W pogoni za wężem morskim

I

Agapow zapewniał zebranych, że gdyby nie to, iż znajdował się wówczas na Księżycu, Kałabuszew nigdy nie zostałby wysłany do jednego z najgłębszych kanałów na dnie Oceanu Indyjskiego.

— Przecież to jest jeden z największych uparciuchów w Układzie Słonecznym! — gorączkował się. — Gdybyście, panowie, zadali sobie odrobinę trudu i zwrócili się do Wszechświatowego Biura Informacyjnego z prośbą o podanie nazwisk ludzi najmniej odpowiednich do uczestniczenia w tej wyprawie, Kałabuszew z całą pewnością znalazłby się w pierwszej dziesiątce.

Ci, którzy przygotowywali wyprawę, wzruszali tylko ramionami. Kałabuszew był nie tylko najlepiej przygotowanym, ale właściwie jedynym specjalistą w dziedzinie węży morskich. Oprócz niego, chyba nikt z naszej planety nie interesował się zjawami ukazującymi się pijanym lub na poły żywym ze strachu marynarzom, w czasach gdy na morzach i oceanach świata niepodzielnie panowały żaglowce. I tylko on, jako namiętny kolekcjoner, przez całe swoje życie wygrzebywał z dawno zapomnianych archiwów, pożółkłych ksiąg i rozsypujących się ze starości gazet, legendarne opowieści opisujące pojawienie się morskich potworów. Wątpliwe, czy nawet Wszechświatowa Biblioteka Cybernetyczna, posiadająca przecież kilka miliardów działów, których elektronową pamięć już od trzech prawie lat nasycano informacjami z różnych dziedzin nauki i techniki, zdobytymi przez ludzkość na całej przestrzeni jej historycznego rozwoju, dysponowała chociażby jedną tysięczną tych danych, jakie zalegały w postaci mikrofilmów i fotokopii ogromne szafy w gabinecie Kałabuszewa. I tylko on mógł powiedzieć, co z tych powieści, notatek czy sprawozdań miało chociażby cień wartości naukowej, a co należało uznać za wytwór pijanej fantazji. Zresztą i on mógł się mylić, co nie przeszkadzało mu niewzruszenie wierzyć w istnienie węży morskich.

Oczywiście, gdyby Komisja dysponowała chociażby jeszcze jednym fachowcem „wężoznawcą”, mogłaby się zastanawiać, którego z nich wysłać na tę wyprawę. Ale w sytuacji, gdy nie ma wyboru, niewysłanie Kałabuszewa na wyprawę, której celem było poszukiwanie hipotetycznego węża morskiego, byłoby zbyt niesprawiedliwe i okrutne. Przecież właśnie on zasłużył na uczestnictwo w tej ekspedycji bardziej niż ktokolwiek inny na świecie!

Kwestia, dlaczego wysłano na wyprawę właśnie Kałabuszewa, nie była w tej chwili najważniejsza i dyskusja na ten temat musiała być, siłą rzeczy, jałowa. Toteż gdy uczestnicy zebrania odrobinę ostygli, przewodniczący posiedzenia, akademik Ławrow, przeszedł do rzeczy najważniejszej:

— Teraz, proszę panów, powinniśmy podjąć decyzję w kwestii, w gruncie rzeczy nie mniej ważnej, kogo posłać na poszukiwanie Kałabuszewa?

Nie wiem dlaczego, ale wszyscy popatrzyli w moją stronę. Do tej chwili byłem przekonany, że zostałem zaproszony wyłącznie w charakterze eksperta, specjalisty w dziedzinie głębokiego pływania podwodnego. I rzeczywiście, w czasie dyskusji zadano mi kilka pytań, dotyczących warunków panujących na dnie Oceanu w rejonie pechowego kanionu. Teraz jednak, najwyraźniej, oczekiwano ode mnie czegoś zupełnie innego.

— Co pan może powiedzieć, kapitanie? — zachęcił mnie Ławrow.

— Na tej wyprawie ciąży większa odpowiedzialność niż na ekspedycji Kałabuszewa — powiedziałem. — Gdyby Kałabuszew nie znalazł swojego węża, świat by się nie zawalił. Nieznalezienie zaś Kałabuszewa to już całkiem inna sprawa.

— My to doskonale rozumiemy, kapitanie — przymrużył oko Ławrow.

— Nie odmawiam — powiedziałem. — Trochę mnie to jego przymrużone oko irytowało. — Zanim jednak poweźmie się ostateczną decyzję, należy zastanowić się, kto jest najlepiej przygotowany do dowodzenia wyprawą ratunkową. Tego właśnie człowieka należy wysłać. Nie możemy powtórzyć błędu, jaki popełniliśmy wysyłając Kałabuszewa.

— Jakie ma pan zastrzeżenia co do swojej kandydatury?

Muszę tu wyjaśnić, że zgodnie z panującym zwyczajem człowiek, któremu powierza się wykonanie specjalnie odpowiedzialnego zadania, ma obowiązek wymienić swoje wady lub inne cechy charakteru, mogące dyskwalifikować go jako kandydata do wypełnienia tego właśnie zadania.

— Zastrzeżeń nie mam — zaprzeczyłem. — Chciałbym natomiast przedstawić swoje stanowisko w tej sprawie. Przede wszystkim nie wierzę w istnienie tego sławetnego potwora. Obłaziłem, i to dosłownie, bo w lekkim skafandrze nurkowym, chyba wszystkie najgłębsze dziury Oceanu Światowego i mogę panów zapewnić, że ani razu nie natknąłem się na węża morskiego ani na „Latającego Holendra”.

— Ale w istnienie Kałabuszewa pan nie wątpi?

Oko Ławrowa było w dalszym ciągu przymrużone i to coraz bardziej działało mi na nerwy.

— Pańskim zadaniem będzie odszukanie Kałabuszewa, a nie węża morskiego — dokończył Ławrow. To była jego mała zemsta za mojego „Latającego Holendra”.

— Jeżeli dobrze zrozumiałem, Kałabuszew i wąż powinni znajdować się gdzieś razem — wymamrotałem. — A ja zupełnie nie znam zwyczajów węży morskich.

— Żaden z podwodniaków nie wierzy w istnienie węża morskiego, tak samo jak i pan. Pan natomiast jest jednym z najbardziej doświadczonych żeglarzy podwodnych, powiedziałbym nawet — asów. To jest przecież wyprawa ratunkowa, dlatego też wybraliśmy pana.

— W takim razie — powiedziałem — możemy przejść do konkretów. Jeżeli Komisja zdecyduje się zawierzyć mnie dowództwo tej wyprawy, w ciągu dwóch godzin przedstawię listę załogi, która…

— Załogi? — przerwał mi Ławrow. — Nie ma mowy o żadnej załodze. Pan popłynie sam.

Popatrzyłem uważnie na twarze członków Komisji, siedzących w ustawionych półkolem głębokich fotelach. Nie, to zdecydowanie nie byli ludzie, których mogłyby się trzymać tego typu żarty.

— Wbrew wszelkim przepisom?! — Byłem wstrząśnięty. Pokiwałem głową. Przed chwilą ze wszelkimi szczegółami omówiono skutki, do jakich doprowadziło złamanie zasad bezpieczeństwa podczas organizowania wyprawy Kałabuszewa i zaraz potem planu]e się nowe, znacznie poważniejsze pogwałcenie tych zasad. Moje zdumienie było usprawiedliwione.

— Sprawa jest bardzo prosta, kapitanie — powiedział Ągapow. — Kałabuszew popłynął na „Rai” i nikt nie wie, w jaką szczelinę mógł ten jego stateczek zabrnąć, nie mamy z nim łączności, a co za tym idzie, poszukiwać go trzeba przy pomocy takiego samego małego stateczku. Powiem prosto z mostu: nie jest wykluczone, że pan będzie zmuszony podróżować nie tylko pod wodą, ale i pod ziemią.

— Tak, oczywiście słyszałem już o labiryntach podwodnego kanionu Tumberlinga. Znałem również jedną z hipotez twierdzącą, że są to katakumby, które w wyniku jakiegoś kataklizmu zapadły się na dno morskie. Być może, że właśnie tam, w którejś z nisz katakumb, gnieździły się węże morskie. Zupełnie możliwe. Nikt jeszcze nie był w tych dziwnych norach, jakby wygrzebanych w podwodnych skałach. Oczywiście, oprócz Kałabuszewa. Temu człowiekowi wszystko mogło przyjść do głowy i żadne zakazy nie stanowiły dla niego przeszkody.

— No tak, ale przecież „Raja” jest dwumiejscowa — powiedziałem. Nie bałem się, ale przestrzeganie pewnych elementarnych przepisów po prostu wchodzi w krew starych podwodniaków. Nie jesteśmy przecież dziećmi.

— Drugie miejsce może być potrzebne któremuś z ratowanych — po prostu powiedział Ławrow.

Dopiero teraz zrozumiałem do końca myśl członków Komisji. Myśleli, że „Raja” Kałabuszewa zaklinowała się w tej podwodno — podziemnej pułapce. Wyholowanie stateczku, prawdopodobnie, nie uda się. A więc trzeba będzie chyba dokonać „przesiadki” pasażerów.

— Kto jest drugim członkiem załogi w wyprawie Kałabuszewa? — spytałem.

— Titow.

Titowa znałem. Człowiek absolutnie zrównoważony.

Spokojny, że nie powiem flegmatyczny. Doskonały „kompensator”, jeżeli tak można się wyrazić, uzupełniający cechy charakteru Kałabuszewa. Instrukcje, które otrzyma, wypełni zawsze co do joty. Nie naruszy najmniejszego punkciku instrukcji, choćby dookoła niego ziemia się zapadała.

— Który z nich jest dowódcą?

— Kałabuszew.

Najwidoczniej sądzone mi było zdumiewać się dzisiaj bez końca z powodu zasad, jakie przyjęto przy kompletowaniu załogi do tej wyprawy.

— Kałabuszew nie miał moralnego prawa zgodzić się na to! — wykrzyknąłem.

— Dlaczego? — zdziwił się Ławrow. — Przecież on rzeczywiście jest swojego rodzaju specjalistą.

— Ależ panowie, panowie! — Upierałem się. Dopiero teraz w całej rozciągłości podzielałem oburzenie Agapowa. — Jak Komisja mogła zgodzić się na nominację Kałabuszewa?

— A według pana dowódcą wyprawy należało mianować Titowa? — Ławrow patrzył na mnie chłodnym, badawczym wzrokiem. Dopiero teraz, pomyślałem sobie, zacznie mnie przyciskać do muru. Słyszałem już, że sztukę prowadzenia dyskusji Ławrow ma opanowaną do takiego stopnia, do takiej perfekcji, do jakiej mistrz świata w zapasach ma opanowaną technikę prowadzenia walki. — Po raz pierwszy — w głosie Ławrowa zadźwięczał odcień zdziwienia — po raz pierwszy wysłałbym na wyprawę badawczą, w charakterze dowódcy tej wyprawy, człowieka, który nie wierzy w możliwość osiągnięcia celu, jaki przed tą wyprawą został postawiony. Gdybym to zrobił, to dopiero byłoby pogwałcenie wszelkich reguł i przepisów!

Nie odezwałem się ani słowem.

Titow rzeczywiście był świetnym podwodniakiem, ale jego specjalnością była hydroakustyka. Trochę racji Ławrow miał.

— Znani biologowie-podwodniacy byli już zaangażowani do innych wypraw. Ci, którzy nie mieli w tym czasie konkretnego przydziału, nie nadawali się na tę wyprawę, tak pod względem cech charakteru, jak i, a nawet przede wszystkim, pod względem kwalifikacji technicznych.

Tak, Titow jest mistrzem głębokiego pływania podwodnego, nikt temu nie przeczy. Oczywiście, jeżeli zaczęto od Kałabuszewa, to wszystko to, co potem nastąpiło, było wynikiem tej pierwszej decyzji. Wszystko sprowadzało się do Kałabuszewa, a dokładniej do węża morskiego, w którego istnienie człowiek ten wierzył z całym uporem.

— Przecież wyprawa nie została zakwalifikowana jako niebezpieczna — zauważył Ławrow. — Nikt nie polecał badania labiryntów Tumberlinga. Mieli po prostu płynąć wzdłuż kanionu i to wszystko. Co tam się wydarzyło, co się z nimi stało, tego nie wie nikt.

— Niech pan powie — spytałem Ławrowa wprost — czy pan sani wierzy w tego, jak mu tam… no…

Ławrow uśmiechnął się.

— Rozumiem pańskie zdumienie. W dwudziestym pierwszym wieku nagle wywleka się na światło dzienne jakieś tam stare marynarskie bajeczki. Czy to są bajeczki, czy nie, będzie można definitywnie wyjaśnić dopiero teraz. Paradoks? Nie, nie ma tu żadnego paradoksu. Zoologowie do tej pory spierają się o istnienie pewnych przedstawicieli fauny lądowej. A gdy w zeszłym wieku uczeni odkryli ryby trzonopłetwe, nie chcieli wierzyć własnym oczom. Przed tym odkryciem uważano, że ostatnie egzemplarze latimerii wymarły kilka dziesiątków milionów lat temu, ustępując miejsca innym gatunkom. A potem schwytano jeszcze kilka latimerii. Czyżby pan myślał, że ryby kopalne raptem zaczęły się odradzać? Nic podobnego, po prostu nauka rozszerzyła front poszukiwań. I coraz więcej latimerii zaczęło wpadać w ręce uczonych. Niech pan sobie przypomni, że badania oceanów, na całej ich powierzchni i głębokości, zapoczątkowano stosunkowo niedawno. A zjednoczenie wysiłków naukowców całego świata nastąpiło jeszcze później.

— No, ale do tej pory żaden z naukowców nie widział węża morskiego — zauważyłem.

— Niewykluczone, że istnieją zaledwie pojedyncze egzemplarze tych węży — powiedział z powagą Ławrow — i może właśnie te ostatnie egzemplarze znalazł Kałabuszew w ich ostatniej kryjówce.

— Przedtem, w dawnych wiekach, jakoś te węże częściej pokazywały się ludziom, nie krępowały się.

Oczywiście, jeśli mamy wierzyć bajeczkom, którymi zapchane są szafy Kałabuszewa.

— Kałabuszew sądzi, że węże morskie są stworzeniami głębinowymi — z taką samą powagą wyjaśniał Ławrow — a na powierzchnię morza wypływały tylko ich trupy. Falowanie, wiatr i wyobraźnia ożywiały je w oczach marynarzy, a potem trupy te były zjadane przez ptaki i ryby. Stworzenia wymierały, no i dlatego przestano je spotykać. Ale może jednak przynajmniej jedna para gdzieś jeszcze istnieje.

— Osobiście…

— Jestem naukowcem — przerwał mi sucho Ławrow — wszystkie tam „wierzę” czy „nie wierzę” nie wchodzą w zakres nauki.

— Chciałem po prostu powiedzieć — błyskawicznie odparowałem — że Kałabuszew być może właśnie w tej chwili przeprowadza wywiad z ostatnim z ostatnich spośród tych ostatnich węży, a ja osobiście zrobię wszystko, aby ten wywiad nie był stracony dla nauki. Nie gwarantuję, że dostarczę panom żywego węża morskiego, ale Kałabuszewa postaram się odnaleźć.

Moja czupurność nie bardzo ich zdziwiła. Najprawdopodobniej coś już o mnie słyszeli.

— Doskonale — powiedział Agapow. — Zawsze uważałem, że prawidłowy dobór składu osobowego wyprawy stanowi połowę jej sukcesu. Kiedy pan jest gotów wyruszyć, kapitanie?

— W ciągu piętnastu minut po otrzymaniu odpowiedzi na moje ostatnie pytanie.

— Słucham pana?

— Co panom wiadomo o cechach charakteru Kałabuszewa? Przecież, panowie, podobno, doskonale go znacie.

— Rozumiem, powinienem, właściwie muszę, powiedzieć panu wszystko to, co może ułatwić panu poszukiwania.

— Właśnie. Ja muszę wyobrazić sobie, jak by postąpił Kałabuszew w tym czy innym wypadku. Jak by postąpił człowiek o charakterze podobnym do mojego, wyobrażam sobie doskonale. Jak postąpi Titow, wiem precyzyjnie i z całą dokładnością. O jego hipotetycznych reakcjach mogę panom powiedzieć więcej niż o swoich. Jak więc widzicie, panowie, w równaniu tym jest tylko jedna niewiadoma, od której zależy wszystko. Nie jestem psychologiem, ale będę zmuszony zająć się psychologią.

— Trudno powiedzieć, jak postąpi człowiek w nieprzewidzianych okolicznościach — w zadumie powiedział Agapow — wiemy tylko jedno, że Kałabuszew jest bardzo uparty. Węże morskie traktuje jako przedmiot kolekcjonerstwa. Może pan sobie wyobrazić, do czego zdolny jest człowiek ogarnięty taką namiętnością, gdy ma możliwość uzupełnienia swojej kolekcji. No… powiedzmy sobie, najmniejszą rzeczą, jakiej mógłby oczekiwać, byłaby fotografia węża morskiego! Albo fotografia tego, co dotychczas uważano za węża. Co tu jeszcze można powiedzieć? Jest nieustraszony. Ten człowiek w ogóle nie zna lęku. Nie wiem, czy w sytuacji, z jaką mamy do czynienia, nie komplikuje to jeszcze bardziej sprawy. Z zawodu jest speleologiem.

— Speleologiem! — potarłem czoło. Tego jeszcze brakowało do pełni szczęścia!.. Przypomniałem sobie opublikowaną niedawno statystykę Urzędu Kontroli Bezpieczeństwa Pracy. Wynikało z niej, że jeśli chodzi o ilość nieszczęśliwych wypadków, speleologowie zajmują jedno z pierwszych miejsc spośród innych przedstawicieli zawodów badacza. Potrafią wleźć w takie mysie dziury, że wystarczy minimalne przemieszczenie się masy skał, aby doszło do niebezpiecznych następstw. Główną przyczyną wypadków, jak wyjaśniał przedstawiciel Urzędu Kontroli Bezpieczeństwa Pracy, jest nieumacnianie ścian i pułapów pieczar i tuneli; odkrywcy chcą bowiem pozostawić badany obiekt w stanie nienaruszonym dla następnych badaczy i speleologów, którzy przyjdą po nich. Ci, którzy ulegali wypadkom, z reguły chcieli najpierw zbadać odkrytą przez nich pieczarę, czy inną rozpadlinę skalną, w takim stanie, w jakim ją stworzyła przyroda, a dopiero potem mieli zamiar budować zapasowe wyjścia, wiercić komfortowe sztolnie, stawiać ściany zabezpieczające i siatki ochronne. Dalej, jak pamiętam, umieszczone były w publikacji zalecenia Urzędu Kontroli Bezpieczeństwa Pracy, mające na celu pogodzenie wymagań nauki z możliwie bezpiecznym przebywaniem ludzi w podziemiu. Wątpię tylko, czy te pożyteczne i rozsądne rady dotarły do świadomości Kałabuszewa.

— Wszystko jest dla mnie jasne i zrozumiałe. Natychmiast wyruszam.

— Na lotnisku już pana oczekują — powiedział Ławrow.

II

W epoce floty żaglowej, w czasie gdy węże morskie były zjawiskiem równie częstym jak nie zapowiedziane sztormy i sztile, każdy przyzwoity opis podróży morskiej zaczynał się od podania charakterystyki statku.

„Siedemnastego czerwca 1741 roku wstąpiłem na pokład «Sydonii» — przeczytałem w jednej z fotokopii, których paczkę doręczono mi, bym przejrzał w czasie podróży. — «Sydonia» była uroczym trójmasztowym szkunerem o wyporności pięciuset ton i o tak eleganckich kształtach, że musiały one wywoływać zachwyt każdego prawdziwego marynarza”.

Postanowiłem, że nie warto łamać tej tradycji, tym bardziej że jakiś młody bohater wstępujący na pokład uroczej „Sydonii” miał po pewnym czasie możność zobaczenia na własne oczy węża morskiego, co być może i mnie jest pisane.

Na pokład „Rai” „wstąpiłem” na lądzie. Ludzie nie będący specjalistami—

podwodniakami na pewno nie mają pojęcia, jak wygląda i co jest warta „Raja”. W żadnym wypadku nie jest podobna do znanych wszystkim, ogromnych automatycznych drąg, gigantycznych maszyn pełzających po dnie oceanu i zbierających rudę podobną do rozsypanych kartofli. Niewielkie jest również podobieństwo do głębokowodnych statków badawczych, a tym bardziej do statków turystycznych, wycieczkowych, których ryciny i fotografie można obejrzeć nieomal w każdym czasopiśmie ilustrowanym. „Raja” nie ma ani gigantycznych rozmiarów, które mogą wpływać na wyobraźnię, ani żadnych potężnych pionowych czy poziomych śrub, ani silników odrzutowych, ani też, trzeba tu dodać, żadnego komfortu w urządzeniu wnętrza.

Wyobraźcie sobie, państwo, prawidłową kulę z przezroczystego materiału, o średnicy około dwóch metrów. Kula, podobnie jak planeta Saturn, opasana jest wydłużonym pierścieniem podobnym do eliptycznego placka. „Placek” jest grubszy w miejscach, w których styka się ze statkiem, jest natomiast zupełnie cieniutki na krawędziach zewnętrznych.

I to właściwie wszystko. Jeżeli oczywiście nie będziemy mówić o tysiącach dodatkowych urządzeń. Trudno jest na pierwszy rzut oka zauważyć, że ta przezroczysta kula składa się z dwóch kul włożonych jedna w drugą. Kula wewnętrzna stanowi gondolę, w której siedzę. Jest tak wyważona w stosunku do środka ciężkości, że moje siedzenie i wolny fotel obok mnie, wszystkie przyrządy pokładowe i dźwignie sterujące zajmują zawsze jedno i to samo położenie, równoległe do powierzchni ziemi, niezależnie od tego, jak aktualnie zachowuje się powłoka zewnętrzna, połączona z tym swoim eliptycznym plackiem. „Raja” może płynąć chociażby do góry brzuchem i ja tego nawet nie zauważę. Jeśli chodzi o eliptyczny pierścień, nazwany przeze mnie „plackiem”, to stanowi on jednocześnie część zewnętrznego korpusu statku, silnik, pędnik, jak również urządzenie czujnikowe statku. Elastyczny korpus zewnętrzny jest jakby umięśnionym ciałem, które może przyjmować najbardziej różnorodne formy, zginać się, dokonywać ruchów drgających w całości lub w pewnych swoich fragmentach. Jednym słowem, może płynąć w sposób naturalny, niewymuszony, po prostu jak zwierzę, od którego nazwano stateczek, jak rają.

Jeżeli chodzi o zwrotność, o zdolność manewrowania, nie było jeszcze na świecie lepszego aparatu do pływań podwodnych. Aparat ten jest przeznaczony do dokładnego badania łańcuchów górskich i dolin, wąskich kanionów i kraterów wulkanów podwodnych. Pod względem bezpieczeństwa pływania „Raja” nie ma sobie równych.

Pod wodą pływam już całe lata i nie zdarzyło mi się widzieć, aby jakakolwiek ryba lub inne stworzenie morskie utkwiło w szczelinie skalnej. Ostatni model „Rai” przewyższa, pod względem zwrotności, zdolności manewrowania i szybkości reagowania na niebezpieczeństwa grożące ze strony otaczającego środowiska, wszystkie ze znanych nauce zwierząt morskich. Kałabuszewowi wybrano dobry statek. „Raja” może swobodnie, z dużym zapasem odległości, uciec przed każdym wężem morskim, albo też sparaliżować go ładunkiem elektrycznym, gdyby okazało się to konieczne.

A więc siedziałem w kabinie, a „Raja” wisiała pod brzuchem helikoptera, który leciał z wielką szybkością do oddalonego sektora Oceanu Indyjskiego. Wolałem zająć miejsce w kabinie jeszcze na lotnisku. Oczywiście urządzenia hermetyzujące działają równie dobrze na powietrzu, jak i w wodzie, ale załadunek pasażerów na „sucho” zajmuje mniej czasu i poza tym, cokolwiek by się mówiło, jest bezpieczniejszy. Nie chciałem ryzykować tego, że jakaś tam śrubka czy nakrętka znajdzie się nie na swoim miejscu i z takiej błahej przyczyny trzeba będzie powtórnie regulować całe urządzenie, bo automaty nie zgodzą się na zanurzenie „Rai”. Mnie osobiście niczym by to nie groziło, ale Kałabuszew i Titow musieliby czekać na mnie znacznie dłużej. Starzy podwodni wyjadacze, nauczeni doświadczeniem, liczą się z możliwością powstawania awarii nawet w wyniku niebrania pod uwagę takich właśnie drobiazgów jak ten, o którym przed chwilą wspomniałem, a o których to drobiazgach nie zawsze „pamiętają” pokładowe mózgi elektronowe.

Pomyślałem o Titowie i Kałabuszewie. Kałabuszew jest odważny, ale wydawało mi się, że ta jego odwaga, to jego męstwo, nie wiem jak to nazwać, jest odwagą szaleńca, człowieka owładniętego pasją. Natomiast wyprowadzenie z równowagi Titowa jest rzeczą prawie zupełnie niemożliwą.

Prawie… hm… zacząłem mieć wątpliwości. Titow znajdował się zawsze w towarzystwie podwodniaków, ludzi, którzy potrafili panować nad sobą, a przede wszystkim nieskłonnych do fantazjowania. Z partnerem tego typu co Kałabuszew zetknął się po raz pierwszy i oto siedzą obaj, zamknięci razem w ciasnej kabince. Co może zdarzyć się, jeżeli „krzemień” Titow będzie narażony na uderzenia „krzesiwa” Kałabuszewa? Jakie mogą powstać z tego iskry? Widywałem ludzi, którzy dopiero w podeszłym wieku brali po raz pierwszy udział w polowaniu. Bywało tak, że broń brali do ręki z ironicznym uśmieszkiem, ale natychmiast po pierwszym strzale przeobrażali się zupełnie. Czy pasja kolekcjonera, lub też myśliwego, nie mogła zawładnąć również Titowem?

Przerzucając otrzymany od Komisji plik fotografii zacząłem wnikliwie wpatrywać się w tę, która wywołała całą awanturę. Było to zdjęcie przekazane przez kamerę telewizyjną, opuszczoną na linie z pokładu badawczego statku nawodnego na dno oceanu. Prosto w kamerę patrzyła morda jakiegoś potwora. Troje oczu na czole połyskiwało chłodno i bezmyślnie. To był wzrok stworzenia stojącego na bardzo niskim stopniu rozwoju. Stworzenia działającego bez żadnego udziału świadomości, instynktownie, odruchowo, zupełnie jak automat. Straszny wzrok, od którego dostawało się gęsiej skórki. Szeroko otwarta paszcza świadczyła o doskonale rozwiniętej funkcji chwytania. Potężny potrzask z nierównymi, topornie obrobionymi zębami. Trudno było mówić o rozmiarach paszczęki, ponieważ nie wiadomo było, z jakiej odległości zrobiono zdjęcie.

Widok takiego zwierzęcia mógł podniecić każdego, nie tylko opętanego manią kolekcjonerską Kałabuszewa. Łatwo mogę sobie wyobrazić, co by poczuli badacze, gdyby spotkali się z podobnym potworem twarzą w twarz.

Odwróciłem fotografię. Na odwrocie była krótka notatka sporządzona na podstawie oficjalnego protokołu naukowego. Kamera telewizyjna przekazała zdjęcie. Na ekranie monitora kontrolnego, zainstalowanego na pokładzie statku, zaobserwowano, że otwarta paszcza nagle, gwałtownie zbliżyła się do kamery, mignął, błysnąwszy w świetle reflektora, ząb, obserwatorzy zobaczyli coś podobnego do gardzieli i nastąpiła ciemność. Lina, do której była przymocowana kamera telewizyjna, napięła się, jak gdyby to była żyłka, na końcu której znajduje się wielka ryba. Próby wyciągnięcia zdobyczy na powierzchnię nie powiodły się. Po dziesięciominutowej walce, kiedy podciągano i luzowano linę za pomocą windy, przerwała się ona i potwór, który połknął kamerę, znikł. Sądząc z rozmiarów kamery stworzenie, które tak lekko przełknęło ten „przedmiocik”, nie mogło być maleńkie.

Zoologowie nie widzieli do tej pory nic podobnego i nic podobnego nie opisano dotychczas w pracach naukowych. Rozgorzała dyskusja, do której niespodziewanie wtrącił się Kałabuszew, zobaczywszy fotografię demonstrowaną w telewizji ziemskiej. Kałabuszew „rozpoznał” w nieznanym potworze węża morskiego. Na dowód tego przytoczył kilka tysięcy pisemnych, zaprotokołowanych raportów naocznych świadków i rysunki zrobione przez artystów w dawnych wiekach.

Jeden z tych dowodów znajdował się w moich rękach, w tej samej paczce fotografii i fotokopii. Trójoki potwór z otwartą paszczą polował na wątły stateczek, uciekający pod pełnymi żaglami. Na rufie klęczał jeden z marynarzy i wznosił ręce do nieba. Tułów węża był ukryty w wodzie. Nad powierzchnię morza wystawały tylko podobne do garbów wierzchołki grubych pierścieni. Niezupełnie zgadzało się to z wersją Kałabuszewa stwierdzającą, że węże morskie wypływają na powierzchnię dopiero po śmierci, ale podobieństwo było prawie zupełne.

— Czy pan nie zasnął, kapitanie? — spytano mnie. Z ekranu patrzył na mnie uśmiechający się Agapow.

— Wszystko w porządku. Usiłuję zbudować jakąś, mniej lub więcej prawdopodobną, hipotezę. Nie mogę przecież prowadzić poszukiwań na oślep.

— Niech pan próbuje — poparł mnie Agapow — specjalnie przyleciałem z Księżyca, aby uczestniczyć w zakończeniu tej sprawy, i usłyszałem z dziesięć hipotez. Pańskie uwagi będą dla mnie szczególnie interesujące.

— Za podstawę mojej hipotezy przyjąłem skrajne przypuszczenie, że musiało się zdarzyć coś takiego, co spowodowało, iż nawet taki człowiek jak Titow na moment stracił głowę — powiedziałem. — Dowódcą statku był Titow, chociaż kierownikiem wyprawy mianowano Kałabuszewa. W przypadku gdyby Kałabuszew zażądał od Titowa wykonania jakiegoś nierozsądnego, sprzecznego z instrukcją manewru, ten, jako odpowiadający za powierzony mu statek, mógł odmówić wykonanania rozkazu. Z drugiej zaś strony — Titow, gdyby nawet zdecydował się na przedsięwzięcie czegoś wykraczającego poza ramy instrukcji, natychmiast by o tej decyzji poinformował statek patrolujący na powierzchni Oceanu, w rejonie badanego kanionu. Wniosek nasuwa się sam: Titow po prostu nie zdążył tego zrobić. Musiało zupełnie niespodziewanie wydarzyć się coś takiego, co momentalnie wyeliminowało Titowa z „gry”.

— Na przykład „Raja” wpadła na skałę podwodną, ponieważ odległościomierz ultradźwiękowy na skutek uszkodzenia „pomylił się” w ocenie odległości?

— Nie, to niemożliwe. W podobnym wypadku automaty awaryjne przekazałyby na powierzchnię sygnał SOS.

— A więc…

— Rozumując logicznie — westchnąłem — musimy dojść do wniosku, że Titow stracił możliwość działania nie na skutek jakiejś fizycznej przeszkody, a w następstwie jakiegoś czynnika psychologicznego.

— Czy nie chce pan przez to powiedzieć, że Titow mógł po prostu… oszaleć?

— Nie, Titowa mogło po prostu coś bardzo zadziwić. Mogło to trwać zaledwie ułamek sekundy i niewątpliwie za chwilę przyszedł już do siebie, ale wtedy było za późno na jakiekolwiek działanie.

— To znaczy, że natknęli się na węża morskiego?

— Musieli zobaczyć coś, co głęboko wstrząsnęło Titowem.

— I to „coś” było szybsze i pierwsze napadło na „Raję”?

— Pan zbyt upraszcza — powiedziałem. — „Raja” jest silnie zautomatyzowana. Urządzenia obronne odparłyby atak, a automat awaryjny przekazałby na powierzchnię sygnał alarmowy wraz z dokładnym raportem o wypadku. Mielibyśmy wówczas szpulkę z magnetycznym zapisem wszystkiego, co wydarzyło się na dnie morza. A my nie dysponujemy ani jednym zdjęciem.

Rozmowa utknęła na martwym punkcie.

Poprzez przezroczyste dno kabiny widziałem powierzchnię Oceanu. Wzdłuż toru, wyznaczonego przez pływające radiolatarnie, płynęły ogromne frachtowce towarowe. Wielkie statki o eleganckich, opływowych liniach posuwały się szykiem torowym, zachowując równe odstępy pomiędzy sobą, jak na defiladzie. Obraz, widziany przeze mnie, niewiele miał wspólnego z fotokopiami, które w dalszym ciągu trzymałem w ręku. Przelecieliśmy nad Wielką Drogą Transoceaniczną, łączącą porty będące końcowymi stacjami transkontynentalnej kolei żelaznej. Pociągi załadowane towarami przekraczały Ocean na pokładach statków, aby po przybyciu do portu przeznaczenia kontynuować podróż o własnych siłach.

I znowu pode mną rozpościerała się pustynia wodna. Wkraczaliśmy w obszar, przez który nie przebiegała żadna regularna linia żeglugowa.

Bezpośrednio pode mną przepłynęło stado wielorybów. Maleńkie, zwinne stateczki płynące po bokach i z tyłu stada pełniły rolę pastuchów. Stateczki mogły nurkować i płynąć pod wodą nie gorzej od swoich „podopiecznych”. Wiedziałem, że stateczki te wytwarzają w wodzie pole elektryczne, stanowiące jakby ruchomą zagrodę nie pozwalającą wielorybom na ucieczkę.

Przodem płynęły wieloryby — przewodnicy stada. Były to zmechanizowane atrapy tych ogromnych ssaków, tak idealnie wykonane, że mimo usilnego wpatrywania się, nie byłem w stanie znaleźć jakiejkolwiek różnicy pomiędzy żywymi zwierzętami i ich imitacją. Przewodzące stadu „wieloryby” spokojnie pruły wodę, posuwając się naprzód za pomocą ruchów potężnego ogona. Czasami dla zabawy wyskakiwały z wody, ukazując szerokie grzbiety, lub zanurzały się pod powierzchnię i po wypłynięciu wyrzucały wysokie fontanny rozpylonej wody. Wszystkie te ewolucje wykonywane były w sposób absolutnie naturalny. Pozostałe, na pewno żywe wieloryby, płynęły z tyłu.

Wielorybom wydawało się pewnie, że płyną w kierunku, jaki same sobie obrały. W rzeczywistości zaś przeganiano je na „pastwiska” obfitujące w plankton.

Wreszcie zobaczyłem niewielki statek zakotwiczony na środku Oceanu. Była to jednostka przeznaczona do badań hydrograficznych — „Poszukiwacz”.

— Uwaga! — powiedział Agapow.

III

Zrzucono mnie z zachowaniem wszelkich prawideł sztuki. Opadam jak nasionko wiązu. Krótkimi zakosami szybuję w powietrzu, prawie pionowo dotykam powierzchni wody i natychmiast tonę. Po upływie minuty włączam silniki. Ciało „Rai” zaczyna łagodnie falować i w tej samej chwili pojawia się rekin.

Takiego pięknisia nie widziałem jeszcze nigdy w życiu. Gdy zataczał wokół mego stateczku pierwsze koło i jego ciało przesuwało się przed moimi oczami, wydawało mi się, że to cielsko nie ma końca. Proszę sobie tylko nie myśleć, że to było moje pierwsze spotkanie z rekinem tygrysim. Ale o takich egzemplarzach opowiadano tylko legendy. Rekin najwidoczniej był wygłodzony. Polowanie na wieloryby zabezpieczone silnym polem elektrycznym nie było sprawą prostą. „Raja” interesowała go wyłącznie jako potencjalne pożywienie. Nie mam pojęcia, czym wydawała się rekinowi płynąca w wodzie, poruszająca całym ciałem, „istota”, w każdym razie po powtórnym okrążeniu bezzwłocznie rzucił się do ataku.

Drapieżnik wpił się zębami w samą krawędź eliptycznego „placka”, jakby miał zamiar odgryźć kawałek. Ale cieniutka krawędź płetwy była twardsza od stali. Włączyłem prąd. Sierpowata paszczęka rozwarła się, długie cielsko obróciło do góry brzuchem i zesztywniałe jak pień drzewa zaczęło powoli wypływać na powierzchnię.

— Możecie wyłowić moją zdobycz — powiedziałem do mikrofonu. — Przyda się jakiemuś muzeum zoologicznemu.

— Niech pan nie wyłącza napięcia z powłoki statku — poradził Agapow.

Zdążył już przesiąść się ze śmigłowca na pokład „Poszukiwacza”. Mógł obserwować położenie mojego stateczku, automatycznie notowane na ekranie zaopatrzonym w skalę głębokości. Zacząłem się zastanawiać, w jaki sposób obserwatorom znajdującym się na pokładzie „Poszukiwacza” „udało się” stracić z oczu statek Titowa. Przecież na ekranie uwidacznia się nie tylko położenie mojej „Rai”, ale również profil dna wykreślony przez echosondę.

„Raja” zanurzała się, lekko kołysząc się na boki. Później przeszedłem na opadanie wzdłuż stromej spirali. Oczywiście, przez cały czas mój fotel zachowywał niezmienne poziome położenie, dzięki czemu mogłem spokojnie obserwować środowisko. „Placek” wokół kabiny stopniowo spłaszczał się, zmniejszając swoją objętość wraz ze wzrostem głębokości. To również był jeden z drobiazgów konstrukcyjnych, które zastosowane łącznie sprawiły, że „Raja”, pod względem pewności działania i bezpieczeństwa eksploatacji, nie miała sobie równych.

Woda coraz bardziej ciemniała i po pewnym czasie musiałem włączyć oświetlenie. Długa, chuda ryba z wybałuszonymi ślepiami podpłynęła prawie pod samą ściankę stateczku i jak zahipnotyzowana zaczęła wpatrywać się w reflektory.

