Eksperyment terminalny

ROZDZIAŁ 45

Gdy Sandra Philo przejrzała wspomnienia Hobsona, zrozumiała go, zrozumiała wypadki, które doprowadziły do tego, że znalazła się na oddziale intensywnej opieki, umierająca i ledwie zdolna mówić czy się poruszać. Znała teraz Petera lepiej niż własnych rodziców, byłego męża albo córkę. A gdy poznała go tak dobrze, tak dogłębnie, przekonała się, że nie potrafi go nienawidzić…

Peter wdarł się wtedy do jej szpitalnej izolatki. Widziała teraz siebie taką, jaką on ją zobaczył: leżącą w szpitalnym łóżku, ze skórą chorobliwie żółtej barwy i włosami, które wychodziły garściami.

— Próbowaliśmy je powstrzymać — powiedział wówczas. — Nic nie poskutkowało.

Przynajmniej jednak wiem już która symulacja jest winna — przerwał. — Dam ci wszystko, czego będziesz potrzebowała, Sandro, łącznie z pełnym dostępem w systemie pytań i odpowiedzi do map mojego mózgu. Poznasz mnie ze wszystkimi intymnymi szczegółami.

Lepiej niż ktokolwiek w świecie rzeczywistym. Poznasz mój sposób myślenia i da ci to wiedzę potrzebną, by przechytrzyć morderczą symulację.

Widziała siebie jego oczyma. Wzruszyła ramionami w takim stopniu, w jakim pozwalało na to jej zniszczone ciało.

— Nic nie mogę zrobić — rzekła. — Umieram.

Peter zamknął oczy. Sandra przeżywała jego cierpienie, jego poczucie winy, wszystko, co go dręczyło.

— Wiem — powiedział ochrypłym głosem. — Ogromnie mi przykro. Jest jednak pewien sposób, Sandro, byś mogła to wszystko zakończyć.

— Już idę — zawołał Sarkar, pchając korytarzem na trzecim piętrze wyładowany sprzętem wózek. Grupka pielęgniarek stojąca na środku rozproszyła się. Sarkar znalazł salę czterysta dwanaście na OIOM-ie i popchnął drzwi wózkiem, by je otworzyć.

Inspektor Sandra Philo leżała na łóżku. Było jasne, że zostało jej już bardzo niewiele czasu. Tam, gdzie wypadły rude włosy, widać było obszary nagiej skóry. Policzki miała zapadnięte.

Peter Hobson był na miejscu. Stał przy oknie, rozmawiając z białowłosą lekarką odzianą w zielony fartuch. Oboje spojrzeli na Sarkara.

— To jest Sarkar Muhammed — przedstawił Peter. — Sarkar, to jest Hannah Kelsey, lekarka zajmująca się Sandrą. Okazuje się, że przed laty oboje przewinęliśmy się przez Szpital East York.

Sarkar skinął uprzejmie głową.

— Jak z panią Philo?

— Jej stan ustabilizował się przejściowo — stwierdziła Hannah. — Ból nie będzie jej dręczył, przynajmniej przez kilka godzin. — Zwróciła się Petera. — Szczerze mówiąc, Pete, chciałabym wiedzieć, jakiego rodzaju odczytów potrzebujesz.

— Masz zgodę pacjentki, Hannah — odparł Peter. — To wszystko, czego ci trzeba.

— Gdybyś mi tylko powiedział… — zaczęła Hannah.

— Proszę cię — zaoponował Peter. — Nie mamy dużo czasu. Jeśli chcesz, możesz zostać.

— Odwracasz kota ogonem, Pete. To mój teren. Ty przebywasz tu za moim pozwoleniem, a nie na odwrót.

Peter skinął krótko głową, przyznając jej rację.

Sarkar podszedł do łóżka.

— Czy jest pani wygodnie? — zapytał Sandrę.

Zatoczyła oczyma, jak gdyby chciała powiedzieć, że wygoda jest dla niej nieosiągalna, ale czuje się tak dobrze, jak to tylko możliwe.

— Peter wyjaśnił pani, na czym polega procedura? — spytał Sarkar.

Skinęła lekko głową.

— Tak — powiedziała słabym, bezbarwnym głosem.

Założył jej delikatnie czepek na głowę i zapiął rzemyk pod brodą.

— Proszę mi dać znak, gdyby było za ciasno.

Sandra skinęła głową.

— Niech pani trzyma głowę nieruchomo. Jeśli będzie pani musiała kaszlnąć czy coś w tym rodzaju, proszę mnie uprzedzić ruchem ręki. Jak rozumiem, zachowała pani odrobinę czucia w lewej. A teraz proszę mi pozwolić, bym wcisnął pani do uszu słuchawki.

Może być?

Dobrze. Teraz założymy te gogle. Wszystko gotowe? Zaczynamy.

Gdy zakończono pierwsze dwie tury skanowania, Peter wskazał na monitory EKG oraz ciśnienia krwi. Stan Sandry się pogarszał.

Sarkar skinął głową.

— Potrzebuję jeszcze przynajmniej dziewięćdziesięciu minut.

Lekarka Sandry wyszła jakiś czas temu. Peter polecił pielęgniarzowi — młodemu mężczyźnie, a nie krępej kobiecie, z którą starł się wcześniej — by wezwał ją przez pager.

