Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato

Ĉapitro 22

La taga laboro ŝajne ĉesis pro la anonco de la nova okupo de Drenel. La hejmfarita drinko estis ja aĉaĵo, sed evidente enhavis sufiĉan kvanton da alkoholo. Kio ŝajnis bona ideo tiutempe. Mi trinkis sufiĉe por estingi la doloron, sed mi moderigis min antaŭ ol fali sur la plankon kun la ceteraj. Mi atendis, ĝis la paĉjo jam estis survoje al kompleta alkohola estingiĝo, antaŭ ol mi lin elpumpis por informoj.

— De malproksime mi vojaĝis kaj restas nescia pri la loka situacio, — mi rakontis al li. — Tamen oni diris al mi, ke tiu loka tiraneto, ĉifalo Dökkid, ja estas iom kruda, ĉu?

— Kruda! — li gruntis, kaj poste brusuĉis pli da farbodiluilo. — Venenaj serpentoj timplene forkuras, kiam li proksimiĝas, kaj oni ja scias, ke la fiksa rigardo de liaj okuloj mortigas infanojn.

Estis pli da tiaj rakontoj, sed mi ne plu atentis. Mi atendis tro longe dum la drinkado por eligi el li ian racian informon. Mi serĉis Drenel'on kaj trovis lin ekdrinkanta potegon de la hejmfaritaĵo. Mi prenis ĝin el liaj manoj, kaj lin skuis, ĝis li atentis.

— Ni iru. Ni foriras nun.

— Foriras?.. — Li palpebrumis rapide kaj penis enfokusigi la okulojn je mi. Kun malmulte da sukceso.

— Ni. Iru. For. Marŝado

— Ho, marŝado. Mi trovas mian kovrilon. — Li ekstaris ŝancele, poste li repalpebrumadis. — Kie estas via kovrilo, por ke mi portu ĝin?

— Prenita de la malamiko, kune kun ĉio alia, kion mi posedis, krom mia glavo kaj mia pafilo, kiuj neniam foriras de mia flanko, dum mi ankoraŭ havas spiron en mia korpo.

— Spiron en korpo… Prave. Mi trovas kovrilon. Trovas por vi kovrilon.

Li serĉadis en la malantaŭo de la ĉambro kaj revenis kun du lanugaj kovriloj, malgraŭ multaj protestkrioj familiaj pri la vintra malvarmego. Kapitalaĵoj ne estas facile akireblaj por la kamparanoj. Pli-malpli baldaŭ mi devos akiri iom da groŝoj por Drenel.

Li reaperis surŝultrigante la kovrilojn, kune kun leda saketo, dika bastono en la mano — kaj kruela tranĉilo en ligna ingo ĉe la talio. Mi atendis ekstere por eviti la tradician larmplenan adiaŭadon. Li fine elvenis, ŝajne iomete malpli ebria, kaj staris ŝanceliĝante ĉe mia flanko.

— Antaŭen, mastro.

— Vi konduku min. Mi deziras viziti la fortikaĵon de ĉifalo Dökkid.

— Ne! Ĉu povas esti, ke vi batalas por li?

— Tio estas la plej lasta afero, kiun mi iam farus. Fakte mi batalus kontraŭ li por unu ligna groŝo. La vero estas, ke la ĉifalo enkarcerigis tie amikon de mi. Mi volas sendi al li mesaĝon.

— Estas danĝerege eĉ proksimiĝi al lia fortikaĵo.

— Mi certas pri tio, sed mi estas sentima. Kaj mi devas kontakti mian kamaradon. Vi konduku — kaj tra la arbaro, se tio ne multe ĝenas vin. Mi deziras, ke min vidu nek ĉifalo Dökkid nek liaj uloj.

Evidente tio validis ankaŭ por Drenel. Li pli malebriiĝis, kondukante min laŭ obskuraj kaj kaŝitaj vojoj al la alia flanko de la arbaro. Mi zorge observis la ŝoseon, kiu kondukis al la levponto, ĝis la enirejo de la fortikaĵo.