Kilka ostatnich kilometrów przebyłem w zupełnej samotności. Co pewien czas kontrolowałem działanie systemu łączności. I na ultradźwiękach i na ultrakrótkich falach, mogących przeniknąć przez parokilometrową warstwę wody, aparatura działała bez zarzutu. Na swoim ekranie widziałem twarz Agapowa prawie bez zniekształceń. Patrzył na mnie z uwagą i starannie ukrywanym napięciem.

Co mogło właściwie zaskoczyć Titowa7 Pomyślałem znowu o Titowie, ponieważ to właśnie on kierował „Raja I”. Nagły atak choroby? Był absolutnie zdrowy. Sprawdzano to na kilka godzin przed zanurzeniem. Poza tym automaty kontroli biologicznej zanotowałyby i przekazały na powierzchnię wszelkie zmiany w jego organizmie, które mogły mieć wpływ na sprawność działania. Siedzę swobodnie rozparty w fotelu, wpatruję się w opalizującą mgłę zamkniętą ścianą ciemności, mruczę coś pod nosem, a na pokładzie..Poszukiwacza” wiedzą, jaki mam puls, słyszą mój oddech i w ogóle badają nie mniej dokładnie niż w doskonale wyposażonej klinice.

Zapiszczały sygnały echosond. Na wszystkich ekranach pokazały się skały. Otaczały kabinę „Rai” tak szczelnie, jakby chciały ją zmiażdżyć. W tym samym momencie echosonda denna „zameldowała”, że za chwilę dotknę gruntu. Najwidoczniej znalazłem się w zagłębieniu między skałami. Czy przypadkiem „Raja I” nie wpadła do podobnej studni? Nie, echosondy zaraz by to wykazały.

Ostrożnie manewrując wydostałem się z pułapki.

— Co się z panem dzieje? — zapytał Agapow. Na jego ekranie kontur dna był widoczny tylko w ogólnych zarysach.

— Wszystko w porządku — odpowiedziałem prowadząc „Raję” między dwoma prawie pionowymi skałami.

— Niech się pan nie spieszy — radzi Agapow — proszę zbadać każdy metr.

Na chwilę przychodzi mi do głowy zupełnie fantastyczna myśl. A może tu gdzieś na dnie leży statek, który zatonął przed wiekami, i „Raja I” wśliznęła się doń przez otwarty luk, a potem utknęła w którejś ze zniszczonych ładowni? Metalowy korpus statku ekranizuje fale radiowe i dlatego też nastąpiło przerwanie łączności. Ale nie, ta wersja odpada. Titow w żadnym wypadku nie polazłby do wnętrza zatopionego okrętu, nie uprzedziwszy przedtem załogi „Poszukiwacza” i nie otrzymawszy na to zgody. A Kałabuszewowi nie mogło zależeć na takim ryzykownym eksperymencie. Węże morskie prawdopodobnie nie gnieździły się w zatopionych okrętach.

Wydostałem się na względnie swobodną przestrzeń. Przede mną leżał wąski i głęboki kanion. Zdecydowałem się iść nad samym dnem. Echosonda rysowała na przednim ekranie obraz rozpadliny aż do jej zakrętu. Reflektor, który włączyłem, rozcinał ciemną wodę na przestrzeni kilkudziesięciu metrów. Obserwowałem bliskie i dalekie cienie.

Po lewej stronie mrok był bardziej gęsty. Zbliżyłem się tam, zapaliłem dodatkowy reflektor i zobaczyłem, że ściana kanionu jest w tym miejscu jakby podmyta. Na dole wytworzyło się coś podobnego do płytkiego koryta.

— Poszukam w tej szczelinie — powiedziałem do Agapowa.

Nie odpowiedział. Popatrzyłem na ekran — był pusty. Przyrządy kontrolujące działanie łączności stwierdziły jej brak.

Aparatura nie mogła zepsuć się. Lampki indykatorowe, kontrolujące jej działanie, świeciły pełnym blaskiem. Wszystko było w porządku. Gdyby było inaczej, już dawno ogłuchłbym od wycia syreny alarmowej.

Machinalnie podniosłem oczy do góry W wypadkach gdy mamy jakieś trudności, zazwyczaj szukamy rozwiązania na suficie. I tam właśnie zobaczyłem odpowiedź na pytanie, dlaczego nie ma łączności. Skały, które zawisły nad moją „Rają”, odcinały ją od świata zewnętrznego. Ani ultradźwięki, ani fale ultrakrótkie nie mogły dotrzeć do „Poszukiwacza”. Dla obserwatorów na górze po prostu zniknąłem, zarówno z ekranu, jak i ze wszystkich innych kanałów łączności. „Poszukiwacz” powinien przesunąć się nieco w prawo od mojego kursu i łączność momentalnie pojawiłaby się na powrót. Zanim wlazłem w tę dziurę, powinienem omówić z dowódcą „Poszukiwacza” ten manewr łączności. Teraz należało jak najszybciej wyjść spod przewieszki, a wtedy natychmiast mnie zobaczą i usłyszą.

Wyglądało na to, że podobną omyłkę zrobił Titow. Drobny błąd, który popełniłem, pomógł mi odkryć przyczynę nieoczekiwanej przerwy w łączności z „Rają I”. Rozwiązanie zagadki okazało się śmiesznie proste. Niestety, podobne, elementarne głupstwa popełniają nawet najbardziej doświadczeni podwodniacy.

Wyciągnąłem rękę w kierunku dźwigni i… zamarłem. W przodzie, w głębi kanionu, poruszało się i zwijało jakieś długachne cielsko. Jestem zwolennikiem dokładności i precyzji we wszystkim, co robię, ale mimo że starałem się z zimną krwią, na jaką mnie było stać, określić rozmiary potwornego stworzenia, nieomalże w całości zapełniającego kanion, na oko wydawało mi się, że ma nie mniej niż sto metrów. Nie uwierzyłbym nikomu, kto próbowałby mi o czymś takim opowiedzieć. Ale nie mogłem nie wierzyć własnym oczom.

Natychmiast zdjąłem rękę z dźwigni sterującej. Zanim wyprowadzę „Raję” ze szczeliny, należało coś obmyśleć. Spróbowałem zmierzyć odległość dzielącą mnie od węża — tak będę na razie go nazywał — za pomocą radarowego odległościomierza. Przy okazji chciałem dokładniej określić jego rozmiary. Ale promień odległościomierza grzązł w przewieszonych skalach. Przecież w dalszym ciągu znajdowałem się w tym nieszczęsnym kanionie.

Ze swojego bocznego miejsca, mocno przechyliwszy się w prawo i przycisnąwszy twarz do ścianki kabiny, mogłem zupełnie dokładnie widzieć kołyszącego się leniwie potwora.

Gdzieś w podświadomości zaświtała wątpliwość, czy moja „Raja” posiada wystarczającą ilość energii, aby ogłuszyć takie ogromne bydlę. A co będzie, jeżeli wąż sam potrafi wytwarzać ładunki elektryczne, jak się to często zdarza mieszkańcom głębin? Jakim ładunkiem ewentualnie rozporządza? Przecież sądząc z jego rozmiarów, musiałaby to być prawdziwa elektrownia, o mocy takiej, że w porównaniu z nią zapasy energetyczne „Rai” nic by nie znaczyły. Spojrzałem jeszcze raz na węża i dostrzegłem coś, co momentalnie zmroziło mi krew w żyłach. Wąż wygiął się i zobaczyłem dziwne zgrubienie w samym środku jego tułowia. Nie wiem, czy zdarzyło się wam widzieć, w jaki sposób wąż połyka żabę? Gady mają głowę szerszą od pozostałej części ciała. Uchwyciwszy zdobycz w zęby, zwierzę połyka swoją ofiarę naciągając się na nią, w ten sam sposób, w jaki my zakładamy rękawiczkę lub skarpetkę. Gdy spojrzymy na węża, który niedawno spożył swój posiłek, zobaczymy gdzie aktualnie znajduje się nieszczęsna żabka i zaobserwujemy, jak zwierzątko, w wyniku robaczkowych ruchów jelit węża, przesuwa się coraz bliżej żołądka gada.

Zupełnie taki sam obrazek miałem przed sobą. Gigantyczny wąż połknął najwidoczniej coś, co z trudem mieściło się w jego tułowiu. Najstraszniejsze było to, że „pokarm” ten miał owalny kształt i rozmiary „Rai”.

Nie traciłem czasu na rozmyślania. Trzeba natychmiast atakować i przeciąć, obojętnie, w jaki sposób, brzuch węża, chociażby potem mieli mnie przekląć wszyscy biologowie świata za to, że nie zatroszczyłem się o zachowanie przy życiu potwora, którego nikt jeszcze nie widział. Muszę podkraść się do węża możliwie najbliżej i napaść na niego, zanim mnie zauważy. Przecież nawet gdyby nie chciał mnie atakować, może po prostu uciec.

Zacząłem ostrożnie przesuwać się do przodu. W kanionie występuje dosyć silny prąd, jaki często zdarza się na większych głębokościach, i prąd ten trochę utrudniał moje manewry. W czasie wykonywania jednego z nich, straciłem węża z pola widzenia.

Kanion w tym miejscu wyginał się. Ostrożnie zbliżyłem się do zakrętu. Zaledwie zdążyłem wysunąć spoza zakrętu dziób „Rai”, gdy nagle, prosto przede mną, zobaczyłem ogromną, otwartą paszczę gada.

Działo się to wszystko w ułamkach sekund. Zdążyłem jednak zauważyć troje zimnych oczu, patrzących na mnie bez mrugnięcia, i nierówne zęby, które zabłysły w świetle reflektora. A potem paszcza rzuciła się na mnie.

Zdążyłem wcisnąć guzik ochronnego pola elektrycznego. Nie wywołało to żadnej reakcji odwetowej. Sygnały alarmowe echosond żałośnie piszczały, krzycząc o niebezpieczeństwie grożącym ze wszystkich stron, o tym, że znalazłem się w zamkniętej przestrzeni. Gwałtownie włączyłem całą wstecz. Po przepłynięciu nie więcej niż trzech metrów „Raja” wparła się giętką płetwą w jakąś przeszkodę. Przeszkoda nie ustępowała pod naciskiem. Uderzyłem w nią z rozpędu jeszcze dwa razy, bez rezultatu.

Wówczas wyłączyłem silnik. Cóż mi jeszcze pozostawało do zrobienia? „Raję” natychmiast zaczęło gnać do przodu, albo co będzie właściwszym określeniem, do wnętrza przejścia, w którym się znajdowałem. Echosondy kreśliły na ekranach obraz ścian otaczających mnie, w minimalnej odległości, ze wszystkich stron. A w świetle reflektora rozróżniałem niejasne, rozmyte plamy na ciemnym tle. Plamy poruszały się, a korpus „Rai” drgał na skutek uderzeń, jakimi stateczek był bombardowany. Drgania przypominały mi robaczkowy ruch jelit. Zastanawiałem się tylko, jak to się mogło stać, że to „coś”, które połknęło moją „Raję”, nie udławiło się nią. W każdym razie, jak do tej pory, w środku nie było zbyt ciasno.

Zanim zdążyłem wyjaśnić swoje wątpliwości, przejście, przez które drobnymi ruchami przesuwana była „Raja”, nagle zwęziło się. Teraz ściany prawie dotykały kabiny. Ale stateczek poruszał się. Był przepychany drobnymi skokami do przodu. Wydawało mi się, że moja droga nie jest prosta, a prowadzi przez liczne zakręty i wiraże. Nie wykluczone, że bestia zatacza w tej chwili swoim ciałem „ósemki”.

Nie bałem się. Jeżeli nawet rzeczywiście zostałem połknięty przez węża, zawsze zdążę jeszcze przeciąć go od środka nożem ultradźwiękowym i wówczas może połykać mnie od nowa, tak długo, dopóki mu się ta cała zabawa nie znudzi lub dopóki do jego tępej mózgownicy nie dojdzie, na czym tu rzecz polega. Wyglądało na to, że wąż chwytał wszystko, co pojawiło się przed jego paszczą, zupełnie odruchowo, jak automat, któremu zadano taki program. Nie rozumiałem tylko jednego. Dlaczego załoga „Rai I” nie użyła noża ultradźwiękowego? Być może Titowowi stało się coś, a Kałabuszew nie umie się posługiwać nożem. A może ten uparciuch zdecydował się na zamieszkanie wewnątrz gada, bojąc się go uśmiercić, bo byłby wtedy stracony dla nauki? Być może również, że przyszła mu do głowy inna myśl: czekał, aż węża schwytają ratownicy i zoperują go według wszelkich prawideł sztuki chirurgicznej, pod narkozą i z założeniem równiutkich szwów pooperacyjnych?…

No nie, do takich ofiar nie jestem zdolny. Zobowiązałem się odnaleźć Kałabuszewa, a nie wzbogacać dietę węża morskiego, obojętne, jakich by to zwierze było rozmiarów i jaką wartość dla nauki przedstawiało. Ale może ta przedpotopowa bestia jest opancerzona i nie da się jej rozciąć od wewnątrz słabym promykiem ultradźwiękowym? Konstruktorzy „Rai” nie przewidywali walki z takim przeciwnikiem…

Seria drobnych pchnięć wywołała nieprzyjemną wibrację kadłuba. Silniejsze uderzenie rzuciło mnie na deskę rozdzielczą i w następnym momencie „Raja” prześliznęła się przez przewężenie. Zobaczyłem w przodzie…

Miałem ochotę uszczypnąć się. Zobaczyłem przed sobą świetlną plamę. Plama miała prawidłową, krągłą formę i szybko zbliżała się. Rozpoznałem… „Raję I”. Tak, „Raja I” prawie do połowy była pogrążona w czymś nieokreślonym, podobnym do mięśni czy innych tkanek. Samym skrajem eliptycznego dysku wysuwała się w moim kierunku. Kabina świeciła się. Wewnątrz, jakby w jakimś fantastycznym akwarium, widać było dwóch mężczyzn.

W ten sposób doszło do naszego spotkania. Włączyłem światło i natychmiast zostałem zauważony.

Na wierzchu i pod spodem każdej kabiny znajdowały się włazy zamykane pokrywami. Niewielkie, ale wystarczająco duże, żeby przecisnął się przez nie człowiek. Gdybym mógł umieścić swoją kabinę prosto pod kabiną „Rai I”, albo też nad nią, uchwyty znajdujące się naokoło luków zaczepiłyby się o siebie hermetycznie i w ten sposób powstałby jeden statek z dwupiętrową kabiną sterowniczą. Niestety brak miejsca nie pozwalał na wykonanie tego manewru. Gdyby udało mi się doprowadzić do zetknięcia kabin, moglibyśmy swobodnie komunikować się ze sobą, jak również płynąć bez rozdzielania statków. Płetwy pracowałyby synchronicznie i statki tworzyłyby jeden organizm. Co prawda, w ciasnym pomieszczeniu, w którym się znajdowaliśmy, taka dwójka mogłaby mieć trudności w poruszaniu się, ale w naszym położeniu, być może, wygodniejsze byłoby zwiększenie rozmiarów statku. A połączenie naszych wysiłków na pewno byłoby nam na rękę.

W ogóle, jeżeli człowiek nie jest sam, to już ten fakt wyraźnie podnosi go na duchu. Podprowadziłem swoją „Raję” jak mogłem najbliżej statku Titowa. Wyregulowaliśmy oświetlenie, żeby móc nawzajem dokładnie się widzieć. Titow, krępy, niski, siedział w fotelu, odrobinę wcisnąwszy głowę w ramiona i wyglądał tak samo spokojnie, jakby znajdował się u siebie w domu. Kałabuszew powitał mnie burzliwie, z zachwytem podnosząc obie ręce do góry. Był to blondyn z bardzo jasnymi oczami, o płaskiej budowie ciała. Idealna budowa dla speleologa. Przeciśnie się tam, gdzie ja i Titow na pewno utkniemy jak korki wciśnięte do butelki.

— Jak leci? — spytałem.

Łączność pomiędzy nami działała doskonale.

— Czekaliśmy na ciebie — powiedział Titow. — Zastanawiałem się ciągle, kto do nas przypłynie.

Wystarczyło na niego spojrzeć, aby zrozumieć: ten człowiek ani na minutę nie wątpił, że pomoc przybędzie i po prostu czekał na nią. Z nim było wszystko w porządku.

— A jak panu podoba się sytuacja? — spytałem Kałabuszewa.

— Zachwycająca! — wykrzyknął. — O czymś podobnym można jedynie marzyć.

Na jego twarzy pojawił się zachwycony uśmiech. „No tak — pomyślałem — tutaj też wszystko jest jasne”.

— No… co powiecie, panowie, na temat węża? — zadałem trzecie pytanie.

Titow w milczeniu wzruszył ramionami.

Kałabuszew beznadziejnie machnął ręką.

Pomilczałem chwilę. Nie bardzo mi się chciało robić z siebie idiotę, ale przecież to wszystko nie przyśniło mi się.

— W jaki sposób będziemy się stąd wydostawać? — spytałem.

— Normalnie — powiedział Titow. — Wyciągniesz nas za ogon i to wszystko.

— Nawet przykro to zostawiać — z goryczą powiedział Kałabuszew. — Ale my tu jeszcze wrócimy! — pocieszył się.

— No cóż, jak za ogon to za ogon. — Chciałem jak najszybciej zacząć działać. — Nie będziemy na nic czekać.

Obróciłem swoją „Raję” w ten sposób, żeby jej dziób położył się na rufie „Rai I” (określenie „dziób” czy „rufa” w przypadku „Rai” są, powiedziałbym, względne).

Włączyliśmy przyssawki i nasze stateczki stworzyły jedną całość. Rufa mojej „Rai” zaczęła pracować pełną parą, ale „Raja I” utknęła na dobre. Moja „Raja” kręciła się, wierciła, wyginała na wszystkie strony, jak okoń na haczyku, a „Raja I” stała jak przymurowana.

— Musisz i ty trochę popracować — powiedziałem do Titowa.

Titow włączył silniki swego stateczku. Działając wspólnie narobiliśmy takiego szumu, że gdybyśmy znajdowali się wewnątrz jakiegoś stworzenia, bez względu na jego wielkość, musiałoby ono poczuć uderzenia i zareagować.

Ale wokół nas nic nie drgnęło, wszystko pozostało bez ruchu jak skała. Po raz pierwszy z całą jasnością zrozumiałem, że znajdujemy się w tunelu, wewnątrz podwodnej góry. „Raja I” na skutek połączonych wysiłków dwóch maszyn zaczęła wyślizgiwać się ze szczeliny skalnej i w końcu wydostała się na swobodę.

Zdecydowaliśmy się płynąć w zespole, nie rozczepiając się. Taki sposób nawigacji wydał nam się bezpieczniejszy. Konstruktorzy przewidzieli możliwość łączenia stateczków. Dwie lub nawet trzy „Raje” mogły tworzyć łańcuch i płynąć razem. Powtarzam, że nie zdarzyło mi się słyszeć o bezpieczniejszej i lepiej pomyślanej konstrukcji.

— No to płyniemy do wyjścia — ożywił się Titow.

Ale w tym momencie hydrofony odebrały jakiś dziwny szum. Potem zakołysało nami. Trwało to chwilę i niebawem się uspokoiło. Ale coś zmieniło się w otaczającym nas środowisku.

— Nie ma prądu — powiedział Kałabuszew.

Rzeczywiście prąd wody, przez cały czas spychający połączone „Raje” do wewnątrz podziemnego tunelu, zniknął.

— Zawalił się strop pieczary — powiedział Kałabuszew. Pokazał ręką w kierunku wejścia.

— Trzeba zrobić mały rekonesans — zaproponował Titow.

Nic innego nam nie pozostawało. Ruszyliśmy ostrożnie, gotowi odskoczyć do tyłu przy pojawieniu się jakiegokolwiek niebezpieczeństwa.

— W jaki sposób was tutaj zaniosło? — spytałem Titowa.

— Właśnie, zaniosło — powiedział ze skruchą w głosie. — Rozumiesz, płynęliśmy wzdłuż kanionu i ciągle natrafialiśmy na jakieś otwory w prawej ścianie wąwozu. Jeden z nich wydał nam się podobny do głowy węża, a właściwie do paszczy sfotografowanej przez kamerę telewizyjną. Zatrzymaliśmy się, by dokładniej to obejrzeć, wyłączyłem silnik. I na tym polegał mój błąd. Prąd wciągnął nas do wnętrza otworu i góra „połknęła” nas. Zdarzyło się to tak nieoczekiwanie, że z całej siły uderzyłem głową w ściankę kabiny. Kiedy przyszedłem do siebie, zobaczyłem, że tkwimy w szczelinie skalnej równie mocno, jak siekiera wbita w pień drzewa.

— Próbowałem włączyć silnik — wyjaśniał Kałabuszew. — Przez pomyłkę dałem całą naprzód, no i wpakowałem statek w pułapkę.

Płynęliśmy prawie bez przeszkód, tylko dwa razy na moment utknęliśmy w przewężeniach korytarza. Poprzednim razem chyba ich nie było. Ale niespodziewanie dziób mojej „Rai” oparł się o coś.

— Jesteśmy przy samym wyjściu — powiedział Kałabuszew. Zapamiętał wszystkie zakręty podziemnego korytarza i doskonale się w tym labiryncie orientował.

— Wyłączmy światło — zaproponował Kałabuszew. — Rozejrzyjmy się.

Wygasiliśmy oświetlenie. W ciągu pierwszych dwóch czy trzech minut nie widziałem kompletnie nic. Następnie zacząłem rozróżniać rozmyte kontury nierównych ścian groty. Zajarzyły się, a potem wypełniły jaskrawym światłem niewielkie punkciki, wyglądające jak oczy nieznanych drapieżników. Pojawiły się słabo migające plamy. Wszystko razem przypominało fragment Drogi Mlecznej, w pobliżu ciemnej mgławicy nazwanej Głową Konia.

— To my zapaliliśmy tę iluminację — wyjaśnił Kałabuszew. — Fosforescencja.

Podczas ruchu „Raj”, ze swojej oświetlonej kabiny rozróżniałem tylko poszczególne plamy i coś podobnego do grubych macek wyciągających się w moją stronę. Teraz orientowałem się lepiej. Znajdowaliśmy się ‘ w podziemnej grocie, całkowicie wypełnionej wodą. Kiedy wzrok przywykł do ciemności, zupełnie wyraźnie widziałem jej białawe kontury.

Miałem już zupełnie sprecyzowany obraz sytuacji. Dałem się nabrać na tę samą przynętę, która skusiła Kałabuszewa i Titowa. „Raja II” tak szybko została wciągnięta przez prąd do wnętrza góry, że znajdując się jeszcze pod wrażeniem widzianego przed chwilą węża, wyobraziłem sobie, iż ten sam potwór, albo inny egzemplarz tego gatunku, napadł na mnie. Nigdy nie przypuszczałem, że ja stary, podwodny wyjadacz mogę się tak rozhisteryzować!

W prawdziwie niebezpiecznej sytuacji znaleźliśmy się dopiero teraz, gdy nas zatrzasnęło niczym mysz w pułapce. Instrukcja nie na darmo zabraniała zagłębiać się w Labirynt Tumberlinga. W pewnym stopniu usprawiedliwiał mnie fakt, że byłem święcie przekonany, iż „Raja I” właśnie w tym miejscu przedostała się do wnętrza podziemnej góry. Ale mimo to powinienem uzyskać pozwolenie na wejście do labiryntu. Titow i ja w równej mierze pogwałciliśmy instrukcję, zresztą obaj uczyniliśmy to mimowolnie. Co prawda, dzięki tym przypadkowym błędom, znalazłem „Raję I”. I w ogóle wszystko skończyłoby się dobrze, gdybyśmy teraz potrafili przekroczyć granicę oddzielającą królestwo Plutona od obszarów pozostających we władaniu Neptuna. Ale między nami a Oceanem znajdowała się kamienna ściana. Nasze noże ultradźwiękowe oczywiście na nic się tu nie zdadzą. Konstruktorzy „Raj” budowali przecież statki podwodne, a nie kombajny górnicze.

— Nie masz przypadkiem jakiegoś materiału wybuchowego? — spytał mnie Titow.

— Niestety — rozłożyłem ręce.

— Macie szczęście — skomentował naszą rozmowę. Kałabuszew. — Stropom pieczary może znudzić się podtrzymywanie ciężaru góry. Lekki wstrząs — i grota zniknie. Panowie również. Czyżbyście nie mieli pojęcia, jak kapryśne są pieczary?

— Znaleźliśmy się w gorszej sytuacji, niż gdybyśmy byli połknięci przez gigantycznego węża morskiego — pomyślałem na głos.

— Jaki to musiałby być wąż, żeby był w stanie nas przełknąć? — wzruszył ramionami Titow.

— Wąż powinien mieć co najmniej sześćdziesiąt metrów, jeżeli nie więcej — powiedział w zadumie Kałabuszew. — Myślę o tym, o którym panowie rozmawiali — wyjaśnił. Ten człowiek o przedmiocie swojej pasji mógł rozprawiać w każdej sytuacji.

Titow nie należał do ludzi, którzy tracą czas na rozpamiętywanie nieprzyjemności, jakie im się przydarzyły. Z wyrazu jego twarzy wywnioskowałem, o czym myślał. My wszyscy, mówię o podwodniakach, święcie wyznajemy pewną zasadę głoszącą, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Inna rzecz, że nie widziałem w tej chwili żadnego praktycznego potwierdzenia tej podnoszącej na duchu zasady.

— Zawalone jest główne wejście — skonstatowały Jem — ale, być może, istnieje wyjście zapasowe?

— Prąd — powiedział Titow.

— Prąd rzeczywiście gdzieś płynął — zgodził się Kałabuszew. — Jeżeli w pieczarze jest wiatr, to znaczy, że jest drugie wyjście. To samo odnosi się do prądu wody.

W takim samym zespole, z tą tylko różnicą, że moja „Raja” zajęła w nim położenie tylne, ruszyliśmy w drogę powrotną. Obróciliśmy po prostu nasze kabiny o 180°, podczas gdy korpusy zewnętrzne pozostały nieruchome i w „manewrze zwrotu” nie brały udziału.

I znowu mijaliśmy przewężenia i szersze fragmenty korytarza. Niezbyt dobrze orientowałem się w tej plątaninie występów i zapadlisk skalnych. Ale speleolog Kałabuszew wszystko zapamiętał i na bieżąco informował nas o zbliżających się przeszkodach. Myślę, że gdyby nie on, jeszcze nieraz utknęlibyśmy. W miejscach, gdzie korytarz rozszerzał się tworząc obszerne groty, w ścianach znajdowały się wąskie szczeliny lub rozpadliny skalne, które mogły się wydawać dalszym ciągiem korytarza. Zdarzały się również ślepe zaułki. Prąd wody, który mógłby nam ułatwić orientację, jak już mówiłem, po zawaleniu się głównego wejścia znikł.

Wreszcie znaleźliśmy się w tym samym miejscu, z którego niedawno wyciągnąłem „Raję I”.

Zatrzymaliśmy się.

Titow włączył reflektor — szperacz. Cienki promień obiegł kontur poszarpanego otworu, wychwytując z ciemności najeżone zęby skalne. Kilka z tych występów Titow odpiłował nożem ultradźwiękowym. Następnie ostrożnie wprowadził „tandem” do poszerzonego otworu. Pierwsza kabina weszła bez trudu. Titow włączył przednią płetwę i powoli przeciągnął moją „Raję” przez „wąskie gardło”.

Znaleźliśmy się w dosyć obszernej grocie. Była bardzo wysoka i miała długość co najmniej 150 metrów. Blisko godzinę straciliśmy na drobiazgowe badanie pieczary, by wreszcie przekonać się, że nie ma z niej wyjścia.

— Ale prąd przecież wchodził właśnie tutaj — powiedział Titow.

— Wchodził i wychodził — zauważył Kałabuszew. — Istnieją otwory, przez które woda wypływała. My się przez nie nie przeciśniemy.

— Obejrzyjmy sobie te wszystkie otwory — zaproponowałem — może któryś z nich uda się poszerzyć.

Prąd wody znacznie ułatwiłby nam odszukanie wszystkich otworków w podziemnym sitku. Kałabuszew jednak nie na darmo był z zawodu speleologiem. W końcu udało mu się znaleźć, pod samym pułapem pieczary, wąską, poziomą szczelinę. Zmierzyliśmy jej głębokość echosondami. Ciągnęła się, coraz bardziej zwężając się, na przestrzeni około trzydziestu metrów. Nie było nawet mowy o rozszerzeniu tej rozpadliny. Nie zdołałby prześliznąć się przez nią nawet pojedynczy człowiek w lekkim skafandrze. Jednym słowem, byliśmy dokładnie zakorkowani z obu stron.

— Najgorsze jest to, że nas teraz nie znajdą — powiedział Titow — przecież wejście jest zawalone.

— Tak, oczywiście — spokojnie potwierdził Kałabuszew. — Zniknął główny punkt orientacyjny, skała w kształcie rozwartej paszczy.

Uwaga o paszczy węża wywołała w mym mózgu całą kaskadę obrazów.

— A ja widziałem węża — powiedziałem. — Przedtem zanim znalazłem się w tej dziurze.

— Chciałem pana uprzedzić — wtrącił nagle Kałabuszew — że cokolwiek by pan wymyślił, wątpię, czy uda się panu zakasować „naocznych świadków”, których opowiadania zapełniają jedną z moich szaf. Zbierając materiały o wężu morskim i sortując je, kwalifikowałem najbardziej niesolidne „zeznania”, najbardziej nieprawdopodobne, bezczelnie łgarskie opowieści pijanych marynarzy do specjalnego działu, któremu nadałem nazwę „Czyste brednie”.

Wtedy, mówiąc delikatnie, trafił mnie szlag. „Przez całe swoje życie marzyłeś o spotkaniu z wężem morskim — pomyślałem. — Jesteś jedynym człowiekiem, który wierzył w jego istnienie. Szukałeś go i nie znalazłeś. I… masz czelność wyśmiewać się ze mnie, jedynego człowieka, który tego węża rzeczywiście widział!” Ale co mogłem mu odpowiedzieć? Jedyną rozsądną rzeczą, którą mogłem zrobić, było opowiedzenie o spotkaniu z potworem morskim w bardziej sprzyjających okolicznościach. Nie byłem jednak pewien, czy takie sprzyjające okoliczności jeszcze kiedykolwiek nastąpią.

Popatrzyłem na wąską twarz Kałabuszewa. Nad czymś w skupieniu rozmyślał. Wydaje mi się, że zrozumiałem, skąd się bierze jego odwaga. Po prostu przywykł do podobnych sytuacji. I to wszystko. Podwodniacy nie mają monopolu na niebezpieczne przygody. Speleologowie również niejedno w życiu widzieli. Podziemne groty stanowiły dla tego człowieka miejsce normalnej pracy i nic dziwnego, że tak spokojnie analizował trudną sytuację, w jakiej się znaleźliśmy.

— Czy nie ma możliwości skomunikowania się z powierzchnią lub statkami podwodnymi, które z całą pewnością w tej chwili myszkują po kanionie? — spytał Kałabuszew.

— Ultradźwięki nie przebiją skały — powiedział Titow.

— Fale radiowe nie przenikną przez górę nafaszerowaną pokładami rud metali — oświadczyłem. — Poza tym dysponujemy tylko wiązką kierunkową, która umożliwia łączność jedynie w warunkach wzajemnej, że tak powiem „widzialności”. Namacanie okrętu na oślep jest zadaniem z góry skazanym na niepowodzenie.

— Speleologowie posługują się łącznością przewodową — powiedział Kałabuszew. — Pod ziemią ten system działa bardziej niezawodnie.

— „Raja” nie jest przeznaczona do prowadzenia badań speleologicznych — zauważyłem.

— Ale pan wszedł do labiryntu — odparował Kałabuszew. — I powinien pan przedtem wyrzucić bójkę telefoniczną i stopniowo rozwijać kabel z bębna. Przecież to jest elementarna zasada.

Nie powiedziałem mu, że w tunelu znalazłem się niechcący. Nic by to nie zmieniło, a poza tym były ważniejsze sprawy.

— A więc potrzebny jest przewód — rezonował Kałabuszew. — Łączność kablowa. Chociażby tylko do kanionu.

Zamilkł na chwilę.

— Trzeba szukać — stwierdził krótko. — No cóż, do roboty! Myślę, że lepiej będzie, gdy się rozdzielimy.

— Gdzie pan ma zamiar szukać tego kabla? — zdumiałem się.

— Oczywiście tutaj. Gdzie miał się niby podziać?! Titow uważnie popatrzył na Kałabuszewa.

— Pan sądzi, że ktoś ten kabel tu zostawił?

— Nie,ktoś”, lecz „coś” — niecierpliwie powiedział Kałabuszew.

— Co pan ma na myśli? — spytałem. Kałabuszew nie przestawał mnie zadziwiać.

— Prąd, oczywiście — powiedział Kałabuszew. — Popatrzył na nasze zdezorientowane fizjonomie i zaczął wyjaśniać jak tępym dzieciom: — Gdzie, według panów, podziała się kamera telewizyjna, która przekazała na powierzchnię fotografię „paszczy węża”? Paszcza połknęła ją, to znaczy prąd wciągnął ją w ten sam tunel, w którym obecnie się znajdujemy. Kamera miała jajowatą metalową obudowę, a więc prąd mógł ją toczyć, dopóki nie napotkała na swojej drodze zbyt wysokiego progu lub zbyt wąskiej szczeliny. I jedno, i drugie znajduje się w tej pieczarze. Jak z tego wynika, należy szukać właśnie tutaj.

Okazuje się, że speleologowie mają głowę na karku. Znaleźliśmy kamerę w ciągu pół godziny. Wymacałem ją radarem. Metal odezwał się w nausznikach przenikliwym piskiem, ledwie dotknąłem go niewidzialnym promieniem.

Do kamery przymocowana była cienka linka. Najważniejszą dla nas rzeczą była odpowiedź na pytanie: w którym miejscu linka się urwała? Według teorii prawdopodobieństwa, najpewniej na dłuższym odcinku, to znaczy już poza obrębem tunelu. Trzeba było jednak tę teorię sprawdzić.

Przyssałem kamerę do płetwy. Następnie włączyłem przewody wewnętrzne, służące do przekazywania ładunków elektrycznych na obudowę statku, a do nich z kolei podłączyłem antenę „Rai”. Ręce drżały mi z niecierpliwości, ale starałem się nie spieszyć. Uważnie patrząc na wskazówki przyrządów wyregulowałem pojemność układu. Nastąpił decydujący moment.

Ledwie zdążyłem powiedzieć: „Mówi Raja I i Raja II. Odbiór” — gdy obie kabiny stateczków wypełniły się potężnym szkwałem głosów wzmocnionych przez nasze aparatury pokładowe: „Gdzie jesteście? Słyszymy was doskonale! Co się z wami dzieje? Odpowiedzcie! Opiszcie waszą sytuację. Odbiór”.

Korzystając z prawa starszego w grupie krótko zreferowałem sytuację. Postarałem się możliwie najdokładniej opisać miejsce, gdzie powinno znajdować się wejście do podziemia. Udowodniłem przy tym, co wart jest stary podwodny wyjadacz. Wymieniłem tyle punktów orientacyjnych, że Kałabuszew dosłownie rozdziawił usta ze zdumienia.

— Okazuje się, że pan jest spostrzegawczy — powiedział, spojrzawszy na mnie jakby z odcieniem szacunku. Najwidoczniej do tej pory uważał, że moje kwalifikacje ograniczają się do umiejętności kierowania „Raja”. Niewykluczone jest również, że moje „dowcipy” na temat węża morskiego poderwały w jego oczach autorytet podwodniaków.

Żeby go całkowicie pogrążyć, po szczegółowym opisaniu naszej sytuacji, uznałem za stosowne uprzedzić załogi statków ratowniczych o istnieniu węża morskiego. Zameldowałem krótko i rzeczowo, jak on wygląda, podałem orientacyjne rozmiary, patrząc przy tym kątem oka na Kałabuszewa. Twarz jego wyrażała krańcowe zdumienie. Titow natomiast spoglądał na mnie jak na wariata. Dostatecznie długo pływał w głębinach mórz i oceanów, by w istnienie węża morskiego wierzyć nie w większym stopniu niż w smoka z dziecięcych bajeczek. Rozumiałem go doskonale, ale tym większe zadowolenie sprawiało mi zdumienie Kałabuszewa.

Na pokładzie „Poszukiwacza” po moim raporcie przez chwilę panowała cisza.

— W porządku, kapitanie — powiedział w końcu Agapow. — Trzymajcie się. Zaraz was wyzwolimy.

Przekazał jeszcze kilka rzeczowych wskazówek, ale o wężu nie wspominał ani słowem.

„Tak — powiedziałem sobie w duchu — na górze też ci nie wierzą.”

Na moment wcieliłem się w skórę Kałabuszewa, który jako jedyny człowiek w ciągu dwudziestu lat wierzył w istnienie węża morskiego, a pozostali ludzie słuchając go wzruszali tylko ramionami. Oto co znaczy być upartym. Upór Kałabuszewa wydał mi się nagle godny szacunku.

„No dobrze — pomyślałem. — Tym większy będzie efekt, gdy pokażę zdjęcia zanotowane na taśmie magnetycznej. Mam w ręku dowody rzeczowe”.

Pomyślałem tak i przeraziłem się, że może aparatura zapisująca nie zadziałała w odpowiednim momencie i że wyjdę w oczach Kałabuszewa, Titowa i wszystkich innych ludzi na największego łgarza wszystkich czasów. Spalany niecierpliwością, natychmiast włączyłem maleńki ekran kontrolny, przeznaczony do sprawdzania jakości zapisu magnetycznego, i przyłożywszy dłonie do twarzy, by nie przeszkadzało mi zewnętrzne światło, przewinąłem szpulę z taśmą. Na ekranie ukazał się kanion w miniaturze, a za parę sekund do wąwozu wpełzło od góry ogromne, wijące się wężowymi ruchami cielsko. Jeszcze kilka kadrów i ogromny wąż morski ze zgrubieniem pośrodku tułowia, w całej okazałości ukazał się na tle ścian kanionu. Obraz był tak realny, że odruchowo odsunąłem się od ekranu.