Kiedy wróciła, wytłumaczył jej, że jest konieczne ponowne zrównoważenie stanu Sandry.

Jeszcze przez półtorej godziny nie mogła cierpieć bólu.

— Nie mogę wciąż pompować w nią leków — sprzeciwiła się Hannah.

— Jeszcze tylko jeden zastrzyk — nie ustępował Peter. — Proszę.

— Pozwól mi sprawdzić stan jej czynności życiowych.

— Do diabła, Hannah, wiesz, że ona i tak nie przeżyje nocy. Wiązka cząstek zabiła większą część jej tkanek.

Hannah sprawdziła instrumenty, po czym nachyliła się nad Sandrą.

— Mogę im kazać, żeby sobie poszli — powiedziała. — Wygląda na to, że potrzebuje pani odpoczynku.

— Nie — odparła Sandra. — Nie… muszę skończyć.

— To ostatni zastrzyk, który mogę dać pani dzisiaj. Otrzymała już pani więcej, niż wynosi zalecana dawka.

— Proszę to zrobić — nakazała Sandra cicho, lecz zdecydowanie.

Hannah zrobiła jej zastrzyk. Podała też Sandrze coś na podwyższenie ciśnienia krwi.

Sarkar ponownie zabrał się do pracy.

Wreszcie Pakistańczyk wyłączył urządzenie.

— Gotowe — oznajmił. — Dobry, jędrny zapis. Lepszy niż się spodziewałem, biorąc pod uwagę okoliczności.

Sandra wypuściła z płuc ciężkie, urywane westchnienie.

— Dorwę… tego… sukinsyna — obiecała.

— Wiem — odparł Peter, biorąc ją za rękę. — Wiem.

Przez długi czas Sandra milczała.

— Twoje odkrycia — powiedziała wreszcie ociężale, jak gdyby opuściły ją wszystkie siły. — Słyszałam o nich. Czy jesteś pewien… że istnieje życie po śmierci?

Peter, który wciąż trzymał ją za rękę, skinął głową.

— Jestem pewien.

— I jak ono wygląda? — zapytała.

Peter chciał jej powiedzieć, że jest cudowne, żeby się nie martwiła, żeby była spokojna.

— Nie mam pojęcia — przyznał.

Skinęła lekko głową, akceptując jego słowa.

— Wkrótce… się dowiem — rzekła.

Zacisnęła powieki. Serce Petera waliło mocno. Gdy umierała, poszukiwał uważnie śladów przemierzającej pokój fali duszy.

Nie dostrzegł nic.

Gdy wrócili do Mirror Image, Sarkar przeniósł zapis do stacji roboczej. Pracował tak szybko, jak tylko mógł, wprowadzając obrazy z Biblioteki Bodźców Dalhousie’a.

Wreszcie był gotowy. Peter stał tuż za nim, gdy uruchomił symulację.

— Cześć, Sandro — powiedział. — Mówi Sarkar Muhammed.

Nastała długa przerwa.

— Mój Boże, czy tak się czuje człowiek, kiedy umrze? — zapytał wreszcie drżącym tonem głośnik, który — co niedorzeczne — przemawiał męskim głosem.

— W pewnym sensie — odparł Sarkar. — Pani jest tą drugą Sandrą. Symulacją, o której mówiliśmy.

— Och — odparła tęsknym tonem.

— Wybacz nam, ale poczyniliśmy pewne zmiany — wtrącił Peter. — Przecięliśmy niektóre połączenia. Nie jesteś już dokładnie taką samą Sandrą Philo. Jesteś tym, czym stałaby się Sandra, gdyby była pozbawionym ciała duchem.

— To znaczy duszą.

— Tak.

— Z prawdziwej mnie też zostało tylko to — stwierdził głos. Przerwa. — Po co ta zmiana?

— Po pierwsze, by nie dopuścić, byś przerodziła się w to, czym stała się kontrolna symulacja mojej osoby. A po drugie, wkrótce się przekonasz, że potrafisz tworzyć skomplikowane myśli i podtrzymywać je znacznie dłużej czas, niż było to dla ciebie możliwe za życia. Twoja inteligencja wzrośnie. Nie powinnaś mieć trudności z przechytrzeniem niezmodyfikowanej wersji mnie.

— Jest pani gotowa? — zapytał Sarkar.

— Tak.

— Wyczuwa pani otoczenie?

— Niewyraźnie. Jestem… jestem w pustym pokoju.

— Przebywa pani w izolowanym banku pamięci — wyjaśnił Sarkar. Pochylił się i nacisnął kilka klawiszy. — A teraz ma pani dostęp do sieci.

— To… to jest jak drzwi. Tak, widzę to.

— Jest tu pasywna, nie uruchomiona wersja kontrolnej symulacji — poinformował ją Peter. — Możesz ją zbadać tak dokładnie, jak tylko zechcesz, dowiedzieć się wszystkiego o swym przeciwniku i o mnie. I wtedy, gdy już będziesz gotowa, możesz wyruszyć do sieci.

Później musisz już tylko go odnaleźć. Odnaleźć go i wymyślić jakiś sposób, by go powstrzymać.

— Zrobię to — zapowiedziała stanowczo Sandra.