Век Вадаліва

УСТУП

Як быццам усё гэта было ўчора, а не дваццаць шэсць гадоў таму. Я памятаю той момант, з якога пачалася гісторыя, што прынесла нам, астранаўтам зоркалёта «Полымя», так шмат клопатаў і выпрабаванняў. Памятаю, бо мне да гэтага часу здаецца, калі б мы тады, з самага пачатку, паставіліся да даручанай справы больш сур'ёзна, магчыма, усё склалася б па-іншаму. І нам не давялося бспазнаць столькі турбот і пакут, нуды і жаху ад бясконцых трывожных начэй. Ды ці толькі гэта ?Можа, не прыйшлося б перажыць трагедыю, што здарылася з Віхрыным...

Гэтае няшчасце і сёння не дае мне спакою. 1хаця я разумею: у тым, што здарылася з ім, няма нашай віны, але ўсё ж тады мы былі побач... А значыць, таксама ў чымсьці вінаватыя перад ім. Хай нават зусім крыху, але вінаватыя. Ды хто з нас мог прадбачыць, што ўсё атрымаецца менавіта так ? Што замест радасных абдымкаў братоў па розуму нас чакае халоднае дыханне бязводнай пясчанай планеты. Што замест даследавання і вывучэння іншых сусветаў мы будзем вымушаныя па волі лё'су вывучаць саміх сябе. Ці што, нарэшце, нам, людзям, якія спрадвеку лічаць сябе стварэннямі разумнымі, давядзецца даказваць перад іншымі слушнасць нашай прэтэнзіі на гэтае высокае імя...

Але хто мог прадбачыць развіццё падзей у той першапачатковы момант, калі ў нас быў цудоўны настрой, калі ўсіх нас літаральна перапаўняла дапытлівасць і мы проста гарэлі жаданнем як мага хутчэй сустрэцца з невядомым...

Дзіўна, аднак гэтае пачуццё захавалася ў нас і потым, нават у тыя хвіліны, калі наша жыццё, здавалася, ужо амаль вісела на валаску...

Але, зрэшты, пра ўсё па парадку.