Dziewiąty Klucz

13

Nic nie jadł. Zaprosił mnie na kolację, ale w ogóle nie jadł. Tad jadł. Jadł mnóstwo.

Cóż, chłopcy dużo jedzą. Weźmy pory posiłków u Ackermanów. To coś, jak z powieści Jacka Londona. Tylko zamiast Białego Kła i innych psów mamy Śpiącego, Przyćmionego, a nawet Profesora, opychających się tak, jakby za każdym razem to był ostatni posiłek w ich życiu.

Tad przynajmniej miał dobre maniery. Odsunął mi krzesło, kiedy siadałam. Używał serwetki, zamiast po prostu wycierać ręce w spodnie, co uwielbia Przyćmiony. I zawsze czekał, aż zostanę obsłużona, więc jedzenia starczało i dla mnie.

Szczególnie, że jego ojciec nie wziął niczego do ust.

Siedział jednak z nami. Siedział przy stole z kieliszkiem czerwonego wina – w każdym razie czegoś, co wyglądało na wino – i uśmiechał się do mnie promiennie, kiedy wnoszono kolejne dania. Dobrze przeczytaliście: kolejne dania. Nigdy nie jadłam kolacji, przy której tyle razy zmieniano talerze. To znaczy, Andy jest dobrym kucharzem i w ogóle, ale zwykle podaje wszystko od razu – no, wiecie, przystawki, sałatkę, bułki, wszystko jednocześnie.

W domu Rudego Beaumonta natomiast wszystko podawano po kolei. Przy stole usługiwali dwaj kelnerzy, tak więc nasze talerze, Tada i mój, stawiano jednocześnie i nikt nie musiał czekać nad stygnącym daniem, aż reszta zostanie obsłużona.

Pierwsze danie okazało się rosołem z kawałkami homara. Był Zupełnie niezły. Potem pojawiła się zapiekanka z owoców morza w pikantnym zielonym sosie. Potem jagnięcina z ziemniakami, purée z czosnkiem, następnie sałatka, kupa zielska w balsamicznym occie, i wreszcie taca z rozmaitymi rodzajami pachnących serów.

A pan Beaumont nie tknął niczego. Oznajmił, że jest na specjalnej diecie i jadł już kolację.

Mimo że nie wierzę w wampiry, zastanawiałam się, z czego składa się ta jego dieta i czy pani Fiske i zaginieni obrońcy środowiska nie stanowią jej części.

Wiem. Wiem. Ale nie mogłam się powstrzymać. Czułam się niezręcznie, patrząc, jak siedzi, popijając wino i uśmiechając się, kiedy Tad opowiadał o koszykówce. Z tego, co zrozumiałam – a trudno było mi się skupić, ponieważ przez cały czas myślałam o tym, dlaczego ojciec D nie dał mi butelki święconej wody, kiedy stwierdził, że być może mamy do czynienia z wampirem – Tad był gwiazdą sportu w Robercie Louisie Stevensonie.

Kiedy tak słuchałam o jego sportowych wyczynach, uświadomiłam sobie z zamierającym sercem, że nie tylko wywodzi się on, prawdopodobnie, z rodu wampirów, ale także, że z wyjątkiem całowania się nie mamy żadnych wspólnych zainteresowań. To znaczy, ja nie mam nie wiadomo ile czasu na rozwijanie moich zainteresowań, muszę w końcu odrabiać lekcje i zajmować się mediacją, ale gdybym miała, z pewnością nie poświęcałabym go na bieganie za piłką po boisku.

Może jednak całowanie się wystarczy? Może liczy się tylko całowanie? Może jest ważniejsze niż wampiry i koszykówka.

Ponieważ, kiedy wstaliśmy od stołu, żeby przejść do salonu. gdzie zgodnie z zapowiedzią miano podać deser, Tad wziął mnie za rękę – nadal, nawiasem mówiąc, pokrytą w pewnym stopniu wysypką, ale on wyraźnie o to nie dbał; ostatecznie na karku miał to samo – i lekko ją ścisnął.

