Хобіт, або вандроўка туды і назад

Частка 17 ХМАРЫ РАЗЫХОДЗЯЦЦА

Наступным ранкам у лагеры зайгралі трубы. Хутка гномы ўбачылі ганца, які спяшаўся па вузкай сцежцы да брамы. На нейкай адлегласці ганец спыніўся, заклікаў да ўвагі й спытаў, ці будуць яны размаўляць з новым пасольствам, бо прыйшлі свежыя весткі, і шмат што змянілася.

— Дайн, хутчэй за ўсё, — сказаў Торын, выслухаўшы. — А-а, як даведаліся пра ягонае набліжэнне, адразу і настрой змяніўся. Такя і думаў!

— Запрасі іх падысці, але каб не шмат і без зброі, — крыкнуў ён да ганца.

Ганец сышоў, а апоўдні гномы і хобіт зноў убачылі сцягі эльфаў і людзей з Возера. Паслоў было дзесяткі два. На пачатку вузкай сцежкі, што вяла да брамы, яны паклалі дзіды з мячамі й рушыпі наперад. Здзіўленыя гномы заўважылі паміж імі і Караля Эльфаў, і Барда, а перад імі — нейкага старога, які цалкам загарнуўся ў плашч ды нёс з сабою ладную драўляную скрыню, акаваную жалезам.

— Прывітанне, Торын! — сказаў Бард. — Ці не змяніў ты яшчэ свайго рашэння?

— Мае рашэнні не мяняюцца ад таго, што некалькі разоў узышло ці села сонца, — адказаў Торын. — Ці ж вы з'явіліся, каб задаваць дарэмныя пытанні? Яшчэ эльфійскія харугвы не скіраваліся дахаты, як я запрашаў! Без гэтага дарэмна вам пры-ходзіць размаўляць са мною.

— А ці ёсць што-небудзь, за што ты б аддаў сваё золата?

— Нічога з таго, што ты альбо твае сябры здольныя прапа-наваць мне.

— А як наконт Аркенстона Трэйна? — сказаў Бард, і ў той самы момант стары адчыніў скрыню і дастаў з яе камень. Святло вырвалася з ягонай рукі — зыркае, белае, прамяністае на ра-нішнім сонцы.

Торын знямеў ад здзіўлення ды роспачы. Доўгі час усе маў-чалі. Нарэшце, Торынаў голас парушыў цішыню, і голас той аж дрыжэў ад злосці.

— Камень належаў майму бацьку і належыць мне, — сказаў ён. — Чаму я павінен набываць сваю ўласнасць? Але ж цікавасць перамагла, і ён дадаў:

— Як вы натрапілі на галоўную каштоўнасць майго дому — калі такое ўвогуле можна запытваць у зладзеяў?

— Мы не зладзеі, — адказаў Бард. — Мы вернем тваё ў абмен на наша.

— Як жа вы здабылі Аркенстон? — закрычаў Торын у ша-ленстве.

— Я аддаў яго, — прапішчэў Більба, які вызіраў з-за сцяны і перапалоханы быў жудасна.

— Ты! Ты!! — жахліва закрычаў Торын, павярнуўшыся ды схапіўшы яго абедзвюмарукамі. — Ты мярзотны хобіт! Ты, неда-рослы… узломшчык!! — выкрыкнуў ён, відавочна, не здолеўшы знайсці горшых словаў, і затрос небараку нібы трусіка.

— Клянуся барадою Д'юрына! Ну, быў бы тут Гэндальф! Пракляцце яму за гэткі выбар! Каб выпала ягоная барада! А цябе за гэтакі ўчынак я раструшчу аб каменне! — пракрычаў Торын і ўзняў хобіта над галавою.

— Спыніся! Тваё жаданне здзейснілася! — стары чалавек са скрыняй скінуў плашч. — Вось табе Гэндальф. Ды ў час, як я бачу. Не рабі зла майму ўзломшчыку, калі ласка, нават калі ён табе не даспадобы. Адпусці яго ды, найперш, выслухай.

