Хобіт, або вандроўка туды і назад

Частка 8 ПАВУКІ ДЫ МУХІ

Кампанія крочыла цугам. Уваход на лясную сцежку быў, нібы арка, якую ўтваралі два вялізныя пахіленыя дрэвы. Старыя, заплеценьш хмелем ды аброслыя мохам так, што ледзьве засталося на іх колькі лісточкаў. Арка выводзіла ў змрочны тунель. Сама сцежка была вузкая ды вілася між агромністых дрэваў. Хутка святло ад уваходу засталося ззаду, як маленькая яркая дзірачка недзе ў сцяне, а спакойна было так, нібы самыя дрэвы нахіляліся і хціва прыслухоўваліся да гуку крокаў, гулкіх і чутных.

Калі вочы крыху прызвычаіліся да цемры, можна было трошкі бачыць сцежку наперадзе, быццам у нейкім густа-зялёным змроку. Час ад часу выпадковы сонечны прамень знаходзіў шлях паміж лісцем далёка ў вышыні і, калі яму шанцавала не згубіцца ў лабірынце перакрыжаваных сукоў і шчыльным дыване пе-раплеценых галінаў, тонкім яркім кінжалам падаў перад ван-дроўнікамі. Але ж тое адбывалася зрэдку, а хутка і зусім знікла.

Жылі ў лесе чорныя вавёркі. Калі Більбавы вострыя вочы звыкліся з цемрай, ён заўважыў іх: шныраць па дрэвах, скочуць цераз сцежку. I чуліся ў гушчары дзіўныя, патаемныя дый не надта прыемныя гукі: нешта сапло, варушылася, шамацела ў падлеску ды сярод прэлага палага лісця, якое ляжала, здаецца, бясконца тоўстым пластом. Аднак, што менавіта шумела, заўважыць было немагчыма. Найбольш непрыемнай рэччу, якую кампанія бачыла, было павуцінне: цёмныя шчыльныя сеткі з нітак, якія часта цягнуліся ад дрэва да дрэва ці блыталіся ў ніжэйшых галінах па абодва бакі дрэва. Аднак цераз сцежку не працягнулася ніводнай — ці з-за магіі, якая трымала сцежкі чыстымі ад зла, ці з нейкай іншай незразумелай прычыны.

Хутка кампанія ўзненавідзела лес ад усяго сэрца, як не-навідзелі гоблінскія тунелі, а вось надзеі на выйсце, здавалася, было яшчэ менш. Але трэба было ісці й ісці, хоць усё б, здаецца, пааддавалі вандроўнікі за позірк на сонца ды нябёсы, за подых ветру на тварах. Пад лясной столлю паветра вісела стылае і нерухомае: заўжды цьмяна, заўжды спакойна, заўжды душна. Нават гномы адчувалі сябе вельмі няўтульна, дарма што мелі звычку да тунеляў і шмат часу жылі наагул без сонечнага святла. Але хобіт (які хоць і жыў у норцы, аднак звычайна праводзіў летнія дні вонкі) цяпер адчуваў, што паступова задыхаецца.

Уночы было найгорай. Цемра рабілася паўнюткая (не такая, якую мы звыклі зваць «паўнюткая», а сапраўды поўная), такая, што наагул нічога нельга было разгледзець. Більба паспрабаваў паматляць рукой перад носам — і не ўбачыў нічога. Хоць, калі трымаццаДсціны, нешта яны ўсё ж заўважылі — вочы. Уся кампанія спала, шчыльна згрудзіўшыся, а вартавалі па чарзе. Калі надыходзіла Більбава чарга, ён заўжды бачыў пробліскі ў нава-кольнай цемры, а часам і пары жоўтых, чырвоных альбо зялёных вачэй, што назіралі за ім непадалёк, павольна знікалі і зноў павольна запальваліся ў іншым месцы. А часам вочы тараш-чыліся з галінаў над галавой, і гэта было жудасней за ўсё. Більба вельмі не любіў жахлівых бляклых, вырачаных вачэй. «Нейкая жамярына, — думаў ён. — Не звярыныя вочы — але ж якія здаравенныя!»

Сцюдзёна не было, аднак гномы паспрабавалі для аховы запальваць вогнішча на ноч — і хутка забаву кінулі. Здавалася, сотні і сотні вачэй пачыналі вылуплівацца з цемры, хоць звяры, якія б яны там ні былі, ніколі не дазвалялі разгледзець сябе хоць крышачку ў няпэўным святле вогнішча. Горш за тое: на святло ляцелі тысячы цёмна-шэрых і чорных матылёў, асобныя велі-чынёю з далонь. Яны порхалі і шамацелі крыламі каля самых вушэй. Цяжка было іх вытрываць, а таксама і кажаноў, чорных як смоль. Таму давялося забыцца на вогнішчы і спаць у неаб-сяжнай, злавеснай цемры.

Цягнулася такое, здавалася хобіту, вечнасць за вечнасцю, бо ён быў заўжды галодны — гномы клапаціліся пра запас ежы, шчодрасцю тут і не патыхала. Дзень цягнуўся за днём, і кожны цалкам падобны да папярэдняга, усё лес ды лес, і гномы пачалі хвалявацца. Ежы на доўгі час не хопіць, яе і цяпер заставалася ўсяго крыху. Спрабавалі падстрэліць вавёрку-другую, страцілі процьму стрэлаў, пакуль хоць у адну трапілі так, каб яна звалілася на сцежку. А калі засмажылі, аказалася, што смак яе наймяр-зотнейшы. Болын на вавёрак не палявалі.

Смага таксама катавала. Вады ўзялі з сабою няшмат, і за ўвесь час ні крыніцы, ані рачулкі не знайшлі. 3 такім настроем яны, нарэшце, напаткалі чорную раку, якая перагароджвала шлях. Рака была спрытная ды плынная, але нешырокая і выглядала ў прыцемках абсалютна чорнай. Добра, што Беарн папярэдзіў іх пра яе, а тое б яны кінуліся піць, нягледзячы на колер, і панапаў-нялі б спустошаныя мяхі. А так засталося толькі разважаць над тым, як дабрацца да другога берага, не намокнуўшы. Калісьці тут стаяў мост, але цяпер ён зусім згніў ды паразвальваўся, толькі абламаная слупы тырчэлі над вадой.

Більба стаў на каленкі каля самага краю вады, угледзеўся наперад ды закрычаў:

Каля дальняга берага — човен! Ну чаму ж ён не тут?!

— Як далёка? — спытаў Торын, які цяпер ужо ведаў, што зрок Більба мае вастрэйшы за ўсіх.

— Ды непадалёк зусім. Я б сказаў, крокаў дванаццаць.

— Дванаццаць крокаў! Я б хутчэй казаў, самае меншае — трыццаць, але ж мае вочы ўжо не тыя, як сто гадоў таму. Усё роўна, дванаццаць для нас як міля. Не пераскочыш, і наўрад мы адважымся плысці або ісці ўброд.

— Можа як-небудзь кінуць вяроўку?

— А навошта? Я ўпэўнены, човен прывязаны, нават калі мы і здолеем яго зачапіць — у чым я сумняюся.

— Не можа быць таго, каб прывязаны, — сказаў Більба. — Вядома, пры такім святле не адрозніш, але, здаецца, ён проста выцягнуты на нізкі бераг, там дзе сцежка адыходзіць ад вады.

— Доры мацнейшы, але Філі маладзейшы за ўсіх і зрок мае найлепшы, — сказаў Торын. — Філі, хадзі-тка сюды, паспрабуй, ці бачыш ты човен, пра які кажа спадар Торбінс.

Філі здавалася, што бачыць. Так што, пакуль ён выглядаў у цемру, спрабуючы знайсці патрэбны напрамак, астатнія прынеслі да яго вяроўку. Гномы мелі некалькі з сабой. Да даўжэйшай яны прымацавалі адзін з вялікіх жалезнью крукоў, якія выкарыстоўвалі, каб прычапіць заплечныя мяхі да лямак. Філі ўзяў крук у руку, расхістаў трошкі, прымерваючыся, і шпурнуў цераз раку.

Той пляснуўся ў ваду!

