Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato

Ĉapitro 10

Jen, do! Nenio faligas onin de la altaĵo de ekzaltiĝo kiel superfortanta deprimo. Mi faris precize tion, kion mi intencis fari. Mia kompleksa plano funkciis perfekte. Mi elfosis La Kurieron el lia sekreta kaŝejo, kaj mi proponis al li oferton, kiun li ne povus rifuzi.

Sed li rifuzis. Eĉ la plezuro de la plenumo de sukcesa rabo nun signifis nenion. La spesoj estis nur cindroj en mia mano. Sidante en mia hotelĉambro, mi rigardis estontecen kaj povis antaŭvidi nur vastan vakuon. Mi kalkulis kaj rekalkulis la monon, ĝis la sumoj perdis signifon. Planante, mi pripensis ĉiujn eblojn krom unu: ke La Kuriero rifuzos min. Agnoski tion estis iomete malfacile.

Kiam mi realvenis en Predikurbo la sekvantan tagon, mi jam rulis min en malhela deprimo kaj ĝisfunde ĝuis la banon de memkompato. Tion mi kutime ne povas toleri. Same ĉi-foje. Mi rigardis en la spegulo al kavokula kaj veaspekta vizaĝo kaj ŝovis mian langon al ĝi.

— Molulo! — mi diris. — Dorlotknabo de panjo, plorplendanto, memindulga malfortulo. — Kaj aldonis ĉiujn ajn aliajn insultojn, kiujn mi povis rememori. Puriginte iomete la aeron, mi faris sandviĉon kaj kruĉon da kafo — neniun alkoholon, kiu ŝtopus sinapsojn! — kaj sidiĝis por maĉadi kaj trinkadi kaj pensi pri la estonteco. Kion mi faru?

Nenion. Almenaŭ nenion utilan mi povis elpensi tiumomente. Ĉiuj miaj planoj neniiĝis ĉe senluka muro, kaj mi povis vidi vojon nek ĉirkaŭ ĝi nek super ĝi. Mi sinkis malantaŭen kaj klakigis miajn fingrojn al la 3V. Reklama kanalo aperis, kaj antaŭ ol mi povis ŝalti al alia, la anoncisto aperis glore tridimensia kaj kolora. Mi ne forŝaltis, ĉar la anoncisto estis ino, vestita per nur la plej eteta bankostumo.

— Venu ĉi tien, kie la balzamaj ventetoj blovas, — ŝi kaĵolis. — Venu viziti min sur la arĝenta sablo ĉe belega Vatikana Plaĝo, kie la suno kaj ondoj refreŝigos vian animon… — Mi malŝaltis la aferon. Mia animo estis en bela formo, kaj la bela formo de la anoncisto nur donis al mi pli da problemoj pripensindaj. Estonteco unue, malsamseksaj deziroj poste. Sed la reklamo almenaŭ donis al mi la komencon de ideo.

Ferii? Ripozi? Kial ne? Lastatempe mi estis laborinta pli forte ol iu ajn el tiuj aferistoj, kies sorton mi tiom arde volis eviti. Krimo estis paginta, kaj estis paginta sufiĉe bone. Do kial mi ne elspezu iom da pene perlaborita ŝtelaĵo? Mi verŝajne ne povus eskapi miajn problemojn. Mi jam spertis, ke korpa translokiĝo solvas nenion. Miaj ĝenoj ĉiam iris kun mi, ĉiam ĉeestantaj kaj turmentantaj kiel dentodoloro. Sed mi povis porti ilin kun mi ien, kie mi eble trovus la liberan tempon kaj okazon por prilabori ilin.

Kie? Mi klavumis ferian gvidlibron el la datenaro kaj trafoliumis ĝin. Nenio allogas min. Plaĝo? Nur se mi povus renkonti la fraŭlinon de la reklamo, kio ŝajnis malverŝajna. Luksaj hoteloj, altkostaj ŝipvojaĝoj, muzeaj ekskursoj — ĉio ŝajnis same ekscita kiel semajnfino ĉe erinapra bieno. Eble tio — mi bezonis enspiri freŝan aeron. Kiel kampara infano, mi estis vidinta sufiĉe da granda subĉielo, kutime starante sur amaso de erinapra vi-scias-kio. El tia fono, mi estis tutkore ĝojinta pri mia translokiĝo al la urbo, kaj ekde tiam mi neniam forlasis ĝin.