— Усе вы ў змове! — сказаў Торын, выпусціўшы Більба. Той упаў на самы верх сцяны. — Ніколі больш не буду мець спраў з чараўнікамі альбо іх сябрамі. Што ты можаш сказаць мне, ты, пацучыны нашчадак?

— Бацюхны, скажыце на міласць! — прамовіў Більба. — Нешта гэта ўсё кепска выглядае. Ці ж ты не памятаеш, як сам прапанаваў мне выбраць маю чатырнаццатую частку? Магчыма, я надта літаральна зразумеў — мне казалі, што гномы больш здольныя да ветлівых словаў, чым да справаў. I не так даўно, здаецца мне, ты думаў, што з мяне ёсць нейкая карысць. Пацучыны нашчадак! Гэта тыя самыя паслугі твае і тваіх родных, якія ты так мне абяцаў, Торын? Ну, у такім разе я абышоўся з маёю часткай скарбаў на свой розум — ці ты не згодны?

— Згодны, — сказаў Торны змрочна. — А цяпер — прэч з маіх вачэй! Спадзяюся ніколі цябе больш не спаткаць.

Потым ён павярнуўся да тых, хто чакаў ягоных словаў за сцяной.

— Мне здрадзілі, — сказаў ён. — Дакладна разлічылі, што я пажадаю вярнуць Аркенстон, найпершую каштоўнасць майго дому. За Аркенстон я дам чатырнаццатую частку скарбаў золатам ды срэбрам, без шляхетных каменняў. Але тое будзе лічыцца ўзнагародай здрадніка, з якой ён павінен быў пакінуць Гару. Дзяліце, як пажадаеце. Упэўнены, сам ён атрымае няшмат. А калі жадаеце, каб ён жывы сышоў адсюль, бярыце і яго! I мой праклён разам з ім!

— Бяжы зараз да сваіх сяброў! — крыкнуў ён Більба. — Інакш я скіну цябе са сцяны!

— А як наконт золата і срэбра? — спытаў Більба.

— Тое потым, як і дамовіліся, — адказаў ён. — Прэч!

— Да таго часу мы камень не вернем! — пракрычаў Бард.

— Нядобра пачынаеш ты Каралеўства-Пад-Гарой, сябра мой Торын, — сказаў Гэндальф. — Аднак шмат што можа змяніцца.

— Можа, — сказаў Торын. Так моцна чары цмокавага золата ляжалі на ім, што ён ужо прыкідваў, як з дапамогай Дайна і Аркенстон захапіць, і скарбаў не аддаць.

А Більба спусціўся са сцяны, дый пайшоў прэч без аніякай узнагароды за ўсе свае клопаты і працу — акрамя кальчугі, якую падараваў Торын. I не адзін гном адчуваў у сэрцы сваім сорам ды жаль, пазіраючы, як давялося развітацца з хобітам.

— Да пабачэння! — крыкнуў хобіт да іх. — Можа, зноў сустрэнемся як сябры!

— Прэч! — закрычаў Торын. — Кальчугу тваю зрабіў мой народ, яна надта добрая для цябе, яе не праб'еш стралой, але — клянуся! — калі ты зараз не знікнеш з маіх вачэй, я прастрэлю твае калматыя ногі! Прэч!

— Не спяшайся! — сказаў Бард. — Мы дамо табе час да заўтра. У поўдзень мы вернемся ды праверым, ці адпаведная частка скарбаў падрыхтаваная для абмену. Калі ўсё будзе сумленна, войска эльфаў вернецца ў лес, і мы развітаемся. А пакуль што — да пабачэння!

3 тым і вярнуліся ў лагер. А Торын загадаў Раэку выслаць ганцоў да Дайна і распавесці таму пра здарэнні, і папрасіць паспяшацца.