— Doskonale! — wykrzyknąłem głośno, wyłączywszy napęd szpuli. Poweselałem. Patrząc na mnie poweselał i Titow.

— Nieźle ich zrobiłeś! — mrugnął do mnie. — Doskonały dowcip. Ja bym nie miał odwagi…

Znowu wiedział, czego się trzymać. To był doskonały kolega.

Usłyszeliśmy odgłosy pracującego świdra, a następnie czegoś podobnego do serii słabych wybuchów. Woda doskonale przewodziła dźwięk. Wesoły głos w głośniku powiedział:

— Wyłaźcie z nory!

Sprzęgnąwszy się w tandem, skierowaliśmy się do wyjścia.

Nie wytrzymałem i spytałem Kałabuszewa, co myśli o widzianym przeze mnie wężu. Odpowiedział wymijająco, że przy długim przebywaniu pod ziemią, ludzie, którzy po raz pierwszy znajdą się w pieczarach, podlegają złudzeniom. Nie są to halucynacje, a jak gdyby obrazy tworzące się w mózgu, tak realne, że czasami trudno je odróżnić od rzeczywistości. Odpowiedziałem mu na to, że węża widziałem jeszcze przed wejściem do tunelu. Kałabuszew w podobnie ostrożny sposób oświadczył, że nawet jemu, podczas długiego przebywania pod ziemią, zdarza się pomylić chronologię wydarzeń.

„Dobrze, dobrze — pomyślałem. — Poczekam jeszcze trochę”.

Zachowując wszelkie środki ostrożności płynęliśmy w kierunku wyjścia, aż wreszcie zobaczyliśmy szeroki, poszarpany otwór.

Muszę się przyznać, że odetchnąłem swobodniej, gdy znalazłem się na otwartych głębinach Oceanu. Nie, pieczary stanowczo mi nie służą. Mając nad głową tysiące ton skały, rzeczywiście można ulec halucynacji.

Z uczuciem głębokiej ulgi rozluźniłem mięśnie całego ciała, jak gdyby naprawdę zdjęto ze mnie ciężar góry. Rozczepiliśmy się i przygotowywaliśmy do wynurzenia. Stojący o jakieś pięćdziesiąt metrów od nas głębokowodny „Krab”, który wyswobodził nas z pułapki, oświetlał nam drogę swoimi reflektorami. Ja również na zasadzie, że tak powiem, świątecznej iluminacji, włączyłem pełne oświetlenie. Z zadowoleniem patrzyłem na otaczające mnie, tylko z boków, skały kanionu.

Obejrzawszy się do tyłu zobaczyłem nagle… węża morskiego! Uszczypnąłem się w rękę. Potem zamknąłem oczy i znowu je otworzyłem. …Ogromny, długi wąż wyginając się leniwie płynął prosto na mnie. Może zwabiło go światło? Jego srebrzyście opalizujące boki odcinały się ostro od ciemnego tła skał.

— Wąż! — krzyknąłem. — Wąż!

Usłyszano mnie i na „Rai I” i na „Krabie”. Wszystkie reflektory skierowano tam, dokąd pokazywałem wyciągniętą ręką. Światła było tyle, że wąż od razu utonął w migocącej mgle. Ale za chwilę obrócił się i zobaczyłem go jeszcze dokładniej. — Niech pan da spokój, kapitanie! — powiedział z niezadowoleniem Agapow. — To już przestaje być dowcipne…

Titow pokiwał głową. Kałabuszew popatrzył na mnie jak lekarz na pacjenta. „Z takimi nerwami nie ma czego szukać pod ziemią” — mówił jego wzrok.

Działo się coś niesamowitego! Nikt, oprócz mnie, nie widział węża. Ja zaś widziałem go doskonale. Ze wszelkimi szczegółami. Teraz właśnie jakoś dziwacznie poruszył ogonem. Włączyłem kamerę. Mam nadzieję, że nowoczesna aparatura zdjęciowa nie podlega halucynacjom!

W czasie gdy byłem zajęty fotografowaniem, „Raja I” podpłynęła do mnie i wzięła na hol.

Dopiero potem otrzymałem rozkaz — właśnie rozkaz! — przekazania dowództwa Titowowi i zablokowania swoich urządzeń sterowniczych. Gdy to wykonałem, dyscyplina stanowi bowiem drugą naturę podwodniaków, „Raja I” pociągnęła mnie na powierzchnię.

Na pokładzie „Poszukiwacza” zaproponowano mi przebranie się, napojono ciepłym mlekiem i ułożono do łóżka. Po upływie dziesięciu minut odwiedził mnie Agapow i uważnie wysłuchał mojego opowiadania o wężu. Powiedział, że obejrzy sobie zapis magnetyczny.

— Niech pan odpocznie — powiedział. — Za godzinę odbędzie się małe zebranko poświęcone pierwszym wnioskom z wyprawy. Czy będzie pan w stanie w nim uczestniczyć?

— Oczywiście — odpowiedziałem. — Nie doznałem żadnego uszczerbku na zdrowiu. Godzina odpoczynku to tylko zadośćuczynienie formalnościom. Jestem w stanie natychmiast zanurzyć się na każdą głębokość.

— Dobrze, dobrze…

Leżałem i starałem się nie myśleć o niedawnych wydarzeniach. Instrukcja zaleca pełny relaks całego organizmu po powrocie z wyprawy. Myślałem więc o różnych głupstwach i sam nie wiem, kiedy zasnąłem.

Gdy po godzinie wszedłem do mesy, zebrali się już wszyscy. Chyba z piętnaście osób tłoczyło się dokoła stołu i wpatrywało w coś leżącego na zwyczajnym talerzu. Agapow trzymał w ręku lupę.

— No, tak — powiedział, zobaczywszy mnie.

— Co to jest? — zainteresowałem się.

— Pański wąż — powiedział Agapow. Przepuszczono mnie do stołu.

Na talerzu leżała jakaś nitka. Coś podobnego do włosa. Włos wygięty był w kształcie znaku zapytania.

— Nie poznaje pan? — Agapow podał mi lupę. Zbliżyłem ją do włosa i poznałem… węża morskiego! Srebrzyste boki i zgrubienie pośrodku tułowia. Statek kołysał się na długiej oceanicznej fali i koniec nitki miarowo poruszał się w wodzie wypełniającej talerz. Wydało mi się, że „wąż” ożył.

— Wodorost. Przykleił się do powłoki zewnętrznej pańskiej „Rai” — powiedział Agapow.

Ktoś wymienił łacińską nazwę roślinki.

— Wolny koniec kołysał się w strumieniu wody — zwrócił się do mnie Titow. — Majaczył ci przed oczami. No i oczywiście przed obiektywem kamery. Sylwetka bydlęcia nakładała się na tło odległej góry. Nastąpiło zniekształcenie proporcji.

— Typowy przypadek — wyjaśnił Kałabuszew. — W mojej kolekcji mam co najmniej dwieście zaprzysiężonych oświadczeń ludzi, którzy padli ofiarą podobnego złudzenia optycznego.

Byłem zupełnie oszołomiony. Typowy przypadek! Zwykłe złudzenie optyczne!

— No cóż, kapitanie — powiedział Agapow, zagajając czy też kontynuując naradę. — Pan swoje zrobił. Zadanie polegające na odnalezieniu „Rai I” zostało wykonane.

— Rzeczywiście — powiedziałem. — Musimy jednak pamiętać, że „Raję I” znalazłem zupełnie przypadkowo, a właściwie wbrew mojej woli, że najprawdopodobniej na skutek mojej nieostrożności zawaliło się wejście do podwodnego tunelu i że gdyby nie wyjątkowo zimna krew Kałabuszewa…

— Wystarczy! — zdecydowanie przerwał mi Agapow. — Przed chwilą wysłuchaliśmy, jak pański kolega Titow kajał się, całą winę za wprowadzenie „Rai I” do podziemnej pułapki przypisując sobie. Rozumie się samo przez się, że będziecie, panowie, musieli całą tę sprawę dokładnie przeanalizować, co, mam nadzieję, pozwoli nam na uniknięcie podobnych błędów przy następnych zanurzeniach. Nie należy też zapominać — dorzucił — że my tutaj nie pozostawilibyśmy was na pastwę losu. Obłazilibyśmy wszystkie nory, „przesłuchalibyśmy” całą górę i, jeżeliby to okazało się konieczne, zdążylibyśmy ją rozpiłować na kawałki w czasie tych dwóch tygodni, na które obliczone są awaryjne zapasy tlenu i żywności znajdujące się na pokładach waszych „Raj”. To, że pan, kapitanie, zniknął wewnątrz podwodnej góry, stwierdziliśmy na podstawie charakteru i okoliczności, w jakich zanikła łączność.

— Niezła historia — pokręcił głową Titow. — No, a pan — zwrócił się do Kałabuszewa. — Pan w dalszym ciągu wierzy w istnienie węży morskich?

— Dlaczegóż bym miał nie wierzyć? — zdziwił się szczupły speleolog. — Czy dlatego, że swoją kolekcję uzupełniłem jeszcze jednym nieprawdziwym raportem? Przecież w dalszym ciągu nie ma naukowego dowodu, że węże morskie nie istnieją.

— Pan jest rzeczywiście uparty!

— Co pan zamierza robić w najbliższym czasie, kapitanie? — zwrócił się do mnie Agapow. — Bo my tu planujemy pewną…

— Wie pan… — powiedziałem. — Już dawno powinienem iść na urlop. Jakoś do tej pory się nie składało, ale teraz…

— Doskonale! — ucieszył się Agapow. — Wspaniała myśl! Dokąd by pan chciał pojechać?

— Mówił pan, że warto obejrzeć Księżyc. Zdaje się, że wyjątkowo interesująca jest odwrotna strona? — spytałem.

— Tak, ale mają tam słabą łączność z Ziemią. Przerwy w łączności trwają czasami po parę tygodni…

— Doskonale — powiedziałem. — Wcale mi to nie przeszkadza. Zaraz spakuję swój podręczny neseserek i jeżeli będzie pan uprzejmy podrzucić mnie do najbliższego kosmodromu…

Zupełnie nie miałem ochoty słyszeć, jak cała planeta będzie się ze mnie śmiać.

Oczywiście nikt tego nie będzie robił w sposób złośliwy, w intencji zrobienia przykrości staremu podwodniakowi, któremu przywidział się, na skutek banalnego złudzenia optycznego, żywy wąż morski. Ale ludzie mają poczucie humoru. Lepiej dla mnie będzie, gdy przeczekam pierwszy paroksyzm śmiechu na odwrotnej stronie Księżyca, a po upływie tygodnia ludzkość będzie miała już inne sensacje.

Już znajdując się na Księżycu dowiedziałem się, że Kałabuszew znalazł swojego węża. Dwa dni po moim odlocie, razem z Titowem, dokonał nowego zanurzenia na dno kanionu i w sąsiedniej podwodnej pieczarze odkrył całe stado gigantycznych jaszczurowatych istot. Titow uzyskał zezwolenie, pod warunkiem zachowania najdalej idącej ostrożności, na wejście do groty. Na prośbę Kałabuszewa zgodzono się nawet, by odłowili dwójkę tych stworzeń. Węże, schwytane w specjalne sieci, wyholowano na powierzchnię morza. Pozostałych potworów postanowiono nie niepokoić, ograniczono się jedynie do zagrodzenia stalowymi kratami wszystkich wejść do pieczary i umieszczenia wewnątrz groty mnóstwa kamer telewizyjnych, by móc obserwować węże w ich naturalnym środowisku. Węże nie były tak wielkie, jak ten, który przywidział się mnie, miały jednak te swoje trzydzieści metrów długości — wielkość zupełnie wystarczająca, by mogła przerazić załogę jakiegoś wątłego żaglowca. Poruszały się wyginając swoje cielska na podobieństwo płynącej pijawki. Na grzbiecie miały zębate narośla, a w pobliżu głowy można było rozróżnić wyrostki podobne do szczątkowych płetw. Najdziwniejsze, że węże miały rzeczywiście troje oczu.

Dowiedziałem się o tym wszystkim z „Gazety Księżycowej” dostarczonej na odwrotną stronę naszego satelity pocztą rakietową. Gazeta poświęciła na opis tego wydarzenia dwie kolumny grubego numeru, opatrzywszy reportaż ogromnymi fotografiami. Dzięki temu wydarzeniu ludzkość zapomniała o przygodach pewnego kapitana — podwodniaka. Mogłem spokojnie powrócić na Ziemię i zająć się swoją pracą.

No i co, państwo, o tym wszystkim powiecie?!

Przełożył Tadeusz Gosk

Sprawa przybiera nieoczekiwany obrót Włodzimierz Nikołajewicz Florowski paleoklimatolog

Za trzy dni miałem rozpocząć urlop. Liczyłem dosłownie godziny. Mniej więcej za osiemdziesiąt godzin będę siedział w pasażerskim samolocie i przez małe okienko spoglądał na ziemię, która jak plastyczna mapa rozciągnie się pode mną. Jeśli tego dnia dopisze piękna pogoda, cień samolotu jak ciemny krzyż będzie przesuwać się w dole.

Na razie patrzyłem na świat także z góry: z dwudziestego pierwszego piętra uniwersyteckiego biurowca. Samochody na ulicach wyglądały z tej wysokości jak zabaweczki, a ludzie jak mrówki. W oddali słały się szare proste wstęgi ulic, rozpościerały zielone prostokątne plamy skwerów. Gdyby padał deszcz, aż tu, na to dwudzieste pierwsze piętro, dotarłaby woń mokrych kasztanów… Ale na razie upał był potworny i o deszczu można było tylko marzyć. Chmur było niewiele, a i te jakby zamierzały przejść bokiem, pogrzmieć sobie tylko niegroźnie z oddali. Już od tygodnia całe miasto dyszało tak w sierpniowym skwarze. Wszystkie okna i drzwi gabinetów pootwieraliśmy szeroko, ale niewiele to pomogło, pracować było nie sposób. Zdjąłem marynarkę, włączyłem wentylator i co chwila poprawiałem się na krześle. Usiłowałem przeglądać maszynopisy, które przed wyjazdem trzeba było uporządkować i porozsyłać po redakcjach. Stos pilnych listów czekał odpowiedzi. Należało napisać sprawozdanie… Wreszcie machnąłem na wszystko ręką i postanowiłem zjechać do bufetu, by napić się piwa lub mleka z lodu.

W bufecie było jeszcze goręcej. Widocznie nie tylko mnie chciało się pić, bo długi zakręcony ogonek czekających swej kolejki stał przed bufetem. Lepiej było napić się na górze wody z kranu. Ale zdecydowałem się czekać i jednak napić się piwa, nim znów wrócę duszną windą na górę.

Przede mną w kolejce stał jakiś dziwny, niespokojny młody człowiek. Twarz miał pomarszczoną jak pysk buldoga i wielkie odstające uszy. Uśmiechał się, mrużył oczy krótkowidza i kręcił głową ostrzyżoną na jeża. Bez przerwy poruszał wargami, szepcząc coś do siebie pod nosem i bez przerwy przesypywał groszaki z jednej dłoni do drugiej.

Gdy zwrócił się w moją stronę, ze zdziwieniem zauważyłem na jego piersi przyczepioną wizytówkę: „Artur Położencow Moskwa”. A więc ten zabawny, nerwowy chłopak był delegatem na Międzynarodowy Kongres Walki z Rakiem. Jego nazwisko nie było mi wcale obce. Przyjrzałem mu się dokładnie. Przybrudzona koszula sportowa, przepocona pod pachami, szerokie niebieskie spodnie, pewnie nie prasowane już „od dawna. Zakurzone buty o pościnanych obcasach. A ręce, którymi nie przestawał przeliczać i układać ‘pieniądze, były wyraźnie nie domyte.

„Taki znany naukowiec, a taki abnegat — pomyślałem mimo woli — jakże mógł tak się wybrać na kongres!” Przypomnieli mi się eleganccy, wyświeżeni mężczyźni w śnieżnobiałych koszulach i dobrze skrojonych ubraniach… Od otwarcia kongresu stale spotykaniem ich w windach i na korytarzach naszego biurowca.

Wreszcie jedna z tych drobnych monet, które tak bezustannie przeliczał i układał sobie na dłoni, upadła mu na podłogę i gdzieś się potoczyła. Nieznajomy, mrużąc oczy, rozglądał się bezradnie, a tymczasem pieniążek podniosła jakaś młoda dziewczyna i teraz ona z kolei zaczęła liczyć swe drobne, wetknięte studenckim zwyczajem pomiędzy stronice książki.

— To upadło temu panu — powiedziałem głośno.

Ale dziewczyna nie dosłyszała, a nerwowy nieznajomy chwycił mnie za rękaw.

— Niech pan da spokój — powiedział cicho, machając ręką. — Jeśli ona myśli, że to jej… Może te pięć kopiejek potrzebne są jej bardziej niż mnie.

Uśmiechnąłem się do niego przyjaźnie, co okazało się odruchem nieco niebezpiecznym. Nerwowy nieznajomy nie przestawał już teraz bawić mnie rozmową.

Nim dotarliśmy wreszcie do bufetu, opowiedział mi dość dokładnie, co sądzi o naszym uniwersyteckim gmachu jako dziele architektury z punktu widzenia nowoczesnego budownictwa, a także o chińskiej kuchni i jej przysmakach. Wytłumaczył mi, co to jest agar-agar i prawie przekonał, że właśnie z niego sporządza się najsmaczniejsze galaretki owocowe i budynie. Gdy wreszcie doczekaliśmy się swej kolejki, Wziął sobie porcję kiełbasy, poczekał aż mnie dadzą butelkę piwa i kanapkę i usiadł przy tym samym co ja stoliku, cały czas mówiąc bez przerwy.

— Pan jest zapewne delegatem, na kongres? — zapytałem, gdy na chwilę przerwał potok swej wymowy.

Pokręcił głową przecząco.

— Właściwie nie. Przychodzę na posiedzenia, bo interesuję się ogromnie wynikami najnowszych badań nad wirusami raka. Miałem także nadzieję, że dowiem się coś nowego o swobodnych genach. Ale nie jestem delegatem. Ta kartka — powiedział, widząc, że mimo woli spojrzałem na wizytówkę, którą miał przypiętą do koszuli — nie jest moja. To Położencowa. On i tak nie chodzi na wszystkie posiedzenia. Więc przypinam ją sobie, żeby mi przy wejściu nie zawracano głowy przepustkami.

„Cóż za błazeństwo — pomyślałem sobie. Ale nic zdziwiłem się zbytnio. Po tym nerwowym, wyraźnie czymś bardzo podnieconym i przejętym człowieku można się było zapewne gorszych rzeczy spodziewać. — Co za pomysł, by w ten sposób dostawać się na salę „posiedzeń! I do tego tak ubrany”.

— A czy pan chociaż zna Położencowa, czy może pożycza pan sobie ten karnecik bez jego wiedzy? — zapytałem.

Nieznajomy popatrzał na mnie jakby z przerażeniem. Zmieszało mnie spojrzenie tych dobrych, nie winnych i niedowidzących oczu. Jego twarz buldoga skrzywiła się jakoś żałośnie. Zrobiło mi się głupio. Było mi go żal, już wtedy zaczynałem się domyślać, że ‘przeżywa coś zupełnie niezwykłego, że coś go trapi, coś męczy. Zorientowałem się, że musi być niezupełnie zdrów. Sam upał nie mógł go chyba tak zmęczyć i rozstroić. Chciałem złagodzić moje słowa, obrócić w żart, powiedzieć mu coś miłego.

— Bardzo pana przepraszam, tak mi się jakoś niechcący wyrwało. Zresztą Położencow na pewno nie miałby nic przeciwko temu, że pan przychodzi na posiedzenia z jego karnecikiem. Wie pan co — klepnąłem go przyjaźnie po ramieniu — jak pan już będzie „miał dosyć tych posiedzeń, niech pan wpadnie kiedyś do naszego zakładu, tu na górze, na dwudzieste pierwsze piętro. Rakiem się co prawda nie zajmujemy, ale może i u nas pana coś zainteresuje. Odsapnie pan chwilę. Wygląda pan na bardzo zmęczonego. Uśmiechnął się, poweselał.

Tak, jestem zmęczony. To ten upał. Nie tylko zresztą upał. Widzi pan… — urwał swe zagadkowe słowa, a po chwili dodał niespodziewanie: — Chodźmy trochę się przejść po waszym ogrodzie. Chciałbym panu coś opowiedzieć. Tak, jestem zmęczony, widzi pan…

Trochę mnie to wszystko przerażało. I ten nowy dziwaczny nieznajomy, i jego nagła propozycja spaceru, a przede wszystkim perspektywa wysłuchiwania jego monologu. Nie miałem bowiem wątpliwości, że w stanie niezwykłego podniecenia, w jakim się znajdował, będzie mówił bez przerwy. Ale może naprawdę miał mi do powiedzenia coś ciekawego? Zgodziłem się. Wyszliśmy do otaczającego nasz biurowiec parku.

Rzeczywiście nie przestawał mówić ani na chwilę. Nim doszliśmy do ławeczki w cieniu drzew i krzewów, zdążył już wiele opowiedzieć mi o paleontologii, w której się specjalizował. Miał niemało ciekawych wiadomości z historii, biologii, genetyki, teorii ewolucji, biologii molekularnej i pokrewnych specjalności Mówił jednak o tym wszystkim tak jakoś bezładnie, że przestawałem go rozumieć, a w końcu w ogóle przestałem słuchać. Czy to miały być te niezwykłe wiadomości, które zapowiadał mi tak tajemniczo? Niewiele z nich się dowiem. Żałowałem nawet, że nie poszedłem na ten spacer sam, bez niego i jego gadulstwa. Bo w parku, na ocienionej ławeczce wśród soczystej zieleni, było bardzo przyjemnie. Z południowego zachodu powiewał teraz ostry wietrzyk. Drżały gałązki i liście. Od razu zrobiło się nieco chłodniej. Do oparcia naszej ławki przylgnął z szeroko rozpostartymi skrzydełkami motyl pawie oczko, walcząc z podmuchami wiatru.

Nieznajomy nie przestawał mówić. Pomyślałem sobie, że powinienem mu się przedstawić i dowiedzieć, jak on się nazywa. Rozmawialiśmy już tyle czasu, a właściwie nie znaliśmy się nawet. Ale nie dał mi dojść do słowa. Opowiadał z przejęciem o jakiejś wyprawie na Daleką Północ, już niemal pod biegunem, w okolice jeziora o dziwacznej nazwie Worota. Coraz mniej rozumiałem z jego bezładnego opowiadania. Wreszcie miałem już tego wszystkiego dosyć, postanowiłem wrócić do zakładu. Było teraz nieco chłodniej, mogłem zabrać się do pracy. Może zresztą posiedziałbym jeszcze w ogrodzie, ale sam. Zostawić go jednak i odejść na drugi koniec parku było mi jakoś niezręcznie, a on tymczasem nie zauważał wcale mego zniecierpliwienia. Mówił coraz bardziej nerwowo, natarczywie, coraz szybciej, coraz bezładniej. Zupełnie, jakby się obawiał, że nie zdąży powiedzieć wszystkiego. Dlaczego tak się śpieszył? Ale wreszcie przestało mnie to ciekawić.

— Będę już chyba musiał wrócić do siebie na górę — powiedziałem. — Za kilka dni jadę na urlop. Muszę przedtem…

— Nie, nie — zawołał przestraszony — nie! Muszę przecież powiedzieć panu o tym…

A więc on jeszcze nie zaczął mówić, jeszcze nie przystąpił do rzeczy. Ładny pasztet!

— Niech pan nie zostawia mnie teraz samego — mówił niespokojnie, trzymając mnie za rękaw, żebym mu nie uciekł. — Muszę panu coś opowiedzieć. Coś bardzo ważnego. Już teraz wiem, że… Ktoś musi o tym wiedzieć, nim ja… Nawet gdybym… Ktoś musi wiedzieć…

Zmieniał się w oczach. Zbladł, twarz jakby mu się wyciągnęła, wydłużyła, policzki zapadły. Pod oczami miał ciemne plamy. Teraz dopiero zauważyłem, ile w jego twarzy jest uporu. Nawet w tej chwili, gdy wyraźnie tracił przytomność. Zrozumiałem, że ten człowiek nie cofa się przed niczym.

Patrzył mi prosto w oczy. Ale zdawał się wcale mnie nie widzieć. Jego oczy nie były już zmrużonymi oczami krótkowidza, któremu nie chce się nosić okularów. Teraz były to chyba oczy epileptyka.

— Może to było za duże ryzyko. Może jednak nie powinienem był… Ale chodzi przecież nie tylko o mnie, cóż tam ja… Ktoś musi wiedzieć. To bardzo ważne, bardzo ważne — nawet głos mu się zmienił, był teraz ochrypły, suchy, jak u bardzo starego, bardzo schorowanego człowieka. — To bardzo ważne, ktoś musi o tym wiedzieć…

Byłem coraz bardziej pewny, że zaraz dostanie epileptycznego ataku. „Ładny będę miał z nim kram — pomyślałem sobie. — Co ja teraz z nim pocznę?” Poruszyłem się niespokojnie. Wydało mu się widocznie, że zabieram się do odejścia, bo znów złapał mnie za rękaw.

— Niech pan nie odchodzi. Musi pan… Wie pan, zastrzyknąłem sobie… Nikt o tym nie wie — mamrotał na wpół przytomnie. Napierał przy tym na mnie całym ciałem i gorącym oddechem dyszał mi prosto w twarz. Czuć było mu z ust kiełbasą, którą jadł niedawno. Trzymał mnie wciąż za rękaw. — Musiałem sobie zastrzyknąć. Dla mojego ojca, dla jego pamięci… Prawda musi chyba kiedyś wyjść na wierzch… A tymczasem ja… za niego… oczyścić jego pamięć… Trudno to ludziom zrozumieć… Ale ja…

Nie rozumiałem jego bełkotu, nie wiedziałem, o co mu chodzi. Odsunąłem się nieco od niego, ten zapach kiełbasy, wraz z zapachem jego potu, trudny był do zniesienia. Nieznajomy milczał i siedział osowiały, z zamkniętymi oczami.

— Co się panu stało? Źle się pan czuje? — pytałem, zaniepokojony nie na żarty. Nigdy bym nie przypuszczał, że tak się mogę zdenerwować.

Zacząłem nim potrząsać, a on powiedział cichutko, jak usypiające dziecko:

— Tak się czuję, jakbym umierał… — a po chwili dodał: — Ale nie tak zupełnie… tak zupełnie to jeszcze nie umarłem…

Umilkł i zacisnął wargi. Głowa opadła mu na oparcie ławki, płosząc motyla, który zerwał się i odleciał. Twarz nieznajomego zrobiła się zupełnie sina. Gdy zdałem sobie sprawę, w jakim jest stanie, serce mi zamarło. „Co ja teraz z nim pocznę? Ależ narobiłem sobie bigosu! Tak to bywa, gdy się pochopnie nawiązuje znajomości!” Zerwałem się i pobiegłem po jakąś pomoc.

W przychodni uniwersyteckiej było chłodno i cicho. Ułożyliśmy nieznajomego na kozetce pokrytej białą ceratą i ktoś od razu zdjął mu buty. Niemłoda już lekarka zaczęła go badać i osłuchiwać.

— Prawie wcale nie słyszę serca — powtarzała — prawie wcale.

Wysoki, tęgi, siwy lekarz świecił małą latareczką prosto w oczy chorego. A nieznajomy, którego twarz teraz już zupełnie przypominała chorego buldoga, leżał bez ruchu i nie reagował na żadne bodźce zewnętrzne. Drażnienie jego wzroku, słuchu, dotyku nie dawało żadnych wyników. Siwego doktora dziwiło to ogromnie. Oboje lekarze byli zdania, że to jakaś choroba psychiczna. Przynajmniej wszystko na to wskazywało.

Wyjęliśmy i przejrzeli wszystko, co nieznajomy miał w kieszeniach płóciennych spodni. Nie było tego wiele. Trochę drobnych pieniędzy, kilka kluczy na kółku z cienkim łańcuszkiem, kilkanaście biletów autobusowych i tramwajowych, grzebień z dwoma wyłamanymi zębami. Poza tym tylko jedna karteczka, złożona we czworo, pomięta i powycierana na zgięciach. Na niej zanotowany był numer telefonu i dopisek: „Wal.Nik. Kurii.” Odruchowo schowałem ją do kieszeni. Poza tym żadnej legitymacji ani dowodu osobistego. W dalszym ciągu nic nie wiedziałem o moim nowym, dziwnym nieznajomym.

Zatelefonowano po pogotowie, a lekarze zaczęli tymczasem omawiać między sobą ten dziwny przypadek.

Stary lekarz zwrócił uwagę, że u chorego ustały wszelkie odruchy.

— Ma to wszelkie symptomy letargu — oznajmił uroczyście — ale jestem pewny, że to nie letarg.

— Nie ma żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym. To raczej typowa zapaść psychotyczna — mówiła lekarka. Schowała stetoskop i zwróciła się do mnie: — To co pan nam o nim opowiada, potwierdzałoby jeszcze taką diagnozę. To był początek ataku.

— Czy on z tego wyjdzie? — zapytałem.

Lekarze milczeli przez chwilę. Wreszcie stary doktor powiedział z namaszczeniem:

— Na razie trudno coś powiedzieć. Przy odpowiedniej terapii… Jeżeli w tkance mózgu nie zaszły jeszcze zbyt daleko posunięte zmiany.

Spojrzałem na kobietę w białym, pocerowanym przy kieszeniach fartuchu.

— Czyżby to był obłęd?

— Muszą zbadać go specjaliści. My niewiele możemy o tym powiedzieć — wzruszyła ramionami i ciągnęła dalej: — No, niech pan sam powie, czy zdrowemu na umyśle człowiekowi przyszłoby do głowy przypinać sobie cudzą wizytówkę, żeby się w ten sposób dostać na posiedzenie naukowe? Sam pan przecież to mówił…

— Pamięta pani, Iraido Wasiliewna — powiedział stary doktor, starannie wycierając dłonie watką umoczoną w spirytusie — ten wypadek, który swego czasu tyle narobił szumu? Pewien schizofrenik, który był niemy i bezwładny, tak jak nasz pacjent…

Nie chciało mi się słuchać ględzenia staruszka. Do końca pracy pozostawała jeszcze cała godzina. Wróciłem do laboratorium.

W moim pokoju było tak samo duszno, jak przedtem. Powietrze stało nieruchome, gęste i nagrzane. Powiew wiatru tu nie docierał, spiekota ani myślała spadać. Kartki papieru z dobrze mi znanymi gryzmołami szczelnie przylepiły się do stołu. Na poręczy krzesła marynarka wisiała jakoś bezwładnie, niby więzienny kaftan. Usiadłem na krześle i przez chwilę rozmyślałem o całym tym dziwnym zdarzeniu. Nagle przypomniała mi się kartka z telefonem i skrótem czyjegoś nazwiska. Wyjąłem ją i odczytałem uważnie. Dzwonić do profesora Położencowa nie miało wielkiego sensu. Nie tak łatwo byłoby złapać tego znakomitego uczonego. Racja… słyszałem przecież, że w tych dniach wyjeżdża właśnie gdzieś na północ z wielką ekspedycją… Na pewno jest zajęty i zupełnie nieuchwytny. Spróbujemy więc zadzwonić pod numer zapisany na kartce. Zobaczymy…

Litera G przed numerem świadczyła, że ów ktoś mieszkał na Arbacie, w jednej ze starych dzielnic Moskwy, pełnej małych, zgrzybiałych domków… Nakręciłem numer telefonu.

Głęboki kobiecy kontralt powiedział:

— Słucham, tu Maria Iwanowna.

Długo i dokładnie musiałem tłumaczyć Marii Iwanownie, o co chodzi. Aż wreszcie wszystko się z wolna wyjaśniło. Okazało się, że „Wal.Nik.Kuril.” to jej syn, Walery Nikołajewicz Kurilin, geolog. Ale, niestety, nie było go teraz. Pojechał w teren. A czy Maria Iwanowna zna kogoś takiego z okrągłą głową i potężnym podbródkiem? Nie, nie zna. Do syna tyle ludzi przychodzi… Zaraz, zaraz… Taki trochę zabawny, z odstającymi uszami, podobny do buldoga? Ach, tak! To na pewno Borys! Szkolny kolega Walerego. No, oczywiście, oczywiście. Borys Rewin. Właściwie, to Michajłow, ale… Z Walerym studiowali razem na uniwersytecie. Ostatnio prawie się nie pokazywał. No więc, co się z nim stało?

Postarałem się możliwie jasno przedstawić stan Borysa Rewina. W słuchawce zaległa cisza. Tylko membrana poskrzypywała chrapliwie. Wreszcie Maria Iwanowna powiedziała:

— Zaraz tam do was przyjadę. Byłem zaskoczony.

— To znaczy, bardzo przepraszam, dokąd? Ja już kończę pracę.

— Przyjadę do polikliniki. Muszę zobaczyć się z lekarzami. Nie mogę przecież Borysa tak zostawić…

Nazajutrz — już tylko dwa dni dzieliło mnie od urlopu — w otwartych drzwiach mego gabinetu stanęła kobieta. Od razu wiedziałem, że to Maria Iwanowna Kurilina. Wyglądała na jakieś sześćdziesiąt lat. Ruchy miała zamaszyste i pewne siebie, a w ręku zaciskała mocno uszy wielkiej beżowej torby na zakupy. Wstałem na powitanie i zaprosiłem do środka. Ufnie i mocno uścisnęła mi rękę.

— Byłam już wszędzie, a teraz chciałabym z panem pomówić.

Kurilina opowiedziała bardzo dokładnie przebieg wczorajszego dnia. Najpierw widziała się ze starym lekarzem w naszym instytucie. Ale gdy zaczął długo i szeroko rozwodzić się nad tym, jak trudno jest określić chorobę, nie znając dokładnie organizmu pacjenta, zniecierpliwiona, przerwała mu:

— Musicie zrobić najpierw tysiąc analiz, prawda? A w historii choroby napisać furę uczonych słów? Po to, żeby i tak nic nie wiedzieć! To powiedzcie lepiej od razu, że nie wiecie, tak będzie uczciwiej!

Wreszcie, dowiedziawszy się, że Rewina w naszej klinice już nie ma, pojechała go szukać i do samego wieczora jeździła od szpitala do szpitala. Okazało się, że umieszczono go w zakładzie specjalistycznym pod Moskwą. Miała zamiar i tam do niego się wybrać, ale przedtem chciała się jednak zobaczyć ze mną.

— Wszystkiemu winna jest jego matka — mówiła Maria Iwanowna, nie dopuszczając mnie w ogóle do słowa. — Już dawno zauważyłam, że gdy gdzieś nie dzieje się jak należy, to na pewno jakaś baba jest w to zamieszana.

— Cherchez la femme, szukajcie kobiety — wtrąciłem. — Ale może to tylko zwykły przypadek? Kobiet jest dużo, więc po prostu statystycznie więcej zła dzieje się z ich powodu…

— Niech mnie pan nie czaruje, młody człowieku. Mam w domu własnego mądralę i też z wyższym wykształceniem. Jemu też czasem woda sodowa do głowy uderza i zaczyna wyrażać się po zagranicznemu. Ale ja się czarować nie dam. Prawdziwą mądrość od mą— drżenia się odróżnić potrafię, więc kiedy mówią ludzie, którzy już coś niecoś w życiu przeżyli, lepiej słuchać.

— I nie gadać byle czego, prawda? — zaśmiałem się, i pomyślałem sobie: „Ale macie mamunię, towarzyszu Kurilin!”

— Wcale nie, dlaczego? Jak się ma coś mądrego do powiedzenia, to trzeba mówić. Tylko bez tych tam sztuczek. Kobieta zajmuje w życiu poważne miejsce, gdzie tam wam, mężczyznom, do niej! Kobieta wszystkim dokoła siebie rządzi: i rodziną, i mężem, i domem, i pracą. A gdy trafi się taka, jak matka Borysa, to wtedy oczywiście wszystko idzie na opak. To prawda, że mąż jej się nie udał. Michajłow był człowiekiem skrytym, co tu dużo gadać… skrytym, przebiegłym albo i jeszcze gorzej… Ale jakkolwiek by było, ojciec twego dziecka, więc trzeba się przedtem dobrze namyślić, a nie dopiero potem krzyczeć ratunku.

— Bardzo przepraszam, ale nie rozumiem, o co chodzi.

— A właśnie, tak to jest w życiu. Pan mnie nie rozumie. Michajłowa, czy tam właściwie Rewina, swego syna nie rozumie i licho wie, co z tego wychodzi.

— O kim pani właściwie mówi? Przecież Borys nazywa się, zdaje się, Rewin?

— Tak, tak, mówię o jego matce. Z pierwszego męża, ojca Borysa, nazywa się Michajłowa. Więc niby i Borys powinien nazywać się Michajłow. Ale matka tak znienawidziła jego pamięć, że swemu drugiemu mężowi, Rewinowi, kazała usynowić chłopaka. Żeby śladu po jego ojcu nie zostało. Ale co tam o tym gadać, to długa historia, w dwóch słowach jej się nie opowie…

— Skoro pani już zaczęła, niechże pani opowie! — ciągnąłem starą za język. — Pani syn dobrze zna Borysa Rewina?

Nie kazała się długo prosić i mówiła dalej:

— Mówię panu, że to długa historia. Kurilin, jeszcze zanim ożenił się ze mną, serdecznie przyjaźnił się z Michajłowem. Obaj byli geologami i obaj jej asystowali. To znaczy, Natalii. A Natalia, to matka Borysa. Nie wiem, jak to tam wszystko między nimi było, ale na pewno musiało coś zajść. Mój mąż nie bardzo lubił mówić na ten temat, chociaż coś niecoś pomalutku z niego wydobyłam. Wiele się nie dowiedziałam, wiem tylko jedno, że asystowali jej, asystowali, potem obaj z Michajłowem pojechali w teren, a po powrocie Kurilin już ani nosa u Natalii nie pokazał. Czy się z Michajłowem pokłócili, czy może dogadali, żeby jeden drugiemu ustąpił, dość że do Natalii chodził już teraz tylko Michajłow. Chodził długo, widać Natalia bardziej Kurilinowi sprzyjała. Nic dziwnego. Kurilin, to był okazały mężczyzna, blondyn…

Był? To pani mąż nie żyje? — wyrwało mi się. — Nie żyje. Umarł, a raczej zginął. I właśnie przez jego śmierć Borys Michajłow został Rewinem. Moja ciekawość, z początku jakby rozmiękła w sierpniowym upale, zaczęła teraz krzepnąć i twardnieć.

