Popiół i kurz. Opowieść ze świata Pomiędzy

OBOL DLA LILITH

Jeżeli w wieku dwudziestu siedmiu lat ockniesz się nagle na dworcu, siedząc na ruinie całego dotychczasowego życia, bez grosza przy duszy, pokryty nie swoją krwią, to pewnie ostatnie czego byś chciał, to spotkać wujka-świra. Zakałę rodziny. Ja również nie miałem najmniejszej ochoty spotykać swojego nieszczęsnego siostrzeńca.

Paweł Porębski na razie nie został jeszcze menelem. Jeszcze nie spadł na dno. Ale pojmował przynajmniej, w rzadkich przebłyskach świadomości, że ma do tego cholernie blisko. To bardzo łatwe. Dużo łatwiejsze niż ludzie sądzą. Po prostu samo się dzieje. Jeżeli nie słuchasz już niewyraźnych, wygłaszanych nabzdyczonym, damskim głosem komunikatów w rodzaju: „Pociąg osobowy do Koluszek odchodzi z peronu drugiego, tor trzeci”, to znaczy, że nigdzie się nie wybierasz. Jeżeli widzisz tylko nogi od kolan w dół spieszących się we wszystkie strony podróżnych należących do głównego nurtu życia, bo siedzisz bezmyślnie na twardej ławce peronu, gapiąc się w pokrytą lastrikowymi płytkami podłogę, to znaczy, że siedzisz na dworcu dlatego, że nie masz dokąd pójść. W twojej kieszeni nie spoczywa bilet, a tobół u twoich nóg to nie bagaż przygotowany w pośpiechu na kilkudniowy wyjazd. Poszedłeś na dworzec, ponieważ nie masz pojęcia, gdzie się podziać. Na dworcu jest jakiś dach, ściany, i nikt nie zwraca uwagi na człowieka siedzącego na ławce. Te wszystkie nogi, które widzisz zamglonymi oczami, to podróżni. Ludzie, którzy przybyli na dworzec, bo muszą się gdzieś przejechać pociągiem. Mokasyny, półbuty, pantofle, adidasy, szpilki i sztyblety należą do płynących z prądem życia. Ty, natomiast, znajdujesz się na rafie. Na mieliźnie przeznaczonej dla rozbitków.

A jeżeli cię to nie obchodzi, to tym gorzej dla ciebie.

Mój nieszczęsny, oszalały z przerażenia, ubrany w upapraną krwią koszulę siostrzeniec wylądował na dworcu nie dlatego, że nie miał gdzie pójść. Chyba początkowo rzeczywiście chciał gdzieś jechać. Chciał uciekać. Bóg jeden wie, dlaczego akurat pociągiem. Ale nie uciekł. Kiedy człowiek wpada w panikę, jego umysł płata najrozmaitsze figle. Panika to przystosowanie ewolucyjne. Kiedy nie ma możliwości walki ani ucieczki i sytuacja staje się beznadziejna, mózg przestaje cokolwiek planować. Kiedy uznaje, że to już koniec, tłucze szkło i wciska wielki czerwony guzik z napisem „Panika”. Wykonujemy wtedy mnóstwo chaotycznych, losowych czynności, bo taktyka i strategia zawiodły, a histeryczna miotanina czasami jednak daje jakieś efekty. A jeżeli nie, to przecież i tak nie ma nic do stracenia. Lepsza taka szansa niż żadna. Ale czasami bezpiecznik nie wytrzymuje i człowiek zawiesza się jak komputer.

Siedzi wtedy na dworcu, z półotwartymi ustami i wybałuszonymi oczami, gapiąc się na nogi przechodzących peronem podróżnych.

Mniej więcej w taki sposób wylądowałem kiedyś w szpitalu psychoneurologicznym z rozpoznaniem schizofrenii paranoidalnej. Obecnie zaleczonej, dziękuję bardzo. Opisanej w papierach jako epizod schizoidalny, o całkiem dobrym rokowaniu.

Nie poznałem go od razu. W moim świecie nigdy nie występował w takim kontekście. Słyszałem o nim od mojej matki jako o młodym-zdolnym, jako wzorowym mężu i ojcu, jako o robiącym karierę wspaniałym synu mojej kuzynki. A ostatnio jako o potworze i czarnej owcy. Boże, co za tragedia! Co za wstyd! W naszej rodzinie nigdy nie było rozwodów. Jak on mógł porzucić rodzinę!

Wygnali go ze stada. Koniec z obiadkami u babci, koniec z urodzinami u cioci Jadźki. Koniec z imieninami u wujka Czesia.

Nie obeszło mnie to, bo sam byłem wyrzucony z plemienia, sam już nie wiem, czy od czasów mojego pobytu w psychiatryku, czy też może w momencie, kiedy uparłem się zostać etnologiem zamiast lekarzem. Świr. Odmieniec. Wujek-wariat. Zresztą dopiero kiedy stał się bohaterem skandalu, po raz pierwszy poczułem do niego jakąś sympatię.

Patrzyłem, jak siedzi obojętnie na ławce, zacierając rozdygotane dłonie, popatrzyłem na jego koszulę pokrytą zrudziałymi smugami krwi i zrozumiałem, że nie mogę go tak zostawić.

Dwaj rośli policjanci w kombinezonach koloru sadzy i kanarkowych kamizelkach, zwrócili już na niego uwagę. Ich powolny spacer wzdłuż peronu zyskał nagle jakiś cel. Jeszcze dwie minuty i mój siostrzeniec zobaczy pośród żwawo przebierających przed jego oczami nóg podróżnych, dwie pary zupełnie innych butów. Czarnych, sznurowanych kamaszy piechoty, firmy „Wojas”. Usłyszy wyszczekane głosem robota: „proszę o dokumenty” i jeżeli uniesie wzrok, zobaczy również obłe końcówki dwóch szturmowych maczug z włókna szklanego, majtające im się na wysokości kolan. Uderzenie taką pałką może zwalić z nóg byka.

Nie mogłem go tak zostawić. W końcu to jakaś tam rodzina. Nie pamiętam dlaczego, ale o krewnych należy dbać bardziej niż o innych ludzi.

Westchnąłem, podszedłem do niego i solidnym chwytem za ramię postawiłem na nogi. Był lekki i nie stawiał oporu, poza faktem, że nogi miał jak kawałki liny.

Chwyciłem go wpół i powlokłem w kierunku najbliższych ruchomych schodów.

– Idziemy – wycedziłem. – Ruszaj kulasami, bo za chwilę wylądujesz na dołku. Zaraz cię zwinie blacharnia, jak będziesz tu siedział.

Poszedł bezwolnie, mamląc coś wilgotnymi ustami. Nie wiedziałem jeszcze, co mu jest. Delirium? Naćpał się jakiegoś świństwa? Przedawkował środki uspokajające?

Wiele rzeczy różni mnie od normalnych ludzi, nie tylko moje osobliwe zajęcie. Nie tylko to, że od dziecka widzę więcej niż inni. Nie tylko to, że wiem, iż nasz świat to tylko jedna z wielu płaszczyzn, po których się poruszamy. Różni mnie także to, że umiem postępować z ludźmi pogrążonymi w kompletnym szoku.

Normalny człowiek zadaje takiemu mnóstwo zbędnych pytań. „Co się stało?” „Co ci jest?” „Co tu robisz?” „Dlaczego nic nie mówisz?”

To są pytania bez mała filozoficzne. Gołym okiem widać, że facet nie umie złożyć do kupy trzech słów, a co dopiero odpowiedzieć „co się stało”. Przecież nie wie. Wczoraj jeszcze był szanowanym obywatelem i ojcem rodziny, gwiazdą agencji reklamowej MBD, tym, który wymyślił Kogutka Bulionka. Jeździł „rodzinnym” Renault Espace i wiązał jedwabne krawaty, a dzisiaj siedzi na dworcu, zwinięty w kłębek i dzwoni zębami. Co ma wam odpowiedzieć? Że świat oszalał? Że życie wybuchło mu w twarz? Że spadł nagle do piekła? Równie dobrze możecie go zapytać: „Czym jest Bóg?”, albo: „Po co jest życie?”

Trafiłem na dworzec dlatego, że odprowadzałem parę przyjaciół i chciałem zajrzeć do tamtejszej trafiki. Nie zamierzałem nigdzie podróżować, dlatego mój poobijany „samuraj” stał opodal pod parkometrem.

Wsadziłem siostrzeńca na miejsce pasażera policyjnym chwytem, przyginając mu kark. Robi się tak, żeby klient nie gwizdnął łbem w krawędź dachu.

Chwilowo był bezpieczny.

– Pokaż, gdzie jesteś ranny – rozkazałem. Rodzina czy nie, nie chciałem, żeby zafarbował mi tapicerkę. – Chcesz do szpitala?

Walczył z mięśniami ust, jakby sparaliżowało mu twarz.

– To. Nie. Moja. Krew.

Cztery osobne zdania. Przynajmniej nie miał zamiaru odwalić kity, zanim dojedziemy do domu. Nie jeden już krwawił w tym samochodzie. Ja też. Straszny potem bałagan.

Wygłoszenie tych czterech słów, zdaje się, kompletnie go wykończyło. Otworzyło mu jednak jakąś klapkę w mózgu, bo zwinął się w kłębek i zaczął gwałtownie szlochać. To dobrze. Płacz jest już ludzką reakcją. Towarzyszy wychodzeniu z szoku. Gdyby w ogóle nie reagował, znaczyłoby to, że wszystko to gotuje mu się w środku, a wtedy mogło go kompletnie wypłaszczyć.

Jechałem ostrożnie, bo ostatnie, czego było mi trzeba, to policyjny alkomat. Byłem trzeźwy, ale wczorajsze „Polaków rozmowy” mogły pozostawić jakiś ślad.

Zerknąłem w bok. Mój siostrzeniec łkał gwałtownie, spazmy tłukły jego czołem o panel pasażera. Z nosa ciekła mu struga śluzu.

Westchnąłem i zapaliłem papierosa.

– Jeszcze jednemu się kabaret spalił – mruknąłem.

Zdecydowałem się nie parkować przed domem i wjechałem prosto do garażu. Sąsiad stał przed swoim domem z wężem ogrodowym w ręku i usiłował zatopić rabatkę z przekwitłymi portulakami. Gapił się na mój samochód z takim natężeniem, jakby w środku był klub go-go.

Z garażu mam osobne przejście do wnętrza domu. To bardzo wygodne. Można spokojnie przetransportować to, co przywiozłeś samochodem, z dala od wścibskich oczu pana Marciniaka. Nawet jeżeli to jest twój pociotek, zamieniony w upaprany krwią, zapłakany flak.

Zdjąłem mu pokrwawioną koszulę, zmierzyłem puls, zajrzałem w źrenice, obejrzałem nadgarstki i przedramiona. Nic, poza rzetelnym szokiem.

Zastosowałem standardową terapię: seta, prysznic, nowe ubranie. Zakrztusił się koniakiem, omal nie utopił w kabinie prysznicowej i nie mógł sobie poradzić z nogawkami, ale program jakoś zrealizował.

Potem posadziłem go w fotelu na wprost kominka, nalałem sobie śliwowicy i zapaliłem papierosa. Byłem gotów dowiedzieć się, w co się wpakowałem.

Niepotrzebnie kazałem mu mówić po kolei. Gdyby opowiadał od końca, przynajmniej poznałbym jakieś fakty. Najpierw w ogóle nie wiedział, co powiedzieć. Najwyraźniej za dużo tego było i kłębiło mu się po głowie jak gniazdo żmij. Potem zaczął od początku, znaczy uraczył mnie historią swojego małżeństwa.

Trzeba przyznać, że przecieki, które znała moja matka i którymi w chwilach łaskawości raczyła mnie przez telefon, były podobne do prawdy przynajmniej w piętnastu procentach.

