Gateway — brama do gwiazd

Rozdział 26

Na Gateway podczas mojej nieobecności zaszło sporo zmian. Podniesiono na przykład taksę dzienną. W ten sposób Korporacja pragnęła pozbyć się paru darmozjadów, takich jak Shicky i ja. Nie była to pocieszająca wiadomość, znaczyła, że opłacony wcześniej podatek nie starczy, jak planowałem, na dwa lub trzy tygodnie ale tylko na dziesięć dni. Sprowadzono też grupę mądrali z Ziemi: astronomów, ksenotechników, matematyków. Przybył nawet stary profesor Hegramet, nieco poturbowany przez przeciążenie, mimo to jednak raźno skakał po tunelach Gateway.

Nie zmieniła się jedynie Komisja Oceniająca, przed którą właśnie siedziałem wiercąc się niespokojnie jak na szpilkach, podczas gdy moja dobra przyjaciółka Emma wyjaśniała mi jaki ze mnie idiota. Właściwie mówił tylko pan Xien, Emma zajmowała się jedynie tłumaczeniem. Ale robiła to z upodobaniem.

— Ostrzegałam cię, że coś spieprzysz. Powinieneś był mnie posłuchać. Po co zmieniłeś ustawienie kursu?

— Mówiłem już. Kiedy zorientowałem się, że jestem na Gateway-2, nie mogłem znieść tej myśli. Chciałem dotrzeć gdzieś indziej.

— To było wyjątkowo głupie z twojej strony. Spojrzałem na Xiena. Uwiesiwszy się za zwinięty kołnierzyk na ścianie uśmiechał się łaskawie.

— Róbcie, co chcecie — powiedziałem — ale dajcie mi już święty spokój.

— Robię to, na co mam ochotę — rzekła Emma z uśmiechem — ponieważ to właśnie muszę robić. Należy to do moich obowiązków. Wiedziałeś, że przepisy nie pozwalają na zmianę kursu.

— Jakie znowu przepisy? Chodziło przecież o mój własny tyłek.

— Przepisy, które mówią, że nie wolno ci zniszczyć statku — wyjaśniła. Nie odpowiedziałem. Wyszczebiotała więc parę przetłumaczonych zdań Xienowi. Ten wysłuchał z uwagą, wydął wargi i wygłosił po swojemu dwa zgrabne ustępy, w których wyraźnie słychać było interpunkcję.

— Pan Xien mówi — tłumaczyła Emma — że jesteś bardzo nieodpowiedzialną osobą. Zniszczyłeś niezastąpioną część wyposażenia, które nie było twoją własnością, należało bowiem do całej ludzkości. — Wyćwierkał kilka dalszych zdań, które przetłumaczyła. — Dopóki nie będziemy mieli bliższych informacji o uszkodzonym przez ciebie statku, nie możemy ustalić zakresu twojej odpowiedzialności. Pan Ituno postara się przy pierwszej sposobności dostarczyć wyniki pełnego przeglądu pojazdu. W czasie, kiedy przekazywałeś swój ostatni raport, dwóch naszych ksenotechników udawało się na Afrodytę. Pewnie są już na Gateway-2 i spodziewamy się, że ich ustalenia dostarczy tu najbliższy pilot zewnętrzny. Wtedy wezwiemy cię ponownie.

Przerwała spoglądając na mnie, a ja spojrzenie jej odebrałem jako koniec przesłuchania. — Dziękuję — powiedziałem i skierowałem się w stronę drzwi. Pozwoliła mi przejść przez cały pokój, nim rzekła:

— Jeszcze jedno, Broadhead. Raport pana Ituno wspomina, że na Gateway-2 pracowałeś przy załadunku i testowaniu skafandrów. Upoważnia on nas także do wypłacenia ci sumy w wysokości — chwileczkę — dwóch i pół tysiąca dolarów. Zaś pilot zewnętrzny, Hester Bergowiz — kontynuowała — poleciła odliczyć na twoją korzyść jeden procent z jej premii za pomoc w drodze powrotnej. Pieniądze te zostały przekazane na twoje konto.

— Nie zawierałem z nią żadnego kontraktu — rzekłem zdziwiony.

— Owszem. Ona jednak uważa, że należy ci się jakaś działka. Niewielka, prawdę mówiąc. Całość — spojrzała na mnie znad kartki papieru — wyniesie 2500 plus 5500, razem — osiem tysięcy dolarów.

Osiem tysięcy dolarów! Poszedłem w stronę zlotni, chwyciłem za linę i zamyśliłem się głęboko. Było tego za mało, by w zasadniczy sposób zmienić moje położenie. Z pewnością i tak by nie wystarczyło na pokrycie kosztów, jakimi obciążą mnie za zniszczenie statku. Żadne pieniądze nie będą tego w stanie spłacić, jeśli przyjdzie im do głowy zażądać ode mnie pełnej równowartości — bo nie ma takiej sumy, która by ją mogła określić.

