Maskarada szaleńców

Rozdział 1

Trudno sobie wyobrazić, że ten dzień – nawet jak na Morganville – mógłby być gorszy… Ale wampiry, których zakładniczką była Claire, zażyczyły sobie śniadania.

– Śniadanie? – powtórzyła zdziwiona. Spojrzała za okno, jakby chciała się na wszelki wypadek upewnić, ale faktycznie, było ciemno.

Trzy wampiry spojrzały na nią. Już i tak czuła się nieswojo, kiedy koncentrowała się na niej uwaga tych dwojga, którym nie została przedstawiona jak należy – mężczyzny i bardzo pięknej kobiety. A gdy pan Bishop wbił w nią zimny wzrok, chciała zwinąć się w kłębek i zniknąć.

Wytrzymała jego spojrzenie przez kilka sekund, a potem spuściła oczy. Prawie czuła jego uśmiech.

– Śniadanie jada się rano – wycedził. – Dla wampirów „rano” nie znaczy wtedy, gdy wschodzi słońce. A poza tym lubię jajka.

– Jajecznicę czy sadzone? – spytała Claire, próbując nie okazywać zdenerwowania.

– Proszę, nie mów, że sadzone. Nie wiem, jak się smaży jajka sadzone. Nie mam pojęcia, dlaczego je zaproponowałam. Nie mów, że sadzone…

– Jajecznicę – powiedział i Claire głęboko odetchnęła. Bishop siedział w salonie w wygodnym fotelu, który zwykle zajmował Michael, kiedy grał na gitarze. Wampir siedział w fotelu jak na tronie. Claire miała takie wrażenie, bo ona i trzymający się blisko niej Shane, a także' Eve i Michael stali. Claire zaryzykowała i rzuciła okiem na Michaela. Minę miał… obojętną. Był zły, to jasne, ale przynajmniej nad złością panował.

Claire bardziej niepokoiła się o Shane'a. Wiedziała, że gdy w grę wchodziło bezpieczeństwo jego bliskich, działał impulsywnie, bez zastanowienia. Wzięła go za rękę, a on rzucił jej chmurne spojrzenie. Nie, co do niego pewności wcale nie miała.

Bishop znów przyciągnął jej uwagę, bo zapytał:

– Dziewczyno, powiadomiłaś Amelie o naszym przyjeździe? To było pierwsze polecenie Bishopa – dać znać jego córce, że przyjechał do miasta. Jego córce?! Claire do głowy nie przyszło, że Amelie, najważniejsza wampirzyca w Morganville, ma rodzinę, nawet tak przerażającą jak ten cały Bishop. Wampirzyca była zimna jak lód, nieludzka.

Ojciec Amelie czekał na odpowiedź, więc Claire szybko wzięła się w garść.

– Dzwoniłam, ale włączyła się poczta – wyjaśniła. Próbowała mówić stanowczym tonem, żeby Bishop nie sądził, że się tłumaczy z niewykonanego polecenia. Wampir zmarszczył brwi ponuro.

– Jak rozumiem, zostawiłaś jej wiadomość. – Claire pokiwała głową. – No dobrze. Czekając na Amelię, zjemy. Jak mówiłem, jajecznicę. Poprosimy też o bekon, kawę…

– Herbatniki – wpadła mu w słowo kobieta, przeciągając samogłoski. Oparła się o fotel, w którym siedział Bishop. – Bardzo lubię herbatniki. Z miodem. – Wampirzyca mówiła ze śpiewnym akcentem z Południa. Bishop spojrzał na nią trochę tak, jak człowiek spogląda na ulubione domowe zwierzę. W oczach miała lodowate ogniki i poruszała się tak szybko i cicho, że w żaden sposób nie można by jej wziąć za zwykłą kobietę. I wcale tego nie ukrywała, tak jak próbowały to robić niektóre wampiry z Morganville.

Kobieta uśmiechała się, nie odrywając oczu od Shane'a. Claire nie spodobał się sposób, w jaki na niego patrzyła. Patrzyła zachłannie.

– Herbatniki – zgodził się Bishop z dziwnym uśmieszkiem. – Sprawię ci nawet większą przyjemność, dziecko, bo proponuję do nich sos. – Uśmiech zniknął, kiedy znów spojrzał na czwórkę stojących przed nim ludzi. – A wy idźcie do swoich zajęć. Już.

Shane złapał Claire za rękę i właściwie ciągnął ją do kuchni. Michael był szybszy i pierwszy pchnął Eve przez drzwi.

– Przecież idę! – zaprotestowała.

– Im szybciej, tym lepiej – powiedział Michael. Jego zwykle miła twarz była surowa, jakby składała się tylko z ostrych linii. Kiedy już schronili się w kuchni, zamknął drzwi. – Dobra. Wie mamy wielkiego wyboru. Róbmy, co nam każe, i miejmy nadzieję, że Amelie załatwi sprawę, kiedy się tu pojawi.

– A ja myślałem, że to ty jesteś wrednym krwiopijcą… – parsknął Shane. – Przecież to twój dom. Jak to się dzieje, że nie możesz ich wyrzucić? – To było rozsądne pytanie i Shane'owi udało się zadać je tak, żeby nie brzmiało jak wyzwanie. No cóż, przynajmniej nie za bardzo. Claire zauważyła, że w kuchni jest zimno, jakby w całym domu temperatura ciągle się obniżała. Zadrżała.

– To skomplikowane. – Michael zabrał się do parzenia świeżej kawy. – Tak, to nasz dom… – Claire zauważyła, że położył nacisk na słowo „nasz” – ale jeśli cofnę Bishopowi zaproszenie, on i tak nam skopie tyłki, tyle mogę ci zagwarantować. Shane oparł się o kuchenkę i skrzyżował ramiona na piersi.

– Ja po prostu myślałem, że powinieneś być silniejszy od nich, grając na własnym boisku.

– Powinienem, ale nie jestem. Nie wydziwiaj mi tu teraz, nie mamy na to czasu.

