Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato

Ĉapitro 27

Dum tiu neakceptebla informo ankoraŭ filtriĝis en mian menson, mia korpo ekagis kaj saltis trans lian skribtablon. Li ne estu forgesinta tion pri la nigra zono. Miaj dikfingroj puŝis profunden en lian haŭton, kaj li kolapsis. Eĉ antaŭ ol lia kapo ekfrapis la tablon, mi saltis al la pordo. Kaj apenaŭ ĝustatempe — ĝuste kiam mi ŝovis la riglilon en la ingon, la anso super ĝi ekmoviĝis.

— Nun, Jim, rapidu, — mi admonis min, — antaŭ ol ĝenerala alarmo ekestos. Sed unue mi rigardu, kiajn utilaĵojn posedas tiu insida klerulo.

Estis aktoj, dokumentoj kaj libroj sur la tablo sed nenio, kio povis helpi al mi. Mi teren ĵetis amason da aĵoj, dum malantaŭ mi oni komencis bati la pordon. Ne restis multe da tempo. Estis la vico de la profesoro. Mi ŝirmalfermis lian mantelon kaj traserĉis liajn poŝojn. Tie eĉ malpli da interesaĵoj, escepte de ŝlosilaro. Mi enpoŝigis ĝin; ĝi sufiĉu kiel rabaĵo. Mi prenis la pafilon kaj saltegis al la fenestro; samtempe io peza frapegis la pordon kaj tremigis ĝin. Mi estis du etaĝojn alte; la korto estis pavimita per fiaspektaj rondaj ŝtonoj. Saltante mi povus rompi miajn krurojn. Mi kliniĝis eksteren kaj dankis la duarangajn spukavatemajn masonistojn. Grandaj breĉoj oscedis inter la ŝtonoj de la ekstera muro. Krake la pordo dissplitiĝis, kiam mi grimpis tra la fenestro, ŝovis la pafilon malantaŭe en mian zonon kaj komencis grimpi malsupren.

Ne estis tro malfacile. La lastan parton mi desaltis, ruliĝis sur mia ŝultro, dolorige premante la pafilon en mian spinon, reprenis ĝin, kaj stumblis malantaŭ la angulon de la konstruaĵo, antaŭ ol iu aperis en la fenestro. Mi estis libera!

Aŭ ĉu? Tuja malespero kaptis min. Libera meze en malamika kastelo, kie ĉiuj estis kontraŭ mi. Grandioza libereco!

— Jes, libera! — Mi kunpremis fanfarone la dentojn, rektigis la ŝultrojn kaj metis fieran elanon en miajn paŝojn. — Libera, kiel povas esti nur Rustimuna Ŝtalrato! Daŭrigu, Jim — serĉu, ĉu vi povas trovi kelkajn serurojn por la ŝlosiloj en via poŝo!

La plej bonajn konsilojn mi ĉiam ricevas de mi mem. Mi marŝis tra portalo kondukanta en la grandan korton. Kelkaj armitoj vagantaj tie tute ignoris min. Sed tio ne povos daŭri. Ĉe alarmo ili tuj postkuros min kiel hundoj leporon. Fikse rigardante antaŭen, mi iris al la kolosa konstruaĵo ĉe la alia flanko. En ĝia frontmuro estis nur granda pordo kun alia malpli granda tuj apud ĝi. Proksimiĝante mi vidis, ke ambaŭ estis protektataj per tre modernaj seruroj. Tre informdone. Interesegis min, kion oni enŝlosis tie ĉi. Necesis nur trovi la ĝustan ŝlosilon.

Provante aspekti kiel rajtigito, mi haltis antaŭ la malpli granda pordo kaj komparis la ŝlosilojn. Estis ĉirkaŭ dudek. Sed la seruro estis de la marko Bolger, kiel tuj vidis mia sperta okulo, do mi serĉis la konatan romban formon.

— He, vi, kion vi umas tie?

Grandulo, malpura, nerazita, ruĝokula. Krome li havis en la zono longan ponardon, kies tenilon li fingrumis.