Z drugiej strony, było to o osiem tysięcy dolarów więcej niż miałem przedtem.

Uczciłem to stawiając sobie drinka w Błękitnym Piekiełku. Popijając zastanawiałem się nad tym, co mam do wyboru. Im więcej jednak o tym myślałem, tym bardziej wybór się zmniejszał.

Uznają mnie winnym, co do tego nie było najmniejszej wątpliwości, a kara, jaką mi wymierzą, wyniesie setki tysięcy dolarów. Może zresztą i dużo więcej, co i tak będzie bez znaczenia, ponieważ nie miałem nic… Trudno martwić się o coś, czego się nie ma.

Jeśli się nad tym zastanowić, moje osiem tysięcy było darem wróżki, który zniknie wraz z poranną rosą. Jak tylko z Gateway-2 dotrze raport ksenotechnika, Komisja zbierze się ponownie i to już będzie koniec.

Nie miałem więc szczególnego powodu, by trząść się nad tymi pieniędzmi. Śmiało mogłem je wydać.

A także większego sensu nie miała myśl o powrocie do sadzenia bluszczu — zakładając nawet, że dostałbym tę pracę, skoro Shicky przestał być już zastępcą kierownika. W chwili, kiedy wydadzą na mnie wyrok, moje konto bankowe przestanie istnieć. Anulowane zostaną również uiszczone wcześniej opłaty dzienne. A mnie samego natychmiast wyrzucą z Gateway.

Gdyby w porcie znajdował się przypadkiem statek lecący na Ziemię, mógłbym wtedy się załapać i prędzej czy później znalazłbym się ponownie w Wyoming, gdzie zacząłbym się znowu starać o pracę w kopalni żywności. Jeśli jednak takiego statku nie będzie, to gorzej. Może bym namówił załogę amerykańskiego krążownika, a może i brazylijskiego — jeśli tylko Francy Hereira mógłby mnie poprzeć — żeby choć trochę przetrzymali mnie na pokładzie, dopóki nie pojawi się jakiś statek. A może i to by się nie udało. Zważywszy na to wszystko, moje szansę przedstawiały się marnie. Najlepsze, co mogłem zrobić, to uprzedzić Korporację w jej działaniu, a wtedy miałem dwie rzeczy do wyboru.

Zabrać się najbliższym statkiem na Ziemię i wrócić do kopalni nie czekając na decyzję Komisji.

Lub wyruszyć jeszcze raz.

Były to dwie rozkoszne możliwości. Jedna znaczyła porzucenie na zawsze wszelkich marzeń o dostatnim życiu… a drugiej panicznie się bałem.

Gateway przypominała ekskluzywny klub, gdzie nigdy nie wiadomo, który z jego członków jest akurat na miejscu. Louise Forehand nie było, jej mąż, Sess, przed kolejną wyprawą cierpliwie trzymał straż oczekując na powrót jej lub pozostałej przy życiu córki. Pomógł mi z powrotem wprowadzić się do mojego pokoju, który czasowo zajmowały trzy Węgierki, zanim szczęśliwie odleciały razem w Trójce. Z przeprowadzką nie było żadnego kłopotu, miałem już tylko rzeczy zakupione w kantynie.

Jedynie Shicky Bakin był wciąż ten sam, niezawodnie przyjacielski i zawsze na miejscu. Zapytałem go, czy przypadkiem nie dotarły do niego jakieś wieści o Klarze. Odrzekł, że nie. — Wyruszaj, Bob — nalegał. — Nie pozostaje ci nic innego.

— Taak — nie miałem ochoty się z nim spierać, miał niewątpliwie rację. Być może mógłbym… — Chciałbym nie być tchórzem — powiedziałem — ale niestety jestem. Nie wiem, jak dam radę jeszcze raz wsiąść na statek. Nie starczy mi odwagi, by przez sto kolejnych dni stawiać czoła lękowi przed śmiercią, która może nastąpić w każdej chwili.

Chrząknął i zeskoczył z szafki, by poklepać mnie po ramieniu. — Nie potrzebujesz jej aż tyle — rzekł odtruwając z powrotem. — Potrzebujesz jej tylko na jeden dzień, by podjąć decyzję i odlecieć. Potem i tak już nie masz wyboru.

— Sądzę, że mógłbym to zrobić — powiedziałem — jeśli teoria Miecznikowa odnośnie kodu barw okazałaby się prawdziwa. Ale część z tych, którzy wyruszyli na podobno „bezpieczne” loty, już nie żyje.

— To tylko kwestia statystyki. Ale prawdą jest, że ilość bezpiecznych wypraw jest teraz większa, podobnie jak i pomyślnych. Oczywiście, różnica jest nieznaczna. Ale zawsze.

— Jednak ci, którzy zginęli, mimo wszystko nie żyją — zauważyłem. — Ale… może jeszcze raz pogadam z Danem.

