De splinter in gods oog

1. Een eigen commando

‘Complimenten van de Admiraal en of u onmiddellijk naar zijn kantoor wilt komen,’ kondigde cadet Staley aan.

Eerste luitenant Roderick Blaine keek met een opgejaagde uitdrukking op zijn gezicht de brug rond, waar een aantal van zijn medeofficieren onder zijn leiding bezig was met het geven van aanwijzingen voor de te verrichten reparaties. Ze spraken op zachte, maar dringende toon, als chirurgen die assisteerden bij een moeilijke operatie. Er was in dit grijs-stalen compartiment een wirwar van activiteiten gaande, die op zichzelf allemaal ordelijk verliepen, maar de totaalindruk was er een van chaos. Beeldschermen boven de standplaats van een der roergangers toonden de onder hen liggende planeet en de andere schepen, die te zamen met de MacArthur in een baan eromheen hingen. Maar overal elders had men de afdekplaten van consoles verwijderd, waren testinstrumenten met krokodilleklemmen bevestigd aan de ingewanden daarvan en stonden technici klaar met van kleurencodes voorziene elektronische assemblages om alles ie vervangen wat maar even twijfelachtig leek. Dreunende en gierende geluiden weerklonken door het hele schip, veroorzaakt door de werktuigkundigen die ergens in het achterschip bezig waren met reparaties aan de romp. Overal waren de littekens van de strijd zichtbaar; daar, waar het beschermende Langston-krachtveld van het schip tijdelijk gefaald had door overbelasting, waren lelijke brandplekken achtergebleven. Dwars door een van de bedieningsconsoles heen was een onregelmatig gat gebrand dat groter was dan een vuist, en nu leken de twee technici die ermee bezig waren wel permanent in het systeem ingebouwd te zijn, zo innig schenen ze er door een web van kabels mee verbonden. Rod Blaine keek naar de zwarte vegen die zich over zijn gevechtstenue verspreid hadden. De stank van verpulverd metaal en verschroeid vlees zat nog steeds in zijn neusgaten, of misschien verbeeldde hij het zich wel, en opnieuw zag hij een golf van vuur en gesmolten metaal uit de romp naar binnen slaan en langs zijn linkerzij stromen. Zijn linkerarm zat nog steeds voor zijn borst gebonden door middel van een elastisch verband en hij kon het merendeel van de activiteiten van de afgelopen week aflezen van de vlekken die daarop zaten.

En dat terwijl ik nog maar net een uur aan boord ben! dacht hij. En terwijl de Kapitein aan land is en alles hier een complete janboel is. Ik kan nu niet weg! Hij draaide zich om naar de cadet. ‘Nu metéén?’

‘Ja, meneer. Het bericht is “Dringend”.’

Er was dus niets aan te doen, en Rod zou er straks ongenadig van langs krijgen, wanneer de Kapitein aan boord terugkwam. Eerste luitenant Cargill en hoofdmachinist Sinclair waren weliswaar kerels die hun vak verstonden, maar Rod was Eerste Officier en als zodanig verantwoordelijk voor het herstellen van de schade, ook al was hij dan niet aan boord van de MacArthur geweest op het moment dat ze de meeste van haar voltreffers te incasseren had gekregen.

De Marinier die Rods ordonnans was, kuchte discreet en wees op zijn besmeurde uniform. ‘Meneer, hebben we nog even tijd om u een beetje op te knappen?’

‘Een goede gedachte.’ Rod wierp een snelle blik op het dienstrooster om zich ervan te vergewissen of dit inderdaad nog kon. Ja, hij had nog een halfuur de tijd voor er weer een sloep vertrok om naar de oppervlakte van de planeet af te dalen. Als hij eerder vertrok, zou hij het kantoor van de admiraal er niet sneller om bereiken. Het zou een opluchting zijn eindelijk uit deze overall te kunnen stappen. Sinds hij gewond was geraakt, was hij nog niet uit de kleren geweest. Ze moesten er iemand van de geneeskundige dienst bij halen om hem uit te kleden. De verpleger knipte het gepantserde textiel weg dat in zijn linkerarm gedrongen was en mopperde: ‘Blijf stilstaan, meneer. Die arm is lelijk gebraden.’ Zijn stem klonk afkeurend. ‘U had er al een week geleden mee naar de ziekenboeg behoren te komen.’

‘Daar was ik nauwelijks toe in de gelegenheid,’ antwoordde Rod. Een week geleden was de MacArthur in gevecht geweest met een oorlogsschip van de opstandelingen, dat meer treffers had weten te plaatsen dan wenselijk was, voordat het zich eindelijk overgegeven had. Na de overwinning was Rod aan boord van het vijandelijke schip gezonden om het op te brengen en ze hadden daar geen faciliteiten gehad voor een juiste behandeling. Het pantser liet los en nu rook Rod iets dat erger stonk dan alleen maar zweet van een week oud. Zou wel eens een tikkeltje koudvuur kunnen zijn.

‘Zoals u zegt, meneer.’ Er werden weer een paar draden weggeknipt. Het synthetische materiaal was zo hard als staal. ‘Nu zal het mes eraan te pas moeten komen, luit. We zullen dit allemaal weg moeten snijden, willen de regeneratiestimulators hun werk goed kunnen doen. En als we u straks toch in de ziekenboeg hebben, kunnen we meteen wat aan die neus van u doen.’

‘Ik ben best tevreden met mijn neus,’ zei Rod koeltjes. Hij betastte het lichtelijk scheve uitsteeksel met zijn vingers en dacht weer terug aan het gevecht waarbij hij gebroken was. Rod vond dat het hem er ouder deed uitzien en dat kon geen kwaad als je nog pas vierentwintig standaardjaren oud was; bovendien was het het onderscheidingsteken voor een verdienste en niet voor iets dat hij geërfd had. Rod was trots op zijn familiegeschiedenis, maar er waren wel eens momenten waarop het niet meeviel de reputatie van de familie Blaine eer aan te doen. Eindelijk was het pantser helemaal weggeknipt en werd zijn arm besmeerd met Numbitol. De stewards hielpen hem in een lichtblauw uniform, compleet met rode sjerp, goudgalon en epauletten; het was verkreukeld en verfomfaaid, maar toch nog altijd beter dan een overall van monofiber. Ondanks de verdovende zalf deed het stijve jasje zijn arm pijn, totdat hij tot de ontdekking kwam dat hij zijn onderarm op de kolf van zijn pistool kon laten rusten.

Toen zijn uitrusting compleet was begaf hij zich naar het hangardek van de MacArthur en nam plaats in de landingssloep. De stuurman liet de sloep door de grote liftdeuren naar buiten vallen, zonder de rotatie van het schip te laten stopzetten. Dit was een gevaarlijke manoeuvre, maar het spaarde tijd uit. De remraketten traden in werking en de kleine gevleugelde boot dook de atmosfeer van de planeet binnen.

Rod Blaine keek met een frons naar de woorden die elkaar opvolgden op het beeldscherm van zijn zakcomputer. De natuurkundig-geografische gegevens waren nog altijd actueel, maar al het overige was inmiddels achterhaald. De opstandelingen hadden zelfs de naam van hun planeet veranderd, van New Chicago in Vrouwe Vrijheid. Er zou een geheel nieuw regeringssysteem moeten komen. Hun afgevaardigden waren ze kwijt, dat stond vast; en waarschijnlijk zouden ze zelfs het recht op een gekozen algemene vergadering verliezen. Hij borg het instrument weer op en keek omlaag. Ze bevonden zich boven bergachtig terrein en hij kon geen sporen van de oorlog ontdekken. Er hadden goddank geen areaalbombardementen plaatsgevonden. Dat gebeurde anders wel eens: bijvoorbeeld wanneer een vestingstad stand hield met behulp van een op satellieten gebaseerd planetair verdedigingsstelsel. De Marine had geen tijd voor een langdurig beleg. De keizerlijke gedragslijn was opstanden de kop in te drukken met een zo gering mogelijk verlies aan mensenlevens — maar ze de kop in te drukken, hoe dan ook. Dan kon het gebeuren dat zo’n tot het uiterste weerstand biedende opstandelingenplaneet tot glinsterende lavavelden gereduceerd werd, waarin niets meer leefde, uitgezonderd hier en daar een paar door hun zwarte Langston-koepels beschermde steden; en wat dan? Er waren niet genoeg schepen om over interstellaire afstanden voedsel aan te voeren. Epidemieën en hongersnood waren dan het onvermijdelijke gevolg.

En toch, dacht hij, was het de enige manier. Toen hij keizerlijk officier werd, had hij de Eed afgelegd. De mensheid moest weer herenigd worden onder één regering, hetzij door overreding of door middel van geweld, opdat die honderden jaren van Afscheidingsoorlogen zich nooit meer zouden kunnen herhalen. Iedere keizerlijke officier had de gruwelen gezien, die die oorlogen met zich meegebracht hadden; dat was de reden waarom de academies allemaal op Aarde gevestigd waren, in plaats van op de Hoofdplaneet.

Toen ze de stad begonnen te naderen zag hij voor het eerst de sporen van de strijd. Een gordel van verschroeide aarde, een ring van verwoeste forten, gebroken betonnen rails van het transportsysteem; vervolgens de bijna ongeschonden stad, veilig binnen de volmaakte cirkel van haar Langston-krachtveld. De stad had wat lichte schade opgelopen, maar toen het krachtveld eenmaal was uitgeschakeld, was daarmee iedere vorm van doeltreffend verzet gebroken. Alleen fanatici vochten door tegen de Keizerlijke Mariniers.

Ze vlogen over de ruïne van een hoog gebouw dat verpletterd was door een neerstortende landingssloep. Iemand moest op de mariniers geschoten hebben en de piloot had niet gewild dat zijn dood vergeefs zou zijn…

Ze beschreven een boog rond de stad en verminderden vaart om te kunnen landen zonder alle ruiten op hun pad te laten sneuvelen. De gebouwen waren oud; de meeste ervan waren gebouwd met behulp van een koolwaterstof-technologie, vermoedde Rod, en hier en daar waren ze afgebroken om plaats te maken voor modernere bouwsels. Van de stad die hier in de tijd van het Eerste Keizerrijk gestaan had, was niets meer over.

Toen ze boven de ruimtehaven omlaagzakten en neerstreken op het dak van het Regeringsgebouw, zag Rod dat het niet nodig was geweest vaart te verminderen. De meeste ruiten van de stad waren al kapot. In de straten krioelde een wanordelijke menigte door elkaar en de enige voertuigen die zich daartussen bewogen waren militaire konvooien. Sommige mensen hingen doelloos rond, anderen renden win-kels in en uit. Rondom het Regeringsgebouw stonden grijs geüniformeerde Keizerlijke Mariniers op wacht achter dranghekken die onder stroom stonden. De sloep landde.

Snel werd Blaine met de lift naar beneden gebracht, naar de verdieping van de Gouverneur-Generaal. Er was in het hele gebouw geen vrouw te bekennen, hoewel het daar meestal van wemelde in keizerlijke regeringsgebouwen, en Rod miste de meisjes. Hij was een hele tijd in de ruimte geweest. Hij gaf zijn naam aan de kaarsrechte Marinier die nu achter het bureau van de receptioniste zat, en wachtte. Hij verheugde zich niet op het onderhoud dat hem te wachten stond en bracht de tijd door met nijdig naar de kale muren te kijken. Alle decoratieve schilderijen, de driedimensionale sterrenkaart met de boven de diverse provincies zwevende keizerlijke vlaggetjes, kortom al die dingen die bij het kantoor van de Gouverneur-Generaal van een planeet Eerste Klasse behoorden, waren verdwenen, lelijke plekken op de muren achterlatend.

De wacht beduidde hem dat hij het kantoor binnen kon gaan. Achter het bureau van de Gouverneur-Generaal zat admiraal Sir Vladimir Richard George Plechanov, Vice-Admiraal van de Zwarte Vloot, Ridder van St.-Michaël en St.-George. Van Zijne Excellentie de heer Haruna was geen spoor te bekennen en gedurende een ogenblik dacht Rod dat de admiraal alleen was. Maar toen zag hij kapitein Cziller, die als gezagvoerder van de MacArthur zijn onmiddellijke superieur was, bij het raam staan. Alle transparante vensterschijven waren verbrijzeld en er zaten diepe krassen in de gelambriseerde wanden. De maquettes en het meubilair waren verdwenen. Zelfs het Grote Zegel — kroon en ruimteschip, adelaar, sikkel en hamer ontbrak boven de van duralplast gemaakte schrijftafel. Rod kon zich niet herinneren ooit een van duralplast gemaakte schrijftafel in het kantoor van een gouverneur-generaal te hebben gezien. ‘Eerste luitenant Blaine meldt zich zoals bevolen, meneer.’ Afwezig groette Plechanov terug. De naar buiten kijkende Cziller keek niet om. Rod bleef stram in dc houding slaan, terwijl dc Admiraal hem aankeek zonder van gelaatsuitdrukking te veranderen. Eindelijk zei hij: ‘Goede morgen, luitenant.’

‘Goede morgen, meneer.’

‘Eigenlijk is het dat niét. Sinds da laatste keer dat ik bij het Hof van Crucis op bezoek was heb ik je niet meer gezien, geloof ik. Hoe maakt de Markies het?’

‘Uitstekend, de laatste keer dat ik thuis was, meneer.’ De Admiraal knikte en bleef Blaine met een kritische blik aankijken. Hij was nog niets veranderd, dacht Rod. Een geweldig bekwaam man, die zich tegen een neiging tot dik worden verzette door gymnastiek te doen bij hoge zwaartekracht. Wanneer er een zware strijd verwacht werd, stuurde de Marine altijd Plechanov erop af. Onbekwaamheid was iets dat hij, voor zover bekend, nog nooit een officier vergeven had en in de wapenkamer deed het gerucht de ronde dat hij de Kroonprins — de huidige Keizer — eens over een tafel in de mess had laten leggen en een pak op zijn billen had laten geven met een spatbal-bat, destijds, toen Zijne Hoogheid in opleiding was geweest als cadet aan boord van de Plataea.

‘Ik heb je rapport hier voor me liggen, Blaine. Je hebt je al vechtend een weg moeten banen naar de krachtveldgenerator van de opstandelingen. En daarbij heb je een hele compagnie Keizerlijke Mariniers verloren.’

‘Jawel, meneer.’ Het generatorstation was door fanatieke bewakingstroepen van de rebellen verdedigd en het was een verwoede strijd geweest.

‘En wat deed jij verdomme in een actie op de grond?’ wilde de Admiraal weten. ‘Cziller had je die buitgemaakte kruiser gegeven om er het schip met onze aanvalstroepen mee te escorteren. Had je soms orders met de landingsboten mee naar beneden te gaan?’

‘Nee, meneer.’

‘Je denkt zeker dat de aristocratie niet aan de discipline van de Marine onderworpen is?’

‘Natuurlijk denk ik dat niet, meneer.’

Plechanov sloeg hier geen acht op. ‘En dan is daar nog die afspraak die je met een leider van de opstandelingen hebt gemaakt. Hoe heette die ook alweer?’ Plechanov wierp een blik op de papieren die voor hem lagen. ‘Stone. Jonas Stone. Vrijwaring voor arrestatie. Teruggave van persoonlijke bezittingen. Verdomme nog aan toe, verbeeld jij je soms dat iedere marineofficier de bevoegdheid heeft afspraken te maken met onderdanen die in opstand zijn? Of heb je misschien een of andere diplomatieke opdracht waar ik niets van afweet, luitenant?’

‘Nee, meneer.’ Rod hield zijn lippen strak tegen zijn tanden geperst. Hij had het wel uit willen schreeuwen, maar hij deed het niet. Naar de hel met de gebruiken van de Marine, dacht hij. Ik heb deze oorlog toch maar gewonnen, verdomme.

‘Maar heb je er soms een verklaring voor?’ wilde de Admiraal weten.

‘Ja, meneer.’

‘Nou?’

Rod had het gevoel alsof zijn keel werd dichtgeknepen, toen hij sprak. ‘Meneer. Terwijl ik het bevel voerde over het buitgemaakte schip Defiant, ontving ik een radiobericht uit de stad van de opstandelingen. Op dat tijdstip was het Langstonveld van de stad nog intact, werd kapitein Cziller aan boord van de MacArthur volledig in beslag genomen door de strijd tegen de door satellieten bestuurde planetaire verdedigingsmiddelen en was de hoofdmacht van de vloot in een algemene strijd gewikkeld met de strijdkrachten van de opstandelingen. Het bericht was ondertekend door een leider van de opstandelingen. Deze, de heer Stone, beloofde de keizerlijke strijdkrachten in de stad binnen te zullen laten, op voorwaarde van volledige vrijwaring voor strafvervolging en teruggave van zijn persoonlijke bezittingen. Hij gaf een tijdslimiet van één uur en stond erop dat een lid van de aristocratie voor een dergelijke toezegging garant zou staan. Als zijn aanbod serieus was, dan hield dat in dat de oorlog afgelopen zou zijn als de Mariniers eenmaal in het generatorstation van de stad waren binnengedrongen. Aangezien er geen mogelijkheid bestond overleg hierover te plegen met hoger gezag, heb ik de landingstroepen zelf aangevoerd en de heer Stone mijn persoonlijk erewoord gegeven.’

Plechanov fronste de wenkbrauwen. ‘Je woord. Als Heer van Blaine, ja. Maar niet als marineofficier.’

‘Dat was de enige manier waarop hij wilde onderhandelen, admiraal.’

‘Zo.’ Plechanov dacht na. Als hij weigerde zich door Blaines woord te laten binden, zou het met Rods carrière bij de Marine, bij het gezag, kortom overal gedaan zijn. Maar aan de andere kant zou admiraal Plechanov zich moeten verantwoorden voor het Hogerhuis. ‘Waarom dacht je dat het een serieus aanbod was?’

‘Meneer, het was in keizerlijke code en mede-ondertekend door een officier van de Marine Inlichtingendienst.’

‘En dus heb je je schip eraan gewaagd —’

‘Aan de kans de oorlog te beëindigen zonder de hele planeet te vernietigen. Jawel, meneer. Misschien mag ik u er nog op wijzen dat in dat bericht van de heer Stone ook melding werd gemaakt van het gevangenenkamp in de stad, waarin ze de keizerlijke officieren en staatsburgers gevangen hielden.’

‘Zo zo.’ Plotseling maakte Plechanov een nijdig gebaar met zijn handen. ‘Goed dan. Ik moet niets van verraders hebben, zelfs niet wanneer die ons helpen. Maar ik zal de door jou gemaakte afspraak nakomen en dat betekent dat ik het feit dat jij met die landingsboten bent meegegaan, officieel zal moeten goedkeuren. Maar ik hoef dat niet prettig te vinden, Blaine, en dat doe ik ook niet. Het was een verdomd dwaze stunt.’

Maar een die resultaat had opgeleverd, dacht Rod. Hij stond nog altijd in de houding, maar hij voelde die knoop in zijn ingewanden wat losser worden.

De Admiraal maakte een knorrig geluid. ‘Je vader neemt ook altijd van die stomme risico’s. Door zijn toedoen waren we er bijna allebei geweest, destijds op Tanith. Het is een godswonder dat jouw familie lang genoeg is blijven voortbestaan om elf markiezen voort te brengen en het zal een nog groter wonder zijn als jij lang genoeg in leven blijft om de twaalfde te worden. Oké, je kunt gaan zitten.’

‘Dank u, meneer,’ zei Rod op koele, maar beleefde toon en wat stijfjes ging hij zitten.

Het gezicht van de Admiraal ontspande zich een beetje. ‘Heb ik je ooit verteld dat je vader mijn commandant was, destijds op Tanith?’ vroeg Plechanov op conversatietoon.

‘Nee, meneer. Dat heeft hij me verteld.’ Er viel nog steeds geen warmte in Rods stem te bespeuren.

‘Maar ook was hij de beste vriend die ik in de Marine ooit heb gehad, luitenant. Dank zij zijn invloed zit ik nu op deze stoel en hij was het die me vroeg jou onder mijn bevel te nemen.’

‘Ja, meneer.’ Dat wist ik al. Maar nu vraag ik me af waarom, dacht Rod.

‘Je zou me graag willen vragen wat ik dén van je verwacht had dat je zou doen, nietwaar, luitenant?’

Er ging een schok van verbazing door Rod heen. ‘Ja, meneer.’

‘Wat zou er gebeurd zijn als dat aanbod nu eens niét bonafide was geweest? Als het een valstrik was geweest?’

‘Dan zouden de rebellen mijn strijdmacht misschien vernietigd hebben.’

‘Juist.’ Plechanovs stem klonk ijzig kalm. ‘Maar jij vond het ’t risico waard, omdat je er een kans in zag de oorlog te beëindigen met slechts weinig slachtoffers aan beide kanten. Nietwaar?’

‘Ja, meneer.’

‘En als die Mariniers allemaal gesneuveld waren, wat had mijn vloot dan nog kunnen uitrichten?’ De Admiraal liet allebei zijn vuisten dreunend op het schrijfbureau neerkomen. ‘Dan had ik geen enkele keus meer gehad!’ brulde hij. ‘Iedere week dat ik deze vloot nog langer hier houd, betekent een kans voor buitenwerelders om een van onze planeten aan te vallen! Er zou geen tijd geweest zijn om een ander aanvalstransportschip te laten komen met een nieuwe lading Mariniers. Als jij je strijdmacht verspeeld had, zou ik deze planeet teruggeblazen hebben naar het stenen tijdperk, Blaine. Aristocraat of geen aristocraat, waag het niet nog óóit iemand in een dergelijke positie te brengen! Heb je me goed begrepen?’

‘Ja, meneer…’ Hij heeft gelijk, dacht Rod. Maar — Wat had je aan die Mariniers gehad, zolang het krachtveld van de stad nog intact was? Rod liet zijn schouders hangen. Hij zou iets gedaan hebben. Iets anders. Maar wat?

‘Het is goed afgelopen,’ zei Plechanov op kille toon. ‘Misschien had je gelijk. Misschien ook niet. Maar haal nóg eens zo’n stunt uit en ik zal ervoor zorgen dat je je zwaard kunt inleveren. Begrepen?’ Hij nam een computerafschrift van Rods staat van dienst van zijn schrijfbureau op. ‘Is de MacArthur klaar voor de ruimte?’

‘Pardon, meneer?’ De Admiraal had deze laatste vraag op dezelfde toon gesteld als zijn eerder geuite dreigement en Rod had er een ogenblik voor nodig om geestelijk op een andere versnelling over te schakelen. ‘Wel voor de ruimte, meneer. Maar niet voor een gevecht. En ik zou haar niet graag grote afstanden willen zien afleggen zonder een grondige reparatiebeurt.’ In dat ene, koortsachtige uurtje dat hij aan boord had doorgebracht, had Rod een grondige inspectie verricht, wat een van de redenen was waarom hij er ongeschoren uitzag. Niet op zijn gemak zat hij op zijn stoel en er gingen allerlei gedachten door zijn hoofd. De gezagvoerder van de MacArthur stond bij het raam, kennelijk luisterend naar alles wat er gezegd werd, maar hij had niet één keer zijn mond opengedaan. Waarom vroeg de Admiraal het hém niet?

Terwijl Blaine zich dit alles zat af te vragen, kwam Plechanov tot een besluit. ‘Nou? Bruno, jij bent commodore van dit eskader. Laat horen wat je adviseert.’

Bruno Cziller keerde zich van het venster af. Rod schrok op: Cziller droeg niet langer dat kleine zilveren evenbeeld van de MacArthur, dat aangaf dat hij haar gezagvoerder was. In plaats daarvan blonken nu de komeet en de stralende zon van de Marinestaf op zijn borst en had Cziller de brede strepen van een admiraal-titulair op zijn mouw. ‘Hoe maakt u het, luitenant?’ vroeg Cziller formeel. Toen grijnsde hij. Die scheve grijns was overal op de MacArthur beroemd. ‘U ziet er goed uit. Van de rechterkant bezien, tenminste. Nou, u bent een uur aan boord geweest. Wat is de schade, die u hebt kunnen vaststellen?’ Ietwat verward bracht Rod verslag uit over de toestand waarin hij de MacArthur had aangetroffen en over de reparaties die hij had bevolen.

Cziller knikte en stelde een aantal vragen. Ten slotte zei hij: ‘En u bent tot dc conclusie gekomen dat ze klaar is voor de ruimte, maar niet voor oorlogshandelingen, als ik het wel heb?’

‘Ja, meneer. Niet tegen een kapitaal schip tenminste.’

‘Dat is ook zo. Admiraal, ik stel het volgende voor. Luitenant Blaine is aan promotie toe en we kunnen hem het bevel over de MacArthur geven met de opdracht haar naar Nieuw-Schotland te brengen voor een grondige reparatiebeurt en vervolgens naar de Hoofdplaneet. Dan kan hij meteen de nicht van senator Fowler meenemen.’

Hem het bevel over de MacArthur geven? dacht Rod verbaasd; het drong maar vaag tot hem door. Hij durfde het bijna niet geloven, maar dit was zijn kans om Plechanov en alle anderen te tonen wat hij waard was.

‘Hij is nog jong. Ze zouden hem dat schip nooit als eerste eigen commando laten houden,’ zei Plechanov. ‘Maar toch is dit waarschijnlijk de beste oplossing. Door via Nieuw-Caledonië naar Sparta te gaan, kan hij niet al te veel problemen veroorzaken. Goed, je krijgt haar, kapitein.’ Toen Rod nog steeds niets zei, blafte Plechanov hem toe: ‘Hé daar. Blaine. Je bent hierbij gepromoveerd tot kapitein en gezagvoerder van de MacArthur. Over een halfuur heeft mijn schrijver je orders klaar.’

Cziller trok weer die scheve grijns. ‘Zeg toch eens wat,’ opperde hij. ‘Dank u wel, meneer. Ik — ik dacht dat ik u niet beviel.’

‘Daar ben ik zelf ook niet zeker van,’ zei Plechanov. ‘Als ik het voor het kiezen had, zou je iemands adjudant zijn. Er steekt waarschijnlijk ’n goeie markies in je, maar voor de Marine bezit je niet het juiste temperament. Niet dat het veel uitmaakt, want in de Marine ligt immers toch niet je carrière.’

‘Nu niet meer, meneer,’ zei Rod voorzichtig.

Inwendig deed het hem nog steeds pijn. Zijn broer, die grote George die al zware halters kon optillen toen hij twaalf was en al de lichaamsbouw van een atleet had toen hij nog geen zestien was zijn broer George was gesneuveld in een ruimteslag ergens aan de andere kant van het Keizerrijk. Telkens wanneer Rod plannen maakte voor zijn toekomst of weemoedig aan thuis dacht, kwamen de herinneringen weer bij hem op en ze deden hem pijn, alsof iemand met een speld in zijn ziel had geprikt. George dood?

George had de landgoederen en de adellijke titels zullen erven. En Rod had niets meer verlangd dan een carrière bij de Marine en de kans om het nog eens tot grootadmiraal te brengen. En nu zou hij over nog geen tien jaar zitting moeten nemen in het Parlement. ‘U krijgt twee passagiers mee,’ zei Cziller. ‘Een daarvan hebt u al ontmoet. U kent Vrouwe Sandra Bright Fowler toch, nietwaar? Senator Fowlers nicht.’

‘Jawel, meneer. Haar oom dineert vaak bij ons thuis aan het Hof van Crucis, maar haar had ik in geen jaren gezien… totdat ik haar hier in het gevangenenkamp aantrof. Hoe maakt ze het nu?’

‘Niet al te best,’ zei Cziller. De grijns verdween van zijn gezicht. ‘We sturen haar naar huis en ik hoef u niet te vertellen, dat u haar met de nodige voorzichtigheid dient te behandelen. Ze blijft bij u aan boord tot Nieuw-Schotland, of anders helemaal tot aan Sparta, als ze dat mocht wensen. Dat moet ze zelf maar zien. Maar met uw andere passagier ligt de zaak heel anders.’

Rod keek op, een en al aandacht. Cziller keek naar Plechanov die hem toeknikte, en vervolgde toen: ‘Het is Zijne Excellentie, de Handelsman Horace Hussein Bury, tevens Magnaat en President van de Keizerlijke Autonetische Industrieën, en verder speelt hij ook nog een of andere belangrijke rol in het Keizerlijk Genootschap van Handelslieden. Hij blijft de hele reis bij u, tot aan Sparta toe, en daarmee bedoel ik letterlijk dat hij ook werkelijk aan boord van uw schip blijft, begrijpt u?’

‘Nee, niet helemaal, meneer,’ antwoordde Rod.

Plechanov snoof. ‘Cziller heeft zich anders duidelijk genoeg uitgedrukt. We denken dat Bury de hand in deze opstand heeft gehad, maar we hebben niet voldoende bewijzen om hem in preventieve hechtenis te kunnen nemen. Hij zou daartegen in hoger beroep gaan bij de Keizer. En dus hebben we gedacht, goed, dan sturen we hem maar naar Sparta als gast van de Marine. Dan kan hij daar in hoger beroep gaan. Maar met wie kan ik hem veilig meesturen, Blaine? Hij bezit miljoenen. Nog méér zelfs. Hoeveel mannen zouden zich niet laten omkopen als hun een hele planeet werd aangeboden? En Bury is tot zo’n aanbod in staat.’

‘Ik — jawel, meneer,’ zei Rod.

‘En kijk niet zo onthutst, verdomme,’ blafte Plechanov. ‘Ik heb niemand van mijn officieren van corruptie beticht. Maar het is een feit dat jij nog rijker bent dan Bury. Jou zou hij zelfs niet in de verleiding kunnen brengen. En dat is de voornaamste reden waarom ik jou het commando over de MacArthur geef, opdat ik me geen zorgen zal hoeven maken over onze rijke vriend.’

‘Ik begrijp het. Niettemin wel bedankt, meneer.’ En reken maar dat ik u tonen zal dat u zich niet in mij vergist hebt, dacht hij. Plechanov knikte, alsof hij Blaines gedachten kon lezen. ‘Misschien dat er toch een goede marineofficier in je steekt. Hier is je kans. Ik heb Cziller hier nodig om me te helpen deze planeet te besturen. De opstandelingen hebben de Gouverneur-Generaal vermoord.’

‘Meneer Haruna, vermoord?’ Rod stond versteld. Hij kon zich die gerimpelde oude heer nog goed herinneren, die al meer dan honderd jaar oud was geweest toen hij bij Rod thuis op bezoek kwam — ‘Hij is een oude vriend van mijn vader.’

‘Hij is niet de enige die ze vermoord hebben. Ze hadden de hoofden op pieken gespietst en voor het Regeringsgebouw in de grond gestoken. Iemand was op het idee gekomen dat het volk dan langer zou blijven doorvechten. Dat ze dan bang zouden zijn om zich aan ons over te geven. Nou, ze hebben er nu alle reden voor om bang te zijn. Om op jouw overeenkomst met die Stone terug te komen, waren er nog andere voorwaarden?’

‘Jawel, meneer. De afspraak gaat niet door als hij mocht weigeren onze Inlichtingendienst zijn medewerking te verlenen. Ik heb hem ertoe verplicht alle samenzweerders met name te noemen.’

Plechanov wierp Cziller een veelbetekenende blik toe. ‘Zet je mensen aan het werk, Bruno. Dat is tenminste een goed begin. Oké, Blaine, zie dat je zo snel mogelijk je schip in orde krijgt en maak dan dat je weg komt.’ De Admiraal stond op; het onderhoud was afgelopen. ‘Je zultt wel een hoop te doen hebben, kapitein. Aan de slag dus maar.’

2. De passagiers

Horace Hussein Chamoen al Shamlan Bury wees de laatste paar artikelen aan die hij op reis mee wilde nemen en daarna stuurde hij de bedienden weg. Hij wist dat ze even buiten de deur van zijn suite zouden gaan zitten wachten, klaar om de rijkdommen die hij achterliet onder elkaar te verdelen, maar het amuseerde hem hen te laten wachten. De opwinding van het stelen zou hen des te gelukkiger maken. Toen het vertrek leeg was, schonk hij zichzelf een groot glas wijn in. Het was spul van slechte kwaliteit, dat binnengesmokkeld was nadat de blokkade was begonnen, maar hij merkte het nauwelijks. Wijn was officieel verboden op de planeet Levant, wat betekende dat de horden wijnverkopers hun klanten en zelfs rijke klanten, zoals de familie Bury, alles aansmeerden wat maar een beetje alcohol bevatte. Horace Bury had eigenlijk nooit echt de smaak te pakken gekregen van dure sterke dranken. Hij kocht ze alleen maar om te laten zien hoe rijk hij was en om zijn gasten te onthalen, maar zelf nam hij overal genoegen mee. Met koffiesoorten lag de zaak echter heel anders. Hij was klein van postuur, evenals de meeste mensen van Levant, met donkere, scherpe gelaatstrekken en een haviksneus, donkere, doorborende ogen, snelle bewegingen en een opvliegend temperament, maar dat laatste vermoedde alleen zijn naaste omgeving. Nu hij alleen was, stond hij zichzelf een nijdige frons toe. Op zijn schrijfbureau lag een telex van admiraal Plechanovs schrijvers en het kostte hem geen moeite de werkelijke betekenis te begrijpen van die formeel beleefde zinnen, waarin hij uitgenodigd werd New Chicago te verlaten en waarin het. betreurd werd dat er geen passage beschikbaar was in een niet-militair ruimteschip. De Marine koesterde verdenkingen tegen hem en ondanks de wijn voelde hij een kille woede in zich opkomen, die hem de baas dreigde te worden. Maar uiterlijk bleef hij kalm, terwijl hij daar aan zijn schrijfbureau zat en verschillende zaken op zijn vingers aftelde.

Wat kon de Marine tegen hem aanvoeren? Daar waren de verdenkingen van de Marine Inlichtingendienst, maar bewijzen hadden ze niet. Verder was daar de gebruikelijke haat die de Marine tegen Keizerlijke Handelslieden koesterde en die nog verergerd werd, dacht hij, door het feit dat sommige leden van de Marinestaf joden waren, en alle joden haatten Levantijnen nu eenmaal. Maar de Marine kon onmogelijk over werkelijk bewijsmateriaal beschikken, want dan zouden ze hem niet als gast aan boord van de MacArthur laten gaan. Nee, eerder geketend. Dat betekende dat Jonas Stone tot dusverre gezwegen had.

Zwijgen mocht hij dan ook wel. Bury had hem honderdduizend kronen betaald, met de belofte dat hij nog meer zou krijgen. Maar hij had geen vertrouwen in Stone: twee avonden geleden had Bury met zekere lieden gesproken in het lager liggende gedeelte van de Kosciuskostraat en hun vijftigduizend kronen betaald, en het zou nu niet lang meer duren of Stone zou voor eeuwig zwijgen. Als hij in zijn graf lag, mocht hij geheimen fluisteren zoveel hij wilde.

Was er nog iets anders dat gedaan moest worden? vroeg hij zich af. Nee. Wat komen moest, moest komen. Allah zij geprezen… Hij trok een lelijk gezicht. Dat soort gedachten kwam als vanzelf bij hem op, en hij verachtte zichzelf erom en schold zichzelf uit voor bijgelovige dwaas. Zijn vader moest Allah maar loven voor de dingen die hij bereikt had; het geluk viel slechts die man ten deel, die niets aan het toeval overliet; precies zoals er maar weinig dingen waren die hijzelf ongedaan gelaten had in zijn negentig standaardjaren. Levant was onder het bewind van het Keizerrijk gekomen toen Horace tien jaar oud was en in het begin had het slechts geringe invloed uitgeoefend. In die tijd had het Keizerrijk een andere politiek gevoerd en de planeet was erin opgenomen met een status die bijna gelijk was aan die van werelden, wier ontwikkeling verder gevorderd was. Horace Bury’s vader had al spoedig beseft dat het voordelen kon opleveren tot het Keizerrijk te behoren. Door een van diegenen te worden die zich door de Keizerlijken lieten gebruiken om de planeet te besturen, had hij onmetelijke rijkdommen weten te vergaren: voor geld had hij de mensen audiënties bij de gouverneur bezorgd en met gunstige rechterlijke uitspraken geleurd als een marktkoopman, maar steeds op een voorzichtige manier, steeds ervoor zorgend dat het anderen waren, die zich de toorn van de onverbiddelijke Keizerlijke functionarissen op de hals haalden.

