Bóg marnotrawny

KORONA STWORZENIA

Góry Skaliste Kolorado, USA

Ostatnią rzeczą, jaką dostrzegła Allison, zanim zapadła w ciemność, była eksplodująca twarz jej chłopaka.

Zatrzymała się wtedy tylko na moment, odwróciła, by zapytać go o mapę. On również się zatrzymał, głośno łapiąc powietrze, wyraźnie wdzięczny za chwilę wytchnienia. Miał dwadzieścia kilo nadwagi i naprawdę wiele kosztowała go ta wyprawa. Mimo to, stojąc na podejściu, uśmiechał się szeroko. Otworzył nawet usta, by coś powiedzieć.

I wtedy właśnie usłyszała huk.

Jego twarz nie zdążyła nawet zmienić wyrazu. W jednej chwili szeroko uśmiechnięta, w następnej zaś od oczu w dół zastąpiła ją ogromna dziura. Kawałki kości pokryte krwawymi ochłapami skóry poleciały na wszystkie strony.

Zwłoki przez chwilę stały jeszcze, kołysząc się lekko do przodu i tyłu, po czym runęły na ziemię.

W tej samej niemal chwili Allison spowiła ciemność.

* * *

Obudził ją potworny smród. Zwymiotowała po raz pierwszy, jeszcze zanim otworzyła oczy. Gdy skończyła, miała wrażenie, że jej przełyk płonie żywym ogniem, ale i tak poczuła się nieco lepiej. Przynajmniej do chwili, zanim spojrzała wokół siebie.

Znajdowała się w sporych rozmiarów klatce zawieszonej na belce pod sufitem jakiejś starej chaty. Wszystkie okiennice były zamknięte, więc w pomieszczeniu panował półmrok. Gdzieniegdzie tylko słoneczne promienie, wykorzystując szczeliny pomiędzy deskami, wślizgiwały się do środka ostrymi, jakby wymierzonymi prosto w nią smugami światła.

Na środku izby stał człekokształtny totem. Nie licząc klatki i skrytego w kącie stołu, był on jedynym wyposażeniem izby. I najprawdopodobniej to on tak śmierdział.

Allison wytężyła wzrok, by mu się przyjrzeć, i zaraz pożałowała tej decyzji. Zwymiotowała po raz drugi.

Nagle do obrzydliwego zapachu w izbie dołączył inny. Pojawił się w jednej chwili delikatny, lekko różany, chłodny powiew.

Dziewczyna uniosła głowę zdumiona i w tym samym niemal momencie usłyszała piękny, głęboki głos.

- Błogosławiona bądź, Allison córko Susan. Raduj się, albowiem będziesz miała swój udział w narodzinach Korony Stworzenia…

Na moment zapanowała cisza, po czym głos dodał, znacznie już mniej podniośle:

- Allison… Podobają mi się twoje włosy.

Oklahoma, USA

Cholernie trudno dorwać anioła w małym miasteczku. Bo i nie ma tam dla nich wiele roboty. W końcu ile można pilnować, by dzieci nie spadały z płotów, pies na podwórzu nie pogryzł listonosza czy by któryś z okolicznych dekarzy amatorów nie spadł z dachu razem z rynną?

Większość ze skrzydlatych wyjeżdża do metropolii z chwilą, gdy najstarsze dziecko w rodzinie wpada na pomysł zakosztowania studenckiego życia. I można być pewnym, czyni to z ulgą. Funkcja anioła stróża w małomiasteczkowej rodzinie jest lepsza niż śpiewanie w chórach… ale niewiele lepsza.

Loki wiedział o tym wszystkim doskonale, nie miał jednak wielkiego wyboru. Potrzebował znaleźć anioła, i to możliwie jak najszybciej.

* * *

Jak zwykle wszystko zaczęło się od zakładu. A właściwie od zakończonej zawiązaniem zakładu wymiany złośliwości z grupą skrzydlatych, którzy usiłowali z niego drwić.

- Tak, panowie, może i jestem odmieńcem - powiedział wówczas, wkładając do ust świeżą wykałaczkę i uśmiechając się półgębkiem. - Nie zmienia to jednak faktu, że szefostwo uznało, że lepszy odmieniec od bandy nieudaczników. Potrzebowali kogoś z jajami.

Słowa Kłamcy przystopowały ich na moment, zaraz potem posypała się jednak seria argumentów, z których dość jasno wynikało, że Loki swoje sukcesy zawdzięcza tylko i wyłącznie temu, że nie ograniczają go żadne zasady, że może robić, co mu się żywnie podoba, i nikt go z tego nie rozlicza. Gdyby tylko spróbował kiedyś żyć uczciwie jak oni i przestrzegać zasad, zaraz przekonałby się, kto tak naprawdę jest nieudacznikiem…

Kłamca wysłuchał wszystkiego ze spokojem, a z jego twarzy ani na moment nie znikał drwiący uśmiech. Gdy skończyli, spokojnie dopił piwo, podniósł się i sięgając po płaszcz, zadał jedno ze swoich ulubionych pytań:

- No cóż, więc może się założymy?

* * *

Tydzień przestrzegania anielskich zasad nie wydawał się być dla Lokiego jakimś szczególnie wielkim wyzwaniem. Zwłaszcza że zadanie, jakie właśnie wykonywał, tropienie niedobitków L.E.G.I.O.N.-u, nie wymagało wcale używania specjalnych środków.

Pech jednak chciał, że Kłamca zgubił portfel. I to na dodatek w jakiejś zapyziałej mieścinie na samym końcu świata. Potem wszystko potoczyło się lawinowo. Najpierw padła mu komórka, a on nie wziął ładowarki. W dodatku jak na złość w żadnym z okolicznych sklepów nie sprzedawano takich modeli (A na co tu komu, panie, takie z organizerem, klawiaturą jak w komputerze i może jeszcze wodotryskiem?! Tu się kupuje tylko takie, co jak w gnój wpadną, to farmerowi bardzo nie żal), więc i ładowarek do nich też nie. Kradzież innego telefonu nie wchodziła w grę, a drobnych na kartę telefoniczną kartę jakoś nikt nie chciał mu użyczyć. A Loki naprawdę potrzebował zadzwonić. Znalazł bowiem demona.

Nie był to żaden z tych ważnych i Loki właściwie tylko przypadkowi zawdzięczał, że go odkrył. Demon postanowił bowiem opętać okolicznego pijaczka i, jak się potem okazało, bardzo zasmakował w alkoholu. Siedzieli więc obecnie razem w jednym ciele na schodkach supermarketu i śpiewali na głosy. Co prawda sługa piekieł nucił tak cichutko, że ludzie nie mieli prawa go słyszeć, ale na jego nieszczęście Loki nie był człowiekiem. I miał doskonały słuch.

Jeszcze nie tak dawno temu nie zaprzątałby nikomu głowy, ot po prostu załatwiłby drania i zainkasował nagrodę. Problem był jednak w tym, że ostatnio coraz częściej trafiał na bestie, które uśmiercone po prostu znikały. A za takie nikt nagrody nie wypłacał. Bo któż by ufał Kłamcy? Postanowił więc ściągnąć do siebie Michała. A że nie miał ze sobą telefonu, pozostawał tylko jeden sposób - Rafael.

Są tacy, którzy wierzą, że archanioł dróg ma zbudowane ścieżki do umysłów wszystkich skrzydlatych. To oczywiście nieprawda. Łączy się on bowiem bezpośrednio tylko z pewną grupą, która przekazuje mu wieści. Ale za to, nie wiedzieć jakimi sposobami, do tej grupy docierają wszystkie informacje. Wystarczyło tylko znaleźć anioła gotowego do przekazania wiadomości. Takiego cholernego niebiańskiego esemesa!

Szukał więc intensywnie.

Znalazł anioła dopiero w parku po blisko dwóch godzinach poszukiwań. Skrzydlaty, opiekujący się niewątpliwie którymś z czterech starców zgromadzonych wokół stoliczka z kamienną szachownicą, siedział nonszalancko na poręczy ławki i wachlując się skrzydłami, dłubał słonecznik.

Loki przemyśliwał przez moment, jak to możliwe, że nikt nie dostrzegał stale zwiększającego się stosu łupek, doszedł jednak do wniosku, że śmieci są chyba ostatnią rzeczą, na którą ktoś zwróciłby uwagę. Ludzie są ślepi na takie rzeczy niemal w równym stopniu, jak głusi na śpiewy pijanych demonów.

Znudzony anioł nie dostrzegał Kłamcy, aż jego cień zasłonił mu słońce.

- Ty jesteś Loki? - zapytał, nie odrywając wzroku od grających. W jego głosie nie słychać było ciekawości, a jedynie znużenie i niechęć.

- Tak, to ja jestem Loki i…

Anioł pochylił się gwałtownie i z dołka obok ławki wyciągnął butelkę piwa korzennego. Zawahał się, po czym z tego samego otworu wydobył drugą. Podał Kłamcy. Ten przetarł ręką spocone czoło i sięgnął po napój.

- Chętnie. - Szarpnął za uchwyt kapsla i pociągnął solidny łyk. Zaraz jednak wypluł z obrzydzeniem.

Staruszkowie przy szachownicy posłali mu przelotne, pełne wyrzutu spojrzenia, jakimi pewnie obdarzali każdego, kto dał się złapać w szpony nałogu tak dalece, by pijać samemu na parkowej ławce. Loki uśmiechnął się do nich i wzruszył ramionami.

- Smakuje jak szczyny - stwierdził Kłamca, przyglądając się butelce.

Anioł po raz pierwszy zaszczycił go spojrzeniem.

- Skąd wiesz, jak smakują szczyny? - zapytał z rozbawieniem. - Piłeś?

- Czyżby słynny przejaw legendarnego anielskiego poczucia humoru? - odparł Loki. - Pewnie macie specjalne szkolenie, jak być żałosnymi, co? Pewnie, że piłem. Przed chwilą chociażby.

Dłuższą chwilę z satysfakcją przyglądał się, jak na gębie skrzydlatego zmieszanie walczy z próbami wymyślenia ciętej riposty.

To się staje zbyt łatwe - pomyślał. Z kieszeni spodni wyciągnął paczkę wykałaczek.

- Potrzebuję się skontaktować z Rafaelem - powiedział w końcu. - Dokładniej to z Michałem, ale przez tamtego będzie chyba najszybciej, nie?

Tym razem twarz anioła nie wyrażała już znudzenia… raczej lęk.

- Bezpośrednio?

Loki pokręcił głową.

- Potrzebny jest mi tylko ktoś, kto wie, gdzie on jest, i mógłby przekazać, że znalazłem demona.

Anioł tak gwałtownie zamachał skrzydłami, że słomkowy kapelusz jednego ze staruszków wzbił się w powietrze i pofrunął w głąb alejki.

- Demona?! Tutaj?!

- Tak, siedzi pod sklepem i…

Skrzydlaty przez moment przyglądał mu się z niedowierzaniem, jakby niepewny, czy Kłamca nie kpi sobie z niego. Potem wybuchnął śmiechem.

- Nie chodzi ci chyba o Łajzasza?

- Kogo?

- Tak naprawdę nazywa się chyba Eraamel. - Anioł przetarł oczy, nabrał oddechu i… kolejny raz wybuchnął śmiechem. - Przybył tu jako homoseksualny demon pożądania. Ale to naprawdę konserwatywne małe miasteczko. Moc plotki jest większa niż wiara w opętania. Błąkał się więc jak smród po gaciach, aż trafił na Malcolma, jedynego, który dał się opętać. Z tym że Malcolm to inwalida wojenny. Mina urwała mu… no sam wiesz co. I teraz biedak załatwia się wprost z jelit do woreczka, że o innych rzeczach już nie wspomnę. Nie ma co, pedał pierwsza klasa.

Loki aż gwizdnął przez zęby.

- Pedał? - zapytał z niekłamanym podziwem. - Wolno wam tak mówić? Znaczy aniołom?

- Tylko tym z południa - odparł skrzydlaty. - My mamy ograniczenie, tylko jeśli chodzi o czarnucha. Więc co? Wzywamy Wielkiego M. do Łajzasza? Na pewno tego chcesz?

Kłamca zastanowił się przez chwilę.

- Dowiedz się tylko, gdzie jest.

Przez dłuższą chwilę czekał na odpowiedź. Sądząc po uśmiechach anioła i kilku ukradkowych spojrzeniach, jakie posłał Kłamcy, jeszcze dziś cała anielska brać będzie wiedzieć, na kogo postanowił zapolować Loki. Ubaw po pachy! Szlag…

W końcu skrzydlaty przerwał połączenie.

- Jest podobno na uniwersytecie w Iowa. Poleciał do Jenny.

Loki nie miał pojęcia, kim jest Jenny, ale anioł powiedział o niej, jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem, więc nie miał zamiaru pytać. Jeden temat do plotek wystarczy.

