Сэрца мармуровага анёла

Пралог

А што яшчэ ён спадзяваўся ўбачыць, углядаючыся праз мокрае вакно ў ноч, у восень, у безнадзейнасьць? Быць самотным – значыць трошкі памерці.

Нешта стукнула ў шыбу, нібыта адзінота прасілася ў пакой… Не, яна, халодная пані Адзінота, ужо даўно пануе тут. Сядзіць побач, перад полымем каміну. І што ёй да ценяў былога, да тлуму і адчаю дзён, калі ня верылася, што так будзе – вальтэрыянскае крэсла, камін, цішыня…

Аднак, што парушыла цішу? Гаспадар паднёс газоў­ку да вакна. Вочы саслаблі, а калісьці мог пацэліць у цэшку на фуражцы… Нешта гайдаецца, падвешанае на вяроўцы да галіны старога каштану. Чала­век, сьпяшаючыся, расчыніў вакно, і мокры вецер ударыў яго па шчацэ, быццам выпрабоўваў на хрысьціянскую цярплівасьць.

На вяроўцы вісела здохлая варона.

Чалавек моўчкі глядзеў у цемру, не зважаючы на вецер і спробы дажджу ператварыць пакой у маленькую Венецыю.

Навошта ён сюды вярнуўся?

Што ў яго тут ёсьць, акрамя магілаў?

Акрамя магілаў і нянавісьці, што пазірала на яго цяпер.

Калі б ён мог сам адказаць нянавісьцю! Але ён даўно забараніў сабе ненавідзець, толькі часам вугольле дарэмных шкадаваньняў пякло душу знутры, не знаходзячы выйсьця. Не, ён усё-ткі не шкадуе… У ім усё яшчэ жыве той даверлівы юнак, які спавядаў сусьветную справядлівасьць.

Няхай каменьне ў сьпіну, няхай здохлая птушка перад вакном, няхай ад яго хаваюць дзяцей і абараняюцца ад яго пагляду крыжам… Нянавісьць – дзіця болю, і боль той спароджаны і ягонымі продкамі… Грахі роду належыць сплочваць. Але трэба верыць, што калісьці гэта зьменіцца, і пакуты ня стануцца дарэмнымі, як не бываюць дарэмнымі пакуты зерня, якое ператвараюць у хлеб. Ня можа ня быць працягу ў таго, што замешанае на любові і самаахвярнасьці. Як у галаве самай пачварнай жабы хаваецца прыўкрасны камень, так у несправядлівым і жорсткім часе нашчадкі пасьля знаходзяць іскрынкі цудоўных лёсаў і агмені чыстых памк­неньняў.

Гэта ён не пра сябе – пра тых, з кім меў гонар сябраваць.

Чалавек абрэзаў кітайскім нажом для папераў вяроўчыну, на якой матлялася мёртвая птушка. Канец вяроўкі падхапіў вецер, разгайдаў так, што на хвілю здалося, быццам вяроўка зараз завяжацца пятлёю. Ад раптоўнага ўспаміну горла пераціснула нібыта ад тае пятлі, і чалавек зачыніў вакно.

А ён толькі што разважаў пра набыты спакой… Няма і ня будзе спакою, пакуль на гэтай зямлі пануе цень пятлі, і цень неразуменьня паглынае самыя яркія агні…

Гаспадар зноў апусьціўся ва ўтульнае крэсла. Праз шыбы ў пакой гля­дзела ноч, Пані Адзінота варушыла вугольлі ў каміне.

1

Гэта здарылася слотным сакавіцкім вечарам, паміж коскай і кропкай, на тым кавалачку сказа, дзе згадвалася пра вялікую пошасьць у Паазер’і напрыканцы кіраваньня Жыгімонта Маладога. У дзьверы званілі так настойліва, што кропка атрымалася больш падобнаю да працяжніка.

Вядома, гэтага не адбылося б (маем на ўвазе сапсаваную кропку), калі б Паліна пісала свой артыкул на кампутары, а не асадкай.

Але Паліна не любіла спавядацца жменьцы мікраэлементаў. І не любі­ла разглядаць няўчасных наведнікаў праз дзьвярное вочка. Да абурэньня маці, нават без асьцярожлівага “Хто там?” расчыняла дзьверы наросхрыст.

Артур стаяў на лесьвічнай пляцоўцы, беражліва прыціскаючы да сябе нешта цяжкое, ухутанае ў зялёную саматканую посьцілку. Па яго доўгіх валасах сьцякала вада, а худы твар быў такі няшчасны, што Паліне адразу ж захацелася зачыніць дзьверы. Не, яна ня чэрствая. Проста надакучылі няшчасныя мужчыны. А яны ў нас амаль усе такія – пакрыўджаныя ды незразуметыя, і беларускія жанчыны мусяць пажыцьцёва ратаваць іх ды шанаваць іхнюю спароджаную высокай духоўнасьцю тугу.

Вядома, падстава дзеля тугі ў Артура была – у чарговы раз звольнілі з інстытуту, дзе ён выкладаў гісторыю беларускай літаратуры. Тое, што студэнты дарэмна чакалі яго на сваіх лекцыях – вядома, ня клопат. Арцік у гэты час займаўся сьвятой справай – шукаў духоўнай раўнавагі ў кавярні “Сем пятніцаў”.

Штопраўда, калі ён усё-ткі знаходзіў дарогу ў аўдыторыю, туды крадма прабіраліся нават з іншых факультэтаў. Літаратуразнаўца ад Бога – нават дзіўна, што сам мастацкіх твораў ня піша.

Папярэджвала Паліна ягоную цяпер ужо былую жонку, колішнюю адна­курсьніцу Аксану, наконт асаблівасьцяў Артуравай творчай натуры…

Праўда, і сама ў свой час гэтак жа разумна праігнаравала сяброўскія па­­пярэджаньні. Таму цяпер і сядзіць адна, разумная і гордая “вучоная дама”… І знаёмыя пры сустрэчах перагаворваюцца: “А як там Палінка? Усё яшчэ адна? Бедная! Трэба ёй было ехаць са Стасікам”.

“Адна” – значыць “бедная”? Недастатковая, няспраўджаная. Чароўная архідэя, непрысмактаная да дрэўца-кармільца, зялёная гірлянда плюшчу, адарваная ад апірышча – бясьсілы прыгожы паразіт, які толькі і марыць ласкава аплесьці новага гаспадара…

Так, Стась імкнуўся быць гаспадаром. І калі яму, таленавітаму праграмісту, удалося выйграць грант на стажыроўку ў Штатах – абвесьціў адразу: назад – ня вернецца, лягалам ці нелягалам – застанецца там. І Паліну хоць бэбі-сітэрам, але прыладкуе. Вядома, наўрад ці — гісторыкам.

Не, гэта ня быў выбар між прафесійнай апантанасьцю і сямейнасьцю. Хутчэй – уцёкі ад лёсу плюшча.

Воля – апошняе суцяшэньне няўдачніка. Калі б убачыла Паліна хоць водбліск уласнага каханьня ў цёмных прыгожых вачах свайго ўладара – памкнулася б і за акіян, не разважаючы, як калісьці не разважаючы прыняла ягоную дзіўную прапанову: “Мне здаецца, з цябе магла б атрымацца някепская жонка”.

Але акрамя любові да самога сябе, роднага, ня бачылася ў Стасевых вачах анічога. Ён нават асабліва не ўгаворваў – хуценька арганізаваў развод, паабяцаў ліставацца…

А для яе проста скончылася жыцьцё.

Хацелася аднаго: спакою, самоты, як сьмяротна параненаму зьверу. І каб ніхто, ніколі больш ня змог прыўлашчыць нават часьцінку ейнае душы. Яны ж не бяруць, ня просяць — кусаюць, як ваўкі, ды пакідаюць цябе з незагойнай ранай.

Паліна заколвала ў цяжкі вузел цёмныя валасы і апранала доўгія сукенкі. Белыя карункавыя каўнеры да іх не вязала сама – не хапала цярплівасьці. Купляла ў бабулек на Камароўцы. Ёй хацелася быць падобнай на віктарыянскую класную даму, якую-небудзь міс Тэмпль: годнасьць. Бездакорныя манеры. Трымай дыстанцыю, мінак.

У зьменлівых рысах яе гожага на манер візантыйскіх абразоў аблічча былі прыхаваныя цікаўнасьць птушаняці і мройлівасьць засьцянковай паненкі… Хаця Паліна сама сабе ня раз паўтарала, што яшчэ крыху – і яна назаўсёды ператворыцца ў нелюдзімку, зьледзянее сэрцам, як скрадзены хлопчык Кай. Урэшце – дваццаць восем гадоў, “разьвядзёнка”.

Ці не залішне казаць, што мужчыны аблашчвалі яе позіркамі, але знаё­міцца баяліся: “штучка”!

Дысертацыю Паліна таксама не абараніла з-за сваёй “недатыкальнасьці”. Проста ў пэўны момант зрабілася брыдка: “арганізатарская” беганіна, бяс­концыя перамовы, намёкі на тое, што Кастусь Каліноўскі – асоба супярэчлівая…

А ў гімназіі выкладаць добра. І гучыць амбітна. Пару гадоў таму называлася школай, а сёньня – гімназія…

Але мы адхіліліся ў бок ад падзеяў. Дык вось, стаіць няшчасны Артур, мокры, як вадзянік, на лесьвічнай пляцоўцы, і працягвае нешта, ухутанае ў даматканую посьцілку.

— Палінка, купі!

Ведае, хітраванец, што яна ўсё роўна яго пашкадуе. Сказала была, што апошні раз пазычае. Дык вось табе сёньня –“купі”… Відаць, вазу Аксанчыну прыцягнуў, геній непрызнаны…

Вада з Артура капала ўжо на дыванок у вітальні. Пад зялёнай посьцілкай хавалася зусім ня ваза. Жаба. Каменная жаба велічынёй са шчанючка. Бугрыстая, шэрая, але зусім ня монстр – утульна кругленькая, лапкі ўмольна складзеныя, велізарныя вочы глядзяць так кранальна… Не раўнуючы, як цяпер Арцікавы. Праца прафесійнага скульптара, і не нашага стагоддзя…

— Адкуль гэта ў цябе?

Артур задуменна пагладзіў жабу па каменнай сьпіне. А пальцы дрыжаць… Дапіўся.

— Не хвалюйся, ня крадзеная. Ад майго таты засталася. Гэта з надмагільля Вінцэся Рашчынскага. Ну таго, паўстанцкага філосафа. Ты лепш за мяне мусіш ведаць.

Паліна недаверліва зірнула на каменную зачараваную царэўну. Вядома, Артураў тата быў важны чыноўнік “за Саветамі”, езьдзіў па сьвеце… Сыночка-“бітніка”, дарэчы, лічыў “страчаным”, нават неяк прымусова засадзіў у прывілеяваную псіхушку.

— Калі не памыляюся, Рашчынскі пахаваны ў Парыжы.

— А вось і памыляешся, – Артур раптам перастаў быць няшчас­ным – і Паліна вельмі любіла такія ў ім перамены, якія адбываліся, калі справа тычылася таго, чым ён цікавіўся, магчыма, больш за жыцьцё, але, на жаль, менш за сваю сусьветную тугу. Вочы госьця зазьзялі, голас загучаў сьпеўна, як на лекцыі. – Так, Рашчынскі пасьля разгрому паўстаньня дзесьці з 1867-га жыў у Парыжы, нават браў удзел у рэвалюцыйных падзеях, але на пачатку дзевяностых вярнуўся сюды. Людзі тых часоў цяжэй перажывалі расстаньне з роднымі мясьцінамі. Гэта для нас настальгія – амаль што жарт, а для іх — куля ў жывым сэрцы. Ад гэтага паміралі. Дарэчы, Рашчынскі памёр неяк дзіўна, усяго год пражыўшы на радзіме. Падобна, што яго забілі. Нават працавала камісія па расьсьледваньні сьмерці. І пахавалі яго ў касьцёле ў Гарнушках, у магіле, якую ён сам для сябе падрыхтаваў – там была цэлая скульптурная галерэя, мармур, граніт, малахіт… Грошай ляснуў у сваё надмагільле… Як ведаў, што хутка спатрэбіцца.

— Першы раз чую пра такое…

— Ня дзіўна, — Артур зноў пагладзіў каменную жабу, нібы пакінутага гаспадаром сабаку.—Адразу пасьля пахаваньня надмагільле зганьбавалі, нехта разьбіў цэнтральную скульптуру, алегорыю сьмерці. І на працягу году невядомыя зламысьнікі разьбівалі фігуры адну за другой. Нібыта былога інсургента, што хацеў зьнішчыць нават памяць аб ім. А калі мой бацька ўзначаліў барацьбу з помнікамі рэлігіі ў раёне, там ужо амаль не было чаго руйнаваць. У прыдзеле касьцёлу, дзе радавая ўсыпальніца Рашчынскіх, засталося толькі некалькі пашкоджаных дзіўных фігурак, і ўсё. Адну бацька загадаў адбіць для сябе. Сказаў, што надта нагадвае маю маці. Маўляў, паставіць у хаце, каб глядзела на сваю выяву і сядзела моўчкі.

Арцік прыглушыў голас і ненавісна сьціснуў зубы – Паліна ведала, ён дасюль не дараваў бацьку стаўленьне да маці, хоць абодвух ужо не было на сьвеце. Тым жа здушаным голасам госьць скончыў аповед.

— Касьцёл узарвалі. Цяпер на тым месцы Дом культуры. Вось табе і ўся гісторыя маёй жабкі… Чырвонец ня дорага?

Апошнія словы Арцік прагаварыў са звыклай няўпэўненасьцю ня­шчаснага беларускага мужчыны. Але Паліна не магла адмовіць і са скрухай глядзела, як ён хавае атрыманую паперчыну ў кішэню, і рукі яшчэ больш трасуцца, а вочы загараюцца непрыемным хваравітым бляскам…

Божа мой, Паліне б тады ўзяць гэтую жабу ды абрынуць са свайго пя­тага паверху, каб разьляцеліся ейныя шэрыя друзачкі па мокрым асфальце…

Але яна гэтага не зрабіла. Таму далей адбылося тое, што адбылося.

2

Вінцэсь ледзь прычакаў вечару, калі ў пакоях маёнтка запалілі сьвятло, і цені неахвотна распаўзьліся па кутах, каб пільнаваць момант свайго начнога панаваньня. У адным з такіх кутоў Вінцэсь схаваў захутаную ў посьцілку стрэльбу, знятую крадма з дывана ў бацькавым кабінеце.

Вядома, такое ўчыняць было нядобра. Але што зробіш, калі дарос да шаснаццаці, скончыў шляхецкі інстытут1, а табе ўсё яшчэ не давяраюць зброі. А між тым у Маскалёвым лесе пасяліўся сапраўдны ваўкалак! Яго бачыў конюх Тодар, і дзеці вясковага каваля, а паненка Рагманава, смуглявенькая Вальжына з насьмешнымі цёмнымі вачыма, пры ўсіх гаварыла, што толькі сапраўдны мужчына не збаіцца выйсьці супраць ваўкалака. А паколькі такіх у навакольлі няма, дык яна лепш са двара выходзіць ня будзе. Ваўкалакі, кажуць, дзяўчат крадуць.

Ваўчыную скуру табе пад ногі, ганарліўка! Ды каб сьвежым зьвярыным духам працяло твой лялечны пакой з белымі фіранкамі! Рашчынскія не баяцца ні людзей, ні ваўкалакаў.

Шкада, бацька ўнатурыўся ня ў слаўных ваяўнічых продкаў. Сам ніколі ў рукі зброі ня браў, і яму, Вінцэсю не дае… Нібыта шаблі ды пістолі –адно для аздобы пакояў!

Нічога, Вінцэсь дакажа ўсім, што ваярскі дух не пакінуў іх сям’ю! Цэліць ён трапна – навучыўся і бяз бацькавага дазволу.

Густы начны туман плыў па-над самай зямлёй. Так што здавалася, быццам Вінцэсь ідзе па аблоках. Але высокая трава са здрадніцкім шоргатам балюча сьцябала і калолася нават скрозь вопратку, мокрую ад расы. Тры срэбныя кулі – адна ў ствале, дзьве – у кішэні. Ваўкалака можна забіць толькі срэбнай куляй, пазначанай крыжам – і Вінцэсь патраціў дзень на тое, каб ператварыць тры старажытныя манеты з бацькавае калекцыі ў больш-менш ахайныя круглячкі.

Сёньня поўня… Час ваўкалакаў. Старажытныя грэкі лічылі, што людзі тутэйшых плямёнаў штогод на адзін дзень пераўтвараюцца ў ваўкоў. Можа быць, гэта праўда? І ў Вінцэсю ёсьць кропля ваўчынае крыві? І зараз поўня змусіць яго кінуць стрэльбу, і забыцца на тое, хто ён ёсьць, і…

Ну і глупствы лезуць у галаву. Шаргоча трава, быццам нехта шэпча праклёны. Ускрыкнула начная птушка, нібыта беспрытульная душа… Не, Вінцэсь не паддасца дзіцячаму постраху. Урэшце, ён – узброены мужчына… І Маскалёў лес вунь ужо, цямнее, як зубчастыя сьцены цмокавага замка. Усё пралічана: ён падбіраецца паплавамі да ўскрайку лесу, дзе пачынаецца лог, зарослы вольхай, а менавіта там і зьяўляўся некалькі разоў ваўкалак – і чакае… Пачвара абавязкова выберацца на асьветленае поўняй месца, каб правыць свой жудасны гімн цемры…

Вінцэсь пачаў мерзнуць – пачатак чэрвеня ня быў цёплы. Раптам гарачая хваля прайшла па целе. З лесу выходзіла страшыдла… Яшчэ жахлівейшае, чым хлопец чакаў, бо падобнае да чалаве­ка — на двух нагах, калматае, прыгорбленае… Як і ўяўлялася, ваўкалак застыў на месцы і ўзьняў аброслае поўсьцю аблічча да поўні…

Прыцэл скакаў перад вачыма – ну, націскай жа! Палец ня слухаўся. Мусіць, перашкаджала гэтае падабенства з чалавекам – і Вінцэсю неадольна хацелася, перш чым стрэліць, неяк аб’явіцца, даць таму стварэньню магчымасьць супраціву — каб атрымаўся двубой, а не забойства з кустоў… Паказацца… Гукнуць… Няхай кінецца, зараве – а тады ўжо…

— Гэй… — вокліч застраў у горле. На галаву хлапца абрынулася нешта цяжкое, неадольная сіла выдзерла з рук стрэльбу, і ён упаў на зямлю.

— Бач, паганец, падпільнаваў! Зладзім табе паляваньне начное...

Вінцэсь зразумеў толькі адно: вакол яго – людзі… Ён з цяжкасьцю перавярнуўся на сьпіну, усё-ткі баючыся ўбачыць прамаўляючыя чалавечымі галасамі пысы. Не, гэта былі не пярэваратні – трое ўзброеных мужчынаў. У цемры Вінцэсь разгледзеў толькі вусы і насьцярожаны бляск вачэй. Адзін, у мужыцкай шапцы-магерцы, цэліўся ў хлапца з ягонай жа стрэльбы. Другі нагнуўся і спрактыкаванымі рухамі абшукаў Вінцэся, з асаблівай увагай падкінуўшы на далоні мяшэчак з кулямі.

Раптам сэрца сьціснуў цёмны жах – справа падыходзіў ваўкалак. Вінцэсь пазіраў на яго з зямлі, і таму ваўкалак здаваўся волатам – бо і сапраўды быў вышэйшы за астатніх.

— А што, казаў я вам, асочаць…

З пашчы ваўкалака даносіўся чалавечы голас. Вінцэсь угледзеўся – тое, што ён прымаў за поўсьць, быў вывернуты кажух і гэткая ж шапка. Вядома, барада і валасы, чорныя, доўгія, густыя, надавалі абліччу дзікі выгляд, але самае страшнае было, што праз увесь твар чалавека – так, цяпер Вінцэсь быў упэўнены, што гэта чалавек, — ішоў глыбокі цёмны шнар, відаць, ад шаблі. Нос, правая шчака, левае брыво расьсечаныя, і левае вока, здаецца, пашкоджанае… Затое погляд правага, нават у цьмяным сьвятле поўні гэта адчувалася, — быў незвычайна цьвёрды.

Ад усьведамленьня, што ён мог забіць чалавека, Вінцэся пачало трэсьці.

— Падымайся, гадзёнак. Раскажаш усё – памрэш лёгка. Ня бойся.

У голасе чалавека ў магерцы гучала лёгкая пагарда, і Вінцэсь пастараўся падняцца як мага больш спрытна і стаць у незалежную паставу.

— Дзе іншыя?— Я адзін, – хлопец сказаў гэта амаль абыякава.

— Адкуль ведаў, дзе нас чакаць?

Вінцэсь пачырванеў, радуючыся, што ў цемры гэтага ня бачна – давялося расказваць пра авантуру з паляваньнем на ваўкалака. Ён не спадзяваўся, што яму павераць. Хто яны? Разбойнікі? Беглыя жаўнеры? Катаржане?

— Ілжэ,—скрозь зубы працэдзіў той, што трымаў Вінцэсеву стрэльбу. – Забіць зараз жа – і ў дрыгву.

А ён уяўляў сваю сьмерць у бойцы, пад слаўным штандарам, на чале пераможнага войска! Але нават цяпер належала сустрэць непазбежнае так, як прыстойна шляхцічу.

—Чакай, Марцэл… — уладна прамовіў ваўкалак, наблізіўся да Вінцэся і жалезнай рукой змусіў юнака павярнуць твар проста пад промні царыцы ночы. Вінцэсь абражана адхінуўся, гатовы кінуцца ў бойку. Але ваўкалак зьдзіўлена запытаў:

— Ты ня сын Антося Рашчынскага?

Вінцэсь не зразумеў, чаму пасьля ягонага пацьверджаньня настрой захопнікаў перамяніўся – яны нібыта разгубіліся. А Марцэл у магерцы нават расчаравана прастагнаў. Чалавек са шнарам чамусьці ўсьміхнуўся і зьвярнуўся да таго, хто абшукваў Вінцэся.

— Пакажы, што ў яго забраў…

Разьвязаў мяшэчак… І працягнуў супольным даланю, на якой блішчэлі два нязграбныя круглячкі – самаробныя срэбныя кулі.

— Нават крыжам пазначаныя... Што, і ў стрэльбе такая ж?

Вінцэсь моўчкі кіўнуў. Вакол выбухнуў рогат.

Ваўкалак першы перастаў сьмяяцца і звярнуўся да хлопца сур’ёзна, нават з павагай.

— І ты пайшоў адзін на пераваратня?

— Ды, відаць, перад дзеўкай пахваліцца захацеў, — насьмешна вымавіў вусаты дзядзька з пістолем за поясам, і заўважыўшы засмучэньне Вінцэся, зарагатаў зноў.

— Не сярдуй, хлопча,— сумна прамовіў чалавек са шнарам.— Выгнаньнікі маюць няшмат вясёлых хвілінаў. Зараз ты пойдзеш. Стрэльбу – раз яна трапіла ў лес, мы пакінем у сябе. Перадай бацьку вось гэ­та… — Ваўкалак дастаў з кішэні нейкі мяшэчак. Навобмацак там было нешта дробнае і цяжкое.

— І запомні: твой бацька – першы, каму ты пра нас раскажаш, — гэта прагучала як просьба, і Вінцэсь прамовіў:

— Абяцаю.

— Ну што ж, шчасьліва заставацца, Вінцэсь Рашчынскі.

Хлопец агаломшана глядзеў, як постаці адна за другой зьнікаюць у лесе.

— Гэй, паляўнічы, падары сваёй красуні замест ваўкалацкай скуру вось гэтага зьвера… А то без здабычы вернешся.

Словы чалавека ў магерцы праціналі злоснай насьмешкай. Вінцэсь ледзь пасьпеў падхапіць нешта сьлізкае і халоднае, шпурнутае яму проста ў твар. Жаба… Юнак ледзь стрымаў гнеў, але ўдалося прагаварыць спакойна:

—Дзякую за падарунак. Абавязкова перадам.

Поўня залівала прывідным сьвятлом паплавы, і туман павольна спаўзаў да рэчкі, быццам паранены вужыны кароль у свой бурштынавы палац.

3

Мышкі плылі ў вялізным чорным парасоне, зьвесіўшы ваўняныя хвосьцікі на мокры асфальт. Вакол віраваў Казюкас – сьвяточны кірмаш. Дзень сьвятога Казіміра ў Вільні – як Паліна магла прамінуць! Нават калі даводзіцца плаціць ладную частку ейнага выкладчыцкага заробку за візу, праезд, выцярпець некалькі гадзінаў у чарзе на мытні, ды яшчэ пільнаваць сваіх гімназістаў – гаманкую зграйку будучых філолагаў, ці гісторыкаў, ці… Ат, галоўнае – каб сумленнымі вырасьлі.

Вязаных мышэй прадавала кабета ў вязаным жа капялюшыку, брылы якога абвісьлі ад веснавой імжы, і ў пальчатках з абрэзанымі пальчыкамі. Паліну ўзрушыла, што кабета не высаджвае хвастатыя цацкі на якую кардонку ці скрынку, каб самой пакарыстацца караблём-парасонам па ягоным прамым прызначэньні, захінуцца ад дробных халодных кропляў. І менская госьця набыла адну з мышак, з чорнымі вочкамі-гузікамі і чырвоным бантам. Пасунулася далей – і было нечакана прыемна гэтак бязвольна і бяздумна плысьці ў людскіх хвалях, аздобленых вярбоўкамі – адмыслова ўпрыгожанымі галінкамі вярбы, гаварыць на беларускай мове – і не сустракаць пагардлівых паглядаў. Праўда, найчасьцей Паліну прымалі за польку. Але часам у адказ чулася і беларуская мова.

Паліна сьлізгала позіркам па раскладзеным тавары…

Гэтага ня можа быць!

На прылаўку сядзела каменная жаба.

Не, не падалося – дакладная копія Артуравай. Дурнаватая ўсьмешка, жаласныя вочы… Фарбаваны пад камень гіпс, няйначай. Гэта жа, як і іншыя скульптуркі, перад якімі прысела жабка. Цікава… Гэта ня кіч. Зроблена з густам. Са стылізацыяй пад старажытнасьць. Сумныя анёлы хаўрусавалі з істотамі зусім нечаканымі – гэта, напэўна, адзінарог… А там — вужыная каралева.

Паліна пашукала вачыма прадаўца. Павільён быў багацейшы за іншыя, дыхтоўны, з драўляных шчытоў, аформленых пад сьцены сялянскай хаты. Дзяўчына ў чорнай скуранцы і скандынаўскай шапачцы, з-пад якой зьвешваліся дзьве сьветлыя пругкія касы, пакінула купку суразмоўнікаў і заахвочвальна ўсьміхнулася патэнцыйнай пакупніцы. На роспыты пра пахо­джаньне жабы дзяўчына пагардліва паціснула плячыма, і яе прыгожы твар з дакладнымі рысамі, страціўшы непатрэбную ўсьмешку, набыў выраз, відаць, звыклай уладарнасьці – дзяўчына-вікінг.

— Ну, калі вас так цікавіць… Трэба спытаць у аўтара. Ён там, пад аркай… Бландзін у зялёнай куртцы – не памыліцеся.

У арцы, што вяла ў адзін са шмалікіх цудоўных старых дворыкаў, са­праўды нехта сядзеў. Што ж, гімназісты Палініны яшчэ гадзіну могуць вольна блукаць па кірмашы, потым – сустрэча ля Вострай брамы… Ня зблудзяць, вялікія. Пакуль Паліна, падабраўшы доўгі падол спадніцы і ня менш доўгае “віктарыянскае” паліто, прабіралася між плеценых кашоў і рэкламных шчытоў, бачыла толькі цёмны нерухомы скурчаны сілуэт – нібыта таксама скульптура. Стваральнік гіпсавай жабы сядзеў на перавернутай скрынцы, прыхінуўшыся сьпіной да вільготнай сьцяны. Непакрытая галава з доўгімі сьветлымі валасамі нізка апушчаная, а рукі неяк вельмі сіратліва грэюцца ў рукавах курткі, як у муфце. Не хапала толькі шапкі пад нагамі.

Яшчэ адзін няшчасны мужчына. Гэтым разам – літоўскі. Але калі Паліна стала проста перад “фігурай засмучонага” і няшчасны рэзка ўзьняў галаву, не пабачыла на яго твары прыкмет “сусьветнае тугі”. Праўда, аблічча сумнае, але зусім ня жаласнае. Хутчэй сьмешнаватае – твар худы, а нос велікаваты, з гарбінкай, сьветлыя вусы і бародка, а вочы надзіва цёмныя, дакладней – цёмна-зялёныя, як нефрыт, і крыху наіўныя… Гадоў, як і Паліне, можа, трохі старэйшы.

Між тым сьветлавалосы, усьвядоміўшы, што госьця – да яго, нязграбна ўзьняўся і ветліва схіліўся да Паліны з вышыні немаленькага росту. Але роспыты пра жабу пацьвердзілі – дзівак і няўклюда.

— Перш чым адказаць, я мушу даведацца падставы вашага інтарэсу.

Паліна здзівілася, пачуўшы чысьцюткую беларускую мову. Але ж бач, таямніцы ў яго…

— Я Паліна Ведрыч, гісторык, з Менску. Выкладаю ў тамтэйшай гімназіі. Ня так даўно мне падарылі каменную жабу, дакладную блізьнючку вашае.

— Ну і што? Ці мала ў сьвеце копіяў?

Паліна зазлавала.

— Не разумею, чаму вы ня хочаце расказаць. Я ведаю, што арыгінал – з надмагільля Вінцэнта Рашчынскага, беларускага філосафа, удзельніка паўстаньня 1863 году. Ён быў пахаваны ў Гарнушках, у Наўскім павеце. Як бачыце, мой інтарэс – прафесійны.

Скульптар па-хлапечы кіўнуў галавой, вытрымаў паўзу і кінуў:

— Я – з Гарнушак.

— Вось як? Дык вы павінны ведаць пра вашага славутага земляка! – Паліна адчула знаёмы паляўнічы азарт дасьледчыка. Яна, праўда, за справамі яшчэ так і не пачала росшукі звестак пра Рашчынскага – а цікава ж, з кім сутыкнула цябе старая рэч. Скульптар стрымана пацьвердзіў.

— Так, я чуў пра Рашчынскага. Праўда, касьцёл з ягоным надмагільлем зруйнавалі, калі я быў яшчэ зусім маленькі. Але нашы сяляне не дадуць прапасьці карысным рэчам. Ведаеце, што стаяла ў каморы маёй бабулі? Спавядальня. Пакрытае чорным лакам дрэва, разьба… Я, вядома, ня ведаў, што гэта за шафа дзіўная. Толькі як вырас і ў касьцёле падобную неяк пабачыў, здагадаўся. А для чаго яе выкарыстоўвала мая бабуля – прабачце, не скажу.

— Ну а жаба? – прыспешыла Паліна.

— Была і жаба… Бабулі яна прыдалася замест гнёту: класьці паўзьверх дошкі, калі трэба нешта прыціснуць –тварог там ці капусту.

— А пра Рашчынскага што вам бабуля расказвала?

— Ведаеце, дзіўная рэч…— скульптар задуменна ўтаропіўся ў скляпеньне аркі.— Я ўвогуле нейкі час надта ж цікавіўся айчыннай гісторыяй. Але нічога ўцямнага ніхто мне не расказаў. “Пан быў бандытам”, “Вар’ят нейкі”, “Багаты быў”—і ўсе зьвесткі.

— Чакайце, — не паверыла Паліна. — У кожным раёне ёсьць музей, энтузіясты-краязнаўцы.

Скульптар паківаў галавой.

— Думаеце, я пра гэта забыўся? У музеі – толькі ксеракопія энцыклапедычнага артыкула. А там усяго – некалькі радкоў. Вось пра героя-партызана з нашага лесу ў энцыклапедыі амаль старонка, ды яшчэ з фотаздымкам. Таму і некалькі стэндаў яму прысьвечана. А пра Рашчынскага… Пачытайце, што вашы калегі ў энцыклапедыі напісалі.

— Валянцін! Што ты там прыляпіўся да аркі? — рэзкі голас належаў дзяўчыне-вікінгу. – Ідзі да людзей! Вітаўт кавы на ўсіх прынёс.

Гандлярка падышла і пахмурна зірнула на Паліну. Той стала няём­ка – сапраўды, сам-насам з чужым мужчынам… Бо дзяўчына падкрэсьлена паказвала – гэты належыць ёй… Прытулілася, паправіла пасмачку яго доўгіх сьветлых валасоў… А твар у самой нібыта сьвеціцца знутры, і нібыта яна ўжо замкнулася з ім сам-насам... На Паліну быццам пацягнула цяплом з чужых прыадчыненых дзвярэй.

— Добра, мне час ісьці… Але ўсё ж …— Паліна дастала з сумкі візітоў­­ку, працягнула скульптару.— Раптам штосьці даведаецеся пра нашага ге­роя?

Скульптар беражліва ўзяў картку доўгімі, нязграбнымі, як і ўвесь ён, пальцамі – аж няверылася, што імі вылепленыя тыя вытанчаныя скульптуры. І дзяўчына пацягнулася зірнуць. А пасьля яшчэ ў сьпіну Паліне гукнула з ледзь прыхаванай насьмешкай:

— Дык набыць нічога не жадаеце?

— Жадаю, — нечакана адказала Паліна.

І ў абдымку з гіпсавай жабай рушыла да Вострай Брамы.

А гэты… дзівак … так і застаўся сядзець у арцы. Нібыта саромеўся, што ягонымі вырабамі гандлююць.

Хутчэй за ўсё, так і ёсць!

Ля ўваходу ў капліцу Маці Божай Вострабрамскай чарнявы хлопчык-жабрак назваў Паліну “панечкай”, і тая – нешта сёньня надта чульлівая – аддала яму нерастрачаныя літы. Тым больш колькі іх там было… Толькі пакінула на хлеб – як гэта прыехаць з Вільні без мясцовага хлеба, чорнага, як урадлівая зямля, цяжкога… А цяпер яго пякуць і з семкамі — хочаш, з гарбузовымі, хочаш – са сланечнікавымі. Паліна ўзяла цэлы каравай – падзеліцца з маці, занясе па акрайцу сяброўкам… Хто б з продкаў мог падумаць, што хлеб зробіцца некалі сувенірам, забаўкай, як паштоўка!

А вось і вучні – гаманкою зграйкай хваляцца купленым. Вярбоўкі з сухімі кветкамі, пазалочаныя і пасярэбраныя сьцябліны ільну; доўгія, як вясновая песня, цукеркі ў бліскучых абгортках, гліняныя званочкі… І, вядома, кубкі, упрыгожаныя “міленіюмнай”сімволікай – “2000”. А яшчэ бурштын, і цудоўныя партманэ з кавалкаў скуры, і падсьвечнікі з рознакаляровага шкла, якія ператвараюць самы будзённы пакой у казачны шацёр. І Паліна радавалася разам з усімі і паказвала сваё набытае – асабліва падабалася жаба, пра якую сказалі, што падобная да смайліка – сьмешнага значка ў кампутарных тэкстах. Паліна ня надта ўяўляла, але ж не спрачалася. Яна ўвогуле вольна адчувала сябе толькі са сваімі выхаванцамі. Яе нават папракалі, што ня ўмее трымаць дыстанцыю з вучнямі. Але быць самавітым, з пачуцьцём уласнай важнасьці – гэта ж так сумна, так нецікава! Гэта значыць прызнаць сябе завершаным, адмовіцца ад права шукаць, памыляцца, радавацца жыцьцю…

Не, яна не самавітая, і самавітай ніколі ня будзе. Нягледзячы на апранахі віктарыянскай класнай дамы.

І ўжо ў аўтобусе, калі яны зьбіраліся ад’язджаць ад вакзалу, Паліна спахапілася, што ў сумачцы няма пашпарту.

Вядома, ніхто ня мусіў пакутаваць з-за ейнага нядбайства. Паліна, як магла, супакоіла спадарожных і нават ўсьміхнулася на разьвітаньне. Аўтобус з гімназістамі, вярбоўкамі і адмысловымі кошыкамі адправіўся ў Менск.

Паліна стаяла ля дзьвярэй, за якімі ахоўвалі закон і вырашалі лёс разявакаў, як яна, і не наважвалася ўвайсьці. Зьявілася здрадлівая дум­ка – уцячы, заблукаць у горадзе, і няхай будзе што будзе…

— Нарэшце вас адшукаў! – няўклюдны скульптар схіліўся над Палінай, працягваючы ёй сінюю кніжачку. – Аўтобусы абыйшоў, што з Беларусі прыехалі, тады думаю – ці ў міліцыі вы, ці ў амбасадзе... Дзіна каза­-ла – вы жабу ў сумку спрабавалі ўціснуць, потым ледзь дасталі... Відаць, тады пашпарт ваш і выпаў.

Сьвет расплыўся ў вачах Паліны вясёлкай, і яна, раптам разраўлася-разрумзалася на ўвесь калідор. Нешта цяжкое вы­сьлізнула з рук, грукнула…

— Нічога, нічога, я вам новую зьляплю, прывязу… Яшчэ прыгажэйшую, вось пабачыце… — побач гучаў голас. Скульптар узяў у залітай слязьмі Паліны сумку, падхапіў пад руку, як малое дзіця, павёў на вакзал, пасадзіў у крэсла, даў насоўку – выціраць сьлёзы, потым прынёс каву, потым уклаў у руку білет… Паліна пакорліва прымала ўсё...

Ужо з тамбура цягніка паспрабавала вымавіць нейкае слова ўдзячнась-ці – сьветлавалосы няўклюда толькі памахаў рукой з платформы, шырока ўсьміхаючыся. Ды яшчэ Паліне запомніліся ягоныя словы – ён, здаецца, увесь час расказваў нешта цікавае, спрабуючы супакоіць:

— Ведаеце, як ляпіў гэтую жабу, шмат чаго паўспамінаў з міфалогіі… Дарэчы, гэта, напэўна, ня жаба, а рапуха – лапы іншыя, і пыса не пляскатая… А пра рапух ёсьць павер’е – чалавек, які ня выканаў пры жыцьці тое, у чым пакляўся, прысягнуў, павінен пасьля сьмерці ў абліччы гэтай істоты абяцанае выканаць. І патрапляе на нябёсы толькі ў выпадку, калі яму, напрыклад, удасца дапаўзьці да алтара царквы. Можа быць, Рашчынскі думаў пра гэтую прымху? Памятаеце, як у жабы лапкі малітоўна складзеныя?

За вакном цягніка мільгалі далёкія агеньчыкі. Паліна зьняможана прыхінулася галавой да вакна, паклаўшы капялюш на калені. Гэты Казюкас запомніцца надоўга. Такая “рамантыка”…

Але ж яна нічога пра сьветлавалосага дзівака з аркі ня ведае! Толькі імя запомніла – Валянцін. А ён жа білет ёй за свае грошы купіў!

Вось няёмкасьць…

І жабы разьбітае шкада…

4

Бацька моўчкі стаяў, адвярнуўшыся да вакна, і Вінцэсь баяўся парушыць цяжкое маўчаньне. На сьцяне, на фоне вясёлкавага кіліма, пабліск­вала, быццам суровыя вочы старых вояў, зброя – шаблі, корды, ружжы, мушкеты, абушкі, скрыжаваныя дзіды, нават буздыган – шастапёр, страшная зброя, якой раструшчвалі галаву. Але Вінцэсеў пагляд мімаволі цягнуўся да таго месца, дзе мусіла вісець стрэльба, страчаная ім пад час начнога здарэньня. Ды яшчэ на стале – мяшэчак, перададзены лясным знаёмцам. І жадаў бы — не пераканаеш сябе, што ўсё было толькі страшным сном.

— Я не хацеў, каб гэта адбылося цяпер і такім чынам…

Бацька гаварыў вельмі сур’ёзна і важка – гэтак з Вінцэсем ён яшчэ ніколі не размаўляў.

— Так, напэўна, я вінаваты, што лічыў цябе за дзіця, забыўшыся, што давялося зьведаць самому ледзь не ў тваім узросьце, — бацька павярнуўся і зусім не сярдзіта зірнуў на сына. (Шкада, Вінцэсь ня ўспадчыніў гэтыя вочы колеру сталі з пранізьлівым паглядам – давядзецца пазіраць на ворагаў сваймі сінімі, ды яшчэ вялікімі, як у паненкі). —Разумееш, у дзяцінстве мне давялося перажыць шмат. Твой дзед Лявонцій быў чалавек... ня вельмі лёгкі па натуры. Ты неяк пытаўся, чаму нашыя сяляне не адрабляюць паншчыну, а толькі плацяць чынш? Гэта і таму, што я хачу хоць нейкім чынам выкупіць зло, што яны мелі ад майго бацькі. Гісторыя ро-ду – ня толькі ваенныя трафеі ды фамільныя партрэты. Гэта — цяжар, які сумленнага змушае схіліцца перад праўдай, а чэрствага – кінуць праўду пад ногі свайму гонару. Памятаеш, на ўзгорку за Гарнушкамі – вялікі пень, а каля яго – крыж з абразом Маці Божае Суцяшальніцы?