Zijn vader had zijn geld zorgvuldig belegd en hij had zijn invloed aangewend om Horace Hussein op Sparta school te laten gaan. Hij had hem zelfs de naam gegeven die een officier van de Keizerlijke Marine hem aan de hand had gedaan; pas later waren ze erachter gekomen dat Horace bepaald geen naam was die in het Keizerrijk veel voorkwam en dat het een naam was die de lachlust opwekte. Bury verdronk de herinnering aan die jeugdjaren die hij in de scholen op de Hoofdplaneet doorgebracht had in een tweede glas wijn. Maar hij had het een en ander geleerd! En nu had hij niet alleen zijn vaders geld goed belegd, maar ook dat van hemzelf. Horace Bury was niet iemand om de draak mee te steken. Het had hem dertig jaar gekost, maar uiteindelijk hadden zijn agenten de officier weten te vinden aan wie hij zijn naam te danken had. De stereogrammen van zijn doodsstrijd lagen zorgvuldig opgeborgen in Bury’s huis op Levant. Hij had het laatst gelachen.

En nu kon hij mannen die om hem lachten kopen en verkopen, precies zoals hij ook stemmen in het Parlement kocht, en ruimteschepen, en er bijna in geslaagd was deze planeet New Chicago te kopen. En bij de Profeet — hè, verdomme! — bij de verdoemenis, hij zou haar nóg in zijn bezit weten te krijgen. De macht over New Chicago zou zijn familie invloed verschaffen hier, in het gebied achter de Kolenzak, hier waar het Keizerrijk nog zwak was en waar ze iedere maand nieuwe planeten ontdekten. Hier waren je mogelijkheden onbegrensd! Zijn mijmeringen hadden hem wat over zijn woede heen geholpen. Nu riep hij zijn agenten bij zich, de man die hier over zijn belangen zou waken en Nabil, die als zijn bediende met hem mee zou gaan op het oorlogsschip. Nabil was een klein mannetje, veel kleiner dan Horace. Hij was jonger dan hij leek, had een gezicht als een fret, dat gemakkelijk op allerlei manieren te vermommen was en bezat een vaardigheid met dolk en vergif, die hij zich op tien verschillende planeten had eigen gemaakt. Horace Hussein Bury glimlachte. De Keizerlijken wilden hem dus gevangen houden aan boord van hun oorlogsschepen? Zolang er geen schepen in de buurt waren die naar Levant gingen, mochten ze dat rustig doen. Maar als ze een drukbezochte ruimtehaven aandeden, zouden ze wel eens tot de ontdekking kunnen komen dat dat moeilijker was dan ze gedacht hadden.

Drie dagen lang werkte Rod hard om de MacArthur weer op orde te krijgen. Lekkende tanks, doorgebrande componenten, alles moest vervangen worden. Er waren maar weinig reserveonderdelen en de bemanning van de MacArthur bracht vele uren in de ruimte door met het slopen van onderdelen uit de wrakken van de Unie-vloot, die in een baan rond New Chicago zweefden.

Geleidelijk aan werd de MacArthur weer gevechtsklaar gemaakt. Blaine werd daarbij geholpen door Eerste luitenant Jack Cargill, die nu zijn plaats als Eerste Officier ingenomen had, en Eerste Luitenant Jock Sinclair, de Hoofdmachinist. Als zovele werktuigkundige officieren was ook Sinclair afkomstig van Nieuw-Schotland. Overal in de ruimte waar je Schotten tegenkwam, kon je ze met dat zelfde zware accent horen spreken, dat ze trots en als een soort onderscheidingsteken gehandhaafd hadden gedurende de Afscheidingsoorlogen, zelfs op planeten waar het Keltisch een vergeten taal was. Heimelijk verdacht Rod de Schotten ervan dat ze zich in hun spraakje oefenden gedurende de uren waarin ze geen dienst hadden, om ervoor te zorgen dat de rest van de mensheid ze niet zou kunnen verstaan. Nieuwe platen werden aan de romp gelast, en reusachtige lappen pantserplaat werden van oorlogsschepen van de Unie afgesloopt en met veel zwoegen en zweten aangebracht. Sinclair verrichtte wonderen met het aanpassen van op Nieuw-Chicago gevonden uitrustingsstukken en toebehoren voor gebruik in de MacArthur, totdat hij uiteindelijk een ratjetoe van componenten en vervangingsonderdelen in elkaar geknutseld had dat weinig overeenkomst meer vertoonde met de originele blauwdrukken van het schip. De officieren die de brug bemanden, werkten er nachtenlang aan om te trachten de diverse veranderingen aan de centrale computer van het schip uit te leggen en te beschrijven. Cargill en Sinclair raakten bijna slaags over sommige van deze aanpassingen, waarbij Sinclair het standpunt innam dat de hoofdzaak was het schip klaar te maken voor de ruimte, terwijl de eerste officier volhield dat het hem onmogelijk zou zijn, tijdens een eventueel gevecht eerder geketend. Dat betekende dat Jonas Stone tot dusverre gezwegen had.

Zwijgen mocht hij dan ook wel. Bury had hem honderdduizend kronen betaald, met de belofte dat hij nog meer zou krijgen. Maar hij had geen vertrouwen in Stone: twee avonden geleden had Bury met zekere lieden gesproken in het lager liggende gedeelte van de Kosciuskostraat en hun vijftigduizend kronen betaald, en het zou nu niet lang meer duren of Stone zou voor eeuwig zwijgen. Als hij in zijn graf lag, mocht hij geheimen fluisteren zoveel hij wilde.

Was er nog iets anders dat gedaan moest worden? vroeg hij zich af. Nee. Wat komen moest, moest komen. Allah zij geprezen… Hij trok een lelijk gezicht. Dat soort gedachten kwam als vanzelf bij hem op, en hij verachtte zichzelf erom en schold zichzelf uit voor bijgelovige dwaas. Zijn vader moest Allah maar loven voor de dingen die hij bereikt had; het geluk viel slechts die man ten deel, die niets aan het toeval overliet; precies zoals er maar weinig dingen waren die hijzelf ongedaan gelaten had in zijn negentig standaardjaren. Levant was onder het bewind van het Keizerrijk gekomen toen Horace tien jaar oud was en in het begin had het slechts geringe invloed uitgeoefend. In die tijd had het Keizerrijk een andere politiek gevoerd en de planeet was erin opgenomen met een status die bijna gelijk was aan die van werelden, wier ontwikkeling verder gevorderd was. Horace Bury’s vader had al spoedig beseft dat het voordelen kon opleveren tot het Keizerrijk te behoren. Door een van diegenen te worden die zich door de Keizerlijken lieten gebruiken om de planeet te besturen, had hij onmetelijke rijkdommen weten te vergaren: voor geld had hij de mensen audiënties bij de gouverneur bezorgd en met gunstige rechterlijke uitspraken geleurd als een marktkoopman, maar steeds op een voorzichtige manier, steeds ervoor zorgend dat het anderen waren, die zich de toorn van de onverbiddelijke Keizerlijke functionarissen op de hals haalden.

Zijn vader had zijn geld zorgvuldig belegd en hij had zijn invloed aangewend om Horace Hussein op Sparta school te laten gaan. Hij had hem zelfs de naam gegeven die een officier van de Keizerlijke Marine hem aan de hand had gedaan; pas later waren ze erachter gekomen dat Horace bepaald geen naam was die in het Keizerrijk veel voorkwam en dat het een naam was die de lachlust opwekte. Bury verdronk de herinnering aan die jeugdjaren die hij in de scholen op de Hoofdplaneet doorgebracht had in een tweede glas wijn. Maar hij had het een en ander geleerd! En nu had hij niet alleen zijn vaders geld goed belegd, maar ook dat van hemzelf. Horace Bury was niet iemand om de draak mee te steken. Het had hem dertig jaar gekost, maar uiteindelijk hadden zijn agenten de officier weten te vinden aan wie hij zijn naam te danken had. De stereogrammen van zijn doodsstrijd lagen zorgvuldig opgeborgen in Bury’s huis op Levant. Hij had het laatst gelachen.

En nu kon hij mannen die om hem lachten kopen en verkopen, precies zoals hij ook stemmen in het Parlement kocht, en ruimteschepen, en er bijna in geslaagd was deze planeet New Chicago te kopen. En bij de Profeet — hè, verdomme! — bij de verdoemenis, hij zou haar nóg in zijn bezit weten te krijgen. De macht over New Chicago zou zijn familie invloed verschaffen hier, in het gebied achter de Kolenzak, hier waar het Keizerrijk nog zwak was en waar ze iedere maand nieuwe planeten ontdekten. Hier waren je mogelijkheden onbegrensd! Zijn mijmeringen hadden hem wat over zijn woede heen geholpen. Nu riep hij zijn agenten bij zich, de man die hier over zijn belangen zou waken en Nabil, die als zijn bediende met hem mee zou gaan op het oorlogsschip. Nabil was een klein mannetje, veel kleiner dan Horace. Hij was jonger dan hij leek, had een gezicht als een fret, dat gemakkelijk op allerlei manieren te vermommen was en bezat een vaardigheid met dolk en vergif, die hij zich op tien verschillende planeten had eigen gemaakt. Horace Hussein Bury glimlachte. De Keizerlijken wilden hem dus gevangen houden aan boord van hun oorlogsschepen? Zolang er geen schepen in de buurt waren die naar Levant gingen, mochten ze dat rustig doen. Maar als ze een drukbezochte ruimtehaven aandeden, zouden ze wel eens tot de ontdekking kunnen komen dat dat moeilijker was dan ze gedacht hadden.

Drie dagen lang werkte Rod hard om de MacArthur weer op orde te krijgen. Lekkende tanks, doorgebrande componenten, alles moest vervangen worden. Er waren maar weinig reserveonderdelen en de bemanning van de MacArthur bracht vele uren in de ruimte door met het slopen van onderdelen uit de wrakken van de Unie-vloot, die in een baan rond New Chicago zweelden.

Geleidelijk aan werd de MacArthur weer gevechtsklaar gemaakt. Blaine werd daarbij geholpen door Eerste luitenant Jack Cargill, die nu zijn plaats als Eerste Officier ingenomen had, en Eerste luitenant Jock Sinclair, de Hoofdmachinist. Als zovele werktuigkundige officieren was ook Sinclair afkomstig van Nieuw-Schotland. Overal in de ruimte waar je Schotten tegenkwam, kon je ze met dat zelfde zware accent horen spreken, dat ze trots en als een soort onderscheidingsteken gehandhaafd hadden gedurende de Afscheidingsoorlogen, zelfs op planeten waar het Keltisch een vergeten taal was. Heimelijk verdacht Rod de Schotten ervan dat ze zich in hun spraakje oefenden gedurende de uren waarin ze geen dienst hadden, om ervoor te zorgen dat de rest van de mensheid ze niet zou kunnen verstaan. Nieuwe platen werden aan de romp gelast, en reusachtige lappen pantserplaat werden van oorlogsschepen van de Unie afgesloopt en met veel zwoegen en zweten aangebracht. Sinclair verrichtte wonderen met het aanpassen van op Nieuw-Chicago gevonden uitrustingsstukken en toebehoren voor gebruik in de MacArthur, totdat hij uiteindelijk een ratjetoe van componenten en vervangingsonderdelen in elkaar geknutseld had dat weinig overeenkomst meer vertoonde met de originele blauwdrukken van het schip. De officieren die de brug bemanden, werkten er nachtenlang aan om te trachten de diverse veranderingen aan de centrale computer van het schip uit te leggen en te beschrijven. Cargill en Sinclair raakten bijna slaags over sommige van deze aanpassingen, waarbij Sinclair het standpunt innam dat de hoofdzaak was het schip klaar te maken voor de ruimte, terwijl de eerste officier volhield dat het hem onmogelijk zou zijn, tijdens een eventueel gevecht reparaties te doen uitvoeren, aangezien zelfs God zelf niet wist wat er allemaal aan het schip gedaan was.

‘Zulke godslasterlijke taal wens ik niet an te hoorr’n,’ hoorde Rod Sinclair zeggen toen hij binnen gehoorbereik kwam. ‘En is ’t trrouwens nie genoeg dat ik weet wat we an d’rr gedaan hebben?’

‘Nee, tenzij je soms ook voor kok wilt spelen, maniak van een ketellapper die je bent! De kok van de officierskantine kon vanochtend de koffiepot niet gebruiken! Een van jouw werktuigkundigen heeft het microgolf-verwarmingsapparaat ingepikt. En bij God, je zult het terugbrengen, ook…’

‘Jazékerr, we zullen ’t weerr losrrukken uit tank nummerr drrie, zo-drra ge onderrdelen voorr me weet te vinden voorr die pomp die ik d’rrmee Verrvangen heb. Kunt ge nie eens ’n blij gezicht zetten, man? ’t Schip is weerr gevechtsklaarr. Of is koffie soms ’n zaak die van veel méérr belang is?’

Cargill haalde diep adem en begon toen nog eens opnieuw. ‘Het schip is gevechtsklaar, ja,’ zei hij op een toon alsof hij tegen een zuigeling praatte, ‘totdat iemand er een gat in schiet. Dan zal het gerepareerd moeten worden. Stel je nou eens voor, dat ik bijvoorbeeld dit zou moeten repareren,’ zei hij, zijn hand leggend op iets waarvan Rod bijna zeker was dat het een luchtaanzuigerconverter was. ‘Dit verdomde ding ziet er zó al half gesmolten uit. Hoe zou ik moeten weten wat eraan beschadigd was? Of dat het überhaupt beschadigd was? Stel je eens voor …’

‘Man, ge zoudt minderr prroblemen hebben als ge u nie bemoeide met…’

‘Wil je daar nou eens mee ophouden? Telkens wanneer je je opwindt, praat je net als al die anderen!’

‘Dat is niet waar, verdomme!’

Maar op dat moment leek het Rod beter in hun gezichtsveld te stappen. Hij stuurde de Hoofdmachinist terug naar zijn eigen deel van het schip en Cargill naar het voorschip. Hun verschil van mening zou pas bijgelegd kunnen worden wanneer de MacArthur grondig hersteld zou kunnen worden op de werven van Nieuw-Schotland. Op bevel van de luitenant-chirurg bracht Blaine een nacht in de ziekenboeg door. Toen hij eruit kwam zat zijn arm in een reusachtig, op een kussen lijkend gipsverband, zodat hij hem niet bewegen kon. Gedurende de volgende paar dagen voelde hij zich onbehaaglijk en was hij overdreven op zijn hoede, maar niemand waagde het er binnen zijn gehoorbereik hardop om te lachen.

Op de derde dag nadat hij het bevel overgenomen had, hield Blaine scheepsinspectie. Al het werk werd stopgezet en het schip werd weer in rotatie gebracht, zodat de kunstmatige zwaartekracht terugkeerde. Vervolgens inspecteerden Blaine en Cargill samen het hele schip. Rod kwam in de verleiding gebruik te maken van zijn recente ervaringen als Eerste Officier van de MacArthur. Hij kende alle plekjes waar een luie eerste officier het met het werk niet zo nauw genomen zou kunnen hebben. Maar het was zijn eerste inspectie, de gevechtsschade die het schip opgelopen had was nog maar ternauwernood gerepareerd, en Cargill was een te goede officier om iets door de vingers te zien wat hij maar mogelijkerwijze zou hebben kunnen verbeteren. Blaine deed op zijn gemak de ronde en controleerde de belangrijkste installaties, maar voor het overige liet hij zich door Cargill leiden. Maar terwijl hij dat deed nam hij zich in gedachten voor hier geen gewoonte van te maken. Zodra hij meer tijd had, zou hij het hele schip nog eens onderzoeken, en niets over het hoofd zien.

De ruimtehaven van Nieuw-Chicago werd door een voltallige compagnie Mariniers bewaakt. Sinds de verovering van de generator van het Langston-krachtveld van de stad waren verdere vijandelijkheden achterwege gebleven. Het grootste deel van de bevolking scheen de Keizerlijke strijdkrachten zelfs te verwelkomen met een uitgeputte opluchting, die overtuigender aandeed dan parades en gejuich. Maar de opstand op Nieuw-Chicago was een volslagen verrassing voor het Keizerrijk geweest; een herleving ervan zou beslist geen verrassing zijn. En dus patrouilleerden er Mariniers op de ruimtehaven en bewaakten ze de keizerlijke landingssloepen en Sally Fowler voelde hun ogen op zich gericht, toen ze met haar bedienden door het hete zonlicht naar een bootvormig ruimtevaartuig liep. Ze trok er zich niets van aan. Ze was de nicht van senator Fowler; ze was er wel aan gewend aangegaapt te worden.

Lekker stuk, dacht een van de bewakers. Maar een gezicht zonder uitdrukking. Je zou denken dat ze blij zou zijn uit dat stinkende gevangenenkamp bevrijd te zijn, maar het valt niet aan haar te zien. het zweet drupte gestadig langs zijn ribben, en hij dacht, Ze zweet niet eens. Die is uit ijs gehakt door de beste beeldhouwer die ooit geleefd heeft. Het was een grote sloep en hij was voor twee derde leeg. Sally’s ogen namen twee kleine, donkere mannen in zich op Bury en zijn bediende, en er viel niet aan te twijfelen, wie wie was — en vier jongere mannen, wier gelaatsuitdrukkingen angst, verwachting en ontzag verrieden. Ze droegen het stempel van het achterland van Nieuw-Chicago. Nieuwe rekruten, vermoedde ze.

Ze nam een van de laatste zitplaatsen achterin. Ze was niet in een stemming om gesprekken te voeren. Adam en Annie keken bezorgd naar haar en namen toen zitplaatsen aan de andere kant van het gangpad in. Ze waren op de hoogte. ‘Ik ben blij dat we hier weggaan,’ zei Annie. Sally gaf geen antwoord. Ze voelde in het geheel niets. Zo was ze nu al sinds de Mariniers het gevangenenkamp waren komen binnenstormen. Ze hadden haar goed voedsel gegeven, en een warm bad, en schone kleren, en iedereen had haar eerbiedig behandeld… maar niets van dat alles was tot haar doorgedrongen. Ze had niets gevoeld. Die maanden in het gevangenenkamp hadden iets in haar stukgemaakt. Misschien wel voorgoed, dacht ze. Het gaf haar een vaag bezorgd gevoel.

Toen Sally Fowler de Keizerlijke Universiteit van Sparta had verlaten na haar doctoraal examen gedaan te hebben, had ze haar oom weten over te halen haar toestemming te geven om in plaats van verder te studeren voor haar doctorstitel, reizen door het Keizerrijk te maken en rond te kijken in onlangs veroverde nieuwe provincies en primitieve beschavingen uit de eerste hand te bestuderen. Ze wilde zelfs een boek gaan schrijven.

‘Per slot van rekening,’ had ze volgehouden, ‘wat valt er hier voor mij te leren? Het is daarginds, aan gene zijde van de Kolenzak, dat men mij nodig heeft.’

In gedachten zag ze haar triomfantelijke terugkeer, en de publikaties en geleerde artikelen die ze schrijven zou, waarmee ze zich een plaats in haar beroep zou veroveren, in plaats van passief te gaan zitten afwachten totdat ze uitgehuwelijkt zou worden aan de een of andere jonge aristocraat. Sally was wel degelijk van plan te trouwen, maar niet voordat ze op iets méér bogen kon dan haar erfdeel alleen. Ze wilde zelf iets presteren en het rijk ook nog op andere manieren dienen dan het alleen maar zoons te baren om te laten sneuvelen in oorlogsschepen.

Tot haar verbazing had haar oom toegestemd. Als Sally wat meer van mensen afgeweten had dan alleen maar de kennis van psychologie die ze op de universiteit had opgedaan, zou ze misschien beseft hebben waarom. Benjamin Bright Fowler, haar vaders jongere broer, had niets geërfd en hij had zich zijn plaats als leider van de Senaat weten te veroveren door louter durf en bekwaamheid. Aangezien hijzelf geen kinderen had, beschouwde hij het na diens dood alleen achtergebleven enig kind van zijn broer als zijn eigen dochter, en hij had al genoeg jonge meisjes meegemaakt, wier enige waarde uit hun bloedverwanten en hun geld bestond. Sally en een medestudente waren van Sparta vertrokken, vergezeld door Sally’s bedienden Adam en Annie, op weg naar de buitengewesten en om die primitieve menselijke beschavingen die de Marine voortdurend overal aantrof, te bestuderen. Sommige planeten waren gedurende driehonderd jaar of zelfs nog wel langer niet door ruimteschepen bezocht en door de oorlogen waren de bevolkingen ervan dermate gereduceerd dat ze weer tot barbaarsheid vervallen waren.

Ze waren onderweg naar een primitieve planeet, met een kort oponthoud in Nieuw-Chicago om daar op een ander schip over te stappen, toen de revolutie uitgebroken was. Sally’s vriendin Dorothy was die dag buiten de stad geweest en ze werd nooit meer teruggevonden. De Gardesoldaten van het Comité voor Publieke Veiligheid van de Unie hadden Sally uit haar hotelsuite gesleurd, haar beroofd van haar kostbaarheden en in het kamp gegooid.

De eerste dagen had er orde geheerst in het kamp. De zich daar bevindende leden van de Keizerlijke adel, regeringsfunctionarissen en voormalige soldaten van de Keizerlijke strijdkrachten hadden het kamp veiliger gemaakt dan de straten van Nieuw-Chicago. Maar dagelijks waren er aristocraten en regeringsambtenaren uit het kamp weggehaald die nooit meer werden teruggezien, terwijl men doodgewone misdadigers aan het mengsel toegevoegd had. Adam en Annie hadden haar op de een of andere manier weten terug te vinden, en de andere bewoners van haar tent waren allemaal keizerlijke staatsburgers geweest, en geen misdadigers. En zo had ze eerst dagen, toen weken, en ten slotte maanden van gevangenschap overleefd onder de eindeloze zwarte nacht van het Langston-krachtveld van de stad. In het begin was het een avontuur, beangstigend en onaangenaam, maar erger niet. Toen had men de rantsoenen ingekrompen en vervolgens nog meer, en begonnen de gevangenen te verhongeren. Tegen het eind waren de laatste sporen van orde verdwenen. Aan sanitaire voorschriften werd niet langer de hand gehouden. Uitgemergelde lijken bleven dagenlang bij het hek opgestapeld liggen voordat de opruimings-ploegen ze kwamen weghalen.

Het was een eindeloze nachtmerrie geworden. Men had haar naam aangeplakt op het bord bij de ingang: ze moest voor het Comité voor Publieke Veiligheid verschijnen. De andere geïnterneerden in het kamp hadden gezworen dat Sally Fowler dood was en aangezien de bewakers slechts zelden binnen de omrastering kwamen, was het lot dat andere leden van regerende families achterhaald had, wat dat dan ook zijn mocht, haar bespaard gebleven.

Naarmate de toestand erger werd, had Sally een nieuwe innerlijke kracht weten te vinden. Ze probeerde een goed voorbeeld te zijn voor de anderen in haar tent. Ze beschouwden haar als hun leider, waarbij Adam de rol van haar eerste minister speelde. Wanneer zij huilde, was iederéén bang. En dus kon Sally, terwijl ze slechts tweeëntwintig standaardjaren oud was, en haar donkere haren tot een verwarde ragebol, haar kleren smerig en gescheurd en haar handen ruw en vuil geworden waren, het zich niet eens permitteren zich in een hoek op de grond te laten vallen en haar tranen de vrije loop te laten. Er zat niets anders op dan de nachtmerrie te verdragen.

In die nachtmerrie waren geruchten doorgedrongen over keizerlijke slagschepen die boven die zwarte koepel aan de hemel verschenen waren — en geruchten dat de gevangenen allemaal afgemaakt zouden worden voordat die schepen door de verdedigingslinie heen zouden kunnen breken. Ze had geglimlacht en voorgewend niet te geloven dat zo iets gebeuren kon. Voorgewend? Een nachtmerrie was immers geen werkelijkheid.

En toen waren de Mariniers binnengevallen, aangevoerd door een grote, met bloed bespatte kerel met de manieren van het Hof, en een arm in een draagverband. En daarmee was de nachtmerrie ten einde en nu wachtte Sally tot ze wakker zou worden. Ze hadden haar gewassen en gereinigd, gevoed en gekleed — waarom werd ze nu niet wakker? Haar ziel voelde aan alsof zij in watten verpakt was. De acceleratie drukte zwaar op haar borst. De schaduwen in de cabine waren zo scherp als scheermessen. De rekruten van Nieuw-Chicago verdrongen zich druk met elkaar pratend bij de ramen. Ze bevonden zich zeker al in de ruimte. Maar Adam en Annie sloegen haar met bezorgde ogen gade. Ze waren goed doorvoed geweest, toen ze Nieuw-Chicago voor het eerst gezien hadden. Nu hing de huid van hun gezichten er in slappe plooien bij. Ze wist dat zij haar te veel van hun eigen voedsel afgestaan hadden. Maar toch schenen ze het beter overleefd te hebben dan zij.

Ik wou dat ik huilen kon, dacht ze. Ik zou moeten huilen. Om Dorothy. Ik heb aldoor gewacht totdat ze me zouden komen vertellen dat Dorothy gevonden was. Maar ik hoorde niets. Ze was verdwenen.

Een op de band vastgelegde stem zei iets, maar ze nam niet de moeite te proberen het te verstaan.

Toen werd dat zware gewicht van haar afgenomen en zweefde ze. Ze zweefde.

Zouden ze haar werkelijk laten gaan?

Met een ruk wendde ze zich om naar het raam. Nieuw-Chicago hing daar, schitterend zoals alle op de Aarde lijkende werelden, en de haar kenmerkende patronen waren niet te onderscheiden. Helder belichte zeeën en landmassa’s in alle nuances van de kleur blauw, hier en daar bedekt met het witte schuim van de wolken. Snel kleiner wordend. Terwijl de planeet slonk staarde ze ernaar door het raam, haar gezicht verbergend. Niemand mocht die woeste, bijna dierlijke trek op haar gezicht zien. Op dat ogenblik zou ze met genoegen het bevel hebben kunnen geven Nieuw-Chicago plat te laten branden tot op het onderliggende gesteente.

Na zijn inspectie leidde Rod de wekelijkse godsdienstoefening op het hangardek. Net waren ze klaar met het zingen van de laatste hymne, toen de cadet die de wacht had, aankondigde dat de passagiers binnen enkele ogenblikken aan boord zouden komen. Blaine keek toe, terwijl de bemanningsleden haastig terugkeerden naar hun werk. Zolang zijn schip nog niet helemaal gevechtsklaar was zouden er geen vrije zondagen zijn, ongeacht wat bij de strijdkrachten traditie mocht zijn met betrekking tot zondagen doorgebracht in een baan rond een of andere planeet. Blaine luisterde terwijl de mannen langs hem liepen, waakzaam voor tekenen van ontevredenheid. Maar in plaats daarvan kreeg hij slechts onbeduidend gekeuvel te horen en niet meer dan het gebruikelijke gemopper.

‘Goed, ik weet wat ’n splinter is,’ zei Stoker Jackson tegen zijn maat. ‘Een splinter in me oog, dat kan ik begrijpen. Maar hoe zou ik er in godsnaam ’n balk in kunnen krijgen? Dat mot je me toch eens vertellen, hoe kan ’n balk in ’n vent ze oog verzeild raken zonder dattie er iets van in de peiling heeft? Da’s gewoon niet logisch.’

‘Je hebt volkomen gelijk. Wat is een balk?’

‘Wat ’n balk is? O, wacht effe, jij komt van Tafelblad, hè? Nou, ’n balk is ’n gezaagd stuk hout. Hóút. Dat komt van een boom. En ’n boom, dat is ’n héle grote…’

De stemmen stierven weg. Blaine liep snel terug naar de brug. Als Sally Fowler de enige passagier was geweest zou hij haar met genoegen persoonlijk verwelkomd hebben op het hangardek, maar hij wilde dat die Bury er van het begin af aan van doordrongen zou zijn, wat zijn plaats was. Hij moest niet denken dat de gezagvoerder van een van Zijner Majesteits oorlogsschepen zich zou uitsloven om een Handelsman te begroeten.

Op de brug sloeg Rod de beeldschermen gade terwijl het wigvormige vaartuig langzij kwam en aan boord geloodst werd, langzaam naar binnen zwevend tussen de grote rechthoekige vleugels van de opengeklapte hangardeuren. Zijn hand bleef in de buurt van de schakelaars van het luidsprekersysteem. Bij dergelijke manoeuvres kon er altijd makkelijk iets misgaan.

Cadet Whitbread verwelkomde de passagiers. Bury stapte het eerst uit, gevolgd door een klein, donker mannetje dat de Handelsman niet de moeite vond voor te stellen. Beiden waren verstandig gekleed voor in de ruimte: ballonbroeken die strak om de enkels sloten, door riemen op hun plaats gehouden tunieken, en al hun zakken waren gesloten door middel van ritssluitingen of zelfklevende stroken. Bury scheen in een slecht humeur. Hij foeterde tegen zijn bediende en Whitbread was zo verstandig de opmerkingen van de man op te nemen op zijn recorder, met de bedoeling ze later te laten analyseren door de scheepscomputer. De cadet stuurde de Handelsman naar het voorschip onder geleide van een onderofficier, terwijl hijzelf op juffrouw Fowler bleef wachten. Hij had wel eens foto’s van haar gezien. Bury werd in het verblijf van de Scheepsaalmoezenier ondergebracht en Sally in de kajuit van de Eerste Officier. Klaarblijkelijk kreeg zij de grootste kajuit omdat Annie, haar kamenier, die met haar zou moeten delen. De mannelijke bedienden konden te slapen worden gelegd in de verblijven van de bemanning, maar een vrouw, zelfs een die al zo oud was als Annie, kon zich onmogelijk onder de mannen begeven. Als ruimtelui maar lang genoeg geen voet op een planeet gezet hebben, beginnen ze nieuwe maatstaven van schoonheid aan te leggen. De nicht van een senator zouden ze nooit durven lastig vallen, maar een kamenier was een andere kwestie. Het was allemaal heel logisch en als de kajuit van de Eerste Officier dan bovendien nog direct naast het verblijf van kapitein Blaino lag, terwijl de luxe hut van de aalmoezenier zich één dek lager en drie luchtdichte schotten verder naar achteren bevond, zou niemand zich kunnen beklagen ‘Passagiers aan boord, meneer.’ meldde cadet Whitbread. ‘Mooi zo. Iedereen naar genoegen ondergebracht?’

‘Tja, juffrouw Fowler in ieder geval wel, meneer. Wat de Handelsman betreft, die heb ik door onderofficier Allot zijn kajuit laten wijzen…’

‘Zo hoort het ook.’ Blaine nam plaats in zijn gezagvoerdersstoel. Vrouwe Sandra — nee, ze werd liever Sally genoemd, herinnerde hij zich — had er niet al te best uitgezien die paar korte ogenblikken dat hij haar in het gevangenenkamp gezien had. Naar Whitbreads woorden te oordelen had ze zich inmiddels een beetje hersteld. Rod had zich het liefst willen verbergen toen ze uit een tent in dat gevangenenkamp naar buiten was komen schrijden, en hij haar voor het eerst herkend had. Hij had onder het bloed en vuil gezeten — en toen was ze dichterbij gekomen. Ze liep als een dame van het Hof, maar ze was broodmager en half verhongerd, en ze had grote donkere kringen onder haar ogen. En dan die ogen zelf. Die waren volkomen uitdrukkingsloos geweest. Welnu, ze had inmiddels twee weken de tijd gehad om weer op verhaal te komen en Nieuw-Chicago lag nu voor goed achter haar.

‘Ik neem aan dat je juffrouw Fowler de te volgen procedure bij het accelereren zult uitleggen?’ vroeg Rod.

‘Ja, meneer,’ antwoordde Whitbread. En de techniek van het zich voortbewegen onder zero gee ook, dacht hij bij zichzelf. Blaine sloeg zijn cadet geamuseerd gade. Het kostte hem geen moeite diens gedachten te lezen. Och, hij mocht hoop koesteren als hij dat wilde, maar een hogere rang bracht zo zijn voorrechten met zich mee. Trouwens, hij kende het meisje al; hij had haar eens ontmoet toen ze tien jaar oud was.

‘Een bericht voor u van het Regeringsgebouw,’ meldde de wacht. Zijn gedachten werden onderbroken door Czillers opgewekte, zorgeloze stem. ‘Hallo, Blaine! Klaar om de trossen los te gooien?’ De Commodore lag lui onderuitgezakt in een bureaustoel, lurkend aan een reusachtige en in kwade reuk staande pijp. ‘Jawel, meneer.’ Rod had nog iets willen zeggen, maar hij hield zich in. ‘Passagiers tot hun tevredenheid ingekwartierd?’ Rod zou hebben kunnen zweren dat zijn voormalige gezagvoerder hem zat uit te lachen. ‘Jawel, meneer.’

‘En je bemanning? Geen klachten?’

‘U weet donders goed — We redden het wel, meneer.’ Blaine wist met moeite zijn woede te bedwingen. Hij kon moeilijk kwaad op Cziller zijn, per slot van rekening had hij het commando over dit schip aan hem te danken, maar de duivel hale de man! ‘We zijn niet overbemand, maar we hebben voldoende manschappen om het schip te bedienen in de ruimte.’

‘Hoor eens, Blaine, ik heb je bemanning niet geplunderd omdat ik dat zo lollig vond. We hebben hier domweg niet genoeg mensen om het gezag te handhaven, en jij zult eerder aan mensen kunnen komen dan wij hier. Ik heb je twintig rekruten gestuurd, jonge knullen van hier, die denken dat het hun wel bevallen zal in de ruimte. Verrek, misschien lukt het wel. Mij is het ook bevallen, destijds.’

Groentjes die nergens van afwisten en wie ieder karweitje voorgedaan zou moeten worden, maar daar zouden de onderofficieren wel raad mee weten. Twintig man was tenminste iets. Rod voelde zich al een beetje beter.

Cziller rommelde wat tussen zijn papieren. ‘Ik zal je een paar secties Mariniers teruggeven, al betwijfel ik dat je op Nieuw-Schotland vijanden zult aantreffen om tegen te vechten.’

‘Tot uw orders, meneer. En dank u wel dat u me Whitbread en Staley gelaten hebt.’ Op die twee na hadden Cziller en Plechanov alle adelborsten geronseld die aan boord waren en een groot aantal van de betere onderofficieren bovendien. Maar de allerbesten hadden ze hem gelaten. Die waren voldoende om de zaak draaiende te houden. Het schip was bemand en ruimtewaardig, al zou je aan het aantal lege kooien zeggen dat ze als verliezer uit de strijd gekomen was. ‘Niets te danken. Het is een goed schip, Blaine. Er is een flinke kans dat de Admiraliteit je het niet zal laten houden, maar misschien heb je geluk. Ik moet hier een planeet met mijn blote handen regeren. Er is niet eens geld! Alleen maar zilverbonnen van de Republikeinen! De rebellen hebben alle keizerlijke kronen ingepikt en er stukjes bedrukt papier voor in de plaats uitgegeven. Hoe moeten we het verdomme klaarspelen om weer echt geld in omloop te krijgen?’

‘Ja, meneer.’ Als volslagen Kapitein was Rod in theorie de gelijke in rang van Cziller. Een titulaire benoeming tot Admiraal was alleen maar voor de vorm, opdat kapiteins die meer senioriteit bezaten dan Cziller, van hem als Commodore bevelen zouden kunnen aannemen zonder dat er moeilijkheden ontstonden. Maar Blaines aanstelling tot kapitein moest nog bevestigd worden door een promotiecommissie van de Marine en hij was jong genoeg om die beproeving met bezorgdheid tegemoet te zien. Misschien zou hij over zes weken weer Luitenant zijn.

‘Nog iets,’ zei Cziller. ‘Ik zei daarnet dat er geen geld op de planeet was, maar dat is niet helemaal waar. We hebben hier een stelletje zéér rijke lieden. Een daarvan is Jonas Stone, de man die jouw Mariniers de stad binnen liet. Hij beweert dat hij zijn geld voor de rebellen verborgen heeft weten te houden. Tja, waarom ook niet? Hij was immers een van hen. Maar we hebben een doodgewone mijnwerker opgepakt, die stomdronken was en een fortuin aan keizerlijke kronen op zak had. Hij wil niet verklappen hoe hij aan dat geld gekomen is, maar we vermoeden dat hij het van Bury gekregen heeft.’

‘Ja, meneer.’

