Konan la Barbarulo

1.

La peskero desligis sua kultelo en la gaino. La gesto esis instintal, nam to quon lu timis esis nulo mortigebla da kultelo, ne mem l’akuta lamo segatra e kurva dil Yuetshi, qua povus desintestinagar per adsupra stroko. Nek homo nek bestio minacis lu en la soleso qua brudis sur l’insulo Xapur.

Lu klimabis la klifi, trapasis la junglo qua bordizis oli, e nun stacis cirkondata da restaji di stato desaparinta. Koloni frakasita brilis inter l’arbori, la linei di muri krulinta vagis aden l’ombri, e sub lua pedi esis larja pavi, fendita e kurvigita da radiki qui kreskis sub oli.

La peskero esis tipo di sua raso, ta stranja populo di qua l’origino perdesis en la griza jorno dil pasinto, e qui lojis en lia kruda kabani alonge la rivo sudal dil maro Vilayet depos tempi antiqua. Lu esis larje facita, havante longa brakii simiatra e pektoro muskuloza, ma magra lumbo e dina gambi. Lua vizajo esis larja, lua fronto penta, lua hararo dika e desordinita. Zono por la kultelo e shifono por lumbo-tuko esis lua nura vesti.

Esante ibe pruvis, ke lu esis min obtuze nekurioza kam la plumulto di sua populo. Homi rare vizitis Xapur. Ol esis nehabitata, preske obliviata, nur un de la miriado de insuli qui puntizis la granda maro enlanda. Homi nomas ol Xapur, la Fortifikata, pro olua ruinaji, restaji di ula rejio prehistorial, perdita ed obliviita ante ke la Hiboriani vinkante kavalkabis adsude. Nulu savis ti qui erektabis ta stoni, quankam legendi nepreciza restis inter la Yuetshi, legendi qui mikompreneble sugestis ligo nemezureble antiqua inter la peskeri e la rejio nekonocata dil insulo.

Ma esis mil yari depos ke irga Yuetsho komprenis la signifiko di ca naraci; li nun repetis oli kom formuli sensignifika, sensencaji parolata segun kustumo. Nula Yuetsho venabis a Xapur dum yarcento. L’apuda marbordo esis senhoma, marsho kanoza cedita al severa bestii qui frequentas ol. La vilajo dil peskero situesis plu distante sude. Tempesto suflabis lua frajila pesko-batelo for lua frequenteyo kustumal, e naufrajigabis ol dum nokto di fulmino brilanta ed aqui bramanta an l’alta klifi di ta insulo. Nun dum jornesko la cielo esis blua e klara, la suno levanta su facis juveli ek la folii gutifanta. Lu klimabis la klifi, quin lu tenegis dum la nokto, pro ke, dum la tempesto, lu vidabis terorinda fulmino-stroko del nigra cielo, e la shoko di ol, qua sukusis la tota insulo, akompanesis da frakas-bruiso kataklismal quan lu dubitis venir de arboro fendita.

Kuriozeso obtuza igis lu inquestar; e nun lu trovis to quon lu serchis, e desquieteso kaptis lu, sento pri minaco celata.

Inter l’arbori stacis konstrukturo ruptita ek bloki giganta de stranja verda petro feratra, trovita nur sur l’insuli di Vilayet. Semblis nekredebla ke manui homal povis formacir e pozir oli, e certe esis ultre la povo homal renversir la konstrukturo. Ma la fulmino-stroko fendabis quale vitro ta bloki qui pezas de tuni, polvigabis altri, ed arachabis la tota arko dil kupolo.

La peskero klimis la fragmenti ed enregardis, e to quon lu vidis igis lu grunar. En la kupolo ruinita, cirkondata da petro-polvo e peceti di stoni frakasita, jacis viro sur ora bloko. Lu esis vestizita per sorto de jupo e zono shagrina. Lua nigra hararo, qua pendis kom krinaro quadrata til lua shultri enorma, esis ligita cirkum lua tempori da streta ora cirkleto. Sur lua nuda pektoro muskuloza jacis stranja poniardo havanta pomelo juvelizita, tenilo kordizita per shagrino, e larja cimitaro. Ol similesis la kultelo quan la peskero portis ye sua hancho, ma mankis ad ol la bordo segatra, ed ol esis fasonita per infinite plu granda experteso.

La peskero deziregis l’armo. Ta viro, komprenende, esis mortinta; lu esis mortinta dum yarcenti. Ica kupolo esis lua tombo. La peskero ne esis kurioza pri qua arti l’ancieni prezervabis la korpo en tanta vivsimileso, retenis la membri muskuloza plena e nevelkinta, la bruna karno vivoza. L’obtuza cerebro dil Yuetsho havis sat multa spaco nur por lua deziro por la kultelo havanta delikata linei ondatra en la lamo obtuze brilanta.

Kliminte aden la kupolo, lu levis l’armo del pektoro dil viro. E kande lu facis lo, evento stranja e terorinda eventis. La bruna manui muskuloza konvulsis, la palpebri apertesis e revelis grand okuli obskura ed hipnotanta, la regardego di qui frapis la peskero tresayigante quale stroko korporal. Lu retrosaltis, faligis la poniardo juvelizita pro perturbo. La viro sur l’estradeto rekte sideskis pezoze, e la peskero beis pro ilua grandeso tale revelita. Ilua stret okuli tenis la Yuetsho ed en ta stret okuli lu vidis nek amikeso nek gratitudo; lu vidis nur fairo tam stranjera ed enemikal kam to quo brulis en l’okuli di tigro.

Subite la viro staceskis alte super lu, minaco en sua omna traiti. Esis nula spaco en la cerebro obtuza dil peskero por timo, adminime tala timo quala sizas homo qua jus vidis to quo defias la legi fundamental di naturo. Dum ke la granda manui falis adsur lua shultri, lu ektiris sua kultelo segatra e frapis deinfre per la sama movo. La lamo frakasesis sur la ventro dil nekonocato quale sur stala kolono, e lore la kolo dil peskero esis ruptita quale sika brancheto da la giganta manui.

2.

Jehungir Agha, sinioro di Khawarizm e gardisto dil marbordo, itere examenis l’ornita pergamen-volvajo havanta pavono-siglo, e ridis kurte e sardonike.

‘Nu?’ bruske demandis lua konsilero Ghaznavi.

Jehungir levis sua shultri. Lu esis bela viro, havante la fiereso senkompata di alta nasko e talento.

‘La rejo perdas pacienteso,’ lu dicis. ‘Per sua propra manuo, lu plendas bitre pri to quon lu nomas mea falio gardar la frontiero. Per Tarim, se me ne es kapabla frapar ta furtisti del stepi, Khawarizm devas havar nova mastro.’

Ghaznavi mediteme tiris sua barbo grizizita. Yezdigerd, rejo di Turan, esis la maxim potenta monarko en la mondo. En lua palaco en la granda portuo-urbo Aghrapur esis amasigita la spoliaji di imperii. Lua navari de galeri havanta purpura segli facis Vilayet nur lago Hirkaniana. L’obskura homi di Zamora pagis tributo a lu, quale la provinci estal di Koth. La Shemidi reverencis a lua regno tam fore weste kam Shushan. Lua armei devastis la limiti di Stigia en la sudo e la landi nivoza dil Hiperboriani en la nordo. Lua kavalkanti portis torcho ed espado adweste aden Brithunia ed Ofir e Korinthia, mem til la limiti di Nemedia. Lua espadagisti portanta helmi orizita tramplis armei sub la hufi di lia kavali, ed urbi murizita incendiesis segun lua impero. En la saturita sklavo-merkati di Aghrapur, Sultanapur, Khawarizm, Shahpur e Khorusun, mulieri vendesis po tri arjenta moneto-peceti—blonda Brithunianini, flava Stigianini, bruneta Zamoranini, ebenea Kushidini, Shemidini havanta olivea peli.

Tamen, dum ke lua rapida kavalkanti vinkis armei fore che lua frontieri, en lua propra limiti enemiko audacoze tiris lua barbo per manuo rede gutifanta e fumo-makulizita.

Sur la larja stepi inter la maro Vilayet e la limiti dil maxim estala rejio di Hiboria, nova raso genitesis dum la miyarcento pasinta, originale formacita de kriminanti fuganta, viri ruinita, sklavi eskapinta, e soldati desertinta. Li esis homi de multa krimini e landi, uli naskis sur la stepi, uli fugis del rejlandi westal. Li nomesis kozaki, qua signifikas vaganti.

Habitante la stepi larja ed expozita, egardante nula legi ma lia propra kodexo stranja, li divenabis populo kapabla defiar la Granda Monarko. Li sencese invadis la frontiero Turaniana, retretis aden la stepi kande vinkita; kun la pirati di Vilayet, homi de simila raso, li molestis la marbordo, spoliis la komerco-navi qua iradis inter la portui Hirkaniana.

‘Quale me aplastez ta volfi?’ demandis Jehungir. ‘Se me persequus li aden la stepi, me riskus od esar interceptata e destruktata, od li tote evitus me ed incendius l’urbo dum ke me esas absenta. Recente li es plu audacoza kam antee.’

‘Pro la nova chefo qua venis ek li,’ respondis Ghaznavi. ‘Vu savas ta quan me indikas.’

‘Yes!’ replikis Jehungir. ‘Ta diablo Konan; il es mem plu sovaja kam la kozaki, ma tam ruzema kam leono dil monti.’

‘Esas plue pro l’instinto di animalo kam pro intelekto,’ respondis Ghaznavi. ‘L’altra kozaki es adminime decendanti di homi civilizita. Il es barbarulo. Ma forigar il esus frapar li mortigante.’

‘Ma quale?’ demandis Jehungir. ‘Il oftege espadagis su ek morto semblante certa. E, per instinto o ruzemeso, il evitas od eskapas omna kaptilo quan on insidias por il.’

‘Por omna bestio e por omna homo es kaptilo neeskapabla,’ citis Ghaznavi. ‘Negociante ransono kun la kozaki por kaptiti, me observis ica viro Konan. Il havas forta inklino a mulieri e forta drinkaji. Igez on querar vua kaptito Oktavia.’

Jehungir klakis per la manui, e eunuko senemoca, Kushido, imajo di brilant ebeno en silka pantalono, reverencis avan lu ed iris segun lua impero. Lu balde rivenis tenante la karpo di alta belino havanta la flava hari, klara okuli e hela pelo di sua raso. Elua kurta tuniko, zonizita ye la tayo, montris la konturi marveloza di elua figuro splendida. Elua bel okuli flagris pro rankoro ed elua reda labii budis, ma el lernabis submiso dum kaptiteso. El stacis, la kapo abasita, avan sua mastro til ke lu gestis, ke el sideskez sur la divano apud lu. Pose lu regardis demandante Ghaznavi.

‘Ni lurez Konan de la kozaki,’ bruske dicis la konsilero. ‘Lia milito-kampeyo es nun ulloke che la suba parto dil fluvio Zaporoska—qua, vu bone savas, esas dezerto de kani, junglo marshoza en qua nia lasta expediciono esis pecigita da ta diabli senmastra.’

‘Me probable ne oblivios lo,’ ironioze dicis Jehungir.

‘Esas insulo nehabitata proxim la marbordo,’ dicis Ghaznavi, ‘nomita Xapur, la Fortifikata, pro ruinaji antiqua che ol. Esas partikularajo di ol per qua ol esas perfekta por nia skopo. Ol havas nula plajo, ma levas su perpendikle ek la maro per klifi alta de cent-e-kinadek futi. Ne mem simio povus klimar oli. L’unika loko ube on povas acensar o decensar esas streta voyeto an la flanko westal qua aparas kom rodita eskalero skultita aden la solida petro dil klifi.

‘Se ni povus kaptar Konan sola sur ta insulo, ni povus chasar lu segun nia deziro, per arkarmi, quale on chasas leono.’

‘Plu bone dezirar la luno,’ nepaciente dicis Jehungir. ‘Ka ni sendez kuriero por demandar, ke lu klimez la klifi e vartez ni?’

‘Fakte, yes!’ Vidante l’astoneso di Jehungir, Ghaznavi duris parolar: ‘Ni demandez parlamento kun la kozaki pri kaptiti, ye la bordo dil stepi apud la fuorto Ghori. Segun kustumo, ni iros kun trupo e kampos exter la kastelo. Li venos kun trupo de egala nombro, e la parlamento procedos per la desfido e suspektemeso kustumal. Ma cafoye ni kunportos, quaze hazarde, vua belega kaptitino.’ Oktavia redeskis ed askoltis plu atenceme kande la konsilero gestis vers el per kapsigno. ‘El uzez sua omna artificachaji por atraktar l’atenco di Konan. Ne esos desfacila. A ta raptanto sovaja, el aparos kom beleso dazlant. Elua viveso e forta figuro luros il plu intense kam un de la belini pupeatra di vua serayo.’

Oktavia saltis a sua pedi, la blanka pugni klozita, l’okuli cintilifanta, e la figuro tremanta pro iraco insultata.

‘Ka vi koaktus me plear la debochantino por ta barbarulo?’ el klamis. ‘Me ne facos lo! Me ne esas hundino del vendo-bloko por afektace ridetar ed oglar furtisto del stepi. Me esas la filiino di sinioro Nemediana—’

‘Tu esis del nobelaro Nemediana ante ke mea kavalkanti forraptis tu,’ cinikale replikis Jehungir. ‘Nun tu es nur sklavo qua facos to quon me imperos.’

‘Me ne facos lo!’ el furiis.

‘Kontree,’ dicis Jehungir per studiema krueleso, ‘tu ya facos lo. Me prizas la projeto di Ghaznavi. Durez, princo inter konsileri.’

‘Konan probable deziros komprar el. Vu refuzos vendar el, komprenende, o kambiar po el la kaptiti Hirkaniana. Il lore forsan esforcus furtar el, o forportar el per atakar—quankam me ne opinionas, ke mem il audacus ruptar la parlament-armistico. Omnakaze, ni esez pronta por irgo quon il probos.

‘Pose, balde pos la parlamento, ante ke il povas obliviar el, ni sendez ad il kuriero, sub armistico-standardo, por akuzar, ke il furtis la yunino, e por postular, ke il retrodonez el. Il forsan mortigos la kuriero, ma il adminime supozos, ke el eskapis.

‘Lore ni sendez spiono—peskero del Yuetshi suficos—al kampeyo dil kozaki, qua dicos a Konan, ke Oktavia celas su sur Xapur. Se me konocas ta homo, lu iros direte a ca loko.’

‘Ma ni ne povos esar certa, ke lu iros sole,’ disputis Jehungir.

‘Ka viro iras kun milito-bando por rendevuar kun la muliero dezirata?’ replikis Ghaznavi. ‘Probable il ya iros sole. Ma ni sorgez pri l’alternativo. Ni ne vartez il sur l’insulo, ube ni ipsa povus esar enkaptiligita, ma inter la kani di punto marshoza qua salias nur triamil futi de Xapur. Se il venus kun trupo, ni retretus ed inventus nova komploto. Se il venus sole o kun bandeto, ni kaptus il. Fidez a me, lu venos memorante la rideti ed ogli signifikiva di vua sklavo charmanta.’

‘Me ne abasos me a tala shamo!’ Oktavia furiis. ‘Ante lo, me mortos!’

‘Tu ne mortos, mea belino rebela,’ dicis Jehungir, ‘ma tu subisos experienco tre doloriganta e shaminda.’

Lu klakis, ed Oktavia paleskis. Cafoye ne la Kushido eniris, ma Shemido, viro tre muskuloza, de meza alteso, havanta kurta blue nigra barbo loklizita.

‘Yen laboro por tu, Gilzan,’ dicis Jehungir. ‘Forduktez ca folino e ludez kun el pokatempe. Ma sorgez, ke tu ne domajez elua beleso.’

Per nelauta grunacho la Shemido sizis la karpo di Oktavia, e tainstante sub lua fingri feratra elua tota defio abandonis el. Per krio kompatinda, el arachis su de ta manuo e jetis su a sua genui avan la mastro nepardonema, singlutis por mizerikordio.

Jehungir per gesto forsendis la tormentisto deceptita, e dicis a Ghaznavi: ‘Se vua projeto sucesos, me plenigos vua gremio per oro.’

3.

En l’obskureso ante jorno, sono nekustumal perturbis la soleso qua dormis super la marshi kanoza e la aqui nebuloza dil marbordo. Ol esis nek aqual ucelo somnolanta nek bestio vekanta. Ol esis homo qua iris luktante tra la densa kani plu alta kam la kapo di viro.

Esis homino, se irgu vidabus, alta ed havanta flava hari. Elua tuniko trempita revelis la membri splendida. Oktavia advere eskapabis, omna parto insultita ankore priklis pro l’experienco en kaptiteso netolerebla.

La mastreso di Jehungir esabis sat mola; ma per intencita maligneso, Jehungir donacabis el a nobelulo di qua la nomo esis citajo popular por dekadeso mem en Khawarizm.

La karno di Oktavia trepidis ed havis ganso-pelo pro elua memoraji. Desespero fortigabis el por klimar del kastelo di Jelal Khan per kordego fasonita ek bendi de tapeti lacerita, ed el hazarde trovis kavalo ligita a paliseto. El kavalkabis dum la tota nokto, e ye jornesko el havis kavalo kurbaturata ye la marbordo marshoza. Trepidante pro odio pri la destino abomininda quan Jelal Khan projetis, el plunjis su aden la marsho por serchar celoloko del persequo expektita. Kande la kani esis min densa cirkum el, e la aquo atingis elua kruri, el vidis la formo obskura di insulo avan el. El vadis adavane til ke l’ondi atingis elua tayo; lore el forte natis per vigoro qua promisis duro nekustumal.

Proximeskante l’insulo, el vidis ke ol levis su eskarpe del aquo per klifi kastelatra. El tandem atingis oli, ma ne trovis rok-tabulo nek sub la aquo sur qua el povis stacar, nek super ol de qua el povis pendar. El natis alonge la kurvo dil klifi, e l’anxio di elua longa fugo pezigis elua membri. Elua manui tastis alonge la stoni eskarpa e subite trovis konkavajo. Singlutante pro alejo, el tiris su ek la aquo e tenis su ferme, blanka deino gutifanta en la febla stel-lumo.

El esis sur ti qui semblis esar gradi skultita aden la klifo. El acensis per oli, presis su an la petro-muro, ed audis la kliktado di remili silencigita. El intence regardis ed opinionis, ke el povis vidar formo neklara qua movis vers la marsho quan el jus livabis. Ma ol es tro fora por esar certa pro l’obskureso, e balde la febla sono cesis, ed el duris klimar. Se esus elua persequanti, esis ne plu bona projeto kam celar su sur l’insulo. El savis, ke la plumulta insuli apud ta marbordo marshoza esis nehabitata. Ico forsan esus celoloko di pirati, ma mem pirati esus preferinda a la bestio quan el eskapabis.

Klimante, el hazarde komparis mentale elua olima mastro a la kozako-chefo kun qua el—koaktite—flirtabis shaminde en la pavilioni dil kampeyo apud la fuorto Ghori, ube la siniori Hirkaniana negociabis kun la militisti del stepi. Ilua regardo brulanta pavorigis ed humiligis el, ma ilua pura feroceso elemental levis il super Jelal Khan, tala monstro quala nur civilizuro tro luxoza produktas.

El tranis su trans la klifo-bordo e timide regardis l’ombri densa avan el. L’arbori kreskis proxime al klifi, quale solida nigreso. Ulo flug-sisis super elua kapo, ed el blotisis, quankam el rikonocis, ke ol esis nur vespertilio.

El ne prizis ta ombri ebenatra, ma fermigis sua maxilo ed ireskis vers oli, esforcis ne pensar pri serpenti. Elua nuda pedi ne sonis sur la lemo sponjatra sub l’arbori. Inter oli, l’obskureso pavorigante glutis el. Pos apene dekedu pazi, el ne plus povis retroregardar por vidar la klifi ed ultre oli la maro. Kelka plusa pazi, ed el esis tote konfuzigata e perdis senso pri direciono. Tra la branchi interplektita, ne mem stelo esis videbla. El tastis e faletis blinde, subite haltis.

Avan el komencis batado ritmoza de tamburo. El ne expektis audar tala sono en ta loko dum ta tempo. El quik obliviis ol, koncieskis, ke apud el esas prezenteso. El ne povis vidar, ma savis, ke ulo stacis apude en l’obskureso.

Matide kriante, el retropazis, e facante lo, ulo quan el mem panikante rikonocis kom brakio homal kurvigis su cirkum elua tayo. El kriachis ed uzis sua tota yuna forteso por saltar a libereso, ma la kaptanto sizis el quaze el esas puerino, facile opresis elua rezisto frenezioza. La taco qua recevis elua pregi e protesti frenezioza grandigis elua teroro, ed el sentis su portata tra l’obskureso vers la fora tamburo qua pulsis e murmuris.

4.

Dum ke l’unesma tinti di jorno redigis la maro, bateleto havanta sola okupanto proximeskis la klifi. La viro en la batelo esis figuro piktinda. Sharpo karmezina esis ligita cirkum ilua kapo; ilua larja bracho ek reda silko esis zonizita per larja sharpo qua suportis cimitaro en gaino shagrina. La boti orizita plue sugestis kavalkanto kam maristo, ma lu habile traktis la batelo. Tra la blanka bluzo apertita videsis larja pektoro muskuloza, brunigita dal suno.

La muskuli di ilua pezoza brakii bronzea rugizis dum ke il remis per movo-facileso preske felinatra. Feroca viviveso evidenta en omna traito e movo separis il de homi ordinara; ma ilua mieno esis nek sovaja nek solena, quankam l’okuli brulante blua sugestis feroceso facile vekigebla. Yen Konan, qua vagabis aden l’armizita kampeyi dil kozaki sen irga havajo ma sua mento e sua espado, e qua espadagabis voyo por esar chefo inter li.

Il remis al eskalero skultita quale on familiara kun la cirkumaji, e fixigis la batelo per kordo a saliajo di roko. Pose lu acensis senhezite per l’eskalero rodita. Il esis akute alerta, ne pro ke lu koncie suspektis danjero celata, ma pro ke alerteso esis parto di il, stimulita da lua vivo sovaja.

To quon Ghaznavi konsiderabis esar intuico di animalo o senso sisesma esis nur la fakultati razatra e l’inteleketo sovaja dil barbarulo. Konan havis nul instinto qua dicis a lu, ke homi celate spektis il de la kani dil marbordo.

Dum ke il klimis la klifo, un de ta homi profunde respiris e furtatre levis armarko. Jehungir sizis lua karpo e sisis blasfemante aden lua orelo. ‘Folulo! Ka vu trompus ni? Ka vu ne vidas, ke il es ultre nia porteo? Lasez lu irar aden l’insulo. Lu serchos la yunino. Ni restez hike pokatempe. Lu forsan sentis, ke ni es hike, o konjektis nia komploto. Lu forsan celis militisti ulloke. Ni vartez. Pos horo, se nulo suspektinda eventabus, ni remos al eskalero ed ibe vartos il. Se il ne rivenos pos pasable kurta tempo, uli de ni iros adsur l’insulo por trakar il. Ma me ne deziras lo, se posible. Uli de ni certe mortus se ni mustas enirar la foresto. Me preferus kaptar il decensanta l’eskalero, ube ni povas plumizar il per flechi de sekura disto.’

Dume la nesuspektema kozako plunjis aden la foresto. Il iris silencoze per mola ledra boti, ilua regardo avide serchis omna ombri por vidar la belino splendida qua havas flava hari, pri qua il revabis depos vidir el en la paviliono di Jehungir Agha apud la fuorto Ghori. Il mem dezirus el se el montrabus repugneso pro il. Ma elua rideti e regardeti enigmatra incitis ilua sango, e per l’omna violenteso senlegala di ilua heredo, il deziris ta homino civilizita ed elua blanka pelo ed orea hari.

Il esabis che Xapur ante nun. Min kam monato antee il havabis kunveno sekreta kun pirati. Il savis, ke il proximeskis loko ube on povas vidar la ruinaji misterioza por qui l’insulo esis nomizita, ed esis kurioza, kad il trovos la yunino inter oli. Tainstante il haltis quaze frapita til morto.

Avan il, inter l’arbori, ulo aparis quan sua raciono dicis esar neposibla. Ol esis granda muro obskure verda, havante alta turmi ultre la rempari.

Konan stacis paralizita en la perplexeso qua senkurajigas on koram nego di raciono neposibla. Il dubitis nek sua vido nek sua raciono, ma ulo esis monstroze mala. Min kam un monato ante nun, nur ruinaji frakasita revelesis inter l’arbori. Qua manui homal dum la kelka semani pasinta povus erektar tale enorma amaso quale il nun vidis? Ultre lo, la pirati qui sencese vagas sur Vilayet certe saveskabus pri tante grandega laboro hike, e li informabus la kozaki.

Esis nul expliko, ma yen la fakto. Il esis sur Xapur e ta amaso marvelatra de alta masonuri esis sur Xapur, ed omno esis dementeso e paradoxo; ma omno esis vera.

Il jiris por retrokurar tra la junglo, decensar per l’eskalero skultita, e remar trans la blua aquo al fora kampeyo che l’ekflueyo dil Zaporoska. Dum ta panik-instanto senraciona, mem pensar pri restar tante proxim la maro enlanda repugnis il. Il livez ol dop su, livez la kampeyo armizita e la blua Esto misterioza ube la legi fundamental di naturo povus esar forpozita, per qua magio diablatra il ne savas.

Dum instanto restis en la balanco la fato di rejii qui dependis de ca barbarulo gaye vestizita. Mikra evento inklinigis la balanco—nur silka shifono pendante de arbusto quan il hazarde vidis. Il inklinis su vers ol, sua naztrui expansis, sua nervi tremis pro stimulivo subtila. Sur ta peceto di stofo lacerita, tante febla, ke il sentis ol mine per ilua sensi korporal e plue per instinto, restis la parfumo quan il rikonocis de la dolca karno dil muliero vidita en la paviliono di Jehungir. La peskero ne mentiabis: el ya esas hike! Lore en la sulo il vidis unika traco de nuda pedo, longa e dina, ma di homulo, ne di homino, e plu profunda kam esus naturala. La konkluzo esis evidenta; la homulo qua facis ta traco portis kargajo, e qua kargajo ma la yunino serchata dal kozako?

Il stacis taceme koram l’obskura turmi videbla tra l’arbori, ilua okuli esis nur fenduri por blua fairo. Deziro por la yunino havanta flava hari luktis kun budema furio primordial kontre ta qua kaptabis el. Ilua pasiono homal represis ilua timi ultrehomal, e blotisante quale pantero trakanta, il glitis vers la muri, uzis la densa foliaro por esar nevidebla del rempari.

Proximeskante, il vidis, ke la muri kompozesis ek la sama petro verda kam la ruinaji, ed il havis sento nebulatra di familiareso, quaze il regardis ulo ne antee vidita, ma pri qua il sonjabis, od imaginabis. Tandem il rikonocis ta sento. La muri e turmi restis sur la linei dil ruinaji, quaze l’edifici krulinta rikreskabis per olia formi original.

Nula sono perturbis la silenco jornal dum ke Konan furtatre iris al bazo dil muro, qua levis su eskarpe del vejetantaro abundanta. En ca parto sudal dil maro enlanda la vejetantaro esis preske tropikal. Il vidis nulu sur la rempari, audis nula sono del interno. Il vidis de kurta disto adsinistre enorma pordego, e supozis, ke ol esis riglagita e gardita. Ma il anke supozis, ke la yunino serchata esis ultre ta muro, e la voyo selektita esis karakterizive temerara.

Super il, branchi festonizita per viti extensis su vers la rempari. Il klimis arborego quale kato, ed atinginte loko super la parapeto, tenis dika brancho per l’amba manui, ociligis su til ke il ganis momento, e lore jetis su tra la aero, falis felinatre adsur la rempari. Ibe blotisante, il regardegis l’infra stradi dil urbo.

La cirkuito dil muro ne esis granda, ma la nombro di verda petra edifici kontenita en ol surprizis. Oli esis alta de tri o quar etaji, la plumulto havante plata tekti, en bona stilo arkitektural. La stradi konvergis quale la radii di roto en korto oktogonatra centre dil urbo, avan alta edifico havanta kupoli e turmi qua dominacis la tota urbo. Il vidis nulu en la stradi od en la fenestri, quankam la suno ja levis su. La silenco qua regnis esis to di urbo mortinta e desertita. Streta eskalero petra acensis la muro proxim il; per to il decensis.

Domo esis tante proxim la muro ke, mivoye alonge l’eskalero, il trovis apuda fenestro ed haltis por enregardar. Esis nula stangi, e la silka kurteni esis tenita da kordi satina. Il regardis chambro di qua la muri esis celita da obskura tapeti velvura. La pavimento esis kovrita per dika tapisi, ed esis benki ek ebeno polisita, ed ivora doselo, sur qua feli esis amasigita.

Il dureskis decensar kande il audis sono di ulu venanta en la strado infre su. Ante ke ta nekonocato povis irar cirkum l’angulo e vidar il sur l’eskalero, il rapide transsaltis la spaco e falis aden la chambro. Il ektiris sua espado. Il stacis instante quale statuo; nulo eventis, do il movis trans la tapisi vers pordo arkatra, kande tapeto esis fortirita por revelar alkovo kusenizita, de qua dina yunino havanta bruna harari regardis il per okuli langoroza.

Konan tensate regardegis el, expektis ke el quik krieskos. Ma el nur represis beo per manuo frianda, staceskis e sensucieme apogis su an tapeto tenita per un manuo.

El esis sendubite blankino, quankam la pelo esis tre obskura. Elua hararo quadrate tondizita esis tam nigra kam noktomezo; elua nura vesto esis silko-peceto cirkum la hanchi flexebla.

Balde el parolis, ma il ne savis l’idiomo e sukusis sua kapo. El itere beis, flexeble extensis su, e sen montrar timo o surprizo, chanjis a linguo quan il povis komprenar, dialekto dil Yuetshi ma sonanta stranje antique.

‘Ka vu serchas ulu?’ el demandis sensucieme, quaze invado di elua chambro da stranjero armizita esis tote kustumal.

‘Qua vu es?’ il demandis.

‘Me esas Yateli,’ el respondis lente. ‘Me evidente festis tarde hiere, me esas nun tre dormema. Qua vu esas?’

‘Me esas Konan, komandero inter la kozaki,’ il respondis regardante el. Il supozis, ke elua mieno esis posturo, ed expektis ke el esforcez eskapar del chambro od ecitar la domanaro. Ma quankam kordo velvura, forsan signal-kordo, pendis apud el, el ne tushis ol.

‘Konan,’ el dormeme repetis. ‘Vu ne esas Dagoniano. Me supozas, ke vu esas mercenario. Ka vu fortranchis la kapi de multa Yuetshi?’

‘Me ne batalias aquo-rati!’ il grunis.

‘Ma li esas tre terorinda,’ el murmuris. ‘Me memoras kande li esis nia sklavi. Ma li revoltis ed incendiis e mortigis. Nur la magio di Khosatral Khel retenis li de la muri—’ El pauzis, mieno perplexa luktis kontre la dormemeso. ‘Me obliviis,’ el murmuris. ‘Li ya klimis la muri lasta nokte. Esis krii e fairo, ed homi vane advokis Khosatral.’ El sukusis la kapo quaze por klarigar ol. ‘Ma to ne esas posibla,’ el murmuris, ‘nam me vivas, e pensis esar mortinta. Ho, sendez to a la diablo!’

El transiris la chambro, prenis la manuo di Konan e duktis il al doselo. Il necerte e perplexe cedis su. La yunino ridetis quale puerino dormema; elua cilii longa e silkatra pendis an okuli obskura e nebulatra. El karezis ilua dika nigra lokli quaze por certigar, ke il esas reala.

‘Esis sonjo,’ el dicis beante. ‘Forsan nur sonjo. Me sentas quaze me nun sonjas. Ne importas. Esas ulo quan me ne povas rimemorar—me obliviis—esas ulo quan me ne povas komprenar, ma me dormeskas pro pensar. Omnakaze, ne importas.’

‘Quon vu intencas?’ il anxie demandis. ‘Vu dicis, ke li klimis la muri lasta nokte. Qui?’

‘La Yuetshi. Tale me opinionis. Fumo-nubo celis omno, ma nuda diablo sangizita sizis me ye la fauco e trapikis me per kultelo. Ho, to dolorigis me! Ma to esis sonjo, regardez, esas nula marko.’ El senpudore examenis sua glata pektoro, pose sideskis adsur la gremio di Konan e pozis sua brakii flexebla cirkum ilua dika kolo. ‘Me ne povas rimemorar,’ el murmuris, e pozis sua kapo adsur ilua grandega pektoro. ‘Omno esas obskur e nebulatra. Ne importas. Vu ne esas sonjo. Ni vivez. Amorez me!’

Il bersis la kapo dil yunino en sua brakio muskuloza, e kisis elua reda labii per savuro sincera.

‘Vu esas forta,’ el repetis, la voco deslauteskis. ‘Amorez me— amorez—’ La dormema murmurado haltis; l’okuli obskura klozesis, la longa cilii pendis sur la vangi sensuala; la korpo flexebla destensis su en la brakii di Konan.

Il regardachis el. El semblis esar parto dil iluziono di ca tota urbo, ma la ferma tusho di elua membri sub sua fingri serchanta konvinkis il, ke esis vivanta yunino homal en ilua brakii, ne l’ombro di sonjo. Ne min desquietigita, il hastoze pozis el adsur la feli sur la doselo. Elua dormado esis tro profunda por esar natural. Il decidis, ke el esas adikto di ula drogo, forsan la nigra lotuso di Xuthal.

Lore il trovis nova marvelo. Inter la feli sur la dorselo esis belega pelo havanta makuli, la chefa koloro orea. Ol ne esis imituro injenioza, ma la felo di reala bestio. E ta bestio, Konan savis, esis extingita depos adminime mil yari; ol esis del orea leopardo grandega qua tre multe importas en la legendi di Hiboria, e qua l’artisti antiqua delektis piktar e skultar en marmoro.

Perplexe sukusante la kapo, Konan pasis tra la portalo aden koridoro sinuifanta. La domo esis silencoza, ma del extero il audis sono quan ilua akut oreli rikonocis kom ulo acensante per l’eskalero an la muro per qua il ipsa enirabis l’edifico. Pos instanto il tresayis audar, ke ulo saltis per pedi mola ma pezoza aden la chambro quan il jus ekirabis. Rapide turnante su, il hastis alonge la koridoro sinuifanta til ke avan il ulo sur la pavimento haltigis il.

Ol esis figuro homal, qua jacis duime en la koridoro, duime en aperturo qua evidente celis pordo aspektanta quale un de la mur-paneli. Ol esis viro, obskura e magra, vestizita nur per silka lumbo-tuko, havante kapo razita e traiti kruela, e lu jacis quaze morto frapabis lu venante del panelo. Konan inklinis su super lu, serchis por la kauzo di morto, e deskovris, ke lu nur dormas profunde, simile a la yunino en la chambro.

Ma pro quo hike dormar? Pensante pri lo, Konan esis galvanizita da sono dop il. Ulo movis vers il en la koridoro. Rapida regardeto revelis, ke la koridoro finis avan grandega pordo posible klefklozita. Konan levis la sternanta korpo del panel-enireyo e trapazis, klozis la panelo dop su. Kliko montris, ke ol esis nun klefklozita. Stacante en tota obskureso, il audis ke pazo tranata haltis exter la pordo, e febla koldeso tiklis ilua spino. To esis la pazo di nula homo, nek di irga bestio konocata.