Nabrałam nagle przekonania, że chyba przesadziłam, prosząc Jesse'a, aby skłonił ojca Dominika do wezwania policji. gdybym nie wróciła do domu przed północą. To jest, owszem, są ludzie, którzy podejrzewają, ze Rudy Beaumont jest wampirem, a swój majątek zgromadził być może w niezbyt uczciwy sposób.

Ale to wcale nie czyni z niego potwora. I nie ma żadnego dowodu, że naprawdę pozabijał tych wszystkich ludzi. A co z duchem kobiety, która pojawia się w moim pokoju? Jest przekonana, że Rudy jej nie zabił. Zadała sobie wiele trudu, żeby przekazać mi tę informację. Może pan Beaumont nie jest wcale taki zły?

– Myślałem, że jesteś na mnie zła – szepnął Tad, kiedy ruszyliśmy za Yoshim, który niósł tacę z kawą i ziołową herbatą dla mnie, do salonu.

– Dlaczego miałabym się złościć? – zapytałam, zdziwiona.

– No, wczoraj wieczorem – szepnął – kiedy cię całowałem…

Przypomniałam sobie nagłe, jak zobaczyłam Jesse'a siedzącego z tyłu i jak to mną wstrząsnęło. Czerwieniąc się i nie patrząc Tadowi w oczy, powiedziałam:

– Och, tak. To tylko… wydawało mi się… że zobaczyłam pająka.

– Pająka? – Tad posadził mnie obok siebie na czarnej skórzanej kanapie. Przed kanapą stał stolik, który wyglądał, jakby był zrobiony z pleksi. – W moim samochodzie?

– Jestem przewrażliwiona na punkcie pająków.

– Och… – Tad spojrzał na mnie łagodnymi brązowymi oczami. – Sądziłem, że może pomyślałaś, że byłem… cóż, zbyt obcesowy. To znaczy, całując cię.

– Och, nie – powiedziałam ze śmiechem, który, miałam nadzieję, brzmiał jak śmiech osoby światowej, przyzwyczajonej do tego, że mężczyźni całują ją na okrągło.

– To dobrze. Tad objął mnie i zaczął do siebie przyciągać… Akurat wtedy wszedł jego tata.

– Zaraz, o czym to mówiliśmy? A, tak, Susannah, miałaś nam opowiedzieć, w jaki sposób twoja klasa próbuje zebrać pieniądze na odrestaurowanie pomnika ojca Serry, który padł ofiarą chuligańskiego wybryku w zeszłym tygodniu… Szybko odsunęliśmy się od siebie z Tadem.

– Eee… tak… – I rozpoczęłam długą nużącą historię, w której znaczącą rolę odgrywała sprzedaż ciasta. Tad w tym czasie wziął filiżankę z kawą, dodał cukier i śmietankę, po czym upił łyk.

– A potem – ciągnęłam, absolutnie pewna, że cała sprawa to kompletne nieporozumienie, to jest, ta sprawa z ojcem Tada, stwierdziliśmy, że jest taniej zamówić nowy posąg niż odnawiać stary, ale wtedy nie byłoby to autentyczne dzieło… zapomniałam, jak się ten rzeźbiarz nazywa. No, więc jeszcze się zastanawiamy. Jeśli naprawimy stary, w miejscu gdzie zostanie przymocowana głowa, zostanie widoczny ślad, ale moglibyśmy go ukryć, podnosząc kołnierz sutanny ojca Serry. No więc na razie trwają spory na ten temat, czy sutanny z wysokim kołnierzykiem rzeczywiście były kiedyś w modzie…

W tym momencie mojej opowieści Tad nagle pochylił się i upadł twarzą na moje kolana.

Zamrugałam nerwowo. Czy naprawdę jestem taka nudna? Mój Boże, nic dziwnego, że nikt nie chciał się ze mną umawiać.

Nagle uświadomiłam sobie, że Tad nie śpi. Stracił przytomność.

Spojrzałam na pana Beaumonta, który ze skórzanej sofy naprzeciwko patrzył ze smutkiem na syna.

– O, mój Boże – jęknęłam. Pan Beaumont westchnął.