— Mi malŝlosas tiun pordon, evidente, — mi respondis. — Ĉu vi 'stas la ulo, kiun oni sendis por helpi min? Jen, tenu!

Mi donis al li mian pafilon. Tio donis al mi kelkajn liberajn sekundojn, dum kiuj li senkomprene gapis al la armilo. Tiel mi havis okazon ŝovi ŝlosilon en la seruron. Sed ne eblis turni ĝin.

— Neniu sendis min, — li diris kaj rigardis la pafilon, kio distris lin dum pliaj sekundoj. Mi ja apenaŭ povis plani fiaĵojn, se mi tiel simple donis al li mian solan armilon, ĉu? Mi povis preskaŭ vidi lin pensadi, malrapide, movante la lipojn. Mi interrompis la rampan fluon de liaj pensoj.

— Do, estante jam tie ĉi, vi povas helpi min…

Ha, la sekva ŝlosilo estis la ĝusta kaj glate turnebla. La pordo malfermiĝis, kaj mi same glate turnis min, precizege frapante per la fingroj. Mi kaptis la pafilon, dum li glitis teren.

— He, vi tie, haltu!

Mi malatentis la malafablan komandon, ĉar mi havis nenian deziron konatiĝi kun la vokanto. Anstataŭe mi rapidis tra la pordo kaj ĵetfermis ĝin malantaŭ mi. Turnis min, rigardis ĉirkaŭen kaj sentis atakon de malespero. Estis vane. Mi troviĝis en giganta halo, apenaŭ lumigata per altaj murfendoj. Remizo por la vaporĉaroj! Kvin tiaj estis orde vicigitaj unu apud alia.

Estus bele fuĝi en tia maŝino, vere belege. Mi jam vidis, kiel ili funkciis. Unue necesis ekbruligi la fajron, poste almeti lignon ĝis atingo de sufiĉa vaporpremo. Tiu procezo daŭris kutime almenaŭ unu horon. Eĉ se mi senĝene povus fari ĉion ĉi, mi poste devus malfermi la pordon kaj kun paŝa rapideco klakadi al libereco. Nenia ŝanco!

Aŭ ĉu tamen estis ŝanco? Kun la okuloj adaptiĝintaj al la krepuska lumo, mi rimarkis, ke mi ne frontis la specon de vaporĉaro kutiman por tiu ĉi mondo — kun lignaj radoj kaj feraj radbendoj. Tiuj maŝinoj posedis molajn pneŭmatikojn! Ĉu plibonigita teknologio? Ĉu eble temis pri eksterplaneda teknologio kamuflita kiel antikva rubaĵo?

Mi rapidis al la plej proksima de la grandaj veturiloj kaj grimpis sur la ŝoforan seĝon. Antaŭ mi etendiĝis la kutimaj pezaj regiloj kaj radoj — sed, nevideble de malsupre, estis remburita ŝofora seĝo kaj la tute normalaj instrumentoj por teraŭto. Ili jam pli bone plaĉis al mi!

Mi ŝovis la pafilon sub la seĝon kaj eksidis. Estis sekurecrimeno — prudentaĵo, sed ne por nun. Mi flankenmetis ĝin, kliniĝis antaŭen kaj esploris la instrumentojn. Motorŝaltilo, rapidumŝanĝilo, rapidomezurilo — krom kelkaj indikiloj kaj butonoj nekonataj de mi. Frapego al la pordo konvinkis min prokrasti pli detalan esploradon. Mi etendis la manon kaj ŝaltis la motoron. Nenio okazis.

Aŭ, pli precize, okazis io tute neatendita. Reagis ne la motoro, sed mallaŭta knabina voĉo, kiu flustris en mian orelon:

— Ne provu startigi la ĉaron sen la sekurecrimeno.

— Sekurecrimeno, jes ja, dankon. — Mi klikfermis la bukon kaj duan fojon funkciigis la ŝaltilon.

— La motoro estas ŝaltebla, nur kiam la rapidumŝanĝilo estas en la neŭtrala pozicio.