Дзень скончыўся, і ноч прайшла. Раніцою вецер падзьмуў з Захаду, стала змрочна. Ледзь толькі ўзышло сонца, як з боку лагера пачуліся крыкі. Ганцы абвесцілі, што заўважылі атрад гномаў каля ўсходняга схілу Гары, і што атрад той, відавочна, спяшаецца ў Дэйл. Гэта быў Дайн. Ён з войскам ішоў безупынна ўсю ноч і з'явіўся значнараней, чым яго чакалі. Кожны ваяр быў апрануты ў кальчугу са стальных кольцаў, што звісала да кален, а ногі абаранялі панчохі з моцнай гнуткай металёвай сеткі, выраб якой быў асаблівай таямніцай Дайнава народу. Гномы ўвогуле надзвычай моцныя для сваіх памераў, але большасць з тых ваяроў была моцнай нават для гномаў. Кожны меў цяжкі двуручны баявы абух, а таксама шырокі меч-корд пры баку ды круглы тарч за спінаю. Бароды іх былі падзеленыя ў дзве столкі, заплеценыя ды засунутыя за папругі. На іхных галовах было жалеза, на нагах — жалеза, а на тварах — суворая рашучасць.

Трубы заклікалі людзей ды эльфаў да зброі. Хутка і гномаў убачылі — яны імкліва рушылі па даліне. Спыніліся гномы паміж ракой і ўсходнім адгор'ем, а некалькі пайшлі далей, перайшлі раку і наблізіліся да лагеру. Там паклалі сваю зброю ды паднялі рукі далонямі ўгору, у знак міру. Бард выйшаў насустрач, а разам з ім і Більба.

— Мы прыйшлі ад Дайна, сына Найна, — сказалі гномы ў адказ на пытанні. — Мы спяшаемся да нашых родных, да Гары, бо пачулі, што старажытнае каралеўства аднавілася. А хто ж вы такія, што паселі ўзброеныя пад сценамі, нібы ворагі?

Вядома, гэтая гаворка, звычайная ў такіх абставінах і досыць старамодная, значыла проста: «Не вашая тут справа, так што дай-це прайсці, альбо нам давядзецца прабівацца сілай». Гномы, відавочна, мелі сур'ёзны намер праціснуцца паміж ракой і Гарой, бо тая вузкая паласа зямлі, здавалася, зусім не была абароненая.

Зразумела, Бард адмовіў гномам і да Гары прайсці не дазволіў. Ён цвёрда вырашыў чакаць, пакуль не пабачыць золата ды срэбра, прызначанае за Аркенстон. Не верылася, што тое будзе зробленае, калі крэпасць зойме такі вялікі ды ваяўнічы гарнізон. Тым больш, што гномы неслі з сабою шмат прыпасаў. Гномы здольныя несці вельмі цяжкія грузы, і амаль усе Дайнавы ваяры, у дадатак да зброі і латаў, неслі на карках велізарныя пакункі. Хапіла б на некалькі тыдняў, а там і яшчэ якія-небудзь гномы маглі б падысці, і яшчэ — бо сваякоў у Торына хапала. Таксама маглі б адчыніць і іншую браму, сілаў абараняць яе хапша б, а ўсю Гару людзі з эльфамі акружыць абручам асады не здолелі б — на тое патрабавалася нашмат болей войскаў.

На гэтае гномы і спадзяваліся (нездарма крумкачы зацята лёталі паміж Торынам і Дайнам), але ж цяпер шляху наперад не было, і гномы пасля кароткай і досыць злой размовы скіраваліся да сваіх, буркочучы ў бароды. Бард паслаў ганцоў да брамы — але там ані золата, ані іншых каштоўнасцяў не знайшлі. Больш за тое, як толькі падышлі дастаткова блізка, паляцелі стрэлы, і ганцы ў роспачы кінуліся прэч. Увесь лагер рыхтаваўся да бойкі, а гномы ўжо рушылі ўздоўж усходняга берага.