— Nieszczęśliwy wypadek? Choroba? Wojna? — dopytywałem, starając się nadać głosowi wyraz współczucia.

— Zaraz. Jak już zaczęłam, opowiem wszystko po kolei. Najpierw o moim mężu. Piękny był człowiek, i ciałem, i duszą. Wesoły, silny, zręczny. Wszyscy go lubili, trudno było go nie lubić. Gdy zobaczyłam go pierwszy raz… — mówiła Kurilina i zamilkła na chwilę. — Ech, co tam, ciebie to pewnie wcale nie ciekawi. Powiesz, że staruszka roztkliwiła się i jeszcze śmiać się będziesz.

— Cóż znowu! — zaprzeczyłem gorąco. — Proszę, niech pani opowiada dalej.

— Jednym słowem, Natalię widać ubodło do żywego, gdy Kurilin odstrychnął się od niej. Dumna była, nic po sobie poznać nie dawała, ale i do Michajłowa zbytnio się nie umizgała. No i tak dręczyła się ta trójka, dręczyła, tamci dwoje razem, a ten jeden na osobności. Aż wreszcie poznaliśmy się z Kurilinem i pobrali. Do dziś nie wiem, czy naprawdę zakochał się we mnie, czy po prostu tamtą miłość wypalał w ten sposób do reszty. Jak to mówią: klin klinem. Ale wtedy nie zastanawiałam się wiele nad tym, sama byłam za bardzo w nim zakochana. Potem nieraz pytałam go: przyznaj się, mówię, ożeniłeś się ze mną, żeby nie zawieść męskiej przyjaźni? Śmieje się i żartami zbywa. No i nie powiedział. Ale chyba właśnie tak było. A może i nie, życie nie jest takie proste. Natalia długo jeszcze nie decydowała się na małżeństwo z Michajłowem. Dopiero, jak się nam Walery urodził, oni się pobrali. Znów Kurilin i Michajłow zaczęli razem w teren jeździć, a i myśmy się z Natalią poznały i nawet zaprzyjaźniły. Co prawda, niedługo trwała ta przyjaźń! Jak się zorientowałem, że mój Mikołaj dawniej za nią biegał, odechciało mi się z nią przyjaźnić. Straciłam do niej serce. Aż tu… Maria Iwanowna umilkła na chwilę.

— I co było dalej? — zapytałem.

— At, co miało być… Starych ran nie warto rozdrapywać. Cóż to pana, obcego człowieka, może obchodzić. Prosta ciekawość i tyle.

— Mario Iwanowno! — wykrzyknąłem. — Jakże tak można! Oczywiście, ma pani rację, poznaliśmy się ledwie przed godziną, ale Borys Rewin interesuje mnie niezmiernie. Chciałbym mu jakoś pomóc. A pani…

Kurilina uśmiechnęła się. Uśmiech miała niezmiernie miły. Dwoje maleńkich, nieprawdopodobnie chytrych oczu tonęło w pajęczynie brązowych zmarszczek i spoglądało na człowieka filuternie, zupełnie jak myszki z norki.

— No, dobrze — powiedziała. — To właśnie chciałam usłyszeć. Nie lubię, jak ludzie milczą i człowiek nie wie, co tam sobie myślą. Tak się więc jakoś złożyło, a było to w trzydziestym dziewiątym roku, Walerek miał już wtedy dwa latka, że mój mąż i Michaj-łow pojechali nad Ob, a powrócił stamtąd tylko Michajłow. I oświadczył, ze, niestety, Mikołaj Kurilin zginął podczas trudnej przeprawy przez jakąś tam rzeczkę. „A ty gdzie byłeś wtedy?” — pytam go. „Szedłem za nim — powiada — z pięćdziesiąt metrów z tyłu, a jak podszedłem do rzeki, tylko czapkę znalazłem na brzegu”. I przeróżne okropności opowiada. Pracowali we dwóch, a potem, podczas jesiennych deszczy, zalała ich woda, cały sprzęt im przepadł. Szli przez tajgę przemoczeni, zmarznięci, głodni, jedzenia mieli tylko tyle, by z głodu nie umrzeć. Wtedy jeszcze geolodzy nie mieli takiej technicznej pomocy jak dzisiaj. Ani helikopterów, ani samolotów. Co prawda, większe wyprawy miały, zdaje się, samoloty. Brnęli tak przez wiele dni, wreszcie zaczął już prószyć pierwszy śnieg, ranki bywały mroźne, gonili ostatkiem sił, jedzenia mieli tylko na dwa dni dla obu i ledwie ćwiartkę spirytusu. I właśnie wtedy stało się to nieszczęście. Mikołaj wpadł w wodę i jak kamień w wodzie przepadł na zawsze. Michajłow zrobił w tamtym miejscu postój, bo osłabł tak, że już ani kroku zrobić nie mógł. Postanowił, powiada, że tam umrze. Ale chwycił mróz i po pierwszym lodzie przeszedł rzeczkę, w której utonął był Mikołaj…

— A pani mąż, jak się chciał przez nią przeprawić, wpław?

— Wpław przez taką lodowatą wodę w żaden sposób nie można. Widocznie brodu szukał, a może z urwiska zleciał. Michajłow nie umiał dobrze tego wytłumaczyć. Słuchać, to ja go słuchałam, ale nie bardzo mu wierzyłam. Czuło moje serce, że coś jest nie w porządku. No i przeczucie się sprawdziło. Choć, co prawda, nie od razu.

— Jak to?

— A tak: Minął rok, może niecały. Zdążyłam przez ten czas oczy wypłakać nad pismem, w którym zawiadamiano mnie, że mój mąż’ zginął śmiercią bohatera podczas wypełniania służbowych obowiązków. Bywało nieraz wieczorem, Walerek nabiega się przez cały dzień i śpi jak suseł, a ja położę ten papierek przed sobą i płaczę, zapłakuję się. Aż tu przyjeżdża kiedyś jeden kolega Koli i powiada… Całą duszę we mnie poruszył. Jak dziś pamiętam, siedzieliśmy u mnie, dzień był pogodny, słońce świeciło jasno, a mnie pociemniało przed oczami, jakby wszystko dokoła czarnymi chorągwiami pozawieszano. „Nie chciałbym ci mącić spokoju, Maszeńko, powiada mi ten człowiek, ale prawdę powinnaś wiedzieć. Twój Mikołaj nie utonął. Michajłow oszukał i ciebie, i nas wszystkich”. Okazało się, że na początku zimy przyszedł do jakuckich myśliwych jakiś zarośnięty, brodaty człowiek, sama skóra i kości, bez czapki, bosy, w strzępach tylko spodni i koszuli, straszny jakiś człowiek. W dodatku był nieprzytomny, w gorączce. Dwie doby majaczył i umarł. Nie miał przy sobie nic, żadnych papierów. Jakuci nie zrozumieli ani słowa z tego co bredził, wystraszyli się tylko nie na żarty. Wiadomo przecież, co to za czasy były wtedy. Pochowali go cichaczem i śladu nie zostało. Ale gdy nastała wiosna i zaczęli przyjeżdżać tam geolodzy, ktoś się przed nimi wygadał. Odszukano grób Kurilina. Wykopano trupa i jakoś rozpoznano nieboraka. Podejrzenie od razu padło na Michajłowa. Wszyscy sobie przypomnieli, że gdy go uratowano — miał jeszcze jedzenie i odrobinę spirytusu. Uciekł, łajdak, gdy zobaczył, że jedzenia dla dwóch nie wystarczy, porzucił towarzysza. „Będziemy go teraz sądzić — powiada mi ten kolega. — Sprawa do państwowego sądu się nie nadaje, bo poszlak brak, ale mamy przecież nasz sąd koleżeński, więc będziemy go sądzić”. Gdy usłyszałam to wszystko, taka mnie ogarnęła wściekłość, że własnymi rękami gotowa byłam go udusić…

— A cóż Michajłow powiedział na sądzie? — spytałem.

— Co powiedział? To samo, co i przedtem. „Szliśmy, powiada, we dwóch, Kurilin naprzód, ja za nim. Gdy podszedłem do rzeki, Kurilina nie było. Patrzę, rozglądam się, znalazłem tylko woreczek z zapasami, który on niósł, i jego czapkę, którą fala przyniosła do brzegu. Uznałem więc, że Kurilin utonął. To wszystko”. Ktoś zapytał złośliwie: „Czyli że Kurilin, zanim utonął, postanowił zostawić wam swoją osobistą porcję jedzenia?” Michajłow był blady, ale odparł spokojnie, że zawsze, gdy zaczyna się szukać brodu, cały bagaż pozostawia się na brzegu. W tej właśnie chwili spostrzegłam Natalię. W twarzy nie miała ani kropli krwi, tylko oczy jej błyszczały gorączkowo. Zauważyłam od razu, że spodziewa się dziecka. I sama nie wiem dlaczego, mój żal i uraza zaczęły jakoś przycichać. I gdy wszyscy, kto żyw na sali, zaczęli na Michajłowa ciskać gromy, że tak bezczelnie kłamie w żywe oczy, rozmiękłam do reszty. Proste, że nie żałowałam tego łobuza, który towarzysza w biedzie porzucił, ale żal mi było Nataszki, a jeszcze bardziej tego ich przyszłego dziecka. Cóż było winne, że jego ojciec okazał się draniem spod ciemnej gwiazdy? A tymczasem Michajłow wykręcał się i starał się jakoś powiązać jedno z drugim, a nic się ani rusz związać nie chciało. Bo przecież, skoro w czasie przeprawy człowiek nie zginął, to nie mogli się w żaden sposób zgubić. Chyba że naumyślnie. Dla wszystkich jasne było jak słońce, że Michajłow opuścił Kurilina, uciekł z zapasem żywności, własną skórę ratował. Ale co z tego, że jasne, kiedy dowieść nie było można?

— I czym się ta sprawa skończyła? — spytałem.

— Niczym. Gdy przyszła moja kolej, zabrałam głos w obronie Michajłowa. Nieboszczyk i tak nie zmartwychwstanie, a żywy musi żyć. Zrobiłam to tylko ze względu na ich dziecko. Ostatecznie, Michajłowa ani nie uniewinniono, ani nie osądzono. Wiadomo, takie tam te koleżeńskie sądy. Nagany udzielono na piśmie i odpowiednim władzom przekazano śledztwo w tej sprawie. Jak się rozprawa skończyła, Natasza podeszła do mnie, uścisnęła mi rękę. „Dziękuję ci, mówi, Maszeńko, za dobre serce, tylko że i tak nic z tego nie będzie”. I rzeczywiście, w ciągu miesiąca rozwiodła się z Michajłowem, a w dwa miesiące później urodziła dziecko, właśnie Borysa. Przyjaźniłam się z nią wtedy serdecznie, nasi chłopcy też się przyjaźnili, całą wojnę przetrwałyśmy razem, jedna drugiej pomagała. Synowi Natalia nigdy nie wspominała o ojcu, zupełnie jakby w ogóle nie istniał.

— A co się z Michajłowem stało?

— Zginął zaraz na samym początku wojny. Natalię po wojnie jakby jakiś diabeł opętał. „Chcę, powiada, za mąż wyjść. Jeszcze mi się coś od życia należy”. O syna zupełnie nie dbała, myślała tylko o sobie. Pokłóciłyśmy się na dobre. No i wyszła wreszcie za tego Rewina, a Borys zdziczał zupełnie. Zrobił się skryty, coraz mniej się odzywał. Tylko z moim Walerkiem przyjaźnił się dalej.

— Czy wie coś o swym ojcu?

— Myśmy mu nie mówiły. Ani ona, ani ja. Chyba jednak dowiedział się wreszcie o wszystkim. Na pewno znaleźli się dobrzy ludzie, którzy mu powiedzieli. I zadręczał się widać w skrytości bardzo, ale milczał i nikomu się nie zwierzał. Nawet Walerkowi.

— Więc o co pani ma pretensję do Michajłowej? Według mnie, zupełnie normalnie zareagowała na nieludzki postępek męża.

— Że normalnie, to normalnie. Pan jest jeszcze bardzo młody, to i wielu rzeczy nie może pan zrozumieć. Kiedyś powiedziała mi: „Wiesz, Borys to przecież mój syn, a ja nie mogę kochać go jak matka. Wciąż mam przed oczami jego ojca, nie mogę zapomnieć, że to jego dziecko”. Widocznie dawała dziecku odczuć coś, czego dziecko odczuwać nie powinno. Wciąż węszyła i czyhała bez ustanku, czy Borys też jakiejś podłości nie popełni. Czyż wolno tak? Dzieci nie odpowiadają za swych ojców. Nic więc dziwnego, że Borys wyrósł na mruka i dziwaka. A to, co mu się teraz przytrafiło, to na pewno też na tle nerwowym. To są właśnie skutki…

— E, to już lekka przesada — przerwałem jej.

— Jaka tam przesada! — nie dała się zbić z tropu. — Gdyby Borys nie uważał swego ojca za przestępcę i gdyby jego matka była dla niego lepsza, nie wyrósłby na takiego dziwaka. No, dobra. Wypaplałam wszystko o całym życiu moim i nie moim. A teraz mam prośbę. Właściwie, po to tu przyszłam…

— Słucham — powiedziałem z wahaniem.

— Czy nie mógłby pan zawiadomić jakoś Rewinę o tym, co się stało z Borysem i gdzie on teraz jest? Pojechać do niej czy choćby parę słów napisać… Bądź co bądź, to przecież matka. Ja bardzo bym nie chciała z nią teraz rozmawiać. Ani nawet do niej pisać, bo zaraz mnie poniesie i gotowam znów jej nawymyślać!

Obiecałem, że napiszę i Kurilina wreszcie poszła.

Okazało się jednak, że kartki pocztowej nie miałem przy sobie, a po wyjściu z pracy zapomniałem o tym na śmierć. Miałem jeszcze mnóstwo spraw do załatwienia przed urlopem. W dwa dni później wyjechałem na Krym.

Na Płaskowyżu Sobdonnoskim Walery Kunlin geolog

Ledwie otworzyłem oczy, oprzytomniałem od razu i dygocąc z zimna włożyłem waciak, zapinając go pod samą szyję. Na wschodzie, poprzez gęstą, niebiesko-ołowianą zasłonę mgły z trudem przedzierały się pierwsze szkarłatne pasma. Ostrożnie, by nie obudzić kolegów, wysunąłem się z namiotu, starannie zasłaniając za sobą wejście brezentową płachtą.

Miłka przywitała mnie cichym, radosnym skomleniem. Kręciła się koło moich nóg, mały kłębek białych, rudych i czarnych kudłatych łatek. Schyliłem się i pogłaskałem psa. Sprawdzałem i przypominałem sobie, czy czegoś nie zapomniałem. Ładunki ze śrutem do dubeltówki, myśliwski nóż wetknięty za cholewę, kanapki, flaszka pieprzówki, zapałki… chyba wszystko?

Zdaje się, że wszystko W takim razie w drogę.

Gdziekolwiek spojrzeć, wszędzie bagniska. Prawdę mówiąc cały ogromny płaskowyż sordonnoski to jedno wielkie bagnisko. Lubię moczary. Nawet nie dlatego, że jestem geologiem — torfoznawcą. Torf to tylko jeden z kaustobiolitów, bodaj najmniej ważny z eksploatowanych paliw. Nie, moczary lubię nie z powodu torfu…

Z iluż rzeczy warto w życiu zrezygnować dla samych choćby nie kończących się wędrówek po grząskim i uginającym się pod nogami gruncie! Rozchylona trzcina z szelestem zamyka się natychmiast za człowiekiem. Zupełnie jakby mówiła: nie ma dla ciebie powrotu, tutaj twój cały świat. Jest w tym coś z Kiplinga, coś egzotycznego, coś, co przywodzi na pamięć zapomniane dziecinne marzenia…

Nieprzebyty gąszcz trzcin, dwa razy wyższy od człowieka. Pod nogami chlupie błoto, nawet nie chlupie, a mlaska. Miękki grunt ugina się, ślad, jaki pozostawiam za sobą, od razu zaczyna się wypełniać mętną wodą. Już siedemnaście dni pracujemy tutaj, na tych sordonnoskich moczarach, my, czterej młodzi, pełni zapału naukowcy. Szczerze mówiąc trudna, niewdzięczna praca. Ostrożnie, powoli i starannie wybieramy trasy. Plecy trzeszczą od ciężaru teodolitowych i niwelacyjnych trójnogów, od stalowych drągów mierniczych. W marszu lubię mieć wolne ręce. Ale nie zawsze jest to możliwe. Często trzeba coś nieść, na przykład skrzynkę z narzędziami lub coś innego.

Wszystko to jednak drobiazg wobec komarów. Są nieustraszone, nic sobie z tego nie robią, że odganiamy ich rękami. To zwarte chmury swędzącego gazu, którego każda poszczególna cząsteczka brzęczy przenikliwie cienko, doprowadzając człowieka do szału. Może zresztą przesadzam. Komary można ostatecznie znieść. Ale na biwakach nawiedzają mnie czasem takie ponure myśli. Namiot rozbijamy wśród bagien, wprost na błocie. Pośpiesznie rozpalamy ognisko i bez przerwy dokładamy wciąż nowe porcje suchej trzciny i bagna. Dziwna roślina to bagno. Jak silnie pachnie! Gdy zobaczyłem je po raz pierwszy, nie wierzyłem, że niepozorne białawe kwiatuszki mogą wydawać taki silny, cierpki zapach. Zwłaszcza gdy przygrzewa słońce. Czasem wydaje mi się, że właśnie po to wybieram się co roku latem na moczary, by znów odetchnąć wonią tych kwiatków. Ale oczywiście nie tylko po to. Zapach bagna odurza, czasem aż głowa od niego boli. Na moczary zaś przyjeżdżam, bo to mój zawód, który zresztą dość lubię, może właśnie dlatego, że skazuje mnie nieraz na wielkie udręki.

Palące się bagno pachnie zupełnie inaczej. Wydziela biały gryzący dym, od którego oczy natychmiast zaczynają łzawić. Ale innej rady nie ma. Albo trzeba dusić się tym odurzającym, gryzącym dymem, albo zgodzić się, by człowieka pożarły komary, które nie boją się ani kremu „Tajga”, ani kolońskiej wody „Gwoździk”. Ognisko to wielkie błogosławieństwo. A poza tym jest sygnałem dla samolotów. Lotnicy tak już się wprawili, że zasobniki zrzucają nam niemal wprost do rąk. W zasobnikach dostarczają nam żywność, listy, gazety, czasem ktoś przyśle paczkę ze słodyczami. Przyjemnie jest poczytać sobie przy blasku ogniska „Izwiestia” i dowiedzieć się, co ostatnio pokazywano w moskiewskiej telewizji. Gdy nad moczarami ścielą się mgły, gdy robi się wilgotno i przenikliwie zimno, wsuwamy się do namiotu i pakujemy się do śpiworów. Zasypiamy od razu, nie zważając na brzęczenie komarów. Te, którym nie udało się dostać do..namiotu, czekają na nas na zewnątrz. Gęsto obsiadają ‘ brezent i pierwsze blaski wschodzącego słońca przechodzą przez nie jak poprzez rudoszary filtr.

Trochę za dużo rozgadałem się o tych komarach, ale wszyscy mówimy tu o nich bez przerwy. I teraz też, gdy wstałem o świcie, nieprzeliczone zastępy tej skrzydlatej armii już formowały nad głową pospolite ruszenie.

Do jeziora o dziwnej nazwie Worota jest mniej więcej godzina drogi. Nasłuchałem się o tym jeziorze wiele dobrego i złego. Podobno jest to najlepsze na świecie miejsce do polowania na kaczki. Najzupełniej wystarczający powód, by wybrać się nad jezioro, zwłaszcza że jeszcze nigdy nad nim nie byłem. Miałem mapę i kompas, więc byłem pewny, że trafię równie łatwo i szybko jak w Moskwie ze swego mieszkania na Dworzec Kijowski.

Z wolna sitowie zaczyna rzednąć. Przede mną coraz częściej otwierają się polany porosłe turzycą, srebrzystobiałą wełnianką i żurawiną.

Jak wciąż jeszcze mało znamy nasz kraj! W dzieciństwie marzyłem o dziewiczych puszczach Amazonki. Nie mogłem się nadziwić, że gdzieś w Para czy Mato Grosso połowa kraju jest jeszcze nie zbadana. I nawet do głowy mi nie przychodziło, że w naszym własnym kraju także istnieją „białe plamy”. I właśnie teraz już osiemnasty dzień chodzę po takiej białej plamie.

Płaskowyż sordonnoski to olbrzymia, bezludna, górzysta okolica o bardzo surowym klimacie. Zresztą okolica to nie jest odpowiednie słowo. Sordonnoch to kraj, wcale nie mniejszy od Belgii, który leży na Wyżynie Ojmiakońskiej, niezbyt już daleko od bieguna zimna. Nie było jeszcze na tych terenach żadnej wy-prawy naukowej zoologów czy botaników. A mieliby tu co robić. Bardzo mało znam się na geobotanice, ale jednak zdaję sobie sprawę, że sordonnoskie fitocenozy mogą niejedną dotychczasową teorię o florze polodowej wywrócić do góry nogami.

Ciekawa rzecz! Nawet nieco zabawna: gdy tylko od spraw codziennych przechodzę do naukowych, od razu zaczynam mówić specjalistycznym, „naukowym” językiem. Ale to jest mimowolne, odruchowe. Nie o to zresztą chodzi. Najważniejsze, że wielu, bardzo wielu kolegów zamiast wypisywać wyssane z palca dysertacje mogłoby dokonać tu prawdziwych odkryć.

Chociażby tylko te purpurowe kobierce, cóż to za temat! Często spotykamy w tych stronach ogromne połacie porośnięte czerwonym mchem o długich łodygach. Roman Orżanski, nasz geodeta, uważa, że są to mchy torfowe z trzeciorzędu. Wymyślił nawet dla nich nazwę: sphangum relictum. Trudno mi wypowiadać się w tej sprawie, ale nigdzie indziej na Syberii takiego mchu nie widziałem. Gdy zaczynam wyliczać zagadki płaskowyżu, zupełnie przestaję panować nad sobą. Przecież to olbrzymi naturalny rezerwat, na którego przyrodę człowiek nie wpłynął jeszcze w najmniejszym stopniu. Powinna przyjechać tutaj duża ekspedycja w pełnym składzie naukowców… To aż oburzające! Nikt się tym nie interesuje, tylko od czasu do czasu Zaglądają tu myśliwi czy któryś z geologów. Ale na-wet oni zebrali bezcenny materiał. Jakąż zdobyczą jest bodaj owa rybka, którą geolog Twiordochlebow złowił w jednym z tutejszych jezior! Przedziwna rybka o mięsie pomarańczowego koloru…

Nie wytrzymałem i napisałem dokładne sprawozdanie do dyrektora naszego instytutu. Przesłał je do Prezydium Akademii Nauk. Zdaje się, że nie pozostało to bez echa i na przyszły rok zaplanowano ekspedycję. W każdym razie wczoraj zrzucono nam na spadochronach dwa skafandry płetwonurków i kompresor z benzynowym motorkiem dla dokonania wstępnych badań jezior, których jest tu mnóstwo.

Przypuszcza się na ogół, że w trzeciorzędzie cała ta niezmierzona okolica była nizinna i stopniowo obniżała się coraz bardziej w kierunku wschodnim, ku brzegom ochockim. Procesy tektoniczne wypiętrzyły niziny na wysokość kilometra ponad poziom morza, rzeki zmieniły koryta, a nawet kierunek. Sordonnoch oderwał się od Morza Ochockiego. Zatamowane zwałami skalnymi, rzeki z wolna przemieniły się w cały system połączonych ze sobą jezior.

Miłka żwawo przeskakiwała z kępy na kępę. Poweselała od razu, gdy tylko skończyła się trzcinowa dżungla. Ja również pewniej poczułem się na otwartej przestrzeni. Wokół były tylko kępy turzycy i polany czerwonego mchu.

Szedłem już z półtorej godziny, a jeziora wciąż jeszcze widać nie było. Byłem jednak przekonany, że idę we właściwym kierunku i śmiało szedłem dalej. Gdy wreszcie na widnokręgu zalśniła rtęciowym;,blaskiem gładka tafla wody, słońce było już wysoko. Odbijało się w każdej kropli rosy, a każda czerwona Jagódka żurawiny czy łochyni błyszczała jak polakierowana. Nawet maleńka drapieżna rosiczka wyciągała ‘ku słońcu swe krzepkie listeczki, najeżone czerwonymi szpileczkami. Słońce oślepiało, ale grzało słabo. Wcale nie było cieplej, choć wyraźnie czuło się zapach rozgrzanych kwiatów bagna i podbiału.

Jezioro, które niedawno mignęło z daleka, znów znikło mi z oczu. Wszędzie dokoła widać było tylko zielone turzyce, czerwone mchy i na wpół ugrzęzłe w błocie ogromne głazy — pozostałość polodowcowa.

Nagle niespodziewanie blisko rozwarło się przede mną jezioro. Stanąłem nad urwiskiem porośniętym jaskrami i orlikami. W dole, ze dwadzieścia metrów pode mną, stalowym chłodnym blaskiem mieniła się woda. Nie wyglądała zachęcająco, zdawała się złowieszcza. Wiatru prawie nie było. Powierzchnia jeziora była gładka, tylko ostra, niby blaszana turzyca drżała leciutko. Miłka z radosnym skomleniem pognała w dół, ku wodzie. Beztrosko szedłem za nią. Pobiegła prosto ku zarośniętej sitowiem i strzałką zatoczce. Miłka czuje kaczki z daleka. Szybko więc załadowałem dubeltówkę i pobiegłem za psem.

Nie zdążyłem jeszcze przebiec nawet stu metrów, gdy Miłka zatrzymała się nagle jak wryta. Powiewające jak szmatki na wietrze uszy postawiła sztorcem, zjeżyła krótką sierść. Z pyskiem zwróconym w stronę jeziora pies przywarł do samej ziemi. Gdy podszedłem, nabrała nieco odwagi i zaczęła ujadać złowrogo i zajadle. Jeszcze nigdy nie zdarzyło się jej coś podobnego. Rozejrzałem się zdziwiony. Nad zalewem, spłoszone szczekaniem psa, poderwały się w powietrze dwa kaczory. Chwyciłem strzelbę, ale Miłka złapała mnie zębami za nogawkę spodni i pociągnęła ku wodzie. Opuściłem dubeltówkę i złajałem sukę. Z miną winowajcy pomerdała ogonem, ale nogawki z zębów nie wypuściła. Spojrzałem na jezioro. W odległości mniej więcej trzystu metrów od brzegu coś wielkiego połyskiwało w słońcu. W pierwszej chwili myślałem, że to pływa jakaś pusta beczka po benzynie. Ale skąd by się tutaj wzięła?

Gdy przyjrzałem się lepiej, przekonałem się, że jest to coś żywego. Zawróciłem i co tchu wybiegłem z powrotem na urwisko. Miłka, wyjąc przejmująco, pędziła za mną. Na górze mniej raził słoneczny blask, widać było lepiej. Nieznane zwierzę szybko płynęło do brzegu w moim kierunku. Można już było rozpoznać wystające z wody części. Ciemnoszare potężne cielsko musiało mieć chyba z dziesięć metrów długości, a jego przednia część (trudno mi nazywać to głową, niczego bowiem dokładnie widać nie było) miała ze dwa metry. Oczy były rozstawione szeroko, po obu stronach zaś tej głowy widać było dwie jasne plamy. Grzbiet stwora zakończony był ogromną płetwą. Taką, czy też bardzo podobną płetwę widziałem u ryby miecznika na ilustracji w książce Brehma. Dziwo to płynęło jak żaba, głowa to się pojawiała, to znikała. Kilkadziesiąt metrów od brzegu zwierzę zatrzymało się, zaczęło energicznie pluskać w wodzie, wzbijając fontanny bryzgów, wreszcie zanurzyło się zupełnie.

Miłka, która już się tymczasem uspokoiła, teraz znów zbiegła na dół, nad samą wodę i zaczęła obszczekiwać rozchodzące się po niej kręgi. Ja również, jakbym zbudził się z uśpienia, pobiegłem wzdłuż brzegu. Wystrzeliłem nawet, nie wiadomo po co, z obu luf w wodę. Strzały głucho rozległy się w powietrzu, a śrut musnął stalowoszarą powierzchnię jeziora.

Dziwny stwór już się nie ukazał więcej. Zupełnie mi się odechciało polować na kaczki. Zawołałem Milkę, uciszyłem ją i przysiadłem na dużym szarym kamieniu, by jakoś zebrać myśli i zastanowić się nad tym, co widziałem. Nie byłem wcale głodny, ale jakoś machinalnie rozwinąłem z celofanu kanapki i zacząłem jeść. I nagle znieruchomiałem z nadgryzionym kawałkiem w ręku i otwartymi ustami. Przypomniało mi się!

Dwa lata temu, pewnej śnieżnej, bardzo mroźnej nocy przyjechałem na motorze do Ostroża, małej myśliwskiej osady. Muszę jeszcze dodać, że Ostroże, najbliższe ludzkie osiedle od jeziora Worota, leży przecież od niego nie mniej niż ze sto dwadzieścia kilometrów.

Zatrzymałem się u Froła Timofiejewicza Makarowa. Przyjaźniliśmy się z nim już dawno. Zresztą, każdy geolog naszego Instytutu, nawet nie znając jeszcze osobiście Makarowa, był już z góry jego przyjacielem. Przed dwudziestoma laty Froł Timofiejewicz był przewodnikiem ekspedycji hydrogeologów. Prowadził ich do Łabynkyru, największego z tutejszych jezior. Od tamtej pory Makarow zawsze rad był przysłużyć się „nauce”. Tak właśnie tytułował każdego z nas: „nauka”.

Dom Makarowa zbudowany był z solidnych cedrowych bali, pociemniałych ze starości i od wilgoci. Gospodarstwo miał prymitywne, tak samo jak i reszta jego sąsiadów. Wszyscy tutaj zajmowali się przede wszystkim myślistwem i rybołówstwem.

Wszedłem do sieni cały zaśnieżony, w obłokach pary. Otrzepywałem miotełką walonki, a tymczasem Makarow pobrzękiwał w izbie naczyniami. Widocznie nakrywał do stołu.

— Ano, witaj, witaj nauko — odparł na moje powitanie, przyglądając mi się bystro oczami kłującymi jak sobole ślepki.

— Przywiozłem wam coś, Frole Timofiejewiczu — powiedziałem, sięgając do plecaka. Każdy z nas zawsze przywoził Makarowowi jakiś prezent z Moskwy. Wszystkie one pochodziły przeważnie ze sklepu „Myślistwo i Rybołówstwo” na Kuznieckim.

— Mamy czas. Najpierw niech zje, odpocznie. Potem sobie pogadamy. A podarek nie ucieknie.

Duszkiem wypiłem szklankę wódki, którą Froł Timofiejewicz nalał z nie napoczętej jeszcze ćwiartki.

— U-ch, jaka dobra!

— No, no, właśnie. A teraz niech spróbuje mrożonej żurawiny. Zaraz będzie mięso i kartofle. Garnczek już w piecu… Nie obabił się jeszcze?

— Nie, Timofiejewiczu, nie ożeniłem się.

Za oknem była wichura, śnieg walił na dach, a mnie tak rozebrało ciepło i uczucie sytości, że z trudem unosiłem powieki. Tej nocy nie pogadaliśmy już sobie z Makarowem. Od razu po tej późnej kolacji stary posłał mi na podłodze przy piecu niedźwiedzią skórę, na której położyłem się z rozkoszą, zwinąłem się w kłębek i usnąłem.

Gdy się zbudziłem, błękit nieba słabo prześwitywał przez zamarznięte szybki. W izbie panował ów miękki, nie dający się określić półmrok, tak charakterystyczny dla krótkich i mroźnych zimowych dni.

Stary energicznie i zwinnie krzątał się już koło śniadania.

Spostrzegł, że nie śpię, i machnął ręką:

— Nie wstawać, nie wstawać! Zmęczył się wczoraj przecież.

A po krótkiej chwili zapytał:

— Po co przyjechał?

Wówczas, przed dwoma laty, dopiero zabieraliśmy się do wstępnych badań sordonnoskich moczarów. Do noszenia tyczek na trasie, do kopania dołów potrzebni byli nam ludzie. Liczyłem, że właśnie Makarow pomoże mi zorganizować sezonowych robotników na lato. Należało umówić się z nimi już teraz, żebyśmy potem mogli od razu zacząć pracę pełną parą. Powiedziałem Frołowi Timofiejewiczowi o tym wszystkim.

— Nie takie to proste, nauko. Ludzie się teraz po-rozłazili — jedni na tajgę, inni na błota, nie ma z kim się umawiać. Teraz przecież najlepsza pora na zwierzynę. Ale w ogóle, to dlaczego nie, zrobi się. Do lata daleko, ludzi ci się naschodzi. Czemu by nie pójść? Sam chętnie pójdę. Wy przecież też będziecie chcieli czasem rybki połowić. U nas latem kto żyw ryby łapie. Jezior tu nie brak. Głębokie jeziora, czyste. A skąd byście chcieli zaczynać te wasze pomiary?

Wyjąłem mapę i pokazałem staremu rejon pomiędzy jeziorami Łabynkyr i Worota.

— Aha — powiedział i umilkł. — Niedobre miejsce wybrałeś, nauko.

— Dlaczego niedobre? — zdziwiłem się. — W lecie obmierzymy i naniesiemy na mapę. Na drugi rok pójdziemy wytyczonymi trasami i przeprowadzimy próbne wiercenia. Jeśli wyniki analiz i prób będą pomyślne, to na trzecie lato wytyczymy sieć melioracji. Popatrzcie tylko…

Pokazałem mu zaznaczone na mapie wysokości i poziomy wód gruntowych.

— Tu jest spadek i tu jest spadek. Przeprowadzimy więc dwa główne kanały. Od zachodu woda będzie spływać do Łabynkyru, od południowego wschodu do Jeziora Tomyskiego i Worot.

— Nie o to idzie, nauko.

— A o co?

— Niedobre są tamte miejsca. W szczególności Worota. Diabeł mieszka w tym jeziorze, ot co.

— I wy naprawdę w to wierzycie? — zdziwiłem się. — Po tylu latach współpracy z uczonymi?

Stary zasępił się.

— Nie trzeba się śmiać młody człowieku. Nie ma nic do śmiechu. Wiem, co mówię. To właśnie w Worotach żyje. Nasi diabłem to zwą. A jakie ono jest, tego nikt nie wie. Pamiętam, ojciec mi jeszcze opowiadał, jak to goniło jego tratwę. Całe ciemnoszare, jak grzbiet lisa, skrzela ma z czerwoną błoną, a paszczę wielgachną—wielgachną. Sam też to widziałem. Jak prowadziłem Aleksandra Maksymowicza Dymowa do „Worot, to się nam właśnie zdarzył wypadek. Zachciało się Aleksandrowi Maksymowiczowi gęsi pieczonej w glinie. Bardzo lubił tę potrawę. Ano, przyrzekłem mu i wybraliśmy się na polowanie. Gwizdnąłem na swego pieska i poszliśmy nad jezioro… Przepłoszył piesek parkę jak należy, a ja z obu rurek wygarnąłem do ptaków w locie. Oba ptaki jak dwa kamyki w wodę spadły. Piesek skoczył po nie. Najpierw jedną gąskę w zęby i do brzegu płynie. Ale nie dopłynęła psina. Zachlapała nagle i znikła pod wodą. Wszyscy mówili, że to ten diabeł ją wciągnął. A zeszłego roku psa mego szwagra, Łuki, też ten diabeł złapał. Taka to sprawa…

Nie powiem, żebym wtedy staruszkowi wcale nie wierzył. Dobrze wiem, że Makarow niczego nie zmyśla. Po prostu uważałem, że troszeczkę, odrobinkę, może nawet nieświadomie, przesadza. Myślałem nawet wtedy, że kto wie, czy nie pływa w sordonnoskich jeziorach jakaś wielka drapieżna ryba, którą warto by się zainteresować.

Potem zapomniałem o tym wszystkim i dopiero teraz przypomniało mi się znowu. Wygląda na to, że przed chwilą widziałem na własne oczy tego sordonnoskiego diabła.

Gdy po powrocie do namiotu opowiedziałem, co mi się wydarzyło, wywołało to prawdziwą sensację. Roman natychmiast zaproponował włożyć aparaty płetwonurków i zbadać dno jeziora.

— Dobrze ci mówić: zbadać — zaprotestowałem. — Jezioro ma z dziesięć—dwanaście kilometrów długości, a w niektórych miejscach głębokie jest na osiemdziesiąt metrów.

Roman od razu przycichł i zmarkotniał. Trzeci uczestnik naszej wyprawy, tak samo gruby jak Roman, tylko bardziej flegmatyczny i roztargniony, Borys Rewin, z zakłopotaniem zaczął mrugać powiekami o zupełnie białych rzęsach i, zmrużywszy swe krótkowzroczne oczy, spytał:

— Dobrze sobie przypomnij, jakie to było: czy to olbrzymia ryba, czy raczej płaz?

— Skądże ja mogę wiedzieć, mój kochany? Zdaje mi się, że raczej płaz.

— Ale jaki płaz?

— Czego ty ode mnie chcesz? Sto razy powtarzam w kółko, że dokładnie nie widziałem!

— Nie zawracaj mu głowy, Borysie! — ujął się za Roman. — Mówił przecież już, że nie wie. Skąd licha może się znać na tych gadach i amfibiach?