Shicky spojrzał na mnie zaskoczony. — On poleciał.

— Kiedy?

— Mniej więcej w tym samym czasie, co i ty. Myślałem, że wiesz. Zapomniałem o tym. — Ciekawe jestem, czy znalazł to, czego szukał? Shicky potarł brodę ramieniem utrzymując równowagę za pomocą leniwych uderzeń skrzydeł. Potem zeskoczył z szafki i pofrunął do piezofonu.

— Zobaczymy — powiedział wciskając guziki. Na ekranie pojawiła się tablica z listą wypraw. — Lot 88-173 — odczytał. — Premia 150 tysięcy dolarów. Chyba nie za dużo, co?

— Sądziłem, że szykował się na coś większego.

— A zatem nie udało mu się — powiedział Shicky czytając dalej. — Tu jest napisane, że powrócił wczoraj.

Ponieważ Mieczników w pewnym sensie obiecał podzielić się ze mną swoimi doświadczeniami, rozsądne byłoby z nim porozmawiać, nie miałem jednak ochoty na słuchanie głosu rozsądku. Sprawdziłem, że nic nie znalazł i mógł się pochwalić jedynie niewielką premią. Nie poszedłem więc do niego.

Tak naprawdę to niewiele w ogóle robiłem. Wtoczyłem się po okolicy.

Gateway nie jest najciekawszym miejscem we Wszechświecie, ale mimo to znajdowałem sobie jakieś zajęcia. W każdym razie była lepsza od kopalni żywności. Mijające godziny nieuchronnie przybliżały mnie do chwili, kiedy nadejdzie raport ksenotechnika, starałem się jednak o tym nie myśleć. Piłem drinka za drinkiem w Błękitnym Piekiełku zawierając znajomości z przygodnymi turystami, z ludźmi z krążowników, z tymi, którzy wrócili z wypraw, jak i z nieopierzeńcami przebywającymi na Gateway z przeludnionych planet. Rozglądałem się -jak mi się wydaje — za jakąś nową Klarą. Nikt taki się jednak nie pojawił.

Jeszcze raz przeczytałem listy, które napisałem do niej podczas podróży z Gateway-2, po czym podarłem je. Drogą radiową przesłałem jej natomiast krótkie przeprosiny i zapewnienia o moim uczuciu. Ale nie zastały Klary na Wenus! Zapomniałem już bowiem, jak długo ciągnie się orbita Hohmanna. Stacja lokacyjna bez trudu zidentyfikowała statek, którym opuściła Gateway, był to prawotorowy orbiter stale wchodzący w kontakt z liniowcami kursującymi pomiędzy planetami w płaszczyźnie ekliptyki. Zgodnie z zapisem, jej statek napotkał w umówionym miejscu frachtowiec z Marsa, a następnie luksusowy liniowiec wenusjański ze sztucznym ciążeniem na pokładzie, prawdopodobnie przesiadła się na jeden z nich, nie wiedzieli tylko, na który — a żaden w przeciągu miesiąca czy nawet dłużej nie dotrze do swego miejsca przeznaczenia.

Posłałem więc na oba statki kopie mego radiotelegramu, ale nie otrzymałem żadnej odpowiedzi.

Dziewczyna, z którą zapoznałem się najbliżej, była podoficerem na brazylijskim krążowniku. Przyprowadził ją Francy Hereira.

— Moja kuzynka — powiedział zapoznając nas. — Musisz wiedzieć, Bob — wyjaśnił mi później na osobności — że nie przejawiam rodzinnych uczuć do swych kuzynek. — Wszystkie załogi od czasu do czasu dostają przepustki na Gateway i chociaż, jak już mówiłem, Gateway to nie Waikiki czy Cannes, bez porównania jest lepsza od okrętu wojennego. Susie Hereira była bardzo młoda. Powiedziała, że ma dziewiętnaście lat, musiała mieć co najmniej siedemnaście, by służyć we flocie brazylijskiej, ale nie wyglądała na tyle. Nie mówiła za dobrze po angielsku, język jednak nie był aż tak niezbędny, by razem popijać drinki w Błękitnym Piekiełku, a kiedy znaleźliśmy się w łóżku odkryliśmy, że choć nie porozumiewamy się zbyt często w sensie werbalnym, nasze ciała znakomicie się ze sobą dogadują.

Susie spędzała jednakże na Gateway tylko jeden dzień w tygodniu, pozostawało więc mnóstwo czasu, z którym trzeba było coś zrobić.

Próbowałem wszystkiego: zajęć terapeutycznych, pieszczot grupowych, lekcji miłości i nienawiści. A także wykładów staruszka Hegrameta o Heechach. Czy też pogadanek z astrofizyki ukierunkowanych na zdobycie premii naukowych. Zręcznie rozkładając czas udało mi się wypełnić go w całości, więc decyzję ciągle odkładałem na później.