— Трэба было мацней, — сказаў Більба, які за ўсім назіраў. — Яшчэ пара лакцёў, і дакладна б човен. Паспрабуй ізноў. Не думаю, што чары такія моцныя, што пашкодзяць табе, калі ты дакранешся да мокрай вяроўкі.

Філі прыцягнуў крук і падняў, хоць і крыху палахліва. Потым кінуў зноўку, ужо мацней.

— Стоп! — сказаў Більба. — Цяпер ты аж да лесу дакінуў. Паціху цягні назад.

Філі пацягнуў, і праз нейкі час Більба сказаў:

— Асцярожна! Цяпер крук ляжыць на чоўне. Будзем спадзявацца, што ён зачапіўся.

Крук зачапіўся. Вяроўка нацягнулася, але Філі цягнуў і цягнуў — усё дарэмна. На дапамогу прыйшоў Кілі, за ім Ойн з Глойнам. Цягнулі і торгалі, і раптам паваліліся на спіны. Більба, аднак, быў напагатове, злавіў паслабелую вяроўку і кавалкам кійкатроху прытрымаў човен, які быццам метэор прыляцеў з іншага боку. «Дапамажыце!» — закрычаў хобіт, і Балін паспеў якраз свое-часова, каб схапіць човен — а тое б яго знесла плынь.

— Усё ж ён быў прывязаны, — сказаў Балін, паглядаючы на абарваны кавалак шпагату, які яшчэ матляўся на носе чоўна — добра, хлопцы, пацягнулі, і добра, што наша вяроўка мацнейшая.

— Хто першым цераз раку? — спытаў Більба.

— Я, — сказаў Торын, — і ты разам са мною, і Філі з Балінам. Болыы човен за раз не возьме. Потым Кілі з Ойнам ды Глойн з Доры, потым Оры з Норы, Біфур ды Бафур і апошнімі Двалін з Бамбурам.

— Заўсёды я апошні. Не падабаецца мне гэта, — сказаў Бамбур. — Сёння чарга каго-небудзь іншага.

— Не трэба было рабіцца такім тоўстым. А так ты павінен быць апошнім і з лягчэйшым грузам у чоўне. Не трэба пярэчыць загадам, інакш можа адбыцца нешта дрэннае.

— А вёслаў жа няма. Як мы прапіхнем човен да іншага берагу? — спытаў хобіт.

— Дайце мне яшчэ вяроўку і другі крук, — сказаў Філі, і, калі вяроўку ды крук падрыхтавалі, ён шпурнуў крук у цемру перад сабой так далёка, як толькі здолеў. Вяроўка не ўпала, напэўна, крук зачапіўся недзе за галіны.

— Цяпер залазьце ў човен, — сказаў Філі, — і няхай хто-небудзь цягне. А нехта з астатніх няхай трымае першую вяроўку ды крук. Калі пераправіцеся, за гэты крук можна будзе прыцяг-нуць човен назад.

Гэтак усе спрытна і надзейна пераплылі на іншы бок зачара-ванай ракі. Двалін ледзь выкараскаўся з чоўна, трымаючы скручаную вяроўку ў руцэ, Бамбур (які яшчэ бурчаў) падрыхгаваўся лезці следам, калі нешта дрэннае ўсё ж здарылася. Са сцежкі наперадзе пачуўся лятучы пошчак капытоў. I раптам з цемры скочыў вугальна чорны апень-рагач! Ён урэзаўся ў натоўп гномаў, параскідаў іх ды застыў на момант каля вады, напружыніўся, рыхтуючыся скочыць. I скочыў — высока ды моцна, за раз перамахнуўшы раку. Аднак беззаганна прызямліцца на другі бераг яму не давялося. Адзіны з усіх Торын застаўся на нагах і з цвярозай галавою. Ледзь пераправіўшыся, Торын адразу ж паклаў стралу ў лук ды нацяг струну — на выпадак, калі з'явіцца гаспадар чоўна. Зараз жа ягоны лук спрытна і дакладна выпусціў стралу ў пачвару. Алень пахіснуўся, дакрануўшыся да берага. Цемра паглынула яго, але было чуваць, як гук капытоў зрабіўся няроўны ды хутка сціх.

Не паспела кампанія павіншаваць Торына з добрым стрэлам, як жудасны Більбаў лямант выгнаў усе думкі пра вяндліну з іх галоваў: «Бамбур зваліўся! Бамбур тоне!» — галасіў той.

I сапраўды: Бамбур толькі адной нагой стаяў на зямлі, калі з цемры ўзнік алень і скочыў над ім. Бамбур пахіснуўся, адштурх-нуўшы човен, і пляснуўся спінай у чорную ваду. Рукамі ён намагаўся схапіццца за аслізлыя карані, якія выпіналіся з берага, але дарэмна. Човен жа, павольна круцячыся на плыні, хутка знік.

Калі падбеглі да берага, можна было бачыць толькі Бамбураў капялюш, які тырчэў з вады. Кінулі небараку вяроўку з крукам. Той ухапіўся рукою. Выцягнулі яго — мокрага, зразумела, ад галавы да ботаў. Аднак не гэта горшае. Калі вывалаклі гнома на бераг, той ужо спаў, так сціснуўшы рукой вяроўку, што яе не здолелі выдраць. I што потым ні рабілі, як ні спрабавалі да-будзіцца — нічога не дапамагло.

Так і сталі над ім, праклінаючы няўдачу ды Бамбураву нязграбнасць, ды немагчымасць вярнуцца на другі бераг, каб адшукаць аленя — і раптам пачулі далёкі гук рога недзе ў лесе і сабачы брэх. Тады змоўклі і паселі, прыслухоўваючыся. Здава-лася, непадалёк, на поўнач ад сцежкі, ішло вялікае паляванне, але ж пабачыць што-кольвек было немагчыма.

Доўгі час так і сядзелі, не адважваючыся паварушыцца. Бамбур спаў са шчаслівай усмешкай на твары, нібы яго ўжо і не краналі ўсе вандроўныя клопаты і турботы. Знянацку на сцежцы з'явіліся алені, матка з дзіцем, такія ж снежна белыя, як рагач — чорны. Іх постаці мігцелі ў цемры. Не паспеў Торын крыкнуць, як трое гномаў скочылі на ногі І спусцілі стрэлы са струнаў. Дарэмна. Алені павярнуліся і зніклі гэтак жа ціха, як і падышлі, а гномы толькі стралялі наўздагон у цемру.

— Стоп, стоп! — пракрычаў Торын, але спазніўся.

Узбуджаныя гномы скарысталі апошнія стрэлы, і цяпер лукі, якія даў Беарн, зрабіліся бескарыснымі.

Змрочная была на гэты раз начоўка. Невясёлая. I адчай яшчэ больш навальваўся на кампанію кожны наступны дзень. Зачараваную раку яны перайшлі, але ж за ёй сцежка ўсё гэтак жа вілася ды прадзіралася праз гушчар, і канца яму не было, аднолькаваму, змрочнаму. Калі б яны ведалі крыху больш пра лес ды больш звярнулі ўвагі на паляванне ды белых аленяў, якія з'явіліся на сцежцы, дык уцямілі б, што нарэшце наблізіліся да ўсходняга краю. Хутка і дайшлі б да яго, калі б не страцілі надзеі ды мужнасці, і ўбачылі б сонца зноў, бо лес рабіўся ўжо не такі шчыльны.

Аднак яны не ведалі ды цягнулі з сабою цяжкога Бамбура. Яго даводзілася валачыць па чарзе, падзяляючы груз між астатнімі. Цягнулі, як маглі, і калі б мяхі не зрабіліся такімі лёгкімі за апошні час, не вывалаклі б. Бамбур, які ўсміхаўся ў сне, наўрад ці замяняў сабой мяхі з ежай — хоць і цяжару ў іх засталося няшмат. Праз колькі дзён зусім нічога есці ды піць не засталося. I нічога прыдатнага для ежы ў лесе не было, толькі цвіль ды цьмяная трава з непрыемным пахам.

