Wilk

1.

Czy może być coś gorszego od przeprowadzki do małego, nudnego miasteczka? I to na dodatek w połowie drugiego semestru!

OK, rozumiem. Mama dostała awans i pracę w tutejszym Instytucie Badań nad Medycyną, więc musieliśmy się przeprowadzić. Ale dlaczego właśnie teraz?! Nie mogli z tym poczekać parę miesięcy, aż skończę rok szkolny? Czy to by było takie trudne?!

No… dobrze, może nie powinnam się czepiać. Bo tu jest generalnie niby lepiej. W Nowym Jorku mieszkaliśmy co prawda w apartamencie, ale w wieżowcu, a teraz mamy tylko dla siebie cały dom, i to z ogrodem. Mój pies, seter o imieniu Sweter (tak… wiem, jak to brzmi, ale mnie się podoba), strasznie się tam męczył. Zupełnie nie miał gdzie się wybiegać. Za to tutaj cały dzień może spędzać na dworze. (No i nie trzeba go już wyprowadzać, a to naprawdę duży plus).

Jednak nie czuję się tu najlepiej. W Nowym Jorku zostawiłam wszystkich znajomych i całe moje dotychczasowe życie. Może i nie było zbyt ciekawe, ale było moje. I szczerze mówiąc, bardzo za nim tęsknię. Poza tym samo miasto było fajne. No dobra, mogli cię okraść albo nawet zabić po zmroku, niebo było szare od zanieczyszczeń, ludzie nieuprzejmi, a ten ciągły hałas wielkiego miasta sprawiał, że powoli się głuchło, ale jakkolwiek by na to patrzeć, to był mój dom. A teraz co? Teraz moim domem ma być jakieś Wolftown (swoją drogą durna nazwa…), które po raz pierwszy zobaczyłam parę dni temu i wcale mi się nie spodobało.

Nasz nowy dom jest podobno zabytkowy (kto chciałby mieszkać w zabytku…?), cały z drewna, a dach ma pokryty starymi, wyblakłymi od słońca dachówkami. Nawet nie wygląda tak źle, od frontu jest uroczy ganek z huśtawką. Tak, mam własną huśtawkę! Super!!! Wiem, że to dziecinne, ale naprawdę się cieszę.

Nie mogę jednak znieść tego, że w nocy wszystko w tym domu skrzypi i trzeszczy. Człowiek ma wrażenie, że ktoś obcy się po nim kręci. Okropność… Pierwszej nocy co chwila się budziłam i wyglądałam z pokoju, żeby sprawdzić, czy się do nas ktoś nie włamuje.

W pobliżu naszej posesji, tuż za płotem, ciągnie się wielki ciemny las. Sama radość, prawda? Mieszkamy na końcu świata, bo w zasadzie już poza miastem. Hm, miastem? Po Nowym Jorku Wolftown wydaje mi się zapadłą dziurą. Tutaj jest tylko jedno kino, jedno centrum handlowe, jedna podstawówka i jedno liceum. Okropna dziura! No i kto mi powie, że tu się da wytrzymać?

No i ta cisza. Tu wszędzie jest strasznie cicho. Połowy pierwszej nocy nie przespałam, bo poza skrzypieniem nie słychać tu niczego, a przez pozostałą część nocy dręczył mnie okropny koszmar. Jeszcze nigdy nie miałam tak strasznego snu. To chyba przez ten dom. No, bo czy tu można spokojnie spać?

Natomiast mój pokój bardzo mi się podoba. Znajduje się z dala od pozostałych, na piętrze, a okna wychodzą na ogród. Jest duży i ma własną werandę z pergolą sięgającą do samej ziemi. Jakbym się uparła, to mogłabym po niej schodzić na dwór. Wiem, bo już próbowałam – jest super. Tylko trochę się podrapałam o pnące róże.

Zaraz następnego dnia po przeprowadzce zaczęłam rozpakowywać pudła z moimi rzeczami. Kto by podejrzewał, że mam ich aż tak dużo? A jeden mebel wprost mnie oczarował – łóżko. Jest olbrzymie z kolumienkami i moskitierą. Wreszcie komary nie będą mi utrudniać życia, a podejrzewam, że tu jest ich cała masa. Wokół lasy, jest więc wilgotno. Mogę się założyć o wszystko, że komary tu są i tylko czekają, aż niczego nie przeczuwając, wystawię nogę spod kołdry.

Moją kolekcję płyt CD razem z wieżą ustawiłam obok wnęki okiennej. To wymarzone wprost miejsce do siedzenia i słuchania The Calling, Good Charlotte, Busted czy The Rasmus.

