Pierścień wokół Słońca

14

Vickers wrócił do domu dopiero wczesnym wieczorem.

Kiedy wchodził do środka, zadzwonił telefon. Rzucił się do niego przez pokój i podniósł słuchawkę.

Dzwoniła Ann Carter.

— Cały dzień usiłowałam cię złapać. Jestem piekielnie wkurzona. Gdzie byłeś?

— Szukałem jednego człowieka — odparł Vickers.

— Nie żartuj, Jay — roześmiała się gorzko. — Proszę cię, nie żartuj.

— Nie żartuję. Zniknął starszy człowiek, mój sąsiad. Szukałem go razem z innymi.

— I co, znalazł się?

— Nie.

— Szkoda — zmartwiła się. — Czy to był miły staruszek?

— Najmilszy, jakiego tylko można sobie wyobrazić.

— Może jeszcze go odnajdziecie.

— Może — odparł Vickers. — Dlaczego jesteś zła?

— Pamiętasz, co powiedział Crawford?

— Mówił wiele rzeczy.

— Ale o tym, co będzie następne. Pamiętasz?

— Jak bym powiedział, że tak, to bym skłamał.

— Więc ci przypomnę. Powiedział, że następne będą ubrania. Sukienki za pięćdziesiąt centów.

— Rzeczywiście — przypomniał sobie Vickers — teraz pamiętam.

— No i stało się.

— Co się stało?

— Pojawiły się. Ale nie za pięćdziesiąt centów. Za piętnaście!

— I co, kupiłaś już sobie?

— Nie. Za bardzo się bałam. Szłam sobie Piątą Aleją i zobaczyłam ogłoszenie w oknie wystawowym, że sukienka na manekinie kosztuje piętnaście centów. Wyobrażasz sobie?! Sukienka za piętnaście centów na Piątej Alei!

— Nie, nie wyobrażam sobie — przyznał Vickers.

— To była piękna sukienka — dodała. — Cała błyszcząca. Nie od kamieni czy świecidełek. Ten materiał tak błyszczał. Jakby był żywy. A kolor… Jay, mówię ci, to była najpiękniejsza sukienka, jaką kiedykolwiek widziałam. I mogłam ją mieć za piętnaście centów, ale nie wytrzymałam nerwowo. Przypomniałam sobie, co Crawford nam powiedział. Stałam przed witryną, przyglądałam się sukience i nagle zrobiło mi się zimno.

— Szkoda — zawyrokował Vickers. — Pozbieraj się i idź tam jutro rano. Może jeszcze ją mają.

— Ale nie o to chodzi, Jay. Nie rozumiesz? Oznacza to, że Crawford miał rację. Wie, co mówi, że to jakiś spisek, że świat naprawdę został przyparty do miru.

— I co chcesz, żebym z tym zrobił?

— Tego… nie wiem, Jay. Myślałam, że cię to zainteresuje.

— Zainteresowało mnie — przyznał Vickers. — I to bardzo.

— Jay, coś się dzieje.

— Pewnie, że coś się dzieje — zgodził się Vickers.

— O co tu chodzi? To coś więcej niż mówił Crawford. Nie wiem tylko, w jaki sposób…

— Ja też nie wiem. Ale sprawa jest poważna. Zbyt poważna, żebyśmy mogli rozwikłać ją we dwójkę. Muszę to wszystko przemyśleć.

— Jay. — W jej głosie nie słychać już było oznak zdenerwowania. — Jay, już mi lepiej. Miło było z tobą porozmawiać.

— Idź tam jutro rano — przekonywał ją — i kup całe naręcze tych sukienek. Staraj się być jak najwcześniej, żebyś zdążyła ustawić się w kolejce.

— W kolejce? Jak to?

— Słuchaj, Ann — tłumaczył Vickers — kiedy rozejdą się wieści, na Piątej Alei zbierze się taki tłum, jakiego jeszcze nigdy nie widziałaś.

— Chyba masz rację. Zadzwonisz do mnie jutro? — Zadzwonię.

Powiedzieli sobie dobranoc i rozłączyli się. Vickers jeszcze przez chwilę nie ruszał się z miejsca, próbując przypomnieć sobie, co też miał teraz zrobić. Powinien przygotować sobie kolację i zacząć pisać. Powinien też sprawdzić, czy przyszły jakieś listy.

Wyszedł na dwór i poszedł do skrzynki pocztowej umieszczonej przy bramie. Wyjął z niej plik listów i przejrzał je szybko, ale światło było na tyle słabe, że nie mógł odczytać nazwisk nadawców. Podejrzewał, że są to w większości reklamy. Poza tym pewnie parę rachunków, chociaż na te było jeszcze za wcześnie.

Kiedy znalazł się już w domu, włączył lampkę i położył pocztę na biurku. Pod lampką leżała sterta rurek i dysków, które podniósł z podłogi poprzedniego wieczora. Stał tak przyglądając się im i wspominał całe zajście. Wszystko rozegrało się zaledwie wczoraj, a miał uczucie, jakby upłynęło już ładnych parę tygodni od dnia, kiedy rzucił przyciskiem i usłyszał brzęk, któremu towarzyszyła kaskada malutkich elementów maszynerii skaczących po podłodze.

Stał dokładnie w tym samym miejscu i wiedział, że gdzieś w mroku czai się odpowiedź, rozwiązanie zagadki — gdyby tylko wiedział, gdzie go szukać.

Znowu zadzwonił telefon.

Dzwonił Eb. Na dzień dobry rzucił:

— I co o tym myślisz?

— Naprawdę nie wiem — odpowiedział Vickers.

— Utonął — zapewniał go Eb. — Jestem tego pewien. Tak powiedziałem szeryfowi. Zaczną przeszukiwać rzekę jutro rano, jak tylko wstanie słońce.

— Nie wiem — wzruszył ramionami Vickers. — Może masz rację, ale wydaje mi się, że jednak żyje.

— Dlaczego tak sądzisz?

— Nie potrafię ci powiedzieć — odparł Vickers. — Nie mam pojęcia. Tak podpowiada mi przeczucie.

— Dzwonię do ciebie — zmienił temat Eb — bo dostałem kilka tych wiecznych samochodów. Przyszły dziś po południu. Myślałem, że może chciałbyś…

— Prawdę mówiąc nie zastanawiałem się nad tym, Eb. Ale może rzeczywiście powinienem sobie taki sprawić.

— Przyprowadzę ci go jutro rano — zadecydował Eb. Będziesz mógł wypróbować. Zobaczysz, czy ci się podoba.

— Świetnie — zgodził się Vickers.

— W takim razie jesteśmy umówieni. Do zobaczenia rano. Vickers podszedł z powrotem do biurka i sięgnął po listy. Wbrew oczekiwaniom nie było między nimi rachunków. Na siedem listów sześć stanowiły reklamy, a siódmy był białą kopertą zaadresowaną nierównymi gryzmołami.

Otworzył ją. W środku znajdowała się elegancko złożona kartka papieru.

Rozłożył ją i przeczytał: