Dotyk Śmierci

1

Obudziła się w ciemności. Przez szpary w okiennych żaluzjach sączył się szary świt, rzucając ukośne cienie na łóżko. Miała wrażenie, że znajduje się w więziennej celi.

Przez chwilę po prostu leżała, drżąca, uwięziona, próbując otrząsnąć się ze snu. Po dziesięciu latach służby wciąż miewała koszmarne sny.

Sześć godzin wcześniej zabiła człowieka, patrzyła, jak śmierć przesłania mu oczy mgłą. Nie po raz pierwszy użyła broni i nie po raz pierwszy majaczyły jej się koszmary. Nauczyła się akceptować swoje czyny i ich konsekwencje.

Prześladował ją obraz dziecka. Dziecka, którego nie zdążyła uratować. Dziecka, którego rozpaczliwe wołanie powracało w snach echem jej własnego krzyku.

I ta krew, pomyślała, ocierając pot z czoła. Taka mała dziewczynka, a miała w sobie tak dużo krwi. Jednak wiedziała, że koniecznie musi odpędzić od siebie to wspomnienie.

Zgodnie z obowiązującą w wydziale procedurą Ewa przez cały ranek będzie poddawana testom. Wymagano, by każdy policjant, który zabił człowieka, przeszedł badania psychiatryczne i psychotechniczne, zanim podejmie na nowo swe obowiązki. Ewę trochę irytowały te testy.

Wyjdzie zwycięsko z tej próby, tak samo jak z poprzednich.

Kiedy wstała, refleksy światła przesunęły się automatycznie w dół, oświetlając jej drogę do łazienki. Skrzywiła się, widząc swe odbicie w lustrze. Oczy miała zapuchnięte z braku snu, a twarz prawie tak samo bladą jak ciała, które przekazała lekarzowi sądowemu.

Nie zastanawiając się nad tym dłużej, weszła pod prysznic, ziewając.

– Odkręć na full – powiedziała i przesunęła się tak, by strumień wody padał prosto na jej twarz.

Pozwoliła, by łazienka wypełniła się parą, po czym namydliła ciało, przebiegając myślą wydarzenia ostatniej nocy. Testy miały się rozpocząć dopiero o dziewiątej, więc następne trzy godziny wykorzysta na uspokojenie nerwów i całkowite uwolnienie się od koszmarnego snu.

Wątpliwości i wyrzuty sumienia były często wykrywane, a to mogło oznaczać powtórną i bardziej intensywną sesję z maszynami i obsługującymi je technikami o sowich oczach.

Nie miała zamiaru być poza wydziałem dłużej niż dwadzieścia cztery godziny.

Założywszy szlafrok, poszła do kuchni i zaprogramowała swego automatycznego kuchmistrza na czarną kawę i lekko opieczoną grzankę. Zza okna dochodził głośny warkot samolotów wiozących pierwszych pracowników do biur, ostatnich do domów. Wiele lat temu wybrała to mieszkanie, ponieważ wiodła nad nim trasa powietrzna, a ona lubiła hałas i widok zapchanego samolotami nieba. Ziewnąwszy ponownie, wyjrzała przez okno i powiodła wzrokiem za starym latającym autobusem, z grzechotem przewożącym robotników, którzy nie mieli tyle szczęścia, by pracować w mieście czy też korzystać z połączeń miejscowych.

Wywołała na monitorze “New York Timesa” i przebiegła wzrokiem nagłówki, czekając, aż podrabiana kofeina pobudzi jej system nerwowy. Automatyczny kuchmistrz znowu przypalił tosta, ale i tak go zjadła, myśląc bez przekonania, że powinna wymienić zepsutą część.

Marszczyła czoło czytając artykuł o pladze droidalnych cocker spanieli, kiedy zamigotało telełącze. Ewa przełączyła się na odbiór i zobaczyła na ekranie twarz swego dowódcy.

– Panie komendancie.

– Poruczniku. – Kiwnął jej dziarsko głową zauważając, że wciąż ma mokre włosy i zaspane oczy. – Wypadek przy Dwudziestej Siódmej West Broadway, osiemnaste piętro. Obejmujesz sprawę. Ewa zdziwiła się.

– Jeszcze nie przeszłam testów. Denat zginaj o dwudziestej drugiej trzydzieści pięć.

– Ta sprawa ma pierwszeństwo – powiedział stanowczo. – Jadąc na miejsce wypadku, proszę wziąć swoją odznakę oraz broń. Kod Piąty, poruczniku.

