Konan la Barbarulo

1.

Super la turmo-pinti tenebroza e la turmi brilanta jacis la fantomatra obskureso e silenco qui kuras avan la jorno. Aden obskura stradeto, un de vera labirinto de voyi misterioza e sinuoza, quar maskita formi hastoze venis ek pordo furtatre apertita da bruna manuo. Li ne parolis ma rapide iris aden l’obskureso; manteli envelopis li; tam taceme kam fantomi di ocidati li desaparis aden l’obskureso. Dop li, vizajo sardonika esis kadrizita en la pordo-framo; du okuli maligna brilis malvolante en la tenebro.

‘Irez aden la nokto, enti dil nokto,’ voco mokis. ‘Ho, stultuli, via fato trakas vi quale blinda hundo, e vi ne savas lo.’

La parolanto klozis la pordo e riglagis ol, turnis su ed alongiris la koridoro, kandelo en la manuo. Il esis solena giganto, la bruna pelo revelis la raso di Stigia. Il eniris interna chambro, ube viro altstatura e magra, portanta veluro paruzita, repozis quale kato grand ed ociema sur silka kanapeo e drinketis vino ek grandega ora gobleto.

‘Nu, Askalante,’ dicis la Stigiano, e forpozis la kandelo, ‘vua dupi furteme eniris la stradi quale rati ek lia kaverneti. Vu laboras per stranja utensili.’

‘Kad utensili?’ respondis Askalante. ‘Nu, li konsideras me kom utensilo. Dum monati, depos ke la Quar Rebeli advokis me del dezerto sudal, me lojas en l’advera mezo di mea enemiki, die celas me en ica domo nekonocita, nokte iras furtatre tra obskur stradeti e plu obskur koridori. E me facis to quon ta nobeli rebela ne povis. Per ti, ed altra agenti, multi de qui nultempe vidis mea vizajo, me truizis l’imperio per sedicio ed agiteso. Konkluze me, laborante en l’ombri, preparas la falio dil rejulo qua sidas sur trono sub la suno. Per Mitra, me esis politikisto ante ke me esis proskriptito.’

‘Ka pri ta dupi qui konsideras su kom vua mastri?’

‘Li duros opinionar ke me servas li, til ke nia nuna tasko esos kompletigita. Quo li esas por kombatar mentale kontre Askalante? Volmana, ta nanatra komtulo de Karaban; Gromel, la giganta komandero dil Nigra Legiono; Dion, grosa barono de Atalus; Rinaldo, la fola minestrelo. Me esas la povo qua weldis la stalo en singlu de li, e per l’argilo en singlu, me justatempe aplastos li. Ma lo eventos future; canokte mortos la rejo.’

‘Ante plura dii me vidis l’eskadroni imperial kavalkar ek l’urbo,’ dicis la Stigiano.

‘Li kavalkis al frontiero atakata dal Pikti pagana—pro la forta liquoro quan me kontrabandis trans la frontiero por freneziigar li. La granda richaji di Dion posibligis to. E Volmana posibligis forsendar la trupi imperial qui restis en l’urbo. Per ilua parenti princal en Nemedia, la Rejulo Numa facile persuadesis demandar la prezenteso di Komtulo Trokero de Poitain, seneshalo di Aquilonia; e komprenende, por honorizar il, il esos akompanata da eskorto imperial e sua propra trupi, ed anke Prospero, helpanto dil Rejo Konan. Do restas en l’urbo nur la korpo-guardo personal dil rejulo—ecepte la Nigra Legiono. Per Gromel me koruptis l’oficiro prodiganta di ta gardisti e subornis il, por ke il duktez sua viri for la pordo dil rejulo ye noktomezo.

‘Lore kun dekesis maliculi ni eniros la palaco per tunelo sekreta. Pos ke la ago esas facita, mem se la populo ne bonvole recevas ni, la Nigra Legiono di Gromel suficos retenar l’urbo e la krono.’

‘Ka Dion pensas, ke ta krono donacesos ad il?’

‘Yes. Ta grasa stultulo reklamacas ol pro traco di sango rejal. Konan grave eroris permisir vivar homi qui ankore klamas su kom decendanti dil olda dinastio de qua il arachis la krono di Aquilonia.

‘Volmana deziras esar restaurit al favoro rejal quan il juis sub l’olda reji, por levar sua povrega domeni ad olima grandiozeso. Gromel odias Palantides, komandero dil Nigra Draki, e volas komandar la tot armeo, lu havas l’obstineso dil Bosonano. Unike ek ni omna, Rinaldo havas nul ambiciono personal. Lu konsideras Konan nur kom barbaro havanta manui sangizit e pedi ruda qua venis ek la nordo por spoliar lando civilizita. Lu idealigas ta rejo quan Konan mortigis por obtenar la krono, rimemoras nur ke lu ulfoye patronesis l’arti, ed oblivias la malaji di lua regnado, ed igas la populo obliviar. Li ja kantas necelate la Lamento por la rejulo, per qua Rinaldo laudas la santa maliculo e denuncas Konan kom “sovajo del abismo havante nigra kordio.” Konan ridas, ma la populo grondas.’

‘Pro quo lu odias Konan?’

‘Poeti sempre odias ti qui havas povo. Segun li, la perfekteso esas sempre dop la last angulo od ultre la nexta. Li eskapas la prezento per revadi pri la pasinto e la futuro. Rinaldo esas torcho flamifanta di idealismo, levante su, lu supozas, por renversar tirano e liberigar la populo. Relate me—nu, plura monati ante nun me perdabis omna ambiciono ecepte atakar la karavani dum mea restanta vivo; nun olda revi movas. Konan mortos; Dion acensos la trono. Pose lu anke mortos. Unope ti omna qui kontreagas me mortos—per fairo, per stalo, o per ta vini mortiganta quin tu komprenas brasar. Askalante, rejulo di Aquilonia! Quale tu prizas lo?’ La Stigiano levis sua larja shultri.

‘Ulfoye esis tempo,’ lu dicis per bitreso necelata, ‘kande me anke havis ambicioni, kompare a qui le vua semblas belacha ed infantala. A quala stando me falis! Mea olima egali e rivali ya regardegus, se li vidus Thoth-Amon dil Ringo kom sklavo di exterlandano, mem proskriptito, qua helpas la meskina ambicioni di baroni e reji!’

‘Tu fidis a magio e ceremoniachi,’ sensucie replikis Askalante. ‘Me fidas a mea mento ed espado.’

‘Menti ed espadi esas quaze festuki kontre la sajeso dil Obskureso,’ grunachis la Stigiano; lua nigra okuli briletis per lumi ed ombri minacanta. ‘Se me ne perdabus la Ringo, nia standi esus inversita.’

‘Tamen,’ respondis nepaciente la proskriptito, ‘tu portas la strii de mea flogilo sur tua dorso, e probable duros portar oli.’

