Planeta przeklętych

1

Pot spływał strużkami po ciele Briona, wsiąkając w ciasną przepaskę biodrową, która była jego jedynym odzieniem. Lekki floret, który trzymał w ręku, ciążył jak sztaba ołowiu obolałym, zmęczonym po miesiącu nieustannych wysiłków mięśniom, ale nie miało to żadnego znaczenia. Rana na piersi, wciąż brocząca krwią, ból przemęczonych oczu — nawet otaczające go wysokie trybuny stadionu z tysiącami widzów — były drobiazgami niewartymi uwagi. W całym wszechświecie istniało tylko jedno: zakończona kulką, błyszcząca stalowa klinga migocząca mu przed oczami, wiążąca ostrze jego własnej broni. Czuł każde jej drgnienie i każdy ruch, wiedział, kiedy się poruszy, i przeciwstawiał jej swoje własne ruchy. Ilekroć atakował, ona zawsze była we właściwym miejscu, by odparować cios.

Nagły ruch. Zareagował — lecz jego ostrze trafiło w pustkę. Moment paniki i poczuł ostre ukłucie wysoko na piersi.

— Punkt! — ryknęły miliony oczekujących głośników, a aplauz widowni odpowiedział im potężnym echem.

— Jedna minuta — rzekł głos i rozległ się terkot zegara.

Brion pieczołowicie wypracował tę reakcję. Minuta to niewiele czasu, a jego ciało potrzebowało każdego ułamka sekundy. Terkot brzęczyka wprawił jego mięśnie w stan całkowitego bezwładu. Tylko serce i płuca pracowały w silnym, miarowym rytmie. Zamknął oczy i tylko podświadomie zdawał sobie sprawę z tego, że sekundanci złapali go w chwili, gdy padał, i zanieśli na ławkę. Gdy masowali jego bezwładne ciało i czyścili ranę, koncentrował się intensywnie. Był już w transie, bliski całkowitej utraty świadomości, gdy nagle wróciło natarczywe wspomnienie z poprzedniej nocy i znowu zaprzątnęło mu myśli.

To co się wydarzyło, było naprawdę niezwykłe. Zawodnicy biorący udział w Twenties potrzebowali nie zakłóconego niczym wypoczynku, dlatego też noce w dormitoriach były ciche i spokojne jak śmierć. Oczywiście, podczas pierwszych kilku dni ta zasada nie była przestrzegana zbyt ściśle — sami zawodnicy byli za bardzo spięci i podekscytowani, by szybko udawać się na spoczynek. Jednak gdy stawka zaczęła rosnąć i eliminacje przerzedziły ich szeregi, po zmroku zapadała głucha cisza, a cóż dopiero tej ostatniej nocy, kiedy zajęte były już tylko dwa małe pokoiki — tysiące innych stały otworem, ziejąc pustką.

Gniewne głosy wyrwały Briona z głębokiego, wywołanego zmęczeniem snu. Słowa były wypowiadane szeptem, ale słyszał je wyraźnie — dwa głosy tuż za cienkimi, metalowymi drzwiami. Ktoś wymówił jego nazwisko.

— …Brion Brandd. Jasne, że nie. Ktokolwiek powiedział ci, że możesz, popełnił błąd, i będą z tego kłopoty…

— Nie bądź idiotą! — uciął szorstko drugi głos, wyraźnie nawykły do wydawania rozkazów. — Przyszedłem tu, ponieważ sprawa jest niezwykłej wagi i muszę się widzieć z Branddem. Zejdź mi z drogi!

— Twenties…

— Ni cholery nie obchodzą mnie wasze zawody, burzliwe oklaski i treningi. Nie byłoby mnie tutaj, gdybym nie miał ważnej sprawy!

Ten drugi — z pewnością jeden ze strażników — nie odezwał się, ale zapewne wyciągnął broń, bo intruz powiedział pospiesznie:

— Schowaj to. Jesteś głupcem!

— Wynocha! — padła warkliwa odpowiedź. Później zapadła cisza i zdziwiony Brion znów zasnął.

— Dziesięć sekund.

Głos uciął wspomnienia i Brion pozwolił, by wróciła mu świadomość. Z niezadowoleniem zdał sobie sprawę z tego, że jest zupełnie wyczerpany. Miesiąc nieustannych zmagań fizycznych i psychicznych wyraźnie dawał mu się we znaki. Trudno mu będzie utrzymać się na nogach, a jeszcze trudniej zebrać siły, żeby walczyć dalej i zdobyć punkt.

— Jak stoimy? — spytał sekundanta, który miętosił jego obolałe mięśnie.

— Cztery-cztery. Żeby wygrać, potrzebujesz tylko jednego punktu.

— Jemu też tylko tyle trzeba — mruknął, otwierając oczy, by spojrzeć na żylastego olbrzyma na drugim końcu długiej maty. Nikt, kto doszedł do finału Zawodów, nie mógł być słabym przeciwnikiem, ale ten, Irlog, był wyjątkowym okazem: rudowłosy wielkolud, najwidoczniej posiadający niespożyty zapas sił. A teraz już tylko to się liczyło. W ostatniej rundzie szermierczego spotkania nie będzie wiele finezji. Tylko sztych i zastawa, i zwycięstwo dla silniejszego.