Прыблізна праз чатыры дні пасля зачараванай ракі дайшлі да месцаў, дзе раслі збольшага бярозы. Спачатку перамена ўзрадавала, бо і падлеска амаль не было, і цені не такія шчыльныя. Яны былі пранізаныя густым зялёным святлом, а часам было бачна трошкі наперад. Але святло толькі падкрэсліла бясюнцыя шэрагі стройных шэрых ствалоў, быццам калонаў у бязмежнай змрочнай залі. Адчувалася свежае паветра, нават гук ветру данёсся — толькі дадаў суму й горычы. Некалькі лісткоў зашапталіся, падаючы, і нагадалі, што недзе вонкі набліжаецца восень. Ногі шамацелі палым лісцем незлічоных восеняў, якія нанесла на сцежку ад тоўстага чырвонага дывану, што пакрыў лясную зямлю.

Бамбур спаў далей, і астатнія вельмі стаміліся. Час ад часу яны чулі далёкі смех і непакоіліся. Часам побач нехта спяваў. Смех чуўся звонкі ды чысты, не гоблінскі, спявалі цудоўныя, светлыя і вясёлыя галасы, але гучала гэта дзіўнавата і нават крыху вусцішна. Гномы супакоеныя не бьші, наадварот, паспяшаліся адтуль, як толькі сілаў хапала. А хапала не надта,

Яшчэ праз два дні шлях пайшоў пад гару, і хутка кампанія апынулася ў даліне, амаль цалкам парослай магутнымі дубамі.

— Ці ж гэты кляты лес ніколі не скончьвдца? — сказаў Торын. — Хто-небудзь, ускараскайцеся на дрэва ды паспрабуйце галаву падняць над столлю лістоты, зірніце навокал. Знайдзіце найвы-шэйшае дрэва з тых, што каля сцежкі.

Зразумела, «хто-небудзь» значыла Більба. Выбралі яго, таму што лазуну неабходна быць лёгкім, каб хоць якая карысць з яго была, каб мог дабрацца да самых высокіх ды тонкіх галінаў. Небарака спадар Торбінс у жыцці па дрэвах не лазіў, але ж яго падштурхнулі да ніжэйшых галінаў агромністага дуба, які рос якраз на сцежцы, і давялося хобіту намагацца што моцы. Ён прадзіраўся праз пераблытаныя галінкі, не раз атрымаў па носе, запэцкаўся зелянінаю ды сліззю ад старой кары на таўсцейшых суках, паслізнуўся, ды не раз, ледзь паспяваючы ўхапіцца, і нарэшце, пасля жудаснага месца, дзе, здаецца, увогуле галін не было, прадзёрся, намогся і далез да верху. Увесь час ён толькі і думаў, ці ёсць на дрэве павукі і як лезці назад — добра, калі не свабодным палётам.

Урэшце ён высунуў галаву па-над лісцевым дахам і адразу заўважыў павукоў. На шчасце, маленькіх, зусім звычайных, і палявалі яны, відавочна, не на хобітаў, а на матылькоў. Більбавы вочы ледзь не аслеплі ад святла. Гномы далёка ўнізе крычалі нешта, але хобіт не адказваў, толькі сціскаў далоні ды міргаў. Сонца ззяла неміласэрна, і шмат часу мінула, пакуль ён змог бачыць. А калі змог, то ўбачыў навокал бясконцае цёмна-зялёнае мора, якое калыхаў ды варушыў вецер, і сотні матылькоў паўсюль. Здаецца мне, былі гэта «ліловыя імператары», мятлушкі, якія звычайна жывуць у кронах дубоў, але ж ліхалескія «імператары» зусім не былі ліловыя, хутчэй, чорныя, глыбокага аксамітнага колеру без аніякіх пазнак на крылах.

Хобіт пазіраў на «чорных імператараў» доўгі час, з зада-вальненнем удыхаў свежы ветрык, адчуваў, як ён дакранаецца да твару, варушыць валасы. Нарэшце крыкі гномаў, якія ўжо тупацелі ад нецярплівасці, нагадалі яму пра справы. А справы былі не надта. Назірай не назірай — ва ўсе бакі адны дрэвы ды лісце да самага далягаяду. Хобітава сэрца, якое ўзнялося было з-за сонца і свежага ветру, зноў закацілася ў пяткі. I ежы зусім не засталося.

Па праўдзе, як я і казаў ужо, кампанія дабралася амаль да краю лесу, і калі б Більба ўзлез на іншае дрэва ў іншым месцы, то і ўбачыў бы край. Дый тут зразумеў бы, у чым справа, калі б меў крыху больш кемлівасці. Бо дрэва, хоць і высачэзнае само сабою, стаяла ў самым нізе шырокай даліны, так што з яго верхавіны дрэвы, здавалася, уздымаліся ва ўсе бакі, быццам краі вялізнай місы. Аднак Більба не зразумеў таго і палез уніз у надзвычайнай роспачы ды адчаі. Нарэшце, дабраўся: падрапаны, сапрэлы, запыханы, пачырванелы, зусім разгублены і аслеплы ў лясным змроку. Ад ягонага апавядання і астатнія сталіся такімі ж разгубленымі, як і сам хобіт.

— Што, ва ўсе бакі? I без канца? Кляты лес, што ж нам рабіць? Якая карысць была хобіту даручаць такое! — крычалі яны, нібыта хобіт вінаваты ў тым, што лес бясконцы. Што ім тыя мятлушкі. Гномы толькі раззлаваліся, калі хобіт распавёў пра свежы ветрык — самі ж яны не маглі ўскараскацца ды адчуць, бо былі надта цяжкія ды нязграбныя.

Гэтай ноччу даелі самыя апошнія крыхі ды абглодкі. А калі наступнай раніцай прачнуліся, першае, што адчулі, быў голад, які грыз страўнік нібы звер. Другім быў дождж. Там і сям кроплі высочваліся з лісцевай столі ды падалі на лясную падлогу. Дождж нагадаў толькі пра жудасную смагу, а наталіць яе аніякай магчымасці не было — паспрабуй напіцца, калі стаіш пад велізарным дубам ды чакаеш, што выпадковая кропля трапіць на язык. Адзіную добрую навіну нечакана падараваў Бамбур.

Той знянацку прачнуўся, сеў і пачухаў патыліцу. Ён не зразумеў ані дзе ён, ані чаму такі галодны, бо забыўся на ўсё, што здарылася ад гадзіны пачатку падарожжа той цудоўнай травеньскай раніцай — шмат, шмат дзён таму. Апошнім, што Бамбур памятаў, была вечарынка ў хобітавай нары, і доўга ён не жадаў верыць апавяданню пра ўсе прыгоды ды турботы, якія адбыліся з таго дня.

А калі пачуў, што і есці нічога не засталося, то сеў на зямлю ды заплакаў, бо адчуваў сябе надта слабым, аж каленкі дрыжэлі.

— Чаму ж я толькі прачнуўся, — жаліўся ён. — Я сніў такія цуды! Снілася, што іду па лесе, падобным да гэтага, толькі на шжным дрэве — паходні і ліхтарыкі на ніжніх галінах, вогнішчы на зямлі, светла, цудоўна, я трапляю на вялікае свята ды бясконцую гупянку. Там лясны кароль у кароне з залатога лісця, там спяваюць так весела, і не апісаць, не палічыць, што там толькі ядуць ды п'юць.

— I спрабаваць не варта, — сказаў Торын. — Калі пра іншае распавядаць не здольны, лепш маўчы. Ты і так нам, ветліва кажучы, жыццё не палегчыў. Калі б не прачнуўся, варта было б цябе пакінуць у лесе і далей сніць бязглуздыя сны. Пасля тыдняў скарочанага рацыёну цягнуць цябе — зусім не жарт.

Што заставалася рабіць? Мацней падперазаць пустыя жы-ваты, ускінуць на каркі пустыя мяхі ды валачыся зноў па сцежцы без надзеі нават святло пабачыць перад тым, як павалішся ды ногі працягнеш з галадухі. Так і шыбавалі ўвесь дзень, павольна і стомлена, а Бамбур усё лямантаваў, што ягоныя ногі больш яго не нясуць, і што жадае ён толькі пакласціся проста на зямлю ды заснуць.

— Не, дабрадзею, не! — казалі астатнія. — Няхай і тваім нагам дастанецца. Мы цябе ўжо дастаткова цягнулі.

Усё роўна раптам ён адмовіўся зрабіць хаця крок і ўлёгся на зямлю.