‘Ne esez tante certa!’ La diablatra odio di la Stigiano instante brilis rede en lua okuli. ‘Uldie, ulmaniere, me ritrovos la Ringo, e trovinte olu, per la serpento-denti di Set, vu pagos—’

La iracoza Aquiloniano staceskis e frapegis lu ye la boko. Thoth retroe shancelis, sango spricis ek lua labii.

‘Tu troe audacas, hundo,’ grunis la proskriptito. ‘Sorgez; me esas ankore tua mastro e savas tua obskur sekretajo. Irez adsur la tekti e klamez, ke Askalante es en l’urbo ed intrigas kontre la rejulo—se tu audacus.’

‘Me ne audacas,’ murmuris la Stigiano, e vishis la sango de sua labii.

‘No, tu ne audacas.’ Askalante ridetis kolde. ‘Nam se me mortus per tua ruzo o perfideso, ermito-sacerdoto en la dezerto sudal saveskus, e ruptus la siglo di manuskripto quan me livis en lua manui. E lektinte, lu susurus vorto en Stigia, e vento noktomeze reptus de la sudo. Ed ube tu celos tua kapo, Thoth-Amon?’

La sklavo fremisis e sua bruna vizajo paleskis.

‘Sato!’ Askalante abrupte chanjis sua tono. ‘Me havas tasko por tu. Me ne fidas a Dion. Me imperis, ke lu kavalkez a lua domeno rural e restez ibe til ke la canoktala laboro finigesas. La grasa stulto hodie ne povus celar sua nervozeso koram la rejulo. Kavalkez a lu, e sen ke tu ne rajuntas lu sur la voyo, irez a lua domeno e restez apud lu til ke ni advokas lu. Ne lasez lu ek tua regardo. Lu esas perplexa pro timo e forsan forfugus—forsan mem kurus a Konan pro paniko e revelus la tot intrigo, per esperar salvar sua propra pelo. Irez!’

La sklavo reverencis, celis l’odio en sua okuli, ed agis segun l’impero. Askalante turnis su a sua vino. Super la turmo-pinti juvelizita la jorno levis su tam karmezina kam sango.

2.

La chambro esis granda ed ornita, chera tapeti an la muri polisita e panelizita, dika tapisi sur l’ivora pavimento, ed alta plafono ornita per skulturi intrikoza ed spirali arjenta. Dop skribtablo ivora ed or-inkrustita sidis viro di qua la larja shultri e pelo sunbrulita ne konvenis ta luxoza cirkumaji. Il plu multe semblis esar parto di la suno e la venti e l’altaji dil frontieri. Ilua maxim mikra movi revelis muskuli quale stala resorti ligita ad akuta mento e la koordino di naskinta militisto. Esis en ilua agi nulo cirkonspekta o moderema. Il o repozis perfekte—tam senmova kam bronza statuo—o movis, ne per la spasmozeso di tensa nervi, ma per rapideso felinatra qua nebulizis la regardo di ti qui penis sequar il.

Ilua vesti esis ek chera stofo ma simple facita. Il portis nula ringo od ornamento, ed ilua nigra harari tondita quadrate ligesis cirkum ilua kapo nur per rubando ek stofo arjenta.

Nun il forpozis l’ora pinselo per qua il laboroze skisabis sur papiro vaxizita. Il pozis sua mentono adsur la pugno, e regardis envidieme per blua okuli subbruletanta la homulo qua stacas avan il. Ta homulo okupesis tainstante da sua propra aferi, nam il tiris la laci di sua homarmaro or-inkrustita ed abstraktite siflis —ago nekonvencional, pro ke il esis koram rejulo.

‘Prospero,’ dicis la viro an la tablo, ‘ta aferi stat-politikal tedas me plu kam mea omna kombati.’

‘To omna es parto di la ludo, Konan,’ respondis la Poitainano havanta bruna okuli. ‘Vu es rejulo—vu mustas plear la rolo.’

‘Me dezirus kavalkar kun vu a Nemedia,’ Konan dicis envidieme. ‘Semblas esir multa yari depos ke me havis kavalo inter mea genui—ma Publius dicas, ke pro aferi en la urbo, me mustas restar. Lu esez maledikita!

‘Renversinte l’olda dinastio,’ il duris dicar per l’intimeso komoda qua existis nur inter il e la Poitainano, ‘esis sat facila, quankam tatempe ol semblis bitre harda. Regardante la sovaja voyo per qua me iris, ti omna dii di laboro, intrigo, masakro e tribulo semblas esir quaze sonjo.

‘Me ne sonjis sat fore, Prospero. Kande la Rejulo Namedides jacis mortigita ye mea pedi e me arachis la krono de lua sangizita kapo e pozis ol sur mea propra kapo, me atingabis la fina limito di mea sonjo. Me men preparabis sizar la krono, ne retenar ol. En l’olda dii libera me nur deziris akut espado e rekta voyo al enemiki. Nun nula voyo es rekta e mea espado es neutila.

‘Renversinte Namedides, tatempe me esis la Liberiganto—nun li sputas ye mea ombro. Li pozis statuo di ta porko en la templo di Mitra, ed homi adiras e lamentas avan ol, aklamas ol kom santa imajo di santa monarko mortigita da barbarulo havanta manui sangizita. Kande me kom mercenario duktis lua armei a triumfo, Aquilonia ne atencis ke me es stranjero, ma nun ne povas pardonar me.

‘Nun en la templo di Mitra venas por brular incenso a la memorajo di Namedides viri quin lua pendanteri mutilis e blindigis, viri di qui la filiuli mortis en lua subtera karceri, di qui la spozini e filiini esis tranita aden lua serayo. La stulti chanjema!’

‘Rinaldo grandaparte responsas,’ replikis Prospero, e plufermigis sua espado-rimeno. ‘Lu kantas kansoni por freneziigar homi. Pendigez lu en lua bufono-vesti de la maxim alta turmo en l’urbo. Lasez lu rimifar por la vulturi.’

Konan sukusis sua leono-kapo. ‘No, Prospero, lu es ultre mea manui. Granda poeto es plu granda kam irga rejo. Lua kansoni esas plu potenta kam mea ceptro; nam lu preske arachis la kordio ek mea sino kantante por me. Me mortos ed esos obliviita, ma la kansoni di Rinaldo vivos por sempre.

‘No, Prospero,’ duris la rejulo, dum ke solena dubito obskuris ilua okuli, ‘esas ulo celata, ula subfluo quan ni ne konocas. Me sentas ol, quale me sentis dum mea yuneso la tigro celata en l’alta herbi. Esas agitado sennoma tra la rejio. Me esas quale chasero squatante apud sua faireto meze dil foresto, audante pedi furtatra qui pazas en l’obskureso, e preske vidas la lumo di okuli brulanta. Utinam me kaptez ulo tushebla por fendar per mea espado! Me dicas, ke ne hazarde la Pikti recente tante feroce atakis la frontieri, por ke la Bosonani advokez helpo por retrobatar li. Me devis kavalkir kun l’armeo.’