Nie mogę się już doczekać, kiedy wszystko uporządkuję i będę mogła trochę odpocząć, słuchając muzyki. Bo muzyka to mój żywioł – nie mogę bez niej żyć. Codziennie słucham jej przynajmniej przez godzinę, bardzo często też nucę coś albo pogwizduję. Doprowadzam tym rodzinę do szału, ale cóż – kocham to. A poza tym każdy chyba przyzna, że robienie na złość rodzince też jest przyjemnym zajęciem.

Właśnie przypinałam do korkowej tablicy moją kolekcję rysunków (w wolnych chwilach lubię szkicować, zwłaszcza portrety; jedynym problemem jest to, że nie zawsze mój portret odpowiada pierwowzorowi, ale mówi się: trudno), kiedy usłyszałam krzyk mamy:

– Margo, obiad!

Chcąc, nie chcąc (raczej nie chcąc), przerwałam rozmyślania nad tym, które „dzieło” gdzie powiesić i zeszłam na dół.

Mama z prawdziwym zapałem urządziła jadalnię: na środku długi stół przykryty lnianym obrusem, jakieś kwiaty w wazonie, na podłodze puszysty perski dywan, a pomalowane na pastelową zieleń ściany ozdobiła sielskimi akwarelami. Hm, jak na mój gust jest trochę za słodko. W naszym starym mieszkaniu w ogóle nie było jadalni i posiłki jedliśmy w kuchni. Natomiast tu: żyć nie umierać. Wielka chata, wszystko się mieści, a Sweter szaleje ze szczęścia, bo cały dzień może spędzać na dworze. Chciałabym móc się tak cieszyć jak on…

Tata zamontował w drzwiach kuchennych specjalną klapkę, żeby Sweter mógł swobodnie wchodzić i wychodzić. Mama początkowo nie chciała się na nią zgodzić. No wiecie, złodzieje i dzikie zwierzęta też mogą tędy wejść do środka. Ale ja wierzę, że mój odważny pies potrafi przepędzić wszystkich nieproszonych gości.

– Co dziś dobrego? – spytałam.

– Kurczak z rożna, ziemniaki i sałatka warzywna – odpowiedziała z uśmiechem mama.

– Znowu kurczak? – jęknęłam. – Nie znoszę go.

To chyba jedyna mięsna potrawa, której nie lubię. Serio…

– Póki nie zrobimy zakupów, musimy jeść to, co jest. – Tata spojrzał na mnie surowo i usiadł przy stole.

No dobra, jakoś sobie z tym poradzę. Mam wypróbowany sposób na kurczaka. To znaczy, mamy, ja i Sweter. Mój ukochany piesek siedzi pod stołem, a ja cichaczem zrzucam mu jedzenie. Taak… tylko że tym razem ten numer raczej nie przejdzie, bo Sweter wybył gdzieś na dwór. Jest pewnie w ogrodzie, bo do lasu się sam nie dostanie. Wokół naszej posesji jest taki niewysoki płot. Sweter go nie pokona, ale byle jaki złodziej zdołałby przeskoczyć. No tak, tylko że w Wolftown pewnie nie ma nawet złodziei. Co za dziura…!

W rezultacie z obiadem musiałam sobie radzić sama. Kiedyś, gdy jeszcze byłam mała, mama dawała się nabrać na starą jak świat sztuczkę z przesuwaniem jedzenia na talerzu. Chodzi w niej o to, że jak się trochę je poprzesuwa, to wygląda, jakbyś coś zjadł. Niestety, ten sposób przestał działać już dobrych parę lat temu. Musiałam więc wcisnąć w siebie trochę tego obrzydlistwa. Ble…

– Smakuje ci? – spytała mama. Naiwność ludzka nie zna granic, no nie?

– Ehe – mruknęłam, próbując się nawet uśmiechnąć, ale chyba nie wyszło to przekonująco, bo mama się połapała.

– Coś nie tak, Margo? – Przyjrzała mi się uważnie.

– Nie, nic – odparłam.

– Znowu miałaś ten sen? – zapytał z niepokojem tata.

Czy oni muszą być tacy dociekliwi? Owszem, znowu śniło mi się to samo, co poprzednio, ale przynajmniej tym razem, budząc się, nie postawiłam całej rodzinki na nogi.

– Nie, nie miałam – odpowiedziałam.

Mój tata jest psychoterapeutą i nie miałam ochoty na jego kazania. Zaraz by się do mnie przyczepił. Sam co prawda nie zajmuje się prowadzeniem terapii, tylko pisaniem książek z tej dziedziny i wykładami, ale zaraz pewnie próbowałby zaciągnąć mnie do któregoś ze swoich kolegów po fachu, żeby mogli razem przeanalizować moją psyche. Jakąś zadziwiającą przyjemność sprawia mu zgłębianie czyichś problemów emocjonalnych.

– Jestem tylko zmęczona całym tym zamieszaniem – dodałam, widząc ich pełne podejrzliwości spojrzenia.

– Może położysz się dzisiaj wcześniej? – zaproponowała mama.

– Dobrze – odpowiedziałam ugodowo.

I wtedy przypomniałam sobie, że rano to dopiero czeka mnie horror. Bo czy człowieka może spotkać coś gorszego niż bycie nowym w szkole? Przez całe miesiące (jeśli nie lata) zamknięte społeczeństwo Wolftown będzie mnie traktować jako „tę nową”. Nikt nie będzie chciał ze mną gadać. „O, patrzcie, to ta nowa, przyjechała z Nowego Jorku. Pewnie myśli, że jest taka… wyjątkowa”. Już słyszę te uwagi i złośliwości kierowane pod moim adresem. Ekstra… Aż nie mogę się doczekać. W końcu każdy chciałby być traktowany jak osoba zarażona dżumą, no nie?

Pogrzebałam znowu w zimnym kurczaku, ale widząc ostrzegawcze spojrzenia mamy, zmusiłam się do przełknięcia paru kęsów. Był wstrętny!

– Pójdę się dalej rozpakowywać – powiedziałam w końcu i z ulgą wstałam.

Gdy już wróciłam do swojego pokoju, włączyłam głośno The Calling, usiadłam w wykuszu na parapecie i zapatrzyłam się w las. Szczerze mówiąc, napawa mnie pewnym lękiem, ale to przez te sny. Zanim się pojawiły, bałam się wyłącznie pająków i wszelkiego rodzaju robactwa. Ekstra – teraz do listy moich fobii doszedł las…

Reszta dnia minęła mi na najprzyjemniejszym zajęciu, czyli nicnierobieniu i słuchaniu muzyki. Natomiast wieczorem, kiedy nawet to mnie już znudziło, przebrałam się w piżamę i położyłam do łóżka, słuchając tym razem Evanescence. Chciałam chwilę poczytać, ale oczy jakoś tak same mi się zamknęły…

Biegłam pomiędzy drzewami. Otaczała mnie ciemność, nie docierał do mnie nawet nikły blask księżyca. W tej nienaturalnej ciszy głośne bicie mojego serca wydawało się wręcz nie na miejscu, ale nie mogłam się uspokoić, byłam zbyt przerażona.

Przyspieszyłam.

Nagle usłyszałam za plecami kroki, szybko zbliżały się do mnie. Biegłam dalej, starając się omijać korzenie wystające z ziemi. Gałęzie co chwila boleśnie uderzały mnie w twarz i ramiona, ale nie zwracałam na to uwagi.

Kroki było słychać coraz wyraźniej. Przed sobą zobaczyłam majaczące w ciemności wzgórze. Skierowałam się w jego stronę. Szybko zaczęłam się na nie wspinać. Byle tylko uciec. Byle tylko uciec!

Gdy już dotarłam na szczyt, usłyszałam wycie wilka. Przerażona odwróciłam się w prawo. Kilkanaście metrów ode mnie stał olbrzymi czarny wilk i wył do księżyca. Mój prześladowca się zbliżał. Poczułam, jak jego palce dotknęły mojego ramienia. W następnym momencie już tylko krzyczałam…

Przerażona, nie mogłam przestać. Szamotałam się z kołdrą, próbując się od niej uwolnić. Nagle obudziło mnie ostre światło.

– Margo! Spokojnie córeczko, spokojnie – powtarzała cicho mama, odgarniając mi z czoła mokre od potu włosy. – To tylko sen, kochanie. Spokojnie…

– Mamo. – Zdołałam wyksztusić tylko tyle, gardło nadal miałam ściśnięte ze strachu.

Byłam przerażona. Mój sen się zmienił! Nie był taki jak poprzednie. Teraz zobaczyłam wilka, a na dodatek ktoś, „on”, mnie dotknął. Wcześniej słyszałam tylko jego kroki i czasem czułam oddech na karku, jakby był tuż obok. Ale nigdy wcześniej mnie nie dotknął!

