Разрушыцель

1

У старой музейнай падсобцы панаваў паўзмрок. Жоўтае святло ад прыгожай старасвецкай лямпы на падваконні ледзь сягала твараў прыяцеляў. Усе пяцёра схіліліся над дубовым ампірным сталом. Стол не прызначаўся для распіцця напояў – гэта быў экспанат з нумарам захоўвання 34-412б. Але так ужо павялося – музейшчыкі могуць дазволіць сабе выкрутасы.

Працоўны дзень даўно скончыўся, але гэтым людзям падабалася заставацца тут даўжэй. Рамантычная атмасфера рэнесанснага баторыеўскага палаца найлепш пасавала інтэлігенцкім размовам аб лёсах айчыны і продкавых запаветах.

Перыядычны верталётны строкат, што час ад часу даносіўся з прыадчыненага вакна, не проста вяртаў іх да рэальнасці, але надаваў нейкае дадатковае вымярэнне размовам. Бо ж сядзелі яны не дзе-небудзь, а ў горадзе Нёман, у былым каралеўскім замку, што стаяў на абрыве ракі Кронан. А цякла тая рака па самым краі неабсяжнага Савецкага Саюза.

Ім было даволі хораша. Маленькая бутэлечка з настойкай амаль апусцела. Мікраскапічныя, яшчэ польскага часу кілішкі стаялі тут жа. Заставалася па адной. Як казалі людзі з Усходу – страмянной.

Сёння акрамя музейшчыкаў у падсобцы сядзеў і Данііл Міхайлавіч – адказны супрацоўнік аддзелу культуры Нёманскага аблвыканкама. Хлопец малады, зусім новы туташнім мясцінам. Зайшоў па працоўнай нагодзе, але, паддаўшыся творчай гасціннасці, так і застаўся на вечарыну. Побач з ім размясціліся навуковыя супрацоўнікі ды парачка экскурсаводаў.

Роўна насупраць Данііла трымаў пазіцыю сівы Валянцін Пятровіч – даўні загадчык фондавага аддзелу. Не часта заставаўся ён тут з калегамі, але сёння прывабіўся на новы твар. Цяпер Валянцін Пятровіч ужо добра раскумарыўся:

— Так, так. Усё, што ты, Міша, кажаш, слушна. Людзі і не такое вытвараюць. Часам і не ведаеш, што думаць. Але я ўжо не бяру да галавы. Ну чым здзівіце вы мяне? Прынамсі, я з чысцюткім сумленнем магу сказаць: разумею, што нічога не разумею ў гэтым свеце. А некаторыя і тое, як вужакі! Га? – ён павярнуў галаву да суседа. – Я табе, Сяржук, распавядаў хіба пра свайго неймавернага сябра Палёнага?

— Легенды ходзяць, але вось хачу з вашых вуснаў паслухаць пра гэтага так званага таварыша, – адазваўся чалавек з тварам мастака-афарміцеля. – Вось і Даніілу нашаму Міхайлавічу, мабыць, будзе цікава, так жа?

Данііл заківаў. Астатнія прысутныя таксама захацелі паслухаць неверагодныя прыгоды. Валянцін Пятровіч запаліў папіросу, уздыхнуў і стаў распавядаць:

— Быў у мяне аднакурснік, можа нават і сябар, па мянушцы Палёны. Цяпер ён ужо памёр. Каб не растрасаць загоеныя раны, не буду называць сапраўднае прозвішча – яго родныя дасюль працуюць у сталіцы, ды і ў нашым горадзе засталіся.

Палёны запомніўся як вельмі вясёлы і жыццярадасны хлопец. Як і ўсе мы ў часы юнацтва, захапляўся бунтарствам, філасофіяй ды самвыдатам. Слухаў, натуральна, рок-музыку, стыляжнічаў паціху, але тое было ўжо не надта модна і наогул да сэрца не ляжала. Яго гарэзны характар увесь час выдаваў свету нейкія надзвычайныя жарты. Яны, гэтыя жарты і жартачкі, былі настолькі вытанчаныя, што людзі часцей за ўсё зусім іх не разумелі. Прыходзілася смяяцца ў адзіноце. Заходзіў часам Палёны да мяне, я бачыў яго сумныя вочы. І спачувальна ўсміхаўся.