‘Publius timis intrigo por kaptar e mortigar vu ultre la frontiero,’ replikis Prospero. Il glatigis la silka surtuto sur la brilanta masho-kuraso ed admiris sua figuro longa e gracila en spegulo arjenta. ‘Pro to il urjigis vu restar en l’urbo. Ta dubiti naskas de vua instinti barbara. Lasez la populo grunachar! La mercenarii esas nia homi, e la Nigra Draki, ed omna raskalo en Poitain juras per vu. Vua unika danjero es asasino, e to esas neposibla, la viri dil trupi imperial gardas vu e die e nokte. Quon vu facas?’

‘Mapo,’ Konan fiere respondis. ‘La mapi dil korto bone montras la landi sudal, estal, e westal, ma en la nordo oli esas nebuloza ed eroroza. Me ipse adjuntas la landi nordal. Hike Kimeria, ube me naskis. Ed—’

‘Asgard e Vanaheim.’ Prospero regardis la mapo. ‘Per Mitra, me preske kredis, ke ta landi es fablatra.’

Konan ridetis sovaje, nevolunte tushis la cikatri sur sua bruna vizajo. ‘Vu savabus altre, se vu pasabus vua yuneso che la frontieri nordal di Kimeria! Asgard situesas norde, e Vanaheim nordweste de Kimeria, ed esas milito perpetua ye la land-limiti.’

‘Quala sorto de homi es ti dil nordo?’ demandis Prospero.

‘Altstatura e blonda, havanta blu okuli. Lia deo esas Imir, la pruino-giganto, e singla tribuo havas sua propra rejo. Li esas obstinema e feroca. Li kombatas dum la tota dio e drinkas biro e muj-kantas lia sovaja kansoni dum la tota nokto.’

‘Do me opinionas, ke vu similesas li,’ ridis Prospero. ‘Vu ridegas, drinkegas, e muj-kantas bona kansoni; quankam me nultempe vidis altra Kimeriano drinkar irgo ecepte aquo, o ridar, o kantar irgo ecepte mizeroza himni funeral.’

‘Forsan pro ta lando quan li habitas,’ replikis la rejulo. ‘Nultempe esis plu desgaya lando—omnube kolini, foresti ombroza sub cielo preske sempre griza, e la venti jemas tristoze tra la vali.’

‘Ne astonas ke ibe homi esas depresita,’ dicis Prospero levante sua shultri. Il pensis pri la gaye sunoza, plana landi e la blua fluvii ociema di Poitain, la provinco maxim sudala di Aquilonia.

‘Li havas nul esperi hike od pri la vivo futura,’ respondis Konan. ‘Lia dei esas Krom e lua raso obskura qua regnas sensuna loko eterne nebuloza, la lando dil mortinti. Mitra! La manieri dil Æsiri plu multe plezis me.’

‘Nu,’ Prospero dicis ridetante, ‘l’obskura kolini di Kimeria esas fora. E nun me iros. Me pardrinkos gobletedo de blanka vino Nemediana por vu che la korto di Numa.’

‘Bonege,’ grunis la rejulo, ‘ma kisez la dansantini di Numa nur por vu ipsa, por ne implikar la stati!’

Ilua mujanta rido sequis Prospero ek la chambro.

3.

La suno kushis su e grabis la verdeso e bluo nebulatra dil foresto per orea lumo kurtatempa. Lumradii deskreskanta briletis de la dika ora kateno quan Dion di Atalus sencese tordis en sua grasa manuo dum ke lu sidis en l’abundo flamatra di burjoni e flor-arbori qua esis sua gardeno. Lu movis sua grasa korpo sur la sidilo marmora e furtatre regardetis cirkume, quaze serchar enemiko celata. Lu sidis en ronda bosko de arbori gracila, e la branchi interplektita jetis dika ombro adsur lu. Proxima fonteno arjente tinkletis, ed altra fonteni nevidebla susuris perpetua simfonio tra la granda gardeno.

Dion esis sola ecepte ke esis figuro granda e bruna qua repozis apud lu sur benko marmora; ilta regardis la barono per okuli profunda e solena. Dion ne egardis Thoth-Amon. Lu neprecize konocis lu kom sklavo a qua Askalante multe fidas, ma simile a multa richuli, Dion apene atencis homi sub lua propra rango.

‘Ne esez tante nervoza,’ dicis Thoth. ‘La konspiro ne povas faliar.’

‘Askalante povas erorar same kam altri,’ kurte dicis Dion, qua sudorifis pro pensar pri falio.

‘Ne il,’ la Stigiano ridetis feroce, ‘altre me ne esus ilua sklavo, ma ilua mastro.’

‘Quala parolo?’ deskontente replikis Dion, qua apene atencis la konverso.

L’okuli di Thoth-Amon streteskis. Malgre lua forta volo, lu preske explozis pro sua shamo longe restriktita, odio, e furio, pronta por irga oportunajo danjeroza. To quon lu ne imaginabus esis, ke Dion egardus lu ne kom homo havanta mento e savo, ma nur kom sklavo, ed ergo ento senvalora.

‘Askoltez me,’ dicis Thoth. ‘Vu esos rejulo. Ma vu ne konocas la mento di Askalante. Vu ne povos fidar ad il pos ke Konan mortigesas. Me povas helpar vu. Se vu protektos me pos ke vu atingas povo, me helpos vu.

‘Askoltez, sinioro. En la sudlando me esis granda sorcero. Homi parolis pri Thoth-Amon quaze pri Ramon. La Rejulo Ktesfon di Stigia grande honorizis me, abasis la magiisti de l’altaji por exaltar me super li. Li odiis me, ma timis me, nam me dominacis enti del extero qui venis segun mea advoko e facis to quon me imperis. Per Set, mea enemiko ne savis la horo dum qua lu vekus noktomeze e sentus la fingri unglizita di hororo sennoma an sua fauco! Me facis magio nigra e terorinda per la Serpento-Ringo di Set, olquan me trovis en tombo obskura tri milii sub la tero, obliviita ante ke l’unesma homo reptis ek la maro slimoza.

‘Ma furtisto furtis la Ringo e mea povo ruptesis. La magiisti staceskis por mortigar me, e me fugis. Vestizita kom kamel-duktisto, me voyajis kun karavano en la lando Koth; lore la spolianti di Askalante atakis ni. Omni de la karavano mortigesis ma me ipsa; me salvis mea vivo per revelar ad Askalante mea identeso e per jurar servar il. Bitra esas ta sklaveso!

‘Por ke il sempre retenez me, il skribis pri me en manuskripto, siglis ol e donis ol aden la manui di ermito habitanta la frontieri sudala di Koth. Me ne audacas stekar poniardo aden il dormanta, o trompar il ad ilua enemiki, pro ke pose ta ermito apertos la manuskripto e lektos—tale Askalante instruktis lu. E lu parolos vorto en Stigia—’

Itere Thoth fremisis e paleskis.