Brion ponownie zamknął oczy i zrozumiał, że nadeszła chwila, której cały czas miał nadzieję uniknąć.

Każdy zawodnik biorący udział w Twenties miał własne, wypracowane sztuczki. Brion też miał parę takich, dotychczas skutecznych. Mimo że był przeciętnym szachistą, dzięki niezwykle nieortodoksyjnej grze osiągał szybkie zwycięstwa w turnieju szachowym. To nie był przypadek, lecz rezultat wielu lat pracy. Miał stałą umowę z handlarzami z innych planet, którzy dostarczali mu stare książki o szachach: im starsze, tym lepsze. Nauczył się na pamięć tysięcy otwarć i partii. To było dozwolone. Dozwolone było wszystko, co nie wiązało się z używaniem narkotyków lub maszyn. Autohipnoza była akceptowanym narzędziem.

Brion stracił przeszło dwa lata, zanim nauczył się wykorzystywać zasoby siły histerii. Mimo iż podręczniki traktowały to zjawisko jako zupełnie zwyczajne, okazało się ono trudne do wywołania. Wydawało się, że jest bezpośrednio związane ze śmiertelnym szokiem, tak jakby oba te zjawiska byty nierozerwalnie ze sobą połączone. Berserkerowie i juramentados walczyli i zabijali mimo tuzinów odniesionych ran, z których każda powinna być śmiertelna. Ludzie z kulą w sercu lub mózgu nadal walczyli, choć byli już w stanie śmierci klinicznej. Jednak był inny rodzaj siły, którą można było łatwo wykorzystać w każdym głębokim transie — hipnotyczne odrętwienie, siła umożliwiająca człowiekowi utrzymywanie w poziomie wyprężonego ciała, podpartego tylko piętami i głową. Przytomny człowiek nie jest w stanie tego dokonać. Opierając się na tej przesłance, Brion rozwinął technikę autohipnozy, która pozwalała mu wykorzystywać ten rezerwuar nieznanej mocy — źródło „drugiego oddechu”, siły przetrwania, stanowiącej często różnicę między życiem a śmiercią.

Jednak siła ta mogła też zabić: doprowadzając do całkowitego wyczerpania ciała, tak że nie mogło wrócić do normy, szczególnie jeśli posłużono się nią przy takim stanie osłabienia, w jakim znajdował się teraz Brion. Ale to nie miało znaczenia. Niejeden zawodnik umarł w trakcie Zawodów, lecz śmierć w ostatniej rundzie finałowego pojedynku wydawała się pod pewnymi względami lepsza od porażki.

Głęboko oddychając, Brion wymówił cicho formuły wyzwalające proces autohipnozy. Zmęczenie opadło z niego nagle, tak samo jak wrażenie gorąca, zimna czy bólu. Czuł, słyszał, a kiedy otworzył oczy, również widział wszystko — z przejmującą wyrazistością.

W każdej następnej sekundzie siła ta będzie czerpała moc z podstawowych zasobów jego energii życiowej, wysączając ją z jego ciała. Kiedy zabrzęczał zegar, wyrwał floret z dłoni oniemiałego sekundanta i skoczył naprzód. Irlog ledwie zdążył chwycić swoją broń i odparować pierwsze pchnięcie. Atak był tak gwałtowny, że gardy floretów zetknęły się, a ciała przeciwników zderzyły ze sobą. Irlog zdawał się być zaskoczony tym wściekłym natarciem, lecz zaraz uśmiechnął się. Wiedząc, jak obaj byli bliscy wyczerpania, był pewien, że Brion wykrzesał z siebie resztki sił. To już koniec z Brionem.

Odskoczyli od siebie i Irlog przeszedł do szczelnej obrony. Nawet nie próbował atakować, po prostu pozwalał, by przeciwnik wyczerpał się w bezskutecznych akcjach. Gdy w końcu pojął , swój błąd, przeraził się. Brion wcale nie słabł, przeciwnie, w miarę upływu czasu nacierał coraz energiczniej. Irloga ogarnęła rozpacz. Brion wyczuł ją i wiedział już, że piąty punkt należy do niego.

Pchnięcie — pchnięcie — i za każdym razem broń rudowłosego olbrzyma coraz wolniej wracała na pozycję. Sztych pod gardę. Uderzenie kulki o ciało… i łuk stali między dłonią Briona a piersią Irloga — tuż nad jego sercem.

Fale dźwięków — braw i okrzyków — leniwie omywały odizolowany umysł Briona, który tylko niejasno uświadamiał sobie ich istnienie. Irlog upuścił floret i próbował uścisnąć jego rękę, lecz pod nim nagle ugięły się nogi. Objęło go czyjeś ramię, podtrzymując go i prowadząc ku biegnącym sekundantom, ale on, wstrzymawszy ich gestem ręki, poszedł powoli o własnych siłach.

Tylko że coś było nie tak i zdawało mu się, że idzie przez ciepły klej. I to idzie na kolanach. Nie, nie idzie — spada. Nareszcie. Mógł dać sobie spokój i upaść.