– Stary, wcale nie chciałem wydziwiać. – Claire wyczuła, że tym razem Shane mówi szczerze. Michael też to chyba wiedział, bo rzucił Shane'owi przepraszające spojrzenie. – Próbuję się zorientować, jak głęboko wdepnęliśmy w to łajno. Wcale cię nie obwiniam, człowieku. – Zawahał się na sekundę, a potem ciągnął: – Skąd wiesz, czy masz szansę, czy nie?

– Kiedy spotykam wampira, wiem, na czym stoję. Kto jest silniejszy, kto słabszy i czy powinienem stawać z nimi do otwartej walki, gdyby coś się kroiło. – Michael dolał wody do ekspresu i włączył zaparzanie. – Z tymi tam wiem, że nie miałbym najmarniejszej szansy. Nawet przeciwko jednemu, a co dopiero całej trójce, choćby i mając wsparcie domu. Oni są twardzi, człowieku. Naprawdę twardzi. Trzeba będzie Amelie albo Olivera, żeby sobie z nimi poradzić.

– A więc – podsumował Shane – tkwimy w tym łajnie po uszy. Dobrze wiedzieć.

Eve odsunęła go na bok i zaczęła wyjmować z szafek rondle.

– Skoro się nie kłócimy, to może lepiej zacznijmy szykować im śniadanie – powiedziała. – Claire, zabieraj się do jajecznicy, skoro zaproponowałaś nas na kucharzy.

– Dobrze, że nie zaproponowała nas na śniadanie – stwierdził Shane, a Eve parsknęła.

– Ty – powiedziała i dźgnęła go palcem – ty, szanowny kolego, zrobisz sos.

– Chcesz, żebyśmy wszyscy zginęli, tak?

– Zamknij się. Ja przygotuję herbatniki i bekon. Michael… – Obejrzała się i spojrzała na niego wielkimi, ciemnymi oczami, które mocno podkreśliła czarnym eyelinerem, wyglądała jak postać anime. – Kawa. Będziesz naszą wtyczką. Wybacz.

– Okay, pójdę i zobaczę, co tam robią.

Obarczenie Michaela funkcją kelnera i szpiega wydawało się rozsądne, ale w efekcie śniadanie dla wampirów musieli przygotować we trójkę, a nikt z nich nie miał zadatków na mistrza patelni. Claire smażyła jajecznicę, Eve szeptem wściekle klęła tłuszcz, który wytapiał się z bekonu, a cokolwiek robił Shane, sosu do herbatników na pewno to nie przypominało.

– Mogę w czymś pomóc?

Wszyscy podskoczyli, a Claire odwróciła się gwałtownie w stronę drzwi.

– Mama! – Wiedziała, że w jej głosie słychać panikę. Zupełnie zapomniała o swoich rodzicach – przyjechali razem z Bishopem, a przyjaciele Bishopa zaprowadzili ich do mało używanej bawialni od frontu domu. Bishop zajął wygodniejszy pokój. Teraz jej matka stała w drzwiach kuchni, uśmiechała się nerwowym, niepewnym uśmiechem i wydawała się… bezradna, zmęczona.

– Proszę pani! – Eve położyła rękę na ramieniu pani Danvers skierowała ją w stronę stołu. – Nie, nie, my tylko… szykujemy coś do jedzenia. Nic pani nie jadła, prawda? A pan Danvers?

Jej matka – wyglądająca na swoje czterdzieści dwa lata, do których nie lubiła się przyznawać – była znużona, półprzytomna, rozkojarzona. I denerwowała się. Wokół jej oczu i ust widać było nowe zmarszczki, które Claire widziała po raz pierwszy. Wystraszyło ją to.

On… – Mama Claire zmarszczyła brwi, a potem oparła czoło na dłoni. – Och, głowa mnie boli. Przepraszam, co mówiłaś? Pytałam, gdzie pani mąż.

– Ja go znajdę – zaoferował się Michael. Wymknął się z kuchni z szybkością wampira, ale on przynajmniej był ich własnym wampirem. Eve usadziła mamę Claire przy stole, wymieniła z Claire bezradne spojrzenia i zaczęła nerwowo mówić długiej drodze samochodem do Morganville, o tym, jaka to miła niespodzianka, że się przeprowadzają do miasta i że Claire będzie się bardzo cieszyła, mając ich tak blisko. I tak dalej, i tak dalej, i tak dalej.

Claire dalej bezmyślnie mieszała jajka na patelni. To się przecież nie mogło dziać naprawdę! Nie wierzę, że moi rodzice tu są. Nie teraz. Nie, gdy Bishop jest tutaj. Z którejkolwiek strony spojrzeć, to był koszmar.

– Może wam pomogę – zaproponowała mama bez większe go przekonania i zaczęła się podnosić. Eve zerknęła na Claire bezgłośnie rzuciła: „Powiedz coś!” Claire spróbowała mówić spokojnie.

– Nie, mamo. Nie trzeba. Zrobimy trochę więcej jedzenia, bo ty i tata też pewnie jesteście głodni? Poradzimy sobie, a ty odpoczywaj.

Mama, która zwykle w kuchni dostawała kota i próbowała dyrygować nawet gotowaniem wody, zrobiła taką minę, jakby jej ulżyło.

– Dobrze, kochanie. Jeśli będę mogła w czymś pomóc, to daj mi znać.

Drzwi do kuchni otworzyły się i stanął w nich Michael z ojcem Claire. O ile jej mama wyglądała na zmęczoną, to tata… był ogłupiały. Oszołomiony. Marszczył brwi i przyglądał się Michaelowi, jakby próbował zorientować się w sytuacji, ale nie mógł sobie tego wszystkiego poukładać.

– Co się tu dzieje? – warknął. – Ci ludzie tam…

– Rodzina – wyjaśnił Michael. – Z Europy. Przepraszam pana. Wiem, że chcieli państwo spędzić trochę czasu z Claire, ale może na razie powinniście wrócić do siebie i…

Przerwał, a potem obejrzał się, bo ktoś za nim stanął. Jakby za nim szedł.