No ale skoro kpić będą z niego i tak, to chyba nie musiał już przestrzegać zasad tego głupiego zakładu. Podziękował skrzydlatemu i ruszył w stronę dworca. Po drodze zderzył się z wyglądającym jak prawnik grubasem, który mimo upału szedł uparcie w marynarce. Kłamca zapytał go o to przy okazji, grzecznie przepraszając za swoją niezdarność i zamyślenie. Tamten kazał mu się pieprzyć.

Na szczęście w portfelu grubasa było parę banknotów. W sam raz na porządny obiad i bilet do Iowa.

Uniwersytet Iowa

Iowa City, USA

- Jenny Wells - wyczytał dziekan Foster i po raz kolejny tego dnia rozległy się oklaski.

W trzecim rzędzie wstała dziewczyna ubrana jak wszyscy jej koledzy i koleżanki w luźną czarną togę i taki sam biret. Ruszyła w stronę podium. Uśmiechnęła się, odbierając dyplom, i podeszła do mikrofonu.

Nie czuła tremy. Była przygotowana do tej chwili. Wszak tego, że jest się najlepszym studentem na roku, nie dowiadujesz się z dnia na dzień.

- Dziękuję gorąco wszystkim - powiedziała i zmuszona była przerwać, bo rozległy się głośne owacje wywołane przez męską część publiki.

Jenny uśmiechnęła się. Była naprawdę śliczną dziewczyną - idealna figura, budząca sympatię twarz o wyraźnych kościach policzkowych i wąskim nosie, wydatne usta. No i, najbardziej chyba niezwykłe i piękne, ciemnoniebieskie oczy ukryte za gęstymi kruczoczarnymi włosami. Nic dziwnego, że śniła o niej większość chłopców z jej szkoły. I że teraz każdy z nich klaskał jak oszalały.

- Dziękuję wszystkim za tę chwilę - podjęła, gdy ucichły oklaski i gwizdy. - Za to, że mogę stać tu przed wami w ten słoneczny dzień napełniona wiedzą, którą zdobyłam w tych murach przez lata mej edukacji. I choć wiem…

Przerwała, bo oślepił ją nagły rozbłysk światła. Na moment zmrużyła oczy, a gdy ponownie je otworzyła, nad publiką wznosił się anioł. Miał trzy pary skrzydeł, z których środkowa poruszała się lekko, utrzymując go w powietrzu, górne skierowane były w niebo na chwałę Pana, a dolne okrywały odziane w lśniącą zbroję ciało. Muskularne ręce serafina skrzyżowane były na piersi.

Jenny uśmiechnęła się lekko i ledwo zauważalnie skinęła głową. Anioł odpowiedział skinieniem.

- …choć wiem - dziewczyna podjęła przerwany wątek - że życie pełne jest niespodzianek, zostaliśmy przygotowani, by sobie z nim radzić. Dziś, stojąc tu przed wami, dziękując nauczycielom i kolegom, ich rodzicom i całemu Iowa City za ciepłe przyjęcie i gościnę, stwierdzam, pewna swych słów jak nigdy dotąd: Wierzę, że nam się uda. Z naszym zapałem i zdobytą wiedzą możemy zmieniać świat!

Ostatnie słowa wykrzyczała do mikrofonu, równocześnie ściągając z głowy biret i wyrzucając go w powietrze. Tak jak się spodziewała, podobnie zrobili wszyscy koledzy. Nareszcie ukończyli uniwersytet… Byli wolni.

Jenny raz jeszcze podziękowała dziekanowi i zeszła z podium, zerkając w stronę anioła. Ten trwał niewzruszenie mimo fruwających wokół niego studenckich nakryć głowy. Ani na moment nie odrywał od niej wzroku.

- Kaplica - szepnęła Jenny.

Skrzydlaty ponownie skinął głową i uniósł się w górę.

* * *

Uniwersytecka kaplica wciąż jeszcze pachniała nowością. Postawiono ją w lewym skrzydle, w miejsce starej biblioteki. Częściowo z powodu planowanej wizyty papieskiej, przede wszystkim zaś dlatego, że był to jedyny sposób na darmowy remont skrzydła. Kościół chętnie wyłożył pieniądze, byleby tylko zbłąkane studenckie duszyczki miały gdzie uczestniczyć w niedzielnych mszach i innych nabożeństwach.

Młodzież, jak zwykle, okazała się bandą niewdzięczników. Ponad połowa nigdy nie była w kaplicy, a spory odsetek nie wiedział nawet o jej istnieniu. Zupełnie jakby nie było nic prostszego pod słońcem niż przeoczenie dwuskrzydłowych drzwi z napisem Chrystus drogą, światłem, życiem.

Właśnie te drzwi pchnęła Jenny i cichutko wśliznęła się do środka. Minęła dwa rzędy błyszczących lakierem drewnianych ławek, przyklęknęła przed ołtarzem, po czym skręciła w lewo i weszła do konfesjonału. Nad kabiną księdza zapaliła się lampka.

- Już myślałam, że cię nie będzie - powiedziała dziewczyna, gdy w maleńkim okienku za kratkami ujrzała oszpeconą twarz archanioła Michała. - Pojawiłeś się w ostatniej chwili.

- Ale zdążyłem, prawda? Mówiłem, że zdążę. Jenny pokiwała głową.

- Jak wypadłam? - zapytała. - Wiem, że trochę przesadziłam z patosem, ale dziekan Foster lubi takie banały, a ja chciałam mu sprawić trochę przyjemności.

Archanioł odpowiedział uśmiechem. Ognisty tatuaż wokół jego oka w jednej chwili wyblakł i w słabym świetle kabiny konfesjonału stał się prawie niewidoczny.

- Wypadłaś naprawdę znakomicie - rzekł ciepło. - Byłem z ciebie dumny.

Dziewczyna przytknęła usta do kraty i ucałowała anioła w policzek.

- Nadal nie możecie kłamać, prawda? - zapytała, nie kryjąc rozbawienia.

Michał roześmiał się i wzruszył ramionami. Ścianki konfesjonału zatrzeszczały pod naporem skrzydeł.

- Co teraz będziesz robić? - zmienił temat. - Zaczniesz szukać pracy?

Dziewczyna przejechała ręką po włosach.

- Jeszcze o tym nie myślę. Jedziemy teraz z Jeffem i paroma innymi znajomymi w góry, a potem… Skrzydlaty gwałtownie odwrócił głowę. Konfesjonał ponownie zatrzeszczał.

- Jeff? Czy to ten sam, co…

- Ten sam - weszła mu w zdanie. - Ale to już przeszłość, a ja umiem sobie radzić. Nie jestem już małą dziewczynką.

Gdy byłaś dziewczynką, też umiałaś - pomyślał Michał, ale nie powiedział tego głośno. Na moment pogrążył się we wspomnieniach. Dobrze pamiętał tę chwilę, gdy spotkali się po raz pierwszy. Miała wówczas pięć lat. I na swój sposób już wtedy była dorosła.

- Proszę cię tylko, żebyś na siebie uważała - powiedział w końcu. - I wezwała mnie, gdybyś potrzebowała pomocy.

- Obiecuję. - Jenny uniosła w górę lewą rękę, prawą przykładając do piersi. - A właśnie! Wiesz, że na dyplomie mam wpisane Michael jako imię ojca? Nie mam pojęcia, skąd im się to wzięło, ale wygląda na to, że oficjalnie zostałeś moim tatą.

* * *

Dobry kwadrans siedzieli w konfesjonale, rozprawiając na różne tematy, aż Jenny przypomniała sobie, że jest umówiona. Michał odparł, że również ma mnóstwo pracy, jednak po wyjściu dziewczyny nie ruszył się z konfesjonału.

Z zamyślenia wyrwało go ciche chrząknięcie. Archanioł poruszył się gwałtownie.

W kabinie obok ktoś siedział.

- Wybacz mi, ojcze, bo chyba przyjdzie mi zgrzeszyć - powiedział kpiącym głosem. - Kim była ta ślicznotka?

Na twarz Michała wrócił ognisty tatuaż.

- Co ty tu robisz, Loki? - zapytał, mrużąc oczy. Kłamcy, który znał to spojrzenie, z miejsca przeszła ochota na żarty.

- Znalazłem demona w sąsiednim stanie - wyjaśnił. - I próbowałem się z tobą skontaktować, ale nie szło to najlepiej. I wtedy właśnie powiedzieli mi, że jesteś u Jenny. Kim ona jest?

- Dziecko, które kiedyś uratowałem z pożaru domu - wyjaśnił mrukliwie archanioł, podnosząc się niezgrabnie z siedziska. - Sierota. Trochę jej pomagam. Jej stróż zginął, a sam wiesz, jak trudno dla nich o zastępstwa.

Opuścili konfesjonał i ruszyli wzdłuż głównej ławy. Ciekawość Lokiego narastała z każdym krokiem, wreszcie nie wytrzymał.

- Zaskakujące, że nigdy wcześniej o niej nie słyszałem. I objawiasz się jej osobiście? - zapytał. - To trochę niezwykłe.

- Nie objawiam się jej, Loki. - Archanioł przystanął w pół kroku i spojrzał Kłamcy w twarz. Złość wyraźnie mu minęła. Uśmiechnął się nawet. - Ona nas widzi, rozumiesz? Wszystkich i każdego z osobna. Kiedy i jak chce. Gdzie masz tego demona?

* * *

Jeff Stockton był prawdziwym palantem. Przynajmniej w oczach większości chłopaków z uniwersytetu. Co dziwne, jeszcze do niedawna był bardzo lubiany, a palantem został dopiero pół roku przed końcem studiów, gdy zajął miejsce przy boku Jenny. I właściwie tylko z tego powodu. Bo jego właśnie wybrała, a pozostali mogli się tylko ślinić.

Jeff miał około metra osiemdziesięciu wzrostu, długie, sięgające ramion włosy i głupią tendencję do kończenia każdego niemal zdania pytaniem co nie?

Właściwie był nawet przystojny. Kilka lat gry w baseball pomogło mu ukształtować sylwetkę, a kilkudniowy zarost dodawał jego wiecznie opalonej twarzy nieco zawadiackiego uroku. Do tego dochodziła jeszcze nienaturalna wręcz biel zębów, widoczna za każdym razem, gdy się uśmiechał. Czyli przez prawie cały czas.

Jedyną skazą była ciągnąca się przez czoło dość szeroka różowa blizna. On sam utrzymywał, że to pamiątka po jednej z rozlicznych bójek, w których brał udział, i zawsze ubolewał, że pytający nie ma możliwości zobaczenia tego, jak oberwał tamten drugi.

Tak naprawdę, co zresztą wszyscy wiedzieli, bo wydarzenie miało miejsce na zapoznawczej imprezie pierwszych lat, blizna była skutkiem upadku i bliskiego spotkania kompletnie zalanego Jeffa z kamiennymi schodami na piętro. Nikt jednak z odwiedzających go w szpitalu znajomych nie miał sumienia opowiadać mu prawdy, zwłaszcza że upadek spowodowało potknięcie się o własne, opuszczone do kolan spodnie. Przez to poszkodowany nabrał dziwnego przekonania, iż w chwili zdarzenia był sam. Trafił okazję, by mógł pokazać się jako twardziel. I wykorzystał ją - ku ogólnej uciesze plotkującej cicho gawiedzi.

Oczywiście Jenny wiedziała o wszystkim.

Nie było jej wtedy na imprezie, ale historię znała już następnego dnia w najdrobniejszych szczegółach. Z kilku źródeł.

Nie miała podstaw, by nie wierzyć, zwłaszcza że gdy pierwszy raz spotkała Jeffa Stocktona, ten kompletnie pijany usiłował kraść jej z balkonu bieliznę. Był zdolny do wszelkich głupot.

Jednak miał w sobie coś urzekającego: to, jak koloryzował rzeczywistość. Nie, nigdy nie kłamał, przynajmniej nie do końca. On wierzył głęboko w to, co mówił, a w dodatku sprawiał, że inni również w to wierzyli. Albo chcieli uwierzyć.

Pomysł wyjazdu w Góry Skaliste wypłynął właśnie od Jeffa. Z początku był propozycją skierowaną jedynie do Jenny, ale gdy ta kategorycznie odmówiła wypadu tylko we dwójkę, chłopak zaprosił także najlepszych kumpli: Sida (z jego dziewczyną Tracy) i McCarthy’ego (który z pewnością miał jakieś imię, ale słyszeli je chyba tylko ksiądz, rodzice i chrzestni podczas chrztu) oraz trojaczki Strips - Mary Lou, Mary Jane i Suzie. Po długich negocjacjach do grupy dołączył również młodszy brat Jeffa, Dale, który jako jedyny miał samochód zdolny pomieścić ich wszystkich - starego volkswagena busa, i ani myślał go komukolwiek pożyczać.