‘Dus hou Zijne Excellentie in de gaten. Maar goed. Je ambtelijke postzakken en je nieuwe bemanningsleden komen binnen een uur aan boord.’ Cziller wierp een blik op zijn zakcomputer. ‘Om precies te zijn, over drieënveertig minuten. Je kunt vertrekken zodra ze aan boord zijn.’ Cziller stak de computer weer in zijn zak en begon de tabak in zijn pijp wat vaster aan te stampen. ‘Doe mijn groeten aan MacPherson van de Scheepswerven en onthoud één ding goed: als de werkzaamheden aan het schip niet erg vlotten, en dat gebeurt beslist, stuur dan geen memoranda aan de Admiraal. Daar maak je MacPherson alleen maar kwaad mee. Wat te begrijpen is. In plaats daarvan kun je Jamie beter aan boord uitnodigen en Scotch met hem drinken. Jij kunt daar weliswaar niet zoveel van op nis hij, maar door het te proberen zul. je meer werk gedaan krijgen dan door middel van een memorandum.’

‘Jawel, meneer,’ zei Rod weifelend. Plotseling besefte hij hoe onvoorbereid hij eigenlijk wel was het bevel over de MacArthur te voeren. De technische kant beheerste hij, waarschijnlijk zelfs beter dan Cziller, maar die tientallen kleine foefjes die je alleen maar door ervaring leren kon…

Cziller moest zijn gedachten gelezen hebben. Het was een talent waarvan alle officieren die onder hem gediend hadden hem verdachten. ‘Rustig maar, kapitein. Ze zullen je niet door iemand anders vervangen voordat je de Hoofdplaneet bereikt, en tegen die tijd zul je inmiddels een heleboel uurtjes aan boord van de Ouw Mac achter de rug hebben. En ook zou ik mijn tijd maar niet besteden met te gaan zitten blokken voor die examens van de commissie, als ik jou was. Het zal je niks helpen.’ Cziller trok aan zijn enorme pijp en liet een dikke rookwolk aan zijn mond ontsnappen. ‘Je hebt een hoop te doen, ik zal je dus niet langer ophouden. Maar wanneer je straks op Nieuw-Schotland bent, moet je beslist eens omhoog kijken naar de Kolenzak. Er zijn maar weinig bezienswaardigheden in de Melkweg, die daaraan kunnen tippen. Het Gezicht van God, noemen sommigen het.’ Czillers beeld vervaagde, maar zijn scheve grijns scheen op het beeldscherm achter te blijven, als die van de Cheshire kat uit het verhaal van Alice in Wonderland.

3. Een dineetje

De MacArthur accelereerde weg van Nieuw-Chicago met een versnelling van één gee. Over het hele schip waren bemanningsleden druk in de weer om over te schakelen van de beneden-is-buitenboord oriëntatie die geldt wanneer een schip in een baan rond een planeet zweeft en de rotatie van het schip voor kunstmatige zwaartekracht zorgt, op de boven-is-vooruit oriëntatie van een aangedreven vlucht door de ruimte. In tegenstelling tot koopvaardijschepen, die dikwijls lange afstanden van de binnenplaneten naar de Springpunten van Alderson in vrije val afleggen, plegen oorlogsschepen doorgaans constant te accelereren. Twee dagen na het vertrek van Nieuw-Chicago gaf Blaine een dineetje. De bemanningsleden brachten tafellinnen, kandelabers, zwaar tafelzilver en fijn besneden kristal te voorschijn, vervaardigd door bekwame handwerkslieden van wel een half dozijn verschillende werelden; een schat die niet aan Blaine, maar aan de MacArthur zelf toebehoorde. Het meubilair zat nu allemaal op zijn plaats geschroefd, nadat men het van zijn rotatie-posities rond de buitenste ribben van het schip losgeschroefd en opnieuw gemonteerd had op de tussenschotten in het achterschip — met uitzondering van de grote rotatie-tafel, die wegge-klapt was in wat nu de cilindervormige wand van de officierskantine geworden was.

Die gewelfde eettafel had Sally Fowler gehinderd. Ze had die twee dagen geleden gezien, toen de MacArthur nog rond haar as wentelde en de buitenwand de, eveneens gewelfde, vloer was geweest. Nu zag Blaine haar een ogenblik opgelucht kijken, toen ze door het trapgat omhoog kwam.

Hij merkte op dat Bury daarentegen minzaam en volkomen op zijn gemak was en zich kennelijk amuseerde. Die had al meer tijd in de ruimte doorgebracht, concludeerde Blaine. Mogelijk zelfs meer tijd dan hijzelf.

Het was de eerste keer dat Blaine in de gelegenheid was de passagiers formeel te ontmoeten. Terwijl hij op zijn plaats aan het hoofd van de tafel zat en naar de stewards keek, die met smetteloos witte uniformen aan de eerste gang opdienden, moest Blaine een glimlach onderdrukken. De MacArthur had nergens gebrek aan, behalve aan uitgelezen voedsel.

‘Ik ben bang dat de kwaliteit van de dekschalen die van de inhoud zal overtreffen,’ zei hij tegen Sally. ‘Maar we zullen zien wat ze ons voorzetten.’ Kelley en de stewards hadden de hele middag beraadslaagd met de sergeant-kok, maar Rod koesterde geen hoge verwachtingen. Er was natuurlijk wel genoeg te eten. Maar het was scheepsvoer: bio-plast, gistbiefstukken, maïs van Nieuw-Washington; want Blaine had geen gelegenheid gehad op Nieuw-Chicago een eigen kajuitvoorraad in te slaan en zijn eigen voorraadje was vernietigd tijdens de strijd tegen de planetaire verdedigingslinie van de opstandelingen. En kapitein Cziller had zijn eigen persoonlijke bezittingen natuurlijk van boord-laten halen. Hij had tevens kans gezien de hoofdkok en de kanonnier van geschutskoepel nummer drie die als kapiteinskok gefungeerd had, mee te nemen.

Het eerste gerecht werd opgediend, een enorme dekschaal met een zwaar deksel dat eruit zag alsof het van bladgoud was. Gouden draken zaten elkaar achterna langs de rand, terwijl de gelukbrengende hexa-grammen van de I Ching er heilzaam boven zweefden. Schaal en deksel waren vervaardigd op Xanadu en ze waren evenveel waard als een van de sloepen van de MacArthur.

Sergeant Kelley stond achter Blaines stoel en in zijn indrukwekkende witte gala-uniform zag hij eruit als de volmaakte hofmeester. Het was moeilijk in hem de man te herkennen die nieuwe rekruten kon doen flauwvallen door zijn schrobberingen, en de sergeant die de Mariniers van de MacArthur aangevoerd had in de strijd tegen de gardisten van de Unie. Met een geroutineerd zwierig gebaar tilde Kelley het deksel van de schaal.

‘Magnifiek!’ riep Sally uit. Als ze dit alleen maar uit beleefdheid deed, dan ging het haar toch erg goed af en Kelley straalde dan ook. Op de schaal onthulde zich aan hun ogen een pastei, gemodelleerd in de vorm van een kopie van de MacArthur en het zwart-overkoepelde fort dat ze bevochten had. Ieder detail was zorgvuldiger geboetseerd dan een kunstschat in het Keizerlijk Paleis. De andere gerechten zagen er net zo uit, zodat, ook al zaten er gistkoek en ander onappetijtelijk voedsel in verborgen, het effect toch dat van een banket was. Rod slaagde erin zijn bezorgdheid te vergeten en van het diner te genieten. ‘En wat gaat ge nu doen, vrrouwe? vroeg Sinclair, ‘Zijt ge al ‘ns ecrrderr op Nieuw-Schotland geweest?’

‘Nee, ik was beroepshalve op reis, luitenant Sinclair. Dat was tenminste de bedoeling. En hel zou niet erg vleiend voor uw vaderland zijn als ik het bezocht had, niet waar?’Ze glimlachte, maar achter haar ogen zat een lege ruimte van vele lichtjaren. ‘En waarrom zouen we mé gevleid zijn doorr ’n bezoek van u? D’rr is geen planeet in ’t hele Keizerrrijk waan men dat nie als ’n eerr zou beschouwen.’

‘Dank u — maar ik ben antropologe en mijn specialiteit is primitieve beschavingen. Nieuw-Schotland valt daar beslist niet onder,’ verzekerde ze hem. Dat accent wekte haar professionele belangstelling op. Zouden ze werkelijk zo spreken op Nieuw-Schotland? Die man klinkt als iemand uit een roman uit het voor-Imperiale tijdperk. Maar ze zorgde er wel voor Sinclair niet aan te kijken terwijl ze dat dacht. Ze kon de wanhopige trots voelen, die de hoofdmachinist uitstraalde. ‘Bravo!’ zei Bury goedkeurend. ‘Het komt me zo voor dat ik de laatste tijd tamelijk veel antropologen ben tegengekomen. Is het misschien een nieuwe specialiteit?’

‘Ja. Het is jammer dat er destijds niet méér van ons waren. Op maar al te veel planeten die we in het Keizerrijk hebben opgenomen, hebben we alles wat goed was vernietigd. Dergelijke fouten hopen we nooit meer te maken.’

‘Ja, ik veronderstel dat het een hele schok moet zijn,’ zei Blaine, ‘zonder waarschuwing en of je wilt of niet bij het Keizerrijk ingelijfd te worden — nog afgezien van andere problemen. Misschien had u op Nieuw-Chicago moeten blijven. Kapitein Cziller zei dat hij er grote moeite mee had de planeet te besturen.’

‘Ik kon het niet opbrengen.’ Somber staarde ze neer op haar bord om vervolgens met een gedwongen glimlach weer op te kijken. ‘Onze eerste stelregel is dat we sympathie moeten voelen voor de mensen die we bestuderen. En ik haat die planeet,’ voegde ze er met venijnige oprechtheid aan toe. Het gaf haar een prettig gevoel. Zelfs haat was beter dan — die leegte.

‘Ja,’ viel Sinclair haar bij. ‘Wie zou dat nie, na maandenlang in ’n gevangenenkamp opgesloten te zijn geweest.’

‘Dat is nog niet alles, luitenant. Dorothy is verdwenen. Dat was het meisje met wie ik samenreisde. Ze is gewoon — spoorloos verdwenen.’ Er viel een lange stilte en Sally geneerde zich. ‘Neem me niet kwalijk, ik wil ons samenzijn niet bederven.’

Blaine zat nog te zoeken naar iets wat hij zou kunnen zeggen, toen Whitbrcad hem daartoe in de gelegenheid stelde. Eerst zag Blaine alleen maar dat de jeugdige adelborst iets onder de hoek van het tafelblad zat te doen — maar wat? Toen zag hij het. Hij zat aan het tafelkleed te rukken om het op zijn rekvermogen te onderzoeken. En daarnet had hij ook al naar het kristal zitten kijken. ‘Ja hoor, meneer Whit-bread,’ zei Rod. ‘Het is heel sterk spul.’

Whitbread keek op en bloosde, maar het lag niet in Blaines bedoeling de jongen in verlegenheid te brengen. ‘Het tafelkleed, het zilver, de borden, de schalen, het kristal, alles dient redelijk duurzaam te zijn,’ zei hij tegen het gezelschap in het algemeen. ‘Gewoon glaswerk zou bij het eerste het beste gevecht al sneuvelen. Ons kristal is geen gewoon kristal. Het werd gesneden uit het windscherm van een landingscapsule uit de tijd van het Eerste Keizerrijk. Tenminste, dat hebben ze me verteld. Het staat vast dat we dergelijke materialen tegenwoordig niet meer kunnen maken. En het linnen is ook al geen echt linnen; het is van kunstvezels gemaakt, ook al uit de tijd van het Eerste Keizerrijk. De deksels op de schalen zijn van bladgoud met een gegalvaniseerde laag kristalijzer er overheen.’

‘Wat me het eerst opviel, was het kristal,’ zei Whitbread bedeesd. ‘Dat is met mij ook een aantal jaren geleden gebeurd.’ Blaine keek de cadetten vriendelijk lachend aan. Het waren officieren, maar tegelijk ook jongens van nog geen twintig en Rod kon zich zijn eigen tijd in de wapenkamer nog goed herinneren. Er werden nog meer gangen opgediend die, doorkruid met gesprekken over de bezigheden aan boord, verorberd werden. Ter wille van de oningewijden werden de vaktermen tot een minimum beperkt, terwijl Kelley erop toezag dat de bediening niets te wensen overliet. Ten slotte was de tafel op koffie en wijnen na afgeruimd.

‘Meneer de adjudant,’ zei Blaine vormelijk.

Whitbread, die drie weken minder senioriteit bezat dan Staley, hief zijn glas op. ‘Kapitein, vrouwe. Op Zijne Keizerlijke Majesteit.’ De officieren hieven hun glazen ter ere van hun soeverein, zoals dat bij de Marine al tweeduizend jaar lang gebruikelijk was geweest. ‘Ge staat toch hoop ik toe, dat ik u de bezienswaarrdigheden van m’n vaderrland laat zien?’ vroeg Sinclair gretig.

‘Zeker. Dank u wel, maar ik weet alleen niet hoe lang we daar zullen blijven.’ Afwachtend keek Sally naar Blaine.

‘Ik al evenmin. We moeten daar zijn voor een grondige reparatiebeurt en hoe lang dat duurt zal van de Scheepswerven afhangen.’

‘Nou, als het niet te lang duurt, blijf ik bij u aan boord. Vertelt u me eens, luitenant, gaan er veel schepen van Nieuw-Schotland naar de Hoofdplaneet?’

‘Méérr dan van de meeste planeten aan deze kant van de Kolenzak, hoewel dat nie veel zeggen wil. D’rr zijn maarr weinig schepen met ’n fatsoenlijke accommodatie voorr passagierrs aan boorrd. Misschien dat meneerr Burry u daarr meerr overr verrtellen kan; zijn schepen doen Nieuw-Schotland aan.’

‘Maar, zoals u al zei, niet met accommodatie voor passagiers. Onze bezigheden zijn gericht op het ontwrichten van de interstellaire handel, weet u.’ Bury zag vragende blikken op zich gericht. Hij vervolgde: ‘De Keizerlijke Autonetische Industrieën houden zich bezig met het vervoeren van volledig geautomatiseerde fabrieken. Telkens wanneer we op een of andere planeet iets goedkoper kunnen maken dan anderen het kunnen invoeren, richten we daar fabrieken op. De handelsschepen zijn onze voornaamste concurrenten.’

Bury schonk zichzelf nog een glas wijn in, er zorgvuldig een uitzoekend waarvan Blaine gezegd had dat de voorraad gering was. (Het moest wel een goede wijn zijn; anders zou het gebrek eraan de kapitein geen zorgen gebaard hebben.) ‘Zo komt het dat ik op Nieuw-Chicago was toen de opstand uitbrak.’

Begrijpende knikjes van Sinclair en Sally Fowler; die net iets te roerloze houding en dat net iets te uitdrukkingsloze gezicht van Blaine; Whitbread die Stalcy aanstootte Ik zal je straks eens iets vertellen — dit geheel vertelde Bury bijna alles wal hi| weten wilde. Vermoedens, maar niets was bevestigd, niets was officieel. ‘U houdt er een fascinerend beroep op na,’ zei hij tegen Sally, voordat de stilte te lang kon gaan duren. ‘Wilt u er ons niet eens wat meer over vertellen? Hebt u al veel primitieve werelden bezocht?’

‘Nog geen enkele,’ zei ze treurig. ‘Alles wat ik ervan afweet, weet ik alleen maar uit boeken. We zouden doorgereisd zijn om een bezoek aan Harlekijn te brengen, maar die opstand’ Ze brak af. ‘Ik ben eens op Makassar geweest,’ zei Blaine.

Onmiddellijk klaarde ze op. ‘Daar hadden ze een heel hoofdstuk aan gewijd. Het was daar erg primitief, niet waar?’

‘Dat is het er nog steeds. Er was daar om te beginnen al geen grote kolonie. Het hele industriecomplex werd tot op de bodem verwoest tijdens de Afscheidingsoorlogen en daarna heeft er vierhonderd jaar lang niemand een bezoek aan die planeet gebracht. Tegen de tijd dat wij daar landden, hadden ze daar een beschaving in het ontwikkelingsstadium van de ijzertijd. Zwaarden. Maliënkolders. Ze bevoeren de zeeën met houten zeilschepen.’

‘Maar hoe waren de mensen daar?’ vroeg Sally gretig. ‘Hoe leefden ze?’ Rod haalde verlegen zijn schouders op. ‘Ik ben er maar een paar dagen geweest. Bepaald niet lang genoeg om een idee van een wereld te krijgen. Het is al jaren geleden, toen ik nog de leeftijd had van Staley, hier. Ik herinner me hoofdzakelijk naar een goed wijnhuis gezocht te hebben.’ Per slot van rekening ben ik geen antropoloog, had hij eraan toe willen voegen.

Het gesprek verplaatste zich. Rod was moe en verlangde naar een kans om het diner op een beleefde manier te laten eindigen. De anderen leken met hun stoelen vergroeid te zijn.

‘Ge studeerrt dus cultuur-rele evolutie,’ hoorde hij Sinclair op ernstige toon zeggen, ‘en da’s misschien wel verrstandig ook. Maarr zou d’rr nie ook ’n fysieke evolutie plaatsgehad kunnen hebben? ’t Eerrste Keizerrrijk was errg grroot, en ’t had ’n wijd verrsprreide en dunne bevolking, wat genoeg rruimte overrliet voorr zo ongeveerr alles wat ge u maarr bedenken kunt. Is ’t nie mogelijk dat we errgens in een of andrre verrgeten uithoek van ’t oude Keizerrrijk ’n planeet vol superrmannen zullen vinden?’

De beide cadetten keken plotseling geïnteresseerd op. Bury vroeg, ‘Wat zou een fysieke evolutie van menselijke wezens voor resultaten kunnen opleveren, vrouwe?’

‘Aan de universiteit hebben ze ons geleerd dat evolutie van intelligente wezens niet mogelijk was,’ zei ze. ‘Samenlevingen beschermen hun zwakkere leden. Beschavingen plegen rolstoelen en brillen en gehoorapparaten te gaan maken, zodra ze over het nodige gereedschap daarvoor beschikken. En wanneer zo’n samenleving oorlog gaat voeren, moeten de mannen over het algemeen een lichamelijke keuring met goed gevolg doorstaan, voordat het hun zelfs maar tóégestaan wordt hun levens te riskeren. Ik veronderstel dat het ertoe bijdraagt de oorlog te winnen.’ Ze glimlachte. ‘Maar het laat maar bitter weinig ruimte over voor het voortbestaan van de sterksten.’

‘Maar veronderstel,’ opperde Whitbread, ‘veronderstel nu eens dat een beschaving zelfs nog verder teruggeworpen werd dan die van Makassar? Helemaal terug tot volslagen barbaarsheid: knuppels en vuur. Dan zou er wel degelijk evolutie plaatsvinden, niet waar?’ Drie glazen wijn hadden Sally’s sombere bui overwonnen en ze ging er gretig op in over aangelegenheden te praten die met haar beroep te maken hadden. Haar oom had haar dikwijls gezegd dat ze te veel praatte voor een dame en ze probeerde zich in toom te houden, maar wijn deed deze voornemens altijd teniet — wijn en een gewillig gehoor. Het was een heerlijk gevoel na al die weken van leegte. ‘Zeker,’ zei ze. ‘Totdat er een samenleving ontstond. Er zou sprake zijn van natuurlijke selectie, totdat genoeg mensen zich aaneensloten om elkaar te beschermen tegen hun omgeving. Maar dat heeft tijd nodig. Meneer Whitbread, er bestaat een wereld waar ze rituele kindermoorden plegen. De ouderen onderwerpen daar alle kinderen aan een onderzoek en doden degenen die niet aan hun maatstaven van volmaaktheid voldoen. Je kunt dat niet precies evolutie noemen, maar toch zou je op die manier wel enige resultaten kunnen verkrijgen — behalve dan dat het niet lang genoeg de kans gekregen heeft.’

‘Men fokt paarden. En ook honden,’ merkte Rod op. ‘Ja. Maar ze hebben geen nieuwe soort gekweekt. Nog nooit. En samenlevingen zien geen kans lang genoeg vaste regels te handhaven om ooit werkelijke veranderingen in het menselijk ras teweeg te kunnen brengen. Als je een miljoen jaar later terugkomt — Maar er zijn natuurlijk wel opzettelijke pogingen geweest om supermannen te kweken. Zoals in het Sauron-stelsel, bijvoorbeeld.’

Sinclair maakte een grommend geluid. ‘Die beesten,’ stootte hij uit. ‘Zij waarr’n ‘t, die de Afscheidingsoorrlogen begonnen en bijna hadden ze ons allemaal om zeep gebrracht.’ Hij zweeg plotseling, toen cadet Whitbread zijn keel schraapte.

Sally stortte zich in de ontstane stilte. ‘Dat is ook al zo’n stelsel waar ik geen sympathie voor kan voelen. Ook al zijn ze nu loyale staatsburgers van het Keizerrijk…’ Ze keek om zich heen. Ze hadden allemaal een vreemde uitdrukking op hun gezicht, en Sinclair probeerde zijn gezicht te verbergen achter het wijnglas dat hij voor zijn mond achterover liet kieperen. Het hoekige gezicht van cadet Horst Staley zag eruit alsof het uit steen gehouwen was. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze.

Het bleef een hele tijd stil. Eindelijk zei Whitbread: ‘Meneer Staley komt uit het Sauron-stelsel, vrouwe.’

‘Het — het spijt me,’ bracht Sally uit. ‘Tja, heb ik me daar even een blunder gemaakt! Heus, meneer Staley, ik…’

‘Als mijn adelborsten daar niet tegen kunnen, kan ik ze aan boord van mijn schip niet gebruiken,’ zei Rod. ‘En u was trouwens niet de enige die een blunder maakte.’ Veelbetekenend keek hij Sinclair aan. ‘We mogen de mensen niet beoordelen naar wat hun thuisplancet honderden jaren geleden heeft gedaan.’ Verdomme. Dat klinkt wel erg hoogdravend. ‘Maar wc hadden hel over evolutie. Wat wilde u ook alweer zeggen?’

‘Dat — dat het voor een intelligent ras nagenoeg onmogelijk zou moeten zijn,’ zei ze. ‘Rassen evolueren om zich aan te passen aan hun omgeving. Een intelligent ras verander! die omgeving naar zijn eigen wensen. Zodra een ras intelligent wordt, houd! het blijkbaar op met te evolueren.’

‘Jammer dat we geen andere rassen kennen om ons mee te vergelijken,’ zei Bury luchtig. ‘Alleen maar een paar gefantaseerde.’ En hij vertelde een lang verhaal over een ontmoeting tussen een onwaarschijnlijk intelligente octopus en een centaur, en allen lachten. ‘Nou, kapitein, het was een heerlijk diner,’ zei Bury tot besluit. ‘Ja.’ Rod stond op en bood Sally zijn arm aan en ook de anderen kwamen overeind. Ze was weer stil toen hij haar door de gang naar haar kajuit bracht, en niet meer dan beleefd toen hij afscheid van haar nam. Rod keerde terug naar de brug. Er moesten nog een aantal reparaties vastgelegd worden in het brein van de scheepscomputer.

4. Prioriteit oc

Het reizen door de hyperruimte kan vreemd en frustrerend zijn. Er is maar een onvoorstelbare korte tijd voor nodig om de afstand tussen twee sterren af te leggen, maar aangezien de baan die elk paar sterren met elkaar verbindt, ofte wel de tramlijn (die nooit een volkomen rechte lijn is, maar die dicht genoeg benadert om haar als zodanig voor te stellen) slechts langs één kritieke lijn tussen die twee sterren bestaat, en de eindpunten van die banen zich ver van die afwijkingen in de ruimte bevinden die veroorzaakt worden door sterren en grote planetaire massa’s, volgt daaruit dat een schip het grootste deel van de tijd doorbrengt met van het ene eindpunt naar het andere te kruipen.

En wat nog erger is, niet ieder paar sterren is door tramlijnen met elkaar verbonden. De banen komen tot stand langs wisselende thermo-nucleaire lijnen van gelijkwaardige potentie, en de aanwezigheid van andere sterren in dit geometrische patroon kan verhinderen dat zo’n baan überhaupt bestaat. Bovendien zijn niet alle bestaande schakels in kaart gebracht. Ze zijn moeilijk te vinden.

De passagiers van de MacArthur kwamen tot de ontdekking dat het reizen aan boord van een keizerlijk oorlogsschip veel weg had van gevangenschap. De bemanningsleden hadden, zelfs wanneer ze geen dienst hadden, taken te verrichten en reparaties uit te voeren. De passagiers hadden eikaars gezelschap en het kleine beetje vertier dat de dagelijkse sleur bij de Marine hun toestond. Er was aan boord geen plaats voor faciliteiten voor vermaak, die je kon verwachten in luxe passagiersschepen.

Het was eentonig en saai. Tegen de tijd dat de MacArthur aan haar laatste Sprong toe was, begonnen de passagiers naar hun aankomst in het Nieuw-Caledonië-stelsel uit te zien als naar een bevrijding uit de gevangenis.

Met een aantal schokken materialiseerde de MacArthur zich even buiten de baan van Dagda. Vele momenten lang bleven de bemanningsleden gedesoriënteerd op de plaatsen zitten die ze voor de overgang vanuit de hyperruimte ingenomen hadden, worstelend om de geestelijke verwarring te boven te komen, die altijd op zo’n ogenblikkelijke overgang volgt.

Waarom dit zo is? Volgens één groep van natuurkundigen, verbonden aan de Keizerlijke Universiteit op Sigismund, vergt het reizen door de hyperruimte niet zero tijd, maar een onbegrensde hoeveelheid tijd, en ze beweren dat dit die karakteristieke verwarring ten gevolge heeft.

die zich zowel bij mensen als bij computers voordoet. Weer andere theorieën gaan ervan uit dat de Sprong een zich uitrekken of inkrimpen van de plaatselijke ruimte ten gevolge heeft, waardoor zowel zenuwen als computerelementen beïnvloed worden; of dat niet alle delen van het schip zich op hetzelfde moment materialiseren; of dat er zich op een subatomisch niveau na de overgang verschillen voordoen tussen inertie en massa. Niemand weet het, maar de uitwerking valt niet te ontkennen.

‘Roerganger,’ zei Blaine met dikke tong. Langzaam stelden zijn ogen zich in op de instrumenten van de brug.

‘Tot uw orders, meneer.’ De stem klonk verdoofd en niet-begrijpend, maar de man reageerde automatisch. ‘Zet een koers uit naar Dagda. Breng haar op gang.’

‘Tot uw orders.’ In de begintijd van de hyperruimtevaart hadden scheepscomputers geprobeerd onmiddellijk na de materialisatie in de normale ruimte te accelereren. Het had niet lang geduurd voordat men erachter kwam dat computers zelfs nog meer in verwarring raakten dan mensen. Tegenwoordig werd alle automatische apparatuur vóór de overgang uitgeschakeld. Lichten begonnen te flikkeren op Blaines instrumentenborden, naarmate bemanningsleden de MacArthur langzaam aan weer tot leven brachten en hun bedieningssystemen controleerden.

‘We gaan landen op Brigit, meneer Renner,’ vervolgde Blaine. ‘Regel uw snelheid dienovereenkomstig. En meneer Staley, u assisteert de Eerste Stuurman daarbij.’

‘Tot uw orders, meneer.’ De brug begon weer tot leven te komen. Bemanningsleden kwamen in beweging en gingen weer aan hun werk. Stewards brachten koffie, nadat de acceleratie en de zwaartekracht weer teruggekeerd waren. Mannen verlieten hun speciale hyperruimte-posten om zich weer aan hun patrouilledienst te gaan wijden, terwijl de kunstmatig functionerende ogen van het schip de ruimte afspeurden naar eventuele vijanden. Op het controlepaneel flitsten groene lampjes aan, naarmate de ene post na de andere een succesvolle overgang meldde.

Blaine knikte tevreden, terwijl hij van zijn koffie dronk. Het was iedere keer weer hetzelfde en hoewel hij al honderden van dergelijke overgangen achter de rug had, had hij er nog steeds last van. Er was iets aan zo’n ogenblikkelijke overgang dat fundamenteel verkéérd was, iets waartegen de zintuigen in opstand kwamen, iets dat het verstand weigerde te aanvaarden op een niveau, dat ergens beneden dat van het bewuste denken lag. De in de Marine aangeleerde automatische reflexen hielpen de mannen daar overheen; ook die zaten op een dieper en fundamenteler niveau dan dat van de intellectuele functies. ‘Meneer Whitbread, mijn complimenten aan de Hoofdmarconist, en of hij onze aankomst wil melden aan het Hoofdkwartier van de Vloot op Nieuw-Schotland. Onze koers en snelheid zal Staley u opgeven en u kunt het brandstofdepot op Brigit seinen dat we daar komen landen. Verwittig het Hoofdkwartier van onze bestemming.’

‘Tot uw orders, meneer. Radiotransmissie over tien minuten, meneer?’

‘Akkoord.’

Whitbread gespte zijn veiligheidsgordel los, stond op uit zijn commandostoel achter die van de kapitein, en waggelde als een dronkeman naar de post van de roerganger. ‘Over tien minuten heb ik volle motorkracht nodig voor een transmissie, Horst.’ Toen hij zich omdraaide en de brug verliet begon hij al weer snel de oude te worden. Met jonge mannen was dit doorgaans het geval en dat was een van de redenen waarom men het commando over de schepen bij voorkeur in handen van jonge officieren legde.

‘ATTENTIE IEDEREEN,’ kondigde Staley aan. De oproep weergalmde uit alle luidsprekers van het schip, ‘ATTENTIE IEDEREEN, STOPZETTING VAN DE ACCELERATIE OVER TIEN MINUTEN. OVER TIEN MINUTEN KORTE PERIODE VAN VRIJE VAL.’

‘Maar waarom toch?’ hoorde Blaine iemand zeggen. Hij keek op en zag Sally Fowler bij de ingang tot de brug staan. Zijn uitnodiging aan de passagiers om de brug te bezoeken wanneer het schip zich niet in alarmtoestand bevond, had gunstige gevolgen gehad: Bury maakte bijna nooit van dit privilege gebruik. ‘Waarom zo gauw al vrije val?’ vroeg ze.

‘We hebben alle energie nodig voor een radiotransmissie,’ antwoordde Blaine. ‘Op deze afstand is er een aanzienlijk deel van onze energie mee gemoeid om de maserstraal op te wekken. Als het moest zouden we de motoren kunnen overbelasten, maar de normale procedure is radioberichten in vrije val uit te zenden, als je geen grote haast hebt.’

‘O.’ Ze ging in de door Whitbread ontruimde stoel zitten. Rod liet zijn eigen commandostoel ronddraaien, zodat hij recht tegenover haar kwam te zitten en voor de zoveelste keer wenste hij dat iemand eens een vrije val-kostuum voor meisjes zou ontwerpen dat niet zoveel van hun benen bedekte, of dat korte broeken weer in de mode zouden komen. Momenteel werden de rokken op Sparta tot op de kuilen gedragen en in de buitengewesten volgde men de stijl van de Hoofdplaneet na. Om aan boord van ruimteschepen te dragen hadden de ontwerpers van die pantalonachtige dingen bedacht die weliswaar geriefelijk waren, maar erg slobberig…

‘Wanneer bereiken we Nieuw-Schotland?’ vroeg ze ‘Hangt ervan af hoe lang we op Bright blijven Sinclair wil wal werkzaamheden aan de buitenkant verrichten, terwijl we toch op de grond zijn.’ Hij haalde zijn zakcomputer te voorschijn en schreef snel enkele getallen neer met de daaraan bevestigde schrijfstift. ‘Eens even kijken, we zijn nog ongeveer anderhalf miljard kilometer van Nieuw-Schotland verwijderd, dat betekent, uh, laten we zeggen honderd uur tot aan het punt waarop we het schip omdraaien. Ongeveer tweehonderd uur reistijd, plus de tijd die we op Brigit doorbrengen. En de tijd die we ervoor nodig hebben om Brigit te bereiken, natuurlijk. Dat is niet zo ver, maar ongeveer twintig uur hier vandaan.’

‘Dus het zal nog minstens een paar weken duren,’ zei ze. ‘Ik had gedacht dat we, als we eenmaal hier waren —’ Lachend viel ze zichzelf in de rede. ‘Het is eigenlijk zo dwaas. Waarom kunnen jullie niet iets uitvinden waardoor je in het rond kunt Springen in de interplanetaire ruimte? Het is ergens belachelijk, we hebben in minder dan geen tijd vijf lichtjaren afgelegd en nu hebben we er nog weken voor nodig om Nieuw-Schotland te bereiken.’

‘Heeft u nu al genoeg van ons? Maar het is zelfs nog erger dan u denkt. Het kost ons slechts een onbeduidend deel van onze waterstof om een Sprong te maken — Nou ja, zo onbeduidend is het nu ook weer niet, maar vergeleken bij de hoeveelheid die we ervoor nodig hebben om Nieuw-Schotland te bereiken is het niet veel. Ik heb niet voldoende brandstof aan boord om daar rechtstreeks heen te gaan, tenminste niet als ik er minder dan een jaar over wil doen, maar we hebben meer dan genoeg om een Sprong te maken. Alles wat we daarvoor nodig hebben, is voldoende energie om in de hyperruimte terecht te komen.’ Sally nam een kop koffie aan van de steward. Ze begon al aan het drinken van marinekoffie te wennen, die overigens met niets in de hele Melkweg te vergelijken viel. ‘Dus we moeten ons er maar in schikken,’ zei ze.

‘Ik vrees van wel. Ik heb reizen meegemaakt waarbij het sneller was naar een ander Alderson-punt over te steken, een Sprong te maken naar een ander zonnestelsel, dat stelsel over te steken en weer een volgende Sprong te maken, enzovoort, net zolang totdat je op een ander punt in het oorspronkelijke stelsel uitkwam — en met dat alles was dat dan nog altijd sneller dan als je gewoon het oorspronkelijke systeem in de normale ruimte overgestoken had. Maar deze keer gaat dat niet; de geometrie leent er zich niet voor.’

‘Jammer,’ zei ze lachend. ‘Dan zouden we voor dezelfde prijs meer van de kosmos te zien krijgen.’ Ze zei niet dat ze zich verveelde, maar Rod meende dat dit wel het geval was, en hij kon er weinig aan doen om daar verandering in te brengen. Hij kon niet veel tijd aan haar besteden en er was weinig bezienswaardigs te zien.

‘ATTENTIE IEDEREEN. MAAKT U GEREED VOOR VRIJE VAL.’ Ze had nog maar net de tijd om zich in te gespen voordat de aandrijving uitgeschakeld werd.

Hoofdmarconist Lud Shattuck tuurde door zijn vizier, terwijl zijn knokige vingers aan de stelschroef draaiden om zo een uiterst nauwkeurige afstelling te bereiken, die voor die onbeholpen aanhangsels ongelofelijk fijn genoemd mocht worden. Buiten aan de romp van de MacArthur bewoog zich zoekend een aldus door Shattuck geleide telescoop, totdat hij een heel klein lichtpuntje vond. De telescoop bewoog zich nog wat meer, totdat het stipje volmaakt gecentreerd was. Shattuck knorde tevreden en haalde een schakelaar over. Een hoofdantenne schoof naar buiten in het verlengde van de telescoop, terwijl de scheepscomputer uitrekende waar dat lichtpuntje zich bevinden zou wanneer het radiobericht daar aankwam. Een op een band vastgelegd bericht kwam van een draaiende spoel afgelopen, terwijl in het achterschip de motoren van de MacArthur een fusie tussen waterstof en helium tot stand brachten. Er flitste een straal energie uit de antenne, energie die gemoduleerd werd door dat dunne aflopende bandje in Shattucks hokje en die weggolfde in de richting van Nieuw-Schotland. Rod zat in zijn eentje in zijn kajuit te dineren toen het antwoord opgevangen werd. De dienstdoende marconist wierp één blik op de aanhef, en riep toen meteen om hoofdmarconist Shattuck. Vier minuten later klopte cadet Whitbread bij zijn kapitein aan de deur.

‘Ja!’ antwoordde Rod geïrriteerd.

‘Een radiobericht van vlootadmiraal Cranston, meneer.’

Geërgerd keek Rod op. Het was niet zijn bedoeling geweest alleen te eten, maar de officieren hadden Sally Fowler uitgenodigd in hun kantine te komen dineren — het was per slot van rekening hun beurt — en als Blaine zichzelf uitgenodigd had om met zijn officieren te dineren, zou de heer Bury ook gekomen zijn. En nu werd zelfs dit miserabele diner onderbroken. ‘Kan het niet wachten?’

‘Het is prioriteit oc, meneer.’

‘Een spoedbericht voor óns? oc? Met een ruk stond Blaine op, zijn schotel imitatievlees vergetend. ‘Lees maar voor, meneer Whitbread.’