Ale dla Borysa nie miało to żadnego znaczenia, kiedyś, w szkole, z powodu okrągłej głowy i grubych, nieco obwisłych policzków, przezwano go Buldogiem. Zresztą, podobieństwo było nie tylko zewnętrzne. Nigdy dotąd nie spotkałem człowieka bardziej upartego zawziętego. Wszystko chwytał jak buldog zębami. Jeszcze jako student na uniwerku wbił sobie do głowy szaloną teorię i ani rusz nie można było mu jej wyperswadować. Za wszelką cenę pragnął na własne — oczy zobaczyć coś z przeszłości Ziemi. Dziewiczy las drzewiastych paproci, mętne kredowe błoto, żywego jaszczura, owady z dewonu. Poszczególne kości czy nawet całe szkielety nie wystarczały mu, lekceważył odciski na skałach osadowych czy kawałkach węgla. Wszystko chciał zobaczyć takie, jak było ongiś. Myślę, że wszystkiemu winien jest „Cień przeszłości”, fantastyczne opowiadanie Jefremowa. Borys doskonale rozumiał, że wspaniałego pomysłu pisarza w żaden sposób nie da się urzeczywistnić, ale nic nie mógł na to poradzić. Zazdrość gryzła go i toczyła, nie dawała mu spokoju. Zazdrościł bohaterom opowiadania! Zazdrościł i marzył.

Aż w końcu wymyślił. Uparcie, jak buldog, gdy w coś wpije się zębami, uczepił się swej idei. Zaczął zbierać bursztyny. Chodziło mu o owady, które niegdyś ugrzęzły w lepkiej żywicy. Żywica skamieniała na dnie morza i zamieniła się w bursztyn. Tak więc Borys stał się zbieraczem bursztynów. Nawet na urlop wyjechał na wybrzeże ryskie i tam niezmordowanie wyszukiwał bursztyny, wyrzucone przez fale przypływu. Chodził też po wszystkich sklepach jubilerskich. Pieniędzy nie miał wiele i kupić tam nic nie mógł. Całe godziny sterczał tylko przed wystawami, wpatrując się w eleganckie ustniki i wszelkie inne wyroby z bursztynu.

— Jeśli chcesz podobać się Borysowi — mówili koledzy dziewczętom — to na spotkanie z nim wkładaj bursztynowe korale. Nie odstąpi cię na krok i z całą pewnością do samego domu odprowadzi.

Ale zaledwie w jednej na tysiąc żółtych i miodowo — czerwonych bryłek żywicy sprzed tysięcy lat znajdował to, czego szukał: owada z niepopsutymi oczami. Wtedy Buldog niezwykle ostrożnie wydłubywał drogocenną zdobycz i umieszczał ją pod mikroskopem. W purpurze owadzich oczu usiłował dojrzeć odbicie owego dawnego świata, na który one kiedyś patrzyły. Chciał zobaczyć przeszłość oczami trupów. Oczywiście, nie osiągał nic, co by prowadziło do czegoś istotnego. Jednak pewnego razu Borys uzyskał mikrozdjęcie jakiejś siatki, a w każdej jej komórce widać było to samo paprociowe drzewo. Oto wszystko, co na wieki utrwaliło się w mozaikowych oczach jakiejś pradawnej muchy. Według mnie Borys na próżno marnował czas. Wątpię, czy z tej jego pasji mogłoby coś wyniknąć. Wspominam zaś o niej raczej tylko dlatego, by dać pojęcie o charakterze Borysa.

I właśnie z tym uporem buldoga przyczepił się do mnie, gdy dowiedział się, że jadę na niedostępne moczary sordonnoskie. Jego plan jak zwykle był całkiem prosty, nieskomplikowany i obliczony na szczęśliwy przypadek… Nie wiadomo dlaczego Buldog uważa, że szczęśliwy przypadek to coś, co samo przez się jest zrozumiałe.

— Słuchaj — mówił mi — skoro na sordonnoskim płaskowyżu zachowały się do naszych czasów jakieś resztki dawnej flory, wiesz, mam na myśli czerwony mech, to mamy podstawę spodziewać się ciekawych, zupełnie oszołamiających odkryć. Chyba się z tym zgodzisz, prawda?

— Przypuśćmy — odpowiadałem niechętnie. — I co dalej?

— Jedziesz tam, jesteś kierownikiem wyprawy, a ja jestem paleontologiem, więc koniecznie powinieneś zabrać mnie ze sobą. Wszystko, co będziecie chcieli, mogę robić razem z wami. Umiem nawet całkiem nieźle gotować.

Nie było sensu odmawiać. A teraz wydaje mi się chwilami, że Borys przeczuł spotkanie z sordonnoskim diabłem. Po nim można się wszystkiego spodziewać!

Taki to już człowiek. Tak uparty i prostolinijny, że jego sukcesy przypisać można raczej znużeniu przyrody, której wreszcie od czasu do czasu uprzykrzy się ten upór Buldoga. To, czego nie można chwycić ręką, chwyta zębami.

Może jednak dosyć już o Buldogu. Budzi we mnie szacunek, ale jednocześnie irytuje mnie. Dlatego właśnie, skoro raz o nim wspomniałem, rozpisałem się tak bez końca. Wprost trudno sobie wyobrazić, jak się nam znudziło natrętne dopytywanie Borysa o tego diabła! Chciałby wyrwać ze mnie niby kleszczami to, czego ja sam nie wiem. I, kto wie, może mu się to udaje… Tak, wszystkiego można się po nim spodziewać!

Czwartego uczestnika wyprawy również mi narzucono. Może nawet nie tyle narzucono, co, jak by tu powiedzieć… Borysa sam zabrałem (spróbowałbym go nie zabrać!), a o zabranie biochemika, Artura Położencowa, prosił mój bezpośredni szef, więc też nie mogłem przecież odmówić!

Niezmiernie byłem zaskoczony, gdy pierwszy raz zobaczyłem tego Położencowa. Małego wzrostu i taki jakiś dziwny. Ma trzydzieści dwa lata, już jest profesorem, a zachowuje się jak sztubak, który naczytał się powieści przygodowych; zamiast wypocząć sobie gdzieś w górach czy nad morzem przyczepił się do naszej wyprawy na moczary. Na co mu to? Powiedziałem wtedy prosto z mostu:

— Czy zdaje pan sobie sprawę, panie profesorze, że będzie pan musiał robić wszystko to samo, co każdy z nas, proste codzienne prace, nie mające nic wspólnego z pana kwalifikacjami? Ludzi mam niewiele.

— Wiem — odparł z uśmiechem — to tylko na zdrowie mi wyjdzie.

— Jeżeli pan profesor tak uważa… Ale musiałem pana uprzedzić. Podobno Położencow wyjechał po to, by zapomnieć o nieszczęśliwej miłości. Nie wiem, jak to tam jest. Trudno mi coś stanowczo twierdzić na ten temat. Nie [wyróżnia się niczym specjalnym od innych członków [wyprawy, robi to co i my. Jest wesoły, wysportowany, lubi polować i prawdopodobnie nie zostawiłby kolegi w biedzie. Jest tylko jakby nieco skryty. Ale to nikomu nie przeszkadza. Z pewnym niedowierzaniem wysłuchał mego opowiadania o diable z jeziora. Było mi trochę głupio. Nie lubię ludzi, którzy przybierają takie miny, jakby już nic ich nie dziwiło. Jest w tym jakaś poza, coś z kowbojskich filmów.

Tacy są moi trzej towarzysze, którym przed chwilą opowiedziałem o spotkaniu z diabłem.

Był już wieczór i zrobiło się chłodno, wcześnie więc schroniliśmy się do namiotu. Długo jeszcze rozmawialiśmy o tajemniczym gadzie, snuliśmy różne plany, ale nic mądrego nie wymyśliliśmy. Roman usnął pierwszy, potem równomiernie zaczął posapywać Położencow. Mnie także z wolna zaczęły kleić się oczy. Zasypiając słyszałem jeszcze, jak Borys cmoka językiem. Jeśli mu coś utkwi w głowie, całą noc nie zmruży oka, tylko będzie tak cmokał i cmokał.

Artur Wikientiewicz Położencow profesor biochemii

Właściwie nie braliśmy w ogóle pod uwagę możliwości, że Kurilin zechce nurkować w jeziorze. Ani razu wprawdzie nie powiedział, że nie ma zamiaru, ale było oczywiste, że na dwa aparaty do nurkowania jest aż trzech amatorów. Wcale nie posądzam Kurilina o tchórzostwo. Tchórz zaraz na drugi dzień uciekłby z tych moczarów. Po prostu, jak na swój wiek, jest on za bardzo ostrożny. Zresztą, co tu dużo gadać, był kierownikiem ekspedycji i właściwie nawet nie powinien nurkować. Roman natomiast chwycił cały rynsztunek płetwonurka i oświadczył, że odda go tylko wraz z życiem. A Borys Rewin powtarzał uparcie w kółko:

— Jestem paleontologiem, chyba sami przyznacie, że powinienem zobaczyć na własne oczy tego potwora.

— Powiedz jeszcze, że jesteś jego rodzonym ojcem! — drażnił się z nim Roman.

Zaczęli się kłócić i przygadywali sobie złośliwie. A im bardziej stanowczo i uparcie Borys twierdził, że ma niezaprzeczone prawo, tym bardziej denerwował się i zaperzał Roman. W końcu Walery i ja musieliśmy się wtrącić. Spokojnie wytłumaczyliśmy Borysowi, że może nam popsuć całą akcję, ponieważ jeszcze nigdy nie miał do czynienia z takimi aparatami, a w dodatku nie umie przecież pływać.

Najzupełniej niespodziewanie dał sobie wytłumaczyć i przyznał nam rację. Z tego by wynikało, że rzeczywistości wcale nie jest taki uparty, jak sądziliśmy. Logiczna argumentacja trafia mu do przekonania. Ten dziwny chłopak coraz bardziej mnie zaciekawia.

Wobec tego tylko ja i Roman wchodziliśmy w rachubę. Mieliśmy złożyć wizytę nieznanemu potworowi. Wyprawa wcale nie była taka bezpieczna. Nie posiadaliśmy niestety odpowiedniej broni i trzeba było coś naprędce zaimprowizować. Ześrubowaliśmy po dwie żerdzie wiertnicze, a na ich końcu umocowaliśmy drutem myśliwskie noże. Powstało w ten sposób coś w rodzaju dwóch dzid czy oszczepów, którymi można było jakoś się bronić w razie potrzeby.

Pierwsze zanurzenie rozczarowało nas, choć widoczność wody była doskonała. Taka widoczność nawet w morzu rzadko się zdarza. Najdrobniejsze szczegóły widać było dokładnie. W gąszczu sitowia i tataraku roiły się pokraczne poczwarki ważek. Żywy jak kropelka rtęci, pajączek topik prządł swój podwodny dzwon. Zwinne śmigi krzątały się dokoła i ostrożnie chwytały malusieńkie kawałeczki wodorostów.

Płynąłem powoli, rozsuwając ramionami śliskie sitowie. Jego żółtozielone szyszeczki kwiatostanów całe pokryte były ślimaczkami. Przede mną płynął jakiś ciemny stwór. To był Roman, który w kostiumie płetwonurka wydawał się w wodzie olbrzymem.

Dno obniżało się stopniowo. Mniej więcej co dwadzieścia metrów nurkowaliśmy w głąb. Ale wciąż na próżno. Tajemniczego płaza nigdzie nie udało się nam dostrzec.

Mimo skafandra, swetrów i wełnianej bielizny zaczęliśmy marznąć i zawróciliśmy do brzegu. Zbadaliśmy zaledwie jedną setną jeziora i nic dziwnego, że wracaliśmy teraz z pustymi rękami. A tyle obiecywaliśmy sobie po tym nurkowaniu! Do rozpaczy nie było jeszcze powodu, ale ogarnęło nas zwątpienie. Ja jeszcze starałem się jakoś nadrabiać miną, ale Roman, z łoskotem przedzierając się przez turzycę, miał ponury wyraz twarzy i z niezadowoleniem wydymał wargi. Biedne, obrażone dziecko! W gruncie rzeczy jest właśnie dzieckiem. Cóż, jestem przecież o dziesięć lat starszy od niego. To dużo, a równocześnie niewiele, gdy człowiek jest zakochany! Jeśli opuści cię kobieta, jeśli chce odejść na zawsze, to czy się ma dwadzieścia czy trzydzieści lat, cierpi się jednakowo. Jak gdyby słońce uchodziło za chmury, na zawsze. I nigdy już człowiek tak kochać nie będzie. Cóż, nic w naszym życiu nie jest proste… Gdy ma się lat dwadzieścia, nie wie się jeszcze o tym, ale gdy się ma trzydzieści, to już się rozumie, ze… niczego w życiu przewidzieć nie można. Tylko że świadomość tego niewiele pomaga. Serce rzadko kiedy słucha rozsądku. Chyba nigdy.

Tak więc nie zobaczyliśmy wtedy sordonnoskiego diabła!

Tego samego jeszcze wieczora Walery rozpostarł na ziemi ogromny arkusz kalki kreślarskiej, na którym, wśród niezliczonych warstwie i ciągów teodolitowych, trudem rozpoznałem kontury jeziora Worota.

Będziemy musieli podzielić jezioro na kwadraty — powiedział Walery, biorąc do ręki suwak logarytmiczny. — Inaczej w żaden sposób nie damy rady.

— A ryba pewnie jest przywiązana — z przekąsem powiedział Roman, który sordonnoskiego diabła uparcie nazywa rybą. — Siedzi sobie w jednym z kwadratów i czeka, aż przeszukamy inne. Przecież to nie martwy przedmiot, lecz żywe stworzenie! Zabawni jesteście, doprawdy…

Na plan padała blednąca plama światła. Bateryjka kieszonkowej latarki wyczerpywała się, drucik w żarówce poczerwieniał.

Roman miał do pewnego stopnia rację. Nie było sensu dzielić jeziora na kwadraty. Ale była druga strona medalu. Nie wie się o niej jeszcze, gdy się ma dwadzieścia dwa lata…

— Nie macie racji, kolego — powiedziałem do niego: — Podzielenie jeziora na kwadraty konieczne jest dla naszej własnej dyscypliny. Tak jest wygodniej. Bo jeśli będziemy szukać bez żadnego porządku i planu, to wkrótce rozczarujemy się i zniechęcimy do wszelkich poszukiwań. Jasne?

Roman kiwnął głową.

— To tak, jakbyśmy sami siebie oszukiwali — ciągnąłem dalej. — Ale kłamstwo, jeśli potrzebne, jest dobre. Czasem, na przykład, człowiek zmęczy się długim marszem. Zdaje mu się, że już ani kroku zrobić nie może. Wtedy powiada sobie: „Jeszcze tysiąc kroków i odpocznę”. A ma przed sobą wiele razy po tysiąc kroków. Idzie więc ten pierwszy tysiąc, ale nie siada, tylko znów mówi sobie: „No, jeszcze choć z pięćset…” Taki człowiek zawsze dociera do celu.

Sam nie wiem dlaczego, zmieszałem się nagle i obejrzałem za siebie. Borys z napięciem wpatrywał się we mnie wytrzeszczonymi oczami. Gdy spostrzegł, że poczułem na sobie jego wzrok, uśmiechnął się cicho i nieśmiało. Jakiż niezwykły jest jego uśmiech!

Głucho zadudniły krople po brezencie namiotu. W ciasnym wnętrzu, słabo rozjaśnionym mętnopomarańczowym światłem latarki, było ciepło i przytulnie. Deszcz przybierał na sile. Zaszyliśmy się w nasze śpiwory i leżąc gwarzyliśmy sobie. Roman opowiadał kawały. Opowiada seriami, według tematu. Wiele z nich znam jeszcze ze studenckich czasów.

Zasnąłem jakoś niepostrzeżenie w trakcie serii na temat lekarzy.

Gdy rankiem wyszliśmy z namiotu, śladu nie było po wczorajszej niepogodzie. Niebo głębokie i czyste, wokoło wszystko lśniło, mieniło się, skąpane rosą i chłodem. Błotne trawy wydzielały gorzkawą i cierpką woń ziołowego naparu. Na krawędzi namiotu krople deszczu wyglądały jak rozsypane ametysty, szmaragdy, akwamaryny i topazy, a długie palce słonecznych promieni zgarniały je bez żalu.

Umyliśmy się i zjedli pośpiesznie śniadanie, załadowaliśmy na ramiona aparaty do nurkowania i ruszyliśmy ku jezioru. Walery i Borys wzięli teodolit, wiertło i już o świcie poszli na ołonieckie bagna. Musieli teraz wykonać plan za nas czterech, ponieważ ja i Roman poświęciliśmy się poszukiwaniu tego gada. Ale tym razem nie mieliśmy szczęścia, nic nie znaleźliśmy.

Płynęły dni podobne do siebie, urozmaicone emocją podczas łowów, rozczarowaniem i znów nowymi nadziejami. Codziennie kilka godzin spędzaliśmy w wodzie. Wieczorem zakreskowywałem na planie nowy kwadracik. Pozostawała do zbadania już tylko niewielka część jeziora.

Walery i Borys bohatersko wykonywali pracę za nas czterech. Ani oni, ani my nie mieliśmy chwili wolnego czasu. O ile przedtem lubiliśmy wieczorami pogadać sobie, pograć w karty czy w szachy lub po prostu posiedzieć przy ognisku, teraz zasypialiśmy natychmiast. Za każdym razem, gdy wracaliśmy znad jeziora, Borys patrzał na nas uważnym i pełnym nadziei wzrokiem. W milczeniu rozkładałem ręce. Borys nie pytał o nic. Czekał.

I znowu, po raz nie wiadomo już który, wychodzimy z wody. Chlapiąc płetwami mącimy wodę wznosząc bryzgi miękkiego szlamu, rozchylamy ramionami sitowie. Twarze mamy spokojne, pogodne. Ich spokój i pogoda przeznaczone są dla tych, co na nas patrzą. „No to co, że dziś nic nie znaleźliśmy — mówią one. — Znajdziemy jutro lub pojutrze. Im więcej niepowodzeń, tym większa szansa, że kiedyś wreszcie musi się nam powieść. Wszystko jest jak należy”.

Walery i Borys siedzą na brzegu. Postanowili dzisiaj odpocząć. Miłka także siedzi spokojnie u nóg Walerego. Walery trzyma na kolanach dubeltówkę.

— No, jak wam poszło, łowcy? — jakoś zupełnie apatycznie pyta Walery.

— W porządku! — nieco zbyt szybko i energicznie odpowiada Roman.

A Borys i ja milczymy.

Walery wstaje i, gwizdnąwszy z cicha, rusza na swe ulubione miejsce, by trochę sobie postrzelać. Idzie w kierunku zarośniętego turzycą, wyschniętego łożyska płynącej tu ongiś rzeki. Miłka jak pstry, wesoły kłębuszek toczy się za nim.

Zdjąłem skafander i położyłem się na miękkiej, wysokiej trawie łąki. Nade mną chwieją się złociste, liliowe i różowe kwiaty. A jeszcze wyżej, nad nimi, leniwie płyną po niebie przezroczyste i postrzępione obłoki.

Obudził mnie huk wystrzału.

— Ale wygarnął dublet! — powiedział Roman i zerwał się na równe nogi.

Uniosłem się na łokciu, potem wstałem.

Na powierzchni wody, ze sto metrów od brzegu, trzepotała się kaczka. Walerego nie było widać. Natomiast stojąc na niewielkim wzniesieniu widzieliśmy doskonale jak sitowie porusza się i pochyla nad nim. Wkrótce dostrzegliśmy Miłkę. Płynęła ku trzepocącej się kaczce. Zwinnie poruszając łapami, rozgarniała piersią wodę, a fale pod ostrym kątem rozchodziły się na boki.

Do kaczki pozostawało jeszcze parę metrów, gdy jagle Milka zaskomlała żałośnie i pogrążyła się w wozie. Po chwili]ej głowa ukazała się na powierzchni, znikła znowu.

Nie mieliśmy pojęcia, co to może znaczyć, gdy nagle znów rozległ się wystrzał. Drgnąłem i obejrzałem się. Galery biegł do nas. Gwałtownie wymachiwał rękami, pokazując na wodę tam, gdzie przed chwilą znikała nieszczęsna Miłka.

Zrozumieliśmy wszystko i bez słowa, pospiesznie zaczęliśmy wkładać sztywne i ciężkie kombinezony płetwonurków.

Wskoczyliśmy do wody i tam Roman pierwszy zobaczył dziwne zwierzę Zatrzymał się nagle, szeroko rozstawiając nogi i obrócił do mnie, wskazując ręką gdzieś przed siebie, w zieloną pomrokę. W pierwszej chwili nic nie mogłem dostrzec, wkrótce jednak rozróżniłem ciemniejące w głębinie cielsko. W wodzie przedmioty wydają się znacznie powiększone. Dziwaczny stwór swymi rozmiarami przywodził na myśl niewielką łódź podwodną.

Błyskawicznie, głową w dół, zeszliśmy jeszcze głębiej, na samo dno. Gdy palcami rąk dotknęliśmy miękkiego, grząskiego iłu, wyrzuciłem ramiona przed siebie i zacząłem płynąć nad samym dnem. Przede mną niewyraźnie majaczyła ciemna sylwetka. Ostrożnie podkradałem się do niej, ledwo dosłyszalnie szeleszcząc płetwami. I właśnie wtedy uświadomiłem sobie, że w pośpiechu nie zabrałem ze sobą mojej zaimprowizowanej włóczni. Ani jej, ani fotograficznego aparatu do podwodnych zdjęć. Co za pech!

Mniej więcej cztery metry przede mną płynął Roman. Dopędziłem go i trąciłem w ramię. Odwrócił się gwałtownie, zupełnie jakby się czegoś przestraszył. Wykrzywiłem się wymownie i pokazałem mu moje puste ręce. Zrozumiał i dał mi znak, żebym płynął za nim.

Dziwny stwór był tuż obok. Wcale nie miał zamiaru odpływać. Trwał nieruchomo nad samym dnem, tak jak pstrągi w upalny dzień w cieniu szuwarów.

Jakoś nagle uspokoiłem się i zacząłem uważnie przyglądać się sordonnoskiemu diabłu. Niewątpliwie był to jakiś nieznany gad, może ostatni okaz dawno wymarłych jaszczurów, o których nasi uczeni nic nie wiedzą. Olbrzymią potężną głowę miał pokrytą lśniącymi metalicznie łuskami. Za głową dwie ogromne płetwy podobne do tarcz. Na tych tarczach jaskrawo odznaczały się jasnożółte plamy. Błoniaste łapy podkulone miał pod tułowiem jak płetwy śpiącej ryby. A więc Roman niezupełnie się mylił, ten diabeł miał w sobie coś z ryby, miał niewątpliwie. Nawet wysoki, sterczący do góry grzebień — który już za pierwszym razem zauważył Walery — przypominał rybią płetwę grzbietową. W tej chwili grzebień jakby się zwinął, przypłaszczył, ale można było obejrzeć dokładnie ościste kolce i rudobure plamy na błonie pławnej. Ogon miał długi, ostro zakończony. Prawdziwy jaszczurzy ogon ze sterczącymi czterema kolcami. Podobny ogon miał niegdyś roślinożerny jaszczur stegozaur. Służył mu on jako groźna broń przeciw drapieżnikom.

Wskazałem ten ogon Romanowi, kiwnął głową ze zrozumieniem i przełożył swój oszczep z prawej ręki do lewej. Zaczęliśmy ostrożnie podpływać do jaszczura. Wcale nie zwracał na nas uwagi. Zdawać się mogło, że bez reszty pochłonięty był trawieniem nieszczęsnej Miłki.

Sam nie wiem, jak do tego doszło. Nigdy nie mówiliśmy przecież o zabiciu potwora. Chcieliśmy go tylko sfotografować. Ale teraz czekałem z zapartym tchem, by Roman wbił dzidę w jaszczura. Sam chętnie bym to zrobił, gdybym tylko miał broń w ręku. Nie umiem nawet tego wytłumaczyć. Może była to chęć zemsty za Miłkę, a może…

Roman wbił dzidę prosto w ogromne, cienką skórzastą błonką zasnute oko. Potwór drgnął i rzucił się do ucieczki. Roman w mgnieniu oka wyrwał kopię z rany i popłynął za nim. A ja tuż za Romanem. Jaszczur miotał się to w prawo, to w lewo. W wodzie na wszystkie strony rozpływały się jakieś mętne, rdzawe obłoczki. Nie od razu nawet uświadomiłem sobie, że to krew.

Roman zamachnął się po raz drugi i z całej siły wbił dzidę w pysk zranionego olbrzyma. Trafił go pomiędzy dwie duże brodawki, ale ostrze ześliznęło się. Prawdopodobnie napotkało kość. Roman znalazł się niebezpiecznie blisko głowy potwora. Szybkimi uderzeniami płetw podpłynąłem do jaszczura z drugiej strony i chwyciłem go za wielką błoniastą łapę. Łapa szarpnęła mocno i trzema ostrymi pazurami rozdarła mi rękę od dłoni aż do łokcia. Roman znalazł się właśnie pod jaszczurem i korzystając z dogodnej pozycji wbił dzidę prosto w odsłonięte, żadnymi łuskami nie chronione gardło. Dzida weszła w ciało na całą długość rękojeści. Posługując się nią niby łomem Roman naciskał ją obiema rękami. Szyja zwierzęcia była prawie przecięta i jaszczur zaczął drgać konwulsyjnie, z wolna opadając na dno, jak klonowy liść w bezwietrzny dzień jesienny.

Tlenu w zbiornikach zostało nam już niewiele i musieliśmy się śpieszyć. Ręka bolała mnie coraz bardziej.

Szybko popłynęliśmy głębiej i schwyciwszy zdychającego potwora za ogromne łapy, pociągnęliśmy go do brzegu. Nieufnie przyglądałem się błoniastej łapie z pazurami, mocno trzymając ją w obu rękach. Jaszczur nie dawał oznak życia. To było dziwne. U prymitywnych stworzeń, o słabo rozwiniętym mózgu, agonia może trwać bardzo długo. Któż nie widział kogutów biegających po podwórku już po odcięciu im głowy…

Nie było jednak czasu na rozmyślania. Płynęliśmy i błogosławiliśmy prawo Archimedesa: na lądzie nie pialibyśmy rady poruszyć potwora z miejsca. Dno z wolna wznosiło się. Pojawiły się pierwsze kępki moll czarki i pierzastoliścia.

W pewnej chwili poczułem, że dzieje się ze mną coś niedobrego. Zrobiło mi się bardzo zimno. Poprzez rozerwany rękaw sączyła się woda, wsiąkała w wełnianą bieliznę i cienkimi, zimnymi strumykami spływała po plecach i piersiach. Każdemu uderzeniu serca wtórowała fala bólu. Wszystko stało się jakieś nieprawdziwe, nierzeczywiste. Przed oczami kołysały się jakieś wodne rośliny, a pode mną bulgotały i rozpływały się bańki powietrza. A potem wydało mi się, że serce przesunęło mi się do mózgu i stuka tam jak młot, I głucho i boleśnie.

Brakowało mi już powietrza. Mocno ścisnąłem zębami ustnik tlenowego aparatu i, często łykając ślinę, starałem się opanować podchodzące do gardła mdłości. Ręce i nogi zrobiły się jak nie moje, nie czułem ich. Kurczowo uczepiłem się szponiastej łapy potwora i zwisłem bezwładnie u jego boku. Ach, gdyby można było odpocząć choć chwilę, oprzytomnieć, zaczerpnąć powietrza, uwolnić się od tych jakichś dziwnych mdłości i dopiero wtedy popłynąć dalej!

Tuż ponad miękkim i śliskim, pofalowanym iłem dna leniwie snuły się kosmate od szlamu wstęgi wodorostów. Koło grubego białego kłącza żółtej lilii wodnej powoli tworzył się pęcherzyk gazu. Rósł pomału, beztrosko odrywał się od dna i szybko wzbijał się ku powierzchni. Nagle wydało mi się, że dno zaczyna zbliżać się gwałtownie. Odchyliłem głowę i, usiłując przezwyciężyć niewytłumaczone odrętwienie, spojrzałem w górę. Nade mną wisiało ogromne cielsko nieżywego zwierzęcia.

W tej chwili coś wielkiego, jasnego oderwało się od niego i sunęło wprost ku mnie. „Jak skoczek spadochronowy z samolotu” — pomyślałem, nie wiem dlaczego. Różowawa, niewyraźna plama znieruchomiała przede mną. Zacisnąłem powieki aż do bólu, a potem otworzyłem je gwałtownie. Za owalnym szkłem maski patrzyły na mnie zdumione i trochę gniewne oczy Romana. „Dlaczego nie płyniemy dalej, przecież do brzegu już całkiem niedaleko” — pomyślałem i wymownymi gestami starałem się zapytać o to Romana. Nic nie zrozumiał, tylko niecierpliwie machnął ręką: „No, płyniemy. Po licha tu utkwiliśmy!” Usiłowałem zgiąć kolana i płetwami odbić się od dna. Ale zniosło mnie w bok. Znowu zobaczyłem koło siebie burozielone, drobne liście, szpetną larwę łątki, zwinnie zginającą i rozginającą swe szare, członowate ciało. Ręka zaczęła mnie teraz piec żywym ogniem, jakby obłożono ją plastrami gorczycy. Nagle coś mi się mgliście przypomniało, jakiś niewyraźny, nieuchwytny obraz zamajaczył mi przed oczami. Na ułamek sekundy rozpoznałem coś bardzo znajomego i natychmiast uleciało to z mej świadomości. Pozostały jedynie kołyszące się, wężowato powyginane kłącza wodnej rośliny, złożone jakby ze spłaszczonych, przylegających do siebie cząsteczek. Coś mi to uporczywie przypominało. Ale co? Czułem się jak człowiek, któremu śni się coś bardzo znajomego, co już kiedyś przedtem mu się śniło. Człowiek stara się sobie przypomnieć ów dawniejszy sen i nie może. Wymyka mu się, jak woda z garści.

Oprzytomniałem na brzegu. Koło mnie krzątał się Roman. Ani Walerego, ani Borysa w pobliżu nie było. Rękę miałem obandażowaną, w całym ciele czułem rozkoszne ciepło. Musieli mnie widocznie mocno wytrzeć całego ręcznikiem. Pod bajowym kocem było mi dobrze i bezpiecznie. Trawy pachniały miodem, któraś z nich pieszczotliwie łaskotała mi policzek. Pracowicie, lecz nie dokuczliwie, brzęczała osa.

Spostrzegłszy, że otworzyłem oczy, Roman mrugnął porozumiewawczo i spytał:

— Panie profesorze, może kieliszek wódki? Kiwnąłem głową.

— A gdzie jaszczur? — spytałem. — Udało się go wyciągnąć?

— Gdzie tam! — machnął ręką Roman. — Ledwo pana…

Roman położył się na trawie obok mnie, urwał jakieś źdźbło i zaczął je ssać.

— Zostawiłem go na dnie. Jutro go wydostaniemy. Nieżywa bestia nigdzie nie odpłynie. Zaznaczyłem miejsce na brzegu… Przez noc nic się z nim nie stanie. Nie ma się co kłopotać!

Wcale nie miałem chęci kłopotać się o cokolwiek. Chciało mi się spać. Z trudem zdobywałem się na słowa, walcząc z ogarniającą mnie błogą sennością. Niebo nade mną było szafirowe jak farbka. Nie chciało mi się myśleć ani o jaszczurze, ani o listach, które wciąż nie nadchodziły. Zapadłem w sen, jak w ciepłą, pachnącą kąpiel.

Z początku myśleliśmy, że pomyliliśmy miejsca. Kilka razy wypływaliśmy na powierzchnię, by sprawdzić znaki na brzegu, odszukiwaliśmy podwodne prądy i tryskające z dna źródła. Przetrząsnęliśmy każdą kępę wodorostów, każdą zapadlinkę — wszystko na próżno. Jaszczur znikł bez śladu. Nieżywy stwór spłatał nam kawał. Rzeczywiście, prawdziwy diabeł! Okazało się, że wbrew wszelkim pozorom, nie był jednak śmiertelnie ranny Pozbawiony jednego oka, z rozdartym gardłem, broczący krwią jaszczur przyszedł jakoś do siebie i odpłynął, by zdechnąć gdzieś w głębinie Ze wszystkich nieprawdopodobieństw to jedno wydawało się jeszcze najprawdopodobniejsze. A myśmy tak się śpieszyli do niego! Zaopatrzyliśmy się w liny i haki, aby łatwiej było wyciągnąć martwe cielsko na brzeg…

Rozczarowanie było tak wielkie, że wieczorem po powrocie do obozu wszyscy zaczęliśmy się ze sobą kłócić. Nawet nie wtrącający się zwykle Borys miał do mnie i do Romana zupełnie nieprawdopodobne pretensje.

— Ale jak wam się jednak zdaje, co się mogło z nim stać? — spytałem, chcąc jakoś załagodzić sytuację.

Roman w milczeniu wzruszył ramionami, a Borys machnął ręką i powiedział:

— Czy to teraz nie wszystko jedno?

— Może woda go zniosła — wtrącił Walery — ale raczej sam odpłynął.

— No, jeśli uniosła go woda, to głupstwo — powiedziałem umyślnie beztrosko.

— Nie zauważyłem tam żadnych wirów ani silnych prądów dennych — powiedział Roman. — Chyba nie mogło go znieść daleko…

— W takim razie na pewno go znajdziemy! Najlepiej dajmy na razie spokój zgadywaniu: a co, a jak, a dlaczego, a po co. Złapiemy diabła i dowiemy się wszystkiego.

— Tak, złapiecie… akurat! Szukaj wiatru w polu! — mruknął Borys, który jakoś nie mógł się uspokoić.

— Już raz złapaliśmy — powiedział z goryczą Roman. — Złapaliśmy i dowiedzieliśmy się wszystkiego…

— No, dajcie spokój — ujął się za mną Walery. — Przecież Artur Wikientiewicz nie jest winien niczemu.

— W tym właśnie cała bieda, że nikt tu niczemu nie jest winien — ponuro powiedział Borys.

Zachód słońca zalał łąki złotem. A potem trawa.zszarzała muśnięta sinością wieczoru. Pierwsze mleczne smugi mgieł rozpełzły się po dolinach. Krzyczał bąk. Pomyślałem przygnębiony, że znów czekają nas dni zatrute goryczą nieudanych poszukiwań. Czy trafimy jeszcze raz na sordonnoskiego diabła? Czasu mamy już niewiele. Za dwa tygodnie powinien przylecieć po nas śmigłowiec i przewieźć nas na Wielką Ziemię.

— Wiecie co — powiedziałem — do diabła z asekuracją! Będziemy pływać w pojedynkę. Roman w północnej części, a ja w południowej. W ten sposób będziemy mieli większe szansę.

Nikt się nie odezwał, każdy siedział zamyślony. Roman zgadzał się ze mną, Walery nie miał właściwie żadnego prawa, by mi zabronić. Borysa obchodziło tylko jedno: pochwycenie jaszczura, wszystko inne było mu obojętne.

Dopiero w jedenaście dni później znowu zobaczyłem jaszczura. Trwał nieruchomo nad samym dnem z podkulonymi łapami i złożonym grzebieniem. Przełknąłem ślinę i sprawdziłem, czy nóż mocno przytwierdzony jest do tyczki. Postanowiłem, że do potwora podpłynę z lewej strony, ze strony wykłutego oka. Jakież było moje zdumienie, gdy ujrzałem, że tam, gdzie przed jedenastu dniami krwawiła otwarta rana — teraz było zupełnie zdrowe, osłonięte świeżą, różowawą, skórzastą błoną oko. Ależ to właśnie w to oko wbił wtedy Roman swój improwizowany oszczep! A może się pomyliłem… Podpłynąłem z drugiej strony, ale drugie oko miał najzdrowsze w świecie! Wprost niepojęte! Do głowy przychodziły mi najfantastyczniejsze pomysły. „A jeśli są tu dwa potwory?… Albo więcej?!” — pomyślałem nurkując w głąb. Nade mną, jak nieruchomy balon, wisiał przedziwny stwór. Płynąc na wznak, z niezwykłym trudem dojrzałem pomarszczonej, miękkiej skórze gardła ledwo już widoczne ślady niedawnych, jak się zdawało, śmiertelnych ran. Nie mogło być wątpliwości; jaszczur był sam. Skądże więc brała się taka witalność, taka ł potężna zdolność regeneracji?

Sfotografowałem zwierzę ze wszystkich stron. Nawet groźny ogon utrwaliłem na kliszy z odległości czterech metrów. Prawdę mówiąc nie wiedziałem, co robić dalej. Nie miałem ochoty zabijać tego dziwnego stworzenia, które nie wiadomo jakim sposobem znalazło się w jeziorze płaskowyżu sordonnoskiego. Kto wie, może taki sam stwór żyje od Bóg wie ilu wieków w szkockim jeziorze Loch Ness?

Owładnęła mną nieprzeparta chęć, by odciąć jaszczurowi kawałek tkanki. Było to zupełnie zrozumiałe i nawet nieodzowne. Żaden naukowiec nie przeszedłby przecież obojętnie obok takiego przypadku pełnej i niemal natychmiastowej regeneracji.

Wykonać to zadanie nie było jednak łatwo. Potwór nie będzie przecież czekał pokornie, aż ktoś wytnie mu kawałek mięsa! Nie zapomniałem jeszcze skaleczeń, jakie jaszczur pozostawił na mojej ręce. Gdyby skafander, nie wylizałbym się tak szybko. To był po prostu szczęśliwy przypadek. Niewiele miałem szans, by mi się teraz udało.

A jednak postanowiłem zaryzykować. Tuż pod okiem jaszczura sterczała ogromna narośl. Mój plan był prosty: wbijam oszczep w tę narośl, przez chwilę wiercę nim tam, po czym podpływam jeszcze bliżej, ręką wyrywam kawał mięsa i umykam pośpiesznie. Oczywiście plan był równie prosty, co idiotyczny.

Poczuwszy cios zwierzę gwałtownie szarpnęło się i wytrąciło mi z rąk broń. Ze zwinnością delfina jaszczur ruszył na mnie, rozwarłszy olbrzymią, pomarańczową paszczę, pełną drobnych, ostrych zębów. Rzuciłem się w bok. Wściekle bijący ogon przepłynął tuż koło mojej twarzy.