Wyruszyli bladym świtem dwudziestego trzeciego czerwca. Dzień zapowiadał się wspaniale.

* * *

- Teraz skręcisz w następną drogę w lewo - polecił Jeff. Siedział razem z Jenny na podwójnym siedzeniu obok kierowcy, a na kolanach miał rozłożoną mapę. - Tam zaparkujesz. Dalej to już można tylko pieszo, co nie?

- A daleko? - Sid, zwany Balonem bynajmniej nie dlatego, że jakoś szczególnie lubił napełniane powietrzem gadżety, wyraźnie się zaniepokoił. Perspektywa niesienia ogromnego plecaka (z którego trzy czwarte wypełniały rzeczy Tracy) na dystansie dłuższym niż podjazd czy kilka schodków werandy napawała go autentycznym lękiem.

- Kilka kilometrów - stwierdził Jeff, patrząc na mapę. - Trudno powiedzieć. Jest tu całkiem sporo oznaczeń, co nie? Ale aż tak to się nie znam.

- A w ogóle się znasz? - zakpiła Mary Lou. Rozepchnęła siostry, z którymi dzieliła tylne siedzenie, i ruszyła do przodu, niby przypadkiem ocierając się o siedzącego po drodze McCarthy’ego. Ten, nie odrywając wzroku od czytanej książki, odruchowo przeprosił ją. Mary Lou uśmiechnęła się w odpowiedzi i wzięła mapę od Jeffa.

- Według tej mapy - powiedziała, siadając na moment na skraju siedzenia obok Sida - chatka znajduje się sześć kilometrów od parkingu na wysokości dwóch tysięcy sześciuset stóp nad poziomem morza. To jakieś tysiąc sześćset powyżej miejsca, gdzie zaparkujemy. Nie tak tragicznie.

Odgarnęła z twarzy niesforny kosmyk kręconych blond włosów i kolejny raz zerknęła w stronę McCarthy’ego, oczekując aprobaty. Chłopak jednak wciąż tkwił w świecie Vonneguta. Dziewczyna sapnęła cicho, oddała mapę i wróciła na swoje miejsce wściekła jak osa.

Obojętność McCarthy’ego denerwowała ją tym bardziej, że tak naprawdę kompletnie nie miała pojęcia, co jej się tak podobało w tym facecie. Nie miał w sobie przecież nic a nic szczególnego.

Krótko obcięte rude włosy, nieco kanciasta głowa z kwadratową szczęką - typowy wygląd faceta z drugiego planu i w życiu, i na filmach. Był znakomicie umięśniony, co o tyle wydawało się niezwykłe, że kiedykolwiek by go zobaczyć, zawsze siedział z książką. Twarz miał wychudłą, bladą, pokrytą piegami zgromadzonymi zwłaszcza wokół nosa.

Mary Lou z kolei, podobnie jak jej siostry, mogła uchodzić za spełnienie amerykańskiego snu. Wysoka, szczupła blondynka o kręcących się włosach, pełnych piersiach i spojrzeniu idiotki.

Ale żadna z sióstr Strips nie była idiotką. Mary Lou miała trzeci wynik w szkole, a poza tym jak mało kto znała się na komputerach. Mary Jane i Suzie, nieco mniej inteligentne, nadrabiały zdolnościami artystycznymi. Obie grały na wiolonczelach i doskonale opanowały body painting. Najczęściej ćwicząc na sobie nawzajem, a potem fotografując własne dokonania.

Kiedy, nie wiedzieć jak, wiadomość o tym wydostała się na zewnątrz, na uczelni powstało mnóstwo obrzydliwych plotek, a cena, jaką proponowali niektórzy za zdobycie owych fotografii, przekroczyła dwieście dolarów. I rosła.

Dale dostrzegł zjazd i skręcił na parking. Zahamował.

- Tak więc dotarliśmy na miejsce - ogłosił, odwracając się i uśmiechając szeroko. - Firma Dale i spółka dziękuje wszystkim za wspólną podróż i poleca się na przyszłość.

- Dzięki, Dale. - Jenny była jedyną osobą, która zareagowała na jego słowa. Pozostali w pośpiechu zaczęli opuszczać ciasny pojazd, by jak najszybciej wyjść na zewnątrz.

Na parkingu czuć było lasem. Słodki zapach żywicy mieszał się z delikatnym aromatem, jaki wydzielała parująca ściółka.

Jeff głęboko wciągnął powietrze.

- Pięknie tu, prawda, kochanie? - zagadnął.

Jenny, która właśnie pochylała się, by zawiązać but, teraz podniosła się i rozejrzała.

Parking, mogący pomieścić maksymalnie cztery ciężarówki z przyczepami, z trzech stron otoczony był lasem, a od drogi odgrodzono go niskim, sięgającym pasa drewnianym płotkiem. Przy samym wjeździe ustawiono niewielką drewnianą stróżówkę, sądząc po jej stanie, dawno już nieużywaną, a przynajmniej niezgodnie z przeznaczeniem.

Nieco na lewo od niej, na trawie, znajdowały się wkopane w ziemie stoły piknikowe - grube deski osadzone na nieociosanych pniach. Ponieważ parking zamiast asfaltem pokryty był żwirem, na stolikach zalegała warstwa pyłu.

W głąb lasu wiodła z parkingu tylko jedna droga, oprócz niej nie widać było nawet najdrobniejszych ścieżynek, którymi ktoś wcześniej przedzierał się na skróty. Tuż przed linią pierwszych drzew rosły krzaki do złudzenia przypominające żywopłot. Jenny przywiódł on na myśl bajkę o śpiącej królewnie i ziarno, które rzuciła zła wiedźma, by stworzyć cierniowe krzewy oplatające zamek. Tam również nie było żadnych ścieżek.

Trakt wiodący w las wyglądał na wyjątkowo zadbany. Był dość szeroki, o podłożu z leśnej ściółki, nad którą teraz unosiła się lekka mgiełka odparowującej wody, i z dachem w postaci ciemnozielonych gałęzi.

- O czym myślisz? - zapytał Jeff, gładząc ją po szyi. Jenny wzruszyła ramionami.

- Nie wiem - odparła. - To wszystko wydaje mi się takie bajkowe, takie… To piękne miejsce. Dziękuję.

- Wszystko dla mojej księżniczki, co nie? Poczekaj, aż zobaczysz chatę!

- Strzelimy sobie pamiątkową fotkę? - zawołał Sid, wyciągając z plecaka polaroid.

Dziewczyny, pierwsze podchwyciwszy pomysł, ustawiły się przy samochodzie. Sid włączył samowyzwalacz i postawił aparat na płotku. Truchtem dołączył do grupy, po czym wtulił się w Tracy. Po chwili błysnęła czerwona lampka, aparat zazgrzytał i wypluł z siebie fotografię.

Wszyscy rzucili się, by ją obejrzeć. Pierwsza złapała zdjęcie Mary Lou. Skrzywiła się jednak z niesmakiem.

- Chyba masz coś nie tak z tym polaroidem - powiedziała, pokazując fotkę pozostałym. Nad nimi, na dachu samochodu, widać było coś świetlistego.

- To nie wina aparatu. - McCarthy uważnie przyjrzał się zdjęciu. - To po prostu refleks światła. Słońce musiało wyjść zza chmury właśnie w tym momencie.

- Zróbmy więc jeszcze jedno - zaproponowała Tracy, wyraźnie starając się pocieszyć swego ukochanego. - Tak chyba najlepiej sprawdzimy, czy z aparatem jest wszystko w porządku. A jeśli nie, to się go zostawi w samochodzie, bo on jest ciężki, prawda, pączusiu?

Sid przytaknął, choć nie miał szczególnie zadowolonej miny. Wolałby zostawić cały plecak zamiast swojego polaroidowego cudeńka.

- Swoją drogą - odezwała się Suzie, gdy przyszła jej kolej na przyjrzenie się zdjęciu - to nie odnosicie wrażenia, że ten refleks ma kształt człowieka? Moim zdaniem wygląda jak kucający facet.

Jenny natychmiast zerknęła w stronę dachu busu, po czym rozejrzała się wokoło.

Chyba nie robisz czegoś tak głupiego, archaniele? - pomyślała wyraźnie podenerwowana. - Nie robisz, prawda?

Nikt jej nie odpowiedział, a i sama niczego nie zauważyła, co odrobinkę ją uspokoiło.

Na kolejnym zdjęciu nie było żadnych refleksów. Prześwietloną fotografię zabrał Dale, twierdząc, że to pierwsza, na której wyszedł naprawdę dobrze, i nie może zmarnować takiej okazji. Jakiś kwadrans później cała grupa wkroczyła na ścieżkę wiodącą w las.

* * *

- Zauważyliście, jak tu zimno? - zapytała Tracy. Zupełnie bez sensu, bo choć przeszli raptem z dwieście metrów, prawie wszyscy mieli już na sobie swetry czy inne ciepłe nakrycia. Tylko McCarthy pozostał w krótkim rękawku.

- To normalne, że w lesie jest chłodniej - powiedziała Jenny. - Zobaczcie, jak gęsto jest nad nami. Światło ledwo się przebija.

- No - przytaknął Jeff. - Poza tym na parkingu było naprawdę gorąco, co nie? I to, co teraz czujemy, można nazwać małym szokiem termicznym. A tak swoją drogą, Dale, powinieneś był zaparkować w cieniu. Gdzieś koło tej stróżówki na przykład.

Młodszy brat tylko wzruszył ramionami. Zaczynał żałować, że dał się namówić na ten wyjazd. Niby miał szansę na jedną z fotografujących sióstr Strips (Kurde - myślał przed wyjazdem - a może obie…), ale Jeff jak zwykle uważał go za gnojka. Tak to jest, kiedy jedziesz rwać laski ze starszym bratem!

- Jeszcze możecie wrócić - zaproponowała idąca za nim Mary Jane. - Moglibyście przy okazji zabrać moją wodę z tylnego siedzenia.

Dale stanął w pół kroku. Nadarzała się okazja, by zapracował na swoją szansę.

- Dla ciebie to zupełnie inna sprawa - rzucił wesoło i pognał z powrotem.

- Czekaj, skoczę z tobą - powiedział Sid, ostrożnie zdejmując plecak. - Głupie uczucie, ale mam wrażenie, że czegoś zapomniałem.

Uśmiechnął się do Tracy, podciągnął spodnie i kaczym truchtem ruszył w stronę samochodu.

Pozostała część grupy postanowiła na nich zaczekać, rozłożyli się więc na ścieżce, zdejmując plecaki i siadając na fantazyjnie poskręcanych korzeniach kłębiących się niczym ogromne węże. Jako że droga od parkingu wiodła prosto przeszło kilometr, z miejsca, gdzie siedzieli, mieli doskonały widok na to, co działo się przy busie.

Dale, gdy tylko dobiegł do samochodu, w pierwszej kolejności zanurkował na tylne siedzenia i po chwili wynurzył się ze środka, trzymając w ręce butelkę wody. Postawił ją na ziemi, po czym obszedł samochód i wsiadł od strony kierowcy.

Właśnie ruszał, gdy na polanę wszedł Sid. Niemal w tej samej chwili rozpętało się piekło.

Najpierw mocny podmuch wiatru poderwał z ziemi żwir. Potem ściana pyłu i drobnych kamyczków zaczęła kręcić się coraz szybciej, jak tornado. W jednej chwili ogarnęła cały parking, by zaraz potem… stanąć w ogniu. Rozległ się wybuch i wzdłuż ścieżki, niczym jakieś groteskowe domino, zaczęły upadać drzewa.

Michale! - zdążyła pomyśleć Jenny, nim ktoś złapał ją za rękę i pociągnął za sobą, zmuszając do biegu. To był McCarthy.

Drzewa upadały po dwa, jedno z każdej strony, równo niczym fale Morza Czerwonego zamykające się za ludem Mojżesza.

Michale! - Jenny, wciąż biegnąc ile sił w nogach, próbowała skupić myśli. Bardzo chciała wiedzieć, co z Jeffem i innymi, ale bała się obejrzeć. Wciąż czuła mocny, pewny uścisk McCarthy’ego. Gdyby potknęła się i upadła, pewnie nawet by tego nie zauważył. Ciągnąłby ją po ziemi, zupełnie nie zdając sobie sprawy, co go spowalnia.

Archaniele! - pomyślała raz jeszcze, tym razem telepatycznym odpowiednikiem krzyku. - Pomóż mi!

* * *

Archanioł Michał zwykle nie miał problemów z opanowaniem emocji. Teraz jednak z całej siły powstrzymywał się, żeby nie wybuchnąć śmiechem.

Stali razem z Lokim na dachu jednopiętrowego banku, przyglądając się postaci siedzącej przy schodkach marketu po przeciwnej stronie ulicy.

Obiekt ich obserwacji, ubrany w resztki wojskowego munduru Indianin, popijał coś z plastikowego kubeczka, mrucząc do siebie pod nosem. Nie ulegało wątpliwości, był mocno wstawiony.

- Oczekujesz zapłaty za Łajzasza? - Trudno powiedzieć, co przeważało w głosie archanioła: kpina czy niedowierzanie. - Naprawdę?

- Co w tym dziwnego? - prychnął Kłamca. - Demon jest demon. Nikt mi nie mówił, że otworzyliście mały rezerwat dla tych najgłupszych albo najbardziej pechowych. Znalazłem go i należy mi się zapłata.

- Ależ, Loki, zastanów się. W tym miasteczku jest co najmniej kilkunastu aniołów, a ty, żeby dostać nagrodę, musiałbyś załatwić Łajzasza najprawdopodobniej razem z tym opętanym inwalidą. Chcesz, żeby rozniosła się plotka? Naprawdę warte to jednego pió… A ci co tu robią?

Kłamca podążył za jego wzrokiem i dostrzegł grupę mężczyzn idących równym krokiem w stronę marketu. Było ich pięciu, dwie dwójki i jeden z przodu. Wszyscy ubrani w identyczne piaskowe koszule i jasne spodnie w kantkę. Każdy z nich na prawym ramieniu miał czerwoną przepaskę z jakimś czarno-białym znaczkiem. Jak okazało się po chwili, gdy podeszli nieco bliżej, swastyką.

- Znasz ich? - zapytał Loki.

Archanioł pokiwał głową.

- Poznałem kiedyś w ich rodzinnym stanie. Pilotowaliśmy wtedy pewną misję, w którą nie za bardzo mogliśmy się mieszać. Pomagaliśmy dwóm bluesmanom zebrać pieniądze na sierociniec prowadzony przez zakonnice. Omal nas wtedy nie załatwili, ale byłem prawie pewien, że się ich pozbyliśmy. A teraz znów widzę te same gęby.

Grupa zdążyła w międzyczasie dojść do marketu i otoczyć półkolem ofiarę Łajzasza. Sądząc z ich podniesionych głosów, szykował się lincz.

Tatuaż na twarzy Michała zapłonął.

- To naziści z Illinois - wycedził. - Nienawidzę nazistów z Illinois.

Odwrócił się do Kłamcy.

- I chyba dostaniesz okazję, by coś zarobić.

* * *

Malcolm Blackraven, niegdyś dumny przedstawiciel swojego plemienia i dzielny żołnierz narodu amerykańskiego, a obecnie pijak, inwalida i pośmiewisko lokalnej społeczności, dość późno zorientował się, że będzie miał kłopoty. Niczego to jednak nie zmieniało. Nawet gdyby jego przekrwione oczy zdążyły dostrzec zbliżającą się grupę jeszcze u wylotu uliczki, a jego wymęczony alkoholem umysł pojął konflikt między noszonym przez nich znakiem a jego osobą, prawdopodobnie i tak by nie zareagował. Bo w gruncie rzeczy miał wszystko gdzieś. I tak jedyna osoba, której na nim zależało, była właściwie urojonym głosem w jego głowie.

Mężczyźni w piaskowych mundurach, jak jeden błękitnoocy blondyni, równym krokiem pokonali odległość dzielącą ich od sklepu i ustawili się w półkolu wokół siedzącego na schodach weterana. Malcolm zauważył, że dwóch z nich ma na ramionach sporych rozmiarów torby.

Ten, który w kolumnie szedł na przedzie, a obecnie znajdował się dokładnie na wprost Indianina, uśmiechnął się paskudnie.

- Jesteś śmieciem, wiesz? - powiedział tonem, jakiego mógłby użyć uprzejmy nauczyciel wobec mniej zdolnego ucznia. - I samą swoją obecnością kpisz sobie z ideałów Południa. I z planów białej rasy wobec zagospodarowania tego świata. Bo my mamy plany, wiesz? Całkiem niezłe. I nie ma tam miejsca dla takich jak ty.

Nie odrywając wzroku od weterana, wyciągnął do tyłu rękę, a jeden z jego towarzyszy zaraz sięgnął do torby i podał mu butelkę z czaszką na etykiecie. Prowodyr odkorkował i wylał zawartość na Indianina. Wokół rozniósł się zapach benzyny.

I to chyba skłoniło Malcolma do działania.

Poderwał się gwałtownie, odpychając pochylonego nad nim napastnika. Gdy nazista upadł, Blackraven rzucił się do przodu, chcąc przerwać otaczające go półkole. Niestety, na to nie starczyło mu już sił. Bojówkarze, z których żaden nie należał do ułomków, błyskawicznie rzucili się ku niemu, na powrót pchając go na schody. Jeden nawet w swej gorliwości poczęstował Indianina kilkoma kopniakami. Ten przywarł twarzą do stopni, drżąc z bólu i strachu.

Napastnicy pomogli wstać swemu przywódcy i doprowadzić ubranie do porządku. Twarz pierwszego spośród nazistów wykrzywiał grymas wściekłości. Z kieszeni wyciągnął zapalniczkę zippo. Odpalił…

- O, jak miło - rozległo się za jego plecami. - Właśnie o ogień chciałem zapytać.

Prowodyr jak i pozostali odwrócili się niemal równocześnie. Kawałek za nimi stał mężczyzna o długich, rozpuszczonych blond włosach i w sięgającym ziemi brązowym płaszczu. Pod nim miał sprane dżinsy i flanelową koszulę, a pod szyją zawiązaną szarą apaszkę. Na pierwszy rzut oka wyglądał, jakby właśnie uciekł z planu jakiegoś westernu. Wrażenie pogłębiał skręcony naprędce papieros wciśnięty niedbale w kącik ust.

Przywódca nazistów uniósł rękę, by słońce nie przeszkadzało mu w oględzinach przybysza. Czuł się niepewnie, bo widział wyraźnie, że przybysz był biały. A to wykluczało zastosowanie pewnych radykalnych środków. Rasa Panów i tak nie była dość liczna.

- Kim jesteś? - zapytał, wciąż wznosząc ku niebu zapaloną zapalniczkę.

- Powiedzmy, że znam tego na schodach - odparł przybysz, uśmiechając się lekko.

- Jesteś kumplem Indiańca? - zdziwił się pierwszy nazista.

Długowłosy pokręcił głową.

- Nie tego - odparł, po czym, nie przestając się uśmiechać, zaintonował: - Przybądź na świat, o Eraamelu. W imię tych, którzy rządzą na niebiosach, udzielam ci azylu. Przybądź i broń tego, co twoje.

Naziści wpatrywali się w przybysza ze zdumieniem, nic jednak nie mówili. Zwłaszcza że ten wcale nie patrzył na nich. Spoglądał jakby przez nich, w głąb. Po chwili w powietrzu poczuli intensywną woń siarki, a uśmiech na twarzy długowłosego poszerzył się.

- Witaj, Łajzaszu - powiedział.

Odpowiedział mu dziwny bulgot.

- Widzisz zippo? Najpierw zippo…

Prowodyr zadrżał, a to, co zdarzyło się później, sprawiło, że na długie tygodnie mógł zapomnieć o bezbolesnym siadaniu.

* * *

Z początku Michałowi wcale nie podobał się pomysł Lokiego, by Łajzasz załatwił wszystko sam. Uwalnianie demona, nawet tak słabego i zrezygnowanego jak Eraamel, nie wydawało mu się czymś właściwym. Ale z drugiej strony litość wobec takiego plugastwa też nie, a jednak wszyscy się na nią zdobyli. Poza tym zabawa, jaką zafundował demon nazistom z Illinois, warta była chwili wątpliwości.

- To obrzydliwość - stwierdził archanioł, gdy Loki dołączył do niego na dachu.

- Tak - zgodził się Kłamca. - I to samo mówił chyba kiedyś święty Paweł. Ale cóż innego mógł im zaproponować homoseksualny demon pożądania?

- Wzbudzają zgorszenie.

- Aha! - Loki wskazał kobietę stojącą w drzwiach zakładu fryzjerskiego. - A tamta to nawet robi zdjęcia, tak jest zgorszona. Nie ma co, niezłe przedstawienie.

Michał chciał jeszcze coś dodać, ale nagle chwycił rękami głowę i odgiął się do tyłu z głośnym jękiem. Padł na kolana i wciąż przyciskając pięści do skroni, dyszał ciężko.

- Co ci jest? - zaniepokoił się Loki.

- Mocny sygnał - wycedził archanioł. - Ale jakby przechodził przez jakąś barierę. Coś jak wołanie z piekła.

- Jakie wołanie? O czym ty mówisz?

- Jenny nie żyje. I jest w ogromnym niebezpieczeństwie.

* * *

Nie miała pojęcia, jak długo biegła. W płucach czuła ogień, każdy oddech był niczym połykanie szklanego pyłu, a kamień w bucie z każdym krokiem coraz głębiej wwiercał się jej w stopę. Mimo to nie zwalniała. Nie mogła. Zdążyła się już przekonać, że ściskający jej dłoń McCarthy nie zamierza dać jej odpuścić. Każde potknięcie kończyło się kilkoma metrami sunięcia kolanami po ściółce, zanim na powrót mogła wstać i złapać rytm biegu.

Na szczęście w chwili gdy zaczęło się to szaleństwo, oboje byli najdalej od parkingu. Inni mieli mniej szczęścia. Dla nich każdy upadek był końcem gry. Dogrywek nie przewidziano.

Jenny słyszała krzyki, ale nie oglądała się za siebie. Ziemia wciąż drżała pod jej stopami, odgłos walących się pni wydawał się być z każdą chwilą coraz bliższy, głośniejszy, ale dziewczyna wiedziała już, że nie biegnie na darmo. Jakieś pięćdziesiąt metrów przed nimi kończył się bowiem tunel lasu, a zaczynała jasna polanka. Tam będą bezpieczni.

McCarthy też wyraźnie poczuł się pewniej. Po raz pierwszy spojrzał na Jenny. Uśmiechnął się, po czym gwałtownie przyspieszył. Z trudem znalazła w sobie dość sił, by dotrzymać mu kroku.

W chwili gdy znaleźli się na polanie, huk upadających drzew z miejsca ucichł. Ziemia przestała drżeć i jedynie zwalone pnie ukryte w mroku ścieżki przypominały o całym zajściu.

Dziewczyna zatrzymała się, ciężko dysząc. Długo stała pochylona, czekając, aż jej oddech wróci do normy. Gdy była już pewna, że się udało, podniosła głowę… zbyt szybko. Zawirowało jej przed oczami, a potem poleciała na bok, wprost w rosnące przy drodze krzaki.

* * *

Gdy się ocknęła, na polanie panował już półmrok. Ktoś leżał obok, sapiąc jej w szyję. Przez jedną krótką chwilę była pewna, że to Jeff, ale oddech, który czuła, z pewnością nie był oazą miętowej świeżości, do jakiej przyzwyczaił ją jej chłopak. Poruszyła się gwałtownie i zobaczyła, że obok niej leży McCarthy. Brodą prawie dotykał jej ramienia.

Jenny podniosła się i zerknęła w stronę ścieżki. Pogrążone w mroku zwalone pnie nie pozostawiały wątpliwości, że to wszystko wydarzyło się naprawdę. A Jeff z całą pewnością nie żył.

Poczuła, że powinna tam wrócić, odnaleźć go, a raczej to, co z niego zostało, i… no właśnie, co? Nie miała pojęcia. Czuła się tak skołowana!

Archaniele - pomyślała - dlaczego nie odpowiedziałeś? Gdzie jesteś?

- …innej możliwości - usłyszała gdzieś z boku.

Odwróciła się gwałtownie. McCarthy leżał wsparty na łokciach. Wlepiał w nią swoje zielone oczy i uśmiechał się lekko.

- I jak? - zapytał.

Wzruszyła ramionami.

- Nie dosłyszałam, co mówiłeś.

Chłopak przeciągnął się, wstał i otrzepał ubranie.

- Mówiłem, że to musiał być wybuch. Jakieś podziemne złoża gazu. Słyszałem już o takich przypadkach. Pod skorupą gromadzi się metan, a potem jeden taki upalny dzień i wszystko łup! - Gwałtownie rozłożył ręce. - A drzewa to fala uderzeniowa. Mieliśmy cholernie dużo szczęścia.

Jenny pokręciła głową.

- Te drzewa upadały zbyt równo, zupełnie jakby…

- Jakby co? - w głosie McCarthy’ego pojawiła się nutka kpiny. - Jakby ktoś przygotował na nas pułapkę? Ponacinał drzewa, a potem odpalał w nich ładunki?