– Tak jest. – Gdy jego twarz zniknęła z ekranu, Ewa odsunęła się od komputera. Kod Piąty oznaczał, że ma meldować się bezpośrednio u swego przełożonego, że nie będzie jawnych raportów międzywydziałowych ani współpracy z prasą.

Co w istocie znaczyło, że dano jej wolną rękę.

Na Broadwayu panował tłok i zgiełk, niczym na przyjęciu, którego nigdy nie opuszają hałaśliwi goście. Ulice i chodniki były zapchane ludźmi i pojazdami. Pamiętała z dawnych czasów, kiedy pełniła jeszcze służbę patrolową, że w tej okolicy często dochodziło do wypadków samochodowych oraz potrąceń turystów, którzy byli zbyt zaabsorbowani gapieniem się na to uliczne widowisko, by w porę zejść z jezdni.

Nawet o tak wczesnej godzinie unosiła się para z zainstalowanych na stałe budek i przenośnych straganów z jedzeniem, które przewalającym się tłumom oferowały wszystko od makaronu ryżowego po hot dogi z soi. Musiała skręcić w bok, by ominąć namolnego sprzedawcę smażonych kiełbasek, a gdy mężczyzna pokazał jej środkowy palec zgięty w wulgarnym geście, uznała to za rzecz zupełnie naturalną.

Ewa zaparkowała na ulicy, obok innych stojących równolegle do krawężnika samochodów, i minąwszy mężczyznę, który śmierdział gorzej od swojej butelki z piwem, weszła na chodnik. Najpierw obejrzała dokładnie budynek, pięćdziesiąt pięter błyszczącego metalu, który wbijał się w niebo ze swej betonowej podstawy. Zanim dotarła do wejścia, zaczepiono ją dwa razy.

Nie była tym zaskoczona, ponieważ tę składającą się z pięciu przecznic część Broadwayu nazywano pieszczotliwie Pasażem Prostytutek. Błysnęła swoją odznaką umundurowanemu policjantowi, który pilnował wejścia.

– Porucznik Dallas.

– Tak jest. – Uruchomił komputerową blokadę drzwi, by odstraszyć ciekawskich, po czym zaprowadził ją do wind. – Osiemnaste piętro – powiedział, gdy drzwi kabiny zamknęły się za nimi.

– Proszę wprowadzić mnie w sprawę. – Ewa włączyła magnetofon i czekała.

– Nie byłem pierwszy na miejscu zbrodni, pani porucznik. To, co wydarzyło się na górze, jest trzymane w tajemnicy. Obowiązuje Kod Piąty. W mieszkaniu numer osiemnaście zero trzy czeka na panią oficer.

– Kto zawiadomił nas o zabójstwie?

– Nie dysponuję taką informacją.

Pozostał na swoim miejscu, gdy drzwi windy otworzyły się. Ewa wyszła z kabiny i znalazła się sama w wąskim korytarzu. Zainstalowane ze względów bezpieczeństwa kamery były skierowane prosto na nią; niemal bezszelestnie przeszła po wytartym puchowym dywanie do aprtamentu 1803. Nie zawracając sobie głowy pukaniem, oznajmiła głośno swoje przybycie, po czym podsunęła odznakę pod oko kamery i poczekała, aż drzwi się otworzą.

– Dallas.

– Feeney. – Uśmiechnęła się zadowolona z widoku znajomej twarzy. Ryan Feeney był jej starym przyjacielem i eks – partnerem, który zamienił ulicę na biurko i wysoką pozycję w Wydziale Rozpoznania Elektronicznego. – Więc teraz przysyłają speców od komputerów.

– Chcieli starszego oficera, i to najlepszego. – Uśmiech wykrzywił jego szeroką, pomarszczoną twarz, ale oczy pozostały poważne. Był małym grubym mężczyzną z małymi grubymi rękami i rudawymi włosami. – Wyglądasz na wykończoną.

– Miałam ciężką noc.

– Słyszałem. – Z torby, którą zawsze nosił ze sobą, wyjął paczkę ocukrzonych orzechów i poczęstował nimi Ewę. Przyglądał się jej, próbując ocenić, czy jest przygotowana na to, co zobaczy w sypialni.

Była młodą jak na swoją rangę, zaledwie trzydziestoletnią kobietą o dużych brązowych oczach, które nigdy nie miały okazji patrzeć na Świat z młodzieńczą naiwnością. Jej jasnobrązowe włosy były krótko przycięte, raczej dla wygody niż chęci hołdowania modzie, ale pasowały do jej trójkątnej twarzy o ostro zarysowanych kościach policzkowych i małym dołeczku w policzku.