Вінцэсь моўчкі кіўнуў галавою. Менавіта туды Вальжына Рагманава час ад часу насіла кветкі – букецікі рамонкаў і валошкаў, перавязаныя карункавымі стужкамі, а Вінцэсь ішоў за ёю, як паж, і ніяк ня мог навучыцца адказваць на жарты. Як усё лёгка было ў дзяцінстве, калі яны разам гулялі ў хованкі і слухалі ў Весьніцах страшныя казкі ахмістрыні Казіміры! А мінулым летам вярнуўся на вакацыі з Віленскага шляхецкага інстытуту, убачыў знаёмыя чорныя вочы… І незнаёмая прыгажосьць і незнаёмы боль назаўсёды зьнішчылі нязмушанасьць. Падумаеш, на чатыры гады старэйшая! Эх, каб ваўкалак існаваў папраўдзе!

— Дык вось, сыне, — голас бацькі змусіў Вінцэся адарвацца ад мрояў. — На тым узгорку расла сасна, якую выкарыстоўвалі дзеля пакараньня прыгонных, – пан Рашчынскі гаварыў зусім ціха. — Гэта старажытнае пакараньне, яно нарадзілася, калі панавалі дзікія норавы, і жыцьцё чалавечае не было каштоўней за разьбітую чарку. Ды не, чарка была большай каштоўнасьцю – адзін з нашых продкаў памяняў сям’ю гарнушкаўскіх сялянаў з дзесяці чалавек на італьянскі сервіз – крышталь, аздоблены срэбнымі птушкамі і вінаграднымі лозамі. Шэсьць чарак і графін з коркам у выглядзе срэбнай вінаграднай гронкі, на якой сядзіць матылёк.

— Памятаю той сервіз…— гэтак жа ціха адазваўся Вінцэсь, і нейкі холад апаноўваў яго знутры, нібыта ў шкле паміж хатнім цяплом і знадворным сіверам зьявілася першая трэшчына. Ён амаль не хацеў чуць, што далей скажа бацька.

— Дык вось… Пакараньне было такім – вінаватаму разразалі жывот і прыбівалі канец кішкі да дрэва. А потым няшчаснага бізунамі ганялі па крузе, пакуль усе вантробы не наматаюцца на камель. Самае страшнае, што пасьля гэтага чалавек яшчэ нейкі час жыў. Я сам гэта бачыў. Бацька лічыў, што такое відовішча паспрыяе выхаваньню ўва мне мужнасьці.

Вочы пана Рашчынскага палыхнулі гневам, і Вінцэсь раптам зразумеў, што зусім ня ведае свайго бацькі – гэты чалавек са спакутваным тварам меў мала падабенства з тым ласкавым, вясёлым “papб”, які заходзіў у дзіцячы пакой, заўсёды нешта напяваючы, які займаўся з Вінцэсем гімнастыкай па нямецкай сістэме. А калі Вінцэсь быў на вакацыях, яны шторані­цы разам пераплывалі сажалку. Нават калі ўтваралася тонкая скарынка лёду, яго разьбівалі, каб вызвалілася з дзясятак метраў, і пры­слуга зьбягалася паглядзець, як шалёны пан купаецца ў палонцы і няшчаснага паніча за сабой цягне. А Вінцэсева любімая нянька Агата дык проста плакала ды галасіла, стоячы на беразе. Затое насуперак звычаям бацька з сынам заўсёды былі на “ты”, і ў доме ня мелася звычкі цалаваць старэйшага ў руку і, як у строгіх прыхільнікаў “сармацкага ладу”, падаць у ногі.

Пан Рашчынскі глядзеў на старажытную зброю на сьцяне.

— Гонар роду… Нашыя продкі часам дзіўна трактавалі гэтае паняцьце. Калі я стаў уладаром маёнтка, загадаў сьпілаваць сасну і паставіць на тым месцы крыж. Але памяць пра ўчыненае зло ня зьнішчыш так лёгка, як дрэва – карэньні ад яго цягнуцца на шмат пакаленьняў наперад. Я зрабіў, што мог – спадзяюся, ты падоўжыш маю справу. Падобна, я ня змог стаць добрым бацькам. Я рана страціў маці, ты таксама. Жаль і любоў часам адпрэчваюць розум. Я нічога табе не расказваў, ні ў што не пасьвячаў. Здавалася – яшчэ прыйдзе час…Мне хацелася бачыць, як маё дзіця бесклапотна гадуецца, радуецца жыцьцю… І вось – мой сын мог загінуць, і гэтак па-дурному…

— Тата, прабач... — Вінцэсь па звычцы хацеў дадаць дзіцячае – “я больш так ня буду”, але ўсьвядоміў, што ня можа, і ня хоча гэтага вымаўляць. І бацька сказаў дзіўнае:

— Гэта ня той учынак, за які трэба прасіць прабачэньня.

Сеў за стол, не сьпяшаючыся, разьвязаў мяшэчак з лесу, высыпаў з яго нешта… Вінцэсь прагна нахіліўся… Рознакаляровыя каменьчыкі, некалькі зярнятак, нават мінулагодні, счарнелы арэх… Вінцэсь ледзь не засьмяяў-ся – а ён жа, пакуль нёс бацьку пасланьне, чаго толькі ні перадумаў – вядома, падгледзець самому, што ўнутры, было нядобра.

Але бацька зусім не зьдзівіўся. Гэтак жа нясьпешна расклаў каменьчыкі па колерах, задумаўся…Потым пільна зірнуў на сына.

— Ім патрэбна тры фунты пораху і набоі для пісталетаў. І ў іх скончыўся хлеб.

Вінцэсь яшчэ не разумеў.

— Тата, хіба ты іх ведаеш? Хто яны такія?

Пан Рашчынскі памаўчаў.

— Брацтва Ваўка.

Вінцэсь разгубіўся.

— Хіба гэта ня казкі? Пераваратні, якія зьяўляюцца па начах і зьядаюць таго, хто забіў бязьвіннага чалавека?

— Кожная казка калісьці была праўдай, сыне, — усміхнуўся пан Антось. – Брацтва Ваўка існуе на нашай зямлі вельмі даўно. Адразу, я думаю, яго ўтварылі нашыя продкі-паганцы, якія не хацелі прымаць новую веру і хавалі свае паселішчы ў гушчарах. Потым – беглыя прыгонныя і жаўнеры, пакрыўджаныя людзі. Цяпер Брацтва захоўвае памяць апошняга паўстаньня. Тое, што даручылі табе – вялікі давер. Сёньня аднясеш па­трэбнае, куды я скажу. Чалавек са шнарам, з якім ты пазнаёміўся ў лесе, належыць да слаўнага роду, Вінцэсь. І продкаў варты. Дваццаць год таму мы разам з ім былі вязьнямі Бабруйскай крэпасьці.

— Вязьнямі? — а Вінцэсю здавалася, што яго больш нічога так ня зьдзівіць. Бацька ўстаў, павольна прайшоўся па пакоі, склаўшы рукі за сьпіной, быццам зьбіраўся чытаць лекцыю.

— Паўстаньне пачалося ў Варшаве. Але гэта быў шанс і для нас. Мне хапіла б і таго, што Аляксандр І забараніў жыхарам Беларусі і Літвы накі­роўваць сваіх дзяцей на вучобу ў замежныя універсітэты. А я так марыў пра Гейдэльберг, пра Падую, дзе вучыўся Скарына! На далучаных да імперыі землях тварылася так шмат несправядлівасьцяў, што ня бачыў толь­кі сьляпы. У віленскім шляхецкім інстытуце, я вучыўся там, як і ты, многія падзялялі ідэалы паўстаньня — і вучні, і настаўнікі.

— Але цяпер там пра гэта не чуваць! — зазначыў Вінцэсь, які ня надта шанаваў сваю навучальную ўстанову.

— А хто табе мог расказаць? — уздыхнуў пан Рашчынскі. — Сёньня права выкладаць вам маюць адно “вернападданыя”. А ў той час мы перапісвалі вершы Міцкевіча і Чачота, чыталі Дыдэрота і Шылера… Паўстаньне ўжо было амаль разьбітае, калі я разам з сябрамі па інстытуце далучыўся да аднаго з атрадаў генерала Дэмбіцкага, апошняга з абаронцаў. Мяне схапілі, калі я прыйшоў дадому ў спадзеве здабыць зброю і хлеб.

Вінцэсю стала страшна:

— Гэта зрабіў… мой дзед?

— Не, дарагі. Не пераймайся. Ён жа быў шляхціц. Але ён выгнаў мяне з нічым – бо я пайшоў у атрад інсургентаў супраць ягонае волі. Мяне выдалі жандарам сяляне, якія так ненавідзелі пана, што нават пострах ягонага гневу не перашкодзіў ім адпомсьціцца на сыне. Дарэмна што сын змагаўся і за іхнюю будучыню. Царскія ўлады ня толькі касавалі вольнасьці літоўскае шляхты, але і зводзілі ўсіх, хто ня мог пацьвердзіць шляхецтва, да стану прыгонных, як і сёньня, душылі падаткамі. Вядома, той жах, у якім сяляне жылі з міласьці твайго дзеда, не даваў ім усьвядоміць, што чакае іх у абдоймах новых законаў. Калі ўжо варышся ў кіпні – няма розьніцы, у якім гаршку. Тым больш новыя ўлады ня раз дапамагалі бацьку змушаць дзёрзкіх хлопаў да пакоры. Ссылка ў Сібір – гэта жахлівей, чым бізуны. Не, твой дзед ня быў нейкім людажэрам – ён у маладосьці шмат ваяваў, нават быў у войску Серакоўскага, калі яго разьбіў Сувораў пад Крупчыцамі. Потым паехаў на Балканы, паспытаў турэцкага палону, мусіць, там і развучыўся цаніць чалавечае жыцьцё. Напалеон спрабаваў стварыць у нас саюзнае войска Вялікага княства Літоўскага – многія шляхціцы пайшлі туды. А твой дзед пасьмяяўся. Сказаў – ня верыць больш у годнасьць роду чалавечага. Ні за каго ня варта паміраць. Тым больш за хамскую волю. Хлопы для яго былі ня больш, чым карысныя або шкодныя жывёлы. І каб не твая бабуля, я мог бы вырасьці такім самым… І ты б зараз адсылаў свайго слугу Янку на стайню, калі той падае табе не зусім гарачую каву. Не крывіся – выхаваць у чалавеку пагарду да бліжняга няцяжка. Паглядзі на партрэт у куце.

З карціны сурова пазіраў сівы чалавек, гладка паголены, у берэце і круглым карункавым каўнеры, са шпагай. Але танклявая рука пакладзена не на ўпрыгожаны каштоўнымі камянямі эфес шпагі, а на глобус. Пан Антось патлумачыў.

— Я табе казаў некалі, што гэта твой прадзед Ганорый. З яго ў нашым родзе пачаліся каталікі – перахрысьціўся з праваслаўя. Пасьля таго, як пабыў прыхільнікам Кальвіна… Вальнадумец, карацей. Разумны чалавек, вучыўся ў Чэхіі, Італіі, Нямеччыне. А вярнуўся сюды – у першы ж дзень прыгоннага на стайні бізуном забіў. Насьмерць. Уласнай рукой.

— За што? – прашаптаў Вінцэсь. Бацька толькі горка ўсьміхнуўся.

— Можа быць, падаў недастаткова гарачую каву... Ці што там продкі нашыя пілі? Медавуху? Дык вось, дзед Ганорый… Пра яго дасюль у Гарнушках расказваюць, што быў чарнакніжнікам і нават выгадаваў цмока пад уласнай пахай. І як падчас навальніцы бліскала маланка, усе навакольныя сяляне былі пэўныя – цмок нясе пану золата. А калі ў вёсцы зьнікала дзіця… Ну, ня буду пераказваць усяе забабоннай лухты – вядомае адно: дзед твой памёр самай нядобрай сьмерцю. Засіліўся. Сьвятар адмовіўся хаваць самагубцу на асьвечанай зямлі. Тады яшчэ сустракаліся прынцыповыя святары. Ты бачыў каля дарогі, на ўскрайку Маскалёва лесу, капліцу?

Вінцэсь кіўнуў галавой.

— Толькі яна зусім занядбаная.

— Там – магіла твайго прадзеда, Ганорыя Аляксандра Рашчынскага. Жонка вырашыла – у лесе лепш, чым пад царкоўнай агароджай, пасярод нікаў. І колькі ўжо баек вакол таго месца! Жорсткасьць не памірае разам з акрутнікам. Але заўсёды зьяўляюцца людзі, якія могуць аддаць жыцьцё за перавагу дабра. Мы былі на гэта гатовыя. Мартына Саколку, так завуць твайго новага знаёмага, схапілі падчас бойкі – яго паранілі… Бачыў, які ў яго твар?

— Так…

— З атраду засталіся ён – і я. Мне – васемнаццаць, яму, як табе — шаснаццаць. Сьледчыя хацелі, каб ён пацьвердзіў, што я таксама – з атраду. За гэта абяцалі вельмі шмат – жыцьцё. Нашая сям’я ў сваяцтве з многімі – Рагманавымі, Ляшчынскімі, Каліноўскімі. За мною пацягнулі б іншых – усе сьледчыя ўсіх краінаў і часоў мараць не схапіць асобнага злачынцу, а выйсьці на змову, раскрыць закалот, і чым паболей шаноўных людзей у ім заблытаць. Мартын не сказаў ім нічога. Чаго гэта каштавала яму – ведае толькі ён. Але мяне адпусьцілі.

— А яго?

— Як бачыш, ён жывы… І мы ўсё яшчэ чакаем свайго часу.

Апошнія словы бацька сказаў вельмі ціха, але Вінцэсь зразумеў сэнс пачутага і скалануўся ад радаснай трывогі. Зусім як у вершы забытага паэта пра Чорнага Войну:

— Не, гэта ня будзе хутка, — прагаварыў пан Рашчынскі, заўважыўшы, як заблішчэлі вочы сына. — І ты заўтра ж паедзеш у Вільню, да дзядзькі Андрэя. Ён дапаможа табе падрыхтавацца да універсітэту – а я думаю, гэта ня будзе цяжка. Мы – ня самыя багатыя, але я зрабіў усё, што мог, каб даць табе добрую адукацыю. Сюды вернешся толькі праз год.

Апошняе гучала загадам. Не, Вінцэсь ня выкажа засмучэньня.

На разьвітаньне Вінцэсь ня мог не спытаць:

— А маці ведала?..

— Яна чакала мяне са зьняволеньня, — сумна казаў бацька. — Ты ніколі не пытаўся, якая спадчына засталася табе ад маці. Дык вось цяпер магу сказаць – яе сям’і належалі Саматыі за Маскалёвым лесам. Сёньня яны належаць палкоўніку Варанецкаму, які ўціхамірваў паўстаньне.

— А сваякі?

— Спытай у сібірскіх крумкачоў, сыне… І памятай – ад маці табе за­сталася найлепшая спадчына: мужнае сэрца і чуйная душа. Ці прынясе табе гэта шчасьце – ня ведаю…

Вінцэсь нават трохі сумеўся: бацька ніколі не казаў яму гэткіх высокіх словаў…

Пакунак з порахам і хлебам належала пакінуць пад крыжам ля сьсечанай сасны – унізе крыжа была зладжаная адмысловая хованка, прыкрытая дошкамі. Цяпер Вінцэсь ведаў, што каменьчыкі і зярняты звычайна раскладаліся на пні – хто мог западозрыць у звычайным сьмецьці сакрэтнае пасланьне?

Зрабіўшы, што належала, Вінцэсь марудзіў у прыцемку — яму хацелася яшчэ раз пабачыць лясных людзей. Спаткацца з імі па – іншаму, на роўных, магчыма, неяк выправіць іх меркаваньне пра сябе… Але цені згушчаліся, чарнелі, быццам кроў памерлага дня, і стаяць у чаканьні было непрыстойна і небясьпечна… Тым больш рупіла яшчэ адна справа… Вінцэсь ня мог паехаць адсюль на цэлы год – гэта ж бясконцасьць! — не пабачыўшы Яе… Хаця б пабыўшы каля яе… Вядома, ён мог сёньня проста зьявіцца ў госьці ў Весьніцы – пан Вакула Рагманаў, бацькаў сардэчны сябра, заўж­ды радуецца ягонаму прыезду… Вінцэсь маленькім, асірацеўшы, столькі часу бавіў у гэтым доме, пад апекай цёткі Ліны, маці Вальжыны і Маркі Рагманавых. Напэўна, каб цётка Ліна была жывая – усё было б прасьцей… А цяпер — як паказацца на вочы чароўнай насьмешніцы? Вінцэсю здавалася, што ўсе на сьвеце ведаюць пра ягонае няўдалае паляваньне на пачвару.

Не, ён проста прыйдзе пад вокны Вальжыны, а потым пакіне ёй свой падарунак…

Да таго ж паабяцаў перадаць – жабу замест ваўчынае скуры.

Што ж, ён даражыць сваім словам, нават дадзеным у адказ на грубы жарт. Вядома, прынясе не сапраўдную жабу. А вось гэтую – з зялёнага пералівістага шкла, а ў роце-гарлавіне – тры белыя ружы. Цудоўная вазачка з Саксоніі. Ён пералезе праз агароджу і паставіць падарунак на стол у альтанцы, у таемным сховішчы, дзе Вальжына праводзіць з улюбёнымі кніжкамі па некалькі гадзінаў у дзень. І нікому не дазваляецца турбаваць там мройную паненку.

Вядома, Вінцэсь напісаў і ліст… Дужа паэтычны і разумны, на ягоны погляд.

Салаўі шчодра сыпалі дробнае срэбра сьпеваў на цёмнае лісьце, на вільготную траву… Багацьце, якое належыць толькі закаханым. Вінцэсь успомніў, што сёньня – Васіліск, Салаўіны чацьвер. Добры час для сардэчнай справы.

Хлопец асьцярожна прабіраўся па сьцяжынцы між кустоў бэзу, калі раптам пачуў шэпт... Месца пад вакном паненкі Рагманавай было занятае. У цьмяным сьвятле поўні бачылася нечая высокая постаць. Злодзей?

— Што з вамі, Раланд?

Ціхі голас належаў Вальжыне. І Вінцэсю раптам стала страшна – не ад таго, што заўважаць, а ад прадчуваньня болю, ад якога, вядома ж, няма лекаў, акрым кулі ў сэрца, як сьцьвердзіў бедны Вертэр.

— Там нехта ёсьць, — голас мужчыны падаўся Вінцэсю знаёмым.

— Я нічога ня чую. Вы сталі палахлівым, рыцар Раланд.

Мужчына памаўчаў.

— Магчыма… Памыляюцца нават старыя салдаты. Можа быць, шаргатнула птушка.

— Ці котка! Спалохалася вас – вырашыла, што сапраўдны ваўкалак прыйшоў. — Яна яшчэ жартавала! Вінцэсь з усіх сілаў сьціснуў кулакі, каб спыніць дрыжыкі. Цяпер засталося адно – сьцішыцца… Выцярпець ганебнае становішча віжа. Ці – пабегчы прэч, ломячы кустоўе? Абвесьціць пра сваю прысутнасьць? Горш за сьмерць… Думкі юнака блыталіся ад адчаю і безнадзейнасьці.— Вазьміце мяне з сабой, Раланд, —цяпер голас дзяўчыны трымцеў хваляваньнем. – Мы маглі б сустрэцца ў Кракаве. Мяне туды пусьцяць – да цёткі, у яе якраз імяніны. Мне ўсё роўна, што стануць пляткарыць. І я ніколі ня буду перашкодай вашай справе.

— Вальжына, што вы кажаце? – разгублена азваўся мужчына.—Я не разумею вашае легкадумнасьці.

— Вы што, сьляпы? – яна нават узвысіла голас. — Я кахаю вас і хачу быць з вамі! Толькі не кажыце, што вы гэтага ня ведалі!

— Вальжына… — у голасе гучала сапраўдная пакута. — Я ведаю вас лепей, чым вы самі. Вы – рамантычная дзяўчынка. Вам патрэбны герой. Вы ж нават мянушку мне прыдумалі – Раланд… Рыцар… Паверце, Вы кахаеце не мяне, а той вобраз, які ўтварыўся ў ваша разумнай, але мройлівай галоўцы. Гэта не сапраўднае пачуцьцё. Калі-небудзь вы абавязкова сустрэнеце прыгожага юнака, які зробіць вас шчасьлівай. А я – старая пачвара. Вы толькі нарадзіліся, калі я канаў у каменных лёхах. Успомніце – на Каляды гадоў дзесяць таму, калі я прынёс вам жывую вавёрку, вы, па­бачыўшы мяне першы раз, закрычалі ад страху. І бацька, каб супакоіць, нават нешта сачыніў вам пра мяне – быццам я зачараваны прынц у зьвярыным абліччы.

— Я была зусім маленькая…

— Прабачце, але сьляпы ня я – вы.

Чаму гэты голас такі знаёмы? Вінцэсь трохі пасунуўся, каб лепш разгледзець мужчыну… А той якраз адвярнуўся ад вакна, дзе была смуглявая спакуса, і закінуў твар да поўні — нібыта жадаў правыць тужлівую ваўчыную песьню… Жахлівае аблічча… Вінцэсь ужо бачыў яго – учора ноччу, і таксама ў сьвятле поўні. Глыбокі шнар, доўгія цёмныя валасы…

Ня ў змозе трываць, Вінцэсь апусьціўся на зямлю і схаваў твар у траве. Ён больш не хацеў ні бачыць, ні чуць… Але шэпт з вакна ўсё роўна працінаў слых.

— Я кахаю вас… Я ўжо доўгіх тры гады кахаю вас. Вашы пакутлівыя гады, вашы раны, вашы цудоўныя вочы, вашы дужыя рукі…Усё, усё, што ваша – міла мне, люба. Я ніколі ня буду ні з кім іншым, чуеце? І скажыце, што вы – не кахаеце мяне! Паспрабуйце зманіць — перад вачыма анёлаў, якія зараз глядзяць на нас!

— Не магу зманіць… Кахаю вас… Ня буду з вамі…

Калі вакно зачынілася і постаць Ваўкалака зьнікла ў начы, Вінцэсь паспрабаваў устаць… Руку чамусьці апякло болем – хлопец зразумеў, што раструшчыў шкляную жабку. Што ж, вазачка – ня самае важнае з таго, што разьбілася гэтай ноччу.

Поўня шчодра сеяла сьвятло на сьцежку, і Вінцэсь прыпомніў яшчэ адну яе назву – ведзьміна сонца. У адчаі людзі зьвяртаюцца і да ведзьмі­ных сродкаў. Калі пакласьці язык жабы на сэрца жанчыне, якая сьпіць, тая праўдзіва адкажа на ўсе пытаньні.

Цяпер ён ня мае патрэбы ў дапамозе жабкі.

Застаецца толькі адно – як казаў бацька, чакаць. Можа быць, яшчэ ўдасца памерці за каханьне або за радзіму.

І бацька дазволіць яму мець уласную стрэльбу.

Урэшце, Вінцэсю ўжо шаснаццаць.

5

Хто даўмеўся пакласьці ў труну цюльпаны? Кветкі абуральна жывыя, пяшчотныя і яркія, быццам дзіцячы малюнак. Здавалася, Артур зараз устане, адчуўшы дотык халодных сьцяблінаў да сваіх рук. Ён жа быў такі нярвовы, чуйны…

“Быў…” Гаварыць пра яго ў мінулым часе — яшчэ трэба прывыкнуць. Паліна адвяла позірк. Бабулька ў чорнай хустцы сядзела на табурэтцы ля труны і чытала малітоўнік. Словы малітвы, здавалася, не ўзьляталі, а апускаліся, як сухія пялёсткі, на падлогу, туды, дзе ўкленчыла Аксана. Былая жонка – яна заставалася адзіным блізкім Артуру чалавекам. І адзі­ным, хто мог сказаць, што па-сапраўднаму любіў памерлага. Паліна ня вытрымала, падыйшла да сяброўкі, прымусіла ўстаць, завяла на кухню – яшчэ шлях да могілак, а ў беднай і макавінкі ў роце не было, відаць, ад учарашняга дня. І ня спала, мусіць, ад таго часу, як патэлефанавалі з міліцыі. Колькі іх, неапазнаных трупаў алкаголікаў ды наркотаў, знойдзеных на вулічных лаўках, у пад’ездах, у гарадскіх парках, зьнікае ў безыменных магілах. Гэтаму – пашанцавала. Над ім плачуць, не ўспамі­наючы пра благое, і вядома, вінавацяць сябе… Не даглядзелі, не ўбераглі, не дапільнавалі…

— Кінь, Аксана! – Паліна сама ледзь стрымлівала сьлёзы. — Ну чым ты магла ўжо дапамагчы? Ты ж і так зрабіла ўсё магчымае і немагчымае. Алкагалізм – хвароба невылечная, і калі Артур сам не хацеў цягнуць сябе за валасы з дрыгвы…

— Ён быў такі таленавіты! Такі высакародны! Такі самотны! – плакала Аксана, выціраючы рогам чорнай карункавай хусткі сьлёзы. Разумніца, шыкоўная брунетка, кахала, дзіця нарадзіла… Чаго Арціку не хапала, каб перадолець стан няшчаснасьці?

— Ён жа прыходзіў да мяне перад… перад сьмерцю, — спавядался Аксана. — Грошай прасіў… Казаў – не на пітво, а заказаць ксеракопіі нейкіх дакументаў. Казаў, расьсьледваньнем цікавым займаецца. Нават папку прынёс… Папрасіў прыхаваць. І Вадзіку цацачную машынку прынёс… А я…

Словы патанулі ў сьлязах. Паліна засьпяшалася накапаць валяр’янкі ў кубак, але Аксана нецярпліва адпіла проста з бутэлечкі. І зноў залілася сьлязьмі, тлумачачы, што цяпер успомніла — гэтак жа апошнія месяцы рабіў Артур.

— Два тыдні ў моргу праляжаў… Падабралі на сьметніцы. Уяўляеш – на сьметніцы! Такі розум, такі талент... Нават кніжкі ня выдаў. Слухай, я хоць ягоную папку табе перадам, можа, надрукуеш што…

— Аўтобус прыйшоў, — на кухню зазірнула Аксаніна маці. Вусны яе былі строга падціснутыя – Антаніна Васільеўна не зьбіралася маніць, праліваць сьлёзы перад гледачамі. Вядома, зробяць усё, як належыць, вядома, шкада чалавека, але колькі напакутваліся ад яго... Хай Бог яму даруе.

Могілкі, звычайныя, гарадскія, з шэрымі бетоннымі помнікамі, падобнымі на недабудаваныя трансфарматарныя будкі, з таненькімі кволымі дрэўцамі; аблічча сьвятара – засяроджанае і прасьветленае, як і належыць на вялікай урачыстасьці – адданьні душы небу; яркае веснавое сонца – душа ня зблудзіць; парасткі травы ў чорнай урадлівай зямлі – быццам вітаюць новага пасяленца...

Паліна не запомніла ні прачулых прамоваў, ні памінак, што былі зла­джаныя ў апусьцелай артуравай кватэры… Запала толькі ў памяць: на выцьвілых шпалерах – яркія простакутнікі, там, дзе віселі карціны. Быццам магільныя пліты. Вунь там быў партрэт Барбары Радзівіл, там – Уладзіміра Дубоўкі… А там, здаецца, самога Артура — ён сябраваў з многімі мастакамі. На пахаваньне прыйшлі двое.

Паліна прымусіла сябе выпіць некалькі кілішкаў гарэлкі. Таму толькі пад вечар наступнага дня ўспомніла пра сінюю папку, аддадзеную Аксанай.

Артур усё-ткі заставаўся да апошняга навукоўцам. Толькі крыху дрыжачы почырк паказваў, што пісаў чалавек… ну, скажам, стамлёны жыцьцём. Запісы былі акуратныя, абведзеныя каляровымі алоўкамі, са спасылкамі на крыніцы… Нават з малюнкамі. Але які сэнс гэтых запісаў? Паліна гублялася ў здагадках. Вочы сьлізгалі па зацемках, спрэс па­крэсьленых.

”Lupus metallorum. Воўк металаў. Паглядзець у “Rosarium philosofum”. Або Апалон Лікіас? “Воўк як сімвал ранішняга сонца, бо можа бачыць ноччу. Зьвер бога вайны Марса. Параўнаць выявы”.

Рашучая рыса чырвоным атрамантам – і надпіс: “Усё-ткі воўк металаў. Сімволіка працэсу ачышчэньня золата з дапамогай антымону: воўк глытае ільва, каб яго вызваліць. Антымон – шэры воўк. Што такое антымон?!!!“ І выпіска на бачыне: “Позьнелацінскае ”antimonium” – сурма”.

Што да чаго? Артур захапіўся міфалогіяй? Гісторыяй алхіміі? Далей – яшчэ больш незразумелае. “Паўночны сьпяваючы лебедзь – cugnus musicus. Ва ўмовах экстрэмальнага паніжэньня тэмпературы цела (г. зн. калі за­мярзае) – крычыць незвычайным голасам: моцны высокі гук і больш слабы глыбокі трубны. Адсюль – лебядзіная песьня. Запавет? “ Яшчэ адна загадкавая зацемка: “Чаму ў руках сьмерці – крыж?”

Адгарнуўшы наступную старонку, Паліна ледзь ня ўскрыкнула ад узрушэньня: алоўкам была схематычна, але цалкам пазнавальна намаляваная… яе жабка. А калі Паліна прачытала напісанае пад малюнкам, узрушылася яшчэ больш: ”У народных паданьнях “грэшная рапуха” – увасабленьне выратаваных “бедных душаў”. Калі чалавек ня выканаў пры жыцьці тое, у чым пакляўся, ён мусіў пасьля сьмерці ў абліччы рапухі выканаць абяцанае”.

Тыя самыя словы, якія сказаў ёй на разьвітаньне скульптар з Вільні!

Паліна, не чытаючы, прагартала астатнія лісткі ў папцы – таямніца вызірала з кожнай літары, вілася белай сцяжынкай між словаў, упля-таючы яе ў сіло непераадольнай цікаўнасьці. На апошнім лісьце ня мелася тэксту. Там быў малюнак скульптурнай групы – старанна перамаляваны чорнай гелевай ручкай. Фігуры разьмяшчаліся на простакутным узвышэньні. У цэнтры, над усімі – захутаны ў манаскую расу шкілет, кашчавы палец ягонай правай рукі паказвае на заціснуты ў левай крыж. У нагах сьмерці воўк з ашчэранай пашчай навіс над параненым ільвом, які бясь­сіла прыпаў долу, прыўзьняўшы галаву ў акуратных кудзерах, каб сустрэць сваю пагібель годна, вочы ў вочы. Далей можна было разабраць у сьпляценьні фігураў лебедзя, што ірваўся ў апошні палёт. А вось жабкі сядзелі па баках пастаменту… Як зразумела Паліна, жабак (або рапух – не хацелася іх называць гэтым словам) было чатыры, па адной у кожным куце.

Паліна ўжо здагадалася, што разглядае малюнак надмагільля Вінцэся Рашчынскага. Цікава, адкуль Артур перамалёўваў? Надмагільле ж пачало руйнавацца неўзабаве пасьля збудаваньня.

Адказ знайшоўся на самім лістку: “Нац. архіў, фонд Станіслава Ксаверыя Людвісара, дак. 131”. Вядомае прозьвішча! Магнаты, старажытны беларускі род. Мелі шыкоўны палац ня так далёка ад Гарнушак. Якая сувязь у Станіслава Людвісара з Рашчынскім? Чакай, ці не згадвалася гэтае імя сярод паўстанцаў? Магчыма… Трэба будзе ўдакладніць.

Але ж дзіўнае месца супакаеньня. Для чаго тут згрувашчана столькі фігураў? Злавесная скульптура сьмерці – зразумела, а чаму – воўк, леў, лебедзь, жабкі? Дзіва што Артур зацікавіўся. Наўрад ці столькі стараньня і грошай было ўкладзена, каб увасобіць капрыз хворага ўяўленьня: з мастацкага погляду ўвесь гэты каменны карагод быў безгустоўны, бязладны. Аднак у разьмяшчэньні выяваў, у іх саміх угадвалася прадуманасьць…

Паліна зноў узялася за паперы, на гэты раз узважваючы кожнае слова. Артур відавочна лічыў, што ў фігурах надмагільля было схавана нейкае пасланьне – “лебядзіная песьня”. Менавіта гэтым ён тлумачыў, што надмагільле бязьлітасна руйнавалі. Калі з фігурай лебедзя і сьмерці больш-менш зразумела, — сімвал пасьмяротнага запавету, а як наконт ваўка і льва? Паліна яшчэ раз перачытала: “сімволіка ачышчэньня золата… воўк глытае ільва, каб яго вызваліць…”

Акрамя скульптураў, надмагільле прыкрашалі і надпісы. На самім пастаменьце кароткі надпіс-пытаньне: “Qvis amas Amo”. Прыблізна “каго любіш люблю”. Або “люблю, каго любіш ты”. Дзіўнае сьцьвярджэньне падабенства густаў на магіле!

Дзяўчына ўзяла з падваконьня каменную жабку, пакруціла, перавярнула... Зьнізу ў скульптурцы круглая адтуліна – відаць, фігурка насаджвалася на адмысловае мацаваньне. Зьняў – і ўсё.

І там жа, зьнізу, на жабцы зьмяіліся ледзь заўважныя літары: “te”. Можа быць, подпіс скульптара.

Паліна яшчэ раз агледзела жабку, водзячы пальцамі па халоднай сьпіне ў пухірках і ямінках – гэтак жа лашчылі гэты камень пальцы скульптара з дзевятнаццатага стагоддзя. Работа тонкая, старанная. На сьпінцы ўзор падзелены акуратнай лініяй, значкі нагадваюць руны... Дзіўны арнамент! І тут у калідоры нешта зашаргатала...

О, не, толькі ня гэта! Вешалка для адзеньня, толькі ўчора ў чарговы раз прымацаваная Палінай, зноў зьбіралася абрынуцца на падлогу. Глухі ўдар пацьвердзіў, што зламысны намер зьдзейсьніўся.

А Паліна яшчэ радавалася, калі набыла гэтую стылізаваную пад карчажыну рагульку! Абы ня так, як ва ўсіх.

Добра, што маці на працы, а то зноў пачала б наракаць, што ў доме няма мужчыны.

Паліна кінулася прыладжваць вешалку на месца. Яшчэ можна пасьпець да прыходу маці – ранішні сьпектакль у ейным тэатры закончыцца ў два, пакуль прыме касьцюмы (Марыя Апанасаўна працавала касьцюмеркай), яшчэ гадзіна...

Тэлефонны званок засьпеў дзяўчыну, калі яна спрабавала начапіць непаслухмяную рагульку на толькі што замацаваны шруб. Нічога, каму трэба – ператэлефануюць. Аднак тэлефон званіў і званіў. Так што першай ня вытрымала Паліна.

— Алё… Я слухаю…

Аксанчын голас гучаў так незвычайна, што Паліна імгненна забылася на вешалку, якая зноў улеглася на падлогу.

— Артурава сіняя папка ў цябе? Ты яе чытала?

— Так, вось толькі што гэтым займалася. Вельмі цікава, дарэчы…

Аксана ледзь не зрывалася на крык.— Неадкладна вярні! Запакуй яе ў канверт… У цябе ж ёсьць вялікі канверт, так?

— Ну… А чаму?..

— Не перабівай! – Аксана сапраўды крычала, як у істэрыцы. — Запакуй… Адрас не пішы… Ведаеш, дзе мая пошта? На рагу Камуністычнай і Кісялёва. Скрыня нумар сорак пяць. Укінь папку ў скрыню – і ідзі. І помні: ты яе ня чытала, не бачыла. І ўвогуле нічога пра яе ня чула. Ні ў якім разе не здымай копіі! Забараняю! Сорак пятая скрыня! Не пера­блытаеш? Ідзі зараз жа!

Паліна слухала сяброўку і халадзела: як лёгка страціць розум! Даперажывалася, небарака…На ўсе спробы супакоіць — крык:

— Так трэба! Не пярэч! Пакляніся памяцьцю Артура, што зробіш, як кажу! Кляніся. Ну! Калі яшчэ і ты будзеш на маім сумленьні…

Што заставалася рабіць? Аксана ня ў тым стане, каб з ёю спрачацца. Урэшце, і папка належыць ёй. Паліна апранулася так хутка, як магла – нярвовасьць сяброўкі перадалася. Узялася за папку… І задумалася. Копіі не здымай! Што за глупства? Але не – ва ўсім Аксанчыным маналогу тут чуўся адзіны пробліск логікі. Сяброўка ня хоча, каб Паліна працягвала дасьледваньне Артура. Чаму? Аксана ніколі ня лезла ў навуковыя справы. Павыкладаўшы гісторыю ў школе, “наеўшыся” настаўніцкага жыцьця, скончыла курсы візажыстаў і цяпер някепска пачуваецца ў прыватным салоне прыгажосьці. Што ёй Гекуба, дакладней, Вінцэсь Рашчынскі?

Урэшце, хто ведае дакладна, што ляжала ў папцы? Прачытанае засталося ў памяці, пасьля занатуе, а вось малюнак надмагільля…Паліна, павагаўшыся, выцягнула з сіняй папкі аркушык і схавала ў шуфляду пісьмовага стала. Нічога, прызнаецца ў злачынстве, як толькі Аксана прыйдзе да розуму.

Ліў веснавы дождж, па-восеньскаму няўтульны і халодны. Паліна вярталася дадому з прыкрым адчуваньнем пераможанай. А ў калідоры ляжыць непрыбітая вешалка… І маці, напэўна, ужо дома…

Паліна зірнула на сваё вакно – так, сьвеціцца. Стаяць бы вось так пад дажджом і ветрам і глядзець на асьветленае вакно… І ўяўляць, што табе няма куды ісьці… Прыемная гульня, калі ведаеш, што цябе чакаюць у вітальні пухнатыя чырвоныя пантофлі.

— Слухай, тут да цябе нейкі тып прыходзіў, — голас маці гучаў не-адабральна, што азначала — госьць выглядаў зусім несамавіта і на ролю мужчыны ў доме ніяк ня мог прэтэндаваць.

— Які тып? — няўважна перапытала Паліна, страсаючы дождж з капелюша.

— Ну што ты робіш? Зусім зьдзічэла,— уздыхнула Марыя Апанасаўна. — Чаму без парасону пайшла? Зараз гарбаты пастаўлю… А тып быў таксама без парасону. Мокры, як пацук, барадаты, патлы доўгія, сам даўжэзны — бітнік нейкі, відаць. Казаў, пазьней яшчэ заявіцца.

— Мама, бітнікаў даўно няма, — стомлена заўважыла Паліна, пераабуваючыся ў чырвоныя пантофлі. — Рокеры ёсьць. Панкі... Рэперы… Гэтыя… скінхэды. Толькі скінхэды не валасатыя, а лысыя.

— А як бы яны ні называліся, лысыя ці валасатыя – сутнасьць адна. Зьбіцца ў зграю, адваяваць жыцьцёвую прастору, пазначыць месца вакол сябе – шалупіньнем ад семачак, проста пляўкамі, лаянкай, гучнай музыкай, крамзолямі на сьценах… Што хлапцы, што маладыя малпы, што пеўнікі… Адны курлыкаюць, другія ў грудзі сябе б’юць валасатымі кулакамі, трэція гітары аб калена ломяць…

Маці працягвала гаварыць ужо на кухні. У дзьверы пазванілі. І Паліна – дзьверы наросхрыст…

У прыцемку лесьвічнай пляцоўкі – зноў лямпачку нехта выкруціў! — стаяў высокі прыгорблены мужчына і прыціскаў да грудзей нейкі скрутак… З доўгіх валасоў сьцякала вада…

На імгненьне Паліна паверыла — Артур з каменнай жабкай... Ня можа быць… Блёкат…Што яму трэба?

— Я, мусіць, ня ў час? — вінаваты голас не належаў прывіду. Паліна змусіла сябе зірнуць на госьця… Віленскі скульптар! Ну так, яна ж пакідала яму візітоўку…

Ад дурнога спалоху Паліна раптам пачала ўсхліпваць. І зноў — на вачах гэтага няўклюды! Што ён мусіць пра яе падумаць? Істэрычка!

— Прабачце… Не зьвяртайце ўвагі…

Госьць пачаў нешта суцяшальнае мармытаць, і працягваў ёй свой скрутак, як калісьці Артур. І Паліна ведала, што ў скрутку, пад чорнай цыратай, і зноў не ўтрымала дрыжачымі рукамі цяжкі камень…

6

У дарозе ўсе робяцца філосафамі.

