Вайна сусветаў

І. Пад пятою

У першай кнізе я моцна адхіліўся ўбок ад сваіх асабістых здарэнняў, расказваючы пра братавы вандроўкі. Пакуль разыгрываліся падзеі, апісаныя ў двух апошніх раздзелах, мы са святаром сядзелі ў пустым доме ў Галіфордзе, дзе схаваліся, ратуючыся ад чорнага газу. З гэтага моманту я і буду працягваць свой аповед. Мы заставаліся там усю ноч з нядзелі на панядзелак і ўвесь наступны дзень, дзень панікі, на маленькім астраўку дзённага святла, адрэзаныя ад астатняга свету чорным газам. Гэтыя два дні мы мучыліся ад бяздзеяння.

Я непакоіўся за жонку. Я ўяўляў яе ў Лезерхэдзе; магчыма, яна напалоханая, у небяспецы і ўпэўненая, што мяне ўжо няма сярод жывых. Я хадзіў з пакоя ў пакой, уздрыгваючы пры думцы аб тым, што можа здарыцца з ёю ў час маёй адсутнасці. Я не сумняваўся ў мужнасці свайго стрыечнага брата, але ён быў не з тых, якія хутка заўважаюць небяспеку і дзейнічаюць без прамаруджвання. Тут патрэбна была не храбрасць, а абачлівасць. Адзінай уцехай для мяне было тое, што марсіяне рухаліся да Лондана, аддаляючыся ад Лезерхэда. Такая трывога выбівае чалавека з сілы. Я вельмі стаміўся, і мяне раздражнялі пастаянныя выкрыкі святара і яго эгаістычны адчай. Пасля некалькіх безвыніковых спробаў яго абразуміць, я пайшоў у адзін з пакояў, безумоўна, класны, дзе знаходзіліся глобусы, мадэлі і сшыткі. Калі ён прабраўся за мною туды, я палез на гарышча і запёрся там у каморцы; мне хацелася застацца адзін на адзін са сваім горам.

На працягу гэтага дня і наступнага мы былі безнадзейна адрэзаны ад свету чорным газам. У нядзелю вечарам мы заўважылі прыкметы людзей у суседнім доме: нейчы твар у вакне, святло, дзвярны стук. Не ведаю, што гэта былі за людзі і што сталася з імі. На другі дзень мы іх больш не бачылі. Чорны газ у панядзелак раніцаю спаўзаў да ракі, падбіраючыся ўсё бліжэй і бліжэй да нас, і ўрэшце заклубіўся па дарозе перад самым домам, дзе мы хаваліся.

Апоўдні ў полі паявіўся марсіянін, які выпускаў з нейкай прылады струмень гарачай пары, што са свістам стукалася аб сцены, разбіваючы аконныя шыбы, і апякла руку святару, калі той выбег на дарогу з пакоя. Крыху счакаўшы, мы пракраліся ў адсырэлыя ад пары пакоі і зноў выглянулі на вуліцу; уся зямля к поўначы была быццам запарушана чорным снегам. Зірнуўшы на даліну ракі, мы вельмі здзівіліся: чорныя спаленыя лугі мелі нейкае дзіўнае чырванаватае адценне.

Мы не адразу здагадаліся, наколькі гэта мяняла наша становішча, мы бачылі толькі, што няма чаго баяцца чорнага газу. Нарэшце я зразумеў, што мы вольныя і можам пайсці, што дарога да выратавання адкрыта. Я зноў захацеў дзейнічаць. Але святар быў, як і раней, у стане апатыі.

— Мы тут у поўнай бяспецы, — паўтараў ён, — у поўнай бяспецы.

Я вырашыў пакінуць яго (о, каб я гэта зрабіў!) і пачаў запасацца правіянтам і піццём, помнячы настаўленні артылерыста. Я знайшоў алей і кусок тканіны, каб перавязаць свае апёкі, захапіў капялюш і куфайку, якія знайшліся ў спальні. Калі святар зразумеў, што я вырашыў пайсці адзін, ён таксама пачаў збірацца. Нам нібы нічога не пагражала, і мы адправіліся па пачарнелай дарозе на Сэнбэры. Паводле маіх разлікаў, было каля пяці гадзін вечара.

У Сэнбэры і на дарозе валяліся скурчаныя трупы людзей і коней, перакуленыя павозкі і параскіданая паклажа; усё было пакрыта слоем чорнага пылу. Гэта вугальна-чорнае покрыва напамінала мне ўсё тое, што я чытаў пра разбурэнне Пампеі. Мы паспяхова дайшлі да Хэмптан-Корт, здзіўленыя незвычайным выглядам мясцовасці; у Хэмптан-Корт мы з радасцю ўбачылі кусочак зямлі, уцалелай ад смертаноснай лавіны. Мы прайшлі праз Башы-парк, дзе пад каштанамі блукалі лані; удалечыні некалькі мужчын і жанчын спяшаліся к Хэмптану. Нарэшце мы дабраліся да Туікенхэма. Тут упершыню мы сустрэлі людзей.

Удалечыні за Хэмам і Пітэрсхэмам усё яшчэ гарэлі лясы. Туікенхэм пазбегнуў цеплавых промняў і чорнага газу, і там трапляліся людзі, але ніхто не мог паведаміць нам нічога новага. Амаль усе яны, як і мы, спяшаліся далей, карыстаючыся зацішкам. Мне падалося, што дзе-нідзе ў дамах яшчэ заставаліся жыхары, відаць, вельмі напалоханыя, каб уцякаць. І тут, на дарозе, відаць былі сляды панічных уцёкаў. Мне добра запомніліся тры паламаныя веласіпеды, якія ляжалі ў кучы: яны былі ўціснуты ў грунт праехаўшымі калёсамі. Мы перайшлі Рычмандскі мост каля паловы дзевятай. Спяшаліся, каб хутчэй мінуць адкрыты мост, але я ўсё ж заўважыў чырвоныя груды ў некалькі футаў шырынёй; яны плылі з цячэннем уніз. Я не ведаў, што гэта такое, — мне не было калі разглядаць; я даў ім страшнае вытлумачэнне, хоць для гэтага не было ніякіх падставаў. Тут, у бок Сэрэя, таксама ляжаў чорны пыл, які быў нядаўна газам, і валяліся трупы, асабліва многа каля дарогі на станцыю. Марсіянаў мы не бачылі, пакуль не падышлі да Барнса.

Селішча здавалася пакінутым; мы ўбачылі там трох чалавек, якія беглі па завулку да ракі. На вяршыні пагорка гарэў Рычманд; за Рычмандам слядоў чорнага газу не было відаць.

Калі мы набліжаліся да К'ю, міма нас прабегла некалькі чалавек і над дахамі дамоў — ярдаў за сто ад нас — паказалася верхняя частка баявой машыны марсіяніна. Варта было марсіяніну глянуць уніз — і мы б загінулі. Мы здранцвелі ад страху, потым кінуліся ўбок і схаваліся ў нейкім хляве. Святар прысеў на зямлю, усхліпваючы і адмаўляючыся ісці далей.

Але я вырашыў усё ж дабрацца да Лезерхэда і з наступленнем цемнаты рушыць далей. Я прабраўся праз кустоўе, прайшоў міма вялікага дома з прыбудоўкамі і выйшаў на дарогу на К'ю. Святара я пакінуў у гумне, але ён неўзабаве дагнаў мяне.

Цяжка сабе ўявіць што-небудзь больш неразумнае, чым гэта спроба. Было відавочна, што мы акружаны марсіянамі. Ледзь святар дагнаў мяне, як мы зноў убачылі ўдалечыні, за палямі, што цягнуліся да К'ю-Лоджа, баявы трыножак, магчыма, той самы, а можа, і другі. Чатыры ці пяць маленькіх чорных фігурак беглі ад яго па шэра-зялёным полі: відаць, марсіянін даганяў іх. За тры крокі ён іх дагнаў; яны пабеглі з-пад яго ног у розныя бакі па радыусах. Марсіянін не пусціў у ход цеплавы прамень і не знішчыў іх. Ён проста падабраў іх усіх у вялікую металічную карзіну, што вісела ззаду.

Мне ўпершыню прыйшло ў галаву, што марсіяне ўвогуле не хочуць знішчаць людзей, а хочуць выкарыстаць пераможанае чалавецтва ў іншых мэтах. З хвіліну мы стаялі, ахопленыя страхам; пасля павярнулі назад і праз вароты пракраліся ў абведзены сцяною сад, запаўзлі ў нейкую яму, ледзь асмельваючыся перашэптвацца адзін з адным, і ляжалі там, пакуль на небе не бліснулі зоры.

Было, па ўсёй верагоднасці, каля адзінаццаці гадзін вечара, калі мы вырашылі паўтарыць нашу спробу і пайшлі ўжо не па дарозе, а палямі, узбоч агароджы, узіраючыся ў цемру (я налева, святар направа), ці няма марсіянаў, якія, здавалася, усе сабраліся вакол нас. У адным месцы мы ўбачылі пачарнелую, абпаленую пляцоўку, ужо астылую і пакрытую попелам, з цэлаю кучаю трупаў, абгарэлых і знявечаных, уцалелі толькі ногі і абутак. Тут жа валяліся конскія тушы, на адлегласці, можа быць, пяцідзесяці футаў ад чатырох разарваных пушак з разбітымі лафетамі.

Паселішча Шын, відаць, не абстрэльвалася, але было пустое і ціхае. Трупаў тут больш не было; але ж ноч была настолькі цёмная, што мы не маглі разгледзець нават бакавых вуліц. У Шыне мой спадарожнік пачаў скардзіцца на слабасць і смагу, і мы вырашылі зайсці ў адзін з дамоў.

Першы дом, у які мы праніклі праз вакно, аказаўся невялікаю вілай з напалову сарваным дахам; я не мог знайсці там нічога паесці, акрамя куска заплесневелага сыру. Затое там была вада і можна было напіцца; на вочы мне трапіла сякера, і я захапіў яе, яна, можа, прыдасца нам пры ўзломе другога дома.

Мы падышлі да таго месца, дзе дарога паварочвае на Мортлейк. Тут сярод абнесенага сцяною саду стаяў белы дом; у кладоўцы мы знайшлі запас прадуктаў: два боханы хлеба, кусок сырога мяса і паўшынкі. Я пералічваю ўсё гэта так падрабязна таму, што ў прамежку двух наступных тыдняў нам давялося карыстацца гэтым запасам. На паліцах мы знайшлі бутэлькі з півам, два мяшкі фасолі і пучок салаты. Кладоўка выходзіла ў памяшканне для мыцця пасуды, дзе ляжалі дровы і стаяў буфет. У буфеце мы знайшлі амаль дзюжыну бургундскага, мясныя і рыбныя кансервы і дзве бляшанкі з бісквітам.

Мы сядзелі ў цёмнай кухні, бо баяліся запаліць агонь, елі хлеб з вяндлінаю і пілі з адной бутэлькі. Святар, гэткі ж пужлівы і неспакойны, чамусьці стаяў за тое, каб хутчэй ісці, і я ледзь угаварыў яго падмацавацца. Ды тут адбылася падзея, якая ператварыла нас у палонных.

— Відаць, да апоўначы яшчэ далёка, — сказаў я, і тут раптам бліснула асляпляльнае зялёнае святло. Уся кухня асвяцілася на імгненне зялёным бляскам. Пасля пачуўся такі ўдар, якога я ніколі не чуў, ні раней, ні пасля. Пачуўся звон разбітага шкла, грукат каменнай кладкі, пасыпалася тынкоўка, разбіваючыся на дробныя кускі аб нашы галовы. Я паваліўся на падлогу, стукнуўшыся аб выступ печы, і ляжаў аглушаны. Святар гаварыў, што я доўга быў у непрытомнасці. Калі я апрытомнеў, вакол зноў было цёмна і святар пырскаў на мяне вадою; яго твар быў мокры ад крыві, якая, як я потым разгледзеў, цякла з рассечанага лба.

На працягу некалькіх хвілін я не мог уцяміць, што здарылася. Нарэшце памяць мала-памалу вярнулася да мяне. Я адчуў на віску боль.

— Вам лепш? — шэптам спытаў святар.

Я не адразу адказаў яму. Потым прыўзняўся і сеў.

— Не рухайцеся, — сказаў ён, — падлога засеяна асколкамі пасуды з буфета. Вы можаце рухацца бясшумна, яны зусім побач.

Мы сядзелі так ціха, што кожны слухаў дыханне другога. Магільная цішыня; толькі раз аднекуль упаў не то кусок тынкоўкі, не то цагліна.

Звонку, дзесьці блізка чулася металічнае пастукванне.

— Чуеце? — сказаў святар, калі гук паўтарыўся.

— Так, — адказаў я. — Але што гэта такое?

— Марсіянін! — прашаптаў святар.

Я зноў прыслухаўся.

— Гэта быў не цеплавы прамень, — сказаў я і падумаў, што адзін з баявых трыножкаў трапіў на дом. На маіх вачах трыножак наляцеў на царкву ў Шэпертоне.

Чакаючы, што будзе далей, мы прасядзелі нерухома каля трох гадзін, пакуль не развіднела. Нарэшце святло пранікла да нас, але не праз акно, якое заставалася цёмным, а праз трохвугольную адтуліну ў сцяне ззаду, паміж бэлькай і кучай цаглін, якія абсыпаліся. У шэрым ранішнім змроку мы ўпершыню разгледзелі кухню.

Акно было завалена рыхлай зямлёю, якая насыпалася на стол, дзе мы вячэралі, і пакрывала падлогу. Звонку зямля была ўзрыхлена і, відаць, засыпала дом. У верхняй частцы ваконнай рамы відаць была скурожаная дажджавая труба. Падлога была засыпана металічнымі абломкамі. Канец кухні, бліжэйшы да жылых пакояў, асеў, і калі развіднела, нам стала ясна, што большая частка дома разбурана. Рэзкім кантрастам з гэтымі развалінамі была чысценькая кухонная шафа, пафарбаваная ў бледна-зялёны колер, шпалеры ў белых і блакітных квадратах і дзве размаляваныя карцінкі на сцяне.

Калі зусім развіднела, мы праз шчыліну ўбачылі марсіяніна, які стаяў, як я потым зразумеў, на варце над яшчэ не астылым цыліндрам. Мы асцярожна папаўзлі з зацемненай кухні ў цёмнае памяшканне для мыцця посуду.

Раптам я зразумеў, што здарылася.

— Пяты цыліндр, — прашаптаў я, — пяты выстрал з Марса трапіў у гэты дом і пахаваў нас пад развалінамі!

Святар доўга маўчаў, потым прашаптаў:

— Божа, памілуй нас!

І пачаў штосьці мармытаць сам сабе.

Было ціха, мы сядзелі, затаіўшыся ў пасудамыйцы. Я баяўся нават дыхнуць і затаіўся, пільна ўглядаючыся на слаба асветлены чатырохвугольнік кухонных дзвярэй. Я ледзь мог разгледзець твар святара — няясную акругласць, яго каўнерык і манжэты. Звонку пачуўся звон металу, потым рэзкі свіст і шыпенне, нібы ў паравой машыны. Усе гэтыя загадкавыя для нас гукі чуліся бесперапынна, з кожным разам узмацняючыся і нарастаючы. Раптам пачуўся нейкі мерны дрыжачы гук, ад якога ўсё навокал задрыжала і пасуда ў буфеце зазвінела. Святло змеркла, і кухонныя дзверы сталі зусім цёмныя. Так мы сядзелі гадзінамі, маўклівыя, дрыжалі, пакуль нарэшце не заснулі ад стомы…

Я прачнуўся, адчуваючы моцны голад. Магчыма, мы праспалі большую частку дня. Голад надаў мне рашучасці. Я сказаў святару, што адпраўляюся на пошукі ежы, і папоўз у бок кладоўкі. Ён нічога не адказаў, але як толькі пачуў, што я пачаў есці, таксама прыпоўз да мяне.

ІІ. У разбураным доме

Наеўшыся, мы папаўзлі назад у пасудамыйку, дзе я, відаць, зноў задрамаў, а прачнуўшыся, высветліў, што адзін. Вібрыруючы гул прадаўжаўся, не аслабяваючы, з раздражняльнай упартасцю. Я некалькі разоў шэптам паклікаў святара, потым папоўз да дзвярэй кухні. У дзённым святле я ўбачыў святара ў другім канцы пакоя: ён ляжаў каля трохвугольнай адтуліны, якая выходзіла на двор, да марсіянаў. Яго плечы былі прыўзнятыя, галавы не было відаць.

Шум быў, як у паравозным дэпо, і ўвесь дом хадзіў ходырам ад яго. Праз адтуліну ў сцяне я бачыў вяршыню дрэва, асветленую сонцам, і палоску яснага блакітнага вячэрняга неба. З хвіліну я глядзеў на святара, пасля падкраўся бліжэй, асцярожна пераступаючы цераз асколкі шкла і чарапкі.

Я крануў святара за нагу. Ён так уздрыгнуў, што ад вонкавай тынкоўкі з трэскам адваліўся вялікі кусок. Я схапіў святара за руку, баючыся, што ён закрычыць, і мы абодва затаіліся. Пасля я павярнуўся паглядзець, што засталося ад нашага сховішча. Абваленая тынкоўка ўтварыла новую адтуліну ў сцяне; асцярожна ўскарабкаўшыся на бэльку, я выглянуў — ледзь пазнаў прыгарадную дарогу, так усё навокал змянілася.

Пяты цыліндр трапіў, відаць, у той дом, куды мы заходзілі спачатку. Забудова зусім знікла, ператварылася ў пыл і разляцелася. Цыліндр ляжаў глыбока ў зямлі, у яме, больш шырокай, чым яма каля Ўокінга, у якую я ў свой час зазіраў. Зямля навокал нібы распляскалася ад страшэннага ўдару («распляскалася» — самае ўдалае слова) і засыпала суседнія дамы; такою ж была б карціна, калі б стукнулі малатком па гразі. Наш дом заваліўся назад; пярэдняя частка была разбурана дарэшты. Кухня і пасудамыйка ўцалелі нейкім цудам і былі засыпаны тонамі зямлі і смецця з усіх бакоў, акрамя аднаго, які быў звернуты да цыліндра. Мы віселі на краі вялізнай ямы, дзе працавалі марсіяне. Цяжкія стукі чуліся, відаць, ззаду нас; ярка-зялёная пара ўздымалася з ямы і ахутвала шэранню нашу адтуліну.

Цыліндр быў ужо адкрыты, а ў дальнім канцы ямы, сярод вырваных і засыпаных пяском кустоў, стаяў пусты баявы трыножак — агромністы металічны каркас, які рэзка выступаў на фоне вячэрняга неба. Я пачаў сваё апісанне з ямы і цыліндра, хоць у першую хвіліну мая ўвага была адцягнута дзівоснай бліскотнай машынаю, якая капала зямлю, і дзіўнымі непаваротлівымі істотамі, якія няўклюдна кешкаліся каля яе ў рыхлай зямлі.