‘Jawel, meneer. AAN MACARTHUR VAN HK KEIZ VLOOT NIEUW SCHOT. OC OC 8175—’

‘De verificatiecode kunt u wel overslaan, Cadet. Ik neem aan dat u die al gecontroleerd heeft.’

‘Jawel, meneer. Uh, maar goed, meneer, datum en code dus…

AANVANG BERICHT VERVOLG ZO SNEL MOGELIJK HERHAAL ZO SNEL MOGELIJK UW WEG NAAR BRIGIT VOOR INNEMEN NIEUWE BRANDSTOF MET PRIORITEIT DUBBEL A EEN STOP BRANDSTOF DIENT IN KORTST MOGELIJKE TIJD INGENOMEN TE WORDEN STOP ALINEAMACARTHUR WORDT OPGEDRAGEN ZICH VERVOLGENS NAAR —

uh, dan volgen er een stel coördinaten in het Nieuw-Calstelsel, meneer —

OF WILLEKEURIGE ANDERE VECTOR UW KEUZE TE BEGEVEN TENEINDE MYSTERIEUS VOORWERP TE ONDERSCHEPPEN EN ONDERZOEKEN DAT TIIANS NIEUW-CALEDONIË-STELSEL BINNENKOMT VANUIT NORMALE RUIMTE STOP VOORWERP BEWEEGT ZICH LANGS GALACTISCHE VECTOR —

uh, dan komt er een koers vanuit de algemene richting van de Kolenzak, meneer —

MET EEN SNELHEID VAN CIRCA ZEVEN PROCENT LICHTSNELHEID STOP VOORWERP DECELEREERT SNEL STOP VOLGENS ASTRONOMEN KEIZERLIJKE UNIVERSITEIT IS SPECTRUM INDRINGEJR ZELFDE ALS SPECTRUM ZON NIEUW-CAL MAAR BLAUW VERSCHOVEN STOP VOOR DE HAND LIGGENDE CONCLUSIE DAT INDRINGER AANGEDREVEN WORDT DOOR LICHT-ZEIL STOP ALINEA

ASTRONOMEN KEIZERLIJKE UNIVERSITEIT OVERTUIGD DAT VOORWERP CECONSTRUEERD DOOR INTELLIGENTE WEZENS STOP VOOR UW INFORMATIE GEEN MENSELIJKE KOLONIES BEKEND OP SCHIJNBAAR PUNT VAN OORSPRONG INDRINGER STOP ALINEA

KRUISER LERMONTOV UITGEZONDEN TER ASSISTENTIE MAAR KAN NIET EERDER LANGSZIJ INDRINGER ZIJN DAN EENENZEVENTIG UUR NA VROEGSTE TIJDSTIP WAAROP MACARTHUR LANGSZIJ VOORWERP STOP VOORZICHTIGHEID GEBODEN STOP U DIENT INDRINGER ALS VIJANDIG TE BESCHOUWEN TOTDAT OVERTUIGD VAN TEGENDEEL STOP HOEWEL UW OPDRACHT LUIDT VOORZICHTIGHEID IN ACHT TE NEMEN MOGEN VIJANDELIJKHEDEN NIET DOOR U GEOPEND WORDEN HERHAAL VIJANDELIJKHEDEN NIET DOOR U GEOPEND WORDEN STOP

SPATIE SPATIE ER OP AF CZILLER STOP WOU DAT IK DAAR WAS STOP SUCCES STOP CRANSTON SPATIE EINDE BERICHT VERIFICATIE — uh, dat is alles, meneer.’ Whitbread was buiten adem.

‘Zo, dat is alles, ja. Nou, dat is nogal wat, meneer Whitbread.’ Blaine raakte de schakelaar van de intercom aan. ‘Officierskantine.’

‘Officierskantine meldt zich, Kapitein,’ antwoordde de stem van cadet Staley.

‘Roep Cargill aan de lijn.’

De adjudant klonk verbolgen, toen hij aan de lijn kwam. Blaine verstoorde zijn dineetje. Het gaf Rod een gevoel van voldoening. ‘Jack, kom op de brug. We gaan deze vogel laten vliegen zo hard hij maar kan. Ik wil een minimum tijd-koers hebben om op Brigit te landen, en reken maar dat ik ook minimum bedóél. Wat mij betreft stook je de tanks droog, maar zorg dat we er komen, en snel.’

‘Tot uw orders, meneer. De passagiers zullen het niet lollig vinden.’

‘De passagiers kunnen de — Uh, mijn complimenten aan de passagiers en je kunt ze vertellen dat het een spoedopdracht van het Hoofdkwartier betreft. Spijt me van jullie dineetje, Jack, maar stop je passagiers in hydraulische bedden en zorg dat er beweging in dit schip komt. Ik ben over een minuut op de brug.’

‘Jawel, meneer.’ De luidspreker zweeg een ogenblik, en toen toeterde Staleys stem door het hele schip, ‘ATTENTIE, IEDEREEN, ATTENTIE IEDEREEN. BEREIDT U VOOR OP EEN LANGDURIGE ACCELERATIE VAN MEER DAN TWEE GEES. AAN ALLE SECTIECOMMANDANTEN: MELDT U ZODRA ALLES IN ZEKERHEID IS VOOR VERHOOGDE ACCELERATIE.’

‘Oké,’ zei Blaine. Hij draaide zich om naar Whitbread. ‘Geef de computer die vectoropgave door en laten we eens zien waar die indringer vandaan komt, verdomme.’ Hij besefte dat hij aan het vloeken was en dwong zich tot kalmte. Indringers — buitenaardsen? Grote God, wat een buitenkansje! Het bevel te voeren over het eerste schip dat ooit in contact gekomen was met buitenaardsen … ‘Laten we gewoon maar eens kijken waar ze vandaan komen, oké?’

Whitbread begaf zich naar de computer-console die naast Blaines schrijftafel stond. Het beeldscherm flikkerde wild en begon toen rijen getallen te vertonen.

‘De duivel hale je, Whitbread, ik ben geen rekenkundige! Maak er een grafiek van!’

‘Neem me niet kwalijk, meneer.’ Whitbread speelde opnieuw met de invoerknoppen. Het beeldscherm veranderde in een zwarte ruimte vol klodders en lijnen van gekleurd licht. Grote klodders waren sterren in verschillende kleuren gecodeerd naar type, snelheidsvectors waren dunne groene strepen, acceleratievectors waren lila, terwijl geprojecteerde banen weergegeven werden door zwak verlichte rode curven. En die lange groene lijn —

Ongelovig keek Blaine naar het beeldscherm en legde toen zijn vinger tegen de knobbel in zijn neus. ‘Die komen van de Splinter. Wel allemachtig. Van de Splinter, en door de normale ruimte nog wel.’ Voor zover bekend bestond er geen tramlijn naar de ster van de indringers. Afgelegen hing die ster daar, een gele stip in de nabijheid van de superreus Murchesons Oog. Visioenen van octopussen dansten door zijn hoofd.

Stel je voor dat ze vijandig waren? dacht hij opeens. Als de Ouwe Mac het zou moeten opnemen tegen een buitenaards schip, dan zouden er toch eerst wat meer reparatiewerkzaamheden verricht moeten worden.

Werkzaamheden die ze uitgesteld hadden, omdat die in een baan rond een planeet of op de grond verricht dienden te worden, en nu zouden ze die onder meer dan twee gee moeten uitvoeren. Maar de MacArthur had haar opdracht — en hij ook. Op de een of andere manier zouden ze het wel klaarspelen.

5. Het gezicht van God

Blaine begaf zich snel naar de brug en gespte zich in in zijn commandostoel. Zodra hij geïnstalleerd was stak hij zijn hand uit naar de intercom. Op het beeldscherm keek een verraste cadet Whitbread hem aan vanuit de kapiteinskajuit.

Blaine besloot een gokje te wagen. ‘Lees ze me maar voor, meneer.’

‘Uh — pardon, meneer?’

‘U heeft het reglement toch immers openliggen bij de algemene richtlijnen voor het gedrag in geval van contact met buitenaardsen? Lees me die voor, alstublieft.’ Blaine herinnerde zich ze zelf ook eens lang geleden opgezocht te hebben, zomaar voor de lol en uit nieuwsgierigheid. Dat deden de meeste cadetten.

‘Jawel, meneer.’ Het was duidelijk te zien dat Whitbread zich afvroeg of de kapitein soms zijn gedachten gelezen had en toen tot de slotsom kwam dat dat tot de voorrechten van een kapitein behoorde. Dit voorval zou legendarisch worden. ‘ “Artikel 4500: Betreffende een eerste contact met niet-menselijke verstandelijke wezens. Let wel: Verstandelijke wezens worden gedefinieerd als schepselen die gebruik maken van gereedschappen en van communicatie als onderdeel van een doelbewust gedrag. Voetnoot: Het wordt de officieren geraden bij het toepassen van deze definitie voorzichtig te werk te gaan. De korfrat van Makassar, bijvoorbeeld, bedient zich van gereedschappen en communicatie om zijn nest in stand te houden, maar toch is het geen verstandelijk wezen.

Paragraaf Een: Bij een ontmoeting met verstandelijke, niet-menselijke wezens dienen officieren het bestaan van dergelijke buitenaardsen aan het dichtstbijzijnde hoofdkwartier van de Vloot te melden. Alle andere doelen dienen beschouwd te worden als van secundair belang zijnde. Paragraaf Twee: Nadat de in paragraaf één beschreven opdracht uitgevoerd is, dienen officieren te trachten contact met de buitenaardsen tot stand te brengen, echter met dien verstande dat het hun niet toegestaan is daarbij de aan hun commando toevertrouwde schepen en bemanningen in gevaar te brengen, tenzij hun dit door hogere autoriteiten opgedragen wordt. Hoewel het officieren niet veroorloofd is vijandelijkheden te openen, moet ervan uitgegaan worden dat niet-menselijke verstandelijke wezens vijandig gezind kunnen zijn. Paragraaf Drie —” ’

Whitbread werd onderbroken door het laatste waarschuwingssignaal voordat de acceleratie opgevoerd zou worden. Blaine knikte de adelborst toe ten teken dat het zo wel goed was en liet zich achterover-zakken in zijn ligstoel. Het reglement zou hen waarschijnlijk toch niet veel helpen. Het behandelde hoofdzakelijk de te volgen procedure bij een eerste contact zonder voorafgaande waarschuwing, en in dit geval wist het hoofdkwartier van de Vloot heel goed dat de MacArthur er op uit zou gaan om een buitenaards ruimtevaartuig te onderscheppen. De zwaartekracht in het schip begon toe te nemen, langzaam genoeg om de bemanning de tijd te geven zich eraan aan te passen, zodat het een volle minuut duurde voordat een versnelling van drie gees bereikt was. Blaine voelde hoe hij met een gewicht van tweehonderdzestig kilo in zijn acceleratiestoel neergedrukt werd. Door het hele schip zouden de mannen zich nu bewegen met die behoedzame aandacht die men aan het heffen van gewichten pleegt te geven, maar het was geen acceleratie die alle beweging onmogelijk maakte. Tenminste, niet voor een jonge man. Bury zou het er moeilijker mee hebben, maar als de Handelsman in zijn gee-bed bleef, zou hij het wel klaren. Blaine voelde zich volkomen op zijn gemak in zijn zich aan zijn vormen aanpassende leunstoel. De stoel was in de hoofdsteun en bij zijn vingertoppen voorzien van bedieningsschakelaars, een draaibaar plankje boven zijn schoot, en kon elektrisch bestuurd ronddraaien, zodat hij zonder inspanning de hele brug kon overzien. Er was zelfs een afvoerbuis in aangebracht voor zijn behoeften. Oorlogsschepen zijn berekend op lange perioden onder hoge zwaartekracht. Blaine draaide wat aan de knoppen van het zich boven zijn hoofd bevindende beeldscherm, zodat er een driedimensionale grafiek op verscheen. Hij drukte de privacy-knop in om zijn gekrabbel voor de rest van de bemanning verborgen te houden. Om hem heen kweten de officieren die de brug bemanden zich van hun taken: Cargill en eerste stuurman Renner hadden de koppen bij elkaar gestoken bij de astrogatiepost en cadet Staley lag naast de roerganger, klaar om hem bij te staan wanneer dat nodig mocht zijn, maar hoofdzakelijk was hij daar om de besturing van het schip te leren. Blaines lange vingers gleden over de bedieningsknoppen van het beeldscherm. Eerst een lange groene snelheidslijn en vervolgens een korte lila vector die in tegengestelde richting liep — met een klein wit balletje er tussenin. Zo, dat was dat. De indringer was in rechte lijn vanuit de richting van de Splinter gekomen en kwam thans al afremmend regelrecht het Nieuw-Caledonië-stelsel binnen… en hij was groter dan de Maan van de Aarde. Een voorwerp ter grootte van een schip zou een stip zonder dimensies geweest zijn.

Maar goed dat dat Whitbread niet opgevallen was. Dan kreeg je allerlei geruchten onder de bemanning en paniek onder de nieuwelingen… Blaine kon zélf de metaalachtige smaak van de angst proeven. Mijn God, wat was dat ding groot.

‘Maar zo iets groots zouden ze wel móéten hebben,’ mompelde Rod in zichzelf. Vijfendertig lichtjaren door de normale ruimte! Er was nog nooit een menselijke beschaving geweest die zo’n ding voortgebracht had. Maar — hoe stelde de Admiraliteit zich voor dat hij dat ding ‘onderzoeken’ zou? Laat staan ‘onderscheppen’? Moest hij er soms een landing op uitvoeren met Mariniers?

En wat in de naam van Hannigans Hel was een lichtzeil?

‘Hier is de koers naar Brigit, meneer,’ kondigde eerste stuurman Kenner aan.

Blaine ontwaakte met een schok uit zijn gemijmer en raakte de bedieningsknoppen van zijn beeldscherm weer aan. De koers van het schip verscheen op het scherm in de vorm van een schets met cijfertabellen erboven. Met moeite zei Rod, ‘Goedgekeurd.’ Vervolgens keerde hij weer terug naar dat onmogelijk grote voorwerp op zijn beeldscherm. Plotseling haalde hij zijn zakcomputer te voorschijn en begon als een razende op het invoerschermpje te schrijven. Woorden en getallen vloeiden over het oppervlak, en toen knikte hij bij zichzelf… Natuurlijk kon je lichtdruk voor voortstuwing gebruiken. Eigenlijk was dat precies wat de MacArthur ook deed, het gebruik maken van waterstoffusie om fotonen op te wekken en die weer uit te stralen in een reusachtige, uitwaaierende lichtkegel. Met een weerspiegelend oppervlak zou je licht van buitenaf op een tweemaal zo efficiënte manier voor voortstuwing kunnen gebruiken. Natuurlijk diende die spiegel daarvoor zo groot en zo licht mogelijk te zijn en in zijn ideale vorm zou hij al het licht moeten kunnen weerspiegelen dat erop viel. Blaine grinnikte bij zichzelf. Hij had zichzelf moed zitten inpraten om met zijn maar half gerepareerde slagkruiser een ruimtevaartuig ter grootte van een planeet aan te vallen! Natuurlijk had de computer een voorwerp van die afmetingen als een bol afgebeeld. In werkelijkheid was het waarschijnlijk een lap van een of ander met een reflecterende substantie besmeerd materiaal met een doorsnee van duizenden kilometers, door middel van een verstelbare tuigage bevestigd aan de massa van het eigenlijke schip.

En inderdaad, bij een albedo ter waarde van één — vlug maakte Blaine een schets. Ja, dan zou dat lichtzeil een oppervlakte v;m ongeveer acht miljoen vierkante kilometer moeten hebben. Als hel rond was, zou het een straal van drieduizend kilometer hebben… Het werd aangedreven door licht, en dus… Blaine riep de decclcratie-factor van de indringer op zijn beeldscherm op, bracht die in overeenstemming met de totale hoeveelheid weerkaatst licht, maakte een deel-sommetje … ziedaar. Zeil en nuttige lading bij elkaar hadden dan een massa van ongeveer vierhonderdvijftigduizend kilo. Ja, eigenlijk klonk dat niet eens als een functioneel ruimtevaartuig, tenminste niet eentje om vijfendertig lichtjaren mee af te leggen door de normale ruimte. Die buitenaardse piloten moesten krankzinnig worden bij zo weinig ruimte — tenzij ze heel klein waren, of van enge ruimten hielden, of die verscheidene honderden jaren die ze al onderweg waren doorgebracht hadden in opgeblazen ballonnen met papierdunne wanden van een materiaal dat bijna niets woog… maar nee. Hij beschikte over te weinig gegevens en er was te veel ruimte voor veronderstellingen. Hoewel, hij had niets beters te doen. Peinzend voelde hij aan de knobbel in zijn neus.

Blaine stond op het punt de beeldschermen schoon te vegen, maar dacht toen nog eens na en voerde de vergroting van het beeld op. Een hele poos zat hij naar het resultaat daarvan te staren en toen vloekte hij zachtjes.

Want de indringer koerste regelrecht op de zon aan.

Met bijna drie gees decelereerde de MacArthur rechtstreeks in een baan rond Brigit om vervolgens te dalen in het beschermende Lang-ston-krachtveld van de zich op het maantje bevindende Marinebasis; een klein zwart werpspeertje dat omlaag zakte naar een reusachtig zwart kussen met elkaar verbonden door een draad van intens wit licht. Zonder dat krachtveld, dat de energie van de stuwstraal absorbeerde, zou de hoofdaandrijving van het schip enorme kraters in het oppervlak van dat op een sneeuwbal lijkende maantje gebrand hebben. Het personeel van het brandstofdepot kwam aanrennen en kweet zich met spoed van zijn taak. Vloeibare waterstof, langs elektrolytische weg verkregen uit het papperige ijs van Brigit en vervolgens vloeibaar gemaakt en gedestilleerd, stroomde de brandstoftanks van de MacArthur binnen. Tegelijkertijd joeg Sinclair zijn mannen naar buiten. Bemanningsleden zwermden uit over de romp van het schip, bij hun werk dankbaar gebruik makend van de lage zwaartekracht die hier heerste, en van het feit dat het schip aan de grond was. Bootslieden schreeuwden tegen magazijnmeesters, terwijl Brigit kaalgeplukt werd op het gebied van onderdelen.

‘Luitenant Frenzi vraagt toestemming om aan boord te komen, meneer,’ riep de officier van de wacht.

Rod trok een lelijk gezicht. ‘Stuur hem maar naar boven.’ Hij draaide zich weer om naar Sally Fowler, die zedig in de stoel van de cadet van de wacht zat. ‘Maar snap je dat dan niet, we zullen van nu af aan voortdurend accelereren onder hoge zwaartekracht tot we het punt van onderschepping bereikt hebben. Je hebt nu gevoeld wat dat zeggen wil. En trouwens, het is een gevaarlijke opdracht!’

‘Poeh. Jouw opdracht luidde mij naar Nieuw-Schotland te brengen,’ zei ze, in haar wiek geschoten. ‘Er werd met geen woord in gezegd dat je me op zo’n sneeuwbal aan de grond moest zetten.’

‘Dat was maar een algemene opdracht. Als Cziller geweten had dat we misschien zouden moeten vechten ,zou hij je nooit aan boord hebben laten gaan. Als gezagvoerder van dit schip heb ik de beslissing te nemen, en ik zeg je dat ik er niet over pieker senator Fowlers nicht mee te nemen naar een mogelijk ruimtegevecht.’

‘O.’ Ze dacht een ogenblik na. De rechtstreekse methode van aanpakken had haar niets opgeleverd. ‘Rod, luister nou eens naar me. Alsjeblieft. Jij ziet dit als een geweldig avontuur, niet waar? Hoe denk je dat ik me voel? Of die lui daarginds nu buitenaardsen zijn, of verdwaalde kolonisten die proberen het Keizerrijk weer terug te vinden, dit is mijn terrein. Ik ben hiervoor opgeleid en ik ben de enige antropologe aan boord. Je hebt me nodig.’

‘We kunnen best zonder. Het is te gevaarlijk.’

‘Je laat meneer Bury anders wél aan boord blijven.’

‘Er is geen sprake van laten. De Admiraliteit heeft me uitdrukkelijk bevolen hem aan boord van mijn schip te houden. Met betrekking tot hem heb ik geen vrijheid van handelen, maar wél met betrekking tot jou en je bedienden —’

‘Als je je soms zorgen maakt over Adam en Annie, nou, dan laten we die hier. Ze zouden trouwens toch niet tegen een dergelijke acceleratie kunnen. Maar ik kan net zoveel verdragen als jij, Kapitein Heer Roderick Blaine. Ik heb gezien hoe je na een Sprong door de hyperruimte volkomen versuft om je heen zat te staren en niet wist wat je doen moest, terwijl ik bij machte was mijn kajuit te verlaten en de trap naar de brug hier te beklimmen! Dus kom me nou niet vertellen dat ik zo hulpeloos ben! Nou? Laat je me aan boord blijven, of…’

‘Of wat?’

‘Of niks, natuurlijk. Ik weet best, dat ik je nergens mee dreigen kan. Ilè toe, Rod?’ Ze probeerde van alles en knipperde zelfs met haar ogen, waarop Rod in lachen uitbarstte.

‘Luitenant Frenzi is hier, meneer,’ kondigde de Marinier die buiten de ingang van de brug op wacht stond aan.

‘Kom binnen, Romeo, kom binnen,’ zei Rod hartelijker dan hij zich voelde. Frenzi was vijfendertig, een flinke tien jaar ouder dan Blaine, en de drie maanden die Rod onder hem gediend had waren de miserabelste maanden van zijn hele diensttijd geweest. Op het administratieve vlak was de man bekwaam, maar hij was volmaakt ongeschikt om als officier dienst te doen aan boord van een schip. Frenzi tuurde de brug rond met een vooruitgestoken onderkaak. ‘Hallo, Blaine. Waar is kapitein Cziller?’

‘Op Nieuw-Chicago,’ zei Rod minzaam. ‘Ik ben nu gezagvoerder van dc MacArthur.’ Hij liet zijn stoel ronddraaien zodat Frenzi de vier strepen rond elk van zijn beide mouwen zien kon. Frenzi’s gezicht nam een nog stroevere uitdrukking aan. Zijn mond zakte onderuit. ‘Wel gefeliciteerd.’ Een lange pauze. Toen: ‘Meneer.’

‘Dank je, Romeo. Ik moet er zelf ook nog aan wennen.’

‘Nou, dan zal ik maar eens teruggaan naar buiten en tegen dc soldaten zeggen dat ze niet zo’n haast hoeven te maken met het tanken, hè?’ zei Frenzi. Hij draaide zich om om de daad bij het woord te gaan voegen. ‘Wat bedoel je, verdomme, met geen haast maken? Ik heb prioriteit dubbel A Eén. Wil je het radiobericht soms zien?’

‘Heb ik al gezien. Ze hebben er een kopie van naar mijn depot gestuurd, Blaine — uh, kapitein. Maar uit dat bericht blijkt duidelijk dat admiraal Cranston denkt dat Cziller nog steeds gezagvoerder van de MacArthur is. Met alle respect durf ik veronderstellen, meneer, dat hij dit schip er niet op uitgestuurd zou hebben om een mogelijk buitenaards vaartuig te onderscheppen als hij geweten had dat haar gezagvoerder een — een jonge officier was die voor het eerst het commando voerde. Meneer.’

Voordat Blaine antwoorden kon, deed Sally haar mond open. ‘Ik heb dat bericht gezien, luitenant, en het was gericht aan de MacArthur, en niet aan Cziller. En daarin wordt aan het schip prioriteit verleend voor het innemen van brandstof…’

Frenzi wierp haar een koude blik toe. ‘De Lermontov is uitstekend geschikt voor deze onderschepping, zou ik denken. U wilt me zeker wel verontschuldigen, kapitein, want ik moet weer terug naar mijn post.’ Hij wierp Sally weer een vernietigende blik toe. ‘Ik wist niet dat ze tegenwoordig ongeüniformeerde vrouwen als adelborsten meenamen aan boord.’

‘Toevallig ben ik senator Fowlers nicht en ik bevind me aan boord van dit schip op last van de Admiraliteit, luitenant,’ voegde ze hem op strenge toon toe. ‘Ik sta verbluft over uw gebrek aan manieren. Mijn familie is een dergelijke behandeling niet gewend en ik ben er zeker van dat mijn vrienden aan het Hof ontsteld zullen zijn te horen dat een keizerlijk officier zich zo lomp kan gedragen.’ Frenzi werd rood en keek verwilderd om zich heen. ‘Mijn excuses, vrouwe. Ik verzeker u dat ik het niet als een belediging bedoelde… Ik was alleen maar verrast. We zien niet vaak meisjes aan boord van oorlogsschepen en zeker niet jongedames die zo aantrekkelijk zijn als u, neemt u mij niet kwalijk…’ Zijn stem stierf weg, nog altijd zonder punctuatie, toen hij haastig de brug verliet.

‘Waarom kon jij nou niet zo reageren?’ vroeg Sally zich hardop af. Rod grijnsde tegen haar en sprong toen uit zijn stoel op. ‘Die gaat Cranston seinen dat ik hier gezagvoerder ben! Een bericht doet er — wat, ongeveer een uur over om Nieuw-Schotland te bereiken, en dan hebben we nog eens een uur voordat het antwoord terugkomt.’ Haastig schoten Rods vingers naar de knoppen van de intercom:

‘ALLE HENS.

HIER SPREEKT DE KAPITEIN. OVER HONDERDVIJFENTWINTIG MINUTEN GAAN WE VAN DE GROND. OVER HONDERD VIJFENTWINTIG MINUTEN GAAN WE VAN DE GROND. IEDEREEN DIE DAN NIET AAN BOORD IS, WORDT ACHTERGELATEN.’

‘Goed zo,’ riep Sally bij wijze van aanmoediging. ‘Laat-ie nou z’n radioberichten maar versturen.’ En terwijl Blaine zich omdraaide om zijn bemanning tot meer spoed aan te zetten, verliet ze stilletjes de brug om zich in haar kajuit te gaan verstoppen. Rod sprak opnieuw door de intercom. ‘Luitenant Sinclair, laat me weten als er zich daarbuiten enige vertraging mocht voordoen.’ Als Frenzi probeerde hem te vertragen, wie weet zou Blaine hem dan wel voor een vuurpeloton kunnen laten brengen. Hij zou er in ieder geval zijn best voor doen… lang geleden al had hij ervan gedroomd, Frenzi nog eens te laten fusilleren.

De meldingen begonnen binnen te komen. Cargill verscheen op de brug met een stapel overplaatsingsbevelen in zijn hand en een tevreden uitdrukking op zijn gezicht. De bootslieden van de MacArthur waren met afschriften van dat prioriteitsbericht in de hand op zoek gegaan naar de beste mannen die er op Brigit te vinden waren. Nieuwelingen en oudgedienden zwermden door het hele schip, overal beschadigde apparatuur verwijderend en er haastig nieuwe onderdelen uit Brigits magazijnen voor in de plaats stoppend, waarna ze even keken of alles werkte om vervolgens ijlings naar het volgende karwei te gaan. Weer andere vervangingsonderdelen werden weggeborgen zodra ze aan boord kwamen. Die zouden ze later kunnen gebruiken om er Sinclairs gesmolten uitziende noodoplossingen mee te vervangen… als iemand tenminste kon uitkienen hóé ze dat zouden moeten doen. Het was al moeilijk genoeg te weten wat er in een van die gestandaardiseerde zwarte kastjes zat. Rod kreeg een microgolf-verhitter in het oog die hij regelrecht doorstuurde naar de officierskantine; daar zou Cargill wel blij mee zijn.

Toen het tanken bijna klaar was trok Rod zijn ruimtepak aan en ging naar buiten. Een door hem persoonlijk uitgevoerde inspectie was overbodig, maar het was goed voor het moreel van de bemanning te weten dal de Ouwe bij iedereen over de schouder keek. Terwijl hij daar builen was, keek Rod omhoog of hij de indringer soms zien kon. Vanuit de ruimte staarde het Gezicht van God hem aan. De Kolenzak was een nevelachtige wolk van stof en gas, die tamelijk klein was voor haar soort — vierentwintig tot dertig lichtjaren dik — maar erg dicht, en die zich dicht genoeg bij Nieuw-Caledonië bevond om een kwart van de hemel te beslaan. De Aarde en de Keizerlijke Hoofdplaneet, Sparta, bleven voortdurend zichtbaar aan de andere kunt ervan. De zich gestadig uitbreidende zwarte vlek onttrok het grootste deel van het Keizerrijk aan het oog, maar ze vormde een mooie, fluwelen achtergrond voor twee dichterbij gelegen, helder schitterende sterren.

Ook zonder die achtergrond was Murchesons Oog de helderste ster aan de hemel — een grote rode reus, vijfendertig lichtjaren ver. De witte vlek aan de rand ervan was een metgezel, een gele dwerg die kleiner en zwakker was, en minder interessant: de Splinter. De Kolenzak had hier de vorm van hoofd en schouders van een man die een kap over zijn hoofd had; en zo bezien veranderde die uit het midden gelegen rode superreus in een waakzaam, boosaardig oog. Het Gezicht van God. Het was een door het hele Keizerrijk beroemde bezienswaardigheid, dit zeldzame uitzicht dat je vanuit Nieuw-Caledonië op de Kolenzak had. Maar nu hij hier zo in de koude ruimte stond zag het er anders uit. Op een foto was het alleen maar de Kolenzak. Maar hier was het werkelijkheid.

In vanuit de Splinter in Gods Oog was er iets onderweg naar hem toe, dat hij niet zien kon.

6. Het lichtzeil

Hun acceleratie bedroeg op dit moment slechts één gee, maar dit ging gepaard met een draaierig gevoel in de maag, terwijl de MacArthur een zwenkende manoeuvre maakte om op de juiste onderscheppingskoers te komen. Gedurende de weinige ogenblikken die deze koersveranderingen in beslag namen werd Rod door elastische banden op zijn plaats gehouden in zijn acceleratiestoel, maar Rod vermoedde dat het minuten waren waarnaar hij spoedig terug zou verlangen. Kevin Renner was, voordat hij Eerste Stuurman van de MacArthur geworden was, een tijd stuurman geweest van een interstellair handelsvaartuig. Hij was een magere man met een smal gezicht, en hij was tien jaar ouder dan Blaine. Toen Rod zijn acceleratiestoel naar hem toe bewoog en achter hem kwam zitten, was Renner bezig curven op een beeldscherm met elkaar in overeenstemming te brengen en de zelfvoldane grijns op zijn gezicht was niet de gelaatsuitdrukking van een Marineman.

‘Heeft u onze koers al, luitenant Renner?’

‘Jawel meneer,’ zei Kevin Renner vergenoegd. ‘Pal de zon in met vier gees!’

Blaine gaf toe aan het verlangen de man op de proef te stellen om te zien of hij soms blufte. ‘Goed, accelereren maar.’ Waarschuwingssignalen weerklonken door het hele schip en de MacArthur begon te accelereren. Bemanning en passagiers voelden hun gewicht geleidelijk aan dieper wegzakken in bedden, stoelen en ligstoelen, en bereidden er zich gelaten op voor gedurende verscheidene dagen veel te veel te zullen wegen. ‘U maakte toch zeker een grapje, hè?’ vroeg Blaine. De eerste stuurman keek hem schalks aan. ‘U weet dat we hier met een lichtzeilaandrijving te maken hebben, meneer?’

‘Natuurlijk.’

‘Kijkt u dan maar eens hier.’ Renners vaardige vingers produceerden een groene curve op het beeldscherm, een parabool die aan de rechterkant steil omhoog ging. ‘Het zonlicht dat per vierkante centimeter op een lichtzeil valt, neemt af met een factor die gelijk is aan het kwadraat van de afstand tot die ster. En de acceleratie varieert recht evenredig aan de hoeveelheid zonlicht die door zo’n zeil gereflecteerd wordt.’

‘Natuurlijk, meneer Renner. Kom voor de dag met wat u zeggen wilt.’ Renner bracht een tweede parabool op het beeldscherm, die veel van de eerste weghad, maar ditmaal in het blauw. ‘Ook de stellaire wind kan een lichtzeil aandrijven. De daardoor uitgeoefende druk op het zeil varieert op ongeveer dezelfde manier, maar een belangrijk verschil is dat de stellaire wind uit atoomkernen bestaat. Die komen niet verder dan het zeil — ze blijven plakken zonder er doorheen te gaan — en die uitstraling vormt overal een rechte hoek met de zon.’

‘Je kunt er niet tegenin laveren,’ besefte Blaine plotseling. ‘Je kunt tegen het licht in laveren door de hoek van het zeil te veranderen, maar door de stellaire wind word je altijd rechtstreeks van de zon weggeduwd.’

‘Precies. En dus, kapitein, stelt u zich nu eens voor dat u een zonnestelsel binnenkwam met een snelheid van zeven procent van die van het licht — moge God het verhoeden — en dat u zou willen stoppen. Wat zou u dan doen?’

‘Al het gewicht overboord gooien dat ik maar kon,’ zei Blaine peinzend. ‘Hmm. Ik zie niet in waarom dat een probleem zou moeten zijn. Toen ze van huis weggingen, moeten ze op dezelfde manier gelanceerd zijn.’

‘Dat geloof ik niet. Daarvoor gaan ze te snel. Maar laten we dat even buiten beschouwing laten. Waar het om gaat is dat ze te hard gaan om te kunnen stoppen, tenzij ze erg dicht bij een zon komen, maar dan ook wel héél erg dicht erbij. De indringer is in feite bezig pardoes in de zon te vallen. Waarschijnlijk zal hij hard overstag gaan, nadat het zonlicht hem voldoende afgeremd heeft… als het schip intussen ten1 minste niet gesmolten is en de tuigage niet losgelaten heeft, of het zeil niet gescheurd is. Maar hun situatie is zo kiele-kiele dat ze zich wel naar die zon toe moeten laten vallen; ze hebben eenvoudig geen keus.’

‘Ach zo,’ zei Blaine.

‘En ik behoef u nauwelijks te vertellen,’ voegde Renner eraan toe, ‘dat wanneer we straks bij hen langszij komen, ook wij bezig zullen zijn, pal op de zon af te gaan…’

‘Met een snelheid van zeven procent van die van het licht?’

‘Nee, met zes procent. De indringer zal tegen die tijd inmiddels al wat vaart geminderd hebben. We zullen er honderdvijfentwintig uur voor nodig hebben om hem te bereiken, en het grootste deel van die afstand zullen we onder vier gees moeten afleggen. Alleen tegen het eind zullen wc wat langzamer kunnen gaan.’

‘Dan zal iedereen het zwaar te verduren krijgen,’ zei Blaine. En een beetje laat vroeg hij zich eensklaps af of Sally Fowler eigenlijk inderdaad van boord gegaan was. ‘Speciaal de passagiers. Kunt u me geen gemakkelijkere koers voorstellen?’

‘Jazeker, meneer,’ zei Renner prompt. ‘Ik zou ook over honderdzeventig uur langszij kunnen zijn zonder ooit sneller te hoeven gaan dan twee en een halve gee — en dat zou ons brandstof besparen ook, want de indringer zal dan inmiddels meer tijd gehad hebben om wat vaart te verliezen. Bij de koers die we momenteel volgen zullen de brandstoftanks net leeg zijn wanneer we op Nieuw-Ierland aankomen, aangenomen dat we de indringer op sleeptouw zullen nemen.’

‘Lege brandstoftanks, hmm. Maar deze koers stond u méér aan.’ Rod begon een hekel te krijgen aan de eerste stuurman en aan die grijns van hem, die voortdurend impliceerde dat de kapitein iets heel belangrijks en voor de handliggends over het hoofd gezien had. ‘Vertelt u me maar eens, waarom,’ stelde hij voor.

‘Het kwam bij me op dat de indringer wel eens vijandig gezind zou kunnen zijn.’

‘Ja. En?’

‘Als we langszij zouden komen en hij zou dan kans zien onze motoren onklaar te maken…’

‘Dan zouden we de zon induiken met een snelheid van zes procent van die van het licht. Inderdaad, ja. En daarom brengt u ons dus zo ver mogelijk van Cal langszij, opdat we eventueel de lijd zullen hebben daar iets aan te doen.’

‘Precies, meneer. Zo is het.’

‘Goed. U geniet hiervan, hè, meneer Renner?’

‘Ik zou dit voor geen geld hebben willen missen, meneer. En u?’