Што, несумненна, трохі крыўдна для філософаў сапраўдных, якія маюць у кішэні сурдута пасьведчаньне аб выдатнай датэрміновай здачы іспытаў на званьне кандыдата па кафедры філасофіі Санкт-Пецярбуржскага універсітэту.

Вінцэсь паблажліва зірнуў на пана Вакулу Рагманава, які, адкінуўшыся на абабітае скурай сядзеньне экіпажу, працягваў натхнёна разважаць пра жывёльны магнетызм на прыкладах з местачковага жыцьця і варушыў чорнымі задзірыстымі вусамі, не раўнуючы, як хрушч...

Такі, як гэты, што з мяккім зумканьнем даверліва сеў на Вінцэсеў рукаў, нібыта ведаў – гэты чалавек ужо ня будзе, як калісьці, лавіць, навязваць на нітку, каб потым пускаць лётаць пакутлівым кругам. Вінцэсь – даўно не дзіця і не падлетак.

Шкада, што бацька не прыехаў на станцыю сам. Пан Вакула кажа – трохі прыхварэў… Вінцэсю цяжка было ўявіць бацьку хворым, нямоглым. Але за пяць гадоў – невядома што магло тут зьмяніцца…

Пяць гадоў ня быць на радзіме! Бацька слаў грошы, лісты, пасылкі. Вінцэсь увесь час адчуваў ягоную апеку – і тады, калі жыў у Вільні, у дзядзькі Андрэя Каліноўскага, дырэктара Шляхецкага інстытута. І ў Санкт-Пецярбурзе, пасьля паступленьня ва ўніверсітэт, дзе прытулак даў бацькаў сябра Пятро Шчамлінскі, выкладчык Інжынернай акадэміі.

Але дадому пан Антось сына ня клікаў. Хлопец здагадваўся, чаму бацька пад рознымі падставамі адцягваў ягонае вяртаньне. Аберагаў… Баяўся, каб Вінцэсь не пацярпеў ад сваіх небясьпечных знаёмстваў. Каб сам не ўвязаўся ў якую авантуру. Горкая крыўда варухнулася ў душы. Якое права мае бацька трымаць яго дасюль у дзіцячым пакоі!

Ну нічога. Вінцэсь вяртаецца дадому мужчынам, самастойным, дарослым чалавекам.

Колькі разоў за гэтыя гады юнак уяўляў спатканьне з бацькам! І падваўся, як трэба. Чорны капялюш з шырокімі брыламі, дастаткова абвіслымі, плед у чырвона-чорныя шашачкі, таксама, як належыць, абцерханы.

А ў кішэні нават — набытая перад ад’ездам люлька: чорная, бліскучая. Вінцэсю так і хацелася заціснуць яе ў зубах… Але неяк было ўсё-ткі няёмка. І, па-праўдзе, страшнавата, што заперхаецца, выявіць, што яшчэ не навучыўся курыць як сьлед.

Такія капелюшы і пледы, як у Вінцэся, насілі бяднейшыя студэнты. Вінцэсь мог дазволіць сабе і форменны мундзір. Але форму, якая нібыта лічылася абавязковай, апраналі на заняткі толькі “белападшэўнікі”, сынкі з багатых сем’яў, заклапочаныя будучай кар’ерай і цяперашнім станам сваіх пазногцяў. Вінцэсь ад усяе душы такімі пагарджаў. І нават сьпецыяльнасьць абраў сабе такую, што выклікала падазрэньні — філасофію. У маскоўскім універсітэце дык увогуле кафедру філасофіі адкрыць так і не наважыліся, хаця захады рабіліся. І ў Санкт-Пецярбурзе найбольш была ў пашане ў афіцыйнікаў славянафільская “філасофія” Хамяковых, Аксакавых ды іншых. Няхай адукаваная большасьць над імі сьмяялася, а гарадавыя цягнулі ў кутузку “за демонстративное ношение русской одежды”. Галоўнае – “тры кіты” , на якіх стаіць імперыя. Праваслаўе, сама­дзяржаўе, народнасьць. Прыгонныя – дзеці, паны – бацькі іхнія. А ў Пісаньні ж сказана, хто пашкадуе розгаў для дзіцяці свайго, той ня любіць дзіця сваё.

Вось і не шкадавалі.

А для тых, хто хацеў вальнадумстваваць, цытавалі пасланьне Паўла аб тым, што філасофія спакушае.

Са спакушэньнямі змагаліся.

Прафесар пецярбуржскага універсітэту Аляксандр Галіч, разумнік, эстэт, які Пушкіна ў ліцэі вучыў, яшчэ да паступленьня Вінцэся адхілены ад выкладаньня “за пренебрежение к властям и безбожие». А цяпер на ягоным месцы Гіляроў-Платонаў даводзіў, што філасофія Гегеля супярэчыць здароваму сэнсу.

А студэнты перадавалі адзін аднаму Герцэна “Лісты аб вывучэньні прыроды”, “Фенаменалогію духа” Гегеля і “Тэорыю сусьветнага адзінства” Шарля Фур’е. Той, хто хацеў чамусьці навучыцца – мог гэта зрабіць. У іх, ліцьвінаў, было моцнае зямляцтва – і песьня, якую яны сьпявалі на сваіх сходках, старая, блюзнерская песьня вандроўных шкаляроў, была на мове іх зямлі.

Няхай царскі ўказ адмяніў студэнцкія суды – паняцьце гонару заставалася непарушным. Ніякія інсьпектарскія прывілеі не маглі змусіць бурлівую студэнцкую грамаду паважаць даносчыка ці пакорліва слухаць ненавіснага прафесара.

Вінцэся таварышы паважалі. Урэшце, цяпер у яго ёсьць уласная таямніца – тыя хлопцы, з якімі ён пасябраваў у Санкт-Пецярбурзе, не дадуць, каб іх ператварылі ў зацкаваных зьвяроў. Сын віленскага дзядзькі, стрыечны брат Юзаф Каліноўскі, ціхмяны, хваравіты юнак, дужа рэлігійны, зьвёў, аднак, Вінцэся з такімі асобамі, перад якімі ўсе лясныя ваўкалакі – няздары і няўдачнікі.

А вось і Маскалёў лес. І крыж на пагорку, абвязаны рушніком.

Хрушч прыўзьняў матава-рудыя надкрыльлі, паважна і павольна, быццам дама – шорсткія крыналіны, і зьляцеў з Вінцэсевага рукава ў напоенае сонцам паветра.

— У Вільню прыехаў нейкі пан Кашмарэўскі ў суправаджэньні мадам у парыжскіх туалетах, пашытых у Варшаве, — усё гэтак жа аптымістычна гучаў побач бас пана Рагманава. — Аб’явіў сябе вучнем доктара Месмера і майстрам гіпнозу. Цудадзейнае вылячэньне ад усіх хваробаў з дапамогай жывёльнага магнетызму, правадніком якога нібыта зьяўляецца тая мадам. І што ты думаеш – паваліў народ! Арыстакраты духу, адукаваныя, соль няшчаснае гэтае зямлі. Пасядуць вакол стала, возьмуцца за рукі і прымаюць на сябе ваганьні сусьветнага эфіру. А ў Хорашчах брыда якая… Да пана Высокінскага сябра прыехаў варшаўскі купец. Недалічыўся пятнаццаці рублёў. Падумалі на маладзенькага садоўніка. Дык небараку тыдзень катавалі. Калі ўжо не было як па сьпіне біць, хвасталі па жываце і грудзях. А па жывым мясе – крапівой напякалі. Дзьве тысячы бізуноў дадуць – і ў хлеў, у гной. Піць прасіў – пан загадаў над вадой трымаць у паветры. Чуткі пайшлі па ўсёй акрузе. Нават земскі спраўнік змушаны быў умяшацца. А грошы пасьля знайшліся – купец у іншым доме, аж у Беластоку, па п’янцы забыўся. Вось так мы і жывем, любенькі. У ваганьнях сусьветнага эфіру.

Нешта ў голасе дзядзькі Вакулы змусіла Вінцэся пільней угледзецца ў знаёмы з маленства твар. Сустрэў пагляд чорных вачэй, звычайна вясёлых, з гарэзнымі чарцянятамі, а ў гэтае імгненьне глыбокіх і халодных, як дзьве студні, і здрыгануўся... Як мала ён ведае людзей!

Дарога збочыла ў невялікі гай – апошні бастыён лесу перад палямі, адваяванымі чалавекам у векавой бязлітаснай барацьбе. Сонца прасявалася скрозь зялёныя шаты вясёлым дажджом – хоць перасыпай промнікі з далані ў даланю, і здаецца, зазьвіняць, як манеты. Вунь капліца, дзе пахаваны прадзед-чарнакніжнік, праглядвае між ствалоў маладзенькіх соснаў… Вунь – дарога на Весьніцы…

І гэтакі недарэчны боль, які Вінцэсь лічыў пераадоленым, зноў раскроіў сэрца. Бо чорныя вочы дзядзькі Вакулы нагадалі яму іншыя, падобныя – гэткія ж яркія і звычайна гарэзныя. Бровы над тымі вачыма вы­гіналіся тонкімі лукамі, ліўся чорны шоўк валасоў, сабраных у непа­слухмяны вузел… “ — А што сёньня ўпаляваў нам пан Вінцэсь? Няўжо цмока ў залатой кароне?“ — нібыта прагучаў наяве звонкі голас.

Не, гэта немагчыма. Вінцэсь жа ўсё для сябе вырашыў. У кожнага ёсьць дзіцячае каханьне – першае, няспраўджанае, недатыкальнае. Як пасмач­ку валасоў, састрыжаных у гадавалага немаўляці, яго належыць захоўваць у самай дальняй шуфлядзе памяці.

І раптам — такая туга і нясьцерпнае жаданьне ўбачыць… Вінцэсь ведаў, што Вальжына так і ня выйшла замуж. І ведаў, чаму.

Не, ён ня пойдзе да яе.

А можа, наадварот – варта зірнуць цяперашнімі вачыма на колішняга куміра. Пабачыць засьцянковую паненку, ня надта юную – дваццаць пяць год, на погляд Вінцэся, узрост самавіты. І, напэўна ж, яна ніколі не чытала Герцэна і ня бачыла на сцэне імператарскага тэатра Прова Садоўскага.

Як несправядліва – памяць пра тое, чаго не было, што прымроілася, жадалася, куды больш яскравая, чымсьці пра рэальныя падзеі.

Вазок перастаў падскокваць на каранях соснаў, сьветлыя абрусы палеткаў слаліся пад ногі траўня, а паабапал скурчыліся ў пакорлівым паклоне хацінкі – век ім не выпрастацца, толькі ў зямлю ўрастаць, хаваючыся ад панскіх паглядаў.

Гарнушкі… Ласкавая назва – ад слова прыгарнуць, абараніць, захінуць…

І так захацелася гэтай абароненасьці, утульнасьці – як у дзяцінстве…

Вядома, перш чым зайсьці ў кабінет, можна было і зьняць капялюш. Але Вінцэсь паддаўся юначаму жаданьню паказацца ва ўсёй студэнцкай красе.

Сустрэўшыся позіркам са знаёмымі вачыма колеру сталі, убачыўшы знаёмую ласкавую ўсьмешку – зразумеў: не было патрэбы ў красаваньні. Ня мела сэнсу і крыўдаваць.

— Сын… Прыехаў…

Бацька і сын абняліся. І толькі тады Вінцэсь з жахам усьвядоміў, як цяжка ўзьняўся бацька з фатэля, якое выснажананае ў яго аблічча, і ўвесь ён нібыта высах – якія вятры дзьмулі на гэтым скрыжаваньні, каб высушыць дужае цела бацькі?

Усё гэтак жа на кіліме вісела зброя, паглядалі з партрэтаў паважныя продкі, на карціне “Суд Мінервы” курчыўся на прыступках мармуровай лесьвіцы злачынца. Нічога не зьмянілася. І розум пана Рашчынскага заставаўся ясным і па-ранейшаму іранічным.

— Чытаў Гогаля, пра казакаў? Так і хочацца сказаць усьлед за Тарасам Бульбай: “Поворотись, сынку”… Не, не, можаш заставацца ў капелюшы. Я заўсёды быў прыхільнікам тых мысьляроў, што аддавалі перавагу зьместу перад формаю. Ну, чаму ж цябе навучылі ў тым універсітэце, дванаццаці­дахавым, доўгакалідорным ды двухпавярховым, пад рукою Пятра Рэфарматара збудаваным?

Бацька зноў апусьціўся ў крэсла, шчыльней захінуўся ў барвовы аксаміт шлафроку, нібыта яму было холадна, і нечакана перайшоў на нямецкую мову: ну, хацеў пахваліцца ведамі – давай!

Ды як ні стараўся кандыдат філасофіі бліснуць – пераконваўся: суразмоўца ведае ня менш. А спрэчка пра гегелеўскі “дух эпохі” увогуле зьдзівіла Вінцэся. А ён лічыў, што спазнаў так многа…

— Але хопіць з нас філасофіі на сьняданак,— нечакана засьмяяўся пан Антось, нагадаўшы ранейшага вясёлага “рара”.— Вернемся да нашых зямных справаў. І найперш — хадзем у сталоўню.

І Вінцэсь зноў жахнуўся: бацька ўстаў з цяжкасьцю, нават твар у яго пакрыўся дробнымі кропелькамі поту. Хлопец падхапіў яго пад руку.

— Што з табой, тата? Ты доктару паказваўся?

Пан Антось, аднак, толькі ўсьміхнуўся зьбялелымі вуснамі.

— Пра маё здароўе мы яшчэ пагаворым. Ня самая цікавая тэма.

Адхінуў сынаву руку і рушыў сам – павольна, але роўнай хадой.

А на стале красаваўся крышталёвы сервіз – чаркі, упрыгожаныя срэбнымі птушкамі, графін з коркам у выглядзе вінаграднай гронкі…

Вінцэсь неўразумела зірнуў на бацьку і сустрэўся з пільным поглядам шэрых вачэй. І зразумеў – гэта недарэмна. Сервіз, які калісьці выменялі за сям’ю гарнушкаўскіх сялянаў, ніколі на Вінцэсевай памяці не пакідаў буфета.

Калі яны выпілі па чарцы мадэры – першы раз Вінцэсь піў з бацькам на роўных, як дарослы, пан Рашчынскі адклаў сурвэтку, памаўчаў, падаючы знак, што скажа нешта важнае.

— Я прапанаваў нашым сялянам волю. Кожная сям’я мае права на дзьве трэці зямлі, якую абрабляе. І яшчэ трэць – выкуп. Вядома, зусім невялікі. І ў крэдыт. Я не магу аддаць ім адразу ўсё – ведаючы норавы нашага павету, баюся вялікага шуму. Ты не застанешся ні з чым – будзе ладны кавалак добрай зямлі, якую можна аддаваць у арэнду, паплавы, маёнтак, цукраварня, лес… Ты можаш абскардзіць маё рашэньне, як спадчыньнік.

— Тата… — Вінцэсь нават пачырванеў ад узрушэньня. — Як ты мог так думаць! Абскардзіць! Я рады!

— Ну вось… — усьміхнуўся пан Антось, — недарэмна наведваў чытаньні ў літаратурным гуртку.

Вінцэся зноў кінула ў чырвань. Іх сходкі, на якіх абмяроўвалася будучае паўстаньне, праходзілі “пад шыльдай” літаратурнага гуртка. Няўжо бацька ведае і пра гэта? Усьміхаецца сабе ў вусы. Вочы колеру сталі гля­дзяць і выпрабавальна, і неяк сумна, са шкадобай.

Ведае…

— І яшчэ адно, сын. Нельга даць волю чалавеку, прабач за каламбур, насуперак яго волі. Як ты ставішся да гегелеўскага прынцыпу “двух натуральных істотаў” – пана і раба, якія ўрэшце мусяць прызнаць адзін аднаго раўнапраўнымі?

— Я лічу гэта справядлівым.

— Але ці заўважыў ты, што прызнаньне павінна сыходзіць ня толькі з боку пана? Раб мусіць прызнаць пана роўным сабе! І калі ты думаеш, што нас успрымаюць толькі як вышэйшых істотаў, ты моцна памыляешся, сыне…

Пан Антось паднёс да перасохлых вуснаў крышталёвую чарку з вадою, адпіў. Вінцэсь зноў заўважыў на бацькавым ілбе дробныя кропелькі. Ён сапраўды моцна хворы… Неадкладна трэба наладзіць лячэньне, якім бацька, відаць, пагарджае. Але пан Антось працягваў далей – нібыта хацеў пасьпець выказацца.

— Я ня ведаю, што выйдзе з маёй задумы. Магчыма, будзе яшчэ больш гора.

— Як гэта можа стацца? — шчыра зьдзівіўся Вінцэсь.

— Самыя добрыя намеры выяўляюцца жахам або… анекдотам. Ці чуў ты — у 1767 годзе далёкі сваяк тваёй маці Павел Ксаверы Бжастоўскі абвесьціў у сваім маёнтку Мерач, што на Ашмяншчыне, рэспубліку.

— Ніколі ня чуў…

— Вось бачыш. А шляхта як была перапужалася! Паўлаўская сялянская рэспубліка, на чале з панам-прэзідэнтам, са сваёй канстытуцыяй, з роўнасьцю ўсіх грамадзянаў. Двухпалатны сойм абралі – уяўляеш, у вёсцы! Міністэрствы былі. Рэферэндумы праводзіліся па важных пытаньнях. — Несур’ёзна неяк гучыць. Нагадвае “марскія баталіі” радзівілаўскага “флоту” на выкапаных у Нясьвіжы каналах, – ня вытрымаў Вінцэсь.

— Усё на сьвеце – гульня. А ў Паўлаўскай рэспубліцы зладзілі школу для сялянскіх дзяцей, бальніцу. Нават банк. Вядома, нельга паважаючай сябе дзяржаве і бяз сімвалаў – сьцяг меўся, герб, нават манеты чаканіліся. І войска межы ахоўвала. Бацька тваёй маці расказваў – вояў апраналі ў белыя жупаны са свойскага сукна і чорныя аўчынныя папахі з чырвоным верхам.

— І што цяпер засталося ад гэтай… казкі?

— А нічога. Усё расьцягнулі спадчыньнікі, і нават магіла прэзідэнта Паўлаўскай рэспублікі занядбаная. На ўдзячнасьць разьлічваць нам нельга, сыне. Што б ні прыйшло ад нас, нават калі аддаць апошняе, само жыцьцё — усё нашае для мужыкоў падман, абкраданьне, гвалт… Цару – вераць. Ён — далёка. Ён – з казкі. А той указ, што рыхтуецца ў Пецярбурзе, які так нашыя сяляне чакаюць… Залатымі літарамі на срэбнай паперы… Гэта ж ганьба. Імперыя... Трэці Рым… Земляў нахапалі пад сваю руку. А краінай правіць вузкае кола “кальяншчыкаў” – палацавых лізунцоў, што дамагліся вялікай прывілеі – прысутнічаць пры тым, як гасудар спраўляе вялікую патрэбу. У яго з гэтым, разумееш, здаўна праблемы, а дапамагае курэньне кальяну. І пакуль памазанік курыць свой кальян і патроху с…, за шырмачкай дзяжураць асабліва давераныя і забаўляюць уладара, як могуць. І, вядома, уводзяць у вушы тое, што ім трэба. Вось у якіх эфірах нара­джаецца воля для народу, сыне. І можна ўявіць, якой яна будзе. Воля – без зямлі, з паншчынай, з вар’яцкімі выкупамі… А гэты сервіз… Я хачу, каб ты заўсёды захоўваў яго. І калі табе раптам падасца, што ты зрабіў для свайго народу ўсё, што мог, — пастаў яго на свой стол.

Потым, у кабінеце, бацька адкінуўся ў мяккім фатэлі, заплюшчыўшы вочы і ніяк не рэагуючы на роспыты Вінцэся і ўгаворы паклікаць хаця б доктара Краўцова, старога іх знаёмца.

Нарэшце пан Антось загаварыў, ціха і стамлёна.

— Думаў прамаўчаць. Але я і так зашмат аберагаў цябе ад праўды. Веру, што цяпер ты здольны прыняць усё. Усю праўду… і ўсякую. І табе давя­дзецца гэта зрабіць, сыне…

Пан Антось павольна адхінуў крысо шлафроку, падняў кашулю – і Вінцэсь жахнуўся: на левы бок была накладзеная павязка, на якой праступала чырвоная пляма, іржавая па краях.

— Ты... паранены?!!

— Гэта здарылася ўжо год таму, — пан Антось захінуў шлафрок, нясьпешна завязаў шырокі пас з залатымі кутасамі.

Вінцэся трэсла ад трывогі і шкадобы.

— Чаму ты не паведаміў мне? Хто гэта зрабіў? Як?

— Супакойся,— у голасе бацькі гучала сталь. — Думкі пра ролю мсьціўцы Радрыга пакінь адразу. Гэта зрабіў… адзін з нашых сялянаў. Гарнушкавец.

— Як гэта атрымалася?

— Я ехаў конна праз Маскалёў лес, вяртаўся ад Рагманавых. Праяз­джаў паўз капліцу, дзе магіла дзеда Ганорыя… Раптам з-за яе муроў – страла. Драўляная, з самастрэлу.

— Чаму ты думаеш, што страляў селянін?

— Я бачыў, як ён уцякаў, — пан Антось гаварыў зноў зусім ціха. – Ён някепскі хлопец, добры гаспадар.

— Яго злавілі?

Пан Антось памаўчаў, апусьціўшы вочы.

— Разумееш, сынок… Пачаць дазнаньне, ловы, падняць шум… Пасьля гэтага чаго будуць вартыя мае новаўвядзеньні? Хлопец, што ў мяне страляў, выконваў волю тых гарнушкаўцаў, што лічаць, быццам я хачу сваім указам падмяніць царскі. І замест “сапраўднай волі” даць сваю “несапраўд­ную”. І… я дваццаць гадоў таму глядзеў, як ля праклятае хвоі каралі ягонага бацьку.

Вінцэсь кіпеў ад роспачы.

— Але ж так нельга пакідаць!

— А чаго ты хочаш? Замах на пана – справа дзяржаўная. Гарнушкаўцы не на востраве жывуць. Сябруюць з другімі вёскамі, разам на сходкі збіраюц­ца. Я магу дараваць сваім, колькі мне заўгодна. Але калі даведаюцца ў навакольлі – колькі халопаў ляжа пад бізуны на дазнаньні, колькі за змову патрапіць на катаргу! Так ня будзе.

— Але доктар…

Пан Антось сумна паківаў галавою.

— Я раіўся з надзейным доктарам. Разумееш, сынок… За год звычайная рана зацягнулася б.

Вінцэсь пахаладзеў ад страшнай здагадкі.

— Атрута…

Бацька моўчкі нахіліў галаву. Маўчаньне было такім невыносным, што Вінцэсь ледзь не закрычаў.

— Ёсьць іншыя дактары! У Вільні, у Гародні! Урэшце, дазволь, я адвязу цябе ў Пецярбург. Лепшыя прафесары…

— Ад нянавісьці няма лекаў,— мякка прамовіў пан Рашчынскі. – Ты мусіш зьмірыцца, сынок. Паабяцай толькі адно – ты ня станеш помсьціць за мяне. Урэшце, адно жыцьцё каштуе другога. І ў тым віры, які я прадчуваю – а я сапраўды ведаю больш, чым ты думаеш,— загіне столькі высакародных і добрых, што маё жыцьцё нават на макавінку не скране перапоўненыя вагі сьмерці…

А потым, нібыта яму яшчэ мала было гора, Вінцэсь паехаў у Весьніцы, да Рагманавых. Можа быць, яму хацелася хоць трохі заглушыць свой боль новым узрушэньнем.

І Яна аказалася ўсё такой жа прыўкраснай, і зьзялі чорныя вочы, і ўзляталі гарэзна і трохі зьдзіўлёна бровы… І толькі незнаёмая тонкая зморшчынка, яшчэ ледзь заўважная, працягнулася між броваў, ды сьмех стаў усьмешкай. І ад гэтага здавалася Вальжына яшчэ больш мілай. І крыўдна было, што ён, Вінцэсь, для яе – ранейшы забаўны хлапчыска. Так, яна шчыра яму ўзрадвалася, і ўважліва слухала. Але… Вінцэсь усьведамляў, што ў яе не абрываецца ў грудзях, як у яго – ад нязначнага выпадковага дотыку. Ад сустрэчы позіркаў. Ну і што з таго, што ён распавядае пра самыя найсучасныя і ўражлівыя філасофскія тэорыі, што гэтак рамантычна закідвае на плячо плед у краткі…

А госьць яшчэ і выявіўся дурнем – на самым пачатку спытаў, чаго паненка ў жалобе. І атрымаў паблажлівае:

— Усе жанчыны гэтага краю, якія неабыякавыя да лёсу радзімы, носяць жалобу па расстраляных у Кракаве дэманстрантах.

Ну чуў жа ён пра гэта ў Пецярбурзе ад Зыгмунта… І вось – забыўся. І каб ня дзядзька Вакула ды Марка – малодшы брат Вальжыны, які за у гожага чарнавокага юнака, абое жартаўнікі і гаваруны, – хоць ідзі зараз жа і тапіся ў Баламутавым віры.

І толькі на разьвітаньне Вальжына зьвярнулася да госьця сур’ёзна.

— Ведаеце, Вінцэсь, які цуд… Якраз, як вы паехалі, пяць гадоў таму, я знайшла ў садзе разьбітую вазачку. Мне здаецца, я бачыла неяк такую ж у вашым доме – яна вельмі адметная, наўрад я магла памыліцца. Пачакайце, зараз прынясу…

Сэрца Вінцэся ледзь не выскоквала з грудзей, калі Вальжына працягнула яму на далоні разьбітую шкляную жабку.

— Ваша?

Вінцэсь годна вытрымаў дапытлівы позірк. Павольна ўзяў аскепкі, пакруціў, разглядаючы.

— Наўрад ці гэта з нашага дому. Але я праверу. Выявіцца, што ня на-шая – я склею і аддам вам.

Калі Вінцэсь ехаў дадому праз Маскалёў лес, мімаволі падалося – прыцемак сочыць сотнямі нядобрых вачэй, і атрутная страла прымерваецца да сэрца… Ганебныя дрыжыкі прабегліся па целе. Але хлопец прымусіў сябе не прысьпешваць крок каня. І нават – хоць гэта было зусім хлапецтва – расхінуў на грудзях цёмны сурдут, каб была відна белая кашуля. Няхай бачаць – ён не баіцца быць мішэньню.

Але толькі пабачыўшы на адхоне сілуэт крыжа і ўдалечыні — агеньчыкі маёнтка, змог вольна ўздыхнуць.

Які ж ён баязьлівец!

У Вінцэсевым пакоі ўсё гэтак жа на сьцяне вісела копія Леанардаў­скай “Мадоны з гарнастаем”—калісьці Вінцэсь верыў у глыбіні душы, што гэта аблічча маці. А ў куце па-ранейшаму стаяла чароўнае цукерачнае дрэва – выразанае з залацістай драўніны ліпы, з мноствам маленькіх галінак, на якіх калісьці зьяўляліся – вядома, самі па сабе – цукеркі, пернікі, або раптам – маленькая шабля, зусім як сапраўдная, ці вершнік з пагрозным намаляваным тварам. І Вінцэсь адчуў нарэшце – ён дома. Вярнуўся…

Хлопец падыйшоў да расчыненага акна… На каштане гайдаюцца белыя анёлкі-гронкі. А як буяе бэз! Цэлае мора – і дзесьці ў пене духмяных ружова-блакітных хваляў высноўвае свае срэбныя карункі салавей…

А на падваконьніку… Што гэта? З мяшэчка на далонь выпала срэбная куля, нязграбная, самаробная, пазначаная крыжам. І маленькі аркушык з трыма словамі: “пятніца апоўначы крыж”.

7

Госьць, які прыходзіць у дождж, сустракае больш ветласьці.

Нават калі яго ніхто ня клікаў, і ўвогуле выглядае ён, як апошні паляўнічы на кентаўраў.

Жабка ад падзеньня ў вітальні амаль не пацярпела – толькі адкалоўся кавалачак лапкі, і цяпер сядзела побач з сястрой-блізнючкай на часопісным століку і радасна ўзіралася ў свой новы дом пукатымі вачыма.

Паліна прыдзірліва аглядала жывёлінак – і гіпсавая, прывезеная віленскім госьцем, і каменная былі зусім аднолькавыя. Прыемна і тое, што гіпсавая зроблена куды больш старанна, падрабязна, чым ейная копія, разьбітая ў віленскай паліцыі. Падарунак рыхтаваўся адмы­слова!

Скульптар – Паліна прыгадала, што завуць яго Валянцін – сядзеў на зэдліку, прынесеным Палінінай маці з кухні для прамоклага госьця (няма чаго фатэлі псаваць). Прыгорбіўся, быццам бусел, паглядае цікаўна вакол. Вядома, ёсьць на што паглядзець – Паліна загрувасьціла хату карцінамі невядомых мастакоў, не ўяўляючымі мастацкай каштоўнасьці і таму не запатрабаванымі музеямі; “выкапнёвай” керамікай ды, вядома, кнігамі – шафа адмаўлялася зьмяшчаць іх у сваё перапоўненае чэрава, і кнігі складваліся, да абурэньня маці, у стосы ля сьценаў – нібыта часова, а насамрэч, як яно і бывае ў такіх выпадках, на гады.

А госьць сапраўды выглядае несамавіта. Сьветлыя пасмы валасоў перахопленыя плеценым скураным матузком, як у хіпі. Сьветлыя вусы і кароткая бародка таксама стасуюцца з хіпоўскім іміджам. Швэдар самавязаны, з тоўстых бэжавых нітак – відаць, гандлярка ў скандынаўскай шапачцы зьвязала, няйначай жонка.

Паліна нахілілася над жабкамі…

— А вось тут вы памыліліся. Узор на сьпінцы не такі, як у арыгіналу.

Валянцін патрос галавой.

— Гэтага ня можа быць. Вядома, бабуліна жабка была пашкоджаная, але ўзор на сьпінцы захаваўся. У мяне з дзяцінства – абсалютная зрокавая памяць.

— Гэта як абсалютны музычны слых?— няўважна перапытала Паліна, пераварочваючы жабак дагары.

На зваротным баку, вядома, не было адтуліны для мацаваньня, але надпіс меўся – прыгожымі гатычнымі літарамі, па коле: “Вільня, 2003, ВНЧ”.

— ВНЧ — ваш подпіс? — здагадалася Паліна. — Як расшыфроў­ваецца?

— Ну… — сумеўся скульптар, — напрыклад, “вам незнаёмы чалавек”.

Паліна перасмыкнула плячыма – ня хочаш называцца – ня трэба, вось дурное какецтва.

— Вядома, на арыгінале быў іншы надпіс, — засьпяшаўся патлумачыць Валянцін. — Тры лацінскія літары.

— Вы памятаеце іх? – загарэлася Паліна.

— Памятаю... Я ж іх бачыў. “ALB”.

— Дык гэта ж… выдатна! Тут ужо можна рабіць нейкія высновы. Гэта ня подпіс аўтара. Магчыма, частка слова альбус – белы, або яшчэ нейкага… На маёй напісана “TE”. Калі перакласьці з латыні – “цябе”, “табой”… Чакайце! А жабак было чатыры! Можа быць, і на астатніх нешта напісана? І, мусіць, складуцца ў нейкую фразу або слова? І малюнкі на сьпінах… Ня можа быць, каб яны нічога не значылі. Тут павінна хавацца таямніца!

Пры апошніх словах Паліны Валянцін зьмяніўся з твару. І раптам — узьняўся з зэдліка, схапіў са стала сваю жабку, быццам гарачае вугольле, і пасунуўся да дзьвярэй.

— Ведаеце, я вам лепш нейкую другую скульптуру прынясу. Нашмат лепшую. Магу і з дрэва. Ці з натуральнага каменю. Хочаце вужыную каралеву? Ці ільва?

Паліна апамятался і невымоўна абурылася.

— А ну пастаўце на месца! Урэшце, я яе купіла! Вы забыліся? Ай, не! Гэта я забылася! – раптоўная здагадка змусіла дзяўчыну пачырванець. Можна падумаць, госьць мок пад дажджом толькі для таго, каб мець шчасьце падарыць ёй жабку і пасьля выслухоўваць жаночыя фантазіі! Што ён падумае – столькі важдаўся з ёю ў Вільні, а яна аддаваць доўг і вітальню, дастала з кішэні плашча кашалёк. Мала… Дый трэба не рублямі – Валянцін жа ёй білет да Менску не за рублі купляў! “Зялёная заначка” захоўвалася ў надзейным месцы – у скрыні са шкарпэткамі. Урэшце Паліна вінавата працягнула скульптару належную, па яе падліках, суму.

— Прабачце, калі ласка. Я вам вельмі ўдзячная за дапамогу.

Госьць сярдзіта пазіраў на гаспадыню, трымаючы жабку ў руках, як перахоплены ў вырашальны момант гульні мяч.

— Схавайце свае грошы. Вы мне нічога не павінны.

Вось такіх паваротаў Паліна не цярпела. Яна ня мае патрэбы ў мілас­тыні выпадковых знаёмых!

Валянцін трохі разгубіўся ад ейнага абурэньня, але падумаў і пакорліва ўзяў грошы.

— Добра. Не хвалюйцеся. Я ня ведаў, што гэта вас абразіць. Але скульп­туру я хачу забраць не таму, што пашкадаваў. Проста я зразумеў, што вы пачынаеце займацца гістарычным фэнтэзі на гістарычнай дрыгве, прабачце за таўталогію. Ня трэба тлуміць галаву. Гэта ўсяго толькі скульптуры з надмагільля, каменьні з пячаткай сьмерці. Зноў мяне падвяла мая абсалютная зрокавая памяць. Зрабіў бы стылізавана… І Дзіна ўсё настойвала – рабі жабак на продаж, рабі…

У словах скульптара гучала шчырае шкадаваньне. Паліна ня вытрымала.

— Ды што вас, урэшце, засмучае?

Скульптар панурыўся, чамусьці спыніўшы позірк на Палініных чырвоных пантофліках, і памаўчаў добрую хвіліну.

— Аднойчы я сустракаўся з чалавекам, які таксама цікавіўся магілай Рашчынскага.

— Дзе? Калі?

— Даўно, яшчэ ў бабулінай вёсцы. Пасяліўся нейкі дачнік. Распытваў усіх пра ўзарваны касьцёл, пра надмагільле Рашчынскага. Кожны дзень блукаў па доме культуры, што на месцы касцёла збудавалі. Нешта вымяраў, запісваў. Яго лічылі вар’ятам, а дзеці, вядома, за ім бегалі. Сьмешны такі дзядзька, у белым капелюшы, у акулярах. Мне гадоў дзесяць было – але я на ўсё жыцьцё запомніў, як ён паўтараў: “Тут павінна хавацца таямніца! Тут павінна хавацца таямніца!”.

— І што, знайшоў той дзядзька нешта цікавае?

— Не ён, а яго знайшлі. Аднойчы раніцай, каля дома культуры, з прабітай галавой.

Паліна разгубілася.

— А чаму вы вырашылі, што гэтая сьмерць звязаная з роспытамі пра надмагільле?

Скульптар паціснуў плячыма.

— Я проста чуў, што гаварылі дарослыя. Усе асуджалі цікаўніка. Вядома, вінаватых не знайшлося.

Паліне нават стала сьмешна. Баіцца! Вось дзівак!

— Запэўніваю, што мне ніхто галаву не праломіць. І пастаўце жабку на столік. Калі баяцца нават уласных дзіцячых фантазіяў… Глупства якое!

У гэты момант з кухні паказалася маці з кубкамі гарбаты на антыкварным медным падносе. Марыя Апанасаўна незадаволена паглядала на госьця.

— Што ў вас тут за спрэчкі?

Валянцін сумеўся, і Паліна скарысталася гэтым, каб забраць у яго жабку. Скульптура была пераможна ўсталяваная на столік, і госьцю давялося зноў усесьціся на зэдлік. Тым больш і Марыя Апанасаўна апусьцілася на канапу з кубачкам у руках – госьць не адносіўся да тых, хто мог прэтэндаваць на тэт-а-тэт з ейнай дачкой.

Маці ўсё-ткі падабрэла, даведаўшыся, што няўклюда — менавіта той рыцар, што дапамог Паліне ў Вільні, і ў выніку гэтага “пацяпленьня” на стале зьявіліся нават печыва і нарэзаны лімон.

— Дык гэта вашая работа? – перапытала Марыя Апанасаўна, разгля­даючы жабку. – Прыгожанька…

— Гэта ня проста прыгожанька, — важна зазначыла Паліна. – У гэтых жабках хаваецца нейкая таямніца.

Паліна назнарок падкрэсьлена прагаварыла апошнія словы, каб убачыць, як госьць зноў тузануўся і ўстрывожыўся – вунь як амаль з нянавісьцю пазірае на бедных жабак.

— Таямніца? Як цікава! – ажывілася маці. — Раскажы!

— Ды я і сама ня ведаю, у чым соль. Але на гэтых жабках – кавалкі нейкага надпісу. І бачыш – на сьпінках таксама нешта накрэсьлена.

— Нічога не разьбяру. Бародаўкі нейкія, зьвіліны… Чакай…

Марыя Апанасаўна схадзіла па акуляры і зноў нахілілася над жабкамі.

— Ты лічыш, гэтыя ўзоры маюць сэнс? Бачу крыжык… Ад крыжыка ўніз і трохі ўбок лінія. Па баках нібыта рымскія лічбы. А вось і літары – NNW, здаецца… І стрэлачка…

Валянцін нават не пасунуўся паглядзець.

— Правільна, NNW. У мяне быў час падумаць, што яны значаць.

— Ну і? – зацікавілася Паліна.

— Магчыма, норд-норд-вест. Накірунак...

— Выходзіць, тут частка карты?

Паліна была ў захапленьні.

— Паглядзіце, на другой жабцы – іншыя літары і іншыя значкі. Вось калі б сабраць усіх чатырох жабак ! Вы ня ведаеце, Валянцін, дзе могуць быць астатнія дзьве?

— Ды яны, напэўна, у касьцёле загінулі, — змрочна адказаў Валянцін.

— Не, ня можа быць! – абурылася Паліна. – Гэта было б несправядліва ў адносінах да мяне!

Валянцін з недаўменьнем зірнуў на суразмоўніцу.

— Вядома, несправядліва! — паўтарыла Паліна. — Я толькі зацікавілася – і ўсё перапыніцца. Як фільм, на самым захапляючым эпі­зодзе. Жабкі аддзяляліся ад пастаменту параўнаўча лёгка. Самі бачыце – якія яны сімпатычныя. Упэўнена – іх забралі з касьцёлу. Мой сябра, што прынёс мне жабу – ён нядаўна памёр, гаварыў, што калі касьцёл узрывалі, то на надмагільлі ўжо не заставалася фігураў.

Скульптар ізноў устрывожыўся.

— А што, ваш сябра таксама цікавіўся гісторыяй Рашчынскага? І як ён памёр? Даўно?

Паліна ледзь не зазлавала.

— Адкуль у вас такая падазронасьць? Сьмерць Артура навуковых росшукаў ня тычыцца. Лепей пра гэтыя значкі падумаем.

— А што тут думаць? — азвалася Палініна маці. — Трэба да Сымона Пятровіча з нашага тэатру зьвярнуцца! Ёсьць у нас такі рабочы сцэны. Дэкарацыі перасоўвае, апаратуру. Сам – ваенны ў адстаўцы. На падлодцы служыў штурманам – значыць, у картах мусіць разьбірацца, як бусел у жабах!

— Што за Сымон Пятровіч? – зьдзівілася Паліна. — Нешта ня памятаю ў вас такога…

— А калі ты ў нашым тэатры апошні раз была? – накінулася на дачку Марыя Апанасаўна. — Зьдзічэла зусім. Гімназія — дом, дом — гімназія… Ну яшчэ архіў, бібліятэка ды музей. Бабскае царства. Усё роўна ж дысертацыю кінула, нашто мазгі сушыць! Прайшлася б калі па горадзе, у кавярні пасядзела…

— Мама, у кавярні зараз не з дзяржаўнай зарплаты сядзець! – Паліне было непрыемна – зноў маці перайшла на ўлюбёную тэму. — І нашаму госьцю зусім нецікава слухаць пра акалічнасьці майго асабістага жыцьця.

— Ну чаму ж…— нясьмела запярэчыў скульптар. — Якраз асабістае і ёсьць самае цікавае. Усё сапраўднае мастацтва вырастае са штодзённага, вельмі інтымнага.

— А як жа наконт грамадзянскага гучаньня? – зьедліва кінула Паліна. – І ўвогуле – побыт толькі перашкаджае творчаму выяўленьню. Я думаю, што мастак уцякае ў сваю творчасьць ад асабістага жыцьця і яго будзённых турботаў.

Валянцін не згаджаўся.