Tio eble estis ĝuste la solvo. Ne reen al la farmbieno, sed en la sovaĝejon. Iri for de homoj kaj aĵoj, babili kun Panjo Naturo. Ju pli mi pensis, des pli bone tio aspektis. Kaj mi sciis, precize kien mi volis iri: celon, kiun mi havis ekde tiam, kiam mi estis alta kiel la genuo de erinaprido. La Katedrala Montaro. Tiuj neĝkovritaj pintoj, montrante ĉielen kiel grandegaj preĝejaj turoj; kiel ili plenigis miajn infanaĝajn revojn! Nu, kial ne? Jam venis la tempo por efektivigi kelkajn revojn.

Butikumado por dorsosako, dormosako, varmtena tendo, kuiriloj, lampoj — la tuta ekipaĵaro — estis duono de la amuzo. Ekipite, mi ne povis malŝpari tempon en la liniotrajno, sed anstataŭe iris aviadile al Rafael. Mi elŝveligis la okulojn al la Montaro, kiam ni alteriĝis, kaj nervozis atendante la pakaĵon. Mi estis studinta mapojn kaj sciis, ke la Katedrala Vojeto krucis la ŝoseon en la antaŭmontoj norde de la flughaveno. Estus pli bone, se mi irus per la kunliganta buso kun la aliaj, kaj ne elstarus en taksio, sed mi tro hastis.

— Sufiĉe danĝere, infaĉjo, piedvojaĝi sole laŭ la vojeto. — La maljuna ŝoforo lipklake ekpredikis pereprofetaĵon. — Vojerari sufiĉe facile. Manĝita de terurlupoj. Terŝoviĝojn kaj lavangojn. Kaj…

— Kaj mi renkontos amikojn. Dudekon. La Piedvagan Teamon de la JunNularo de Suba Akselo. Ni amuziĝos, — mi inventis rapide.

— Ne vidis JunNulojn tie ĉi lastatempe, — li grumblis kaduke suspekteme.

— Vi ja ne povis, — mi improvizis, fleksite sur la malantaŭa benko kaj rapide trafoliumante mapojn. — Ĉar ili iris per trajno al Boskone, eltrajniĝis tie, ĉe la stacidomo proksime al la loko, kie la Vojeto krucas la fervojon. Ili atendos min, trupestro kaj ĉiuj. Mi timus esti sola en la montaro, sinjoro.

Li grumblis plu, grumblis pli laŭte, kiam mi forgesis gratifiki lin, kaj subridis sub liaj grizaj vangharoj forveturante, ĉar sekve mi infanece gratifikis lin tro, rezistante la fortan deziron doni al li falsan kvinspesan moneron. La sono de la motoro formortis, kaj mi rigardis la bone signitan vojeton serpentumantan tra la valo, kaj eksciis, ke tio ĉi ja estis tre bona ideo.

Senutile estas raporti entuziasme pri la ĝojoj de la Granda Ekstero. Kiel skiadon, oni faras ĝin kaj ĝuas ĝin, sed ne parolas pri ĝi. Ĉiuj el la kutimaj aferoj okazis. Mia nazo sunbruliĝis; formikoj invadis mian lardon. Nokte la steloj estis nekredeble klaraj kaj proksimaj, dum la pura aero faris bonajn aferojn al miaj pulmoj. Mi promenis kaj grimpis, malvarmiĝis en montaj riveretoj, kaj sukcesis tute forgesi miajn problemojn. Ili ŝajnis malkonvenaj en tiu subĉiela mondo. Refreŝigita, purigita, laca sed feliĉa, kaj konsiderinde pli maldika, mi eliris el la montaro post dek tagoj kaj stumblis tra la pordo de la hotelo, kie mi estis rezervinta ĉambron. La varmega bano estis beno, kaj des pli la malvarmega biero. Mi ŝaltis la 3V-on, ricevante la finon de la novaĵoj, kolapsis en la banujon kaj aŭskultis duonorele, tro malpenema por ŝanĝi la kanalon.

— … raportas pligrandiĝon de ŝinka eksportado, superantan la kvar-centonan kreskon, kiu estis antaŭvidita je la jarkomenco. La merkato por erinapraj pikiloj tamen malkreskas, kaj la registaron alfrontas pikila monto, kiu jam altiras kritikon.

— … pli proksime al ĉe ni, la komputila krimulo, kiu enrompis en federaciajn dosierojn, morgaŭ aperos antaŭ tribunalo. Federaciaj persekutistoj traktas tion kiel tre gravan krimon, kaj volas restarigi la mortpunon. Tamen…

— Lia voĉo velkis de mia atento, dum lia tro ĝentila ekstero malaperis de la ekrano, anstataŭite per la komputila krimulo mem, forgvidata de la polico.