Nie chciałbym jednak powiedzieć, że miałem jakieś konkretne plany. Przeciwnie, żyłem z dnia na dzień, a każdy z nich był do końca wypełniony.

W czwartki odwiedzali mnie Susie i Francy Hereira, i całą trójką wybieraliśmy się na lunch do Błękitnego Piekiełka. Później Francy odłączał się, podrywał jakąś dziewczynę czy pływał w Wielkim Jeziorze. My zaś z Susie wycofywaliśmy się do mojego pokoju i zapasu trawki, by popływać sobie w ciepłych falach mojego łóżka. Po kolacji też coś się działo. W czwartki wieczorem odbywały się wykłady z astrofizyki: słuchaliśmy o diagramach Hertzsprung-Russella, czerwonych gigantach i karłach, gwiazdach neutronowych lub czarnych dziurach. Profesor był starym tłustym satyrem z jakiegoś niezbyt ważnego uniwersytetu koło Smoleńska, ale mimo wszystkich jego świńskich dowcipów, z tego co opowiadał przebijała poezja i piękno. Mówił o starych gwiazdach, które dały początek całemu życiu rozsiewając w Kosmosie krzemiany i węglany magnezu: z nich powstały nasze planety, a także węglowodory, z których z kolei powstaliśmy my. Opowiadał o gwiazdach neutronowych tworzących wokół siebie dół grawitacyjny, wiedzieliśmy o tym, ponieważ dwa statki wchodząc zbyt blisko w normalną przestrzeń obok jednego z tych supergęstych karłów zginęły zgniecione na miazgę. Mówił o czarnych dziurach, czyli resztkach gwiazd, które dzisiaj poznajemy jedynie po tym, że pochłaniają wszystko, co jest w pobliżu — nawet światło, nie tyle tworzą ów dół grawitacyjny, co otulają się nim jak kocem. Opisywał nam gwiazdy rozrzedzone jak powietrze: ogromne chmury żarzącego się gazu, a także protogwiazdy z Mgławicy Oriona skupiające się teraz w rzadkie kłęby ciepłego gazu, które — być może za milion lat — staną się słońcami. Jego wykłady były bardzo popularne, uczęszczały na nie nawet takie stare wygi jak Shicky i Dane Mieczników. Słuchając profesora czułem, jak cudowny i piękny jest wszechświat — zbyt ogromny i wspaniały, by przerażać. Dopiero później zacząłem zestawiać owe radioaktywne bagna i kłęby rozrzedzonego gazu z moją osobą — kruchym, wylęknionym, wrażliwym na ból stworzeniem, jakim było ciało, które zamieszkiwałem. A gdy myślałem, by wyruszyć do tych odległych olbrzymów… serce kurczyło mi się ze strachu.

Po jednym z tych spotkań pożegnałem się z Susie i Francy, usiadłem w alkowie koło sali wykładowej na wpół ukryty w bluszczu i zapaliłem skręta. Znalazł mnie tam Shicky, który machając skrzydłami zatrzymał się na wprost mnie. — Szukałem ciebie — powiedział i urwał.

Trawka właśnie zaczynała działać. — Całkiem interesujący wykład — rzekłem nieobecny duchem szukając jednocześnie uczucia, którego oczekiwałem od skręta, i niezbyt zainteresowany obecnością Shicky'ego.

— Opuściłeś najciekawszą część — powiedział.

Przyszło mi na myśl, że wyglądał zarówno na przerażonego, jak i pełnego nadziei, coś więc musiało mu chodzić po głowie. Podałem mu skręta, pokręcił jednak głową. — Wydaje mi się — zauważył — że szykuje się coś ciekawego.

— Poważnie?

— No pewnie, że poważnie! Coś, co naprawdę jest warte zachodu. I to wkrótce.

Nie byłem na to przygotowany. Chciałem jeszcze palić, dopóki nie opadnie ze mnie dreszczyk wywołany wykładem, tak by móc potem powrócić do bezmyślnego zabijania czasu. Ostatnie, o czym chciałbym usłyszeć, to jakaś nowa wyprawa, na którą moje sumienie kazałoby mi się zapisać, a mój strach skazałby ją na niepowodzenie.

Shicky uchwycił się półki z bluszczem, wsparł się o nią i spojrzał na mnie zaciekawiony. — Bob, przyjacielu — powiedział — czy pomożesz mi, jeśli znajdę coś dla ciebie?

— Jak mam ci pomóc?

— Weź mnie ze sobą — krzyknął. — Wprawdzie żaden ze mnie pożytek w ładowniku, ale poza tym mogę robić wszystko. A w tym locie nie ma to — jak sądzę — i tak większego znaczenia. Premie są dla wszystkich, nawet dla tych, którzy zostaną na orbicie.

— O czym ty mówisz? — Trawka działała coraz silniej. Poczułem ciepło pod kolanami, a wszystko wokół mnie pokryła zacierająca kontury delikatna mgiełka.