– Nikt nigdzie nie idzie – powiedział drugi z towarzyszących Bishopowi wampirów. Facet. Uśmiechnął się. – Jedna wielka rodzina, prawda, Michael? Bo masz na imię Michael, prawda?

– A co, teraz już jesteśmy na ty? – Michael wprowadził tatę Claire do kuchni i zamknął wampirowi drzwi przed nosem.

– Dobra. Zabierzmy was stąd – powiedział do rodziców Claire i otworzył tylne drzwi, te, które wychodziły na podwórko za domem. – Gdzie wasz samochód? Od ulicy?

Noc wydawała się czarna, nawet księżyc nie świecił. Tata Claire znów spojrzał na Michaela niechętnie, a potem usiadł przy stole obok żony.

– Zamknij drzwi, synu – powiedział. – Nigdzie się nie wybieramy.

– Proszę pana…

Claire też spróbowała:

– Tato…

– Nie, kochanie, tutaj dzieje się coś dziwnego i ja nigdzie się stąd nie ruszam. Nie, dopóki nie przekonam się, że nic wam nie grozi. – Ojciec znów przeniósł pochmurne spojrzenie na Michaela. – Kim są ci twoi… krewni?

– Takimi krewnymi, do których nikt nie lubi się przyznawać – odparł Michael. – W każdej rodzinie tacy są. Ale przyjechali na krótko. Niedługo wyjadą.

– No to zostaniemy do ich wyjazdu – zapowiedział tata. Claire próbowała skupić się na jajecznicy. Ręce jej się trzęsły.

– Hej – szepnął Shane, nachylając się do niej blisko. – Wszystko w porządku. Nic nam nie będzie. – Był taki duży, silny. Stał obok niej i mieszał coś, co z całą pewnością nie przypominało sosu. Wiedziała to głównie dlatego, że Shane nie umiał ugotować nic oprócz chili. Ale przynajmniej próbował teraz czegoś nowego, co też chyba wskazywało, jak poważnie traktuje sytuację, w jakiej się znaleźli.

– Wiem – powiedziała Claire i z trudem przełknęła ślinę.

Shane przysunął się bliżej. Wiedziała, że gdyby nie miał zajętych rąk, objąłby ją. – Michael nie pozwoli im nas skrzywdzić.

– Nie słuchałeś? – Eve stanęła obok nich przy kuchence i szeptała gorączkowo. Spojrzała gniewnie na smażący się bekon. – On ich nie powstrzyma. W najlepszym razie, kiedy będzie próbował, narazi się na poważne niebezpieczeństwo. Może powinnaś jeszcze raz zadzwonić do Amelie i powiedzieć jej, żeby wreszcie ruszyła swój wszechpotężny tyłek i pofatygowała się tutaj.

– Tak, świetny pomysł, wkurzyć jedynego wampira, który może nam pomóc. Słuchaj, gdyby chcieli nas pozabijać, to wątpię, żeby najpierw zażyczyli sobie jajek – powiedział Shane. – Nie mówiąc już o herbatnikach. Jeśli ktoś prosi o herbatniki, to widać, że mimo wszystko uważa się za czyjegoś gościa. W sumie miał trochę racji. Ale Claire i tak drżały ręce.

– Claire, kochanie? – Znów głos jej mamy. Claire podskoczyła i o mały włos nie upuściła pełnej łyżki jajek na blat kuchenki. – Tamci ludzie. Co oni tu właściwie robią?

– Pan Bishop… Hm, on czeka na córkę, która ma tu po niego przyjechać. – To przecież nie było kłamstwo. Wcale a wcale.

Ojciec Claire wstał od stołu i podszedł do ekspresu do kawy. Nalał napar do dwóch kubków, jeden podał mamie Claire.

– Napij się, Kathy. Jesteś chyba zmęczona – powiedział.

W jego głosie pojawiła się łagodna nuta, która kazała Claire przyjrzeć mu się uważnie. Jej tata nie zaliczał się do przesadnie uczuciowych facetów, ale teraz minę miał zatroskaną, prawie tak samo jak jej mama. Tata wypił kawę jak wodę po skoszeniu trawnika. Mama nerwowo słodziła swoją i dolewała śmietanki, a potem zaczęła pić małymi łykami. Żadne z nich nie odezwało się ani słowem.

Michael zaniósł kawę wampirom. Kiedy wrócił, twarz miał prawie białą, znużoną, wyglądał gorzej niż w tych miesiącach, zanim został zamieniony w wampira. Claire próbowała sobie wyobrazić, co oni mogli mu takiego powiedzieć, że miał teraz taką minę, ale nic jej nie przychodziło do głowy. To musiało być coś złego. Nie, nie złego, strasznego.

– Michael? – odezwała się zdenerwowana Eve. Skinęła głową w stronę rodziców Claire. – Kawa jeszcze potrzebna?

Pokiwał głową i zrobił krok w kierunku ekspresu, gdy drzwi znów się otworzyły i do kuchni wszedł Bishop ze swoją świtą. Wampiry z wyniosłymi minami rozejrzały się po kuchni. Kobieta i mężczyzna byli młodzi, piękni i przerażający, ale to Bishop tu dowodził, co do tego nie było żadnych wątpliwości. Kiedy na nią spojrzał, Claire drgnęła i zaczęła nerwowo mieszać jajka na patelni.

Wampirzyca podeszła bliżej i zanurzyła palec w sosie, który robił Shane. Potem oblizała palec. Nie spuszczała Shane'a z oczu. A Shane, co Claire zauważyła z niemiłym, bezradnym zdziwieniem, wcale wzroku nie odwrócił.

– Usiądziemy teraz do śniadania – oznajmił Bishop. – Michael, będziesz miał przyjemność obsługiwania nas. A jeśli twoi mali przyjaciele zdecydują się spróbować mnie otruć, to wyrwę ci flaki, a wierz mi, że wampir może cierpieć bardzo, bardzo długo, jeśli tego zechcę.

Michael skinął głową. Claire odruchowo zerknęła na swoich rodziców, którym ta uwaga nie mogła przecież umknąć.

– Słucham?! – spytał tata Claire i zaczął wstawać. – Czy pan tym dzieciom grozi?