‘Homi ne konocis me en Aquilonia,’ il dicis. ‘Ma se mea enemiki en Stigia saveskus ube me esas, ne la larjeso dil duimo dil mondo inter ni suficus salvar me de tala fato quala fendus la kordio di bronza statuo. Nur rejulo kun kasteli e legioni de espadagisti povus protektar me. Do me revelas a vu mea sekretajo, ed urjigas ke vu paktez kun me. Me povas helpar per mea sajeso, e vu povas protektar me. Ed uldie me trovos la Ringo—’

‘Ka ringo? Ka ringo?’ Thoth ne juste evaluabis la tota egoismo di ca homo. Dion ne mem ne askoltabis la paroli dil sklavo, lu esis tote absorbita per sua propra pensado, ma ta lasta vorto ruptis sua su-atenco.

‘Ka ringo?’ lu repetis. ‘To memorigas da me—mea ringo di fortuno. Me obtenis ol de furtisto Shemida qua juris, ke il furtabis ol de sorcero fore en la sudo, e ke ol donos a me fortuno. Me pagis sat multo ad il, Mitra savas lo. Per la dei, me bezonas nun mea omna fortuno pro ke Volmana ed Askalante tranis me aden lia sangoza komploti—me trovez ta ringo.’

Thoth rapide staceskis, la sango redigis sua vizajo e sua okuli ardoreskis pro la furio stuporigita di homo qua subite komprenas l’advera profundaji di stupideso porkatra di stultulo. Dion ne atencis lu. Levante kovrilo sekreta en la sidilo marmora, lu tastis dum instanto en amaso de bagateli de omna sorti— berloki barbara, osto-peceti, ornivachi belacha—fortuno-ornivi e juveli magiala quin la karaktero supersticoza dil homo igabis lu kolektar.

‘Ha, yen ol!’ Lu triumfe levis ringo stranje formacita. Ol esis ek metalo simila a kupro, fasonita kom squamoza serpento havanta tri volvaji, la kaudo tenata en la boko. Olua okuli esis flava gemi qui brilis funeste. Thoth-Amon kriis quaze lu esis frapita, e Dion jiris e beis, lua vizajo subite pala. L’okuli dil sklavo brulis, la boko larje apertesis, la granda bruna manui extensesis quale unglegi.

‘La Ringo! Per Set! La Ringo!’ lu kriachis. ‘Mea Ringo—furtita de me—’

Stalo briletis en la manuo di la Stigiano e, levante lua larja bruna shultri, lu stekis la poniardo aden la grasa korpo dil barono. Krio alta e dina de Dion ruptesis da gluglo strangulata e la tota mola korpo krulis quale butro fuzita. Stultulo al fino, lu mortis frenezioze pavorante e ne savis pro quo. Forjetinte la kadavro velkinta, ja obliviante ol, Thoth sizis la ringo per la du manui, lua okuli ombroza flamifis pro timinda avideso.

‘Mea Ringo!’ lu susuris pro exulto terorinda.

Quante longe lu blotisis super ta kozo funesta, tam senmova kam statuo, e drinkis olua maligneso aden lua nigra anmo, ne mem la Stigiano savis. Kande lu sukusis su ek sua revado ed ektiris sua mento ek l’abismi noktal ube ol exploris, la luno levis su e lansis longa ombri trans la glata dorso marmora dil gardeno-sidilo, ye la bazo di qua jacis la plu obskur ombro qua esabis la sinioro de Atalus.

‘Ne plus, Askalante, ne plus!’ susuris la Stigiano, e lua okuli brulis en la nokto tam rede kam ti di vampiro. Squatante, lu sizis manuedo de sango konjelanta del flako en qua lua viktimo jacis, e frotis ol aden l’okuli dil kupra serpento til ke la flava gemi esis kovrita per maskilo karmezina.

‘Blindigez vua okuli, mistika serpento,’ lu kantis per susuro qua frostigis la sango. ‘Blindigez vua okuli kontre la lunlumo ed apertez oli a plu obskur abismi! Quon vu vidas, ho serpento di Set? Quan vu advokas ek l’abismi dil Nokto? L’ombro di qua falas sur la deskreskanta Lumo? Advokez lu a me, ho serpento di Set!’

Dum ke lu karezis la squami per stranja movado cirklatra dil fingri, movado qua sempre adportis la fingri retroe a lia komenco-punto, lua voco sinkis plu base e lu susuris nomi obskura e sorci sangoza qui esis obliviita tra la mondo ecepte en la doplandi feroca di Stigia tenebroza, ube formi monstratra movas en la krepuskulo dil tombi.

Esis movado en la aero cirkum lu, tala vortico quala esas en aquo kande ul ento venas a la surfaco. Sennoma vento frostiganta suflis kurte vers lu, quaze de Pordo apertita. Thoth sentis ento dop lu, ma ne addope regardis. Lu fixigis sua regardo ye la marmoro lunlumizita, ube tenua ombro flotacis. Dum ke lu duris sua sorci susuranta, ta ombro kreskis e klarigesis, til ke ol esis distinta ed hororinda. Olua konturo ne dessimilesis to di giganta babuino, ma tala babuino nultempe marchis sur la tero, ne mem en Stigia. Ankore Thoth ne regardis, ma tiris ek sua zono sandalo di sua mastro—sempre portata segun la febla espero ke lu povus tale uzar ol—e jetis ol dop su.

‘Konoceskez ol bone, sklavo dil Ringo!’ lu klamis. ‘Trovez ta qua portis ol e destruktez lu! Regardez lu en l’okuli e fulmino-frapez lua anmo, ante ke vu arachas lua guturo! Mortigez lu! Yes,’ per blinda explozo pasionoza, ‘ed omni apud lu!’

Thoth vidis grabita per ombro sur la muro lunlumizita ke la hororajo abasis olua kapo misformacita e flaras l’odoro quale hundo repugnanta. Lore la kapo pavoriganta retroe jetesis e la ento jiris ed iris quale vento tra l’arbori. La Stigiano jetis sua brakii adsupre pro exulto frenezioza, e lua denti ed okuli brilis en la lunlumo.

Soldato postenizita exter la muri kriis pro hororo tresayigata kande granda nigra ombro havanta okuli flamifanta saltis la muro e preterpasis lu per ventego impetuoza. Ma ol esis tante rapide irinta ke la militisto konfuzigita stacis, kurioza kad ol esabus sonjo od halucino.

4.

En la granda dormo-chambro havanta alta ora kupolo, sole dormis e sonjis la Rejulo Konan. Tra griza nebuleto vorticanta il audis stranja advoko, febla e fora, e quankam il ne komprenis ol, semblis ke il ne povis ignorar ol. Tenante l’espado en manuo, il iris tra la griza nebulo quale homo marchus tra nubi, e dum ke lu marchis, la voco plu distinteskis, til ke il komprenis la vorto parolata—esis ilua propra nomo kriata trans l’abismi di Spaco o Tempo.