‘Gaat u maar verder met uw werk, meneer Renner.’ Blaine manoeuvreerde zijn acceleratiestoel naar een ander beeldscherm en begon de door de eerste stuurman uitgezette koers te controleren. Enige tijd later wees hij de eerste stuurman erop dat ze vlak voor het tijdstip van onderschepping bijna een uur lang hun acceleratie zouden kunnen verminderen tot één gee om iedereen de kans te geven een beetje bij te komen. Renner was het overdreven geestdriftig met hem eens en toog aan het werk om de nodige veranderingen aan te brengen. ‘Goede vrienden kan ik best gebruiken aan boord van mijn schip,’ had kapitein Cziller altijd tegen zijn cadetten gezegd, ‘maar ik zou ze allemaal inruilen voor één bekwame eerste stuurman.’ En Renner was bekwaam. Renner was tevens een wijsneus, maar dat hinderde niet.

Rod was best tevreden met zo’n bekwame wijsneus.

Bij vier gees verzette niemand een voet en probeerde niemand iets op te tillen. De zwarte kastjes die andere onderdelen moesten vervangen bleven rustig in het ruim liggen, terwijl de MacArthur voorlopig nog bleef functioneren met de dingen die door Sinclair geïmproviseerd waren. De meeste bemanningsleden verrichtten hun werkzaamheden vanuit hun bedden, of vanuit verplaatsbare stoelen, of ze werkten helemaal niet.

In de bemanningsverblijven speelden ze ingewikkelde woordspelletjes, of ze hielden zich bezig met gissingen over de ophanden zijnde ontmoeting, of ze vertelden elkaar verhalen. De helft van de beeldschermen aan boord vertoonden allemaal hetzelfde: een schijf die op de zon leek, met daarachter Murchesons Oog, en de Kolenzak als achtergrond.

De verklikkerlichtjes op het instrumentenbord toonden aan dat er in Sally’s kajuit zuurstof verbruikt werd. Rod sprak binnensmonds een aantal kernachtige vloeken uit. Bijna had hij haar toen meteen opgeroepen via de intercom, maar hij bedacht zich en besloot te wachten. In plaats daarvan riep hij Bury op.

Bury lag in zijn gee-bad: vloeistof met een dun laagje zeer elastisch mylar eromheen. Alleen zijn gezicht en zijn handen waren boven het gebogen oppervlak te zien. Zijn gezicht zag er oud uit — het verried bijna zijn werkelijke leeftijd.

‘Kapitein, u hebt verkozen mij niet op Brigit achter te laten. In plaats daarvan neemt u nu een burger mee op een reis die de mogelijkheid van gevechtshandelingen inhoudt. Mag ik vragen waarom?’

‘Natuurlijk, meneer Bury. Ik nam aan dat het voor u erg inconveniënt zou zijn op een ijsbal aan land gezet te worden met vrijwel geen kans op verder vervoer in het vooruitzicht. Misschien heb ik daar verkeerd aan gedaan.’

Bury glimlachte — of liever gezegd, hij probeerde dat te doen. Iedereen aan boord zag er twee keer zo oud uit, nu hun gezichtshuid door viermaal de normale zwaartekracht omlaag getrokken werd. Bury’s poging tot glimlachen had iets weg van gewichtheffen. ‘Nee, kapitein, daar heeft u niet verkeerd aan gedaan. In de officierskantine heb ik uw orders gezien, die daar op het bord geprikt hangen. Goed. We zijn dus op weg om een niet-menselijk ruimtevaartuig te ontmoeten.’

‘Daar ziet het inderdaad naar uit, ja.’

‘Misschien hebben ze wel ruilwaar aan boord. Vooral als ze van een niet-terrestriale planeet afkomstig zijn, zou zo’n ruilhandel me wel interesseren. Laten we het hopen. Kapitein, zou u me op de hoogte willen houden van wat er gebeurt?’

‘Daar zal ik waarschijnlijk geen tijd voor hebben,’ zei Blaine, het beleefdste van verscheidene antwoorden uitkiezend die in hem opkwamen.

‘Ja, natuurlijk, maar ik bedoelde ook niet dat u dat persoonlijk zou moeten doen. Ik wil alleen maar op de hoogte blijven van onze vorderingen. Met het oog op mijn leeftijd durf ik gedurende deze hele reis beslist geen voet buiten deze rubberen badkuip te zetten. Hoe lang handhaven wc deze acceleratie van vier gees?’

‘Gedurende honderdvijfentwintig uur. We hebben er nu nog honderd-vierentwintig voor de boeg.’

‘Dank u wel, kapitein.’ Bury verdween van het beeldscherm. Rod wreef nadenkend langs de knobbel op zijn neus. Wist Bury wat zijn status aan boord van de MacArthur was? Maar het deed er eigenlijk niet toe. Hij verbond zich met Sally’s kajuit. Ze zag eruit alsof ze een week lang niet geslapen, of in geen jaren geglimlacht had. ‘Hallo, Sally,’ zei Blaine. ‘Spijt dat je meegekomen bent?’

‘Ik heb je toch al gezegd dat ik net zoveel verdragen kan als jij,’ zei Sally kalmpjes. Ze greep de armleuningen van haar stoel beet en stond op. Ze liet de leuningen los en spreidde haar armen uit om te laten zien hoe flink ze was.

‘Wees voorzichtig,’ zei Blaine, trachtend zijn stem in bedwang te houden. ‘Maak geen plotselinge bewegingen. Houd je knieën recht. Alleen al door te gaan zitten zou je je rug kunnen breken. Blijf nu rechtop staan, maar reik achter je. Zorg ervoor dat je allebei de armleuningen van je stoel beet hebt, voordat je je bovenlichaam probeert te buigen —’ Sally geloofde niet dat er gevaar bestond; ze zag dit pas in toen ze aanstalten maakte om te gaan zitten. Toen gingen haar armspieren in de knoop, kwam er plotseling een uitdrukking van paniek in haar ogen, en kwam ze veel te hard in haar stoel neer; het was alsof de zwaartekracht van de MacArthur haar naar beneden gezogen had. ‘Heb je je bezeerd?’

‘Nee,’ zei ze. ‘Alleen maar mijn trots.’

‘Blijf dan ook in die stoel, verdomme! Zie je mij soms overeind staan? Nee. En dat zul je me ook niet zien doen ook!’

‘Oké.’ Ze bewoog haar hoofd heen en weer. Ze was kennelijk duizelig van de smak.

‘Heb je je bedienden nog aan land gezet?’

‘Ja. Ik heb ze voor de gek moeten houden — zonder mijn bagage zouden ze nooit van boord gegaan zijn.’ Ze lachte, en het klonk als de lach van een oude vrouw. ‘Totdat we Nieuw-Caledonië bereiken zijn dit de enige kleren die ik bezit.’

‘Je hebt ze dus voor de gek gehouden, hè? Precies zoals je mij voor de gek gehouden hebt. Ik had je door Kelley van boord moeten laten zétten.’ Rods stem klonk verbitterd. Hij wist dat hij er tweemaal zo oud uitzag als hij was en als een kreupele in een rolstoel. ‘Goed, je bent nu eenmaal aan boord. Ik kan je nu niet meer aan land zetten.’

‘Maar ik zal misschien kunnen helpen. Ik ben antropologe.’ Ze trok een wrang gezicht bij de gedachte opnieuw te proberen op te staan. ‘Kan ik je via de intercom bereiken?’

‘Dan krijg je de cadet van de wacht. Als je me soms werkelijk dringend moet spreken, moet je dat maar tegen hem zeggen. Maar — dit is een oorlogsschip, Sally. Die buitenaardsen koesteren misschien geen vriendschappelijke bedoelingen. Onthoud dat in godsnaam; mijn officieren van de wacht zullen geen tijd hebben voor wetenschappelijke discussies als we midden in een ruimtegevecht zitten!’

‘Dat weet ik ook wel. Ik had gehoopt dat je me voor verstandiger hield.’ Ze probeerde te lachen. ‘Ook al heb ik dan niet het benul niet overeind te gaan staan bij vier gees.’

‘Ja. En doe me nou nóg een plezier. Stap in je gee-bad.’

‘Moet ik daarvoor mijn kleren uittrekken?’

Blaine kon niet blozen; er stroomde niet genoeg bloed naar zijn hoofd. ‘Dat is een goed idee vooral als je soms kleren met gespen aanhebt. Je kunt het visuele gedeelte van de intercom uitschakelen.’

‘Goed.’

‘En wees voorzichtig. Ik zou een van de getrouwde bemanningsleden naar je toe kunnen sturen om je te helpen —’

‘Nee, dank je.’

‘Wacht er dan nog maar even mee. Er komen straks af en toe korte perioden van een lagere versnelling. Probeer onder geen beding onder hoge zwaartekracht uit die stoel op te staan zonder hulp!’ Zo te zien zou ze zelfs niet meer in de verleiding komen daartoe. Eén zo’n ervaring was genoeg geweest.

‘We worden weer opgeroepen door de Lermontov,’ kondigde Whit-bread aan.

‘Rustig laten oproepen. Niet bevestigen.’

‘Tot uw orders, meneer. Niet bevestigen.’

Rod kon wel raden wat de kruiser wenste. De Lermontov wilde hem de onderschepping van de indringer voor de neus wegkapen — maar het zou het zusterschip van de MacArthur niet lukken zelfs maar in de nabijheid van de buitenaardsen te komen voordat de afstand tot de zon eenvoudig te klein werd. Het was veel beter hen een heel eind verderop te onderscheppen, waar ze tenminste ruimte hadden om te manoeuvreren.

Maar dat hield Rod voor zich. Hij kon op Whitbread en het verbindingspersoneel vertrouwen; van de seinen van de Lermontov zou geen melding gemaakt worden in het logboek.

Drie en een halve dag achtereen stormden ze zo door de ruimte. Om de vier uur werd de acceleratie gedurende twee minuten verminderd tot anderhalve gee om de mensen de gelegenheid te geven elkaar af te lossen, vergeten artikelen bij elkaar te graaien en van houding te veranderen; dan klonken de waarschuwingssignalen weer, sloegen de naalden van de schokmeters weer uit, en keerde dat drukkende, te grote gewicht weer terug.

Eerst was de neus van de MacArthur gericht geweest op een punt dat zestig graden naast Cal lag, want ze hadden zich moeten aanpassen aan de koers van de indringer. Toen dat eenmaal gebeurd was, was de MacArthur opnieuw van richting veranderd, zodat haar neus nu gericht was op de helderste ster in de ruimte.

Cal begon steeds grotere vormen aan te nemen. Ook veranderde hij van kleur, maar slechts een heel klein beetje. Niemand zou die verschuiving van het blauw in het spectrum met het blote oog kunnen waarnemen. Maar wat de mannen wél zagen op de beeldschermen, was dat de helderste ster een ronde schijf geworden was en met het uur groeide.

Zij werd niet helderder, want de lichtsterkte werd door de beeldschermen constant gehouden; maar die kleine zonneschijf groeide onheilspellend, en zij lag recht voor hen uit. Achter hen bevond zich een andere schijf van dezelfde kleur, het wit van een F8 ster. Ook die werd met het uur groter. Als het broodbeleg tussen een sandwich werd de MacArthur ingesloten door twee op elkaar afstormende zonnen. Op de tweede dag bracht Staley een nieuwe cadet mee naar de brug; samen kwamen ze aangegleden in hun door elektromotoren voortbewogen acceleratiestoelen. Afgezien van een kort onderhoud op Brigit had Rod hem nog niet ontmoet; hij heette Gavin Potter en was een zestienjarige jongen van Nieuw-Schotland. Potter was lang voor zijn leeftijd; hij scheen zich met opzet kleiner te maken, alsof hij bang was om op te vallen.

Blaine dacht dat Potter alleen maar rondgeleid werd door het hele schip. Hij vond dat een goed idee, want als de indringer vijandig mocht blijken te zijn, zou de jongen zich wellicht in het donker en onder wisselende zwaartekracht door het schip moeten kunnen bewegen en daarvoor diende hij volkomen vertrouwd met de MacArthur te zijn. Maar Staley had kennelijk meer in gedachten. Het drong tot Blaine door, dat ze zijn aandacht probeerden te trekken. ‘Ja, meneer Staley?’

‘Dit is cadet Gavin Potter, meneer,’ zei Staley. ‘Hij heeft me iets verteld dat voor u van belang is om te horen, vind ik.’

‘Goed, voor de dag ermee.’ Iedere afleiding van die hoge zwaartekracht was welkom.

‘Er was een kerk bij ons in de straat, meneer, in het boerendorp op Nieuw-Schotland waar ik vandaan kom.’ Potter had een zachte, lage stem, en hij sprak zorgvuldig, zodat er bij hem slechts een zweempje te bespeuren viel van die zware Schotse tongval waardoor bijvoorbeeld Sinclairs spraak zich zo onderscheidde.

‘Een kerk, juist ja,’ zei Blaine bemoedigend. ‘Geen orthodoxe kerk, neem ik aan —’

‘Nee, meneer. Een Kerk van Hem. Het lidmaatschap is niet groot. Een vriend en ik zijn eens voor de grap naar binnen geslopen.’

‘Hebben ze jullie gesnapt?’

‘Ik weet dat ik dit nogal stuntelig vertel, meneer. Maar waar het om gaat is — Er was daar een hele grote vergroting van een oude holo van Murchesons Oog met de Kolenzak op de achtergrond. Het Gezicht van God, precies als op de ansichtkaarten. Alleen zag het er op deze afbeelding heel anders uit. Het Oog was daarop veel helderder dan het nu is, en het was blauwgroen in plaats van rood. Met een rode stip aan de rand.’

‘Het zou oorspronkelijk een schilderij geweest kunnen zijn,’ opperde Blaine. Hij haalde zijn zakcomputer te voorschijn, krabbelde ‘Kerk van Hem’ op het schrijfraam, en drukte toen de knop voor informatie in. Er kwam een verbinding tot stand tussen het doosje in zijn hand en de bibliotheek in het geheugen van de scheepscomputer, en de ene regel inlichtingen na de andere begon over het kleine beeldschermpje te glijden. ‘Hier staat dat volgens het geloof van de Kerk van Hem de Kolenzak, met dat ene rode oog, werkelijk het Gezicht van God is. Zouden ze het misschien geretoucheerd hebben om het oog er indrukwekkender te laten uitzien?’ Rod liet zijn stem nog steeds geïnteresseerd klinken; wanneer de cadetten straks klaar waren met hun verhaal kon hij ze altijd nog de les lezen over het verspillen van zijn tijd. Als ze zijn tijd inderdaad verspilden … ‘Maar —’ zei Potter.

‘Meneer —’ zei Staley, te ver naar voren leunend in zijn stoel. ‘Een tegelijk. Meneer Staley?’

‘Ik heb het niet alleen maar aan Potter gevraagd, meneer. Ik heb navraag gedaan bij luitenant Sinclair. Hij zegt dat zijn grootvader hem verteld heeft dat de Splinter eens helderder geweest was dan Murchesons Oog, en dat hij toen heldergroen van kleur was. En zoals Gavin die holo beschrijft — nou, meneer, sterren stralen nou eenmaal niet alleen maar één enkele kleur uit. En dus —’

‘Des te meer reden om aan te nemen dat ze die holo geretoucheerd hadden. Maar vreemd is het wel met die indringer die rechtstreeks vanuit de Splinter op ons afkomt…’

‘Licht,’ zei Potter op gedecideerde toon.

‘Het lichtzeil!’ riep Rod uit, plotseling iets beseffend. ‘Bravo! Goed gedacht.’ De hele bemanning van de brug draaide zich om, om naar de kapitein te kijken. ‘Renner! Zei je daarnet niet dat die indringer sneller gaat dan eigenlijk het geval zou moeten zijn?’

‘Jawel, meneer,’ antwoordde Renner vanaf zijn post aan de andere kant van de brug. ‘Als hij tenminste gelanceerd werd vanaf een bewoonbare planeet in een kringloop rond de Splinter.’

‘Zouden ze daarvoor een batterij laserkanonnen gebruikt kunnen hebben?’

‘Jazeker, waarom niet?’ Renner liet zijn stoel naar hen toe rollen. ‘In feite zou je kunnen lanceren met behulp van een kleine batterij en er daarna steeds meer kanonnen aan toevoegen, naarmate het schip zich verder en verder van je verwijderde. Dat levert je een enorm voordeel op. Als een van je kanonnen defect raakt, heb je hem bij de hand om hem thuis op je eigen planeet te repareren.’

Dat is zoiets als wanneer je je motor thuis zou laten,’ riep Potter uit, ‘terwijl je hem toch kunt gebruiken.’

‘Tja, er zijn natuurlijk wel problemen met de efficiëntie ervan. Het hangt ervan af, hoe strak je de straal gebundeld kunt houden,’ antwoordde Renner. ‘Jammer dat je hem niet kunt gebruiken om er ook mee af te remmen. Hebben jullie enige reden om aan te nemen —’ Ze begonnen de eerste stuurman van die variaties in de kleur van de Splinter te vertellen, en Rod liet hen aan elkaar over. Hemzelf kon dat niet veel schelen. Zijn probleem was wat de indringer nu zou gaan doen?

Ze waren nog maar twintig uur van het ontmoetingspunt verwijderd, toen Renner naar Blaine toe kwam en hem vroeg of hij de beeldschermen van de gezagvoerder mocht gebruiken. De man kon blijkbaar niet praten zonder via een beeldscherm met een computer in verbinding te staan. Als hij alleen maar zijn stem had om zich van te bedienen, zou hij geen woord kunnen uitbrengen. ‘Moet u eens kijken, kapitein,’ zei hij, een overzichtskaart van het plaatselijke sterrengebied op het beeldscherm te voorschijn toverend. ‘Hier is de indringer vandaan gekomen. Degenen die hem hebben gelanceerd, hebben daarvoor een laserkanon afgevuurd, of verscheidene laserkanonnen — waarschijnlijk een heel stel van die dingen, geplaatst op asteroïden, met spiegels om het brandpunt in te stellen — en dat hebben ze ongeveer vijfenveertig jaar lang volgehouden, zodat die indringer een straal had om zich op voort te bewegen. Die straal was rechtstreeks van de Splinter afkomstig, en dat is deze indringer ook.’

‘Maar dan zou dat toch ergens officieel opgetekend moeten staan,’ zei Blaine. ‘Iemand zou dan toch gezien moeten hebben dat de Splinter gebundeld licht uitzond.’

Renner haalde zijn schouders op. ‘Hoe betrouwbaar zijn meldingen van Nieuw-Schotland?’

‘Laten we maar eens kijken.’ Het nam slechts een paar seconden in beslag om te vernemen dat van Nieuw-Schotland afkomstige astronomische gegevens niet betrouwbaar geacht werden en dat dergelijke aantekeningen om die reden niet opgenomen waren in het computerarchief van de MacArthur. ‘Nou ja, niets aan te doen. Laten we maar aannemen dat u gelijk hebt.’

‘Maar dat is het hem nou juist: er deugt niets van, kapitein,’ wierp Renner tegen. ‘Want ziet u, het is mogelijk van richting te veranderen in de interstellaire ruimte. Wat ze hadden moeten doen, is —’ De nieuwe baan verliet de Splinter onder een geringe hoek ten opzichte van de oude. ‘Ook nu weer zweven ze het grootste deel van de afstand vrij door de ruimte. Maar op dit punt’ — waarop de indringer zich al een flink stuk voorbij Nieuw-Caledonië bevonden zou hebben —’laden we het schip op tot tien miljoen volt. Het magnetische achtergrondveld van de Melkweg doet het schip een halve slag draaien en nu nadert het het Nieuw-Caledonië-stelsel van achteren. En ondertussen heeft degene die de straal bediende die honderdvijftig jaar geleden uitgeschakeld. Maar nu schakelt hij hem weer in, en de sonde bedient zich van de straal om af te remmen.’

‘Weet u zeker dat dat magnetische veld die uitwerking zou hebben?’

‘Maar dat is toch natuurkunde van de middelbare school! En de interstellaire magnetische velden zijn terdege in kaart gebracht, kapitein.’

‘Tja, waarom hebben ze zich er dan niet van bediend?’

‘Ik wou dat ik het wist,’ riep Renner gefrustreerd uit. ‘Misschien hebben ze er gewoon niet aan gedacht. Misschien waren ze bang dat ze het uitzenden van die laserstralen niet lang genoeg zouden kunnen volhouden. Of misschien vertrouwden ze degenen niet, die ze achter moesten laten om ze te bedienen. Kapitein, we weten domweg niet genoeg van ze af.’

‘Alsof ik dat niet weet, Renner. Maar waarom zou je je er zo over opwinden? Als we geluk hebben, zullen we het ze eenvoudig zelf vragen.’ Er verscheen een langzame, onwillige glimlach op Renners gezicht. ‘Maar dat is net zo iets als spieken.’

‘Och man, ga wat slapen.’

Rod werd wakker van het geschetter van de luidsprekers:

‘VERANDERING VAN ZWAARTEKRACHT OVER TIEN MINUTEN. MAAKT U GEREED VOOR EEN OVERGANG NAAR ÉÉN STANDAARD ZWAARTEKRACHT OVER TIEN MINUTEN.’

Blaine glimlachte — stel je voor, maar één gee! — en voelde zijn glimlach verstrakken. Dat betekende dat ze over één uur parallel met de indringer zouden komen te liggen. Hij stelde zijn uitkijkschermen in werking om geconfronteerd te worden met een fel lichtschijnsel, zowel voor als achter het schip. De MacArthur zat tussen twee zonnen in. Cal was nu even groot als Sol, gezien vanaf de planeet Venus, maar helderder; Cal was een hetere ster. De indringer was een kleinere ronde schijf, maar nóg helderder. Het zeil was concaaf. Alleen al het gebruiken van de intercom kostte hem inspanning. ‘Sinclair?’

‘Machinekamer meldt zich, kap’tein.’

Het deed Rod genoegen te zien dat Sinclair zich in een hydraulisch bed bevond. ‘Hoe houdt het Veld het uit, Sandy?’

‘Heel goed, kap’tein. De temperratuurr blijft mooi constant.’

‘Dank je.’ Rod was blij dat te horen. Het Langston-veld absorbeerde energie; dat was de fundamentele functie ervan. Het absorbeerde zelfs de kinetische energie van exploderende gassen of stralingsdeeltjes, en wel met een doelmatigheid die evenredig was aan de derde macht van de snelheid waarmee die binnenkwamen. Tijdens een ruimtegevecht zouden de helse furie van waterstoftorpedo’s en de geconcentreerde foton-energieën van laserstralen op het Veld stuiten en daardoor verstrooid, geabsorbeerd en bedwongen worden. Naarmate de hoeveelheden energie groter werden, zou het Veld beginnen te gloeien waarbij het absolute zwart ervan eerst rood, dan oranje en dan geel zou worden, om vervolgens op te klimmen door het spectrum naar het violet. Dat was het fundamentele probleem dat aan het Langston-veld verbonden was. De opgevangen energie moest weer uitgestraald worden; als het Veld overbelast raakte, ontlaadde het al de geaccumuleerde energie in één verblindend witte flits die zowel naar binnen als naar buiten sloeg. Om dat te verhinderen moest je de energie van het schip zelf gebruiken — en die energie moest nog eens opgeteld worden bij de door het Veld geaccumuleerde energieën. Wanneer zijn Veld te heet werd, was het met zo’n schip gedaan. En wel in luttele seconden. Normaal gesproken kon een oorlogsschip zich beangstigend dicht bij een zon wagen zonder in levensgevaar te verkeren, zolang zijn Veld nooit heter werd dan de temperatuur van die zon plus de hoeveelheden energie die benodigd waren om het Veld in stand te houden. Maar nu, nu ze één zon voor zich en nog een andere zon pal achter zich hadden, kon het Veld alleen maar naar de zijkanten uitstralen — en dat moest binnen de perken gehouden worden, want anders zou de MacArthur zijdelingse acceleraties gaan ondervinden. De zijkanten van het schip werden smaller, en de zonnen werden groter, en het Veld werd voortdurend heter. Rods beeldschermen begonnen een zweempje van een rode tint te vertonen. Er stond nog geen ramp voor de deur, maar het diende wel in de gaten gehouden te worden. De normale zwaartekracht keerde terug. Rod begaf zich snel naar de brug en knikte tegen de cadet van de wacht. ‘Alle hens aan dek. Iedereen op zijn gevechtsposten.’ Alarmclaxons toeterden door het hele schip.

Honderdvierentwintig uur lang had de indringer geen enkel teken gegeven dat hij zich van de nadering van de MacArthur bewust was. Hij deed dat ook nu niet en gestadig kwam hij dichterbij. Op de beeldschermen in het achterschip tekende het lichtzeil zich af als een onmetelijk uitspansel van een uniform witte kleur, totdat Renner een kleine zwarte stip opmerkte. Hij speelde ermee totdat hij er een grote zwarte stip van had weten te maken met scherpe omtrekken, en waarvan de echo op het radarscherm verried dat hij zich vierduizend kilometer dichter bij de MacArthur bevond dan het zeil dat erachter hing.

‘Daar heb je ons doel, meneer,’ kondigde Renner aan. ‘Waarschijnlijk hebben ze alles in één capsule gestopt, alles wat geen deel uitmaakte van het zeil, tenminste. Eén gewicht aan het uiteinde van de tuigage om het zeil strak te houden.’

‘Precies. Breng ons langszij, meneer Renner. Meneer Whitbread! Mijn complimenten aan de hoofdmarconist en zeg hem dat ik ongecodeerde boodschappen uitzenden wil. Op zoveel golflengtes als hij maar bestrijken kan en op een lage frequentie.’

‘Jawel, meneer. Ik neem op.’

‘ “Hallo, lichtzeilschip. Hier spreekt het Keizerlijke Schip MacArthur.” Dan geven we onze herkenningstekens. En verder: “Welkom in Nieuw-Caledonië en het Keizerrijk van de Mensheid. Wij wensen langszij te komen. Antwoord, alstublieft.” Zend dat uit in het Anglisch, Russisch, Frans, Chinees, en alle andere talen die je bedenken kunt. Als het soms menselijke wezens mochten zijn, kunnen ze wel God weet waarvandaan komen.’

Nog vijftien minuten, en ze zouden langszij zijn. De zwaartekracht van het schip veranderde en veranderde nog eens toen Renner hun snelheid en positie in overeenstemming begon te brengen met de capsule van de indringer, in plaats van met het zeil. Rod gunde zich één kort ogenblik de tijd om een oproep van Sally te beantwoorden. ‘Zeg vlug wat je op je hart hebt, Sally. Alsjeblieft. We kunnen ons ieder ogenblik in gevechtsomstandigheden bevinden.’

‘Ja, Rod, dat weet ik. Mag ik op de brug komen?’

‘Ik vrees van niet. Alle stoelen zijn bezet.’

‘Dat verbaast me niets. Rod, ik wil je alleen maar iets op het hart drukken. Verwacht niet dat je met onnozelen te maken zult krijgen.’

‘Neem me niet kwalijk?’

‘Alleen al omdat ze geen Alderson-aandrijving gebruiken, verwacht jij natuurlijk dat ze primitief zullen zijn. Doe dat niet. En zelfs al zijn ze primitief, dan behoeven ze nog niet onnozel te zijn. Hun technieken en manier van denken zouden wel eens héél ingewikkeld kunnen zijn.’

‘Ik zal het in gedachten houden. Anders nog iets? Oké, hou je taai, Sally. Whitbread, als je af en toe niets anders te doen hebt, houd juffrouw Fowler dan op de hoogte van wat er gebeurt.’ Hij zette de intercom uit zijn gedachten en wendde zich tot het scherm dat het beeld vanuit het achterschip te zien gaf, op hetzelfde ogenblik dat Staley een uitroep slaakte.

Het lichtzeil van de indringer golfde. Gereflecteerd licht stroomde er overheen in grote, logge, golvende lijnen. Rod knipperde met zijn ogen, maar het hielp niet; het is bijzonder moeilijk de vorm van een verwrongen spiegel waar te nemen. ‘Dat zou ons bericht wel eens kunnen zijn,’ zei Rod. ‘Ze gebruiken de spiegel om terug te —’ Het lichtschijnsel werd verblindend en alle beeldschermen aan die kant werden donker.

De tastapparatuur in het voorschip werkte nog en gaf beelden weer. De schermen vertoonden een grote witte schijf: de ster Nieuw-Caleonië, die al heel dichtbij was en zeer snel naderde met een snelheid van zes procent van die van het licht; en ze vertoonden die nadat het grootste deel van het licht uit het beeld weggefiltreerd was. Gedurende een ogenblik vertoonden ze ook verscheidene eigenaardige zwarte silhouetten tegen die witte achtergrond. Niemand zag ze in dat afschuwelijke ogenblik toen de MacArthur blindgebrand werd; en het volgende ogenblik waren de beelden al verdwenen. De verblufte stilte werd verbroken door de stem van Kevin Renner: ‘Nou, ze hoefden toch niet te schrééuwen?’ mopperde hij. ‘Dank u, meneer Renner,’ zei Rod ijzig. ‘Heeft u nog andere, misschien concretere voorstellen?’

De MacArthur bewoog zich doelloos en schoksgewijs door de ruimte, maar het lichtzeil wist iedere beweging perfect te volgen. ‘Zeker, meneer,’ zei Renner. ‘We zouden er goed aan doen uit het brandpunt van die spiegel weg te komen.’

‘Schaderapport, kapitein,’ meldde Cargill vanuit zijn post in het achterschip. ‘Er komt een hoop energie het Veld binnen. Veei te veel, en het hoopt zich verdomd snel op zonder dat er iets van afvloeit ergens naartoe. Als het geconcentreerd was zou het gaten in ons branden, maar gezien de manier waarop het momenteel over ons heenspoelt kunnen we het misschien nog wel tien minuten uithouden.’

‘Kapitein, laat ik een boog maken, zodat we achter het zeil uitkomen,’ zei Renner. ‘Onze tastapparatuur aan de zonkant werkt tenminste nog en ik kan onthouden waar die capsule zich bevond —’

‘Laat maar. Stuur ons regelrecht door het zeil heen,’ beval Rod. ‘Maar we weten niet —’

‘Dat was een bevel, meneer Renner. En mag ik u eraan herinneren dat u zich in een Marineschip bevindt.’

‘Tot uw orders, meneer.’

Het Veld vertoonde een steenrode kleur en begon steeds roder te worden; maar rood was niet gevaarlijk. Voorlopig nog niet, tenminste. Terwijl Renner het schip manoeuvreerde zei Rod terloops: ‘Misschien neemt u aan dat de buitenaardsen gebruik gemaakt hebben van een onwaarschijnlijk sterk materiaal. Is dat zo?’

‘Dat behoort tot de mogelijkheden, meneer.’ De MacArthur kwam met een schok in beweging; ze konden nu niet meer terug. Renner scheen zich schrap te zetten, alsof hij een schok verwachtte. ‘Maar hoe sterker dat materiaal is, meneer Renner, des te dunner zullen ze het verspreid hebben om een maximum hoeveelheid zonlicht te kunnen opvangen in verhouding tot het gewicht ervan. Als ze over een bijzonder sterk soort garen beschikken, dan zullen ze het dun geweven hebben om meer vierkante kilometers per kilo eruit te halen, nietwaar? En zelfs als ze later een paar vierkante kilometer zeil moch-len verliezen door meteoorstenen, zouden ze nog altijd in het voordeel zijn, waar of niet? En dus zullen ze het net sterk genoeg gemaakt hebben.’

‘Ja, meneer,’ riep Renner verheugd uit. Hij liet het schip met een acceleratie van vier gees naar voren springen, Cal pal achter hen houdend; hij grijnsde vervaarlijk en hij zette zich niet langer schrap tegen de botsing die komen ging.

Nou, die heb ik tenminste overtuigd, dacht Rod; en hij zette zich schrap tegen de botsing die komen ging. Het Langston-veld was nu geel van de hitte.

En toen vertoonden de schermen aan de zonkant plotseling alleen nog maar zwart, op de groen-hete rand van MacArthurs eigen Veld na, en een rafelig, verblindend wit silhouet, daar waar de MacArthur zich door het zeil van de indringer heengescheurd had. ‘Verrek, we hebben er niks van gevoeld!’ lachte Rod. ‘Meneer Renner. Hoeveel tijd hebben we nog, voordat we in de zon terechtkomen?’

‘Vijfenveertig minuten, meneer. Tenzij we er iets aan doen.’

‘Alles op zijn tijd, meneer Renner. Houd u ons maar in de positie waarin we nu zijn, en op gelijke afstand.’ Rod drukte op een andere knop van de intercom om zich in verbinding te stellen met de Vuurleidingsofficier. ‘Crawford! Mik eens wat licht op dat zeil en probeer de kabels te vinden waarmee het aan de capsule bevestigd zit. Ik wil de capsule van die parachute losgesneden hebben voor ze ons opnieuw onder vuur kunnen nemen!’

‘Tot uw orders, meneer.’ Crawford scheen in zijn nopjes bij dit vooruitzicht.

Er waren alles bij elkaar tweeëndertig kabels: vierentwintig langs de rand van dat ronde spiegelweefsel en nog eens een ring van acht dichter bij het midden. Konisch verlopende vervormingen in het weefsel verrieden waar ze zich bevonden. De achterkant van het zeil was zwart; onder de geconcentreerde aanval van de laserbatterijen in het voorschip spatte het in damp en stofdeeltjes uit elkaar. En toen was het zeil los; golvend en rimpelend kwam het naar de MacArthur toe zweven. Opnieuw joeg het schip er dwars doorheen, alsof het lichtzeil slechts uit vierkante kilometers vloeipapier bestond…

En de capsule van de indringer vloog nu stuurloos verder in vrije val, recht op een F8 zon af.

‘Nog vijfendertig minuten tot de botsing met de zon,’ zei Renner ongevraagd.

‘Dank u, meneer Renner. Luitenant Cargill, neem de besturing over. U gaat die capsule op sleeptouw nemen.’

En Rod voelde een wilde innerlijke blijdschap toen hij Renners verbijsterde gezicht zag.

7. De Gekke Eddie-verkenner

‘Maar —’ zei Renner, naar de groeiende omvang van Cal wijzend, die zich aftekende op de beeldschermen van de brug. Maar voordat hij verder nog iets zeggen kon sprong de MacArthur vooruit onder een acceleratie van zes gees; ditmaal was er geen sprake van een geleidelijke overgang. De naalden van de schokmeters sloegen wild uit, terwijl het schip recht op de dreigende, gigantisch voor hen opdoemende zon af schoot.

‘Kapitein?’ Boven het oorverdovende geruis uit dat het bloed in zijn oren maakte, hoorde Blaine de stem van zijn Eerste Officier, die hem opriep van de brug in het achterschip. ‘Kapitein, hoeveel schade kunnen we verdragen?’

Het kostte hem grote inspanning te spreken. ‘Kan niet schelen hoeveel, mits we het halen naar huis,’ hijgde Rod.

‘Akkoord.’ Cargills bevelen klonken door de intercom. ‘Meneer Potter! Is het hangardek klaar voor het luchtledige? Zijn alle sloepen geborgen en verzekerd?’

‘Ja, meneer.’ Gezien het feit dat ze zich nog altijd in staat van gevechtsbereidheid bevonden was dit een overbodige vraag, maar Cargill was een man die geen risico’s nam.

‘Open de hangardeuren,’ beval Cargill. ‘Kapitein, we zouden de luiken van het hangardek wel eens kunnen verspelen.’

‘Kan me niet verdommen.’

‘Ik zal de capsule met de nodige haast aan boord moeten brengen; er is geen tijd om onze snelheid eraan aan te passen. We zullen schade oplopen —’

‘U heeft de leiding over de besturing, luitenant. Voer uw orders uit.’ Er hing een rode nevel om hem heen op de brug. Rod knipperde met zijn ogen, maar het waas was er nog steeds; het zat niet in de lucht, maar op zijn netvlies. Zes gees was te veel om lang te verdragen. Als iemand soms flauwviel — nou, die zou dan de spannendste ogenblikken mislopen.

‘Kelley!’ blafte Rod. ‘Wanneer we straks het schip omdraaien, ga dan met je Mariniers naar het achterschip en hou je gereed om alles te onderscheppen wat er uit die capsule te voorschijn mocht komen! En zodra het zover is, zou ik maar meteen in beweging komen als ik jou was. Cargill zal niet op je wachten met accelereren.’

‘Tot uw orders, meneer.’ Zes gees, en Kelleys ruwe, raspende stem klonk nog precies als altijd.