Bishop spojrzał na niego, a Claire z rozpaczą zaczęła się zastanawiać, czy rozgrzana żeliwna patelnia z jajecznicą mogłaby stanowić dobrą broń przeciwko wampirowi. Jej tata zamarł w pół gestu.

Poczuła, że przez kuchnię przebiega jakaś wibracja, a oczy jej rodziców znów zrobiły się mętne i półprzytomne. Tata ciężko osunął się na krzesło.

– Żadnych więcej pytań – oznajmił im Bishop. – Zmęczyła mnie ta paplanina.

Claire ogarnęła ślepa furia. Najchętniej rzuciłaby się na tego złego starca i wydrapała mu oczy. Jedyne, co ją powstrzymało, to świadomość, że gdyby spróbowała, wszyscy by zginęli.

Michael też.

– Kawy? – zapytała Eve sztucznie pogodnym tonem. Wyjęła Michaelowi z rąk dzbanek z kawą i zaczęła krążyć wokół mamy i taty Claire jak kofeinowy anioł zemsty. Claire zaczęła się zastanawiać, co jej rodzice myślą o Eve, z tym jej białym ryżowym pudrem, czarną szminką, czarnymi kreskami na powiekach i ufarbowanymi na czarno kosmykami mocno nastroszonych włosów.

No ale z drugiej strony w ręku miała dzbanek z kawą i była uśmiechnięta.

– Proszę – powiedziała mama Claire i niepewnie spróbowała się uśmiechnąć. – Dziękuję ci, kochanie. A więc… mówiłaś, że ten pan jest twoim krewnym? – Zerknęła na Bishopa, który wychodził z kuchni. Młody wampir pochwycił spojrzenie Claire i mrugnął do niej, a ona szybko znów przeniosła wzrok na Eve i rodziców.

– Nie. To daleki krewny Michaela. Z Europy, wie pani. Śmietanki?

– Jajecznica jest gotowa – stwierdziła Claire. – Eve…

– Mam nadzieję, że wystarczy nam talerzy – przerwała Eve, mocno podenerwowana. – Jezu, nigdy nie myślałam, że powiem coś takiego, ale gdzie jest nasza porządna porcelana? O ile mamy porządną porcelanę?

– Chodzi ci o niepoobijane talerze? Tutaj. – Shane wskazał szafkę z metr wyższą od Eve. Eve popatrzyła na niego. – Nie patrz tak na mnie, ja po nią nie sięgnę. Wiesz, jeszcze mi się rana nie zagoiła. – Miał rację. Claire też o tym zapomniała. Shane czuł się już lepiej, ale dopiero niedawno wyszedł ze szpitala. Został zraniony nożem, prawie cudem przeżył.

To był kolejny poważny powód, żeby się nie stawiać wampirom, o ile nie będzie to absolutnie konieczne. Na Shane'a nie mogli liczyć.

Eve wdrapała się na kuchenny blat, znalazła w szafce talerze i podała je Claire. Kiedy to już miały z głowy, Claire zajęła się grudkowatą breją, która podobno była sosem. Wyglądało to jak wymiociny ufoludka.

– Ta dziewczyna… – odezwała się Claire do Shane'a.

– Jaka dziewczyna?

– Ta… No wiesz. Ta tam.

– Chodzi ci o tę pijawkę? Co z nią?

– Ona się na ciebie gapiła.

– Co mam powiedzieć? Nie sposób mi się oprzeć.

– Shane, to nie jest zabawne. Ja tylko… Powinieneś na nią uważać.

– Zawsze uważam. – To było bezczelne kłamstwo. Shane spojrzał jej w oczy, a ona poczuła falę ciepła, która zaczęła palić jej policzki. Uśmiechnął się do niej powoli. – Zazdrosna?

– Być może.

– Bez powodu. Wolę, kiedy moja kobieta ma puls. – Wziął ją za rękę. – O proszę, ty masz tętno.

– Shane, ja nie żartuję.

– Ja też nie. – Podszedł bliżej. – Żadna wampirzyca nie stanie między nami. Wierzysz mi?

Pokiwała głową. Za żadne skarby nie zdołałaby w tej chwili wydusić z siebie nawet jednego słowa. Tęczówki miał ciemne, w kolorze głębokiego brązowego aksamitu, z cieniutką złotawą obwódką. Ostatnio bardzo często patrzyła mu w oczy, ale jeszcze nigdy nie zauważyła, że są po prostu tak bardzo piękne.

Shane cofnął się, bo drzwi znów się otworzyły. Michael najpierw zerknął w stronę przyjaciół z milczącymi przeprosinami, a potem zwrócił się w stronę rodziców Claire.

– Proszę państwa, pan Bishop prosi, żebyście zjedli z nim – powiedział. – Ale jeśli wolą państwo wrócić do domu…

Jeśli Michael miał nadzieję, że zmienią zdanie, to Claire od razu mogła mu powiedzieć, że nie ma na ci liczyć. Póki jej tata był przekonany, że dzieje się coś dziwnego, na pewno nie zostawi ich samych.

– Chętnie coś zjem. Claire nigdy nie smażyła jajecznicy. Kathy? Idziesz?

Nieprzytomni, pomyślała Claire z rozpaczą, no ale z drugiej strony, kiedy ona przyjechała do Morganville zachowywała się tak samo. Nie przyjmowała do wiadomości ani jasnych wskazówek, ani nawet wyraźnych informacji. Może odziedziczyła to po rodzicach razem z jasną cerą i lekko kręcącymi się włosami. Na ich obronę mogła jednak dodać, że Bishop ewidentnie mieszał im w głowach.

I przecież oni bali się o nią.

Rodzice i Michael poszli do salonu, a Claire pomogła Eve nałożyć jedzenie na półmiski. Grudkowatego sosu nic nie mogło uratować. Przelały go do sosjerki i mogły tylko liczyć na zmiłowanie boskie.