Ale Jenny już nie słuchała. Nagle przypomniała sobie o zdjęciu i słowach Mary Jane: Nie odnosicie wrażenia, że ten refleks ma kształt człowieka? Moim zdaniem wygląda jak kucający facet. Rozejrzała się wtedy pewna, że ten refleks był odbiciem blasku archanioła. Ale jeśli to wcale nie był Michał? Jeżeli obecne przeczucie jej nie myliło, mogli właśnie wpakować się w nieliche kłopoty. Bo skoro aniołowie po dziś dzień noszą miecze, znaczy, że i druga strona nie jest bezbronna.

Na moment zmrużyła oczy. Nauczyła się, jak zamykać umysł na swoje widzenia, jak nie dopuszczać widoku aniołów i innych istot na co dzień. To znacznie ułatwiało życie. Teraz jednak chciała zobaczyć. I najlepiej zadać kilka pytań. Otworzyła powieki, wstała i odwróciła się do McCarthy’ego. Wyglądała, jakby próbowała przejrzeć go na wylot.

- Za czym tak patrzysz? - zdziwił się.

Zmarszczyła brwi.

- Podobno jesteś sierotą - powiedziała z wyrzutem. - Tak właśnie mówiłeś, że jesteś sierotą i nie masz żadnej rodziny, prawda?

Na twarzy McCarthy’ego zakrólowało bezbrzeżne zdumienie.

- Nie rozumiem, o czym ty mówisz - stwierdził. - Pewnie jesteś w szoku i…

- Nie masz stróża - powiedziała Jenny, siląc się na spokój. Raz jeszcze popatrzyła wokoło, po czym już spokojniej wyjaśniła: - Stróża nie ma przy człowieku tylko wtedy, gdy ktoś w rodzinie potrzebuje go bardziej albo gdy człowiek jest prawdziwie zły. Nie jesteś prawdziwie zły, wyczułabym to, nie masz też rodziny. Gdzie jest zatem twój stróż?

- Nie mam pojęcia. - McCarthy, wciąż zdumiony, pokręcił tylko głową. - Naprawdę nie wiem, o co ci chodzi. Ale nie martw się, już wszystko jest dobrze. Zaopiekuję się tobą.

Wyciągnął przed siebie ręce w uspokajającym geście, po czym powoli podszedł do niej. Nie protestowała, czuła, że nie ma złych zamiarów. Poza tym w razie czego będzie potrafiła się obronić. Etap życia, kiedy mogła omdlewać na ramieniu chłopaka i udawać słodką, minął bezpowrotnie. Znów musiała stać się Jenny - wychowanką archanioła twardo walczącą o swoje. Zupełnie jak kiedyś.

McCarthy zbliżył się na odległość pół metra i położył jej ręce na ramionach. Chłopak przez chwilę patrzył jej w oczy, a potem mocno przytulił. Nic nie mówił, ale wiedziała już, że się nie pomyliła, a to tylko przyjacielski uścisk mający ją uspokoić. Jego dłonie nie błądziły po jej plecach, serce nie szalało w piersi, a oddech pozostawał miarowy. Po chwili McCarthy odchylił się lekko do tyłu i ponownie patrząc jej w oczy, powiedział z uśmiechem.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. Zaopiekuję się tobą i jakoś wrócimy do domu.

Jenny pokiwała głową, choć wcale nie była tego taka pewna. Nie chciała go jednak martwić, zwłaszcza że - z czego zdała sobie sprawę, dopiero tkwiąc w jego objęciach - on i tak nie miał prawa jej zrozumieć. W końcu nigdy nie widział anioła. Postanowiła udawać uspokojoną i czujnie obserwować rozwój wydarzeń.

Coś poruszyło się w krzakach. Najpierw był to odległy pojedynczy odgłos, zaraz jednak przybrał na sile i intensywności.

- Stój! - usłyszała wołanie kobiety.

A potem spomiędzy krzaków wypadł Jeff. Jego oczy płonęły wściekłością. Pędził wprost na McCarthy’ego.

Jakaś część Jenny wiedziała, że powinna się teraz ucieszyć i rzucić na szyję cudownie ocalałemu chłopakowi. Pocałować go mocno i choć na sekundę zapomnieć, co się stało, ścisnąć cały świat tylko do niego i siebie razem. Ale ta część, niedawno jeszcze dominująca, była teraz w mniejszości. Jeff, zamiast ucieszyć się, że jest zdrowa i cała, najwyraźniej chciał pobić jej wybawcę. Coś tu było nie tak, jak w śnie, gdy bliscy zmieniają się w demony, a bezpieczna pościel w grząskie bagno.

Nie miała jednak czasu, by teraz to roztrząsać. Musiała działać. W chwili gdy Jeff usiłował ją minąć, podstawiła mu nogę i z całej siły pchnęła go w plecy.

- Uspokój się! - krzyknęła. - Nic się nie wydarzyło. McCarthy przezornie stanął po przeciwnej stronie ścieżki.

Z krzaków zaś wyłoniły się kolejne dwie postaci - Mary Jane i Suzie. W poszarpanych ubraniach, z rękami i nogami pełnymi zadrapań, ale wciąż żywe. Ich siostra raczej nie miała tyle szczęścia…

A może jednak? Jenny zauważyła, że i one nie mają anioła stróża. Więc może Mary Lou jakoś przeżyła i teraz skrzydlaty opiekun jest przy niej. Dziewczyna chciała w to wierzyć, ale nie potrafiła. Bo nad polaną nie unosił się żaden anioł. Również nie było stróża Jeffa.

- Jak zdołaliście przeżyć? - zapytała, uśmiechając się przepraszająco do Jeffa i wyciągając rękę w jego stronę.

Chłopak spojrzał na nią niechętnie, po czym wstał, nie korzystając z jej pomocy. Posłał wściekłe spojrzenie McCarthy’emu, ale nie ruszył w jego kierunku. Podszedł za to do Suzie i poprosił ją o otrzepanie pleców.

- Pobiegłyśmy za Jeffem - odparła Mary Jane. - Rzuciliśmy się w las po prostu, pomiędzy drzewa. Padały tylko te przy ścieżce, więc tam w głębi było względnie bezpiecznie. A potem, gdy wszystko ustało, poszliśmy was szukać. To Jeff nalegał… - dodała z wyraźną naganą w głosie.

Jenny zrobiło się głupio. Może nie miała racji. Ich wszystkich spotkało nieszczęście, a ona szuka kozła ofiarnego! Że nie było aniołów - to nie musiało nic znaczyć. Chciała załagodzić sytuację, niestety, Jeff nie wyglądał na kogoś, kto chciałby słuchać wyjaśnień, więc chyba jednak trzeba będzie odłożyć to na później. Wokół robiło się ciemno.

- Jak daleko jest stąd do tej chaty? - zapytał McCarthy.

Nikt nie odpowiedział i pytanie przez moment wisiało w powietrzu. Wszyscy odwrócili się w stronę stojącego teraz tyłem Jeffa, który wzniósł głowę ku niebu i szeptał coś cichutko. Wyglądało, jakby się modlił.

- Jeff? - Suzie postanowiła przerwać ciszę. - Co ty właściwie…

I wtedy chłopak odwrócił się gwałtownie. Jego rozciągnięta w dzikim uśmiechu twarz jaśniała dziwnym blaskiem, a włosy zdawały się płonąć błękitnym ogniem. Oczy, całe białe, pozbawione źrenic i tęczówek, skierowane były w stronę McCarthy’ego.

- I powiedział Pan: Nie pożądaj żony bliźniego swego ani żadnej rzeczy, która jego jest - wycedził przez zaciśnięte zęby. A potem skoczył.

Odległość, jaka dzieliła ich obu, z całą pewnością przekraczała pięć metrów, a mimo to Jeff pokonał ten dystans jednym susem. Wylądował na rywalu, przewracając go własnym ciężarem, po czym usiadł na nim okrakiem i podniósłszy z rowka koło drogi kamień, zaczął okładać go nim po twarzy.

Jenny skoczyła ku walczącym, ale została odepchnięta z taką siłą, że poleciała kilka metrów i uderzyła o drzewo. Potworny ból przeszył jej plecy i przez dłuższą chwilę nie mogła się pozbierać.

Tymczasem Jeff wyraźnie skończył już z McCarthym, bo odrzucił na bok ociekający krwią i kawałkami mózgu kamień, wstał i zaczął się zmieniać. Jego głowa i brzuch zaczęły pęcznieć, skóra zatrzeszczała, a oczy wypadły wypchnięte z oczodołów. Sekundę później chłopak eksplodował. Ktoś wrzasnął. Jenny nie była pewna, czy to nie ona sama. Wiedziała tylko, że zerwała się na równe nogi, lekceważąc ból. Spojrzała w stronę ocalałych dziewcząt. Suzie zasłaniała sobie oczy, nie przestając krzyczeć. Stała najbliżej Jeffa, cała więc była w jego resztkach. Mary Jane, znajdująca się za jej plecami, trzymała w dłoniach patyk o ostrym końcu. Jej twarz pojaśniała. Spojrzała w stronę Jenny.

- Uciekaj - wyszeptała bezgłośnie i uśmiechnęła się. Potem wzięła zamach i wbiła patyk w plecy siostry. Zanuciła coś przy tym, coś, co brzmiało jak melodia do wyliczanki o dziesięciu małych Indianach. Patyk wznosił się i opadał do rytmu.

Jenny już drugi raz tego dnia zaczęła uciekać.

* * *

- Nic nie rozumiem - przyznał archanioł.

Stali wraz z Kłamcą na zdemolowanym parkingu, wpatrując się w mocno zniekształcone ciała aniołów. Było ich pięciu, a wszyscy mieli połamane skrzydła i osmolone szaty. Leżeli w dziwnych pozach w różnych miejscach placu.

- Mnie nie pytaj - odparł Kłamca, wzruszając ramionami. - Pierwszy raz widzę, by któremuś z was spuszczono takie manto.

Podszedł do pozostałości po busie i przez chwilę uważnie oglądał zwłoki za kierownicą. Temperatura sprawiła, że białka w oczach ścięły się, a skóra popękała jak na pieczonym kurczaku. Przez szczeliny sączył się wytopiony tłuszcz. Całość wyglądała jak nieudana rzeźba z gabinetu figur woskowych.

- W środku jest tylko jedno ciało. Raczej facet. - Kłamca odwrócił się… i wtedy dostrzegł Sida.

Gruby chłopak, mimo że wyglądał zupełnie jak siedzący za kierownicą Dale, wciąż jeszcze żył. Leżał twarzą do ziemi, oddychając płytko i od czasu do czasu podrygując nogą w niekontrolowanym skurczu mięśni.

Kłamca dopadł do niego i najdelikatniej jak mógł odwrócił.

- Co tu się stało? - zapytał. - I gdzie reszta?

Chłopak próbował odpowiedzieć, ale nie był w stanie. Przewracał tylko oczami i na przemian otwierał i zamykał usta.

- Odsuń się - powiedział Michał, stając za plecami Kłamcy. - Ja spróbuję.

Uklęknął przy Sidzie i położył mu rękę na czole. W dziedzinie telepatii daleko było mu do Rafaela, a nawet do Gabriela, ale jak każdy skrzydlaty miał przynajmniej odrobinę tego talentu. I to, jak się okazało, wystarczyło. Po chwili wstał i otrzepał kolana.

- Znalazł się w samym oku cyklonu - powiedział. - Dlatego przeżył. Pomóż mi odprawić rytuał nad stróżami. Muszę ich mieć w jednym miejscu.

- Zaraz, czekaj! - Lokiego wyraźnie nie usatysfakcjonowała odpowiedź archanioła. - Jaki cyklon? O czym ty mówisz? Przecież w okolicy nie ma śladu, by…

- Bo to nie był zwykły cyklon, tylko Słup Ognia, Obłok Pana. Znak Boga, który moc okazał.

- Bóg to zrobił?!

Archanioł potrząsnął głową.

- Boga nie ma, Loki, wiesz przecież. Ale kiedy jeszcze był, niektórym z nas pokazał parę sztuczek. Na przykład Słup Ognia potrafiło zrobić dwóch z nas.

- Znasz ich? - zapytał Kłamca.

- Jednym jestem ja - odparł Michał. - A jeśli nie mylę się co do drugiego, to Jenny ma naprawdę poważne kłopoty.

* * *

Ciało ostatniego spośród stróżów cisnęli na pozostałe, potem Michał dobył miecza i odmówiwszy kilka słów w obco brzmiącym języku, położył go na stosie. Martwi aniołowie w jednej chwili zajęli się płomieniem.

Loki patrzył na to, cały czas myśląc intensywnie.

- Mówiłeś, że Jenny nie żyje - powiedział w końcu. Michał wzruszył ramionami.

- Pomyliłem się - stwierdził. - To wołanie brzmiało, jakby dobiegało z piekła. Ale wtedy nie brałem pod uwagę Samaela. Teraz sam nie wiem, co byłoby dla niej lepsze.