— Mieczników rozmawiał z wykładowcą — powiedział Shicky. — Z tego, co mówił wnoszę, że wie coś o jakiejś nowej wyprawie. Tylko, że oni rozmawiali po rosyjsku i nie za dobrze rozumiałem. Ale to ta misja, na którą czekał.

— Jego ostatnia wyprawa — zauważyłem rozsądnie — nie była zbyt owocna.

— Tym razem to co innego!

— Nie wydaje mi się, że Mieczników dopuściłby mnie do czegoś naprawdę dobrego.

— Oczywiście, że nie, jeżeli go o to nie poprosisz.

— Do diabła — wymamrotałem. — Niech ci będzie. Porozmawiam z nim. Shicky rozpromienił się. — A wtedy weźmiesz mnie ze sobą, co? Wygasiłem wypalonego mniej niż do połowy skręta. Czułem, że muszę pozbierać do kupy resztki myśli.

— Zrobię, co będę mógł — powiedziałem i skierowałem się ku sali wykładowej, właśnie kiedy Mieczników z niej wychodził.

Nie rozmawialiśmy ze sobą od jego powrotu. Wyglądał jak zawsze masywnie, a baczki miał starannie przystrzyżone. — Cześć, Broadhead — rzucił podejrzliwie.

— Słyszałem, że masz w zanadrzu coś dobrego — przystąpiłem od razu do rzeczy. — Czy mogę polecieć z tobą?

— Nie — on także nie marnował słów. Spojrzał na mnie z nieukrywaną niechęcią. Nigdy nie oczekiwałem po nim czegoś innego, ale byłem także całkiem pewien, że częściowo zachowywał się tak, bo słyszał o tym, co zaszło między mną i Klarą.

— Ale lecisz? Co to jest? Jedynka? — nie dawałem za wygraną. Pogładził się po baczkach. — Nie — odpowiedział nieprzychylnie. — Dwie Piątki.

— Dwie Piątki?

Przez moment przyglądał mi się podejrzliwie, a potem prawie się uśmiechnął. Nie lubiłem tego jego uśmiechu, zawsze zastanawiało, co się za nim kryje.

— No dobra — rzekł. — Jeśli o mnie chodzi, to możesz sobie lecieć, i tak nie ja podejmuję decyzję. Musisz poprosić Emmę. Jutro rano robi odprawę, może ci pozwoli. To wyprawa naukowa z premią minimum miliona dolarów. A poza tym ma coś wspólnego z tobą.

— Ze mną? — Było to coś nieoczekiwanego. — W jaki sposób?

— Zapytaj się Emmy — powiedział wymijając mnie.

W pokoju odprawowym zebrało się kilkudziesięciu poszukiwaczy, z których większość znałem: Sess Forehand, Mieczników i kilkoro innych, z jednymi popijałem, z innymi chodziłem do łóżka. Emmy jeszcze nie było, udało mi się jednak ją dopaść, kiedy wchodziła.

— Chciałbym załapać się na ten lot — powiedziałem. Wydawała się zaskoczona. — Naprawdę? Myślałam, że… — przerwała nie kończąc.

— Mam takie same prawo jak Mieczników! — krzyknąłem.

— Nie masz jednak, do cholery, tak dobrej opinii, jak on. — Przyjrzała mi się uważnie. — Powiem ci coś, Broadhead — ciągnęła dalej. — To jest specjalna wyprawa i częściowo jesteś za nią odpowiedzialny. Błąd, który popełniłeś, naprowadził nas na interesujący ślad. Oczywiście, nie mam na myśli zniszczenia statku; to była głupota z twojej strony i jeśli istnieje jakaś sprawiedliwość w tym wszechświecie, zapłacisz za to. Czasami jednak ślepy traf podsuwa najlepsze pomysły.

— Dotarł do ciebie raport z Gateway-2 — spróbowałem zgadnąć. Pokręciła głową. — Jeszcze nie. Ale to nieważne. Tak jak to się zwykle robi, program twojego lotu wrzuciliśmy do komputera i otrzymaliśmy interesujący wynik. Ten kurs, który zawiódł cię na Gateway-2… — A, cholera — przerwała. — Wejdź do środka. Możesz przecież sobie posiedzieć podczas odprawy. Wtedy wszystko zrozumiesz, no a potem zobaczymy.

Wzięła mnie pod ramię i popchnęła do sali, w której kiedyś odbywały się moje zajęcia. Kiedy to było? Jakby milion lat temu. Usiadłem między Sessem i Shickym i czekałem na to, co miała nam do powiedzenia.