Nie dość, że nie jestem człowiekiem rodzinnym, to jeszcze, co gorsza, nie obchodzą mnie sprawy innych ludzi. Trochę to trudno wytłumaczyć, ale nie jestem kompletnym psychopatą. Po prostu widziałem rzeczy, które zwykłym ludziom trudno byłoby nawet pojąć, a co dopiero w nie uwierzyć. Zbyt przerażające i ostateczne, żebym potem umiał się jeszcze przejmować tymi wszystkimi małostkowymi bzdurami, które uważacie za prawdziwe życie. Widuję je od dziecka. Jeżeli chcę normalnie zasnąć, muszę kłaść się do łóżka zmęczony do nieprzytomności, albo pijany jak bela. Jestem samotnym człowiekiem. Nie potrafię się po prostu przejąć tym „jak ona mogła mi tak powiedzieć”, albo tym, czego kto oczekiwał, albo jak bardzo się zawiódł. Czasem chciałbym mieć takie problemy jak inni, ale nic z tego.

Siedziałem, obracając w dłoni kieliszek pachnący sadami śliw z okolic Łącka, i słuchałem śmiertelnie nudnej i banalnej historii, takiej samej jakich pełno w telewizji, wszystkich pismach ilustrowanych i radiowych piosenkach. Poznali się na studiach, ona była cudowną, niebiańską istotą, on dzikim odludkiem, bez szczęścia do kobiet, on ją kochał szaleńczo, ona jego tak średnio, ale w każdym razie chwilowo powierzyła mu swoje wdzięki, więc miał w życiu cel – sprawić, żeby go pokochała i była z nim szczęśliwa, co mu się po jakimś czasie niby udało i tak dalej, panie dzieju.

Widziałem tę jego wybrankę. Raz na kilka lat mojej matce udaje się, szantażem i intrygami, których nie powstydziłby się Machiavelli, zmusić mnie do wzięcia udziału w jakiejś imprezie zbiorowej tej bandy hipokrytów, którą nazywam rodziną. Przy takiej okazji widziałem żonę mojego nieszczęsnego pociotka. Nawet niebrzydka, jeżeli ktoś lubi filigranowe blondyneczki. Przypominała mi jakąś piosenkarkę. Proste włosy koloru słomy, cienkie, czarne brwi, niemal niewidoczne okulary bez oprawek. Wszystko było w porządku, dopóki nie otworzyła ust. Zawsze musiała mieć odmienne zdanie, wygłaszane tym nieznośnym, pełnym wyższości tonem, jaki w reklamach wkłada się w usta Odpowiedzialnym, Nowoczesnym, Ambitnym Kobietom, Prowadzącym Aktywne Życie. Wszystko jedno, czy zrobiłeś uwagę na temat barszczu, pogody, czy omletów, natychmiast słyszałeś votum separatum wygłaszane przez panią Jestem Tego Warta.

No, ale, jeżeli mu wierzyć, kochał ją i nie było dla niego większego spełnienia niż ją zadowolić. I jak to często bywa, nic z tego w końcu nie wyszło. Nie bardzo umiał to opowiedzieć, bo najwyraźniej niewiele rozumiał z tego, co mu się przytrafiło.

Opowiadał mi to chyba z godzinę i, zdaje się, nie mógł przestać. Historia nieskończenie przewidywalna, bez żadnego zwrotu akcji, rozwijająca się jak grecka tragedia. Skakała mu po głowie ileś tam lat, raz chciała tego, raz tamtego ale nigdy nie była zadowolona. Zdaje się, że miała taki patent na życie. Zamierzała być króliczkiem, którego goniłby aż do starości i zawsze miałaby w zanadrzu „zmarnowałeś mi życie” i „co ja w tobie widziałam”.

Sam mógłbym dopowiadać kolejne etapy. Domagała się od niego forsy, jak nauczył się ją zarabiać, zaczęła się domagać dzieci. Kiedy już je miała, nagle chciała „wyjść z tego domu, rozwijać się i poznawać ludzi”. I tak w kółko. Chciała się rozwijać zawodowo, a zaraz potem „nie mogła znieść presji”. Oczywiście przestała z nim sypiać, była zbyt zmęczona i zupełnie straciła już zainteresowanie „takimi rzeczami”, ale zdaje się nie do końca, bo wyglądało na to, że zaczęła sypiać z innymi.

Paweł znosił to długo, aż zorientował się, że zajechał w rejony, których nigdy w życiu nie chciał zwiedzać, i nie umiał pojąć, skąd, u diabła, się tu wziął. Tak to już jest. Są kłótnie, które zostają na zawsze, i sytuacje, które wszystko zmieniają, jak wybór złego zjazdu na autostradzie. Nadszedł dzień, kiedy mój siostrzeniec uświadomił sobie, że jego życie aż do tego momentu zostało kompletnie schrzanione, i że wynika to z systemu, według którego funkcjonuje jego związek, więc nic nie będzie lepiej. Zbuntował się i postanowił ratować to, co mu jeszcze zostało. Miał forsę, więc wynajął mieszkanie, zabrał jakieś osobiste rzeczy i rozpoczął życie wygnańca, śpiąc na materacu z Ikei, wśród nierozpakowanych pudeł z książkami, i patrząc przez obce okno w maleńkim pokoju na obcą ulicę. Nie bardzo umiał pojąć, jak właściwie do tego wszystkiego doszło, ale fakt pozostawał faktem. Czuł się wolny. Był winny, był potworem, ale był wolny. Po raz pierwszy od bardzo dawna.

Słuchałem nadal cierpliwie, ale ta historia nijak nie tłumaczyła ani dworca, ani jego rozdygotanego, łamiącego się głosu, białej jak papier twarzy i krwi na ubraniu. Bywają związki kompletnie nieudane, a bywają takie, które z czasem takimi się stają. Kiedy słyszałem tę historię w nieco innej wersji od mojej matki, powiedziałem obojętnie „cóż, widocznie Bóg stworzył ich do siebie plecami”. Usłyszałem wtedy gniewne kazanie o wartościach rodzinnych, bo moja matka jest prawowierną katoliczką i nic jej tak nie drażni, jak pewna tradycja, w myśl której praojciec Adam był żonaty co najmniej dwukrotnie. Jego pierwsza żona, imieniem Lilith, w momencie stworzenia była przyrośnięta do niego plecami, potem nigdy się nie rozumieli, a w końcu go porzuciła.

Co do mojego siostrzeńca, to byłem pewien, że w końcu dojdzie do miejsca, w którym zatłukł swoją byłą pogrzebaczem.

Wyglądało na to, że już się zbliżamy do tego, więc nalałem mu jeszcze koniaku. Niewiele jeszcze mogłem zrobić.

Można by sądzić, że jak ludzie doprowadzą już swoje życie do ruiny, to powinni przynajmniej zachować na drogę jakieś dobre wspomnienia. Podać sobie ręce i rozstać się w zgodzie. Gdzie tam. Mój siostrzeniec był oczywiście do bani i unieszczęśliwiał tylko swoją żonę, ale jak przestał, stał się obiektem najzjadliwszej nienawiści, jaką sobie tylko można wyobrazić. Nie mógł zrozumieć, jak ludzie, którzy kiedyś się kochali, mogą się tak traktować.

Ja wiedziałem. Porzucił ją jako pierwszy. Kopnął Jej Wysokość w tyłek. Gdyby to ona zdążyła, byłoby „zostańmy przyjaciółmi”, a tak, ubliżył jej ostatecznie. Przecież miała tyle lepszych propozycji.

Zaczął go prześladować dziwaczny, niezrozumiały pech. Wysiadło mu zdrowie. Nagle okazało się, że ma początki cukrzycy, siadła mu wątroba. Coś niedobrego zaczęło mu się robić z sercem. W jego branży albo się maszeruje, albo dostaje kulę w łeb, więc nie mógł iść do szpitala. Kampanie reklamowe, w których brał udział, kończyły się klapą. Miał mocną pozycję, więc nie wyleciał z roboty, ale działo mu się kiepsko. Od pewnego momentu, czegokolwiek się dotknął, zamieniało się w zgliszcza. Nabawił się nerwicy. Co gorsza, pech przeniósł się na wszelkie kobiety, z którymi miał coś wspólnego. Pracował w reklamie, więc nie miał problemu z chętnymi dziewczętami, którym wydawało się, że fikołki na jego materacu z Ikei mogą im pomóc w karierze. Zaczęło się robić dziwnie, kiedy jedna zginęła w wypadku samochodowym, następna przewróciła się na nartach wodnych i wylądowała na wózku ze sparaliżowanymi nogami, a trzecia przedawkowała środki usypiające. To nie były jakieś płomienne związki, tylko raczej przygodne znajomości, ale zaczęło wyglądać na to, że jeżeli jakakolwiek panienka wyślizgnie się z majtek na jego brązowym tapczaniku, ma zagwarantowany ekspres na tamtą stronę tęczy w ciągu miesiąca.

O stanie nerwów mojego siostrzeńca najlepiej świadczy to, że zaczął w tym widzieć klątwę swojej byłej towarzyszki życia. To znaczy, ja bym tak pomyślał od razu, ale ja jestem świrem. Dla niego podejrzenie, że w głębi duszy wierzy w swoją ex, dźgającą szpilkami woskową laleczkę, oznaczało, iż pożegnał się z rozumem.

Słuchałem w milczeniu, bawiąc się ponuro stopką kieliszka. Sprawa zaczynała się pomału zbliżać do rejonów, w których sam zazwyczaj przebywam, i wcale mi się to nie podobało.

A potem w jego życiu pojawiła się zupełnie nowa kobieta. Taka, jaką powinien był spotkać już dawno temu. Dla odmiany nie była to modelka ani nikt taki. Zajmowała się składem komputerowym, ale wszystko, co robiła, dla niego było objawieniem. Lubiła się śmiać, potrafiła śpiewać na ulicy, jeżeli akurat miała na to ochotę, i nic ją nie obchodziło, co ludzie sobie pomyślą. Traktowała go jak prezent od losu, a nie jak zło konieczne albo szczebel w karierze. Wolne chwile wypełniały jej rozmaite radosne hobby, których go natychmiast nauczyła. Lubiła żeglarstwo, nurkowanie, piwo trąbiła jak czeski żołnierz.

Mój siostrzeniec odżył. Zamieszkali razem, w jej maleńkim mieszkaniu, ale to już przynajmniej nie była wynajęta kawalerka, ale dwupokojowe mieszkanko na zaadaptowanym strychu. Paweł rozpakował wreszcie pudła z książkami, przestał się żywić „gorącymi kubkami” i pizzą. Letarg dobiegł końca.

Mój siostrzeniec był szczęśliwy jak nigdy w życiu, ale nie mógł nic poradzić na przerażające uczucie, że klątwa nadal wisi mu nad głową i lada sekunda jego szczęście zostanie przerwane. To było kompletnie irracjonalne, ale żył z mrocznym cieniem za plecami, podświadomie czekając na cios.

Jego przeszłość nie dawała o sobie zapomnieć, ex dzwoniła niemal codziennie, z kolejnymi żądaniami, szantażami albo zwykłymi obelgami. Nauczył się to znosić spokojnie. Miał już jakieś oparcie.

Sielanka trwała ze dwa miesiące. Do zeszłej środy.

Musiał wyjechać na dwa dni, nadzorować plan zdjęciowy w Krakowie. Jechał pełen najgorszych przeczuć, przekonany, że coś niedobrego wisi w powietrzu. Samochód, którym jechał z ekipą, nie wpadł czołowo pod ciężarówkę, nie napadli ich, nawet nie przypłacił biegunką flaczków zjedzonych w przydrożnym barze. Podczas zdjęć reflektor nie spadł mu na głowę.