Мяне перш за ўсё зацікавіў гэты механізм. Гэта была адна з тых складаных машын, якія назвалі пасля мнагарукімі і вывучэнне якіх дало такі магутны штуршок тэхнічным вынаходніцтвам. На першы погляд яна была падобна на металічнага павука з пяццю суставачнымі рухомымі лапамі і з мноствам суставачных рычагоў і хапальных шчупальцаў вакол корпуса. Большая частка рук гэтай машыны была ўцягнута, але трыма доўгімі шчупальцамі яна схоплівала металічныя палкі, кіі і лісты — відаць, абліцоўку брані цыліндра. Машына выцягвала, падымала і складвала ўсё гэта на роўную пляцоўку за ямаю.

Усе рухі былі настолькі хуткія, складаныя і дасканальныя, што спярша я нават не палічыў яе за машыну, нягледзячы на металічны бляск. Баявыя трыножкі былі таксама надзіва дасканалыя і здаваліся жывымі, аднак яны былі нішто ў параўнанні з гэтай. Людзі, якія ведалі гэтыя машыны толькі па малюнках ці па няпоўных аповедах відавочцаў, наўрад ці змогуць уявіць сабе гэтыя амаль жывыя механізмы.

Я нагадаў ілюстрацыю ў брашуры, якая давала падрабязнае апісанне вайны. Мастак, відаць, вельмі павярхоўна азнаёміўся з адной з баявых машын. Ён падаў іх у выглядзе непаваротлівых нахільных трыножкаў, пазбаўленых гнуткасці і лёгкасці, з аднастайнымі дзеяннямі. Брашура з гэтымі ілюстрацыямі нарабіла шмат шуму, але я ўспамінаю пра іх толькі для таго, каб чытачы не атрымалі недакладнага ўяўлення.

Ілюстрацыі былі не больш падобныя на тых марсіянаў, якіх я бачыў, чым васковая лялька на чалавека. Па-мойму, гэтыя малюнкі толькі сапсавалі гэту брашуру.

Як я ўжо казаў, мнагарукая машына спярша падалася мне не машынаю, а нейкаю істотаю накшталт краба з бліскотнаю абалонкаю; цела марсіяніна, тонкія шчупальцы якога рэгулявалі ўвесь рух машыны, я ўспрыняў за нешта падобнае да мазгавога прыдатка. Затым я заўважыў тое самае шэравата-бледнае скураное бліскотнае покрыва на іншых целах, якія кешкаліся вакол, і разгадаў таямніцу неверагоднага механізма. Пасля гэтага я ўсю сваю ўвагу звярнуў на жывых, сапраўдных марсіянаў. Я ўжо мімалётна бачыў іх, але цяпер агіда не перашкаджала маім назіранням, акрамя таго, я назіраў за імі з-за прыкрыцця, а не так, як у момант спешных уцёкаў.

Цяпер я разгледзеў, што ў гэтых істотах не было нічога зямнога. Гэта былі вялікія круглыя целы, хутчэй галовы, каля чатырох футаў у дыяметры, з нейкім падабенствам твару. На гэтых тварах не было ноздраў (марсіяне, здаецца, не мелі органаў нюху), толькі два вялікія цёмныя вокі і нешта накшталт мясістай дзюбы пад імі. Ззаду на гэтай галаве або целе (я, праўда, не ведаю, як гэта назваць) знаходзілася тугая перапонка, якая адпавядала (гэта выявілі пазней) нашаму вуху, хоць яна, магчыма, была непатрэбнаю ў нашай згушчанай атмасферы. Каля рота тырчалі шаснаццаць тонкіх, падобных на бічы, шчупальцаў, падзеленых на два пучкі — па восем шчупальцаў у кожным. Гэтыя пучкі вядомы анатам прафесар Хоўс даволі ўдала назваў рукамі. Калі я ўпершыню ўбачыў марсіянаў, мне падалося, што яны стараліся абапірацца на гэтыя рукі, але, відаць, ім перашкаджала вага цела, якая ў зямных умовах павялічвалася. Можна меркаваць, што на Марсе яны даволі лёгка перамяшчаюцца пры дапамозе гэтых шчупальцаў.

Унутраная анатамічная будова марсіянаў, як паказалі пазней ускрыцці, была зусім нескладанай. Большую частку іх цела займаў мозг з адгалінаваннямі тоўстых нерваў да вачэй, вуха і чуллівых шчупальцаў. Акрамя таго, былі знойдзены даволі складаныя органы дыхання — лёгкія — і сэрца з крываноснымі сасудамі. Узмоцненая работа лёгкіх з прычыны больш шчыльнай зямной атмасферы і павелічэння сілы прыцягнення была відавочнай нават па канвульсіўных рухах скуры марсіянаў.

Такім быў арганізм марсіянаў. Нам можа здацца дзіўным, што ў іх абсалютна не было прыкметаў складанага апарата для стрававання, які з'яўляецца адной з галоўных частак нашага арганізма. Яны мелі толькі галаву. У іх не было ўнутранасцяў. Яны не елі, не пераварвалі страву. Замест гэтага яны бралі свежую жывую кроў іншых арганізмаў і ўпырсквалі сабе ў вены. Я сам бачыў, як яны гэта рабілі, і ўспомню пра гэта ў свой час. Пачуццё агіды перашкаджае мне падрабязна апісаць тое, на што я не мог нават глядзець. Справа ў тым, што марсіяне, упырскваючы сабе невялікай піпеткаю кроў, у большасці выпадкаў чалавечую, бралі яе непасрэдна з жылаў жывой істоты…

Адна толькі думка пра гэта здаецца нам дзікунскай, але ў той жа час я міжволі думаю, якою агіднаю павінна падацца наша звычка харчавацца мясам, скажам, трусу, які раптам навучыўся думаць.

Нельга адмаўляць фізіялагічных перавагаў спосабу ін'екцыі, калі ўспомніць, як многа часу і энергіі губляе чалавек на яду. Наша цела напалову складаецца з залозаў, каналаў для перапрацоўкі ежы і іншых органаў, занятых перагонкаю ежы ў кроў. Уплыў працэсаў перапрацоўкі ежы на нервовую сістэму падрывае нашы сілы, адбіваецца на нашай псіхіцы. Людзі шчаслівыя або няшчасныя ў залежнасці ад здароўя печані ці падстраўнікавай залозы. Марсіяне ж не адчуваюць гэтых уплываў на настрой і эмоцыі.

Тое, што марсіяне бачылі ў людзях крыніцу харчавання, часткова тлумачыцца прыродаю тых ахвяраў, якіх яны прывезлі з сабою з Марса ў якасці правіянту. Гэтыя істоты, калі меркаваць па тых высахлых астанках, што трапілі ў людскія рукі, таксама былі двуногімі, з нетрывалым крэмністым шкілетам (накшталт нашых крэмністых губак) і слабаразвітай мускулатураю; яны былі каля шасці футаў ростам, з круглаю галавою і вялікімі вачыма ў крэмністых упадзінах. У кожным цыліндры было, здаецца, па дзве ці па тры такія істоты, але ўсе яны былі забіты яшчэ да прыбыцця на Зямлю. Яны ўсё роўна загінулі б на Зямлі, бо як толькі б паспрабавалі ўстаць на ногі, зламалі б сабе косці.

Калі я ўжо пачаў гэта апісанне, то дадам тут пэўныя падрабязнасці, што ў той час не былі вядомыя для нас і якія памогуць нашаму чытачу мець больш яснае ўяўленне пра гэтых грозных марсіянаў.

У трох адносінах іх фізіялогія рэзка адрознівалася ад нашай. Іх арганізм быў пастаянна бадзёры, як людское сэрца, не ведаў сну. Ім не трэба было адпачываць пасля мускульнага напружання, яны перыядычна дзейнічалі, без спачыну. Яны ніколі не стамляліся. На Зямлі яны перамяшчаліся з вялікімі намаганнямі, але нават і тут яны пастаянна дзейнічалі. Як мурашкі, яны працавалі ўсе дваццаць чатыры гадзіны ў суткі.

Па-другое, марсіяне былі бясполымі і таму не ведалі тых бурных эмоцый, якія ўзнікаюць у людзей з прычыны розных полаў. Дакладна ўстаноўлена, што на Зямлі ў час вайны нарадзіўся адзін марсіянін; ён быў знойдзены на целе свайго продка — адпачкаваўся, як маладыя ліліі з цыбулінаў ці маладыя арганізмы прэснаводнага паліпа.

Чалавек і ўсе вышэйшыя віды зямных жывёлінаў так не размнажаюцца, гэты спосаб размнажэння лічыцца самым прымітыўным. У ніжэйшых, канчаючы абалонкавымі, якія стаяць бліжэй да пазваночных, існуюць абодва спосабы размнажэння, але на вышэйшых ступенях развіцця палавы спосаб размнажэння поўнасцю выцясняе пачкаванне. На Марсе, відаць, развіццё ішло ў адваротным кірунку.

Цікава, што адзін пісьменнік, схільны да абстрактных разважанняў, яшчэ задоўга да нашэсця марсіянаў прадказваў чалавеку будучага якраз такую будову, якая аказалася ў іх. Яго прадсказанне, калі не памыляюся, паявілася ў 1893 годзе ў лістападаўскім ці снежаньскім нумары «Пэл-Мэл баджыт», які даўно ўжо не выходзіць. Я прыпамінаю карыкатуру на гэту тэму, змешчаную ў вядомым гумарыстычным часопісе дамарсіянскай эпохі «Панч». Аўтар артыкула даказваў, выкладваючы сваю думку ў вясёлым, забаўным тоне, што развіццё механічных прыстасаванняў павінна ў рэшце рэшт затрымаць развіццё чалавечага цела, а хімічная страва ліквідуе страваванне; ён сцвярджаў, што валасы, нос, зубы, вушы, падбародак паступова страцяць сваё значэнне для чалавека і натуральны адбор на працягу будучых вякоў іх ліквідуе. Будзе развівацца адзін толькі мозг. Яшчэ адна частка цела перажыве астатнія — гэта рукі, «настаўнік і слуга мозга». Усе часткі цела будуць атрафіравацца, рукі будуць усё больш і больш развівацца.

Ісціна нярэдка выказваецца ў форме жарту. У марсіянаў мы, несумненна, бачым падобнае падпарадкаванне жывёльнага боку арганізма інтылекту. Мне здаецца ўпаўне верагодным, што ў марсіянаў, якія паходзяць ад істотаў, увогуле падобных на нас, мозг і рукі (апошнія ў рэшце замяніліся двума пучкамі шчупальцаў) паступова развіваліся за кошт астатняга арганізма. Мозг без цела павінен быў стварыць, канешне, больш эгаістычны інтэлект, без усякіх чалавечых эмоцый.

Трэцяе адрозненне марсіянаў ад нас з першага погляду можа падацца неістотным. Мікраарганізмы, узбуджальнікі столькіх хвароб і мучэнняў на Зямлі або ніколі не паяўляліся на Марсе, або санітарыя марсіянаў знішчыла іх многа стагоддзяў таму назад. Сотні заразных хвароб — ліхаманка і запаленне, сухоты, рак, пухліны і іншыя хваробы, якія паражалі чалавека, былі ім зусім невядомы.

Гаворачы аб адрозненні паміж жыццём на Зямлі і на Марсе, я павінен успомніць пра дзіўнае паяўленне чырвонай травы.

Відавочна, расліннае царства Марса ў адрозненне ад зямнога, дзе пераважае зялёны колер, мае крывава-чырвоную афарбоўку. Ва ўсякім выпадку тое насенне, якое марсіяне (спецыяльна ці выпадкова) прывезлі з сабою, давала парасткі чырвонага колеру. Між іншым, у барацьбе з зямнымі відамі раслін толькі адна ўсім вядомая чырвоная трава дасягнула некаторага развіцця. Чырвоны ўюн хутка завяў, і толькі нямногія яго бачылі. Што да чырвонай травы, то нейкі час яна расла надзіва хутка. Яна паявілася на баках ямы на трэці ці на чацвёрты дзень нашага зняволення, і яе парасткі, падобныя на парасткі кактуса, утварылі кармінавыя махры вакол нашага трохвугольнага акна. Пасля я сустракаў яе ў вялікай колькасці па ўсёй краіне, асабліва там, дзе была вада.

Марсіяне мелі слыхавы орган — круглую перапонку на заднім баку галавы-цела, і іх вочы па сіле зроку не ўступалі нашым, толькі сіні і фіялетавы колер, на думку Філіпса, павінен быў здавацца ім чорным. Мяркуюць, што яны перамаўляліся адзін з адным з дапамогай гукаў і рухаў шчупальцаў; так сцвярджае, напрыклад, цікавая, але спехам напісаная брашура, аўтар якой, відаць, не бачыў марсіянаў; на гэту брашуру я ўжо спасылаўся, яна да гэтага часу служыць галоўнай крыніцаю звестак пра марсіянаў. Але ніхто з тых, хто застаўся жывы, не бачыў так блізка марсіянаў, як я. Гэта, праўда, адбылося не па маёй волі, але ўсё ж гэта несумненны факт. Я назіраў за імі дзень за днём уважліва і сцвярджаю, што бачыў на свае вочы, як чатыры, пяць і адзін раз нават шэсць марсіянаў, з цяжкасцю перамяшчаючыся, выконвалі самыя тонкія, складаныя работы разам, не абменьваючыся ні гукам, ні жэстам. Звычайна перад ядой чулася вухканне, пазбаўленае ўсякіх мадуляцый; па-мойму, яно не служыла сігналам, а адбывалася проста з прычыны выдыхання паветра перад упырскваннем крыві. Я ведаю асновы псіхалогіі і цвёрда перакананы, што марсіяне абменьваліся думкамі без дапамогі фізічных органаў. Сцвярджаю гэта, нягледзячы на маю прадузятасць супраць тэлепатыі. Перад нашэсцем марсіянаў, калі толькі чытач помніць мае артыкулы, я выказваўся даволі рэзка супраць тэлепатычных тэорый.

Марсіяне не насілі адзення. Іх паняцці аб убраннях і прыстойнасцях, натуральна, разыходзіліся з нашымі; яны былі не толькі менш адчувальнымі да перамены тэмпературы, але і змена ціску, відаць, не адбілася шкодна на іх здароўі. Хоць яны не насілі адзення, іх вялізная перавага над людзьмі заключалася ў іншых штучных прыладах, якімі яны карысталіся. Мы з нашымі веласіпедамі і іншымі сродкамі перамяшчэння, з нашымі лятальнымі апаратамі Ліліенталя, з нашымі пушкамі і з усім іншым знаходзімся толькі ў пачатку той эвалюцыі, якую ўжо перажылі марсіяне. Яны сталі як бы чыстым розумам, які карыстаецца рознымі машынамі ў залежнасці ад патрэбы, гэтак жа як чалавек мяняе адзенне, бярэ для хуткасці перамяшчэння веласіпед і парасон ад дажджу. У машынах марсіянаў нас здзіўляе абсалютная адсутнасць важнейшага элемента амаль усіх чалавечых вынаходніцтваў у галіне механікі — кола; ніводная машына з усіх дастаўленых імі на Зямлю не мела нічога падобнага на колы. Можна было б чакаць, што ў іх прымяняюцца колы, па крайняй меры для перамяшчэння. Але ў сувязі з гэтым цікава адзначыць, што прырода нават і на Зямлі не ведае калёсаў і выбірае іншыя сродкі для дасягнення сваіх мэтаў. Марсіяне таксама не ведаюць (што, дарэчы, малаверагодна) ці пазбягаюць калёсаў і вельмі рэдка карыстаюцца ў сваіх апаратах нерухомымі або адносна нерухомымі восямі з кругавым рухам, засяроджаным у адной плоскасці. Амаль усе злучэнні ў іх машынах уяўляюць складаную сістэму коўзкіх дэталяў, якія рухаюцца на невялікіх, па-мастацку выгнутых падшыпніках. Закрануўшы гэту тэму, я павінен успомніць і пра тое, што доўгія рычажныя злучэнні ў машынах марсіянаў прыводзяцца ў рух нечым накшталт мускулатуры — з дыскам у эластычнай абалонцы; гэтыя дыскі палярызуюцца пры праходжанні электрычнага току і шчыльна прылягаюць адзін да аднаго. Дзякуючы такому прыстасаванню атрымліваецца дзіўнае падабенства з рухамі жывой істоты, якое здзіўляла і ашаламляла назіральнікаў. Нешта накшталт мускулатуры было і ў той мнагарукай машыне, якая напамінала краба — «распакоўвала» цыліндр, калі я ўпершыню зазірнуў у шчыліну. Яна здавалася намнога больш жывой, чым марсіяне, што ляжалі каля яе, асветленыя касымі промнямі ўзыходзячага сонца; яны цяжка дыхалі, варушылі шчупальцамі і ледзь перамяшчаліся пасля стамляльнага пералёту ў міжпланетнай прасторы.

Я доўга назіраў за іх непаваротлівымі рухамі пры святле сонца і прыкмячаў асаблівасці іх будовы, пакуль святар не напомніў мне аб сваёй прысутнасці, нечакана схапіўшы мяне за руку. Я павярнуўся і ўбачыў яго нахмураны твар і сярдзіта сціснутыя губы. Ён таксама хацеў паглядзець у шчыліну: месца было толькі для аднаго. Такім чынам, я павінен быў нейкі час адмовіцца ад назіранняў за марсіянамі і даць гэту прывілею яму.

Калі я зноў паглядзеў у шчыліну, мнагарукая машына ўжо паспела сабраць часткі вынутага з цыліндра апарата; новая машына мела гэткую ж форму, як і першая. Унізе налева працаваў якісьці невялікі механізм; выпускаючы клубы зялёнага дыму, ён капаў зямлю і рухаўся вакол ямы, паглыбляючы і выраўноўваючы яе. Гэта машына і выдавала той перыядычны гул, ад якога аж уздрыгвала наша напалову разбуранае сховішча. Машына дыміла і свістала ў час работы. Наколькі я мог меркаваць, ніхто ёю не кіраваў.

ІІІ. Дні зняволення

Паяўленне другога баявога трыножка загнала нас у пасудамыйку, бо мы баяліся, што са сваёй вышкі марсіянін убачыць нас. Пазней мы зразумелі, што наша схоўка павінна здавацца марсіянам, якія знаходзіліся на яркім святле, цёмнаю плямаю. Мы перасталі баяцца, але спачатку пры кожным набліжэнні марсіянаў мы ў паніцы кідаліся ў пасудамыйку. Нягледзячы на небяспеку, нас нястрымна цягнула да шчыліны. Цяпер я са здзіўленнем успамінаю, што нягледзячы на бязвыхаднасць нашага становішча (нам пагражала альбо галодная, альбо яшчэ больш страшная смерць), мы нават пачыналі бойку з-за таго, каму глядзець першаму. Мы беглі на кухню, згараючы ад нецярпення і баючыся нарабіць шуму, адчайна штурхаючыся, знаходзячыся на валаску ад гібелі.