Była wysoka, długonoga, i choć sprawiała wrażenie szczupłej, Feeney wiedział, że pod skórzaną kurtką kryje się muskularne ciało. Co więcej, Ewa miała nie tylko muskuły, ale też serce i rozum.

– Czeka cię przykry widok, Dallas.

– Wiem. Kim jest ofiara?

– Sharon DeBlass, wnuczka senatora DeBlassa. Nic jej to nie mówiło.

– Feeney, polityka nie jest moją mocną stroną.

– To dżentelmen z Wirginii, skrajny prawicowiec, wywodzący się ze starego bogatego rodu. Kilka lat temu jego wnuczka opuściła niespodziewanie dom, przeniosła się do Nowego Jorku i została 'licencjonowaną damą do towarzystwa.

– Była prostytutką. – Dallas rozejrzała się po apartamencie. Został urządzony w natrętnie nowoczesnym stylu – szkło i chrom, sygnowane hologramy na ścianach, barek w kolorze ostrej czerwieni. Za barkiem wisiała ogromna zasłona wymalowana w zlewające się ze sobą różnorodne kształty w zimnych pastelowych kolorach.

Schludna jak dziewica, zadumała się Ewa, i zimna jak dziwka,. – Nic dziwnego, biorąc pod uwagę miejsce, w jakim zdecydowała Się zamieszkać.

– To delikatna sprawa ze względów politycznych. Ofiarą jest dwudziestoczteroletnia biała kobieta. Umarła w łóżku.

Ewa tylko uniosła brew.

– Wydaje się to dość poetyczne, skoro była kupowana w łóżku. Jak zmarła?

– To kolejny problem. Chcę, żebyś sama zobaczyła.

Gdy przeszli przez pokój, każde z nich wyjęło mały pojemniczek; spryskali sobie dokładnie ręce, by je natłuścić i nie zostawiać odcisków palców. Na progu sypialni Ewa spryskała też podeszwy butów, nie chcąc, by przyczepiały się do nich włókna, zabłąkane włosy czy fragmenty naskórka.

Ewa była ostrożna. W normalnych okolicznościach na miejscu zabójstwa byłoby już dwóch innych oficerów śledczych, rejestrujących dźwięk i robiących zdjęcia. Medycy sądowi czekaliby, jak zwykle niecierpliwie, żeby zabrać się do roboty. Fakt, że tylko ona i Feeney zostali przydzieleni do tej sprawy, oznaczał, że musi uważać na każdy swój krok.

– Kamery w hallu, windzie i na korytarzach – zauważyła Ewa.

– Już oznaczyłem dyskietki. – Feeney otworzył drzwi i przepuścił ją przodem.

Nie wyglądało to ładnie. Zdaniem Ewy śmierć rzadko była spokojnym religijnym doznaniem. Na ogół oznaczała brutalny koniec, który nie miał nic wspólnego ze świętym i grzesznikiem. Ale to, co tutaj zobaczyła, było szokujące jak teatralna dekoracja, którą zbudowano specjalnie po to, by wywołać zgorszenie.

Łóżko było ogromne, nakryte gładkimi atłasowymi prześcieradłami w kolorze dojrzałej brzoskwini. Małe reflektorki rzucały miękkie światło na środek łoża, gdzie w łagodnym zagłębieniu ruchomego materaca leżała naga kobieta.

Materac falował z nieprzyzwoitym wdziękiem w takt muzyki, która przepływała cicho przez wezgłowie łóżka.

Kobieta wciąż była piękna; miała profil jak z kamei, kaskadę zmierzwionych, płomiennie rudych włosów, szmaragdowe oczy, patrzące szklanym wzrokiem na wyłożony lustrami sufit, białe jak mleko członki, które przypominały obrazy z Jeziora Łabędziego, gdy poruszające się łóżko kołysało nimi delikatnie.

Teraz nie były ułożone artystycznie, ale rozrzucone zmysłowo, tak że ciało martwej kobiety tworzyło literę X pośrodku łóżka.

Dziewczyna miała dziurę w czole i w piersi, a jeszcze jeden makabryczny otwór widniał między jej rozłożonymi udami. Krew obryzgała błyszczące prześcieradła, wyciekła na łóżko, utworzyła kałużę i zakrzepła.

Poplamiła także polakierowane ściany, które przypominały śmiertelne obrazy nabazgrane przez jakieś złe dziecko.

Tak ogromna ilość krwi była rzadką rzeczą, a poprzedniej nocy Ewa widziała jej o wiele za dużo, by patrzeć na to miejsce zbrodni ze spokojem, jakiego by sobie życzyła.

Musiała przełknąć ślinę i zmusić się do wyrzucenia z pamięci obrazu dziecka.

– Masz tę sypialnię na taśmie? – Tak.

– Więc wyłącz to cholerstwo. – Odetchnęła z ulgą, gdy Feeney odnalazł urządzenie sterujące głośnością i przyciszył muzykę. Łóżko zatrzymało się. – Dziwne rany – mruknęła Ewa, podchodząc bliżej, by je obejrzeć. – Zbyt kształtne jak na nóż. Zbyt krwawe jak na laser.

– Nagle doznała olśnienia – przypomniała sobie dawne filmy 'szkoleniowe, dawne kasety video, dawne zbrodnie.

– Rany boskie, Feeney, wyglądają jak rany postrzałowe. Sięgnął do kieszeni i wyjął opieczętowaną torebkę.

– Ten, kto to zrobił, zostawił nam upominek. – Podał Ewie torebkę. – Taki antyk musi oficjalnie kosztować osiem, dziesięć tysięcy, a na czarnym rynku dwa razy tyle.

Ewa z zaciekawieniem obróciła rewolwer w ręku.

– Jest ciężki – powiedziała na wpół do siebie. – 1 duży.

– Kaliber trzydzieści osiem – odparł. – Pierwszy, jaki widzę poza muzeum. To Smith amp; Wesson, model dziesiątka, niebieskoszary.

– Popatrzył nań z pewną czułością. – Prawdziwa klasyczna broń, używana przez policję aż do lat dwudziestych. Przestali ją produkować w dwudziestym drugim czy dwudziestym trzecim, kiedy wydano zakaz posługiwania się bronią.

– Masz bzika na punkcie historii. – Co tłumaczyło, dlaczego jest teraz z nią. – Wygląda na nowy. – Powąchała go przez torebkę; poczuła zapach oliwy i spalenizny. – Ktoś bardzo dbał o niego.

Wystrzelił od razu – powiedziała z zadumą, oddając torebkę Feeneyowi. – Brzydka śmierć; w ciągu mojej dziesięcioletniej służby w wydziale po raz pierwszy spotykam się z tego typu zabójstwem.

– Ja po raz drugi. Jakieś piętnaście lat temu, w Lower East Side, przyjęcie wymknęło się spod kontroli Facet zabił pięć osób dwudziestką dwójką, zanim zrozumiał, że to nie zabawka. Urządził niezłą jatkę.

– Dowcipniś – mruknęła Ewa. – Sprawdzimy kolekcjonerów broni, zorientujemy się, ilu z nich może posiadać coś takiego. Któryś z nich mógł zgłosić kradzież.

– Mógł.

– Bardziej prawdopodobne, że został kupiony na czarnym rynku.

– Ewa spojrzała przez ramię na zwłoki. – Jeśli trudniła się tym fachem przez kilka lat, to musi mieć dyskietki, rejestr swoich klientów, notesy, w których zapisywała daty i miejsca spotkań.

– Zmarszczyła brwi. – Przy Kodzie Piątym będę musiała sama sprawdzić wszystkie adresy. To nie jest zwykły mord na tle seksualnym – powiedziała z westchnieniem. – Ten, kto to zrobił, dopracował każdy szczegół. Archaiczna broń, rany zadane tak, jakby przyłożono do ciała linijkę, światła, ułożenie ciała. Feeney, kto wezwał policję?

– Zabójca. – Poczekał, aż Ewa na niego popatrzy. – Stąd. Zadzwonił na posterunek. Widzisz, że to urządzenie przy łóżku jest skierowane na jej twarz? Tak to załatwił. Przez video, sam nic nie powiedział.

– Lubi makabryczne widowiska. – Ewa wypuściła powietrze.

– Inteligentny, arogancki, pewny siebie skurwysyn. Najpierw się z nią kochał. Mogę się założyć o swoją odznakę. Potem wstał i zrobił to. – Podniosła rękę, wycelowała i obniżając ją, liczyła: – Raz, dwa, trzy.

– To zimne wyrachowanie – mruknął Feeney.