Czułam, że to źle, bardzo źle. Nie wiedziałam tylko dlaczego? Dlaczego przed nim uciekam? Dlaczego tak się go boję?

– Nic ci nie jest, córeczko? – spytała mama, nie mniej przerażona ode mnie. – Może napijesz się wody?

– Dobrze – odpowiedziałam niezbyt przytomnie i patrzyłam z lękiem, jak wychodzi.

Gdy wróciła, nadal byłam roztrzęsiona, ale zdołałam się już trochę uspokoić. Uśmiechnęłam się nawet i wzięłam od niej szklankę.

Nagle za oknem rozległo się wycie. Uśmiech zamarł mi na ustach i upuściłam szklankę, wylewając na siebie całą jej zimną zawartość.

– Co to było?! – krzyknęłam, patrząc w stronę okna, za którym księżyc w pełni wychylał się właśnie zza chmury.

– Prawdopodobnie wilk – odpowiedział milczący dotychczas tata. Nawet nie wiedziałam, że też tu jest. – Pełno ich w tych lasach.

– Co?! – znowu krzyknęłam.

– Eee, no wilki – zmieszał się tata. – Nie mówiłem ci o nich?

– Nie! – odpowiedziałam z wyrzutem.

– No cóż, teraz już wiesz – stwierdził i uśmiechnął się niepewnie. – Zresztą i tak nie wychodzą z lasu, a ty na pewno się do nich nie wybierasz, więc problem z głowy.

No tak. Tata i to jego proste rozumowanie. Ja raczej do lasu nie pójdę, ale jeśli coś stamtąd wyjdzie?! Przecież tuż za naszym płotem zaczyna się las! Wielka puszcza! Poza tym ten dom jest zupełnie oddalony od innych! Jeśli coś nas zaatakuje, to nikt nawet nie usłyszy naszych krzyków!!! Nikt nie przyjdzie nam na ratunek!!!

A mój tata cieszy się, że mamy taki bliski kontakt z przyrodą. Litości!!! Naprawdę zastanawiam się czasem, czy mamy te same geny. Co prawda z wyglądu jesteśmy do siebie podobni, ale już charakter i podejście do życia zupełnie nas różnią.

Zresztą… powinnam się była domyślić. Bo niby skąd taka nazwa: Wolftown? Miasto wilków… O rany, ale ja jestem głupia!

Gdy rodzice zgasili światło i wyszli, podeszłam do okna i ostrożnie wyjrzałam. Wszystko wyglądało tak jak w moim śnie: ciemne, wrogie i straszne. Aż zadrżałam. Na szczęście nie jestem teraz tam, na dole, i nie muszę uciekać.

To straszne: wilki. Wilki są w tym lesie! W lesie, który rozciąga się w najlepsze tuż za naszym domem. Chyba nie zasnę już tej nocy. Stałam tak, patrząc z lękiem w ciemność, ale w końcu zmęczenie wzięło górę.

Położyłam się do łóżka i zasnęłam.

Kiedy się przebudziłam, wcale nie miałam lepszego humoru. Nie zaciągnęłam zasłon, więc już wcześnie rano zbudziły mnie promienie słońca, świecące mi prosto w twarz.

Dłuższą chwilę leżałam, ale że była dopiero szósta (Boże! przecież to blady świt!), wstałam i poszłam do łazienki umyć głowę.

Czasami nie cierpię swoich włosów. Kolor jest OK, brązowy, więc pasuje do moich brązowych oczu i oliwkowej karnacji. Jednak ciągle mam z nimi jakieś problemy. Ścięłam je niedawno dość krótko i teraz otaczają moją głowę taką niby aureolą. Nie cierpię myć głowy, więc myślałam, że będzie to łatwiejsze przy krótkich włosach, ale myliłam się. Niby jest szybciej, za to teraz trzeba je myć codziennie. Koszmar. Poza tym jak tylko poczują odrobinę wilgoci w powietrzu, to skręcają się w takie koślawe loczki i wyglądam, jakby piorun w miotłę strzelił. A że mieszkam blisko lasu, w którym nie brakuje miejsc podmokłych…

Gdy już wyszłam z łazienki, stwierdziłam z niechęcią, że nie wiem, w co mam się ubrać. W tutejszym liceum nie obowiązują podobno żadne mundurki. A trendów panującej tu mody też jeszcze nie znam. W końcu zdecydowałam się na czarne spodnie, niebieską koszulkę i moją ulubioną czarną bluzę z napisem „Ghotic”. No i oczywiście nie mogłam zapomnieć pierścionka przynoszącego szczęście.