A potem wrócił do domu. Następnego dnia zaczynał mu się urlop. Mieli jechać na Kretę.

Nie mógł mówić dalej, ręce znowu zaczęły mu dygotać, słowa nie chciały przecisnąć się przez gardło.

Jego dziewczyna, jego Magda nie odpowiadała na domofon. Kiedy zaczął otwierać drzwi, okazało się, że są zamknięte od środka. Mieli taki zamek, który od wewnątrz zamykał się inaczej niż z klucza. Można go było otworzyć, ale z trudem. Szarpał się z nim kilka minut i dlatego wiedział, że drzwi zostały zamknięte od środka.

W tym momencie sam zacząłem mieć złe przeczucia. Nie o to chodzi, że przeczuwałem coś złego, bo wiedziałem, że tak się stało, ale dlatego, że zacząłem mieć własne podejrzenia. Takie rzeczy się zdarzają. Bardzo rzadko, ale to, co opowiadał, wyglądało jak coś, co już kiedyś widziałem. Coś z mojej branży.

Opowiadał jak przed sądem. Krótkimi, wyduszonymi zdaniami, pozornie bez emocji, drewnianym głosem robota. Trochę, jakby odtwarzał częściowo już zatarty w pamięci koszmarny sen. Otworzył te drzwi. W środku było cicho, tylko woda lała się do wanny. W łazience kłębiła się para, ale w pełnej, aż po otwór przelewowy wannie, nikt nie leżał. Magdy ani śladu. Mój siostrzeniec zakręcił wodę i wszedł do pokoju.

Najpierw zobaczył rysunki na ścianach. Brązowe, prymitywne wzory pokrywały każdy kawałek otynkowanej ściany. Spirale, oczy, odciski dłoni, zygzaki, strzałki.

Magda leżała na łóżku, w pościeli przesiąkniętej szkarłatem. Z szeroko rozłożonymi rękami i nogami, które przywiązano za pomocą wstęg zbrojonej tkaniną, szerokiej, srebrnej taśmy klejącej, do nóg łóżka. Mógł tylko podejrzewać, że ciało należało do jego dziewczyny. Nie umiał powiedzieć, co jej właściwie zrobiono, poza faktem, że zrobiono to nożem. Pamiętał tylko migawki, jak serię slajdów z policyjnego aparatu. Jej włosy razem ze skórą, przybite nad łóżkiem, wyglądające jak czarne, kudłate zwierzątko pełznące po ścianie. Jej pierś leżącą na talerzu na stole, zastawionym do kolacji. Sztućce, serwetki. Pierś ze śladami zębów. I krwawe bazgroły na ścianie.

Pamiętał swój bełkot do słuchawki. Język, jak zdrętwiały kołek w ustach, które wydawały się obce. Własny krzyk odbijający się od ścian i sufitu. Krzyk, którym się dławił, tuląc do siebie ciało uwolnione z więzów. A potem coś, czego nie umiał nawet opowiedzieć.

To było zimno. Nagły, lodowaty powiew, który ściął mu skórę szronem. A potem pojawiła się postać. Czarna, zamazana, jak poruszone zdjęcie. Sylwetka wyszła wprost z pobazgranej ściany, okryta niewyraźną, czarną jak dym z płonącej opony peleryną. Nie miała twarzy, tylko ptasi dziób, niczym maskę doktora z czasów epidemii dżumy. Zobaczył jeszcze, że z każdej dłoni wyrastało jej po jednym żółtawym, zakrzywionym ostrzu.

Miałem mokre dłonie, czułem, jakby mój przełyk stopniowo napełniał się lodowatą rtęcią.

Wiedziałem, co zobaczył mój siostrzeniec.

Nazywam ich skeksami. Wiem, gdzie żyją, i widuję je od dziecka. Przyciąga ich nagła śmierć. Ale nigdy nie pojawiają się po tej stronie. Prawie nigdy.

I zwykli ludzie nigdy ich nie widzą.

Prawie nigdy.

Potem pamiętał podwórze. Pulsujące, niebieskie błyski alarmowych świateł na dachach policyjnych wozów. Silne dłonie chwytające go za ramiona, tupot wielu ciężkich butów na schodach, twarze sąsiadów wychylające się zza drzwi. Oleiste błyski na czarnych lufach. Błysk fleszy. Tłum mężczyzn krzątających się po domu. Szorstki, oliwkowy koc, którym okryto mu ramiona. Grzechoczące, blaszane głosy z krótkofalówek. Zastrzyki i ciche, lecz natarczywe pytania policyjnego psychologa. Tłuste ślady czarnej kalki, kiedy zdejmowali mu odciski palców.

Tranksen uspokoił go, zatopił płonącą część jego mózgu w chemicznej, pełnej pustki fałszywej uldze. Odpowiadał na pytania.

Zabrali go karetką, siedzącego na złożonych noszach i patrzącego w rozmazane światła miasta. Żółte i czerwone bliki na zalanych deszczem szybach.

Tymczasem ściągnięte z całej dzielnicy patrole brygady interwencyjnej szukały wysokiego, chudego mężczyzny w czarnym płaszczu i przeglądały kubły na śmieci w poszukiwaniu białej, ptasiej maski doktora.

Spędził w klinice psychiatrycznej trzy dni. Szok posttraumatyczny. Po zastrzykach przeszedł na pigułki, potem był w stanie jeść, spać i odpowiadać na pytania śledczych.

To było ekspresowe śledztwo. Nie znaleźli Doktora Dżumy, jak nazwali go w raporcie. Znaleźli świeżo wypuszczonego z zamkniętego ośrodka psychiatrii więziennej Stefana Durczaka. Był niski, łysiejący, w grubych dwuogniskowych okularach. Do zeszłego tygodnia od trzynastu lat przebywał na leczeniu zamkniętym. Miał na koncie dwa morderstwa na nieletnich i trzy podpalenia. Kiedy go wypuszczano, stanowił kliniczny przypadek skutecznej terapii.

Złapali go tej samej nocy. Jeździł nocnym autobusem od pętli do pętli, upaprany krwią Magdy, i wrzeszczał rymowaną odę do jakiejś swojej królowej. Miał nóż. Zakrzywiony, sadowniczy kozik w drewnianej oprawie. Miał te same odciski palców, jakie odbito na ścianach domu mojego siostrzeńca.

Nikt nie zastanawiał się, jak Durczak wyszedł z zamkniętego od środka mieszkania. Nikt nie zainteresował się, co właściwie widział mój siostrzeniec. Sprawa zamknięta. Sukces.

Ale kiedy Paweł wyszedł z kliniki, oczywiście nie był w stanie wracać do rzeźni, w którą zamienił się ich dom. Poszedł spać do hotelu.

A poprzedniej nocy, zanim spotkałem go na dworcu, otworzył oczy z nagłego koszmaru i zobaczył czarną jak tłusty kłapeć sadzy postać stojącą nad jego łóżkiem. Zobaczył twarz, jak maska Doktora z czasów zarazy. Zapamiętał węźlastą, żółtawą dłoń, której dwa nienormalnie długie, zrośnięte palce przypominały zakrzywione ostrze. Skeks trzymał w tej dłoni mięsisty, pulsujący owoc. Ludzkie serce, zwieńczone pękiem wyszarpanych naczyń, które nacinał powoli ostrzem drugiej dłoni, jakby obierał pomarańczę. Krew – czarna w rtęciowym blasku neonów lejącym się zza hotelowego okna, ciekła gęstą, gorącą strugą prosto na pierś mojego siostrzeńca.

A potem były puste ulice, dworzec, mój samochód i mój salon.

I Paweł, kołyszący się miarowo w fotelu, z monotonnym jękiem – „zwariowałem, zwariowałem, Boże, wreszcie zwariowałem”.

Mam w domu jakieś środki uspokajające. Jestem przecież świrem. Poklepałem go po plecach, łagodnym tonem zrobiłem mu wykład na temat halucynacji, koszmarów i szoku posttraumatycznego. Wykład brzmiał wiarygodnie, wiedział przecież, że jestem byłym schizofrenikiem. Powinienem przecież wiedzieć, jak realne potrafią być halucynacje.

Połknął seconal, wypił szklankę wody mineralnej. I, po dwudziestu minutach, spał jak dziecko. Chemia organiczna to wielka rzecz.

Pierwszego demona widziałem jeszcze zanim nauczyłem się mówić. Dlatego to tak pamiętam. To był gaki. A ja nie miałem nawet dwóch lat. Upiorna, wysnuta z nicości żółtawa gęba z krwawymi oczami, ścigająca mnie, wrzeszczącego, po całym mieszkaniu. Pamiętam nie tylko przerażenie. Pamiętam też straszny wysiłek, z jakim usiłowałem zawołać o pomoc, wyrazić cokolwiek z tego, co czułem, i nie potrafiłem. Nic z tego, co się ze mną działo, nie mogło być oddane za pomocą tych kilku przypadkowych słów, które znałem. Rodzice uspokajali mnie i nie mogli, bo nie widzieli tego, co ja.

Potem były sny.

Miałem normalne, pogodne dzieciństwo, dopóki nie wypiłem kubka mleka, nie wysłuchałem bajki i nie położyłem się do łóżka. Potem w ciemnościach pokoju dziecięcego śniłem o szkieletowych twarzach ludzi ubranych w biało-sine pasiaki, kłębach zardzewiałego drutu kolczastego, widziałem morza ceglanych ruin, wśród których snuł się siny dym, widziałem doły pełne trupów, kłębowiska wyciągniętych rąk, jak powykręcane gałęzie.

Nie bałem się.

Nie rozumiałem, co widzę.

Miałem też przyjaciela. Przychodził do mnie co noc, w swoim kosmatym, szorstkim ubraniu, o barwie zrudziałego brązu, i kapeluszu z podwiniętym z jednej strony rondem. Nazywałem go Matibolo. Pachniał dymem. Miał dobre, szare oczy i brakowało mu zęba z lewej strony, co wydawało mi się bardzo zawadiackie. Był opalony tylko do linii kapelusza, a pod spodem miał krótką szczecinę rudych włosów, krótkich jak sierść jamnika.

Wiedziałem, że nie żyje.

Pojawiał się w moich snach co noc i usiłował mi coś powiedzieć. Nie umiałem tego zrozumieć, więc Matibolo dał spokój. Próbował się ze mną bawić, ale nie umiał.

A pewnego dnia zobaczyłem w kiosku żołnierzyka. Był inny niż zwykłe figurki czterech pancernych albo dzielnych żołnierzy radzieckich z pepeszami. Był wytłoczoną z masy plastycznej toporną kopią jakiejś zachodniej zabawki. Miał takie same śmieszne sztylpy, bardzo długi nóż u pasa i brudnożółtą krótką kurtkę z kieszeniami i podwiniętymi rękawami, sięgającą do bioder. A na głowie szeroki kapelusz z zawadiacko podpiętym jednym rondem.

Musiałem mieć tę figurkę, a kiosk był zamknięty. „Matibolo! Matibolo!” darłem się. Histeryzowałem tak długo, aż moi rodzice rozważali włamanie do kiosku. Wreszcie go otwarto i pierwszym klientem tego dnia była moja matka, a kiedy powędrowałem do przedszkola, w mojej kieszeni spoczywał bezpiecznie Matibolo.

Dopiero po latach wypełnionych przeraźliwymi i wyjątkowymi doświadczeniami, dotarło do mnie. Nie: „Matibolo”. Martin. Martin Borrows. Sierżant Martin Borrows z Sydney.

Potem nie miałem już koszmarów. Tylko kiedy w wieku dwunastu lat spadłem z drabiny i leżałem z ciężkim wstrząsem mózgu pośród jarzeniowego półmroku szpitalnej nocy, zobaczyłem, jak wokół mojego łóżka zbierają się skeksowie. Słyszałem ich ochrypłe szepty, widziałem upiorne twarze wyglądające niczym czaszki ptaków, ciała jak zwoje czarnej pajęczyny i szkliste, zakrzywione szpony.

