Oczy Heisenberga

Rozdział 9

Nowa manipulatorka ze szpitala Seatac wykręciła numer Maxa Allgooda.

— Stało się coś ważnego — zaczęła. Srengaard był w sali operacyjnej i badał embrion Durantów pod mikroskopem.

Allgood podniósł wzrok ku niebu.

— Na miłość!… To po to wyrywasz mnie ze snu?

— Ale słyszałam jakiś hałas. Powiedział mi pan…

— Daj spokój.

— Powtarzam panu, że doszło tam do jakiejś walki. Potem Srengaard zniknął, ale nie widziałam, by wychodził;

— Wyszedł innymi drzwiami.

— Nie ma innych drzwi.

— Słuchaj złotko. Pięćdziesięciu agentów pilnuje tego miejsca jak własnej kieszeni i mucha nie może się tam dostać, tak abym od razu nie dowiedział się o tym.

— A więc proszę ich spytać, gdzie jest Srengaard!

— Diab…

— Proszę!

— Dobrze już.

Za pomocą innego aparatu połączył się z jednym z agentów.

— Gdzie jest Srengaard? — zapytał.

— Wszedł do sali, zbadał embrion i wyszedł.

— Przez drzwi?

— Po prostu wyszedł.

Twarz Ałlgooda ukazała się na nowo na ekranie pielęgniarki.

— Słyszałaś?

— Tak, musiałam być na końcu korytarza, gdy wychodził.

— Na pewno się odwróciłaś.

— Może, ale słyszałam jakiś hałas w środku.

— Gdyby stało się cokolwiek niezwykłego, wiedziałbym o tym. Daj spokój, nie zajmujemy się Srengaardem. Według „nich” powinien był tak zareagować, a my mieliśmy przymknąć na to oczy. „Oni” nigdy się nie mylą.

— Jeśli pan tak mówi…

— Jestem tego pewien.

— A dlaczego właściwie ten embrion jest taki ważny?

— To nie powinno cię obchodzić. Daj mi spać. Wyłączyła się, ciągle niespokojna.

Na drugim końcu linii Allgood gapił się w pusty już ekran. „Hałas…” Co za idiotki z tych bab! Podniósł się szybko i wrócił do sypialni. Dziwka, którą sprowadził sobie na noc, odpoczywała na wpół śpiąc. — Spieprzaj! — krzyknął.

Zupełnie rozbudzona usiadła na łóżku, szeroko otwierając oczy.

— Precz! — warknął wskazując drzwi. Dziewczyna uciekła z pokoju, łapiąc po drodze swoje rzeczy.

Dopiero kiedy został sam, zdał sobie sprawę, że przypominała mu Calapinę. To dało mu do myślenia…

Cyborgi zapewniały go, że poprawki, których dokonały oraz zamontowane w nim aparaty, pomogą mu zapanować nad uczuciami i pozwolą mu okłamywać nawet Nadludzi. Ale ta złość… Straszne. Kopnął pantofel, który zostawiła dziwka. Przeczucie mówiło mu, że coś nie było w porządku. Po czterystu latach życia w służbie Nadludzi posiadał dobrze rozwinięty instynkt. To była sprawa życia i śmierci. Czyżby Cyborgi go okłamały? Coś było nie tak. Hałas…

Klnąc półgłosem, wrócił do telefonu i skontaktował się ze swoim agentem.

— Idź zbadać salę operacyjną. Przeczesz ją dokładnie, szukaj śladów walki.

— Ale jeśli ktoś nas zobaczy…

— Mam to gdzieś.

Minęła mu ochota na spanie. Rozkazał jeszcze złapać Srengaarda i poszedł pod prysznic.