— Вы памыляецеся. Мастак — як куст бэзу: карані яго натхненьня, побыт — схаваныя, занятыя нецікавай справай сілкаваньня, выжываньня. А кветкі-творы буяюць, нібыта самі па сабе. І здаецца, нібыта ўсё мастакоўскае грэшнае жыцьцё, увесь бэзавы куст складаецца з кветак – ні карэньняў, што прабівалі шлях у цёмнай зямлі, адбіраючы жыцьцёвую прастору ў іншых, ні галінак, якія ламалі ўсе мінакі ў ахвоту.

Марыі Апанасаўне маналог віленскага госьця спадабаўся.

— А вы філосаф! – з павагай прамовіла яна. – І, відаць, майстра добры. А вось Паліну маю маглі б вылепіць?

— Мама! – ледзь не закрычала Паліна. – Ну як табе ня сорамна?

Валянцін, прымружыўшы вочы, глядзеў на Паліну.

— Думаю, скульптурны партрэт атрымаўся б. Хаця мушу сказаць, вельмі часта адбываецца, што прыгожыя твары, калі іх вылепіш, страчваюць усю прыгажосьць, і наадварот — у непрыгожых выяўляецца прывабнасць, арыгінальнасьць. Скульптура адбірае колеры, зьзяньне вачэй, няўлоўныя рухі рысаў – вельмі мала каму са скульптараў удаецца перадаць унутранае жыцьцё мадэлі. Звычайна лепяць адну форму. Нават калі зьняць з вас гіпсавую маску, вы наўрад ці пазнаеце ў ёй сябе… — Валянцін вінавата ўсміхнуўся Паліне.— Вы нагадваеце партрэты Сьмірновай-Расэт. Была такая прыгажуня ў пушкінскую эпоху, гаспадыня сьвецкага інтэлектуальнага салону. Сябравала з Гогалем, Вяземскім, тым жа Пушкіным… Рысы дакладныя, характэрныя. І абрыс вуснаў такі самы. Тады лічылася эталонам жаночай прыгажосьці, калі вусны маленькія, “сардэчкам”, яркія… І складка вуснаў – як у дзіцяці, гарэзная і наіўная. Але я не вазьмуся перадаць, скажам, ваш погляд. Ён у вас так дзіўна мяняецца – то пазіраеце, прабачце, як класная дама, то як жыцьцярадаснае дзіцё. Паставу, праўда, перадаць лягчэй…

Позірк скульптара неяк вельмі ўчэпіста-прафесійна абмерыў Паліну, усё роўна як правёў рукамі па целе.

— А пра Палініну фігуру гаворка не заходзіла, – у голасе маці гучаў такі метал, што Валянцін адразу спалохана перавёў вочы на свой кубак гарбаты. Паліна схавала ўсьмешку. Госць адпіў яшчэ раз, паставіў кубак на стол, трывожна зірнуў на гадзіньнік і падняўся.

— Ну, усё… Дзякуй за гарбату, за гасьціннасьць. Мне пара. Дзіна чакае.

Вось табе і пернік. Чужы мужчына пад прыглядам. І сказаў – нібыта прабачэньня просіць, нібыта ў нечым сорамным прызнаўся.

— Дзіна – тая дзяўчына, што вашы вырабы прадавала? Жонка?

Валянцін вінавата ўсьміхнуўся.

— Калі дакладней – яна мая ўладальніца.

Марыя Апанасаўна адобрыла:

— Правільна, жонак трэба шанаваць, слухацца.

Але Валянцін ніяк не падтрымаў тэму, выйшаў у вітальню, за ім пасунулася падабрэлая Марыя Апанасаўна… Паліна зусім забылася, что там – непрыбітая вешалка і інструменты побач! І хутка з калідору данеслася бадзёрае пастукваньне малатка і гэткія ж бадзёрыя каментары маці.

— Што ж, можа, лепш такі, чым ніякага! – зазначыла маці, калі за госьцем зачыніліся дзьверы. – Непатрабавальны, паслухмяны, уважлівы… Вядома, з мухамі ў носе – але дзе ты бачыла іншых!

— Мама, ён жанаты, — сярдзіта прагаварыла Паліна, прыбіраючы по­-суд са стала. — Ягоныя вартасьці мне без патрэбы.

— Я ж табе яго і ня сватаю, — таксама зазлавала маці. — А толькі і ты прынца на белым кані не чакай. Яны сёньня калі і езьдзяць на белых конях, дык хіба падчас запою. Ды хапае ж і нармальных, добрых хлопцаў. Вось у нашай артысткі, Лялечкі Малецкай, сын… Менеджэр, нежанаты…

Паліна ўцякла ў свой пакой, ляснуўшы дзьвярыма, праз якія даляцела апошняя матчына рэпліка.

— І ўрэшце, віншую цябе – за апошнія тры гады гэты недарэка быў першы мужчына, які меў гонар папіць з намі сам-насам гарбаты.

Сапраўды… Прайшло ўжо тры гады, як зьехаў Стась. Неверагодна! Нібыта час для Паліны спыніўся. Выходзіла замуж не на пару гадоў – да канца жыцьця разьмерыла шлях. І, саштурхнутая пад адхон на самым пачатку, там і засталася.

З кім параўнаў яе госьць – са Сьмірновай-Расэт? Цікава, можна пашукаць у бібліятэцы нешта пра гэтую сьвецкую даму.

А да Сымона Пятровіча, былога штурмана, абавязкова належыць наведацца. І скульптар, дарэчы, прасіў яго з сабой паклікаць. Нібыта яшчэ тыдзень яны з “уладальніцай” будуць у Менску.

8

Прах аддаецца праху…

Чаму ад гэтага так балюча жывым?

Вінцэсь глядзеў праз вакно кабінета на касьцёл, падобны да старога воя ў медных латах — там бацька два тыдні як сустрэўся з продкамі. У адным з прыдзелаў храма, у скляпеньні – усыпальніца роду Рашчынскіх. Заслужылі калісьці – грашыма ці дабрадзейным жыцьцём? Хто скажа праўду…

Туды ляжа і ён, Вінцэсь. І, можа быць, ня так доўга давядзецца чакаць яго памерлым сваякам.

— Ласка пана Бога з ім, — суцяшальна прагаварыў Юзаф, здагадаўшыся, пра што думае сябра. – Ты не саромся сьлёз – паплач. У нашым асяродку прынята, што мужчынам плакаць ганебна, шкадаваньне – прыніжыць сустракаць з каменным тварам… Сэрцы ж у нас не каменныя, Вінцэсь! Калі падчас пакаяньня ці малітвы ў чалавека няма сьлёз, значыць, не спаслаў яму Гасподзь і раскаяньня ці замілаваньня. Не саромся пачуцьцяў, дружа.

Вінцэсь з узячнасьцю зірнуў на Юзафа. Той, як толькі даведаўся пра бяду сябра – выпрасіў адпачынак у сваім гарнізоне і прыехаў. Рахманы, худзенькі, з вялізнымі наіўнымі вачыма. З абліччам так не стасаваўся ваенны мундзір, у які Юзаф быў апрануты.

Стрыечныя браты, Юзаф і Вінцэсь, пасябравалі, яшчэ калі вучыліся ў Шляхецкім інстытуце, дырэктарам якога быў бацька Юзафа, пан Андрэй Каліноўскі. Колькі разам блукалі па старых зьвілістых вулках, уздымаліся на вежу Гедыміна… Прыхіналіся да калонаў у касьцёле сьвятога Пятра, каб пачуць цурчэньне падземных крыніцаў і галасы-скаргі пахаваных у сутарэньнях каралёў – і сапраўды чулі!

Здавалася б, Юзаф больш схільны да развагаў пра сэнс быцьця, але фі­лосафам зрабіўся Вінцэсь, а яго сябар скончыў Мікалаеўскую ваенна-ін­жынерную акадэмію, пасьпеў папрацаваць на будаўніцтве чыгункі. Ды родныя мясьціны цягнулі – і ён знайшоў пасаду ў Берасьцейскай крэпасьці.

Што ж, свае людзі патрэбныя паўсюль. На кожнай пасадзе можна служыць свайму народу… І рыхтаваць паўстаньне. Зыгмунт Серакоўскі, кі­раўнік іх гуртка — капітан расейскага генеральнага штабу. Людвік Зьвяждоўскі таксама працуе ў штабе, і нават вучыць дачок генерал-губернатара Назімава польскай мове. Дзюлеран, якога Вінцэсь ведаў нашмат менш – начальнік Пецярбуржска-Варшаўскай чыгункі.

Толькі ад Вінцэся мала карысьці. Ну, мае сувязі са жменькай лясных братоў. Пасьля прызначанай ля крыжа сустрэчы Вінцэсь бачыўся з Ваўкалакам шматкроць – дапамагаў брацтву, як калісьці бацька. Зброяй, ежай, часам — прытулкам. Мартын безаглядна давяраў сыну старога сябра, і Вінцэсь ня мог не захапляцца лясным правадыром, яго самаахвярнай і адкрытай натурай. Між імі ўзьнікала ўсё больш шчырых гаворак, Вінцэсь бачыў, што Мартын усёй душой прыхінуўся да яго… І так было брыдка, што ня мог быць адкрытым да канца сам — з-за Вальжыны... З-за таго, што ня мог адмовіцца ад надзеі – каб яна сказала яму, Вінцэсю, словы, падобныя да падслуханых у салаўіным садзе.

Так, лясныя браты будуць біцца бясстрашна, як скандынаўскія берсеркеры, і вартыя тысячы вояў. Але яны далучацца да бойкі і без ягонага пасрэдніцтва. А хто пойдзе за ім, Вінцэсем, з ягоных сялянаў? Тыя, хто плакаў над магілай бацькі? Іх было нямала – пан Антось недарэмна пражыў сваё жыцьцё. Рабы шчыра плачуць і па сьмерці тырана – чалавек, ратуючы сябе ад невыноснага штодзённага страху, пачынае шчыра любіць ката і бачыць справядлівасьць у ягоных зьдзеках. Але пан Антось не хацеў, каб яго баяліся.

Так, на пару дзясяткаў чалавек Вінцэсь можа разьлічваць. Але іншых, тых, для каго пан — нават ня вораг, а істота іншае пароды, большасьць…

Вінцэсь апусьціўся ў фатэль, у якім любіў апошнія дні сядзець пан Антось – нібыта зьліўся з ценем памерлага. Цяпер Вінцэсь упэўнены, што падобны да бацькі. Такія ж сьветлыя валасы, хударлявае аблічча, прамыя бровы сыходзяцца на пераносьсі… Толькі вочы ў пана Антося былі сталёвага колеру, а ў сына – сінія…

Ён ня будзе помсьціць – ён даў слова. Але як забыць?..

— Бацька хацеў, каб Гарнушкі сталі востравам вольнасьці і заможнасьці для сялянаў, — горка прагаварыў Вінцэсь. – А ты ведаеш, як старажытна­грэцкі філосаф Кратэт Афінскі назваў прыдуманы ім востраў, на якім усе сябруюць, філасофствуюць і ядуць часнык? Востраў Кайстра. Жабрацкая торба. Шчасьце магчымае толькі там, дзе няма чаго дзяліць – адно на ўсіх неба, адна зямля, адно мора…

— Але Бог паставіў адных над другімі, — запярэчыў Юзаф. — Усе роўныя ў яго вачах, але кожны служыць яму па-свойму. Мой цёзка па прозьвішчы Кастусь, занадта захоплены праблемай улады і маёмасьці. Нельга, каб усё скончылася сытымі страўнікамі. Даць зямлю тым, хто яе ўрабляе. Але найперш — будаваць школы! І вучыць неаддзельна ад хрысь­ціянства. Адукаваны чалавек без рэлігіі больш небясьпечны для грамадства, чым барбар. Гэта воля, якая перарасьце ў рабства яшчэ горшае!

— З барбараў зрабілі пачвараў гісторыкі. — Вінцэсь нават знайшоў у сабе сілы ўсьміхнуцца, бо Юзаф заўсёды сьмешна гарачыўся, калі гаворка тычылася падобных матэрыяў. — Рымляне адбіралі іх волю, замянялі іх культуру сваёй, нібыта літасьць давалі… Народ, здольны жыць, гэтага не даруе. І ўвогуле… Народы здаюцца мне жывымі істотамі. Разумееш – кожны з іх нараджаецца, праходзіць пару дзяцінства. Пасьля – юнацтва, сталасьць. Потым – старэе… І – памірае, зьнікае. Нават калі захоўваецца яго назва – гэта ўжо іншы народ, кроў зьмяшаная з крывёй іншых, больш маладых. Паглядзі на італьянцаў – хіба гэта тыя старажытныя рымляне, уладальнікі ўсемагутнай імперыі? Ці кожны з іх зразумее старажытную латынь? А грэкі – нашчадкі Аляксандра Македонскага? Памятаеш, мы чыталі ў інстытуце апісаньне афінскіх матрон – яны былі беласкурыя, ружовашчокія, з залацістымі, трохі рудаватымі валасамі…

— Ня вельмі доказна,— запярэчыў Юзаф. – І тады сярод грэкаў, напэўна, былі чарнявыя. І мовы ўсе мяняюцца з часам.

Вінцэсь упарта пакруціў галавою.

— Нам толькі здаецца, што наш час — самы важны. І што заўсёды існавалі толькі тыя дзяржавы і нацыі, якія мы ведаем. У хетаў яшчэ да таго, як егіпцяне пабудавалі піраміды, быў вадаправод і каналізацыя... А цяпер ад іхніх гарадоў не засталося нічога – толькі камяні ў пустэльні, праходзячы паўз каторыя вандроўны купец нават не падумае, што гэта – рэшткі велічнага палацу або крапасной вежы.

— На тым пабудаваная хрысьціянская мараль,— паціснуў плячыма Юзаф. – Усё зямное, матэрыяльнае – пыл. І ў пыл вернецца. Вечная – душа.

— Але і ў народа ёсьць душа! – ледзь не крыкнуў Вінцэсь. — Калі народ юны, ён асвойвае новыя землі, расьсяляецца, памнажаецца. Дужаецца і адваёўвае сваё месца на зямлі. У сталасьці — будуе гарады і стварае імперыі.

— А калі састарэе? – зацікавіўся Юзаф.

— А старасьць – гэта філасофія і мастацтва… Не такія, як раней. Мастацтва народа, які перажывае свой заняпад, заўсёды можна адрозьніць – асаблівы бляск, вычварныя формы. Як фрэскі ў лабірынтах Крыта, намаляваныя перад тым, як востраў быў захоплены. Старасьць этнасу… Мноства філасофскіх плыняў, мноства жанраў і відаў творчасьці, і мала ге­ніяў. Калі народ малады – у яго пераважае адна філасофія, і ўсё мастацтва мае адны, характэрныя, рысы. І вайскаводца яшчэ важней за акцёра.

— Народы ўзьнікаюць і гінуць па волі Божай, — дакорліва заўважыў Юзаф.

— Ня буду спрачацца, — аднымі вуснамі ўсьміхнуўся Вінцэсь. — Я пра іншае… Які наш народ? Ён зусім юны? Можа быць, яшчэ дзіця, якое не ўсьведамляе сябе і пакорліва слухаецца іншых, і не запомніў нават сваё імя? А можа, старэча, які саслаб у шматлікіх бойках? У такім разе, дзе быў наш росквіт? У часы Скарыны і Буднага? Пакуль мы жылі па Статуце, напісаным нашай мовай? Прафесар Шымкевіч знаходзіў у беларускай мове шмат індаеўрапейскіх словаў… Дрыгва, азярод… Можа быць, нашыя продкі прыйшлі ў гэтыя балаты і пушчы з Егіпту ці Міжземнамор’я, каб уратаваць рэшткі былога магутнага племя? І мы ўсе носім у сабе памяць пра былую веліч і стому ад страшэннай паразы і выгнаньня?

— Твае пытаньні застануцца без адказу, — ціха сказаў Юзаф.

— Але мы – маладыя, — зазначыў Вінцэсь, на імгненьне скінуўшы жур­бу. — Мы – маладосьць, жыцьцё свайго народу. Ты сказаў слушна – кожны мусіць служыць. Нават калі ты – ня лепшы служка. Я дастану зброю, пра якую просіць Кастусь. Думаю, сотню штуцэраў можна без асаблівых падазрэньняў набыць у розных крамах… Заўтра ж і займуся.

Гадзіньнік на каміне гучна прабіў поўдзень, і з вакенца над цыферблатам высунулася невялічкая пляцоўка – цяпер на ёй было аж дванаццаць фігурак з мезенец ростам. Пасярэдзіне – Сьмерць з касой, яна сьмешна нахілялася ў розныя бакі пры кожным удары маятніка. А вакол, узяўшыся за рукі, тузаліся ў недарэчным танцы Кароль, Блазан, Жабрак, Дама, Рыцар, Селянін, Купец, Сьвятар ды іншыя асобы. Іх драўляныя твары былі цёмныя, аднолькавыя, нібыта ўжо забраныя Сьмерцю…

І лісты на дрэвах за вакном ужо афарбавала іх залатая сьмерць – восень. Толькі неба стала яшчэ больш сінім, глыбокім. Як вір… З апошнім ударам гадзіньніка пачуўся далёкі крык:

— Пан Вінцэ-эсь!

Па дарозе ад Маскалёва леса імчаў вершнік. Цёмныя, як воранава крыло, валасы, белая кашуля, расхінутая на грудзях…

Няўжо Марка Рагманаў?

Брат Вальжыны выглядаў вельмі заклапочна – але ня мог здушыць таемнае хлапечае задавальненьне ад удзелу ў значнай падзеі, нават калі ў гэтым шмат няшчасьця. Бач, як вочы блішчаць… Марка кінуў запытальны позірк у бок Юзафа.

— Можаш гаварыць пры ім усё,— запэўніў Вінцэсь. – Гэта мой сябра.

— Ваўкалака схапілі, — выпаліў Марка. – Людзі палкоўніка Варанецкага… Непадалёк ад нашага дому, там, дзе бэзавыя зарасьці. Падстрэлілі ў нагу… Ён нічога ня мог зрабіць. Павезьлі на калёсах у мястэчка. І бацьку забралі – пакуль як сьведку. Вальжына ў горы... Сказала – да вас ехаць...

Сапраўды гора… Вінцэсь глядзеў у вочы юнака, гэткія ж вялікія, чорныя, як і ў сястры... Што мусіць адчуваць яна, Вальжына? Ведаючы яе, Вінцэсь не сумняваўся, што дзяўчына абвінаваціць ва ўсім сябе. Мартын-Ваўкалак, безумоўна, прыходзіў, каб пабачыцца з ёю, а іх спатканьні, відаць, ужо нехта зьвіжаваў. Але вось дзіўна – Вінцэсь ня мог уявіць, што Ваўкалак здаўся жывым. Паранілі ў нагу… Гэта не магло б перашкодзіць адстрэльвацца. Мартын ніколі не хадзіў бяз зброі. І — Вінцэсь дакладна ведаў – апошні набой бярог для сябе. І куля была срэбная, самаробная, пазначаная крыжам, з трох, што калісьці зрабіў Вінцэсь, каб упаляваць ваўкалака. Гумар вісельніка, які апошні Рашчынскі не ўхваляў – аднак Мартын сьмяяўся і паўтараў, што загіне ня як шараговы няўдачнік, а як сапраўдны сын ночы.

— Трэба сабраць людзей і напасьці на пастарунак! — для Марка ўсё было зразумелым, як для маладога харта на першым паляваньні.

— Адумайцеся! — захваляваўся Юзаф. — Гэта рокаш… Паўстаньне… Усё роўна што стрэліць у бочку з порахам. Мы не гатовыя ісьці супраць войскаў! Заўчасны пачатак — пагібель.

Вінцэсь задумліва круціў у руках узятую з каміннае паліцы вазачку-жабку, зеленаватую, нібы вада ў ручаіне пасьля летняй залевы. Тонкі пасак – шнар на шкле, месца склейваньня. Ён ніколі ня зьнікне, як не зьнікаюць шнары на сэрцы. Хлопец нібыта зноў чуў аднойчы падслуханы гарачы шэпт: “Я кахаю вас… Я ніколі ня буду з іншым…”

Што ж, калі ня можаш даць шчасьце дзяўчыне ў выглядзе сваёй каштоўнай асобы – май гонар не рабіць яе няшчаснай, адбіраючы надзею быць шчасьлівай з іншым.

Ад уладаў Мартыну літасьці чакаць не выпадае ніяк — ня больш, чым зацкаванаму ваўку ад паляўнічых. Але пра гэта Вінцэсь падумае пасьля. А вось бацьку Вальжыны і Марка належыць ратаваць неадкладна.

— Трэба зьвярнуцца да Станіслава, — прапанаваў-сьцьвердзіў Юзаф, і карункавы цень ад яблыневай галінкі, што гайдалася проста перад шыбай, варухнуўся на сьцяне, нібыта бязгучна паліўся залаты дождж…

— Я паеду да Людвісараў сам, — змрочна зазначыў Вінцэсь. – Вядома, гэта непрыстойна – езьдзіць па гасьцях падчас жалобы. Але затое мне не давядзецца думаць пра касьцюм для візіту.

— Да Людвісараў?!! — ледзь не падскочыў Марка. – Вы звар’яцелі, панове? Да гэтых магнатаў! Вы б яшчэ да самога рускага гасудара на прыём папрасіліся!

— Ты проста ня ведаеш … — патлумачыў Вінцэсь, ужо гатовы сыходзіць. — Стась Людвісар — мой аднакурсьнік па універсітэце… І… наш таварыш.

Апошнія словы Вінцэсь вымавіў з некаторым намаганьнем. Ён усё яшчэ ня вырашыў для сябе, якой ступені даверу заслугоўвае Стась. Калі першы раз яго ўбачыў у дартуары універсітэту, унутрана ўсьміхнуўся, як і на адрас усіх “белападшэўнікаў”: прышчавы сьпешчаны юнак з адпалі­раванымі пазногцямі, з валасамі, відавочна ўкладзенымі куафёрам. Адзі­нае што непадобнае да звыклага вобразу “багатага сынка” – вінаватая ўсьмешка на тоўстых бледных вуснах ды баязліва-цікаўны погляд з-пад ілба – як птушаня наважваецца вылецець з гнязда. Ну, а калі прагучала імя і прозьвішча – Станіслаў Людвісар — усё стала нібыта зразумела. Сынок Сігізмунда Людвісара, магната, да якога губернатар лічыць гонарам зьездзіць у госьці. Па солі на мядзьведзях Людвісар, вядома, ня езьдзіць — дзікунства. Але Венецыю сабе зладзіў – тысячы прыгонных мужыкоў каналы капалі ды гарбатыя масты выштукоўвалі, каб пасьля да ўласных хатаў падрульваць на чоўнах з падоўжанымі насамі, выво­дзячы “Санта Лючыю”. А выпадковыя праезжыя дзівуюцца, адкуль з мужычых вуснаў не-не, дый прарвецца слоўца з мармурова-аліўкавай краіны.

І, вядома, для ўсяго універсітэту была неспадзяванка, калі Станіслаў пацягнуўся не да арыстакратаў, а да іх, студэнцкай вольніцы ў пледах. Не зважаючы на насьмешкі і недавер, сьмела браў удзел у абструкцыях нелюбімых прафесароў, ладзіў абеды для згаладалых калегаў. Ды яшчэ гэтак пачуваўся пры гэтым вінавата, што не было няёмкасьці – госьці пераконваліся, што яны робяць ласку гаспадару. Вінцэсь, праўда, не лічыў сябе блізкім сябрам Стася – хлопец, вядома, добры, і столькі разоў даводзіў сваю вернасьць і прыстойнасьць, і выяўляе да самога Вінцэся нейкую сабачую адданасьць, але… Можа быць, Вінцэся раздражнялі ягоныя ваючы, што Аляксандр Пушкін увогуле адрошчваў такія пазуры, што насіў на мезенцы напарстак-футарал. Далучылі Стася і да гуртка – вядома, не да самых апошніх таямніцаў. На перасьцярогі Ёсафат Агрызка, адзін з кіраўнікоў, заявіў адно: для справы карысна мець сярод сваіх чалавека грашавітага і ўплывовага.

Грошы ў Станіслава былі нямераныя, бацька на адзінага сына не шкадаваў нічога. Вінцэсь ведаў, што Стась узрадуецца магчымасьці паўдзельнічаць у змаганьні – але гэтая ягоная радасьць, гатоўнасьць “робін-гудстваваць” здавалася Вінцэсю падлеткавай гульнёй. Ён падазраваў, што Станіслаў і заставаўся падлеткам, цікаўным і сарамяжным, якому ўсё роўна, або да індзейцаў у амерыканскія прэрыі зьбегчы, або з ліцьвінскімі касінерамі – у пушчу.

З сястрой Стася размаўляць было куды прасьцей. Хрысьціна часам прыязджала да брата са свайго пансіёну. Вядома, у суправаджэньні высахлай “дуэньі”, мадам Лецьен. Дачка магната… Вось каму варта было нара­дзіцца хлапцом! Імклівая, рэзкая – ніякай табе лёгкай феевай хады. Валасы, як залаты пажар, і заўсёды выбіваюцца асобныя пасмачкі нават з самай акуратнай прычоскі, нібыта заўсёды вакол паненкі вецер. Зялёныя вочы сьмяюцца, куточак велікаватага роту прыўзьняты, і ані згадкі пра мілыя жаночыя хітрыкі – зірнуць так, каб у мужчыны засталося пытаньне... І патрэба знайсьці адказ. А як яна першы раз зьявілася ў іх кампаніі: “Якога вы меркаваньня пра антрапалагічныя стыгматы Ламброза?”

А сама ў крыналінах. Яны ледзь не зарагаталі. Вынік дрэннага выхаваньня: на дачку ні пан Людвісар, ні пані Людвісарава амаль не зважалі, маўляў, адзіная з яе карысьць – парадніцца праз ейны шлюб з добрым домам.

Ня дзіва, што ніхто з іх гурту ў паненку не закахаўся – хоць куртуазныя настроі рэалізоўваліся часам на асобах самых неверагодных.

Была яшчэ адна таямніца, пра якую ніхто, акрамя Вінцэся, ня ведаў. Пяць год таму ва ўніверсітэцкім холе пачуўся страшэнны грукат. Вінцэсь павярнуўся і ўбачыў худзенькае залатавалосае дзяўчо з вачыма, як зялёныя сподачкі, напоўненыя жахам і слязьмі. На мармуровай падлозе ў лужыне ляжала пабітае шкло і нешта незразумелае, цёмнае… Усё ясна – дурнічка залезла ў шафу з калекцыяй засьпіртаваных яшчарак. Да месца здарэньня ўжо зьбягаліся… І тады Вінцэсь ступіў наперад, як праўдзівы рамантычны герой:

— Прабачце, гэта мая віна. Хацеў паказаць паненцы экспанат… Спа­дзяюся, вы не напалохаліся, мадэмуазэль?

Пасьля таго і пачалося дзіўнае сяброўства з Людвісарамі.

Гадзіны за тры да іх маёнтка можна даехаць. Галоўнае, каб Стась быў дома… Юзаф на разьвітаньне сказаў, што памоліцца за гэта.

І малітвы, відаць, былі пачутыя.

Людвісарава будавалася яшчэ тады, калі нават князі ня ведалі, што такое шкарпэткі, і сьпецыяльна прызначаныя хлопы пераціралі салому, каб насыпаць яе ў панскія боты. Але высакародны камень сьценаў, вышчарблены падчас шматлікіх аблогаў, падаўся цяперашнім гаспадарам нямодным, і замак перарабілі ў нейкае падабенства рымскага палацу – сьветлая тынкоўка, белыя калоны з дзябёлымі карыятыдамі, цёмныя піраміды таполяў…

Сьцены гасьцёўні былі абабітыя сапраўдным парыжскім муарам – залатыя лілеі і гладыёлусы на сінім, у дакладнай сіметрыі. Вінцэсь кінуў вокам у кут, на вялікі партрэт, і ўздрыгнуў – Напалеон Банапарт! Бяз подпісу, у адзеньні старажытнага рымляніна, але цалкам пазнавальны. А між тым у Расійскай імперыі яго можна было называць толькі “узурпатар” або “карсіканская пачвара”. Вінцэсь ведаў, што дзед Стася ў свой час быў прыхільнікам гэтай “карсіканскай пачвары” і нават узброіў полк узурпатарскага войска на свае грошы. За што пасьля нейкі час і пабыў у выгнаньні. І ўсё роўна цяпер расійскія ўлады лічыліся з Людвісарамі. Партрэт Напалеона сьведчыў: тут не баяцца нікога. Уладары гэтага дому не падлягаюць асуджэньню. Яны толькі з паблажлівасьці мірацца з законамі дзікунскай імперыі.

І, каб не было гэтага партрэту, не прымалі б, можа, тут і Вінцэся – “сярэдняй рукі” шляхціча.

Станіслаў, як заўсёды, шумна радаваўся прыезду таварыша па таемным братэрстве, і паабяцаў, што зробіць усё магчымае. Бацька звычайна не адмаўляе ў падобных просьбах. Увечары вернецца – і пытаньне вырашым. Праўда, на гэты раз давядзецца цяжэй – дзяржаўнае злачынства…

— Пан Вакула Рагманаў – зусім бязвінны чалавек, — Вінцэсь лічыў за лепшае, каб Станіслаў сам быў у гэтым перакананы. — Сваяк наш. Я яго з дзяцінства ведаю — вясёлы, добры, мухі не пакрыўдзіць. Інсургент апынуўся ля іх маёнтку выпадкова.

— Вінцэсь! Прыміце мае спачуваньні! – у гасьцёўню нібыта заляцеў залаціста-белы віхор з зялёнымі вачыма. Хрысьціна працягнула госьцю рашучую далоньку.

— Я загадала накрыць абед у кітайскай альтанцы. Вы любіце жульены?

Стась паблажліва кіўнуў – што, маўляў, узяць з кабеты, думае толькі пра груба-матэрыяльнае. Вінцэсь усьміхнуўся, згадаўшы чамусьці прыпавесьць пра Марфу, якая мітусілася, каб пачаставаць здарожанага Хрыста, і Марыю, што ў гэты час сядзела і слухала госьця, чым і заслужыла ягоную ўхвалу ў адрозьненьне ад “матэрыяльнай” Марфы.

Але ж Вінцэсь сапраўды стаміўся і быў галодны. І стол падрыхтаваны дасканала. А Хрысьціна зноў выявіла сваю непасрэднасьць, зашаптаўшы:

— У вас вялікае гора, Вінцэсь. Але ж, напэўна, здарылася яшчэ нешта жахлівае, што змусіла вас прыехаць. Чым я магу вам дапамагчы?

Аж непамысна ад ейнага адданага пагляду. Напэўна, ніяк не забудзе той выпадак са слоікам.

Чым яна дапаможа, карункавае дзяўчо? Пераказам чарговай сенсацыйнай ксёнжкі? Відэлец у руцэ дзяўчыны дробна дрыжэў, так і не скарыстаны па прызначэньні. Так што нязьменная мадам Лецьен зрабіла выхаванцы не адну заўвагу наконт добрых манераў. Вінцэсь угледзеўся ў твар мадам, падобны на васковы… Гладка зачасаныя сівыя валасы, вузкі прамы рот, высока прыўзьнятыя тонкія бровы, нібыта намаляваныя… Ніяк ня мог вызначыць, ці была мадам у маладосьці прыгожай, і тым больш ня мог уявіць, якім быў яе муж, пан Лецьен? Ні адценьня пачуцьцяў у сухіх рысах. Толькі, калі сустракаецца вачыма са сваёй выхаванкай, усё аблічча нібыта цяплее.

Нешта яны сёньня зачаста па-змоўніцку пераглядаюцца, Хрысьціна і мадам Лецьен...

Лёкаі ў вышытых срэбрам белых сурдутах і белых панчохах бязгучна cьлізгалі па падлозе з падносамі. Верасьнёўскае сонца, перш чым зьнікнуць за краем далёкага лесу, шчодра ліло сваё чырвонае золата праз вітражы альтанкі, больш падобнай да мініяцюрнага палацу. Вінцэсь на нейкі момант змрочна задумаўся. Вальжына, можа быць, таксама сядзіць у альтанцы. Той самай, запаветнай, але наўрад ці сёньня яна – хутчэй, сьціснула да болю далоні і глядзіць у нікуды чорнымі вачыма, поўнымі да краёў адчаю. А можа паехала ў павет, ня ў змозе заставацца бязьдзейнай?

Раптам Вінцэсю ўсё, што вакол, падалося нерэальным – белы абрус з дасканалай кітайскай парцалянай, букеты экзатычных кветак, старанна састаўленыя нейчымі таленавітымі рукамі, звонкае пастукваньне лыжачак. Хрысьціна і Стась у белых касьцюмах. Ён, Вінцэсь, і мадам Лецьен – у чорным. Нібыта парцалянавыя лялькі. Круглая альтанка. Круглы столік… Быццам унутры музычнага куфэрка. Вінцэсю нават здалося, што ён чуе срэбныя званочкі, што назвоньваюць немудрагелістую механічную мелодыю, а альтанка патроху пакручваецца – у адзін бок, у другі... Рашчынскі кінуў погляд уверх, на зашклёнае акенца-ружу ў даху альтанкі – нібыта чакаў сустрэцца з паблажліва-цікаўным позіркам агром­ністага назіральніка.

І тут пад вітражным вакном, дзе пачыналіся славутыя Людвісараўскія каналы “а-ля Венецыя”, нехта зацягнуў “Санта-Лючыю”, з характэрным беларускім “ч”. Мужычы голас надрываўся, стараючыся справіцца з замежнымі руладамі — відаць, звычайны рытуал падчас панскага абеду. Песьня наплыла здалёку, цяпер аддалялася, чуўся плёскат вады — выканаўца, ясная справа, плыў у гандоле з беларускага дубу па вызначаным тым жа рытуалам маршруце.

Гэта было такое адчуджэньне ад месца – быццам пазногцем правялі па сухім пыльным шкле. Прэч з гэтага лялечнага царства… Паранены Мартын на гнілой саломе… Дзядзька Вакула – на допыце. Напэўна, ня страціў жартоўнага тону, толькі ў голасе загучала сталь.

Час спыніўся, прыліп смаўжом да аўгсбургскага срэбнага падносу, і неадольна хацелася падагнаць яго...

Вінцэсь кінуў на стол накрухмаленую сурвэтку з вышытымі па куточках галінкамі квітнеючай вішні і ўзьняўся, мармытнуўшы нешта наконт тэрміновасьці ад’езду.

Засталіся яшчэ ў памяці спалоханыя зялёныя вочы. Быццам зноў разбіўся слоік з засьпіртаванай пачварай.

Калі Вінцэсь пастукаўся ў дом Рагманавых, было ўжо зусім цёмна. Але Вінцэсь ведаў, што ў доме ня сьпяць.

Вальжына глядзела вялікімі чорнымі вачыма, абведзенымі ценямі, кудысьці скрозь госьця.

— Дзякуй вам… Будзем спадзявацца, што бацьку хутка адпусьцяць. А другому дапамога ўжо не патрэбная.

Вінцэсь не разумеў. Яна паўтарыла.

— Мартына няма. Ён загінуў.

— Адкуль вы ведаеце?

Вальжына дастала з-за карсажу дрыготкімі пальцамі нейкі вузельчык, развязала…

Срэбная куля… Нешта цёмнае на ёй – кроў?

Марка, які ўвесь гэты час трывожна пазіраў на сястру, ня вытрымаў:

— Адкуль гэта ў цябе?

Вальжына павольна, як у сьне, зноў загарнула металёвы круглячок.

— Застраў у ствале вішні. Там, дзе была перастрэлка. Я ведаю, што ён… Мартын… і зьбіраўся так зрабіць – у яго была такая куля. Значыць – навылёт… Мусіць, цэліў сюды… — Вальжына паказала рукой на шыю. І голас яе быў такі дзіўны, тонкі-тонкі, як павуцінка, што Вінцэся мімаволі ахапіў жах. Марка абняў сястру за плечы і нешта прашаптаў.

— Думаеце, я звар’яцела? Сапраўды, дзіўны сувенір… Паверце, я не належу да ліку тых экзальтаваных асобаў, што выпрошваюць кавалачак вяроўкі павешанага або пасму валасоў з галавы, адсечанай на гільяціне. Гэта куля для мяне нешта іншае… Прабачце, я ня ў стане зараз тлумачыць…

Яна сышла, не разьвітаўшыся, у свой пакой, але спіна, абцягнутая чорнай сукенка, была такой выпрастанай, што гэта было горш за плач…

А там, дзе дарога зварочвала да Гарнушак, ад цёмнага камля таполі аддзяліліся тры постаці.

— Загінуў наш атаман… Ад кулі тваёй, панічок, загінуў… як і хацеў. Ведаем, што сваёй рукой ён вызваліўся. Але глядзі ж, каб не было граху на табе, панічок. Ведаем, да якога акенца вы абодва хадзілі. Дазнаемся, што ты нячысты…

Цені расталі ў начы, а Вінцэсь усё яшчэ ўзіраўся ў цемру, у якой, бы стары цмок, зьвіваўся восеньскі туман.

9

У кожным прыстойным тэатры мусіць быць свой прывід.

Нават калі тэатральная трупа займае найсучасны будынак, у сьценах якога не замуравана нічога, акрамя арматуры, прывід сіламі працоўнага калектыву будзе створаны, надзелены страшнай і кранальнай гісторыяй жыцьця і сьмерці і расквечаны красамоўнымі рысамі паводле аповедаў напалоханых і шчасьлівых відавочцаў.

Тэатр “Капялюшык” меў законнае права на прывіда, бо месьціўся ў сутарэньнях старога-старога гарадскога храма… Дакладней, былога храма, лёс якога пакуль яшчэ вырашаўся. Справа ў тым, што “перахрышчваўся” гэты будынак за сваё немалое жыцьцё ва ўсе магчымыя канфесіі — гэта ж быў тыповы беларускі храм. Палілі і ганьбавалі яго і казакі, і напалеонаўскія французы, і польскія гусары. Спрычыніліся да яго цяперашняга несамавітага аблічча і савецкія барацьбіты з рэлігіяй, і бамбёжкі апошняй вайны…

А ён моўчкі стаяў і захоўваў у магутных, як спіна зубра, сценах дыханьне часоў і прададзеную памяць.

Так, гэты храм быў сапраўдным беларусам.

А людцы ўсё спрачаліся, каму ён мусіць належаць – каталікам, права­слаўным, уніятам? Тым больш цяжка гэта вызначалася, што ад колішняга будынка засталіся толькі тры паверхі, пакрытыя пляскатым дахам, і што калісьці гэта быў велічны храм, мала хто з мінакоў і здагадваўся.

Добра, што ў спрэчку ня ўмешваліся псіхіятры – у надзейных сьценах знаходзіла прытулак і адпаведная лячэбніца.

А між тым псіхіятр тут ня лішні — з прыкрасьцю падумала Паліна, прабіраючыся па вузкіх калідорах за сцэнай, дзе месьціліся грымёркі. За дзяўчынай рушыў жабкавы скульптар Валянцін, увесьчасна чапляючыся сваім швэдарам за старыя дэкарацыі, і Паліна ня ведала, як ён ставіцца да дзікіх выкрыкаў і мітусяніны побач:

— Дзяўчаты, далібог, скрозь мяне прайшла! Шэрая, як дым! І холад па целе, холад!

— А ты, Люсенька, паслала б яе туды, куды мяне пасылала сёньня на рэпетыцыі. І твая манашка разьвеялася б, як маё да цябе каханьне.— Дурань!..

Паліна ўздыхнула: тэатр “Капялюшык” засяліўся ў гэтыя муры ня так даўно, відаць таму аблічча прывіда яшчэ не набыло пэўнасьці: адны казалі пра белую манашку, другія – пра чорнага мніха… А вось сёньня – нейкі гібрыд: манашка, але шэрая... Паліна ўсё-ткі палічыла патрэбным нешта патлумачыць, кінула спадарожніку цераз плячо:

— Не зьвяртайце ўвагі… Гэта артысты.

І самой стала няёмка: так паблажліва прагучала.

— Сюды хадзіце! Не наступіце на ружовы куст… — Марыя Апанасаўна махала рукой там, дзе адгаліноўваўся невялікі калідорчык, і ў сваёй белай хустцы, накінутай паўзьверх чорнай доўгай сукенкі таксама магла цалкам сысьці за прывід – хіба калі б ня ўзьбітыя ў самавітую піраміду выбеленыя валасы. Паліна і Валянцін асьцярожна абышлі бутафорскі куст з пап’е-машэ, з намаляванымі ружамі, падобнымі да сіняй капусты, і ўрэшце апынуліся ў доўгім, як пенал, пакоі бяз вокнаў.

У пакоі панаваў дзіўны пах зёлак. Ля адной сьцяны стаяла шырма, груба размаляваная пад антычныя разваліны, на другой — разьвешаная бутафорская зброя, відаць, сабраная з розных сьпектакляў. Алюмініевыя кінжалы, шпага з тоўстага дроту, кардонны меч… Прытулак Арлекіна. Пад паліцай з кніжкамі стаяла выцьвілая канапа, а з канапы пры набліжэньні гасьцей узьняўся сам “Арлекін”… Як Паліна зразумела, той самы Сымон Пятровіч, былы штурман падлодкі.