Nun la nebuleto dispersesis ed il vidis, ke il esis en koridoro granda ed obskura qua semblis esar cizelagita ek nigra petro solida. Ol ne esis lumizita, ma per ula magio il klare vidis. La pavimento, plafono, e muri esis polisita e matide brilis, ed esis skultita per figuri di heroi anciena e dei mi-obliviata. Il fremisis vidante la vasta konturi tenebroza dil Oldi Sennoma, e savis ulmaniere ke pedi mortiva ne trapasabis ta koridoro dum yarcenti.

Il venis a larja eskalero cizelagita ek la solida petro, e la muri dil shakto esis ornita per esotera simboli tante anciena e hororinda ke oli igis la Rejo Konan havar ganso-pelo. La gradi single esis skultita per la figuro abomininda dil Olda Serpento, Set, por ke ye singla pazo il pozis sua talono adsur la kapo dil Serpento, quale intencita depos olda epoki. Malgre to il esis tranquila.

Ma la voco ankore advokis il, e fine, en obskureso nepenetrebla da ilua okuli materiala, il eniris stranja kripto, e vidis nebulatra figuro havanta blanka barbo, qua sidis sur tombo. La hari di Konan herisis ed il sizis sua espado, ma la figuro parolis per toni profundega.

‘Ho homo, ka vu konocas me?’

‘Ne me, per Krom!’ blasfemis la rejulo.

‘Homo,’ dicis l’ancienulo, ‘me esas Epemitreus.’

‘Ma Epemitreus la Sajulo esas mortinta dum mil-e-kinacent yari!’ balbutis Konan.

‘Askoltez!’ imperis l’altru. ‘Quale stoneto jetita aden lago obskura difuzas ondeti a la fora rivi, talmaniere eventi en la Mondo Nevidebla plaudas quale ondi ye mea dormado. Me bone merkis vu, Konan de Kimeria, e l’estampo di brav agi esas sur vu. Ma mala fati esas en la lando kontre qui vua espado ne povas helpar.’

‘Vu parolas enigmatatre,’ Konan dicis perturbite. ‘Lasez me vidar mea enemiko e me fendos lua kranio al denti.’

‘Liberigez vua furio barbara kontre enemiki havanta karno e sango,’ respondis l’ancienulo. ‘Ne kontre homi me devas shirmar vu. Esas mondi obskura quin la homaro apene konjektas, en qui monstri senforma pazegas—demoni qui advokesas de l’Extera Nihili por ganar formi material e lacerar e manjar segun l’imperi di mala magiisti. Esas serpento en vua domo, ho rejulo—en vua rejio esas vipero ek Stigia qua havas l’obskura sajeso dil ombri en sua anmo tumultoza. Quale dormanto sonjas pri la serpento qua reptas apud lu, me sentis l’abomininda prezenteso di la novico di Set. Lu esas ebria pro povo terorinda, e sua frapi kontre sua enemiko forsan ruinos la rejio. Me advokis vu a me por donacar a vu armo kontre lu e lua hundi infernal.’

‘Ma pro quo?’ Konan demandis perplexe. ‘On dicas, ke vu dormas en la nigra kordio di Golamira, deube vu sendas vua fantomo per ali nevidebla por helpar Aquilonia en kazo di bezono, ma me—me esas stranjero e barbaro!’

‘Tacez!’ La toni fantomatra reperkutis tra la granda kaverno tenebroza. ‘Vua destino esas ligita ad Aquilonia. Gigant eventi formacesas en la reto ed sino di Fato, e sorcero dementa pro sango ne obstruktez la voyo di destino imperial. Yarcenti ante nun Set tordis su cirkum la mondo quale pitono cirkum viktimo. Dum mea tota vivo, tam longa kam ta vivi di tri vulgara homi, me luktis kontre lu. Me fugigis lu aden l’ombri di la sudo misterioza, ma en obskura Stigia, homi ankore adoras ta qua segun ni esas l’arkidemono. Quale me luktis kontre Set, tale me luktas kontre lua adoranti e lua partisani e lua akoluti. Montrez vua espado.’

Astonata, Konan obediis, e sur la granda lamo, proxim l’arjenta espado-konko, l’ancienulo trasis, per magra fingro, stranja simbolo brilanta quale blanka fairo en l’ombri. E tainstante kripto, tombo, ed ancienulo desaparis, e Konan perplexe saltis ek sua lito en la granda dormo-chambro havanta ora kupolo. E stacante konfuzigata pro la stranjeso di ta sonjo, il vidis, ke il tenis sua espado en sua manuo. Ed ilua hari herisis sur sua nuko, pro ke en la larja lamo simbolo esis grabita— konturo di fenixo. Ed il rimemoris, ke sur la tombo en la kripto il vidabis to quon il pensabis esar simila figuro ek petro. Nun lu esis kurioza, kad ol esabis nur petra figuro, ed il havis ganso-pelo pro l’omna stranjeso.

Dum ke il stacis, sono furtatra en l’extera koridoro rivivigis il, e ne hezitante por explorar, il meteskis sua homarmaro; il itere esis la barbarulo, suspektema ed alerta quale griza volfo akulita.

5.

Tra la silenco qua plenigis la koridoro dil palaco rejal sekrete iris duadek figuri furtatra. Lia furtema pedi, o nuda o portanta mola ledro, facis nula sono sur o tapiso dika o karelo marmora. La torchi en nichi alonge la koridori brilis rede sur poniardo, espado, ed akut armhakilo.

‘Tacez, omni!’ susuris Askalante. ‘Haltigez ta damnite lauta respirado, irge qua esas! L’oficiro dil noktoguardo forsendis la plumulto dil sentineli de ta koridori ed ebriigis la ceteri, ma ni ankore mustas sorgar. Retroirez! La guardo venas!’

Li presis su dop grupo de koloni skultita, e preske quik dek giganti portanta nigra homarmaro pretermarchis per mezurita pazi. Ilia vizaji montris dubito regardante l’oficiro qua duktas ili de ilia devo-posteno. Ta oficiro esis kelke pala; dum ke la guardo pasis la konspiranti celita, on vidas ke il vishas sudoro del fronto per trepidanta manuo. Il esis yuna, e tala perfideso kontre rejo ne esis facila por il. Il mentale maledikis la spensemeso vanitatoza qua debizabis il al pekunio-prestisti ed igis il esar nur piono di politikisti konspiranta.

La guardo iris kliktante e desaparis del koridoro.

‘Bonege!’ Askalante ridetis. ‘Konan dormas sengarda. Hastez! Se li trovas ni mortiganta il, ni perdesas—ma kelka homi federus su a rejo mortinta.’

‘Yes, hastez!’ kriis Rinaldo; sua blua okuli brilis quale l’espado quan il ociligis super sua kapo. ‘Mea lamo durstas! Me audas la vulturi venanta! Adavane!’