Claire znów zwróciła uwagę, co jej się zresztą zdarzało w najdziwniejszych chwilach, że nastrój potrafił się w jednej chwili zupełnie zmienić. I to nie tylko nastrój ludzi mieszkających w Domu Glassów, ale i samego domu. W tej chwili sprawiał wrażenie mrocznego i groźnego. Niemal wrogiego. A jednak te złe emocje były skierowane do zakłócających im spokój wampirów.

Dom się martwił i był czujny. Claire wyczuwała coś, jakby czyjąś obecność, tak jak czasem umiała wyczuwać Michaela, gdy był duchem. Dostała gęsiej skórki.

Postawiła półmiski na stole i się wycofała. Bishop nie zaproponował jej, Eve, ani Shane'owi, żeby usiedli przy stole. Złapała więc Eve za rękę i wróciły do kuchni. Michael został w salonie, aby nakładać jedzenie na talerze. Jak służący. Twarz miał bladą i spiętą, a w oczach lęk i, o Boże, jeśli Michael zaczynał się bać, to zdecydowanie mieli powód do paniki.

Kiedy zamknął drzwi, Shane szepnął:

To już robi się za bardzo dziwaczne. Czułyście to?

– Tak – odszepnęła Eve. – Wow. Wydaje mi się, że gdyby ten dom miał zęby, to już by nimi teraz coś gryzł. Musicie przyznać, że to całkiem fajne.

– Że fajne, to nam nic nie daje. Claire?

– Co? – Przez kilka sekund wpatrywała się w niego, a wreszcie powiedziała: – Racja. Tak. Zadzwonię do Amelie jeszcze raz. – Wyciągnęła z kieszeni komórkę. Była nowa i Claire dostała ją z kilkoma numerami już wpisanymi do pamięci. Jeden z nich był numerem telefonu Amelie, założycielki Morganville. Najważniejszej wampirzycy. W pewnym sensie szefowej Claire. W Morganville używało się zwykle terminu: Patron, ale Claire od początku wiedziała, że to tylko takie ładniejsze określenie właściciela. Znów włączyła się poczta. Claire zostawiła kolejną rozpaczliwą wiadomość, żeby „Przyjechała do nich do domu, jeśli można prosić, bo potrzebują pomocy”, a potem się rozłączyła. Popatrzyła w milczeniu na Eve, która westchnęła i sięgnęła po telefon i wybrała jakiś inny numer.

– Cześć – przywitała się, kiedy ktoś z drugiej strony odebrał. – Chcę pogadać z szefem. – Długa pauza, w czasie której Eve miała taką minę, jakby szykowała się na coś naprawdę niemiłego. – Oliver. Mówi Eve. Daruj sobie opowiadanie mi, jak ci miło, że dzwonię, bo nie jest ci miło, a ja dzwonię, bo mam sprawę, więc odpuśćmy sobie te bzdury. Zaczekaj. Eve przekazała telefon Claire, która bezgłośnie powiedziała „Jesteś pewna?” Eve pokazała jej gestem, że ma słuchawkę przyłożyć do ucha.

Claire zrobiła to niechętnie.

– Oliver? – Usłyszała cichy chichot.

– No proszę – powiedział. Właściciel kawiarni Common Grounds głos miał ciepły, taki, że kiedy go po raz pierwszy spotkała, myślała, że to zwyczajny, miły facet. – Nasza mała Claire.

Eve nie chciała tego słuchać, więc powiem to tobie – miło, że zwracasz się do mnie, gdy masz kłopoty. Bo rozumiem, że masz kłopoty. Nie zapraszasz, żebym wpadł z wizytą?

– Ktoś tu jest – powiedziała bardzo cicho. – U nas, w Domu Glassów.

Oliver przestał udawać przyjaciela i warknął:

– Jeśli macie włamywacza, dzwoń na policję. Nie jestem waszą firmą ochroniarską. To dom Michaela, Michael może…

– Michael nic nie może i uważam, że nie mamy po co wzywać policji. Ten facet mówi, że nazywa się Bishop. Chce rozmawiać z Amelie, ale nie mogę się do niej…

Oliver jej przerwał.

– Trzymajcie się od niego z daleka – ostrzegł i tym razem w jego głosie pojawił się niepokój. – Nic nie róbcie. Nic nie mówcie. Przyjaciołom powtórz to samo, a zwłaszcza Michaelowi, jasne? To dla was o wiele za poważna sprawa. Sam znajdę Amelie. Róbcie, co każe, cokolwiek wam każe, dopóki nie przyjedziemy.

I Oliver się rozłączył.

– Mówi, że mamy robić to, co teraz – powiedziała Claire. – Wykonywać polecenia i czekać na pomoc.

– Fantastyczna rada – prychnął Shane. – Przypomnij mi, żebym na takie właśnie okazje schował pod zlewem w kuchni podręczny zestaw do zabijania wampirów.

– Nic nam nie będzie – pocieszała ich Eve. – Claire ma przecież bransoletkę. – Złapała Claire za nadgarstek i uniosła jej rękę, żeby widać było delikatnie pobłyskującą identyfikacyjną bransoletkę, bransoletkę, która zamiast imienia Claire miała wygrawerowany symbol Amelie. Identyfikował ją jako jej własność, jako kogoś, kto zobowiązał się ciałem i duszą służyć jakiemuś wampirowi w zamian za pewną formę ochrony i przywilejów. Nie chciała tego zrobić, ale kiedy się decydowała, czuła, że nie ma innego wyjścia, jeśli chce zapewnić bezpieczeństwo swoim przyjaciołom. A już zwłaszcza Shane'owi, który zdążył dość mocno nadepnąć wampirom na odcisk.

Wiedziała, że ta bransoletka sama w sobie też może stanowić pewne ryzyko, ale przynajmniej zobowiązywała Amelie (i być może nawet Olivera) do przyjścia jej na pomoc w razie zagrożenia ze strony innych wampirów.

Teoretycznie.

Claire wsunęła telefon do kieszeni. Shane wziął jej ręce z czułością, dzięki czemu poczuła się nieco bezpieczniej, przynajmniej w tej chwili.

– Jakoś to przetrwamy – powiedział. Ale kiedy próbował ją pocałować, skrzywił się. Dotknęła ręką jego brzucha.