— Ідзіце далей, — сказаў ён, — калі жадаеце. А я застануся, засну і пабачу сны пра ежу, калі іншым чынам яе не здабыць. Спадзяюся, прачнуцца ўжо не давядзецца.

У гэты самы момант Балін, які ішоў крыху наперадзе, закрычаў: «Што там, зірніце! Здаецца мне, святло бліснула ў лесе!»

Усе зірнулі і заўважылі: далёка наперадзе быццам мільганула чырвоная іскрыначка. Спачатку адна, потым другая побач. Нават Бамбур ускочыў, і ўся кампанія памчала, ужо і не думаючы пра магчымых троляў ці гоблінаў. Святло было наперадзе па левую руку, і калі яны параўняліся, то ўбачылі, што гэта святло менавіта ад паходняў ды вогнішчаў пад дрэвамі, але даволі далёка ад сцежкі.

— Выглядае, быццам сны мае спраўдзіліся! — вохнуў Бам-бур, пыхаючы следам за астатнімі. Ён жадаў бегчы адразу да святла з самага пачатку, але астатнія добра памяталі загады чараў-ніка ды Беарна.

— 3 гулянкі дабра не будзе, калі да яе не дабярэшся жыўцом,

— сказаў Торын.

— Але без ежы мы жывымі не застанемся ў любым выпадку,

— сказаў Бамбур, і Більба ад усяго сэрца з ім пагадзіўся.

Спрачаліся доўга, меркаванні вагаліся, аднак нарэшце ўсё ж вырашылі даслаць парачку на разведку — каб падпаўзлі да вогнішчаў і даведаліся, што гэта такое і хто іх распаліў. Але не здолелі вырашыць, каму ісці, бо ніхто не прагауў згубіцца дый ніксші не вярнуцца да таварышаў. Нарэшце голад вырашыў за іх (а Бамбур увесь час апісваў, якія дзівосныя смакоты елі ў сне), і, нягаедзячы на папярэджанні, усе разам пакінулі сцежку ды рушылі ў лес.

Пасля доўгай паўзатні ды мітусні ад дрэва да дрэва гномы з хобітам дабраліся да паляны, на якой некалькі дрэваў былі паваленыя, а лясная падлога выраўнаваная і прыбраная. Там было шмат народу, з вьігляду відавочна эльфы, апранутыя ў зялёнае ды рудое. Яны сядзелі на гладкіх чурбачках, адпілаваных ад ствалоў паваленых дрэваў, вакол вогнішча, а на дрэвах былі пры-мацаваныя паходні. I што найцудоўней — усе яны елі, пілі і весела смяяліся.

Пах засмажанага мяса так падзейнічаў на гномаў, што, і словам не перамовіўшыся, яны разам папаўзлі ды пакраліся да эльфаў з адной думкай — ежа! Але як толькі першы крочыў у кола, усе агні, быццам праз якую магію, згаслі. Нехта пхнуў нагой югаішча, і тое рассыпалася дажджом бліскучых іскраў ды згасла. Гномы апынуліся ў паўнюткай цемры і адзін аднаго не магаі адшукаць — ва ўсялякім разе, вельмі доўгі час. Адчайна блукалі ў цемры, спатыкаліся аб паленні, біліся лбамі аб дрэвы, крычалі ды гукалі, пакуль усіх у лесе не перабудзілі на мілю навокал. Нарэшце, сабраліся ў купу і палічылі сябе навобмацак. Зразумела, да таго часу ўсе ўжо цалкам забыліся, у якім напрамку сцежка, так што згубіліся безнадзейна — ва ўсялякім выпадку, да святла.

Нічога не заставалася, як толькі сесці ды правесці ноч на месцы, бо яны нават не адважваліся памацаць зямлю ў пошуках аб'едкаў. Сядзелі няшмат часу, Більба толькі пачаў дзяўбці носам, калі Доры, чыя чарга надышла вартаваць, абвесціў гучным шэп-там: «Зноў з'явіліся агні, і нават больш за мінулы раз».

Усе паўскоквалі. I дакладна — зусім непадалёк ззялі й падміргвалі тузіны агеньчыкаў, і смех з размоваю чуліся добра. Гномы з хобітам папаўзлі да іх цугам, адзін за адным, каб кожны мог дакрануцца да спіны папярэдняга. Калі наблізіліся, Торын сказаў: «На гэты раз — аніякай бегатні! Нікому не варушыцца, пакуль не загадаю. Размаўляць з імі пойдзе спадар Торбінс. Яго яны не напалохаюцца («А я іх?» — падумаў Більба). У любым выпадку, спадзяюся, нічога дрэннага яму не ўчыняць».

Калі падпаўзлі да краю кола агнёў, Більба знянацку выішурхнулі наперад. Ён і пярсцёнак не паспеў насунуць, як, ледзь не ўпаўшы, крочыў акурат у самае святло ад паходняў ды вогнішча. I зноў дарма. Агні згаслі, і абвалілася паўнюткая цемра.

Раней нялёгка была сабрацца, цяпер жа нашмат цяжэй. Па-першае, не маглі знайсці хобіта. Кожны раз, калі лічылі сябе, атрымлівалася толькі трынаццаць. Гномы крычалі і клікалі: «Більба Торбінс! Хобіт! Кляты хобіт! Гэй, хобіт! Каб цябе, куды ж ты падзеўся?!»I іншыя рэчы такога ж кшталту. Адказу не пачулі.

Надзею зусім страцілі, калі Доры праз шчаслівы выпадак патрапіў на яго. У цемры Доры аб нешта спатыкнуўся. Думаў, бервяно, ажно — хобіт, які скруціўся калачыкам ды моцна спаў. Давялося досыць патрэсці, пакуль Більба прачнуўся, а прачнуўшыся, задаволены зусім не быў.

— Такі сон бачыў, — прабурчэў ён. — Усё пра абед, ды які!

— Сонца ды нябёсы! Дакладна як Бамбур, — сказалі гномы. — Калі ласка, не трэба пра абеды. 3 летуценных абедаў аніякай карысці. Нам, прынамсі.

— Яны — найлепшае, што магу здабыць у гэтым нячыстым месцы, — прамармытаў хобіт, калі клаўся спаць побач з гномамі, спадзеючыся пабачыць такі самы сон.

Але тое былі не апошнія агні ў лесе. Калі ноч састарэла і час ужо набліжаўся да ранішняга, Кілі, чыя чарга бьша вартаваць, пабудзіў усіх і сказаў:

— Непадалёк святло, і пры тым моцнае, сотні паходняў ды мноства вогнішчаў запаліліся раптам, напэўна, чарамі. I паслу-хайце толькі спевы ды музыку!

Паляжаўшы ды паслухаўшы нейкі час, зразумелі, што бараніцца спакусы падысці бліжэй ды зноў паспрабаваць знайсці ежу й дапамогу няма моцы. Зноў узняліся, але на гэты раз вынік быў цалкам катастрафічны. Святочная вячэра, як убачылі цяпер, была нашмат большая, чым раней, ды файная. Наперадзе доўгага шэрагу эльфаў сядзеў лясны кароль з лісцевай каронаю на залатых валасах, рыхтык з Бамбурава сну. Эльфы перадавалі кубкі з рук у рукі суседзям, некаторыя гралі на арфах, шмат спявалі. Эльфавы бліскучыя валасы былі перавітыя кветкамі, зялёныя і белыя камяні блішчэлі на каўнерах і папругах. I ў спевах, і ў тварах ззяла весялосць. Гучныя, чыстыя, звонкія былі песні — і тут якраз ў сярэдзіну свята крочыў Торын.

Адразу, як і раней, павісла мёртвая цішыня. Усё святло знікла. Вогнішчы згаслі, пусціўшы чорны дым. Попел ды вуголле па-ляцелі да гномавых вачэй, і зноў лес напоўніўся іхным лямантам ды гуканнем.