Wtedy na dziedziniec wpadła karetka z tym przeciągłym, przeciwlotniczym zawodzeniem, jaki miały wówczas sygnały pogotowia, i skeksów wymiotło. Nasyciły się i nie wróciły już do mojego łóżka.

Wróciło, kiedy zacząłem dojrzewać, ale już nie jako koszmary. Po raz pierwszy zdarzyło się, kiedy pewnego lata zasnąłem w dzień, znużony upałem. Potem w nocy nie mogłem zasnąć i w końcu zapadłem w lekki letarg, podobny do półsnu, wypełniony półczuwaniem i nieokreślonymi majakami. Pamiętam, że koniecznie chciałem się zbudzić i nie mogłem. Wiedziałem, że śnię, ale nie mogłem tego przerwać. Próbowałem sturlać się z łóżka, próbowałem wstać, próbowałem otworzyć oczy, ale moje ciało mnie nie słuchało. To było jak paraliż. W końcu do rozkołysanego paniką mózgu dotarło, że istotnie miotam się po łóżku, że wstałem i otworzyłem oczy, i patrzę na siebie samego leżącego na wznak. Otworzyłem wewnętrzne oczy.

Wtedy po raz pierwszy znalazłem się w świecie Pomiędzy. W Krainie Półsnu.

Po raz pierwszy zobaczyłem jego czerwone niebo i Ka wszystkich codziennych przedmiotów, stojące na ich miejscu, jak mroczne atrapy.

To nie jest zaświat. Jeszcze nie. Zaświaty są znacznie wyżej. To tylko pęknięcie. Szczelina. Dziura pomiędzy życiem a śmiercią, wypełniona cieniami i wątpliwościami. Znajdują się tam martwe albo półżywe dusze wszystkiego, co nas otacza. Stoją te same budynki, te same krzesła i lustra, ale wyglądają inaczej, bo to nie są te same przedmioty, tylko ich widma. Ich Ka. Ich odbicia w Świecie Półsnu.

Najpierw sam chciałem tam wrócić. Świat Pomiędzy był przerażający, ale fascynował mnie. Byłem tylko nastolatkiem. Czytałem książki o eksterioryzacji i ciałach astralnych. Ćwiczyłem jogę.

A potem okazało się, że nie mogę przestać tam wracać. Niemal co noc. I że świat Pomiędzy wcale nie jest pusty i bezpieczny. To wcale nie było miejsce, w którym mogłem sunąć jak widmo, przenikając ściany, aż dotrę do pokoju, w którym śpi klasowa królowa piękności i będę bezkarnie mógł patrzeć na jej nieświadome, nagie ciało szesnastolatki.

Okazało się, że to królestwo demonów. Pogranicze. Miejsce, gdzie snują się ci, którzy nie umieją znaleźć swojej drogi na Tamtą Stronę, gdzie zakradają się stwory z innych obszarów, które nie mają siły, by ukazać się w naszym świecie. Najbliższe miejsce, z którego mogą nas dostać, to właśnie świat Pomiędzy.

Zwariowałem właśnie wtedy, kiedy zrozumiałem, że nie mogę się wyzwolić. Kraina Półsnu sama przyzywała mnie co noc, wciągała, pomiędzy widma i potwory zrodzone z naszej podłości i karmiące się nami.

Leki pomogły. Nie wiem, czy uleczyły mnie ze schizofrenii, ale w każdym razie przerwały więź pomiędzy mną i światem Pomiędzy.

Potem wróciłem tam już świadomie.

Pomógł mi Siergiej Cziornyj Wołk. Poznałem go zawodowo, jako etnolog, wędrując z ekspedycją po kraju Ewenków. To właśnie tam, siedząc w jego chacie przy samowarze i czarkach spirytusu, zrozumiałem, że po raz pierwszy mogę o tym komuś opowiedzieć. Siergiej – mały, chudy Azjata, o twarzy płaskiej jak patelnia, też wyczuł we mnie bratnią duszę. Dlatego zakładał dla mnie swoją reniferową kurtkę obwieszoną blaszanymi brzękadłami, brał do ręki bębenek, prychał spirytusem w ogień i opowiadał mi bajki o mądrym Lisie. Uczył mnie o Drzewie Życia i światach, które są nad nami i pod nami. Ale to po to, żebym mógł robić swój doktorat.

Potem, kiedy wyłączałem szpulowy przenośny magnetofon Kasprzak i odkładałem aparat Smiena, rozmawialiśmy naprawdę. I dopiero wtedy Siergiej pokazywał mi, co to znaczy naprawdę syberyjski szaman. Ale tylko w cztery oczy. Taka była umowa.

To Siergiej nauczył mnie zbierać wiotkie, maleńkie grzybki na czerwonych nóżkach, nauczył dodawać zioła i porosty i robić z tego nalewkę na mocnym domowym spirytusie. To dzięki niemu wróciłem do świata Pomiędzy.

„Musisz tam wrócić” – mówił Cziornyj Wołk. „Inaczej nie zaznasz spokoju. Zawsze już będziesz się bał”.

Bałem się, pijąc nalewkę.

A potem leżałem pod upiornym, czerwonym niebem Pomiędzy, widziałem nad sobą kolczaste widma cedrów, bodące wirującą nieskończoność, i wydawało mi się, że tłumy zębatych, porosłych czarną sierścią bestii rozrywają mnie na strzępy a potem składają na powrót, rudymi od mojej krwi łapami.

Umarłem i narodziłem się na nowo.

Ale nauczyłem się wchodzić do świata Pomiędzy zupełnie inaczej. Już nie jako mglisty, przeciekający przez ściany astral. Mogłem się tam pojawić jako istota z krwi i kości. I nie tak łatwo było mnie już skrzywdzić.

Wtedy właśnie spotkałem Celinę.

Sama ściągała mnie do siebie. Do na wpół rozwalonej altany z płyt pilśniowych i eternitu, gdzie ją zawleczono. Na pracownicze ogródki działkowe. Do szarej, cementowej podłogi, którą zalano jej płytki grób.

Wykopywała się spod tej podłogi co noc, krwawymi dłońmi o połamanych paznokciach, wyjąc przeraźliwie z wściekłości i żalu. Na jej zielonkawym ciele został tylko przegniły strzęp kostiumu kąpielowego.

Normalnie wystarczyłoby ją uspokoić i przeprowadzić. Mogłem to zrobić. Ale wtedy o tym nie wiedziałem. Celina przykuła się do tej altany i podłogi na zbyt długo. Myślę, że w kategoriach astralnych chyba jakoś zwariowała.

Znalazłem ten ogródek. Altana stała tak samo, jak jej cień w świecie Pomiędzy, a podstarzały morderca grabił zeschłe liście, którymi sypały pokręcone jabłonie. Zapamiętałem jego twarz.

Dorwałem go potem którejś nocy, w świecie Pomiędzy. Spał we własnym łóżku, mglisty i nierzeczywisty. Tej nocy, to przede mną uciekano na zamglonych, zasypanych popiołem ulicach świata Półsnu.

Patrzyłem na jego podwójne ciało. Materialne, ledwo widoczne i mgliste oraz słabego, świetlistego astrala, który wyglądał jak mdła poświata.

Pamiętam swój gniew. Gniew Celiny. Usłyszałem syczące szepty, jak szelest suchych liści i zobaczyłem, jak z szafy wychodzi skeks. Zaczął kręcić dziobatym łbem po ptasiemu, obracając go raz w jedną, raz w drugą stronę, wokół dzioba jak czarna żmijka zakręcił się chudy język.

A potem usłyszałem własny ryk i trzasnąłem go przez pysk.

To było szaleństwo. Powinien był mnie zabić.

Tymczasem uciekł.

A potem wbiłem dłoń w chudą klatkę piersiową, ubraną w bordowo-niebieską piżamę i namacałem twarde, śliskie serce, trzepoczące w mojej dłoni jak wróbel.

Dałem je Celinie.

I nie wiedząc dlaczego, przytuliłem ją do siebie. I wtedy po raz pierwszy otworzyłem komuś drogę.

Zalał nas słup białego światła, który wbił się w czerwone niebo jak filar. Czułem, jak dziewczyna w moich ramionach robi się coraz lżejsza. Wyszeptała mi coś do ucha, dopiero po chwili zrozumiałem, że to adres. Adres domku na przedmieściu, gdzie kiedyś mieszkała jej babcia.

– Pięćdziesiąt złotych rubli – powiedziała Celina. – W pudełku po herbacie, pod korzeniami jabłoni. To był mój posag. Należy ci się obol, mój Charonie.

Puściłem ją, była lekka jak wypełniony gazem balon. Ruszyła w górę po słupie światła, który dla niej otworzyłem.

– Leć – szepnąłem. – Leć do światła.

Filar blasku przestał bóść czerwone niebo. Przejście zamknęło się.

Tak zostałem psychopompem.

A następnego dnia znalazłem resztki domku babci – ceglany prostokąt, na opuszczonej działce zarośniętej bzem i pokrzywami. I wykopałem zardzewiałą puszkę po herbacie. Mój pierwszy obol.

Odkryłem swoje powołanie.

Nie pracuję co noc. Pilnuję, żeby nie wędrować po świecie duchów częściej, niż raz na dwa, trzy dni.

I tej nocy nie zamierzałem pracować, ale historia mojego siostrzeńca zmieniła wszystko.

Przez te wszystkie lata, zgromadziłem sobie sprzęt. Bywają przedmioty, które właściciele albo dramatyczne wydarzenia nasyciły tak potężnym duchem, że mogę je zabierać ze sobą. Dzięki temu mam broń, mam różne urządzenia, w naszym świecie będące tylko zardzewiałymi gratami, ale ich Ka działa tak, jak chcę w świecie Pomiędzy.

Jednym z tych przedmiotów jest Marlene. Marlene to motocykl. Martwy od lat, zapyziały grat BMW R-75 Sahara, z koszem. Marlene była bardzo ważna dla swojego właściciela, sturmfuhrera Willy’ego Stoemke. Umarł na niej. Do końca nie wypuścił z rąk kierownicy. I nawet potem, długo nie był w stanie jej zostawić. Jazda na Marlene była jedynym dobrym wydarzeniem, jakie trafiło mu się przez całe cholerne, dziewiętnastoletnie życie. Nie widział, nie robił i nie znał niczego dobrego, poza Marlene. Nawet nigdy nie miał kobiety.

Po tej stronie, to tylko stojący w moim garażu zardzewiały trup, o zarośniętych tłokach, postrzelanym baku i zetlałych przewodach. Jednak w świecie Pomiędzy, wystarczy jedno kopnięcie w rozrusznik i Marlene rusza jak niecierpliwy, rycerski wierzchowiec. Wytaczam się przez zamknięte drzwi garażu, pod ceglaste niebo i toczę przez miasto widm i snów, zerkając na busolę. Jej tarcze wirują i kręcą się jak astrolabium, szukając zawirowania emocji i drgnięć eteru, które towarzyszą nagłej śmierci i pojawieniu się w świecie Pomiędzy kolejnej, zagubionej, nie wiedzącej co dalej robić, duszy.

Tej nocy czułem że coś się zmieniło. Coś było nie tak. Wiśniowe niebo było takie samo i tak samo jak zwykle przelewały się po nim dziwaczne fraktale żółtego i niebieskiego światła, jak mgławice ze zdjęć astronomicznych, ale jednak coś niedobrego wisiało w powietrzu. Czuło się jakiś niepokój.