Kłamca podrapał się po głowie. Nie zamierzał ukrywać, że niewiele z tego rozumiał.

- Samael… To imię powinno mi coś mówić? - zapytał.

Archanioł kucnął i włożył rękę do ognia. Wydobył ze stosu pogrzebowego miecz i ugasił głownię.

- Samael, trucizna Boga - powiedział, podnosząc się. - Największy pośród upadłych, mistrz Lucyfera i pierwszy miecz Nieba. Sam sobie odpowiedz, powinno ci to coś mówić?

- Tylko bez sarkazmu, panie Taki Jestem Twardy i Mądry! - oburzył się Loki. - Zapominasz, kto tu komu pomaga. Mów jaśniej albo radź sobie sam.

- I tak niewiele mi pomożesz - Michał uśmiechnął się smutno. - Ale masz rację, trochę mnie ponosi. Samael, a właściwie Sa’ael, był ostatnim spośród siedemdziesięciu dwóch kandydatów na następcę odchodzącego Pana. Lud wybrany zna imiona ich wszystkich, błędnie określając je mianem imion Boga. On jako jedyny dotrwał do ostatniej próby, kiedy to Pan pokazał mu człowieka i kazał złożyć pokłon swemu dziełu. I wtedy Samael się wściekł. Najpierw uznał, że to jakiś żart, ale kiedy dostrzegł, że oblicze Boga jest poważne, zbuntował się. Wrzasnął, że to niesprawiedliwe i że syn światła i ognia nie ukorzy się przed synem gliny. Potem zaś zaczął wykrzykiwać, że człowiek nie może być Koroną Stworzenia, że on sam, używając tego samego tworzywa, zrobiłby coś znacznie wspanialszego. I wtedy pewnie zrozumiał, że dotąd był ostatnim spośród następców Pana, teraz zaś może stracić i to, dlatego rzucił się na Boga, chcąc go zgładzić. Wszechmogący oczywiście strącił go w otchłań, a jego imię uzupełniono literą M, oznaczającą śmierć i zniszczenie.

- Ale Samael nie zginął? - Loki pomacał się po kieszeniach w poszukiwaniu pudełeczka z wykałaczkami, jednak nigdzie go nie było. - Przeżył, to chcesz powiedzieć?

- O tym wiedzieliśmy już dawno temu. Widywaliśmy go wiele razy, narobił wiele złego z tą swoją obsesją własnej Korony Stworzenia. Ostatnim razem wymyślił, że skoro ma być ona z gliny, to musi to być budowla. Zmusił więc ludzi, by zaczęli budować wieżę sięgającą nieba. Na szczęście Rafael spostrzegł to w porę i używając tych swoich sztuczek z komunikacją, pomieszał budowniczym języki, tak że praca nie została ukończona. Od tamtej pory nikt nie słyszał o Samaelu.

- Aż do teraz. - Kłamca przyjrzał się zwęglonym resztkom aniołów, zupełnie mimowolnie myśląc o ich marnujących się piórach. Na ten widok krwawiło mu serce, ale był pewien, że Michał nawet jemu nie pozwoliłby oskubać zwłok. Podniósł wzrok i spojrzał archaniołowi prosto w twarz. - Ale ty oczywiście dasz mu radę? Walczyłeś z nim kiedyś?

Michał zawahał się. Opuścił wzrok i wierzchem lewej dłoni przejechał po zbroczu miecza.

- Raz tylko - powiedział prawie szeptem po dłuższej chwili. - Wtedy właśnie, gdy w szale rzucił się na Pana. Ale zawiodłem. Samael pochwycił mnie za skrzydła i niewiele brakowało, a cisnąłby w mroki Szeolu. Uratował mnie Wszechmocny. A niedługo później dostałem od niego ogień, który daje moc i siłę.

Wzniósł miecz, a jego ostrze na powrót zapłonęło.

- Tak stałem się pochodnią Pana - zawołał, nie odrywając wzroku od ognia. - Kagankiem dla jego płomienia.

Kłamca pokiwał głową.

- To miło - stwierdził. - Ale chyba powinniśmy się wziąć do roboty, nie? Jeśli ta twoja Jenny wciąż żyje, to pewnie nie bawi się najlepiej. Wezwiemy Gabriela, Rafaela i jeszcze paru chłopaków i zrobimy mu z dupy…

Archanioł oderwał wzrok od głowni miecza i opuścił oręż.

- Nikogo nie wezwiemy - powiedział. - Z nas wszystkich tylko ja mam dość siły, by w tym lesie nie skończyć jak oni - głową wskazał dopalający się stos. - Co nie znaczy, że powstrzymałoby to Gabriela i resztę od prób… Na ich zgubę. Ale masz rację, na mnie już czas. Więc lepiej zostań tu i czekaj, aż cię wezwę, tak? Jeśli nie wrócę do jutra, ostrzeż resztę. Ale dopiero wtedy.

Nie czekając na odpowiedź, podfrunął do wylotu ścieżki, po czym wylądował i ruszył w głąb lasu. Leżące pnie podnosiły się przed nim, lecz opadały zaraz za jego plecami, prawie trąc o skrzydła. Nie wróżyło to najlepiej.

* * *

Jenny nie śniła, a przynajmniej nie do końca. Wciąż biegła szeroką leśną ścieżką, pod kopułą z zielonych gałęzi, w niemal całkowitym mroku. Coraz dalej za sobą zostawiała widok zmasakrowanej twarzy McCarthy’ego i eksplodującego Jeffa. Siostry Strips towarzyszyły jej nadal - cały czas w głowie dziewczyny brzmiały pełne bólu wrzaski jednej i histeryczny śmiech drugiej. Wciąż słyszała je głośno i wyraźnie.

Z drugiej jednak strony spokojnie mogłaby uznać, że śpi, bo właśnie znowu miała sześć lat i przedzierała się przez ogarnięte płomieniami mieszkanie. Doskonale widziała wkomponowane między drzewami ściany, ukryte w nich drzwi czy obrazy zawieszone na krzakach. Nieważne, jak dziwnym mogło się to wydawać, las był teraz jej rodzinnym domem. Z każdą chwilą coraz bardziej.

Wiedziała, co teraz nastąpi, doskonale pamiętała tamte wydarzenia, czas, gdy mimo swych starań straciła całą rodzinę. Wtedy też poznała Michała, który stał się jej opiekunem na resztę życia. Czyli, jak przypuszczała, najwyżej na jeszcze godzinę. No, może dwie.

Ukryte za rosłym dębem drzwi otworzyły się i wypadł zza nich ojciec Jenny. Nie szarpał się i nie wierzgał, po prostu upadł na twarz i nic sobie nie robiąc z tego, że jego piżama płonie, leżał w bezruchu.

Ona wiedziała, że to tylko złudzenie, że nie musi powtarzać tego, co już kiedyś zrobiła, a co i tak nie przyniosło żadnego skutku, tylko narobiło jej, biednemu wystraszonemu dziecku, niepotrzebnych nadziei.

Mimo to zatrzymała się, pochyliła i chwytając ojca za ramiona, pociągnęła go za sobą. Tyle że to już wcale nie był jej ojciec. Jenny odskoczyła z wrzaskiem, przyglądając się ogromnej larwie, którą jeszcze przed momentem trzymała. Wyglądała jak przerośnięta glizda i tak samo też się poruszała - powoli, skurczami całego swego oślizłego ciała. Nadal miała na sobie płonącą piżamę ojca.

Jenny podniosła się i odwróciła, chcąc uciekać dalej, stanęła jednak jak wryta.

Tuż za plecami miała teraz otwarte drzwi, za którymi widziała całą swą martwą rodzinę. Wszyscy leżeli tak samo, jak ułożyła ich kilkanaście lat temu. Był tam nawet ojciec w tej samej piżamie co larwa. Tylko że ta na ojcu już nie płonęła.

Nad rodziną unosił się anioł. Jenny w pierwszej chwili ucieszyła się, zaraz jednak jej radość zdusił strach. Bo to nie był jej opiekun. Ten wyglądał zupełnie inaczej. Przede wszystkim miał więcej skrzydeł - dwanaście, bo za każdym z sześciu, jakie widziała u Michała, u tamtego dostrzegła jeszcze jakby odbicie. Po drugie, był smuklejszy od archanioła i… piękny. Tak, był najpiękniejszą istotą, jaką Jenny kiedykolwiek widziała.

Anioł patrzył na nią przez chwilę, po czym wyciągnął rękę i uśmiechnął się szeroko.

- Witaj, Magdaleno - powiedział. I sfrunął do niej w blasku i majestacie.

* * *

Obudziła się w podwieszonej pod sufitem klatce, w ciemnej, śmierdzącej chacie. Leżała zwinięta w pozycji płodu. Miała zdrętwiały kark i nogi, więc każdy ruch powodował paskudne mrowienie.

Oczywiście wiedziała, że aby choć marzyć o ucieczce, będzie musiała jak najszybciej wziąć się w garść, ale za nic nie była w stanie nawet ruszyć ręką. Sen budzący złe wspomnienia, a potem, po przebudzeniu, wszechobecny smród zgnilizny całkowicie odbierały jej siły i chęć walki. Poza tym znajdowała się w cholernej klatce! Co właściwie mogłaby zrobić?!

Lekko odwróciła głowę i zauważyła, że nie jest sama. Na środku pokoju stał wysoki, postawny mężczyzna. Był zwrócony do niej plecami i nie poruszał się. Mruczał coś tylko pod nosem, żadne ze słów nie docierało jednak do Jenny.

Postanowiła dać znać, że już nie śpi. Nie miała pojęcia, jaki przyniesie to skutek, ale targało nią dziwne przeświadczenie, że oprawca nie ma zamiaru jej zabić. Po coś ją w końcu zamykał w tej klatce. Szarpnęła się i rozbujała ją.

Skrzypnęła przeciągnięta przez uchwyt gruba jak kciuk lina, zatrzeszczały stare pręty i… nic. Mężczyzna nie odwrócił się ani nie przestał mamrotać. Tak właściwie to teraz robił to nawet głośniej.

Jenny zamknęła oczy i w myślach kolejny raz spróbowała wezwać Michała. Znała oczywiście mnóstwo modlitw i z wielu z nich korzystała, ale gdy pojawiało się zagrożenie, pewne było tylko to jedno wezwanie… to znaczy pewne aż do dziś.

- Nic ci to nie da, Magdaleno - rozległ się głos.

Rozpoznała go, to był głos anioła z jej snu nie snu. I tak samo nazwał ją Magdaleną. Otworzyła oczy.

Anioł stał w otwartych drzwiach chaty. Skąpany w błękitnym blasku wyglądał zupełnie tak samo jak wcześniej, gdy ujrzała go po raz pierwszy. Nadal był piękny, teraz, gdy się uśmiechał, nawet piękniejszy, jednak mimo to Jenny wiedziała, że to tylko pozory dobra niewinności. Sama nie wiedziała jak, ale była w stanie przekonać samą siebie, że skrzydlaty nie może być prawdziwym aniołem. A jeśli nawet, to nie stał już po właściwej stronie. Pokręciła głową, próbując się uśmiechnąć.

- Zaszła jakaś pomyłka - powiedziała. - Nie nazywam się…

- Wiem, jakie nadano ci imię - przerwał jej anioł. Zrobił krok do przodu, a drzwi zamknęły się za nim. -

Ale wiem też dużo więcej. I tak jak grzech Adama zmyty został przez ofiarę Jezusa, tak pycha Lilith odkupiona została pokorą kobiety upadłej. Pochodzisz ze starego rodu.

- Pokora upadłej? - zapytała zdziwiona Jenny. - Mówisz o Marii Magdalenie!

- Cieszy mnie twa znajomość Pisma, Magdaleno. - Skrzydlaty najwyraźniej świetnie się bawił. Uśmiech nie znikał z jego twarzy. - A tak, jest wśród matek twego rodu Maria z Magdalii, uczennica Chrystusa. Od niej, wedle obietnicy niegdyś złożonej, wszystkie miałyście mieć imię, co, jak widać, nie przetrwało nawet marnych dwudziestu stuleci. Ale tak naprawdę twój ród jest o wiele, wiele starszy. Nie tylko odkupicielka, ale i grzesznica.

- Lilith? - Jenny mocniej pochwyciła kraty. Właściwie przestała się bać, a raczej lęk ustąpił miejsca narastającemu podnieceniu. - Wywodzę się z rodu Lilith?

Znała historię pierwszej kobiety, prawdziwej matki Kaina. Michał opowiedział jej ją kiedyś ze szczegółami jako przestrogę przed rozwiązłością. Miała wtedy dwanaście lat.

- Tak - potwierdził anioł wesoło. - I powiem ci coś więcej.