La batado ĉe la pordo plilaŭtiĝis. Sakrante mi movis la rapidumŝanĝilon kaj provis en la krepuska lumo trovi la ĝustan pozicion. La pordo bruegis kaj splitiĝis. Sukceso! Nun denove la ŝaltilon.

La motoro ekfunkciis. Mi metis la rapidumŝanĝilon al la antaŭenira pozicio — kaj la voĉo parolis:

— Bonvolu ne provi veturi kun streĉita manbremso.

Mi sakris nun pli laŭte; la malgranda pordo frakasiĝis kaj falegis teren, pistonoj ekmoviĝis, kaj vaporo eksiblis ĉirkaŭ mi. Iu muĝis komandon, kaj la viroj ĉe la pordo ekmoviĝis al mi.

La ĉaro ektremis kaj moviĝis antaŭen.

Multe pli bone! Kun siaj ŝtalaj platoj kaj imititaj maŝineroj la aĵo devis pezegi. Ekzistis simpla metodo por kontroli tion. Mi surplankigis la akcelilon, turnis la stirilon — kaj direktis la kolosan maŝinon rekte al la granda pordo.

Funkciis brile. La vaporo muĝis kaj ŝprucis, kiam mi akcelis. Kun surdiga krakego trafante precize la mezon de la pordo. Sed mia nobla rajdbesto ne eĉ iomete malrapidiĝis. Ligno krakis, grincis kaj proteste rompiĝis kaj disforflugis ĉiudirekte, dum mi puŝveturis tra nubo da disiĝantaj traboj. Mi apenaŭ povis rimarki forkurantajn figurojn, antaŭ ol mi mem devis ekkaŭri, por ne esti senkapigita de tabulo. Ĝi skrapis kaj knaris kaj forfalis. Mi rektigis min kaj ĝoje ridetis.

Kia belega spektaklo! Ĉiuflanke la soldatoj kuris por ŝirmi sin. Mi turnis la stirilon kaj veturis malvastan cirklon, serĉante la elirejon. Kuglo frapis kontraŭ la ŝtala kiraso kaj forzumis. Jen la pordego — rekte antaŭ mi. Denove mi plene akcelis kaj fine tiris la ŝnuron de la fajfilo. Ĝi kriĉis, kaj vaporo ŝprucis, kaj mia veturilo plirapidiĝis.

Apenaŭ ĝustatempe. Iu konservis sian aplombon kaj provis levi la levponton. Du viroj jam metis la krankon en la malkonvenan vinĉon kaj fervore turnis ĝin; klake la ĉenoj streĉiĝis. Kun kriĉanta fajfilo mi celis la mezon de la pordego, kaj pli kaj pli da kugloj frapis la ŝtalon ĉirkaŭ mi. Mi klinkaŭris, ne deprenante la piedon de la akcelilo. Mi havos nur unu ŝancon.

La levponto malrapide kaj konstante supreniĝis, barante mian eskapovojon, ade plivastiĝante antaŭ mi; jam ĝi staris oblikve dek, dudek, tridek gradojn. Mi ne sukcesos.

Ni trafis ĝin per ekskuo, kiu ĵetus min el la ĉaro, se ne tenus min la rimeno. Dankon, voĉo! La antaŭaj radoj suprenruliĝis sur la ponto, pli kaj pli alten, ĝis la antaŭo de la veturilo celis ĉielen. Se tiel daŭrus, ni renversiĝus surdorsen.

Tiun riskon mi devis akcepti. La transmisiilo knaris, mia plezurĉaro prancis kaj muĝis — kaj tiam mi ekaŭdis grincadon kaj rompkrakon.

Kaj ĉio falis antaŭen. La ĉenoj de la levponto ne povis teni la grandegan pezon de mia veturilo, kaj ili ŝiriĝis. La antaŭo falis, kaj ni trafis kun preskaŭ senkonsciiga skuo. Sed mia piedo restis firme sur la akcelilo, kaj la radoj ankoraŭ turniĝis. La veturilo pafiĝis antaŭen — rekte al la akvo. Mi turnis la stirilon kaj redirektis ĝin, pafrapidis trans la ponton kaj sur la ŝoseon. Pli kaj pli rapide, supren sur la monteton kaj malantaŭ la kurbiĝon — tiam malrapidiĝante, antaŭ ol la profundaj spursulkoj povus devojigi min. La eskapo sukcesis!