Kiedy spakowałam plecak obszyty plakietkami moich ulubionych zespołów, zeszłam na śniadanie.

– Kochanie, musisz brać ten pierścionek? – spytała mama.

– A czemu nie? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

– No, bo wiesz, on jest taki, taki…

Nie rozumiem, czemu go nie cierpi. Pierścionek ma kształt srebrnej żmii, oplatającej trzy razy mój palec. Według mnie jest fantastyczny, jednak mojej mamie wyraźnie się nie podoba.

– Ale on przynosi mi szczęście – wyjaśniłam.

– To dobrze, że chce zabrać ze sobą talizman – wtrącił się tata z kolejną psychologiczną gadką. – Będzie dzięki temu miała poczucie bezpieczeństwa. Przecież wchodzi właśnie w zupełnie jej nieznane środowisko. Chociaż… z drugiej strony może to oznaczać, że Margo brak pewności siebie i potrzebuje czegoś, co ją zastąpi…

Teraz jest chyba jasne, czemu nie wdaję się w szczegóły, opowiadając mu swoje sny.

Po śniadaniu wsiadłam z mamą do samochodu i ruszyłyśmy w stronę szkoły. O rany, wolałabym zostać w domu…

– Posłuchaj, najpierw pójdziesz do gabinetu dyrektora. On ci wyjaśni, co i jak i da ci plan lekcji. Dobrze? – instruowała mnie mama, parkując na chodniku przed jakimś budynkiem.

Szkoła wydała mi się strasznie brzydka. Nie, żeby była obdrapana czy coś takiego. Po prostu wyglądała jakoś tak… ponuro. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego wszystkie szkoły robią tak odpychające wrażenie. Jakby z założenia miały wzbudzać w uczniach strach.

– Okay – odpowiedziałam z rezygnacją i wysiadłam z samochodu.

Tak jak się spodziewałam, stałam się dla młodzieży w Wolftown atrakcją dnia. Gdy tylko przystanęłam na chodniku, wszystkie spojrzenia jak na komendę skierowały się w moją stronę.

No, fajnie…

Drzwi wejściowe znajdowały się w odległości zaledwie kilku metrów ode mnie. Jednak po obu stronach prowadzącego do nich chodnika ciągnęły się niskie murki oblepione uczniami, którzy wpatrywali się we mnie, jakbym miała dwie głowy lub jakieś inne wyraźnie widoczne kalectwo.

Zarzuciłam plecak na ramię i z podniesioną głową ruszyłam w stronę wejścia. Szczerze mówiąc, to miałam ochotę odwrócić się na pięcie i zwiać gdzie pieprz rośnie – ta defilada była straszna. Starałam się iść spokojnie, ale czułam się tak, jakby coś mnie gnało.

Po lewej stronie stały jakieś ładne dziewczyny i umięśnieni chłopcy – to pewnie sportowcy i cheerleaderki. Natomiast po prawej zobaczyłam grupę osób ubranych na czarno. I to oni przykuli moją uwagę, a zwłaszcza pewien chłopak z jasnymi włosami. Widziałam go tylko przez chwilę, więc nie zdążyłam przyjrzeć mu się dokładnie. Ale to właśnie jego zapamiętałam najlepiej…

Niektórzy chłopcy z tej grupki mieli długie włosy, inni skórzane kurtki. Wyglądali jak gang młodocianych przestępców albo wielbiciele metalu. Osobiście wolałabym, żeby to był ten drugi wariant, ale przy moim szczęściu…

Po chwili, która dla mnie trwała całe godziny, dotarłam wreszcie do wejścia. Z westchnieniem ulgi otworzyłam drzwi. Co prawda w środku też byli jacyś uczniowie, ale nie przypominali tych na zewnątrz i nie patrzyli na mnie tak nachalnie. Tylko zerkali.

Podeszłam do jakiejś dziewczyny i spytałam:

– Przepraszam, możesz mi powiedzieć, gdzie jest sekretariat i gabinet dyrektora?

– Oczywiście – odpowiedziała i uśmiechnęła się. – Zaprowadzę cię.

– Dzięki.

– Nie ma za co. Jestem Ivette, ale możesz mi mówić Iv.

– Ja mam na imię Margo – przywitałam się.

– Będziesz chodzić do naszej szkoły? – spytała Iv. – Do której klasy?

– Do drugiej.

– To tak jak ja! – ucieszyła się dziewczyna. – Może będziemy miały razem zajęcia.

– Fajnie by było – odparłam. Czułam, że już lubię tę drobną blondynkę.