Li estis granda homo, kaj tre dika, kun densa blanka hararo. Mi sentis ekpremon en mia brusto tuj apud la loko, kie laŭ mia imago troviĝas mia koro. Malsama harkoloro, sed perukoj ĝustigus tion. Ne eblis misrekoni lin. Jen La Kuriero! Mi eliris la kuvon kaj transiris la ĉambron kaj frapis la bildfiksan butonon. Mirinde, mi ne elektromortigis min. Tremante pro malvarmo, sed apenaŭ konscia pri tio, mi ripetigis la programeron kaj pligrandigis la detalojn de la bildo, en kiu li dum momento rigardis malantaŭen super sia ŝultro. Estis li, sen dubo.

Kiam fine mi estis forviŝinta la sapŝaŭmon kaj vestinta min, la malneto de miaj planoj estis klara. Mi devis reiri al la urbo, por eltrovi tion, kio okazis al li, por decidi tion, kion mi faru por helpi lin. Mi klavumis aviadilan informon; estis poŝta flugo tuj post noktomezo. Mi rezervis lokon, manĝis kaj ripozis, pagis la fakturon, kaj estis la unua pasaĝero en la aviadilo.

Ĵus tagiĝis, kiam mi eniris mian oficejon en Predikurbo. Dum la komputilo presis ĉiujn novaĵojn pri la aresto, mi infuzis kruĉon da kafo. Trinketante kaj legante, miaj esperoj falis kiel ŝtono ĵetita en la maron. Ja estis la homo, kiun mi konis kiel La Kurieron, tamen li nomis sin Bil Vathis. Kaj li estis arestita elirante el la Federacia Domo, kie li estis instalinta komputilan derivlineon, kiun li uzis por aliri sekretajn dosierojn. Ĉio okazis je la tago, tuj post kiam mi foriris por mia eskapisma ferio.

Mi subite eksciis la signifon. Kulposento atakis min, ĉar pro mi li malliberiĝis. Se mi ne estus komencinta mian frenezan planon, li ne interesiĝus pri la federaciaj dosieroj. Li faris tion nur por eltrovi, ĉu la ŝteloj estis parto de polica plano.

— Mi kaŭzis lian malliberon; mi do liberigos lin! — mi kriis, salte ekstarante kaj disverŝante kafon sur la plankon. Dum mi forviŝis ĝin, mi iomete kvietiĝis. Jes, mi ŝatus savi lin de malliberejo. Sed ĉu mi povos? Kial ne? Mi jam havis iom da sperto pri fuĝo el arestejo. Devus esti pli facile eniri de ekstere, ol eliri de ene. Kaj post plua pensado mi komprenis, ke eble mi ne devos iri al la malliberejo. Mi lasu la policon elpreni lin por mi. Oni devos translokigi lin al la kortumo, do transporti lin en diversaj veturiloj. Mi baldaŭ eltrovis, ke ne estos tiom facile. Li estis la unua grava krimulo kaptita dum jaroj, kaj ĉiuj faris grandan bruon pri tio. Anstataŭ esti sendita al urba aŭ ŝtata malliberejo, La Kuriero estis tenata en ĉelo en la Federacia Domo mem. Ne eblis iri ien ajn proksimen al ĝi. Kaj la sekurecrimedoj, kiam oni transportis lin al la kortumo, estis nekredeblaj. Armitaj kamionoj, gardistoj, motorcikloj, policaj ŝvebaŭtoj, kaj helikopteroj. Mi tute simple ne povus aliri lin tiel. Tio signifis, ke mi dumtempe estis perpleksa. Sufiĉe interese, ankaŭ la polico estis perpleksa, sed pro malsamaj kialoj.

Oni malkovris, post senfina serĉado, ke la vera Bil Vathis jam foriris de la planedo antaŭ dudek jaroj. Ĉiuj registroj pri tiu fakto malaperis el la komputilaj dosieroj, kaj nur letero skribita de la vera Vathis al parenco demonstris la malaperon de la originalo. Nu, se la malliberulo ne estis Vathis, kiu li estis? Kiam oni demandis al la kaptito, laŭ la raporto ellasita al la gazetaro, — li respondis al la demando nur per silento kaj fora rideto. — La malliberulo nun nomiĝis sinjoro K. Neniu sciis, kiu li estis, kaj li elektis ne paroli pri tio. Por la proceso oni elektis daton post nur ok tagoj. Tion ebligis la fakto, ke s-ro K rifuzis aŭ konfesi aŭ nei kulpon, rifuzis sin defendi, kaj rifuzis la servon de ŝtate nomumita advokato. La persekutistoj, avidaj je kondamno, diris, ke ilia preparado kompletiĝis, kaj petis fruan proceson. La juĝisto, same avida je renomo, akceptis ilian peton, kaj la tago estis fiksita en la sekvonta semajno.