Більба раптам усвядоміў, што бяжыць па коле (так яму здавалася), ды галосіць і галосіць: «Доры, Норы, Оры, Ойн, Глойн, Філі, Кілі, Бамбур, Біфур, Бафур, Двалін, Балін, Торын Дубатарч!». А тыя, каго ён шукаў, бегалі побач ды галасілі тое самае (зрэдку паміж іншым чулася «Більба!»). Але гуканні астатніх паступова рабіліся ўсё цішэй і цішэй, потым, здавалася, заклікі сталі жудасным лямантам і крыкамі аб дапамозе недзе ў далечыні, і ўрэшце спыніліся, зніклі, і хобіт застаўся сам-насам у поўнай цішыні і цемры.

Пэўны час хобіт адчуваў сябе найняшчаснейшай істотай у цэлым свеце. Але хутка вырашыў, што няма аніякага сэнсу высільвацца ды торкацца, пакуль з раніцай не прыйдзе хоць якое святло. Зусім бессэнсоўна блукаць па наваколлі ды толькі стам-ляцца, калі і на сняданак няма надзеі, і сілаў няма чым аднавіць. Так што сеў хобіт, прыхіліўшыся спінай да дрэва, і (не ў апошні раз) стаў марыць пра сваю далёкую ўіульную хобіцкую нару і цудоў-ныя, вельмі зручныя і ўмяшчальныя каморы. Ён ужо даволі далёка паглыбіўся ў думкі пра вяндліну з яйкамі, тостамі ды маслам, калі адчуў, як нешта да яго дакранулася. Нешта падобнае да моцнай лшучай вяроўкі прычапілася да левай рукі, а калі хобіт паварушыўся, высветлілася, што ногі ў такое паскудства ўжо заматаныя. Паспрабаваў узняцца — зваліўся на зямлю.

Вось тады вялізны павук, які быў заняты, замотваючы соннага Більба ззаду, перайшоў наперад. Бачыць хобіт мог толькі вочы пачвары, але адчуваў, як мярзотныя валасатыя лапы дакранаюцца да яго, пакуль пачвара намагаецца шчыльней абкруціць агіднае павуцінне вакол яго. Надта пашанцавала, што прачнуўся ў час. Яшчэ крыху — і Більба ўвогуле не здолеў бы рухацца. Ужо цяпер давялося вытрымаць адчайную бойку, пакуль вызваліўся. Спа-чатку лупцаваў пачвару кулакамі (а тая намагалася атруціць яго, як меншыя павукі труцяць мух), а потым успомніў пра меч ды выцягнуў з похваў. Павук спрытна скочыў назад. З'явіўся час перарэзаць павуцінне. Пасля настала Більбава чарга напасці. Павук відавочна не прывык да істотаў, якія носяць на баку такія джалы, інакш уцякаў бы спрытней. Не паспеў агідзень знікнуць, як Більба дагнаў яго ды пырнуў мячом акурат паміж вачэй. Павук затросся шалёна, заскакаў, замітусіўся, западкідваў ногі ў жудасных канвульсіях, пакуль хобіт не дабіў пачвару, пырнуўшы яшчэ раз. А потым сам зваліўся і ўжо нічога не памятаў.

Калі зноў апрытомнеў, вакол было звыклае змрочнае, шэрае святло звычайнага дня ў лесе. Павук ляжаў побач мёртвы, на лязе мяча засталіся чорныя плямы. Хобіт неяк сам, без дапамогі гномаў і Гэндальфа, самотны і ў цемры забіў вялізнага павука — гэта нешта значыла для спадара Торбінса. Ён адчуў сябе іншым, значна дужэйшым, мацнейшым, больш дзёрзкім (нягледзячы на пусты страўнік), калі выціраў меч аб траву.

— Я дам табе імя, — сказаў ён мячу. — Я буду называць цябе «Джала».

I накіраваўся даследаваць наваколле. Лес быў змрочны і маўклівы. Відавочна, перш за ўсё трэба было адшукаць сяброў, якія, напэўна, знаходзіліся не надта далёка (зразумела, калі не трапілі ў палон да эльфаў ці не здарылася чаго горшага). Здава-лася, крычаць — не вельмі зручная ды бяспечная ідэя, і хобіт доўгі час стаяў, разважаючы, у якім напрамку сцежка і куды перш за ўсё трэба ісці ў пошуках гномаў.

— Вох, чаму толькі мы не трымаліся Беарнавай парады, дый Гэндальфавай таксама! — горка сказаў ён сам сабе. — Ну і ў заварушцы мы зараз! Мы! Жадаў бы я, каб і сапраўды былі «мы». Жудасна і страшна ў адзіноце.

У рэшце рэшт, ён выбраў напрамак, з якога, здаецца, і дано-сіліся ўчора крыкі пра дапамогу. Яму пашанцавала (па праўдзе кажучы, ён нарадзіўся ў кашулі), і кірунак выбраў больш ці менш адпаведны. Вырашыўшы, хобіт ціха і спрытна крочыў наперад. Хобіты добра ўмеюць хавацца, асабліва ў лесе, як я вам паспеў распавесці, а Більба да таго ж і пярсцёнак насунуў на палец. Таму павукі не ўбачылі і не пачулі ягонага набліжэння.

Хаваючыся, ён пэўны час ішоў па лесе, калі заўважыў напе-радзе клубок чорнага ценю, надта чорнага нават для гэтага леса, нібы кавалак ночы, які заблукаў сярод галінаў ды так і не сышоў прэч. Наблізіўшыся, ён заўважыў, што стварала гэты скрут па-вуцінне, абматанае вакол галінаў ды пераблытанае. Раптам ён таксама пабачыў, што паўсюль на галінах над ягонай галавою сядзелі агромністыя, жудасныя павукі. Пярсцёнак пярсцёнкам, але хобіта аж дрыжыкі білі ад жаху, што могуць знайсці, заўва-жыць. Стаўшы пад дрэва, ён нейкі час назіраў за павукамі, а потым у лясной цішыні ды спакоі зразумеў, што страхалюдныя пачвары размаўляюць міжсобку. Галасы іх былі падобныя да тонкага скрыгатання ды шыпення, але шмат чаго можна было зразумець. Павукі размаўлялі пра гномаў!

— Уцятая бойка была, але ж вартая таго, — сказаў адзін. — Упэўнены, скуры ў іх да агіднасці тоўстыя, аднак сакавітыя павін-ны быць усярэдзіне!

— Але, добрая з іх будзе ежа, калі павісяць трошачку, — сказаў іншы.

— Не трэбы доўга трымаць, — сказаў трэці. — Не такія яны ўжо тоўстыя. Дрэнна харчаваліся апошнім часам, здаецца мне.

— То заб'ём іх зараз, — прашыпеў чацвёрты. — Заб'ём зараз, няхай мерцвякамі павісяць крыху.

— Клянуся, яны і цяпер мёртвыя, — сказаў першы.

— Не. Толькі што бачыў, як адзін дрыгануўся. Прачынаюцца, салодзенькія, пасля цудоўнага сну. Пойдзем, пакажу.

I адзін тоўсты павук пабег па павуцінні, якое спускалася ад тузіна маткоў, што віселі ў шэраг на верхняй галіне. Більба, які ўпершыню заўважыў іх сярод ценяў, аж жахнуўся, заўважыўшы гномавы ногі, што вытыркаліся знізу скрутаў, ці там-сям кончык носа, пасму барады альбо край капелюша.

Павук накіраваўся да таўсцейшага матка. «Аб заклад б'ю, бедны старына Бамбур», — падумаў Більба. Павук моцна ўшчык-нуў кончык гномава носа. Са скруту данёсся прыглушаны крык, адтуль вытыркнулася ступня ды моцна і спрытна павука лягнула. Жывы Бамбур быў, жывенькі! Гук пачуўся, быццам пхнулі недадзьмуты футбольны мяч, а раз'юшаны павук зваліўся з галіны, толькі-толькі паспеўшы зачапіцца за собскае павуцінне.

Астатнія зарагаталі.

— Не памыліўся! — сказалі яны. — Мясцо жывое ды брыка-ецца!

— Ну, хутка мы з гэтым скончым, — прашыпеў раззлаваны павук ды палез назад.