— Większość z was — zaczęła — została tu zaproszona, poza nielicznymi wyjątkami. Jednym z nich jest nasz znakomity kolega, Robinette Broadhead. Udało mu się — jak wszyscy wiemy — zniszczyć statek w pobliżu Gateway-2. Zgodnie z prawem powinniśmy pociągnąć go do odpowiedzialności. Okazało się jednak, że zdążył przedtem odkryć przez przypadek kilka interesujących faktów. Kolory jego kursu różniły się od znanego nam układu dla lotu na Gateway-2 i kiedy komputer porównał je, otrzymaliśmy całkiem nową koncepcję selekcji kursów. Wygląda na to, że tylko pięć ustawień odnosi się do celu wyprawy, te, które zwykle prowadzą na Dwójkę i które wybrał Broadhead. Co oznaczają inne ustawienia, jeszcze nie wiemy. Ale mamy zamiar to wyjaśnić.

Odchyliła się do tyłu i założyła ręce. — To wyprawa wielozadaniowa — powiedziała. — Coś zupełnie nowego. Na początek mamy zamiar wysłać dwa statki w tym samym kierunku.

Sess Forehand podniósł rękę. — Ale po co?

— Chociażby po to, by sprawdzić, czy rzeczywiście dotrą do tego samego miejsca przeznaczenia. Chcemy w nieznaczny sposób zmienić ustawienie, które — jak się nam wydaje — nie są istotne dla zasadniczego celu wyprawy. Planujemy też, że statki wystartują w odstępie trzydziestu sekund. O ile mamy słuszność, po dotarciu na miejscu oba znajdą się od siebie w odległości równej drodze, jaką pokonuje Gateway w ciągu pół minuty.

Forehand zmarszczył czoło. — Względem czego?

— Słuszne pytanie — zauważyła Emma. — Sądzimy, że względem Słońca. Ruchu gwiezdnego względem galaktyki nie musimy chyba brać pod uwagę. Przynajmniej zakładając, że cel wyprawy znajdzie się gdzieś wewnątrz galaktyki i nie aż tak daleko, by ruch galaktyczny posiadał zasadniczo inny wektor. To znaczy, jeślibyście pojawili się po przeciwnej stronie, prędkość wyniosłaby wtedy siedemdziesiąt kilometrów na sekundę względem środka galaktyki. Nie o to jednak chodzi. Spodziewamy się jedynie stosunkowo niewielkiej różnicy w prędkości i kierunku oraz… w każdym bądź razie, wasze statki powinny wyjść z nadświetlnej w odległości od dwóch do dwustu kilometrów od siebie.

Oczywiście — kontynuowała uśmiechając się wesoło — to tylko teoria. Niewykluczone, iż ruchy względne nie mają żadnego znaczenia. W tym przypadku grozi wam jedynie zderzenie. Jesteśmy jednak prawie pewni, że wystąpi przesunięcie, choćby niewielkie. Od kolizji ratuje was już piętnaście metrów, czyli długość Piątki.

— A ile to jest — „prawie pewność” — zapytała jedna z dziewcząt.

— Hm — zastanowiła się Emma. — W granicach rozsądku. Skąd możemy wiedzieć, dopóki tego nie sprawdzimy?

— Wygląda to niebezpiecznie — stwierdził Sess. Nie wydawał się jednak tym przestraszony. Wyraził jedynie swą opinię. Tu różniliśmy się między sobą, ja starałem się zagłuszyć swój strach próbując się skoncentrować jedynie na technicznej stronie wyprawy.

Emma wyglądała na zaskoczoną. — To ci się wydaje niebezpieczne? O prawdziwym niebezpieczeństwie jeszcze będzie mowa. Kursu tego nie przyjmują żadne Jedynki, większość Trójek, a nawet niektóre Piątki.

— Dlaczego? — zapytał ktoś.

— Właśnie to macie odkryć — wyjaśniła cierpliwie. — Ten lot komputer wybrał jako najlepszy do wypróbowania korelacji między ustawieniami kursów. Lecicie opancerzonymi Piątkami, z których obie zaprogramować można na ten sam cel. A więc według Heechów macie niezłe szansę.

— Heechowie żyli dawno temu — zaoponowałem.

— Oczywiście. Nigdy nie mówiłam inaczej. Jest to niebezpieczna wyprawa, przynajmniej do pewnego stopnia. Dlatego płacimy milion.

Przerwała przyglądając się nam z powagą. — Co przez to rozumiesz? — zaryzykował ktoś.

— Premię w wysokości miliona dolarów, którą każdy z was otrzyma po powrocie — powiedziała. — Przeznaczono na ten cel dziesięć milionów z funduszu Korporacji. Dzielone równo. Oczywiście są duże szansę, że będzie tego jeszcze więcej. Jeśli znajdziecie coś wartościowego, płacimy normalnie. Ponadto według komputera macie niezłe szansę.

— Dlaczego to jest warte dziesięć milionów? — zapytałem.

— Nie ja podejmuję decyzje — odpowiedziała cierpliwie. A potem spojrzała na mnie już jak na konkretną osobę, a nie bezimiennego członka grupy i dodała: — Nawiasem mówiąc, Broadhead, anulujemy koszt zniszczonego przez ciebie statku. Tak więc to co zarobisz, będzie twoje. Milion dolarów! To okrągła sumka. Możesz wrócić do domu, założyć jakiś interes i spokojnie z niego żyć.

Spojrzeliśmy po sobie. Emma siedziała uśmiechając się łagodnie i czekając. Nie wiem, o czym myśleli inni. Ja pamiętałem jedynie Gateway-2 i pierwszą podróż, kiedy to z oczyma wlepionymi w instrumenty wypatrywałem czegoś, czego nie było. Przypuszczam, że pozostali wspominali jakieś własne niepowodzenia.

— Start — powiedziała w końcu — nastąpi pojutrze. Chętni niech zgłoszą się do mego biura.

Zgodzili się na mnie. Shicky'ego natomiast odrzucili. Ale nie było to takie proste, takie sprawy nigdy nie są proste. To ja przyczyniłem się do tego, że Shicky miał nie polecieć. Pierwszą załogę zebrano bardzo szybko: Sess Forehand, dwie dziewczyny z Sierra Leone i jakaś para z Francji — wszyscy odpowiednio sprawdzeni, mówiący po angielsku i po kilku wyprawach. Na drugą Mieczników zgłosił się jako kapitan — również od razu. Zaczął kompletować załogę od pary pedałów — Danny A. i Danny R. Potem, choć niechętnie, zgodził się na mnie. Zostało więc jedno wolne miejsce.

— Możemy zabrać twojego przyjaciela Bakina — powiedziała Emma. — Chyba, że wolisz kogoś innego?

— A kogo?

— Mamy podanie — wyjaśniła — od podoficera na brazylijskim krążowniku, Susan Hereiry. Przyznano jej urlop na tę wyprawę.

— Susie! Nie wiedziałem, że się zgłosiła.

Emma z zadumą spojrzała na kartę perforacyjną. — Ma wysokie kwalifikacje — zauważyła. — A także wszystkie części ciała. Chodzi mi — dodała słodkim głosem — oczywiście o jej nogi, choć rozumiem, że ciebie interesują również i inne jej organy. A może chciałbyś wyruszyć na tę wyprawę w roli pedała?

Poczułem wzbierający we mnie ślepy gniew. Nie jestem zbyt ortodoksyjny w sprawach seksu i nie przerażała mnie myśl o fizycznym kontakcie z mężczyzną. Ale — z Danen'em Miecznikowem? Czy też z jednym z jego kochanków?

— Hereira może być tutaj jutro — stwierdziła Emma. — Krążownik brazylijski zacumuje tuż po dotarciu orbitera.

— Dlaczego mnie o to pytacie, do cholery! — warknąłem. — Mieczników jest szefem.

— Woli tę decyzję zostawić tobie. Wybieraj więc.

— Wszystko mi jedno! — wrzasnąłem i wyszedłem z pokoju. Nie ma jednak czegoś takiego jak uchylanie się od decyzji. Gdybym nic nie zrobił, samo w sobie zadecydowałoby to o wycofaniu Shicky'ego z załogi. Gdybym starał się o niego, wzięliby go na pewno, bez tego ich wybór padł oczywiście na Susie.

Przez następny dzień unikałem Shicky'ego. W Błękitnym Piekiełku poderwałem jakąś nowicjuszkę, prosto po kursie, i spędziłem u niej noc. Nawet nie wróciłem do siebie, żeby się przebrać. Pozbyłem się wszystkiego i sprawiłem sobie nowy ekwipunek. Doskonale orientowałem się, gdzie Shicky może mnie szukać — w Piekiełku, w Parku, w Muzeum, trzymałem się więc z dala od tych miejsc. Do późnego wieczoru wtoczyłem się bez celu pośród wyludnionych tuneli nie napotykając na nikogo.

Później wziąłem się na odwagę i poszedłem na nasze pożegnalne przyjęcie. Będzie tam prawdopodobnie i Shicky, ale też i mnóstwo innych ludzi.

Rzeczywiście był. Tak jak Louise Forehand, która stanowiła centrum zainteresowania. A ja nie wiedziałem nawet, że wróciła. Zobaczywszy mnie skinęła.

— Zarobiłam kupę forsy. Napij się. Bob, ja stawiam.

Pozwoliłem, by ktoś włożył mi kieliszek w rękę i skręta w drugą, i zanim się zaciągnąłem, udało mi się spytać, co takiego znalazła.

— Broń! Wspaniałą broń Heechów. Setki sztuk. Sess mówi, że będzie za to przynajmniej pięć milionów. Plus procenty… jeżeli oczywiście komuś uda się ją skopiować.

Wypuściłem dym i resztki smaku zabiłem łykiem „Białej Błyskawicy”. — Co to za broń?

— Przypomina koparki tunelowe, ale jest przenośna. Może przebić każdą powłokę. Podczas lądowania zginęła Sara alla Fanta — jedno z tych urządzeń przedziurawiło jej skafander. Działką Sary podzielę się więc z Timem, będzie więc tego dwa i pół miliona na głowę.