Z dyrektorem poszło szybko. Podał mi mój plan lekcji, przekazał szyfr do szafki i wyjaśnił, że raz w tygodniu, w piątki, są zajęcia na basenie. Ucieszyłam się, bo kocham pływać! Potem zawołał sekretarkę, która zaprowadziła mnie do jakiejś sali na moją pierwszą lekcję – historię sztuki. Widać nie chciało mu się dłużej ze mną gadać. No i wzajemnie…

Gdy weszłam do klasy, wszyscy zaczęli się na mnie gapić (znowu to samo!). Wyjaśniłam nauczycielowi, że jestem nową uczennicą, i pokazałam kartkę od dyrektora.

– Usiądź – usłyszałam w odpowiedzi.

Rozejrzałam się szybko. Nie było tu Ivette. Zresztą i tak jedyne wolne miejsce znajdowało się na końcu sali, koło niedbale siedzącego na krześle, wysokiego chłopaka ubranego na czarno. Jezu… to on! To ten chłopak, na którego zwróciłam uwagę przed szkołą.

Przeszłam pomiędzy ławkami w jego stronę i usiadłam na wolnym miejscu.

– Cześć – powiedziałam.

Nawet nie odpowiedział. Tylko spojrzał na mnie niechętnie swoimi zielonymi oczami, spod strzechy jasnych włosów… Starając się nie zwracać na niego uwagi, wyjęłam z plecaka zeszyt i piórnik i zaczęłam słuchać tego, co mówił nauczyciel. A ten strasznie przynudzał, aż człowiekowi myśli odlatywały w przestrzeń kosmiczną.

– Fajny pierścionek – mruknął chłopak, sprowadzając mnie niespodziewanie na ziemię.

– Dzięki – odpowiedziałam speszona i zerknęłam na niego. Jednak on wpatrywał się, tak jak ja poprzednio, w profesora.

I już do końca lekcji zachowywał się tak, jakby mnie w ogóle nie było. Chwilę się na niego gapiłam, aż pomyślałam, że to musi głupio wyglądać, więc jeszcze bardziej speszona odwróciłam wzrok.

Następne lekcje były równie nudne, z tym że miałam lepsze towarzystwo, bo zwykle siedziałam obok Ivette.

W przerwie na lunch poszłyśmy razem do stołówki. Oczywiście, wszyscy się za mną oglądali i komentowali coś przyciszonymi głosami.

– O, usiądźmy tam – powiedziała Iv, w ogóle nie zwracając uwagi na większy niż zazwyczaj szum w stołówce i pociągnęła mnie w stronę stojącego na uboczu stolika.

Gdy już usiadłyśmy, zainteresowanie moją osobą nieco osłabło.

– Ja też jestem nowa – powiedziała Iv. – Tylko że przeprowadziłam się do Wolftown na początku roku szkolnego.

– Serio? – spytałam zaskoczona. A więc dlatego nie reagowała na szepty i zaczepki. Odczuła to na własnej skórze i zdążyła się przyzwyczaić.

– Tak. Na mnie też wszyscy się tak gapili, więc dobrze cię rozumiem. Dam ci kilka rad. Tamta grupa – powiedziała, wskazując na ładne dziewczyny w krótkich spódniczkach i umięśnionych chłopców – to sportowcy. Radzę się do nich nie zbliżać. Są bardzo nieprzyjemni, zwłaszcza cheerleaderki.

– Tak podejrzewałam – mruknęłam.

– Natomiast tamci – kiwnęła głową w stronę grupy ubranych na czarno – to metalowcy. Oni z nikim, jak nie muszą, nie gadają, więc są raczej nieszkodliwi. Wiesz, zawsze trzymają się razem. A tam jest jeszcze grupka inteligencji – prawie wszyscy w okularach. Ci w rogu to z kolei hip-hopowcy. No i na koniec zostają tacy jak my, czyli wykolejeńcy niepasujący do żadnej z grup.

– Aha – westchnęłam i spojrzałam na metalowców. – A jak nazywa się ten chłopak?

– Który?

– Ten wysoki blondyn.

– Eee, który? – Iv nadal nie mogła go zidentyfikować.

– No, ten! – powiedziałam zirytowana. – Wysoki blondyn, włosy opadają mu tak dookoła twarzy. Ma zielone oczy i kolczyk w uchu. I skórzaną kurtkę.

– Dokładnie mu się przyjrzałaś, co? – spytała Iv i głupawo się uśmiechnęła. – Czyżby miłość od pierwszego wejrzenia?