— Jim, — mi admonis min anhelante, — tion vi klopodu eviti, se entute eblas.

Mi rigardis malantaŭen, sed neniu sekvis min. Sed baldaŭ persekutantoj aperos, se ne marŝe, do en iu el la aliaj falsaj vaporĉaroj. Mi denove surplankigis la akcelilon kaj firme fermis la buŝon por ne riski ekmordon kaj dentosplitiĝon pro la malglataĵoj en la ŝoseo.

Longa supreniro forprenis rapidecon. Kvankam mi plene akcelis, ni moviĝis nur rampe, pro la transmisiilo kaj la granda pezo. Mi uzis la okazon por kontroli la ŝargostaton — baterioj plenaj! Kaj necesis tiel, ĉar mi ne havis eblon reŝargi. Tra la klakado kaj muĝado mi aŭdis delikatan, malproksiman fajfadon kaj ĵetis rapidan rigardon trans mian ŝultron. Jen ili! Du pliaj veturiloj sekvis min.

Kompreneble ili ne havis ŝancon atingi min. For de la strato la pezegaj ĉaroj devus enkotiĝi ĝis senutilo — kaj al la kastelo de Demonte kondukis nur unu vojo. Sur ĝi mi veturis kaj havis la ĝustan direkton, kaj sukcesos konservi mian antaŭecon ĝis la celo.

Sed estis unu problemo: Se mi tien gvidos miajn persekutantojn, ili scios, kiu ŝtelis ilian ĉaron kaj atakos per siaj gasbomboj. Tio nepre ne okazu. Mi retrorigardis kaj vidis, ke la distanco malgrandiĝis — sed ĝi stabiliĝis, kiam la sekvantoj atingis la deklivon. Mi veturis trans la supron, kaj la rapideco kreskis — same kiel la skuoj. Mi povis nur esperi, ke la maŝino taŭgis por tia skuado. Tiam aperis antaŭ mi la vojkruciĝo, kun kelkaj kamparanoj lastmomente saltantaj al sekureco. Por iri al ĉifalo Demonte necesis turniĝi maldekstren. Mi siblis rekte tra la kruciĝo. Tiun straton mi ne konis, do mi povis nur veturi kaj esperi.

Mi faru ion — kaj baldaŭ! Eĉ se mi povis teni la distancon dum la tuta tago, iam la baterioj elĉerpiĝos kaj finos mian prezentadon. Pensu, Jim! Spronu viajn malnovajn cerboĉelojn!

Malantaŭ la sekva kurbiĝo montriĝis la savo. Kruda kampa vojo kondukis flanken tra kampoj al rivereto. Kaj, kiel ĉiuj bonaj ideoj, tiu ĉi staris plenmatura en mia cerbo, kompleta ĝisdetale.

Senhezite mi turnis la stirilon kaj ruliĝis malsupren sur la herbejon. Mi veturis malpli kaj malpli rapide kaj sentis, ke la radoj pli kaj pli profundiĝis en la molan teron. Se mi nun enmarĉiĝos, estos fino. Aŭ almenaŭ estos fino de mia regado de tiu veturilaĉo, kiun mi preferus konservi dum ankoraŭ iom da tempo. Daŭrigu, Jim, sed prudente!

Kiel eble plej malrapide, per la plej malalta rapidumo, mi boris antaŭen, ĝis la antaŭaj radoj atingis la rivereton. Jam ili mole kaj spongece profundiĝis en la marĉon, kiam mi haltis kaj malrapide retroiris. Rigardante transŝultren, mi restis sur miaj spuroj. Retroire mi veturis el la kampo, ĝis mi reatingis la ŝoseon. Dum mi ŝanĝis la direkton, mi permesis al mi rigardeton al mia verko. Perfekta! La spuroj kondukis rekte al la akvo kaj en ĝin.