Мы былі зусім рознымі людзьмі паводле характару, па манеры мысліць і дзейнічаць; небяспека і зняволенне яшчэ больш выявілі гэта адрозненне. Ужо ў Галіфордзе я злаваўся на бездапаможнасць і напышлівую абмежаванасць святара. Яго бясконцыя незразумелыя маналогі не давалі мне засяродзіцца абдумаць сітуацыю і даводзілі мяне, і без таго крайне ўзбуджанага, ледзь не да прыпадку. У яго было не болей вытрымкі, чым у дурненькай жанчыны. Ён гатовы быў плакаць гадзінамі, і я ўпэўнены, што ён, як дзіця, думаў, што слёзы памогуць яму. Нават у цемнаце ён штохвілінна дакучаў мне. Акрамя таго, ён еў больш за мяне, і я дарэмна напамінаў яму, што нам дзеля нашага выратавання трэба заставацца дома да таго часу, пакуль марсіяне не скончаць работу ў яме, і таму нам трэба эканоміць харчы. Ён еў і піў адразу памногу пасля кароткіх перапынкаў. Спаў мала.

Ішлі дні за днямі; яго гранічная бяспечнасць і неразважлівасць пагаршалі наша і без таго адчайнае становішча і павялічвалі небяспеку, так што я воляй-няволяй павінен быў яго палохаць, стрымліваць, нават пагражаць пабоямі. Ён крыху паразумнеў, але не надоўга. Ён належаў да ліку тых слабых, вялых, пазбаўленых самалюбства, баязлівых і ў той жа час хітрых стварэнняў, якія не адважваюцца глядзець прама ў вочы ні богу, ні людзям, ні нават самім сабе.

Мне непрыемна ўспамінаць і пісаць пра гэта, але я абавязаны расказаць усё. Тыя, каму пашанцавала пазбегнуць цёмных і страшных хвілінаў жыцця, не задумваючыся, асудзяць маю жорсткасць, маю ўспышку гневу ў апошнім акце нашай драмы; яны выдатна ведаюць, што добра, што дрэнна, але, мяркую, не ведаюць, да чаго мукі могуць давесці чалавека. Але той, хто сам прайшоў праз гэты змрок да самых нізоў прымітыўнага жыцця, зразумее мяне і паспачувае мне.

І вось, пакуль мы з святаром у цішыні і змроку шэптам перамаўляліся, вырывалі адзін у аднаго яду і піццё, штурхаліся і валтузіліся, у яме звонку пад няшчадным чэрвеньскім сонцам марсіяне ўладкоўвалі сваё незразумелае для нас жыццё. Я вярнуся да аповеду пра тое, што бачыў. Пасля працяглага перапынку я нарэшце рызыкнуў падпаўзці да шчыліны і ўбачыў, што паявіліся яшчэ тры трыножкі, якія прывалаклі нейкія новыя прыстасаванні, расстаўленыя цяпер у стройным парадку вакол цыліндра. Другая мнагарукая машына, цяпер закапцелая, абслугоўвала новы механізм, прынесены баявым трыножкам. Корпус гэтага новага апарата па форме быў падобны на малочны бітон, на версе якога вярцелася грушападобная лейка, з якой сыпаўся ў падстаўлены знізу круглы кацёл белы парашок.

Вярчэнне чынілася адным з шчупальцаў мнагарукай машыны. Дзве лапатападобныя рукі капалі гліну і кідалі яе ў грушападобны прыёмнік, у той час як трэцяя рука перыядычна адчыняла дзверкі, выдаляла з сярэдняй часткі прылады абгарэлы шлак. Чацвёртым шчупальцам накіроўваўся парашок з катла па каленчатай трубе ў нейкі новы прыёмнік, закрыты ад мяне кучай блакітнаватага пылу. З гэтага нябачнага прыёмніка падымаўся ўверх струменьчык зялёнага дыму. Мнагарукая машына з нягучным музычным звонам раптам выцягнула, як падзорную трубу, шчупальца, якое хвіліну назад здавалася тупым адросткам, і закінула яго за кучу гліны. Праз секунду шчупальца падвяло ўверх паласу белага алюмінію, яшчэ неастылага, бліскотнага і кінула яе на клетку з такіх жа палосаў складзеную каля ямы. Ад заходу сонца да паяўлення зорак гэта лоўкая машына нарыхтавала не менш за сотню такіх палосаў прама з гліны, і куча блакітнаватага пылу стала падымацца над краем ямы.

Кантраст паміж хуткімі і складанымі рухамі ўсіх гэтых машын і павольнымі, няўклюднымі рухамі іх гаспадароў быў настолькі відавочны, што мне давялося доўга пераконваць сябе, маўляў, марсіяне, а не іх прылады, з'яўляюцца жывымі істотамі.

Калі ў яму прынеслі першых злоўленых людзей, каля шчыліны стаяў святар. Я сядзеў на падлозе і напружана прыслухоўваўся. Раптам ён адскочыў назад, і я са страхам затаіўся, думаючы, што нас заўважылі. Ён ціхенька прабраўся па смецці да мяне і прысеў побач, невыразна мармычучы і паказваючы штосьці жэстамі; сполах яго перадаўся мне. Ён даў мне знаць, што шчыліну ўступае мне; цікаўнасць надала мне храбрасці; я ўстаў, пераступіў цераз святара і прыпаў да шчыліны. Спачатку я не зразумеў прычыны яго страху. Змерклася, зоркі здаваліся маленькімі, цьмянымі, але яма асвятлялася зялёнымі ўспышкамі ад машыны, якая рыхтавала алюміній. Няроўныя ўспышкі зялёнага агню і рухомыя чорныя цені рабілі жудаснае ўражанне. У паветры кружылі кажаны. Цяпер клапатлівых марсіянаў не было відаць за кучаю зялёнага парашку. У адным вугле ямы стаяў укарочаны баявы трыножак са складзенымі падціснутымі нагамі. Раптам сярод гулу машын пачуліся як быццам чалавечыя галасы. Я падумаў, што мне падалося, і спачатку не звярнуў на гэта ўвагі.

Я нагнуўся, назіраючы за баявым трыножкам, і тут толькі канчаткова пераканаўся, што ў каўпаку яго знаходзіўся марсіянін. Калі зялёнае полымя ўспыхнула больш ярка, я разгледзеў яго ільснянае скураное покрыва і бляск вачэй. Раптам пачуўся крык, і я ўбачыў, як доўгае шчупальца перакінулася за плячо машыны да металічнай клеткі, якая вісела ззаду. На фоне зорнага неба ў паветры нешта адчайна забарахталася; шчупальца падняло ўверх чорны, няясны, загадкавы прадмет; калі гэты прадмет апусціўся, я ўбачыў пры ўспышцы зялёнага святла, што гэта — чалавек. Я бачыў яго толькі на імгненне. Гэта быў добра апрануты, моцны, румяны, сярэдніх год мужчына. Тры дні назад гэта, вераемна, быў чалавек, які ўпэўнена крочыў па зямлі. Я бачыў яго шырока расплюшчаныя вочы і водбліск агню на гузіках і гадзіннікавым ланцужку. Ён знік з другога боку кучы, і на імгненне ўсё сціхла. Потым пачуліся адчайныя крыкі і працяглае, здаволенае вухканне марсіянаў…

Я з'ехаў з кучы шчэбеню, устаў на ногі і, заціснуўшы вушы, кінуўся ў пасудамыйку. Святар, які сядзеў згорбіўшыся, абхапіўшы рукамі галаву, зірнуў на мяне, калі я прабягаў міма, даволі гучна крыкнуў, думаючы, відаць, што я пакідаю яго, і кінуўся за мною…

Гэтай ноччу, пакуль мы сядзелі ў пасудамыйцы, разрываючыся паміж смяротным страхам і жаданнем зірнуць у шчыліну, я дарэмна спрабаваў прыдумаць які-небудзь спосаб выратавання, хоць разумеў, што дзейнічаць трэба неадкладна. Але на наступны дзень я прымусіў сябе цвяроза ацаніць сваё становішча. Святар не мог удзельнічаць у абмеркаванні планаў; са страху ён страціў здольнасць лагічна разважаць і мог дзейнічаць толькі імпульсіўна. Па сутнасці, ён ператварыўся амаль у жывёліну. Я мог разлічваць толькі на самаго сябе. Абдумаўшы ўсё спакойна, я вырашыў, што, нягледзячы на безвыходнасць нашага становішча, адчайвацца не трэба. Мы маглі спадзявацца, што марсіяне размясціліся ў яме толькі часова. Няхай сабе яны нават ператвораць яму ў пастаянны лагер, і тады нам можа пашчасціць уцячы, калі толькі не выставяць варту. Я прадумаў падрабязны план падкопу з супрацьлеглага боку, але тут нам пагражала небяспека стаць заўважанымі з якога-небудзь вартавога трыножка. Акрамя таго, падкоп давялося б рабіць мне аднаму. На святара спадзявацца і разлічваць было нельга.

Праз тры дні (калі памяць мяне не падводзіць) на маіх вачах быў усмерчаны юнак; гэта быў адзіны раз, калі я бачыў, як харчуюцца марсіяне. Пасля гэтага я амаль цэлы дзень не падыходзіў да шчыліны. Я пайшоў у пасудамыйку, адчыніў дзверы і некалькі гадзінаў сякераю капаў зямлю, стараючыся як мага менш рабіць шуму. Але калі я выкапаў яму футаў на два глыбінёю, цяжкая зямля з шумам асела, і я не адважыўся капаць далей. Я затаіўся і доўга ляжаў на падлозе, баючыся паварушыцца. Пасля гэтага я не думаў пра падкоп.

Адзначу адзін цікавы факт: уражанне, якое зрабілі на мяне марсіяне, было такое, што я не спадзяваўся на перамогу людзей, дзякуючы якой змог бы выратавацца. Аднак на чацвёртую ці пятую ноч пачуліся гарматныя выстралы.

Была глыбокая ноч і месяц ярка свяціў. Марсіяне прынялі экскаватар і некуды схаваліся; толькі на некаторай адлегласці ад ямы стаяў баявы трыножак, а ў адным з вуглоў ямы мнагарукая машына прадаўжала працаваць якраз пад шчылінаю, у якую я глядзеў. У яме было зусім цёмна, за выключэннем тых мясцінаў, куды падала месячнае святло ці водбліск мнагарукай машыны, якая парушала цішыню сваім лязгатам. Ноч была ясная, ціхая. Месяц адзінока панаваў у небе, адна толькі зорка парушала яго адзіноту. Раптам пачуўся брэх сабакі, і гэты знаёмы гук прымусіў мяне насцярожыцца. Потым вельмі выразна я пачуў гул, быццам грукат цяжкіх гарматаў. Я налічыў шэсць выстралаў і пасля доўгага перапынку — яшчэ шэсць. Потым усё заціхла.

IV. Смерць святара

Гэта адбылося на шосты дзень нашага зняволення. Я глядзеў у шчыліну і нечакана адчуў, што я адзін. Святар, які толькі што стаяў побач са мною і адштурхоўваў мяне ад шчыліны, чамусьці пайшоў у пасудамыйку. У цемнаце я пачуў, што святар п'е. Я працягнуў руку і намацаў бутэльку бургундскага.

Некалькі хвілінаў мы валтузіліся. Бутэлька ўпала і разбілася. Мы стаялі адзін перад адным, цяжка дыхаючы, сціскаючы кулакі. Нарэшце я стаў паміж ім і запасам правізіі і сказаў, што вырашыў увесці строгую дысцыпліну. Я падзяліў увесь запас прадуктаў так, каб яго хапіла на дзесяць дзён.

Днём ён зноў спрабаваў падабрацца да прыпасаў. Я быў задрамаў, але адразу схамянуўся. Цэлы дзень і цэлую ноч мы прасядзелі адзін перад адным; я смяротна стаміўся, але быў цвёрды; ён хныкаў і скардзіўся на нясцерпны голад. Я ведаю, што так прайшлі ноч і дзень, але мне здавалася тады і нават цяпер здаецца, што гэта працягвалася цэлую вечнасць.

Пастаянныя спрэчкі паміж намі прывялі нарэшце да адкрытай канфрантацыі. На працягу двух доўгіх дзён мы сварыліся напаўголасу, спрачаліся. Калі-нікалі я не мог стрымліваць сябе і біў яго, іншы раз ласкава пераконваў, аднаго разу я нават спрабаваў спакусіць яго апошняй бутэлькай бургундскага: у кухні была помпа для дажджавой вады, адкуль я мог напіцца. Але ні ўгаворы, ні пабоі не ўздзейнічалі, здавалася, ён страціў розум. Ён, як і раней, спрабаваў захапіць правізію і працягваў размаўляць услых сам з сабою. Ён паводзіў сябе вельмі неасцярожна, і кожную хвіліну нас маглі раскрыць. Неўзабаве я зразумеў, што ён зусім страціў розум, — я апынуўся ў цемнаце адзін на адзін з вар'ятам.

Мне здаецца, што і я ў той час быў не нармальны. Мяне мучылі дзікія, жудасныя сны. Як гэта не дзіўна, але я схільны думаць, што вар'яцтва святара было для мяне перасцярогаю: я напружана сачыў за сабою і таму мог разважна думаць.

На восьмы дзень святар пачаў гаварыць, і я нічым не мог стрымаць яго красамоўства.

— Гэта справядлівая кара, о божа, — паўтараў ён штохвілінна, — справядлівая! Знішчы мяне і ўвесь род мой. Мы саграшылі, мы ўпалі ў грэх… Паўсюль людзі мучыліся, бедныя змешваліся з прахам, а я маўчаў. Мае пропаведзі — глупства, о божа мой, што за глупства! Я павінен быў маўчаць і, не шкадуючы жыцця свайго, заклікаць да пакаяння, да пакаяння!.. Прыгнятальнікі бедных і пакутнікаў! Караючая рука боская!..

Потым ён зноў успомніў аб правізіі, да якой я яго не дапускаў, прасіў мяне, плакаў, пагражаў. Ён пачаў павышаць голас; я прасіў не рабіць гэтага; ён зразумеў сваю ўладу нада мною і пачаў пагражаць, што будзе крычаць і прыцягне ўвагу марсіянаў. Спярша я напалохаўся, але потым зразумеў, што калі я ўступлю яму, то нашы шансы на выратаванне зменшацца. Я адмовіў яму, хоць і не быў упэўнены, што ён рэалізуе сваю пагрозу. Гэтым днём ва ўсякім выпадку гэтага не адбылося. Ён гаварыў гучней і гучней увесь восьмы і дзевяты дзень; гэта былі пагрозы, просьбы, парывы неразумнага шматслоўнага раскайвання ў абыякавым, недастойным служэнні богу. Мне стала шкада яго. Крыху паспаўшы, ён зноў пачаў гаварыць, на гэты раз так гучна, што я вымушаны быў умяшацца.

— Маўчыце! — прасіў я.

Ён апусціўся на калені ў цемнаце каля катла.

— Я надта доўга маўчаў, — сказаў ён так моцна, што яго павінны былі пачуць у яме, — цяпер я павінен сведчыць. Гора гэтаму незаконнаму гораду! Гора! Гора! Гора! Гора насельнікам Зямлі, бо ўжо прагучала труба.

— Змоўкніце! — прахрыпеў я, сцепаючыся ад думкі, што марсіянін нас пачуў. — Богам прашу, змоўкніце!..

— Не! — усклікнуў ён гучна, падымаючыся і працягваючы наперад рукі. — Выкажы! Слова божае ў маіх вуснах.

За тры скачкі ён апынуўся каля дзвярэй у кухню.

— Я павінен сведчыць! Я іду! Я і так доўга марудзіў.

Я схапіў сякач, што вісеў на сцяне, і кінуўся за ім. Ад страху мяне ахапіла шаленства. Я дагнаў яго пасярод кухні. Паддаючыся апошняму парыву чалавекалюбства, я павярнуў вастрыё нажа на сябе і стукнуў святара ручкаю. Ён упаў ніцма на падлогу. Хістаючыся, я пераступіў цераз яго і спыніўся, цяжка дыхаючы. Ён ляжаў нерухома.

Раптам я пачуў шум звонку, як быццам абсыпалася тынкоўка, і трохвугольная адтуліна ў сцяне закрылася. Я зірнуў уверх і ўбачыў, што мнагарукая машына рухаецца міма шчыліны. Адно са шчупальцаў варушылася сярод абломкаў. Паказалася другое шчупальца, заслізгала па абваленых бэльках. Я замёр з жаху. Потым я ўбачыў нешта накшталт празрыстай пласцінкі, якая прыкрывала пачварны твар і вялікія цёмныя вочы марсіяніна. Металічны спрут выкручваўся, шчупальца паволі прасоўвалася ў праём.

Я адскочыў, спатыкнуўся аб святара і спыніўся каля дзвярэй пасудамыйкі. Шчупальца прасунулася на ярды два ў кухню, выкручваючыся і паварочваючыся ва ўсе бакі. Некалькі секунд я стаяў як зачараваны, гледзячы на яго павольнае, штуршкападобнае набліжэнне. Потым ціха выкрыкнуў ад страху, кінуўся ў пасудамыйку. Я так дрыжаў, што ледзь стаяў на нагах. Адчыніўшы дзверы ў вугальны падвал, я апынуўся ў цемнаце; глядзеў праз шчыліну ў дзвярах і прыслухоўваўся. Ці заўважыў мяне марсіянін? Што ён там робіць?

У кухні штосьці паволі рухалася, чаплялася за сцены, выдаючы лёгкі металічны звон, нібы звязка ключоў на колцы. Затым якоесьці цяжкае цела — я добра ведаю якое, — павалаклося па падлозе кухні да адтуліны. Я не стрымаўся, падышоў да дзвярэй і зірнуў у кухню. У трохвугольнай, асветленай сонцам адтуліне я ўбачыў марсіяніна ў мнагарукай машыне, які напамінаў Брыярэя; ён уважліва разглядваў галаву святара. Я адразу ж падумаў, што ён здагадаецца аб маёй прысутнасці па глыбокай ране.

Я папоўз у вугальны падвал, зачыніў дзверы і ў цемры, стараючыся не шумець, пачаў закопвацца ў вугаль і навальваць на сябе дровы. Кожную хвіліну я сцішваўся і прыслухоўваўся, каб пачуць наверсе рух шчупальца марсіяніна.