Ili hastis temerare alonge la koridoro ed haltis avan orizita pordo portanta la simbolo dil drako rejala di Aquilonia.

‘Gromel!’ imperis Askalante. ‘Enruptez ica pordo!’

La gigantulo inhalis profunde e lansis sua potenta korpo kontre la paneli; olti jemis e kurveskis sub la shoko. Itere il squatis e lansis su. Per rigli krakanta e frakas-bruiso de ligno, la pordo ruptesis e falis.

‘Aden!’ bramis Askalante, brulante pro la spirito dil ago.

‘Aden!’ kriis Rinaldo. ‘Morto al tirano!’

Ili quik haltis. Konan afrontis ili, ne nuda viro vekanta perplexe sen armi de dormado profunda por esar buchita quale mutono, ma barbarulo alerta ed akulata, mi-homarmarizita, ed havanta sua longa espado en sua manuo.

Dum instanto l’imajo restis—la quar nobeluli rebela ye la pordo ruptita, e la amaso de vizaji sovaja e haroza qui presis dop ili—omnu senmova pro ta vidajo dil gigantulo havanta okuli brilanta qua stacis, espado en manuo, meze dil chambro lumizita da kandeli. Tainstante Askalante vidis, sur tableto apud la lito rejal, la ceptro arjenta e la dina ora cirkleto qua esis la krono di Aquilonia, e ta vidajo freneziigis il pro dezirego.

‘Aden, kanalii!’ kriis la proskriptito. ‘Il es nur un kontre duadek ed havas nula kasko!’

Vere; ne esabis sata tempo por metar la pezoza kasko plumizita, o lacagar la flanko-plaki dil kuraso, nek esabis tempo por sizar la granda shildo del muro. Ma Konan esis plu bone protektita kam irga enemiko ecepte Volmana e Gromel, qui portis homarmaro.

La rejulo regardis iracoze, perplexe. Qui esas li? Il ne konocas Askalante; il ne povas vidar tra la vizieri klozita dil konspiranti homarmarizita, e Rinaldo tirabis sua kasqueto a sua okuli. Ma esas nula tempo por konjektar. Per kriacho qua resonas a la tekto, la mortiganti kuras aden la chambro, unesme Gromel. Il venas quale bovulo asaltanta, kapavane, l’espado base tenita por stroko desintestinigonta. Konan saltas por renkontrar il, sua omna forteso tigratra en la brakio qua ociligis l’espado. Per arko siflanta la granda lamo brilas tra la aero e frapas la kasko dil Bosonano. Lamo e kasko kune frakasesas e Gromel senviva rulas adsur la pavimento. Konan retrosaltas, ankore tenas l’espado frakasita.

‘Gromel!’ il sputis, okuli brulanta astonate, nam la kasko frakasita revelis la kapo fendita; quik l’altri atakis. Poniardo-punto gratis alonge ilua kosti inter kuraso e dorso-plako, akutajo di glavo brilis avan ilua okuli. Il forjetis la poniardagisto per sua sinistra brakio, e stekis la ruptita espado-konko quale cesto aden la temporo dil espadagisto. La cerebro dil homulo spricis adsur ilua vizajo.

‘Gardez la pordo, kin de vi!’ kriachis Askalante dansante cirkum la stal-vortico kantanta, nam il timis ke Konan povus pasar tra li ed eskapar. La kanalii instante retropazis, lia komandero sizis pluri e shovis li a l’unika pordo, e dum ta kurta intervalo Konan saltis al muro e sizis de ol anciena armhakilo qua, netushita da tempo, pendis ibe dum mi-yarcento.

Dorso an la muro, il afrontis la homo-cirklo dum instanto, pose saltis aden lia mezo. Il ne esis kombatanto defensiva; mem koram trupo nerezistebla, il sempre portis milito a sua enemiki. Irgu altra ja mortabus ibe, e Konan ipsa ne esperis transvivar; ma il feroce deziregis impozar tam multa domajo posible ante ke lu falos. Ilua anmo barbara brulis, e la kansoni pri olda heroi sonis en ilua oreli.

Kande il saltis del muro, sua hakilo faligis proskriptito per tratranchita shultro, e sua retrostroko aplastis la kranio di altru. Glavi siflis venenoze cirkum il, ma morto preterpasis per marjini anhelanta. La Kimeriano movis per rapideso blindiganta. Il esis tigro inter babuini, il saltis, pazis adlatere, jiris, prizentis sempre movanta skopoplako, e la hakilo texis morto-roto cirkum il.

Kurtatempe l’asasineri feroce presis il, blinde frapis, jenata per lia propra turbo; e subite li retropazis—du kadavri sur la pavimento mute atestis la furio dil rejulo, quankam Konan ipse sangifis de vunduri en la brakio, kolo, e gambi.

‘Kanalii!’ kriachis Rinaldo, ed il forjetis sua plumizita kasqueto, sua okuli dementoza brulis. ‘Ka vi retrotiras vi del kombato? Ka la tirano vivos? Forirez!’

Il precipitis su, hakante demente, ma Konan, rikonocante il, frakasis ilua espado per frapego terorinda, e per pulso potenta dil manuo apertita, shanceligis il a la pavimento. La rejulo recevis la glavo-pinto di Askalante en sua sinistra brakio, e la proskriptito apene salvis su per inklinar la kapo e saltar retroe del hakilo ocilanta. Itere la volfi jiris vers il e la hakilo di Konan kantis ed aplastis. Fripono haroza squatis sub la stroko e lansis su a la gambi dil rejulo; ma pos luktar dum kurta instanto kontre turmo semblante fera, lu regardetis adsupre en bona tempo por vidar la hakilo falanta, sen tempo por evitar ol. Interime un de lua kamaradi levis sabro per la du manui e trahakis la sinistra shultro-plako dil rejulo e vundis la suba shultro. Quik la kuraso di Konan plenigesis per sango.

Volmana jetis l’atakanti addextre ed adsinistre pro sovaja nepacienteso, shovis su tra la turbo e hakis mortigante vers la kapo neprotektita di Konan. La rejulo profunde inklinis sua kapo e l’espado siflanta super ilu tranchis loklo de ilua nigra hararo. Konan turnis su sur sua talono e frapis del flanko. La hakilo tratranchis la stala kuraso e Volmana falis, sua sinistra flanko krulinta.

‘Volmana!’ anhelante dicis Konan. ‘Me rikonocos ta nano en inferno—’

Il rektigis su por afrontar la atako furioza di Rinaldo, qua adkuris frenezioze e neprotektite, armizita nur per poniardo. Konan retrosaltis e levis sua hakilo.

‘Rinaldo!’ Ilua voco stridis pro urjeso furioza. ‘Retroirez! Me ne volas vun mortigar—’

‘Mortez, tirano!’ kriis la minestrelo dementa, e lu lansis su kapavane vers la rejulo. Konan lentigis la stroko quan il abominis donar, til ke esis tro tarda. Nur sentinte la mordo di stalo en sua flanko neprotektita, il frapis per blinda desespero.

