazać się, że dzięki temu zmniejszą się straty na terytorium całej Konfederacji, nim pozostałe statki-pułapki zostaną ukończone.

— To i tak będzie jedynie gest, dopóki nie poślemy tam większej liczby takich jednostek — ocenił trzeźwo White Haven. — I nie zazdroszczę temu, kto będzie dowodził tymi czterema końmi trojańskimi… Ale przynajmniej będziemy mogli z czystym sumieniem powiedzieć Hauptmanowi i innym, że coś już zrobiliśmy…

Nie dodał, gdyż nie musiał, że zrobili to, nie zabierając mu okrętów niezbędnych do zrealizowania planu zdobycia Trevor Star.

— Zgadza się — Caparelli przez kilka sekund bębnił palcami po blacie biurka. — Naturalnie użycie statków-pułapek to dopiero pomysł, który właśnie wpadł mi do głowy. Muszę zagonić sztab do roboty. Zobaczymy, do czego dojdą, gdy zaczną szczegółowo analizować całą sprawę… Wróćmy teraz do detali pańskiego planu, admirale. Powiada pan, że potrzebne będą dwie dodatkowe eskadry liniowe w systemie Nightingale, tak? Cóż, zobaczmy, skąd można by je wziąć…