Нечакана лёгкае металічнае пастукванне зноў аднавілася. Шчупальца паволі рухалася па кухні. Усё бліжэй і бліжэй — яно ўжо ў пасудамыйцы. Я спадзяваўся, што мяне не кране. Я пачаў маліцца. Шчупальца шкрабанула па дзвярах склепа. Настала цэлая вечнасць амаль невыноснага чакання; я пачуў, як стукнула клямка. Ён знайшоў дзверы! Марсіяне разумеюць, што такое дзверы!

Шчупальца праваждалася з клямкай каля хвіліны; потым дзверы адчыніліся.

У цемры я ледзь бачыў гэты гнуткі адростак, які больш за ўсё напамінаў слановы хобат; шчупальца набліжалася да мяне, мацала сцяну, кускі вугалю, дровы і столь. Гэта быў нібы чорны чарвяк, які паварочваў сваю сляпую галаву.

Шчупальца кранула абцас майго чаравіка. Я ледзь не закрычаў, але стрымаўся, учапіўшыся зубамі ў руку. З хвіліну ўсё было ціха. Раптам, нечакана шчоўкнуўшы, яно схапіла нешта, — мне падалося, што мяне! — і нібы стала аддаляцца ад склепа. Але я не быў у гэтым упэўнены. Відаць, яно захапіла кусок вугалю.

Выкарыстаўшы выпадак, я выпрастаў здранцвелыя ногі і рукі і прыслухаўся. Я старанна маліўся — хоць бы выратавацца.

Я не ведаў, ці дацягнецца яно да мяне. Раптам моцным кароткім ударам яно зачыніла дзверы склепа. Я чуў, як яно зашуршэла па кладоўцы, як перамяшчаліся бляшанкі з бісквітамі, як разбілася бутэлька. Потым новы стук у дзверы склепа. Потым цішыня і бясконца пакутлівае чаканне.

Пайшло ці не?

Нарэшце я вырашыў, што пайшло.

Шчупальца больш не вярталася ў вугальны склеп; але я праляжаў увесь дзесяты дзень у цемнаце, закапаўшыся ў вугаль, не рызыкуючы вылезці нават, каб напіцца: мне страшэнна хацелася піць. Толькі на адзінаццаты дзень я адважыўся выйсці са свайго сховішча.

V. Цішыня

Перш чым пайсці ў кладоўку, я запёр дзверы з кухні ў пасудамыйку. Але кладоўка была пустая; правізія ўся знікла — да апошняй крошкі. Відаць, марсіянін усё забраў. Упершыню за гэтыя дзесяць дзён мяне ахапіў адчай. Не толькі ў гэты дзень, але і ў два наступныя я нічога не еў.

Рот і горла перасохлі, я моцна аслабеў. Я сядзеў у пасудамыйцы ў цемнаце, страціўшы ўсялякую надзею. Мне мірсціліся ўсякія стравы і здавалася, што я аглух, так як гукі, якія я прывык чуць з боку ямы, абсалютна заціхлі. У мяне нават не хапіла сілы, каб бясшумна падпаўзці да шчыліны ў кухні, а я б гэта зрабіў.

На дванаццаты дзень горла так перасохла, што я, рызыкуючы паявіцца перад марсіянамі, пачаў круціць скрыпучую помпу каля ракавіны і здабыў каля дзвюх шклянак цёмнай мутнай вадкасці. Вада асвяжыла мяне, і я крыху павесялеў, бачачы, што на шум ад помпы не паявілася ніводнага шчупальца.

На працягу гэтых дзён я многа думаў пра святара і яго смерць, але думкі мае блыталіся і разбягаліся.

На трынаццаты дзень я выпіў яшчэ крыху вады і ў дрымоце думаў пра ежу, выношвачы фантастычныя, нерэальныя планы ўцёку. Як толькі я пачынаў драмаць, мяне мучылі кашмары: то смерць святара, то раскошныя піры. Але і ў сне і на самой справе я адчуваў страшэнны боль у горле і, прачынаючыся, піў і піў бясконца. Святло, якое пранікла ў пасудамыйку, было цяпер не шэраватым, а чырванаватым. Нервы ў мяне былі так разладжаны, што гэта святло здавалася мне крывавым.

На чатырнаццаты дзень я пайшоў у кухню і вельмі здзівіўся, убачыўшы, што трэшчына ў сцяне зарасла чырвонай травою і паўзмрок набыў чырванаватае адценне.

Раніцаю на пятнаццаты дзень я пачуў у кухні нейкія дзіўныя, вельмі знаёмыя гукі. Я прыслухаўся і вырашыў, што гэта, відаць, скавыча і драпаецца сабака. Увайшоўшы ў кухню, я ўбачыў сабачую морду, прасунутую ў шчыліну праз зараслі чырвонай травы. Я вельмі здзівіўся. Пачуўшы мяне, сабака адрывіста забрахаў.

Я падумаў, што калі ўдасца заманіць яго ў кухню без шуму, то я заб'ю яго і з'ем; ва ўсякім выпадку, лепш яго забіць, каб не выдацца марсіянам.

Я папоўз да яго, ласкава паклікаў шэптам:

— Пёсік! Пёсік!

Але сабака знік.

Я прыслухаўся — не, я не аглух: у яме на самай справе ціха. Чуўся толькі нейкі гук, падобны на лопат крылаў, ды яшчэ рэзкае карканне — і больш нічога.

Я доўга ляжаў каля шчыліны, не адважваючыся рассунуць чырвоны зараснік. Раз ці два я чуў лёгкі шорах — быццам сабака дзесьці ўнізе бегаў па пяску. Чуў, як мне здавалася, шастанне крылаў, і толькі. Нарэшце, асмеліўшыся, я выглянуў вонкі.

У яме нікога. Толькі ў адным вугле зграя варон змагалася за астанкі мерцвякоў, выссаных марсіянамі.

Я глядзеў, не верачы сваім вачам. Ніводнай машыны. Яма апусцела; у адным вугле — куча шэравата-блакітнага пылу, у другім — некалькі алюмініевых палосаў ды чорныя птушкі над чалавечымі астанкамі.

Я паволі пралез праз чырвоны зараснік і стаў на кучу шчэбеню. Перада мною была адкрыта прастора, толькі ззаду, на поўначы, гарызонт быў закрыты разбураным домам, — і нідзе я не бачыў ніякіх прыкмет марсіянаў. Яма пачыналася якраз каля маіх ног, але па шчэбеню можна было ўскарабкацца на кучу абломкаў. Значыць, я выратаваўся! Шчасце перапоўніла мае грудзі.

Некалькі хвілінаў я стаяў і разважаў, потым у парыве рашучай смеласці, з радасным сэрцам ускарабкаўся на вяршыню развалінаў, пад якімі так доўга быў зажыва пахаваны.

Я агледзеўся яшчэ раз. На поўнач таксама ніводнага марсіяніна.

Апошні раз я бачыў гэтую частку Шына пры дзённым святле; тут была віхлястая вуліца — добраўпарадкаваныя белыя і чырвоныя домікі, абсаджаныя цяністымі дрэвамі. Цяпер я стаяў на кучы смецця, цэглы, гліны і пяску, густа зарослай нейкімі падобнымі на кактус, па калена вышынёю, чырвонымі раслінамі, якія заглушылі ўсю зямную расліннасць. Дрэвы вакол стаялі голыя, чорныя; па яшчэ жывых ствалах браліся чырвоныя парасткі.

Вакольныя дамы былі разбураны, але ніводзін не згарэў; сцены ўцалелі да другога паверха, але ўсе вокны былі разбітыя, дзверы сарваныя. Чырвоная трава спорна расла нават у пакоях. Пада мною ў яме вароны біліся за рэшткі былых жывых істотаў. Над развалінамі лятала мноства птушак. Па сцяне аднаго дома асцярожна спускалася выпетралая кошка; але прыкметаў людзей я нідзе не бачыў.

Дзень пасля майго зняволення здаваўся мне асляпляльным, неба — ярка-блакітным. Лёгкі ветрык паціху варушыў чырвоную траву, якая разраслася паўсюль, нібы бур'ян. А якім салодкім было паветра!

VI. Што зрабілі марсіяне за два тыдні

Некалькі хвілінаў я стаяў на кучы смецця і абломкаў, стаяў хістаючыся, забыўшыся абсалютна пра небяспеку. У той смярдзючай бярлозе, адкуль я толькі што вылез, я ўвесь час думаў толькі аб грознай для мяне небяспецы. Я не ведаў, што адбылося за гэтыя дні, не чакаў такога захапляльнага відовішча. Я чакаў убачыць Шын у развалінах — перада мною рассцілаўся дзіўны і злавесны ландшафт, быццам на іншай планеце.

У тую хвіліну я адчуў тое, што не пад сілу адчуць чалавеку, гэта пачуццё знаёмае, відаць, толькі жывёлінам. Я быў падобны на труса, які вярнуўся да сваёй норкі і ўбачыў, што землякопы знішчылі дарэшты яго жыллё. Тады я ўпершыню цьмяна адчуў тое, што потым стала зразумелым, што гняло мяне ўжо некалькі дзён, — пачуццё развенчанасці, разуменне таго, што я ўжо не цар Зямлі, а жывёліна сярод іншых стварэнняў пад пятою марсіянаў. З намі будзе тое ж, што з іншымі жывёлінамі, — нас будуць адсочваць, вынішчаць, а мы будзем уцякаць і хавацца: царства чалавека кончылася.

Гэта думка мільганула і знікла, і мяне апанавала пачуццё голаду: я ж столькі часу не еў! Непадалёку ад ямы, за агароджаю, зарослаю чырвонаю травою, я заўважыў ацалелы кусочак саду. Гэта мяне абнадзеіла, і я пачаў прабірацца, вязнучы па калені, а то і па шыю ў чырвонай траве і адчуваючы сябе ў бяспецы пад яе прыкрыццем. Сцяна саду была каля шасці футаў вышынёю, і калі я паспрабаваў ускарабкацца на яе, аказалася, што я не магу нават падняць нагу. Я прайшоў далей паўз сцяны да вугла, дзе ўбачыў штучны пагорак, узабраўся на яго і саскочыў у сад. Тут я знайшоў некалькі цыбулін шпажніку і шмат дробнай морквы. Сабраўшы ўсё гэта, я пералез цераз разбураную сцяну і пайшоў у напрамку да К'ю паміж дрэвамі, спавітымі багровым і кармінавым зараснікам; гэта было падобна на прагулку сярод крывавых сталактытаў. Я думаў толькі пра адно: набраць чым больш ядомай садавіны і гародніны і бегчы, уцячы чым найхутчэй з гэтай праклятай, непадобнай на зямную, мясцовасці!

Непадалёку я знайшоў у траве кучку грыбоў і з'еў іх, затым наткнуўся на цёмную палоску праточнай вады — там, дзе раней былі лугі. Дробязны пажытак толькі ўзмацніў мой голад. Спачатку я не мог зразумець, адкуль узялася гэта вільгаць у разгары гарачага, сухога лета, але потым здагадаўся, што яе спарадзіў трапічна-буйны рост чырвонай травы. Як толькі гэта незвычайная расліна сустракала ваду, яна вельмі хутка дасягала гіганцкіх памераў і густа разрасталася. Яе насенне трапіла ў ваду Ўэй і Тэмзы, і хуткія на рост парасткі неўзабаве пакрылі абедзве ракі.

У Путні, як я пасля ўбачыў, мост быў амаль увесь у зарасніку травы; каля Рычманда воды Тэмзы разліліся шырокай, але неглыбокай плынню па лугах Хэмптана і Туікенхэма. Чырвоная трава ішла следам за разлівам, і неўзабаве ўсе разбураныя вілы ў даліне Тэмзы зніклі ў ружовай дрыгве, на ўскраіне якой я быў: чырвоная трава схавала сляды апусташэння, пакінутага марсіянамі.

Пасля гэта чырвоная трава знікла гэтак жа хутка, як і вырасла. Яе вынішчыла хвароба, выкліканая, наколькі можна думаць, невядомымі бактэрыямі. Справа ў тым, што дзякуючы натуральнаму адбору ўсе зямныя расліны выпрацавалі ў сабе здольнасць супраціўляцца бактэрыяльным захворванням, яны ніколі не гінуць без упартай барацьбы; але чырвоная трава засыхала на корані. Лісты яе хварэлі, зморшчваліся і станавіліся кволыя. Пры лёгкім дотыку яны адвальваліся, і вада, якая спачатку памагала росту чырвонай травы, затым выносіла яе рэшткі ў мора.

Падышоўшы да вады, я, канешне, перш-наперш наталіў смагу. Я выпіў вельмі многа і, паміраючы ад голаду, пачаў жаваць лісты чырвонай травы, але яны аказаліся вадзяністымі, мелі агідны металічны прысмак. Я ўбачыў, што тут мелка, і смела пайшоў уброд, хоць чырвоная трава спавівала мне ногі. Але па меры набліжэння да ракі станавілася ўсё глыбейшаю вада, і я павярнуў назад, у бок Мортлейка. Я стараўся трымацца дарогі, арыентуючыся па развалінах прыдарожных вілаў, па платах і ліхтарах, і нарэшце дабраўся да ўзвышша, на якім стаіць Рохэмптан, — я быў ужо ў ваколіцах Путні.

Тут ландшафт змяніўся і страціў сваю незвычайнасць: паўсюль віднеліся сляды разбурэння. Дзе-нідзе мясцовасць была настолькі апустошаная, як быццам тут пранёсся цыклон, а праз некалькі дзесяткаў ярдаў трапляліся зусім некранутыя ўчасткі, дамы з акуратна спушчанымі жалюзямі і запёртымі дзвярамі, — здавалася, што людзі пакінулі іх на дзень-два ці проста там яны мірна спалі. Чырвоная трава расла тут не так густа, высокія дрэвы ўзбоч дарогі не мелі на сабе паўзучых чырвоных парасткаў. Я шукаў пад дрэвамі што-небудзь ядомае, але нічога не знайшоў; заходзіў у два бязлюдныя дамы, але ў іх, відаць, ужо пабывалі іншыя: яны былі абрабаваныя. Рэштку дня я праляжаў у кустоўі, бо зусім выбіўся з сіл і не мог ісці далей.

За ўвесь гэты час я не сустрэў ніводнага чалавека і не бачыў нідзе марсіянаў. На вочы трапілі два паджарыя сабакі, але абодва яны ўцяклі ад мяне, хоць я іх клікаў да сябе. Каля Рохэмптана я ўбачыў два чалавечыя шкілеты — не трупы, а шкілеты, — яны былі поўнасцю аб'едзеныя; у лесе я знайшоў параскіданыя косці кошак і трусоў і авечы чэрап. Але на касцях не было нават кусочка мяса, дарэмна я іх аблізваў.

Сонца зайшло, а я ўсё плёўся па дарозе ў Путні; тут марсіяне, відаць, прымянялі цеплавы прамень. У агародзе за Рэхэмптанам я накапаў маладой бульбы і крыху пад'еў. Адтуль адкрываўся від на Путні і раку. Змрочны і бязлюдны від: счарнелыя дрэвы, чорныя закінутыя разваліны ля падножжа гары, зарослыя чырвонаю травою балоты ў даліне разлітай ракі і мёртвая цішыня. Падумаўшы пра такую хуткую перамену, я раптам адчуў нейкі страх.

Я міжвольна падумаў, што ўсё чалавецтва вынішчана, змецена з твару зямлі і што я тут стаю адзін, апошні жывы чалавек. Каля самай вяршыны Путні-Хіла я знайшоў яшчэ адзін шкілет; рукі яго былі адарваныя і ляжалі за некалькі ярдаў ад пазваночніка. Крочачы далей, я паступова пераканаўся, што ўсе людзі тут знішчаны, акрамя некаторых уцекачоў накшталт мяне. Марсіяне, відаць, пайшлі далей у пошуку ежы, кінуўшы спустошаную краіну. Можа, цяпер яны разбураюць Берлін ці Парыж, калі толькі не рушылі на поўнач…

VII. Чалавек на вяршыні Путні-Хіла

Я правёў гэтую ноч у гасцініцы на вяршыні Путні-Хіла і спаў у пасцелі ўпершыню з часоў маіх уцёкаў у Лезерхэд. Не варта расказваць, як я дарэмна ламаўся ў дом, а потым убачыў, што ўваходныя дзверы запёртыя на клямку; як я знайшоў у нейкай каморцы, здаецца, пакоі прыслугі, чэрствую скарынку, абгрызеную пацукамі, і два слоікі кансерваваных ананасаў. Нехта ўжо аблазіў дом і спустошыў яго. Пазней я знайшоў у буфеце некалькі сухароў і сандвічаў, магчыма, не заўважаных маімі пяпярэднікамі. Сандвічы былі ўжо неядомыя, сухарамі ж я не толькі наталіў голад, але і набіў кішэні. Лямпы я не паліў, баючыся, што які-небудзь марсіянін у пошуках яды завітае ў гэтую частку Лонданскага графства. Перш чым улегчыся, я доўга хадзіў ад вакна да вакна і ўглядаўся, ці няма дзе-небудзь гэтых пачвараў. Спаў я кепска. Лежачы ў пасцелі, заўважыў сам пра сябе, што разважаю лагічна, чаго не было з часу стычкі з святаром. Усе наступныя дні я або нерваваўся, або абыякава і тупа адносіўся да ўсяго. Гэтай жа ноччу мой мозг, відаць, падмацаваны сілкаваннем, праясніўся, і я зноў пачаў лагічна мысліць.

Мяне даймалі тры рэчы: забойства святара, месцапрабыванне марсіянаў і лёс маёй жонкі. Пра першае я ўспамінаў без усякага адчування страху ці мукаў сумлення; я глядзеў на гэта як на рэальны факт, пра які непрыемна ўспамінаць, але віны не адчуваў. Тады, як і цяпер, я лічу, што крок за крокам я быў падведзены да гэтай успышкі, я стаў ахвяраю непазбежных абставінаў. Я не адчуваў сябе віноўным, аднак успамін пра гэта забойства не выходзіў з галавы. У начной цішы і змроку, калі адчуваеш блізкасць бажаства, я вяршыў суд над самім сабою; упершыню мне даводзілася быць у ролі абвінавачанага ва ўчынку, здзейсненым пад уплывам гневу і страху. Я прыпомніў усе нашы размовы з часу першай сустрэчы, калі ён, седзячы каля мяне і не звяртаючы ўвагі на маю смагу, паказваў на агонь і дым сярод развалінаў Уэйбрыджа. Мы былі розныя, дзейнічаць заадно не маглі; нас звёў сляпы выпадак. Калі б я ведаў, што будзе далей, я пакінуў бы яго ў Галіфордзе. Але я не мог нічога прадбачыць; зрабіць злачынства ж — значыць прадбачыць і дзейнічаць. Я расказаў усё, як ёсць. Сведкаў няма — я мог бы затаіць сваё злачынства. Але я расказаў пра ўсё, няхай чытач судзіць мяне.