— Pli proksimen, kaj oni vidos nin, — li flustris. Mi rigardis la malfruan posttagmezan sunon kaj kapjesis.

— Estis ja plena tago. Ni restos ĉi tie en la arbaro kaj ekmoviĝos morgaŭ matene.

— Ne moviĝo. Estos morto! — Liaj dentoj klakis, kvankam la posttagmezo estis varma. Li rapidis, kondukante for en la arbaron, ĝis herba valeto, kie fluis rivereto. Li eltiris argilan tason el sia sako, plenigis ĝin per akvo, kaj alportis ĝin al mi. Mi glutis brue kaj konstatis, ke havi varleton ja ne estas malbona ideo. Post kiam li finis siajn taskojn, li etendis la kovrilojn sur la herbon kaj tuj ekdormis sur la sia. Mi sidiĝis dorse al arbo, kaj unuafoje havis okazon ekzameni la pafilon, kiun mi ŝtelis.

Ĝi estis eleganta kaj nova, kaj tute ne konforma al ĉi tiu kaduka planedo. Kompreneble — ĝi devis veni el la kruptia ŝipo. La Kuriero diris, ke ili verŝajne kontrabandas armilojn. Kaj mi tenis unu en la manoj. Mi rigardis ĝin pli detale.

Estis nek fabrikmarko, nek seria numero — nek iu ajn alia identigaĵo, pri kie oni fabrikis ĝin. Kaj sufiĉe evidentis kial. Se la agentoj de La Ligo sukcesus akiri unu el ĉi tiuj, estus neeble spuri ĝin ĝis ĝia estiĝplanedo. La pafilo estis malgranda, inter la grandeco de pistolo kaj de fusilo. Mi ja pretendas iom da kono pri armiletoj — mi estis honora membro de la Pafklubo kaj Rostfesta Societo de Perla Pordego pro tio, ke mi estis sufiĉe bona pafisto kaj helpis ilin gajni turnirojn — sed mi neniam antaŭe vidis ion tian. Mi enrigardis la faŭkon. Ĝi havis kalibron de ĉirkaŭ 0,30, kaj neordinare ĝi estis glat-aleza. Estis malfermaj, ŝtalaj celiloj, ellasilo kun sekurbutono, unu plia levilo sur la kolbo. Mi aktivigis ĝin, kaj la pafilo disapartiĝis en du partojn, kaj plenmano da kartoĉoj falis sur la teron. Mi rigardis unu detale kaj ekkomprenis kiel funkcias la pafilo.

— Ordeme. Nek kaneloj nek elstaraĵoj, do ne necesas gardi la tubon pura. Anstataŭ rotacii, la kuglo havas aletojn por teni sin en rekta trajektorio. Kaj, aĥ, por fari pli grandan truaĉon en la trafito. Kaj ne estis kartoĉingoj — ĉi tio estas solida pelantaĵo. Forprenas ĉiujn zorgojn pri la eligado de la latunaĵoj. — Mi enrigardetis la ŝargujon. — Efika kaj idiotimuna. Puŝu la kartoĉojn en la retroŝovitan kolbon. Kiam plena, metu unu plian en la kulason. Fermu kaj ŝlosu. Malgranda sunekrano ĉi tie por ŝargi la baterion. Tiru la ellasilon, kaj punkto en la kulaso varmegiĝas kaj ekbruligas la ŝargaĵon. La ekspansianta gaso elpafas la kuglon — dum parto de la gaso deturniĝas por ŝovi la sekvan kuglon en la kulason. Fortika, preskaŭ idiotimuna, malmultekoste fabrikita. Kaj mortiga.

Deprimita kaj laca, mi metis la pafilon apud mi, lasis la glavon tuj apude, kuŝiĝis sur la kovrilon kaj sekvis la bonan ekzemplon de Drenel.