— Дурні! — зарагатаў Бард. — Падысці так блізка да Гары! Яны нічога не разумеюць у вайне на паверхні, які б досвед боек у пячорах ды шахтах яны не мелі. Зверху ў скалах над іх правым флангам хаваецца мноства нашых дзідароў ды лучнікаў. Кажуць, гномскія латы вельмі добрыя. Што ж, хутка мы гэта грунтоўна праверым. Трэба напасці на іх зараз жа з абодвух бакоў, пакуль яны не паспелі адпачыць!

Аднак Кароль Эльфаў адказаў на тое:

— Лепей тройчы прамарудзіць, чым пачынаць вайну з-за золата. Гномы не пройдуць, пакуль мы іх не прапусцім, яны не здольныя зрабіць анічога, чаго б не заўважылі мы. Лепш спадзя-вацца на мірны сыход да апошняга. А калі, на няшчасце, да бойкі ўсё ж дойдзе — дык нас нашмат больш.

Гномы, відавочна, так не лічылі. Зветкі пра Аркенстон, які трапіў у рукі чужынцаў, распалілі гномскія сэрцы. Дый зда-гадаліся яны пра ваганні Барда і ягоных прыспешнікаў, а таму вырашылі ўдарыць, пакуль праціўнікі не вызначылі, што ж рабіць.

Знянацку, без сігналу, моўчкі гномы кінуліся ў атаку. Бразнулі струны на луках, засвісталі стрілы. Пачалася бойка.

Але яшчэ больш раптоўна, з жахлшай хуткасцю на даліну І Гару звалілася цемра! Чорныя хмары несліся ў нябёсах Жудасна загрукатала шалёная зімовая навальніца, прынесеная звар'яце-льш ветрам, і маланкі ўдарылі ў вяршыню Гары. А пад хмараю іншая цемрадзь імкнулася з клакатаннем наперад. Не вецер прынёс яе, яна прыляцела з Поўначы нібы неабсяжная драпежная зграя, такая шчыльная, што крыламі захшала святло.

— Спыніцеся! — закрычаў Гэндальф, які раптам паўстаў, узняўшы рукі, паміж гномамі і тымі, хто чакаў іх нападу.

— Спыніцеся! — заклікаў ён голасам, падобным да грому, і посах ягоны запалаў ярчэй за маланкі. — Жах прыйшоў да вас! Жах прыйшоў хутчэй, чым я чакаў! Гобліны ідуць! 3 Поўначы рушыць Больг! Ягонага бацьку ты забіў у пячорах Морыі, о Дайн! Зірніце! Кажаны ўюцца над ягоным войскам, як мора саранчы! Гобліны едуць на ваўках, і Варгі бягуць побач!

Здзіўленне і страх апанавалі ўсімі. А пакуль Гэндальф пра-маўляў, змрок усё чарнеў. Гномы спыніліся і зірнулі на нябёсы. Шматгалосна закрычалі эльфы.

— Сюды! — гукнуў Гэндальф. — Яшчэ ёсць час для нарады. Дайн, сын Найна, хутчэй ідзі да нас!

Так пачалася бітва, якую ніхто не чакаў. Яе назвалі «Бітвай пяці войскаў», і стапася яна вельмі жахлівай. 3 аднаго боку былі гобліны ды драпежныя ваўкі, з другога — эльфы, людзі ды гномы. Вось як гэтае здарылася. 3 часу смерці Вярхоўнага гобліна Туманных Гор гоблінская нянавісць да гномаў распалілася ў сапраўднае шаленства. Вестуны пабеглі паміж іхнымі гарадамі, калоніямі ды крэпасцямі, бо яны вырашылі раз і назаўсёды дамагчыся вярхоўнай улады на Поўначы. Сакрэтна збіралі звесткі, пад усімі гарамі таемна кавалі мячы з латамі ды ўзбройваліся. Потым ішлі, збіраліся ў цёмных далінах ды пад стромамі, рушылі ў цемры ці па тунелях, пакуль вакол вялікай гары Гундабад, дзе знаходзілася іх сталіца, не сабралася ве-лізарнае войска, гатовае ў патрэбны час ураганам рушыць на бесклапотны Поўдзень. Потым яны даведаліся пра смерць Драка, радасць апанавала іх сэрцы, і памчаліся яны ўдзень і ўночы праз горы, пакуль, нарэшце, не прынесліся з Поўначы ледзь не на Дайнавым карку. Нават крумкачы не ведапі пра іхны паход, пакуль не вырваліся гобліны на прастору паміж стромамі ды Самотнай Гарой. Колькі ведаў Гэндальф, цяжка сказаць, апе відавочна, што і для яго гоблінская атака была нечаканай.