Більба ўбачыў, што надышоў момант дзейнічаць. Дасягнуць паганцаў было немагчыма, стрэліць у іх няма чым, але ж, зірнуўшы навокал, ён заўважыў мноства камянёў Напэўна, некалі тут цякла рачулка, і ў перасохлым русле ляжала іх шмат. Більба нядрэнна шпурляў, і ў яго не заняло шмат часу знайсці прыемны круглы булыжнічак, які ўтульна змясціўся ў далоні. Хлопчыкам наш хобіт часцяком практыкаваўся шпурляць камяні, пакуль трусікі, вавёркі ды нават птушкі не сталі ўцякаць на ўсю моц, ледзь заўважыўшы, што ён нахіліўся. Дый дарослым ён шмат часу згубіў, гуляючы ў дроцікі, стральбу па мішэнях, накінь-кольца-на-прут, кеглі ды іншыя ціхія гульні, у якіх цэляць і шпурляюць нешта, часам і не зусім бяспечнае для наваколля. Наш хобіт шмат да чаго быў здоль-ны, акрамя выдзімання дымных кольцаў, загадак ды гатавання, проста ў мяне дагэтуль часу не было вам пра тое распавесці. Дый цяпер часу не надта. Пакуль я вам расказваў, а хобіт збіраў камяні, павук падпоўз да Бамбура і ўжо ўзнамерыўся прыняцца за яго. У гэты момант Більба шпурнуў камень — хлоп! Дакладна ў павучы-ную галаву, павук ляснуўся з дрэва, страціўшы прытомнасць, і прыціснуў ногі да пуза.

Наступны камень прасвістаў праз вялікае сеціва, падраўшы яго, ды спыніўся на здаравенным павуку, які сядзеў усярэдзіне, а праз імгненне — бац! — зваліўся трупам. У павучынай калоніі пачалася мітусня, і на гномаў часова забыліся — дакладна вам кажу. Бо камяні ляцелі і ляцелі, і хоць самога Більба не было бачна, напрамак, адкуль каменні з'яўляліся, вылічыць было няцяжка. Быццам валасатыя маланкі, павукі рушылі да хобіта, матляючы ва ўсе бакі вяроўкамі ліпучага павуціння, і хутка паветра цалкам запоўнілі лятучыя ды ліпучыя пасткі.

Більба ж спрытна перабег у іншае месца. Прыйшла да яго ідэя паціху адвесці звар'яцелых павукоў падалей ад гномаў, калі здолее зацікавіць іх, падмануць верагоднай здабычай ды раз-злаваць яшчэ болып. Калі ледзь не паўсотні павукоў прыбегла да месца, дзе ён быў раней, хобіт пакідаў яшчэ камянёў у іх, ды яшчэ ў тых, хто застаўся на дрэвах, а потым затанчыў паміж дрэвамі ды заспяваў песеньку, каб пачвары канчаткова ашалелі ды рынуліся наўздагон — а таксама каб ягоны голас пачулі гномы.

Вось што ён спяваў:

Не вельмі добрыя вершыкі, напэўна, але ж трэба памятаць, што хобіт сам іх склаў, ды ў час не надта зручны для верша-складання. I пакуль спяваў, ён параскідаў больш камення, ды натупацеў пры тым. Амаль усе павукі за ім пагналіся, некаторыя па зямлі, некаторыя па галінах, пераскокваючы з адной ды на іншую, перакідваючы масты з павуціння ў пустых месцах. Ад Більбавых дражнілак яны набралі хуткасць значна большую, чым мог спадзявацца хобіт. Дый раззлаваліся яны неверагодна. Нават без уліку камянёў, наўрад ці якому павуку падабаецца, калі яго клічуць «стары тоўсты павук», а ўжо «мухажэрца стары, вала-саты» і ўвогуле для ўсіх гучыць кпліва.

Більба шмыгнуў на новае месца, але некалькі павукоў пабеглі да розных краёў той лагавіны, дзе знаходзілася павучыная кало-нія, ды пачалі заплятаць павуціннем усе прагалы паміж дрэвамі. Хутка хобіт апынуўся б у пастцы з тоўстым павуціннем вакол яго — такая была павучыная ідэя. Стоячы акурат у цэнтры кола пачвараў, якія на яго палявалі ды запляталі дрэвы павуціннем, Більба знайшоў у сабе дзёрзкасць заспяваць зноў:

3 гэтымі словамі ён азірнуўся і ўбачыў, што апошні прагал паміж дрэвамі ўжо закрыла павуцінне. Але пашанцавала, што яшчэ не моцная, густая сетка, а ўсяго колькі тоўстых двайных нітак, паспешліва працягнутых з дрэва на дрэва. 3 похваў выляцеў хобітаў меч, і — жык-жык, павуцінне распалася на кавалкі, а хобіт пайшоў прэч, спяваючы.

Павукі меч заўважылі, хоць (мне так здаецца) і не зразумелі, што ж гэта. Усім кагалам кінуліся яны следам па зямлі і галінах, трасучы валасатымі лапамі, ляскаючы ды скрыгочучы жвадламі, вырачыўшы вочы — шаленства дзікае. Яны пераследавалі Більба столькі, колькі хобіт адважыўся адысці, дый далей пабеглі. А той ціхенька пракраўся назад, нібы мышка.

Каштоўнага часу заставалася, ён ведаў, самую крышачку, пакуль павукі не згубяць ахвоты ганяцца за ценем і не вырашаць вярнуцца да гномаў Трэба гномаў ратаваць. Найгоршай часткай працы было ўскараскацца на галіну, дзе віселі заматанью гномы. Не думаю, што ён бы здолеў, каб не пакінутае павуком павуцінне, тоўстае як добрая вяроўка. Хоць яно і ліпла да рук і дзёрла іх, хобіт дабраўся да верху — і знайшоў там старога, тоўстага і нязграбнага павука, які застаўся вартаваць палонных ды бавіў час тым, што іх шчыпаў: даведваўся, хто сакавіты ды смачнейшы. Відавочна спадзяваўся паласавацца, пакуль паплечнікаў няма. Спадар Торбінс спяшаўся, таму не паспеў павук зразумець, што адбываецца, альбо ўбачыць хобітава Джала, як ужо скаціўся з галіны мёртвы.

Зараз трэба было вызваліць гномаў. Што ж рабіць? Калі перасекчы павуцінне, за якое іх падвесілі, небаракі пападаюць на зямлю, а да яе далёка. Хобіт прапоўз па галіне (ад чаго пакункі з гномамі затанчылі, як спелыя грушы на ветры) да першага скруту.

«Філі ці Кілі», — падумаў ён, заўважыўшы край блакітнага капелюша, які тырчэў з павуціння. «Напэўна, Філі», — здагадаўся ён, калі заўважыў кончык доўгага носа паміж ніткамі. Нахіліў-шыся, хобіт здолеў перарэзаць большасць тоўстых моцных ды ліпучых канатаў, і вось, раз-пораз здрыгануўшыся ды лягнуўшы нагамі, Філі вызваліўся. Крыху няёмка казаць, але Більба нават засмяяўся, назіраючы, як той трасе замярцвелымі рукамі ды нагамі, матляючыся на павуціннай пятлі пад пахай — ну рыхтык блазан на вяровачках!

Філі, падрыгаўшыся, неяк ускараскаўся на галіну і з усіх сілаў намагаўся дапамагчы хобіту, хоць і адчуваў сябе хворым. Бо ён правісеў уніз галавой большую частку ночы і наступнага дня, заматаны ў павуцінне да носа, праз які толькі і можны было што дыхаць. Ды яшчэ і павучыная атрута працягвала дзейнічаць.

Потым гном процьму часу згубіў, намагаючыся выбраць паву-цінне з броваў ды павек. А што да барады, то ўвогуле давялося болыную частку адрэзаць. Разам Філі з Більба выцягвалі на галіну гномаў ды рэзалі павуцінне. Ніхто з гномаў не быў у лепшым за Філі стане, а некаторыя дык і ў значна горшым: хто ледзь дыхаць мог (і доўгі нос бывае карысны), каго атруцілі больш за астатніх.

Так выратавалі Кілі, Біфура, Бафура, Доры ды Норы. Не-барака Бамбур так змучыўся (яго, як таўсцейшага, увесь час шчыкалі ды штурхалі), што проста скаціўся з галіны (добра, што плюхнуўся на кучу лісця пад дрэвам) ды там і застаўся ляжаць. Але пяць гномаў яшчэ віселі на дрэве, калі пачалі вяртацца павукі, раз'юшаныя і шалёныя да немагчымасці.