Mi povis fari nenion! Kun la dorso kontraŭ muro, mi agnoskis malvenkon — provizore. Mi intencis atendi ĝis la fino de la proceso. Tiam La Kuriero estos nur unu inter aliaj malliberuloj, kaj finfine oni devos preni lin el la Federacia Domo. Kiam li estos sekure en malliberejo, mi okazigos lian eskapon, longe antaŭ la alveno de la venonta kosmoŝipo, kiu forprenos lin por cerbolavo kaj pensopurigo. Ili uzus ĉiun miraklon de la moderna scienco por ŝanĝi lin al honesta civitano, kaj konante lin mi estis certa, ke li preferus morton al tio.

Mi nepre intervenu.

Sed tion ili ne faciligis al mi. Mi ne povis trovi manieron ĉeesti en la tribunalo dum la komenco de la proceso. Do mi, same kiel verŝajne ĉiuj aliaj loĝantoj de la planedo, rigardis la proceson per televidilo, kiam ĝi komenciĝis.

Kaj finiĝis, suspektinde rapide. La tutan unuan matenon okupis deklamaĵoj de la bone dokumentita rakonto pri tio, kion la akuzito estis farinta. Tio estis sufiĉe kondamna. Komputila fifaro, memoreja fraŭdo, procezila profano, terminala trompo, gutigo de lutaĵo sur sekretajn dokumentojn; la listo estis terura. Atestanto post atestanto legis siajn asertojn; ĉiuj estis tuj akceptitaj kaj enmetitaj en la atestaron. Ĉiam La Kuriero nek rigardis nek aŭskultis. Li fiksrigardis malproksimen, kvazaŭ li rigardus ege pli gravajn aferojn ol la simplan funkciadon de la kortumo. Kiam la atestaro estis donita, la juĝisto frapis per sia maleo kaj ordonis tagmanĝan paŭzon.

Kiam la tribunalo rekunvokiĝis, post paŭzo sufiĉe longa por deksepplada festeno kaj postaj dancistinoj, la juĝisto estis gajhumora. Aparte post kiam la persekutistoj donis kondamnan resumon. Li kapjesadis konsente dum la plejparto de la tempo kaj dankis al la lakeecaj advokataĉoj por la lertega laboro, kiun ili estis farintaj. Poste li mienis plej pontifike, kaj pompe parolis por la registro:

— La dosiero estas finita kaj fermita. Tiu ĉi proceso estis tiom klara, ke ĝi estas travidebla. La ŝtato faris akuzojn tiom kondamnajn, ke nenia defendo iel ajn povus respondi. Ke nenia defendo estis provata, tio estas eĉ pli granda atesto de la vero. La vero estas, ke la akuzito faris, intence, malice, kaj antaŭpense, ĉiujn el la krimoj, pri kiuj li estis akuzita. Ne eblas dubi pri tio. Tamen, mi memkonsiliĝos dum la cetero de la tago kaj la plejparto de la nokto. Li ricevos la ŝancon de justeco, kiun li rifuzis. Mi ne nomos lin kulpa ĝis morgaŭ vespere, kiam la tribunalo rekunvenos. Tiam mi juĝos. Justeco estos farata kaj estos videble farata.

Kia justeco, mi murmuris tra la dentoj, kaj mi volis malŝalti la ilon. Sed la juĝisto ankoraŭ ne finis.

— Oni informis min, ke la Galaksian Ligon tre interesas tiu ĉi kazo. Kosmoŝipo jam estas sendita kaj alvenos ĉi tie post du tagoj. La malliberulo tiam estos forprenita de nia gardo, kaj, pardonu kaj komprenu mian patoson, ni estos feliĉaj sen li. — Mia makzelo falis, kaj mi fiksrigardis idiote la ekranon. Estis finite. Nur du tagoj. Kion mi povus fari dum du tagoj? Ĉu tio ĉi estos la fino de La Kuriero, kaj de mia apenaŭ komencita kariero krima?