– Bo on jest wyrachowany. Po zabójstwie wygładza prześcieradła. Widzisz, że nie ma na nich żadnej zmarszczki? Układa jej ciało, rozchyla nogi, tak by nikt nie miał wątpliwości, jak zarabiała na życie. Robi to starannie, niemal z linijką w ręku, więc jest idealnie ułożona. W środku łóżka, ręce i nogi rozłożone pod tym samym kątem. Nie zatrzymuje łóżka, ponieważ jego falowanie jest częścią widowiska. Zostawia rewolwer, gdyż chce, byśmy od razu wiedzieli, że nie jest przeciętnym człowiekiem. Ma silnie rozwinięte ego. Nie chce tracić czasu na czekanie, aż ktoś znajdzie ciało. Pragnie natychmiastowej nagrody.

– Proponowała swoje usługi zarówno mężczyznom, jak i kobietom – zauważył Feeney, ale Ewa potrząsnęła głową.

– To nie kobieta. Kobieta nie zostawiłaby jej w pozie, w której wygląda zarówno pięknie, jak i nieprzyzwoicie. Nie, nie sądzę, żeby to zrobiła kobieta. Zobaczmy, co uda nam się tu znaleźć. Czy wszedłeś już do jej komputera?

– Nie. To twoja sprawa, Dallas. Ja jestem upoważniony tylko do tego, żeby ci asystować.

– Sprawdź, czy możesz się dostać do pliku z nazwiskami jej klientów. – Ewa podeszła do komody i zaczęła przeglądać uważnie szuflady.

Kosztowny gust, pomyślała. Znalazła parę rzeczy z czystego jedwabiu tak wysokiej klasy, że żadne podrabiane tkaniny nie mogłyby mu dorównać. Stojące na komódce perfumy były ekskluzywne i pachniały jak kosztowny seks.

W szufladach panował wzorowy porządek, bielizna była starannie złożona, swetry poukładane w zależności od koloru i grubości. Szafa wyglądała podobnie.

Nie ulegało wątpliwości, że ofiara kochała stroje, miała pociąg do tego, co najlepsze, i że bardzo dbała o swoją garderobę.

A umarła nago.

– Prowadziła dokładne zapiski! – krzyknął Feeney. – Wszystko tu jest. Lista jej klientów, spotkań – włącznie z wymaganymi comiesięcznymi badaniami lekarskimi i cotygodniowymi wizytami w salonie piękności. Pierwsze załatwiała w Trident Glinie, drugie w Paradise.

– Obie są na topie. Mam koleżankę, która od roku oszczędza, żeby móc spędzić jeden dzień w Paradise. Niech zakosztuje tam wszystkich przyjemności.

– Siostra mojej żony udała się tam z okazji swoich dwudziestych piątych urodzin. Kosztowało to więcej niż ślub mojego dzieciaka. Coś podobnego, mamy jej prywatny notes z adresami.

– Świetnie. Skopiuj to wszystko, dobrze, Feeney? – Słysząc jego cichy gwizd, zerknęła przez ramię i ujrzała miniaturowy komputer o pozłacanych brzegach. – Co?

– Mamy tu nazwiska wielu wpływowych ludzi. Polityka, rozrywka, pieniądze, pieniądze, pieniądze. Ciekawe, nasza dziewczyna ma prywatny numer Roarke'a.

– Jakiego Roarke'a?

– Po prostu Roarke'a, z tego, co wiem. Niesamowicie nadziany facet. To jeden z tych, którzy potrafią zamienić gówno w sztabki złota. Dallas, powinnaś czytać nie tylko rubrykę sportową.

– No wiesz, czytam nagłówki. Słyszałeś o tej historii z cocker spanielami?

– Roarke ciągle jest na pierwszych stronach gazet – wyjaśnił cierpliwie Feeney. – Jest właścicielem jednej z największych na świecie kolekcji sztuki. Zbiera dzieła sztuki i antyki – kontynuował, widząc, że Ewa przysłuchuje mu się z zainteresowaniem. – Ma pozwolenie na kolekcjonowanie broni. Krążą plotki, że potrafi się nią posługiwać.

– Złożę mu wizytę.

– Będziesz miała szczęście, jeśli zbliżysz się do niego na milę.

– Czuję, że będę je miała. – Ewa podeszła do łóżka i wsunęła ręce pod materac.

– Ten człowiek ma wpływowych przyjaciół, Dallas. Nie możesz sobie pozwolić na najmniejszą wzmiankę o jego związku z tą sprawą, dopóki nie będziesz miała jakichś konkretnych dowodów.