De capsule zweefde drieduizend kilometer voor hen uit, onzichtbaar voor zelfs het scherpste stel ogen, maar gestadig groter wordend op de beeldschermen van de brug, gestadig maar langzaam, veel te langzaam, precies zoals Cal veel te snel scheen te groeien. Zes gees, vier minuten lang. Vier minuten van een folterende kwelling en toen toeterden de waarschuwingssignalen weer door het schip. Ze kregen enkele gezegende ogenblikken respijt. Kelleys Mariniers klauterden door het schip, vallend en duikend in de lage, veranderende zwaartekracht terwijl de MacArthur honderdtachtig graden kantelde. Er zouden zich geen acceleratiebedden bevinden daar in het achterschip, waar de Mariniers hun posten zouden betrekken rond het hangardek. Er hingen vlechtwerken van geweven banden in de gangen waarin de mannen konden gaan hangen om zich op hun plaats te houden, en in de hangarruimte zelf hingen nog weer andere mannen als vliegen in een spinneweb, met hun wapens in de aanslag — klaar voor wat?

De waarschuwingssignalen klonken weer, en de schokmeters sloegen weer uit toen de MacArthur al afremmend op de capsule aanstuurde. Met grote inspanning draaide Rod aan de knoppen van zijn beeldscherm. Daar had je het hangardek, koud en duister, en de binnenzijde van het beschermende krachtveld van het schip tekende zich wazig af als een oppervlak van een onwaarschijnlijk zwarte kleur. Mooi zo, dacht hij. Er is dus geen hitte-accumulatie van betekenis. Meer dan voldoende capaciteit om de door de eventuele rotatie van de capsule veroorzaakte energie op te vangen en de klap van de botsing te verzachten tot iets dat de MacArthur zou kunnen doorstaan. Zes gees gedurende acht minuten, het maximum dat de bemanning zou kunnen verdragen. En toen bevond de indringer zich niet langer vóór hen, toen de MacArthur een bocht maakte en er zijwaarts naartoe viel. De verpletterende acceleratie hield op en nu was er alleen nog maar een lage zijdelingse acceleratie voelbaar, nu Cargill de stuw-motoren aan bakboord inschakelde om hun onstuimige duik naar de capsule af te remmen.

De capsule was cilindervormig en aan een kant rond, en wentelde langzaam door de ruimte. Toen het andere uiteinde al draaiend in het gezicht kwam zag Rod dat zich daaraan een menigte uitsteeksels bevond — tweeëndertig uitsteeksels misschien? Maar dan zouden er losse stukken van het doorgesneden tuig aan hebben moeten hangen en daarvan was niets te zien.

Het ding kwam veel te snel op de MacArthur af en het was te groot om in zijn geheel in de hangarruimte te passen. Het ding was te groot, veel te groot, verdomme! En behalve de bakboordmotoren hadden ze niets om mee af te remmen!

Daar kwam hij. De televisiecamera op het hangardek liet zien hoe het afgeronde uiteinde van de indringer zich dof metaalachtig glanzend door het Langston-veld heendrong; hij werd erdoor afgeremd en de rotatie hield op, maar toch bewoog hij zich nog altijd ten opzichte van de MacArthur. De slagkruiser maakte een angstaanjagende zijwaartse duik, zo hard dat de bemanningsleden met kracht tegen de riemen van hun harnassen aangeworpen werden, terwijl het ronde uiteinde van de capsule groter werd, en nóg groter, en: BAMM! Rod schudde zijn hoofd om het van dat rode waas te bevrijden, dat zich weer voor zijn ogen gevormd had. ‘En nu als de weerlicht hiervandaan. Meneer Renner, neem de besturing over!’ De schokmeters sloegen al uit nog vóór de waarschuwingssignalen gingen; Renner moest de koers al van tevoren uitgezet hebben en de toetsen ingedrukt hebben op hetzelfde moment dat de leiding aan hem overgedragen werd. Door de rode nevel heen tuurde Blaine naar de wijzers op het instrumentenbord. Mooi zo, Renner probeerde geen buitensporige stunts uit te halen; alleen maar een zijwaartse duik, weg van de koers waarop de MacArthur zich nu bevond, om het schip vervolgens om te laten draaien door de aantrekkingskracht van de zon. Hopelijk accelereerden ze niet binnen het vlak van Cals planeten? Het zou een moeilijke opgave zijn een ontmoeting met de Lermontov te bewerkstelligen om waterstof van haar over te nemen. Als ze de Mac niet in één keer op deze koers binnen zouden kunnen brengen, zouden de tanks droog komen te staan… duizelig draaide Blaine aan de knoppen van het beeldscherm en keek naar de uitgezette koers die de hoofdcomputer daarop deed verschijnen. Ja. Renner had het goed voor elkaar en hij had het snel voor elkaar weten te krijgen ook. Laat hem zijn gang maar gaan, dacht Rod. Renner is bekwaam en hij is een betere astrogator dan ik. Het wordt tijd dat ik het schip eens inspecteer. Wat is ermee gebeurd toen we dat ding aan boord brachten? Maar alle beeldschermen die dat deel van het schip besloegen waren buiten werking; de camera’s waren of weggebrand, of verbrijzeld. En aan de buitenkant van het schip was de toestand al niet veel beter. ‘Vlieg maar blind, meneer Renner,’ beval Blaine. ‘Camera’s zouden toch maar wegbranden, als u ze nu naar buiten stak. Wacht daar maar mee tot we ons van Cal afwenden.’

‘Ik heb een schaderapport voor u, schipper.’

‘Ga uw gang, luitenant Cargill.’

‘We hebben de indringer vastgeklemd tussen de hangardeuren. Hij zit er muurvast tussen en bij een normale acceleratie geloof ik niet dat hij rammelen kan. Het volledige schaderapport heb ik nog niet binnen, maar dat hangardek wordt nooit meer zoals het geweest is, meneer.’

‘Iets ernstigs, Nummer Een?’

‘Nee, meneer. Ik zou u de hele lijst kunnen opdreunen — problemen van ondergeschikt belang, zoals dingen die losgeschoten zijn, apparatuur die het begeven heeft door de schok — maar waar het allemaal op neerkomt is dit: als we niet hoeven te vechten redden we het wel.’

‘Mooi zo. Laat u nu maar eens zien wat u voor me te weten kunt komen van de Mariniers. De verbinding met Kelleys gevechtspost schijnt uitgevallen te zijn.’

‘Tot uw orders, meneer.’

Om die opdracht uit te voeren zou iemand zich door het schip moeten bewegen onder een druk van zes gees, bedacht Blaine. Ik hoop in godsnaam dat hij dat in een verplaatsbare stoel kan doen. Onder die druk zou een man misschien net kans zien zich plat op zijn buik voort te bewegen, maar daarna zou je niet veel meer aan hem hebben. Was het dat wel waard? Om informatie op te doen die waarschijnlijk toch negatief was? Maar stel je eens voor dat het niét negatief was… ‘Korporaal der Mariniers Pietrov maakt melding aan Kapitein, meneer.’ Hij sprak met het zware accent van de planeet St.-Ekaterina. ‘Geen activiteit aan boord van indringer, meneer.’

‘Hier Cargill, kapitein,’ mengde een andere stem zich in het gesprek. ‘Ja?’

‘Wilt u Kelley beslist spreken? Meneer Potter heeft kans gezien een kabel tot aan Pietrov te leggen zonder zijn scooter te verlaten, maar als hij nog verder moet, wordt het moeilijk.’

‘Nee, ik kan het best met Pietrov af, Nummer Een. Goed gedaan, Potter. Korporaal, kunt u van daaruit meneer Kelley zien? Is hij in orde?’

‘De sergeant stond daarnet naar mij te wuiven, meneer. Hij op post in luchtsluis nummer twee.’

‘Mooi. Rapporteer ieder teken van activiteit aan boord van de indringer onmiddellijk, korporaal.’ Blaine verbrak de verbinding, en net op dat moment gingen de waarschuwingssignalen weer. De acceleratie van het schip verminderde en er werd een gewicht van vijftig kilo van zijn borst afgenomen. Riskante onderneming is dit, dacht hij. Je moet het midden zien te houden tussen te dicht bij Cal te komen en de bemanning gaar te laten koken, en ze domweg allemaal om zeep te brengen door de gee-druk.

Op zijn post in het voorschip liet een van de roergangers zich afgemat achterover zakken tegen de gecapitonneerde rugleuning van zijn ligstoel. Zijn maat leunde naar hem over totdat hun helmen elkaar raakten. Ze schakelden hun microfoons even uit en toen zei bootsmaat eerste klas Orontez tegen zijn maat: ‘Me broer wou dat ik hem kwam helpen met z’n waterboerderij op Aphrodite, maar dat leek me te verdomd gevaarlijk. Dus toen ben ik bij die kleremarine gegaan.’

‘Luitenant Sinclair, hebben we genoeg energie voor een radiobericht naar het Hoofdkwartier?’

‘Jawel, schipperr, de motoorr’n hou’en zich uitstekend. Dat ding is lang nie zo zwaarr als we dachten en wc hebben nog waterrstof zat.’

‘Mooi.’ Blaine stelde zich in verbinding met de radiokamer om zijn rapport uit te zenden. Indringer aan boord. Cilindervormig, lengteas verhoudt zich tot breedteas als vier staat tot één. Uiterlijk uniform metaalachtig, maar nadere inspectie onmogelijk totdat acceleratie vermindert. Stel voor de Lermontov te laten proberen het zeil te bergen, dat snel vaart verliezen zou, nu er geen capsule meer aan vastzat. Geraamd tijdstip van aankomst bij Nieuw-Schotland … stel voor, de MacArthur in baan rond onbewoonde maan van Nieuw-Schotland te brengen. Geen tekenen van leven of activiteit aan boord buitenaards schip, maar…

Dat was wel een erg grote ‘maar’, dacht Rod. Wat was het eigenlijk voor een ding? Had het hem opzettelijk onder vuur genomen? Werd het bestuurd door een levend wezen, of wat voor soort robot zou het moeten zijn, om het ding lichtjaren ver door de normale ruimte te kunnen loodsen? En wie of wat er ook het bevel over mocht voeren, wat zou hij of het er wel van denken van zijn zeil losgesneden en in de hangarruimte van een slagkruiser gepropt te worden… ? Een verdomd roemloos einde na een reis van vijfendertig lichtjaren. En er was niets wat hij doen kon om daarachter te komen. Helemaal niets. De toestand waarin de MacArthur verkeerde was niet al te kritiek en Renner was de situatie goed meester, maar noch Blaine, noch Cargill kon zijn post verlaten, en hij peinsde er niet over er jongere officieren op af te sturen om dat ding te onderzoeken. ‘Is het achter de rug?’ Sally’s stem klonk klaaglijk. ‘Is alles in orde?’

‘Ja.’ Rod huiverde onwillekeurig toen hij eraan dacht wat er had kunnen gebeuren. ‘Ja, we hebben hem aan boord en behalve zijn afmetingen hebben we er nog niets van te zien gekregen. Het ding reageert niet op signalen.’ Waarom voelde hij nou ineens iets van voldoening, omdat ze domweg zou moeten wachten net als alle anderen? De MacArthur vloog verder door de ruimte, zo dicht om Cal heen dat het vertragende effect van de corona meetbaar was; maar Renners astrogatie was volmaakt en het Veld hield zich uitstekend. Het wachten duurde voort.

Toen de acceleratie eindelijk gereduceerd werd tot twee gees kon Rod de brug verlaten. Moeizaam kwam hij overeind, stapte over op een scooter, en begaf zich naar het achterschip. De liften brachten hem ‘naar beneden’ op zijn tocht door het schip en hij stopte op ieder dek, waar hij overal nog steeds waakzame bemanningsleden op hun posten zag zitten, ondanks het feit dat ze al veel te lang in een toestand van paraatheid hadden moeten doorbrengen. De MacArthur was beslist het beste schip van de hele Marine… en hij zou ervoor zorgen dat ze dat bleef!

Toen hij bij Kelley kwam, die op zijn post zat bij de luchtsluis die toegang gaf tot het hangardek, bleek dat er nog steeds niets nieuws te melden viel.

‘Daar zitten luiken, of luchtsluizen, of zo iets, dat kun je duidelijk zien, meneer,’ zei Kelley. Hij wees ernaar met een zaklantaren. Toen het licht over de romp van het buitenaardse vaartuig gleed, zag Rod de wrakken van zijn landingssloepen die verpletterd waren tegen de stalen dekken.

‘En al die tijd geen teken van leven?’

‘Geen enkel, kapitein. Dat ding kwam naar binnen en knalde tegen de dekken aan. Bats! Het scheelde geen haar of ik was tegen een van de rompspanten aangekwakt; dat ding had wel niet veel vaart, maar het kwam wel hard aan. En sinds die tijd is er niks meer gebeurd. M’n mannen, ikzelf en al die cadetten die hier voortdurend rond komen hangen, geen van allen hebben we ook maar iets gezien, kaptein.’

‘Eigenlijk wel zo goed,’ mompelde Rod. Hij haalde zijn eigen zaklantaren te voorschijn en liet het licht over die reusachtige cilinder spelen. De bovenste helft ervan verdween in het uniforme zwart van het Veld.

Het schijnsel van zijn zaklantaren gleed langs een rij konische knobbels, die elk één meter in doorsnee en drie meter lang waren. Hij zocht, maar er viel verder niets aan op te merken — geen stompjes kabel zoals daaraan zouden hebben moeten hangen, en ook geen zichtbare openingen in de knobbels waardoor de kabels gevierd of strakker aangetrokken zouden hebben kunnen worden. Niets. ‘Blijf dat ding in de gaten houden, Kelley. Ik wil dat het voortdurend bewaakt wordt.’ Kapitein Rod Blaine keerde naar de brug terug zonder over meer inlichtingen te beschikken dan hij tevoren al gehad had en ging naar zijn beeldschermen zitten staren. Onbewust wreef hij met zijn hand over de rug van zijn neus.

Wat was dat in hemelsnaam voor een ding, wat hij daar gevangen had?

8. Het buitenaardse wezen

Blaine stond stram in de houding voor het kolossale schrijfbureau. Vlootadmiraal Howland Cranston, Opperbevelhebber van Zijner Majesteits Strijdkrachten aan Gene Zijde van de Kolenzak, keek hem streng aan van achter een rozehouten schrijftafel waarvan het voortreffelijke houtsnijwerk Rod gefascineerd zou hebben als hij het op zijn gemak had kunnen bekijken. De Admiraal liet zijn duim langs een dikke stapel papieren ritselen. ‘Weet u wat dit zijn, kapitein?’

‘Nee, meneer.’

‘Petities voor uw ontslag uit de dienst. Van de halve faculteit van de Keizerlijke Universiteit. Van een aantal vlootaalmoezeniers en van een bisschop van de Kerk. Van de secretaris van de Liga voor Menselijkheid. Alle teerhartige zielen aan deze zijde van de Kolenzak wensen uw hoofd te zien rollen.’

‘Ja, meneer.’ Hij wist niet wat hij anders zeggen moest. Stram stond Rod in de houding en wachtte gelaten tot het allemaal achter de rug zou zijn. Wat zou zijn vader ervan denken? Zou wel iemand het begrijpen?

Cranston keek hem weer strak aan. In zijn ogen stond geen enkele uitdrukking te lezen. Zijn klein tenue hing vormeloos om hem heen. Miniaturen van wel een dozijn verschillende decoraties vertelden het verhaal van een commandant die zichzelf en zijn ondergeschikten meedogenloos had voortgedreven zonder acht te slaan op hun overlevingskansen.

‘De man die het vuur geopend heeft op het eerste buitenaardse schip waarmee het menselijk ras ooit in aanraking gekomen is,’ zei Cranston op kille toon. ‘Die hun verkennningsvaartuig kapotgemaakt heeft. Weet u dat we er slechts één passagier in hebben aangetroffen en dat die dóód is? Mogelijk door een falen van de apparatuur die hij nodig had om in leven te blijven.’ Cranston ging weer met zijn duim langs de stapel papieren en schoof ze toen met een woest gebaar van zich af. ‘Die verdomde burgers, uiteindelijk weten ze altijd druk op de Marine uit te oefenen. Ze laten me geen keus.

Maar goed. Kapitein Blaine, als Vlootadmiraal van deze sector bevestig ik hierbij uw promotie tot Kapitein, en geef ik u het bevel over Zijne Majesteits slagkruiser MacArthur. En gaat u nu maar zitten.’ Terwijl Rod versuft om zich heen keek naar een stoel, gromde Cranston: ‘Dat zal ze leren, die rotzakken. Ze dachten zeker dat ik me door hen liet voorschrijven hoe ik mijn sector beheren moet? Blaine, je bent de grootste bofkont van alle officieren in de hele Marine. Een commissie ?ou je bevordering toch wel bekrachtigd hebben, maar zonder dit voorval zouden ze je dat schip nooit hebben laten houden.’

‘Ja, meneer.’ Het was waar genoeg, maar Rod slaagde er niet in de trots in zijn stem te onderdrukken. En de MacArthur was zijn schip —’Meneer? Zijn ze al iets te weten gekomen over die verkenner? Sinds we dat ding daarboven in een baan achtergelaten hebben, ben ik druk in de weer geweest op de scheepswerven om toe te zien op de herstelwerkzaamheden aan de MacArthur.’

‘We hebben het ding opengemaakt, kapitein. Ik ben er niet zeker van of ik alles wel geloven kan wat we erin aangetroffen hebben, maar in elk geval hebben we kans gezien het open te krijgen. En dit is wat we gevonden hebben.’ Hij haalde een vergrote foto te voorschijn. Het schepsel lag uitgestrekt op een laboratoriumtafel. De ernaast afgebeelde schaal toonde aan dat het een klein wezen was, dat slechts een meter vierentwintig mat vanaf de top van zijn hoofd tot aan datgene waarvan Rod eerst dacht dat het schoenen waren, maar toen besloot dat het voeten waren. Er zaten geen tenen aan, maar langs de rand aan de voorkant zat een verdikking die een hoornlaag zou kunnen zijn.

De rest was een anatomische nachtmerrie. Aan de rechterkant zaten twee slanke armen die in fijngevormde handen eindigden met elk vier vingers en twee tegenovergestelde duimen. Aan de linkerkant zat één enkele, zwaar en massief uitziende arm die je bijna een knuppel van vlees zou kunnen noemen, en die stukken groter was dan beide rechterarmen te zamen. De zich daaraan bevindende hand bestond uit drie dikke vingers, die stijf gesloten waren als een bankschroef. Een gebrekkige? Een mutatie misschien? Onder de plek waar je zijn middel verwacht zou hebben, was het schepsel symmetrisch, maar boven het middel was het — anders.

De romp was bultig en knobbelig. Het spierstelsel was ingewikkelder dan dat van een mens. Van de onderliggende fundamentele beender-structuur kon Rod niets onderscheiden.

En die armen — tja, daar zat wel een griezelig soort logica in. De ellebogen van de beide rechterarmen pasten te mooi in elkaar, als een nest plastic bekertjes. Dat was door evolutie gekomen. Het schepsel was dus niet mismaakt. Maar het hoofd was het ergste van alles. Het had geen hals. De zware spierenbundels van de linkerschouder gingen in één gladde welving rechtstreeks omhoog naar de top van het hoofd van het buitenaardse wezen. De linkerkant van de schedel ging over in de linkerschouder en was veel groter dan de rechterkant. Er zat geen linkeroor aan en daar was trouwens ook geen plaats voor. Een groot, vliesachtig kabouteroor sierde de rechterkant boven een smalle schouder die er bijna menselijk uitgezien zou hebben als er zich daaronder en ietsje naar achteren niet een tweede soortgelijke schouder bevonden had.

Het gezicht was met niets te vergelijken wat hij ooit gezien had. Bij een dergelijk hoofd zou eigenlijk niet eens sprake mogen zijn van een gezicht. Maar er waren twee symmetrische, scheefstaande ogen die wijd open stonden in de dood en die iets erg menselijks hadden en ergens aan die van een oosterling deden denken. En ook was er een uitdrukkingsloze mond waarvan de lippen ietsje vaneen geweken waren, zodat er puntige tanden te zien waren. ‘Nou, wat vind je van hem?’

‘Het spijt me dat hij dood is,’ antwoordde Rod. ‘Ik kan wel een miljoen vragen bedenken die ik hem zou willen stellen — En er was alleen maar deze ene?’

‘Ja. Hij was de enige die we in het schip gevonden hebben. Maar kijk nu eens even hiernaar.’

Cranston raakte een hoek van zijn schrijfbureau aan en er werd een verborgen bedieningspaneel zichtbaar. Aan de wand links van Rod schoof een stel gordijnen vaneen en de kamerverlichting werd lager gedraaid. Een beeldscherm lichtte op en gaf een uniform wit beeld te zien.

Plotseling schoten er vanuit de randen van het beeld schaduwen te voorschijn die snel kleiner wordend bijeenkwamen in het midden en toen verdwenen. Dit alles nam slechts enkele seconden in beslag. ‘Deze beelden werden door je camera’s aan de zonzijde geregistreerd, tenminste door die camera’s die niet weggebrand waren. En nu zal ik ze eens vertraagd projecteren.’

Schaduwen bewogen zich met rukjes naar het midden van het beeld tegen een witte achtergrond. Toen er een half dozijn zichtbaar waren, zette de Admiraal de projector stop. ‘Nou?’

‘Ze zien er net zo uit als — als dat daar,’ zei Rod. ‘Blij dat je dat ook vindt. En let nu goed op.’ De projector draaide weer verder. De vreemdsoortige vormen werden kleiner, kwamen bij elkaar, en verdwenen toen, en het was niet alsof ze kleiner geworden waren om ten slotte in het oneindige te verdwijnen, maar alsof ze plotseling verdampt waren.

‘Maar wat we daar zien zijn passagiers die uit de verkenner naar buiten gesmeten worden om vervolgens verbrand te worden door het licht-zeil! Wat heeft dat voor zin?’

‘Ik begrijp er ook niets van. En ginds op de universiteit kunnen ze je er wel veertig verschillende verklaringen voor geven, Het beeld is trouwens niet al te duidelijk. Heb je gezien hoe verwrongen ze eruitzagen? Verschillende afmetingen, verschillende vormen. Onmogelijk vast te stellen of het levende wezen waren. Een van die grappenmakers van antropologen denkt dat het beeldjes van goden waren, die naar buiten gegooid werden om ze voor ontheiliging te bewaren. Hij is er al zowat in geslaagd ook de rest van dat stelletje van die theorie te overtuigen, met uitzondering van degenen die beweren dat die foto’s van een beschadigd stuk film afkomstig zijn, of /het gevolg van door het Langston-veld veroorzaakte vertekeningen in het beeld, of dat ze gewoon bedrog zijn.’

‘Ja, meneer.’ Commentaar was hier overbodig en Blaine onthield zich er dan ook van. Hij keerde terug naar zijn stoel en bekeek de foto opnieuw. Wel een miljoen vragen… was die piloot nu maar niet dood…

Na een lange pauze bromde de Admiraal, ‘Tja. Hier is een kopie van het rapport waarin alles beschreven staat wat we in de verkenner gevonden hebben. Neem het maar mee om te bestuderen; je hebt morgenmiddag een afspraak bij de Onderkoning en die zal verwachten dat je van een en ander afweet. Die antropologe van jou heeft aan de opstelling van dat rapport meegewerkt, dus als je wilt kun je het met haar bespreken. En daarna kun je de verkenner gaan bekijken; we halen hem vandaag naar beneden.’ Cranston grinnikte toen hij de verbaasde uitdrukking op Blaines gezicht zag. ‘Verbaasd dat je dat allemaal te zien krijgt? Je zult wel merken, waarom. Zijne Koninklijke Hoogheid heeft plannen en jij komt daar ook in voor. We brengen je nog wel op de hoogte.’

Rod saleerde en verliet in grote verwarring het vertrek met het rapport, waarop STRIKT GEHEIM te lezen stond, onder zijn arm geklemd.

Het rapport bestond voornamelijk uit vraagtekens. Het grootste deel van de inwendige apparatuur van de verkenner was één puinhoop: met elkaar versmolten brokken plastic, restanten van geïntegreerde circuits, vreemdsoortige stroken van geleidende en half-geleidende materialen die door elkaar gesmeten lagen zonder dat er enige orde of logica in te onderscheiden viel. Van de kabels waarmee het zeil bediend was, viel geen spoor te bekennen; er was ook geen bedieningsapparatuur om ze te vieren of aan te trekken en er zaten geen openingen in de tweeëndertig uitsteeksels die zich aan het ene uiteinde van de verkenner bevonden. Als de kabels allemaal een en dezelfde molecule geweest waren, dan zou te verklaren zijn waarom ze ontbraken, want dan zouden ze uit elkaar zijn gevallen en een chemische verandering ondergaan hebben toen ze door Blaines laserkanonnen doorgesneden werden. Maar hoe hadden ze het zeil bediend? Konden die kabels zich op de een of andere manier spannen en ontspannen als een spier?

Dat was een vreemd denkbeeld, maar sommige van de nog intact zijnde mechanismen waren minstens even vreemd. Er zaten geen gestandaardiseerde onderdelen in de verkenner. Apparaatjes die bijna dezelfde functie hadden, verschilden in het ene geval op een subtiele manier van elkaar, maar liepen in het andere geval opvallend sterk uiteen. Ribspanten en scheepsbeslag leken wel met de hand uitgesneden te zijn. De verkenner was evenzeer een stuk beeldhouwwerk als dat het een machine was.

Blaine las dit alles, schudde verbijsterd het hoofd, en riep Sally op. Even later voegde ze zich bij hem in zijn kajuit. ‘Ja, dat heb ik geschreven,’ zei ze. ‘Het schijnt zo te zijn. Iedere bout en moer in die verkenner werd afzonderlijk ontworpen. Het zou minder verbazingwekkend zijn, als je aan die verkenner een of ander godsdienstig doel zou toeschrijven. Maar dat is nog niet alles. Je kent het principe waarop een fail-safe herhaling berust?’

‘Bij machines? Ja, twee dingsigheidjes voor het verrichten van dezelfde taak. Voor het geval er één defect raakt.’

‘Nou, de Splinters schijnen dat principe van twee kanten toe te passen.’

‘Splinters?’

Ze haalde haar schouders op. ‘We moesten immers een naam voor ze bedenken. Hun ingenieurs hebben inderdaad steeds twee apparaatjes gebouwd voor het verrichten van een en dezelfde taak, maar dat tweede apparaatje verricht daarnaast nog twee andere taken en bij sommige van de apparaten fungeren de onderstukken tegelijk als bi-metallische thermostaten en thermo-elektrische generators. Rod, ik begrijp die technische termen zelf maar half. Bouweenheden bijvoorbeeld: onze menselijke ingenieurs werken met gestandaardiseerde bouweenheden, nietwaar, die gemakkelijk vervangen kunnen worden en een afzonderlijk geheel vormen?’

‘Voor het verrichten van ingewikkelde taken natuurlijk wel, ja.’

‘Nou, de Splinters doen dat niet. Alles is uit één stuk gemaakt en alles grijpt in elkaar en oefent zijn werking uit op de rest. Rod, er bestaat een goede kans dat de Splinters pienterder zijn dan wij.’ Rod floot tussen zijn tanden. ‘Dat is… beangstigend. Maar, hé, wacht eens even. Dan zouden ze toch ook de Alderson-aandrijving moeten hebben, nietwaar?’

‘Dat zou ik niet weten. Maar wel beschikken ze over een aantal dingen die wij niet hebben. Zo zijn er bijvoorbeeld biotemperatuur-supergeleiders,’ zei ze, de woorden in één adem uitsprekend alsof ze ze uit het hoofd geleerd had, ‘die uit strepen verf bestaan.’

‘En dan hebben we nog dit.’ Ze reikte langs hem heen om een aantal bladzijden om te draaien. ‘Hier, kijk maar eens naar deze foto, naar al die kleine meteoorgaatjes die eruitzien alsof ze door kiezelsteentjes gemaakt zijn.’

‘Micrometeorieten. Dat was te verwachten.’

‘Nou, hun afweer tegen meteoren heeft niets doorgelaten dat groter was dan vierduizend mikron. Alleen heeft niemand een afweer tegen meteoren kunnen ontdekken. En ook hebben ze geen Langston-veld, of iets van dien aard.’

‘Maar —’

‘Dat zeil moet als zodanig gefunctioneerd hebben. Begrijp je wat dat zeggen wil? Dat de automatische piloot ons aanviel, omdat het ding dacht dat de MacArthur een meteoor was.’

‘Maar de piloot dan? Waarom heeft die niet —’

‘Nee. Voor zover we te weten hebben kunnen komen was die bevroren in een soort kunstmatige winterslaap. En de apparatuur die ervoor diende om hem in leven te houden, is onklaar geraakt op ongeveer het tijdstip waarop we het schip aan boord namen. Zijn dood werd door ons veroorzaakt.’

‘Staat dat vast?’

Sally knikte.

‘Verdomme. En hij was al dat hele eind gekomen, allemaal voor niets. De Liga voor Menselijkheid wil mijn hoofd op een schaal hebben met een appel in mijn mond, en ik kan het ze niet kwalijk nemen. Aghhhh…’ Hij maakte een geluid alsof hij pijn had.

‘Hou daarmee op, je hebt er niets aan,’ zei Sally zachtjes.

‘Sorry. En hoe gaat het verhaal verder?’

‘De lijkschouwing. Die neemt het halve rapport in beslag.’ Ze sloeg bladzijden om en Rod trok een vies gezicht. Sally Fowler beschikte over een sterkere maag dan de meeste andere dames aan het Hof. Het vlees van het Splinterwezen was bleek van kleur, zijn bloed was roze en leek op een mengsel van boomsap en mensenbloed. De chirurgen hadden een diepe incisie gemaakt in de rug van het wezen, zodat de beenderen bloot waren komen te liggen vanaf de achterkant van de schedel tot aan het punt waar bij een mens het stuitbeentje gezeten zou hebben.

‘Ik begrijp er niks van. Waar is de ruggegraat?’

Er is er geen,’ deelde Sally hem mee. ‘De evolutie schijnt op de thuisplaneet van de Splinterwezens nooit wervels uitgevonden te hebben.’ De rug bestond uit drie beenderen, die stuk voor stuk zo massief en solide waren als een dijbeen bij een mens. Het bovenste ervan was een verlengstuk van de schedel, zodat het was alsof er een handvat van twintig centimeter aan de schedel zat. Het gewricht aan het onderste uiteinde ervan zat op schouderhoogte; het kon het hoofd laten knikken, maar het kon het niet doen draaien.

Het middelste en voornaamste rugbeen was langer en dikker. Het eindigde in een omvangrijke en ingewikkelde verbinding die gedeeltelijk uit een kogelgewricht bestond en zich ongeveer ter hoogte van de lendestreek bevond. Het onderste rugbeen verbreedde zich tot heupbeenderen en kommen voor de dijbeenderen.

Er was ook een soort ruggemerg, een zenuwstreng die een hoofdverbinding vormde, maar die liep aan de buikzijde langs de rugbeenderen in plaats van erdoorheen.

‘Het kan zijn hoofd niet draaien,’ zei Rod hardop denkend. ‘Als het om wil kijken moet het zijn hele bovenlichaam draaien. Daarom zit dat grote gewricht zo ingewikkeld in elkaar. Klopt dat?’

‘Ja, dat klopt. Ik was erbij toen ze dat gewricht uitprobeerden. Het kan het hele bovenlichaam rond laten draaien, totdat hij recht naar achteren kijkt. Ben je onder de indruk?’

Rod knikte en sloeg de bladzij om. In het volgende beeld hadden de chirurgen de schedel blootgelegd.

Geen wonder dat het hoofd uit zijn evenwicht was. Niet alleen was de linkerkant van het brein groter om de gevoelige, van een ingewikkeld zenuwstelsel voorziene rechterarmen te besturen, maar ook zaten de dikke pezen van de linkerschouder verbonden aan uitsteeksels aan de linkerkant van de schedel om hefkracht ervan te vergroten. ‘Alles draait om de armen,’ zei Sally. ‘Stel je de Splinters als gereedschapmakers voor, dan zul je begrijpen wat ik bedoel. De rechterarmen dienen voor het fijne precisiewerk, zoals het repareren van een horloge. De linkerarm dient om er dingen mee op te tillen en vast te houden. Hij zou waarschijnlijk met zijn linkerhand een luchtwagen op kunnen tillen, terwijl hij zijn rechterarmen gebruikt om aan de motoren te prutsen. En die idioot van een Horowitz dacht nog wel dat het een mutatie was!’ Ze sloeg nog meer bladzijden om. ‘Moet je zien.’

‘Ja, dat is mij ook al opgevallen. De armen passen te goed bij elkaar voor een mutatie.’ De foto’s lieten de rechterarmen in diverse posities zien en ze konden elkaar op geen enkele manier in de weg zitten. In uitgestrekte toestand waren beide armen ongeveer even lang, maar de onderste arm had een lange onderarm en een korte bovenarm, terwijl deze bij de bovenste arm van ongeveer gelijke lengte waren. Wanneer de armen langs de zijkant van het lichaam neerhingen, reikten de vingertoppen van de bovenste arm tot net iets onder de pols van de onderste arm.

Hij las verder. De lichaamsscheikunde van het buitenaardse wezen verschilde op een subtiele, maar niet al te opzienbarende manier van die van de mens, zoals trouwens op grond van de in het verleden opgedane ervaringen met buitenaardse biologieën te verwachten was geweest. Al het tot dusverre bekende leven vertoonde voldoende overeenkomst met elkaar om sommige theoretici aanleiding te geven tot de opvatting dat alle leven overal haar ontstaan te danken had aan een verspreiding van sporen door de interstellaire ruimte. Deze theorie had geen grote aanhang, maar er viel wel wat voor te zeggen, en dit buitenaardse wezen zou daar geen verandering in brengen. Lang nadat Sally alweer was weggegaan, zat Rod nog steeds het rapport te bestuderen. Toen hij ermee klaar was, waren er drie feiten die hem maar niet los wilden laten: De Splinter was een intelligente gereedschapmaker. Het was van vijfendertig lichtjaren ver door de ruimte komen reizen om contact te maken met de menselijke beschaving. En Rod Blaine had zijn dood op zijn geweten.

9. Zijne Hoogheid heeft besloten

Het Onderkoninklijk Paleis stak boven Nieuw-Schotlands enige grote stad uit. Bewonderend staarde Sally naar het reusachtige bouwwerk en opgewonden wees ze naar de rimpelende kleuren, die met iedere beweging van hun vliegtoestel veranderden.

‘Waar komt dat effect vandaan?’ vroeg ze. ‘Het lijkt me geen olicfilm.’

‘Tis uitgehakt uit goed Nieuwschotlan’s gesteente,’ antwoordde Sinclair. ‘Zulk gesteente hebt ge vast nog nie eerrderr gezien. Totdat ’t Eerrste Keizerrrijk vrruchtbaarre grrond op deze planeet liet aan-brrengen was d’rr totaal geen leven hierr; ginds paleis bestaat uit gesteente dat compleet met al gindse kleurr’n prrecies zo uit ’t inwendige van de planeet omhoog is komen borrrelen.’

‘Het is prachtig,’ zei ze tegen hem. Het Paleis was het enige gebouw met open ruimte eromheen. De Nieuwschotlanders hokten bijeen in kleine woonhuizen en vanuit de lucht kon je gemakkelijk cirkelvormige patronen onderscheiden die op de jaarringen van een boom leken, waarbij elke ring de constructie aangaf van nieuwe en grotere veldgeneratoren voor de bescherming van de stad. ‘Zou het nu niet eenvoudiger zijn een stadsplan te ontwerpen, waarbij gebruik werd gemaakt van rechte hoeken?’ vroeg Sally.

‘Eenvoudigerr wel, ja,’ antwoordde Sinclair. ‘Maarr we hebben twee-honderrd jaarr oorrlog achterr de rrug, meiske. D’rr benne d’rr nie veel die d’rvoorr voelen om buiten de bescherrming van ’n Veld te leven — nie dat we geen fiducie hebben in de Marrine en ’t Keizerrrijk,’ voegde hij er haastig aan toe. ‘Maarr tis nie gemakkelijk afstand te doen van oude gewoonten. We blijven lieverr dicht op elkand’rr zitten in de wetenschap dat we ons verrdedigen kunnen, als ’t nodig is.’ Het vliegtoestel cirkelde rond, daalde en landde op het lavastenen dak van het Paleis. In de smalle straatjes beneden hen verdrongen de mensen elkaar in een bonte mengeling van kleurige tartans en plaids. Sally zag verbaasd hoe klein de keizerlijke sectorhoofdstad was.

Rod liet Sally en zijn officieren in een geriefelijke lounge achter en liet zich toen voorgaan door een paar stijf geüniformeerde Mariniers. De Raadzaal was een mengeling van eenvoud en luister tegelijk, waarvan de uit onbewerkte steen gehouwen wanden contrasteerden met wollen vloerkleden en wandtapijten in kleurrijke patronen. Van de hoge dakbinten hingen strijdbanieren terneer.