Дык вось, пачалося гэта яшчэ на гістарычным факультэце. Гісторыя адрозніваецца ад іншых навук тым, што нават самы сівы акадэмік найчасцей не ведае яе дастаткова добра. Бо што ж там ведаць – даты і факты? Іх мільёны! Старыя савецкія прафесары – няроўня віну – з часам псуюцца. Яны забываюць тое, што калісьці з боем здавалі на спісаных іспытах, становяцца важнымі і напышлівымі. Цкуюць студэнтаў памалу. А наогул – пішуць нецікавыя кнігі і жывуць ва ўласным больш-менш утульным свеце.

Палёны спавядаў метад творча апрацаванага рэалізму. Як сам потым прызнаваўся, за ўсё жыццё ён здзейсніў толькі адзін абачлівы – але наканаваны! – учынак: паступіў на гістфак. Але што паробіш, назад шляху няма. Каб аднойчы канчаткова не з’ехаць з глузду, прыйшлося выкручвацца.

“Я шалею ад іх! Я мушу жыць іначай!” – крычаў ён мне апасля чарговай авантуры, калі мы ўпотай выпівалі ў інтэрнацкім пакоі.

Каб не згінуць на працы ў занальным архіве, але і не згубіць твару, ён вырашыў прыкінуцца, што грае па правілах гэтай дзіўнай гістфакаўскай гульні. Але толькі прыкінуцца! Трэба займацца навуковай дзейнасцю? Калі ласка, зоймемся! Ды не простай, а ого-го якой навуковай! Самай навуковай!

Каб пачаць, трэ было спярша прыдумаць добрую тэму. Умова адна: каб у ёй ніхто апроч цябе ніфіга не шарыў, і лішніх пытанняў не задаваў. А гэта ж у навуковых колах яшчэ і заахвочваецца! Маўляў, даследуе малады чалавек недасяжныя раней далягляды!

“Камсамол РСФСР – актыўны памочнік партыі ў арганізацыі сацыялістычнага спаборніцтва на гарбарных прадпрыемствах рэспублікі ў гады другой пяцігодкі”. Як вам тэма? Або “Сям’я і шлюб украінскіх сялян у другой палове XIX — пачатку XX стагоддзя”. Як на падбор! Галоўнае, як мага далей адсюль, і каб чытаць работу было нецікава ад самай першай старонкі.

У ленінку Палёны схадзіў два разы. Першы – каб скласці спіс навуковай літаратуры. Другі – пачытаць кніжку з серыі “Страны и народы мира”. Гэта каб атрымаць сапраўднае акадэмічнае ўяўленне аб прадмеце “даследавання” і быць па ведах нароўні з акадэмікамі. Далей – толькі вольны палёт. Ужо чаго, а фантазіі хапала аж з гакам. Палёны ў драбніцах распісваў матэрыяльную культуру качэўнікаў, паспяхова лавіў адрозненні ў пантэонах паўночных плямёнаў, вылучаў нюансы пахавальных абрадаў і гэтак далей.

Выходзіла бліскуча! Толькі выдатна на ўсіх іспытах, чырвоны дыплом, удзел у міжнародных канферэнцыях і нават дзве публікацыі! Адна – у зборніку Пензенскага педагагічнага інстытута, другая – ва ўніверсітэцкай малатыражцы. Усё гэта разам дазваляла без праблем праскочыць у аспірантуру. Далейшае жыццё бачылася пераважна ў ружовых колерах.

Але нешта сапсавалася. Не, не тое што прафесура прачухалася. Самому захацелася чагосьці большага. Каб павага ад грамадскасці была ці нешта такое. Яно зразумела – з наяўнымі талентамі Фернанам Брадэлем не станеш. Ды што там – да Сказкіна не дабрацца…

“Я навучу людзей ганарыцца героямі, мінулае – бессмяротна!”, – крыкнуў ён мне з вакна адыходзячага на Магілёў цягніка.