Більба тут жа паспяшаўся да ростані, бліжэй да ствала, каб не даць павукам забрацца. Калі вызваляў Філі, пярсцёнак зняў, а зноў насунуць забыўся, таму павукі яго ўбачылі і пачалі шыпець ды плявацца.

— Бачым цябе цяпер, бачым, малы паскуднік! Зжарэм цябе, а косткі са скурай на дрэве матляцца пакінем! Х-хы, джала ў яго, сапраўды, джала? Усё роўна, нікуды не дзенецца, павісіць уніз галавой дзянёк-другі!

Пакуль павукі шыпелі, а Більба адмахваўся, гномы ратавалі астатніх, рэзалі павуцінне нажамі. Хутка ўсіх вызваляць, але што потым? Уначы павукі лёгка іх пералавілі, аднак жа тое было ў цемры, ды і знянацку. А цяпер справа патыхала жудаснай бойкай.

Раптам Більба заўважыў, што павукі згуртаваліся вакол беднага Бамбура, паспелі заматаць яго ў павуцінне ды валакуць прэч. Хобіт загаласіў ды секануў павукоў проста перад сабой. Тыя спрытна паадсюквалі, і хобіт напалову скараскаўся, напалову скаціўся з дрэва якраз пад лапы Бамбуравым катам. Хобітаў кінжал стаўся для павукоў нечаканасцю. Так і лётаў туды й сюды! Кінжал аж ззяў з задавальнення, «працуючы»! Паўіузіназвалілася мёртвымі, пакуль астатнія ўцямілі, што трэба ўцякаць ды пакінуць Бамбура хобіту.

— Злазьце, злазьце! — пракрычаў той гномам. — Калі застанецеся, павуціннем заматаюць!

Бо ён заўважыў, што суседнія дрэвы кішма кішаць павукамі, і галіны над галовамі гномаў — таксама.

Гномы скараскаліся, спаўзлі, пасаскоквалі, нарэшце, пападалі на зямлю, усе ў адну кучу. Большасць нават на нагах не стаялі. Збіліся ў натоўп, Бамбура з абодвух бакоў падперлі ягоны сваяк

Біфур ды брат Бафур, а Більба танчыў вакол, махаючы Джалам. Сотні ашалелых павукоў тарашчыліся на іх адусюль. Справы выглядалі — горш не бывае.

Пачалася бойка. Некаторыя з гномаў мелі нажы, некаторыя — кійкі, да камення маглі дацягауцца ўсе, а Більба меў эльфійскі кінжал. Зноўку і зноўку адбівалі павучыныя атакі, мноства пачвараў забілі. Але доўга такое цягнуцца не магао. Хобіт ад стомы ледзь з ног не валіўся, толькі чацвера гномаў трымаліся на нагах. Хутка павукі возьмуць іх, быццам стомленых мух. Павукі ўжо пачалі плесці павуцінне ваюл бліжэйшых дрэваў, адразаючы шлях.

У рэшце рэшт, нічога Більба не заставалася, як распавесці гаомам пра пярсцёнак. Шкада было незвычайна, але што ж зробіш?

— Я зараз знікну, — сказаў ён. — Я паспрабую адвесці павукоў прэч, калі здолею, а вы трымайцеся разам ды рухайцеся ў супрацьлеглым напрамку. Трымайцеся лявей, ідзіце да месца, дзе мы апошні раз бачылі эльфійскія агні.

Растлумачыць ім было цяжкавата, пасля вісення ўніз галовамі ды атручэння, паміж крыкамі, шпурляннем камянёў ды маханнем кійкамі. Нарэшце Більба адчуў, што далей цягнуць немагчыма — павукі падабраліся зусім блізка. Хобіт насунуў на палец пярс-цёнак і, да вялікага здзіўлення гномаў, знік.

Хутка ад дрэваў з правага боку данеслася «дундук, дурны павук» ды «мухажэрца стары, валасаты». Гэта раз'юшыла павукоў жахліва. Яны кінулі гномаў, а некаторыя пабеглі на голас. «Дундук, дурны павук» так на іх падзейнічала, што яны зусім страцілі рэшткі розуму. Тады Балін, які лепш за іншых зразумеў Більбаў план, павёў гномаў у атаку. Гномы скупіліся шчыльньш гуртам і, абсыпаючы павукоў камянямі, пайшлі направа і прабіліся праз павучынае кола. Недзе недалёка за імі спевы ды крыкі раптам сцішыліся.

Адчайна спадзеючыся, што Більба жывы і не трапіў да павукоў, гномы рушылі наперад. На жаль, не так спрытна, як хацелася б. Бо былі хворыя ды стомленыя і ледзь кульгалі, з усіх сілаў нама-гаючыся, дарма што павукі адразу за спінай. Раз-пораз даводзілася азірацца й адбівацца ад асабліва нахабных; некаторыя павукі па дрэвах забягалі наперад і кідалі ўніз доўгае ліпучае павуцінне.

Справы зноў пачалі выглядаць зусім безнадзейна, але зня-нацку з'явіўся Більба і рушыў да павукоў з Джалам у руцэ.

— Ідзіце, ідзіце! — крыкнуў ён. — Я іх паджалю трошачкі!

I сапраўды паджаліў. Ён кідаўся ўперад і назад, сек павуцінне, сек павучыныя лапы, тыкаў тоўстыя пузы тых, хто неасцярожна набліжаўся. Павукі вар'яцелі, шалелі, пляваліся ды вышыпвалі страшэнныя праклёны, аднак блізка падысці не адважваліся — хобітавага Джала яны сталі баяцца смяротна. Праклінай не пра-клінай, а здабыча павольна рушыла прэч. Гэты жахлівы рух, здаецца, цягнуўся гадзінамі. Нарэшце, якраз калі Більба адчуў, што і раз больш рукі не падыме, павукі раптам спыніліся і, рас-чараваныя, скончылі нападаць ды павярнулі назад, да сваёй цёмнай лагавіны.

Гномы заўважылі, што падышлі да краю паляны, дзе былі эльфавы вогнішчы. Ці была паляна той, якую яны бачылі мінулай ноччу, цяжка было сказаць. Але здавалася, што нейкія добрыя чары засталіся ў паветры, у дрэвах, і павукам гэта не падабалася. У любым выпадку, і трава тут была зелянейшая, і дрэвы не такія парослыя цвіллю, і наагул прыемнае было месца, каб адпачыць ды перавесці дыханне.

Пэўны час падарожнікі проста ляжалі ды павольна вярталіся да жыцця, вохкаючы і пыхкаючы. А потым (вельмі хутка на самай справе) пачалі задаваць пытанні. Пра знікненне патрабавалі растлумачыць як належыць і падрабязна, а знаходка пярсцёнка цікавіла іх так, што і на ўласныя турботы забыліся. Балін асабліва жадаў пачуць Глыксаву гісторыю, загадкі і астатняе, распаве-дзенае зноўку — з пярсцёнкам на сваім месцы. Праз нейкі час сцямнела, і пайшлі іншыя пытанні. Дзе яны, і дзе іх сцежка, і дзе можна здабыць ежу, і што рабіць далей. Пытанні задавалі зноў і зноў, быццам гномы сшраўды спадзяваліся атрымаць адказы ад маленькага ды збянтэжанага хобіта Більба. Бачыце, гномы крыху змянілі свой погляд на спадара Торбінса, я б казаў, пачалі ставіцца да яго з вялікай павагай і пашанай (што Гэндальф і прадказаў). Можа, здавалася ім, што хобіт ужо мае цудоўны план уратавання, і яны на самай справе спадзяваліся атрымаць адказы, а не проста буркацелі. Надта ўжо добра ўсе ведалі, што хутка памерлі б, калі не б хобіт, і дзякавалі яму безліч разоў. Некаторыя нават паспраба-валі зямны паклон яму адвесіць, хоць і пападалі пры тым, і пэўны час не маглі стаць на ногі. Даведаўшыся пра чароўны пярсцёнак, менш паважаць Більбаяны не сталі, наадварот, убачылі, што хобіт у дадатак да добрага розуму і шанцу мае яшчэ і чароўную рэч — бясспрэчна, дзеля большай карысці. Фактычна, яны так Більба шанавалі, што той і насамрэч адчуў сябе вялікім ды самым дзёрзкім авантурыстам, хоць для большай дзёрзкасці не за-шкодзіла б крыху падсілкавацца.