– No, co ty?! Ja… Siedzę z nim na historii sztuki – powiedziałam szybko.

– Taak, jasne – odpowiedziała, przeciągając słowa. – To Max Stone. Jest metalowcem.

– To akurat wiem – odpowiedziałam i przewróciłam oczami.

– Jest od nas starszy. Ma siedemnaście lat.

– To dlaczego siedzi ze mną na historii sztuki? – spytałam, nie rozumiejąc. – Nie zdał?

– Nie, to nie tak. Historia sztuki jest łączona, bo, bądźmy szczerzy, profesor w kółko mówi o tym samym. Tak samo zajęcia na basenie. O właśnie, kiedy masz basen?

– W piątek na trzeciej i czwartej godzinie.

– To tak jak ja! – ucieszyła się Iv. – Pewnie nie wiesz, że razem z nami zajęcia na basenie ma też Max i jego pokręceni kumple.

– Aha, nie wiedziałam – starałam się, by zabrzmiało to obojętnie.

Jeszcze go więc zobaczę. Chociaż… właściwie nie wiem, czemu tak się nim interesuję. Przecież był w zasadzie nieuprzejmy, nie odpowiedział na moje „cześć”. Jednak z drugiej strony… spodobał mu się mój pierścionek. Ale bądźmy szczerzy: to wcale dobrze o nim nie świadczy, bo ja mam porąbany gust. Normalna dziewczyna, taka jak Ivette, nosi różowe sweterki i eleganckie, delikatne kolczyki. Natomiast ja ubieram się przeważnie na czarno i lubię duże kolczyki, takie w stylu indyjskim. Zresztą, ku zgrozie wszystkich babć i ciotek, bardzo lubię czarny kolor. Po prostu do wszystkiego mi pasuje! No i zupełnie nie cierpię różowego! Jest prawie tak obrzydliwy jak… kurczak z rożna. Ohyda.

A ten Max… Nie można o nim powiedzieć, żeby nie był przystojny. Ma długie jasne włosy, wycieniowane tak, że otaczają mu twarz i opadają lekko na ramiona, zgrabny, prosty nos i niesamowite, zielone oczy. Przy źrenicy są koloru trawy, a potem stopniowo ciemnieją, aż do czarnej obwódki tęczówki. Trochę przypomina Aleksa Banda, wokalistę mojego ukochanego zespołu The Calling, ale jest przystojniejszy i nosi inny kolczyk. Ma w uchu taki srebrny kieł. To wygląda super! Zaraz, zaraz! O czym ja mówię?! No dobra, jest przystojny, ale i tak nie zwraca na mnie uwagi. Więc po co mam strzępić sobie język?

Reszta lekcji minęła spokojnie. Nie spotkałam więcej Maksa, nawet na korytarzu. Natomiast poznałam kolejne uroki bycia nowym.

Właśnie wyjmowałam swoje książki z szafki, gdy podeszła do mnie taka jedna w towarzystwie przyjaciółki i zaczepnie rzuciła:

– Przyjechałaś z Nowego Jorku?

– Tak – odpowiedziałam, niczego jeszcze nie przeczuwając.

– Umarł ci ktoś w rodzinie, że ubierasz się jak metal, czy po prostu wszyscy w tym Nowym Jorku nie mają gustu? – spytała przesłodzonym głosem.

No nie. Wkurzyłam się. Jak ona śmie obrażać moje ukochane miasto?!

– Nie – odpowiedziałam równie słodko. – To mój własny styl. Ale podejrzewam, że w Wolftown (słowo „Wolftown” wypowiedziałam tak, jakbym je wypluła – nie mogłam się powstrzymać) nie znacie czegoś takiego jak własny styl. Tylko wszyscy beznadziejnie klonujecie się nawzajem.

Mówiąc to, spojrzałam z politowaniem na ich identyczne różowe sweterki i prawie takie same minispódniczki z zakładkami. Swoją drogą: co za bezguście!

Wściekła cheerleaderka zaczerwieniła się (co w połączeniu z krzykliwym różem sweterka dało niesamowity efekt) i syknęła do mnie:

– Jeszcze mnie popamiętasz, ty… ty… metalu! – I odeszła. No tak. Już pierwszego dnia narobiłam sobie wrogów. Ale przecież nie mogłam puścić jej tego płazem. Powinna wiedzieć, że nowojorczyków nie należy obrażać, bo potrafią się odegrać. A tak przy okazji: jak ona może sądzić, że „metal” to obraźliwe słowo. Chociaż… może w Wolftown panują inne normy. Podejrzewam, że zanim dobrze się z nimi wszystkimi zapoznam, to jeszcze nieraz komuś podpadnę.