Krążyłem po widmowym, mrocznym mieście i rozglądałem się. Większość istot, które można tam spotkać, to niewyraźne plamy mroku, przemykające gdzieś na granicy pola widzenia. Niektóre przychodzą gdzieś z innych światów, a niektóre rodzą się tutaj. To ludzie je produkują. Te są najbardziej podobne do zwierząt. Jakichś trujących meduz albo pająków. Reagują instynktownie i bezmyślnie. Kiedy spotykają kogoś takiego jak ja, najczęściej po prostu czmychają.

Czasami, choć rzadko, spotykam Lunatyków. Tak ich nazywam, ale to nie wędrujący we śnie, tylko tacy sami idioci jak ja kiedyś. Eksperymentatorzy. Próbują sztuki eksterioryzacji ciała astralnego. Chcą unosić się w powietrzu, wędrować przez ściany i ulice, odwiedzać ukradkiem tych, których kochają lub pożądają, i zostawiają swoje opuszczone, bezbronne ciała na pastwę demonów. Tu, w świecie Półsnu sami przypominają widma. Półprzejrzyści, zwiewni, snują się to tu, to tam i najczęściej, kiedy zorientują się, że nie są tu sami, uciekają z powrotem do swoich ciał, jak myszy czmychające do dziury. Prawdziwe widma wyglądają tu realnie i ostro. Przypominają istoty z krwi i kości.

Widuję tu przeróżne stwory. Są groteskowe i pokraczne, półludzkie i karykaturalne, ale kiedy się na nie patrzy, wyglądają wystarczająco realnie.

Zazwyczaj nie mogę spokojnie patrzeć na obrazy Hieronimusa Bosha. To wszystko wygląda zbyt znajomo.

Próbuję to oswoić i dlatego nadaję im nazwy, jakbym był przyrodnikiem odkrywającym i klasyfikującym nieznaną faunę. Wszystko zaraz robi się bardziej swojskie.

„Och, to tylko szczękacz”. Albo: „Płaskognilce nisko dziś latają. Chyba będzie padać krew.”

Tak naprawdę, zazwyczaj ulice są puste, wiatr gna po nich kłęby srebrnego popiołu, bestie i stwory przemykają gdzieś w mroku. Złażą się rzeczywiście, kiedy poczują świeżą pneumę, ale dopiero wtedy.

Tej nocy jednak, widziałem zbyt wiele ruchu. Dookoła mojego domu kręciło się kilka skeksów, a to nigdy nie jest dobrze. Czują śmierć, i to nagłą, paskudną, taką, która zostawia mnóstwo zaczętych i przerwanych spraw. Kucały, owinięte swoimi płachtami, albo stały nieruchomo niczym ponure marabuty na trupie krokodyla. I patrzyły.

Patrzyły na mój dom.

Słyszałem szepty, syki i chichoty, jak szelest suchych, martwych liści. Jakieś inne bestie krążyły po ulicach, przez snop światła z reflektora Marlene przebiegło coś zębatego, pokrytego kolcami, co omiotło mnie paskudnym spojrzeniem liliowych oczu. Nawet po niebie krążyły kształty podobne do płaszczek, holujące długie ogony.

Znalazłem dom, w którym po tamtej stronie snu, mój siostrzeniec mieszkał kiedyś ze swoją dziewczyną.

Zaparkowałem na chodniku. Wzdłuż ulicy stały niewyraźne Ka kilku samochodów, wyglądały jak cienie. Albo dzisiejsze samochody nie mają duszy, albo właściciele nie przywiązują do nich wagi, nie wiem. Kamienica była wyraźnie widoczna, stara. Emocje, myśli i marzenia setek mieszkańców wyprodukowało przez lata mnóstwo myślokształtów, które pełzały po ścianach, skrobały i przebiegały w półmroku, wirowały wokół mżących na rudo żarówek niczym ćmy. Jakieś chude, pokraczne stwory kucały na gzymsach i balkonach jak średniowieczne gargulce.

Łatwo było znaleźć drzwi na najwyższym podeście schodów, przekreślone biało-czerwonymi taśmami z folii, zapieczętowane paskami papieru ze stemplami dzielnicowej komendy policji.

Zdarłem paski jednym ruchem, wyjąłem zza pazuchy obrzyna i kopniakiem otworzyłem drzwi.

Nic.

W środku było ciemno i pusto.

Jakby coś pożarło całe Ka mebli, ścian i przedmiotów, zostawiając tylko mrok.

Zawołałem Magdę. Musiała tu być. Chciałem jej pomóc, chciałem ją wypuścić na tamtą stronę, ale chciałem też zadać jej kilka pytań. O rzeczy, których dowiedziała się dopiero teraz.

Ale znikła.

Oczywiście mogła od razu przejść dalej. Nawet w wypadku takiego makabrycznego końca, czasem się to zdarza.

Nie dowiedziałem się niczego.

Dopadło mnie na schodach.

Na to coś nie miałem nazwy. Spadło z sufitu i było jednym, lśniącym jak rtęć ruchem. Było jak skorpion, modliszka i rzeźba kobiety odlana ze srebra. Zablokowałem coś kolczastego, chyba kończynę, ostre jak szkło szpony mignęły mi koło oczu, światło rozlało się po ślepym, obłym łbie, w którym kłapały ludzkie, srebrne szczęki, niczym proteza dentystyczna. Ręka trzymająca ciężką broń uwięzła gdzieś wśród tego całego ruchu i szamotaniny.

To było potwornie szybkie.

I silne.

Wszystko trwało najwyżej kilka sekund.

Mam płaszcz. Długi, skórzany i ciężki, który tutaj działa jak pancerz. To ten płaszcz mnie uratował. Machnąłem połą, zarzucając ją na wijące się ciało i odgrodziłem nią od kłapiących wściekle szczęk. A potem znalazłem jakieś podparcie pod lewą nogą i kopnąłem to coś, spychając je ze schodów.

Uniosłem uwolnionego obrzyna i ściągnąłem spust.

Wystrzał wypełnił klatkę schodową jak wodospad. Ciało bestii skłębiło się jak obłok dymu i zamieniło w wąską strugę zassaną przez lufę.

To wygląda jak wystrzał z dubeltówki na filmie puszczonym od tyłu. Najpierw jest błysk, potem obłok, który następnie wślizguje się do lufy. A na końcu łamię broń i wyrzucam z komory pełną łuskę. Do tego wszystkiego nie jest gorąca, tylko wściekle zimna.

I wypełniona demonem.

Pojechałem do lasu. Busola wibrowała i śpiewała metalicznym brzękiem, pierścienie wirowały wokół osi, strzałka wskazywała kierunek.

Las.

Za starymi torami.

Kiedy przyjechałem, już byli na miejscu.

Widmowy samochód, przez który przeświecały pokraczne Ka drzew.

I trzy widma. Dwa z pistoletami w dłoni i jedno ze związanymi z tyłu rękoma, ściśniętymi białym, plastykowym paskiem jednorazowych kajdanek.

Nawet nie pofatygowali się wykopać grobu.

– Było ci mówione, xwelu?! – darł się wyższy z katów. Przynajmniej jakoś angażował się emocjonalnie. – Było?! Że masz się nie wpierdalać?!

Nic nie mogłem zrobić. Nie należeli teraz do mojego świata.

Ten skazany walczył o ostatni haust godności, ale łzy bez udziału woli ciekły mu po policzkach, nogi w przemoczonych spodniach dygotały jak w ataku malarii. Jego dusza za to świeciła jasnym ogniem przerażenia, częściowo już wychodząc z ciała. Pewno odczuwał to jako wrażenie zapadania się i drętwienia.

Oparłem się łokciami o kierownicę i zapaliłem papierosa. Ka papierosa, ma się rozumieć. W świecie Pomiędzy nawet papierosy mają duszę.

Wystrzał zabrzmiał głucho i płasko. Widmo wystrzału.

Potem jeszcze jeden i następny.

Czekałem.

Wypaliłem papierosa, zanim umarł. Potem musiałem jeszcze czekać, aż minie pierwszy atak paniki. Aż się wykaszle, wyszlocha, wymiota pomiędzy pokręconymi drzewami, pod obcym niebem barwy krwi, po którym przelewają się żółto-zielone fraktale i tną je świetliste linie.

Aż zrozumie, że umarł.

Patrzyłem, jak od najgłębszych plam cienia odrywają się strzępy mroku i przybierają kształty zakapturzonych karłów, skrytych w głębokich kapturach i powłóczystych opończach. Słyszałem drapieżne chichoty.

Czekałem, aż zaczną go gonić.

A potem bez pośpiechu rozdeptałem papierosa, okręciłem jedną rękę zdjętym płaszczem i poszedłem robić porządek.

Wpadłem w kłębowisko stworów – w większości zwykłych ghuli i rozpędziłem je. Poczułem ręce chwytające mnie za ramię, wywinąłem się, uchyliłem przed kłapnięciem rekinich szczęk, kopnąłem w coś, a potem sięgnąłem za pazuchę po kordelas.

Następne sekundy wypełnił wrzask, chaos i szamotanina. Posłałem jakiegoś stwora pyskiem na pień drzewa, przydepnąłem coś przypominającego opończę, ciąłem przez łeb żabiogłową poczwarę, strzeliłem czołem w twarz pomarszczonego staruszka, z uśmiechem przypominającym zębate V i oczami ćmiącymi zielonkawym blaskiem próchna.

Klient kulił się pod drzewem, zasłaniając głowę rękoma.

Schowałem powoli kordelas i uśmiechnąłem się do niego. Patrzył na mnie z niewypowiedzianą zgrozą. Byłem dużo większy od niego, siwy, wąsaty, w hełmie na głowie, z rękami pokrytymi tatuażami, dla niego byłem jeszcze jednym demonem.

– Umarłeś – powiedziałem. – Ale utknąłeś pomiędzy światami. Mogę cię stąd zabrać.

– Gdzie? – wyszeptał.

– Tam, gdzie powinieneś był przejść, a nie umiesz.

– Nie! – wrzasnął nagle, głosem pełnym histerii. To było tak nagłe, aż podskoczyłem. – Nie! Pójdę do piekła!

Mówiąc szczerze, nie mam pojęcia, co jest dalej. Żyjemy na parterze, a ja znam jeszcze pierwsze piętro i mam klucze do windy. Skąd mam wiedzieć, jak daleko jest jeszcze do gabinetów Zarządu? Sto pięter? Jedno? Nieskończoność?

– Niekoniecznie. – Zapewniłem go. – Na pewno jest jeszcze w tobie coś dobrego.

– Nie! Zgniję w piekle! Odejdź ode mnie! Odejdź! Boże, ratuj!

– Dobra. Ale wtedy zajmą się tobą ghule. Albo inne, jeszcze gorsze stwory. W każdym razie zostaniesz tutaj. I z czasem staniesz się jednym z nich. To się nie skończy, synku. Szczerze mówiąc, właśnie się zaczęło. I nikt ci tutaj nie pomoże. Witamy w świecie Pomiędzy.

Wróciłem do motocykla, wrzuciłem płaszcz do wózka, kopnąłem starter i ruszyłem.

Gonił mnie, krzycząc i machając rękami. Patrzyłem we wsteczne lusterko, aż potknął się i upadł twarzą, wzbijając wokół srebrny popiół.

Dopiero wtedy zawróciłem.

Objeżdżałem go ciasnymi, powolnymi kółkami, kiedy zbierał się z ziemi.

– Kradłem! – wrzasnął. – Zabiłem człowieka! Nie chodziłem do kościoła! Napadałem! Wymuszałem haracze! I te… wymuszenia rozbójnicze! Siedziałem w zakładzie karnym! Przeklinałem! Zdradzałem żonę! W wielkim poście! Pracowałem w niedzielę! Kopnąłem zakonnicę!

– Wystarczy – przerwałem mu. Zatrzymałem Marlene i wyłączyłem silnik. – Wyglądam na księdza? Ja nie spowiadam. Nie osądzam. Tylko przeprowadzam na drugą stronę.

– Przeprowadzisz mnie?

– Musisz mi zapłacić obola.

– Że co?

– Starożytni Grecy wierzyli, że światy żywych i umarłych oddziela rzeka czasu – Styks. Można było przepłynąć na drugą stronę, ale trzeba było zapłacić przewoźnikowi obola. To taka grecka moneta. Dlatego wkładali pieniądz w usta zmarłego. Nie masz czasem czegoś w ustach?

– W Grecji jest już euro… – wybełkotał osłupiały.

– Może być euro – zgodziłem się życzliwie. – Euro, dolary, złotówki, złoto, informacja, jeny, obligacje, oprogramowanie, cokolwiek. Ale musisz zapłacić przewoźnikowi.

Obmacał się po kieszeniach, gorliwie potakując, i w końcu znalazł Ka swojego portfela.

– Nie, synku – powiedziałem. – Ty nie żyjesz, ja wracam do tamtego świata. Potrzebuję prawdziwej forsy. Po tamtej stronie.

– Ja… ja miałem portfel.

– Zabrali go twoi kumple – wyjaśniłem i przysiadłem sobie na siodle Marlene.

– Serdel i Klapa?! To skurwiele! Obrobili mnie, jak nie żyłem?!

– Co się miało marnować?

– No, to nie wiem. – Oklapł.

– Nie miałeś czegoś zakitranego na złą godzinę?

– Miałem, w domu.

– Nie będę się włamywał – poinformowałem go. – Kombinuj.

– Akcje! Mogą być akcje?

– Mogą. Ile tego masz?

– Tysiąc pięćset akcji Olebanku. Stały po pięćdziesiąt złotych! Pójdziesz do takiego kolesia, nazywa się Korbacz, Jasiek Korbacz, pracuje w Funduszu Inwestycyjnym „Gryf, podasz mu hasło „kaszana” i powiesz, że cię przysyła Baleron. Wtedy wypłaci ci za nie gotówkę.

– Podejdź tu. Chcę zobaczyć twoje oczy, może polewasz? Pamiętaj, że nie żyjesz. Mogę cię wysłać nie tylko w górę. – Wyjąłem obrzyna z olstra. Jego oczy zrobiły się okrągłe.

– Nie! Jak bonie dydy! Hasło „kaszana”! Nie!

Nie kłamał. W jego aurze migotał tylko strach. Miał dosyć, w końcu już raz go dzisiaj zastrzelili. Przeprowadziłem go.

– Idź do światła… – powiedziałem. Zawsze tak mówię.

Kiedy wracałem do domu, na leśnej drodze ktoś stał. Czarna sylwetka w trójgraniastym kapeluszu, otulona krótkim płaszczem, w butach za kolana, wsparty na rapierze zatkniętym w ziemię. Alderon.

Konkurencja.

Do pewnego stopnia był taki jak ja. Spotkałem go niedawno, jakieś cztery lata temu. Byłem wściekły, bo myślałem, że ten świat należy tylko do mnie. Najpierw się ignorowaliśmy. Potem miałem go za dupka.

A potem znalazłem go w świecie żywych. Naprawdę nazywał się Błażej.

Miał tylko czternaście lat.

I od pięciu leżał w śpiączce. Żył właściwie tylko w świecie Pomiędzy. Tutaj nie był bladym szkieletem podłączonym do przewodów, tylko wojownikiem o imieniu Alderon. Od tamtej pory jest mi go tylko żal. Nigdy nie dałem tego po sobie poznać. Nie wie, że ja wiem.

Alderon rzadko kogokolwiek przeprowadza. Chce oczyścić krainę Półsnu z demonów. Ale kiedy przeprowadza, to za darmo.

Psuje mi tylko interes.

Pokazał otwartą prawą dłoń, w której nie było żadnej broni. Zsiadłem z motocykla i pokazałem mu swoją.

– Wiedziałem, że cię tu znajdę – powiedział Alderon. – Przeprowadzałeś kogoś?

Przytaknąłem.

– Drogo?

– Na biednego nie trafiło – warknąłem. – Ty może jesteś milionerem, ja muszę tam z czegoś żyć. Poza tym, takie są zasady.

– Sam je wymyśliłeś – powiedział. – Obol to była drobna moneta.

– Przeprowadzałem już za pięć złotych. Chcesz czegoś, Alderon?

– Coś się dzieje. Zauważyłeś?

Pokiwałem głową. Wyjąłem z kieszeni łuskę i rzuciłem mu. Nadstawił dłoń w grubej rękawicy.

– Widziałeś kiedyś coś takiego?

Podważył kciukiem ołowiany korek i powąchał. Skrzywił się i ponownie zatkał łuskę, krztusząc się i wachlując koło twarzy drugą ręką.

– Ohyda – powiedział. – Widziałem. Dzisiaj już trzy. Są nowe. Ale według mnie to myślokształt.

– Taki wielki? Bzdura! To demon.

– No właśnie. Zachowuje się jak demon i tak wygląda. Ale jest zrodzony z człowieka. Nie atakują, tylko przeczesują miasto, jakby czegoś szukały.

– Byłeś tu w zeszły piątek?

Przytaknął w milczeniu.

– Umarła dziewczyna. Zamordowana, i to paskudnie. Przeprowadzałeś ją albo widziałeś samoistne przejście? W śródmieściu, koło placu Wolności.

Pokręcił głową.

– Nic nie widziałem. Przynajmniej nie przejście. Widziałem natomiast tłum demonów i myślokształtów. Działały jak stado. Właśnie w śródmieściu. Nigdy czegoś takiego nie widziałem. Były tam i te twoje… modliszki. I mnóstwo ptasiogłowych. Jeżeli ta dziewczyna tam była, to mogła się na nie nadziać.

– Rozejrzyj się za nią. To brunetka, szczupła, młoda. Będzie przerażona. Jakbyś na nią trafił, daj mi znać.

– To ktoś ważny?

– Dziewczyna mojego krewnego. I być może przyczyna tego całego bałaganu.

Zmarszczył brwi, ale nie powiedziałem nic więcej.

– Trzymaj się, Alderon. – Kopnąłem w starter. Biedny dzieciak. Lada dzień go odłączą, a wtedy sam go przeprowadzę. Za darmo.

Do diabła z zasadami.

Popiół zalegający ulice wzbijał się za kołami wysokim, skłębionym całunem. Tyle to wszystko warte. Popiół i kurz.

Wyspałem się i z samego rana pojechałem do „Gryfa”. Pan Korbacz przyjął mnie niechętnie, dopóki nie usłyszał hasła „kaszana”. Zaproponował, że zrobi przelew. Wyjaśniłem, że z uwagi na sytuację Balerona, to raczej niemożliwe. I że się śpieszę. Dostałem kawę, a po pół godzinie gotówkę. Trzęsły mu się ręce.

„Kaszana” okazała się warta prawie sześćdziesiąt tysięcy, w bankowych paczkach spiętych banderolami. Nie zmieściły się w kopercie. Wysypały mu się na biurko. W końcu upchał je w wielkiej kopercie na dokumenty i zawinął w paczkę wielkości cegły.

Potem skwapliwie odprowadził mnie do drzwi, prosząc, bym koniecznie pozdrowił Balerona.

Zapewniłem, że zrobię to przy najbliższej okazji.

Potem wróciłem do domu i zszedłem do piwnicy.

Mam tam pomieszczenie, zamaskowane fałszywą ścianą i chronione ogniotrwałymi drzwiami. W środku są piwniczne półki z Ikei do samodzielnego montażu, a na nich tekturowe pudełka, w których trzymam obole. Są posortowane według nominałów, biżuteria spoczywa w wyściełanych kasetkach, ale są także słoiki carskich pięciorublowych „świnek”, sznury nanizanych obrączek, a także pudełka po butach, gdzie lądują tombak, fałszywe pieniądze i bezwartościowe przedmioty. Trafiają się i takie. Mam też kosz na bieliznę, do którego wrzucam zniszczone banknoty. Pokrwawione, oblane czymś, albo nadpalone.

Nie jestem kutwą.

Po prostu nie mam pojęcia o praniu pieniędzy. Nie mogę przecież pójść do banku i wpłacić tego wszystkiego na konto. Więc leżą na półkach.

Kiedy wracałem na górę, usłyszałem przeciągły jęk, niemal krzyk. Mój siostrzeniec obudził się i prawdopodobnie przez kilka sekund leżał w błogiej nieświadomości, jaką daje poranek, a potem w jednym miażdżącym uderzeniu cały koszmar wrócił do niego.

Poszedłem go przywitać szklanką wody i kilkoma tabletkami. Nowy dzień, nowa pigułka.

Potem siedział na fotelu w salonie, skuty chemią, i kiwał się jak przy chorobie sierocej, patrząc w przestrzeń, tak samo jak wtedy na dworcu. Śniadanie stało przed nim, samotne i smutne.

Chodziłem po tarasie i patrzyłem, jak kwitną śliwy. Nie mogłem wysiedzieć przy stoliku nad kawą i gazetą. Myślałem.

Potem stwierdziłem, że środki zaczęły działać, i poszedłem porozmawiać z siostrzeńcem.

– Opowiedz mi o swojej byłej żonie – zażądałem.

Nie zrozumiał, o co mi chodzi.

– Zawsze wam się nie układało? Od początku?

Opowiadał niechętnie, wyglądało na to, że już sam nie wie. Kiedyś myślał, że było w porządku, a potem okazało się, że momenty, które miał za niemal doskonałe, dla niej były albo nic nie warte, albo kompletnie żałosne. Nic mi to nie dało. Chłopak sam już nic nie wiedział. Nowa twarz jego byłej żony, rozjarzona wściekłością i nienawiścią, przesłoniła mu i zabiła całą przeszłość. Nie pamiętał już niczego dobrego.

Zadzwoniła do niego wczesnym popołudniem. Chodził po salonie z komórką przy uchu i odpowiadał „tak” „nie” i „nie wiem”, a w odpowiedzi z głośniczka dobiegało rytmiczne pobzykiwanie, jakby trajkotała niczym katarynka. Rytm głosu sugerował listę stanowczych i raczej agresywnych żądań. Nie wiem, co mówiła, zresztą nie bardzo mnie to obchodziło, zerkałem tylko znad gazety.

Makler Korbacz miał rację. Akcje Olebanku poważnie spadły i tylko się traciło na dzisiejszej sprzedaży. Niestety ani ja, ani Baleron nie mogliśmy czekać.

Paweł usiłował dziwnie spokojnym głosem wyjaśnić swojej ex, że to nie jest najlepszy moment jego życia. Został świadkiem i w pewnym sensie ofiarą morderstwa, spędził kilka dni w szpitalu i chwilowo nie ma gdzie mieszkać.

W odpowiedzi dostał kolejną porcję stanowczych pobzykiwań, jakby w obudowie telefonu zamknięta była wściekła osa. Wtedy też zaczął na nią wrzeszczeć i w końcu rzucił gdzieś telefonem.

Na pierwszej stronie działu miejskiego napisali, że pewien ksiądz wpadł pod tramwaj.

To się zdarzyło godzinę później. Paweł się położył, ja siedziałem w salonie i przeglądałem „Mitologię ludów Syberii” do czwartkowego wykładu.

Najpierw zauważyłem, że zrobiło się ciemno. Jeszcze przed chwilą świat stał w ostrym słońcu, a nagle światło przygasło i zrobiło się brudnożółte, jak przed burzą.

Potem pojawiły się ptaki. Tysiące drobnych ptaszków, zbitych w gigantyczne jak chmura stado, wirujące nad moim domem, zwijające się w kręgi i zygzaki, jak jeden zbiorowy organizm. I ogłuszający, ćwierkający chór. Patrzyłem osłupiały, jak obsiadają śliwy, sosny i topole w całej dzielnicy. Miliony. Jak szarańcza.