Вось які план склаў ён разам з Бардам ды Каралём Эльфаў, ды з Дайнам, бо гномскі ўладар далучыўся да іх. Гобліны былі агульнымі ворагамі, і перад іх пагрозай на ўсе спрэчкі забыліся. Адзінай надзеяй было завабіць гоблінаў у даліну паміж паўднё-вым ды ўсходнім адгор'ямі, а самім заняць вяршыні. Але тое магло стацца вельмі недарэчным, калі б гобліны мелі дастаткова ваяроў ды перавалілі Гару, ударыўшы ззаду ды зверху. Аднак — што зробіш — часу не засталося ані на іншыя планы, ані на тое, каб паклікаць дапамогу.

Шпарка пракаціліся грымоты ды рушылі прэч, да паўночнага Ўсходу, а замест іх наляцела на даліну хмара кажаноў, спусцілася ніжэй, закружляла над адгор'ямі, засланяючы святло, напаў-няючы сэрцы жахам.

— Да Гары! — заклікаў Бард. — Да Гары! Да прызначаных месцаў, пакуль яшчэ ёсць час!

На паўднёвым адгор'і, на ніжніх схілах ды паміж скал каля ўзножжа сталі эльфы, на ўсходнім — людзі з гномамі. Але сам Бард і колькі найбольш спрытных эльфаў ды людзей ускарас-каліся на верх усходняга адгор'я, каб зірнуць на поўнач. I ўбачылі, што зямлю паблізу ўзножжа гары заліла чорная імклівая навала. Праз кароткі час ар'ергард завірухай абмінуў узножжа адгор'я ды ўварваўся ў даліну. Тое былі найспрытнейшыя вершнікі на ваўках. Адразу ж паветра напоўнілася іх пранізлівымі крыкамі ды выццём. Некалькі найадважнейшых людзей усталі на іх шляху, каб з'імітаваць абарону, а потым хутка вярнуцца да сваіх — апе шмат з іх загінула, адыходзячы. Як Гэндальф і спадзяваўся, гоблінскае войска, натрапіўшы на супраціў, завар'яцела, рушыла за ар'ергардам у даліну, глыбока зайшоўшы паміж адгор'ямі ў пошуках ворагаў. Над ёй луналі незлічоныя харугвы ды сцягі, чорныя й чырвоныя, гоблінскае войска пацякло, нібы марская хваля, на бераг, шалёна і хаатычна.

Жудасная была бойка. Самая жахлівая з Більбавых прыгодаў, самая непрыемная і агідная да таго ж. А калі прайшоў час першых цяжкіх успамінаў — дык тая, якую І ўспамінаў часцей за ўсё, і ганарыўся больш за ўсё, хоць і ролю там адыграў невялікую. Я б нават сказаў, аніякай увогуле, бо ў самым пачатку насунуў пярсцёнак на палец ды знік — калі не ад небяспекі, дык з вачэй. Пярсцёнак такога кшталту ад гоблінскай атакі не абароніць, ані стрэлаў не спыніць, ані дратоў, якія паўсюль так і лётаюць. Але ў час знесці ногі дапамагае, і аніякі асабліва жвавы ды ўцяты гоблін не абярэ тваю галаву ў якасці адмысловага матэрыялу для сечы.