Esis instanto silencoza, pose nelauta stridado ek ligno e metalo. Il extensis manuo e sentis, ke la panel-pordo tensesis e kurvigesis adinterne, quaze granda pezajo presis ol del extero. Kande il tushis sua espado, ca presado cesis, ed il audis stranja bavado qua priklis la kurta hari di ilua kranio-pelo. Tenante la cimitaro, il retroe pazeskis, ed ilua taloni sentis gradi. Il preske faletis adinfre. Il esis en streta eskalero.

Il tastis e decensis adinfre tra l’obskureso, serchis ma ne trovis aperturo en la muri. Decidinte ke il ne plus esas en la domo, ma profunde en la tero sub ol, il deskovris, ke la gradi finis en plana tunelo.

5.

Konan tastis alonge la tunelo nigra e silencoza, omninstante timis falar aden ula puteo nevidebla; ma tandem ilua pedi itere frapis gradi, ed il acensis, til ke il venis a pordo sur qua ilua fingri trovis metala klinko. Il ekiris aden chambro obskura ed alta havante enorma proporcioni. Koloni fantastika marchis cirkum la muri marmorumita, subtenis plafono qua, samatempe translucida ed obskura, aparis quale nuboza cielo noktomezal, e donis iluziono di alteso neposibla. Se irga lumo enfiltris del extero, ol esis kurioze chanjita.

En budema krepuskulo, Konan transiris la pavimento nuda e verda. La chambrego esis cirkulatra, penetrita en un latero da la granda plaki bronza di giganta pordo. Opozante ico, sur estradeto apud la muro, a qua acensis vitra gradi larja e kurva, situesis kupra trono, e Konan, vidante to quo envolvis la trono, hastoze retretis e levis sua cimitaro.

Lore, pro ke la kozo ne movis, il regardis plu sorgoze, e balde acensis per la vitra gradi e regardegis ol. Ol esis serpento giganta, semblante skultita ek sorto di jado. Omna squamo esis tam distinta kam sur kreuro vivanta, e la kolori irisoza esis piktita segun realeso. La granda kapo koniforma esis misubmersita en la volvaji dil korpo; do nek okuli nek boko esis videbla. Il sentis rikonoco en sua mento. Ta serpento evidente reprezentas un de ta feroca monstri del marsho qui multa epoki ante nun frequentabis la kanoza limiti dil marbordo sudal di Vilayet. Ma, quale l’orea leopardo, oli extingesis depos yarcenti. Konan vidabis kruda imaji di oli, miniaturi, en l’idol-kabani dil Yuetshi, e deskripto pri oli esis en la Libro di Skelos, qua uzis fonti prehistorial.

Konan admiris la torso squamoza, tam dika kam ilua kruro ed evidente tre longa, ed extensis kurioza manuo ad ol. Tushante ol, ilua kordio preske cesis batar. Glaciatra koldeso konjelis la sango en ilua veini ed herisis la kurta hari di sua kranio-pelo. Sub ilua manuo ne esis surfaco glata e frajila ek vitro o metalo o petro, ma la maso flexebla e fibroza di ento vivanta. Il sentis vivo kolda ed inerta fluar sub sua fingri.

Ilua manuo retrofalis pro repugneso instintal. L’espado tremante en ilua manuo, hororo ed repugneso e timo preske strangulante il, il retropazis e decensis la vitra gradi tre sorgeme, e regardegis pro facineso pavorigita la ento hororinda qua dormis sur la kupra trono. Ol ne movis.

Il atingis la bronza pordo e probis ol, la kordio inter la denti, sudorante pro timo, ke il trovus su inkluzita kun ta hororo slimoza. Ma la pordo apertesis, ed il traglitis e klozis ol dop su.

Il trovis su en larja koridoro havanta alta muri tapetizita. La lumo esis la sama obskureso krepuskulal. Distanta kozi esis nedistinta, e do il esis desquietigita, e pensis pri serpenti qui glitas nevideble tra l’obskureso. Pordo ye la fora extremajo semblis esar distanta de milii en ta lumo deceptanta. Plu proxime, la tapeto pendis talmaniere ke semblis esar aperturo dop ol, e kande il cirkonspekte levis oli, il deskovris streta eskalero qua iras adsupre.

Il hezitis ed audis de la granda chambro jus ekirita la sama pazi tranata quin il audabis exter la panelo. Kad il persequesis tra la tunelo? Il hastoze acensis l’eskalero, faligis la tapeto dop su.

Balde il iris aden koridoro sinuifanta. Il trapasis l’unesma pordo renkontrita. Il havis duopla skopo per ta vagado semblante senskopa: eskapar de ta edifico ed olua misterii, e trovar la yunino Nemediana qua, il opinionis, esis enkarcerigita ulloke en ta palaco, o templo, od irge qua ol esis. Il opinionis, ke ol esis la grand edifico kupolizita en la centro dil urbo, ed esis probable, ke lojis hike la regnanto dil urbo, a qua homino kaptita sendubite esus adportita.

Il trovis su en chambro, ne koridoro, e preske retroiris, kande il audis voco dop un de la muri. Ne esis pordo en ta muro, ma il inklinis su ad ol e klare audis. Koldeso glaciatra lente reptis alonge ilua dorso. L’idiomo esis Nemediana, ma la voco ne esis homal. Ol havis resonado terorinda, quale kloshego qua sonigas noktomeze.

‘Esis nula vivo en l’Abiso, ecepte to quo esis enkorpigita en me,’ ol sonigis. ‘Esis nek lumo, nek movo, nek irga sono. Nur l’urjo dop ed ultre vivo guidis ed instigis me a mea voyajo adsupre, blinda, nesentiva, persistanta. Tra epoki ed epoki, e tra la strati senchanja di obskureso me klimis—’

Sorcita da ta sonigo resonanta, Konan blotisis obliviante omno, til ke olua povo hipnotiganta kauzis stranja remplaso di fakultati e percepto, e sono kreis l’iluziono de vido. Konan ne plus remarkis la voco ecepte kom fora son-ondi ritmoza. Portite ultre ilua ero ed ilua propra individueso, il vidis la transmuto dil ento quon on nomis Khosatral Khel, qua reptis del Nokto e l’Abiso epoki ante nun por vestizar su en la materio dil universo.

Ma karno homal esis tro febla, tro meskina por kontenar l’esenco terorinda qua esis Khosatral Khel. Do lu staceskis en la formo ed aspekto di viro, ma lua karno ne esis karno, nek lua osto osto, nek lua sango sango. Lu divenis blasfemajo kontre la tota naturo, nam lu kauzis vivar e pensar ed agar stofo bazal, qua antee nultempe havis la pulso e movado di ento animita.

Lu marchegis tra la mondo quale deo, nam nula armo teral povus nocar lu, e segun lu, yarcento esis quale horo. Vagante, lu trovis populo primitiva qua habitis l’insulo Dagonia, e lu komplezesis donacar kulturo e civilizeso a ca populo; per lua helpo li konstruktis l’urbo Dagon e li ibe habitis ed adoris lu. Stranja e teroriganta esis lua servisti advokata del obskur anguli dil planeto, ube severa transvivanti de epoki obliviata ankore guatis. Lua domo en Dagon konektesis ad omna altra domi per tuneli tra qui lua sacerdoti havanta razita kapi portis viktimi por sakrifiko.

Ma pos multa eri, populo feroca e brutal aparis sur la marbordo. Li nomis su Yuetshi, e pos batalio feroca li esis vinkita e sklavigita, e dum preske generaciono li mortis sur l’altari di Khosatral.

Lua sorco katenizis li. Lore lia sacerdoto, viro stranja e magra de raso nekonocata, plunjis aden la dezerto, e riveninte portis kultelo ek nula materio teral. Ol esis forjita ek meteoro qua flagrabis tra la cielo quale flecho flamifanta, e falabis en fora valo. La sklavi revoltis. Lia krecenti havanta segatra lami falchis la homi di Dagon quale mutoni, e kontre ta kultelo neteral, la sorco di Khosatral esis nepotenta. Dum ke masakro e buchado bramis tra la reda fumo qua plenigis la stradi, la maxim severa akto di ta severa dramato pleesis en la kupolo enigmatra dop la chambro havanta estradeto e kupra trono e muri marmorumita quale la pelo di serpenti.

De ta kupolo la sacerdoto dil Yuetshi sole emersis. Lu ne mortigabis sua enemiko, pro ke lu deziris havar ta minaco pri liberigar lu por retenar lua propra regnati rebela. Lu livabis Khosatral jacanta sur l’ora estradeto, la mistika kultelo sur lua sino kom sorco por retenar lu sensensa e senanma til la lasta judicio.

Ma l’epoki pasis e la sacerdoto mortis, la turmi di Dagon desertita krulis, la legendi obskureskis, e la Yuetshi diminutesis per pesti e famini e militi, til ke li esis nur restaji dispersita, vivis en kraseso alonge la marbordo.

Nur la kupolo enigmatra rezistis la domajo di tempo, til ke hazarda fulmino-stroko e la kuriozeso di peskero levabis la kultelo magial del sino dil deo e ruptis la sorco. Khosatral Khel staceskis e vivis ed itere forteskis. Lu komplezesis restaurar l’urbo quale ol esis dum la dii ante olua falo. Per lua nekromancio lu erektis la turmi del polvo di milyari obliviata, e la homi qui esis polvo dum epoki itere movis vivante.

Ma homi qui gustis morto nur parte vivas. En l’anguli obskura di lia anmi e menti, morto ankore restas nevinkita. Nokte la homi di Dagon movas ed amas, odias e festinas, e memoras la falo di Dagon e lia propra masakro nur kom sonjo obskura; li movas en sorcita iluziono-nebulo, sentas la stranjeso di lia existo, ma ne questionas la kauzi di ol. La jorno venante, li dormeskas profunde, por esar itere vekigita nur da la nokto venonta, qua esas parenta a morto.

To omna rulis kom panoramo terorinda avan la koncio di Konan dum ke il blotisis apud la muro tapetizita. Ilua raciono shancelis. Omna certeso e raciono esis forbalayita, restis universo tenebroza tra qua movis figuri kapucizita havante potenciali terorinda. Tra la voco resonanta quale sonigado triumfanta super la legi ordinita di sana planeto, sono homal ankragis la mento di Konan de olua flugo tra sferi di dementeso. Ol esis la singluti histeriala di homino.

Il nevolate saltis a sua pedi.

6.

Jehungir Agha vartis per kreskanta nepacienteso en sua batelo inter la kani. Plu kam horo pasabis, e Konan ne riaparabis. Il sendubite ankore serchis l’insulo por la yunino celita ibe. Ma nova konjektajo venis al Agha. Se la komandero proxime livabis sua militisti, ka li suspekteskus e venus por explorar ilua absenteso? Jehungir parolis al remeri, e la longa batelo glitis del kani e movis vers l’eskalero skultita.

Livinte sis viri en la batelo, lu duktis l’altra dek armarkisti fortega di Khawarizm, qui portis alta helmi e manteli ek tigro-feli. Quale chaseri qua invadas la retreteyo di la leono, li furtatre avancis sub l’arbori, flechi an la kordeti. Silenco regnis en la foresto, ecepte kande granda verda kozo, qua forsan esis papagayo, jiris super lia kapi per basa tondro de larja ali, e pose forflugis tra l’arbori. Per gesto subita Jehungir haltigis sua bando, e li nekredante regardegis la turmi videbla tra la fora folii.

‘Tarim!’ murmuris Jehungir. ‘La pirati rikonstruktis la ruinaji! Sendubite Konan es ibe. Ni explorez. Urbo fortifikata tante proxim la marbordo!—Venez!’

Per prudenteso rivivigita, li glitis tra l’arbori. La ludo chanjesis; de persequanti e chaseri li divenis spioni.

E dum ke li reptis tra la subarbusti interplektita, la viro serchata havis plu multa danjero kam lia flechi filigrana. Konan agnoskis, havante ganso-pelo, ke ultre la muro ta voco soniganta cesabis. Il stacis tam senmove kam statuo, ilua regardo fixigita ye pordo kurtenizita tra qua, il savis, ke fina hororo balde aparos.

Esis obskura e polvoza en la chambro, e la hari di Konan staceskis sur ilua kranio-pelo dum ke il regardis. Il vidis kapo e du giganta shultri emersar del krepuskulo tenebroza. Esis nula sono di pedpazi, ma la granda formo obskura plu e plu distinteskis, til ke Konan rikonocis la figuro di viro. Lu portis sandali, jupo e larja zono shagrina. Lua quadrata hararo ligesis per ora cirkleto. Konan regardegis la larjeso dil shultri monstratra, la pektoro muskuloza, la muskuli salianta dil torso e membri. La vizajo havis nula febleso e nula kompato. L’okuli esis buli de fairo obskura. E Konan konocis, ke ico esas Khosatral Khel, l’ancieno del Abiso, la deo di Dagonia.

Nula vorto parolesis. Nula vorto necesesis. Khosatral extensis sua granda brakii, e Konan blotisante sub oli hakis vers la ventro dil gigantulo. Lore il retrosaltis, l’okuli flamifanta pro surprizo. L’akuta lamo sonigabis sur la forta korpo quale sur amboso, retrosaltabis sen tranchir. Pose Khosatral avancis nerezisteble.

Esis shoko fluganta, tordigo feroca ed interplektado di membri e korpi, e Konan forsaltis, omna tendino tremis pro la violenteso di ilua esforci; sango gutifis ube la skrachanta fingri lacerabis la pelo. Tushante ta gigantulo, il experiencis la fina hororo di naturo maledikata; ne karno homal kontuzabis il, ma metalo animata e koncia; esas korpo ek fero vivanta qua kontreagas il.

Khosatral stacis alte super la militisto en l’obskureso. Se ta granda fingri sizus e tenus, oli ne liberigus til ke la homo esus mortinta en oli. En ta chambro milumizita, homo luktis kontre sonjo-monstro en koshmaro.

Konan forjetis sua neutila espado, sizis pezoza benko e lansis ol per sua tota forteso. Ol esis tala jetajo quala kelki povis mem levar. An la pektoro di Khosatral ol splitigesis. Ol ne mem shanceligis la gigantulo sur lua gambi fortigita. Lua vizajo kelke perdis olua aspekto homal, aureolo de fairo lumizis lua kapo pavoriganta, e quale turmo movanta, lu avancis.

Per tiro desesperanta Konan arachis tota parto di tapeto del muro ed ociligis ol, per esforco muskulal plu granda kam esabis necesa por lansar la benko, adcirkum la kapo dil gigantulo. Dum instanto Khosatral drashis per la brakii, sufokata e blindigita da la stofo adheranta qua rezistis lua forteso quale ligno e stalo ne povus, e dum ta instanto Konan sizis sua cimitaro ed ekkuregis aden la koridoro. Sen inhibar lua rapideso, lu jetis su tra la pordo dil apuda chambro, bruisoze klozis la pordo ed riglagis ol.

Lore turnante su il quik haltis; l’omna sango en lu semblis pulsar aden lua kapo. La homino por qua il tante multe audacabis ibe blotisis sur amaso de silka kuseni, elua orea hararo falis adsur elua nuda shultri, l’okuli esis vakua pro teroro. Il preske obliviis la hororo dop su, til ke frakas-bruiso rikonciigis il. Il sizis la yunino e saltis al pordo opozata. El esis tro impotenta pro pavoro por od rezistar od helpar il. Febla krieto esis la nura sono quan el esis kapabla facar.

Konan ne disipis tempo per probar la pordo. Stroko di ilua cimitaro hakante pecigis la seruro, e saltante tra ol al eskalero ultre ol, il vidis la kapo e shultri di Khosatral aparar tra l’altra pordo. La koloso frakasis la pezoza paneli quaze oli esis ek kartono.

Konan kuregis adsupre per l’eskalero, portis la granda yunino sur un shultro tam facile kam puerino. Adube il iris, il tote ne savis, ma l’eskalero finis avan pordo di chambro ronda e kupolizita. Khosatral venis dop li per l’eskalero tam tacoze kam vento-morto, e tam rapide.

La muri dil chambro esis ek solida stalo, anke la pordo. Konan klozis ol e faligis aden olia plasi la granda stangi furnisita. Il pensis, ke ico esas la chambro di Khosatral, ube lu inkluzas su por dormar sekure for la monstri quin lu liberigas del Fosi por obediar sua imperi.

La rigli apene pozesis kande la granda pordo tremis e sukusesis dal asalto dil gigantulo. Konan levis sua shultri. Hike esis la fino dil voyo. Esis nul altra pordo en la chambro, nek fenestro. Aero, e la stranja lumo nebulatra, venis tra l’interstici en la kupolo. Il probis l’akutajo nikela di sua cimitaro, tre kalma nun ke il esis akulata. Il esforcabis tam bone posible eskapar; kande la gigantulo venos bruisoze tra ta pordo, il atakos per altra asalto sovaja per sua espado neutil, ne pro ke il expektis sucesar, ma pro ke ilua naturo esis mortar luktante. Nun esis nula ago posibla, ed ilua kalmeso esis nek forcita nek fingita.

La regardo quan il turnis a sua bela kompanino esis admiranta ed intensa, quaze ke il havis cent plusa yari por vivar. Il faligabis el senceremonie adsur la pavimento por klozar la pordo, ed el nun genupozis e mashinatre ordinis sua lokli fluanta e vesti mikra. L’okuli feroca di Konan brulis aprobante e devoris elua hararo dika ed orea, elua okuli klara e larja, elua pelo laktatra, brilanta per vivoza saneso, la ferma mami, la konturi dil belega hanchi.

Nelauta krieto eskapis el kande la pordo tremis ed un riglo ruptesis grunante.

Konan ne regardis ol. Il savis, ke la pordo ankore rezistos pokatempe.

‘Li dicis, ke vu eskapabis,’ il dicis. ‘Peskero Yuetsha dicis, ke vu celis su hike. Quale vu nomesas?’