– Szybko działa, nieprawdaż?

– Boże, otruć własne dziecko, jak pan mógł! – wykrzyknęłam przerażona.

– Nie został otruty – odparł pan Beaumont, niezwykle zdumiony. – Myślisz, że zrobiłbym coś podobnego własnemu synowi? Jest tylko pod wpływem narkotyku. Za parę godzin obudzi się i niczego nie będzie pamiętał. Będzie się za to czuł wypoczęty.

Starałam się odsunąć Tada. Chłopak nie był olbrzymem, ale leżał jak kłoda, więc nie było mi łatwo zsunąć go z kolan.

– Niech pan posłucha – zwróciłam się do pana Beaumonta, usiłując wydostać się spod jego syna – lepiej, żeby pan niczego nie próbował.

Jedną ręką odepchnęłam Tada, drugą po kryjomu otworzyłam torbę. Nie spuszczałam jej z oka, odkąd weszłam do tego domu, mimo że Yoshi próbował ją zabrać i odwiesić razem z płaszczem. Kilka psiknięć gazu pieprzowego świetnie posłuży panu Beaumontowi w razie, gdyby posunął się do napaści fizycznej.

– Mówię poważnie – zapewniłam, wsuwając dłoń do torby i usiłując znaleźć pojemniczek z gazem. – To byłby bardzo zły pomysł, gdyby próbował pan zrobić mi coś złego, panie Beaumont. Nie jestem osobą, za którą mnie pan uważa.

Pan Beaumont posmutniał jeszcze bardziej.

– Ani ja – westchnął.

Znalazłam spray i jedną ręką zdjęłam plastikowy kapturek.

– Myśli pan, że jestem głupią dziewczyną, którą pański syn przywiózł do domu na kolację. Ale tak nie jest.

– Oczywiście, że nie. Dlatego tak mi zależało na rozmowie z tobą. Rozmawiasz z umarłymi, a ja…

Popatrzyłam na niego podejrzliwie.

– A pan co?

– Cóż… – Wydawał się zmieszany. – Dzięki mnie trafiają na tamten świat.

O co chodziło tej stukniętej kobiecie w moim pokoju, kiedy upierała się, że nie próbował jej zabić? Oczywiście, że próbował! Tak samo, jak zabił panią Fiske!

Tak, jak zamierzał zabić mnie.

– Proszę nie myśleć, że nie doceniam pańskiego poczucia humoru, panie Beaumont – zaczęłam. – Doceniam, jak najbardziej. Uważam, że jest pan bardzo zabawnym facetem, więc mam nadzieję, że nie potraktuje pan tego zbyt osobiście…

Psiknęłam mu sprayem prosto w twarz.

W każdym razie, taki miałam zamiar. Ustawiłam pojemnik główką w jego stronę i nacisnęłam. Rozległo się jedynie ciche psyknięcie.

Żadnego gazu. Ani odrobinki.

Przypomniałam sobie, że niedawno, kiedy byłam na plaży, buteleczka pianki od Paula Mitchella zaczęła przeciekać w mojej torbie. Pianka, pomieszana z piaskiem, oblepiła wszystko, co było w środku. Ponadto, wydaje się, zakorkowała wylot pojemniczka z gazem.

– Och… – Pan Beaumont wydawał się bardzo rozczarowany moim zachowaniem. – Gaz? Czy to ładnie, Susannah?

Wiedziałam, co muszę zrobić. Odrzuciłam bezużyteczny pojemnik i skoczyłam do przodu…

Za późno. Poruszył się – tak szybko, że nie zdołałam zareagować – i złapał mnie mocno za nadgarstek.

– Lepiej niech mnie pan puści – poradziłam. – Poważnie. Pożałuje pan…

Nie zwrócił uwagi na moje słowa i odezwał się bez śladu wrogości, jakbym właśnie przed chwilą nie próbowała porazić jego błon śluzowych.

– Przepraszam, jeśli zachowałem się nonszalancko, ale mówię prawdę. Na nieszczęście, popełniłem poważne błędy w ocenie pewnych rzeczy i w związku z tym wiele osób straciło życie z mojej ręki… Jest konieczne, abyś pomogła mi porozumieć się z nimi i zapewnić je, że bardzo, bardzo żałuję swoich czynów. Zamrugałam gwałtownie.

– Dobra. Dość tego. Spadam stąd.

Jednak, chociaż wyrywałam się ze wszystkich sił, nie mogłam się uwolnić z jego przypominającego imadło uścisku. Facet był zaskakująco silny jak na czyjegoś ojca.

– Wiem, że wydaję ci się kimś strasznym – ciągnął. – Nawet potworem. Ale nie jestem. Naprawdę nie jestem.

– Niech pan to powie pani Fiske – mruknęłam, szarpiąc się z nim.

Pan Beaumont jakby mnie nie słyszał.

– Nie możesz sobie wyobrazić, jak to jest. Ile godzin spędzam, dręcząc się tym, co zrobiłem…

Wolną ręką zaczęłam grzebać w torbie.

– Cóż, dobrym sposobem na poczucie winy jest przyznanie się do popełnionych czynów. – Moje palce zacisnęły się na rulonie drobniaków. Nie. To na nic. Trzymał mnie za tę rękę, która miała większą siłę uderzenia. – Może pozwoli mi pan wezwać policję i wszystko im opowie. Co pan na to?

– Nie – odparł pan Beaumont uroczystym tonem. – To nie byłoby dobre. Wątpię, żeby policja uszanowała moje nieco… hm… szczególne potrzeby…

A potem pan Beaumont zrobił coś zupełnie nieoczekiwanego. Uśmiechnął się do mnie. Nieśmiało, ale jednak.

Uśmiechał się do mnie już przedtem, ale zawsze byłam w drugim końcu pokoju, albo przynajmniej po drugiej stronie stołu. Teraz stałam tuż obok, na wprost jego twarzy.

Kiedy się uśmiechnął, miałam okazję zobaczyć coś, czego nie spodziewałam się zobaczyć nigdy w życiu.

Najbardziej spiczaste siekacze, jakie można sobie wyobrazić.

W porządku, przyznaję, straciłam nad sobą panowanie. Mogę walczyć z duchami, ale to nie znaczy, że jestem przygotowana na spotkanie z prawdziwym wampirem. Duchy, jak wiem z własnego doświadczenia, istnieją naprawdę.

Ale wampiry? Wampiry to dzieło mrocznej wyobraźni, mityczne stworzenia, jak yeti czy potwór z Loch Ness. No, dajcie spokój.

Jednak tutaj, przede mną, uśmiechając się tym okropnym uśmiechem grzecznego chłopca, stał autentyczny żywy wampir we własnej osobie.

Teraz zrozumiałam, dlaczego Marcus, kiedy zjawił się owego dnia w gabinecie pana Beaumonta, tak natarczywie wpatrywał się w moją szyję. Sprawdzał, czy jego szef nie próbował zatopić w niej zębów.

Tym zapewne można wytłumaczyć to, co zrobiłam w chwilę później.

A mianowicie złapałam ołówek, który spakowałam pod wpływem nagłego impulsu i z całej siły wbiłam go w środek swetra pana Beaumonta.

Zamarliśmy na sekundę i przyglądaliśmy się ołówkowi sterczącemu z jego piersi.

A potem pan Beaumont odezwał się, zaskoczony:

– Och, ojej… Na co odparłam:

– Wypchaj się ołowiem.

Runął na podłogę, omijając szklany stół zaledwie o parę centymetrów, pomiędzy kanapę a kominek.

Gdzie leżał przez długą, długą chwilę, podczas gdy ja nie byłam w stanie zrobić niczego, poza masowaniem nadgarstka, który przedtem ściskał.

Nie obrócił się, co zauważyłam po pewnym czasie, w proch, jak wampiry w telewizji. Ani też nie stanął w płomieniach, jak często robią filmowe wampiry. Po prostu leżał.

A potem, powoli, dotarło do mnie, co zrobiłam.

Właśnie zabiłam ojca swojego chłopaka.