– Boli cię – domyśliła się.

– Tylko kiedy się pochylam. A poza tym od kiedy zrobiłaś się taka niziutka?

– Od pięciu minut. – Przewróciła oczami, dostosowując się do jego tonu, ale się martwiła. Zgodnie z regułami obowiązującymi w Morganville podczas rekonwalescencji Shane był poza zasięgiem wampirów; biała plastikowa bransoletka, którą dostał w szpitalu, stanowiła dla ich informację, że nie wolno im tknąć Shane'a.

Czy ich goście grali zgodnie z tymi regułami? Niekoniecznie. Bishop nie był wampirem z Morganville. Był kimś innym. Kimś znacznie gorszym.

– Shane, powiedz prawdę, bardzo cię boli? – spytała szeptem. Zmierzwił jej krótkie włosy, a potem pocałował w czubek głowy.

– Nic mi nie jest – zapewnił. – Potrzeba czegoś więcej niż punka z nożem sprężynowym, żeby pokonać Collinsa. Możesz być spokojna.

Nie musiał mówić, że teraz byli w znacznie większym niebezpieczeństwie.

– Nie rób niczego głupiego – poprosiła Claire. – Albo sama cię zabiję.

– Auć, dziewczyno. A gdzie się podziała nasza miłość?

– Zmęczyły ją ciągłe wizyty u ciebie w szpitalu. – Przez kilka długich sekund patrzyła mu w oczy. – Cokolwiek chodzi ci po głowie, nie rób tego. Musimy zaczekać. Musimy.

– Tak, wszystkie wampiry tak mówią. To musi być prawda. – Z przykrością słyszała nienawiść w jego słowach. Ile razy tak mówił, myślała zawsze o Michaelu, o tym, jak cierpiał, kiedy nienawiść Shane'a wybuchała. Michael przecież nie chciał być wampirem i teraz próbował z tym żyć najlepiej, jak potrafił. Shane wcale mu tego nie ułatwiał.

– Posłuchaj. – Shane ujął jej twarz w dłonie i spojrzał jej w oczy z przejęciem. – A może zabrałabyś Eve i wyniosłybyście się stąd? Nie obserwują cię, a ja was osłonię.

– Nie. Nie zostawię rodziców. Nie zostawię ciebie.

Nie mieli czasu dłużej dyskutować, bo z salonu dobiegł ich głośny brzęk. Drzwi do kuchni otworzyły się i stanął w nich Michael trzymany za gardło przez przystojnego młodego wampira, który przyjechał z Bishopem. Pchnął Michaela na ścianę.

Ten drugi wampir warknął i otworzył usta, pokazując wielkie, ostre kły, które zabłysły jak ostrza noży. Kły Michaela zabłysły tak samo, a Claire odruchowo się cofnęła.

– Puść go! – krzyknął Shane.

Michael wykrztusił:

– Zostaw!

Shane jednak, oczywiście, nie słuchał i chwyt, jakim Claire złapała go za ramię, też nie wystarczył, żeby go powstrzymać.

Powstrzymała go Eve, która złapała wielki nóż. Rzuciła Shane'owi wściekłe ostrzegawcze spojrzenie, a potem obróciła się i wymierzyła nóż w wampira, który trzymał Michaela.

– Ty! Puszczaj go!

– Gdy przeprosi – warknął wampir i znów pchnął Michaela na ścianę. Naczynia w szatkach kuchennych zadzwoniły. Nie, to nie był efekt uderzenia, tę niską w tonacji wibrację wytwarzała kuchnia. Ściany, podłoga… Cały dom. Zupełnie jak jakiś ostrzegawczy pomruk.

– Lepiej go puść – odezwała się Claire. – Nie czujesz tego?

Wampir spojrzał na nią ze złością, zmrużył oczy, a jego źrenice zaczęły się rozszerzać.

– Co wy robicie?

– My nic. – Eve nadal ściskała nóż w ręku. – To ty to robisz.

Ten dom nie lubi, kiedy ktoś źle traktuje Michaela. Lepiej odsuń się od niego, zanim stanie się coś złego.

Wampir myślał, że Eve blefuje – Claire widziała to w jego oczach – ale nie widział też specjalnego powodu, żeby bez potrzeby ryzykować. Puścił Michaela, a wargi wykrzywił mu pełny pogardy uśmiech.

– Odłóż to, głupia dziewczyno – powiedział i zanim ktokolwiek z nich zdążył choćby mrugnąć, wytrącił Eve nóż, który przeleciał przez kuchnię i wbił się w ścianę.

– Przeproś – warknął. – Błagaj mnie o przebaczenie za to, że mi groziłaś.

– A ugryź mnie! – rzuciła.

Oczy wampira zapłonęły i rzucił się na Eve. Michael zareagował tak szybko, jak jeszcze nigdy przedtem, stał się po prostu rozmazaną plamą, a potem wampir potoczył się na kuchenkę. Podparł się, opierając o nią obie dłonie, i Claire usłyszała skwierczenie, kiedy palcami dotknął palników, a potem jego pełny bólu krzyk.

Zaczynało się robić naprawdę źle, a oni nic, ale to nic nie mogli na to poradzić.

Shane złapał Eve za ramię, Claire za rękę i szybko pociągnął pod ścianę. Ale w ten sposób Michael został sam, walcząc zupełnie nie w swojej kategorii wagowej z kimś, kto bardziej przypomniał żbika niż człowieka.

Niedługo zaledwie po paru sekundach, Michael zaczął słabnąć. Obcy rzucił go na podłogę i usiadł na nim okrakiem, obnażając kły. Temperatura w kuchni gwałtownie opadła, powiało lodowatym chłodem, zrobiło się tak zimno, że Claire widziała własny oddech. Te niskie w tonie drgania znów się zaczęły, talerze, szklanki i garnki znów brzęczały.

Eve wrzasnęła i spróbowała wyrwać się z uścisku Shane'a, nie żeby mogła zrobić coś, chociaż cokolwiek…

Drzwi wejściowe zadrżały i otworzyły się gwałtownie. Po kuchni posypały się drzazgi, a Claire usłyszała, że zamki wyłamały się z odgłosem pękającego lodu.

Oliver, drugi najbardziej przerażający wampir z Morganville (a w niektóre dni pierwszy) stał w tych drzwiach i zaglądał do kuchni. Był wysokim mężczyzną, atletycznie zbudowanym. Dziś wieczorem darował sobie przebranie za zwykłego, sympatycznego faceta; był ubrany na czarno, a włosy miał ściągnięte w kucyk. Jego twarz w świetle księżyca wyglądała jak wyrzeźbiona w kości.

Wykonał ruch rękę i napotkał barierę.

– Głupcy! – krzyknął. – Wpuście mnie do środka!

Obcy wampir się zaśmiał.

– Zróbcie to, a zaraz go wypiję – ostrzegł, przyciągając Michaela. – Wiecie, co się stanie. On jest za młody.

Claire nie wiedziała, ale czuła, że to nie będzie nic dobrego. Być może Michael by tego nie przeżył.

– Zaproście mnie do środka – powtórzył Oliver śmiertelnie spokojnym głosem. – Claire, zrób to natychmiast. Otworzyła usta, ale nie zdążyła się odezwać.

– Nie ma potrzeby – rozległ się chłodny kobiecy głos. Kawaleria wreszcie nadjechała.

Amelie odsunęła Olivera na bok i przeszła przez niewidzialną barierę, jakby jej tam nie było – bo, prawdę mówiąc, nie było jej tam, skoro Amelie stworzyła ten dom. Dzisiaj nie towarzyszyli jej zwykli ochroniarze i pomocnicy, ale i tak po sposobie, w jaki przekroczyła próg, widać było wyraźnie, że to ona, a nie Oliver tutaj rządzi.

Jak zawsze Claire myślała o niej jak o królowej. Amelie miała na sobie idealnie skrojony kostium z żółtego jedwabiu, a jasne włosy upięte w błyszczącą koronę na czubku głowy, podtrzymywaną złotymi szpilkami z brylantami. Nie była wysoka, ale roztaczała wokół siebie aurę tak silną jak bomba, która ma lada chwila wybuchnąć. Oczy miała zimne i szeroko otwarte. Wzrok wbiła w wampira, który groził Michaelowi.

– Zostaw natychmiast chłopca w spokoju – rozkazała. Claire nigdy wcześniej nie słyszała, żeby Amelie mówiła takim tonem, ani razu, a teraz aż zadrżała, chociaż te słowa nie były skierowane do niej. – Rzadko zabijam swoich braci, ale wystaw mnie na próbę, François, a zniszczę cię. I pamiętaj, udzielam tylko jednego ostrzeżenia.

Wampir zawahał się tylko na chwilę, a potem puścił Michaela, który osunął się bezwładnie na posadzkę. François wstał jednym płynnym ruchem i stanął naprzeciwko Amelie.

A potem się ukłonił. Claire nie miała wielkiego doświadczenia, jeśli chodziło o męskie ukłony, ale pomyślała, że ten nie wyglądał na przesadnie ugrzeczniony.

– Pani Amelie – powiedział i schował kły. – Czekaliśmy na panią.

– I zabawiacie się przy okazji moim kosztem – stwierdziła.

Claire pomyślała, że Amelie ani razu nie zamrugała. – Chodźmy. Chcę porozmawiać z panem Bishopem.

François uśmiechnął się złośliwie.

– Jestem pewien, że i on chce z panią porozmawiać – powiedział. – Tędy, proszę.

Wysunęła się przed niego.

– François, ja znam własny dom, nie potrzebuję przewodnika. – Szybko obejrzała się przez ramię, Oliver nadal w milczeniu stał przed drzwiami. – Wejdź do środka, Oliverze. Ochronę przeciwko tobie ustawię znów potem, ze względu na naszych młodych przyjaciół.

Oliver przekroczył próg. Michael właśnie usiłował wstać. Oliver wyciągnął do niego rękę, ale Michael ją zignorował. Wymienili spojrzenia, od których Claire zadrżała.

Oliver wzruszył ramionami, przestąpił nogi Michaela i poszedł za Amelie i Francis do salonu.

Kiedy drzwi kuchni zamknęły się, Claire odetchnęła z ulgą i usłyszała, że Shane i Eve robią to samo. Michael z trudem wstał i oparł się o ścianę. Shane położył mu dłoń na ramieniu.

– Stary, w porządku? – Michael tylko uniósł kciuk, zbyt zmęczony, żeby zrobić coś więcej, a Shane poklepał go po plecach i złapał Claire za kołnierz. – Hej, hej, pędziwiatrze, a dokąd ty się niby wybierasz?

– Moi rodzice tam są!

– Amelie nie pozwoli, żeby im się coś stało. Wstrzymaj się. To nie nasza kłótnia, wiesz o tym.

Shane zaczynał być teraz tym rozsądnym? Wow. Czy to jakieś święto?

– Ale…

– Twoim rodzicom nic nie jest, a ja nie chcę, żebyś się wtrącała. Jasne?

Roztrzęsiona pokiwała głową.

– Ale…

– Michael. Pomóż mi. Powiedz jej.

Michael usiłował złapać oddech, ale tylko pokiwał głową nadal oszołomiony i półprzytomny.

– Nic im nie jest – powiedział słabo. – Właśnie dlatego François wpadł tu za mną, bo próbowałem stanąć między nim a twoją mamą.

– On zaatakował moją mamę?! – Claire rzuciła się w stronę salonu i tym razem Shane powstrzymał ją z najwyższym trudem.

– Stary, ja nie takiej pomocy potrzebowałem – mruknął Shane i obiema rękoma objął Claire, żeby ją przytrzymać. – No już. Już. Amelie tam jest, a wiesz, że ona zadba o porządek…

Claire to wiedziała. Ale po chwili zastanowienia zaczęła wyrywać się bardziej energicznie, bo Amelie była zdolna spisać jej rodziców na straty, gdyby uznała, że to dobre wyjście. Claire też przecież od czasu do czasu spisywała na straty. Ale Shane nie puszczał jej, dopóki nie dziabnęła go łokciem pod żebra i nie poczuła, że zachwiał się i rozluźnił chwyt. Nie rozumiała, co właściwie zrobiła… dopóki nie zobaczyła plamy krwi na jego T – shircie, kiedy ciężko usiadł na krześle.