Калі ж нарэшце я прымусіў сябе не думаць пра сваё злачынства, я пачаў разважаць пра марсіянаў і пра жонку. Што да першых, то ў мяне не было даных для якіх-небудзь вывадаў, я мог прадказаць што заўгодна. Другі пункт быў не менш складаным. Ноч ператварылася ў кашмар. Я сядзеў на пасцелі, узіраючыся ў цемнату. Я Маліўся аб тым, каб цеплавы прамень раптоўна і без мучэнняў абарваў яе жыццё. Я яшчэ не маліўся пасля той ночы, калі вяртаўся з Лезерхэда. Праўда, будучы на валасок ад смерці, я мармытаў малітвы механічна, нібы язычнік свае заклінанні. Цяпер жа я маліўся па-сапраўднаму, усім сваім розумам і воляю, у змроку, які хаваў і бажаство. Дзіўная ноч! Яна падалася мне яшчэ больш незвычайнаю досвіткам, калі я, памаліўшыся богу, крадком выбіраўся з дому, як пацук, тым не менш я быў ніжэйшаю жывёлінай, якую могуць запраста злавіць і забіць. Можа, і жывёліны па-свойму моляцца богу. Гэта вайна, па крайняй меры, навучыла нас спачуваць тым пазбаўленым розуму істотам, якія знаходзяцца пад нашай уладаю.

Раніца была ясная і цёплая. На ўсходзе ружавела неба і клубіліся залатыя аблокі. На дарозе з вяршыні Путні-Хіла ў бок Уімблдона бачны былі сляды той панічнай людской плыні, якая рушыла адсюль да Лондана ноччу на панядзелак, калі пачалася бітва з марсіянамі: двухкалёсная ручная цялежка з надпісам «Томас Лоб, зяленіўшчык, Нью-Молдзен», са зламаным колам і разбітаю бляшанаю скрынкаю; чыйсьці саламяны капялюш, утаптаны на ўсохлую цяпер гразь; а на вяршыні Ўэст-Хіла — асколкі разбітага шкла з плямамі крыві каля перакуленай калоды для вадапою. Я ішоў паволі, не ведаючы, як мне далей быць. Я хацеў прабрацца ў Лезерхэд, хоць і ведаў, што адшукаць там жонку няма надзеі. Несумненна, калі смерць нечакана не заспела яе родных, то яны ўцяклі адтуль разам; але мне здавалася, што там я змог бы даведацца, куды зніклі жыхары Сэрэя. Я хацеў знайсці жонку, але не ведаў, як яе знайсці, я сумаваў па ёй, я сумаваў па ўсім чалавецтве. Я востра адчуваў сваю адзіноту. На скрыжаванні я павярнуў і накіраваўся да абшырнай Уімблдонскай раўніны.

На цёмнай глебе выдзяляліся жоўтыя плямы зелля і ракітніку; чырвонай травы не было відаць. Я асцярожна прабіраўся краем адкрытай прасторы. Між тым узышло сонца, заліваючы ўсё навокал сваім жыватворным святлом. У лужы пад дрэвам я ўбачыў вывадак галавасцікаў і спыніўся. Я глядзеў на іх, вучачыся ў іх жыццёвай упартасці. Раптам я рэзка павярнуўся: адчуў, што за мной назіраюць, і, прыгледзеўшыся, заўважыў, што нехта хаваецца ў кустах. Пастаяўшы, я зрабіў крок да кустоў; адтуль высунуўся чалавек, узброены цесаком. Я наблізіўся да яго. Ён моўчкі стаяў, не варушыўся і глядзеў на мяне.

Падышоўшы бліжэй, я ўбачыў, што ўвесь у пыле, гразі, зусім як я, — можна падумаць, што яго правалаклі праз каналізыцыйную трубу. Падышоўшы яшчэ бліжэй, я ўбачыў, што адзенне на ім усё ў зялёных плямах глею, у карычневых лапіках засохлай гліны і ў сажы. Чорныя валасы падалі на вочы, твар быў брудны, асунуты так, што я адразу не мог пазнаць чалавека. На яго падбародку чырванеў незажывелы рубец.

— Стой! — закрычаў ён, калі я падышоў да яго на адлегласці дзесяці ярдаў. Я спыніўся. Голас у яго быў хрыплы. — Адкуль вы ідзяце? — спытаў ён.

Я асцярожна назіраў за ім.

— Я іду з Мортлейка, — адказаў я. — Мяне засыпала каля ямы, якую марсіяне выкапалі каля свайго цыліндра… Я выкарабкаўся адтуль і выратаваўся.

— Тут няма ніякай ежы, — заявіў ён. — Гэта мая зямля. Увесь гэты пагорак да ракі ў той бок да Клэмхема і да выгану. Ежы тут знойдзецца толькі на аднаго. Куды вы ідзяце?

Я адказаў не адразу.

— Не ведаю, — сказаў я. — Я прасядзеў у развалінах трынаццаць ці чатырнаццаць дзён. Я не ведаю, што здарылася за гэты час.

Ён недаверліва паглядзеў на мяне, потым твар яго змяніўся.

— Я не збіраюся тут заставацца, — сказаў я, — і думаю пайсці ў Лезерхэд: там я пакінуў жонку.

Ён паказаў на мяне пальцам.

— Дык гэта вы, — спытаў ён, — чалавек з Уокінга? Дык вас не забілі пад Уэйбрыджам?

У тую ж хвіліну і я пазнаў яго.

— Вы той самы артылерыст, які зайшоў да мяне ў сад?

— Віншую! — сказаў ён. — Нам пашанцавала. Падумаць толькі, што гэта вы!

Ён падаў мне руку, я паціснуў яе.

— Я прапоўз па дажджавой трубе, — працягваў ён. — Яны не ўсіх перабілі. Калі яны пайшлі, я палямі прабраўся да Ўолтана. Але паслухайце… Не прайшло і шаснаццаці дзён, а вы зусім сівы. — Раптам ён аглянуўся цераз плячо. — Гэта грак, — сказаў ён. — Цяпер заўважаеш нават цень ад птушынага крыла. Тут вельмі ж адкрытая мясціна. Давайце схаваемся ў кусты і паталкуем.

— Вы бачылі марсіянаў? — спытаў я. — З тых часоў, як я выбраўся…

— Яны пайшлі на Лондан, — перабіў ён. — Мне думаецца, яны там учынілі вялікі лагер. Ноччу над Хэмпстэдам усё неба свеціцца. Як над вялікім горадам. І відаць, як рухаюцца іх цені. А днём іх не відаць. Бліжэй не паказваліся… — Ён палічыў на пальцах. — Вось ужо пяты дзень… Тады двое з іх цягнулі нешта вялікае к Хамерсміту. А пазамінулую ноч… — Ён спыніўся і шматзначна дадаў: — …паявіліся нейкія агні і ў паветры нешта насілася. Я думаю, яны пабудавалі лятальную машыну і спрабуюць лятаць.

Я залез глыбей у кусты і ўсеўся на зямлю.

— Значыць, з чалавецтвам будзе скончана… — сказаў я. — Калі гэта ім удасца, яны запраста абляцяць вакол свету…

Ён кіўнуў.

— Яны абляцяць. Але… Тады тут стане крыху лягчэй. Але ўрэшце… — Ён паглядзеў на мяне. — Хіба вам не ясна, што з чалавецтвам ужо пакончана? Я ў гэтым перакананы. Мы знішчаны… Разбітыя…

Я паглядзеў на яго. Як ні дзіўна, гэта думка, такая відавочная, не прыходзіла мне ў галаву. Я ўсё яшчэ крыху на нешта спадзяваўся, — відаць, па прывычцы. Ён рашуча паўтарыў:

— Разбітыя!

— Усё кончана, — сказаў ён. — Яны страцілі аднаго, толькі аднаго. Яны здорава ўмацаваліся і разбілі найвялікшую дзяржаву ў свеце. Яны растапталі нас. Гібель марсіяніна пад Уэйбрыджам была выпадковасцю. І гэтыя марсіяне толькі піянеры. Яны прадаўжаюць прыбываць. Гэтыя зялёныя зоркі, я не бачыў іх ужо пяць ці шэсць дзён, але ўпэўнены, што яны кожную ноч дзе-небудзь падаюць. Што рабіць? Мы пераможаныя. Мы разбітыя.

Я нічога не адказаў. Я сядзеў, моўчкі глядзеў перад сабою, дарэмна стараючыся чаму-небудзь пярэчыць.

— Гэта нават не вайна, — прадаўжаў артылерыст. — Хіба можа быць вайна паміж людзьмі і мурашкамі?

Я раптам успомніў ноч у абсерваторыі.

— Пасля дзесятага выстралу яны больш не стралялі з Марса, па крайняй меры да прыбыцця першага цыліндра.

— Адкуль вы ведаеце? — спытаў артылерыст.

Я растлумачыў. Ён задумаўся.

— Што-небудзь здарылася з пушкаю? — сказаў ён. — Ды толькі што з таго? Яны зноў яе наладзяць. Няхай сабе гэта зойме пэўны час, хіба гэта што зменіць? Людзі — і мурашкі. Мурашкі будуюць горад, жывуць сваім жыццём, вядуць войны, здзяйсняюць рэвалюцыі, пакуль яны не перашкаджаюць людзям; калі ж яны перашкаджаюць, то іх проста прыбіраюць са свету. Мы сталі цяпер мурашкамі. Толькі…

— Што? — спытаў я.

— Мы ядомыя мурашкі.

Мы моўчкі пераглянуліся.

— А што яны з намі зробяць? — спытаў я.

— Вось пра гэта я і думаю, — адказаў ён, — увесь час думаю. З Уэйбрыджа я пайшоў на ўсход і ўсю дарогу думаў. Я назіраў. Людзі страцілі розум, яны нылі і хваляваліся. Я не люблю ныць. Мне даводзілася глядзець смерці ў вочы. Я не алавяны салдацік і ведаю, што паміраць, — добра гэта ці дрэнна, — усё роўна давядзецца. А выратуецца той, хто не згубіць галаву. Я бачыў, што ўсе накіраваліся на ўсход. Я сказаў сабе: «Ежы там не хопіць на ўсіх», і павярнуў у адваротны бок. Я харчаваўся каля марсіянаў, як верабей каля чалавека. А яны там, — ён паказаў рукою, — дохнуць ад голаду, топчуць і рвуць адзін аднаго…

Ён паглядзеў на мяне і неяк збянтэжыўся.

— Канешне, — сказаў ён, — многім, у каго былі грошы, удалося ўцячы ў Францыю. — Ён зноў паглядзеў на мяне з нейкім вінаватым выглядам і прадаўжаў: — Ежы тут дастаткова. У лаўках ёсць кансервы, віно, спірт, мінеральныя воды; а калодзежы і вадаправоды пустыя. Дык вось, я вам скажу, пра што я калі-нікалі думаў. Яны разумныя істоты, сказаў я сабе, і, здаецца, хочуць нас пажыраць. Спачатку яны знішчаць нашы караблі, машыны, пушкі, гарады, увесь парадак і арганізацыю. Усё гэта будзе разбурана. Калі б мы былі такія маленькія, як мурашкі, мы б маглі сігануць у якую-небудзь шчыліну. Але мы не мурашкі. Мы занадта вялікія для гэтага. Вось мой першы вывад. Ну што?

Я пагадзіўся.

— Вось пра што я падумаў перш за ўсё. Ладна, цяпер далей: нас можна лавіць як заўгодна. Варта марсіяніну толькі прайсці некалькі міляў, каб натрапіць на кучу людзей. Я бачыў, як адзін марсіянін у ваколіцах Уондсварта разбураў дамы і капашыўся ў абломках. Але так паводзіць сябе яны будуць нядоўга. Як толькі яны знішчаць нашы пушкі і караблі, разбураць чыгункі і зробяць усё, што збіраюцца зрабіць, то пачнуць лавіць нас сістэматычна, выбіраць лепшых, запіраць іх у клеткі. Вось што яны пачнуць неўзабаве рабіць. Яны яшчэ не ўзяліся за нас як трэба! Хіба вы не бачыце?

— Не ўзяліся?! — усклікнуў я.

— Не, не ўзяліся. Усё, што адбылося, адбылося па нашай віне: мы не зразумелі, што трэба сядзець спакойна, дакучалі ім нашымі гарматамі і рознай ерундою. Мы страцілі галовы і кучамі кідаліся ад іх туды, дзе небяспека была такой жа. Ім пакуль не да нас. Яны заняты сваёю справаю, майструюць тое, што не змаглі захапіць з сабою, рыхтуюцца сустрэць тых, хто павінен яшчэ прыбыць. Магчыма, што цыліндры часова перасталі падаць таму, што марсіяне баяцца трапіць на сваіх жа. Замест таго каб, як быдла, кідацца ў розныя бакі ці наладжваць дынамічныя падкопы, спадзеючыся ўзарваць пачвараў, нам трэба было б дастасавацца да новых умоў. Вось што я думаю. Гэта не зусім тое, да чаго імкнулася да гэтага часу чалавецтва, але затое гэта адпавядае патрабаванням жыцця. Я і дзейнічаў, кіруючыся гэтым прынцыпам. Гарады, дзяржавы, цывілізацыя, прагрэс — усё гэта ў мінулым. Гульня прайграная. Мы разбітыя.

— Але калі так, то навошта тады жыць?

Артылерыст з хвіліну глядзеў на мяне.

— Так, канцэртаў не будзе, магчыма, на працягу бліжэйшага мільёна гадоў ці каля гэтага; не будзе Каралеўскай акадэміі мастацтваў, не будзе рэстаранаў з закускамі. Калі вы гоніцеся за гэтымі дабротамі, я думаю, што ваша карта бітая. Калі вы свецкі чалавек, не можаце есці гарошак нажом ці смаркацца без хустачкі, то лепш забудзьцеся гэта. Гэта ўжо нікому не патрэбна.

— Вы хочаце сказаць…

— Я хачу сказаць, што людзі, падобныя на мяне, будуць жыць дзеля прадаўжэння чалавечага роду. Я асабіста цвёрда вырашыў жыць. І калі я не памыляюся, вы таксама неўзабаве пакажаце, на што вы здольны. Нас не вынішчаць. Не. Я не хачу, каб мяне злавілі, прыручылі, адкормлівалі і гадавалі, як быка. Бр… Успомніце толькі гэтых карычневых спрутаў.

— Вы хочаце сказаць…

— Іменна. Я буду жыць. Пад іх пятою. Я ўсё разлічыў, пра ўсё падумаў. Мы, людзі, разбітыя. Мы надта мала ведаем. Мы яшчэ многаму павінны вучыцца, перш чым спадзявацца на поспех. І мы павінны жыць і зберагчы сваю свабоду, пакуль будзем вучыцца. Зразумела? Вось што нам трэба рабіць.

Я глядзеў на яго са здзіўленнем, глыбока крануты гэтай рашучасцю.

— Божа мой! — усклікнуў я. — Дык вы сапраўдны чалавек. — Я схапіў яго за руку.

— Праўда? — сказаў ён, і яго вочы ўспыхнулі. — Здорава я ўсё прыдумаў?

— Працягвайце, — сказаў я.

— Тыя, хто не хоча трапіць у палон, павінны быць гатовымі да ўсяго. Я гатовы да ўсяго. Не кожны чалавек здольны ператварыцца ў дзікага звера. Таму я і прыглядаўся да вас. Я сумняваўся ў вас. Вы худы, сухі. Я ж не ведаў, што вы той чалавек з Уокінга; не ведаў, што вы былі зажыва пахаваны. Усе людзі, якія жылі ў гэтых дамах, усе гэтыя нікчэмныя канцылярскія чынушы нічога не вартыя. У іх няма мужнасці, няма гордасці, яны пазбаўлены здольнасці жадаць і марыць. А без гэтага чалавек — нішто. Яны вечна спяшаюцца на работу, — я бачыў іх тысячамі, — са сняданкам у кішэні, яны бягуць, як вар'яты, думаючы толькі пра тое, як бы трапіць на цягнік, баяцца, што іх звольняць, калі яны спозняцца. Працуюць яны абыякава; потым спяшаюцца дамоў, баючыся спазніцца на абед; вечарам сядзяць дома, бо асцерагаюцца хадзіць па глухіх вуліцах; спяць з жонкамі, з якімі ажаніліся з-за грошай, спадзеючыся добра забяспечыць свой нікчэмны лёс. Жыццё іх падстрахавана ад няшчасных выпадкаў. У нядзельныя дні яны дрыжаць за сваю душу. Як быццам пекла створана для трусападобных! Такім людзям, безумоўна, марсіяне будуць усяляк спрыяць. Чыстыя прасторныя клеткі, дастатковае харчаванне, парадак і нагляд, ніякіх клопатаў. Пабегаўшы з пустым страўнікам па палях і лугах, яны самі прыйдуць і не пакрыўдзяцца, калі іх зловяць. А праз нейкі час нават будуць рады. Яны будуць здзіўляцца, як гэта раней яны жылі без марсіянаў. Уяўляю ўсіх гэтых гуляк, сутэнёраў і святош… Магу ўявіць, — дадаў ён з нейкай незразумелаю ўхмылкаю. — Сярод іх арганізуюцца розныя секты… Многае з таго, што я бачыў раней, я зразумеў поўна толькі ў апошнія дні. Будзе многа адкормленых вар'ятаў, якія проста змірацца з усім, іншыя ж будуць мучыцца тым, што гэта несправядліва і што яны павінны пайсці на нешта важнае. Калі большасць людзей мае патрэбу ў нейкай важнай справе, слабыя і тыя, каторыя самі сябе расслабляюць бясконцымі разважаннямі, прыдумляюць рэлігію, бяздзейсную, з пропаведдзю пакорнасці перад сілаю, перад божаю воляй. Вы, напэўна, з гэтым сустракаліся. Гэта — прыхаваная боязь, абы быць далей ад справы. У гэтых клетках яны будуць набожна распяваць псалмы і малітвы. А іншыя, не такія прастакі, будуць займацца — як гэта назваць? — эротыкай.

Ён змоўк.

— Магчыма, марсіяне выхаваюць з некаторых людзей сваіх любімчыкаў, навучаць іх розным фокусам, хто ведае! Можа, ім раптам стане шкада якога-небудзь хлопчыка, які вырас на іх вачах і якога трэба зарэзаць. Асобных яны, магчыма, навучаць паляваць на нас…

— Не! — усклікнуў я. — Гэтага быць не можа. Ніводзін чалавек…

— Навошта сябе абманваць? — перабіў артылерыст. — Знойдуцца людзі, якія з радасцю будуць гэта рабіць. Толькі вар'яты могуць дапусціць, што такіх няма.

Я не мог з ім пагадзіцца.

— Паспрабавалі б яны мяне ўпаляваць, — працягваў ён. — Божа мой! Паспрабавалі б толькі! — паўтарыў ён, і яго паланіў змрочны роздум.