Ĉe tagiĝo ni estis jam satdormintaj kaj iom postebriaj. Drenel alportis akvon al mi, poste donis al mi strion de io, kio similis fumaĵitan ledon. Li prenis unu por si mem kaj ekmaĉis diligente. Matenmanĝo en la lito — la plej bona! Mi mordis mian pecon kaj preskaŭ rompis denton. Ĝi ne nur similis fumaĵitan ledon, sed ankaŭ gustis precize same.

Kiam la levponto malfermiĝis por la tago, ni kuŝadis en densejo super ĝi, kiel eble plej proksime. Estis la plej proksima ŝirmejo, kiun ni povis trovi, ĉar pro memevidentaj kialoj oni forigis ĉiujn arbojn kaj arbedojn ĉirkaŭ la alirejoj al la pordego. Ne estis tiel proksime, kiel al mi plaĉus, sed devis sufiĉi. Estis tamen tro proksime por Drenel, ĉar mi povis senti lin tremi apud mi. La unua afero, kiu eliris tra la pordego, estis malgranda grupo de armitaj homoj, sekvataj de kvar sklavoj trenantaj ĉaron.

— Kio okazas? — mi demandis.

— Impostkolekto. Akiri sian parton de la rikoltoj.

— Ni jam vidas tiujn, kiuj eliras — sed ĉu iuj el la bienuloj iam eniras?

— Frenezo kaj morto! Neniam!

— Ĉu oni vendas al ili nutraĵon?

— De ni ili forprenas ĉion, kion ili volas.

— Ĉu vi vendas al ili brullignon?

— Ili ŝtelas, kion ili bezonas.

Ili havas iom unuflankan ekonomion, mi melankolie pensis. Sed mi devis elpensi ion; mi ne povis lasi La Kurieron kiel sklavon en tiu mornejo. Mian pensadon interrompis tumulto interne de la pordego. Poste, kvazaŭ miaj pensoj realiĝus, ekeliris figuro el la pordego, terenfrapante la gardiston tie, kaj antaŭen forkuradis.

La Kuriero!

Rapide kuranta. Sed tuj malantaŭ li sekvis la postkurantaj gardistoj.

— Prenu tion kaj sekvu min! — mi ekkriis, puŝante la tenilon de la glavo en la manon de Drenel. Poste mi ekis laŭ la deklivo kiel eble plej rapide, ekkriante por altiri ilian atenton. Ili malatentis min, ĝis mi pafis super iliaj kapoj.

La aferoj ege konfuziĝis post tio. La gardistoj malrapidis; unu eĉ terenfalis kaj levis la manojn super la kapon. La Kuriero daŭre forkuris — sed unu el liaj postkurantoj estis tuj malantaŭ li, svingante longan lancon. Frapante La Kurieron en la dorso, faligante lin teren. Mi repafis kurante, supersaltis La Kurieron kaj faligis la lanciston per la kolbo de mia pafilo.

— Supren la deklivon! — mi elkriis, kiam mi vidis, ke La Kuriero luktadis por stariĝi, kun sango ĉie sur la dorso. Mi pafis ankoraŭ dufoje, poste turniĝis por helpi lin. Kaj mi vidis, ke Drenel ja tenadis la glavon, sed ankoraŭ kuŝis sur la monteto.

— Venu ĉi tien kaj helpu lin, aŭ mi mem mortigos vin! — mi kriegis, turniĝante kaj pafante denove. Mi trafis neniun, sed mi ja certigis, ke iliaj kapoj restis sube. La Kuriero stumbladis for, kaj Drenel, ĉerpinte el ia profunda fonto — aŭ timante, ke mi ja mortigus lin — venis por nin helpi. La pafoj nun fajfis preter ni, do mi turniĝis kaj repafis al ili.

Ni atingis la supron de la malalta monteto kaj transpasis ĝin, celante la relativan sekurecon de la arbaro. Drenel kaj mi duonportis la grandan figuron de La Kuriero, dum li stumbladis kaj ŝanceliĝis. Mi rapide — kaj kuraĝige — rigardis lian dorson. Estis tie malprofunda tranĉvundo — nenio tro grava. Niaj postkurantoj ankoraŭ ne estis videblaj, kiam ni trafrakasis la arbedojn kaj venis al la sekureco de la arboj.