Jaszczur zrobił obrót i natarł powtórnie. Znów udało mi się wymknąć. Wtedy zauważyłem, że mój przeciwnik zaczyna wreszcie słabnąć. Jakby już nie chciał mnie zabić, jakbym mu zobojętniał. Gdyby nie to, kto wie, czy potrafiłbym się nadal wymykać i ujść straszliwym zębom. Gdy jaszczur przepływał koło mnie zdążyłem znów pochwycić dzidę. Tym razem położyłem mu się na głowie. Zwierz włóczył mnie tuż ponad dnem. Zacząłem się zastanawiać, czy nie byłoby lepiej odczepić się od potwora i wypłynąć na powierzchnię.

Nieoczekiwanie jaszczur szarpnął gwałtownie, a ja ześliznąłem się na bok. Starałem się znów wleźć mu na głowę i odruchowo objąłem go rękami. Ciało miał pokryte wstrętnym, lepkim śluzem. Przezwyciężając obrzydzenie, usiłowałem uczepić się go jak najmocniej. Ale palce wciąż się ześlizgiwały. W pewnej chwili wskazującym palcem lewej ręki trafiłem na wgłębienie jednej ze zrogowaciałych olbrzymich łusek.

Jaszczur zamarł w bezruchu, zupełnie jak sparaliżowany. Byłem u kresu sił. Nie mogłem nawet rozewrzeć zębów, które zaciskały ustnik butli tlenowej. Zawisłem na rogowatej łusce i odpoczywałem. Jedną ręką ściskałem mój oszczep, palce drugiej ręki wpiły się we wgłębienie. Nie miałem czasu zastanawiać się nad nową zagadką. Nożem mego oszczepu szybko odciąłem od guza pod okiem jaszczura kawałek mięsa wielkości dużego kartofla i wsunąłem go do kieszeni na piersiach skafandra. Już miałem odepchnąć się nogami od jaszczura, gdy zauważyłem, że choć krew tryska z rany, rana zaciąga się cienką jak bibułka błonką. Ale to jeszcze nie wszystko! Guz zaczął rosnąć zupełnie wyraźnie, choć powoli. Obserwowałem to niezwykłe narastanie póty, póki nie rozległo się ostrzegawcze pstryknięcie: to w balonach kończyło się powietrze. Do tej chwili narośl odrosła na dobry centymetr. Jeśli w dalszym ciągu będzie rosła w tym tempie, to za jakieś trzy godziny guz odrośnie w całości. Poprawiłem na piersiach boks z aparatem fotograficznym, odbiłem się i wypłynąłem na powierzchnię. Już na górze, płynąc ku brzegowi, spojrzałem w dół. W zielonkawym mroku głębiny, widać było potężną, ciemną bryłę, która odpływała powoli, unosząc ze sobą przedziwną tajemnicę.

Roman Orżanski geodeta praktykant

Artur Wikientiewicz telefonował dziś do mnie do biura. Prosił, żebym koniecznie wieczorem przyjechał do niego do domu. Przez cały dzień nie mogłem usiedzieć spokojnie i doczekać się wieczoru. Czas wlókł się bez końca. Kto wie, może właśnie dziś wreszcie poznam tajemnicę sordonnoskiej ryby? Minęło już prawie osiem miesięcy, jak powróciliśmy znad jeziora. Artur Wikientiewicz całymi godzinami siedział teraz w swym laboratorium. Nie odbierał telefonów, nie chciał się z nikim widywać. Nawet ten uparciuch Bo-rys nie potrafił niczego od niego się dowiedzieć. Walery, który zawsze lubi sprawiać wrażenie, że wie to, czego nikt jeszcze nie wie, mówił tajemniczo, że Położencow wyrzekł się już świata i ludzi.

Przypuszczam, że Walery przesadza. Po prostu Położencow zakopał się po uszy w robocie i nie chce, żeby mu głupstwami zawracano głowę. Dzisiaj wreszcie dowiemy się wszystkiego. Szkoda, że Walery poleciał na Ałtaj… Ale napiszę do niego, jak tylko czegoś się dowiem. Bądź co bądź, przecież on pierwszy zobaczył tę rybę.

Po wyjściu z pracy aż do wieczora spacerowałem po ulicach w pobliżu mieszkania Położencowa. Mżył drobny przykry deszczyk i asfaltowa jezdnia lśniła jak czarne zwierciadło. Odbijały się w niej oślepiające smugi reflektorów samochodowych i ich czerwone światełka. Przyrzekałem sobie, że wcześniej niż o ósmej do Położencowa nie pójdę. Ale już za kwadrans siódma nacisnąłem dzwonek. Myślałem, że będę pierwszy, lecz w pokoju siedział już Borys.

Artur Wikientiewicz poczęstował nas koniakiem. Piłem go powoli, Borys odmówił. Powiedział, że nie pije alkoholu. Siedzieliśmy w milczeniu, jakbyśmy się bali zacząć rozmowę.

— Wiecie — zaczął wreszcie Położencow — ten jaszczur, to tajemnicze stworzenie, którego o mało nie zabiliśmy, jest nieśmiertelny.

Ze zdumienia aż otworzyliśmy usta. Borys oburzył się.

— Bzdura! Czyż nie można jakoś inaczej wytłumaczyć istnienia w naszych czasach przedhistorycznego zwierzęcia? Z tego by wynikało, że ta ryba trzo-nopłetwa też jest nieśmiertelna? Dziwią mnie takie żarty z pana strony, panie profesorze,

— To wcale nie są żarty, Borysie — cicho i bez gniewu odparł Położencow.

Ale Borysa już poniosło. Ze zwykłym sobie uporem nie dał mu dojść do słowa i mówił jak nakręcony.

— Sądząc z fotografii to wasz jaszczur jest bliskim krewnym żmijowatych mezozaurów. W specjalnych warunkach płaskowyżu sordonnoskiego mógł po prostu przetrwać, tak jak przetrwały czerwone mchy trzeciorzędu.

— Nie zrozumiał mnie pan. Jaszczur jest jednak nieśmiertelny. Czym to wytłumaczyć? Nie wiem! Mogła to spowodować woda jeziora i jego roślinność. Może jakieś specjalne promieniowanie, a może po prostu jaszczur taki już jest z natury.

— A którą hipotezę uważa pan za najprawdopodobniejszą? — spytałem.

— Nie wiem. Nie to dla mnie jest najciekawsze… I nie lubię stawiać hipotez. Przywykłem opierać się wyłącznie na wynikach badań, a pewne wyniki już uzyskałem. Jeśli chcecie, zapoznam was z nimi.

Zaległa taka cisza, że aż w uszach dzwoniło. Na wpół senna nocna ćma tłukła się pod kloszem lampy na biurku. Milczało radio. Za szybami okien milczał przycichły świat. Milczeliśmy i my.

— W moim laboratorium wypreparowałem wyciąg z tego kawałka tkanki jaszczura — Artur Wikientiewicz mówił spokojnie, aż nienaturalnie spokojnie. — Miałem przy tym masę roboty, jeszcze ledwo żyję. Nie wszystko byłoby dla was zrozumiałe, więc opowiem tylko o wynikach mojej pracy.

Zamyślił się. Zapalił papierosa. Potem odłożył go i znów zaczął mówić, z wolna spacerując po pokoju.

— Sam nie wiem, jak wam to opowiedzieć. Ty, Borysie, jako paleontolog, znasz zasady biologii i współczesnej biochemii. Ale Roman… Geodeta śmiało może nie znać zupełnie podstawowych zasad genetyki i fizjologii. Dlatego więc postaram się mówić w sposób przystępny. Będziesz się musiał trochę ponudzić, Borysie. Czy pan wie, panie Romanie, co to jest DNA? Oczywiście, coś niecoś pan o tym wie, ale jednak objaśnię wkrótce. DNA — to podwójna spirala, złożona molekuła kwasu nukleinowego, zasadniczy nośnik dziedziczności. Zapewnia nieśmiertelność gatunkom żywych organizmów, przekazując nie zmienioną dziedziczną informację z pokolenia na pokolenie. Nie istnieją dla niej przerwy powodowane śmiercią. Zdolna jest odtworzyć sama siebie z otaczających ją składników tkanki. Najciekawsze, że natura jakby zaplanowała nas nieśmiertelnymi. Jako organizm złożony z trzydziestu trylionów komórek. Wystarczy, by komórki podzieliły,się zaledwie czterdzieści razy, a wszystkie zostaną gruntownie odnowione. Podział odmładza całkowicie. Komórka przekształca się w dwie nowe, dokładnie podobne do starej, macierzystej. Dokładnie, lecz niezupełnie! W tym właśnie tkwi sedno. W strukturze DNA gromadzą się błędy i odchylenia. Znikome, nieuchwytne. Ale komórek jest wiele, ilość przechodzi w jakość i następuje wreszcie śmierć. Starość i zamieranie to gromadzenie się błędów w strukturze. Zrozumiałe?

Borys kiwnął głową twierdząco. Dla mnie nie było to takie całkiem proste, ale zdawało mi się, że najważniejsze zrozumiałem.

— A czy nie można by jakoś uchronić się przed tymi błędami, jakoś z nimi walczyć? — spytałem.

— Utrafił pan w sedno, panie Romanie — Położencow położył mi dłoń na ramieniu. — Właśnie w sedno! Jak się okazuje, można zwalczyć błędy, które narastają stopniowo w czasie mitozy, czyli przy podziale jądra komórkowego. Za pomocą elektronowego paramagnetycznego rezonansu otrzymałem widmo nukleoproteidów jaszczura. To także jest podwójna spirala podobna do kręconych schodów, gdzie rolę stopni spełniają wiązania azotowe. I w tych właśnie wiązaniach kryje się cały sekret. Nie są od siebie oddzielone, jak u wszystkich zwierząt i roślin na ziemi, a przeciwnie, tworzą zwartą trzecią spiralę, wypełnioną swobodnymi grupami atomów — rodnikami. Kiedy podczas podziału komórek w jakiejkolwiek strukturze DNA powstaje defekt, natychmiast zostaje usunięty przez owe rodniki. Są ostrym pogotowiem. Ostrym pogotowiem nieśmiertelności. Wydzieliłem z preparatu substancję, która, jeśli wprowadzi się ją do organizmu, rozmnoży się natychmiast, dotrze do wszystkich komórek i uczyni je nieśmiertelnymi. Ktoś kiedyś wprowadził tę substancję do krwi przedhistorycznego jaszczura. Jaszczur zachował ją i przekazał nam. A teraz…

Zadzwonił telefon. Położencow podjął słuchawkę. Twarz mu się tak zmieniła, jakby sprawiono mu wielki ból. Odpowiadał spokojnie, pojedynczymi słowami. Nie sposób było zrozumieć, z kim i o czym rozmawia. Powiedział cicho do słuchawki: „Tak, dobrze, oczywiście…” i powoli odłożył ją na widełki.

Potem zwrócił się do nas:

— Wybaczcie, moi drodzy, jest mi naprawdę strasznie przykro, ale muszę natychmiast pojechać w pewnej bardzo ważnej sprawie. Nie gniewajcie się. Zawiadomię was, znowu się zbierzemy i pogadamy o wszystkim.

Wyszedłem na ulicę zupełnie oszołomiony. Głowa mi Spłonęła od natłoku myśli i byłem nawet zadowolony, że pada rzęsisty deszcz. Przynajmniej trochę mnie ochłodził. Dotąd nigdy jeszcze nie zastanawiałem się nad nieśmiertelnością, a tu nagle zjawiła się tak niespodziewanie bliska. Stała się uchwytna. Nie wiem; I czy to dobrze, czy źle, ale nawet nie bardzo zdawałem sobie sprawę, czy chcę być nieśmiertelny. Przyprawiano to o zawrót głowy. Potem zacząłem myśleć o Położencowie. To bez wątpienia zupełnie nieprzeciętny i umysł. Ale w jego życiu osobistym nie wszystko się dobrze układa. Przypomniały mi się jakieś niewyraźne I napomknienia Wałerego o nieszczęśliwej miłości. To na; pewno od tej właśnie kobiety był przed chwilą telefon. Dlaczego nie daje mu spokoju? Po co go dręczy, przypomina o sobie, nie pozwala zapomnieć? Na jego „miejscu już dawno machnąłbym na nią ręką. Takiwspaniały człowiek! I mimo siły charakteru, mimo całej swej potężnej indywidualności nie może się na to zdobyć. Dziwna rzecz. A może wcale nie taka dziwna. Po prostu bardzo ją kocha…

Któż to jednak mógł ofiarować tej rybie nieśmiertelność? Profesor Położencow nie może sobie pozwolić na fantazje, ale ja mogę, nie jestem profesorem. I napisałem sobie takie fantastyczne opowiadanie.

Było to wiele, wiele milionów lat temu. Ciepła i zawiesista woda oceanu zdawała się nieruchoma, przeglądały się w niej obsypane kwieciem drzewa. Szumiały gigantyczne dęby i buki, z rozłożystych platanów z wolna opadały liście. Niby miłosny dar magnolie rzucały do wody swoje białe, pełne jadowitej i odurzającej słodkiej woni kwiaty.

Wysoko, pod upalnym niebem przelatywały ptaki o długich, zakrzywionych dziobach. W gąszczu lasów gorące opary unosiły się nad bagniskami. W tych bagnach gniły pnie drzew, rozkładały się cielska olbrzymich stworów z długimi jak pytony szyjami. Ktoś kogoś pożerał tam bez ustanku. Od czasu do czasu tłusta, złocistobrązowa breja rozstępowała się i w czarnym jak kawa grzęzawisku rozgrywał się śmiertelny pojedynek piętnastometrowych mezozaurów. A po zacisznych norach, w ciemnych, wąskich szczelinach skał kryły się maleńkie, nie większe od szczura zwierzątka. To ssaki, przyszli władcy ziemi.

W ognistych kłębach dymu hamujących silników odrzutowych na wąską piaszczystą mierzeję powoli wylądował międzygwiezdny pojazd. Na jego powitanie wysunął się z wody łeb jaszczura. Malutkie ślepia nie wyrażały ani zdziwienia, ani radości, ani gniewu. Jeśli w ogóle coś zaświtało w maleńkim móżdżku, to była to myśl pełna smutku, że oto z nieba przybył ktoś większy od niego. Żadnych skojarzeń, całkowity brak jakichkolwiek powiązań warunkowych czy zmysłowych. I jaszczur dał z powrotem nurka do wody.

Gdy gwiezdni przybysze wyszli ze swego pojazdu, na tłustej powierzchni wody nie było już nawet rozchodzących się kręgów fal. Jedynie wysoko w górze miotały się skrzydlate jaszczury, a z leśnego gąszczu dobiegał głuchy pomruk milionów przeżuwających paszczy.

Jak wyglądali owi gwiezdni przybysze? Do ludzi, rzecz prosta, podobni nie byli. Natura jest znacznie bogatsza, bardziej urozmaicona i pomysłowa od naszej wyobraźni. Poznaje samą siebie tworząc genialne żywe istoty. A droga rozwoju, którą potoczyło się życie na ziemi, nie jest oczywiście jedyną ani, zapewne, najdoskonalszą. Życie to walka z entropią, a białka bynajmniej nie są jedynymi wojownikami.

Gwiezdni przybysze zwiedzili już całą Ziemię. Zanurzali się aż na samo dno morza, wspinali się na szczyty górskie, przedzierali się przez gęstwiny dżungli. I nigdzie nie spotkali ani śladu myślącej istoty. Czy wiedzieli, że potomkowie szczuropodobnych prassaków po upływie milionów lat jako małpy i lemury będą żyły na drzewach, by wreszcie, znów po milionach lat, zejść z nich z powrotem na ziemię, już w ludzkiej postaci? Wiedzieli albo i nie wiedzieli. A na ziemi tymczasem kipiało życie, bez przerwy rozgrywały się dramaty, wrzała zażarta walka o byt.

Ewolucji niepodobna oddzielić od śmierci. Każda żywa istota to pokarm. Nawet gigantyczne jaszczury padają ofiarą niedostrzegalnych bakterii, by uświetnić sobą obiad kryjących się w ziemi robaków. Zamknięty cykl ekologiczny. Długa, mozolna droga! A gdy wreszcie nagle dojdzie kiedyś do przebłysku świadomości, człowiek zrozumie, że jest człowiekiem, wtedy przyroda powie mu: „Homo sapiens, jesteś śmiertelny”. Co za niesprawiedliwość! Świadomość nie może pogodzić się ze śmiercią.

Gwiezdni przybysze wiedzieli o tym. Kiedyś dawno przodkowie ich zbuntowali się przeciwko tej straszliwej pomyłce. Kto poznał, zrozumiał przyrodę, ten jest na drodze do nieśmiertelności. I oni uzyskali nieśmiertelność. Zapłacili za nią życiem miliardów istot, unicestwieniem miliardów maleńkich wszechświatów, z których każdy był niepowtarzalny. Dlatego postanowili wybawić od tragicznych ofiar poznawania tych mieszkańców Ziemi (przeżywającej właśnie okres kredowy), którzy będą żyli na niej za miliony lat.

Ale jak tego dokonać? Komu przekazać święty ogień nieśmiertelności płonący w ich żyłach?

Przede wszystkim gwiezdni przybysze poznali mechanizm dziedziczności zamieszkujących Ziemię stworzeń. Okazało się, że jest on taki sam u jaszczurów, u owadów, u kwiatów. Następnie przeprowadzili syntezę materii, która wytwarzała błędy gromadzące się w czasie procesu dzielenia się komórek. Dla tych, którzy zwyciężyli własną śmierć, nie było to nic trudnego. Ale jak przekazać bezcenny dar tym, których jeszcze nie ma na Ziemi, którzy dopiero po milionach lat na niej się pokażą?

Wybór padł na olbrzymie, dziwaczne jaszczury. Tym niedorzecznym dziełom przyrody, tym odpadom produkcji nie sądzone było przemienić się kiedykolwiek w istoty myślące. To całkiem uboczna gałąź ewolucji. Lecz jeśli rzeczywiście tak właśnie jest, rozważali gwiezdni przybysze, to kiedyś przyszłe myślące istoty potrafią odczytać przeszłość swej planety ze szkieletów tych olbrzymów.

A jeśli, zamiast na kości, natkną się na żywą kopalinę, to co wtedy? Wtedy pochwycą takiego jaszczura i dowiedzą się, w jaki sposób przeżył. I już od nich samych będzie zależało, czy przyjmą, czy odrzucą pozostawiony im dar.

Gwiezdni przybysze pochwycili więc olbrzymie, potężne jaszczury, wstrzyknęli im w krew ogień nieśmiertelności i pozostawili je w ciemnych, głuchych wodach najdzikszych, niedostępnych jezior.

Jeśli przyszłe rozumne stworzenia, myśleli sobie gwiezdni goście, zdołają odszukać naszych posłańców i pokonać ich, to zapewne będą już stali wówczas na takim stopniu rozwoju, że potrafią zrozumieć i ocenić nasz dar. Ileż to pokoleń zostanie ocalonych od bezsensownego unicestwienia! Ileż dzieci, stając na swych nieposłusznych jeszcze nóżkach, zrobi swój pierwszy krok nie na drodze ku śmierci, lecz ku wieczności!

Dzięki wam, gwiezdni bracia, za wasz cudowny i bezcenny dar!

List Artura Położencowa do

Walery Kurilin geolog

Nigdy bym nie przypuszczał, że ludzie rozsądni, ludzie nauki, mogą pleść takie bzdury. Nie tyle nawet dziwię się Romanowi, co Położencowowi. Czyżby miłość mogła tak na niego wpłynąć? Całe to gadanie o losie ludzkości, zależnym jakoby od niego, Położencowa, denerwuje mnie ogromnie. Nie od profesora Położencowa zależy los ludzkości, jak nie od Einsteina zależało zapoczątkowanie ery atomowej.

Szczerze mówiąc, żal mi i Romana, i Położencowa. Męczą się okropnie, miotają się jak opętani. Entuzjazm Romana, gdy dowiedział się o wynikach doświadczeń Połoźencowa, zamienił się niemal w rozpacz i urazę małego dziecka. To zapewne największe w jego życiu rozczarowanie. Ba, ale kogo by nie urzekło coś tak wspaniałego jak nieśmiertelność? Wyznać muszę, że gdy otrzymałem od Romana ten jego szalony list, też coś mi drgnęło w sercu. Oczywiście, mój rozsądek nie dał się zwieść: nie uwierzyłem w możliwość nieśmiertelności. Ale gdzieś w głębi duszy zadrżała jakaś utajona struna i jakby jej rezonans przemknęła myśl: „A może jednak…” Na nieszczęście, a raczej chyba na szczęście to niemożliwe. Jakby się tam Położencow nie wysilał, jakie by nie wykreślał schematy układu chromosomów, termodynamika pozostaje termodynamiką. A praw przyrody nikt nie jest w stanie anulować.

Mogę przyjąć możliwość regeneracji poszczególnych tkanek i organów nawet w ciągu bardzo długiego życia. Ale nie bez końca. A to, że jestem laikiem, Położencow zaś znakomitym biochemikiem, nie ma żadnego znaczenia. Mylili się nawet geniusze nauk przyrodniczych, gdy przestawali opierać się na bazie filozofii.

Myli się również i Roman, choć napisał ciekawą bajeczkę o prehistorycznych astronautach. Ta bajeczka tylko dlatego wydaje się prawdopodobna, że na razie nie ma żadnego innego wyjaśnienia tajemnicy sordonnoskiego jeziora. Nie jestem w stanie obalić logicznego na pozór rozumowania Romana, ale to wcale nie znaczy, że muszę w nie uwierzyć. Nie wierzę ani w tę i bajkę, ani w tego jakiegoś boga Marsjan, którego latem znaleziono podobno na Saharze, ani w start pojazdu kosmicznego, co miało jakoby spowodować zniszczenie Sodomy i Gomory. Przyjdzie czas, że wszystko to znajdzie inne zapewne wytłumaczenie.

Najciekawsze jednak dla mnie w gruncie rzeczy jest chyba to, nad czym głowi się teraz Borys. Coś mi się zdaje, że Buldog znowu się czegoś kurczowo uczepił. Czego? Milczy i nawet jakby go nie bardzo interesowały nasze rozterki. Ale mam wrażenie, że jego okrągła jak dynia głowa pracuje nad czymś niezmordowanie. Ciekawe, co tam znowu sobie wymyślił…

Wczoraj, po pracy, zebraliśmy się we czterech w laboratorium Położencowa. Położencow prosił nas o trochę cierpliwości i zachowanie na razie wszystkiego w tajemnicy. Uważam, że ma zupełną rację. Jeszcze trzeba wszystko dokładniej zbadać i sprawdzić.

Zamiast jednak bezpłodnego fantazjowania potrzebna jest raczej mozolna praca. Kto wie, może i naprawdę dostała się w nasze ręce wielka tajemnica natury? Wprawdzie nie nieśmiertelność, lecz raczej coś znacznie bardziej istotnego i ważnego. Sądzę, że nie rzucam tu słów pochopnie, bezpodstawnie. Lubię życie i chciałbym żyć długo. Ale w nieśmiertelność nie wierzę. Nie można żyć wiecznie i nie ma się tu nad czym zastanawiać. Roman nie chce tego pojąć, a Położencow będzie mnie prawdopodobnie uważał za tępego i pozbawionego polotu… No cóż, każdy ma swój własny pogląd na świat.

Mimo woli zazdrościłem nieco Położencowowi, gdy byłem u niego. Jakie ma wspaniałe, nowoczesne laboratorium! Ultrawirówki, elektronowy mikroskop, podczerwone i ultrafioletowe spektrografy, paramagnetyczny rezonans, maszyny do liczenia i liczniki cząsteczek o ładunku elektronowym. O takich przyrządach jedynie czytałem, tylko w kinie widywałem takie laboratoria. Moje laboratorium nie ma sufitu ani ścian. Moje laboratorium — to cały świat. Wcale mi nie chodzi o to, żeby się z Położencowem zamieniać. Po prostu zazdrościłem mu nieco. W książkach dla młodzieży taką zazdrość nazywa się szlachetną.

Zebraliśmy się, by pomówić o tym wszystkim. Z początku rozmowa długo się nie kleiła. Czuliśmy się złączeni wielką doniosłą tajemnicą. Było w tym coś radosnego, ale i przerażającego zarazem.

Borys podszedł do szklanego pudła, w którym spały morskie świnki, takie jakieś dziwne, jakby najeżone.

— Długo one będą tak spać? — zapytał stukając palcem, w szybę.

— Wiecznie — odparł Położencow z powagą. — Z krótkimi przerwami na jedzenie.

— Czy im się coś śni?

— Nie wiem.

— Mówił pan, panie profesorze, że czerpią informacje kosztem jakichś wewnętrznych zasobów, kosztem tego czegoś, co wewnątrz nich jest zmagazynowane. Nie rozumiem, co to znaczy.

— To znaczy, że jednak coś tam im się śni — wtrącił się Roman.

— Niech i tak będzie — uśmiechnął się lekko Położencow. — Ale sny ich mają swe źródło nie w mózgu, a raczej nie tylko w mózgu, lecz we wszystkich komórkach ciała.

— Paradoks — powiedziałem wtedy.

— Paradoks, paradoks, cóż z tego, że paradoks! — Położencow wstał z krzesła. Zapewne przyszła mu do głowy jakaś ciekawa myśl i chciał wypowiedzieć ją jak najśpieszniej, by mu nie uciekła. — Cząsteczka DNA ma kształt długiego, skręconego włókna. W gruncie rzeczy, jest to właśnie taśma z zapisem magnetycznym. Czy dziecko urodzi się z niebieskimi czy z czarnymi oczami, czy skłonne będzie do tycia czy będzie chude, zacznie wcześnie łysieć czy zachowa bujną czuprynę do sędziwych lat, wszystko to wypisane jest na włóknie DNA w postaci elektromagnetycznych wariacji.

Wiele by można mówić o tym, że w pewnych momentach, czy też, bardzo możliwe, w ciągu całego przebiegu ewolucji, w DNA dochodzi do magazynowania odruchów bezwarunkowych i anatomiczno — fizjologicznych odwzorowań, zachowanych przez wybór modyfikacji. W DNA odkłada się na zawsze kwintesencja różnorodnych informacji, skonstatowanych naszymi organami zmysłowymi i przechowywanych w naszych komórkach do czasu, aż zaistnieje sytuacja, w której będą one użyteczne dla nas.

Wszystko, cośmy w życiu zaobserwowali i doznali, wszystko, czego doznali nasi odlegli przodkowie, obfitość różnorodnych dźwięków i zapachów, najprzeróżniejszych reakcji psychicznych — zostaje utrwalone w naszych komórkach w postaci elektromagnetycznych impulsów. Informacja, przechowywana w naszych wewnętrznych żywych układach cybernetycznych, uzewnętrznia się, dochodzi do głosu w chwili, gdy nasz mózg wydaje układowi odczytującemu rozkaz, by z niej skorzystał.

Kątem oka spojrzałem na Borysa. Buldog przyczaił się, węszył. Zaraz się rzuci.

— Chwileczkę, chwileczkę, panie profesorze — przerwał Położencowowi — jeśli dobrze pana zrozumiałem, to… Chwileczkę, niech sobie to wszystko uświadomię. No, więc tak: jeśli DNA dziedziczymy w spadku po naszych przodkach, czy to po małpie, czy po rybie, która porzuciła ongi praocean, to w naszych komórkach powinna drzemać informacja doznań nagromadzonych przez naszych przodków. Prawda?

— Oczywiście. Pamięć żywego osobnika nie może być zawarta tylko w jego mózgu i w centralnym układzie nerwowym, powinna ona znaleźć swoje odbicie również w chemicznych procesach, zachodzących w komórkach całego ciała.

— A więc i ja, człowiek, także jestem spiżarnią zmagazynowanej odwiecznej pamięci?

— Tak.

— Ale po to, by skorzystać z tej pamięci, muszę wyłączyć się z otaczającego mnie środowiska i zacząć żyć kosztem, jak pan to określa, tego, co we mnie samym jest nagromadzone?

— Tak.

— A żeby to osiągnąć, należy połknąć ten oto mętny płyn z tej szczelnie zamkniętej ampułki? — dopytywał się Borys.

— Tak, należy wprowadzić do krwi wyciąg z sordonnoskiego preparatu — potwierdził Położencow.

Strach mnie ogarnął, gdy słuchałem tej wymiany zdań.

Już wtedy jakbym się czegoś domyślał i coś przeczuwał. Położencow nie znał Buldoga, ale ja znałem go przecież aż za dobrze.

Potem długo jeszcze rozmawialiśmy o różnych rzeczach. Od naszych spraw fachowych przeszliśmy z wolna do literatury i filmu. Mówiliśmy też o kobietach. Mężczyźni często mówią między sobą o kobietach. Właściwie o kobietach mówił Roman i ja. Położencow i Borys na ten temat nie zabierali głosu. Wydało mi się, że Położencow zapanował już nieco nad swym uczuciem. Słyszałem niedawno, jak rozmawiał z kimś przez telefon. To pewnie ona wtedy do niego dzwoniła. Położencow mówił spokojnie, z całym opanowaniem. Jeśli nadal będzie się tak trzymał, jego szansę wzrosną ogromnie, wiem coś o tym. Miałby rację, nie jest już przecież sztubakiem. Czwarty krzyżyk mu leci.

Nazajutrz rano Położencow zadzwonił do mnie. Pytał, czy nie widziałem przypadkiem, gdzie wetknął ampułkę z preparatem, gdy wychodziliśmy z laboratorium. Nigdzie nie może jej znaleźć.

Ampułka leżała w miseczce z grubego szkła i nie zauważyłem, by ktoś ją ruszał. Odpowiedziałem Położencowowi nie okazując niepokoju. Ale serce od razu zaczęło mi bić gwałtownie i niespokojnie…

Po kilku dniach Położencow znów zatelefonował do mnie. Powiedział, że Akademia Nauk organizuje ekspedycję na Sordonnoch, złożoną z biologów i geologów, i zaproponował, bym także wziął w niej udział. Roman zresztą też jedzie. „A Borys”? — zapytałem. Nie, z Borysem Położencow ostatnio nie widział się, Borys jakoś nigdzie się nie pokazuje. Ale i tak, powiedział Położencow, więcej niż dwóch ludzi zabrać na razie nie może. Borys, jeśli nadal interesuje się sordonnoskim potworem, może tam przyjechać za kilka tygodni.

Na tym też stanęło. Samolot z ekspedycją miał odlecieć w najbliższym czasie. Nie bardzo rozumiem, po co taki pośpiech. Chociaż, kto wie, może ten jaszczur ma rzeczywiście jakieś doniosłe znaczenie naukowe i w tym wypadku nie można zwlekać ani namyślać się… Nie wiem… W każdym razie, postanowiłem pojechać.

Gwiezdny wędrowiec Włodzimierz Nikołajewicz Florowski, paleoklimatolog

W laboratorium już ktoś na mnie czekał. Niski, smagły brunet siedział na stołku obrotowym i znudzony rozglądał się po pokoju.

Gdy tylko wszedłem, przedstawił się:

— Mirojan, kandydat nauk w Instytucie Badań Wzmożonej Nadczynności Nerwowej.

— Bardzo mi przyjemnie, Florowski — powiedziałem ściskając mu rękę. — Pan na mnie czeka? Czym mogę służyć?

Mirojan chwilę milczał, jakby dobierał odpowiednich słów, wreszcie uśmiechnął się nieśmiało i powiedział:

— Przyszedłem w bardzo specjalnej sprawie. Powiedziała mi o was Maria Iwanowna Kurilina. Dowiedziałem się od niej, że mniej więcej miesiąc temu wy właśnie zawiadomiliście poliklinikę, kiedy pewien człowiek stracił przytomność… Pamiętacie? Powiedziała mi, że zajęliście się nim wtedy bardzo troskliwie. Chyba musicie pamiętać?

Oczywiście natychmiast przypomniała mi się ta cała historia z Buldogiem.

— Pamiętam doskonale. Bodajże nazywał się Rewin? Wiecie coś może o nim?

— Leży w naszym Instytucie. Lekarze opuścili ręce, są bezradni. Doszli do przekonania, że nic już nie mogą zrobić. A ja… a my postanowiliśmy spróbować jeszcze. Wy także możecie nam w tym dopomóc.

— Z wielką chęcią. Ale wątpię, czy na coś się przydam.

— Dla nas są ważne, bardzo ważne wszelkie informacje o chorym — Mirojan zaczął mimo woli gestykulować gwałtownie — każdy nawet najdrobniejszy szczegół. Jeśli możecie, opowiedzcie mi wszystko, co tylko o nim wiecie.

Jakby to było wczoraj, stanęła mi przed oczami kolejka przed bufetem w stołówce, Buldog, jego dziwaczne zachowanie i niespodziewane omdlenie na ławeczce w ogrodzie.

Mirojan słuchał z natężoną uwagą. Często kiwał głową, jakby chciał powiedzieć: „Tak, tak, to wszystko już wiem, mówcie dalej”. Ale ani razu mi nie przerwał, coś tylko szybko zapisywał w małym notesiku.

Gdy skończyłem opowiadać, zapytał:

— Powiedzcie mi, proszę, czy nie próbowaliście porozumieć się z profesorem Położencowem?

— Muszę się przyznać, że nie. Ten Bul… Wasz pacjent mówił mi wówczas, że Położencow gdzieś wyjechał, więc postanowiłem…

— Tak, rozumiem — z przekąsem przerwał mi Mirojan — postanowiliście zadzwonić potem, a potem zapomnieliście. Nie było czasu…

Nie podobał mi się jego ironiczny ton. Właściwie, jakim prawem przychodzi do mnie do laboratorium, wypytuje o wszystko i jeszcze prawi mi morały? Jakby czytając moje myśli, Mirojan powiedział cicho:

— Nawet jeśli się pominie tak zrozumiałe w tym wypadku zainteresowanie naukowca, prostą i naturalną ciekawość wobec zupełnie niezwykłego wydarzenia, nie wolno nam uchylać się od niepisanych praw ludzkich. Sądzę, że moim obowiązkiem jest zająć się tym biednym chłopcem. I wy powinniście mi w tym pomóc.

— Ale cóż ja mogę pomóc? — wybuchnąłem.

— Przyjedźcie jutro rano do naszego Instytutu — Mirojan delikatnie dotknął mego ramienia. — Zrobiłem już coś niecoś i chcę, żebyście i wy się z tym zapoznali. Kto wie, może coś pomożecie, może coś przyjdzie wam do głowy. Bardzo nam zależy, by odszukać wszystkich, którzy znają Borysa Rewina. Musimy te wszystkie ogniwa połączyć. Właśnie wy widzieliście go chwilę przedtem, zanim utracił świadomość. Najdrobniejsze szczegóły są tu ważne. Ostatnio starałem się kilkakrotnie z wami porozumieć, ale byliście na urlopie. Bardzo proszę, przyjedźcie do naszego Instytutu. Przyjedźcie bodaj jutro, koniecznie przyjedźcie. Zaraz zapiszę wam adres. To za miastem. Jechać trzeba podmiejskim pociągiem z Dworca Jarosławskiego.

Obiecałem, że przyjadę.

Siedzieliśmy w olbrzymiej okrągłej sali. Mirojan powiedział, że nie przenikają tu ani dźwięki, ani światło, ani wstrząsy z zewnątrz. Sala pływa swobodnie wewnątrz ogromnego, napełnionego płynem zbiornika. Półmetrowej grubości ściany izolowane są jeszcze ołowianymi i korkowymi płytami, ukrytymi pod czarnym matowym aksamitem obić.

Na małym biureczku stała bardzo silna lampa. W zupełnie ciemnej sali snop jej światła padał tylko na fotel, w którym siedział Mirojan, i ostro odbijał się w chromoniklowych częściach dużej elektronowej instalacji. Zdawało się, że zagubieni i zapomniani siedzimy samotni w mrokach nieskończonego wszechświata. A wokół nas zupełna cisza. Po raz pierwszy otaczała mnie tak całkowita, głucha cisza. Niesamowicie musi się czuć w takiej ciszy człowiek zupełnie samotny. Mimo woli ogarnął mnie jakiś niczym nie umotywowany lęk i każdą chwilę milczenia w naszej rozmowie starałem się natychmiast wypełnić słowami. Wydawało mi się, że siedzę nad brzegiem czarnego odmętu martwej wody i rzucam w nią jeden za drugim błyszczące białe kamyki.

— Dosłownie głową tłukłem w tę przeklętą ścianę, która go odcinała od świata — opowiadał Mirojan — i wszystko na próżno. Co się tam może dziać w jego mózgu, o czym on myśli, czy też może nie myśli o niczym, czy w ogóle zdaje sobie sprawę, co się z nim dzieje? Wreszcie, zrozpaczony, poszedłem do mego szefa. Przyjął mnie chłodno, wysłuchał w milczeniu kapłan beznamiętny i niewzruszony. We mnie jakby huczało wzburzone morze, którego fale rozbijały się bezsilnie u stóp siedzącego przede mną człowieka, gdy wyprowadzony z równowagi jego milczeniem skończyłem już moją relację, szef bez słowa wypisał mi zlecenie na skorzystanie z cerebrotronu. Dziewiętnaście roboczogodzin na tydzień! Kapłan kierował mnie na drogę może wiodącą właśnie do zwycięstwa… Przypuszczam, że nie macie pojęcia, co to takiego cerebrotron, prawda? Nic zresztą dziwnego. Postaram się wytłumaczyć wam choć z grubsza. Cerebrotron to połączenie cybernetyki i fizjologii. Aparat niesłychanie drogi i skomplikowany. Obsługuje go specjalna siłownia o mocy równej zaporze w Szaturze. Tu, w tej sali, mamy tylko tablicę rozdzielczą. Sam aparat znajduje się głęboko pod ziemią, w olbrzymiej betonowej ‘ studni. Może widzieliście kiedyś synchrofazotron w Dubnie?

Pokręciłem głową przecząco.