Jam ne tre malproksime malantaŭ mi sonis vapora fajfilo. Mi puŝegis la akcelilon kaj veturis plej rapide trans la kurbiĝon, ĝis la arboj kaŝis min. Haltis, malŝaltis, streĉis la bremson kaj saltis teren.

Jen nun la danĝera parto. Necesis konvinki miajn persekutantojn sekvi la spurojn. Se ili ne kredus min, apenaŭ restus al mi ŝanco eskapi. Mi devis riski.

Kurante mi deprenis mian jakon, ekstumblis, kiam mi liberigis min el la manikoj, kaj fine inversigis ĝin. Mi metis la vestaĵon ĉirkaŭ miajn ŝultrojn, antaŭe nodis la manikojn kaj suprenfaldis la pantalonon. Ne estis grandioza maskado, sed devis sufiĉi. Espereble la ŝoforoj ne havis okazon rigardi min detale — aŭ eĉ iel ajn.

Tiel mi finfine staris ĉe la loko, kie mi estis deveturinta de la strato, kaj havis ankoraŭ sufiĉe da tempo por ŝmiri iom da polvo sur mian vizaĝon, kiam la unua falsa vaporĉaro metalklake venis ĉirkaŭ la vojkurbiĝo.

La motoro malrapidiĝis, kiam mi paŝis sur la straton kaj montris al la herbejo.

— Tien li veturis! — mi vokis.

La ŝoforo kaj la soldatoj rigardis la kampon kaj la spurojn. La veturilo malrapidiĝis kaj haltis.

— Rekte ŝprucumis tra la akvo kaj pluveturis transe. Ĉu amiko de vi?

Venis la decida momento. Ĝi longiĝis neelteneble, dum la dua veturilo alproksimiĝis kaj same haltis. Kio okazos, se oni min pridemandos — aŭ nur iom precize rigardos? Mi volis forkuri — sed tio perfidus ĉion.

— Sekvu lin! — iu vokis, kaj la ŝoforo turnis la stirilon kaj devojiĝis sur la kampon.

Mi forglitis inter la arbojn kaj kun intereso observis la pluan evoluon. Estis belege! Mi estis fiera, ho jes. Mi ne hontas konfesi tion. Pentristo, kiu kreis majstraĵon, scias tion kaj ne provas bagateligi ĝian gravecon per falsa modesteco.

Tio estis majstraĵo. La unua ĉaro klakadis salte kaj ŝanceliĝe tra la kampo kaj kun laŭta plaŭdo atingis la akvon. Ĝi veturis tiom rapide, ke ankaŭ la malantaŭaj radoj atingis la akvon, antaŭ ol la veturilo haltis. Kaj malrapide profundiĝis en la molan marĉon. Ĝi glitis ĝis la naboj, antaŭ ol ĝi haltis.

Jen ekestis multe da kriado kaj blasfemado — kaj por perfektigi ĉion, iu prenis ĉenon kaj ligis la du veturilojn. Grandioze! La dua veturilo per vane turniĝantaj radoj ŝprucigis koton, ĝis ankaŭ ĝi estis enkotiĝinta. Mi aplaŭdis ŝate kaj promenis reen al mia veturilo.

Mi devus ne fari tion, mi scias. Sed ekzistas momentoj, en kiuj oni ne povas ne glori sin. Mi eksidis, fiksis la rimenon, startigis la motoron, singarde movis la ĉaron tien kaj reen, ĝis ĝi estis returnita. Fine mi reveturis akcelante laŭ la strato.

Kaj ĉe la disbranĉejo de la vojeto mi abrupte eksonigis la fajfilon. Ĝi kriegis, kaj ĉiu kapo turniĝis en mian direkton, ĉiuj vizaĝoj gapis al mi. Mi svingis la manon kaj ridetis. Tiam la arboj blokis la vidon, kaj la ĉarma spektaklo malaperis.