Uniósł się lekko w górę, zawinął pod siebie nogi, jakby siadał po turecku, i tak zawisł.

- Dawno temu - zaczął - Bóg zaprosił mnie do siebie, by mi pokazać Koronę Stworzenia. Określił to mianem ostatniej próby. Wiele się po tym spotkaniu spodziewałem, ale okazało się, że jedyne, co zostało mi pokazane, to marny twór z gliny, zaczątek nowego projektu Pana. Na dodatek kazano mi złożyć przed nim pokłon. Oczywiście nie zrobiłem tego, za co Bóg wygnał mnie ze swego domu. A potem odszedł, nie pozostawiając następcy. Jako że byłem kandydatem na to miejsce, uznałem, że wciąż mogę mieć jeszcze szansę. Kluczem miała być Korona Stworzenia. Myślałem, że gdyby udało mi się ją stworzyć, wróciłbym do Nieba w glorii i chwale. Po długim namyśle uznałem boski surowiec i opracowałem projekt glinianej wieży. To jednak okazało się pomyłką. Zaszyłem się więc w lasach, by dalej snuć rozważania. I wtedy właśnie odkryłem sekret Korony. Nie był nią człowiek jako istota. Pan po prostu ukrył Koronę w ludziach. Ziarno miało dojrzeć z czasem, a co do mnie, Bóg jedynie chciał wypróbować moją cierpliwość. Wówczas zawiodłem, ale teraz…

Ręką dotknął głowy stojącego przy nim mężczyzny i odwrócił go.

Jenny cofnęła się w głąb klatki, głośno wciągając powietrze.

To nie był prawdziwy człowiek, co zaś do mruczenia, które słyszała Jenny - w miejscu, gdzie ludzie mają twarz, tę kukłę obsiadło stado olbrzymich, tłustych much. Na glinianą głowę mężczyzny, kukły czy też upiornego totemu, naciągnięto starannie ludzką skórę. Z ust ozdobionych przyszytymi naprędce wargami wystawały krzywo wstawione śnieżnobiałe zęby i długi, teraz całkiem już suchy język. Nos, niewątpliwie kobiecy, był lekko przekrzywiony w lewą stronę.

Równie niechlujnie zamocowano uszy, stopy i dłonie. I wszystko inne.

Anioł nie krył durny.

- Siedemdziesiąt dwie części! - zawołał. - Tak jak siedemdziesięciu dwóch było na początku następców Pana. Prawda, że proste? Siedemdziesiąt dwa kawałki doskonałości ukryte wśród potomków najstarszych rodów tego świata. Trzeba Bogu przyznać, że był prawdziwym geniuszem.

Powoli podfrunął do klatki, wsunął dłoń między pręty i pogładził Jenny po twarzy. Nie była w stanie się sprzeciwić.

- A teraz, w okrągłą rocznicę jego odejścia, znalazłem i ściągnąłem tu ciebie, ostatni, najważniejszy element mej układanki. To też jakiś znak, prawda, moja pięknooka?

I wtedy drzwi chaty otworzyły się z hukiem.

* * *

Archanioł Michał rzadko odczuwał strach. W tych jednak nielicznych przypadkach zawsze miał w pamięci słowa Lucyfera. Ostatnie, które wypowiedział do niego jak do brata. Było to niedługo po upadku Samaela, jeszcze zanim człowiek zamieszkał w Raju. Siedzieli obaj na szczycie wzgórza i wpatrywali się w gwiazdy.

- Boję się, wiesz? - powiedział Lucyfer, a blask, od którego wywodziło się jego imię, był wyraźnie słabszy niż zwykle. - Czasem po prostu boję się jutra. W takich chwilach marzę, by w ogóle nie nadeszło.

Michał nie pamiętał swojej odpowiedzi, ale na pewno była miałka i bez znaczenia. Nigdy nie należał do dobrych mówców.

A następnego dnia Lucyfer rozpoczął swoją rewolucję.

Archanioł przystanął na moment i otarł pot z czoła. Nie wolno ci się bać - powtarzał sobie - bo strach nie pochodzi od Pana i nie ku jego ścieżkom prowadzi. A mimo to czuł lęk. Że nie zdąży albo polegnie w walce. Już teraz każdy krok sprawiał mu ból. A celu wciąż nie było widać.

Musisz zdążyć - skarcił się. - Tam jest Jenny. Jeżeli nie dla świata, to chociaż dla niej. Ale musisz…

Jeszcze przez chwilę stał wsparty o drzewo, po czym, zaciskając zęby, ruszył dalej przed siebie.

* * *

Nadzieja mrugnęła w sercu Jenny. Na jedną chwilę otworzyła oko, by jednak zaraz je zamknąć. Trwało to mniej więcej tyle, ile gest anioła, którym na powrót zatrzasnął niesforne drzwi. Za nimi oczywiście nikogo nie było. Bo takie rzeczy jak przypadkowy bohater zdarzają się tylko w filmach i nie mają nic wspólnego z prawdziwym życiem.

- Na czym to stanęliśmy? - zapytał skrzydlaty.

Jenny poczuła, że nie jest w stanie się poruszyć. Całkowicie sparaliżowana widziała, jak otwierają się drzwiczki klatki, jak w dłoni anioła znikąd wyrasta coś przypominającego łyżeczkę i zbliża się do jej twarzy.

Żelazo było lodowate albo bardzo gorące - nie potrafiła tego określić, zwłaszcza że na nowo obudzone przerażenie odbierało jej zdolność myślenia. Chciała krzyczeć, zamknąć powieki, zrobić cokolwiek, nie była jednak w stanie. Mogła tylko czekać, aż się wykona.

W jednej chwili poczuła swędzenie, gdy łyżeczka wsunęła się pod gałkę oczną, potem lekkie ukłucie, drugie silniejsze, aż w końcu po ogromnym impulsie bólu przekraczającym jej dotychczasowe doświadczenia zaczęła widzieć inaczej. Jakby zamknęło się pół świata, a reszta, która została, była jedynie odbiciem w krzywym zwierciadle.

Ocalałym, pełnym łez okiem spojrzała na anioła, który z uwagą kontemplował nową zdobycz.

Znów trzasnęły otwierające się drzwi, tym razem jednak nikt ich nie zamykał. Zwłaszcza że w sekundę później eksplodowała też cała frontowa ściana.

Jenny resztką sił próbowała osłonić twarz przed nadlatującymi drzazgami, ale nie szło jej to najlepiej. Nie była w stanie unieść ręki. Na szczęście wokół wiszącego obok klatki anioła wytworzyło się coś jakby pole siłowe, które odbijało odłamki desek na boki. Wystarczająco daleko, by omijały i ją.

W miejscu ściany stał archanioł Michał. W górze trzymał wzniesiony miecz, a trzy pary skrzydeł miał rozpostarte zgodnie z formułą. Górne dla Boga, środkowe gotowe do lotu i dolne chroniące ciało. Trzymał się prosto, ale na jego twarzy widać było wycieńczenie. Nawet płomień ogarniający jego lewy policzek wydawał się blady.

- Samaelu, trucizno Pana, odstąp od tej niewiasty! - zawołał Michał drżącym z wysiłku głosem.

Dwunastoskrzydły skrzywił się lekko, po czym zniżył lot. Nie odrywając oczu od archanioła, odłożył łyżkę z gałką oczną na podłogę. Postąpił krok do przodu.

- Witaj, Michale - powiedział z kpiną w głosie. - Miło mi, że znowu możemy się widzieć. Porozmawiajmy na zewnątrz.

Poruszył ręką, jakby coś od siebie odpychał, i nagły podmuch wyrzucił Michała daleko do tyłu. Archanioł omal nie uderzył plecami w pobliskie drzewa, ale załopotał skrzydłami i z trudem utrzymał równowagę. Wylądował, wznosząc miecz w pozycji obronnej. Ogień rozgorzał mocniej.

Samael powoli przekroczył resztki ściany i również wyszedł na okalającą dom polankę. W jego wyciągniętej ku niebu ręce słup światła formował się w oręż.

- Widzę, że dalej władasz Ogniem Pana, Michale - powiedział dwunastoskrzydły. Zamachał mieczem, który wyrósł w jego dłoni. - Zawsze byłem ciekaw, jak ci to idzie. Szkoda, że nie udało się nam spotkać wtedy przy wieży, prawda?

Archanioł milczał. Obserwował. Wiedział, że jego przeciwnik przewyższał go umiejętnościami i mocą, cały czas jednak liczył, że wydarzy się coś, co wyrówna szanse. Bo potrzebował tego zwycięstwa, a słabym pozostawały jedynie błędy silnych.

Na to jednak, by Samael popełnił błąd, wcale się nie zanosiło. Wręcz przeciwnie, jego postawa, ustawienie broni i doskonale wymierzone kroki mówiły wyraźnie, że przez te wszystkie stulecia szykował się na takie starcie. Znał swoją wartość, ale nie był na tyle pyszny, by zaprzestać samodoskonalenia. Gdyby nie to, że oszalał, byłby wzorem niebiańskiego wojownika.

Nie będziesz się bał - powtórzył sobie raz jeszcze Michał. I skoczył.

Z impetem poleciał wprost na przeciwnika, by w ostatniej niemal chwili, na ułamek sekundy, nim wszedł w jego zasięg, rozłożyć lewe skrzydła i skręcić w locie. Liczył, że zdąży przejść bokiem, choć na chwilę znaleźć się z boku Samaela i blokując mu uzbrojoną prawą rękę, zadać przynajmniej jeden cios. To byłby wspaniały początek pojedynku.

Dwunastoskrzydły nie dał mu jednak takiej szansy. W chwili gdy Michał rozłożył skrzydła, skręcił tułów w lewo i błyskawicznie przerzucił miecz do lewej ręki. Nie miał czasu na zamach, więc wyprowadził krótki cios z przedramienia. Ostrze ze świstem przecięło powietrze.

Opadający Michał zbił atak szybką zastawą, po czym wylądował na ziemi ze dwa metry za przeciwnikiem. Przetoczył się przez ramię, ciasno osłaniając bok lewymi skrzydłami. Błyskawicznie wstał i wzbił się w powietrze.

Samael z szerokim uśmiechem uczynił to samo i po chwili obaj unosili się kilka metrów nad chatą.

Tym razem pierwszy atak należał do dwunastoskrzydłego. Anioł szarpnął się ku górze, wzniósł wysoko nad Michała i wykonawszy błyskawiczny zwrot, z ogromną prędkością poleciał wprost na archanioła.

Ten ustąpił przeciwnikowi pola, licząc, że ten uderzy w ziemię. I to był błąd…

Samael w ostatniej chwili rozłożył skrzydła, łapiąc w nie powietrze, i głowa Michała znalazła się dokładnie pod gotowym do ciosu świetlistym mieczem.

Nie było czasu na parowanie ani na unik. Archanioł skręcił tułów i wystawił skrzydło jak tarczę. Syknął z bólu, gdy tamten odciął je u samej niemal odstawy. Nie miał jednak czasu na słabość. Błyskawicznie poleciał w dół. Rozpostarł skrzydła przed samą niemal ziemią. Samael pofrunął za nim.

Unosili się naprzeciw siebie. Ranny Michał, desperacko usiłujący utrzymać równowagę, i Samael wyglądający, jakby właśnie wrócił z orzeźwiającego spaceru, na którym świetnie się bawił.

Strach nie pochodzi od Pana i nie jego ścieżkami wiedzie. - Michał wiedział, że to prawda, ale poczuł też napełniające go zwątpienie. Był słaby, a ból tylko potęgował to uczucie. Nie da rady - upewniał się coraz bardziej.

Ale nie mógł zwątpić. Z wnętrza chaty słyszał ciche łkanie Jenny i wiedział, że jeśli nie podoła, to będzie dopiero początek jej cierpień.

- No dalej, świrze - wycedził, wznosząc płonącą głownię. - Spraw mi tę przyjemność.

Samael załopotał skrzydłami i jak pocisk pognał do przodu. Michał czekał ze wzniesionym mieczem.

Starcie trwało ułamki sekund, wymienili po kilka ciosów, z których każdy, gdyby doszedł, niewątpliwie zakończyłby walkę. Ostrza błyskały błękitem i czerwienią. Potem odskok, chwila na oddech i znowu atak…

Przy trzecim podejściu Michał czuł, że właściwie jest w stanie już tylko się bronić. A i to przychodziło mu z coraz większym trudem, nie wytrzymywał takiego tempa, a poza tym dwunastoskrzydły był od niego drobniejszy i zwinniejszy. Niczym Dawid przy Goliacie.