Палёны напісаў заяву аб выхадзе з аспірантуры па ўласным жаданні і “адбыў на месца сталай працы”. Праца знайшлася ў Магілёўскім раённым доме культуры, куды ён трапіў па пратэкцыі навуковага кіраўніка. Сэрца паклікала ў шлях: Палёны прыдумаў новы аб’ект прыкладання таленту. Ён проста аднойчы зразумеў, што савецкія грамадзяне, асабліва начальнікі, гісторыі не ведаюць зусім-зусім, а трапятанне перад ёю ў іх надзвычайнае. Адкуль гэта пайшло – таямніца вялікая. Што ні пачынай ім распавядаць – круглыя вочы і дзіцячае захапленне. Але галоўнае – усё прымаюць за чыстую манету.

На няшчасце начальнікаў, на той час акурат прыйшлася хваля ўшанавання загінулых ад фашысцкіх зверстваў піянераў ды юнакоў-падпольшчыкаў. Палёны з ходу прапанаваў усталяваць у гарадскім парку манумент з імёнамі маладых патрыётаў. Каб здабыць тыя слаўныя імёны, яго, выплаціўшы шчодрыя камандзіровачныя, на два тыдні накіравалі ў маскоўскія архівы. Там, ужо ў белакаменнай, фарсіраваннымі тэмпамі адмыслова да шасцідзясяціпяцігоддзя Усесаюзнай піянерскай арганізацыі з’явіліся на свет – былі вынашаныя і народжаныя ў цяжкіх пахмельных муках – імёны чатырох дзясяткаў маленькіх змагароў. Жорсткай запойнай раніцай здзейсніў подзвіг шаснаццацігадовы юнак Аттапырын. Ён уварваўся ў нямецкую камендатуру з двума шмайсерамі, грохнуў палову афіцэрскага складу, вызваліў вязняў-камуністаў, але быў акружаны і маляўніча загінуў, падарваўшы сябе на апошняй гранаце. Сталася гэта за тры дні да вызвалення горада. Слава героям!

Дырэктар Дома культуры быў чалавек ахвочы да грамадскай актыўнасці, таму нажыўку праглынуў лёгка. Ух, колькі ж гонару атрымалася! На цырымонію адкрыцця манумента прыехала цэнтральнае тэлебачанне. Інтэрв’ю ў Палёнага ўзялі адразу чатыры газеты – тры раённыя, адна рэспубліканская. Дырэктар пайшоў яшчэ далей і парупіўся ў гарвыканкаме аб пераназванні адной з гарадскіх вуліц у гонар героя. Усё так і зрабілі.

Я глядзеў па тэлевізары на шчаслівы твар Палёнага і мне здавалася, што ўсё гэтае відовішча задуманае дзеля аднаго толькі гледача.

“Я на крок ад перамогі!”, – амбітна паведаміў ён мне па тэлефоне ў той самы вечар.

Палёны паглядзеў на гэтыя радасныя твары і стала яму млосна. Ён узяў ды паведаміў маладому мясцоваму журналісту пра тое, што ўсе слаўныя гістарычныя падзеі былі толькі плодам фантазіі блізкага да алкагалізму маленькага чалавека. Разлік быў, вядома, на грандыёзны скандал. Палёны нават меў надзею, што яго яшчэ раз пакажуць па тэлевізары.

Але раптам высветлілася, што аб прынцыпах грамадскага ўладкавання малады чалавек ведаў яшчэ недастаткова. Прынамсі, менш за партыйных ідэолагаў. Нявопытны быў. На тым і пагарэў.

Галоўны рэдактар абласной газеты, на якую так разлічваў Палёны, апынуўся вялікай скацінай. Жаданы скандальны матэрыял у друк не прайшоў. Журналіста-памочніка перасунулі ў аддаленую раёнку. З усімі чальцамі рэдакцыі, якія паспелі прачытаць прызнанне, асобы ў штацкім правялі выхаваўчыя гутаркі, каб рта не адкрывалі. Пра юнакоў-герояў жыхары горада забылі на наступны дзень. Усё сцішылася. Мемарыял не прыбралі, а скандал замаўчалі. Замест помніка прыбралі дырэктара Дома культуры. Цяпер ён ачольвае абласную арганізацыю перасоўных кінаўстановак. На той пасадзе зараз працуе іншы адданы камуніст, які ў абавязковым парадку штогадова ўшаноўвае юных ахвяраў фашызму ды праводзіць вечарыны памяці. Цяпер ён куды больш падазрона ставіцца да гістарычных ініцыятыў ад спагадлівых гараджан.

