Сад Замкнёных Гор

VІІ

— Халё, Нетайч, падтрымай, час здымаць. А то засьмярдзіць. Вэнтыляцыя ў нас — сам ведаеш. До, што ад кірмашу ў мяне ў носе кузуркі родзяцца.

— На парсючнік?

— А што, у трубу? Мяса ёсьць мяса.

— Так то ж далёка цягнуць.

— Нічога, ён, малойца, яшчэ сьвежанькі і не такі ўжо цяжкі, — засьмяяўся шляхетны з твару, статны вартаўнік. — Давай, бяры яго за ногі.

Сам ён стаў на ўслончык. Моцныя пальцы пашырылі пятлю, капронавая аборка прапаўзла па падбародзьдзі і зачапілася за нос.

«Вось, дурань, носа ня бачыць», — падумаў я…

— Ах, чорт, пагодзь, — ён цалкам зьняў пятлю.

— А-а-а, Упляйк, дапамагі, я ня можу!.. — закрычаў Нетайч унізе.

Гэты слабак ня змог утрымаць маё цела, я ўсім тулавам наваліўся на статнага вартаўніка, і мы ўтрох разам з услончыкам паляцелі на падлогу.

— Хіба акуратней ня можаце! — злосна прамовіў я.

Вочы Ўпляйка і Нетайча вылезьлі з арбітаў.

Вартаўнікі рвануліся зь месца.

— Ну, не-е, — я пасьпеў зачапіць Упляйка, — разьвяжы.

Ён дрыготкімі рукамі сарваў зь мяне вяроўкі, вырваўся, але спатыкнуўся аб услончык і застагнаў.

Я аправіў вопратку, агледзеў месца свайго пакараньня — няўжо сапраўды бывае такое? — пераступіў небараку і пайшоў далей. Ня ведаю, як вартаўнік глядзеў мне ўсьлед, але падбегчы схапіць не наважыўся. Ды і я сам дрэнна разважаў — галава гудзелі, ныла і зьвінела адначасова.

Я ішоў…

Аднак з маім уваскрэсеньнем уваскрэс мой голад. Што б стары вяшчун у кутку майго розуму не мармытаў — есьці хацелася драпежніцкі.

У каеэнным апэндыксе на ўскраіне горада гучалі рытмічныя рыпучыя гукі.

Карчма была напоўнена разнамаснымі людзьмі. Па адзеньні можна было меркаваць, што яны не належылі да вышэйшага саслоўя, надта шумна размаўлялі, амаль крычалі, узбуджанымі галясамі, дый на вушах не было шкляных званочкаў.

Уздоўж доўгіх сталоў, заваленых стравамі і пітвом, сядзелі мужчыны, жанчыны, моладзь. Некаторыя перад сталамі хісталі тулавамі, — танчылі, пад уласны акампанэмэнт — са сьціснутым губамі мармыталі сабе пад нос песьні.

Раптам проста на стол ускочыла ўжо не маладая, але даволі йшчэ прывабная жанчына.

Усё сьціхла.

— Мусім наканаванасьці, — гучна прамовіла яна.

Да стала падышоў бубнар. Спачатку марудна, а потым хутчэй і хутчэй ён пачаў біць у звонкі бонг.

Пад рытм жанчына пачала зьвівацца. Яе цёмна-каштанавыя валасы распусьціліся, хваляваліся, як чакалядныя струмені. Босыя ступні то мяккімі, то рэзкімі рухамі скідвалі са стала талеркі са стравай, кубкі з рубінавым пітвом.

Нечакана рытм рэзка паскорыўся. Лёгкая туніка, што была на жанчыне, зьляцела. Яна зьвівалася, зьдзіўляючы публіку неверагоднай гнуткасьцю.

— Мае рукі — зьмеі, мае ногі — зьмеі, — шаптала яна, вочы яе закаціліся пад павекі.

Некалькі мужчын кінуліся да яе, стараючыся першымі дакрануцца, падхапіць на рукі. Яна спрытна адхілялася.

Жанчына, не губляючы рытм танца, вырывалася ад мужчынскіх далоняў, падобных да белых сквапных языкоў. Чуліся жарты, сьмех, крыкі.

Мужчыны штурхалі адзін аднаго, ледзь ня біліся. Нарэшце самы-самы, які падабаўся ёй высьлізнуў зь вясёлай мітусьні, перахітрыўшы сваіх канкурэнтаў, заскочыў на стол, падбег да жанчыны і пяшчотна, але моцна абняў. Яна абвіла яго і ўдзячна ўсьміхнулася.

— Вып’ем за іх! — зараўлі застольнікі.

— Вып’ем.

Першай узьняла свой залаты кубак юная смуглянка, якая сядзела ў сярэдзіне пакоя на высокім крэсьле. Над яе чалом красаваўся вянок з чорных ружаў.

Мужчына і жанчына пад добрыя жартаўлівыя парады ўзяліся за рукі і сышлі.

А бяседа працягвалася.

Я падышоў да сталоў. Ля іх было шмат вольнага месца. Многія бяседнікі валяліся ці качаліся на падлозе. На мяне ніхто не зьвяртаў увагі.

— Вып’ем, — гаркнулі чарговы раз.

Я хацеў і есьці і піць. Наліў сабе вялікі кубак і разам з усімі хутка выпіў.

Халодная пякучая вадкасьць працяла мае горла.

Цёплы прыліў пракаціўся па жываце.

Я, згаладнелы, схапіў вялізны кавалак мяса, запусьціў у яго зубы. Я амаль пасьпяваў глынаць і хапаць новую і новую страву.

Потым яшчэ адна дзяўчына танцавала на стале…

— Вып’ем, — закрычалі вакол, калі выявілася новая пара.

— Вып’ем, — загарланіў я.

Я выпіў другі кубак. Галава мая пераўтварылася ў воблака і кудысь паляцела. Мне захацелася яго дагнаць, я пабег, закрычаў: «Гэй, глупотнае, я тут, чаго зьлятаеш?» Я бег каленкамі па падлозе і калі зразумеў, што галявы ўсё роўна не дагнаць, вырашыў пажыць безь яе… і зваліўся на зямлю.