Я сядзеў, абдумваючы яго словы. Я не знаходзіў ніякіх пярэчанняў супраць довадаў гэтага чалавека. Да таго, як марсіяне напалі, ніхто і не падумаў бы спрачацца наконт маёй інтэлектуальнай перавагі над ім: я вядомы пісьменнік па філасофскіх пытаннях, ён просты салдат; цяпер жа ён значна апярэдзіў падзеі, якія я нават не мог усвядоміць.

— Што ж вы думаеце рабіць? — спытаў я нарэшце. — Якія вашы планы?

Ён памаўчаў.

— Вось што я вырашыў, — сказаў ён. — Што нам застаецца рабіць? Трэба прыдумаць якісьці спосаб жыцця, каб людзі маглі жыць, размнажацца і адносна смела гадаваць дзяцей. Зараз я скажу больш ясна, што трэба рабіць. Тыя, каго прыручаць, стануць падобныя на свойскіх жывёлаў; праз некалькі пакаленняў гэта будуць вялікія, прыгожыя, выкармленыя стварэнні. Што да нас, вольных людзей, то мы рызыкуем здзічэць, ператварыцца ў нейкіх дзікіх пацукоў… Вы разумееце, я маю на ўвазе жыццё пад зямлёю. Я шмат думаў пра каналізацыйную сетку. Вядома, таму, хто яе не ведае, яна здаецца жахлівай. Пад адным толькі Лонданам каналізацыйныя трубы цягнуцца на сотні міляў; некалькі дажджлівых дзён — і ў пустым горадзе трубы стануць прыдатнымі і чыстымі. Галоўныя трубы дастаткова свабодныя, паветра ў іх таксама дастаткова. Потым ёсць яшчэ скляпы, склады, падвалы, адкуль можна правесці па трубах патайныя хады. А чыгуначныя тунэлі і метрапалітэн? А? Вы разумееце? Мы ўтворым цэлую шайку з моцных, кемлівых людзей. Мы не будзем падбіраць усякую дрэнь. Слабых будзем выкідваць.

— Як хацелі выкінуць мяне?

— Дык я ж уступіў у перагаворы…

— Не будзем спрачацца пра гэта. Прадаўжайце.

— Тыя, што застануцца, павінны падпарадкавацца дысцыпліне. Нам спатрэбяцца таксама здаровыя, сумленныя жанчыны — маткі і выхавацельніцы. Толькі не сентыментальныя дамы, не тыя, што строяць вочкі. Мы не можам прымаць слабых і бязглуздых. Жыццё зноў становіцца першабытным, і тыя, хто бескарысны, хто з'яўляецца толькі абузаю і прыносіць шкоду, павінны памерці. Усе яны павінны вымерці. Яны павінны самі хацець смерці. У рэшце рэшт гэта несумленна — жыць і сароміць сваё племя. Усё роўна яны не могуць быць шчаслівымі. Да таго ж смерць не такая і страшная, гэта баязлівасць робіць яе страшнаю. Мы не будзем збірацца тут. Нашаю акругаю будзе Лондан. Мы нават зможам выстаўляць варту і выходзіць на адкрытае паветра, калі марсіяне будуць далёка. Нават пагуляць сяды-тады ў крыкет. Вось як мы захаваем свой род. Ну як? Магчыма такое ці не? Але выратаваць свой род — гэтага яшчэ мала. Для гэтага дастаткова быць пацукамі. Не, мы павінны ўратаваць назапашаныя веды і нават павялічыць іх. Для гэтага патрэбны такія людзі, як вы. Ёсць кнігі, ёсць узоры. Мы павінны наладзіць пад зямлёю надзейныя сховішчы і сабраць туды ўсе кнігі, якія толькі набудзем. Не якія-небудзь раманы, вершыкі і да таго падобную дробязь-лухту, а слушныя, навуковыя кнігі. Тут якраз і спатрэбяцца людзі накшталт вас. Нам трэба будзе прабрацца ў Брытанскі музей і захапіць усе такія кнігі. Мы не павінны забываць пра нашу навуку: мы павінны вучыцца як мага больш. Мы павінны назіраць за марсіянамі. Некаторыя з нас павінны стаць шпіёнамі. Калі ўсё будзе наладжана, я сам, магчыма, пайду ў шпіёны. Гэта значыць дам сябе злавіць. І самае галоўнае — мы не павінны чапаць марсіянаў. Мы не павінны нічога красці ў іх. Калі мы апынімся на іх шляху, мы павінны саступаць. Мы павінны паказаць ім, што мы не задумваем нічога кепскага. Толькі так. Яны разумныя істоты і не будуць вынішчаць нас, калі будуць мець усё, што ім трэба, і калі яны будуць упэўнены, што мы проста бясшкодныя чэрві.

Артылерыст змоўк і паклаў мне на плячо сваю загарэлую руку.

— У рэшце рэшт нам, можа, і не так ужо многа давядзецца вучыцца, перш чым… Вы толькі ўявіце: чатыры ці пяць баявых іх трыножкаў раптам пачнуць рухацца… Цеплавы прамень направа і налева… І на іх не марсіяне, а людзі, людзі, якія навучыліся імі кіраваць. Магчыма, я яшчэ ўбачу такіх людзей. Уявіце, што мы маем адну з такіх цудоўных машын, ды яшчэ цеплавы прамень, які вы можаце кідаць куды хочаце. Уявіце, што вы ўсім гэтым кіруеце! Не бяда, калі пасля такога вопыту ўзляціш у паветра і будзеш разарваны на часткі. Уяўляю, як марсіяне вылупяць ад здзіўлення свае бельмы! Хіба вы не можаце ўявіць гэта? Хіба не бачыце, як яны бягуць, спяшаючыся, задыхаючыся, пыхкаючы, вухкаючы, да другіх машынаў? І вось усюды што-небудзь не ў парадку. І раптам свіст, грукат, гром, трэск! Толькі яны пачнуць іх наладжваць, як мы пусцім цеплавы прамень, — і — глядзіце! — чалавек зноў авалодвае Зямлёю!

Палкае ўяўленне артылерыста, яго ўпэўнены тон і адвага зрабілі на мяне вялікае ўражанне. Я без агаворак паверыў і ў яго прадказанне аб лёсе чалавецтва, і ў магчымае здзяйсненне яго смелых планаў. Чытач, які палічыць мяне занадта даверлівым і наіўным, павінен параўнаць сваё становішча з маім: ён без спешкі чытае ўсё гэта і можа спакойна разважаць, а я ляжаў, скурчыўшыся, у кустах, змардаваны страхам, прыслухоўваючыся да самага нязначнага шоргату.

Цэлую раніцу мы гаварылі на гэту тэму, потым вылезлі з кустоў і, паглядзеўшы па баках, ці няма марсіянаў, хутка накіраваліся к дому на Путні-Хіле, дзе артылерыст наладзіў сваё логава. Гэта быў вугальны склад пры доме, і калі я паглядзеў, што яму ўдалося зрабіць за цэлы тыдзень (гэта была нара ярдаў шэсць даўжынёю, якую ён меркаваў злучыць з галоўнай сцёкавай трубою Путні-Хіла), я спачатку падумаў, якая прорва аддзяляе яго мары ад яго магчымасцяў. Такую нару я мог бы выкапаць за адзін дзень. Але я верыў у яго і важдаўся разам з ім над гэтаю нарою да паўдня. У нас была садовая тачка, і мы адвозілі выкапаную зямлю на кухню. Мы падмацаваліся бляшанкаю кансерваў — суп з цялячай галавы — і віном. Упартая, цяжкая праца давала мне дзіўную палёгку — яна прымушала забывацца пра чужы і жудасны свет вакол нас. Пакуль мы працавалі, я абдумваў яго праект, і ў мяне пачалі ўзнікаць сумненні; але я старанна капаў усю раніцу, радуючыся, што магу заняцца якою-небудзь справаю. Папрацаваўшы каля гадзіны, я пачаў вылічваць адлегласць да цэнтральнага сцёку і задумвацца над тым, а ці правільны мы ўзялі напрамак. Потым я пачаў сумнявацца: навошта нам, уласна кажучы, капаць доўгі тунель, калі можна пранікнуць у сетку сцёчных трубаў праз адну з выхадных адтулінаў і адтуль капаць праход к дому? Акрамя таго, мне здавалася, што і дом выбраны няўдала: занадта доўгі тунель патрэбны. Якраз у гэты момант артылерыст перастаў капаць і паглядзеў на мяне.

— Трэба крыху адпачыць… Я думаю, пара пайсці паназіраць са страхі…

Я ўгаворваў яго працягваць працу; пасля некаторых ваганняў ён зноў узяўся за лапату. Раптам мне прыйшла ў галаву дзіўная думка. Я спыніўся; ён перастаў капаць.

— Чаму вы разгульвалі па выгане, замест таго каб капаць? — спытаў я.

— Проста хацеў асвяжыцца, — адказаў ён. — Я ўжо ішоў назад. Ноччу больш бяспечна.

— А як жа работа?

— Нельга ж увесь час працаваць, — сказаў ён, і нечакана я зразумеў, што гэта за чалавек. Ён марудзіў, трымаючы ў руках рыдлёўку. — Трэба ісці на разведку, — сказаў ён. — Калі хто-небудзь падыдзе блізка, то можа пачуць, як мы капаем, і нас заспеюць знянацку.

Я не пярэчыў. Мы палезлі на гарышча і, стоячы на лесвічцы, глядзелі ў слыхавое вакно. Марсіянаў нідзе не было відаць; мы вылезлі на дах і з'ехалі па чарапіцы ўніз, пад прыкрыцце парапета.

Большая частка Путні-Хіла была закрыта дрэвамі, але мы ўбачылі ўнізе раку, зарослую чырвонаю травою, і раўніну Ламбета, чырвоную, залітую вадою. Чырвоныя ўюны карабкаліся па дрэвах вакол старадаўняга палаца; голле, сухое і мёртвае, з бляклымі лістамі, тырчала сярод пучкоў чырвонай травы. Дзіўна, што гэта трава магла распаўсюджвацца толькі ў праточнай вадзе. Каля нас яе зусім не было. Тут сярод лаўраў і дрэвападобных гартэнзіяў раслі залаты дождж, ружовы баярышнік, каліна і вечназялёныя дрэвы. Густы дым, які падымаўся за Кенсінгтанам, і блакітнаватая пялёнка скрадвалі пагоркі на поўначы.

Артылерыст пачаў расказваць мне пра людзей, што засталіся ў Лондане.

— На мінулым тыдні нейкія вар'яты запалілі электрычнасць. Па ярка асветленай Рыджант-стрыт і Сэркес разгульвалі натоўпы размалёваных, ашалелых п'яніцаў, мужчыны і жанчыны весяліліся і скакалі да раніцы. Мне расказваў пра гэта адзін чалавек, які там быў. А калі развіднела, яны заўважылі, што баявы трыножак стаіць непадалёку ад Ленгхэма і марсіянін назірае за імі. Бог ведае, колькі часу ён там стаяў. Потым ён рушыў на іх і нахапаў больш за сотню людзей — ці п'яных, ці разгубленых ад спалоху.

Цікавы штрых таго часу, пра які наўрад ці дасць уяўленне гісторыя!

Пасля гэтага аповеду, падагрэты маімі пытаннямі, артылерыст зноў перайшоў да сваіх грандыёзных планаў. Ён вельмі ж захапіўся. Пра магчымасць захапіць трыножкі ён гаварыў так красамоўна, што я зноў пачаў яму верыць. Але паколькі я цяпер разумеў, з кім маю справу, я ўжо не здзіўляўся, што ён папярэджвае, перасцерагае ад празмернай паспешнасці. Я заўважыў таксама, што ён ужо не збіраецца сам захапіць трыножак і змагацца.

Потым мы вярнуліся ў вугальны склеп. Ніхто з нас асабліва не хацеў зноў прыняцца за работу, і калі ён прапанаваў перакусіць, я ахвотна пагадзіўся. Ён нечакана стаў надзвычай шчодры; пасля таго, як мы паелі, ён кудысьці пайшоў і вярнуўся з выдатнымі сігарамі. Мы закурылі, і яго аптымізм павялічыўся. Ён, відаць, лічыў, што маё паяўленне трэба адсвяткаваць.

— У склепе ёсць шампанскае, — сказаў ён.

— Калі мы хочам працаваць, то лепш абмежавацца бургундскім, — адказаў я.

— Не, — сказаў ён, — сёння я частую. Шампанскае! Божа мой! Мы яшчэ паспеем напрацавацца. Перад намі нялёгкая задача. Трэба адпачыць і набрацца сілы, пакуль ёсць час. Паглядзіце, якія ў мяне на руках мазалі!

Пасля яды, зыходзячы з тых меркаванняў, што сёння свята, ён прапанаваў згуляць у карты. Ён навучыў мяне гуляць у юкр, і, падзяліўшы паміж сабою Лондан (прычым мне дасталася паўночная частка, а яму паўднёвая), мы пачалі гуляць на парафіяльныя ўчасткі. Гэта можа здацца недарэчным і нават неразумным, але я дакладна апісваю тое, што было, і больш за ўсё здзіўляе тое, што гэта гульня мяне захапіла.

Дзіўна арганізаваны чалавек! У той час, калі чалавецтву пагражала гібель ці выраджэнне, мы, пазбаўленыя якой-небудзь надзеі, пад пагрозаю страшэннай смерці, сядзелі і сачылі за выпадковымі камбінацыямі размалёванага кардону і з азартам «хадзілі з казыра». Потым ён навучыў мяне гуляць у покер, а я выйграў у яго тры партыі ў шахматы. Калі сцямнела, мы, каб не перапыняць гульні, адважыліся нават запаліць лямпу.

Пасля бясконцай серыі гульняў мы павячэралі, і артылерыст дапіў шампанскае. Увесь вечар мы курылі сігары. Гэта быў ужо не той поўны энергіі ўзнаўляльнік роду чалавечага, каторага я сустрэў раніцаю. Ён быў па-ранейшаму настроены аптымістычна, але яго аптымізм насіў цяпер менш экспансіўны характар. Помню, ён піў за маё здароўе, сказаўшы пры гэтым не вельмі зразумелую прамову, у якой шмат разоў паўтарыў адно і тое ж. Я закурыў сігару і пайшоў наверх паглядзець на зялёныя агні, пра якія ён мне гаварыў, якія гарэлі ўздоўж пагоркаў Хайгета.

Я бяздумна ўзіраўся ў даліну Лондана. Паўночныя ўзвышанасці былі ахутаны змрокам; каля Кенгсінгтана свяцілася зарыва, сяды-тады чырвона-аранжавы язык полымя вырываўся ўверх і знікаў у цёмнай начной сіняве. Лондан быў у цемнаце. Неўзабаве я заўважыў непадалёку якоесьці дзіўнае святло; бледны, фіялетава-чырвоны, фасфарасцыраваны вобліск, які дрыжаў на начным ветры. Спачатку я не мог зразумець, што гэта такое, потым здагадаўся, што гэта фасфарасцыруе чырвоная трава. Дрымотная свядомасць прачнулася ўва мне; я зноў пачаў унікаць у адпаведнасць з'яў. Я паглядзеў на Марс, які зіяў чырвоным агнём на захадзе, а пасля доўга і пільна ўзіраўся ў цемнату, у бок Хэмстада і Хайгета.

Доўга я прасядзеў на страсе, успамінаючы перыпетыі гэтага працяглага дня. Я стараўся аднавіць скачкі свайго настрою, пачынаючы з малітвы мінулай ноччу і заканчваючы гэтай ідыёцкай гульнёю ў карты. Самому сабе стала агідна. Помню, як я амаль сімвалічным жэстам адкінуў сігару. Раптоўна я зразумеў усю сваю неразумнасць. Мне здавалася, што я здрадзіў жонцы, здрадзіў чалавецтву. Я глыбока раскайваўся. Я вырашыў пакінуць гэтага дзіўнага неўтаймоўнага летуценніка з яго п'янствам і пражорлівасцю і ісці ў Лондан. Там, мне здавалася, я хутчэй за ўсё даведаюся, што робяць марсіяне і мае сабраты — людзі. Калі нарэшце ўзышоў месяц, я ўсё яшчэ стаяў на страсе.

VIII. Мёртвы Лондан

Пакінуўшы артылерыста, я спусціўся з узвышша і пайшоў па Хайстрыт цераз мост к Ламбету. Чырвоная трава ў той час яшчэ буйна расла і аплятала парасткамі ўвесь мост; дарэчы, яе сцяблінкі ўжо пакрыліся белаватым налётам; пагубная хвароба хутка распаўсюджвалася.

На рагу вуліцы, што вяла да вакзала Путні-брыдж, валяўся чалавек, брудны, як камінар. Ён быў жывы, але п'яны да непрытомнасці, нават не мог гаварыць. Я ад яго нічога не дабіўся, акрамя лаянкі і спробаў ударыць мяне. Я адышоўся, здзіўлены дзікім выразам яго твару.

За мостам, на дарозе, ляжаў слой чорнага пылу, па меры набліжэння да Фулхема ён станавіўся ўсё таўсцейшым. На вуліцах мёртвая цішыня. У булачнай я знайшоў крыху хлеба, праўда, ён быў кіслы, чэрствы і пазелянеў, але заставаўся яшчэ ядомым. Далей к Уолхем-Грыну на вуліцах не было чорнага пылу, і я прайшоў міма белых дамоў, якія гарэлі. Нават трэск пажару здаваўся мне прыемным. Яшчэ далей, каля Бромптана, на вуліцах зноў мёртвая цішыня.

Тут я зноў убачыў чорны пыл на вуліцах і мёртвыя целы. На працягу Фулхем-роўд я налічыў каля дванаццаці трупаў. Яны былі напалову засыпаны чорным пылам, ляжалі, відаць, многа дзён; я хутка абыходзіў іх. Некаторых абгрызлі сабакі.

Там, дзе не было чорнага пылу, горад меў абсалютна гэткі самы від, як у звычайную нядзелю: магазіны зачыненыя, дамы замкнутыя, шторы спушчаныя, ціха і бязлюдна. У многіх месцах былі відаць сляды рабавання — часцей за ўсё вінных і гастранамічных магазінаў. Шкло вітрыны ювелірнага было разбіта, але, відаць, злодзею перашкодзілі: залатыя ланцужкі і гадзіннікі валяліся на бруку. Я нават не нагнуўся падняць іх. У адным пад'ездзе на ступеньках ляжала жанчына ў лахманах; рука, якая звісала з калена, была рассечана, і кроў заліла тонкую цёмную сукенку. У лужы шампанскага тырчала вялікая разбітая бутэлька. Здавалася, што жанчына спіць, але яна была мёртвая.