Штурман быў мала падобны да сівагаловага, паважнага “марскога ваўка”. Па-першае, ён аказаўся зусім не стары, гадоў хіба трыццаць шэсьць. Па-другое, невысокі. Папраўдзе, дык не нашмат вышэйшы за Паліну, а віленскаму скульптару – дык увогуле па плячо. Але ня шчуплы – проста падцягнуты, жылаваты, а пад чорнай майкай перакотваюцца цягліцы. І твар смуглявы, таксама падцягнуты, як у легіянера…

Але ж правільна – толькі цяпер дадумалася расчараваная Паліна, ён жа не на караблі служыў, а на падлодцы, туды вось такіх і адбіраюць – невысокіх і трывушчых.

— Гэта часткі нейкага маршруту, — упэўнена сказаў Сымон Пятровіч, уважліва разгледзеўшы Палініны аркушыкі з перамаляванымі са сьпінаў жабак малюнкамі. — Усё пазначана – і азімут, і накірункі. І адлегласьці – як я разумею, у сажэнях. Калі перавесьці ў нашы меры – на кожным малюнку шлях дзесьці метраў у сто.

— І вы маглі б вызначыць, дзе гэта знаходзіцца?—усхвалявалася Паліна.

Картазнаўца паблажліва ўсьміхнуўся.

— Ніхто вам гэтага ня вызначыць бяз веданьня мясцовасьці. Схемы трэба прывязаць да карты. Хаця б адну кропку знайсьці. Што абазначае, напрыклад, гэты крыжык: камень? Дрэва? Будынак?

Валянцін падаў голас.

— Ну, можа быць, мы б змаглі вылічыць мясцовасьць... Што тады?

Штурман паціснуў плячыма .

— Гэтыя два малюнкі — усё, што вы маеце?

Паліна ўздыхнула.

— Мы думаем, што такіх жабак было чатыры.

Сымон Пятровіч разьвёў рукамі.

— Ну, спадарове, справа безнадзейная. Калі гэта павінна скласьціся ў адзін шлях, нават калі б вы знайшлі ўсе чатыры яго кавалкі — трэба ведаць чарговасьць. Разумееце? Апошняя кропка кожнага адрэзка – пачатак іншага.

— А хіба нельга будзе вызначыць, перастаўляючы, прымерваючыся?

Штурман незалежна скрыжаваў на грудзях рукі і адкінуўся на сьпінку сваёй старой зялёнай канапы.

— Нешта вы ўсе горача дыхаеце над гэтымі аркушыкамі. Можа быць, патлумачыце?

Паліна нерашуча зірнула на маці і Валянціна. Марыя Апанасаўна дапамагла дачцы наважыцца.

— Ну чаго гуляць у таямніцы? Распавядзі чалавеку, як ёсьць. Можа, што і падкажа – а ты яго потым на абарону дысертацыі запросіш.

Маці відавочна зьвязвала Палініны вышукі з ейнай кар’ерай.

І Паліна распавяла пра ўсё… Акрамя, вядома, таго, як Аксана забрала ў яе папку, і пасьля не хацела нават згадваць пра гэта. Не расказала, і як пайшла ў архіў, паглядзець фонд Станіслава Ксаверыя Людвісара, дзе Артур знайшоў малюнак намагільля Рашчынскага, а ліста з малюнкам, дакумента №131, у тэчках не аказалася. І калі Паліна стала распытваць, архівісткі ўсчалі гвалт і абвінавацілі ў прапажы памерлага Арціка, які, вядома, ужо ніяк ня меў магчымасьці апраўдацца. Але Паліна дакладна ведала – Артур, які заўсёды так горача адстойваў прынцып навуковай этыкі, ня мог гэтага зрабіць.

Над бутафорскімі антычнымі развалінамі луналі купідончыкі, ружовыя, з круглымі азадкамі і гэткімі ж круглымі шчочкамі. Прысутныя перадавалі з рук у рукі партрэт Вінцэся Рашчынскага, адзіны, які змагла знайсьці Паліна. Партрэт быў намаляваны ў Парыжы мастаком невядомым, але прагрэсіўных імпрэсіяністычных паглядаў, які б ніколі ня даў згоду расьпісваць шырмы ружовымі купідончыкамі. Аблічча вымалёўвалася з каляровых пісягоў. Але імпрэсіяністу ўдалося перадаць асаблівы выраз твару: быццам чалавек нешта пакутліва ўспамінае, і боль успамінаў для яго – адзіная рэальнасьць. І было нешта трагічнае ў несупадзеньні яркіх колеравых спалучэньняў і сумотнага аблічча чалавека.

— Гэта Вінцэсь Рашчынскі пасля паразы паўстаньня, — патлумачыла Паліна. — Мала каму ўдалося тады ўцячы — яму пашанцавала. Вядома, вясёлага мала – сябры забітыя, павешаныя, сасланыя… Маёнтак патрапіў пад апеку казны. Толькі праз трыццаць год Рашчынскі атрымае дараваньне ад уладаў і зможа вярнуцца дадому.

— Паўстаньне Каліноўскага… — задумліва прамовіў Сымон Пятровіч, круцячы ў руках рэпрадукцыю. — Калісьці я зачытваўся раманам “Каласы пад сярпом тваім” Уладзіміра Караткевіча, у рэйды з сабой браў. І вельмі засмучаўся, што няма працягу – усё перарываецца на падыходзе да паўстаньня.

— А я чуў, што працяг нібыта быў, — сумна прагаварыў Валянцін. — Нібыта скралі працяг...

А Паліна на ўсе вочы глядзела на былога падводніка, які раптам выявіўся прыхільнікам Караткевіча і “гатовым беларускім мужчынам”. Гэта ж трэба! Нават маці сваю Паліна не магла пераканаць, каб гаварыла па-беларуску. “Позна мне перавучвацца”, — казала тая, ды і ўсё. Сустрэць у іхнім горадзе чалавека, які валодае роднай мовай – усё роўна што земляка на чужыне.

— Наконт скрадзенага працягу, можа, і праўда... Але мне па-інакшаму ўяўляецца, — працягваў Сымон Пятровіч. — Мінулым летам я сваіх скаўпаход вадзіў, па Віленшчыне, якраз наведалі па дарозе музей у Кушлянах… Дык там расказваў нам адзін дзядзька, што падчас паўстаньня на Беларусі было рэпрэсавана сто тысячаў шляхецкіх сем’яў. Гэта ж – цэлая праслойка грамадства! Лепшая, адукаваная... Яшчэ колькі гадоў – і зьявілася б пакаленьне, якое магло збудаваць нацыянальную дзяржаву. І ніхто б яе ўжо ня зьнішчыў. А так — нават памяці няма. Можа, і мае продкі мелі дачыненьне да таго паўстаньня? Ня ведаю. Быў жа прадзед лапцюжным, але шляхцюком. І Караткевіч сам прызнаецца, як цяжка яму пісаць працяг, бо яго героі ня могуць перамагчы.

— Ты скаўтаў у паход водзіш? – зьдзівілася Марыя Апанасаўна, вычуўшы тое, што самой было цікава. – Вось ня ведала…

— Ну, ня толькі скаўтаў… — патлумачыў былы падводнік. — Экстрэмалаў розных таксама.

— Напэўна, на байдарках? Ці на плытах? – здагадалася Паліна.

Але ў штурмана толькі неяк дзіўна зьмяніўся смуглявы твар.

— Не, спадарыня. Водны турызм мяне не вабіць.

Марыя Апанасаўна зноў завалодала выявай Рашчынскага.

— А ён прыгожы быў, калі б яшчэ нармальна намалявалі… Напэўна, карыстаўся посьпехам у жанчын.

Паліна задумалася.

— Ды нешта ня памятаю пра яго рамантычных гісторыяў… Ён і жанаты ня быў.

— Значыць, рамантычная гісторыя мелася, — нечакана змрочна сказаў Сымон Пятровіч. — Пераможаны мужчына – якая жанчына падзеліць з такім лёс? Ды яшчэ маёнтак забралі… Вядома, нейкая красуня дадала горычы ў жыцьцё вашага… Рашчынскага. Прабачце, вядома, шаноўныя спадарыні, за нягжэчнасьць, але жанчыны ня любяць тых, каго яны лічаць няўдачнікамі.

— Чаму вы такога меркаваньня пра жанчын? — не змаўчала Паліна. — Многія шляхцянкі ішлі за сваймі мужамі на катаргу, многія выходзілі замуж за зьняволеных.

— За героем на катаргу – гэта рамантычна… — не здаваўся штурман. — А вось з няўдачнікам — нецікава. — прагучала так сумна, што Паліна здагадалася — асабістае, няйначай. Сымон Пятровіч пацьвердзіў.

— Не прымайце мяне за старога зьвягу. Лічыць сябе няўдачнікам – дыягназ. Для гэтага не абавязкова сапраўды пацярпець вялікія страты. Я на такую хваробу, між іншым, не хварэю. А вось калі мяне звольнілі з флоту, а на Беларусі, зразумела, такіх сьпецыялістаў, як я, непатрэбна, жонка ад мяне адразу адвярнулася. Я яе не вінавачу – сапраўды, які з мяне муж. Яна натура тонкая, перакладчыца. А я вечна ў рэйдах, ды яшчэ і трантаў дамоў не прывозіў, як звычайныя маракі загранкі – у нас жа сакрэтныя заданьні, ваенная таямніца. А на марскім дне супермаркетаў не будуюць.

— Калі жанчыне не хапае рэчаў – гэта толькі наступства, — павучальна прагаварыла Марыя Апанасаўна. – Гэта значыць, што насамрэч жанчыне не хапае каханьня!

— Ну так, каханьня… — Сымон Пятровіч засьмяяўся дзіўным хрыплым сьмехам. — Каханьне яна атрымала. Ад таленавітага і грашавітага. Праўда, калі я сыйшоў з поўнай торбай непрамоўленых крыўдаў і пажаданьнем шчасьця – той… таленавіты …зьнік.

Сымон Пятровіч расказваў нават з іроніяй. Але тут усхваляваўся Валянцін.

— І няўдачніку можа пашанцаваць на каханьне! Я таксама... З уласнага вопыту... — Валянцін трохі павагаўся, але ў кожнага настае час выгаварыцца. — Я ж тут вучыўся, скончыў тэатральна-мастацкі інстытут. Зладзілі мы першую выставу нашай суполкі – сабраліся маладыя скульптары, мастакі… Ды яшчэ дзе зладзілі – аж у “чарнільніцы”, на другім паверсе Палацу мастацт­ваў. Гонар! Гасьцей назвалі на прэзентацыю. Пры­йшоў я з гэтай выставы, пахадзіўшы дзень сярод выпадковых наведнікаў, наслухаўшыся іхніх каментароў… І як даў кулаком па глінянай балванцы, якую паўгода спрабаваў ператварыць у сусьветны шэдэўр… І што вы думаеце – разьбіў! Хоць ужо амаль зацьвярдзела. Вось што значыць са­праўдная злосьць!

— Ну і навошта? – іранічна прамовіў штурман. — Чым гліна правінавацілася?

— Гэта я ня гліну. Гэта я свае спадзяваньні – кулаком… — жорстка прагаварыў скульптар. — Ня ўсім быць Радэнамі ці Азгурамі… Я забараніў сабе думаць пра вялікае мастацтва. А тут якраз пачаўся прыватны бізнэс. І мы з адным знаёмым зладзілі фірму... Ведаеце, якую? – Валянцін з горкай насьмешкай абвёў прысутных вачыма .— Па вырабе надмагільных помнікаў. На любы густ. Гэта быў найвялікшы зьдзек, які я мог тады над сабой учыніць за бяздарнасьць. Бачылі, можа, анёлкаў, што плачуць, захінаючы твар крыламі? “Память о тебе вечна, как наша любовь”. І назву для фірмы прыдумалі адпаведна “кічавую” – “Асфадэль”.

Сымон Пятровіч чамусьці ўсхваляваўся.

— Як, як твая фірма называлася?

— “Асфадэль”... — з прыкрасьцю паўтарыў Валянцін. — Гэта лілеі такія. Лічацца кветкамі мёртвых. Я і сам тады быў… як мёртвы.

— Ну і нармальны бізнес, — прабурчэла Марыя Апанасаўна. — Напэўна, зараблялі някепска.

Валянцін няёмка паціснуў плячыма.

— Так… Заказаў давалі шмат. Добра хоць, за працай не ставала часу надта задумвацца над сэнсам жыцьця. Кватэру набыў, пасьля яшчэ адну – пад майстэрню. Усё жыцьцё па інтэрнатах – дык тут “адцягнуўся”. Ну і скончылася вядома чым. Фірма прагарэла, як сухая лапушына. Які з мяне бізнесмэн – я мог толькі ляпіць ды высякаць. А напарнік, аказваецца, пачаў пашыраць бізнес – перапрадаваў кватэры, яшчэ нешта там… Карацей, паставілі нас на “лічыльнік”. Ды ня “нас”, а мяне – “сябрук” мой уцёк, а ўсе дакументы аказаліся на маё імя. Прадаў кватэру адну... Тады другую… Збыў машыну, урэшце, усё, што меў… І ўсё адно доўгу заставалася – дваццаць пяць “кавалкаў”. Мяне везьлі забіваць. І тут зьявілася яна… Дзяўчына, на якую я асаблівай увагі не зьвяртаў. Нават пакрыўдзіў, адпрэчыўшы ейную ўвагу да маёй каштоўнай персоны. І вось яна выкупіла мяне, няўдачніка, аддаўшы ў заклад сваю маёмасьць і самую сябе… І мяне ёй прадалі ў пажыцьцёвае карыстаньне.

— Як гэта? – зьдзівілася Паліна.

— А так… — з весялосьцю адчаю патлумачыў Валянцін. — У прамым сэнсе. Дзіна паступова выплочвае мой доўг з працэнтамі. Я дапамагаю зарабіць грошы, працую ў ейнай фірме. Умова такая: калі я сыйду – Дзіна адкажа сваім жыцьцём.

Нейкі час усе прыгаломшана маўчалі. Сымон Пятровіч, аднак, ня выя­віў асаблівага ўзрушэньня.

— Чаму ты лічыш сябе няўдачнікам, не разумею? У цябе ёсьць жанчына, якая цябе кахае, і якую ты, прынамсі, паважаеш. Кім ты працуеш у ейнай фірме? Вартаўніком? Прыбіральшчыкам?Валянцін зацята ўскінуў галаву – пытаньне прагучала жорстка.

— Я ўмею ляпіць.

— …І займаешся любімай працай, — падрахункаваў падводнік. — Ты – шчасьлівы чалавек.

Паліна падазрона разглядала суразмоўцаў. Высокі, няўклюдны скульп­тар са сьветлымі валасамі, перацягнутымі матузком, і смуглявы, жылаваты штурман, з абліччам як у каскадзёра ці воя – вунь колькі старых шнараў на твары, на руках – такія розныя! І пры тым абодва — тыповыя ня­шчасныя беларускія мужчыны. Відаць, Марыя Апанасаўна падумала тое самае, паколькі скептычна паглядзела на аднаго, на другога і моўчкі пахі­тала галавой у адказ нейкім сваім думкам.

Паліна здагадалася – канчаткова збракавала ў якасьці магчымых зяцёў. Не, у маці гэта ўжо нейкая манія... Хутка пачне прыглядацца да грузчыкаў у хлебнай краме, да ахоўнікаў суседняй з іхнім домам базы агародніны.

Трэба было вяртаць размову да гістарычнай тэмы.

— І ўсё ж такі – пра што хацеў пакінуць зьвесткі Вінцэсь Рашчынскі?

— Можа быць, нейкае патаемнае сховішча паўстанцаў? — спытаў Сымон Пятровіч.

— Ды не, — запярэчыла Паліна. — Надмагільле будавалася ў дзевя­ностых гадах, калі Рашчынскі вярнуўся на радзіму. Ды якая розьніца! Ня ведаю, што схаваў Рашчынскі — каштоўнасьці, дакументы, або там, у апошняй кропцы, забытая магіла нейкага героя – мне ўсё роўна. Мы проста абавязаны гэта знайсьці! Гэта наша гісторыя! Ліст да нашчадкаў, які з-за нашай няўвагі можа не дайсьці больш ніколі ні да кога! Вы як хочаце, а я гэтую справу не пакіну.

— І дысертацыя атрымаецца сенсацыйная! — задаволена падтрымала на свой капыл Марыя Апанасаўна.— І ў газетах напішуць!

Паліна ўперылася строгім паглядам у Валянціна:

— І не ўздумайце мяне адгаворваць – я ўсё роўна прайду гэты шлях да канца!

Валянцін з дакорам зірнуў на Паліну.

— Вас адгаворыш… Добра, магу зьезьдзіць у Гарнушкі… У хаце бабулінай чужыя людзі цяперака. Але да дзядзькі майго можна завітаць. Ён і так зазлаваў на мяне, мусіць, што даўно не прыязджаю. Толькі ня ведаю, як Дзіна да гэтага паставіцца.

Сапраўды, “уладальніца”… Паліне зрабілася чамусьці вельмі прыкра. І страшэнна шкада гэтага няўклюду – ён не выглядаў шчасьлівым у статусе маёмасьці. Успомніла, як сіратліва сядзеў ён у арцы віленскай вулкі, пакуль закаханая жанчына прадавала ягоныя творы… Але ж хіба ня вартая зьдзіўленьня і тая Дзіна! А ці змагла б яна, Паліна, так вось ахвяраваць усім дзеля чалавека, які нічым з табой не зьвязаны? Паставіць сваё жыцьцё ў залежнасьць ад яго? Гэта ж як трэба кахаць…

Але Паліна аніяк не ўдавалася выклікаць у сабе добрыя пачуцьці да гандляркі са сьветлымі косамі.

За дзьвярыма пакойчыка між тым сціхлі галасы, затое пачуўся “трубны глас” – па мегафоне артыстаў запрашалі на рэпетыцыю. Гэта азначала, што ўсе работнікі тэатра “Капялюшык” мелі зараз свой клопат.

Калі госьці былі ўжо ў дзьвярах, Сымон Пятровіч ветліва прамовіў:

— Прабачце, Валянцін, вы не маглі б затрымацца? Мне трэба вам тое-сёе сказаць.

Паліна і Марыя Апанасаўна разгублена глядзелі на зачыненыя перад імі дзьверы, у якіх паварочваўся ключ.

— Ну і Бог з імі, пайшлі… Няхай паразмаўляюць, — зазначыла Палі­ніна маці. Аднак не пасьпелі яны адысьціся ў канец калідора, як у пакойчыку штурмана пачуўся страшэнны грукат, нешта падала, разьбівалася…

— Ды што яны, звар’яцелі, ці што?!!

Марыя Апанасаўна стукала ў дзьверы, за якімі не сьціхала баталія.

— Сымон, ты здурнеў? Што ты там робіш?

З усіх дзьвярэй паказваліся цікаўныя твары. Нарэшце шум у пакойчыку сьціх, яго дзьверы расчыніліся, упусьціўшы пераляканых кабет.

Дэкарацыя з антычнымі развалінамі, пашкуматаная, быццам пабывала ў зубах цмока, ляжала на падлозе, а пад ёй, накрыты размаляваным палотнішчам, нехта адчайна варушыўся, як хрушч пад насоўкай. Паколькі Сымон Пятровіч у ваяўнічай паставе стаяў ля сьценкі з бутафорскай зброяй, варушыўся няйнакш небарака скульптар.

— Я тры гады чакаў, каб гэта зрабіць, — штурман цадзіў словы скрозь сьціснутыя зубы, і Паліне чамусьці захацелася апынуцца як падалей адсюль.

З дзіркі ў дэкарацыі паказалася рука, потым прасунулася галава. Вока Валянціна патроху набракала сінечай.

— Паслухайце… Гэта памылка. У мяне з вашай жонкай нічога не было.

— Гэта ў цябе з ёй нічога не было, — прагаварыў Сымон Пятровіч. —А ў яе з табой – было ўсё. Вядома, ты ноч прабыў – і забыўся. Табе што, самадаек не хапала?

Паліна схаладнела… Ня можа быць! Няўжо ён, няўклюда і летуценьнік, такі?..

— Ды кажу вам: ня ведаю ніякай Сьвятланы… І ў рэстаране “Папараць –кветка” адзіны раз у жыцьці быў – калі адзначалі абарону дыпломаў.

Новы майстэрскі ўдар у сківіцу змусіў Валянціна, які толькі што няўпэўнена ўстаў на ногі, зноў паляцець на падлогу.

— Сымон, супакойся! — Марыя Апанасаўна гатовая была таксама даць волі рукам. – За што ты так яго?

— А вы ў гэтага генія могілкавага спытайце… Ты хоць ведаеш, што яна кожны дзень цябе чакала? — зноў зьвярнуўся штурман да скульптара.— Запальнічку тваю, у выглядзе пісталету, да сэрца туліла… Таксама мне каў­бой! Ды я сам быў гатовы цябе расшукаць і за ручку да яе прывесьці! І я ніколі ня бачыў яе такой шчасьлівай, як у тыя моманты, калі яна верыла, што ты вось-вось прыедзеш. Асабліва ў псіхушцы, у апошнія дні.

— У мяне ніколі не было запальнічак. Я не куру! – гнеўна прагаварыў Валянцін, больш-менш цьвёрда ўстаўшы на ногі. — Хаця… У сябрука майго, з якім мы фірму зладзілі, мелася такая запальнічка, памятаю.

Сымон Пятровіч крыху разгубіўся.

— У Сьвятланы візітка была – Валянцін з фірмы “Асфадэль”. Выходзіць – ты. Я цябе шукаў, але фірма вашая ўжо зьнікла, і дзе ты, ніхто ня ведаў.

Валянцін сумна ўсьміхнуўся.

— Ну, зразумела… Сябрука майго таксама Валянцінам звалі. Можаце праверыць. Ён – Валянцін Сьцяпко, я – Валянцін Чарапавіцкі. Здаралася, ён называўся маім прозьвішчам — у непрыемных сітуацыях.

Сымон Пятровіч недаверліва глядзеў на ворага. Валянцін выцер кроў Палінінай насоўкай і прамовіў ціха і сур’ёзна.

— Слова гонару, я ня ведаў вашай жонкі.

Сымон Пятровіч нейкі час памаўчаў, потым панурыўся і прамовіў:

— Веру… Прабач. Твой сябра зноў цябе падставіў. Ён які, дарэчы, з выгляду?

— Ну… Ніжэйшы за мяне. Кароткая стрыжка. Цёмны…

— Вось-вось… І Сьвятлана гаварыла пра чарнявага. Падобны, маўляў, да Андрыяна Чэлентана. А ты, гляджу – бялявы… Думаў, пафарбаваўся, гад.

— Зьбіў чалавека ні за што! – абуралася Марыя Апанасаўна.

Штурман стамлёна сеў на канапу, загаварыў нібыта сам сабе:

— Яна ня мела фліртаў… У яе заўсёды ўсё было вельмі сур’ёзна. Яе мужчына мусіць быць героем. Я яе расчараваў – замест таго, каб стаць якім адміралам, апынуўся беспрацоўным, ды яшчэ ўпарта адхіляў прапановы з другіх краінаў. Ну не хачу я зьязджаць адсюль! Нават дзеля залатых палацаў. А тут гэты… геній з рэстарану… Ах, Мікелянджэла, ах, Эрнст Неізьвестны… Ад бяссоньня ўсё жыцьцё пакутавала. Такая прыгожая… мройлівая… Сабе не магла дараваць, што яе першая і апошняя здрада была… так, пошлым фліртам. І я ёй усё расказваў казкі – што ейны Валянцін зьехаў з выставай у Амерыку, што яго выклікалі ў Індыю… Яна ўжо не маг­ла праверыць, – голас Сымона Пятровіча задрыжэў. — І я аднаму радаваўся – што над ейнай магілай не стаіць помнік вашай фірмы.

Сымон Пятровіч кінуў погляд на зьбіты твар скульптара і пачырванеў.

— Што ж, я цяпер твой даўжнік. Калі хочаш, можаш даць здачы… Не? Ну, тады хіба дапамагу ў вашых вар’яцкіх росшуках. Ня ведаю, што вы там зьбіраецеся знайсьці — золата, дыяменты або матэрыял для дысертацыі – я ў вашай волі. Толькі загадзя дамовімся – у дзялёжцы ня ўдзельнічаю. Не хачу, калі што, увязвацца ў быдлячую справу шкамутаньня тлус­тага кавалка.

На сцэне ішло сваё жыцьцё. Нехта адбіваў нястомнымі нагамі рытм пад вясёлую мелодыю – тэатр “Капялюшык” сьпецыялізаваўся на аперэтках ды мюзіклах, любімых жанрах міжчасься. Прывіды будынку затаіліся па кутах, адпускаючы жывое – на волю. Валянцін і Паліна, якія ад прыкрага інцыдэнту не перамовіліся ні словам, выйшлі за цяжкія дзьверы — нібыта з-за цемры кулісаў патрапілі на ярка асьветленую сцэну. Амаль летняе сонца ўдарыла ў вочы нібыта сафіты.

— Што яна з табой зрабіла? — дзікі крык зьлева змусіў і без таго зьнерва­ваную Паліну літаральна падскочыць. Да скульптара падбягала Дзіна, на гэты раз – у беленькім джынсавым касьцюмчыку. Ненавісны пагляд, кінуты ёю на Паліну, быў вастрэйшы ад касінерскага ляза. Гэтага Паліна ўжо не магла вытрываць, і шпаркім крокам рушыла прэч, пакінуўшы за сьпіной апраўданьні Валянціна пра тое, што ня варта перажываць, што ён проста ўпаў на дэкарацыі…

10

Жаўнер зрабіў крок, спатыкнуўся і ўпаў, нязграбна падкурчыўшы пад сябе руку – быццам нехта нацягнуў перад ім нябачны дрот.

Сіняя фуражка з прабітай цэшкай упала побач, на чорную адліжную зямлю, нібыта таксама жывая істота, пазбаўленая чужой злой воляй жыцьця.

Вінцэсь агаломшана глядзеў паўзьверх стрэльбы, страціўшы на нейкі час здольнасьць успрымаць гукі, дотыкі, вобразы…

Калі Варшава пачала паўстаньне — гэта было, як зімовыя грымоты. Польскі камітэт апраўдваўся – не выпадала чакаць, выйшаў загад рускага цара забіраць у рэкруты студэнтаў, гэта значыць – лепшую моладзь. Хіба пакінуць маладых гінуць па лясах у безнадзейным змаганьні?

Але неабходнасьць ня робіць цудаў. Вінцэсь ведаў, што яны на Беларусі яшчэ не падрыхтаваныя, як сьлед, каб ісьці супраць магутнай імперыі. Але немагчыма пачынаць бойку бяз веры ў перамогу — і ён верыў… Былі ж у гісторыі прыклады, калі невялікая купка апантаных мяняла лёсы краінаў. Гарыбальдзі вёў за сабою тысячу чырвонакашульнікаў – і сёньня Італія паўстае з друзу, стаптанага ботамі аўстрыякаў.

Атрад Вінцэся – сотня чалавек. Шляхцічы, мяшчане, сяляне… У дваццаць два гады ўзяць на сябе адказнасьць за жыцьцё сотні чалавек…

Што ж, ён малады. Але са сьмерцю бацькі стаў старэйшым і адзіным у родзе. І да апошняга часу па-ранейшаму кожную раніцу плаваў у палонцы – як калісьці прывучыў пан Антось. Вінцэсь ведаў, што здолее зрабіць з сабой усё — што будзе вымагаць гонар. Цела і душа ня здрадзяць, як ня здраджвае добра падрыхтаваная, прыстраляная зброя.

Можа быць, таму Вінцэсю верылі. У ягоным атрадзе – чатыры дзясяткі гарнушкаўцаў. Сярод іх – тыя, хто вучыўся ў гарнушкаўскай школе, каго пасылалі ў вучэльні і інстытуты на грошы Рашчынскіх. Фельчар, вясковы настаўнік, лясьнічы, каваль…

Як заўсёды, наперад усіх сустрэць сьмяротную небясьпеку выходзяць самыя лепшыя, разумныя, сумленныя… І гінуць.

Калі з пакаленьня ў пакаленьне адбываецца такі пачварны адбор – хіба дзіва, што беларусы ўсё больш заслугоўваюць славу пакорлівага, цярплі­вага, зацятага, як балота, народу?

Першая бойка… Пакуль яшчэ няма горычы стратаў, няма сапраўднай нянавісьці. Сьцяг, вышываны любымі дзявочымі рукамі, зьзяе барвай, золатам і бельлю.

І першы забіты Вінцэсем чалавек ляжыць на чужой яму, чорнай зямлі.

Вінцэся прывёў да прытомнасьці стогн побач – Марка Рагманаў! Гэта ж яго ледзь не застрэліў чалавек у сіняй фуражцы. Вінцэсь дапамог Марку прыўзьняцца… Дзякуй Богу, жывы – куля толькі драпнула па галаве. А каб забіла... Як тады глядзець у вочы Вальжыне? Да Вінцэся падбягалі інсургенты – вясёлыя, нібы пасьля ўдалага паляваньня. Атрад жаўнераў быў невялікі, і, відаць, чужынцы не чакалі ўзброенага супраціву.

— Разьбегліся, як кураняты… — Стась Людвісар расплываўся ва ўсьмешцы, аддана гледзячы на камандзіра. І гэты можа загінуць…

Вінцэсю раптам стала страшна. Як тады, калі ехаў праз Маскалёў лес і чакаў атручанай стралы ў грудзі. Яго вусны шапталі:

— Гэта яшчэ не перамога… Не перамога… Першы крок на сьцяжыне сьмерці.

Але належала прагнаць ганебную слабасьць, пакуль ніхто не заўважыў.

У маёнтку Рагманавых зладзілі лазарэт для параненых. З аднаго боку – лес, з другога — поле. Прыслугі – тры чалавекі: ахмістрыня Казіміра ды конюх з жонкай-пакаёўкай. Усе — амаль што сямейнікі. Месца спакойнае, Пан Рагманаў быў дзесьці пад Гародняй, там, дзе і Юзаф — а Юзафу, як ваеннаму інжынеру, даручылі камандаваць штабам паўстанцаў. Вінцэсь ведаў, што сябра згаджаўся на гэта ня без ваганьняў – але так палка любіў сваю Айчыну!

Стась Людвісар падбег да Вінцэся.

— Хрысьціна паведаміла, што будзе чакаць мяне на паштовай станцыі. Прывязе грошы. Заўтра на досьвітку мушу ехаць.

Вінцэсь спахмурнеў.

— Ня варта было б ублытваць паненку. Як пан Людвісар?

Станіслаў упарта закусіў губу.

— Вядома, угневаны. Хоча, каб я вярнуўся дадому. Ніколі!

Вінцэсь уздыхнуў. Спадзевы на тое, што дзякуючы сынаваму энтузіязму, магнат Людвісар адкрыта стане на бок паўстаньня, не спраўджваліся. Венецыянскія каналы пад беларускімі соснамі страцілі б дасканаласьць бяз песьняў прыгонных мужычкоў. А мужык, узброены штуцэрам, наўрад ці стане ламаць язык “Санта-Лючыяй”, а засьпявае роднае “У нядзельку параненьку”, ды й пераблытае свайго ды чужога пана. Але Людвісар не жадаў і станавіцца на бок імперыі, што пазбавіла яго продкаў і яго самога былой улады. Людвісараўскія грошы сілкавалі змаганьне. Вінцэсь не любіў выслоўе пра тое, што грошы – цягліцы вайны, але ведаў, што бяз іх паў­станьне захлынецца. Косамі супраць штуцэраў нядоўга паваюеш.

У гасьцёўні віравалі людзі. Грукатала зброя, якую належала падрыхтаваць да наступнай бойкі. З апачывальні чуўся стогн параненага ў нагу каваля. Вінцэсь адшукаў вачыма знаёмую постаць у чорнай сукенцы. Вальжына, якая сядзела ў фатэлі ля вакна і нешта хутка шыла, прыўзьняла галаву з акуратна ўкладзенымі каронай чорнымі косамі і ўсьміхнулася госьцю. За гэтую ўсьмешку Вінцэсь гатовы быў памерці... А забіць?..

Уваччу ізноў паўстаў жаўнер, які валіцца на зямлю… Зусім малады… Не старэйшы за Вінцэся…

Вальжына асьцярожна зьняла з каленяў працу – гэта быў паўстанцкі мундзір, шэры, з чорнымі галунамі, устала, падыйшла, клапатліва зазірнула ў твар.

— Што з вамі? Вы падумалі зараз пра нешта страшнае…

Вінцэсь удзячна ўсьміхнуўся.

— Гэта ўсяго толькі мае мроі… Прабачце.

Вальжына глядзела вельмі сур’ёзна, з увагай. І Вінцэсь быў такі шчась­лі­вы, што яна гэткім чынам да яго ставіцца, што мімаволі паддаўся спакусе прадоўжыць гаворку і, можа быць, скінуць з душы хоць частку цяжару.

Яны сядзелі на верандзе, адзіным месцы ў доме, дзе можна было адасобіцца. Вінцэсь накінуў на плечы дзяўчыне, каб ня зьмерзла, ваўчынае футра. Неба шарэла, нібыта набрынялая вадой воўна, і першыя вечаровыя цені ўжо запляталі шчыльнай павутой куты.

— У Санкт-Пецярбурзе я шмат разважаў і думаў пра сьмерць. Разумееце, у кожнага філосафа свая канцэпцыя гэтае зьявы. Я хрысьціянін, і, вядома, успрымаю сьмерць пераходам з аднаго стану ў другі, вызваленьнем душы ад цялеснае абалонкі і гэтак далей. Але наколькі ўладны чалавек над жыцьцём і сьмерцю сябе самога і іншых? Калі вайскаводца пасылае на гібель тысячы жаўнераў, і ўсё дзеля таго, каб падарыць сваёй краіне кавалачак чужой неўрадлівай зямлі – хіба вайскаводца не забойца? А між тым яго ўслаўляюць, як героя. Арыстоцель казаў, што калі нехта ўчыніць несправядліва, не ўсьведамляючы гэтага, ён не парушальнік справядлівасьці, а няшчасны. Вальжына, мне зараз здаецца, што мы ўсе – такія няшчасныя. Якое права маем я ці нехта іншы пераразаць нітку чужога лёсу? Хіба мы ведаем, што зьнікае разам з кожнай заўчаснай сьмерцю? Якія мэты Творцы ня будуць дасягнутыя з-за таго, што нехта не пражыў столькі, колькі яму належала?

— Вам не здаецца, што вашыя разважаньні блюзнерскія? – мякка запярэчыла Вальжына. – Хіба ня ўсё ў руцэ Божай? Без Ягонае волі волас не ўпадзе з галавы.

— Чалавек парушае волю свайго Стваральніка. Ён забівае.

Вальжына ласкава паклала далонь на руку Вінцэся. Гэта было так нечакана і цудоўна, што ён увесь задрыжэў… А для яе… для яе гэта быў проста жэст спачуваньня.

— Вінцэсь, што здарылася? Што змусіла вас да вашых сумных разважаньняў?

Ад яе ціхага голасу хацелася плакаць.

— Я... забіў чалавека.

Вальжына памаўчала.

— Я магу здагадвацца, як гэта цяжка. Але…

— Але так не павінна быць для мяне! – раптам горача загаварыў Вінцэсь, адкінуўшы асьцярожлівасьць. — Я лічыў сябе падрыхтаваным. Бацька не хацеў — але я ўпотайкі вучыўся страляць. І езьдзіў на паляваньне з нашым лесьніком, і забіваў мядзьведзяў і ваўкоў. Я перажыў страх уласнай блізкай сьмерці. Перажыў сьмерць бацькі. І… тое, што горш за сьмерць. Але пра гэта згадваць ня варта. І вось – мяне трасе, і я гатовы быць забітым – абы больш не забіваць. Скажыце, што я баязьлівец, Вальжына! Я – нікчэмнасьць. І будзе праўда, калі вы гэта скажаце!

Дзяўчына ўстала і прайшлася па вераньдзе. Белыя фіранкі зрабіліся сінімі ў прыцемку. Але Вінцэсю здавалася, што ён высьлізнуў з часу, быццам кубак з няспрытных дзіцячых рук, і зараз давядзецца падбіраць аскалёпкі.

Вальжына зноў прысела каля яго, і хлопец не пабачыў насьмешкі ў вялікіх цёмных вачах.

— Вы проста чалавек з чуйнай душой, добры і сумленны. Ня трэба думаць, што забіваць – лёгка, і што вялікія ваяры нават у самай першай бойцы асуджалі на сьмерць сабе падобных, нібы сьвечкі ламалі. Мужчыны любяць выхваляцца сваёй жорсткасьцю. Насамрэч вы – такія ж датк­лівыя істоты, як і кабеты. Гэта нармальна — тое, што вы цяпер адчуваеце. І я ўпэўненая, што калі будзе неабходна – вы зробіце ўсё, як належыць вою і мужчыне. Адзін мой знаёмы… вялікі вой… расказваў, што свайго… першага… перажываў гэтак жа, як вы.

Вінцэся перапаўняла ўдзячнасьць і шкадоба. І ён схапіў вузенькую далоньку дзяўчыны і прыпаў да яе вуснамі, гарачымі, як апошняя надзея... Пацалаваў вышэй, запясьце… І адчуў, што Вальжына адхіснулася. Яна глядзела са зьдзіўленьнем і дакорам.

— Вінцэсь! Вы заўсёды былі вельмі далікатным, выхаваным хлопчыкам. Ня варта цяпер…

Ён перабіў.

— Я не ранейшы хлопчык, Вальжына! Я даўно вырас. Прайшло шмат гадоў ад тых часоў, калі мы гулялі ў яшчара і скакалі ў адрыне ў сена. І цяпер, калі сьмерць узяла нас у свой карагод, я хачу вам сказаць…

Вальжына ўзьнялася, нібыта спалоханая птушка.— Мне час ісьці. Марку, магчыма, пагоршала…

Але Вінцэсю было ўжо ўсё роўна – наколькі ён далёка пяройдзе за мяжу згаданай выхаванасьці. Ён затрымаў Вальжыну за руку.

— Выслухайце мяне… Хто ведае, можа, гэта апошняя магчымасьць? Тая шкляная жабка… Вы, напэўна, здагадаліся – яе прынёс я. Я прынёс бы вам і сэрца цмока, калі б вы таго зажадалі. І дастаў бы ўласнае сэрца, калі б гэта дало вам задавальненьне. Паслухайце... Я скажу вам сваю ганьбу. Я прыходзіў з той няшчаснай жабкай уночы на Васіліска, у салаўіны чацьвер. Я быў у садзе, калі… калі вы былі не адна. Прабачце мяне – гэта атрымалася выпадкова.

Дзяўчына рэзка адхіснулася ад Вінцэся і закрыла твар рукамі. У шкло веранды ўдарылі цяжкія кроплі адліжнага дажджу.

Вінцэсь стаяў, апусціўшы галаву. Ён разумеў, што ўсё для яго скончана, і адчуваў дзіўную пустэчу ўнутры – і нават палёгку ад гэтай пус­тэчы.

— Так, дараваньня прасіць бескарысна. Проста ведайце – я ня менш чым вы пагарджаю сваім учынкам, няхай і ненаўмысным. Але я ніколі не адмоўлюся ад… ад таго, што вы падарылі мне.

Дзяўчына недаўменна зірнула на Вінцэся. Той цьвёрда сустрэў яе погляд.

— Вы падарылі мне, ня ведаючы самі, і, вядома, не жадаючы, найвя­лікшае шчасьце, якое можа быць дадзена на зямлі... — і раптам невясёла ўсьміхнуўся. — Ну трэба ж… У самыя важныя моманты жыцьця чалавеку ўласьціва выказвацца патэтычнымі мёртвымі словамі. Ці гэта я адзін такі недарэка?

Відаць, яму не ўдалося схаваць сваю пакуту. Вальжына ўважліва па­глядзела на яго, раптам куточкі яе вуснаў уздрыгнулі, і яна прытулілася ілбом да пляча Вінцэся.

— Бедны...

Хлопец, баючыся варухнуцца і спудзіць раптоўную ласку, нават дыханьне стаіў, асьцярожна, лёгка-лёгка крануў рукой чорныя валасы… Якая яна маленькая… Яму да падбароддзя. А ён жа так доўга быў ніжэй, і гля­дзеў на яе зьнізу ўверх – як на каралеўну!

Дзесьці чуліся ўстрывожаныя галасы, стук капытоў аб скаваную начным марозам зямлю. Грукала брама, брахалі сабакі… Вінцэсь не заўважаў нічога.