Potem przyszło mrowienie skóry. Włoski na przedramionach podnosiły mi się po kolei, jakbym przesunął dłonią przed ekranem telewizora.

A później nadszedł nagły, polarny chłód.

Ptaki poderwały się w nagłej panice, z hukiem tysięcy skrzydełek. W jednej chwili gałęzie opustoszały.

Poczułem, że coś idzie przez salon. Nie widziałem niczego, ale wyraźnie to czułem. Przez mój salon.

Do mojego domu nie zbliżają się nawet skeksowie i to nawet listopadową nocą. Jest obwarowany jak twierdza.

Tymczasem coś sunęło samym środkiem pokoju, w biały, słoneczny dzień, nie dbając o nic. Po moim dywanie.

Afrykańska maska spadła z trzaskiem ze ściany i zaczęła sunąć po podłodze.

Jadeitowy zielony Budda śmignął nagle tuż koło mojej głowy i trzasnął o futrynę drzwi. Zaczęły trzaskać stopnie schodów, jeden po drugim. Jakby coś ciężkiego szło na górę.

Pognałem tam, przeskakując po kilka naraz. Drzwi do pokoju, w którym spał Paweł, uchyliły się i biło stamtąd zimno.

Nic, co dotąd widziałem w świecie Pomiędzy, nie ośmieliłoby się wdzierać do tego domu.

Nagle odeszło. Znowu zrobiło się ciepło, w okna uderzył blask słońca, jakby przebiło się przez chmury.

Odeszło samo, ale czułem, że było tak potężne, że mogłoby nawet teraz rozszarpać nas obu na strzępy. Sprawiło, że słońce przygasło?!

Mój siostrzeniec płakał przez sen.

Musiałem czekać na zmrok.

Siedząc w salonie i patrząc za okna, postanowiłem, że zabiorę go ze sobą. Dostanie słabą dawkę i nic nie powinno mu się stać. Przy mnie i tak był bezpieczniejszy niż gdyby został tu, w domu, który nie zapewniał mu już ochrony. Czułem, że jego obecność może mi pomóc.

Nie miał ochoty na ten kieliszek. Wymawiał się, kręcił nosem. Musiałem uciec się do „z wujkiem się nie napijesz?”. Wtedy przypomniał sobie, że gości go wariat. Przełknął, dzielnie zwalczył dreszcz obrzydzenia, po czym trzasnął głową o stół. Nie widziałem takiego numeru nawet wśród Azjatów, którzy fizjologicznie są słabo odporni na alkohol.

W świecie Pomiędzy siostrzeniec stał, zdjęty szokiem, i patrzył na swoje ciało z głową leżącą na stole. A potem na swoje ręce.

– Zabiłeś mnie – wyszeptał. – Dlaczego?

– Tylko chwilowo – wyjaśniłem. – Wyszedłeś ze swojego ciała, ja też. Musimy iść coś sprawdzić. Chcesz się uwolnić, czy nie?

– Skoro wiem, że śpię, to i tak za chwilę się obudzę – powiedział z powątpiewaniem.

– Nie tak zaraz – zapewniłem. – A teraz słuchaj uważnie.

Opowiedziałem mu o świecie Półsnu. Zapewniłem, że ze mną nic mu się nie stanie. Wyjaśniłem, że szukamy Magdy, żeby oboje mogli zaznać spokoju.

Przyjął to dzielnie. Przekonanie, że śpi, bardzo mu pomagało.

– Motocykl? – zapytał z niesmakiem. Motocykl nie pasował do zaświatów.

– Wszystko ma jakąś duszę. Zwierzęta, nawet przedmioty. To jest rodzaj widma motocykla, nazywam to „Ka”. Te przedmioty, mój strój, ta strzelba, ten hełm istnieją w realnym świecie. Są nawiedzone, jeżeli wolisz to określenie. Zabieram ze sobą ich Ka, bo pozwalają mi działać po tamtej stronie. Chronią mnie, jak ten hełm, który ocalił kiedyś życie jednemu żołnierzowi i stał się jego talizmanem. Dzięki niemu, ten człowiek wrócił cały z Wietnamu. Myślę, że mógłbym robić to samo, nie mając ich, ale tak jest łatwiej. To tak, jak posiadanie pistoletu. Sama świadomość, że go masz, sprawia, że czujesz się pewniej. To psychologiczne. Wsiadaj, będziesz jechał w koszu.

Wyjechaliśmy w mgliste, mroczne miasto widm i upiorów. Taką mam pracę.

– To są te… ghule? Te, co wyglądają jak koty?

– Nie. To są koty.

– Zwykłe koty?

– Koty nie są zwykłe. Zastanawiałeś się, dlaczego tyle śpią? Większość życia spędzają w świecie Pomiędzy. To nasz świat wydaje im się snem.

– A dlaczego niebo jest czerwone?

– Zamknij się i patrz na busolę. Masz mi powiedzieć, kiedy te obręcze zaczną się poruszać.

Popiół kłębił się na pustych ulicach, niebo stało nad nami w krwistej czerwieni, słychać było tylko równy stukot silnika Marlene. Szkoda, że nie mogę dać znać fabryce. „Na motocyklu BMW zajedziesz nawet do piekła!” – byliby zachwyceni.

– Czego szukamy?

– Nie wiem. Przede wszystkim jakichś śladów.

Pociągnąłem manetki hamulców. Zapiszczały opony. Paweł majtnął się w koszu i chwycił dłonią za jarzmo do montowania erkaemu.

Na skrzyżowaniu stali skeksowie. Jeden kucał na słupie świateł ulicznych. Czterech.

Niedobrze.

Sięgnąłem do olstra i powoli wyjąłem obrzyna. Położyłem go w poprzek na baku. To słabo na nich działa, ale lepsze niż nic.

Paweł milczał, blady jak ściana, i kurczowo trzymał się za uchwyt wózka.

– Co to jest?

– Nazywam ich skeksami. To demony nagłej śmierci.

– Widziałem takiego…

– Wiem.

Skeksowie zaczęli naszeptywać i szeleścić. Wielkie dzioby o barwie polerowanej kości zaczęły się poruszać na boki. A potem zaczęli się cofać. Jeden po drugim wtopili się w mrok i znikli.

Ruszyliśmy. Motocykl powoli przetoczył się przez skrzyżowanie.

Na placu pod fontanną siedział Alderon, wsparty o wyciągnięty z pochwy rapier. Kapelusz położył obok, na cembrowinie. Wyglądał na wyczerpanego. Jedną rękę okręcił chustą, która zdążyła już przesiąknąć. Krew kapiąca na chodnik świeciła fosforycznym blaskiem. Na nasz widok uśmiechnął się słabo i uniósł otwartą dłoń, bez broni.

Zsiadłem z motocykla.

– Widziałem ją – powiedział.

– Widziałeś Magdę?!

– Nie. Widziałem matkę demonów.

– Co?!

– Co noc rodzi kolejne demony. To kobieta z naszego świata, która stała się bramą. Wpuściła do siebie coś potężnego. Nie damy rady, Charonie.

Nagle zauważył Pawła siedzącego w koszu i zamarł.

– A kto to jest? To umrzyk? Przeprowadzasz go?

– Nie. On żyje. To mój siostrzeniec.

Alderon uniósł głowę.

– Chyba ci odbiło. Przecież on zwariuje!

– Nie. Wmawia sobie, że śpi. Musimy znaleźć jego dziewczynę. Wtedy wszystko się skończy. Musimy ją znaleźć i przeprowadzić.

– To ona jest bramą?

– Nie. Ale ma znaczenie. Coś przyszło do mojego domu, Alderon. Dzisiaj. W biały dzień. To idzie po niego. – Wskazałem głową na motocykl.

– Chcesz użyć własnego krewnego na przynętę?

– Przed chwilą czterech skeksów uciekło na sam jego widok. Jechaliśmy przez puste miasto. Wiesz dlaczego?

– Boją się. Nie należy do nich. To Ona go chce.

– Idziesz z nami?

Podniósł się, podpierając rapierem jak laską.

– Będziesz musiał jechać powoli.

– Usiądziesz za mną.

Zatrzymaliśmy się pod domem. Niepozorna kamienica, z balkonami wychodzącymi na skwer.

– Tu mieszkałem – stwierdził Paweł.

– Wiem.

Usiedliśmy na ławce, przy pustym placyku zabaw, jak trzech meneli. Brakowało flaszki wina.

– Opowiem ci o Lilith – powiedziałem. Paweł spojrzał na mnie ze zdumieniem. – Opowiem ci o twojej żonie.

Zatkało go.

– To normalna dziewczyna. Żaden demon.

– Kiedyś tak. Jednak kiedy człowiek poddaje się najgorszym uczuciom – nienawiści, zawiści, złości, wpływa na ten świat. Zwłaszcza kiedy kieruje te uczucia na innego człowieka. Widziałeś te dziwaczne stwory, które biegają tu po murach, małe, pokraczne, chowają się jak szczury, kiedy przechodzisz? Te, na które polują koty? To myślokształty. Mówiłem ci, że tu nawet przedmioty mają dusze. Uczucia też. Te stwory powstają właśnie dzięki złym myślom. Rodzą się z nienawiści. Czasami jednak człowiek robi to obsesyjnie, w każdej minucie, spala na to całą energię. Wtedy otwiera się na zło. Chce pomocy, żeby niszczyć. Nie może zniszczyć fizycznie, więc próbuje mentalnie. I czasami zdarza się, że coś przychodzi, żeby go wykorzystać. Zazwyczaj to po prostu demon. One chcą przejść do naszego świata i jeżeli mają jakąś możliwość, wciskają się do ciała człowieka, który daje na to przyzwolenie i przejmują nad nim kontrolę. To nawiedzenie. Tak też stało się z twoją byłą. Tylko że ona przyjęła samą matkę demonów.

Jest wiele legend o Lilith. Mówi się, że była po prostu nieszczęśliwa i została niesprawiedliwie potraktowana. A według innych, była wściekłą suką, która wolała gzić się z diabłami i od początku nienawidziła swojego męża. Miała go za nudnego nieudacznika. Patronka małżeńskich konfliktów, intryg, wrogości i nielojalności, przekonana, że to ona zawsze ma rację. Podobno została przeklęta i teraz rodzi kolejne demony, żeby zemścić się na rodzie Adama. Wieczna mścicielka, karząca za męską niestałość, za wszelkie przywary, za upodobanie do przygody, za to, że mężczyzna nie słucha, nie interesuje się, nie zapewnia, czepia się, pali, śmierdzi, ogląda mecze, za to, że jest mężczyzną. Brzmi znajomo? Twoja Dorota gotowa była zwalić ci na łeb samo piekło, byle tylko się zemścić, i tak się stało.

A teraz ma Magdę.

– Dorota ma duszę Magdy?

– Nie. Ona nawet sobie nie zdaje sprawy z tego, co robi. To Lilith przez nią działa.

– Co chcesz zrobić?

– Wchodzimy, zabieramy Magdę, przeprowadzam ją, wiejemy do domu. Teoretycznie.

Alderon roześmiał się gorzko.

– Nie musisz iść, jeżeli nie chcesz. – powiedziałem do niego.

– To raczej moja robota. To ja tu jestem błędnym rycerzem, ty jesteś tylko psychopompem – najemnikiem. Pewnie, że idę.

Nad miastem podniósł się szum. Miliony szeptów, chichotów, zawodzenie, wszystko to zlało się w jeden pomruk. Na ścianach budynków zaczęły nagle mrowić się myślokształty, ulicami przebiegały grupki ghuli, skeksowie, szczękacze i mnóstwo innych stworów, na które jeszcze nie wymyśliłem nazw. Wyglądało to, jakby leśne zwierzęta uciekały przed pożarem lasu. Alderon wstał z ławki.