De Mariniers wezen Rod een zitplaats aan. Recht voor hem bevond zich een podium voor de leden van de Raad en hun gevolg, en daarboven verhief zich de troon van de Onderkoning die de hele zaal domineerde; maar die troon werd op zijn beurt weer overschaduwd door een reusachtig solido van Zijne Allerkoninklijkste en Keizerlijke Hoogheid en Majesteit Leonidas IX, Keizer der Mensheid bij de Gratie Gods. Wanneer er een Keizerlijke boodschap van de Troonwereld ontvangen werd kwam dat beeld tot leven. Nu liet het alleen maar een nog geen veertig jaar oude man zien, die gekleed was in het middernachtelijk zwart van een Vlootadmiraal, zonder decoraties of medailles. Donkere ogen staarden iedere aanwezige in de zaal aan en keken door hem heen.

De zaal begon snel vol te lopen. Daar waren leden van het Sector-parlement, leger- en marineofficieren, en zich gehaast voortspoedende burgerlijke functionarissen met opgejaagde klerken in hun gevolg. Rod had er geen idee van wat hem te wachten stond, maar wel ving hij jaloerse blikken op van degenen die achter hem zaten. Hij was verreweg de jongste officier die op de eerste rij van voor de gasten gereserveerde stoelen zat. Admiraal Cranston kwam binnen, nam twee stoelen links van Blaine plaats en groette zijn mindere met een korte hoofdknik.

Er klonk een gongslag. De majordomus van het Paleis, een gitzwarte neger met de symbolische zweep in de riem van zijn witte uniform gestoken, beklom het boven hen liggende podium en stampte op de vloer met zijn ambtelijke staf. Nu kwam er een rij mannen de zaal binnen, die hun plaatsen innamen op het podium. De leden van de Keizerlijke Raad zagen er minder indrukwekkend uit dan hun titels deden veronderstellen, vond Rod. Voor het merendeel zagen ze er moe en opgejaagd uit, maar velen van hen hadden diezelfde blik in hun ogen als dat portret van de Keizer; dat vermogen langs de aanwezigen in de zaal heen in de verte te kijken naar iets dat zich slechts raden liet. Onbewogen zaten ze daar totdat er opnieuw een gongslag weerklonk.

De majordomus nam een officiële houding aan, liet zijn staf driemaal achtereen op het podium neerkomen, en kondigde aan:

‘ZIJNE DOORLUCHTIGSTE HOOGHEID STEFAN YURI ALEXANDROVITCH MERRILL, ONDERKONING VAN ZIJNE KEIZERLIJKE MAJESTEIT VOOR DE GEBIEDSDELEN AAN GENE ZIJDE VAN DE KOLENZAK. MOGE GOD ZIJNE MAJESTEIT EN HOOGHEID WIJSHEID VERLENEN.’

Iedereen ging staan. Terwijl Rod overeind kwam dacht hij na over wat er zich hier eigenlijk afspeelde. Het zou gemakkelijk zijn een en ander nogal cynisch te bekijken. Merrill was per slot van rekening een man als ieder ander en dat zelfde gold ook voor Zijne Keizerlijke Majesteit. Ze trokken hun broeken precies eender aan als alle anderen: met één pijp tegelijk. Maar in hun handen berustte de verantwoordelijkheid voor het lot van het menselijk ras. De Raad kon hen adviseren. De Senaat kon debatten houden. De Volksvergadering kon schreeuwen en eisen stellen. Maar toch, wanneer al die tegenstrijdige eisen aangehoord en al de adviezen overwogen waren, moest iemand handelend optreden in naam van de hele mensheid… Nee, die ceremoniële binnenkomst was eigenlijk niet overdreven. Mannen die over zoveel macht beschikten, dienden er voortdurend aan herinnerd te worden. Zijne Hoogheid was een lange magere man met borstelige wenkbrauwen. Hij droeg het gala-uniform van de Marine, met een aantal stralende zonnen en kometen op zijn borst, decoraties die hij gedurende talloze jaren van trouwe dienst aan het Rijk verworven had. Toen hij zijn troon bereikte bleef hij staan, wendde zich tot het solido dat daarboven hing, en boog. De majordomus ging voor in het afleggen van de eed van trouw aan de Kroon, waarna Merrill plaatsnam en knikte naar de Raad.

Hertog Bonin, de bejaarde Heer Voorzitter van de Raad, stond van zijn plaats aan het midden van de grote tafel op en nam het woord. ‘Mijne heren. Op last van Zijne Hoogheid is de Raad thans in vergadering bijeen om de kwestie van het van de Splinter tot ons gekomen buitenaardse ruimtevaartuig te behandelen. Dit zou wel eens een lange zitting kunnen worden,’ voegde hij eraan toe, zonder een spoor van sarcasme.

‘U allen heeft de rapporten van ons onderzoek van het buitenaardse vaartuig voor u liggen. Ik kan die samenvatten in twee belangrijke punten: de buitenaardsen beschikken noch over de Alderson-aandrijving, noch over het Langston-veld. Daar staat echter tegenover dat zij blijkbaar over andere technologieën beschikken, die aanzienlijk geavanceerder zijn dan alles waarover het Keizerrijk ooit de beschikking heeft gehad — en daarmee bedoel ik met inbegrip van het Eerste Keizerrijk.’

Er klonken uitroepen van verbazing in de zaal. Een groot aantal Keizerlijke gouverneurs en het merendeel van hun onderdanen koesterde een bijna mystieke eerbied voor alles wat met het Eerste Keizerrijk te maken had. Bonin knikte veelbetekenend. ‘Wij moeten thans overwegen wat ons te doen staat. Ik geef het woord aan Zijne Excellentie Sir Traffin Geary, Sectorminister van Externe Zaken.’ Sir Traffin was bijna net zo lang als de Onderkoning, maar daar hield de overeenkomst mee op. In tegenstelling tot het slanke, atletische figuur van Zijne Hoogheid had Sir Traffin de vorm van een bierton. ‘Uwe Hoogheid, mijne heren. Wij hebben inmiddels een koerier naar Sparta gezonden en binnen een week zullen wij een tweede zenden. Dit verkenningsvaartuig bewoog zich langzamer voort dan het licht en werd meer dan honderd jaar geleden gelanceerd. We hebben dus wel een paar maanden de tijd om erop te reageren. Ik stel voor dat wij voorbereidingen treffen voor een expeditie naar de Splinter, maar verder op instructies van Zijne Majesteit wachten.’ Geary stak zijn onderlip vechtlustig naar voren en keek de raadzaal rond. ‘Ik vermoed dat dit velen onder u die mijn temperament kennen verbazen zal, maar het lijkt me verstandig ons eerst uitvoerig over deze kwestie te buigen.’

Er klonk een gemompel van goedkeuring. De voorzitter knikte de man die links van hem zat toe. ‘Ik geef thans het woord aan Heer Richard MacDonald Armstrong, Sectorminister van Oorlog.’ Vergeleken bij de omvang van Sir Traffin was de Minister van Oorlog bijna een onbeduidend klein mannetje. Ook zijn gelaatstrekken waren klein en niet fijn besneden, zodat zijn gezicht een weke indruk maakte. Alleen de ogen hadden een harde uitdrukking, net zo hard als die van het portret dat boven hem hing.

‘Ik kan me het standpunt van Sir Traffin heel goed indenken,’ begon Armstrong. ‘Deze verantwoordelijkheid lokt me niet aan. Het is voor ons een grote troost te weten dat op Sparta de wijste mannen van ons ras zetelen, die onze gebreken er. fouten corrigeren zullen.’ Er zat niet veel Nieuw-Schots in zijn accent, vond Rod. Slechts een zweempje, maar de man was kennelijk een ingeborene. Ik vraag me af of ze allemaal net zo kunnen praten als de rest van ons, wanneer het nodig is?

‘Maar het is mogelijk dat het ons aan voldoende tijd ontbreken zal,’ zei Armstrong zachtjes. ‘Want we dienen het volgende in aanmerking te nemen. Voor zover uit onze oude aantekeningen op te maken valt, verspreidde de Splinter honderddertien jaren geleden zo’n helder lichtschijnsel, dat dat van Murchesons Oog erdoor overtroffen werd. Maar toen op een dag ging dat licht uit. Dat was ongetwijfeld op het tijdstip waarop het verkenningsvaartuig op het punt stond een halve slag om te draaien en aan zijn deceleratie naar ons zonnestelsel te beginnen. De laserstralen waarmee dat ding gelanceerd was hadden toen al heel lang gebrand. De constructeurs ervan hebben inmiddels zeker honderdvijftig jaar de tijd gehad om een nieuwe en verbeterde technologie te ontwikkelen. Denkt u zich dat eens in, mijne heren. In een zelfde periode van honderdvijftig jaar is de mens op Aarde destijds gevorderd van door wind aangedreven oorlogsschepen tot een landing op de Maan van de Aarde. En van buskruit tot waterstoffusie. Tot een technologisch niveau dat hem in staat gesteld zou hebben, zelf een dergelijk verkenningsvaartuig te bouwen — en nog geen honderdvijftig jaar daarna had de mens de Alderson-aandrijving, het Veld, tien interstellaire koloniën, en het Co-Dominium. Nog weer vijftig jaar later verliet de Vloot de Aarde om het Eerste Keizerrijk te stichten. Dat is wat honderdvijftig jaren voor een zich in opkomst bevindend ras betekenen kunnen, mijne heren. En dat is waarmee wij ons thans geconfronteerd zien, want anders zouden ze hier al eerder geweest zijn. ‘Ik zeg dat we het ons niet kunnen permitteren te wachten!’ De stem van de oude man striemde door de hele zaal. ‘Op instructies van Sparta wachten? Met alle respect voor de adviseurs van Zijne Majesteit, maar wat kunnen zij ons vertellen dat wij niet beter weten dan zij? Tegen de tijd dat ze ons kunnen antwoorden, zullen wij inmiddels weer nieuwe rapporten verzonden hebben. Of misschien is de toestand hier dan intussen veranderd, zodat hun instructies zinloos zijn. Bij de tanden van God, ik zeg u dat we beter onze eigen fouten kunnen maken!’

‘Wat is uw recommandatie?’ vroeg de voorzitter van de Raad droogjes. ‘Ik heb admiraal Cranston reeds bevel gegeven alle oorlogsschepen te verzamelen die gemist kunnen worden van bezettings- en patrouille-taken. Ik heb Zijne Majesteit een zeer dringend verzoek om toewijzing van extra strijdkrachten aan deze sector doen toekomen. En nu stel ik voor een expeditie van de Marine naar de Splinter te sturen om uit te vinden wat daar aan de hand is, en onze scheepswerven inmiddels voldoende schepen te laten ombouwen om er zeker van te kunnen zijn dat wij de thuiswerelden van de buitenaardsen zullen kunnen vernietigen, als dat nodig mocht blijken.’

Er klonken uitroepen in de zaal. Een van de andere raadsleden stond haastig op om het woord te vragen.

‘Het woord is aan dr. Anthony Horvath, de Minister van Wetenschappen,’ kondigde de Voorzitter aan.

‘Uwe Hoogheid, mijne heren, ik ben eenvoudig sprakeloos,’ begon Horvath.

‘Ik wou bij God dat je dat inderdaad was,’ mompelde de links van Rod gezeten admiraal Cranston.

Horvath was een zorgvuldig geklede man van middelbare leeftijd met overdreven precieze gebaren, die ieder woord weloverwogen en op afgemeten toon uitsprak, alsof hij precies datgene wilde zeggen en verder niets. Hij sprak kalm, maar ieder woord was overal in de zaal uitstekend verstaanbaar. ‘Mijne heren, deze verkenner vertegenwoordigt geen enkele dreiging. Hij bevatte slechts één opvarende en die is niet in de gelegenheid geweest verslag uit te brengen bij degenen die hem gezonden hebben.’ Horvath wierp admiraal Cranston een veelzeggende blik toe. ‘We hebben er absoluut geen tekenen van aangetroffen dat de buitenaardsen over een op meer dan lichtsnelheid gebaseerde technologie beschikken, en ook geen tekenen dat er ook maar enig gevaar dreigt, maar toch spreekt de heer Armstrong over het verzamelen van de Vloot. Hij handelt alsof één dood buitenaards wezen en een lichtzeil een dreiging voor de hele mensheid zouden betekenen! Ik vraag u, is dat nu redelijk?’

‘Wat is uw voorstel, dr. Horvath?’ vroeg de voorzitter. ‘We moeten een expeditie sturen, dat wel, ja. Ik ben het met minister Armstrong eens, dat het zinloos zou zijn van de Troon over een zo grote afstand in tijd gedetailleerde instructies te verwachten. Laten we een oorlogsschip sturen, als iedereen zich daar geruster bij voelt. Maar laten we het bemannen met geleerden, met mensen van Externe Zaken, en met vertegenwoordigers van het Handelswezen. Laten we in vrede daarheen gaan, zoals zij ook in vrede hierheen gekomen zijn en laten we deze buitenaardsen niet behandelen als piraten van de buitenwerelden! Een gelegenheid zoals deze zal zich nooit meer voordoen, mijne heren. Het eerste contact tussen mensen en intelligente buitenaardse wezens. O zeker, we zullen in de toekomst nog wel andere verstandelijke wezens ontmoeten, maar een eerste ontmoeting doet zich maar eenmaal voor. Hoe wij ons thans gedragen, zal voor eeuwig in onze geschiedenis opgetekend blijven staan. Laten wij er zorg voor dragen die bladzijde niet te bezoedelen!’

‘Dank u, dr. Horvath,’ zei de voorzitter. ‘Zijn er nog anderen die iets op te merken hebben?’

Ja, die waren er. Iedereen sprak tegelijk, maar eindelijk was de orde weer hersteld. ‘Mijne heren, we moeten tot een besluit komen,’ zei hertog Bonin. ‘Wat is het advies, dat u Zijne Hoogheid wenst voor te leggen? Zullen wij een expeditie naar de Splinter zenden, of niet?’ Dat was al gauw geregeld. De militairen en de wetenschappers overtroffen de aanhangers van Sir Traffin ruimschoots in aantal. Er zouden zo spoedig mogelijk schepen gezonden worden. ‘Uitstekend.’ Bonin knikte. ‘En nu voor wat de aard van de expeditie betreft? Moet het een Marine-expeditie worden of een burgerlijke?’ De majordomus liet zijn staf op het podium neerkomen. Aller ogen richtten zich op de hoge troon, waarop Merrill gedurende het hele debat onbewogen had zitten luisteren. ‘Ik dank de Raad, maar voor wat deze laatste aangelegenheid betreft zal ik geen advies nodig hebben,’ zei de onderkoning. ‘Aangezien met dit vraagstuk de veiligheid van het hele Rijk gemoeid is, kan daarbij geen sprake zijn van problemen in verband met zekere prerogatieven binnen deze sector.’ Merrill bedierf deze plechtige toespraak door met zijn vingers door zijn haar te strijken. Toen hij besefte wat hij deed, liet hij zijn hand haastig weer in zijn schoot terugvallen. Er verscheen een flauwe glimlach op zijn gezicht. ‘Hoewel ik vermoed dat het advies van de Raad wellicht met mijn eigen inzichten overeenstemmen zal. Sir Traffin, zou uw groep een zuiver wetenschappelijke expeditie voorstaan?’

‘Nee, Uwe Hoogheid.’

‘En ik geloof niet, dat we mijn Minister van Oorlog naar zijn opinie behoeven te vragen. In ieder geval zou de groep van dr. Horvath bij een stemming in de minderheid zijn. Aangezien voor het formuleren van plannen voor een expeditie van deze aard volstaan kan worden met minder dan de voltallige Raad, roep ik thans dr. Horvath, Sir Traffin, Heer Armstrong en admiraal Cranston bij mij op mijn kantoor voor een onmiddellijke bespreking. Admiraal, is de officier van wie u mij vertelde hier aanwezig?’

‘Ja, Uwe Hoogheid.’

‘Brengt u hem dan mee.’ Merrill stond op en schreed zo snel van de troon vandaan, dat de majordomus niet de kans kreeg zijn ceremoniële taak te vervullen. Te laat bonkte hij op het podium met zijn staf en draaide hij zich om naar het Keizerlijk portret:

‘HET BEHAAGT ZIJNE HOOGHEID DEZE RAADSZITTING OP TE HEFFEN. MOGE GOD ZIJNE HOOGHEID WIJSHEID VERLENEN. GOD BEHOEDE. DE KEIZER.’

Terwijl de anderen de zaal verlieten, nam admiraal Cranston Rod bij de arm en leidde hem door een kleine deur naast het podium. ‘Wat dacht je van dit alles?’ vroeg Cranston.

‘Het ging ordelijk toe. Ik heb op Sparta wel eens Raadsvergaderingen meegemaakt waarbij ik dacht dat ze elkaar in de haren zouden vliegen. Die ouwe Bonin weet hoe je een vergadering leiden moet.’

‘Ja. Jij hebt verstand van al dit politieke gedoe, hè? Meer dan ik in elk geval. Misschien ben je ’n zelfs nog betere keus dan ik al dacht.’

‘Een keus voor wat, meneer?’

‘Is het je dan nog niet duidelijk, kapitein? Zijne Hemelhoogheid en ik zijn gisteravond al tot een beslissing gekomen. Jij gaat met de MacArthur naar de Splinter.’

10. De planetendoder

Onderkoning Merrill hield er twee kantoren op na. Het ene was groot, stijlvol gemeubileerd, en gedecoreerd met geschenken en huldeblijken van wel twintig verschillende werelden. Een solido van de Keizer beheerste de wand achter een van Samualitisch teakhout vervaardigd en met ivoor en goud ingelegd schrijfbureau, van Tafelblad geïmporteerde en met bloeiende bloemen doorschoten levende grastapijten zorgden voor een zachte ondergrond onder de voeten en een gezuiverde atmosfeer, terwijl in de uit het rotsgesteente van Nieuw-Schotland uitgehouwen wanden onzichtbare driedimensionale televisiecamera’s aangebracht waren voor het gemak van verslaggevers die ceremoniële gebeurtenissen bijwoonden.

Rod had slechts tijd voor een korte blik op dit luisterrijke vertrek van Zijne Hoogheid, voordat hij meegenomen werd erdoorheen naar een veel kleiner vertrek van bijna kloosterlijke eenvoud. De onderkoning zat achter een reusachtige schrijftafel van duroplast. Zijn haren zaten verward. Hij had de kraag van zijn uniformtuniek losgeknoopt en zijn gala-laarzen stonden tegen de muur.

‘Aha, komt u binnen, admiraal. Ik zie dat u de jonge Blaine meegebracht hebt. Hoe gaat het ermee, jongen? Je zult je mij wel niet meer kunnen herinneren. De enige keer dat wc elkaar ontmoet hebben was toen je, eens even kijken, twee jaar oud was? Of drie? Ik laat me hangen als ik het nog weet. Hoe maakt de Markies het?’

‘Heel goed, Uwe Hoogheid. Ik ben er zeker van dat hij mij u zijn —’

‘Tuurlijk, tuurlijk. Beste man, die vader van je. De bar is aan de overkant.’ Merrill nam een stapel papieren ter hand en keek ze snel door, waarbij hij de afzonderlijke bladen sneller omsloeg dan het oog ze volgen kon. ‘Hmm, het is zo ongeveer zoals ik al dacht.’ Hij krabbelde een handtekening onderaan het laatste vel papier; de met ‘UIT’ gemerkte bak maakte een hoestend geluid en de papieren verdwenen. ‘Misschien is het goed als ik kapitein Blaine even voorstel aan…’ begon admiraal Cranston.

‘Tuurlijk, tuurlijk. Nalatig van me. Dr. Horvath, minister Armstrong, Sir Traffin: dit is kapitein Blaine van de MacArthur. Een zoon van de Markies van Crucis, weet u.’

‘Van de MacArthur,’ zei dr. Horvath op een toon vol verachting. ‘Zo. Juist. Met uw welnemen, Uwe Hoogheid, maar ik kan er geen reden voor bedenken, waarom u hém hier bij wil hebben?’

‘Zo, zo, kunt u dat niet?’ vroeg Merrill. ‘Gebruik uw logische verstand, doctor. U kent toch het doel van deze vergadering, nietwaar?’

‘Ik kan niet zeggen dat ik ingenomen ben met wat ik hieruit opmaken moet, Uwe Hoogheid. En ik zie nog steeds niet in waarom deze — militaristische fanaticus deel zou moeten hebben aan de voorbereidingen voor een expeditie, waarbij zo geweldig veel op het spel staat.’

‘Betekent dit soms een aanklacht tegen een van mijn officieren, meneer?’ beet admiraal Cranston hem toe. ‘Zo ja, dan zou ik u willen verzoeken —’

‘Zo is het wel genoeg,’ zei Merrill op lijzige toon. Hij wierp een nieuwe dikke stapel papieren in de ‘UIT’-bak en keek ze nadenkend na toen ze verdwenen. ‘Dr. Horvath, ik stel voor dat u uw bezwaren eens en voor al kenbaar maakt.’ Het viel onmogelijk vast te stellen voor wie Merrills flauwe glimlach bestemd was.

‘Mijn bezwaren liggen voor de hand, zou ik zeggen. Door toedoen van deze jongeman zou het menselijk ras wel eens verwikkeld geraakt kunnen zijn in een oorlog met de eerste intelligente buitenaardse wezens die we ooit ontmoet hebben. De Admiraliteit heeft het nog niet nodig geoordeeld hem te schorsen, maar ik moet er met kracht tegen protesteren dat hij op welke manier dan ook verder in aanraking met deze buitenaardse wezens komt. Meneer, ziet u het afschuwelijke van wat hij gedaan heeft dan niet in?’

‘Nee, meneerr, dat zie ik nie in,’ wierp Minister van Oorlog Armstrong ertussen.

‘Maar dat schip kwam van vijfendertig lichtjaren ver! Door de normale ruimte! Een vlucht van meer dan honderdvijftig jaar! Een prestatie die zelfs door het Eerste Keizerrijk nooit geëvenaard is. En waarvoor allemaal? Om bij aankomst op zijn bestemming onklaar gemaakt, beschoten, en in het ruim van een slagschip gepropt te worden, en vervolgens op een smadelijke manier overgebracht te worden naar —’ De Minister van Wetenschappen raakte buiten adem. ‘Blaine, heb je op die verkenner geschoten?’ vroeg Merrill. ‘Nee, Uwe Hoogheid. Hij schoot op óns. Mijn opdracht luidde hem te onderscheppen en te inspecteren. Nadat het buitenaardse vaartuig mijn schip aangevallen had, heb ik het losgesneden van het lichtzeil waarvan het zich als wapen bediende.’

‘Zodat je geen andere keus had dan het aan boord te nemen of het te laten verbranden,’ voegde Sir Traffin eraan toe. ‘Uitstekend werk, zou ik zeggen.’

‘Maar het zou onnodig geweest zijn als de verkenner niet onklaar gemaakt was,’ hield Horvath vol. ‘Waarom bent u, toen het op u gevuurd had, niet zo verstandig geweest een positie achter het zeil in te nemen en het te volgen? U had dat zeil toch als schild kunnen gebruiken? Het was beslist niet nodig dat buitenaardse wezen te doden.’

‘Dat ding opende het vuur op een keizerlijk oorlogsschip,’ ontplofte Cranston. ‘En denkt u soms dat een van mijn officieren dan —’ Merrill stak bezwerend zijn hand op. ‘Dat interesseert me, kapitein. Waarom heeft u niet gedaan wat dr. Horvath daar opperde?’

‘Ik —’ Gedurende een ogenblik zat Blaine als verstijfd, terwijl er allerlei gedachten door zijn hoofd tolden. ‘Tja, ziet u meneer, we hadden niet veel brandstof meer en we waren al aardig dicht bij Cal geraakt. Als ik achter die verkenner aan zou zijn blijven vliegen, zou ik uiteindelijk de controle over het schip verloren hebben en überhaupt niet meer in staat geweest zijn op gelijke afstand met hem mee te blijven vliegen, nog afgezien van het feit dat de aandrijving van de MacArthur het zeil waarschijnlijk toch verbrand zou hebben. We hadden al onze snelheid nodig om weer buiten de greep van Cals aantrekkingskracht te kunnen komen, en mijn opdracht was het ding te onderscheppen.’ Hij zweeg een ogenblik en voelde aan zijn gebroken neus.

Merrill knikte. ‘Nog één vraag, Blaine. Wat waren je gedachten, toen je de opdracht kreeg een buitenaards ruimtevaartuig te gaan onderzoeken?’

‘Ik was opgewonden bij het vooruitzicht hen te kunnen ontmoeten, meneer.’

‘Mijne heren, als u het mij vraagt klinkt hij niet als een onberedeneerd handelende vreemdelingenhater. Maar toen zijn schip aangevallen werd, heeft hij haar verdedigd. Dr. Horvath, als hij op de capsule zélf gevuurd zou hebben — wat toch zeker de gemakkelijkste manier zou zijn geweest om te verhinderen dat ze zijn schip zouden beschadigen — dan zou ik er persoonlijk voor zorgen dat hij ontslagen zou worden als zijnde ongeschikt om Zijne Majesteit te dienen in welke bevoegdheid dan ook. Maar in plaats daarvan heeft hij de capsule zorgvuldig losgesneden van zijn wapen en hem met groot risico voor zijn eigen schip aan boord genomen. Die combinatie bevalt me, heren.’ Hij wendde zich tot Armstrong. ‘Dickie, wil jij ze even vertellen wat we met betrekking tot die expeditie besloten hebben?’

‘Zeker, Uwe Hoogheid.’ De Minister van Oorlog schraapte zijn keel. ‘De expeditie zal uit twee schepen bestaan. Het Keizerlijke slagschip Lenin, en de slagkruiser MacArthur. De MacArthur zal aangepast worden aan de behoeften van dr. Horvath en zal de burgerlijke deelnemers aan deze expeditie vervoeren. En die zullen bestaan uit wetenschapsmensen, handelslieden, mensen van Externe Zaken, en het contingent zendelingen dat Zijne Eerwaarde verlangt. Verder zal het schip een normale Marinebemanning hebben. Alle contacten niet deze buitenaardse beschaving dienen uitsluitend door de MacArthur tot stand gebracht en onderhouden te worden.’

Merrill knikte nadrukkelijk. ‘Onder geen enkele omstandigheid zal de Lenin buitenaardsen aan boord toelaten, of zich blootstellen aan overmeestering. Ik wil er zeker van kunnen zijn, dat we van deze expeditie de nodige informatie zullen terugkrijgen.’

‘Is dat niet een beetje extreem?’ vroeg Horvath. ‘Nee, meneer,’ zei Sir Traffin met klem. ‘Richard is er in de eerste plaats op bedacht ervoor te zorgen dat de buitenaardsen noch het Langston-veld, noch de Alderson-aandrijving in handen zullen krijgen, en daar ben ik het volledig mee eens.’

‘Maar als ze — laten we nu eens aannemen dat ze de MacArthur overmeesteren?’ vroeg Horvath.

Admiraal Cranston blies een lange sliert blauwe pijprook uit. ‘Dan zal de Lenin de MacArthur wegvagen uit de ruimte.’ Blaine knikte. Zo iets had hij al vermoed.

‘Er zal een goeie officier voor nodig zijn om een dergelijke beslissing te nemen,’ merkte Sir Traffin op. ‘Wie had u gedacht het bevel over de Lenin te geven?’

‘Admiraal Lavrenti Kutuzov. We hebben gisteren een schip met een koerier uitgezonden om hem te gaan halen.’

‘De Slager!’ Met een klap zette Horvath zijn glas op de tafel en woedend wendde hij zich tot de onderkoning. ‘Uwe Hoogheid, ik protesteer! Van alle mannen in het Keizerrijk is hij wel de slechtste keus! U weet toch zeker, dat Kutuzov de man was die — die destijds de planeet Istvan gesteriliseerd heeft. Van alle geestelijk gestoorde schepsels is de — Meneer, ik smeek u deze beslissing ongedaan te maken. Een man zoals die zou — Begrijpt u het dan niet? Deze buitenaardse wezens zijn intelligent! Dit zou het grootste moment van onze hele geschiedenis kunnen zijn en nu wilt u een expeditie uitzenden onder bevel van een beestmens die alleen maar met zijn reflexen denkt! Het is eenvoudig waanzinnig.’

’ ’t Zou nog veel waanzinnigerr zijn, ’n expeditie uit te zenden onderr bevel van iemand als gij,’ antwoordde Armstrong. ’k Bedoel dat nie als ’n belediging, doctorr. Maarr ge ziet deze buitenaarrdse wezens als vrrinden; ge bekijkt de mogelijkheden alleen maarr van de gunstige kant. De gevaarr’n ziet ge nie. Tis mogelijk dat m’n vrrinden en ik d’rr te veel zien, maarr ’k heb lieverr dat ik ongelijk krrijg dan gij.’

‘Maar de Raad…’ protesteerde Horvath zwakjes. ‘Dit is geen geval voor de Raad,’ verklaarde Merrill. ‘Het beteft hier de Territoriale Defensie van het Imperium, zoals dat heet. Een kwestie van de Veiligheid van het Rijk en wat dies meer zij, weet u. Het zal interessant zijn te zien wat het Keizerlijk Parlement op Sparta daarover te zeggen heeft. Maar als vertegenwoordiger van Zijne Majesteit in deze sector heb ik al een besluit genomen.’

‘O, juist.’ Een ogenblik zat Horvath er terneergeslagen bij, maar toen klaarde hij weer op. ‘Maar u heeft gezegd dat de MacArthur aangepast zou worden aan de behoeften van de wetenschapsmensen, en dat we een complete wetenschappelijke expeditie mochten uitrusten.’ Merrill knikte. ‘Ja. Laten we hopen dat Kutuzov niets te doen krijgt. Het is aan jullie ervoor te zorgen dat hij niet hoeft in te grijpen. Hij gaat alleen maar mee als voorzorgsmaatregel.’ Blaine schraapte voorzichtig zijn keel.

‘Zeg ’t maarr, jong,’ zei Armstrong.

‘Ik vroeg me af wat er met mijn passagiers diende te gebeuren, meneer.’

‘Tuurlijk, dat is waar ook,’ antwoordde Merrill. ‘Die nicht van senator Fowler, en die Handelsvent. Denk je dat ze mee zouden willen?’

‘Van Sally — uh, juffrouw Fowler weet ik dat wel zeker,’ antwoordde Rod. ‘Ze heeft al twee kansen voorbij laten gaan om door te reizen naar Sparta en ze heeft tot dusverre dagelijks de deur platgelopen bij het hoofdkwartier van de Admiraliteit.’

‘ ’n Studente in de antropologie,’ mompelde Merrill. ‘Als ze wil, laat haar dan maar meegaan. Het zal geen kwaad kunnen de Liga voor Menselijkheid te laten zien dat het geen strafexpeditie is die we uitsturen, en ik kan me geen betere manier bedenken om hun dat duidelijk te maken. Vanuit ’n politiek standpunt bezien een goeie zet. En wat doen we met die Bury?’

‘Ik zou het niet weten, meneer.’

‘Kijk maar eens of hij mee wil,’ zei Merrill. ‘Admiraal, u heeft zeker geen passend schip beschikbaar dat toevallig naar de Hoofdplaneet gaat, hè?’

‘Geen schip waaraan ik die man zou willen toevertrouwen,’ antwoordde Cranston. ‘U heeft immers zelf gelezen wat er in Plechanovs rapport stond.’

‘Ja, dat is zo. Nou, dr. Horvath wilde immers Handelslieden meenemen. Ik denk zo, dat Zijne Excellentie de kans om erbij te zijn wel verwelkomen zal… zeg hem maar dat anders de mogelijkheid bestaat dat een van zijn concurrenten uitgenodigd wordt. Dat zal wel voldoende zijn, hè? Ik heb nog nooit een koopman ontmoet die niet bereid was door de hel te gaan om een voorsprong op de concurrentie te krijgen.’

‘Wanneer vertrekken we, meneer?’ vroeg Rod.

Merrill haalde de schouders op. ‘Dat hangt van Horvaths mensen af. Er zal nog een hoop gedaan moeten worden, neem ik aan. De Lenin zou over ongeveer een maand hier moeten zijn. Ze pikken Kutuzov onderweg op. Ik zou niet weten waarom je daarna niet zou kunnen vertrekken zodra je van mening bent dat de MacArthur klaar is voor de reis.’

11. De Kerk van Hem

Bij een snelheid van honderdvijftig kilometer per uur viel er in de monorailcabine slechts een onderdrukt sissend geluid te horen. Het gedrag van Kevin Renner vertoonde veel overeenkomst met dat van een toerist. Hij zat naar opzij geleund met zijn hoofd tegen het venster van doorzichtig plastic aan om deze voor hem vreemde wereld beter te kunnen zien. Op zijn magere gezicht lag een ongecompliceerde glimlach.

Staley zat aan het middenpad en het was alsof hij in de houding zat. Potter zat tussen hen in.

Het drietal was niet met verlof; ze hadden momenteel geen dienst maar konden ieder ogenblik teruggeroepen worden door middel van hun zakcomputers. Op de scheepswerven van Nieuw-Schotland waren arbeiders op dat moment bezig de restanten van de landingssloepen van de wanden van het hangardek van de MacArthur te schrapen en onder Sinclairs toezicht nog andere, meer uitgebreide reparatiewerkzaamheden te verrichten. Sinclair zou speciaal Potter ieder ogenblik nodig kunnen hebben en Potter fungeerde als hun inheemse gids. Het was mogelijk dat Staley daaraan dacht, maar zijn stramme houding was geen teken van ongemak. Hij had het best naar zijn zin. Het was nu eenmaal de manier waarop hij altijd zat.

Het landschap werd doorsneden door vreemde, scherpe lijnen. Je zag nu eens de typische groene lappendeken van bebouwde akkers en dan weer een levenloos landschap dat je bijna een maanlandschap zou hebben kunnen noemen, behalve dan dat het hier verzacht en afgeplat was door erosie. Het was vreemd een brede rivier zich onbezorgd te zien slingeren door een landschap dat van bebouwde akkers ineens in een woestijn overging. Nergens was enig onkruid te zien. Niets groeide in het wilde weg. Het stukje bos dat ze op dat moment passeerden had dezelfde scherp omlijnde begrenzing en ordelijke indeling als de brede stroken met bloembedden die ze even tevoren gepasseerd waren. ‘Nieuw-Schotland wordt nu al driehonderd jaar door jullie bewoond,’ zei Renner. ‘Waarom verkeert het dan nog steeds in deze toestand? Je zou verwachten dat er zich inmiddels een laag bovengrond gevormd zou hebben en dat het zaad zich naar alle windstreken verspreid zou hebben. En dat er hier en daar een wildernis ontstaan zou zijn.’

‘Hoe vaak ziet ge ’t gebeurren dat bebouwde grrond op ’n gekoloniseerrde planeet in ’n wilderrnis veranderrt? Doorr onze ganse geschiedenis heen hebben de mensen zich altijd snellerr uitgebrreid dan de bovengrrond.’ Plotseling ging Potter recht overeind zitten. ‘Zie, daarr voorr ons. We komen Quentins Patch binnen.’

De capsule minderde bijna ongemerkt vaart en kwam tot stilstand. Deuren klapten omhoog en een handjevol reizigers stapte uit. Het jonge drietal van de Marine toog op pad met Potter voorop. Potter huppelde bijna. Dit was zijn geboortedorp.

Renner bleef eensklaps staan. ‘Kijk, je kunt Murchesons Oog zelfs bij daglicht zien!’

Dat was zo. De ster stond hoog in het oosten; een rode vonk die maar net zichtbaar was tegen de blauwe hemel.

‘Maar het Gezicht van God valt niet te onderscheiden.’

Hoofden draaiden om en keken naar de Marinemannen. Op zachte toon zei Potter, ‘Meneerr Rrennerr, op deze planeet kunt ge ’t maarr beterr nie ’t Gezicht van God noemen.’

‘Huh? Waarom niet?’

‘De Hemmisten noemen het ’t Gezicht van Hem. Ze noemen hun God nooit rrechtstrreeks bij z’n naam. Maarr de leden van de waarre Kerrk zien d’rr niks anderrs in als de Kolenzaknevel.’

‘Overal elders noemen ze het anders het Gezicht van God. Of het nu leden van de ware Kerk zijn of niet.’