Потым цені кінуліся некуды ўверх, у расчыненыя дзьверы веранды ўварвалася з пакою сьвятло. У праёме вырасла дзіўная застрашлівая постаць — ростам пад бэльку, вывернуты кажух, чорныя калматыя валасы і барада, і – глыбокі шнар праз увесь твар.

Вальжына павярнула галаву…

Вінцэсь ледзь не паваліўся – так моцна яна яго адштурхнула, каб з крыкам упасьці ў абдоймы госьця.

Вінцэсь нязграбна прыціскаў да сябе ваўчынае футра, скінутае з плеч Вальжыны. Хлопец зноў чуў тое, што не прызначалася для чужых вушэй. Але цяпер гэта не магло прайсьці для яго беспакаранна. Вочы Ваўкалака глядзелі паўзьверх галавы дзяўчыны, што плакала на яго грудзях, халодным гневам. А з-за пляча Ваўкалака выглядаў чалавек у магерцы, і ўсьмешка ягоная была грэблівай і ненавіснай.

Зоры не маглі вызірнуць з-за чорных, цяжкіх, як зямля, хмараў, таму не відно было нават, дзе канчаецца лес і пачынаецца неба.

Мужчыны стаялі ля весьніцаў, і іх маўчаньне было гэткім жа цяжкім, як адліжныя хмары.

— Мартын, клянуся, калі б я ведаў, што ты жывы – зрабіў бы ўсё, каб вызваліць. Нават калі б для гэтага спатрэбілася напасьці на пастарунак.

— Гэта зрабілі за цябе іншыя,— голас Ваўкалака гучаў спакойна, але ў ім было столькі ж цеплыні, як у начным паветры.

— Але Вальжына паказвала кулю…

— Прайшла навылёт, праз шыю. Я жывучы.

Вінцэсь ледзь ня плакаў ад гэтай несправядлівай халоднасьці. А Мартын тым часам кінуў пытаньне, як пальчатку.

— Ты кахаеш яе?

Вінцэсь горда ўскінуў галаву.

— Кахаю.

— Вось як… — Ваўкалак варочаў словы, нібыта камяні. — Я заўсёды казаў, што яна мусіць сустрэць сваё шчасьце. Ня думаў толькі, што — вось такі хлапчыска… Калі ты падманеш яе, будзеш мець справу са мною.

— Ёй патрэбны ня я, — голас Вінцэся быў цьвёрды. – Яна ніколі не кахала мяне. Я для яе толькі, як ты кажаш, хлапчыска. І калі ты думаеш, што я з гэтае нагоды здольны ўтварыць гнюснасьць, прыбраць шчасьлівага суперніка – дык нам застаецца толькі схапіцца за шаблі. Будзе вельмі разумна. Калі ўлічыць, што зьбіраемся ісьці ў сьмяротную бойку.

Мартын памаўчаў, потым загаварыў па-іншаму, амаль як раней, падчас іхняга нядоўгага сяброўства.

— Я адчуваю сябе нягоднікам – што я магу ёй даць. Можа быць, найлепш для мяне было б сапраўды памерці.

— Можаш ня верыць, але я рады, што ты жывы. І рады, што яна шчась­лівая…

Мокры сьнег ударыў Вінцэся ў твар, нібыта гнаў прэч, у бясьпечнае месца. Ваўкалак шчыльней захутаўся ў калматы кажух.

– Я веру табе. Ты — сын Антона Рашчынскага. Але ведай, што ня ўсе да цябе добрыя. Прозьвішча вашае — гэта як кляйно, хлопец. Антось з-за гэтага напакутваўся. І табе давядзецца. Бо без мужыкоў мы гэтую вайну ня выйграем. Паны з Нацыянальнага камітэту, нават калі гэта і разумеюць, абяруць лепш паразу, чым мужыцкі бунт. Да таго ж ім мрояцца тут крэсы Польшчы, а ня вольная Беларусь. Па тры маргі зямлі за падтрымку інсургентаў – лепш, чым нічога. Але ці чуў ты, што ўлады зьбіраюцца заахвочваць сялянаў за дзеяньні супраць паўстаньня? І павер, гэта будзе страшна – бо ўзнагарода возьмецца з маёмасьці схопленага бунтаўшчыка. І больш, чым па тыя няшчасныя тры маргі!

Вінцэсь пахаладзеў. Так, гэта было б страшным ударам. Ягоныя сяляне вольныя, але ён усё яшчэ пан.

— Мартын! – з дому да іх бегла Вальжына. Ваўкалак памкнуўся насустрач, і Вінцэсь палічыў за лепшае застацца насамоце.

Але гэта не ўдалося. Проста з цемры выплыў цёмны сілуэт. Лясныя браты ўмелі ператварацца ў прывідаў.

— Думаеш, выкруціўся? — чалавек у магерцы ўсьміхаўся сабе ў вусы – нібы зьвер паказваў іклы. — І тады, хлапчанём, хацеў Ваўкалака забіць. І цяпер — толькі прыкідваешся бязьвінным. Але Брацтва Ваўка не падманеш!

Вецер зусім ашалеў і сыпаў халодныя кроплі, нібы сейбіт зерне. Вінцэсь сьціснуў зубы.— Такімі словамі ня кідаюцца.

— А я ня кідаюся словамі! – вочы суразмоўцы здаваліся ў цемры дзьвюма чорнымі мёртвымі прагаламі. — Думаеш, калі я – у кажусе, дык ніхто? Я – шляхціц! Я — Марцэл Алейшчык з Бароўні! Няхай падчас апошняга перапісу нас абылгалі, перавялі ў аднадворцы – Алейшчыкі радавод вядуць ад Алелькавічаў. Я гэта разумнікам з камісіі зброяй давёў. Каб не запазычыліся – мы б у маёнтку жылі, а ня ў хаце на тры вакны!

— Спачуваю, але я вас шляхецтва не пазбаўляў.

— Ты – здраднік! З-за чорных вочак на душагубства пайшоў.

Кроў кінулася ў галаву хлопцу.

— Я не зьбіраюся выслухоўваць вашыя паклёпы. Калі б мне ня трэба было ў хуткім часе весьці сваіх людзей у бойку, я змусіў бы вас адказаць за гэтыя словы. Але цяпер каштоўны кожны чалавек.

Марцэл зьдзекліва зарагатаў.

— Каштоўны! Ты, вядома, каштоўны. Усіх загубіш. Узяць хаця б — што ў тваім атрадзе робіць малы Людвісар са сваймі блішчастымі пазурамі? Думаеш, мы паверым, што яблычак гэтак далёка адкаціўся ад яблынькі, што і галінку сваю не пазнае?

І чаму Стась хаця б на час не пакінуў апекавацца над пазногцямі. Ну каму дакажаш, што гэта проста бяскрыўднае дзівацт­ва, а не магнацкая фанабэрыя?

Вінцэсь прыгледзеўся – з цемры зьяўляліся іншыя постаці. Яшчэ двое… З атраду Ваўкалака, ці не? Брацтва Ваўка – гэта не адзін атрад, гэта магутная старажытная сіла, да якой зьвярталіся па справядлівасьць, як да апошняга суда, якая паліла маёнткі, змушала вяртаць пазыкі і адмяняць акрутныя загады.

Людзі Брацтва проста стаялі і моўчкі глядзелі, але Вінцэсь адчуваў, як ад іх сыходзіць нянавісьць, нібыта жар ад распаленага каменю.

І раптам яго шчаку апёк удар.

З пабітай фізіяноміяй атрадам не камандуюць.

Вінцэсь ведаў, што гэта – найвялікшае, і, магчыма, апошняе глупства ў ягоным жыцьці. Але двубой прызначылі на заўтра, як дастаткова разь­віднее. Яны пойдуць у лес, нібыта на вывед, і калі адзін з іх ня вернецца, можна будзе сказаць пра сустрэчу з разьездам казакаў. Вусаты Марцэл з усяе моцы намагаўся захоўваць рытуал — ну як жа, ён быў высакароднай асобай. Права выбіраць зброю – у таго, хто абражаны. Вінцэсь скарыстаўся з гэтага, каб прапанаваць шаблі: усё-ткі куля – гэта выпадковасьць. Але, убачыўшы пераможную ўсьмешку Марцэла, падумаў – ці не памыліўся.

— І глядзі, паніч, каб ніхто з твайго атраду ня ўведаў пра нашыя справы. А скажаш Мартыну – ганьба табе. Ён бацьку твайго любіў, і ты ў давер яму ўлез. Але мы табе ня верым.

Мокрая цемрадзь паглынула постаці – яны не пайшлі ў маёнтак, да агменю, нібыта холад, цемра і макрыня былі іх сапраўдным домам.

Божа літасьцівы, якое дурноцьце! Ён, камандзір атраду, камандзір лю­дзей, якія даверыліся яму, рызыкуе сваім жыцьцём з прычыны асабістай абразы! Хто заменіць яго ў атрадзе, у горшым – для Вінцэся – выраку? Напэўна, лясьнік, Янук Вараўня – ён ня шляхціч, але разважлівы і мужны, і можа прымусіць слухаць сябе. А яшчэ ж трэба два секунданты… Да каго можна зьвярнуцца? Тут мала, каб чалавек быў адданы паўстаньню – патрабуецца асабістая прыхільнасьць да яго, Вінцэся.

Хлопец панура сядзеў у куце гасьцёўні, прыхінуўшыся да сьцяны. Вакол спалі на разасланых проста на падлозе пярынах і коўдрах інсургенты – ложкаў і пакояў у маёнтку было няшмат. Полымя каміну адкідвала чырвонае дрыготкае сьвятло на сьпячых. На хвілю Вінцэсю зрабілася страшна – падалося, што ён бачыць поле пасьля бойкі з мёртвымі целамі. Іх прышласьць?..

І хутчэй прагнаў здрадлівую мрою.

Бадай што, можна даверыцца Міхасю Валевічу. Сын гарнушкаўскага дзяка, вучыўся ў Вільні на грошы пана Антося. Цяпер – настаўнік у гарнушкаўскай школе. Ён, вядома, ня будзе ўхваляць, але зробіць, што Вінцэсь папросіць. І нічога, што ён не дваранін – Вінцэсь адпачатку сказаў сваім, што ў іх няма дваранаў і мужыкоў, ёсьць паўстанцы і грамадзяне будучай вольнай Беларусі. А вось хто другі? Марка Рагманаў, вядома, не. Зьміцер Шчамлінскі з упраўленьня чыгункай? Разам вучыліся ў Пецярбуржскім універсітэце, сын бацькавага сябра, шчыры, адважны… Таксама не, усхвалюецца, разгарачыцца, абудзіць у іншых падазрэньні… Выходзіла, што акрым Стася Людвісара, няма да каго зьвярнуцца. Стасю, вядома, таксама ня вераць. Яго ўдзел будзе выглядаць для тых падазрона… Але Вінцэсь пакажа, што чужыя падазрэньні не прымусяць яго адвярнуцца ад чалавека. Няхай будзе Стась… Той пойдзе за Вінцэсем, напэўна, нават у пекла. І дакараць не падумае, калі пачнуць пяты гарэць. Трэба пасьпець перагаварыць з ім, пакуль не паехаў на сустрэчу з Хрысьцінай.

Агонь дарыў пакою сваё дрыготкае сьвятло – усё, што мог аддаць, набліжаючы сваю халодную сьмерць. Як ціха… Толькі дыханьне тых, што сьпяць. Вінцэсь падняў далонь і паглядзеў скрозь пальцы на полымя — у зьменлівым прыцемку падалося, быццам скрозь скуру прасьвечваюць косьці, і паверылася, што гэта – рука мерцьвяка, з якой спаўзае чорная плоць…Так гэта будзе калісьці і насамрэч. А ў таго, забітага ім, жаўнера рукі, напэўна, сашчэпленыя на грудзях, халодныя, васковыя рукі, і невідочнае войска тла ўжо трушчыць часьцінкі плоці адна за другой, пакуль не ператворыцца цялесны футарал у нешта непазнавальнае. І лягуць косьці забітага і забойцы, ахвяры і ката ў адну зямлю, і адна трава вырасьце на іх. А душы? Ці сустрэнецца яго, Вінцэся, бесьцялесная сутнасьць з гэткай жа субстанцыяй забітага ім хлопца? Ці будзе між імі нянавісьць, як і на зямлі? Але тады, з нязжытым злом, – д з е яны сустрэнуцца?

Не, у Вінцэся і зараз не было нянавісьці. Толькі сьмяротная туга. А заўтра ён мусіць зноў адабраць жыцьцё — або кінуць пад ногі гонару сваё. Вінцэсь кінуў погляд у той кут, дзе віселі абразы – у цемры відаць быў толькі маленькі агеньчык лампадкі, чырвоная кропка сьвятла, што паказвала шлях, адзіны магчымы для выратаваньня, але цяпер гэтак далёкі і стромы для яго, што Вінцэсь ледзь не заплакаў ад самоты і ўласнай недасканаласьці.

…Вусаты Марцэл падае на зямлю, і жыцьцё вокамгненна пакідае яго, нібы цяпло — дом, чые вокны адным сваім ільдзяным подыхам расчыніла бура…

Невыносна!

Юзаф зараз працытаваў бы нешта з Блажэннага Аўгустына. …Людзі адчуваюць пакуты настолькі, наколькі паддаюцца ім. …Сьмерць – зло толькі ў залежнасьці ад таго, што будзе пасьля яе. …Чалавек пачынае паміраць з моманту нараджэньня… дакладней, ён жыве і памірае адначасова.

Чаму словы мудрасьці бясьсілыя менавіта тады, калі перастаеш спа­дзявацца на ўласны недасканалы розум?

Нечая постаць бязгучна прасьлізнула ў пакой, на хвілю замерла, узіраю­ў цемру, і скіравалася да Вінцэся, што сядзеў, асьветлены агнём каміну.

— Вальжына! Вы – тут?!!

— Я ўмею пагарджаць звычаямі, калі камусьці з вартых дрэнна, — прашаптала яна і прысела побач, таксама прыхінуўшыся да сьцяны. Вінцэсю здавалася, што яго сэрца б’ецца так гучна, што зараз пабудзіць усіх.

— Я не хачу, каб вы пакутавалі, — прашаптала дзяўчына. — Вы выратавалі майго брата. Майго бацьку. А я нічым не магу за гэта аддзячыць.

Дзіўна – але яе твар у прывідным сьвятле здаваўся не злавесным, як усё іншае, а прыўкрасным.

— Вы? Аддзячыць мне? – Вінцэсь пастараўся стрымаць хваляваньне. — Вы нічога мне ня вінны. Гэта я бясконца ўдзячны вам… За тое, што вы ёсьць. Ну вось, зноў прагучэла пафасна. Давайце так: мы – сябры, і ніякія рахункі між намі нядзейсныя. Я рады, калі вы шчасьлівая — і ўсё.

Вальжына маўчала, але Вінцэсь чуў яе ўсхваляванае дыханьне – нібыта бегла пад гару. Нарэшце яна лёгка і хутка – ён нават не пасьпеў асэнсаваць – дакранулася цёплымі вуснамі да яго ілба.

— Вы добры…

І зьнікла — гэтак жа раптоўна, як і зьявілася.

І толькі пасьля прыйшла здрадлівая думка – пацалавала ў лоб, як нябожчыка.

Што за пошасьць у галаву лезе – ну чаму чалавек ня ўладны над сваімі думкамі!

І Вінцэсь прымусіў сябе заснуць, дакладней, упасьці ў кароткае забыцьцё, як у палонку.

А дзень быў зьдзекліва сонечны. Але ад чыстае сонечнай усьмешкі сьнег ператвараўся ў брудную, непаглядную калатушу, і цёмны твар зямлі вызіраў праз дзіркі ў белым саване зусім ня ветла, і не хацелася быць пакладзеным у гэтае чорнае, вільготнае рэчыва.

Месца для двубою прызначылі загадзя. Тут сапраўды было сушэй, магутныя ліпы паўсталі вакол паляны на варце. Побач – маленькая напаўразбураная капліца, магіла Вінцэсевага прадзеда-чарнакніжніка. Добрае месца, каб памерці.

Стась перарывістым ад хваляваньня голасам згодна звычаю прапанаваў ворагам памірыцца. Вінцэсь, стараючыся, каб гэта не прагучала слабасьцю, прамовіў:

— Я згодны забыць учарашнюю недарэчнасьць. Або – пачакаць да канца ваенных дзеяньняў. Нашае жыцьцё належыць Айчыне.

Марцэл злосна ўсьміхнуўся ў вусы:

— Я не магу пакідаць здрадніка жывым. Я дзесяць гадоў гуляю са сьмерцю, і жывы толькі таму, што ведаю, каму верыць, а каго адразу зьнішчаць.

Міхась Валевіч, другі Вінцэсеў секундант, невысокі, хударлявы, з непрыгожым інтэлігентным тварам, абвёў усіх разумнымі цёмнымі вачыма, звужанымі, як ліст вярбы, нібыта ад пагарды да гэтага відовішча.

— Ну што, у такім разе, пачынайце, панове, сваю “высакародную” справу.

Марцэл адсалютаваў шабляй – так, ён сапраўды выдатна валодаў халоднай зброяй. Лязо мільгала маланкай. Вінцэсь скрыжаваў сваю шаблю са зброяй праціўніка. І сустрэў пагляд чорных, як сама нянавісьць, вачэй.

— Ты яшчэ за свайго дзеда Лявонція адкажаш, гадзёнак. Твой дзед бедную шляхту ў мужыкоў запісваў.

Лёзы кідаліся адно на аднаго, як зьмеі. На белых кашулях ворагаў усё больш распаўзалася чырвоных плямаў. А брудная каша пад нагамі хлюпала зусім не рамантычна, Вінцэсь ужо некалькі разоў ледзь ня ўпаў, па­сьлізнуўшыся. Сьмешна атрымаць сьмяротны ўдар, прычынай якому – бруд пад нагамі.

— Спыніцеся! Неадкладна! Гэта загад! – нехта бег да месца двубою, па­даючы, падымаючыся, і крык быў такі адчайны, нібыта той чалавек рас­таваўся з жыцьцём. Марцэл расчаравана застагнаў і з падвойнай ятрасьцю кінуўся на Вінцэся.

— Спыніцеся! Загад ваеннага паўстанцкага камітэту! Вы арыштаваныя за парушэньне дысцыпліны!

Некалькі чалавек выбегла на паляну. Наперадзе – дзяўчына, з растрапанымі залатымі валасамі, у пясцовым футрачку і калісьці сьветлым раброне, ушчэнт заляпаным унізе гразёю – відаць, уладальніца ня раз падала на калені ў гэтае разводдзе. Хрысьціна?

За дзяўчынай рухаліся змрочны багатыр у вывернутым кажуху і каржакаваты невысокі малады чалавек з нярвовым разумным тварам, які зараз гарэў ад гневу і стомы.

— Кастусь! Адкуль ты тут? – вырвалася ў Рашчынскага.

— Заехаўся праверыць, як вы гатовыя да бойкі, — скрозь зубы прагаварыў Кастусь. – І бачу, што на ўсе застаўкі ідзе падрыхтоўка.

Марцэл з сілай уторкнуў шаблю ў зямлю і закрычаў на Вінцэся.

— Ганьба! Ты ж слова даваў, панічок, што нікому ня скажаш! Але што чакаць ад здрайцы…

— Гэта я вінаватая! – задыхана прамовіла Хрысьціна, спалохана кідаю­чы позірк на чырвоныя плямы Вінцэсевай кашулі. — Стась сёньня раніцай прызнаўся мне, што вы тут задумалі.

— Я даваў слова, што не скажу нікому з атраду! А мая сястра – не з атраду! – нечакана цьвёрда патлумачыў Стась. — І я не прасіў яе ўмешвацца!

— Дык што, трэба было чакаць, каб загінуў цудоўны чалавек з-за дурнога вашага гонару? — Хрысьціна рэзала голасам паветра, як лязом шаблі. — Я не шкадую, што так зрабіла!

І нават ножкай тупнула ў пацьверджаньне, падняўшы брудныя пырскі. Кастусь сурова глядзеў на Вінцэся.

— Я думаў, ты сур’ёзны чалавек. Табе атрад даверылі… Як вярхоўны камісар, загадваю — аддай мне шаблю.

Вінцэсь паслухмяна працягнуў сваю зброю. Кастусь перавёў позірк на Марцэла — той, аднак, толькі пругка адскочыў, як сапраўдны лясны зьвер ад пасткі, і ашчэрыў зубы.

— А я табе шаблю не аддам, камісар. Брацтва Ваўка не пад тваёй рукой. Мы паноў і паночкаў рэзалі і рэзаць будзем. Вы, чысьценькія, у лес прыйшлі, ахвяраваліся… А мы ў ім жывем!

Ваўкалак цяжка паклаў руку на плячо Кастуся, які ўжо гатовы быў выбухнуць гневам.

— Я сам разбяруся. Гэта мая справа.

Лясныя браты пад суровым позіркам атамана панурыліся, але Вінцэсь разумеў – яны скарацца, але ня зьменяцца. А вось што было непрадказальным – дык гэта Хрысьціна. Дзяўчына незалежна выпрасталася пад цікаўнымі позіркамі. Вінцэсь падыйшоў:

— Навошта вы гэта зрабілі?

Яна толькі зірнула, і ў яго сьціснулася сэрца: хіба заслугоўвае ён, каб на яго так глядзелі? Нібыта выпадкова злавіў у рукі кволае птушанё: і гадаваць няма як... А Хрысьціна, чырванеючы, парывалася перавязваць яго раны (Ну што за глупства? Звычайныя драпі­ны…), нешта тлумачыла наконт падзей апошняга часу. Але ж як яна, далікатная паненка, не збаялася, здолела пераканаць суровых мужчынаў, прывесьці іх да месца двубою?

Вінцэсь з удзячнасьцю ўзяў яе за руку.

— Хрысьціна, вы – цуд.

— Я ня цуд, я аматарка цудаў. Напрыклад, у слоіках са сьпірытусам.

І засьмяялася – як промні з неба пасыпаліся. Каб у Вінцэся было хоць трохі клёку, ён закахаўся б у гэтую сьветлавалосую фею… Але ён змог толькі яшчэ раз у думках назваць сябе апошнім дурнем.

І тут яна з крыкам штурханула яго ўбок…

Драўляная страла, кароткая, нібы апошні ўздых, уторкнулася ў чорную зямлю.

— Якой халеры?.. — зароў Ваўкалак. Адзін з яго людзей, секундант Марцэла, пануры сьветлавалосы хлопец, высокі і няўклюдны, хаваў лук-самастрэл, што на хвілю паказаўся з-пад крыса. Марцэл падляцеў да стралка і адвесіў яму поўху.

— Ты! Гаўрык няшчасны! Гэта не па правілах! Дурны лапаць! Тут не вясковая тузаніна – двубой, шляхецкая справа!

А Вінцэсь, як скамянелы, глядзеў на таго, хто страляў – той упарта адводзіў сьветлыя, нібы выцьвілыя, вочы без аніякага выразу… І ня трэба было пытацца, удакладняць – падсьвядома ведаў: ад стралы з гэтага самага луку загінуў бацька.

Вінцэсь прысягаў ня помсьціць… Але таго, што адбывалася, было ўжо занадта — у галаве круцілася неразумнае: “За што? За што?” Нібыта хоць калі-небудзь для нянавісьці і забойства абавязкова мусілі быць падставы.

І хлопец з лукам раптоўна кінуўся бегчы ў гушчар, расплёхваючы ботамі мокры сьнег і мокрую зямлю.

Прынамсі, сёньня ўсе засталіся жывымі. Каб ісьці далей па дарозе любові, нянавісьці, і — сьмерці.

11

З чорна-белай рэпрадукцыі ня вельмі добрай якасьці на Паліну паглядала вялізнымі цёмнымі вачыма Аляксандра Сьмірнова-Расэт, былая імператарская фрэйліна. Адпаведна густам часу, твар быў вытанчана-мілы, па-анёльску рахманы. Доўгая шыя, белыя плечы – як парцалянавая ваза. Маленькія, бы ў дзіцяняткі, рукі, складзеныя адна паўзьверх другой стамлёнымі крыламі.

А ва ўспамінах пра гэтую музу расійскай літаратуры кажуць, нібыта была страшэнна нярвовай, ледзь не істэрычкай. І пад старасьць ссохла і зжаўцела.

Паліна прыдзірліва паглядзела на сябе ў люстэрка. Што Валянцін знайшоў падобнага? Ну, вочы цёмныя… Але ж Паліна не смуглявая – наадварот. Скура белая, як у праўдзівай шляхцянкі, ніякі загар не бярэцца. Ці скульптар меў на ўвазе нярвовасьць? Паліна нават пачырванела, згадаўшы, колькі разоў выявіла ў прысутнасьці віленскага знаёмца гэтую якасьць. Што ж, цяпер невядома, калі яшчэ надарыцца такая магчымасьць. Сьветлакосая “уладальніца” зьвезла сваю “маёмасьць” да Вострай Брамы, а скульп­­тар, вядома, самавольна ніколі нікуды не адлучыцца. Божа, скрушліва ў каторы раз падумала Паліна, яна ж нават нумар тэлефону яго ня ведае!

Хіба і без таго мала, пра што сумаваць? Дзяўчына закрыла важкую пыльную кнігу мемуараў Сьмірновай-Расэт, выкупленую выпадкам у букіністычнай краме. Аксана пасьля таго здарэньня з Артуравай папкай нібыта вырашыла паставіць крыж на знаёмстве з Палінай. Патэлефануеш — адзі­ны адказ: “Прабач, няма часу…” Чым Паліна гэтак яе пакрыўдзіла? Атрымалася – засталася без сардэчных сябровак. Як зьехаў Стась – і пачалося… Адна перастала запрашаць на сямейныя імпрэзы, неяк нават патлумачыла: “Прабач, у нас усе – парамі, а ты адна. Няёмка…”. Другая, наадварот, выявіла да Паліны палкі інтарэс. Таксама з неўладкаваным лёсам, але нашмат старэйшая, гэткая рафінаваная пані-навукоўка. Пачала апекавацца беднай разьвядзёнкай. Вось ёй Паліна выгаворвала сябе, як на споведзі! Што ж, нашае шчасьце – у нашых уласных руках! Паводле перакананьня “апякункі”, Паліне не хапала наступнага: заставацца сьціплай дзяўчынкай, але пры гэтым – навучыцца “падаваць сябе”: ну нельга ж гэтак не цаніць уласную прыгажосьць! Як ты апранаешся, як ходзіш, як глядзіш на мужчынаў! Ніякой сэксапільнасьці.

Якім чынам гэтыя патрабаваньні спалучыць – Паліна ня ведала. І не спрабавала. А пачула аднойчы выпадкова, як “апякунка” абмяркоўвае ейныя праблемы са знаёмымі, і ня надта каб добрымі: “Бедная Поля, столькі часу бяз сэксу. Я хвалююся – яна, відаць, фрыгідная”. “Падапечнай” зрабілася так брыдка, што сяброўства растала, як цукар у кіпні.

Так што патэлефанаваць і паплакацца не было каму. А тут яшчэ ў чарго­­вы раз пайшлі чуткі, што гімназію зачыняюць. Ці там рэфармуюць, рэарганізуюць – што ў прынцыпе адно і тое ж. Вальнадумства ў навучальных установах на гэтай тэрыторыі не віталася пачынаючы ад скасаваньня Вялікага Княства Літоўскага, у якім яшчэ зрэдзь даравалася адраджэнцкае віраваньне думак...

Праўда, Паліна асабліва не давала веры прыкрым чуткам – ня першы раз, абыдзецца. Што галаву тлуміць сабе на вакацыях?

Вось тое, што пра жабак больш нічога не даведалася – кепска. Нешта надта зацямніў Вінцэсь Рашчынскі. Мо проста быў такі па характары – асьцярожлівы, падазроны?

Паліна дастала партрэт Рашчынскага, угледзелася ў рашучыя рысы твару… Бровы сыходзяцца на пераносьсі, пагляд вачэй прамы, мужная складка вуснаў… Такі чалавек хутчэй пойдзе на сьмяротны двубой, чым стане вычэкваць бясьпечнай помсты. Чамусьці Паліна ўзяла кнігу Сьмірновай-Расэт і таксама разгарнула на партрэце… Вось цікава, як бы ён пастаПаліна правяла кончыкамі пальцаў па партрэце Рашчынскага. Якая мужная прыгажосьць… Як бы яна, Паліна, сама з ім сустрэлася? Дзяўчына пачала разважаць, нібыта сапраўды зьбіралася на прызначанае праз якую гадзіну спатканьне. Можна было б надзець доўгую сукенку з цёмна-зялёнага лёну, з белым вязаным каўняром… Напэўна, чалавеку дзевятнаццатага стагоддзя яна падалася б цалкам прыстойнай? Валасы сабраць у вузел… Вось так… Не, трэба напачатку заплесьці ў косы. І чорныя туфлі на шнуроўцы. І пальчаткі... Не, не дапаможа. Адразу пазнаюць “плябейку”. “Літоўская гаспадыня”, кніга, якой карысталіся ўсе дамавітыя шляхцянкі 19 стагоддзя, сьцьвярджае: каб рукі былі далікатныя і белыя, пальчаткі трэба насіць з маленства, увесьчасна, нават спаць у іх. А дзяўчынкам пальчаткі апранаць цеснаватыя, каб не даваць рукам надта расьці. І абутак мусіць быць цесны, трохі задоўгі ў насах – каб ножка расла вузенькая. А яшчэ гарсэты ўспомніць, на шнуроўцы, з кітовым вусам… Пакутніцкае жыцьцё было ў прабабуляў! Затое ні ў кога няма сёньня такіх далікатных ручак…

А на якой мове загаварыць да пана Рашчынскага? Па-французску, каб адразу вызначыць прыналежнасьць да пэўнага кола? Дык французскай Паліна ня ведае. Па-руску? Наўрад гэта лепшы зварот да інсургента, які змагаецца супраць Расейскай імперыі за незалежнасьць, у тым ліку і культурніцкую. Па-польску? З гэтым лягчэй – але з вычытанага вынікала, што Рашчынскі быў сярод тых нешматлікіх, хто абараняў ідэю Беларусі, незалежнай і ад Масквы, і ад Варшавы.

Значыць, па-беларуску? Як яны віталіся? Проста – “Добры дзень”? Не, як яна магла забыць! У паўстанцаў было сваё прывітаньне, па якім па­знавалі аднадумца: “Каго любіш?” — “Люблю Беларусь!”— “Дык узаемна!”

Нешта знаёмае… Дзесьці Паліна нядаўна чытала гэтую фразу… У дакуменьце? На помніку?

Вось няздара! Чаму ёй адразу не прыйшло ў галаву? “Qvis amas Amo”. “Каго любіш? Люблю…” Гэта ж надпіс на надмагільлі Вінцэся Рашчынскага! І цяпер зразумела, які мусіць быць адказ: “Беларусь”. Як гэта прагучыць на лаціне? “Albarutenia”.

Разгадка ўвесь час знаходзілася перад вачыма! Паліна ліхаманкава вывернула зьмесьціва шуфляды пісьмовага стала. Вось! Аркушык з надпісамі на жабках, з якіх Паліна спрабавала нешта скласці. “Аlb”і “te”. Часткі слова “Albarutenia”. Цяпер зразумела, што на астатніх двух жабках мусіць быць напісана “aru” i “nia”. Арцікава жабка – першая, а віленская – трэцяя. Таямніцу мусіў адкрыць той, хто ведае адказ! Той, хто любіць Беларусь! Задума прыгожая. Паліна ледзь не расцалавала каменных жабак ва ўсьмешлівыя пыскі.

Пра адкрыцьцё абавязкова належыць камусь распавесьці! Паліна хуценька скінула пераробленыя са старых джынсаў шорты і ўлезла ў спадніцу, доўгую, бы катрыначная кадрыля. На галаву – карункавы капялюшык… І, вядома — у “Капялюшык”! Якраз рэпетыцыя, маці там, і Сымон Пятровіч.

Лесьвічная пляцоўка, дзе месьціліся паштовыя скрыні, была ў замеці парваных агітак за кандыдатаў у нейкі “ворган” і аркушыкаў з прапановамі купіць цукар, муку, пахудзець або набыць цудадзейную касьметыку. Паліна ледзь ня ўпала, пасьлізнуўшыся на ўлётцы з нечай глянцавай фізіяноміяй. Позірк мімаволі сьлізнуў па іхняй паштовай скрынцы… У шчыліне нешта бялела. Канверт! Вось табе навіна…

Паліну ўсё яшчэ хвалявала такое – нехта даслаў ліст! Хіба ня ў гэтым прыцягальнасьць ліставаньня: кожны раз — падарунак і таямніца. Сёньня замест гэтага – “мабільнікі” і Інтэрнэт. А між тым, атрымліваючы сапраўдны ліст, ты ведаў, што нехта прысьвяціў табе прынамсі паўгадзіны свайго часу. Неверагодная шчодрасьць для сучаснага чалавека.

Канвертаў аказалася ажно два. Выгляд аднаго з іх, падоўжанага, з дзясяткам каляровых марак, змусіў сэрца на імгненьне замерці, быццам ад падзеньня з вышыні. Паліне Генадзьеўне Ведрыч… Зваротны адрас – Каліфорнія, ЗША. Почырк Стася…

Паліна дрыжачымі пальцамі разьдзерла канверт, нібы галодны чалавек – абгортку, у якой выратавальная ежа. Ажно ашмёткі закружыліся матылямі.

Ліст гэтак трымцеў перад вачыма, што адразу Паліна не магла прачытаць ні слова. Потым з мітусяніны пачалі праступаць дакладныя абрысы Стасевага почырка. Стась у сваёй звычайнай дзелавой манеры паведамляў, што ўладкаваўся някепска, ёсьць персьпектывы на сталую працу. Зьняў невялікі, але прыстойны дамок на шэсьць пакояў, набыў машыну… І не хапае ў гэтым раі толькі Евы. Вядома, яе, Паліны. Стась выказваў стрыманае шкадаваньне, што гэтак пасьпяшаўся скасаваць адносіны, але зараз гатовы гэта выправіць. Хутка прыедзе, яны з Палінай зноў возьмуць шлюб, і цемнавокая беларусачка ўрэшце апынецца ў сонечным штаце Каліфорнія.

Відаць, знайсьці сярод амерыканак дурніцу, якая будзе, па-першае, шчыра ім захапляцца, па-другое, падтрымліваць філасофскія размовы, і яшчэ штодзень гатаваць улюбёныя галубцы, Стасю не ўдалося.

Што рабіць? Парваць гэты “крык незадаволенае мужчынскае душы”? Усё роўна нічога шляхотнага не атрымаецца. Або… Кінуць усё і – да спрадвечнага жаночага шчасьця?

Дзяўчына, як у сьне, выйшла з пад’езду, на хаду нязграбна расшпільваю­чы сумачку і запіхваючы ў яе канверт…

Ды іх жа было два! Хіба згубіла ў пад’езьдзе?

Другі канверт ляжаў паўзьверх россыпу рэкламнага сьмецьця. Таксама нібыта з-за мяжы… Цікава, ніякага зваротнага адрасу. І ўнутры – толькі аркушык з нумарам сотавага тэлефону. Ды ініцыялы: В.Н.Ч. “Вам невядомы чалавек”, як велягурыста ён аднойчы прадстаўляўся.

Усё-ткі Валянцін ня хоча зьнікаць з яе жыцьця!

У “Капялюшыку” спрабавалі выкраіць з Чэхаўскага сурдуту пляжнае бікіні. Чэхаў змрочна супраціўляўся. Пакутлівыя фразы герояў ламаліся з сухім трэскам блазенскага сьмеху. Паліна паназірала ў прасьвет кулісаў, як маленькі артыст з абліччам пакрыўджанага спаніэля ўскараскваецца на вялізнае крэсла, што мусіла сімвалізаваць устаялы пракляты побыт.

— Энергичней, Митя! Влезай на него с ненавистью!

Паліна мімаволі ўспомніла, што ў Вялікім Княстве Літоўскім артыстаў называлі глумцамі.

— Вы да мяне? – пачуўся голас за сьпіной. Сымон Пятровіч быў, як і раней, у чорнай майцы і джынсах, мускулісты, падцягнуты, кароткастрыжаны, нібы персанаж амерыканскага “баевіка”, чужародны ў легкадумным “капялюшыкавым” царстве. – Пойдземце ў мой пакой.

Былы падводнік доўга круціў у руках аркушы з Палінінымі запісамі, а Паліна, як зачараваная, назірала за зьмейкай дыму, што вырастала з трэсачкі з нейкімі ўсходнімі зёлкамі. Змейка танцавала ў паветры, расься­ваючы нетутэйшы п’янкі водар. — Усё яшчэ далёка ад разгадкі. — Сымон Пятровіч дастаў з паліцаў стос геаграфічных картаў, зашмальцаваных, са шматлікімі лініямі, праве­дзенымі алоўкам. — Гэта тычыцца Гарнушак, што каля Наўя?

— Так…

Штурман задумліва вадзіў тупым канцом алоўка па паперы.

— Фактычна, маршрут можа пачынацца дзе заўгодна… Дапусьцім, вось ад гэтае каплічкі… Значыць, канчацца адрэзак мусіць тут, дзе дамы. Да-лей – прапушчаны кавалак, і трэці вядомы нам адрэзак можа разьмяшчацца вось у гэтай частцы… А яшчэ ж мусіць быць чацьвёрты! Не, бяз іншых двух жабак і веданьня, адкуль пачынаць вымярэньне, нічога ў нас не атрымаецца. Тут бы яшчэ карту дзевятнаццатага стагоддзя…

— Магчыма, я знайду ў архіве.

Сымон Пятровіч пільна зірнуў у цёмныя вочы дзяўчыны.

— Колькі вам гадоў?

Паліна сумелася, але пытаньне гучала сур’ёзна.

— Дваццаць восем.

— Вы ня замужам, так? І дзяцей няма?

Паліна пачала злавацца, адчуваючы, што намаганьнямі маці ў яе асабістыя праблемы пасьвечаны ўвесь “Капялюшык”. Штурман адмераў скупую белазубую мужчынскую ўсьмешку ў якасьці прабачэньня.

— Ня злуйцеся, проста вы гэтак апантана заняліся скарбашукальніцтвам, як могуць толькі самотныя жанчыны. У нашым турклубе я такіх бачу кожную суботу. Выходзяць прыкладныя бабулькі на пеньсію – і давай у паходы, прычым суперцяжкія, што й здаровыя мужыкі не наважваюцца. Вязаньне ды кампоты – убок, хатуль за плечы – і шукайце кабету, што ўцякае ад цішыні ў доме.

Нічога сабе параўнаньне!

— Самота – натуральны стан чалавечае душы, — холадна прагаварыла Паліна.

— Гэта ненатуральны стан, — штурман паварушыў пальцамі бясплоцевую зьмейку дыму, і яна распалася на дробныя павуцінкі, што ўсё гэтак жа ўпарта імкнуліся ўверх. Паліна са зьдзіўленьнем заўважыла, што ашмёткі дымнага павуціньня павісьлі па ўсім пакоі, нібыта часткі дэкарацыі невядомага сьпектаклю. Вочы Сымона Пятровіча ўзіраліся праз іх, як у марс­кую далеч. – Каб чалавек беспакаранна быў самотны, ён мусіць мець трывалую сувязь з нечым, вышэйшым ад людскога бытаваньня. У мяне такой сувязі няма. На жаль. Як я ні стараўся.

Паліна насьцярожана зірнула на суразмоўцу. Пэўна, аматар медыта­цыяў ды ўсялякае ўсходняе лухты. Вунь і зёлкі паліць, ад злых духаў, відаць. І дыванок у куце пакоя дзіўны. Не дыванок – хутчэй скураны матрац. Для практыкаваньняў, ці што?

— Трэба проста рабіць сваю справу, — выгаварыла дзяўчына фразу, якой гіпнатызавала сябе ўжо колькі гадоў.

— Выходзьце за мяне замуж.

Гэта што, жарт такі? Падводнік, аднак, пазіраў вельмі сур’ёзна. І вельмі спакойна.

— Прапанову такую раблю другі раз у жыцьці, словамі не гуляю. Не сумнявайцеся.

Паліна не знайшла нічога лепшага, як па-дурному рагатнуць і зараз жа зьбянтэжыцца. Штурман скрыжаваў рукі на грудзях і адкінуўся на сьпінку крэсла, як прафесар, што скончыў прымаць іспыты.

— Мне трыццаць сем. Дзевяць гадоў розьніцы між намі – я лічу, самы раз. Абяцаю, што жыць са мной вам будзе цікава. Я зразумеў вашыя густы і прыхільнасьці… Калі вас непакоіць матэрыяльны бок – у мяне трохпакаёўка-“сталінка”. Спатрэбіцца – і грошы зарабіць магу. Проста кіруюся ў побыце прынцыпам мінімалізму.

— І я адпавядаю гэтым вашым мінімальным запатрабаваньням? – да агаломшанай Паліны нарэшце вярнулася пачуцьцё гумару.

— Вы – вяршыня майго жыцьця,— сур’ёзна прамовіў Сымон Пятровіч.