– Feeney, wiesz, że niepotrzebnie mi o tym mówisz. – W chwili gdy zaczęła się uśmiechać, jej palce dotknęły czegoś, co leżało między zimnym ciałem a zakrwawionymi prześcieradłami. – Coś jest pod nią. – Ewa uniosła ostrożnie ramię martwej kobiety i wsunęła głębiej rękę.

– Papier – mruknęła. – Wodoszczelny.

Natłuszczonym kciukiem starła z kartki plamę krwi i przeczytała:

PIERWSZA Z SZEŚCIU

– Wygląda na pismo ręczne – powiedziała podając list Feeneyowi. – Nasz chłoptaś jest wyjątkowo inteligentny i niezwykle pewny siebie. I to jeszcze nie koniec.

Przez resztę dnia Ewa robiła to, co w normalnych okolicznościach zostałoby zlecone innym funkcjonariuszom. Przesłuchała osobiście sąsiadów ofiary, spisując zeznania, wrażenia.

Udało jej się kupić w przelocie kanapkę od tego samego ulicznego sprzedawcy, którego o mały włos nie rozjechała, kiedy parę godzin wcześniej mknęła przez miasto. Po nocy i poranku, jakie miała za sobą, nie dziwiła się, że recepcjonistka z Paradise patrzyła na nią tak, jakby Ewa przed chwilą wstała z trumny.

Wodospady szumiały harmonijnie wśród wspaniałej roślinności zdobiącej salę recepcyjną najbardziej eksluzywnego salonu piękności w mieście. Klientom siedzącym w niedbałych pozach na wygodnych kanapach i fotelach podawano czarną kawę w malutkich filiżankach oraz gazowaną wodę albo szampana w wąskich szklaneczkach. Słuchawki na uszach i dyski z magazynami mody dopełniały przyjemności. Recepcjonistka miała wspaniały biust, który był najlepszą reklamą umiejętności chirurgów plastycznych pracujących w salonie. Dziewczyna ubrana była w krótki wygodny strój w kolorze służbowej czerwieni i miała niesamowitą fryzurę – jej czarne jak heban włosy były poskręcane niczym węże.

Ewa była zachwycona.

– Przykro mi – powiedziała kobieta starannie modulowanym, pozbawionym wyrazu głosem, przypominającym głos. komputera. Przyjmujemy tylko na zapisy.

– W porządku. – Uśmiechnęła się i niemal z żalem zmusiła recepcjonistkę do porzucenia tego lekceważącego tonu. Niemal. – To powinno wystarczyć. – Pokazała swoją odznakę. – Kto zajmuje się Sharon DeBlass? Recepcjonistka rozejrzała się po sali z przerażeniem.

– Potrzeby naszych klientów otoczone są ścisłą tajemnicą.

– Z pewnością. – Nieźle się bawiąc całą tą sytuacją, Ewa oparła się po przyjacielsku o wycięty w kształcie litery U blat. – Mogę rozmawiać miło i cicho, tak jak teraz, rozumiemy się, Denise? – Błyskawicznie opuściła wzrok na identyfikator przypięty dyskretnie na piersi dziewczyny. – Albo mogę mówić głośno, żeby wszyscy mnie słyszeli. Jeśli ta pierwsza propozycja bardziej ci się podoba, to zaprowadź mnie do miłego cichego pokoju, w którym nie będziemy przeszkadzały żadnej z twoich klientek, i przyślij mi operatora Sharon DeBlass. Czy jak go tam nazywacie.

– Konsultanta – słabym głosem rzekła Denise. – Proszę pójść za mną.

– Z przyjemnością.

I rzeczywiście była to przyjemność.

Tylko w kinie i na kasetach video Ewa widziała taki przepych. Dywan przypominał czerwoną poduszkę, W której z błogością zanurzało się stopy. Z sufitu zwisały kryształowe krople, które rzucały wirujące krążki światła. Powietrze pachniało świeżością i zadbanymi ciałami.

Nie mogła sobie wyobrazić, że spędza tu cały dzień, pozwalając, by ją smarowano kremami, natłuszczano oliwkami, masowano i poprawiano mankamenty figury, ale gdyby z próżności zdecydowała się to zrobić, to tracenie czasu w tak luksusowych warunkach byłoby z pewnością ciekawym doświadczeniem.

Recepcjonistka wprowadziła ją do małego pokoju, w którym na jednej ze ścian widniał hologram przedstawiający zieloną łąkę. Cichy śpiew ptaków i szum wiatru rozbrzmiewał słodko w powietrzu.

– Zechce pani tu poczekać.