Эльфы атакавалі першыя. Яны спрадвеку ненавідзелі гоб-лінаў, і нянавісць іх была падобная да халоднага, жорсткага полымя. Іх дзіды й мячы ільдзіста ззялі ў змроку — такая злосць апанавала тымі, хто гэтую зброю трымаў. Як толькі ворагі шчыльна згрувашчыліся ў даліне, эльфы абрынулі на іх залеву стрэл, і кожная блішчэла ў палёце, нібы падпаленая злым агнём. За стрэламі тысяча дзідароў рушыла з-за скалаў і атакавала. Пачаўся аглушальны гвалт. Камяні пачарнелі ад гоблінскай крыві.

Толькі гобліны ачунялі ад першага націску і спынілі рух эльфаў, як з другога боку даліны пакаціўся моцны, густы крык. Зароўшы «Морыя!» і «Дайн, Дайн!» гномы Жалезных Стромаў шалёна рушылі ўніз з іншага адгор'я з цяжкімі абухамі ў руках, а, побач з імі — Азёрныя людзі з доўгімі мячамі.

Паніка ўсчалася сярод гоблінаў. Калі яны павярнулі, каб абараніцца ад новага нападу, эльфы атакавалі яшчэ мацней. Ужо шмат гоблінаў уцякала ўздоўж ракі, каб вырвацца з пасткі, ваўкі, звар'яцеўшы, кінуліся на сваіх, раздзіралі мёртвых ды параненых. Здавалася, вось яна, перамога, але раптам з вышыні пачуўся кліч.

Гобліны перайшлі Гару, і ўжо шмат іх сабралася над Брамай, а іншыя імкнуліся ўніз, нібы рака, не звяртаючы ўвагі на тых, хто з віскатам і лямантам падаў са скалаў ды адхонаў. Гобліны намерваліся атакаваць адгор'і зверху! На кожнае вяла з Гары сцежка, і надта мала было абаронцаў, каб утрымліваць іх доўгі час. I надзея на перамогу пагасла ў сэрцах. Бо відавочна стала, што стрымалі толькі першы націск чорнай навалы.

Час ішоў. У даліне зноў сабраліся гобліны. Туды ўварваўся і атрад мацнейшых Варгаў, а з імі разам — гвардыя Больга, велізарныя гобліны са сталёвымі ятаганамі. Сапраўдная цемра агарнула зацягнутыя хмарамі нябёсы, а кажаны ўсё кружлялі над галовамі людзей і эльфаў або, нібы вампіры, смакталі кроў параненых і забітых. Цяпер Бард цяжка біўся, каб абараніць усходняе адгор'е, і павольна, крок за крокам, адступаў. Эльфійскія ўладары біліся побач са сваім каралём, прыціснутыя да вартавога паста на Крумкачовай Строме, на паўднёвым адгор'і.

Знянацку пачуўся моцны крык, і ад Брамы данёсся гук трубы. Торын, на якога ўсе забыліся! Частка сцяны, якую рушылі рычагамі, павалілася з пляскатам у возера. 3-за яе скочыў Кароль-Пад-Гарой, і ягоныя прыспешнікі рушылі за ім. Цяпер не было на іх ані плашчоў, ані капелюшоў, браня іх ззяла, і чырвоным агнём свяціліся іх вочы. У змроку магутны Торын Дубатарч блішчэў нібы золата на пахавальным вогнішчы.

Зверху на іх пачалі кідаць каменні, але гномы ўпарта рушылі, дабеглі да вадаспаду і кінуліся ў бойку. Ваўкі і вершнікі падалі ці ўцякалі перад імі. Торынава сякера біла ворагаў нібы пярун, і, здавалася, нічога не магло спыніць ані яго, ані яе.

— Да мяне! Да мяне! Эльфы і людзі! Да мя'не, мая кроў! — закрычаў ён, і голас ягоны загучаў нібы горн у даліне.