Jedyne, co pozostawało archaniołowi, to zmiana stylu walki. Przy kolejnym odskoku mocniej chwycił miecz, tym razem w obie ręce. Lecąc, uniósł go nad głowę. Włożył całą resztkę swych sił, by uderzyć jak najszybciej i najmocniej. I udało się. Zgodnie z jego przeczuciem, jedyne, co zdążył zrobić Samael, to unieść uzbrojoną rękę w górę, próbując bloku. Płonący miecz Michała z impetem uderzył w świetliste ostrze i… pękł. Anioł uderzony potężnym impulsem poleciał do tyłu w stronę równo ułożonego stosu drew. Ból, jaki go przepełniał, sprawił, że prawie nie poczuł dyszla drewnianego wózka, który wślizgując się w szczelinę między skrzydłami, wszedł mu głęboko w plecy. Dostrzegł go dopiero, gdy drąg przeszedł na wylot. W chwilę później tatuaż na twarzy archanioła wypalił się i zgasł.

* * *

Nadzieja Jenny umarła wraz z Michałem. A tak niewiele brakowało!

Od początku pojedynku czuła, że paraliż, jaki nią zawładnął, powoli ustępuje. Spływał stopniowo, uwalniając najpierw twarz, potem szyję, ramiona, ręce. Wiedziała, co zrobi, by pomóc Michałowi. Ocalałym okiem wciąż widziała szczerzącą się kukłę zwaną Koroną Stworzenia - zapewne źródło mocy Samaela. Nie mówiłby o niej tyle, gdyby było inaczej.

Wystarczyło pewnie tylko ją uszkodzić, zedrzeć obrzydliwe ludzkie szczątki, skruszyć glinę, a jej opiekun na pewno zyska przewagę. I wygra. Był w końcu cholernym aniołem Pana! Oni zawsze wygrywają.

Miecz pękł w chwili, gdy sparaliżowane pozostały tylko jej nogi. Zaraz potem zobaczyła, jak dyszel przebija pierś Michała. Krzyknęła, nie mogła się powstrzymać. I krzyk zamarł jej w gardle. Znowu nie mogła się ruszyć. Wciąż stojący do niej tyłem Samael uniósł rękę i pogroził jej palcem. Była pewna, że się uśmiecha.

- Głupcze - usłyszała, jak zwraca się do Michała. - a miałem dla ciebie miejsce u mego boku. Chciałem przebaczyć ci wszystkie twe winy i pozwolić, byś trwał u boku nowego Boga. A teraz zgasła pochodnia Pana.

Odrzucił miecz i przykucnął, by podnieść leżące u jego stóp szczątki broni archanioła. Spojrzał na Jenny. Rzeczywiście uśmiechał się.

- Na pewno istnieje sposób - powiedział do niej - bym na nowo rozpalił ogień w tym mieczu. Pochodnię Pana może wszak nieść każdy, czyż nie?

Nie odpowiedziała. Nie zrobiłaby tego, nawet gdyby mogła. Za to z pewnością by się uśmiechnęła. Bo dostrzegła czerwony ognik nadziei. Płomień wokół lewego oka leżącego bezwładnie Michała znów nabierał blasku.

* * *

Ból nie był taki straszny. Michał powitał go jak starego znajomego. Z całą pewnością wolał to niż strach.

Archanioł rozejrzał się ostrożnie. Jeżeli miał kontynuować walkę, potrzebował broni. Nie przejmował się raną, nie potrzebował żyć długo, ale brak oręża poważnie komplikował sprawę. Widział co prawda, że Samael odrzuca swoją broń, ale nie miał wątpliwości, że potrzebował on raptem chwili, by stworzyć nowy miecz. W interesie Michała było więc, by tej chwili nie dostał.

Jego wzrok spoczął na szerokim pieńku, w którym tkwiła wbita siekiera. Skrzywił się, uznając, że to stanowczo za mało… i wtedy właśnie dostrzegł swój nowy oręż. Leżał obok pieńka nie wiadomo od jak dawna. Mógł nie być już sprawny, ale Michał wierzył, że znajdzie sposób, by go użyć.

Wciągając powietrze i zaciskając zęby, zaczął powoli zsuwać się z dyszla.

* * *

Broń archanioła wyraźnie intrygowała Samaela. Położył obie części na podłodze i przyglądał im się uważnie długą chwilę. Wyglądał na naprawdę zdumionego.

- Przysiągłbym - powiedział w końcu na głos - że to najzwyklejszy w świecie miecz. I nie ma w nim żadnej mocy.

Odwrócił się do Jenny, jakby u niej szukając odpowiedzi.

- Gdzie więc Ogień Pana?

Tuż za plecami usłyszał ciche chrząknięcie, a zaraz potem warkot piły spalinowej.

Samael odwrócił się błyskawicznie, ale nie zdążył zareagować. Płonący, rozpędzony łańcuch wdarł się w jego bok, drąc skórę jak papier i krusząc kości. Dwunastoskrzydły upadł na kolana i uniósł głowę.

Stojący nad nim Michał cofnął się o krok i poprawił ręce na uchwycie piły. Jego twarz płonęła. Cała.

- Witaj w dwudziestym wieku - wycedził - numerze siedemdziesiąt dwa.

I piła wgryzła się w szyję Samaela.

* * *

Nad ranem Loki poczuł, że ma już dość czekania. Nie uważał się za bohatera i nie spieszno mu było do walki, ale nienawidził bezczynności. Poza tym, co nawet przed sobą przyznawał niechętnie, trochę się niepokoił. Nie o Michała, los skrzydlatych był mu całkowicie obojętny. Myślał raczej, co będzie z nim, gdy archanioł nie podoła.

Jeśli nie przesadził, opisując tego Samaela, to mogłoby być wówczas naprawdę nieciekawie - pomyślał.

Przykucnął i zabrał się do rozpisywania najlepszego zaklęcia ochronnego, jakie znał. Wątpił, by przydało mu się w lesie, ale lepsze to niż nic.

I w tym właśnie momencie spomiędzy drzew wyszła Jenny. Kłamca w pierwszej chwili odskoczył, sięgając po pistolet, zaraz jednak rozpoznał wychowankę Michała. Co z całą pewnością nie było łatwe.

Szła zgięta wpół, chwiejąc się i zataczając na boki. Włosy miała rozczochrane, ubranie całe w krwi, a twarz wykrzywioną bólem i strachem. Gdy uniosła głowę, Loki zauważył, że brak jej jednego oka.

- Pomóż! - Głos, jaki wydobył się z jej suchego gardła, przypominał charczenie pijaka.

Mimo to zrozumiał. Rzucił się w jej stronę i dobiegł w samą porę, by uchronić dziewczynę przed upadkiem. Obrócił ją ostrożnie i położył na ziemi. Następnie przyklęknął, by złożyć sobie głowę Jenny na kolanach.

- Co z Michałem? - zapytał.

Wciągnęła powietrze głośno i łapczywie, jakby to miał być jej ostatni oddech.

- Żyje… ale ranny… potrzebna pomoc. - Z ust dziewczyny ciekła cieniutka strużka krwi.

Być może to właśnie ten czerwony strumyczek, a może promienie wschodzącego słońca padające na twarz i włosy rannej sprawiły, że naraz wydała się Lokiemu łudząco podobna do Sygin.

Przypomniał sobie tę chwilę, gdy widział żonę żywą po raz ostatni. Bladą, o włosach mokrych od potu, ale szczęśliwą.

Uratowałam cię - powiedziała wówczas. I niech go demony, jeśli nie miała racji…

Kłamca zamrugał gwałtownie i wrażenie minęło. Ale gdzieś w głębi serca pamięć o nim została.

- Zabiorę cię do szpitala, ślicznotko - powiedział, podnosząc Jenny na ręce i ruszając z nią w stronę drogi. - A potem pomożemy naszemu skrzydlatemu twardzielowi.

Iowa City, USA miesiąc później

Loki sam się sobie dziwił, że potrafi być tak cierpliwy. Sączył już trzecie piwo, a popielniczka pełna była przeżutych wykałaczek. Pewnie nawet zacząłby się denerwować, jednak Jenny zapewniła go, że wszystko jest w porządku, a poza tym miała przecież aż dwóch stróżów. Nawet trzech, jeśli wliczać Kłamcę.

Na początku, gdy odwiedzał dziewczynę w szpitalu, usiłował koniecznie dojrzeć w niej to ukryte podobieństwo do Sygin. I za każdym razem utwierdzał się w przekonaniu, że było ono tylko złudzeniem. Przestał więc patrzeć na Jenny jak na wcielenie zmarłej żony, a zaczął zwracać uwagę na jej urodę, zachowania i gesty. I podopieczna Michała podobała mu się coraz bardziej.

W końcu przyszła. Ubrana była w zwiewną białą sukienkę sięgającą pół uda. Dodatki, pasek i torebkę, miała czarne, by dopasowywały się do pirackiej opaski, którą osłoniła pusty oczodół. Nie chciała przystać na żaden inny sposób zamaskowania ułomności. Ten wydawał jej się zabawny.

Loki zamachał do niej.

- Spóźniłaś się - powiedział, wstając, gdy podeszła do stolika.

Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się.

- A podobno jesteś cierpliwy.

Podsunął jej krzesło i sam usiadł naprzeciwko.

- Tak - odparł. - Ale tylko, gdy nad głową wisi mi wielki wąż.

Zawołał kelnera, żeby Jenny mogła zamówić coś dla siebie. Sam poprosił o kolejne piwo.

- Po co chciałeś się spotkać? - zapytała.

- Bo nie widzieliśmy się całe dwa dni i strasznie się stęskniłem - rzucił wesoło. To miało zabrzmieć jak żart i udało się. Był w końcu prawdziwym Kłamcą. - Ciekaw też jestem, co u Michała i czy masz jakieś wieści o tamtej sprawie. No i dlatego, że mam dla ciebie to.

Wyciągnął z kieszeni małe pudełeczko. Podał jej przez stół.

- Nie wiem, co z Michałem - powiedziała, biorąc się za rozpakowywanie. - Jest pod opieką Rafaela. A z tą Koroną Stworzenia to się okazało, że Samael sam to sobie wymyślił i ta kukła nie miała żadnej mocy, podobnie jak kiedyś ta jego wie… o mój Boże!

Loki uśmiechnął się szeroko. Dokładnie takiej reakcji oczekiwał.

- Możesz mi mówić Loki - powiedział wesoło. - I nie gap się tak, to tylko oko. Wiem, że kolor nie ten, a na dodatek należało do mężczyzny, ale za to z całą pewnością działa. Jak chcesz, jest twoje.

Jenny sięgnęła do pudełka, zaraz jednak cofnęła rękę.

- Co znaczy: jeśli chcę? - zapytała. - Nie rozumiem.

- To znaczy, że powinnaś iść do łazienki i je przymierzyć - wyjaśnił Kłamca. - Stary Odyn raczej nie będzie miał nic przeciwko. Już i tak go nie używa.

Dziewczyna wahała się przez chwilę, patrząc to na oko, to znów na Lokiego. Ale coraz bardziej pewna, że to nie był jeden z jego żartów, postanowiła zaryzykować. Wstała, zabierając ze sobą pudełko.

Gdy wróciła, nie miała już opaski. Nie wyglądała na kogoś, kto kiedykolwiek musiał ją nosić. Nowe oko patrzyło, zwężało źrenicę przy świetle, tyle że było jasnozielone.

- Jak chcesz, to mogę sprawić, by wyglądało na niebieskie, jak drugie - zaproponował Loki.

Pokręciła głową.

- Później pewnie tak, ale jeszcze nie teraz. Tak jest zabawniej.

Pochyliła się i pocałowała go w policzek.

Twarz Lokiego rozjaśnił uśmiech. Dzień zaczynał się całkiem nieźle.

* * *

Przez dłuższą chwilę Kłamca wbijał spojrzenie w drzwi, za którymi przed chwilą zniknęła Jenny. Nie przestawał się uśmiechać.

- Co ci się wydaje, że robisz, Loki?- usłyszał za sobą znajomy głos. Odwrócił głowę.

Archanioł Michał siedział na murku i nie wyglądał na szczególnie zadowolonego.

- Witam dzielnego obrońcę świata - pozdrowił go Kłamca. - Widzę, że przymocowali ci jakoś to skrzydło. Ale raczej nie dasz już rady nim ruszać, nie?

- Zapytałem o coś! - Michał zeskoczył z murku. Rzeczywiście, lewe skrzydło najwyższej pary nie poruszyło się.

- Słyszałem, ale nie za bardzo wiem, co ci odpowiedzieć. - Loki wzruszył ramionami. - Że to samo, tak? Brzmi trochę banalnie.

- Wcale mi się to nie podoba, wiesz?

Kłamca westchnął ciężko i sięgnął do kieszeni.

- Pamiętasz, jak wtedy w jaskini powiedziałem ci, że nigdy z tobą nie zadrę?

Michał skinął głową.

Loki wyciągnął pudełeczko wykałaczek. Włożył jedną do ust.

- Cóż, tym razem chyba zaryzykuję.