Uderzyła go w to miejsce, gdzie został ranny.

– Cholera! – syknęła Eve i szybko uniosła podkoszulek Shane'a. W bandaże zaczynała wsiąkać krew. Claire poczuła nawet jej zapach…

…i zupełnie jak we śnie czy może jakimś sennym koszmarze odwróciła się i spojrzała na Michaela.

Miał oczy szeroko otwarte, uważne i bardzo, bardzo groźne. Twarz spiętą i pobielałą, i zupełnie przestał oddychać.

– Zatrzymaj to krwawienie – szepnął. – Szybko. Michael miał rację. Shane był jak przynęta w basenie dla rekinów, a Michael do tych rekinów się zaliczał.

Shane nie spuszczał z niego wzroku, kiedy Eve poprawiała opatrunek.

– Moim zdaniem nic się nie stało, ale musisz uważać – powiedziała. – A ten bandaż trzeba zmienić. Mógł ci pęknąć któryś szew.

Pomogła Shane'owi wstać. On nadal obserwował Michaela. Wydawało się, że Michael nie jest w stanie odwrócić wzroku od czerwonej plamy na bandażu.

– Chcesz trochę? – spytał Shane. – To chodź i sobie weź. – Był niemal tak samo blady jak Michael, a minę miał spiętą i złą.

Michael jakimś cudem zdołał się uśmiechnąć.

– Bracie, nie lubię twojej grupy krwi.

– No i znów zostałem odrzucony. – Ale to ponure spojrzenie odrobinę złagodniało. – Przepraszam.

– Nie ma sprawy. – Michael na moment zerknął w stronę salonu. – Rozmawiają. Posłuchajcie, pójdę tam i przyprowadzę twoich rodziców, Claire. Chciałbym zebrać razem wszystkich, którzy…

– …oddychają – dokończył Shane.

– Są w niebezpieczeństwie. Wracam za sekundę. – Zawahał się na moment, a potem dodał: – Może uda wam się opatrzyć go, zanim wrócę.

I zniknął za drzwiami, poruszając się nienaturalnie szybko, zupełnie jakby z ulgą wychodził z miejsca, gdzie czuł zapach krwi Shane'a. Claire z trudem przełknęła ślinę i wymieniła spojrzenia z Eve. Sądząc po minie, Eve była tak samo wstrząśnięta jak Claire, ale szybko zajęła się konkretami.

– Dobra. Gdzie zestaw pierwszej pomocy?

– Na górze – powiedziała Claire. – W łazience.

– Nie, jest tu, na dole – sprostował Shane. – Przeniosłem go.

– Tak? Kiedy?

– Kilka dni temu. Stwierdziłem, że lepiej niech leży tam, gdzie łatwo się do niego dostanę, bo zwykle to ja potrzebuj ę opatrunku. Zajrzyjcie pod zlew.

Eve tak zrobiła i wyjęła duże białe metalowe pudełko oznaczone czerwonym krzyżem. Otworzyła je i powyjmowała opatrunki.

– Zdejmuj podkoszulek.

Shane zerknął na Claire i zdjął T – shirt przez głowę, a potem rzucił na stół. Claire zabrała podkoszulek do zlewu, wypłukała go w zimnej wodzie, patrząc, jak krew Shane'a zabarwia ją na lekko różowy odcień. Nie chciała patrzeć na to, co robiła Eve; na widok rany, jaką odniósł Shane, zawsze robiło jej się trochę słabo i niedobrze, bo on walczył, jak zawsze, żeby chronić innych. Ją i Eve.

– Zrobione – oświadczyła Eve. – Lepiej nie próbuj zakrwawić tego ślicznego świeżego opatrunku, bo inaczej dokleję ci metkę z ceną i wystawię na rogu dla następnego chętnego na kąsanie w szyjkę.

– Wredna z ciebie małpa – odparował Shane. – Dzięki. Przesłała mu pocałunek w powietrzu i puściła oczko.

– Jakby większość dziewczyn nie była gotowa się bić o to, która pierwsza będzie cię mogła opatrywać. Jasne.

Claire poczuła niemiły, kompletnie j ą zaskakujący przypływ zazdrości. Eve?! Nie, Eve po prostu przekomarzała się jak zwykle. To nic innego, prawda? Ona nie… nie mogłaby. Na pewno nie.

Claire wyżęła koszulkę tak mocno, że aż dłonie ją rozbolały, a potem ścisnęła ją między dwoma ręcznikami, żeby ją wysuszyć. Podała T – shirt Shane'owi, kiedy Eve zajęła się odkładaniem niepotrzebnych opatrunków do pudełka, i pomogła mu go włożyć. Musnęła przy tym palcami jego skórę, ale, szczerze mówiąc, niespecjalnie starała się powstrzymać. A może nawet zrobiła to nieco wolniej, niż powinna.

– Bardzo przyjemnie – powiedział jej Shane bardzo cicho na ucho. – Wszystko dobrze?

Claire pokiwała głową. Ujął ją delikatnie pod brodę i przyjrzał jej się uważnie.

– Tak. Wszystko dobrze. – Ustami musnął jej wargi i spojrzał w stronę drzwi do salonu.

Rodzice mieli twarze… puste. Marszczyli brwi, jakby pozapominali o czymś ważnym. Kiedy matka spojrzała na nią, Claire zmusiła się do uśmiechu.

– Czy my czasem nie mieliśmy czegoś zjeść? – zapytała jej matka. – Robi się już bardzo późno, prawda? Ty chyba zamierzałaś gotować czy…

– Nie – powiedział Michael. – Zjemy na mieście. – Złapał kluczyki do samochodu z haczyka wiszącego koło drzwi. – Wszyscy razem…