А Палёны – нічога, застаўся на месцы, пад наглядам. Такой ганьбы ён не вынес і з гора кінуў піць.

“Але ж я яшчэ нечага варты? Я ж не пустышка? Я хачу і буду рабіць людзям дабро!” – у апошні раз я тады чуў яго сумны, амаль плаксівы голас.

Ён звольніўся яшчэ раз, замёў сляды і знік з горада. Невядома як дамовіўся з Бабруйскай узбуйненай друкарняй, наштампаваў стос таямнічых папер і пераехаў кудысьці за сярэдні Урал. Там, у адным з невялічкіх гарадкоў на базе мясцовага ПТВ ён адкрыў спецыяльную школу ад Маскоўскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Міхайлы Ламаносава. Дзеці набіраліся з восьмага класа і рыхтаваліся да паступлення ў ВНУ са шматлікімі зніжкамі. Выходзіла так, нібыта ўсесаюзны ўніверсітэт шукаў самародкаў у глыбінцы. І знаходзіў!

Бацькі тэлефанаваць у Маскву, вядома, не здагадаліся. Што яшчэ больш верагодна – проста не захацелі, бо міжгародняя сувязь задавальненне не таннае, ды і грэх добраму чалавеку не верыць.

Палёны арэндаваў некалькі памяшканняў ПТВ, усе падручнікі ды абсталяванне купляў за свае грошы. А што меў замест? Толькі павагу ад усіх жыхароў гарадка. Такую доўгачаканую! Паціху ён ізноў пачаў піць. Да выкрыцця афёры заставалася пару гадоў, пакуль першы набор дзяцей не падрасце. Можна было жыць…

“Дарма жыў чалавек, калі не было ў яго лёсе сапраўдных момантаў уздыму”, – так заканчваўся апошні ліст гэтага чалавека да мяне.

Больш звестак аб ім не прыходзіла. Толькі нядаўна адзін з аднакурснікаў даслаў тэлеграму, што Палёнага больш няма. Калі гэта здарылася і ў якім менавіта горадзе, мне не паведамілі. Ведаю толькі, што жонкі ў Палёнага так і не з’явілася.

Валянцін Пятровіч моўчкі разліў усім рэшткі з бутэлькі і запаліў яшчэ адну папіросу.

— Вось гэта нумар! – уздыхнуў мастак-афарміцель. – Во чалавек дык чалавек, чалавечышча! Так гэтых камуністаў за нос вадзіў, што ўсцацца можна! – ён паглядзеў на Данііла, адзёрнуўся і закашляў.

— Але шарлатан! Шарлатан! – загаманілі іншыя.

— А я думаю, што гэта здарылася зусім невыпадкова. У нашай-та краіне і з гэткімі-та людзьмі… – тут відавочна думкі падзяліліся, але даволі хутка з абмеркавання авантураў усе перайшлі на звыклую сумесь музейных і побытавых баек.

Валянцін Пятровіч так і сядзеў моўчкі, пакуль не выспела агульнае жаданне разыходзіцца.

Данііл выйшаў разам з музейшчыкамі на замкавы ганак. Перад носам пранёсся ашалелы травеньскі хрушч. Знізу прыемна пахла ракою. Яму вельмі падабалася гэтае месца. Абавязкова трэба будзе прыдумляць нейкія нагоды заходзіць сюды часцей.

Так у філасофскіх развагах аб праўдзе і мане Данііл дайшоў да абкамаўскага інтэрната. Заўтра быў працоўны дзень, таму, з’еўшы бутэрбродаў з Любіцельскай каўбасой, прыйшлося адразу легчы спаць. Ён сніў апусцелыя плошчы горада Нёман.