— Moje gratulacje — powiedziałem. — Wprawdzie wydaje mi się, że nowe sposoby zabijania są chyba ostatnią rzeczą, jaką ludzkość potrzebuje, tym niemniej jednak — gratuluję. — Osiągnąłem postawę moralnej wyższości, której właśnie potrzebowałem. Za mną, zawieszony w powietrzu, znajdował się Shicky i przypatrywał mi się.

— Chcesz pociągnąć? — zaproponowałem skręta. Pokręcił głową.

— Shicky — powiedziałem — to nie ode mnie zależało. Mówiłem im, to znaczy… nie mówiłem im, żeby ciebie nie wzięli.

— A czy mówiłeś, żeby wzięli?

— To nie ode mnie zależało — powtórzyłem. — Posłuchaj — zauważyłem nagle wyjście z tej całej sytuacji. — Ponieważ Louise się udało, Sess prawdopodobnie nie poleci. Możesz przecież wejść na jego miejsce.

Cofnął się patrząc na mnie bacznie, zmienił się tylko wyraz jego twarzy. — To ty nic nie wiesz? — zapytał. — Sess rzeczywiście odwołał swój udział, ale jego miejsce jest już zajęte.

— Przez kogo?

— Przez kogoś, kto właśnie stoi za tobą — powiedział. Odwróciłem się, a ona stała za mną trzymając kieliszek w dłoni i przyglądając mi się z wyrazem twarzy, którego nie mogłem odczytać.

— Cześć, Bob! — powiedziała Klara.

Do przyjęcia przygotowałem się odpowiednio wcześniej wypiwszy dostateczną ilość drinków w kantynie, byłem już w dziewięćdziesięciu procentach pijany, a w dziesięciu skuty. Jednak kiedy patrzyłem na nią, wszystko wyparowało ze mnie natychmiast. Postawiłem kieliszek, dałem komuś skręta, wziąłem Klarę za rękę i wyprowadziłem z pokoju.

— Czy dostałaś moje listy? — zapytałem.

Wyglądała na zaskoczoną. — Listy? — potrząsnęła głową. — Pewnie je wysłałeś na Wenus. Nie dotarłam tam. Po drodze spotkałam statek kursujący po ekliptyce i zmieniłam plany. Wróciłam na orbiterze.

— Och, Klaro!

— Och, Bob! — przedrzeźniała mnie uśmiechając się szeroko. Jej uśmiech nie był jednak aż tak miłym obrazem, ponieważ widać było, że brak jej jednego zęba, tego, który wybiłem. — Cóż więc mamy sobie do powiedzenia?

Objąłem ją — … Że cię kocham, że jest mi strasznie przykro, a także że chciałbym ci to jakoś wynagrodzić. Pragnę żebyśmy się pobrali, mieszkali razem, mieli dzieci…

— O Jezu, Bob! — westchnęła odpychając mnie, dość zresztą delikatnie. — Jak już zaczniesz mówić, to usta ci się nie zamykają. Wstrzymaj się z tym na moment. Nie ucieknę.

— Nie widzieliśmy się tyle czasu!

— Nie gadaj głupstw — zaśmiała się. — Nie jest to najlepszy dzień dla Strzelców na podejmowanie decyzji, zwłaszcza w sprawach miłości. Pogadamy o tym kiedy indziej.

— Znowu te brednie! Nie wierzę w to zupełnie!

— Ale ja wierzę.

— Poczekaj. — Nagle spłynęło na mnie olśnienie. — Na pewno uda mi się zamienić z kimś z pierwszego statku. A może Susie zamieniłaby się z tobą?

— Nie sądzę, żeby miała na to ochotę — pokręciła głową nie przestając się uśmiechać. — A poza tym są i tak wystarczająco niezadowoleni, że zastąpiłam Sessa. Nigdy nie zgodzą się na kolejną podmianę w ostatniej chwili.

— Nic mnie to nie obchodzi!

— Bob — powiedziała — nie popędzaj mnie. Dużo o nas myślałam. Sądzę, że między nami jest coś, nad czym warto popracować. Nie wszystko jednak jest już dla mnie jasne. Nie chciałabym tego poganiać.

— Ależ Klaro…

— Zostawmy to tak, jak jest. Polecę pierwszym statkiem, ty drugim. Kiedy dotrzemy tam, dokąd mamy dolecieć, będziemy mogli pogadać. Może nawet uda nam się razem wrócić. A tymczasem oboje zastanówmy się, czego tak naprawdę chcemy.

— Ależ, Klaro… — były to jedyne słowa, które przychodziły mi na myśl, i jakie w kółko powtarzałem.

Pocałowała mnie i odepchnęła. — Bob — powiedziała — nie śpiesz się tak. Mamy przed sobą mnóstwo czasu.