Але ж не было чым падсілкавацца, увогуле не было! I ніхто не мог ані сцежку пайсці шукаць, ані ежу. Ніхто на нагах не трымаўся. Эх, сцежка! Нічога больш не ішло ў стомленую Біль-баву галаву. Ён сядзеў ды глядзеў на бясконцы шэраг дрэваў і маўчаў. I гномы праз колькі часу сцішыліся — апроч Баліна. Усе нарэшце змоўклі і паклаліся спаць, а той яшчэ мармытаў ды смяяўся сабе пад нос:

— Глыкс! Светлыя нябёсы! Дык вось як ён побач са мной праслізнуў! Я ведаю цяпер! Ціхенька пракраўся ты, спадар Торбінс, і ўсё! Падумаць толькі — гузікі па ўсім ганку! Ой жа Більба — Більба — Більба — ба-ба…

Тут і ён заснуў, і доўга над палянай вісела поўная цішыня.

Але раптам расплюшчыў вочы Двалін і зірнуў навокал. «Дзе Торын?» — спытаў ён.

Жах! Ну зразумела, іх толькі трынаццаць, дванаццаць гномаў ды хобіт. А дзе ж на самай справе Торын? Што за злы лёс напаткаў яго, чараўніцтва ці драпежныя пачвары? Гномы ляжалі ды дзі-віліся, а потым іх аднаго за адным паглынулі цяжкія, поўныя кашмараў сны, чорныя як сам лес. Тут мы іх і павінны пакінуць на пэўны час — надта хворых і надта стомленых, каб паставіць вартавых ці прызначыць, каму ў якую чаргу не спаць ды вартаваць.

А Торына злавілі значна хутчэй, чым іх. Памятаеце, як Більба зваліўся спаць, толькі трапіўшы на эльфаву паляну, да святла вогнішчаў ды паходняў? Калі наперад крочыў Торын, то зваліўся, як камень, пад чарамі, а святло раптам згасла. I ўвесь лямант гномаў, згубленых уначы, і крыкі іх пра дапамогу, калі павукі лавілі ды вязалі іх, і гукі бойкі наступным днём — усё яго мінула. Нічога ён не пачуў. Потым да яго прыйшлі Лясныя эльфы, звязалі ды знеслі з сабой.

Ну вядома ж, тыя, хто спявалі ды піравалі, былі Лясныя эльфы. Яны — неблагі народ. Калі ёсць у іх недахопы, дык гэта недавер да чужынцаў. Хоць яны і валодалі моцнай магіяй, нават у тыя дні вельмі былі насцярожаныя. Лясныя эльфы адроз-ніваюцца ад Высокіх эльфаў Захаду. Яны больш непрадказальныя і менш мудрыя за іх. Большая іх частка (разам са сваякамі, якія жывуць сям-там у гарах) паходзіла ад старажытных плямёнаў, якія ніколі не былі ў Цудоўнай Краіне на Захадзе. Тых жа, хто быў там, звалі Светлымі эльфамі, эльфамі Глыбінь і Марскімі эльфамі. Яны вякамі жылі ў Цудоўнай Краіне, рабіліся яшчэ святлейшымі ды мудрэйшымі, спасціглі моцную магію ды навучыліся рабіць незвычайныя, дзіўныя, асляпляльнай прыгажосці рэчы перад тым, як вярнуцца ў Вялікі Свет. А Лясныя эльфы ў Вялікім Свеце жылі ў прыцемках, між месяцам і сонцам, але больш за ўсё любілі зоры і вандравалі ў іх святле па вялікіх лясах старажытнасці, па землях, якія цяпер згінулі, і няма да іх вяртання. Часцей жылі яны па ўзлесках, адкуль любілі выязджаць на паляванне ці проста вандраваць па раўнінах, асветленых месяцам ды зоркамі. Пасля з'яўлення Людзей яны ўсё больш і больш хаваліся ў змроку ды лясным гушчары. Але ж яны былі эльфамі, эльфамі і засталіся, а эльфы — Добры Народ.

У вялізнай пячоры за некалькі міляў ад усходняга краю Ліхалесся жыў у той час найвялікшы кароль Лясных эльфаў. Перад яго брамай цякла рака, якая збягала з лясных пагоркаў ды струменілася да балотаў каля ўсходняга краю ляснога павярхоў'я. Вялікая пячора далёка вілася пад зямлёй, мела безліч праходаў, тунеляў ды заляў. 3 кожнага боку ад яе адыходзіла мноства меншых пячораў. Аднак у ёй было значна святлей ды лягчэй, чым у любой гоблінскай пячоры і, зразумела, зусім не так глыбока ды небяспечна. Па сутнасці, амаль усе каралеўскія падданыя жылі ды палявалі ў лясах і мелі хаты або павеці на зямлі альбо на галінах дрэваў. Больш за ўсё яны любілі бярозы. А каралеўская пячора была палацам, сховішчам каралеўскіх скарбаў ды крэпасцю супраць ворагаў.

А таксама — турмой. Так што Торына прыцягнулі да пячоры, дый не надта ласкава, бо лясныя эльфы гномаў не любілі і палічылі яго сваім ворагам. У старажытнасці эльфы нават ваявалі з некаторымі гномамі, якіх абвінавачвалі ў крадзяжы кляйнотаў. Па праўдзе кажучы, гномы пра тое распавядалі трошачкі інакш — быццам забралі яны толькі тое, што ім належала, бо эльфійскі кароль запрасіў іх апрацаваць золата ды каштоўныя камяні, а потым адмовіўся заплаціць. Калі й была слабінка ў тагачаснага эльфійскага караля, дык да скарбаў, асабліва да срэбра й белых камянёў. Хоць ягоная скарбніца была багатая, ён заўсёды жадаў больш і больш, таму што не меў столькі кляйнотаў, як вялікія эльфійскія гаспадары старажытнаці. А эльфы ж самі не працавалі з металамі ды каменнем, дый гандлем не турбаваліся, не кажучы пратое, каб араць зямлю. Гэтае ведаў кожны гном, хоць Торынавы родзічы і не мелі аніякага дачынення да старажытнай спрэчкі, пра якую я вам распавёў. У выніку Торын надзвычай раззлаваўся такім абыходжаннем, калі з яго знялі чары ды вярнулі да пры-томнасці. Таксама ён цвёрда вырашыў, што ад яго і слова ніхто не выцягне пра золата ці каштоўнасці.

Торына прывялі да караля. Кароль сувора зірнуў на яго ды задаў мноства пытанняў. А ў адказ пачуў толькі, што Торын памірае з голаду.

— Чаму ты ды твае прыспешнікі тройчы спрабавалі напасці на мой народ падчас свята? — спытаў кароль.

— Мы не нападалі на іх, — адказаў Торын. — Мы прыйшлі прасіць ежы, бо паміралі з голаду.

— Дзе твае сябры цяпер, і што яны робяць?

— Не ведаю. Хутчэй за ўсё, паміраюць з голаду ў лесе.

— Што ж вы рабілі ў лесе?

— Шукалі ежу ды пітво, бо паміралі з голаду.

— Ды што ж вас увогуле прывяло ў лес? — спытаў кароль, раззлаваўшыся.

Тут Торын сціснуў вусны і слова болып не вымавіў.

— Добра, — сказаў кароль. — Выведзіце яго ды трымайце добра, лепш за ўсё ў моцнай каморы, пакуль не адчуе больш ахвоты распавесці праўду. Няхай хоць сотню гадоў прасядзіць.

Вось так апынуўся ў каралеўскай турме небарака Торын і, калі досыць ад'еўся ды падзякаваў лёсу й эльфам за нядрэннае харчаванне, пачаў цікавіцца, што ж здарылася з ягонымі няшчас-нымі сябрамі. I даведаўся даволі хутка. Але ж пра гэта будзе расповед у наступнай частцы. Там пачнецца іншая прыгода, у яюй хобіт зноў выявіў самым адметным чынам сваю карыснасць.