‘Oktavia,’ el respondis mashinatre. Pose la vorti venis impetuoze. El sizis il per fingri desesperanta. ‘Ho Mitra! qua koshmaro esas? La homi—la homi havanta bruna peli—un de li kaptis me en la foresto ed adhike portis me. Li portis me a—a ta —ta ento. Lu dicis a me—lu dicis—ka me dementeskas? Kad ico esas sonjo?’

Il regardetis la pordo qua kurvigesis adinterne quaze per frapo di arieto.

‘No,’ il dicis, ‘es nula sonjo. Ta charniro falias. Es stranja, ke diablo mustas abatar pordo quale homo normal; ma pos omno, lua forteso ipsa esas diablajo.’

‘Ka vu ne povas mortigar lu?’ el dicis anhelante. ‘Vu es forta.’

Konan esis tro honesta mentiar. ‘Se mortivo povus mortigar lu, lu nun esabus mortinta,’ il respondis. ‘Me nochizis mea lamo sur lua ventro.’

Elua okuli obskureskis. ‘Do vu mortos, e me—ho Mitra!’ el kriachis pro subita frenezio, e Konan sizis elua manui, timante ke el domajos su. ‘Lu dicis to quon lu facos kun me!’ el anhelis. ‘Mortigez me! Mortigez me per vua espado ante ke lu abatas la pordo!’

Konan regardis el, negis per kapsigno.

‘Me facos omno posibla,’ il dicis. ‘To ne esos multo, ma ol donos a vu oportunajo por evitar lu e kurez adinfre per l’eskalero. Lore kurez a la klifi. Me havas batelo ligita ye la bazo dil eskalero. Se vu povus ekirar la palaco, vu forsan eskapus lu. L’omna homi dil urbo dormas.’

El faligis sua kapo aden sua manui. Konan tenis sua cimitaro e movis adavan la pordo resonanta. Vidante lu, on agnoskus, ke il vartis morto quan il supozis esar neevitebla. Ilua okuli bruletis plu vivoze; ilua manuo muskuloza tenis plu forte la tenilo; nur to.

La charniri faliis sub la asalto terorinda dil gigantulo, e la pordo demente shancelis, tenita nur dal rigli. E ta stala stangi bendesis, kurveskis, flexis de olia inkastro-loki. Konan spektis per facineso preske nepersonala, ed envidiis ta monstro lua forteso nehomal.

Lore sen averto la asalto haltis. En la silenco Konan audis altra bruiso sur l’extera fluro—batado di ali, e voco murmuranta quale la krio di vento tra branchi noktal. Balde esis silenco, ma esis nova impulso en la aero. Nur l’instinti akutigita di barbareso povas sentar ol, ma Konan savis, sen vidar od audar, ke la mastro di Dagon ne plus stacas exter la pordo.

Il regardegis tra nova fendeturo en la stala pordo. La fluro esis vakua. Il fortiris la kurvigita riglo-stangi e cirkonspekte apertis la pordo ruptita. Khosatral ne esis sur l’eskalero, ma fore infre il audis la sonigo di pordo metal. Il ne savis, ka la gigantulo inventis nova diablaji o ka lu esabis forvokita da ta voco murmuranta, ma il disipis nula tempo per konjektar.

Il advokis Oktavia, ed ilua nova tono igis el staceskar e venar ad il preske nekoncie.

‘Quo eventas?’ el dicis anhelante.

‘Ne haltez por parolar!’ Il sizis elua karpo. ‘Venez!’ L’oportunajo por agar transformabis il; ilua okuli flamifis, ilua voco krepitis. ‘La kultelo!’ il murmuris dum ke il hastoze tranis la yunino adinfre alonge l’eskalero. ‘La magiala lamo Yuetsha! Lu livis ol en la kupolo! Me—’ ilua voco subite mortis kande imajo mental aparis avan il. La kupolizita chambro esas kontigua kun la grandega chambro ube esis la kupra trono— sudoro fluis de ilua korpo. L’unika voyo a ta chambro kupolizita esis tra la chambro havanta la kupra trono e la kreuro sordida qua dormis sur ol.

Ma il ne hezitis. Rapide li decensis l’eskalero, transiris la chambro, decensis la sequanta eskalero, e venis aden la granda koridoro havanta tapeti misterioza. Li vidis nula traci dil koloso. Haltante avan la granda pordo bronza, Konan sizis Oktavia ye la shultri e sukusis el intense.

‘Askoltez!’ il bruske dicis. ‘Me iros aden ta chambro e riglagos la pordo. Stacez hike ed askoltez; se Khosatral venus, advokez me. Se vu audus me kriar ke vu irez, kurez quaze la diablo persequas vu—lu probable ya venas. Irez a ta pordo ye la fora extremajo dil koridoro, pro ke me esos ultre helpo. Me iras por la kultelo dil Yuetshi!’

Ante ke el povis protestar, il glitis tra la pordo e klozis ol dop su. Il riglagis ol nelaute, ma ne remarkis, ke la riglo povas esar movita del extero. En la krepuskulo, ilua regardo serchis ta kupra trono pavoriganta; yes, la bestio squamoza ankore esis ibe, plenigis la trono per sua volvaji odiinda. Il vidis pordo dop la trono e savis, ke ol duktas aden la chambro kupolizita. Ma por atingar ol, il mustas acensar l’estradeto, kelka futi del trono ipsa.

Vento suflante trans la verda pavimento facus plu multa bruiso kam la pedi reptanta di Konan. Fixinte ilua regardo ye la reptero dormanta, il atingis l’estradeto e klimis la vitra gradi. La serpento ne movabis. Il extensis manuo vers la pordo...

La riglo di la bronza pordo kliktis e Konan sufokis blasfemo terorinda kande il vidis Oktavia enirar. El regardegis cirkume, necerta en l’obskureso plu profunda, ed il stacis senmove, ne audacis kriar averto. Lore el vidis ilua figuro e kuris vers l’estradeto, kriis: ‘Me volas irar kun vu! Me timas vartar sole— ho!’ El levis adsupre la manui e kriachis pro hororo vidante unesmafoye l’okupanto dil trono. La kapo koniforma levis su de la volvaji ed extensis su vers el per longa kolo.

Konan transiris la spaco inter su e la trono per salto desesperanta, ociligis sua espado per sua tota povo. E la serpento movis per rapideso tante blindiganta ke ol turnis su e renkontris il meze dil aero, ed envolvis ilua membri e korpo per sis volvaji. Ilua stroko haltigita vane faliis dum ke il bruisoze falis adsur l’estradeto, laceris la torso squamoza ma ne tranchis ol.

Lore il tordis su sur la vitra gradi, la multa volvaji slimoza tordis e nodigis su cirkum il, kompresis mortigante. Ilua dextra brakio esis ankore libera, ma il ne povis trovar ferma teno por frapar mortigante, ed il savis, ke nur un stroko mustas suficar. Per konvulso di expanso muskulal qua bufis la veini di ilua tempori til ke oli preske krevis, e nodigis ilua muskuli en saliaji tremanta e tormentita, il pezoze haulis su a sua pedi, levante la preske tota pezajo di ca diablo longa de quaradek futi.

Dum instanto il shancelis sur gambi larje extensita, sentis sua kosti sinkigita a sua organi e sua vido obskureskar; ilua cimitaro brilis super ilua kapo. Lore ol falis, tranchis tra la squami e karno e vertebri. Ed ube esabis un kablo tordata nun esis hororinde du, batante e tordante su pro morto-angori. Konan shancelante pazis for olia blinda stroki. Il esis malada, vertijanta, e sango fluis ek ilua nazo. Tastante tra nebuleto obskura, il sizis Oktavia e sukusis el til ke el anhelis.

‘Kande me dicas ke vu restez,’ il grunis, ‘restez!’

Il vertijis tante multe ke il ne mem savis kad el respondis. Sizante elua karpo, quaze el esis puerino desobediema, il duktis el cirkum la stumpi abomininda qui ankore tordis e nodigis su sur la pavimento. Il opinionis, ke ulloke fore esis klamado di homi, ma ilua oreli ankore plenigesis per la tondro di sango, ed il ne esis certa.

La pordo falis ad ilua esforci. Se Khosatral pozabis ibe la serpento por gardar to quon lu timis, lu evidente konsiderabis ol kom ampla presorgo. Apertinte la pordo, Konan expektis nova monstro asaltar il, ma en la lumo plu obskura il vidis nur la kurvo dil arko supera, oro-bloko obtuze brilanta, e krecento qua jacis quale mi-luno sur la stono.