— Drenel — konduku nin for de ĉi tie. Oni ne kaptu nin nun!

Estis sufiĉe surprize, ke oni ne jam kaptis nin. La biena knabo certe estis ludinta inter ĉi tiuj arboj sian tutan junan vivon, ĉar li konis ĉiun spuron kaj vojeton. Sed estis peniga laboro. Ni daŭre stumblis, kaj poste barakte grimpis krutan herban deklivon, meze de kiu estis kelkaj favecaj arbedoj. Drenel flankentiris la arbedojn, malkaŝante la enirejon al malprofunda kaverno.

— Mi iam ĉasis peltulon ĉi tien. Neniu plu konas ĝin.

La enirejo estis malalta, kaj estis pene tratiri La Kurieron. Sed interne la kaverno plilarĝiĝis, kaj estis pli ol sufiĉe da spaco por sidiĝi, sed ne sufiĉe por stari. Mi prenis unu el la kovriloj kaj etendis ĝin, kaj poste rulis La Kurieron sur ĝin, tiel ke li kuŝis sur sia flanko. Li ĝemis. Lia vizaĝo estis malpurega kaj kontuzita. Ne estis facila tempo por li. Tiam li min rigardis kaj ridetis.

— Dankon, knabo. Mi sciis, ke vi estos tie.

— Ĉu vere? Tio estas pli ol tio, kion mi sciis.

— Sensencaĵo. Sed bonvolu rapidi, la…

Li tordiĝis kaj ĝemis, kaj lia korpo arkiĝis supren pro netolerebla doloro. La dolorkateno — mi tute forgesis pri ĝi! Kaj ĝi ricevadis daŭran signalon, certan morton.

Kiu tro pelas, nur malakcelas. Do mi regis mian angoron kaj malrapide demetis mian dekstran ŝuon, malfermis la faketon, kaj prenis la dirkon firme en la fingroj. Mi kliniĝis, enmetis ĝin — kaj la kateno ekmalfermiĝis. Dolorego lancis tra mia mano, sensentigante ĝin, dum mi flankentiris la aĉaĵon.

La Kuriero estis senkonscia kaj peze spiranta. Estis plu nenio, kion mi povis fari krom sidi kaj atendi.

— Via glavo, — diris Drenel, prezentante ĝin al mi.

— Vi prizorgu ĝin dum momento. Ĉu vi sentas vin kapabla?

Li mallevis la okulojn kaj ree ektremis.

— Mi deziras esti batalisto, sed mi tiom timis. Mi ne povis moviĝi por helpi vin.

— Sed vi tamen moviĝis — finfine. Memoru tion. Ne estas homo vivanta, kiu ne timis iam aŭ tiam. Nur kuraĝulo povas senti timon kaj tamen iri antaŭen.

— Nobla penso, junulo, — diris la profunda voĉo. — Kaj penso, kiun vi ĉiam memoru.

La Kuriero rekonsciiĝis, kaj ridetis palan rideton.

— Nu, Jim, kiel mi diris, antaŭ ol ili funkciigis sian maŝineton, mi estis certa, ke vi estos ĉi tie hodiaŭ matene. Vi estis libera — kaj mi sciis, ke vi ne lasus min sola en tiu malicejo. Ekestis grandega alarmo, kiam vi eskapis, kun multe da “tien kaj reen”, ĝis oni fermis la pordegon por la nokto. Estis evidente, ke vi ne povis veni tiam. Sed ĉe tagiĝo la pordego malfermiĝos, kaj mi ne havis eĉ etan dubon, ke vi estos apude, penante eltrovi kiel atingi min. Simpla logiko. Do mi plisimpligis la ekvacion venante al vi.

— Tre simple! Vi preskaŭ vin mortigis.

— Sed mi ne mortis. Kaj ni ambaŭ estas for de ili. Kaj mi vidas ankaŭ, ke vi sukcesis rekruti aliancanon. Bona laboro por unu tago. Nun la plej grava demando: Kion ni faru nun?

Kion, do?