Адзін прызнаецца, што ў Амерыцы няма ёй замены, другі ўважае за вяршыню… І ўсё ў той самы дзень. Пасьля трох гадоў адзіноты. Адмысловы іспыт з усходняй прыпавесьці. Толькі і не хапае трэцяга прэтэндэнта на сэрца прынцэсы!

— Прабачце, Сымон Пятровіч, але…

— Мне было б прыемна, калі б вы называлі мяне проста Сымонам.

— Добра... Сымон… Вы ж разумееце, што пасьля адной-двух сустрэчаў лёс не вырашаецца.

— Чаму ж не? – нявесела ўсьміхнуўся штурман. — І адна-адзіная суст­рэча можа цалкам перамяніць жыцьцё. Я ведаю. Для сябе я ўсё вырашыў адразу, як вас убачыў. Рашэньне маё нязьменнае. Колькі трэба будзе чакаць, каб наважыліся вы – ня мае значэньня. Я ўмею чакаць. Вырас у паляшуцкім мястэчку, дзе сланечнікі – як дрэвы, і нават рэчкі няма, а марыў — пра мора. Патанаў у сьвеце аповедаў Грына… Ён – Грынеўскі, сын сасланага з Беларусі паўстанца… І я – Грынеўскі.

— Сваякі?

— Магчыма, далёкія. Туга па Зурбагане і белых ветразях перадаецца генетычна. Чатыры разы паступаў у мурманскую мараходку. Нада мной сьмяяліся. Казалі, што я малы і слабы… Я трэніраваў цела, як непаслухмянага сабаку, я загартаваўся да неверагоднага... І мора атрымаў.

— Цяпер хочаце атрымаць мяне? – Паліна ўсё старалася перавесьці размову на жарт.

Штурман правёў рукой па кароткіх валасах.

— Мора мелася стаць маёй магілай – а гэта найлепшая магіла, яе ніхто не зганьбіць. Але я, дзівак, хацеў жыць – і выжыў. Мы з ім рассталіся назаўжды, як былыя дуэлянты, загойваючы раны… А потым мяне амаль сьмяротна параніла зямля… Вы – іншая. Фрэзі Грант, дзяўчынка, якая ідзе па хвалях праз цемру, проста таму, што ня верыць у прорву пад нагамі. Я буду чакаць. І пакуль вы не прыйшлі да мяне, на гэтую тэму больш размаўляць ня станем. Дык вось, што тычыцца Гарнушак… Пастарайцеся знайсьці старую карту тае мясцовасьці. Добра было б, каб скульптар далучыўся, і зьезьдзім, параспытваем на месцы.

Трэба ж! Спакойны і дзелавы, нібыта і не рабіў вар’яцкай прапановы. Паліне нават зрабілася трохі прыкра, што ў гэтага легіянера не назіраецца прыкметаў сардэчнай пакуты. Затое не засталося і няёмкасьці. Дагарэла і трэсачка з зёлкамі…

Сымон Пятровіч, ад сёньняшняга дня – Сымон, праводзіў Паліну да выхаду з тэатру. Не хапаецца за локцік падтрымаць, не зазірае ў вочы…

На сцэне чуваць быў разьмераны грукат – зноў канкан! У п’есе Чэхава?

Хаця колькі можна дзівіцца падобнаму… Паліна горка ўсьміхнулася. Яшчэ б спытала, чаму артысты, адыграўшы сцэну на беларускай мове, тут жа за кулісамі пераходзяць на расейскую. Відаць, ня ведаюць гісторыі з стролямі тэатра Станіслаўскага за мяжой. Прыехалі наватары ў Варшаву, па іх разуменьні – у расейскую правінцыю. А ім і кажуць: “Прабачце, тэатр ваш геніяльны, мы вас паважаем, але на сьпектаклі ня прыйдзем. Чаму? А таму, што калі публіка пойдзе на расейскамоўныя сьпектаклі, то польскія зараз жа выпхнуць са сцэны”.

Сваё мусіць заўсёды быць даражэй за чужое, нават калі яно, чужое, лепшае – звычайная праграма захаваньня і жывёльнага віду, і чалавечае нацыі. Хіба беларусы страцілі свой прыродны ахоўны код? Не, паступаюць жа ў іхнюю гімназію кожны год гарадскія дзеткі, ня чуўшы ў бацькоўскай хаце роднай мовы. І пачынаюць гаварыць па-беларуску, і так натуральна, нібыта ня вывучылі, а ўспомнілі!

А дома Паліна адразу набрала дасланы нумар тэлефону...

Валянцін зьявіўся назаўтра ўвечары. Як і папярэджваў, не адзін. У кавярні на плошчы Перамогі пад новенькай шыльдай “Бістро”, што нагадвала пра ламаную мову напалеонаўскіх жаўнераў, за зялёным столікам узвышаўся скульптар, яшчэ больш засяроджаны, чым заўсёды, а побач з ім – сьветлакосая “ўладальніца” ў стракатым сарафане. “Уладальніца”, на імгненьне адарваўшыся ад вазачкі з узьбітымі вяршкамі, холадна кіўнула Паліне. Затое Валянцін адразу нярвова ўскінуўся, адсунуў для госьці крэсла, запрапанаваў кавы… Паліна са зьдзіўленьнем заўважыла ў ягоным позірку, які ён адразу ж адвёў, пакуту і нібыта нейкую просьбу… Баіцца, што Паліна выявіць перад Дзінай, што ведае пра ягонае далікатнае становішча? Доўгія сьветлыя валасы, перахопленыя матузком, і белая ільняная кашуля, а асабліва задуменны твар сапраўды надавалі Валянціну падабенства з захопленым у палон воем. Не хапала Паліне яшчэ ўмешвацца ў чужыя сямейныя стасункі… Няёмкую паўзу перарвала Дзіна.

— Валік расказаў мне пра вашыя гістарычныя фантазіі.

Валянцін выціснуў няёмкае:

— Прабачце, Паліна, але… Але ў мяне ня можа быць сакрэтаў ад Дзіны.

І аж зьбялеў – нібы ад застарэлага болю. Дзіна, аднак, толькі задаволена ўсьміхнулася, не ўчуўшы нічога для сябе непрыемнага.

— Дык вось, я вашых справаў навуковых не разумею, але Валік надта цягнецца да радзімы продкаў. Апошнім часам яму давялося выконваць шмат заказаў. Замарыўся, бедны… — гандлярка пяшчотна пагладзіла мужчыну па плячы. – Так што, пакуль у нас вольны час – паезьдзім па мясь­цінах ягонага дзяцінства…Тым больш мы на “джыпе”. Ну і пагуляеце там у сьледапытаў, калі ёсьць ахвота.

Валянцін яшчэ раз кінуў на Паліну вінаваты позірк і пацалаваў руку сваёй “уладальніцы”, як з прыкрасьцю адзначыла Паліна, са шчырай удзяч­насьцю.

І чым скончыцца гэтая авантура, было гэтак жа невядома, як і тое, куды падзеліся зьніклыя падчас узьвядзеньня фрагменты абеліску Перамогі, што ўзвышаўся перад вокнамі “Бістро”.

Падчас росшукаў у архіве ўдалося знайсьці ня толькі карту наўеўскага павету ажно 1846 году, але і тагачасныя “Рэвізскія сказкі”, перапіс насельніцтва. У Гарнушках налічвалася сто пяцьдзесят чатыры “дымы” – гэта значыць, сялянскія хаты. А таксама касьцёл з плябаніяй і школкай, цукраварня і кузьня. Вёскай валодаў Антоні Рашчынскі, бацька Вінцэся. Не магнаты, але й не лапцюжная шляхта. Сярэдняй рукі паны. Паліну ўразіла адна дэталь: прозьвішча Чарапавіцкі сярод жыхароў. Значыць, Валянцін – прамы нашчадак гарнушкаўцаў, якія ведалі Вінцэся Рашчынскага? Цікава…

Вінцэсь Рашчынскі, паўстанцкі філосаф… Яны, навукоўцы, лёгка ўжывалі гэтае азначэньне, не задумваючыся, што – за ім. Так, Вінцэсь скончыў Пецярбуржскі універсітэт як кандыдат філасофіі. Але што ён думаў пра гэты Сусьвет? Якім ён быў мысьляром?

Давялося пераадольваць нелюбоў да кампутараў. Паліна сумленна прасе­дзела тры дні ў бібліятэцы, асвойваючы паганскую моц сусьветнага сеці­ва. І выцягнула нарэшце з акіяну інфармацыі здабычу – невялікі артыкул Вінцэся Рашчынскага, надрукаваны ва “Універсітэцкім весьніку” ў 1860 годзе. “Некалькі развагаў наконт панлагічнай сістэмы і суб’ектыўнага духу”.

Паліна сумленна прызнавала сваю недасьведчанасьць. Усё, што яна зразумела — Рашчынскі спрачаецца з Гегелем, сімпатызуе Сёрэну К’еркегару і ў некаторых здагадках, як падалося, сугучны з дасьледваньнямі Льва Гумілёва. “Чым ёсьць жыватворны дух народу?— пісаў Рашчынс-кі. — Ці гэта ўсяго толькі міф, створаны, каб апраўдаць існаваньне дзяржавы і пашырэньне яе межаў за кошт суседзяў? Ці гэта ёсьць прыродная энергія, якая змушае кожны жывы арганізм нараджацца, разьвівацца за кошт акаляючага асяроддзя, і згасаць, вычарпаўшы дадзены Богам і прыродай запас жыцьцёвай сілы? Безумоўна, вялікую ролю ў фармаваньні гэтага духу адыгрывае геаграфічнае месца. Урадлівая ці неўрадлівая глеба, бліз­касьць да мора або горная мясцовасьць, ваяўнічыя суседзі – усё адбіваецца на характары народу, як на немаўляці – жыцьцё сям’і. Але ёсьць яшчэ адно – Найвышэйшая воля, згодна якой усё жывое мае індывідуальнасьць. Як ад кожнага чалавека цнота патрабуе абсалютна і безумоўна быць сабой, таго ж патрабуецца і ад народу. Як існаваньне чалавека – самакаштоўнасьць, так і існаваньне кожнага народу. І гэтую адметнасьць, гэтую самасьць спасылае народу Гасподзь. І таму адмаўляцца ад яе – найвялікшы грэх, як грэх наракаць чалавеку на тое, што ён нарадзіўся тым, кім ёсьць. І грэх – патрабаваць універсалізацыі, уніфікацыі”.

Паліна нібыта пачула голас, які гэта гаворыць, усхваляваны і сумны. Твар воя, вочы паэта… Уражаньне, быццам гэты чалавек мог бы ёй усё патлумачыць, падказаць, што рабіць з сабой, са сваім жыцьцём… І як шкада, што сустрэча гэтая немагчымая… Як ён пражыў свой апошні год на радзіме? Паліна ўспомніла іранічна-сумныя радкі пра старога паўстанца, які дажывае век ва ўтульнасьці маёнтку:

Не, з абліччам на партрэце гэтыя словы не стасуюцца. Філосаф стаміў­ся, але ня згас.

Маці, вядома, паўшчувала, што дачка зноў пачала жыць між кніжных старонак, як шашаль. І да гэтага… штурмана… ня варта было адной хадзіць – у чалавека прусакі ў галаве, некалькі разоў засьпелі яго на дыванку ў становішчы дагары нагамі. Не, ня ёга – ён неяк іначай называў, складана. Хаця і добры. Вось перадаў два слоікі з шыпшынавым варэньнем – сьпецыяльна для Паліны. Ды яшчэ пра Артура, нябожчыка беднага, распытваў. Навошта – не сказаў, аджартаваўся.

Паліна, як магла, супакоіла маці. Добра яшчэ, што тая ня ведае пра ліст ад Стася.

І можна, зачыніўшыся ў сваім пакоі, яшчэ раз гэты ліст перачытаць і паплакаць. А ўявіўшы, як скульптар сядзіць дзесьці побач са сваёй “уладальніцай” і ня можа без дазволу той нават патэлефанаваць, зьвязаны ўдзячнасьцю, як сьмерцю – заплакала яшчэ мацней.

Урэшце, і фрэйліна імператарскага двара Аляксандра Сьмірнова-Расэт лічыла вартым сваёй годнасьці праліць сьлязу над атрыманым лістом.

А тут яшчэ патэлефанавала ўлюбёная Палініна вучаніца, наконт якой не аднойчы марылася – вырасьце добрая беларуская паэтка. Усё-ткі ўжо ёсьць некалькі першых – і ўдалых – публікацыяў. Патэлефанавала, каб пачытаць новыя вершы… Аказалася, на рускай мове. Чаму? А душа так запатрабавала. Паэт – птушка вольная, на якой мове хоча, на такой шчабеча. І Паліна дарэмна раіла ня збочваць з аднойчы абранае сьцежкі, гаварыла, што мова – жывое, мае сваю душу. Што паэт мусіць быць у сугуччы з аўрай роднай зямлі, іначай застанецца вечным маргіналам, нецікавым і ва ўніверсуме… Пані, што за кансерватызм у постмадэрновай прасторы! Творца ўвогуле мусіць з мовай змагацца, трушчыць яе і выходзіць за ейныя межы.

Паліна паклала трубку, ледзь утрымаўшыся, каб не абрынуць на здольнае сямнаццацігадовае дзіцё сусьветны гнеў. Няўжо яшчэ адзін пуста­цьвет на тваёй ніве, бедная Беларусь?

“…Разумных больш, чым добрых, тут, ты не дакажаш ім нічога… Твая гравюра “Страшны суд” ад мастака, а не ад Бога…”

12

Захад палымнеў, нібыта зямля адмаўлялася больш усмоктваць пралітую кроў і аддавала яе небу.

Цела было адным вялікім сэрцам, якое білася болем. Нешта халоднае, чужое сьлізганула пад кашулю… Дотык быў такі гідкі, што крывавы туман распаўся на асобныя хмаркі, і вар’яцкая пульсацыя суцішылася. Вінцэсь варухнуў непаслухмянай рукой. Жывы! І, яшчэ да канца не апрытомнеўшы, схапіўся за тое, што варушылася на грудзях… Нечая рука… Скрозь чырвань Вінцэсь убачыў перакрыўлены спалохам твар. Потым мільганула нешта бліскучае… Натрэніраванае цела воя спрацавала амаль механічна, і вось незнаёмец ужо сам ляжыць, прыціснуты сьмерцю да ральлі, і сталь цалуе яго сэрца.

Як лёгка ён стаў забіваць…

Вінцэсь бясьсіла апусьціўся побач, памацаў сваю галаву, што ўсё яшчэ пульсавала болем – нічога страшнага, рана неглыбокая, проста быў аглушаны. Але што хацеў ад яго няўдалы забойца? Не падобны да жаўнера. Вінцэсь нахіліўся над забітым і скалануўся ад агіды: на нямытай шыі ў таго вісела ўжо са дваццаць нацельных крыжоў, залатых, срэбных, з каштоўнымі камянямі і са старажытнай эмальлю, з часьцінкамі сьвятых сакрамэнтаў… Марадзёр!

Вінцэсь пакратаў свой крыж: на месцы, мярзотнік не пасьпеў яго зьняць. Затое забраў залаты гадзіньнік-брэгет, падарунак бацькі. Хлопец, пера­адольваючы грэблівасьць, вывернуў кішэні грабежніка. Потым старанна абцёр знойдзены гадзіньнік крысом чамаркі, паўстанцкай шэрай сьвіткі, нібыта спадзяваўся адцерці нячысты дотык… І толькі цяпер, калі туман канчаткова расьсеяўся, змог агледзецца вакол. У траве — белыя мундзіры ворагаў, заплямленыя чырвоным… Гэтым жа чырвоным пазначаныя шэрыя сьвіткі і мундзіры паўстанцаў.

Чым гэтыя людзі адрозьніваюцца цяпер? Толькі вопраткай…

Як іх многа… Нібыта спраўдзіўся колішні страшны відзеж.

Вінцэсь хутчэй адчуў, чым пачуў, тупат капытоў. Усё яшчэ нязграбна рухаючыся, спрабуючы атрэсьці з сябе рэшткі туману, адшукаў шаблю, рэвальвер…

— Пан Вінцэ-эсь!

Струменьчыкі крыві сьцякалі па ілбе, перашкаджаючы глядзець. Здаецца, голас Марка?

Вершнік ужо саскочыў з каня і абдымаў Вінцэся.

— Як я рады, што Вы жывыя! А ў нас усе пэўныя, што вас забілі. Хадземце, там Вальжына і дзяўчаты. Вас перавяжуць…

На полі бойкі рухаліся постаці. Людзі з Вінцэсевага атраду ніколі ня кідалі сваіх параненых і забітых. Вярнуліся і цяпер. На гэты раз удалося пагнаць ворага – але далейшая пагоня была б згубай.

— Колькі мы страцілі?

Марка памаўчаў, потым выціснуў:

—Пятнаццаць… І столькі ж паранена.

Гэта значыць, кожны трэці…Так, далёка тыя часы, калі яны ірваліся ў бітву з усьмешкай на вуснах. Сёньня, хутчэй, са сьцятымі сківіцамі. Бойка пад Мілавідамі нібыта завяршылася ўдала… Але ваенная перамога — кабета капрызьлівая, і скарыстацца з яе прыхільнасьці могуць нямногія, багатыя лёсам. І цяпер пераможцы хаваюцца па лясах, як зацкаваныя ваўкі, і іх усё меней і меней.

— Пан Вінцэсь! Трэба сыходзіць — можа зьявіцца новы атрад карнікаў.

— Чакай… Ты ведаеш гэтага? – Вінцэсь ткнуў нагой цела марадзёра. Марка прыгледзеўся.

— Новы ў нас чалавек. Нібыта бачыў яго з Мартынавымі воямі.

Вінцэсь дасадліва ўздыхнуў. Прыкра… Мартын вельмі бярэ да сэрца такія выпадкі. А апошнім часам давялося далучаць да парадзелых атрадаў самых сумнеўных асобаў.

— Давядзецца сказаць Ваўкалаку… Гэты чалавек рабаваў забітых.

— Не атрымаецца сказаць, — Марка хаваў вочы. — Схапілі Ваўкалака. І пана Рагманава таксама. Янук Вараўня забіты…

— Як жа вы дапусьцілі? – схаладнеў Вінцэсь.

— Ня тут… На дарозе ў Гарнушкі. Атрад самааховы. Мартын не хацеў страляць.

Гэта сапраўды была жахлівая вестка. Новы губернатар, прызначаны замест Назімава, стары бульдог Мураўёў, не абцяжарваў сябе развагамі пра высакароднасьць сродкаў. Што такое катаваньні і шыбеніцы, калі імперыя можа страціць сілкаваньне для аднаго са сваіх бясконца вырастаючых прагных шчупальцаў?

Але найбольшая подласьць была — стварэньне атрадаў самааховы. Сялянам раздавалі зброю, каб яны “бараніліся” – змагаліся супраць паўстанцаў. Ім казалі, што гэта гонар, гэта давер цара, які робіць іх роўнымі з панамі, нават вышэй за бязбожных паноў. Давалі тры дзесяціны зямлі на сям’ю, за схопленага паўстанца — узнагарода. Прыгонныя інсургента вызваляліся ад паншчыны, панская маёмасьць магла стаць іхняй…

Вінцэсь ведаў пра выпадкі, калі сяляне даносілі на сваіх уладальнікаў, якія ня мелі дачыненьня да паўстаньня.

Край гарэў у агні, але гэты агонь выпальваў толькі шаты.

…Каля Ёселевай карчмы, апошняга прытулку інсургентаў, расьлі ліпы і клёны, сьветлыя, прыветныя дрэвы. Нікому не патрэбная карчма ля памерлай дарогі – бо дарогі паміраюць гэтак жа, як і людзі. Вінцэсь працягнуў руку праз расчыненае вакно і павітаўся з маладым клёнам, патрымаўшыся за зялёны прахалодны ліст-даланю.

— Распачынаць сутычку ў горадзе, сярод варожага натоўпу, у прысутнасьці тысячы жаўнераў? Вар’яцтва! – гэта ўмяшаўся ў спрэчку, якая вялася ад раніцы, Юзаф.

Вінцэсь адвярнуўся ад вакна. Юзаф узрушана хадзіў па пакоі, яшчэ нядаўна застаўленым важкімі дубовымі сталамі ды лавамі. На сьценах за­хаваліся галандскія парцалянавыя талеркі з сінім малюнкам па белым – паважныя матроны ў вялізных каптурах, з горамі пірагоў, падобных да падушак, на сподах; барадатыя мужчыны ў паласатых панчохах і драўляных чаравіках, з нязьменнымі трубкамі ў зубах і куфлямі піва… Як гэты сіня-белы сьвет не стасаваўся з ружжамі, састаўленымі ў куце ля каміну!

Вінцэсь ведаў, што за дзьвярыма чакаюць рашэньня людзі з Брацтва Ваўка. Іх заставалася занадта мала, таму яны і чакалі.

— І ўсё-ткі я пайду з імі, – Рашчынскі быў рашучы. – Мартын заслугоўвае, каб дзеля яго рызыкавалі. Як і іншыя, асуджаныя на страту.

— Ты зноў зьмешваеш асабістае і агульнае, — ваяводскі камісар Кастусь быў ледзь ня ў гневе. — І Мартын – калі б захацеў, мог бы адбіцца. Чаму ня стаў страляць у нягоднікаў?

— Сяляне не вінаватыя, іх падманулі, — ціха прагаварыў Вінцэсь.

— Падманулі! Гэтак усё можна апраўдаць, — нярвова рухаўся па пакоі Кастусь. – Ты ж чуў мой “Прыказ да народу зямлі літоўскай і беларускай”? “Міліцыі і каравулаў па сёлах каб ніякіх нідзе не было, бо калі зловяць каго ў каравуле або ў міліцыі, то калі не цяпер, то пазьней без агаворкі павесяць.”

— Запозна было выдаваць такія загады,— горка сказаў Вінцэсь. – Мы і так у іх вачах – ворагі…

— Прынамсі, ты ведаеш, што ня я прычынай таго, што мужыкі не зацікаўленыя ў паўстаньні, — у голасе Кастуся Вінцэсю пачулася нязвыклая стома. – Ды што было ўзяць з нашых кіраўнікоў, “белага жонду”, якім больш за чужаземнае ўладараньне рупіць боязь страціць рабоў або тую зямлю, якая і так ім не належыць.

— Беларусь – спрадвечная Польшча,— з крыўдай заўважыў Юзаф, зразумеўшы, куды ляціць камень.

— Пачытай пра гэта ў Статуце Вялікага Княства Літоўскага, напісаным на нашай мове. Сядзім на адной патэльні, ды яшчэ высьвятляем, пад каго алею больш налілі. Дурні… — Кастусёў нярвовы твар ажно тузануўся ад гневу. — Ведаеш, адкуль пайшло вызначэньне “белыя” для прыхільнікаў арыстакратыі? Падчас французскай рэвалюцыі перасталі насіць парыкі. Бо іх належала пасыпаць мукой, а дэмакраты ўважалі гэта за грэх, калі ў людзей няма хлеба. Ну а ворагі рэвалюцыі дэманстратыўна ўпрыгожвалі сябе напудранымі штучнымі каўтунамі. Вось і нашы… Лепей галаву мукой пасыплюць, чым мужыку галоднаму аддадуць.

Камісар уздзеў на каротка стрыжаныя валасы лёгкую ваўняную магерку.

— Ня будзем рэзаць і вешаць ворагаў і здрайцаў мы – павесяць нас.

— Справядлівасьць не прыплывае рэкамі крыві! – выкрыкнуў Юзаф.

— Справядлівасьць? – ноздры Кастуся трапяталі, твар пайшоў чырвонымі плямамі. Вінцэсь нават спалохаўся, што з камісарам надарыцца чарговы нярвовы прыступ. — Вось ты шчыры вернік, Юзаф… Тыдзень таму ў Вільні загадалі сьвяткаваць дзень нараджэньня рускай царыцы і ва ўсіх касьцёлах правесьці імшу за цара. А хто з касьцёлу выходзіў – штраф дзесяць рублёў срэбрам. І служылі, і слухалі… А ўвечары па загадзе ілюмінавалі кожны дом, кожную кватэру… Асабліва сачылі, каб у сьвяточных агнях былі дамы сем’яў павешаных ды зьняволеных інсургентаў. Як, на тваю думку, што горш – шыбеніцы або такое сьвята? Як на маю думку – дык ня варта нам мігдалы разводзіць. Як яны з намі – так і мы з імі! Ну, добра… Паеду ў лагер Кабылінскага. Удачы!

А потым, калі ўсё было вырашана, маленькі калматы Хатнік, якога былыя гаспадары карчмы забыліся вывезьці з сабой, паклаўшы пад печку лапаць, пачаў асьцярожлівы абыход сваіх уладаньняў. Насьмецілі незнаёмцы, нашумелі – шум Хатнік бачыў таксама ў выглядзе сьмецьця, неахайнага, раскіданага па падлозе, сьценах, столі, як густое павуціньне… Злосьць, боль, нянавісьць – усяго было ў тым сьмецьці. Вось, зноў балбочуць! Схаваліся ўдвох у прыцемку залы… Хатнік ператварыўся ў маленькую шэрую павуцінку пад самай стольлю. Але ў словах гэтых людзей не было нянавісьці – толькі стома і боль.

— Я разумею – вайна… Але ці можна пагадзіцца з заклікамі Кастуся нікога не шкадаваць? Я – дрэнны жаўнер, так, але ці чуў ты, Вінцэсь, плёткі пра атрад Міладоўскага?

— Думаю, Юзаф, пра нас усіх расказваецца шмат крывавых і брудных гісторыяў…

— Не, я ведаю ад чалавека, вартага даверу. Прыйшлі прасіцца ў атрад некалькі маладых хлопцаў. І Кастусь, каб “загартаваць” іх у справе, даручыў ім павесіць селяніна і яго малога сынка. Добра хоць, малому ўдалося ўцячы…

— Ня веру.

Суразмоўцы памаўчалі. Павуцінка ў куце калыхнулася ад пакуты, што трапятала ў іх думках.

— Ты расчараваўся ў нашай справе, Юзаф?

— Я пайду з вамі да канца.

Пакой апусьцеў, і Хатнік змог прадоўжыць сваё падарожжа… І калі б ён мог адчуваць, як чалавек, было б яму вельмі сумна. Старэе будынак, мышы зладзілі ў сьценах цэлы горад, і ніхто не прынёс сюды котку…

А ўвечары ўсхваляваны Стась Людвісар папрасіў Вінцэся ад’ехацца да капліцы, што стаяла на скрыжаваньні. І залатавалосая фея, захутаная ў зялёны плашч, зазірала ў вочы мужчыны, нібыта ў вочы свайго лёсу.

— Бацька адсылае мяне за мяжу, у Швейцарыю. Я сказала, што адна не паеду. І ён дастаў для мяне яшчэ два пашпарты. Адзін – для Станіслава. Другі – для чалавека, які стане маім мужам. Я хачу, каб гэта былі вы. На жаль, па-іншаму не атрымаецца вас вывезьці.

Станіслаў, сьведка гаворкі, вымавіў толькі адно:

— Я – з Вінцэсем. Як ён вырашыць.

І Вінцэсь хаваў свой погляд і ня ведаў, як адказаць, каб не абразіць. І нязьменная мадам Лецьен пагардліва падціскала вусны, відаць, лічачы яго нягоднікам.

А Хрысьціна з усіх сілаў намагалася гаварыць так, каб не гучала просьбай, каб ня страціць вясёлага тону – і ад гэтага было яе невымоўна шкада, бо голас зрываўся ад пакуты.

— Паўстаньне хутка задушаць. Вы ня можаце гэтага не ўсьведамляць. Бацька добра ў такіх справах разьбіраецца. А ён адмовіўся надалей даваць вам грошы. Значыць, упэўнены, што – параза. Лепей часова адступіць, каб пасьля пачаць усё наноў! Я ніколі ня стану вам перашкодай у вашым змаганьні! Мы можам абвянчацца сёньня ж у Наўеўскім касьцёле. Падумайце, якая рамантычная гісторыя! Проста як у кніжцы.

Хрысьціна цераз сілу засьмяялася, і Вінцэсь са шкадобай пацалаваў яе дрыжачую руку. Са шкадобай – а яна ж прасіла ня гэтага пачуцьця! Ну чаму, чаму ён павінен слугаваць сэрцам і душою іншай, з вялікімі цёмнымі вачыма і строгімі вуснамі, якая ніколі ня будзе ягонай! Чаму пры адным успаміне пра яе спыняецца сэрца, пры думцы, што яна сядзіць дзесьці каля вакна і ўжо сьлёз ня мае, каб плакаць – па бацьку і па тым, іншым, што заслужыў яе каханьне?

Ды хіба бывае каханьне без надзеі, бяз літасьці?

Бывае… І ў яго, і ў беднай Хрысьціны, прыгожай, разумнай, багатай і добрай…

Мадам Лецьен, сыходзячы за прыгнечанай выхаванкай, прамовіла:

— Месье, я павінна сказаць. Я перажыла рэвалюцыю, і муж мой загінуў на гільяціне. І я бачыла многіх падобных да вас натхнёных юнакоў, і бачыла, як каціліся іх галовы ў кошыкі. Ці вы думаеце, што яны, тыя юнакі, былі менш за вас вартыя шчасьця і перамогі? Сёньня вы зрабілі найвялікшае глупства ў сваім жыцьці, юнача. І вы, месье Станіслаў, таксама.

Што лепш – гільяціна або шыбеніца, “мураўёўскі гальштук”?

Пытаньне, вартае блазенскага тэатру.

...Шыбеніцы ўсталявалі на Саборнай плошчы. У гэты час не разважалі пра тое, ці добра караць сьмерцю перад храмамі. Галоўнае – застрашыць найбольш народу. Загадана было ўсім хадзіць глядзець. Самае горкае – пра гэта неаднойчы з прыкрасьцю казаў Юзаф, які асабліва пераймаўся пытаньнямі маралі, — народ зьбіраўся б і без загаду. Проста таму, што на падобныя відовішчы людзі прыходзяць заўсёды. Чалавека цягне глядзець на чужую сьмерць, на чужыя пакуты – нават калі ён спачувае ахвярам. Цяжка пераадолець спакусу адчуць сябе ў бясьпецы на тле нечай пагібелі.

Мяшчукі і жаўнеры, кабеты і дзеці – плошча віравала. Нават купка сьляпых лірнікаў у шэрых сьвітках, з абліччамі, на якіх, як на дне высахлага калодзежа, не адбівалася нічога, стаяла ля эшафоту. Небаракі, відаць, патрапілі сюды выпадкова, зацягнутыя людскім вірам.

Сыпануў барабанны пошчак, і натоўп уздыхнуў нібыта на адны грудзі. На гулкія дошкі першым выйшаў высокі шыракаплечы мужчына з доўгімі чорнымі валасамі, густа перавітымі сівізной. Нейкая кабета віскнула, пабачыўшы страшнае аблічча асуджанага – глыбокі шнар цягнуўся праз увесь твар. Другі асуджаны выглядаў старэйшым і больш змучаным. Яго вусы, калісьці, відаць, бадзёра скіраваныя ў бакі, бясьсіла абвісьлі, толькі чорныя вочы з-пад сівых брывоў пазіралі цьвёрда і ясна. Прысуд быў вядомы – дзяржаўныя злачынцы… Дваранін Мартын Саколка і дваранін Вакула Рагманаў… Канфіскацыя маёмасьці… Пакараньне цераз павешаньне…

Асуджаныя ня слухалі словы прысуду. Яны, толькі зьявілася магчымасьць, абняліся. Потым высокі, схіліўшы галаву, нібыта папрасіў у старэйшага за нешта прабачэньня. Цікаўнікі, што стаялі бліз эшафоту, прагна ловячы словы і пагляды сьмяротнікаў, улавілі, што гаворка ішла пра нейкую дзяўчыну.

Што адказаў другі, было незразумела, бо да асуджаных падыйшлі жаўнеры і пацягнулі туды, дзе гайдаліся тры вяровачныя пятлі. Людзі на плошчы гадалі, каму дастанецца трэцяя? Няўжо на гэты раз шыбеніцы ня хопіць здабычы?

Калі на памост вывелі трэцяга, пачуўся ці то абураны, ці то расчараваны гуд. Зразумела, чаму прыпазьніліся – гэты трэці, сьветлавалосы доўгі хлопец, быў такі хворы, што сам ня мог ісьці. Яго цягнулі пад рукі двое жаўнераў, і ногі злачынцы, абутыя ў скураныя лапці, нязграбна валакліся па дошках, час ад часу намагаючыся зрабіць крок. А расправа над зацкаваным зьверам нецікавая.

Прысуд быў таксама кароткі. Селяніна Гаўрылу Чарапавіцкага з вёскі Гарнушкі за ўдзел у бунце пакараць сьмерцю праз павешаньне.

Зноў загулі барабаны. Залатыя крыжы на царкве і на касьцёле люстравалі сонечныя промні. А кат узяўся за пятлю…

Сьведкі пасьля па-рознаму апісвалі падзеі. Адны казалі, што ўсё пачалося, калі нехта выстраліў у ката, і той сагнуўся, схапіўшыся за параненую руку. Другія казалі, што бойку распачалі сьляпыя лірнікі, якія раптоўна зрабіліся відушчымі і ўскочылі на памост, спрытна арудуючы сваймі кіямі ў якасьці зброі. Нехта з іх, уцякаючы, на разьвітаньне правыў па ваўчынаму – і пайшлі чуткі, што гэта былі людзі з Брацтва Ваўка, у існаваньне якога мала хто верыў, але ўсе баяліся.

Каму падалося, што наляцела цэлая тысяча інсургентаў, хтосьці казаў пра дзесяць адчайных…

Бунтаўшчыкі разам з вызваленымі паплечнікамі, адстрэльваючыся, адступалі да былога кляштара бернардзінцаў. Некалькі служачых архіву, які месьціўся цяпер у гэтых сьценах, ледзь пасьпелі выскачыць-выпаўзьці на вуліцу, і масіўныя дзьверы, абабітыя бляхай, зробленыя дзьвесьце гадоў таму ў разьліку на аблогу, зачыніліся з глухім грукатам, як вечка труны.

На верхняй пляцоўцы вежы можна было спыніцца. Марка Рагманаў нарэшце абняў бацьку. Вінцэсь зьнясілена апусьціў на падлогу Гаўрылу Чарапавіцкага. Той стаіў стогн, але ўпарта не глядзеў у вочы свайму выратаваўцу. І Вінцэсь ведаў, чаму. Яшчэ падчас уцёкаў, пазнаўшы пана, сьветлавалосы Гаўрыла інстынктыўна ірвануўся ўбок, прэч… Але быў занадта слабы.

— Вінцэсь, яны цягнуць гармату! – пракрычаў ад вакна Стась Людвісар. Вінцэсь не хацеў, каб хлопец ішоў на гэтую сьмяротную авантуру – а Стась упёрся… І так яго занадта берагуць! Пойдзе хоць самавольна…

Відаць, у магнацкага сына, гэтак жа, як у Вінцэся, была непераадольная патрэба ўвесь час даказваць сваю вартасьць сабе самому і іншым. Апошні месяц ён нават абстрыг дагледжаныя пазногці!

Ваўкалак пацёр самлелыя ад вяровак запясьці:

— Дайце штуцэр!

Вінцэсь аднак загадаў:

— Не. Страляць ёсьць каму. Ты з нас самы дужы, нават пасьля вязьні­цы. Дапамагай вызваляць выхад…

На ніжэйшай пляцоўцы чуўся грукат. Калісьці з гэтай вежы можна было перайсьці на іншую лесьвіцу, унізе якой пачынаўся падземны ход, што зьядноўваў мужчынскі і жаночы кляштары бернардзінцаў. Каб не сур’ёзнасьць становішча, можна было б удосталь паразважаць у духу “Дэкамерону”… Але цяпер жыцьцё дзясятка чалавек залежала ад таго, як хутка яны змогуць разабраць мур, якім яшчэ гадоў сто таму быў закладзены ўваход на лесьвіцу. Другі канец ходу, у развалінах былой гаспадарчай пабудовы кляштару, вызвалілі загадзя. А з боку будынку – давялося пакінуць, каб не выклікаць падазрэньняў.

Заставалася спадзявацца, што карнікі ня ведаюць пра таямніцу бернардзінцаў і вераць, што загналі дзёрзкіх нападнікаў у пастку.

Вінцэсь прыцэліўся ў жаўнера, які схіліўся над пагрозным целам гарматы… Стрэл… Трапны. Няўжо ён, Вінцэсь, набыў ужо гэтую паскудную абыякавасьць да чужога жыцьця і сьмерці, якая кідае войска на войска?

Рашчынскі быў добры стралок, пан Вакула Рагманаў – таксама ня з горшых, і жаўнеры да ўваходных дзьвярэй падыходзіць баяліся. Але ўсё роўна ў кляштар вось-вось маглі ўварвацца.

Між камянёў кладкі, на вузкім выступе пад вакном, расла кволенькая бярозка. Але ад яе тонкіх карэньняў, што ніколі не знаходзілі сабе добрага сілкаваньня, у магутным муры распаўзаліся трэшчыны. Марка прагаварыў, перазараджаючы штуцэр:

— Ці ўяўлялі дойліды, што тут стануць служыць падобныя абедні?

— Знайшоў чаму дзівіцца… — горка ўсміхнуўся Вінцэсь. – У гэтым кляштары французы коней ставілі. А як манахаў выганялі яшчэ пры Мікалаі – дык скульптуры проста ў будынку палілі. Кажуць, адна манашка кінулася ў агонь, абняла драўляную выяву Багародзіцы і разам з ёй згарэла. І ўжо расказваюць легенду, нібыта прывід манашкі цяпер тут блукае.

— Цікава, ці будуць расказваць легенды пра нас? – азваўся Стась Людвісар ад суседняга вакна.

— Вядома! Мы ж будзем героямі ў новай вольнай краіне! – аптыміс­тычна заявіў Марка.

— Хлопчыкі!.. — сумна зазначыў пан Вакула. – Рыхтуйцеся да таго, што праз сто гадоў ніхто ня ўспомніць вашага сёньняшняга геройства ў гэтай вежы. Магчыма, і вежы самой ня будзе.

— Ну, вы яшчэ скажыце, што нашыя нашчадкі ў гэтым будынку ўчыняць тэатр ды будуць паказваць аперэткі, — запярэчыў Вінцэсь. —Ня можа ж такога быць, каб тыя, хто будзе жыць пасьля нас, перасталі цаніць сваю волю! Колькі народу за яе загінула, колькі рознага кшталту суворавы бязьвінных тут панішчылі! Не, я не магу паверыць, што гэта забудзецца.

Глухі грукат скалануў вежу. Гарматны стрэл прабіў вароты. Цяпер заставалася адно – уцякаць.

На шчасьце, мур удалося разабраць настолькі, каб мог пралезьці чалавек.

Адзін за адным паўстанцы зьнікалі ў чорным правале, але тупат пагоні падымаўся па вінтавой лесьвіцы. Вінцэсь, Стась, Марка і пан Вакула абрынулі ўніз град з куляў, змусіўшы карнікаў адступіць.

Цяпер павінна ўтварыцца зацішша. Ворагі пэўныя, што ўцекачы нікуды не падзенуцца. Навошта ж рызыкаваць ды лезьці пад кулі?

Рашчынскі заўсёды адступаў апошнім.

На гэты раз атрымалася ня так.

Гаўрыла Чарапавіцкі ўжо зусім зьнясілеў, і Вінцэсь зноў кінуўся дапамагаць яго несьці. Чаму? Ці хацеў, ратуючы забойцу бацькі, пераадолець у сабе нянавісьць, выканаўшы бацькаў запавет? Ці спадзяваўся, што ў гэтым зацятым мужыку прачнецца павага і ўдзячнасьць да ягоных паноў, што ён усьвядоміць, якую чорную справу ўчыніў?

Апошняе, што Вінцэсь бачыў, калі азірнуўся назад – Стася Людвісара, які перагнуўся ўніз, страляючы ў некага… І ўпаў сам, пакаціўся па лесь­віцы, па якой ужо ўзьбягалі ворагі.

А потым, у лесе, пасьля шалёнага намёту коней, пасьля віншаваньняў і горычы ад усьведамленьня стратаў, была Яна… І гарачы шэпат:

— Я ведаю, што вы зрабілі дзеля мяне. Бедны мой хлопчык… Вы трохі спазьніліся нарадзіцца. А Мартын упэўнены, што нарадзіўся зарана… І што рабіць мне? Можа быць, дзесьці вас чакае маладзенькая дзяўчынка, падобная да мяне, прызначаная для вас? Калі б я мела два сэрцы…

У вечаровым прыцемку ён адчуў дотык да свае шчакі яе вуснаў – і захацеў памерці, каб гэта засталося апошнім у памяці.

І з усяе моцы намагаўся вычуць нешта большае за ўдзячнасьць.