Чым далей я паглыбляўся ў Лондан, тым больш цяжкаю станавілася цішыня. Але гэта было не маўчанне смерці, а хутчэй цішыня напружанага чакання. Кожную хвіліну цеплавыя промні, што спалілі ўжо паўночна-заходнюю частку сталіцы і знішчылі Ілінг і Кілберн, маглі дакрануцца і да гэтых дамоў і ператварыць іх у дымныя разваліны. Гэта быў пакінуты і асуджаны горад…

У Паўднёвым Кенсінгтане чорнага пылу і трупаў на вуліцах не было. Тут я ўпершыню пачуў выццё. Я не адразу зразумеў, што гэта такое. Гэта было няспыннае жаласлівае чаргаванне дзвюх нотаў: «Улла… улла… улла… улла…». Калі я ішоў па вуліцах, што вялі на поўнач, выццё станавілася больш гучнае; будынкі, здавалася, то прыглушалі яго, то ўзмацнялі. Асабліва гулка аддавалася яно на Эксібішт-роўд. Я спыніўся і паглядзеў на Кенсінгтанскі парк, прыслухоўваючыся да аддаленага дзіўнага выцця. Здавалася, усе гэтыя апусцелыя будынкі набылі голас і скардзіліся на страх і адзіноцтва.

«Улла… улла… улла… улла…» — раздаваўся гэты нечалавечы плач, і хвалі гукаў разыходзіліся па шырокай сонечнай вуліцы сярод высокіх будынкаў. У недаўменні я павярнуў на поўнач, да жалезнай брамы Гайд-парка. Я думаў зайсці ў Натурала-гістарычны музей, залезці на вежу і паглядзець на парк зверху. Потым я вырашыў застацца ўнізе, дзе можна было лягчэй схавацца, і пайшоў далей па Эксбішт-роўд. Вялізныя будынкі паабапал дарогі былі пустыя, мае крокі ў цішыні аддаваліся гулкім рэхам.

Наверсе, недалёка ад паркавай брамы, я ўбачыў незвычайную карціну — перакулены амнібус і конскі шкілет, поўнасцю абгрызены. Пастаяўшы крыху, я пайшоў далей да моста цераз Серпентайн. Выццё станавілася ўсё мацнейшае, хоць на поўнач ад парка над стрэхамі дамоў нічога не было відаць, толькі на паўночным захадзе падымалася дымавая пялёнка.

«Улла… улла… улла… улла…» — выў голас, як мне здавалася, аднекуль з боку Рыджэнт-парка. Гэты адзінокі жаласлівы гул засмучаў. Уся мая смеласць знікла. Мяне ахапіў сум. Я адчуў, што страшэнна стаміўся, нацёр ногі, што мяне мучыць голад і смага.

Было ўжо за поўдзень. Навошта я хаджу па гэтым горадзе мёртвых, чаму я адзін жывы, калі ўвесь Лондан ляжыць, як труп у чорным саване? Я адчуў сябе бясконца адзінокім. Успомніў былых сяброў, даўно забытых. Падумаў пра атруты ў аптэках, пра алкаголь у скляпах вінагандляроў; успомніў пра двух няшчасных, якія, як я думаў, разам са мною валодаюць усім Лонданам…

Праз Мармуровую арку я выйшаў на Оксфард-стрыт. Тут зноў былі трупы і чорны пыл; з падвальных закратаваных люкаў некаторых дамоў даносіўся пах тлення. Ад доўгага блукання па гарачыні мяне даймала смага. З вялікай цяжкасцю мне пашанцавала пранікнуць у якісьці рэстаран і набыць ежы і пітва. Потым, адчуўшы моцную стомленасць, я прайшоў у гасціную за буфетам, уклаўся на чорную канапу, набітую конскім воласам, і заснуў.

Калі я прачнуўся, праклятае выццё па-ранейшаму раздавалася ў вушах: «Улла… улла… улла… улла…». Цямнела. Я знайшоў у буфеце некалькі сухароў і сыру — там быў поўны абед, але ад ежы засталіся толькі клубкі чарвей. Я адправіўся на Бэйкер-стрыт па пустых скверах, — магу прыпомніць назву толькі аднаго з іх: Портмен-сквер, — і нарэшце выйшаў к Рыджэнт-парку. Калі я спускаўся з Бейкер-стрыт, то ўбачыў удалечыні над дрэвамі, на светлым фоне неба, каўпак гіганта-марсіяніна, які і выдаваў гэта выццё. Я ніяк не напалохаўся. Я спакойна ішоў прама на яго. Некалькі хвілін я назіраў за ім: ён не рухаўся. Відаць, ён проста стаяў і выў, і не мог здагадацца, што азначае гэта няспыннае выццё.

Я спрабаваў прыняць якое-небудзь рашэнне. Але няспыннае выццё «улла… улла… улла… улла…» перашкаджала мне засяродзіцца. Магчыма, прычынаю майго бясстрашша была стомленасць. Мне захацелася разгадаць прычыну гэтага манатоннага выцця. Я павярнуў назад і выйшаў на Парк-роўд, намерваючыся абагнуць парк; я пралез пад прыкрыццем тэрасаў, каб паглядзець на гэтага нерухомага марсіяніна з боку Сент-Джонс-Вуда. Адышоўшыся ярдаў на дзвесце ад Бэйкер-стрыт, я пачуў рознагалосы сабачы брэх і ўбачыў спярша аднаго сабаку з куском гнілога чырвонага мяса ў зубах, які на злом галавы ляцеў на мяне, затым — цэлую зграю галодных бадзяжных псоў, якія гналіся за ім. Сабака зрабіў круты паварот, каб абагнуць мяне, як быццам баяўся, што я адаб'ю ў яго здабычу. Калі брэх заціх удалечыні, паветра зноў напоўнілася выццём: «Улла… улла… улла… улла…».

На паўшляху да вакзала Сент-Джонс-Вуд я напаткаў зламаную мнагарукую машыну. Спачатку я падумаў, што ўпоперак вуліцы ляжыць разбураны дом. Толькі прабраўшыся сярод абломкаў, я са здзіўленнем убачыў, што механічны Самсон з пакарабачанымі, зламанымі і скручанымі шчупальцамі ляжыць пасярод развалін, якія ён сам награмаздзіў. Пярэдняя частка машыны была разбіта ўшчэнт. Відаць, машына наскочыла на дом і, разбурыўшы яго, засела ў развалінах. Гэта магло адбыцца пры ўмове, калі машыну кінулі на волю лёсу. Я не мог узабрацца на абломкі і таму не бачыў у наступаючай цемнаце запырсканае кроўю сядзенне і абгрызены сабакамі храсток марсіяніна.

Ашаломлены ўсім убачаным, я накіраваўся к Прымроз-Хілу. Удалечыні праз дрэвы я ўбачыў другога марсіяніна, такога ж нерухомага, як і першы; ён моўчкі стаяў у парку бліз Заалагічнага сада. Далей за развалінамі, што акружылі паламаную мнагарукую машыну, я зноў убачыў чырвоную траву; увесь Рыджэнт-канал зарос губчатай цёмна-чырвонай расліннасцю.

Калі я пераходзіў мост, няспыннае выццё «улла… улла… улла… улла…» раптам абарвалася. Здавалася, нехта яго перапыніў. Нечаканая цішыня ўразіла так, як грамавы ўдар.

З усіх бакоў мяне абступалі высокія, цёмныя, пустыя дамы; дрэвы бліжэй да парка станавіліся больш чорныя. Сярод развалін расла чырвоная трава; яе парасткі быццам падпаўзлі да мяне. Надыходзіла ноч, маці страху і тайны. Пакуль гучаў гэты голас, я неяк мог пераносіць адзіноту, яна была яшчэ цярпімаю; Лондан здаваўся мне яшчэ жывым, і я бадзёрыўся. І раптам гэта перамена! Нешта адбылося — я не ведаў што, — і настала амаль адчувальная цішыня. Мёртвы спакой.

Лондан глядзеў на мяне, як прывід. Вокны ў пустых дамах былі падобныя на вочныя ўпадзіны чэрапа. Мне здавалася, што ка мне падкрадваюцца тысячы ворагаў. Мяне ахапіў жах, я спалохаўся сваёй дзёрзкасці. Вуліца наперадзе стала чорная, як быццам яе вымазалі дзёгцем, і я заўважыў якісьці сутаргава скрыўлены цень упоперак дарогі. Я не мог прымусіць сябе ісці далей. Звярнуўшы на Сент-Вуд-роўд, пабег к Кілберну, ратуючыся ад гэтага невыноснага маўчання. Я схаваўся ад ночы і цішыні ў рамізніцкай будцы на Хароў-роўд. Я прасядзеў там амаль усю ноч. На досвітку я крыху падбадзёрыўся і пад мігатлівымі зорамі пайшоў к Рыджэнт-парку. Я заблудзіўся і раптам убачыў у канцы доўгай вуліцы ў перадранішніх прыцемках мудрагелістыя абрысы Прымроз-Хіла. На вяршыні, падымаючыся высока насустрач мігатлівым зоркам, стаяў трэці марсіянін, гэткі ж прамы і нерухомы, як і астатнія.

Я рашыўся на рызыкоўны ўчынак. Лепш памерці і пакончыць з усім. Тады мне не давядзецца забіваць сямога сябе. І я рашуча накіраваўся к тытану. Падышоўшы бліжэй, я ўбачыў у перадранішнім святле зграі чорных птушак, якія кружылі вакол каўпака марсіяніна. Сэрца маё забілася, і я пабег уніз па дарозе.

Я трапіў у зараснік чырвонай травы, якая пакрыла Сент-Эдмундтэрас, па грудзі ў вадзе перайшоў уброд паток, што сцякаў каля вадаправода к Альберт-роўд, выбраўся адтуль яшчэ да ўсходу сонца. Вялізныя кучы зямлі былі насыпаны на вяршыні пагорка, быццам для агромністага рэдута, — гэта было апошняе і самае вялікае ўмацаванне, пабудаванае марсіянамі, і адтуль падымаўся ў неба лёгкі дымок. Прабег сабака і знік. Я адчуў, што мая здагадка павінна пацвердзіцца. Ужо без усякага страху, дрыжучы ад хвалявання, я ўзбег уверх па пагорку да нерухомага страшыдлы. З-пад каўпака звісалі друзлыя бурыя камякі; іх клявалі і рвалі галодныя птушкі.

Яшчэ праз хвіліну я ўзабраўся па насыпе і стаяў на грэбені вала — унутраная пляцоўка рэдута была ўнізе, пада мною. Яна была даволі абшырная, з гіганцкімі машынамі, гарою матэрыялаў і дзіўнымі збудаваннямі. І сярод гэтага хаосу на перакуленых трыножках, на нерухомых мнагарукіх машынах і прама на зямлі ляжалі марсіяне, здубянелыя і маўклівыя, — мёртвыя! — знішчаныя нейкай заразнай бактэрыяй, да барацьбы з якою іх арганізм не быў прыстасаваны, знішчаныя гэтаксама, як была пасля знішчана чырвоная трава. Пасля таго, як усе сродкі абароны чалавецтва былі вычарпаны, прышэльцы былі вынішчаны самымі нікчэмнымі стварэннямі, якімі прамудры госпад насяліў Зямлю.

Усё адбылося так, як і я, і многія людзі маглі б прадбачыць, калі б страх і паніка не азмрочвалі наш розум. Гэтыя зародкі хвароб ужо ўзялі сваю даніну з чалавецтва яшчэ ў дагістарычныя часы, узялі даніну з нашых продкаў-жывёлін яшчэ тады, калі жыццё на Зямлі толькі што пачыналася. Дзякуючы натуральнаму адбору мы развілі ў сабе здольнасць супраціўляцца; мы не ўступаем ніводнай бактэрыі без упартай барацьбы, а для многіх з іх, як, напрыклад, для бактэрыяў, што спараджаюць гніенне мёртвага цела, наш арганізм зусім непрыступны. На Марсе, відаць, няма бактэрыяў, і як толькі заяўленыя на Зямлю прышэльцы пачалі харчавацца, нашы мікраскапічныя саюзнікі прыняліся за работу, рыхтуючы ім згубу. Калі я ўпершыню ўбачыў марсіянаў, яны ўжо былі асуджаны на смерць, яны ўжо паступова выміралі і гнілі на хаду. Гэта было непазбежна. Заплаціўшы мільёнамі жыццяў, чалавек купіў сабе права жыць на Зямлі, і гэта права належыць яму насуперак усім прышэльцам. Яно належала б яму нават і тады, калі б марсіяне і ў дзесяць разоў пераўзыходзілі чалавека. Бо чалавек жыве і памірае не дарэмна.

Усіх марсіянаў было каля пяцідзесяці; яны валяліся ў сваёй вялізнай яме, падкошаныя смерцю, якая павінна была здавацца ім загадкаваю. І для мяне ў той час іх смерць была загадкаю. Я зразумеў толькі, што гэтыя пачвары, якія наводзілі на людзей страх, мёртвыя. На момант мне здалося, што зноў паўтарылася паражэнне Сенахерыба, што госпад пашкадаваў нас, і анёл смерці загубіў іх за адну ноч.

Я стаяў, гледзячы на яму, і сэрца маё білася ад радасці, калі ўзыходзячае сонца асвяціла навакольны свет сваімі промнямі. Яма была ў цяні; магутныя машыны, такія агромністыя, складаныя і дзіўныя, незямныя нават па сваёй форме, падымаліся, як зачараваныя, са змроку насустрач святлу. Цэлая зграя сабак грызлася над трупамі, што валяліся ў прадонні ямы. У дальнім канцы яе ляжала вялікая, плоская, вычварная лятальная машына, на якой яны, відаць, рабілі першыя палёты ў нашай намнога больш шчыльнай атмасферы, калі гніенне і смерць перашкодзілі ім. Смерць настала своечасова. Пачуўшы карканне птушак, я зірнуў наверх; перада мною быў вялізны баявы трыножак, які ўжо ніколі не будзе дзейнічаць, чырвоныя кускі мяса, з якіх капала кроў на перакуленыя лавы на вяршыні Прымроз-Хіла.

Я павярнуўся і глянуў уніз, дзе ля падножжа пагорка, акружанага зграяй птушак, стаялі заспелыя смерцю два другія марсіяніны, якіх я бачыў учора вечарам. Адзін з іх памёр якраз у тую хвіліну, калі перадаваў штосьці сваім калегам; можа, ён памёр апошнім, і сігналы яго раздаваліся, пакуль працаваў механізм. У промнях ранішняга сонца зіялі ўжо бясшкодныя металічныя трыножкі, вежы бліскотнага металу…

Вакол, быццам выпадкова ўратаваны ад знішчэння, рассцілаўся вялікі бацька гарадоў. Хто бачыў Лондан толькі пад звыклым покрывам дыму, наўрад ці можа ўявіць аголеную прыгажосць яго пустых, маўклівых вуліц.

На ўсход, над пачарнелымі развалінамі Альберт-тэрас і раздробленым царкоўным шпілем, сярод бязвоблачнага неба свяціла сонца. Дзе-нідзе якая-небудзь грань белага даху адбівала прамень і блішчала асляпляльным святлом. Сонца перадавала таямнічую прыгажосць нават вінным складам вакзала Чок-Фарм і працяглым чыгуначным лініям, дзе раней блішчалі чорныя рэйкі, а цяпер чырванелі палосы двухтыднёвай іржы.

На поўнач распасціраліся Кілберн і Хэмпстэд — цэлы масіў дамоў у сіняватай смузе; на захадзе гіганцкі горад быў таксама пакрыты смугою; на поўдні, за марсіянамі, паменшаныя адлегласцю, бачыліся зялёныя хвалі Рыджэнт-парка. Ленгхэм-гатэль, купал Альберт-хола, Каралеўскі інстытут і агромністыя будынкі на Бромптан-роўд, а ўдалечыні невыразна вырысоўваліся зубчастыя разваліны Вестмінстэра. У глыбокай далечы ўзвышаліся пагоркі Сэрэя і блішчэлі, як дзве сярэбраныя калоны, вежы Крыстал-Паласа. Купал сабора св. Паўла чарнеў на фоне ранішняга неба, — я ўбачыў, што на заходнім баку сабора зеўрала вялікая прабоіна.

Я стаяў і глядзеў на гэта мора дамоў, фабрык, цэркваў, ціхіх, адзінокіх і пакінутых; я думаў пра надзеі і намаганні, пра многія жыцці, загубленыя ў час пабудовы гэтай цвярдыні чалавецтва, і пра яе разбурэнне, імгненнае і няўхільнае. Калі я зразумеў, што змрок адхлынуў, што людзі зноў могуць жыць на гэтых вуліцах, што гэты родны для мяне агромністы мёртвы горад зноў ажыве і верне сваю магутнасць, я ледзь не заплакаў ад хвалявання.

Мукі скончыліся. З гэтага ж дня пачынаецца вяртанне да жыцця. Ацалелыя людзі, рассеяныя па краіне, без важакоў, без законаў, без ежы, як статак без пастуха, тысячы тых, хто адплыў за мора, зноў пачнуць вяртацца; пульс жыцця з кожным імгненнем заб'ецца ўсё мацней і мацней на пустых вуліцах і плошчах. Страшэнны быў разгром, але варожая рука спынена. Спынена варожая рука. Гэтыя горкія руіны, пачарнелыя шкілеты дамоў, якія змрочна тырчаць на сонечным узвышшы, неўзабаве агалосяцца стукам малаткоў, звонам інструментаў. Тут я ўскінуў рукі ў неба і пачаў дзякаваць богу. Праз які-небудзь год, думаў я, праз год…

Потым, быццам мяне нечым стукнулі, я раптам успомніў пра сябе, пра жонку, пра наша былое шчаслівае жыццё, якое ніколі ўжо не вернецца.

IX. На абломках мінулага

Цяпер я павінен паведаміць вам адзін унікальны факт. Зрэшты, гэта, можа быць, і не так ужо дзіўна. Я помню ясна, жыва, выразна ўсё, што рабіў у той дзень да таго моманту, калі я стаяў на вяршыні Прымроз-Хіла і са слязьмі на вачах дзякаваў богу. А затым у памяці маёй правал…

Я не помню, што адбылося на працягу трох наступных дзён. Мне гаварылі пасля, што я не першы адкрыў гібель марсіянаў, што некалькі такіх самых, як я, вандроўнікаў даведаліся пра яе яшчэ ноччу. Першы, хто гэта ўбачыў, адправіўся ў Сент-Марцінес-ле-Гран і ў той час, калі я сядзеў у рамізніцкай будцы, умудрыўся паслаць тэлеграму ў Парыж. Адтуль радасная вестка абляцела ўвесь свет; тысячы гарадоў, змярцвелых ад жаху, імгненна асвяціліся яркімі агнямі ілюмінацыяў. Калі я стаяў на мяжы ямы, пра гібель марсіянаў было ўжо вядома ў Дубліне, Манчэстэры, Бірмінгеме. Людзі плакалі і крычалі ад радасці, пакідалі работу і ціснулі адзін аднаму рукі: цягнікі, што ішлі на Лондан, былі перапоўнены ўжо ў Кру. Царкоўныя званы, якія маўчалі аж два тыдні, няспынна званілі па ўсёй Англіі. Людзі на веласіпедах, схуднелыя, растрапаныя, насіліся па прасёлачных дарогах, радасна крычучы, вястуючы змучаным, адчайным бежанцам пра нечаканае выратаванне.