‘Maarr elderrs in ’t Keizerrrijk trreft ge ook geen Hemmisten aan. Als ge nu meekomt deze kant uit, kunnen we nog voorr donkerr bij de Kerrk van Hem zijn.’

‘Hoe is die sekte van de Hemmisten ontstaan?’ vroeg Renner. ‘Volgens de legende,’ begon Potter, maar toen aarzelde hij. ‘Och, tis best mogelijk dat ’t nie allemaal legende is. Maarr de Hemmisten zeggen dat ’t Gezicht van God op ’n dag ontwaakte.’

‘Hm?’

‘Ja. Hij dee Z’n ene oog open.’

‘Dat zou precies kloppen, als de Splinters zich inderdaad van laserkanonnen bedienden om een lichtzeil mee voort te stuwen. Bestaan daar gegevens over?’

‘Jèh.’ Potter dacht even na. ‘ ’t Gebeurrde tijdens de Afscheidings-oorrlogen. Die oorrlogen hebben ons geweldig veel schade berrok-kend, weet ge. Nieuw-Schotland bleef trrouw aan ’t Keizerrrijk, maarr Nieuw-Ierrland nie. We waarr’n allebei even sterrk. Ongeveerr vijftig jaarr lang bevochten we elkand’rr, totdat d’rr geen interrstellairrre schepen meerr overr waarr’n en we helemaal geen contact mee de sterr’n meer hadden. En toen, in 2870, kwam d’rr ’n schip ons stelsel binnenvallen, ’t Was de Ley Crraterr, ’n handelsschip dat ze omgebouwd hadden voorr de oorrlog. Ze was beschadigd, maarr d’rr Lang-ston-vcld was nog intact en ze had ’n rruim vol torrpedo’s. Zo beschadigd als ze was, was ze toch nog ’t sterrkste schip in ’t hele Nieuw—’Caledoniëstelsel; zo laag waarr’n we toen inmiddels al gezonken. En met haarr hulp hebben we toen die verraderrs van Nieuw-Ierrland verrnietigd.’

‘Dat is anders al honderd vijf tig jaar geleden; maar jij vertelt het alsof je het zelf allemaal meegemaakt hebt.’

Potter glimlachte. ‘We vatten onze geschiedenis hierr errg perrsoonlijk op.’

‘Vanzelf,’ zei Staley.

‘Ge vrroeg om gegevens,’ zei Potter. ‘In de arrchieven van de Univerrsiteit staat d’rr niks overr opgetekend. Sommige van de computerr-gegevens zijn uitgewist doorr oorrlogsschade, moet ge weten. D’rr is iets met ’t Oog gebeurrd, dat staat vast, maarr ’t moet tegen ’t eind van de oorrlog gebeurrd zijn. ’t Zal destijds nie zoveel indrruk gemaakt hebben, snapt u.’

‘Waarom niet? Het Gezicht van — uh, het Oog is beslist het grootste en helderste ding dat aan jullie hemel zichtbaar is.’ Potter glimlachte weer, maar het was een vreugdeloze glimlach. ‘Nie tijdens de oorrlog. Ik heb dagboeken gelezen. De mensen hielden zich toen schuil onderr ’t Langston-veld van de Univerrsiteit. En wanneerr ze buiten kwamen, zagen ze de hemel als ’n slagveld, vol vrreemde lichten en de uitstrralingen van ontploffende schepen. Pas toen de oorrlog afgelopen was, begonnen de mensen wcerr naarr de hemel te kijken. Toen prrobeerrden de astrronomen ’n studie te maken van wat err met ’t Oog gebeurrd was. En toen is ’t gebeurrd dat Howarrd Grrote Littlemead z’n goddelijke inspirratie krreeg.’

‘Hij besloot zeker dat het Gezicht van God precies datgene was waar het ook op leek.’

‘Jèh, dat deed-ie. En hij heeft ’n heleboel mensen weten te overrtui-gen. We zijn d’rr, heerr’n.’

De Kerk van Hem zag er imposant uit, maar tegelijk ook haveloos en armoedig. Ze was gebouwd van uitgehouwen steenblokken en erop berekend om de eeuwen te trotseren. Dit laatste had ze inderdaad gedaan, maar het steen was verweerd en gezandstraald door talloze stormen; in de bovendrempel en de kroonlijsten en ook op andere plekken zaten scheuren; in de muren waren initialen en vieze woorden gekerfd door middel van laserstralen en andere werktuigen. De priester was een lange maar mollige man met een zacht en verslagen uiterlijk. Maar hij spreidde een onverwachte vastberadenheid tentoon in zijn gedecideerde weigering hen binnen te laten. Ook Potters onthulling dat hij een dorpsgenoot was bracht hier geen verandering in. De Kerk van Hem en haar priesters hadden veel te lijden gehad van zulke dorpsgenoten.

‘Kom, laten we redelijk met elkaar praten,’ zei Renner tegen hem. ‘U gelooft toch niet echt dat we van plan zijn iets te ontwijden, is ’t wel?’

‘Ge zijt geen geloverrs. Wat hebt ge hierr te zoeken?’

‘We zijn alleen maar gekomen om dat beeld van de Ko — uh, van het Gezicht van Hem in al zijn glorie te zien. Zodra we het gezien hebben, vertrekken we weer. Als u ons niet wilt binnenlaten, zullen we u waarschijnlijk langs officiële weg daartoe kunnen dwingen. Dit is een zaak die de Marine aangaat.’

De priester keek minachtend. ‘Dit is Nieuw-Schotland en nie een van die prrimitieve koloniën van jullie, waarr de rregeerring alleen maarr uit godslasterrende Marrinierrs bestaat. Ge zoudt ‘rr ’n bevel van de Onderrkoning voorr nodig hebben om hierr binnen te drringen. En ge zijt trrouwens maarr toerristen.’

‘Heeft u al van dat buitenaardse verkenningsschip gehoord?’ De priester verloor wat van zijn zelfverzekerdheid. ‘Jèh.’

‘We geloven dat het gelanceerd werd door middel van laserkanonnen en dat het afkomstig is van de Splinter.’

De priester stond een ogenblik perplex. Maar toen kreeg hij een lange en luidruchtige lachbui. Nog altijd lachend liet hij hen binnen. Hij zei verder geen woord tegen hen, maar ging hen voor over de gebarsten tegels, door een soort voorportaal, en bracht hen het voornaamste heiligdom binnen. Toen ging hij opzij staan om hun gezichten gade te slaan.

Het Gezicht van Hem nam de halve muur in beslag. Het zag eruit als een reusachtig groot hologram. Langs de rand waren de sterren enigszins vervaagd, zoals bij een heel oud hologram inderdaad het geval zou zijn. En ook kreeg je de zich bij hologrammen altijd voordoende indruk dat je in het oneindige keek.

Het Oog in dat Gezicht straalde met een beangstigende intensiteit heldergroen. Fel groen met een rood vlekje erin. ‘Mijn God’ zei Staley en voegde er toen haastig aan toe, ‘Ik bedoel dat niet zoals het klinkt. Maar — wat een kracht! Je zou er het industriële potentieel van een ver gevorderde wereld voor nodig hebben om zoveel licht uit te stralen over een afstand van vijfendertig lichtjaren!’

‘En ik dacht nog wel dat ik ’t me grroterr herrinnerrd had dan ’t eigenlijk was,’ fluisterde Potter.

‘Ziet ge wel!’ kraaide de priester triomfantelijk. ‘En gelooft ge nu soms nog, dat ’t ’n natuurrverrschijnsel geweest zou kunnen zijn? Welaan, hebt ge genoeg gezien?’

‘Ja,’ zei Renner, en ze vertrokken.

Buiten gekomen bleven ze in het snel wegstervende daglicht staan. Renner schudde verwonderd het hoofd. ‘Ik kan het die Littlemead niet kwalijk nemen,’ zei hij. ‘Het is eigenlijk een wonder dat hij er niet in geslaagd is iederéén op deze planeet te overtuigen.’

‘We zijn ’n koppig volkje,’ zei Potter. ‘Dat gluurrende silhouet aan gindse nachtelijke hemel is ze misschien wat al te opdrringerrig voorr-gekomen, en wat al te…’

‘Zo van: Hier ben ik, stommelingen; zien jullie me niet?’ opperde Renner.

‘Jèh. Nieuwschotlanderrs houen ’r nie van als sufferrds behandeld te worrden, zelfs nie doorr Hem.’

Zich dat vervallen gebouw met zijn armoedig interieur herinnerend zei Renner: ‘De Kerk van Hem schijnt slechte tijden door te maken en aardig in verval geraakt te zijn sinds Littlemead zijn inspiratie kreeg.’

‘Jeh. In 2902 is ’t licht uitgegaan. Da’s honderrd vijftien jaarr geleden. Die gebeurrtenis is uitvoerrig gedocumenteerrd. Daarrmee was ’t mee de astrronomische wetenschap gedaan hierr, totdat ’t Keizerrrijk trrugkeerrde.’

‘Ging dat licht van de Splinter zomaar ineens uit?’

Potter haalde zijn schouders op. ‘Niemand weet ‘t. ’t Moet aan de andrre kant van de planeet gebeurrd zijn, ziet ge. Ge zult wel gemerrkt hebben dat de beschaving hierr slechts ’n zich langzaam uitbrreidende vlek op ’n dorrre planeet is, meneerr Rrennerr. Toen de Kolenzak die avond aan ’t firrmament verrscheen, kwam hij op als ’n man mee ’n blind gezicht. De Hemmisten moet dat toegeschenen hebben alsof God weerr was gaan slapen.’

‘Ze zaten daar zeker nogal over in?’

‘Howarrd Grrote Litlemead nam ’n te grrote dosis slaaptabletten in. De Hemmisten zeggen dat ie zich gehaast heeft om z’n God te ontmoeten.’

‘Misschien wel om een verklaring te gaan eisen,’ zei Renner.

‘U bent nogal stil, meneer Staley.’

Horst keek op en zijn gezicht stond grimmig. ‘Die lui kunnen laserkanonnen bouwen die de hele hemel verlichten. En wij gaan straks daarheen met een militaire expeditie.’

12. Afdaling in de hel

Er was maar net genoeg ruimte om iedereen te verzamelen op het hangardek. De gesloten luiken van het lanceerruim — die thans gerepareerd waren, wat maar al te duidelijk was te zien — vormden de enige open ruimte die groot genoeg was om de hele bemanning van het schip en de wetenschapsmensen op één plek bijeen te brengen, en zelfs daar nog had dit een gedrang van jewelste ten gevolge. De hangarruimte was volgepropt met uitrustingsstukken en allerlei andere zaken: extra landingsvaartuigen, de grote reddingsboot en de kapiteinssloep, kratten met wetenschappelijke apparatuur, scheepsvoorraden, en nog andere kisten waarvan zelfs Blaine de bedoeling niet wist. Dr. Horvaths mensen stonden erop bijna ieder instrument waarvan in hun verschillende specialiteiten wel eens gebruik gemaakt werd mee te nemen, ervan uitgaand dat je nooit weten kon of het misschien niet van pas zou kunnen komen. De Marine kon hun dit onmogelijk betwisten, aangezien er nog nooit eerder een expeditie van deze aard had plaatsgevonden.

Het was nu stampvol in die enorme ruimte. Onderkoning Merrill, minister Armstrong, admiraal Cranston, kardinaal Randolph en nog een menigte lagere functionarissen stonden ietwat verward rond te hangen, terwijl Rod hoopte dat zijn officieren erin geslaagd zouden zijn met hun voorbereidingen voor het vertrek van het schip klaar te komen. De laatste paar dagen waren één eindeloze opeenvolging van onvermijdelijke activiteiten geweest die zich hoofdzakelijk op het sociale vlak afgespeeld hadden, en hij had maar weinig tijd gekregen om zich bezig te houden met het belangrijke werk zijn schip in gereedheid te brengen. En nu, terwijl hij stond te wachten totdat ook de laatste ceremonies achter de rug zouden zijn, wenste Rod dat hij zich aan het societyleven van de hoofdstad had kunnen onttrekken om als een kluizenaar aan boord van zijn schip te blijven. Gedurende het komende jaar of nog langer zou hij onder het bevel van admiraal Kutuzov staan, en hij vermoedde dat de Admiraal niet al te ingenomen was met de gezagvoerder van het aan hem toegevoegde schip. Het was opvallend dat de Rus weggebleven was en deze ceremonies op de hangarluiken van de MacArthur niet bijwoonde.

Niet dat iemand zijn afwezigheid betreurde. Kutuzov was een grote, zwaargebouwde man met een moeilijk te begrijpen gevoel voor humor. Hij zag eruit als iets uit een studieboek over de Russische geschiedenis, en ook zijn spraak was daarmee in overeenstemming. Dit was ten dele een gevolg van het feit dat hij op St.-Ekaterina opgegroeid was, maar hoofdzakelijk was het zijn eigen vrije verkiezing. Kutuzov bracht vele uren zoek met het bestuderen van eeuwenoude Russische gebruiken en vele daarvan nam hij over, ze tot een deel makend van het imago dat hij aan zijn omgeving wenste te vertonen. Op de brug van zijn vlaggeschip prijkten ikonen, in zijn kajuit stond altijd een samovaar met thee te pruttelen, en zijn Mariniers waren getraind in wat, naar Kutuzov hoopte, redelijke imitaties van kozakkendansen waren. Bij de Marine was iedereen het erover eens: de man was uitermate bekwaam, hij volgde alle bevelen die men hem gaf tot op de letter op, en het ontbrak hem zodanig aan menselijk medegevoel dat iedereen die in zijn buurt kwam een onbehaaglijk gevoel kreeg. Aangezien de Marine en het Parlement Kutuzovs optreden, waarbij hij het bevel gegeven had een opstandige planeet plat te branden, officieel goedgekeurd hadden — de Keizerlijke Raad had vastgesteld dat deze drastische maatregel de opstand van een hele sector verijdeld had — werd Kutuzov op alle plechtigheden en feesten uitgenodigd; maar niemand was teleurgesteld wanneer hij dergelijke uitnodigingen afsloeg, ‘ ’t Voorrnaamste prrobleem is die dwaze Rrussische gewoontes van hem,’ had Sinclair als zijn mening te kennen gegeven, toen de officieren van de MacArthur hun nieuwe admiraal bespraken. ‘Ik zie anders geen verschil met de Schotten,’ had eerste luitenant Cargill opgemerkt. ‘Alleen verlangt hij tenminste niet van ons dat we allemaal Russisch zullen verstaan. Hij spreekt het Anglisch goed genoeg.’

‘Wilt ge daarrmee soms zeggen dat wij Schotten geen Anglisch sprre-ken?’ wilde Sinclair weten.

‘Je mag driemaal raden.’ Maar toen bedacht Cargill zich. ‘Natuurlijk niet, Sandy. Soms, wanneer je opgewonden raakt, kan ik je wel eens niet verstaan, maar… hier, neem nog een borrel van me.’ Onderkoning Merrill zei iets. Rod ontwaakte met een schok uit zijn overpeinzingen en spande zich in om te midden van dat verwarde geroezemoes van stemmen te kunnen horen wat hij zei. ‘Ik zei dat ik het nut van dit alles eigenlijk niet inzie, kapitein. Deze hele ceremonie had ook op de grond plaats kunnen vinden — met uitzondering van uw zegening dan, Eerwaarde.’

‘Er zijn wel eens eerder schepen van Nieuw-Schotland vertrokken zonder mijn goede zorgen,’ zei de Kardinaal peinzend. ‘Hoewel misschien niet met een opdracht die de Kerk voor zoveel problemen stelt als deze. Maar goed, daar mag de jonge Hardy zich nu verder zorgen over gaan maken.’ Hij wees naar de aalmoezenier die aan de expeditie toegevoegd was. David Hardy was bijna tweemaal zo oud als Blaine en in naam zijn gelijke in rang, zodat de opmerking van de kardinaal blijkbaar in de juiste verhouding gezien moest worden. ‘Welnu, zijn we zover?’

‘Jawel, Eminentie.’ Blaine knikte naar Kelley.

‘BEMANNING, ATTENTIE!’ Het geroezemoes verstomde, zij het dan geleidelijk in plaats van op slag, zoals het geval zou zijn geweest als er geen burgers aan boord waren.

De Kardinaal haalde een smalle stola uit zijn zak, kuste de zoom ervan, en hing hem om zijn hals. Aalmoezenier Hardy reikte hem het zilveren emmertje en de wijwaterkwast aan, een stafje met een holle bal aan het uiteinde. Kardinaal Randolph doopte het stafje in het emmertje en schudde er waterdruppels uit in de richting van de verzamelde officieren en minderen. ‘Gij zult mij louteren, en ik zal schoon zijn. Gij zult mij wassen, en ik zal witter zijn dan sneeuw. Ere zij de Vader, de Zoon, en de Heilige Geest.’

‘Zoals het in den beginne was, nu is, en eeuwig blijven zal, op werelden zonder einde, amen,’ merkte Rod dat hij automatisch antwoordde. Geloofde hij werkelijk in dat alles? Of was het alleen maar goed voor de discipline? Hij wist het niet, maar toch was hij blij dat de Kardinaal gekomen was. De MacArthur zou wel eens alle voorspoed nodig kunnen hebben die ze maar krijgen kon…

Het officiële gezelschap stapte aan boord van een atmosfeertoestel, terwijl achter hen de waarschuwingssignalen al door het schip galmden. De bemanning van de MacArthur verliet haastig het hangardek en Rod stapte een luchtsluis in. Met een gierend geluid zogen pompen alle lucht uit de hangarruimte weg. Toen gingen de grote dubbele luiken open. Ondertussen zorgden de rondwentelende centrale vliegwielen ervoor dat de MacArthur haar rotatie verloor. Met uitsluitend Marinepersoneel aan boord zou je zo’n atmosfeervaartuig onder rotatie door de open luiken kunnen lanceren, zodat het naar buiten viel in de — ten opzichte van de MacArthur, tenminste — kromme baan die teweeggebracht werd door het Coriolis-effect, maar met de Onderkoning en de Kardinaal aan boord viel daaraan niet te denken. Met honderdvijftig centimeter per seconde rees het landingsvaartuig voorzichtig omhoog, totdat het vrij van de hangarluiken in de ruimte hing. ‘Sluiten en luchtdicht maken,’ beval Rod kort maar krachtig. ‘Maakt u gereed voor acceleratie.’ Hij draaide zich om en zette zich af om in de ontbrekende zwaartekracht in de richting van zijn brug te zweven. Achter hem schoven telescopische spanten van wand tot wand uit over de hele ruimte van het hangardek — stagen, en stutten, kortom, allerlei soorten kabels en steunbinten — totdat de holle ruimte er gedeeltelijk door gevuld werd. Het ontwerpen van hangarruimtes voor oorlogs-op hen. Whitbread zag het, maar deed net alsof hij niets merkte. Potter draaide zich nu helemaal om, en knipperde met zijn ogen. ‘Ja, meneerr Whitbrread. Dat klopt.’

‘Tja, iemand moet ’t je toch eens vertellen, en ik geloof niet dat iemand anders er al aan gedacht heeft dat te doen. De eerste de beste keer dat je dienst deed aan boord van een schip, dook dat schip recht op een F8 zon af. Ik hoop dat je geen slechte indruk van de Dienst daarvan overgehouden hebt.’

‘Helemaal niet. Ik vond het opwindend,’ zei Potter beleefd.

‘Wat ik zeggen wil, is dit: recht op een zon af duiken is iets, wat in de Marine maar zelden voorkomt. Zo iets gebeurt niet iedere reis. Ik dacht zo, dat iemand je dat maar behoorde te vertellen.’

‘Maarr, meneerr Whitbrread, staan we dan nie op ’t punt prrecies datzelfde wéérr te doen?’

‘Huh?’ Dat antwoord had Whitbread niet verwacht. ‘Geen enkel schip van ’t Eerrste Keizerrrijk heeft ooit ’n overrgangspunt van Murrchesons Oog naarr de Splinterr weten te vinden. Misschien zaten ze d’r nie errg om vcrrlegen, maarr we mogen toch aannemen dat ze ’t wel ’n keerr of wat geprrobeerrd hebben,’ zei Potter op ernstige toon. ‘Nu heb ik errg weinig errvaarring in de rruimte, maarr ongeletterrd ben ik nu ook weer nie, meneerr Whitbrread. Murrchesons Oog is ’n rrode superrreus, ’n grrote, holle sterr zo grroot als de krringloop van Saturrnus in ’t stelsel van Sol. ’t Lijkt me rredelijk aan te nemen dat als d’rr ’n Alderrson-punt naarr de Splinterr bestaat, ’t zich binnenin gindse sterr bevindt. Vindt ge ook niet?’ Horst Staley verhief zich op een elleboog. ‘Als je het mij vraagt heeft hij gelijk. Dat zou verklaren waarom niemand dat overgangspunt ooit in kaart gebracht heeft. Iedereen wist waar het was —’

‘Maar niemand wilde gaan kijken om zich ervan te overtuigen. Ja, natuurlijk heeft hij gelijk,’ zei Whitbread verbolgen. ‘En laat dat nou net zijn waar we naartoe gaan. Hopla! Daar gaan we weer. Leuk hoor.’

‘Prrecies,’ zei Potter; en met een vriendelijke glimlach draaide hij zich weer om op zijn buik.

‘Het is anders hoogst ongebruikelijk,’ protesteerde Whitbread. ‘Je hoeft me niet te geloven, hoor, maar ik verzeker je dat we niet de gewoonte hebben aan de lopende band door sterren heen te duiken; zo iets komt hoogstens tweemaal op iedere drie reizen voor.’ Hij zweeg even. ‘En zelfs dat is me nog te vaak.’

De-vloot minderde vaart en kwam ten slotte tot stilstand even buiten de vage, nevelige omtrek van Murchesons Oog. De schepen in een baan eromheen te laten cirkelen was uitgesloten. Op deze afstand was de aantrekkingskracht van de superreus zo gering, dat een schip er jaren voor nodig zou hebben gehad om erin te vallen. De tankschepen werden aangekoppeld en begonnen brandstof over te pompen.

Er was een eigenaardig, vaag soort vriendschap ontstaan tussen Horace Bury en Buckman, de astrofysicus. Bury had zich daarover af en toe al het een en ander afgevraagd. Wat zou Buckman van Bury willen?

Buckman was een magere, knokige man met dunne botjes die aan die van een vogel deden denken. Naar zijn magere, vervallen uiterlijk te oordelen vergat hij soms dagenlang te eten. Buckman scheen om niets en niemand te geven in datgene wat Bury als de werkelijke kosmos beschouwde. Mensen, tijd, macht en geld waren slechts middelen waarvan Buckman zich bediende om de innerlijke mechanismen van de sterren te onderzoeken. Waarom zou hij dan behoefte voelen aan liet gezelschap van een Handelsman?

Maar Buckman hield van praten en Bury had tenminste tijd om naar hem te luisteren. Of, speculeerde Bury cynisch, misschien was het wel Bury’s koffie die hij lekker vond. Bury had wel een dozijn verschillende soorten koffiebonen bij zich, plus zijn eigen koffiemolen en de nodige filtreertrechtertjes. Hij was er zich heel goed van bewust, hoe de vergelijking uitviel tussen zijn koffie en die, welke uit de overal in het schip opgestelde reusachtige koffieketels kwam. Nabil serveerde hun koffie, terwijl ze op Bury’s beeldscherm naar het aan boord pompen van de brandstof zaten te kijken. De tanker die de MacArthur van brandstof voorzag hing buiten het gezichtsveld, maar de Lenin en de andere tanker waren zichtbaar als twee ruimtezwarte, door een zilveren navelstreng met elkaar verbonden langgerekte ovalen, die zich aftekenden tegen een achtergrond van wazig scharlakenrood.

‘Erg gevaarlijk zou het niet moeten zijn,’ zei dr. Buckman. ‘Jij bekijkt het als een afdaling in het hart van een zon, Bury. En vanuit een technisch standpunt bezien is het dat ook. Maar dat hele onmetelijke volume is niet veel massiever dan Cal, of welke andere gele dwerg dan ook. Denk maar aan een roodgloeiend luchtledige. Behalve de kern, natuurlijk; die is waarschijnlijk heel klein en van een zeer hoge dichtheid.

‘We zullen een hoop kennis opdoen door daarin te duiken,’ zei hij. Zijn ogen schitterden en waren gericht op de oneindige ruimte. Bury, die van opzij naar hem keek, werd gefascineerd door die uitdrukking op zijn gezicht. Hij had zo’n uitdrukking wel eens eerder gezien, het was het kenmerk van mannen die voor geen enkele muntsoort waarover Horace Bury de beschikking had, te koop waren. Buckman was voor Bury van even weinig praktisch nut als Bury voor Buckman. Maar in gezelschap van Buckman kon Bury zich ontspannen, voor zover hij zich tenminste überhaupt in iemands gezelschap kon ontspannen. En dat vond hij een aangenaam gevoel. ‘Ik dacht dat jullie inmiddels wel alles van het Oog afwisten,’ zei hij. ‘Door de ontdekkingsreizen van Murcheson, bedoel je zeker? Nee, er zijn te veel aantekeningen verloren gegaan, en wat er nog over is is niet allemaal even betrouwbaar. Mijn instrumenten zijn al sinds de Sprong bezig alles te registreren. Wist je dat de zonnewind naar verhouding verbazingwekkend veel zwaardere deeltjes bevat, Bury? En helium — geweldig veel helium. Maar voor zover we weten zijn de schepen van Murcheson nooit het Oog zélf binnengegaan. En daar zullen we pas goed het een en ander te weten komen.’ Er kwam een bezorgde frons op Buckmans gezicht. ‘Ik hoop maar dat onze instrumenten ertegen kunnen. We moeten ze natuurlijk door het Langstonveld naar buiten steken. En we zullen ons vermoedelijk vrij lang in die gloeiendhete nevel bevinden. Als het Veld nu maar niet instort; dat zou alles bederven.’

Bury staarde hem aan en barstte toen in lachen uit. ‘Ja doctor, dat zou het zeker!’

Buckman keek niet-begrijpend. Toen zei hij: ‘Ah, juist. Ik begrijp wat u bedoelt. Dat zou tegelijk ook onze dood ten gevolge hebben, niet waar? Daar had ik niet aan gedacht.’

Het acceleratie-alarm weerklonk door het schip. De MacArthur stond op het punt het Oog binnen te gaan.

Sinclairs zware brouwstem klonk in Rods oor. ‘Machinekamerr meldt zich, kap’tein. Alles staat op grroen. ’t Veld houdt zich prrima, ‘tis nie zo warrm als we vrreesden.’

‘Mooi,’ antwoordde Blaine. ‘Bedankt, Sandy.’ Rod keek naar de langzaam tegen de achtergrond van sterren vervagende tankers. Reeds waren ze duizenden kilometers van hen vandaan en nu waren ze alleen nog maar als fel schitterende lichtpuntjes door de telescopen te zien. Het beeldscherm ernaast vertoonde een witte vlek omgeven door een rode mist: de Lenin, die hen voorging, de alles omhullende rode gloed binnen. De Lenin ging proberen het Alderson-punt te vinden — als zo’n punt daar inderdaad tenminste bestond.

‘Toch staat ’t vast dat ’t Veld vrroeg of laat zal gaan lekken naarr binnen toe,’ ging Sinclairs stem verder. ‘De hitte kan nerrgens heen; ze zal opgezameld moeten worrden. ’t Is anderrs dan bij ’n rruimtegevecht, kap’tein. Maarr we kunnen ’t minstens tweeënzeventig uurr lang uithou’en en zonderr de geaccumuleerrde enerrgie kwijt te moeten. Wat err daarrna gebeurrt — daarr hebben we geen gegevens overr. Nog niemand heeft deze dwaze stunt ooit eerrderr geprrobeerrd.’

‘Tja.’

‘Iemand zou het toch hebben moeten proberen,’ zei Renner opgewekt. Hij had meegeluisterd vanaf zijn post op de brug. De MacArthur handhaafde een constante versnelling van één gee, maar er diende wel opgelet te worden: de dunne fotosfeer bood meer weerstand dan ze verwacht hadden. ‘Je zou verwachten dat Murcheson dat geprobeerd zou hebben. Het Eerste Keizerrijk had betere schepen dan wij.’

‘Misschien hééft hij het ook wel geprobeerd,’ zei Rod afwezig. Hij keek de Lenin na, die voor de MacArthur de kastanjes uit het vuur ging halen, en hij voelde een onredelijk gevoel van ergernis in zich opkomen. Het had de MacArthur moeten zijn, die vooropging… De hogere officieren bleven voortdurend op hun posten en sliepen er zelfs. Als het Veld te veel energie zou absorberen zou niemand er veel aan kunnen doen, maar toch voelde Rod zich prettiger in zijn commandostoel. Na verloop van tijd werd het echter duidelijk dat ze hem niet nodig hadden.

Er kwam een sein van de Lenin, en de motoren van de MacArthur werden stopgezet. Waarschuwende claxonsignalen weerklonken door het schip; ze werd in rotatie gebracht totdat weer andere signalen de onplezierige veranderingen van zwaartekracht beëindigden. Bemanningsleden en passagiers klauterden uit hun veiligheidsnetten.

‘Een ogenblik nog, alstublieft.’ Horvath scheen tot een besluit te komen. ‘Meneer Renner, u was toch ook aan boord toen de MacArthur die buitenaardse verkenner overrompelde, niet waar?’

‘Tjonge, nou, reken maar.’

‘Ik zou u graag even willen spreken.’

‘Nu meteen? Maar doctor, ik kan ieder moment teruggeroepen worden naar de brug —’

‘Ik beschouw het als zeer dringend.’

‘Maar we kruisen momenteel rond door de fotosfeer van een ster, zoals u misschien gemerkt zult hebben.’ En ik heb in geen drie dagen een hete douche kunnen nemen, zoals u misschien ook niet ontgaan zal zijn… Maar toen Renner nog eens naar Horvaths gezicht keek, gaf hij zich gewonnen. ‘Vooruit dan maar, doctor. Maar laten we dan wel uit deze gang weggaan.’

In Horvaths kajuit kon je je al even slecht roeren als overal elders aan boord, maar hij bezat wanden. Meer dan de helft van de bemanning van de MacArthur zou die wanden als een onverdiende luxe hebben beschouwd.

Hij liet de kooi in de wand omhoogklappen en trok uit de tegenoverliggende wand twee zitplaatsen omlaag. ‘Gaat u zitten, Renner. Er zijn bepaalde dingen met betrekking tot die onderschepping, die me maar niet met rust willen laten. En ik hoop van u een onbevooroordeelde lezing van het geval te kunnen krijgen. U bent immers niet als beroepsofficier bij de Marine.’

De eerste stuurman deed geen moeite dit te ontkennen. Hij was voorheen stuurman op een handelsschip geweest en wanneer hij straks zijn ontslag bij de Marine nam, zou de ruimere ervaring die hij in dienst daarvan opgedaan had hem in staat stellen een aanstelling als schipper op zo’n handelsschip te bemachtigen. Hij kon zijn ongeduld maar nauwelijks bedwingen totdat hij weer naar de koopvaardij terug zou kunnen keren.

‘Zo,’ zei Horvath, terwijl hij op het uiterste randje van zijn uitklap-stoel ging zitten. ‘Renner, was het nu absoluut noodzakelijk die verkenner aan te vallen?’ Renner begon te lachen.

Horvath liet hem begaan, maar hij keek alsof hij een bedorven oester gegeten had.

‘Goed, goed,’ zei Renner. ‘Ik had niet mogen lachen. U bent er immers niet bij geweest. Wist u dat die verkenner bezig was regelrecht op Cal af te duiken om een maximale deceleratie te verkrijgen?’

‘Zeker, en ik besef dat jullie je in dezelfde omstandigheden bevonden. Maar was dat nu werkelijk zo gevaarlijk?’

‘Doctor Horvath, de Kapitein heeft me tweemaal verbluft doen staan. En wel volkomen. Toen die verkenner ons aanviel, probeerde ik ons om de rand van dat zeil héén te manoeuvreren voordat we allemaal levend gekookt zouden worden. Misschien zou dat me nog net op tijd gelukt zijn, misschien ook niet. Maar de Kapitein liet ons pardoes dóór het zeil vliegen. Dat was briljant, het was iets waaraan ik zélf had moeten denken, en voor mij is die man toevallig een genie. En een maniakale zelfmoordenaar is hij óók.’

‘Wat?’

De terugblik op het gebeurde bracht weer een uitdrukking van angst op Renners gezicht. ‘Hij had nooit mogen proberen die verkenner aan boord te nemen. We hadden al veel te veel tijd verloren. We stonden op het punt een ster te rammen. Ik zou eenvoudig nooit gelóófd hebben dat we dat verdomde ding zó snel aan boord zouden kunnen nemen…’

‘Deed Blaine dat zelf?’

‘Nee. Dat karwei liet hij aan Cargill over. Die is beter in het uitvoeren van gewaagde manoeuvres onder hoge zwaartekracht dan wie dan ook hier aan boord. Dat is het hem nou juist, doctor. De Kapitein koos de bekwaamste man voor dat karwei uit en stapte toen zelf opzij.’

‘En als het aan u gelegen had zou u gemaakt hebben dat u wegkwam?’

‘Onmiddellijk, en zonder me ervoor te schamen.’

‘Maar hij blééf, en bracht het ding aan boord. Tja.’ Horvath keek alsof hij iets vies proefde. ‘Maar hij heeft er toch ook op geschoten. Het eerste —’

‘Nee. Dat ding schoot het eerst.’

‘Dat was hun automatische afweer tegen meteorieten!’

‘Nou, en? Wat maakt dat uit?’

Horvath klemde zijn lippen op elkaar.

‘Goed dan, doctor, probeert u het dan eens zó te bekijken. Stel u eens voor dat u uw wagen op een helling achterlaat zonder de handrem aan te trekken en met de wielen de verkeerde kant uitgedraaid, en dat hij vervolgens de helling afrolt en vier mensen verplettert. Hoe staat u daar in ethisch opzicht tegenover?’

‘Afschuwelijk. Ik moet er niet aan denken. Maar zeg waar het om gaat, Renner.’

‘De Splinters zijn minstens even intelligent als wij. Akkoord? Goed. Ze hebben een automatische afweer tegen meteorieten geconstrueerd. Maar dus hadden ze ook de verplichting ervoor te zorgen dat die geen neutrale ruimtevaartuigen onder vuur kon nemen.’ Horvath zat enkele ogenblikken roerloos voor zich uit Ie staren, maar het leek wel een eeuwigheid te duren; ondertussen dacht Kevin Renner aan de beperkte capaciteit van de heetwatertanks in de officiers-verblijven. Die trek om zijn mond alsof hij iets vies proefde was Horvaths natuurlijke gelaatsuitdrukking, zag Renner; de lijnen in zijn gezicht vielen als vanzelf in die plooi. Eindelijk zei de Minister van Wetenschappen, ‘Dank u, meneer Renner.’

‘Graag gedaan.’ Renner stond op. Er klonk een alarmsignaal door het schip. ‘Och Heer. Dat is voor mij.’ Renner draafde weg naar de brug.

Ze bevonden zich diep in het Oog; diep genoeg om de dunne sterre-materie om hen heen op het beeldscherm een gele tint te doen aannemen. De monitors van het Veld vertoonden ook een gele kleur, maar dan iets meer aan de groene kant.

Renner nam dit alles in zich op toen hij, op de brug gekomen, snelle blikken om zich heen wierp op een half dozijn beeldschermen. Vervolgens keek hij naar wat zich op zijn eigen beeldschermen aftekende, en toen zag hij dat het slagschip verdwenen was. ‘De Lenin heeft dus een Sprong gemaakt?’

‘Precies,’ zei cadet Whitbread. ‘En nu zijn wij aan de beurt, meneer.’ De roodharige adelborst grijnsde van oor tot oor. Blaine kwam de brug op gevlogen zonder de leuningen van het trapje zelfs maar aan te raken. ‘Neem de besturing over, meneer Renner. De juiste koers dient inmiddels op uw beeldscherm te zien te zijn.’

‘Tot uw orders, meneer.’ Renner draaide zich om naar Whitbread. ‘Ik los u nu af.’ Zijn vingers dansten over de invoertoetsen en vervolgens drukte hij, zelfs nog voordat alle nieuwe gegevens op zijn scherm verschenen waren, een rij knoppen in. In snelle opeenvolging weerklonken er verschillende waarschuwingssignalen door het schip:

NEEMT UW PLAATSEN IN VOOR DE SPRONG, BEMANT DE GEVECHTSPOSTEN, EN MAAKT U GEREED VOOR HOGE ACCELERATIE.

De MacArthur bereidde zich voor op het onbekende.