– Nie ma problemu. – Ewa zaczekała, aż drzwi się zamkną, po czym opadła na niesłychanie wygodny fotel. Gdy tylko usiadła, stojący z boku monitor włączył się i pojawiła się na nim uśmiechnięta twarz droida.

– Dzień dobry. Witamy w Paradise. Pani uroda i dobre samopoczucie są naszą jedyną troską. Czy czekając na swego konsultanta miałaby pani ochotę czegoś się napić?

– Jasne. Kawy, czarnej kawy.

– Oczywiście. Jaką pani preferuje? Proszę wcisnąć przycisk C na pani klawiaturze, to zapozna się pani z wszystkimi propozycjami.

Tłumiąc chichot, Ewa wypełniła polecenie. Przez następne dwie minuty analizowała wszystkie możliwości, po czym zawęziła wybór do Riwiery Francuskiej i Kremu Karaibskiego,

Drzwi otworzyły się, zanim zdążyła podjąć decyzję. Wstała zrezygnowana i stanęła twarzą w twarz z wyszukanie ubranym Straszydłem.

Na niebieskofioletową koszulę i śliwkowe spodnie nałożył długi rozpięty kitel w obowiązującym w Paradise czerwonym kolorze. Jego włosy, zaczesane do tyłu i odsłaniające nieprzyjemnie szczupłą twarz, przypominały odcieniem spodnie, które nosił. Uścisnął lekko rękę Ewy i popatrzył na nią łagodnym wzrokiem.. – Bardzo mi przykro, pani oficer. Czuję się zakłopotany.

– Potrzebuję informacji o Sharon DeBlass, – Po raz drugi Ewa, wyjęła odznakę i pokazała ją swojemu rozmówcy.

– Aha, porucznik Dallas. Proszę mnie zrozumieć. Zapewne pani wie, że karty naszych klientów są ściśle tajne. Paradise znane jest zarówno ze swojej doskonałości, jak i dyskrecji. h, – A pan zapewne wie, że mogę dostać nakaz rewizji, panie…? – Och, Sebastian. Po prostu Sebastian. – Machnął szczupłą, błyszczącą od pierścieni ręką. – Nie kwestionuję pani władzy, pani porucznik. Ale czy mogłaby mi pani podać powód tego śledztwa?

– Prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa DeBlass. – Przerwała na chwilę, widząc po jego oczach i pobladłej twarzy, że ta wiadomość Wywołała u niego szok. – Nic więcej nie mogę panu powiedzieć.

– Morderstwo. Boże drogi, moja śliczna Sharon nie żyje? To musi być jakieś nieporozumienie. – Opadł na fotel, odchylił do tyłu głowę i zamknął oczy. Kiedy monitor zaproponował mu coś do wypicia, ponownie machnął ręką. Światło odbiło się od jego ozdobionych klejnotami palców. – Tak, na Boga. Potrzebuję brandy, kochanie. Kieliszeczek Trevalli. Ewa usiadła obok niego, wyjęła magnetofon.

– Niech pan mi opowie o Sharon.

– Cudowna istota. O oszałamiającej urodzie, oczywiście, ale chodziło nie tylko o jej wygląd. – Brandy wjechało bezszelestnie do pokoju na automatycznym wózku. Sebastian wziął kieliszek i pociągnął duży łyk alkoholu. – Miała nieskazitelnie dobry gust, wspaniałomyślne serce, cięty dowcip.

Znowu popatrzył na Ewę swymi łagodnymi oczami.

– Widziałem ją zaledwie dwa dni temu.

– Tutaj?

– Miała stały terminarz wizyt. W jednym tygodniu sadzała tu pół dnia, w następnym – cały. – Szybkim ruchem wyjął kremowożółty szalik i przyłożył go do oczu. – Sharon bardzo o siebie dbała, wierzyła głęboko w skuteczność prezentowania własnego ja.

– To pomagało jej w pracy.

– Naturalnie. Pracowała wyłącznie dla zabawy. Mając tak bogatą rodzinę nie musiała zarabiać na życie. Lubiła seks.

– Z panem?

Jego artystyczna twarz zmarszczyła się, różowe usta ściągnęły z gniewu albo bólu.

– Byłem jej konsultantem, powiernikiem i przyjacielem – oziębłym tonem oświadczył Sebastian, niedbałym gestem przerzucając szal przez lewe ramię. – Byłoby nierozważne i sprzeczne z etyką zawodową, gdybyśmy zostali partnerami seksualnymi.