Il joyoze sizis ol, e ne tardigis su por pluse explorar. Il turnis su e fugis trans la chambro ed alonge la granda koridoro vers la fora pordo, quan il opinionis irar adextere. Il esis justa. Pos kelka minuti il emersis aden la stradi silencoza, miportante, miguidante sua kompanino. Esis nulu videbla, ma ultre la muro westal sonis krii e klami jemanta qui tremigis Oktavia. Il duktis el al muro sudwesta, e sen desfacileso trovis petra eskalero qua acensis al remparo. Il prenabis dika kordo de tapeto, e nun, atinginte la parapeto, il pozis la kordo mola e forta cirkum la hanchi dil yunino ed abasis el a la tero. Pose, fixiginte un extremajo dil kordo a merlono, il ipsa klimis adinfre. Esis nur un maniero eskapar ta insulo—l’eskalero ye la klifi westal. Tadirecione il hastis, irante cirkum la loko de qua venis la krii e la soni di stroki terorinda.

Oktavia sentis, ke grava danjero restis en ta profundaji folioza. El anhelis e presis su apud sua protektanto. Ma la foresto esis nun silencoza, e li vidis nula formo danjeroza, til ke li emersis del arbori e vidis figuro qua stacis an la bordo dil klifi.

Jehungir Agha eskapabis la fato qua kaptabis sua militisti kande fera giganto subite atakis de la pordego ed abatis ed aplastis li til peceti di karno lacerita ed osti splitigita. Vidante ke l’espadi di lua armarkisti ruptesis an ta monstro homatra, lu savis, ke ico ne esis enemiko homal, e lu fugabis, celis su en la foresto profunda til ke la sono di buchado cesis. Pose lu retroreptis al eskalero, ma sua batelisti ne vartis lu. Ili audabis la kriachi e balde, vartante nervoze, vidis sur la klifo super ili monstro sangizita qua brandisis brakii giganta pro triumfo hororinda. Ili ne plus vartis. Kande Jehungir venis al klifi, ili jus desaparis inter la kani tro fore por audar lu. Khosatral esis foririnta—lu od retroirabis al urbo od vagis tra la foresto serchante ta homo qua eskapabis lu exter la muri.

Jehungir esis pronta decensar l’eskalero e forirar per la batelo di Konan, kande lu vidis la komandero e la yunino irar ek l’arbori. L’experienco qua konjelabis lua sango e preske aplastis lua raciono ne chanjabis l’intenco di Jehungir relate la chefo dil kozaki. Vidar la viro quan lu venabis por mortigar joyigis lu. Lu astonesis vidar la yunino donita a Jelal Khan, ma ne disipis tempo pro el. Lu levis sua armarko e tiris la flecho til olua pinto e lasis ol flugar. Konan blotisis e la flecho splitigesis sur arboro, e Konan ridis.

‘Hundo!’ il mokis. ‘Vu ne povas frapar me! Me ne naskis por mortar per stalo Hirkaniana! Itere probez, porko de Turan!’

Jehungir ne itere probis. Ol esis lua lasta flecho. Lu ektiris sua cimitaro ed avancis, fidis a lua alta helmo e katen-masho. Konan renkontris lu mivoye per espado-jirado blindiganta. La kurva lami kolizionis, retrosaltis, ocilis per arki briletanta qui nebulizis la vido di ti qui esforcis sequar oli. Oktavia spektante ne vidis la stroko ma audis la shoko hakanta, e vidis Jehungir falar, sango spricante ek lua flanko ube la stalo di la Kimeriano fendabis la masho e mordabis til la spino.

Ma la kriacho di Oktavia ne esis incitata da la morto di elua olima mastro. Pos frakas-bruiso di branchi, Khosatral Khel atakis li. La yunino ne povis fugar; jemo eskapis el ed elua genui faliis e faligis el reptachante a la tero.

Konan, inklinanta super la korpo dil Agha, ne movis por eskapar. Chanjante l’espado sangizita ad ilua sinistra manuo, il ektiris la granda mi-lamo dil Yuetshi. Khosatral Khel stacis super il, la brakii levita quale marteli, ma kande la lamo reflektis la lumo dil suno, la gigantulo subite retropazis.

Ma la sango di Konan boliis. Il kuris adavane, hakis per la lamo krecentaforma. Ed ol ne splitis. Sub olua akutajo, l’obskura metalo dil korpo di Khosatral tranchesis quale karno ordinara sub hako-kultelo. Del profunda tranchuro fluis stranja ikhoro, e Khosatral kriis per la sono funeral di granda klosho. Lua brakii terorinda frapis, ma Konan, plu rapida kam l’armarkisti qui mortabis per ta drashili hororinda, evitis oli e frapis itere ed anke itere. Khosatral shancelis; lua kriachi esis hororinda audar, quaze metalo havis lango di doloro, quaze fero kriachis e bramis pro tormento.

Lore lu turnis su e shancelis aden la foresto; lu faletis, tramplis arbusti, shokis arbori. Ma quankam Konan persequis lu per la rapideso di granda pasiono, la muri e turmi di Dagon aparis tra l’arbori ante ke la viro rajuntis la gigantulo.

Lore Khosatral itere turnis su, flogis la aero per stroki desesperanta; ma Konan, furiante quale berserkulo, ne esez negita. Quale pantero abatas alkulo akulita, tale il jetis su sub la brakii frapanta e stekis la lamo krecentaforma til la mancho aden ta loko ube esus kordio di homo.

Khosatral shancelis e falis. En formo di homo lu falis, ma formo di homo ne frapis la lemo. Ube esabis imajo di vizajo homal esis nun nula vizajo, e la metala membri fuzesis e chanjis ... Konan, qua ne retroirabis de Khosatral vivanta, nun retrotiris su paleskinte de Khosatral mortinta, nam il vidis transformo terorinda; mortante, Khosatral itere divenis la kozo qua reptabis adsupre del Abiso milyari ante nun. Strangulata pro repugneso netolerebla, Konan turnis su por fugar de ta vidajo; ed il subite vidis, ke la turmi di Dagon ne plus aparis dop l’arbori. Oli desaparabis quale fumo—la rempari, la turmi, la granda bronza pordegi, la velvuri, l’oro, l’ivoro, e la bruna homini, e la viri havanta razita kapi. Kun la paso dil intelekto nehomal qua donis a li duesma nasko, li pasis itere aden la polvo qua li esabis dum epoki nekontebla. Nur la stumpi di ruptita koloni levis su super muri krulita e pavi frakasita e kupolo fendita. Konan itere regardis la ruinaji di Xapur quale il rimemoris oli.

La sovaja komandero longatempe stacis quale statuo; lu neprecize komprenis la tragedio kosmal di ta efemereso intermitant nomita homaro e la kapucizita formi di obskureso qui spolias ol. Lore audinte sua nomo kriata per toni timanta, il tresayis, quale on vekas de sonjo, itere regardetis la kozo sur la tero, trepidis, e turnis su vers la klifi e la yunino qua vartis ibe.

El regardegis timoze aden l’arbori, e salutis il per mirepresita krio pro alejo. Il forsukusis de su la monstroza vidaji nebulatra qui pokatempe obsedabis lu, ed itere esis kustumale vivoza.

‘Ube esas lu?’ El trepidis.

‘Lu iris retroe al inferno ek qua lu reptis,’ il gaye respondis. ‘Pro quo vu ne decensis l’eskalero ed eskapis per mea batelo?’

‘Me ne desertus—’ el diceskis, ma chanjis sua intenco e kelke budeme dicis, ‘Me havas nula loko a qua irar. La Hirkaniani itere sklavigus me, e la pirati—’

‘Ka pri la kozaki?’ il sugestis.

‘Ka li esas plu bona kam la pirati?’ el demandis desestimante. L’admiro di Konan kreskis vidar, ke el tante bone rekuperis sua aplombo pos subisir tala teroro. Elua arogo amuzis il.

‘Vu semblis tale opinionar en la kampeyo apud Ghori,’ il respondis. ‘Vu lore libere donis vua rideti.’

Elua reda labio tordesis pro desestimo. ‘Ka vu supozas, ke me amoreskis kun vu? Ka vu supozas, ke me shamus me por barbarulo bir-glutachanta e karno-manjachanta, sen esir koaktita? Mea mastro—di qua la kadavro ibe jacas—koaktis me tale agar.’

‘Ho!’ Konan aspektis kelke depresita. Ma il ridis per nediminuta zelo. ‘Ne importas. Vu nun apartenas a me. Kisez me.’

‘Vu audacas demandar—’ el iracoze diceskis, ma sentis su sizata de sua pedi e klemata an la sino muskuloza dil komandero. El feroce baraktis, ma il nur ridegis vivace, ebria pro sua posedo di ca kreuro splendida qua tordas su en ilua brakii.

Il facile haltigis elua baraktado, drinkis la nektaro de elua labii per sua tota pasiono nerepresita, til ke la brakii qui luktis kontre il esis moligita ed envolvis konvulse ilua dika kolo. Lore il ridis aden ta klar okuli, e dicis: ‘Pro quo chefo dil Libera Homi ne esez preferinda a hundo urbala de Turan?’

El forsukusis sua flava lokli, ankore priklita en omna tendino da la fairo di ilua kisi. El ne liberigis il. ‘Ka vu judikas vu egala al Agha?’ el dicis.

Il ridis e marchegis vers l’eskalero, portante el en sua brakii. ‘Vu judikos,’ il fanfaronis. ‘Me incendios Khawarizm kom torcho por lumizar vua voyo a mea tendo.’