— No więc cerebrotron jest z półtora raza większy. Cerebrotron może zapisać i po wsze czasy zachować sen, który wam się śni, waszą myśl, jeśli tylko jest ona obrazem, a nie abstrakcyjnym rozumowaniem. Zamknęliście na przykład oczy i pojawiła się przed wami twarz ukochanej osoby. Widzicie tę twarz dokładnie, jest realna i wyraźna. Ale spróbujcie opisać ją słowami tak, by wasz słuchacz równie dokładnie tę samą twarz zobaczył… To niemożliwe. I oto, jeśli otoczy się waszą głowę elektrodami i podłączy się was do cerebrotronu, to ferrytowe płytki jego pamięci zachowają pojawiający się przed waszymi oczami ulotny i nieuchwytny jak sen obraz. Jeśli podłączymy do cerebrotronu waszego słuchacza czy tysiące waszych słuchaczy, to będą mogli zobaczyć wszystko, co wytworzyło się w waszej wyobraźni. I w dodatku każdy z nich będzie miał takie wrażenie, jakby obraz, na który patrzy, sam wywołał z głębi swej pamięci. Oczywiście, że cerebrotronu nie zbudowano w tym celu, a raczej nie tylko w tym celu. Ale to już ani was, ani mnie nie obchodzi… Rzecz w tym, że jestem w posiadaniu notatek cerebrotronowych, protokołu ze stu czterdziestu godzin… Wszystko, co działo się w tym czasie w mózgu naszego pacjenta, zostało tam zanotowane. Wiele sygnałów jest niezrozumiałych i poplątanych. Dziwny świat ukazał się moim oczom. Bardzo dziwny. Nie chciałbym zamęczać was zbyt długim seansem cerebrotronowym. Nie jest to bezpieczne bez odpowiedniego przygotowania. Dlatego podłączę was do cerebrotronu tylko na kilka minut. Przez kilka minut dostępna będzie dla was pamięć tego zagadkowego człowieka. Resztę możecie przeczytać sobie w moich notatkach, w których wszystko dokładnie spisałem.

Mirojan wstał i wskazał ręką gdzieś w ciemność.

— Połóżcie się i postarajcie się nie myśleć o niczym. Zachowujcie się tak, jakbyście mieli zasnąć.

Położyłem się na kozetce, która stała pośrodku sali. Mirojan włożył mi na głowę chłodną metalową obręcz. Do karku i obu moich skroni szczelnie przycisnął i przymocował leukoplastem elektrody. Około dziesięciu minut krzątał się tak koło mnie, po czym odszedł. Gdzieś z oddali dobiegł jego przytłumiony głos:

— Jeśli zrobi się wam słabo, natychmiast naciśnijcie guzik. Macie go pod prawą ręką.

Lampa na małym stoliczku zgasła.

Okazałem się więc zwykłym egoistą. Rewina zabrano do lecznicy, a ja najspokojniej w świecie zapomniałem o nim zupełnie.

I oto teraz znowu mam się z nim zetknąć. A wtedy… Borys Rewin… Zdaje mi się, że miał jeszcze jakieś inne nazwisko. Ta staruszka, matka jego przyjaciela, tyle mi wtedy o nim opowiadała, ale niewiele z tego zapamiętałem. Pamiętam tylko niejasno, że chodziło tam o kogoś jeszcze. I ów ktoś w żaden sposób nie pasował do dziwnego nieznajomego z uniwersyteckiej stołówki.

Wszystko zależy od punktu widzenia. Patrzałem na Borysa obojętnie, jak postronny obserwator, i wydał mi się niesympatyczny. A ona — współczującym okiem przyjaciela. Według jej słów, był miłym, nieco zdziwaczałym chłopakiem. Co prawda… widziałem go przecież tuż przed samym szokiem, wtedy był taki dziwny, wprost przerażający… A teraz miałem zobaczyć go, czy raczej dowiedzieć się o nim tego, czego, być może, on sam o sobie nie wie.

Dziwna rzecz, zazwyczaj jestem zrównoważony i spokojny, teraz jednak byłem zupełnie wytrącony z równowagi. Widocznie tak musi być, gdy leży się w ciemnym pokoju, czoło uciska twarda obręcz, i do skroni, jak pijawki, przyssały się elektrody. A w perspektywie ma się coś w rodzaju seansu — ni to hipnozy, ni to snu na jawie… To zresztą jeszcze nie wszystko. Poza tym czułem się jak uczniak schwytany na gorącym uczynku, właśnie gdy wypisuje na świeżo pomalowanej ścianie swój lakoniczny sąd o Wowce, koledze z ławki. Było mi wstyd mego zapomnienia.

Mój stosunek do Rewina wydawał mi się przedtem całkiem na miejscu. Ale czy obojętność można uważać za coś całkiem na miejscu?

Ludzie się wstydzą, gdy postępują w sposób niezbyt właściwy, i stawiają się w niezbyt pochlebnym świetle. Człowiek chciałby zawsze przedstawić się z najlepszej strony. Jak widać, ja również chciałbym przedstawić się z najlepszej strony, choć nigdy bym się o to nie posądzał…

Lecz cóż to? Przed oczami zamigotały mi jaskrawe błyski. Pewnie włączono cerebrotron… Światło zmętniało i rozproszyło się. Naraz znalazłem się na dnie jakiegoś jeziora. Chwieją się trawy podobne do długich włosów. Drgają na wpół przezroczyste grudki śluzu, miotają się niebieskawe kulki, podrygują rzęsy podłużnych wymoczków. Wydają się bardzo duże, zupełnie jakby moje oczy nabrały nagle ostrości mikroskopu.

Skądś tam, z butelkowozielonych odmętów napływa na mnie olbrzymi czarny cień. Nie mam czasu mu się przyjrzeć, ale serce ściska mi się ze strachu. Czuję się jakby rozdwojony. Z jednej strony doskonale zdaję sobie sprawę, że leżę na kozetce i nic mi absolutnie nie grozi, ale druga część mojego „ja” jest tam, głęboko w wodzie i drży z przerażenia. Pragnie wyrwać się i uciec od nieznanego niebezpieczeństwa.

I oto czuję, że biegnę. Nie widzę siebie. Ale wiem, że biegnę. Obok migają słupy, dymią pochodnie, poruszają się postacie ludzi. Przed oczami zjawiają się marmurowe stopnie. Zdaje się, że schody nie skończą się nigdy. Nagle przede mną ukazuje się łuk triumfalny, opleciony bluszczem i pędami dzikiego wina. Rozchylam gąszcz liści. Stoję na wysokim wzgórzu. W dole szaleje pożar. Podpalone z trzech stron płonie miasto. Od czasu do czasu, gdy zapada się jakiś dach, ku niebu wzbija się snop złotych iskier, iskry gasną w locie i opadają w czerwonawej mgle. W blasku pożaru mogę rozróżnić niektóre budowle. Wydają mi się znajome. Mnie — to znaczy temu, który leży na kozetce.

Majestatyczny Panteon, Koloseum o groźnie nachmurzonych oczodołach okien, Łuk Triumfalny Antoniusza, ginące w mroku stopnie Term Karakalii. To płonie Rzym. Gotuję się cały z gniewu i oburzenia.

Oto znów migają przede mną schody. W mieście „dzieją się straszne rzeczy. Krwawe odblaski na hełmach z orlimi skrzydłami. Z płonących domów wybiegają półnagie kobiety. Zdzierają z siebie tuniki i zawijają w nie wrzeszczące dzieci. Szczękają miecze. W wąskim, cuchnącym zaułku ktoś woła kogoś zanosząc się od łkań.

Na placu przed świątynią zgromadził się tłum. W purpurowym blasku pożaru twarze wydają się lśniąco czarne. Ludzie czekają na kogoś. Domy walą się w gruzy, na ulicach gwałty i bezeceństwa. Ciała pomordowanych poniewierają się w kałużach, w których krew trudno odróżnić od wina. W odblasku ognia wszystko jest czerwone, wszystko dymi. Gniew już mnie nie dławi. Wzburzenie zbiera się w sercu i kamienieje tam w ciężki głaz nienawiści.

Ludzie na placu poruszyli się gwałtownie i niespokojnie. Ktoś wykrzykuje pogróżki i przekleństwa. Starcy wznoszą ku górze wyschnięte ramiona. Kobiety tulą do piersi zanoszące się płaczem dzieci. I nagle pojmuję, że wszyscy oni spoglądają na mnie. W ich sercach czytam zdecydowanie i wiarę. Zdaję sobie sprawę, że do tych ludzi przemawiałem, że natchnąłem ich kipiącymi we mnie uczuciami. Lecz nagle tłum ogarnia panika, morze głów na placu zakołysało się, a nad nim błyskają spiżowe orły, kołyszą się liktorskie rózgi, chwieją się włócznie i wzniesione do cięcia miecze.

Poznaję godła najwyższej władzy i rzucam się naprzeciw temu znienawidzonemu symbolowi. Ale drogę zamykają mi dwie skrzyżowane włócznie.

Lampa na stoliku zapaliła się. Cicho brzęczy transformator. Mirojan podszedł do mnie.

— No, jak tam? — pyta.

Nie jestem w stanie odpowiadać. Mirojan pochylił się i zajrzał mi w oczy. Potem machnął ręką i odszedł. Lampa znów zgasła.

Przede mną rozciąga się olbrzymia zielona sawanna. Miękka i soczysta trawa chwilami zasłania mi widnokrąg, jakaż jest wysoka. Słońce pali żywym ogniem. Powietrze parne i duszne. Ale ja, leżąc na kozetce, nie czuję żadnego zapachu. I nagle jakbym sobie ten: zapach przypomniał, jakby drzemał on gdzieś w mej [podświadomości. Zapachy długo można pamiętać. To pamięć odruchowa. Wystarczy wyobrazić sobie cytrynę z jej żółtą połyskującą skórką, mętnawy sok ściekający po ostrzu stołowego noża, by poczuć ostry, przenikliwy zapach i by do ust zaczęła napływać ślina.

Ja, leżący na kozetce paleoklimatolog, przeczytałem mnóstwo książek o kopalnej faunie i florze. Być może dlatego wizja, jaką ukazał mi cerebrotron, tym razem nie wydała mi się tak zupełnie realna. Zbyt wielkie było zainteresowanie leżącego na kozetce paleoklimatologa, by mógł wyłączyć się całkowicie. Chwilami jednak wyłączałem się zupełnie i byłem już tylko tym skradającym się po „pierwotnej sawannie pod promieniami wczesnego porannego słońca.

Od razu poznałem, że jestem teraz w trzeciorzędzie ery kenozoicznej, kiedy to maleńkie ciepłokrwiste zwierzątka okresu kredowego wygrały już walkę o byt. W cieniu gigantycznej akacji hienopodobne drapieżniki otoczyły jakiegoś arsenoterium. Olbrzymie zwierzę, znacznie większe od słonia, pochyla uzbrojony dwoma rogami łeb i zaciekle odparowuje ataki wrogów. Boję się, ale moja ciekawość jest silniejsza od strachu. Padam na ziemię, podkradam się bliżej. Rozchylam giętkie łodygi traw i przyglądam się całej walce od początku do końca. Teraz arsenoterium zręcznie chwycił na rogi jednego z drapieżców i podrzuca go wysoko w górę. Z przejmującym wyciem hiena trzeciorzędu spada w kolczaste zarosła, głośno plasnąwszy o ziemię. Arsenoterium dosięga rogami jeszcze jednego przeciwnika, którego w oka mgnieniu tratuje potężnymi jak pnie drzewa nogami. Rycząc groźnie i szczerząc kły hieny zaczynają cofać się w zarośla. Olbrzym wyszedł z walki zwycięsko, lecz nie ściga swych wrogów. Jest wielki i wielkoduszny. Na polanie ukazuje się jeszcze jeden olbrzym, przodek nosorożca indrikoterium. Na widok rozszarpanych hien parska tylko i spokojnie zaczyna się paść. Wypłasza z trawy jakieś niewielkie, nie większe od kota zwierzątka, które umykają co sił. To eohippusy, pełne wdzięku i gracji prakonie.

Już po walce. Nie muszę już ukrywać się w trawie. Prostuję się i idę dalej na dwóch nogach. Od czasu do czasu jednak nieodparcie ciągnie mnie ku ziemi i wtedy staję na czworakach. W powietrzu krążą i brzęczą ogromne owady, wśród traw przemykają najprzeróżniejsze czworonogi, płazy i gady. Ale nie zwracam na nie uwagi. Spieszę się. Dokąd? Tego nie wiem. Potrafię tylko odczuwać, że dokądś mi pilno. Zagłębiam się w las i idę wśród olbrzymich pni obrośniętych pasożytniczymi pnączami. Gdzieś na wysokości przyprawiającej o zawrót głowy łączą się ze sobą korony palm, szumią połyskujące liście mirtów i cisów, majestatycznie chwieją się kosmate konary sekwoi.

Nagle widzę jak po gładkim pniu cisu ześlizguje się mała długoręka małpka. Do pleców jej przywarło małpiątko o smutnych i wyrazistych oczach. Opadając na przednie łapy małpa spieszy mi naprzeciw. Czuję jak wzbiera we mnie czuła tkliwość. I właśnie wtedy dopiero ja, lezący na kozetce paleoklimatolog, uświadamiam sobie, że jestem taką samą małpką — prokonsulem. Oto dlaczego trawa sawanny wydawała mi się tak wysoka jak dziewiczy las! Prokonsule miały zaledwie trzydzieści pięć centymetrów wzrostu i trzydzieści pięć milionów lat musiało minąć, zanim stały się ludźmi.

Razem z małpą wdrapuję się po pniu i ruszamy na wędrówkę po koronach drzew. Czepiamy się lian, rozhuśtujemy się i w ten sposób przedostajemy się na inne, odległe nawet drzewo.

Nie wiem, dokąd dążymy, lecz przemożny głos instynktu zmusza mnie do pośpiechu. Chwieją się korony drzew i ziemia spieszy nam ‘naprzeciw. Poprzez liście z rzadka przenikają smugi słonecznych promieni. A gdy nagle światło mnie oślepia, sam nie wiem, co się dzieje: czy to blask słońca, czy Mirojan zapalił rampę.

To słońce. Już zachodzi właśnie. Osłaniam przed nim oczy dłonią i wycieram spoconą twarz… Jak pięknie pachnie świeżo skoszona trawa! Miarowo macham kosą. Potulnie padają kiście, kłoski i baldaszki traw, barwne kwiaty, liliowe główki koniczyny. W oddali z wolna zapada zielonkawo — błękitny zmierzch. Widać już nawet księżyc na niebie. Jest bladawy i ledwie widoczny. Jak niedojrzała pestka arbuza. Posępnie połyskuje woda. Na zachodzie krzyże goreją pozłotą. Ja, leżący na kozetce, rozpoznaję niepowtarzalną, śmiałą architekturę Soboru Troickiego o trzech kopułach. Miasto na horyzoncie to Psków.

Koszę trawę dalej. Kosa podzwania, a mnie się wydaje, że to szum wody przeciekającej poprzez dębowy grzebień jazu na rzece.

Nagle czuję spaleniznę, przynosi ją do mnie powiew wiatru. To nie ten miły dym ogniska, na którym w kociołku gotuje się zupa, nie tak pachną palące się suche liście. Od razu poznaję, że to gryzący i złowieszczy dym pożaru i wojny. Porzucam kosę i biegnę. Duszący podmuch uderza prosto w twarz. Serce wali gdzieś pod samym gardłem. Wydeptana wśród łąk ścieżka nie ma końca. Nie mam już sił biec… Żaby kumkają w szuwarach jeziora. Czuję już wyraźnie swąd spalenizny. Biegnę, wciąż biegnę. Chociaż może mi się tylko wydaje, że biegnę, a w rzeczywistości ledwo się wlokę, przyciskając ręce do piersi, z której wyrywa mi się rozkołatane serce. Widzę już spłoszone wrony, krążące nad czubkami płaczących brzóz. I czarny gęsty dym, poprzez który prześwieca trwożnie zachodzące słońce. Tam stał mój dom. Nie mam już do czego się śpieszyć. Rzucić się tylko na suchy miałki piach, drzeć z rozpaczy włosy z głowy, rwać przydrożne zielsko, drapać paznokciami ziemię. Ale nie padam na ziemię. Patrzę na dym nad pogorzeliskiem, widzę zakute w żelazo konie z pękami piór na łbach i zakutych w żelazo jeźdźców z opuszczonymi przyłbicami, podobnymi do ptasich dziobów.

Zawracam, cofam się. Spieszę prosto w stronę kamiennego kremla „Krom”, u zbiegu rzek Wielkiej i Pskowskiej. Na kopułach jego wież dzień zamiera posępnym blaskiem. Brama miejska jeszcze otwarta, choć dzwony biją już na trwogę i lud tłoczy się na rynek. Spod sklepienia bramy jakiegoś potężnego budynku, jakby wyciosanego z jednolitej kamiennej bryły, wyjeżdżają wozy. Skrzypią osie. Ludzie ładują kamienie. Rozpalają ogniska pod okopconymi kotłami, w których wrze i bulgoce smoła. Na wałach miejskich stoją nieruchomo łucznicy. Spieszą do nich kobiety z rozpuszczonymi włosami, w odzieży z samodziału, w białych płachtach niosą im bochny chleba.

Nachmurzeni bojarzy niechętnie rozdają „prostemu ludowi” topory i proce. A ludzie w łachmanach i podartych łapciach idą na mury z toporami i drągami. Ja mam w ręku widły. Także spieszę na mury. Niemieccy rycerze podjeżdżają pod mury miasta. Nadchodzą klinem. W środku kolumny idą piesi knechci. Uzbrojeni;są w krótkie miecze i kusze. A zakuci w żelazo jeźdźcy otaczają ich niby ostrokół. Jadą ze sterczącymi w górę ciężkimi kopiami, strojnymi w proporce. Można już rozróżnić barwne godła na podłużnych, spiczasto zakończonych tarczach. Z lewej strony, w cieniu kopuł potężnego soboru Klasztoru Iwanowskiego, jedzie osobna grupa wspaniale przybranych wyborowych jeźdźców, towarzysząca samemu Wielkiemu Mistrzowi. Dzwony na wieżach biją coraz głośniej, ponad miastem huczy nieprzerwany jęk trwogi.

Przednia straż wroga podchodzi pod mury i nasi łucznicy dają pierwszą salwę. Gęsto posypały się strzały, jakby chmura przeszła nad ziemią. Ale zakutym w żelazo jeźdźcom nie mogą wyrządzić krzywdy. Kilku zaledwie knechtów chwyta się za pierś i pada pod nogi następujących zwartymi szeregami towarzyszy.

Knechci zdejmują z ramion kusze, napinają je i przyklęknąwszy na jedno kolano zaczynają ostrzeliwać mury. Kryjemy się za kamienne blanki. Nasi łucznicy miotają swe strzały ze strzelnic na pieszych ponad głowami opancerzonych rycerzy. Podczas tej całej strzelaniny część knechtów podeszła pod same mury i pod ich osłoną zaczęła przystawiać drabiny. Młody bojar w hełmie i kolczudze, z sokołami wykutymi na opancerzonej piersi, daje ręką znak, by lać smołę. Niemieccy kusznicy nie pozwalają nam unieść ani na chwilę głów ponad blanki. Raz po raz ktoś z nas pada przeszyty grotem. Ale wrząca smoła ścieka już rynnami w murze, syczy i zastyga powoli. Kusznicy przestają strzelać, pierwsze szeregi wdrapują się na mury. Rąbiemy napastników toporami i siekierami, spychamy ich z drabin na dół pod mury. Moje widły także nie próżnują.

Bój nie ustaje. Na niebie błyszczą już gwiazdy, srebrzysty księżyc odbija się w falach rzeki, a my wciąż nie odkładamy broni. W czasie najgorętszej walki, gdy uczepieni kurczowo kamiennych blanków odpychamy nogami drabiny wrogów, rozchodzi się wieść, że bojarzy zdradzili. Otworzyli wrogom bramę od strony wschodniej. Mocne są mury z kamieni spojonych zaprawą z wapna i mleka, która przez dwadzieścia lat przeleżała w ziemi. Aż palą się nam dłonie, by rąbać i kłuć. Ale nikczemna zdrada oszołomiła nas jak grom z jasnego nieba. Knechci korzystają z naszego oszołomienia, wdzierają się na mury. A za nami, w mieście, słychać już głuche dudnienie kopyt zakutych w żelazo rumaków.

Powiązani, z nogami zakutymi w dyby, leżymy w wilgotnym lochu i słyszymy stuk ciesielskich toporów. Na rynku stawiają szubienice. Niemcy zawsze po zdobyciu miasta wznoszą szubienice. Czarne wrony krążą po niebie. Ale nieba nie widać z kamiennej ciemnicy, nie słychać, jak dźwięczy ziemia pod kopytami walecznej drużyny kniazia Aleksandra, który śpieszy nam z odsieczą. Czy przybędą jednak na czas?. O pierwszym brzasku powiodą nas Niemcy na rynek miasta…

Gdzieś tam nad nami w górze przenikliwie skrzypią okute drzwi. Blask płonącej pochodni pada na schody. Idą po nas. Głucho łomoczą kroki po wilgotnych granitowych stopniach. Coraz bliżej i bliżej…

To na pewno Mirojan zapalił lampę i zbliża się do mnie. Leżę na kozetce i staram się opanować oszołomienie. Ale to nie Mirojan. To po kamiennej podłodze jaskini drepczą bose stopy w takt rytualnego tańca. Świeże powietrze prawie tu nie dochodzi, jest duszno, dym ogniska gryzie w oczy, drapie w gardle. Lśnią nagie ramiona, wysmarowane tłuszczem, ociekające potem. Na ścianie, tuż przede mną, dostrzegam jakieś kreski. Jeszcze jedna kreska. To zapewne ja sam rysuję.

Wiem, że muszę rysować, ale nie wiem, czyj wizerunek powstaje pod moją ręką. Podśpiewuję sobie z cicha. Jestem w ekstazie. Cóż to za szczęście potrafić coś narysować. Mam tylko grudkę gliny i osmoloną głownię z ogniska, a mogę narysować wszystko, co zechcę: bizona, mamuta, renifera. Rysuję je zawsze przebite włócznią. Dlatego właśnie naszemu plemieniu tak często udają się łowy. A gdy zdarzy się nieszczęście, gdy odyniec lub tygrys szablastozębny zabije kogoś z myśliwych, wtedy plemię tańczy taniec inny, ponury i cichy, ja zaś rysuję na ścianach jaskini przedziwne znaki, zagadkowe symbole, zrozumiałe jedynie dla wtajemniczonych. Kobietom i młodym, nie wtajemniczonym jeszcze chłopcom nie wolno nawet ukradkiem spojrzeć na te rysunki. A ciekawi są ich ogromnie, wiem o tym dobrze. Boją się jednak. Więc na pocieszenie wycinam im z kłów mamuta przeróżne wymyślne cacka. Przy świetle ogniska kobiety podziwiają je w czasie długich zimowych nocy, dziewczynki kołyszą je w ramionach jak niemowlęta, śpiewając przeciągłe, smętne pieśni.

W tej chwili rysuję właśnie niedźwiedzia. Ma być rudy, więc smaruję go ochrą. Kobiety tańczą lub karmią dzieci. Mężczyźni wyciosują toporki i noże z krzemienia. Moi współbracia mają niskie czoła, wydatne kości wystają im nad oczodołami, porośnięci są włosami, a okryci skórami zwierząt. W jaskini płonie ogień. Młodzi chłopcy siedzą zapatrzeni w jego złociste języki, a w ich oczach błyska inny ogień: ogień myśli.

Ja, leżący na kozetce, zdaję sobie dokładnie sprawę, że jest to okres wczesnego paleolitu. W miejscach gdzie obozowały ówczesne plemiona koczownicze, znajdujemy teraz przeróżne sprzęty gospodarskie, broń myśliwską, wycięte z kości figurki kobiet i zwierząt. Staram się jednak nie myśleć teraz o tym, aby nie uronić żadnego szczegółu wspaniałej sceny, jaka odtworzyła się w mózgu Rewina. Ale nagle wszystko się urywa. To na pewno Mirojan coś tam majstruje. Niczego nie pozwala mi dopatrzyć do końca, „film” za każdym razem urywa się w najciekawszym miejscu. Ale nie mam o to do niego żalu. Chce pokazać mi możliwie jak najwięcej, a czas mamy ograniczony. Określam to tak zwyczajnie: film, zobaczyć do końca, pokazać. W gruncie rzeczy jednak, nikt mi tu przecież niczego nie pokazuje. To ja sam, ale nie ten ja z kozetki, przezywam te sceny jako ich centralna figura. Wszystko to widzę własnymi oczami, czuję własnym sercem, choć wszystko to nie ja sam widziałem i przeżyłem.

Wszyscy ci, co przeżywają filmy całym sercem, tupiąc i piszcząc mimo woli jak dzieci, zrozumieją mnie bez trudu. Jakiż jednak blady i sztuczny jest każdy film wobec tych wizji, które „wkłada” do mojego mózgu cerebrotron. Wkłada, właśnie wkłada! Nareszcie znalazłem odpowiednie określenie.

Faluje nade mną płynne zwierciadło. To, co odczuwam, jest jakieś niewyraźne i nieokreślone. Zwierciadło rozstępuje się i wynurzam się na powierzchnię. Niebo zasnute jest całunem chmur. Chmury podobne są do mokrej waty. Siąpi drobny deszcz. Jego strużki biją po wodzie niby cieniutkie nitki, z których niebo zda się tkać bezkresny atłas tafli oceanu. Brzeg jest tuż przede mną. Łagodnie pochyły i piaszczysty. Smutnie połyskuje wilgotna zieleń. Ażurowe paprocie i wysmukłe, twarde skrzypy. Jakaś dziwna nieodparta siła ciągnie mnie na ten brzeg. Choć przez chwilę chciałbym pobyć na tym mokrym piasku, z którego spływa mętnawa piana cofającej się fali. Ale płynne zwierciadło znowu faluje nade mną. I znowu wynurzam się i ciekawie przyglądam się brzegowi.

Ja, leżący na kozetce, od razu poznaję las dewonu. Ogarniają mnie sprzeczne pragnienia. Staram się skupić, by wszystko dojrzeć i dokładnie zapamiętać te obrazy sprzed trzechset milionów lat. Ale to przeszkadza mi uczestniczyć w nich, wżyć się w nie bez reszty. Dlatego tylko na mgnienie oka przemyka w mej świadomości potworny lęk sprzed milionów lat na widok rozwartej jak czeluść hutniczego pieca paszczy ogromnej ryby. Właśnie żeruje w głębinie. Nie ma zębów tylko rogowate naroślą na dziąsłach i błyskawicznie przegryza nimi na dwoje trzymetrowego rekina, który się na chwilę zagapił. Ale, leżąc na kozetce, poznaję w potworze rybę pancerną i urok pryska, nie mogę przestraszyć się naprawdę. Po długich wahaniach decyduję się jednak podpłynąć do samego brzegu i wyjść z wody. Na brzegu rozgrywa się przedziwna, niepowtarzalna scena. Jakieś niby — płazy przełażą przez zakrzepłą na piasku gnijącą pianę i wychodzą na ląd. Jedne uczepione są jeszcze łapkami wyrzuconych na brzeg butwiejących wodorostów, inne leżą już na piasku lub powoli posuwają się do lasu. Jeszcze inne, ale tych jest niewiele, wracają do oceanu. A ja, leżąc na kozetce, zdaję sobie sprawę, że widzę najdonioślejszą chwilę w dziejach ziemi. Oto pierwsze płazy tarczogłowe porzucają kolebkę życia, by zapewnić sobie prawo do bytowania na lądzie. Maleńkie amfibie, przeznaczeniem waszym jest stać się ludźmi! Te zaś, które przelękły się żywicznej woni lasu, żaru słońca, błękitnego bezmiaru nieba i zawracają, po prostu wyginą. Surowe i słuszne jest prawo ewolucji. Kto nie jest zdolny posuwać się naprzód — ginie.

Skądże jednak wokół mnie nagle tyle śniegu? Dopiero co było pełno zieleni… A może to nie śnieg? Owszem, śnieg. Rozmiękły, topniejący, na wpół zmieszany z wodą, z błotem, rozdeptany butami śnieg. Szare niebo połyskujące metalicznie, pełne żółtawych smug, zwisa nisko.

Gdzieś ze świata, znad zamarzniętych rzek ciągnie już podmuch przedwiośnia. Niepokojący, mocny zapach. Ludzie chciwie łowią go w drżące nozdrza. Zadzierają głowy, mrużą oczy. Tłum podnieconych ludzi w łachmanach. Stoją grupami. Zbierają się w zwarte grupy, rozchodzą się, krążą. Od czasu do czasu ktoś staje ponad tłumem, zrywa z głowy czapkę i zaciskając pięści zaczyna przemawiać. Tłum huczy jak wezbrana rzeka.

Jak powódź porywa kawał drzewa, tak mnie unosi rwący potok ludzki. Buty, walonki, futrzane łapcie mieszą rozmiękły śnieg. Szara wiewiórka obgryza wielką cedrową szyszkę. Ponuro spogląda stuletnia, ciemnozielona jodła. Duży, drewniany dom. Weranda z ozdobnie wycinanych desek. Pogięty blaszany szyld: „Złoto dorzecza Leny. Towarzystwo Akcyjne. Kantor”. Na werandzie stoi opasły tłuścioch o nalanej krwią twarzy. Stoi z gołą głową. Wysmarowane brylantyną włosy, równiutki przedziałek. Palce wsunął do kieszonek kamizelki. Na brzuchu wisi ciężka złota dewizka. Obok niego oficer w niebieskim mundurze żandarma. Czerwone akselbanty, szabla. Chuda, nerwowa twarz, błędne, zbielałe oczy. W dłoni nerwowo ściska białą rękawiczkę. I jest z nimi jakiś cudzoziemiec, wysoki i szczupły. Skórzany kaszkiet z podniesionymi futrzanymi nausznikami. Monokl, sztylpy. Kręcą się zgarbieni kanceliści w binoklach, z teczkami pod pachą. Twarze w oparach oddechów.

A niebo ponad głowami ciężkie, przytłaczające. Na kogo to niebo się zawali? Na nas czy na nich? Głupstwa plotę. Sam już nie wiem, co wygaduję z przejęcia. Niebo przecież na nikogo zwalić się nie może. Obok mnie idzie rumiana, krzepka dziewczyna w waciaku. Duże, szare oczy, groźne, wzburzone jak niebo. Kurczowo trzyma za rękaw wysokiego chłopaka o ciemnej, wymizerowanej twarzy. Chłopak ma brązowe palce od machorki. Pali i zanosi się długim, męczącym kaszlem.

Ludzie maszerujący przed nami zatrzymują się. Patrzę na ich stężałe w napięciu oczekiwania karki. Nieraz karki wyrażają więcej od twarzy. Ci za nami napierają. Dlaczego stanęliśmy? Patrzę teraz ponad głowami tłumu. Zapewne wspiąłem się na palce. (Samego siebie nigdy nie widzę). Pstre morze głów. Czerwony sztandar trzepocze na wietrze. Twarze żołnierzy też są czerwone, siniejące. Broń w pogotowiu. Na lufach bagnety. Złociste, błyszczące guziki, czerwone szamerowania, żółte znaki na naramiennikach. Skórzane ładownice z amunicją. Na mechatym suknie płaszczy lekki Oszroń. Wszystko widzę wyraźnie i dokładnie, jak przez odwróconą lornetkę, jak z oddali. Widzę jednak, dziwna rzecz, tylko fragmenty, nie powiązane sceny, jakieś urywki. Jakby filmowe skróty. Może to z podniecenia? Podniecony jestem ogromnie, ledwo nad sobą panuję. Dlaczego wciąż stoimy? Jak we śnie. Oficer na werandzie wrzeszczy coś — rozdziawia gębę szeroko. Ale słów jego nie słyszę. Ani słów kancelistów, którzy bez przerwy poruszają ustami. Ktoś z nas, z pierwszego szeregu, też coś krzyczy, wymachując czapką z nausznikami. Co chwila odwraca się, jakby pytał stojący poza nim tłum: „Czy nie mam racji? Powiedzcie sami!”

Tylko żołnierze stoją nieruchomo. Linia bagnetów ani drgnie. Tłuścioch z dewizką przykłada dłoń do ust i szepce coś na ucho oficerowi. Oficer potakująco kiwa głową. Malinowe sznury akselbantów poruszają się leciutko. Żołnierze mają oczy utkwione w dal, jakby nas nie widzieli. Niebieskie, niebieskie oczy.

Nic nie rozumiem, co się dzieje wokół mnie. Ludzie przed nami cofają się, odwracają się od nas. Wszyscy biegną. A ja wciąż nie rozumiem, co to wszystko znaczy. Nie mogę się temu wszystkiemu nadziwić. Jakby sam jeden zostaję twarzą w twarz z żołnierzami i tymi na ganku… Dzieli mnie od nich jakieś dwieście kroków. A wszędzie dokoła czernią się na śniegu leżące postacie. Niektóre nieruchome, inne ledwo się ruszają. Wszędzie dokoła mnie leżą ludzie. A ja mam coraz bliżej śnieg przed oczami. Niebo, weranda, żołnierze, wszystko jakby się pochyla, zamazuje, znika… Dlaczego? Co się stało? Żółty, rozdeptany, brudny śnieg dookoła różowieje, coraz bardziej różowieje. Aż wreszcie staje się czerwony jak sztandar ponad czarnym tłumem…

W sali cerebrotronu już dawno pali się lampa. Przy mnie na kozetce siedzi Mirojan. A ja lezę i nie mam sił się ruszyć. Trudno mi uwierzyć we własną realność. Realne było to wszystko tam na śniegu zagubione] w tajdze nadziezdyńskiej kopalni. Jakże łatwo zapominamy o tak wielu istotnych sprawach. A przecież to, co wydaje się nam dziś najzupełniej zwykłe, samo przez się zrozumiałe, rodziło się powoli z trudu i znoju ewolucji, z pełnego cierpień rewolucyjnego wstrząsu. I obficie zroszone jest krwią. Tak jak ów kwietniowy śnieg w 1912 roku w kopalni u ujścia Olekmy i Witimu do Leny.

Za oknem cicho zapada zmierzch. Elektryczną koleją wracam do Moskwy. Przed chwilą właśnie skończyłem czytać notatki Mirojana. Taki byłem ich ciekaw, że przeczytałem je tu, w wagonie. Teraz siedzę i myślę. Myślę o bardzo wielu sprawach. Gdzieś tam za mną, w samym końcu wagonu jedzie jakaś wycieczka, śpiewają chórem na cały głos. Gra akordeon, puste wiadro dudni pod młodymi palcami w zastępstwie bębna. Śpiewają pieśni Okudżawy. Śpiewają o miłości i rozstaniu. Cały wagon słucha. Z ukrytą, przyjazną zazdrością. Duszę ogarnia jakiś smutek i spokój. Wszyscy wiozą bukiety kwiatów. Astry, georginie, floksy. Żywe kolory aż w oczy kłują. Zapach więdnących kwiatów. Zapach szarugi i wczesnej jesieni. Kwiaty są piękne i pełne tęsknoty jak pieśń. Pieśń milknie. Słychać sprzeczki i śmiechy. Akordeon gra znów, niecierpliwi się, nie może się doczekać następnej piosenki. Znów rozlega się chóralna pieśń. Akordeon radośnie przyłącza się do niej.

Piękna piosenka. Ale skończyła się. Cały wagon jakby się ocknął ze snu. Ludzie uśmiechają się i powracają do przerwanych rozmów, do odłożonych książek i pism. Obok mnie siedzi młoda kobieta, czyta „Romantyków” Paustowskiego. Zapach jej perfum jest delikatny i przyjemny.

Znów otwieram kartonową teczkę i odnajduję miejsce, w którym Mirojan puszcza wodze swej fantazji. I pomyśleć, że wszystko, co dziś przeżyłem, co widziałem, to zaledwie dwadzieścia minut pracy cerebrotronu. A ta teczka zawiera zwięzłą relację stu czterdziestu godzin! I wszystko to przekazał nam mózg jednego człowieka. Nieszczęśliwego, odciętego od świata człowieka. Ta jedyna w swoim rodzaju praca nie ustaje ani na chwilę od wielu, wielu dni. Ileż niepowtarzalnych wizji, dawno zaginionych krajobrazów, dramatów, jakie niegdyś rozegrały się w życiu naprawdę! Ludzki mózg nie jest w stanie, fizycznie nie jest w stanie pomieścić takiego olbrzymiego zasobu wiadomości. Skądże więc to wszystko? Może to echa przeczytanych książek? Raczej nie. Wszystko zbyt prawdziwe i prawdopodobne aż do najdrobniejszych nawet szczegółów. Żaden autor nie potrafiłby tego wszystkiego tak drobiazgowo przedstawić. Po to, by w ludzkim mózgu mogły powstawać podobne obrazy, nie wystarczyłoby przeczytać całej biblioteki Lenina w Moskwie wraz z Biblioteką British Museum! Nie wystarczyłoby! Nie, to wszystko są rzeczywiste sceny, jakie się kiedyś wydarzyły. Skądże się one jednak biorą?

Jeszcze raz czytam końcowy wniosek Mirojana.,W ciele każdej żywej istoty — pisze on — tkwią jakieś pozostałości po przodkach. Budowa ciała ludzkiego ma wiele wspólnych cech ze zwierzęcym. Tak więc u miesięcznego embriona ludzkiego wyraźnie widać zaczątki łuków skrzelowych. To stadium ryby. Embrion ludzki w swym rozwoju przechodzi wszystkie stadia ewolucji. W ciągu dziewięciu miesięcy powtarzają się całe dzieje miliardów lat rozwoju życia na ziemi. Jakby coś w rodzaju zdjęć filmowych puszczonych w przyśpieszonym tempie. Najpierw nieskomplikowany, jednokomórkowy organizm, potem, przez nieustanny podział komórek, coraz bardziej złożony. Stadium ryby, stadium gada i tak dalej. Być może, że w czasie każdego z tych stadiów, w rozwijającym się stopniowo mózgu odkłada się odpowiednia informacja. Oto dlaczego mieliśmy możność ujrzeć dokładną wizje najdawniejszych epok geologicznych.