Rinaldo falis, la kranio frakasita, e Konan retroshancelis a la muro. Sango spricis inter la fingri qui prenis lua vunduro.

‘Irez nun e mortigez il!’ kriis Askalante.

Konan pozis sua dorso an la muro e levis sua armhakilo. Il stacis, imajo dil primordialo nevinkebla—gambi larje pozita, kapo avane pozita, l’una manuo tenis la muro por apogar il, l’altra alte tenis la hakilo, la granda muskuli kordatre saliis, e la vizajo skultita kom morto-gruno furioza—l’okuli bruleganta terorinde tra nebuleto sangoza qua maskizis oli. La homuli hezitis—sovaja, kriminala, debochema ili esis, ma ili esis homi civilizita, de raso civilizita; hike esis la barbarulo—la mortiganto natural. Li retrotiris su—tigro mortanta ankore povas mortigar.

Konan sentis lia necerteso e feroce ridetis sen joyo.

‘Qua unesme mortos?’ il murmuris per labii aplastita e sangifanta.

Askalante saltis quale volfo, haltis preske meze dil aero per rapideso nekredebla, e falis sternanta su por evitar la morto qua siflis vers il. Il furioze jirigis sur sua pedi e rulis adlatere dum ke Konan rekuperis de sua stroko faliinta ed itere frapis. Nun la hakilo sinkis profunde aden la pavimento polisita apud la gambi di Askalante.

Altra danjerozulo misguidata selektis ta instanto por atakar, lua kompanuli sequis mikordie. Lu intencis mortigar Konan ante ke la Kimeriano povus tirar la hakilo ek la pavimento, ma il erorabis. La reda hakilo levesis e frakasis ed homo-karikaturo karmeniza esis jetita a la gambi dil atakanti.

Tainstante timinda kriacho venis del kanalii ye la pordo, kande nigra ombro misformacita falis adsur la muro. Omnu ecepte Askalante jiris vers la krio, e pose, ululante quale hundi, li shovis su blinde tra la pordo kom turbacho frenezioza e blasfemanta, e dissemis su fugante tra la koridori.

Askalante ne regardis la pordo; il nur regardis la vundata rejulo. Il supozis, ke la lukto-bruiso fine vekigabis la palaco, e ke fidela guardani venas, quankam mem tainstante semblis stranja, ke lua kruda maliculi fuganta kriachis tante terorinde. Konan ne regardis la pordo pro ke il regardis la proskriptito havanta okuli quale volfo mortanta. En ta krizo la filozofio cinikal di Askalante ne abandonis il.

‘Omno semblas perdita, partikulare honoro,’ il murmuris. ‘Tamen la rejulo mortas stacante—e—’ Irge qua pensado trapasis ilua mento ne esos konocata; nam sen finigar la frazo, il kuris gracile vers Konan dum ke la Kimeriano uzis sua hakilo-brakio por vishar la sango ek sua okuli blindigita.

Ma mem dum ke il atakeskis, stranja vento suflis en la aero e pezozajo frapis terorinde inter ilua shultri. Il falis kapavane ed unglegi dolorigante sinkis aden ilua karno. Tordigante su furioze sub l’atakanto, il turnis sua vizajo e regardegis la vizajo di Koshmaro e dementeso. Sur il blotisis granda nigra kozo quan il konocis naskir en nula mondo racionoza od homal. La nigra dentegi bavanta di ol esis proxim ilua fauco e la brileso di olua flav okuli velkigis ilua membri quale vento mortiganta velkigas yuna frumento.

La repugneso di olua vizajo superiris simpla bestialeso. Ol forsan esus la vizajo di anciena e maligna mumio animata da vivo demonatra. En ta traiti abomininda l’okuli dil proskriptito semblis vidar, quale ombro en la dementeso cirkondanta, simileso febla e terorinda a la sklavo Thoth-Amon. Lore la filozofio cinikal e su-suficanta di Askalante abandonis il, e per krio hororigata il cedis sua spirito ante ke ta dentegi bavanta tushis il.

Konan sukusante la sango-guti de sua okuli regardegis senmove. Komence il opinionis, ke hundo granda e nigra stacis super la kadavro distordita di Askalante; sua vido klarigesis, ed il vidis ke ol esis nek hundo nek babuino.

Per krio quale eko dil morto-krio di Askalante, il shancelis for la muro ed renkontris la hororo saltanta per lanso dil hakilo qua havis en ol la tota povo desesperanta di ilua nervi elektrizita. L’armo flugante rikochis de l’obliqua kranio quan ol devus fendir, e la rejulo esis forjetita trans la duimo dil chambro per la shoko dil korpo giganta.

La boko bavanta klozis adsur la brakio quan Konan levis por gardar sua fauco, ma la monstro ne esforcis sizar il mortigante. Super ilua brakio mutilita, ol regardegis demonatre l’okuli dil rejulo, en qui imajo reflekteskis di la sama hororo qua brilis en l’okuli mortinta di Askalante. Konan sentis sua anmo velkar e tiresar ek sua korpo por dronar en la flava putei di hororo kosmal, qua brilis fantomatre en la kaoso senforma qua kreskis cirkum il por glutar ilua tota vivo e mento-saneso. Ta okuli kreskis e giganteskis, ed en oli Konan vidis la vereso dil omna horori abismal e blasfemoza qui insidias su en l’extera obskureso di nihili senforma e nigra profundaji. Il apertis sua labii sangifanta por kriachar sua odio ed abomino, ma nur sika stertoro venis ek sua guturo.

Ma la hororo qua paralizabis e destruktabis Askalante incitis en la Kimeriano furio frenezioza simila a dementeso. Per tordo volkanal dil tota korpo il retrofalis, ne atencis l’agonio di sua brakio lacerita, e tranis la monstro kun il. Ed ilua manuo frapis ulo quan ilua milito-mento rikonocis kom la mancho di l’espado frakasita. Instinte il sizis olu e frapis per la tota povo di nervo e tendino quale on poniardagas. La lamo ruptita sinkis profunde e la brakio di Konan liberigesis dum ke la boko abomininda beis pro angoro. La rejulo forlansesis violentoze, ed il, levante su per un manuo, vidis astonate la konvulsi terorinda di la monstro, ek qua dika sango spricis tra la granda vunduro lacerita da la lamo ruptita. Dum ke il spektis, olua baraktado cesis ed ol jacis spasmoze, regardante adsupre per sangoza okuli mortinta.

Konan palpebragis e sukusis la sango ek sua propra okuli; semblis ad il ke la ento fuzis aden amaso slimoza e nestabila.

Lore mixuro de voci tushis ilua oreli, e la chambro plenigesis per la fine vekigita homi dil korto—kavalieri, peri, dami, soldati, konsileri—omni balbutis e kriis ed obstruktis l’una l’altra. La Nigra Draki asistis furiante, blasfemante ed arufita, manui sur manchi di glavi e blasfemi stranjera en lia denti. Pri la yuna oficiro dil pordo-guardo nulu savis, e lu ne esis trovita lore o pose, quankam on avide serchis lu.