Усе гномы з Дайнам разам, нават не шыхтом, а паасобку, рушылі наперад. Разам з імі атакавала і шмат людзей з Возера, бо Бард не здолеў іх затрымаць, а з іншага боку спусцілася шмат эльфаў-дзідароў. Зноў паніка завалодала гоблінамі, густа падалі трупы, пакуль уся даліна не пакрылася іх чорнымі мярзотнымі кучамі. Варгі разбегліся, і Торын урубіўся ў шэраг целаахоўнікаў Больга. Але прабіць яго не здолеў.

Ужо за ім сярод мёртвых гоблінаў ляжала шмат людзей ды гномаў, і шмат эльфаў, якія маглі б яшчэ доўгія вякі весела жыць у сваіх лясах. Даліна пашыралася, і ціск атакі слабеў. Надта мала было ваяроў. Ніхто не вартаваў флангаў. Хутка тыя, хто атакаваў, ператварыліся ў тых, каго атакавалі, вакол іх самкнулася пакуль яшчэ шырокае кола юблінаў ды ваўкоў, якія сабраліся зноўку. 3 выццём і віскам гвардыя Болыа рушыла на іх шэрагі, нібы марская хваля на сцены з пяску. Сябры не маглі дапамагчы, бо з Гары атакавалі з падвойнай сілай, і з кожнага боку людзі і эльфы павольна адступалі.

У глыбокім смутку пазіраў на ўсё гэтае Більба. Стаяў ён сярод эльфаў на Крумкачовай Строме, часткова таму, што адсюль было лягчэй уцячы, а часткова (тое казала ягоная Хватаўская частка) таму, што, калі б надышоў час апошняй, адчайнай бойкі, хобіт наш жадаў бы абараняць Караля Эльфаў. Скажу, што і Гэндальф таксама быў там, сядзеў на зямлі ў задуменні. Верагодна, таваў на сканчэнне нейкі чароўны выбух.

I, здавалася, канец ужо непадалёк. «Хутка, — падумаў Більба, — гоблшы зоймуць браму, а нас усіх пераб'юць ці згоняць уніз ды возьмуць у палон. Ну, нават плакаць хочацца. Праз столькі прайшоўшы — так скончыць. Па мне, то лепей бы стары Драк застаўся жывы на гэтых нікчэмных скарбах, бо ўсё дастанецца клятым чорным пачварам, каб іх! Стары небарака Бамбур, і Балін, і Філі, і Кілі, і астатнія… дрэнна скончылася ўсё, дрэнна. I Бард, і людзі з Возера, і вясёлыя эльфы… Няшчасны я! Чуў я песні пра паразы, пра ваяроў, якія змагаліся да апошняга і загінулі, не страціўшы гонару. Нібы параза можа быць славутай і шляхетнай. Здаецца, анічога няма тут славутага, непрыемна толькі, калі не сказаць горш. Жадаў бы я быць як мага далей адсюль».

Тым часам вецер раздзёр хмары, і з Захаду прабілася чырвонае святло. Раптоўнае святло прымусілаБільбапавярнуцца ды зірнуць угору. I закрычаць уголас: з таго, што ён убачыў, аж сэрца скочыла ў грудзёх — цёмныя постаці, маленькія, але велічныя ў промнях вечаровага сонца.

— Арлы! Арлы! — закрычаў ён. — Арлы прыляцелі!

Більбавы вочы рэдка памыляліся. Шэраг за шэрагам, разам з ветрам ляцела вялікая колькасць арлоў. Напэўна, яны сабраліся з усіх гняздоўяў Поўначы.

— Арлы! Арлы! — крычаў Більба і танчыў, і махаў рукамі.

Хоць эльфы і не бачылі яго, дык, напэўна ж, пачулі. Хутка яны падхапілі крык, і той панёсся па даліне. Шмат здзіўленых вачэй зірнула ўверх, хоць убачыць птушак можна было толькі з паўднёвага адгор'я Гары.

— Арлы! — закрычаў Більба яшчэ раз, але ў гэты момант камень, які шпурнулі зверху, цяжка ўдарыў па ягоным шаломе. Більба паваліўся на зямлю, і яго агарнула цемра.