Jednokomórkowemu embrionowi byłaby w takim razie właściwa informacja z ery archaicznej, początków życia na ziemi. Stadium ryby przekazuje informacje o erze paleozoicznej. Końcowe stadium gada to era mezozoiczna, czasy wielkich jaszczurów itd. Tak można by wytłumaczyć chyba tę całą historię w sposób możliwy do przyjęcia. Nasuwa się jednak pytanie, dlaczego dotąd nie słyszeliśmy nigdy o podobnych wypadkach? Na to jest jedna tylko odpowiedź: po raz pierwszy dopiero zastosowano cerebrotron. Być może, że niektóre schorzenia umysłowe są spowodowane takim właśnie wyzwoleniem wewnętrznej informacji. Rzecz prosta, wymaga to jeszcze sprawdzenia i poparcia doświadczeniami. Dlatego wniosek, że embrionalna informacja stopniowo odkłada się na samym dnie podświadomości, na razie bez względu na wszelkie zastrzeżenia trzeba przyjąć jako jedyny. Innego wytłumaczenia na to nie mam…”

Tłumaczenie to wcale nie zadowala mnie całkowicie. Chociaż niewątpliwie jest w nim coś interesującego i intrygującego. I jakby się nawet częściowo potwierdza. Nie bez powodu praocean zajmuje w tych wizjach tak poczesne miejsce… Życie powstało, okrzepło i rozwinęło się właśnie w nim. Ale gdyby nawet odrzucić na razie, tak jak to uczynił Mirojan, epizody, które łatwo dają się odczytać i odnieść do odpowiednich momentów historycznych czasów, a które w żaden sposób nie dadzą się wytłumaczyć embrionalną pamięcią, pozostaje jeszcze jedna istotna sprzeczność. O filozoficznym raczej charakterze. Formułuję ją jako paradoks. Otóż we wszystkich oglądanych przeze mnie i przez Mirojana wizjach bardzo mało jest ewolucji… Tak, bardzo mało! Przecież to nieustanna rewolucja. Same zasadnicze zakręty, chwile najwyższego napięcia, momenty przełomowe, w których wazy się, kto weźmie górę!

Ryba wynurza się z wody i stawia pierwsze swe kroki na stałym lądzie, małpa zeszła z drzewa i wychodzi z lasu… Przecież to same rewolucje! Punkty zwrotne, przełomowe.

A te obrazy z czasów historycznych! Zajmują one w wizjach Rewina nie mniej miejsca niż praocean. Co za szczególne obrazy… Walka, nieprzerwana i nieubłagana walka, zupełnie takie same punkty zwrotne, przełomowe na długiej, żmudnej drodze od zwierzęcia do człowieka. Nie wolno przecież zapominać o ewolucji ludzkości. Z każdym dziesiątkiem lat przebiegała ona coraz szybciej i szybciej, jak puszczona swobodnie napięta sprężyna. Ludzkość kroczyła drogą mozolną, heroiczną, drogą pełną zakrętów i ślepych zaułków. Bywały całe wieki zastoju, dziesięciolecia cofania się wstecz. Po wiekach tych jednak nie ma śladu w wizjach Rewina. Dlatego, że nie one były zasadniczymi momentami determinującymi historię ludzkości. Historia człowieka to rewolucje.

Znów jest mi wstyd przed samym sobą tych wszystkich w moim życiu chwil całkowitego zobojętnienia. Jakże mogłem tak zapomnieć, że życie to walka. 1 to w pierwszym rzędzie walka z tym wszystkim złym, niegodnym, co tkwi w nas samych, co pozostało nam w spadku po mrocznej przeszłości i pokoleniach podłych mieszczuchów.

Za oknem, wagonu migają fioletowo-niebieskie światełka. Tory kolejowe jakby zakwitły jaskrawymi bławatkami. Dojeżdżamy do Moskwy. W wagonie robi się ruch. Zerkam ukradkiem na moją sąsiadkę. Pośpiesznie doczytała do końca rozdziału i właśnie wsuwa do książki, jako zakładkę, kopertę. Koperta miga mi tylko przed oczami, ale nazwisko nadawcy czytam wyraźnie: Artur Położencow. Omal nie krzyczę ze zdziwienia. Właśnie wczoraj telefonowałem do niego do Instytutu. Powiedziano mi, że wyjechał daleko i na długo, że gdzieś go służbowo oddelegowano. I oto nagle…

Pociąg zatrzymuje się cicho. Pneumatyczne drzwi rozsuwają się bezszelestnie. Ludzie, tłocząc się i pchając, wychodzą na peron. We mgle, wokół latarni elektrycznych na peronie, tworzą się jakby jasne kuliste aureole, mieniące się kolorami tęczy.

Kobieta idzie przede mną. Połyskują fałdy nieprzemakalnego płaszcza, ściągniętego w talii paskiem. Długie, zgrabne nogi w modnych pantofelkach na szpilkach stukają po asfalcie pewnym siebie krokiem. Idę za nią, waham się, czy ją dogonić i zaczepić, ale idę za nią krok w krok. Duża torebka z książką Paustowskiego i listem Położencowa wisi na jej przedramieniu. Przypomniała mi się powieść Londona, którą zaczytywałem się w dzieciństwie — „The Star Rover”. Dzisiaj ja sam byłem takim gwiezdnym wędrowcem po miliardach lat dziejów ludzkości, od samego zarania życia. Wędrowcem nie ograniczonym ani czasem, ani przestrzenią. Cały ten bogaty kalejdoskop wizji tkwi w mózgu ciężko chorego człowieka. Temu choremu człowiekowi powinno się bezwzględnie pomóc. Dlatego muszę dowiedzieć się wszystkiego, co się tyczy jego życia. Przede mną idzie kobieta, a w jej torebce leży list z adresem Położencowa. Położencow zaś może wiedzieć o tym człowieku coś, czego my nie wiemy. Za wszelką cenę trzeba się z nim porozumieć. Przy samym zejściu do metra zatrzymuję tę kobietę.

Artur Wikientiewicz Położencow profesor biochemii

I znów jesień zastaje mnie wśród czerwonych mchów i zielonych jezior płaskowyżu sordonnoskiego. Moi koledzy, Walery i Roman, są razem ze mną. Ptaki odlatują już na południe. Oziębiło się ogromnie. Siedzę przy ognisku. W zakopconym kociołku bulgocze gotująca się ucha. Na jeziorze warczą motorówki. Nigdy jeszcze Sordonnoch nie widział tylu ludzi naraz. Sławny się stał teraz ten nasz Sordonnoch. Najważniejsza pozycja planu Wydziału Biologii Akademii Nauk.

Tutaj, pośród zamierającej przyrody, uspokoiłem się nieco, wiele rzeczy zrozumiałem, na wiele spraw spojrzałem inaczej. Żółkną i więdną rośliny, mrą motyle — wszystko sposobi się na spotkanie zimy, by wiosną znów się odrodzić i przez wieki wieków powtarzać wciąż swój cykl rozkwitu, śmierci i odnawiania się. Życie jest nieśmiertelne. I ludzie także są nieśmiertelni, nieśmiertelnością kolektywu. Sztafeta pokoleń, dziedzictwo z ojca na syna, zakonserwowane szyfry genetyczne.

Popełniłem wiele głupstw. Ale nie żałuję tego. Dzięki nim nabrałem doświadczenia i odrobinę zmądrzałem.

Gdy tylko znikła ampułka z preparatem — nazwałem go Vitalongą, wiecznym życiem — zupełnie straciłem głowę. Zamiast całą sprawę wyświetlić, przyleciałem tutaj, na Sordonnoch. Nielicho musiałem na pleść dyrektorowi instytutu. Staruszek pewnie pomyślał, że pomieszały mi się klepki. Dopiero tu, pod wygwieżdżonym mroźnym niebem, zdałem sobie sprawę, że Vitalonga żyje już we krwi zwierząt doświadczalnych i wcale nie trzeba szukać jej u ukrytego w głębi jeziora jaszczura. Potrzebny jest nam w zupełnie innym celu. Ten jaszczur to naprawdę bezcenna zdobycz dla nas, ludzi. Wstrzyknąłem Vitalongę królikom, które miały uprzednio zaszczepione nowotwory. Brodawczaki wessały się w ciągu siedemnastu dni; sarkoma Brampera znikła po czterdziestu dobach, nawet rak gruczołów nasiennych ustąpił. Nie bez podstaw przewidujący ludzie twierdzili, że problem raka wiąże się ściśle z problemem życia… Wymaga to jeszcze długiej i wytężonej pracy, by z patologicznej nieśmiertelności Vitalongi wydzielić właściwości antyrakotwórcze i hiperregeneracyjne w stanie czystym. Gdy organizm zasklepia się w sobie, to patologia. Kto wie, może uda się nam znaleźć jeszcze i inne drogi zabezpieczenia kwasów nukleinowych przed skłonnościami do mitogenetycznych omyłek. Może wówczas już inaczej spojrzymy na samą nieśmiertelność. Poglądy zmieniają się z upływem czasu. Nie wolno zamykać drogi przyszłym pokoleniom barierą naszych wyobrażeń. Może ludzkość z czasem da sobie z tym wszystkim radę. Na razie można tylko snuć fantazje. Pewne jest jedynie, że nasze wnuki zajdą dalej, znacznie dalej niż my. Nie rozstrzygajmy na razie, czy nieśmiertelność jest światu potrzebna.

Wczorajsza poczta lotnicza dostarczyła trzy listy, które wywołały prawdziwą burzę w naszym tak dotąd zgodnym i spokojnym obozie. Od razu zaczęły się gorące dyskusje, spory, kontrowersje. Jakby kto kij wetknął w mrowisko. Zwłaszcza Walery zaperzył się i naskakiwał na mnie. Roman o tej całej sprawie miał własne, zupełnie odrębne zdanie, według mnie nie całkiem do końca przemyślane i sprecyzowane właściwie. I on zabierał głos w dyskusji, cytując z naciskiem klasyków filozofii.

Jeden list był od matki Walerego. Kurilina pisała, że przed jakimiś dwoma miesiącami Borys Rewin został zabrany do szpitala w bardzo ciężkim stanie. Lekarze nie mogli określić rodzaju jego choroby. Objawy były bardzo dziwne i niezwykłe. Coś w rodzaju głębokiego snu letargicznego. A jednocześnie nie był to klasyczny letarg. Lekarze prawie już opuścili ręce bezradnie, gdy za chorego wziął się kandydat nauk Mirojan. Taki sympatyczny Ormianin, niewielkiego wzrostu, pisała Kurilina. Prosił właśnie, aby napisała do syna, żeby podał wszystkie wiadome mu szczegóły o Borysie.

Dwa pozostałe listy były do mnie. Od razu poczułem sympatię do ich autorów. Jeden był od Mirojana, tego samego, o którym właśnie wspominała w swym liście matka Walerego. Mirojan opisywał z najdrobniejszymi szczegółami objawy choroby Borysa i prosił, bym mu dopomógł w tej trudnej sprawie. Wszystko, co Borysa dotyczy, bardzo go interesuje.

Ostatni list był od asystenta uniwersytetu, Florowskiego. Opisywał w nim, jak Borys wyglądał i jak się zachowywał tuż przed chorobą. Florowski z trudem zdobył mój adres i niezmiernie się zdziwił, gdy okazało się, że jest to ten sam adres co Walerego Kurilina, który dostał od jego matki. Florowski i Mirojan uważają, że my bardziej niż ktokolwiek orientujemy się w prawdziwej przyczynie choroby Borysa.

I nie mylą się. Od razu zrozumiałem, że Borys, wierny swemu celowi, zabrał ampułkę i wstrzyknął sobie Vitalongę. Przypomniałem sobie naszą ostatnią rozmowę i wiele rzeczy stało się dla mnie jasne. Dziwne pytania i zachowanie się Borysa przedstawiały się teraz i w zupełnie innym świetle.

To pierwsza ofiara pańskiego preparatu — ponuro powiedział Walery.

Siedzieliśmy koło namiotu Romana. Przed nami rozciągała się spokojna tafla sordonnoskiego jeziora.

— Nie mogę w żaden sposób zrozumieć — ciągnął Walery — dlaczego wszystko, czego dokona nauka, przynosi tyleż zła co i dobra. Czasami wydaje się, że; byłoby lepiej, gdyby pewnych wielkich odkryć w ogóle nie dokonano. Choćby na przykład pańskiego preparatu nieśmiertelności. Z początku sądziłem, że na się jednak ludziom przyda, a teraz dopiero widzę, szkód i zamieszania może spowodować! Nie zdaje i pan sobie chyba sprawy, wobec jakiego problemu stawia pan ludzi. Być nieśmiertelnym! Przecież wszyscy fanatycy uczepią się tego, wszyscy egoiści, głupcy i różne temu podobne typki! Jakie dziwne niespodzianki mogą wyniknąć, jakie nadużycia! Ten wypadek z Borysem daje mi wiele do myślenia.

— Ludzkość, rozwijając się — przerwał mu Roman — musi eksperymentować, a więc nieraz musi się i mylić. Nie ma postępu bez błądzenia, a ty byś; chciał, żeby wszystko szło gładko jak po maśle, bez żadnych potknięć.

Wcale tego nie chcę, ale trzeba przecież zastanowić się, jakie mogą być skutki takiego czy innego odkrycia. Uczeni powinni uniemożliwić igranie z ogniem. Ludzkość wyrosła już z dziecięcego wieku.

— Muszę stanąć po stronie Romana — zacząłem — to, co mówi, jest w zasadzie słuszne. Rozwój myśli, nauki, nie może zatrzymywać się dlatego, że zdarza się czasem jakaś omyłka. Jeśli jakiegoś odkrycia nie dokonamy my, dokonają go inni…

Wypowiadając te słowa wciąż miałem w pamięci zdanie, które przeczytałem przerzucając list Kuriliny do Walerego: „…Wszystko mu się w życiu zawsze nie udawało, to i na taki koniec mu przyszło. Leży, biedaczysko, ani żywy, ani martwy i tylko ta dobra dusza, Mirojan, kręci się koło niego…”

— Zrobimy wszystko, by Borysa postawić na nogi — powiedziałem, całkiem nieoczekiwanie dla samego siebie. Głos mój brzmiał głucho, był pełen napięcia. Chłopcy popatrzyli na mnie ze zdziwieniem. Czy wierzyłem sam w swoje słowa? Wierzyłem. Ale sam się bałem, a nuż…

Kiedyś Borys powiedział mi, że bardzo by pragnął wyświetlić pewną tajemnicę, dotyczącą bliskich mu ludzi. Patrzył wtedy przezroczystym i szklanym wzrokiem. Jakby wpatrywał się w coś w sobie samym. Wtedy nie zrobiło to na mnie wielkiego wrażenia, ale teraz wszystko nabrało jakiegoś specjalnego sensu: i nieruchomy wzrok, i ten szalony upór, by za wszelką cenę, bodaj za cenę życia, zobaczyć przeszłość. Taki stan emocjonalny łatwo może pchnąć człowieka do nieobliczalnych poczynań.

Troska o Borysa utkwiła mi w sercu głęboko i wciąż już będzie mi ciążyć. Na razie jednak należy zająć się wyłącznie naszą pracą naukową. Ścisła wiedza zawsze ‘chyba potrafi wskazać coś, co okaże się wybawieniem. — Postawimy go na nogi — powtarzałem sobie uparcie, zupełnie jakbym kogoś przekonywał.

Skądinąd ucieszyło mnie to wszystko, o czym dowiedziałem się z listów Mirojana i Florowskiego. Uzyskałem ostatnie brakujące ogniwo mojej hipotezy o wewnątrzkomórkowych informacjach. A więc nie omyliłem się. Mózg zdolny jest czerpać informację z samego organizmu, nie mając żadnej łączności z zewnętrznym środowiskiem. Z informacji zmagazynowanej w komórkach, w trzydziestu trylionach najdoskonalszych aparatur pamięci.

Doniosłe eksperymenty z dwugłowym robakiem, które przeprowadził Anglik Mac Conell, wykazały niezbicie istnienie dziedziczności cech nabytych. Florowski i Mirojan byli pierwszymi naocznymi świadkami, którzy na własne oczy ujrzeli te obrazy, jakie obficie utrwaliły się w plazmie naszych komórek.

Niezliczone molekuły kwasów nukleinowych, które nieprzerwanie rodzą się i giną w nas, niosą w sobie utrwaloną dla nas pamięć i doświadczenie nabyte przez. niezliczone pokolenia naszych przodków. Te cechy nabyte znajdują swe bezpośrednie odbicie w mózgu i systemie nerwowym. Wraz ze śmiercią przodków to nabyte doświadczenie nie ginie, lecz przechodzi dalej, u sztafetą z pokolenia na pokolenie, stając się coraz bogatsze i pełniejsze.

Niecałe jednak życie organizmu znajduje swe odbicie w strukturze kwasów nukleinowych. Jedynie bardzo ważne, zwrotne wydarzenia fizycznego i duchowego życia mogą spowodować mutacje. Mutacje — to nowe rozdziały w kronice rewolucji. Tryliony pobudzonych Vitalongą komórek nieprzerwanie przekazują do mózgu Borysa wszystkie informacje, jakie zdołały nagromadzić.

Wszystko to odbywa się chaotycznie, bez jakiegokolwiek porządku, czasem nawet jednocześnie. Jedynie taki skomplikowany i doskonały aparat jak cerebrotron mógł połapać się w tym chaosie i posegregować go na swych ferrytowych płytkach.

Nie dziwi mnie wcale, że Borys to wszystko odchorowuje. Żaden normalny, zdrowy mózg nie byłby chyba w stanie pomieścić takiego nawału pełnej wyrazistej treści informacji.

Należy teraz znaleźć sposób przygłuszenia tego nawału, zdławienia gwałtownego buntu komórek. Inaczej nie uda się przywrócić Borysa do aktywnego życia. Wszystko, co wam tu mówię, napiszę także do Mirojana i Florowskiego. Wtedy zapewne wiele spraw im się wyjaśni, uprości.

Przypuszczam, że nasze obserwacje sordonnoskiego jaszczura będą dla nas niezmiernie cenne. Ta zagadka powinna być rozwiązana za wszelką cenę. Całe jezioro otoczymy sieciami, trzeba bowiem koniecznie złowić jaszczura i umieścić go w akwarium. Teraz mamy już pod dostatkiem ludzi i sprzętu. Myślę, że gdy jaszczura złowimy, będziemy mieli czas zająć się jeszcze jedną tajemnicą natury, tajemnicą, która tak wstrząsnęła I pańską wyobraźnią, Romanie. Pobierzemy próbki wody i gruntu, złowimy jeszcze innych mieszkańców jeziora, przeprowadzimy radiometryczne pomiary. Możliwe, że uda się nam wyświetlić przedziwną zagadkę nieśmiertelności jaszczura, dowiedzieć się jego historii. Niezupełnie mi odpowiada pana fantastyczna, nieco pochopna hipoteza, Romanie. Dlaczego koniecznie kosmonauci z innych planet? Równie dobrze można wszystko objaśnić zwyczajnymi, ziemskimi przyczynami… Zupełnie prawdopodobne, że nieśmiertelny jaszczur, to sztuczka tej samej naszej matki — ewolucji, której daleko jeszcze do wyczerpania wszelkich możliwości.

Wyjaśnień można zresztą wymyślić wiele. I w tym cała bieda. Nie jest łatwo z dziesiątków mglistych Li chwiejnych hipotez wybrać jedną, pewną. Ostatecznie f jedno drugiemu wcale nie przeszkadza: hipotezy i doświadczenia. Ja osobiście więcej nadziei pokładam zawsze w tych drugich. Dlatego poczekajmy na razie na wyniki badań.

— Nie pozostaje nam oczywiście nic innego, jak podziękować panu profesorowi za naukowy wykład na wysokim poziomie — powiedział Walery z kpiną, gdy skończyłem mówić. — Jeśli jednak mam być szczery, Arturze Wikientiewiczu, to w nosie mam całą Vitalongę, dziedziczność, mutacje i tak dalej. A Borysa mi szkoda, chociaż przez własną głupotę narobił sobie biedy. Taki wynalazek, przez który człowiek może stracić całkowicie świadomość i stać się żywym trupem na całe tygodnie, nie zachwyca mnie wcale, ani trochę!

— Nie ma pan racji, Walery! — krzyknąłem. Wyprowadził mnie z równowagi swoim uporem. — To, że mózg odciął się od świata zewnętrznego, okazało się przecież zbawiennym odruchem organizmu! W ten sam sposób na przykład bezpieczniki chronią instalację od przepływu nadmiernych prądów. A nie przypuszczam, by w mózgu Borysa mogły zajść jakieś nieodwracalne zmiany. Na pewno przywrócimy go do życia. Borys dał dowód, że dla postępu nauki gotów jest złożyć życie w ofierze. Jestem przekonany, że wszystkie jego fizyczne i psychiczne przeżycia odzwierciedlą się na jego genach, które dalekim przyszłym pokoleniom przekażą wieść o tym heroicznym samozaparciu.

— Borys zdobędzie sławę, o której pamięć nie umrze na wieki wieków! Amen! — z patosem obwieścił Roman, powstając. — Po co więc ta cała kontrowersja? Bierzmy się do pracy, a potem się okaże, kto miał rację. Odszukajmy tego jaszczura tak pięknie w Sordonnochu zakonserwowanego, może uda się dociec, skąd on wziął tę swoją nieśmiertelność. Dla mnie osobiście bardzo ciekawy jest także problem, dlaczego ten jaszczur nie śpi bez przerwy, jak Borys, a od czasu do czasu porywa to psy, to kaczki. Co pan o tym myśli, Arturze Wikientiewiczu?

— Wydaje mi się, że w tym właśnie może być cała tajemnica i wyświetlając ją możemy znaleźć drogę do przywrócenia Borysa życiu — powiedziałem.

— No cóż, zabierajmy się do pracy — podsumował Walery, a po chwili milczenia dodał: — Myślę, że może powinienem polecieć do Moskwy, zobaczyć, co się tam dzieje, prawda?

Trudno było nie przyznać mu racji.

Wieczorem rozmyślałem długo o naszej rozmowie, o Vitalondze. Sam nie wiem dlaczego, ale jestem pełen najlepszych nadziei. Ludzie osiągną nieśmiertelność. Jaka to jednak mądra ta przyroda. Nie wegetacja, nie senne i syte bytowanie, a walka i praca w imię ludzkości — oto co jest promotorem dziejów. A pamięć o tym po wsze czasy pozostaje w sanktuarium życia, w wiecznych dekalogach, przechowywanych w naszych komórkach. Ile głębokiej prawdy zawierają nieraz słowa poetów! To prawda jasnowidzenia i proroctwa.

Lub też wyzwanie rzucone przez Gorkiego sytym i zadufanym w sobie pasożytom i tchórzom:

Trudno o surowszy osąd. Trudno o straszliwszy los, niż przeminąć bez śladu w nieprzerwanej sztafecie pokoleń nieśmiertelnej i dumnej ludzkości.

Notatka kandydata nauk G. Miroyana adresowana do paleoklimatologa W. N. Florowskiego

Relacja Miroyana

Ten seans był zupełnie inny. Przedtem zawsze miałem wrażenie, że ja, Mirojan, tylko oglądam te wizje. Teraz było zupełnie inaczej. Odbierałem tak silne i bezpośrednie wrażenia, że chwilami zupełnie zapominałem o Gustawie Mirojanie, obłożonym elektrodami i lezącym w ciemnej cerebrotronowej sali.

Przede wszystkim czuję ogromne zmęczenie. Jakby każdy mój mięsień i staw grzązł w gęstej cementowej zaprawie. Przy każdym uniesieniu nogi wydaje mi się, że słyszę, jak rwą się na strzępy moje zdrętwiałe mięśnie. Całą siłą wytężonej woli zmuszam się do posuwania naprzód: Jeszcze jeden krok, jeszcze jeden… Co chwila przystaję i oglądam się za siebie. On idzie za mną. Wysoki mężczyzna o rudej brodzie, w wysokich gumowych butach i brezentowej pelerynie wlecze się ciężko i powoli. Widzę, jak chwiejąc się wymija starannie ołowianoszare kałuże. Rozumiem go aż za dobrze i współczuję mu serdecznie. Kiwam głową, bo nie mam już sił unieść ręki. W odpowiedzi patrzy tylko na mnie. W zszarzałej twarzy niebieskie oczy tak wyblakłe, że aż odczłowieczone. Nic już nie wyrażają, ani bólu, ani smutku, ani nadziei. Odwracam się i ruszam dalej.

Wiem, że już wiele dni tak idziemy. Przez cały czas brniemy przez mokrą jesienną tajgę. Czarne oślizłe pnie gigantycznych sosen błyszczą jakby obłożone glazurą. Spływają po nich duże ciężkie krople deszczu. Ołowianoszare niebo rozciąga się tuż ponad czubami drzew, którymi zaczyna kołysać wiatr. Przenikliwie zimna mgła gęstnieje z każdą chwilą. Pod nogami pluska lodowato zimna breja z mchu, gałązek i wody. Pryska spod nóg, sączy się po spękanej korze starych jodeł. Nagle zagradza nam drogę, rozlewając się w gęstych nieruchomych kałużach. Powietrze tak jest nasiąknięte wilgocią, że przypomina zimny zawiesisty kisiel. Czasami wydaje mi się, że wokół nas jest już. tylko woda. Las, powietrze, my sami, świat cały to jedna tylko woda.

Przesiąknięte wodą spodnie i kalesony ocierają kolana, skóra piecze na nich jak po oparzeniu. Wieczorami, gdy chronimy się do naszego rozmiękłego od deszczu namiotu, zdejmuję pełne dziur gumowe buty i oglądam swoje stopy, białe i obrzękłe jak u trupa. Sprawiają wrażenie, że żywe tkanki przesiąkły wilgocią i z porów skóry można by wyciskać żółtawo mleczne krople. Nie wyciskam, boję się.

Z plecaka, w którym mamy próbki skał i prowiant, mój rudobrody towarzysz wyjmuje maleńką paczuszkę. Przede wszystkim odwija brudny pomięty papier z nadrukiem: „Dojść i przeżyć”. Odpakowuje torebkę z mąką, małą flaszeczkę spirytusu i paczkę herbatników. Pociągamy po łyku ognistego płynu, zapijamy deszczową wodą rozbełtaną z mąką i zjadamy po kawałeczku herbatnika. Ognia, o ile pamiętam, nie palimy już dawno, bo nie mamy zapałek. Wszystko zresztą jest zbyt przesiąknięte wodą. Zapewne w całej tajdze nie ma ani jednej suchej gałązki. Zasypiamy przytuleni ciasno do siebie.

Mam wrażenie nie kończącego się łańcucha jednakowych dni. Idziemy, idziemy bez końca… Deszczowe bliźniaczo do siebie podobne dni utkwiły mi w pamięci. Nie kończące się, długie, zimne noce, po których nad ranem chce się płakać z głodu, powolny marsz po błotnistej, porośniętej karłowatymi krzewami tajdze. I zmęczenie, które przywiera do ciała niby drugie ubranie. Z przemęczenia nie czujemy już zdrętwiałych rąk, nóg, twarzy, całego ciała… Nie czujemy już wcale uderzeń gałęzi po twarzy, wody, która ścieka nam za kołnierze ani przemoczonych opuchniętych nóg.

Coraz częściej oglądam się poza siebie i przystaję, a za każdym razem coraz dłużej muszę czekać na niego. Coraz mniej pewne stawia kroki i często teraz — wymachuje rękoma, zupełnie jakby zrywał się do odlotu. Oczy błyszczą mu jak w gorączce. Stara się nadążyć za mną, boi się zostać w tyle… Zaczynam się go bać. Trwoga przebija przez moją całkowitą apatię jak pierwiosnek przez wiosenne śniegi. Bardzo chciałbym „jakoś mu pomóc, ale nic zrobić nie jestem w stanie.; I tak już sam dźwigam w plecaku próbki skał, które ważą najwięcej. Rudobrody niesie tylko namiot, a przecież ledwo daje radę. Zupełnie opadł z sił… To ci ‘ dopiero bohater… Czekam, aż dowlecze się do mnie i ruszam dalej. Ale on znów, jeszcze bardziej, pozostaje w tyle. Las rzednie. Widocznie zbliżamy się do rzeki. Wreszcie zapada wieczór. Byle jak rozbijam na-”miot i wsuwamy się do niego. Kładziemy się spać bez kolacji. Żywności zostało nam na dwa dni, a mamy jeszcze co najmniej pięć dni marszu. Jak dojdziemy? Coś zimnego i mokrego dotyka mej twarzy, budzę się. Mam wrażenie, że namiot przewrócił się na mnie.

Powoli zgarniam to z twarzy i orientuję się, że są to szmaty, które podłożyłem pod głowę. Obracam się na ‘ drugi bok i staram się zasnąć. Nagle zaczynam się bać, sam nie wiem czego. Wreszcie dociera do mnie świadomość, że nie czuję ciepła jego ciała. Wyciągam rękę „i zwisa ona w przerażającej pustce. Gorączkowo obmacuję cały namiot, wszystkie kąty, zakamarki, fałdy, ‘Jak gdyby rzeczywiście mógł się tam ukryć dorosły mężczyzna. Ogarnia mnie przerażenie. Nie mogę także znaleźć plecaka z naszymi próbkami skał i resztkami żywności. Wydostaję się z namiotu, niby z grodu, na powietrze. Ledwo świta. Oczywiście, słońca jeszcze nie widać, ale w oddali, nad sinoczarnym lasem bieleją nikłe, ledwo widoczne smugi. Szybko zwijam i roluję namiot. Może po prostu wstał wcześniej i postanowił pójść naprzód, żeby nie dopędzać mnie potem przez cały dzień. Ale którędy poszedł i dlaczego mnie nie uprzedził? Przecież nawet nie zabrał kompasu! Czyżby uciekł? To byłby już mój koniec.

Biegnę na przełaj przez kałuże, woda chlapie mi spod nóg. Nagle w oddali przede mną dostrzegam ciemną postać. Doganiam go i chwytam za ramię. Szybko odwraca ku mnie głowę. Jego twarz nie ma w sobie nic ludzkiego. Zamglone, otępiałe i wrogie oczy w przekrwionych białkach, nabiegłe krwią sine plamy na policzkach. Przemawiam do niego gorączkowo, staram się go przekonać, robię mu wymówki. Przerywa mi nagle gwałtowny cios, aż gwiazdy zaświeciły mi w oczach. Padam na wznak, prosto w ogromną kałużą. Leżę w brudnej wodzie i patrzę jak rudobrody oddala się powoli. Wraz z nim oddala się moja żywność, spirytus, nadzieja przeżycia.

I konstatuję, tylko już nie ten człowiek z tajgi, lecz Gustaw Mirojan, z licznikami cerebrotronu na czole, że rudobrody jest chory. Nawet wiem, jak się ta choroba nazywa, ale nie mogę sobie tej nazwy przypomnieć, bo przeszkadza mi w tym człowiek leżący w tajdze.

Wygrzebałem się z kałuży i siedzę teraz na uginającej się pode mną kępie mchu. Dziś chyba po raz pierwszy nie pada deszcz. Znak, że idą mrozy. Nie pójdę za rudobrodym, który w plecaku unosi moje lżycie. Kiedyś dzięki niemu przeżyłem tyle szczęścia, powinienem teraz spłacić dług. I tak już nigdzie nie dojdę, wiem o tym, ale wiem też, że muszę iść naprzód. Mozolnie wlokę się od kępy do kępy, aż wreszcie po pięciu godzinach docieram do rzeczki. Rzeczka niewielka, błękitna i lodowata. Skręcam bardziej w prawo. Staram się znaleźć jakieś przejście i nagle dostrzegam rudobrodego. On także szuka… Ma w ręku kij, by wymacać dno.

Zdjął buty i trzyma je pod pachą. Widać, że mu plecak przeszkadza. Wraca na brzeg, zdejmuje plecak i rozgląda się na wszystkie strony. Co tam robi, nie mogę dojrzeć, jestem od niego o trzysta metrów. Znów I wchodzi do wody. Tym razem w butach. Ma rację, no-gi i tak ma zupełnie przemoczone, a nie sposób przejść j boso po ostrych kamieniach dna.

Znalazłem wreszcie kij i zaczynam macać po dnie. Brzeg jest tu wszędzie urwisty, a zaraz pod nim woda porządnie głęboka. Krążę długo, aż wreszcie postanawiam podejść w górę rzeki. Może tam łatwiej będzie i znaleźć bród. A co z rudobrodym? Patrzę na zakręt rzeki, gdzie było go widać, ale teraz nie ma tam nikogo. Na przeciwległym brzegu nisko chylą się nad wodą odwieczne cedry. Tu zaś szumi sosnowy zagajnik, w którym hula przenikliwy jesienny wiatr. Powoli idę w tamtą stronę.

Plecak zdążył już wklęsnąć w rozmiękły mokry grunt. Gdy pociągnąłem za rzemienie, ukazuje się pod nim dołek, na dnie którego zebrała się woda. Nie opodal, na drobnej rzecznej fali kołysze się coś ciemnego. Wyciągam to na brzeg. Stara czapka ze skóry renifera. Wewnątrz wyszyte dobrze znane nazwisko: „Nik. Kurilin”.

I w tej chwili dzieje się coś zupełnie nieoczekiwanego. Okrzyk: „Ojciec! Ojciec!” — sprowadza mnie nagle wprost z tajgi do sali cerebrotronu, jestem już znów Gustawem Mirojanem. To krzyczał Borys Rewin. Skoczyłem ku tablicy rozdzielczej, wyłączyłem cerebrotron i podszedłem do Borysa. Majaczył1 Zwycięstwo, zwycięstwo’ To pierwszy krok do zdrowia. Ciekawe, że kiedy przeglądałem krzywe bioprzekaźnika, zauważyłem ogromny skok impulsów. Ogromny wstrząs psychiczny przerwał analiotyczny stan chorego, podobnie jak mina rozsadza skałę. Otrzymywanie systematycznych informacji z przeszłości zostało przerwane, otworzyło się ujście dla wewnętrznych zadrażnień. Borys reaguje już na silne światło! Światło reflektora wywołuje v niego drżenie powiek. W tej chwili Rewin znów majaczy. Stosujemy różne silnie działające specyfiki. Jesteśmy pełni nadziei, bardzo wielkich nadziei.

A przy okazji. Zastanawiałem się wiele nad scenami z tajgi, jakie mi się ukazywały. Sam mi opowiadałeś o rodzinnym dramacie Michajłowów. Okazuje się, że Michajłow nic nie był winien, to Kurilin go porzucił. Kurilin zdradził, a Michajłow przyjął winę na siebie. Był tam kiedyś między nimi jakiś konflikt. Ale gdy „patrzyłem” na całą tę scenę w tajdze, wydało mi się, że Kurilin był po prostu chory. Widziałem wszystkie zewnętrzne oznaki tej choroby, jakie łatwo mogły ujść uwagi krańcowo przemęczonego i otępiałego z wyczerpania Michajłowa. Coś w rodzaju tajgowego zapalenia mózgu. Ta ciężka, szybko postępująca choroba sprawiła, że Kurilin był już niepoczytalny.

Po … latach (Epilog)

Pytanie: Jakie odkrycia przeszłości, zdaniem pana prezesa, do naszych czasów nie straciły znaczenia?

Odpowiedź: Nie chciałbym umniejszać znaczenia licznych wspaniałych osiągnięć nauki, ale odważyłbym się chyba wymienić tutaj tylko dwa zwycięstwa ludzkiego rozumu, według mnie zupełnie unikalne. Odkrycie energii atomowej oraz rozszyfrowanie zagadki życia.

Pytanie: A gdyby odkrycia te nie zostały w swoim czasie dokonane, to w jakim stopniu, zdaniem pana prezesa, wpłynęłoby to na zwolnienie tempa rozwoju naszej cywilizacji?

Odpowiedź: To się zdarzyć nie mogło. Cały bieg dziejów ludzkiej społeczności podbudował fundament do tych odkryć. Ludzkość wstąpiła w wiek atomowy raczej w momencie odkrycia przez Becquerela promieniotwórczości, a nie w chwili wybuchu bomby nad Hiroszimą. Zupełnie podobnie rozszyfrowywanie tajemnicy życia rozpoczęło się od odkrycia struktury kwasów nukleinowych, a nie od tych oszałamiających wyników, do jakich doprowadziło zastosowanie Vitalongi.

Pytanie: Czy pan prezes nie sądzi, że zastosowanie w praktyce tych wielkich odkryć nie zawsze szło właściwą drogą?

Odpowiedź: Nie ulega wątpliwości. Aby wniknąć w tajemnicę budowy jądra atomowego, wcale nie było konieczne wywoływanie wybuchu bomby atomowej. To ani o krok nie posunęło nas naprzód w poznawaniu struktury jądra atomowego. I, znów zupełnie podobnie, usilne i bezsensowne marzenia o nieśmiertelności, jakoby powodowanej przez Vitalongę, sprowadziły na pewien czas naukę o życiu z właściwej drogi. Możemy tylko się pocieszyć, że to wszystko to dawno już minione etapy ludzkiej myśli. Obecnie energia jądrowa służy nam wiernie i z oddaniem, a Vitalonga — prima stała się najbardziej popularnym lekiem w każdej aptece. Pan sam zapewne przyjmuje ją, a jeśli nie, to wkrótce prawdopodobnie zacznie. Vitalonga — prima zabezpiecza ludzi przed przedwczesną starością, pomaga nam zachować niezwykle trwały, żywotny stan ducha, niewyczerpaną aktywność, znakomitą zdolność do pracy w każdym wieku.

Pytanie: Może pan nam jeszcze powie, panie prezesie, jak czuje się Borys Rewin—

Michajłow, najstarszy człowiek na kuli ziemskiej, a może nawet w całym systemie słonecznym?

Odpowiedź: W obecnej chwili jest dyrektorem naczelnym zjednoczenia…

— No, dosyć już tego wygłupiania — powiedział Położencow, stając w progu z bukietem kwiatów.

Roman zakrztusił się nie dokończonym zdaniem i zaczął dla niepoznaki kaszlać. W jego ręku drżał mikrofon (łyżeczka do herbaty). Kurilin w dalszym ciągu siedział z namaszczeniem w fotelu. Spojrzał na zegarek i wstał, pochrząkując znacząco.

— Czy już czas jechać? — zapytał Położencowa.

— Tak, taksówka już na nas czeka.

— Jeśli te wspaniałe kwiaty przeznaczone są dla Borysa — Kurilin dotknął palcem świeżych, ciemnoczerwonych astrów — to szkoda było pieniędzy, bo on ich nie znosi.

— Nie, nie dla Borysa — uciął krótko Położencow.