– Więc nie pociągała pana seksualnie?

– Żaden mężczyzna nie mógł pozostać obojętny na jej wdzięki. Ona… – Rozłożył szeroko ręce. – Pachniała seksem, tak jak inne kobiety pachną drogimi perfumami. Mój Boże. – Pociągnął kolejny łyk brandy. – Teraz to już wszystko przeszłość. Nie mogę w to uwierzyć. Nie żyje. Została zamordowana. – Jego wzrok znowu spoczął na Ewie. – Powiedziała pani, że to było morderstwo.

– Zgadza się.

– Miała okropne sąsiedztwo – powiedział ponuro. – Nikt nie mógł jej namówić, by przeniosła się do lepszej dzielnicy. Podobało się jej takie życie i to pod nosem swej arystokratycznej rodziny.

– Nie zgadzała się ze swymi bliskimi?

– Zdecydowanie nie. Uwielbiała ich szokować. Czuła się wolna jak ptak, a oni byli tacy… przeciętni. – Powiedział to takim tonem, jakby przeciętność była większym grzechem niż morderstwo. – Jej dziadek bezustannie przedkładał parlamentowi projekty ustaw, które miały doprowadzić do uznania prostytucji za nielegalną. Tak jakby minione stulecie nie udowodniło, że takie sprawy powinny być uregulowane, by wyeliminować niebezpieczeństwo zarażenia się chorobą i zmniejszyć ilość przestępstw popełnianych na tle seksualnym. Występował także przeciwko regulacji urodzin, doborowi płciowemu oraz zakazowi używania broni.: Ewa nadstawiła uszu.

– Senator przeciwstawiał się zakazowi używania broni?

– To jego konik. Sharon mówiła mi, że jej dziadek ma sporo tych niebezpiecznych staroci i regularnie wygłasza bezmyślne i nieodpowiedzialne mowy, w których domaga się przywrócenia prawa do handlowania bronią. Gdyby dopiął swego, bylibyśmy z powrotem w dwudziestym wieku, mordując się nawzajem na prawo i lewo.

– Morderstwa wciąż się zdarzają – mruknęła Ewa. – Czy kiedykolwiek wspominała o przyjaciołach albo klientach, którzy byli z niej niezadowoleni czy też zachowywali się agresywnie?

– Sharon miała dziesiątki przyjaciół. Przyciągała do siebie ludzi, jak… – Szukając w myśli odpowiedniej metafory, znowu przyłożył rąbek szalika do oczu. – Jak egzotyczny i wonny kwiat. Z tego, co wiem, wszyscy jej klienci byli nią zachwyceni. Dobierała ich sobie bardzo uważnie. Wszyscy partnerzy seksualni Sharon musieli sprostać pewnym wymaganiom. Brała pod uwagę wygląd, intelekt, maniery i biegłość w sztuce kochania. Jak powiedziałem, lubiła seks, we Wszystkich formach. Była… ryzykantką.

To by się zgadzało z zabawkami, które Ewa znalazła w jej mieszkaniu. Aksamitne kajdanki i bicze, wonne olejki i środki halucynogenne. To, co Ewa usłyszała w dwóch hełmach do odbioru' rzeczywistości wirtualnej, zaszokowało ją, chociaż była dosyć zblazowana.

– Czy spotykała się z kimś na gruncie osobistym?

– Od czasu do czasu, ale mężczyźni szybko ją nudzili. Ostatnio opowiadała o Roarke'u. Poznała go na przyjęciu i przypadł jej do gustu. Była z nim umówiona tego samego dnia, kiedy przyszła tu na konsultację. Prosiła o coś egzotycznego, bo mieli zjeść kolację w Meksyku.

– W Meksyku. To było przedwczoraj wieczorem.

– Tak. Nie mogła przestać o nim mówić. Uczesaliśmy ją na Cygankę, nadaliśmy całemu ciału bardziej złocisty odcień. Położyliśmy Rascal Red na paznokcie i narysowaliśmy na lewym pośladku małego uroczego motyla o czerwonych skrzydłach. By rysunek nie starł się zbyt szybko, zastosowaliśmy specjalne kosmetyki, które zachowują trwałość przez dwadzieścia cztery godziny. Sharon wyglądała niezwykle efektownie – powiedział zrywając się z miejsca. – Pocałowała mnie mówiąc, że może tym razem się zakochała. “Życz mi szczęścia, Sebastianie”. Tak powiedziała przed wyjściem. I to były ostatnie słowa, jakie od niej usłyszałem.