– Co się dzieje?

– Wyczuła go – powiedziałem. – Nadchodzi. Nie mamy czasu.

Szliśmy obok siebie, Alderon z obnażonym rapierem i zdjętym płaszczem w drugim ręku, ja z kordelasem w dłoni i lufą obrzyna opartą o ramię, a Paweł z tyłu, rozglądając się trwożnie, z gołymi rękami.

Budynek wyglądał normalnie i cicho.

Nacisnąłem klamkę i uchyliłem drzwi na klatkę schodową.

– Kiedyś tu mieszkałem – szepnął mój siostrzeniec.

Na klatce schodowej pachniało stęchlizną, wszędzie unosił się popiół. Było cicho.

Otworzyłem drugie, wahadłowe drzwi i wleźliśmy na trzy skeksy.

W jednej chwili spokój prysł, a zapanował chaos. Alderon machnął furkoczącą peleryną, błysnął rapier, ja wystrzeliłem z obu luf naraz. Nad tym wszystkim wzniósł się grzmiący syk wściekłych skeksów i wrzask mojego siostrzeńca.

Zwyciężyliśmy. Alderon krwawił świetlistymi kroplami i, kaszląc, opierał się na poręczy schodów, ja usiadłem na stopniu, kordelas wyleciał mi z dłoni. Na nogawce nad kolanem rozlewała mi się świecąca jak neon plama.

Z zewnątrz narastał szmer. Szły tutaj.

– Nie ma czasu – stęknąłem, wyrzucając z luf pełne łuski i ładując dwie puste. Szliśmy na górę. Stopień po stopniu.

Na podeście czekały na nas modliszki, jak rzeźby z rtęci. Bezokie łby odwracały się do nas, jeden po drugim, rozległ się suchy grzechot, jak od rozzłoszczonego grzechotnika.

Wystrzały, wściekły wrzask, świst ostrzy.

Mieliśmy wprawę, ja i Alderon. Rutyna. Byliśmy w tym dobrzy.

Paweł zatrzymał się.

– Tu nie było takich sal – wyszeptał. – Nie było takich spiralnych schodów, ani kolumn. Pomyliliśmy budynki.

– To tylko Ka – uspokoiłem go. – Lilith zmienia budynek pod swój gust.

Po ścianach zaczęły przemykać pierwsze myślokształty, jak małe ośmiornice ulepione ze smoły. Czas naglił.

Kolejny podest, kolejna bijatyka, więcej naszej świecącej krwi na ścianach i podłodze.

Dotarliśmy na miejsce.

Ściana obrosła spiralnymi kolumnami i gargulcami, ale drzwi zostały te same. Banalne, obite drewnem, z tabliczką i dzwonkiem.

Paweł stał przed nimi i nie mógł się ruszyć. – Naciśnij klamkę – warknąłem. – To łatwe. Na dole słychać było szuranie wielu nóg. Mieszkanie za drzwiami wyglądało zwyczajnie. Mgliste, mdłe Ka ukazywało zwykłe meble, krzesła i stoły.

– Dlaczego tu jest normalnie? – spytał Paweł.

– Ty to sprawiasz. To były twoje rzeczy. Znają cię.

Dorota spała w sąsiednim pokoju. Leżała z brzegu łóżka, mglista i niewyraźna. Filigranowa blondyneczka. Włosy koloru brudnej słomy były rozsypane na poduszce. Obok, jak przytulanki, leżały gliniane figurki. Były ostre i wyraźne. Należały do świata Pomiędzy, nie było po nich śladu po tamtej stronie.

– Zabieraj to! – krzyknąłem. Paweł posłusznie rozpiął koszulę i zaczął wpychać figurki za pazuchę.

– Co to jest?

– Potem!

Sylwetka leżącej na łóżku dziewczyny zrobiła się nagle wyraźniejsza. Przekręciła się na plecy sennym ruchem i nagle rozłożyła szeroko nogi. Jej brzuch raptem wydął się jak balon i zaczął rytmicznie falować. Patrzyliśmy w milczeniu jak urzeczeni. Filigranowa, niepozorna blondyneczka.

Jej ciało nagle wygięło się jak łuk, pod skórą naprężyły jej się wszystkie mięśnie, nogi wbiły się piętami w materac. Spomiędzy jej ud chlusnęła struga mętnego osocza i wyślizgnęło się coś splątanego, owiniętego w błoniasty pęcherz. Łatwo.

Jak u kotki.

Pęcherz pękł nagle, rozcięty małymi, ostrymi jak żyletki szponami, z kłębowiska członowanych kończyn wychynął obły, lustrzany łeb.

Modliszka.

Obrzyn huknął niespodziewanie, stworzenie zmieniło się w smugę srebrnego dymu zassaną do lufy. Wyrzuciłem pełną łuskę.

Dorota otworzyła nagle oczy. Brudnożółte, z krwawymi tęczówkami. Oczy bestii. A potem wydała z siebie ogłuszający, wściekły wrzask.

I zaczęła rosnąć. Na łóżku nadal została mglista sylwetka niepozornej blondyneczki, a przed nami prostowała się wielka, smukła kobieta, o skłębionych, miedzianych włosach i płonących czerwienią oczach. Lilith.

Matka demonów.

Sięgała głową sufitu. Na wpół wspaniała, ruda dziwa, na wpół potwór. Cofaliśmy się, zbici w gromadkę, ja trzymałem bezsensownie uniesiony, śmieszny, mały obrzyn.

Alderon nagle zrobił krok do przodu i zastąpił jej drogę.

– Wiejcie! – warknął przez ramię.

– Alderon, nie! – wrzasnąłem. – Zginiesz!

– Zabieraj go i uciekaj! – odkrzyknął. – Ja już nie żyję od pięciu lat i dobrze o tym wiesz.

Sięgnął pod swój kaftan i wyjął coś, co nosił na szyi. Nie wiem, jak wyglądało, ale wiem, co to było. Może figurka z jajka z niespodzianką, może magiczny amulet, który dostał od taty. Coś, co sprawiło, że dziewięcioletni chłopiec, który wpadł na rowerze pod ciężarówkę, trzymał się życia. Nadzieja. Zerwał to z szyi i nagle cały wypełnił się oślepiającym światłem.

– Uciekajcie!

Wyszliśmy na schody. Przed zbity tłum demonów, syczących, szczerzących zęby.

– Wyjmij figurki! – krzyknąłem. Siostrzeniec posłuchał. Sięgnął za pazuchę i wyciągnął terakotowy dzbanuszek. Tłum zafalował i nagle pękł. Stojące bliżej zaczęły się cofać, napierać na stojące z tyłu, a przed Pawłem utworzyła się luka. Istoty rozstąpiły się.

Bały się podejść nawet do tego, co należało do niej. Do matki.

Zeszliśmy po schodach, a potem przed budynek. Tłum rzedniał. Odstępowały od nas. Podeszliśmy do motocykla. Na baku siedział rudy kocur, który miauknął na nasz widok i podsunął łebek do pogłaskania, a potem naostrzył pazurki o siodło Marlene i zeskoczył w mrok.

Paweł nagle stanął jak wryty.

– Magda!

– Stłucz figurki – poleciłem.

– Po co?

– Rób, co mówię!

Cisnął pierwszą o chodnik. Gliniane odłamki rozprysły się wokół, w obłoku żółtego dymu.

– Co to było?

– Nie wiem. Może twoje zdrowie, a może fart. Tłucz, mówię. Ja muszę tam wrócić.

Schody były już puste i wyglądały normalnie, jak schody w przedwojennej kamienicy. Wszedłem aż na górę i znalazłem byłe mieszkanie mojego siostrzeńca.

Alderon wpółleżał, oparty o ścianę, cały aż świecił od krwi. W ręku trzymał rękojeść rapiera ze ziomkiem ostrza.

Rozkaszlał się i na brodę popłynęła mu świetlista struga.

– Znajdź… mój kapelusz…

Kapelusz został w sypialni, wszedłem tam i znalazłem go na podłodze. Na łóżku spokojnie spała mała, niepozorna blondyneczka i śniła o zemście, obejmując poduszkę.

Ssała kciuk.

Odniosłem kapelusz, nasadziłem go Alderonowi na głowę i pomogłem mu wstać. Leciał przez ręce.

– Nazywam się Błażej…

– Nazywasz się Alderon – powiedziałem stanowczo. – I pokonałeś matkę demonów. Zakaszlał znowu.

– Nie… Odeszła tylko… Ona jest wieczna. Wróci, kiedy jakaś rozgoryczona kobieta ją znowu przywoła.

– To nieważne. Zwyciężyłeś.

– Przeprowadzisz mnie?

– Tak – powiedziałem.

– Należy ci się… obol…

Pokręciłem głową.

– To ja jestem ci dłużny. Alderon?

– Tak?

– Jeżeli… Jak już tam będziesz, jeżeli znajdziesz sposób, jeżeli to możliwe… Wróć i powiedz mi, co tam jest. Dokąd odchodzimy.

– Dobrze. Spróbuję…

Objąłem go.

– Leć – powiedziałem. – Leć do światła.

Na dole, przy motocyklu mój siostrzeniec stał wśród potłuczonych skorup i tulił swoją dziewczynę. Oboje płakali. Podszedłem powoli, szurając butami w popiele. Popiół i kurz. Dotknąłem jego ramienia.

– Już czas.

– Nie! – krzyknął. – Pozwól jej zostać!

– To nie zależy od niego – powiedziała Magda. – Muszę. Wypuść mnie.

Pocałowała go i podeszła do mnie. Objąłem jej szczupłe ciało i po raz kolejny tej nocy, słup białego światła wbił się w purpurowe niebo świata Pomiędzy.

Wracając pustymi ulicami, milczeliśmy obaj. Tylko koła wzbijały popiół. Popiół i kurz…

Rano zastałem go siedzącego na łóżku. Kręcił z niedowierzaniem głową.

– Gdybyś… wiedział co mi się śniło… – wyjąkał. – To było… Chyba zwariowałem. Ty też mi się śniłeś, wuju.

– Koszmary zdarzają się po lekach – powiedziałem łagodnie.

– To dziwne – powiedział mój siostrzeniec. – Czuję się dużo spokojniejszy. Jakbym znowu mógł żyć. Nie rozumiem. Jakoś się z tym wszystkim pogodziłem.

Pokiwałem tylko głową.

Poszedł po śniadaniu. Ubrał się, ogolił, zabrał torbę i wezwał taksówkę. Podziękował mi. Powiedział, że teraz już sobie da radę.

Usiadłem na tarasie i spojrzałem na śliwy. Pomyślałem, że teraz przez jakiś czas nie będę pracował.

Potem długo nie słyszałem o moim siostrzeńcu i nie próbowałem się dowiedzieć, jak mu się powodzi.

Jakiś miesiąc później dostałem przesyłkę bez adresu zwrotnego. Zwykła, pęcherzykowa koperta. W środku nie było listu, tylko dwa kwadratowe pudełka z przezroczystego plastyku. W każdym leżał krążek wypolerowanego czystego złota, na którym odbito nieregularny okrąg z uproszczonym rytem przedstawiającym skaczącego delfina i niewyraźnie odbitymi greckimi literami.

Obol.

Pomyślałem, że powinienem kiedyś zadzwonić do mojego siostrzeńca i zapytać go, jak się ma jego była, ale wiedziałem, że tego nie zrobię.

Wydobyłem monety z pudełek i puściłem bączka na blacie. Wirowały z przenikliwym dźwiękiem, łapiąc światło biurkowej lampy.

Obol dla Magdy.

I obol dla Lilith.

Popiół i kurz… – pomyślałem.