‘Gromel! Volmana! Rinaldo!’ klamis Publius, chefa konsilero, e tordis sua grasa manui stacante inter la kadavri. ‘Nigra perfideso! Ulu pendigesos pro to! Advokez la guardo.’

‘La guardo es hike, olda stultulo!’ arogante dicis Palantides, komandero dil Nigra Draki; il obliviis la rango di Publius pro la preso di ta instanto. ‘Cesez vua miaulado e helpez ni bandajizar la vunduri di la rejulo. Il preske sangifas til morto.’

‘Yes, yes!’ kriis Publius, homo facita por projeti, ne agi. ‘Ni bandajizez ilua vunduri. Querez omna mediko dil korto! Ho, mea suvereno, quala shamo por l’urbo! Ka vu esas mortigita?’

‘Vino!’ dicis anhelante la rejulo de la kanapeo ube li pozabis il. Li adportis gobleto ad ilua labii sangifanta ed il drinkis quale homo mimortinta pro dursto.

‘Bonege!’ il grunis e retrofalis. ‘Mortigado es maledikite sika laboro.’

Li estanchabis la sango-fluo, e l’inata vivo-forteso dil barbaro asertis su.

‘Unesme la poniardo-vunduro en mea flanko,’ il imperis la korto-mediki. ‘Rinaldo kompozis kansono mortiganta ibe, ed akuta esis la plektro.’

‘Ni devabis pendigir lu longe ante nun,’ balbutis Publius. ‘Nulo bona venas ek poeti—qua esas?’

Il nervoze tushis la kadavro di Askalante per sua pedfingro sandalizita.

‘Per Mitra!’ klamis la komandero. ‘Ilta esas Askalante, olima komtulo de Thun! Qua diablo duktis lu de lua frequenteyo dezertal?’

‘Ma pro quo lu tale regardegas?’ susuris Publius retrotirante su, sua propra okuli larja, e stranja pikado inter la kurta hari sur la nuko di sua grasa kolo. L’altri taceskis regardante la proskriptito mortinta.

‘Se vi vidabus to quon lu e me vidis,’ grondis la rejulo, qua rekte sideskis malgre la protesti dil mediki, ‘vi ne astonesus. Velkigez via vido per regardo a—’ Il subite haltis, boko beanta, fingro indikanta vane. Ube la monstro mortabis, esas nur nuda pavimento.

‘Krom!’ il blasfemis. ‘La ento fuzis aden l’obceneso qua genitis ol!’

‘La rejulo deliras,’ susuris nobelulo. Konan audis e klamis barbara blasfemi.

‘Per Badb, Morigan, Macha e Nemain!’ il konkluzis iracoze. ‘Me es racionoza! Ol esis quale mixuro di Stigiana mumio e babuino. Ol venis tra la pordo, e la raskali di Askalante fugis avan ol. Ol mortigis Askalante, qua preske trapikis me. Pose ol venis a me ed me mortigis ol—quale, me ne savas, por ke mea hakilo rikochis de ol quale de roko. Ma me opinionas, ke la Sajulo Epemitreus koncernis su pri to—’

‘Askoltez, il nomas Epemitreus, mortinta dum mil-e-kinacent yari!’ li susuris l’una a l’altra.

‘Per Imir!’ bramis la rejulo. ‘Canokte me parolis kun Epemitreus! Il advokis me en sonjo, e me alongiris nigra stona koridoro skultita per olda dei, a petra eskalero, sur la gradi di qua esis la konturo di Set, til ke me atingis kripto e tombo ube esis fenixo skultita—’

‘Per la nomo di Mitra, suverena rejulo, tacez!’ Esis la chefa sacerdoto di Mitra qua kriis, e sua vizajo esis pala.

Konan sukusis sua kapo quale leono sukusanta sua krinaro, e sua voco esis densa per la bramo di leono iracoza.

‘Ka me esas sklavo, por klozar mea boko segun vua impero?’

‘No, no, mea suvereno!’ La chefa sacerdoto trepidis, ma ne pro timo di iraco rejal. ‘Me ne intencis ofensar.’ Lu inklinis sua kapo a la rejulo e parolis per susuro qua atingis nur la oreli di Konan.

‘Suvereno, co esas afero ultre savo homal. Nur l’interna cirklo dil sacerdoti savas pri la nigra stona koridoro tranchita en la nigra kordio dil Monto Golamira per manui nekonocata, e pri la tombo gardata da fenixo ube Epemitreus enterigesis mil-e-kinacent yari ante nun. E depos ta ero nulu vivanta eniris ol, pro ke ilua sacerdoti selektita, pos ke li pozabis la Sajulo en la kripto, obstruktis l’extera enireyo dil koridoro por ke nulu trovez ol, e tatempe ne mem la chefa sacerdoti savas ube ol esas. Nur parole, donita da la sacerdoti elektita a kelki elektita, jaluze gardata, l’interna cirklo dil akoluti di Mitra savas pri la tombo di Epemitreus en la nigra kordio di Golamira. To esas un de la misterii fundamental di la kulto di Mitra.’

‘Me ne povas dicar per quala magio Epemitreus tiris me ad il,’ replikis Konan. ‘Ma me konversis kun il, ed il facis signo sur mea espado. Pro quo ta signo facis ol mortigiva a demoni, o quala magio esas en ta signo, me ne savas; ma quankam la lamo ruptesis sur la kasko di Gromel, la fragmento esis sat longa por mortigar la hororo.’

‘Permisez me vidar vua espado,’ susuris la chefa sacerdoto per subite sika guturo.

Konan montris l’espado ruptita e la chefa sacerdoto kriis e falis a sua genui.

‘Mitra protektez ni kontre la povi di obskureso!’ lu anhelis. ‘La rejulo ya parolis canokte kun Epemitreus! Ed ibe sur l’espado— la signo sekreta quan nulu ma il darfas facar—l’emblemo dil fenixo nemortiva qua sidas sempre sur ilua tombo! Kandelo, rapide! Regardez itere ta loko ube la rejulo dicis, ke la koboldo mortis!’

Ca loko esis en l’ombro di ekrano ruptita. Li forjetis l’ekrano e lumizis la pavimento per kandelo-lumo. E silenco trepidanta kaptis la homi qui regardis. Lore uli falis a sua genui kriante a Mitra, ed uli fugis kriachante ek la chambro.

Sur la pavimento ube la monstro mortabis esis, quale ombro tushebla, larja nigra makulo neefacebla; la ento livabis sua konturo klare grabita per sua sango, e ta konturo esis di nula ento di mondo racionoza e normal. Severe ed hororinde ol jacis ibe, quale ombro jetita da un de la dei simiatra qui squatas sur l’altari ombroza di templi tenebroza en l’obskura lando Stigia.