Po ostatnich zajęciach, z biologii, na których siedziałam obok Iv, razem wyszłyśmy ze szkoły. Znowu wszyscy mnie obserwowali. I wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że nie mam jak wrócić do domu! Moi rodzice co prawda zawieźli mnie do szkoły, ale słowem nie wspomnieli, że po mnie wrócą. Raczej więc nie mogłam na nich liczyć. Ależ mam świetną rodzinkę, prawda? Poczułam, że wpadam w panikę.

– Czy jeździ tu szkolny autobus? – spytałam idącą obok mnie Ivette.

– Nie. A czemu pytasz?

– Nie mam jak wrócić do domu – odpowiedziałam i zaczęłam się zastanawiać, ile czasu zajęłoby mi dojście pieszo. Przy moim braku kondycji, to pewnie jakichś parę godzin…

– Podrzucę cię, mam samochód – zaproponowała Iv. – Chodźmy na parking.

– Dzięki. Ja nie mam nawet prawa jazdy – westchnęłam i powlokłam się za nią.

– Nie? – Iv spojrzała na mnie z niedowierzaniem.

– W Nowym Jorku nie było mi potrzebne – wyjaśniłam.

– To jak dojeżdżałaś do szkoły i jak w ogóle się poruszałaś po mieście?

– Tam wszędzie można było dojechać metrem albo dojść pieszo – powiedziałam.

– Aha – mruknęła bez przekonania.

Dziwne, no nie? Czyżby nie słyszała o słynnym nowojorskim metrze? Coś podobnego…

Parking znajdował się tuż za szkołą. Był całkiem duży i dokładnie zastawiony samochodami. Przy ścianie budynku dostrzegłam stojak wypełniony rowerami, a obok parę… tak! motocykli!!!

– Czyje są te maszyny? – spytałam Ivette, przyglądając się im uważnie.

Zawsze chciałam mieć własny motocykl, ale rodzice prędzej daliby się pokroić, niżby mi na to pozwolili. Ech, ale pomarzyć zawsze można… Wyobrażacie sobie mnie na motorze? Ten wiatr we włosach, cichy szum silnika (nie rozumiem jak inni radzą sobie bez tłumików!) i pęd powietrza… ach…

Od razu rzuciła mi się w oczy jedna z maszyn: czarny suzuki ze srebrnymi strzałami po bokach. Miał dwa siedzenia i mały bagażnik z przodu, tuż za kierownicą. Piękny… Co ja bym dała, żeby mieć taki albo żeby chociaż raz móc się takim przejechać…

– A… to przeważnie metalowcy nimi jeżdżą i kilku sportowców też – powiedziała Ivette, prowadząc mnie do swojego samochodu.

Kiedy się przed nim zatrzymałyśmy, aż mnie zatkało.

Totalna masakra! To nie do uwierzenia, że ktoś może chcieć jeździć czymś takim… Różowym, wstrętnie, obrzydliwie różowym, tak różowym, że to aż kłuło w oczy!

Stałam tak i z otwartymi ustami gapiłam się na garbusa, nie mogąc zrozumieć, jak można jeździć samochodem pomalowanym na tak paskudnie jadowity kolor.

Nagle poczułam stuknięcie w ramię.

– O co chodzi? Nie wsiadasz? – spytała Iv i wyciągnęła z kieszeni kluczyki od auta. Z breloczkiem, takim… różowym pomponikiem.

– A, tak – ocknęłam się i usiadłam na miejscu pasażera.

O matko, w co ja się wpakowałam??? To przecież prawdziwe piekło. Najokrutniej różowe piekło na świecie.

Byłam wstrząśnięta, ale próbowałam zachowywać się swobodnie, ze względu na Iv. Przez pierwszych parę minut zastanawiałam się, czy nikt mnie nie widział, ale potem przypomniałam sobie, że przecież nikogo tu nie znam, więc było mi już wszystko jedno. Postanowiłam też kategorycznie, że do szkoły będę jeździć rowerem. Tak! Rower to bardzo dobry pomysł. Zwłaszcza że mój jest srebrno-czarny, więc w żadnym przypadku nie przypomina pojazdu lalki Barbie. To znaczy Iv.

Taak, to było straszne przeżycie. Nadal nie mogę się z tego otrząsnąć. Jak pomyślę o tym… kolorze, to aż mną wstrząsa. Po prostu koszmar…