А як з харчаваннем?

Цераз Ла-Манш, па Ірландскім моры, цераз Атлантыку спяшаліся да нас на дапамогу караблі, гружаныя зернем, хлебам і мясам. Здавалася, усе судны свету імкнуліся да Лондана. Пра ўсё гэта я не помню нічога. Я не вытрымаў выпрабавання, і мой розум памутнеў. Апрытомнеў я ў доме нейкіх добрых людзей, якія падабралі мяне на трэці дзень; я вандраваў па вуліцах Сент-Джонс-Вуда, поўны адчаю, крычаў і плакаў. Яны расказалі мне, што я нараспеў выкрыкваў бессэнсоўныя словы: «Апошні чалавек, які застаўся жывы, ура! Апошні чалавек, які застаўся жывы».

Абцяжараныя сваімі клопатамі, гэтыя людзі (я не магу назваць іх імёны, хоць і вельмі хацеў бы выказаць ім сваю падзяку) усё-такі не кінулі мяне на волю лёсу, прыюцілі ў сябе і аказалі мне патрэбную дапамогу.

Магчыма, яны даведаліся што-нішто аб маіх прыгодах на працягу тых дзён, калі я ляжаў без памяці. Калі я апрытомнеў, яны асцярожна расказалі мне ўсе, што ведалі пра Лезерхэд. Праз два дні пасля таго, як я трапіў у пастку ў развалінах дома, Лезерхэд быў знішчаны разам з усімі жыхарамі адным марсіянінам. Ён зраўнаваў горад з зямлёю без усялякай прычыны, — так хлапчук разбурае мурашнік.

Я быў адзінокі, і яны ўважліва мяне даглядалі. Я быў адзінокі і гаротны, і яны гаравалі разам са мною. Пасля свайго выздараўлення я прабыў у іх яшчэ чатыры дні. Увесь час я хацеў (і гэта хаценне ўсё мацнела і мацнела) зірнуць яшчэ раз на тое, што засталося ад былога жыцця, якое здавалася мне такім шчаслівым і светлым. Гэта было бязрадаснае жаданне справіць трызну па сваім мінулым. Яны адгаворвалі мяне. Яны з усяе сілы стараліся прымусіць мяне адмовіцца ад гэтай ідэі. Але я не мог больш змагацца з гэтым непераадольным жаданнем; паабяцаўшы вярнуцца да іх, я са слязьмі на вачах развітаўся са сваімі новымі сябрамі і падаўся вуліцамі, якія яшчэ нядаўна былі такімі цёмнымі і пустымі.

Цяпер вуліцы сталі людныя, дзе-нідзе нават былі адчынены магазіны, я заўважыў фантан, з якога біла вада.

Я помню, наколькі дзіўным і яркім здаваўся мне дзень, калі я маркотным паломнікам адправіўся да маленькага доміка на Ўокінгу; вакол кіпела адноўленае жыццё. Паўсюль было так многа народу, актыўнага, чыннага, і не верылася, што загінула столькі жыхароў. Потым я заўважыў, што твары сустрэчных жоўтыя, валасы растрапаныя, шырока расплюшчаныя вочы блішчаць ліхаманкава і амаль усе яны апрануты ў лахманы. Твары іх былі то радасна-бадзёрыя, то дзіўна засяроджаныя. Калі б не гэтыя вочы, то лонданцаў можна было лічыць за натоўп валацужнікаў. Ва ўсіх прыходах давалі дармовы хлеб, дасланы французскім урадам. Многія з ацалелых коней былі настолькі худыя, што з-пад скуры вытыркалі рэбры. На ўсіх вуглах стаялі змардаваныя канстэблі з белымі значкамі. Слядоў разбурэння, прычыненых марсіянамі, я амаль не заўважыў, пакуль не дайшоў да Велінгтон-стрыт, дзе чырвоная трава яшчэ ўзбіралася па апорах моста Ватэрлоо. Каля моста я заўважыў ліст паперы, прыколаты сучком да густога зарасніку чырвонай травы, — цікавы гратэск таго незвычайнага часу. Гэта была аб'ява першай адноўленай газеты «Дэйлі мейл». Я даў за газету пачарнелы шылінг, які толькі і меў у кішэні. Газета была ўся з прабеламі. На месцы аб'яў на апошнім лісце наборшчык, які выпусціў газету прыватным чынам, набраў прачулы зварот да чытача. Я не даведаўся нічога новага, акрамя таго, што агляд механізмаў марсіянаў на працягу тыдня ўжо даў цікавыя вынікі. Паміж іншым, паведамлялася (тады я не паверыў гэтаму), што «тайна паветраплавання» раскрыта. Каля вакзала Ватэрлоо стаялі тры гатовыя да адпраўкі цягнікі. Наплыў народу, дарэчы, ўжо аслабеў. Пасажыраў было няшмат, ды і я не меў такога настрою, каб заводзіць выпадковую размову. Я адзін заняў цэлае купэ, скрыжаваў рукі і абыякава глядзеў на асветленыя сонцам карціны страшэннага спусташэння, якія мільгалі за вокнамі. Адразу пасля вакзала цягнік перайшоў на часовыя рэйкі; абапал палатна чарнелі разваліны дамоў. Да Клэпхемскай вузлавой станцыі Лондан быў засыпаны чорным пылам, які ўсё яшчэ не знік, нягледзячы на два вельмі дажджлівыя дні. Каля Клэпхема на пашкоджаным палатне разам з землякопамі працавалі сотні пакінутых без работы клеркаў і прыказчыкаў, і цягнік перавялі на толькі што пакладзеныя часовыя рэйкі.

Наваколле было змрочнае, дзіўнае; асабліва моцна пацярпеў Уімблдон. Уотан дзякуючы сваім уцалелым хваёвым лясам здаваўся менш разбураным. Уэндл, Моўл, нават маленькія рэчачкі зараслі чырвонаю травою і здаваліся напоўненымі не то сырым мясам, не то накрышанай чырвонаю капустаю. Хваёвыя лясы Сэрэя былі занадта сухія для чырвонай травы. За Ўімблдонам на агародах віднеліся кучы зямлі вакол шостага цыліндра. У сярэдзіне капаліся сапёры, а вакол стаялі цікаўныя. На дрэўку развіваўся брытанскі сцяг, весела палошчучыся на ранішнім брызе. Агароды былі чырвоныя ад травы. Калола вочы гэтая чырвоная прастора, перасечаная пурпуровымі ценямі. Станавілася лягчэй, калі погляд пераходзіў ад мёртва-шэрага і чырвонага колеру пярэдняга плану пейзажа на блакітнавата-зялёныя таны ўсходніх пагоркаў.

Каля станцыі Ўокінг чыгуначны рух яшчэ не быў адноўлены; таму я выйшаў на станцыі Вайфліт і накіраваўся к Мэйбэры міма таго месца, дзе мы з артылерыстам размаўлялі з гусарамі, і таго месца, дзе я ў час буры ўбачыў марсіяніна. Мне было цікава звярнуць убок і ўбачыць у чырвоным зарасніку сваю перакуленую і разбітую цялежку побач з пабялелым, абгрызеным конскім шкілетам. Я спыніўся і агледзеў гэтыя астанкі…

Потым я прайшоўся сасновым лесам; зараснік чырвонай травы дзе-нідзе даставаў мне да вушэй; труп гаспадара «Плямістага сабакі», магчыма, ужо пахавалі: я нідзе яго не заўважыў. Мінуўшы ваенны каледж, я ўбачыў свой дом. Нейкі чалавек, што стаяў на парозе свайго катэджа, паклікаў мяне, назваўшы маё імя, калі я праходзіў міма.

Я зірнуў на свой дом з цьмянай надзеяй, якая тады ж і патухла. Замок быў сарваны, і дзверы адчыняліся і зачыняліся ветрам.

Тое акно майго кабінета, з якога мы з артылерыстам глядзелі тады на досвітку, было расчынена, занавескі матляліся. З таго часу ніхто не зачыняў вакна. Зламаныя кусты засталіся такімі ж, як у дзень маіх уцёкаў, амаль чатыры тыдні назад. Я ўвайшоў у дом, ён быў пусты. Ходнік на лесвіцы быў згамтаны і пацямнеў у тым месцы, дзе я сядзеў, прамоклы да касцей пад навальніцай той ноччу, калі здарылася катастрофа. На лесвіцы засталіся брудныя сляды.

Я пайшоў па гэтых слядах у свой кабінет; на пісьмовым стале ўсё яшчэ ляжаў пад салянітавым прэс-пап'е спісаны аркуш паперы, якую я пакінуў у той дзень, калі адкрыўся першы цыліндр. Я пастаяў, перачытваючы свой незакончаны артыкул пра развіццё маральнасці ў сувязі з агульным працэсам цывілізацыі. «Магчыма, што праз дзвесце гадоў, — пісаў я, — настане…» Прарочая фраза засталася недапісанай.

Я ўспомніў, што ніяк не мог засяродзіцца той раніцай, і, кінуўшы пісаніну, пайшоў купіць нумар «Дэйлі кронікл» у хлопчыка-газетчыка. Помню, як я падышоў да садовых веснічак і са здзіўленнем слухаў яго аповед пра «Людзей з Марса».

Я сышоў уніз у сталовую і там убачыў бараніну і хлеб (ужо сапсаваныя), перакуленую піўную бутэльку. Усё было так, як мы з артылерыстам пакінулі. Мой дом быў пусты. Я ўсвядоміў усю неразумнасць таемнай надзеі, якую выношваў так доўга. І раптам звонку раздаўся нейчы голас:

— Гэта бескарысна. Дом бязлюдны. Тут, па крайняй меры, дзесяць дзён нікога не было. Не мучце сябе дарэмна. Вы выратаваліся адны…

Я аслупянеў. Ці не я выказаў услых свае думкі? Я павярнуўся… Балконныя дзверы былі адчынены насцеж. Я ступіў туды і выглянуў.

У садзе, здзіўленыя і напалоханыя не менш, чым я, стаялі мой стрыечны брат і мая жонка, бледная, без слёз. Яна толькі слаба войкнула.

— Я прыйшла, — прамармытала яна, — я знала… я знала…

Яна схапілася рукамі за горла і пахіснулася. Я кінуўся да яе і падняў яе на руках.

Х. Эпілог

Цяпер, у канцы майго аповеду, мне застаецца толькі пашкадаваць аб тым, як мала я магу садзейнічаць вырашэнню многіх спрэчных пытанняў. У гэтых адносінах мяне, безумоўна, будуць строга крытыкаваць. Мая спецыяльнасць — абстрактная філасофія. Маё знаёмства з параўнальнай фізіялогіяй абмяжоўваецца адною ці дзвюма кнігамі, але мне здаецца, што меркаванне Карвера аб прычынах хуткай смерці марсіянаў настолькі праўдзівае, што яго можна прыняць як даказанае. Я ўжо яго падаў вам у сваёй аповесці.

Ва ўсякім выпадку, у трупах марсіянаў, даследаваных пасля вайны, знойдзены былі толькі вядомыя нам бактэрыі. Тое, што марсіяне не хавалі сваіх забітых калегаў, а таксама іх вар'яцкае забойства людзей даказваюць, што яны незнаёмы з працэсам гніення. Але гэта толькі гіпотэза, праўда, вельмі верагодная.

Састаў чорнага газу, якім з такімі пагубнымі вынікамі карысталіся марсіяне, да гэтага часу невядомы; генератар цеплавога промня таксама застаецца пакуль загадкаю. Страшэнныя катастрофы прымусілі вучоных спыніць свае вопыты ў лабараторыях Ілінга і Паўднёвага Кенсінгтона. Спектральны аналіз чорнага пылу паказвае на прысутнасць невядомага нам элемента: адзначаліся чатыры яркія лініі ў блакітнай частцы спектру; магчыма, гэты элемент дае злучэнне з аргонам, якое дзейнічае разбуральна на састаўныя часткі крыві. Але гэтыя недаказаныя меркаванні наўрад ці зацікавяць таго шырокага чытача, для якога напісана мая аповесць. Ніводная часціца бурага накіпу, што плыў уніз па Тэмзе пасля разбурэння Шэпертона, у той час не была даследавана; цяпер гэта ўжо немагчыма.

Пра вынік анатамічнага даследавання трупаў марсіянаў (наколькі такое даследаванне аказалася магчымым пасля ўмяшання пражорлівых сабак) я ўжо казаў. Магчыма, усе бачылі цудоўны і амаль некрануты экземпляр, заспіртаваны ў Натурала-гістарычным музеі, і безліч здымкаў з яго. Фізіялагічныя і анатамічныя дэталі маюць інтарэс толькі для спецыялістаў.

Пытанне больш складанае і больш цікавае — гэта магчымасць новага нашэсця марсіянаў. Мне думаецца, што гэтаму мала надаюць увагі людзі. Цяпер планета Марс далёка ад нас, але я дапускаю, што марсіяне могуць паўтарыць сваю спробу ў перыяд супрацьстаяння. Ва ўсякім выпадку мы павінны да гэтага быць гатовыя. Мне здаецца, можна было б вызначыць становішча пушкі, якая выкідвае цыліндры; трэба пільна назіраць за гэтай часткаю планеты і папярэдзіць спробу новага нашэсця.

Цыліндр можна знішчыць дынамітам ці артылерыйскім агнём, перш чым ён ахалодзіцца і марсіяне будуць гатовы вылезці з яго; можна таксама перастраляць іх усіх, як толькі адкруціцца накрыўка. Мне здаецца, яны страцілі сваю перавагу з-за няўдалага першага нападу. Магчыма, яны самі гэта зразумелі.

Лесінг прывёў амаль неабвержны доказ на карысць таго, што марсіянам ужо ўдалося зрабіць высадку на Венеру. Сем месяцаў назад Венера і Марс знаходзіліся на адной прамой з Сонцам; іншымі словамі, Марс быў у супрацьстаянні з пункту гледжання назіральніка з Венеры. І вось на неасветленай палове планеты паявіўся дзіўны бліскотны след; амаль адначасова фатаграфія Марса выявіла ледзь прыкметную цёмную віхлястую хвалю. Дастаткова бачыць здымкі гэтых абедзвюх з'яў, каб зразумець іх узаемасувязь.

Ва ўсякім выпадку, пагражае нам наступнае нашэсце ці не, наш погляд на будучае чалавецтва, несумненна, моцна памяняўся дзякуючы ўсім гэтым падзеям. Цяпер мы ведаем, што нельга лічыць нашу планету поўнасцю небяспечным сховішчам для чалавека; немагчыма прадбачыць тых нябачных ворагаў ці сяброў, якія могуць заявіцца да нас з бездані прасторы. Можа быць, нашэсце марсіянаў не застанецца без карысці для людзей; яно адняло ў нас ціхую веру ў будучае, якая так лёгка прыводзіць да ўпадку, яно падаравала нашай навуцы вялікія веды, яно садзейнічала прапагандзе ідэі аб адзінай арганізацыі чалавецтва. Магчыма, там, з бездані прасторы, марсіяне сачылі за лёсам сваіх піянераў, улічылі ўрокі і пры перасяленні на Венеру былі больш асцярожныя. Як бы ні было, яшчэ на працягу многіх гадоў, відаць, будуць працягвацца пільныя назіранні за Марсам, а вогненныя нябесныя стрэлы — падаючыя метэарыты — доўга яшчэ будуць палохаць людзей.

Кругагляд чалавецтва пасля нашэсця марсіянаў значна пашырыўся. Да падзення цыліндра ўсе былі перакананыя, што за нязначнай паверхняй нашай сферы, у глыбіні прасторы, няма жыцця. Цяпер мы сталі больш дальнабачныя. Калі марсіяне змаглі перасяліцца на Венеру, то чаму б не паспрабаваць зрабіць гэта і людзям? Калі паступовае ахалоджванне зробіць нашу Зямлю бязлюднай — а гэта ў рэшце рэшт непазбежна, — магчыма, нітка жыцця, якое пачалося тут, праляціць і ахопіць сваёю сеткаю іншую планету. Ці зможам мы змагацца і перамагчы?

Я невыразна прадбачу: жыццё з гэтай цяпліцы сонечнай сістэмы паступова распаўсюджваецца па ўсёй непамернай прасторы. Але гэта — толькі мара, Магчыма, перамога над марсіянамі толькі часовая. Магчыма, ім, а не нам належыць будучае.

Я павінен прызнацца, што пасля двух перажытых страхаў я сумняваюся і застаюся няўпэўнены. Іншы раз я сяджу ў сваім кабінеце і пішу пры святле лямпы, і раптам мне здаецца, што расквітнелая даліна ўнізе ахоплена полымем, а дом — пусты і пакінуты. Я іду па Байфліт-роўд, экіпажы праносяцца міма, хлопчык-мяснік з цялежкаю, кеб з экскурсантамі, рабочы на веласіпедзе, дзеці ідуць у школу, — і раптам усё становіцца цёмным, змрочным, і я зноў крадуся з артылерыстам у гарачай мёртвай задусе. Ноччу мне сніцца чорны пыл, на бязлюдных вуліцах знявечаныя трупы; яны падымаюцца, страшныя, абгрызеныя сабакамі. Яны нешта мармычуць, шалеюць, цямнеюць, расплываюцца — скажоныя падабенствы людзей, і я прачынаюся, пакрыты халодным потам у змроку начным.

Калі я еду ў Лондан і бачу ажыўлены натоўп на Фліт-стрыт і Стрэндзе, мне прыходзіць у галаву, што гэта толькі здані мінулага, якія рухаюцца па вуліцах, якія былі бязлюднымі і ціхімі; што гэта цені мёртвага горада, уяўнае жыццё ў гальванізаваным трупе.

Незвычайна адчуваю сябе, стоячы на Прымроз-Хіле — я быў там за дзень перад тым, як напісаў гэты апошні раздзел, — бачу на гарызонце праз шэра-блакітную пялёнку дыму і туману цьмяныя абрысы агромністага горада, якія расплываюцца ў імглістым небе; бачу людзей, якія прагульваюцца па схіле сярод кветкавых клумбаў; натоўп разявак вакол нерухомай машыны марсіянаў, што тут і засталася; чую валтузню дзяцей і ўспамінаю той час, калі я бачыў усё разбуранае, апусцелае ў промнях досвітку вялікага апошняга дня…

Але самае дзіўнае — гэта трымаць зноў у сваёй руцэ руку жонкі і ўспамінаць пра тое, як мы лічылі адно другога загінуўшымі.