І міжволі ўспамінаў Хрысьціну і яе брата, такога даверлівага, чыстага, сьмешнавата-нязграбнага, якому так і ня стаў цалкам давяраць. І ў галаве круціліся страшныя словы – “прынёс у ахвяру”...

13

— А, дарагі пляменьнічак завітаў! – гарнушкаўскі дзядзька Валянціна, шыракаплечы волат з пшанічнымі вусамі, сьпяшаючыся, адчыніў весьнічкі. – Які гонар для нас, бедных вяскоўцаў!

І магутным ударам у сківіцу адправіў дарагога пляменьнічка на зьдзяўбаную курамі траўку.

— Падлаед няшчасны! Добра, што брат мой, Нічыпар, не дажыў, каб пабачыць, як сынок магілы продкаў рабуе!

Наступны ўдар па пляменьнічку прадухіліў штурман Сымон, маланкава затрымаўшы дзядзькаву руку.

— Спакойна, спакойна… За што вы яго?

— Ды такога забіць мала! – дзядзька сярдзіта тузануўся. – Пусьці... Рукі ў цябе, як абцугі… Гэта ж якое паскудства ўчыніў! – не зважаючы на лаянку абуранай віленскай “уладаркі”, дзядзька зьвярнуўся да Паліны, якая, відаць, з усяе кампаніі выклікала ў яго найбольшы давер. – У мінулым годзе прыслаў гэты… свайго напарніка па фірме. Той дакументы паказаў – пляменьнік ваш, кажа, даручыў могілкі абсьледваць. Можа, каму са сваякоў трэба магілку паднавіць. У сябе яго пасялілі, ды яшчэ трох апойкаў, прынялі, як належыць… Паўсюль павадзілі… А ён з камандай, пакуль людзі ў полі былі, надмагільныя пліты, што з касьцёлу ацалелі, павыцягваў са скляпеньня, загрузіў у фуру ды зьвёз. Ды яшчэ з магілы маці нашай, гэтага нягодніка, Валянціна, бабулі, што расьціла яго, помнік прыхапіў, прыгожую такую пліту чорную. Нараніцу, як пабачылі, не было куды ад сораму падзецца. Табе што, матэрыялу на вашыя вырабы не хапала, каб табе зямля калом стала?

Валянцін, які ўсё яшчэ сядзеў на зямлі, раптам пачаў неяк дзіўна рагатаць. Дзядзька разгублена зірнуў на Сымона і Паліну.

— Можа, я яго замоцна стукнуў?..

Сымон пакруціў галавой.

— Здагадваюся, у чым справа. Думаю, дзядзька, што дарэмна вы свайго пляменьніка вінаваціце…

Ужо ў хаце, за накрытым сталом, дзядзька Міхась няёмка крактануў.

— Ну, ты ўжо прабач мяне, Валік. Але ж і сам вінаваты, што з дзярмом усялякім зьвязваўся.

— Чалавек не нараджаецца дзярмом…— ціха прагаварыў Валянцін, гле­дзячы ў чарку, нібыта ў калодзеж. — Мы ж з дзяцінства сябравалі. Па­­знаёміліся, калі мяне з пятага класу забралі ў Рэспубліканскую школу-інтэрнат для адораных дзяцей. Валянцін Сьцяпко сеў са мной за адну парту. Таксама сірата, з Вушаччыны… Але вясёлы, дасьціпны.

— Што, і праўда – гэты паскуднік мастак? – змрочна пацікавіўся Сымон.

— Хацеў, ды ня выйшла…— уздыхнуў Валянцін. – Я паступіў у інстытут на скульптуру. А яго нават у вучэльню не прынялі. Перажываў… Падаўся ў наргас, на бухгалтара, як і Дзіна, дарэчы. Яны аднакурсьнікі…

Дзіна незадаволена ўсьміхнулася.

— Што, нерамантычная ў нас прафесія?

— Ну чаго ты? – разгубіўся Валянцін.— Я зусім ня ў крыўду. Вось і Сьцяпко нібыта саромеўся, што ён бухгалтар, а не мастак.

— А чаго тут саромецца? – не ўразумеў дзядзька Міхась.—Самая лепшая праца! У нас калі хто на бухгалтара вывучыцца – ого! Разумнік! Я б сам лепш не заатэхнікам, а бухгалтарам быў. А мастак – цьху… Прыяз­джалі вунь былі ў вёску практыканты з вучэльні. Жыла адна ў нас на кватэры. Блытаецца са сваёй дошкай па палях, сядзе пры дарозе, малюе пад дажджом, прыйдзе, мокрая, як варона… От работа!

А Паліна змагла толькі аднойчы крадма ад спадарожнікаў усьміхнуцца скульптару, якога ёй зноў было невымоўна шкада – што ж гэта за злы геній такі ў яго, нейкі злавесны двайнік? І Валянцін усьміхнуўся ў адказ куточкам роту. Паліну трохі ўсьцешыла, што пасьля ён ня кінуў трывожнага або вінаватага позірку на сваю “уладальніцу”. Ну і гульні! Не хапае толькі веера, якім іспанкі падавалі таемныя знакі палкім ідальга.

Праўда, на жаль, на палкага ідальга Валянцін аніяк не падобны.

Вёска Гарнушкі калісьці бачыла лепшыя часы. Мелася школка, амбулаторыя, крама, у якую час ад часу можна было зайсьці… Але палова хатаў пазі­рала на сьвет сьляпымі вачыма забітых вокнаў. За вёскай сьвятлеў самотны двухпавярховы дом з белай цэглы – чорныя прагалы на месцы выбітых шыбаў надавалі яму падабенства з чэрапам волата. Гадоў пяць таму тут паспрабаваў адзін узяцца за фермерства. Ага, як жа… Гарнушкаўцы, ад старшыні да пастуха, ведалі, як належыць ставіцца да “паноў”. То сена ў новасьпечанага фермера згарыць, то авечкі здыхаюць адна за адной немаведама чаго… А як падаткавая інсьпекцыя ўзялася!.. Так і кінуў небарака гаспадарку.

…Рэчка з вясёлай назвай Лялёўка бегла па чорных камянях у абдоймы далёкіх салёных хваляў, буслы з году ў год сяліліся на воданапорнай вежы, а на Купальле з пакручастага берагу скотваліся падпаленыя аўтамабільныя пакрышкі з хвастамі чорнага сьмярдзючага дыму… Вёска была як вёска, учэпістая і працавітая, і паміраць пакуль не зьбіралася.

Дзьверы ў дзядзькаву адрыну, прыстасаваную пад сховішча непатрэбных рэчаў, адчайна рыпелі, абараняючы вільготную цемру сховішча ад бессаромных промняў. Вядома, відовішча ня надта выкшталцонае – старыя начоўкі суседзяць з дзіцячым вазком, люстэрка, падобнае на сасьлеплае вока — са скруткамі рубероіду… І ўсё прыкрашае пыл і павута. Дзядзька Міхась кіўнуў у той бок, дзе ў прыцемку грувасьцілася нешта дзіўнае, прыкрытае рызьзём.

— Вось, усё, што ўдалося забраць з матчынай хаты…— і, павярнуўшыся да гасьцей, патлумачыў. — Хату ж маці хацела вось на яго, унука, адпісаць, але ёсьць у нас адзін… сваяк… Дык і прысабечыў, выпрасіўся ў маці. Нібыта братам трэба яго лічыць – але я не сьвяты, не магу. Добра хоць, што ня родны насамрэч – прыёмны.

— Адкуль жа ён узяўся? – зацікавілася Дзіна. Дзядзька неахвотна патлумачыў.

— Працавала з маці на ферме адна кабета, па п’янцы загінула, ды як страшна – увалілася ў гнаярню. Ні мужыка, ані радні… Родам з Саматыяў, Варанецкая прозьвішча. А Варанецкія ўсе – п’янь ды валацугі. Ды яшчэ казалі, ад паліцая дзіця прыжыла. Можа, і ад партызана, як сама сьцьвярджала – ня ведаю. Але Саматыі ў вайну палілі, трыццаць жыхароў сагналі ў адрыну і… Дзеці, жанчыны, старыя… Ды яшчэ што страшна – свае палілі, паліцаі. Быў такі Піліп Лухверчык, камандаваў, зьвяруга. Так што ў нас памяць яшчэ балючая, і калі на каго хоць падазрэньне – што з паліцаямі зьвязаўся, не даруюць. Вось і зьехала Варанецкая ў суседнюю вёску. Ніхто з той бабай ды яе адроддзем знацца не жадаў. Наша маці і ўсынавіла сірату… На сваю галаву. Ад гнілога дрэва не чакай добрага плоду.

— Дзядзька Міхась, ня трэба…— паспрабаваў спыніць гаворку Валянцін.

— Вось і пяць гадоў таму ты гэтак – “Ня трэба, хай жыве”… Падаў бы ў суд – адсудзіў бы ў турэмшчыка хату. А то ўся вёска пакутуе. Утварыў клуб для п’янюгаў. Так што туды лепш не хадзіце.

Дзіна зацікавілася была магчымасьцю адхапіць нерухомасьць, але Валянцін вельмі цьвёрда папрасіў яе ня ўмешвацца, аж зьбялеў, нібыта ў чарговы раз атрымаў поўху. Віленская бухгалтарка злосна ўсьміхнулася і падкрэсьлена абыякава пайшла да свайго бліскучага, як чорны марскі каменьчык, джыпа, вакол якога ўжо круціліся цікаўныя малалетнія гарнушкаўцы. Вось і добра… Паліна кінулася да скарбаў скляпеньня. Валянцін і Сымон рушылі за ёй.

Калі прывыкалі вочы, цемра аказвалася пераможанай: яе праціналі частыя тонкія лёзы промняў са шчылінаў у сьценах. У пыльным сьвятле паўставалі дзіўныя відарысы: крыж з чорнага мармуру, прыхілены да сьцяны, а на ім разьвешаны рыбацкі нерат… Каменны слупок з паглыбленьнем наверсе – відаць, чаша для сьвятой вады, што калісьці стаяла ля дзьвярэй касьцёлу… Сымон прыпыніўся ля яе, задумна пагладжваючы гладкую паверхню, што памятала, можа быць, мільёны багавейлівых дотыкаў.

— Сьвятыя рэчы… Як было пакідаць на зьдзек? – чамусьці вінавата патлумачыў ад уваходу дзядзька. — Можа, калі яшчэ прыдадуцца… Аднаўляюцца ж храмы. Так што пашукайце, як маеце інтэрас. Там камяні нейкія цікавыя – сыны мае папрыносілі, як былі малыя, замест цацак. Як касьцёл узарвалі – дык усялякага ў друзе было.

— А вось і спавядальня з бабулінай каморы! – узрушана прамовіў Валянцін, прабіраючыся паўз Паліну ў глыб памяшканьня. Спатыкнуўся і ледзь не паваліўся на дзяўчыну, пасьпеўшы абаперціся рукамі аб сьцяну. На імгненьне Паліна апынулася ў ягоных абдоймах.

…Імгненьне, як храм са сьветлымі купаламі, з якога не хацелася вяртацца ў неабаронены трывожны сьвет…

Што за глупства! Хіба гэты няшчасны няўклюда, прададзены, як на нявольніцкім рынку, уладнай прыгажуні, здольны кагосьці абараніць?

Валянцін мармытнуў “Прабачце…” і адыйшоўся, як паранены – цікава, Паліне толькі падалося, ці і насамрэч ён зачырванеўся?

Урэшце, навошта падманваць сябе – нібыта яна не адчувае асаблівых адносінаў да сябе Валянціна…

І калі ім, адносінам, ня дадзена перарасьці ў нешта адчувальнае (а гэта менавіта так), дык ці варта мэнчыцца?

— Вось яна, бабуліна жабка!

Валянцін трымаў у руках шэрую цяжкую пачварынку. Сапраўды, у скульптара была фатаграфічная памяць: тая жабка, што ён падарыў Па­ліне, была дакладнай копіяй гэтай. Нават яшчэ лепшай. Бо арыгінал выявіўся пашкоджаным так, нібыта бедную жабку шкуматалі паўтары стагоддзі каменныя буслы. Паліна перавярнула фігурку: літары “tе”. Сымон таксама зірнуў:

— Ну вось, дзе былі, там і застаемся. Шукайце, шаноўная паненка, новую тэму для дысертацыі… І ўвогуле – нашто вам тая дысертацыя? Дзетак лепей за ўсё нараджаць да трыццаці…

Скульптар няёмка кашлянуў і адыйшоўся. Паліна злосна зірнула на антыфеміністычна настроенага штурмана, шукаючы годнага адказу, але не пасьпела яго прамовіць.

— Зірніце, гэта, падобна, таксама з надмагільля Рашчынскага! Той самы стыль, – скульптар працягваў спадарожнікам абломак.

— Ваўчыная лапа! – узрадавалася Паліна. –Вядома, адтуль. Але нейкая дзіўная… Слухайце, на ёй чалавечыя пальцы! Што гэта, пераварацень быў? Ваўкалак?.. А вось гэта што?

У руках дзяўчыны апынуўся круглы аскалёпак з лупатым вокам… Яшчэ адна жабка!

Праз гадзіну настойлівых пошукаў знайшліся яшчэ чатыры фрагменты ад жабкі, кавалак ваўчынай морды, яшчэ адну лапу...

Вядома, аднавіць фігурку жабкі было немагчыма, але галоўнае, што на сподзе разглядалася літара “у”, відаць, “аry”, ад “Alb-аrу-te-nia”.

Калі ў сярэднявечнай Германіі паміраў гаспадар дома, бліжэйшы сваяк хадзіў па доме і зьлёгку штурхаў кожную рэч, кожны мех з жытам – каб і яны ведалі, што гаспадара больш няма.

Рэчы памятаюць сваіх былых гаспадароў і захоўваюць іх дотыкі.

Паліна гладзіла шурпаты камень, і ёй здавалася, нібы яна дакранаецца да нечае рукі. Рукі вельмі засмучонага чалавека, якую хочацца затрымаць у сваёй, выказаць спачуваньне…

Чым валодае чалавек? Мінулага – ужо няма… Будучыня – не настала. А той эфемерны адрэзак цяперашняга, над якім ён уладны, дзе ён можа рабіць свой выбар між злом і дабром – які ён? Імгненьне? Доля імгненьня? Ці яго… зусім няма, а мы заціснутыя, як паддосьледныя мікраарга­нізмы, між двума шкельцамі — мінулага і будучыні, і наперадзе – вясёлкавы туман, а ззаду – бясконцая персьпектыва карцінаў, што чым далей, тым больш цьмяныя, скажоныя, непазнавальныя… І нават тое, што вось-вось было, здаецца, можаш дакрануцца – ужо аддзеленае непрабівальнай паверхняй… Ніхто ў Гарнушках ня памятаў Рашчынскіх.

І Паліне яшчэ больш захацелася вярнуць памяць пра сумнага філосафа з сінімі вачыма.

У дзядзькавай хаце зумкала самотная муха, упарта пазьбягаючы бліскучай ліпкай стужкі, падвешанай дзеля яе, мушынай, пагібелі на лямпе. Людзі, патэнцыйныя забойцы мухі, сядзелі пад лямпай укруг стала, накрытага абрусам нахабна жоўтага колеру.

— А як памерлі твае бацькі, Валянцін? – штурман Сымон адарваўся ад чарадзейства над картай, раскладзенай на жоўтым абрусе, — здавалася, быццам усё, на стол пакладзенае, плавіцца на патэльні з яешняй. Штурман, як і абяцаў, спрабаваў накрэсьліць таемны маршрут, узяўшы за пачатковую кропку, па агульным рашэньні скарбашукальнікаў, надмагільле Рашчынскага. Пакуль што ўсе разьлікі завяршаліся пасярод поля, дзе расла бульба.

Валянцін, які прыткнуўся на канапе побач з Дзінай, зноў уладарна-пяшчотнай, коратка ўздыхнуў.

— Як бацькі загінулі? Недарэчнасьць… Бацька рабіў паліцы для кніг – ён быў выкладчыкам літаратуры, і загнаў сабе трэску некуды ў бок. Лета, горача, ён без кашулі… Драпіна і драпіна… Нічога небясьпечнага. Але пачалося заражэньне крыві… Мне гады два было. Ня памятаю нічога. Ну а маці яшчэ пяць гадоў пажыла. Адразу пасьля сьмерці бацькі зьехала са мною з вёскі ў горад, да сваякоў. Працавала на трох працах – нянечкай у садку, куды мяне ўладкавала, вечарам – там жа вартаўніком… Ды яшчэ лесьвіцы мыла ў пад’езьдзе… Усё спадзявалася мяне гараджанінам зрабіць. Дамаглася пакойчыка ў інтэрнаце… І ня вытрывала. Інсульт. Ну а тады мяне забрала бабуля. А потым – мастацкая школа…

— Ну што ты, Валік, зноў кінуўся ва ўспаміны, — незадаволена падала голас Дзіна. – Кожны мусіць сам будаваць свой лёс і ня лезьці ў яміны мінулага, з якіх удалося выкараскацца. Давайце лепш, раз на прыроду выбраліся, дзе-небудзь пасядзім, шашлычкі пасмажым. Дарма, ці што, з сабою мангал цягнула і вядро з мясам?

Сымон варожа зірнуў на прыгажуню:

— На прыродзе трэба сузіраць прыроду, а ня жэрці.

Дзіну, аднак, засмуціць было ня так лёгка.

— Ой, толькі не кажыце мне пра вегетарыянства. Зьвераняты, птушаняты… Усё роўна вымрам, як жывёльны від – таму трэба браць ад жыцьця натуральныя прыемнасьці. Валянцін, ідзі папрасі ў дзядзькі дроваў. Паедзем на той пагорачак з сасной, што за вёскай. Цудоўная мясьцінка! А потым, з новымі сіламі, зноў пашукаем ваш скарб.

Валянцін кінуў вінаваты позірк на Паліну і, як належыць прыгоннаму, паслухмяна, хаця і панура, пайшоў выконваць загад.

Дзядзька Міхал чамусьці ўсхваляваўся, даведаўшыся, дзе менавіта зьбіраюцца ладзіць пікнік. Чаму заманулася маладзёнам на тую Крыжовую гару? Ёсьць іншыя месцы. Вунь пад дубам за вёскай. Ці на ўваходзе ў Маскалёў лес, за шашой, нават альтанкі і сталы пабудавалі. І да рэчкі зручна спускацца…

Паліну нездарма лічылі добрым дасьледчыкам. Яна ўмела распазнаць, дзе хаваецца нешта цікавае. І дзядзьку Міхалу не ўдалося адчапіцца ад настырнай дзеўкі (а з выгляду такая выкшталцоная!), пакуль не распавёў усё, што ведаў.

У пагорка была кепская слава. Калі па-праўдзе, дык лічыўся ён праклятым. І дрэва, што на ім, лічылася праклятым. Хочаш зьвесьці каго са сьвету – вазьмі кавалак кашулі непрыяцеля і навяжы на сасну. На Дзяды сядзь пад сасною на Крыжовай гары – убачыш, як той, хто мусіць хутка памерці, пройдзе шарай гадзінай вакол цябе, і будзе кружыць, кружыць, пакуль не растане… І, вядома, менавіта там зьбіраюцца ваўкалакі з усяго Маскалёва лесу.

Ваўкалакі, як зразумела Паліна з дзядзькавых аповедаў, у навакольлі Гарнушак былі адметныя – больш падобныя да людзей, чым да ваўкоў, высозныя, з калматымі галовамі, і пашчы ў іх дзьве – адна там, дзе ў чалавека рот, а другая – праз увесь твар, ад правага вока да падбароддзя. І калі ваўкалак чалавека ўкусіць другой пашчай – той ператворыцца ў ваўкалака і будзе разам з іншымі пачварынамі давеку золата вартаваць. Якое? А тое, што ў Крыжовай гары закапанае.

Як толькі прагучала слова “золата”, віленская гандлярка падскочыла да суразмоўцаў. Але дзядзька толькі пасьмяяўся. Якое там золата? Каб было, даўно выкапалі б. Жадаючых хапала…. Бачылі, колькі ямінаў? З боку рэчкі нават экскаватар падганялі, пясок браць. Палову гары былі зьнеслі, і нічога… Адны карэньні ў зямлі.

Аднак у легендзе пра ваўкалакаў нешта мелася… Паліна яшчэ раз па­глядзела на каменную ваўчыную лапу з чалавечымі пальцамі. Цікава, што ці хто паслужыў прататыпам легендзе? Чаму ваўкалак – на надмагільлі? І чаму – Крыжовая гара?

— А бабуля казала, крыж калісьці на ёй стаяў. Стары-стары. Камсамольцы ў трыццатых газай аблілі ды спалілі, — патлумачыў дзядзька.

Крыж! Ці ня той, які на першай жабцы пазначаў пачатак таямніцы? Паліна раптам успомніла і фразу-пытаньне з Арцікавых запісаў: “Чаму ў руках сьмерці – крыж?” Напэўна, вось разгадка!

На Крыжовую гару выправіліся ўсе. Сымон у нязьменнай чорнай майцы і джынсах, даўгалыгі Валянцін у ільняной кашулі, побач з ім, уча­піўшыся за ягоную руку, джынсавая Дзіна, зграбная, нібыта шахматная фігурка… Апошняй ускарасквалася на гару Паліна, адпрэчыўшы штурманавы памкненьні дапамагчы слабой кабеце. Так і бачыла сябе збоку — у недарэчнай доўгай спадніцы, са скручанымі ў вузел валасамі… І з упэўненасьцю, што выглядае – дурніца дурніцаю, і паводзіцца адпаведна.

На вяршыні мелася ўтульная яміна, парослая белай дзяцелінай. Стары пень, хаця счарнелы, струхлелы, заслаўшы цыратай, можна было прыстасаваць пад столік. Што і зрабіла Дзіна, ды пачала гаспадарліва раскладаць прывезеныя прысмакі.

— У мяне чамусьці ўражаньне, што прынёс фарбаваныя яйкі на магілу продка, — змрочна прагаварыў Валянцін. – Нешта не падабаецца мне гэтая мясьціна. Мы і малымі сюды ніколі не хадзілі.

— Чаму? – няўважна папыталася Паліна, азіраючыся па баках таксама з нейкім нядобрым пачуцьцём.

— Дарослыя страшылі – правалішся ў яміну.

Дзіна няўхвальна зірнула з-за сьпіны:

— Лепей шашлыкі рабіце.

Паліна глядзела праз карункавае вецьце сасны на аблокі, і здавалася, што і сасна, і Крыжовая гара плывуць некуды ўдалеч, у бездань часу, і вось-вось зьявіцца з іншага берагу, аддзеленага плыньню часу, нечая постаць, і чалавек у чорным сурдуце, з сумным суровым тварам схіліцца ў шляхетным паклоне:

— Вітаю паненку…

І вочы ў яго будуць сінія-сінія, як гэтае неба…

— Каго любіш?

— Люблю Беларусь…

— Ну дык узаемна!

Палініны мроі перарваў спакойны голас Сымона.

— Ня думаю, што скарб закапалі тут. Гэта ўсё роўна што красьці каравай з вясельнага стала, калі ўжо госьці ўселіся. Але як кропка адліку – цалкам магчыма.

— Праўда? – зацікавілася Дзіна.

— Па ўсім відаць, што аўтар сваё пасланьне разьлічваў на далёкі час, каб ня зьнікла. Каменнае надмагільле – гэта ня аркушык… І як арыенцір чалавек мусіў выбраць нешта такое, што праіснуе сотні гадоў і ня страціць свайго значэньня, застанецца адметнасьцю. Накрэсьлены на жабцы крыж мусіў у мясцовага чалавека адразу выклікаць пэўныя здагадкі.

— Як здорава! – сьветлакосая гандлярка нават забылася на прыгатаваньні да пікніка. — Значыць, мы хутка знойдзем запаветнае месца?

Сымон, скрыжаваўшы рукі на грудзях, глядзеў некуды ў палі.

— Пакуль што мы дайшлі ў разгадцы вунь да таго плоту, што каля лесу.

— А далей? – не цярпелася Дзіне. Праўду кажуць, што азарт – заразная штука.

— Далей – магла б распавесьці чацьвёртая жабка… Калі яна існуе. Далей – гэта ў радыусе двухсот метраў… Можа, вунь пад тым дубам… Ці ў тым калодзежы… Або пад тым хутарам… А мо ажно вунь там, дзе нейкі слуп?

— Няўжо нельга вызначыць, абсьледаваць? – расчаравалася і Паліна.

— У вас ёсьць пад рукой узвод-другі салдат з металашукальнікамі, паненкі? Не? Ну тады…

Камень прыляцеў аднекуль справа, з густога кустоўя. На шчасьце, Сымон пасьпеў прыгнуцца і Паліну за сабой тузануў.

Шэры кавалак нянавісьці быў шпурнуты з такой моцай, што ўмяў траву ў глебу, быццам абцас жаўнерскага боту.

Дзіна віскнула.

— Прэч адсюль! – Сымон бегма пусьціўся з гары, цягнучы за сабой Паліну. – Маці маіх будучых дзяцей павінна застацца жывой і здаровай!

— Што?!! Я не збіраюся…— задыхана паспрабавала запярэчыць Паліна, але Сымон ня даў ёй выказаць абурэньне.

— Спакойна, дзяўчынка… Я ж сказаў – буду чакаць, колькі трэба…

Унізе гары, на дарозе, якая праглядалася скрозь, яны аддыхаліся. Зьверху спускаліся Валянцін, нагружаны пакункамі, і Дзіна, страшэнна абураная, калі меркаваць па жэстах. Паліна нарэшце асэнсавала, што адбылося... І зьдзівілася. Сымон раней не здаваўся ёй баязьліўцам.

— Паслухайце, а чаго мы, уласна кажучы, зьбеглі? Ну, шпурнуў камень нейкі блазьнюк… Нас жа многа! Чаго баяцца?

— Усё, нашыя росшукі скончаныя, — Сымон напружана паглядаў па баках, нібыта вычэкваў новага нападу. – Неадкладна дадому, а жабак – на сьметніцу!

Паліна на гэты раз вырашыла выказаць усё, што думае, пра дэспатычны мужчынскі характар… Але штурман аніяк ня ўразіўся.

— Спакойна. Вы проста ня ведаеце. Ваш Артур, які таксама жабкамі займаўся, не сваёй сьмерцю памёр. Мне адзін палкоўнік сказаў. Нехта пачаставаў клафелінчыкам. А ў вашага знаёмага – сэрца хворае.

Паліна схаладнела, але паверыла адразу. Няўжо дзесьці ў падсьвядомасьці здагадвалася? Але змірыцца з пацьверджаньнем было цяжка.

— Ня можа быць…

— Міліцыя проста важдацца не захацела. Падумаеш, алкаш…

— Але чаму? Хто?..

— Можа быць, на гэта мог бы адказаць той, хто кінуў у нас камень?

Над шэрымі дахамі Гарнушкаўскіх хатаў ужо садзілася цяжкое і чырвонае, як певень, жнівеньскае сонца, так што, здавалася, нязграбныя дахі прагнуцца, раструшчацца пад ягоным сьпякотным цяжарам. Валянцін, устрывожаны, як і Сымон, умольна глядзеў на Паліну.

— Пакіньце гэтыя росшукі! Я ж расказваў вам пра дзядзьку ў белым капелюшы, які надмагільлем Рашчынскага цікавіўся, пакуль яму галаву не прабілі. Паехалі дадому…

Паліна незалежна абвяла вачыма няўдалых мужчынаў.

— Што ж, вялікі дзякуй за дапамогу. Чацьвёртую жабку я знайду сама. Урэшце, можа, і бяз гэтага абыдзецца — мы ж яшчэ гэтак мала распыталі, перагледзелі архіваў.

— Правільна! Справу трэба даводзіць да канца! – нечакана падтрымала Дзіна. — Давайце сюды праз тыдзень зноў выберамся – у мяне якраз справы на Беларусі.

Валянцін нешта горача зашаптаў сваёй уладальніцы. Відаць, адгаворваў – але тая толькі пагладзіла яго па плячы, як дурное несьвядомае дзіця.

І ўжо калі яны зьбіраліся ад’язджаць, нагружаныя шчодрымі вясковымі дарункамі і няяснай трывогай, да джыпа наблізіўся няголены мужык, у запэцканай марынарцы, і правыў-працадзіў:

— А другога дзядзькі, значыцца, пляменьнік ведаць ня хоча… Круты ў мяне плямяш. На машынах езьдзіць. Зямлю грызьці гатовы за чужую капейчыну. Дык у зямлю і ляжаш, боўдзіла дурное.

Джып ужо ад’ехаў ад дзядзькавай хаты на адлегласьць сабачага брэху, а Паліне ўсё чуліся няўцямныя змрочныя пагрозы. Відаць, чуліся і Валянціну — сядзеў такі сумны, нібыта зазірнуў ва ўласную магілу.

І Паліне чамусьці падумалася, што і для Вінцэся Рашчынскага Гарнушкі былі варожымі і няўтульнымі. Але чаму, чаму? Гэтае бяспамяцтва, ганьба надмагільля, пракляты ўзгорак, ваўкалакі з двума пашчамі, камяні, што вылятаюць з гушчару… Дзяўчына падумала, што давядзецца туды вяртацца, і яе мімаволі затрэсла ад раптоўнай тугі і спалоху.

14

Восень прыйшла без дазволу, як цыганка, і адразу ж раскінула свае стракатыя спадніцы на зжоўклай траве, расьселася гаспадыняй, пазвоньваючы залатымі маністамі – паспрабуй, прагані… Варажыць у яе не выпадала – і так было вядома, што напрарокуе: усё згіне, усё зьвяне і ападзе на цьвёрдую ад маразоў зямлю, і сьмяротная беля пакрые сьвет…

Вінцэсь ненавідзеў гэтую нахабную, крыкліва-яркую, сонечную восень. Якое права мела хоць нешта ў сьвеце быць сьвяточным і прыгожым на тле крывавай, подлай калатэчы, у якую ператварыўся край. Паўстанцаў хапалі сем’ямі. Увесь род – да немаўлятаў і нямоглых старых падлягаў у лепшым выпадку высылцы. А высылка ў Расійскай імперыі – гэта не ў Інфлянты зьезьдзіць. Галодныя казахскія стэпы і сібірскія сьнягі маглі ператравіць, вымарыць, пераўвасобіць у безыменную, бязмоўную масу насельніцтва некалькіх такіх краінаў, як Беларусь.

Чаму адных забівае першая ж дурная куля, а іншы праходзіць ацалелым праз пекла сотняў сутычак? Вінцэсь аказаўся шчасьліўчыкам. Яму не заходзіла ў галаву гэтаму радавацца. Часам віна за сваё шанцаваньне рабілася нясьцерпнай, быццам тыя, хто гінуў, былі яго асабістым выкупам ад сьмерці. Зьяўлялася нават падступная думка, што сьмерць, годная, вартая шляхціца сьмерць, са скрываўленай шабляй у руцэ, наперарэз вора­гу – лепей, чым ганебнае перахоўваньне па лагчынах, зацягнутых вільготным, як сьпіна баязьліўцы, туманам.

Калісьці Вінцэсь ледзь не з паблажлівым жалем думаў пра Ваўкалака, што абраў сабе на шмат гадоў жыцьцё зацкаванага зьвера. Што можа зрабіць дзясятак адрынутых? Падпаліць на Каляды маёнтак злога пана? Хлопец нават прыдумляў мноства варыянтаў, як бы ён сам распарадзіў­ся сваім гневам і сваёй сілай у падобным выпадку. Бачыліся карціны яркія і ве­лічныя, уся Еўропа паўставала на дапамогу заняволеным ліцьвінам, луналі сьцягі, блішчэлі разагрэтыя целы гарматаў, і Гарнушкі сустракалі вызваліцеля-паніча ўхвальным харалам. І з белымі кветкамі ў руках стаяла самая прыўкрасная ў сьвеце дзяўчына, і ў яе вялізных цёмных вачах люстравалася слава юнага вайскаводцы…

Цяпер Вінцэсь мог толькі горка сьмяяцца, успамінаючы тыя напаўдзі­цячыя мроі. Сёньня ён сам – зацкаваны зьвер, і ня больш за дзясятак такіх жа зацятых – побач. Еўропа на хвілю зацікаўлена скіравала ларнет на спробу невядомых тузануцца з кайданоў, але зараз жа перавяла позірк на больш пільныя заклапочаньні. Кожны сам плоціць за сваю волю.

Ах, як дорага даводзіцца плаціць ім… Секвестраваныя маёнткі, куды немагчыма зьявіцца – паўсюль атрады самааховы, паўсюль знойдуцца прыгонныя, якім – справа мужыцкага гонару схапіць пана-бунтаўшчыка. Дзяцей частуюць цукеркамі, каб расказалі, хто прыходзіў да бацькоў. Абшукваюць кляштары, мнішак прымушаюць распранацца дагала. Жанчын за нашэньне чорнага адзеньня ўбіраюць у арыштанцкія рызманы і пасылаюць месьці рынак… Як самадаек. Дастаецца ўсім – і праваслаўным, “сапсаваным” заходнім уплывам, і каталікам, і уніятам, і габрэям… Былая памяркоўнасьць – калі па адзін бок пляцу стаяла царква, па другі бок – касьцёл, і побач – сінагога, і прыхільнікі ўсіх канфесіяў сустракаліся тут жа на рынку, гандлявалі, куплялі, жартавалі, разам слухалі сьляпых лірнікаў і глядзелі батлейку – рабілася міфам. А англійскі карэспандэнт, аблашчаны Мураўёвым, піша пра “навядзеньне парадку”.

Цяпер Вінцэсь зразумеў, пра што казаў калісь бацька, што даводзіў Мартын. Паўстаньне не пераможанае, пакуль ёсьць хаця б адзін нязлоўлены, няскораны паўстанец. Тады няма спакою ў душах акупантаў, і пад стрэхамі хатаў нараджаюцца новыя легенды, і той, хто жыве ў непралазных нетрах родных пушчаў, набывае моц гэтых нетраў. У народа мусяць быць таемныя ахоўнікі. Дзеля гэтага варта жыць і цярпець.

Але гэтай ноччу ім пашанцавала. Яны адпачнуць пад дахам, на сухой падлозе. Наракаць на адсутнасьць шаўковай бялізны, напэўна ж, нікому не заманецца. Паляўнічы домік пана Вакулы Рагманава будаваўся ледзь не на скрыжаваньні зьвярыных сьцежак. Самае кепскае – амаль скончыліся кулі і порах... І ўжо няма грошай, каб ня тое што набыць зброю, а прымусіць зацікаўленых захоўваць таямніцу. Тыя, хто падтрымаў бы паўстаньне да апошняга – схопленыя. Ну а іншым – навошта сілкаваць уласнымі сродкамі прайграную справу?

Можа, хоць Марку Рагманаву ўдасца сёньня здабыць тое-сёе? Чалавек, да якога ён скіраваўся, ня можа стацца здраднікам – хрышчоны бацька Маркі, Пятро Арэхна, былы аднапалчанін пана Вакулы Рагманава. І каб ня страціў у вайне з туркамі нагу – сёньня змагаўся б побач.

Толькі б хутчэй Марка вяртаўся… Вінцэсь пачаў заўважаць за сабой гэткае: калі хтосьці з сяброў сыходзіў нават недалёка, здавалася, ён зьнік назаўсёды. Адчуваньне, як у дзяцінстве.

Бессаромна сіняе неба паніжэла, як вечка труны. Ну дзе ж Марка?..

Нехта зайшоў у пакой, у якім на хвілю здабыў самоту хлопец, і Вінцэсю ня трэба было й азірацца, каб зразумець, хто: пра гэта яму паведаміла сэрца, што затрымцела, як кінуты аб падлогу заручальны пярсьцёнак.

— Прабач, Вінцэсь, што турбую… Але я хвалююся.

Вальжына нячаста дазваляла сабе праявы “жаноцкай слабасьці”. Вінцэсь усхапіўся, як мог упэўнена зірнуў на зблажэлы, бледны тварык з вялікімі чорнымі вачыма (толькі не паказваць шкадобы – Яна гэтага ня любіць).

— Ну што вы, Вальжына… Як маленькая… Памятаеце, як вы суцяшалі мяне, калі бацька доўга не прыязджаў па мяне ў ваш дом? “Упадзе цень на пляцень, яблык на траву, камарык на печку, на патэльню яечка – і татка твой прыдзе. А вунь ужо й ідзе”. А мне было гадоў пяць, і мне здавалася, што бацька ня прыйдзе ніколі.

— Так, і вы былі тоўсьценькім, бялявенькім вісусам, і зламалі маю ўлюбёную ляльку Анжаліку, якая ўмела гаварыць “ма-ма” і мела пругкія чорныя косы…

— Як у вас… І вы казалі, што маеце цёмныя колеры ночы таму, што вы – дачка лясной феі Мятлушкі. І калі я ня буду слухацца, нашлеце на мяне кажаноў, каб тыя выпілі маю кроў. Але я зусім не паверыў – бо вы ўвесь час, нават застрашваючы, усьміхаліся.

Вальжына і Вінцэсь засьмяяліся, на імгненьне адасобіўшыся ад звыклай трывогі. Потым Вальжына неяк дзіўна ўздыхнула, нібыта разьвіт­ваючыся з некім.

— Вы заслугоўваеце добрай дзяўчыны, Вінцэсь.

Хлопец упарта прыўзьняў галаву.

— Я прасіў вас пра гэта больш ня згадваць. Мае асабістыя пачуцьці тычацца толькі мяне. Я нікога не зьбіраюся імі абцяжарваць.

Вальжына раптам захінула твар рукамі, і – неверагодна! – нібыта заплакала… Сапраўды плача! Вінцэсь разгубіўся.

— Ну што вы… Мілая… Усё добра…

Яна нарэшце прыглушана прагаварыла.

— Мне дваццаць шэсьць, Вінцэсь. Мая маці ў такім узросьце мела дваіх дзяцей. А ўсё, што чакае мяне – шлях у Сібір і, калі пашанцуе, вяртаньне на Радзіму пасівелай, старой, без зубоў. І вечныя шкадаваньні аб тым, што сапсавала жыцьцё двум вартым людзям. – Дзяўчына выпрасталася, выцерла сьлёзы па-дзіцячы, рукой. – Прабачце. Відаць, нервы… Ад бацькі даўно не было весткі. І… і ад Мартына… А тут і Марка прыпазьніўся. Распусьцілася.

Вінцэсь моўчкі глядзеў… Ня быў бы ён гэтакім сьлінцяем, схапіў бы ў абдоймы, пацалаваў… Хіба сапраўды закаханы можа разважаць, ці будзе гэты ўчынак годным? Але як жа тады глядзець у вочы Мартыну…

Вальжына даверліва даткнулася да яго пляча, і Вінцэсь, напэўна, напляваў бы на гонар…

Але за вакном пачулася ваўчынае выцьцё. Лясны зьвер аніяк ня мог падысьці так блізка ў гэтую пару.

Чалавек з Брацтва Ваўка высьлізнуў з-за ствала сасны, нібыта ўзьнік з паветра. Вінцэсь, хаця і ведаў такую здольнасьць за людзямі з Брацтва, не пераставаў кожны раз зьдзіўляцца. Відаць, сапраўды ў беларусах цячэ кроў старажытных лясных плямёнаў, накшталт легендарных піктаў, і ў момант небясьпекі абвастраюцца назапашаныя продкамі веды – якая зёлка выратуе, якой сьцежкай уцякаць, пра што – крык невядомай птушкі…

Жорсткі пагляд вачэй, шляхецкія вусы… Марцэл Алейшчык з ранейшай ненавіснай усьмешкай глядзеў на Рашчынскага.

— Вось і зноў убачыліся… Мяне паслалі сказаць – Рагманаў паніч у жаўнераў.

Вінцэсь схаладнеў.

— Ня можа быць…

— Адзін чалавек хоча з табой пагаварыць пра гэта. Як сонца паніжэе да лесу, прыходзь да ліпы, што на скрыжаваньні. І ня бойся – Брацтва атрымала слова, што будзе бясьпечна.

Пасланец ужо зьбіраўся зьнікнуць у паветры, напоеным халодным сонцам і пахам вогнішча…

— Пачакай! – Вінцэсь прымусіў сябе супакоіцца. –Хто цябе пры­слаў? Ваўкалак? Чые словы перадаеш?

Марцэл бліснуў зубамі – цяжка было назваць гэта ўсьмешкай.

— Птушкі нашчабяталі… Воўк правыў… Вужака насычэла… Сказана табе – як сонца сядзе на лес, ідзі да ліпы. І можаш нікога з сабой ня браць. Слова ваўка.

Ліпа расла на скрыжаваньні трох дарог. Адна, выбітая, выезжаная, вяла ў места. Другая, крывая, нібы сьлед апойка, зварочвала да карчмы, а трэцяя, нават не заслугоўваючы на званьне дарогі, гублялася ў гушчарах. Сам лёс прадвызначыў дрэву стацца месцам спатканьняў. Пад магутным ствалом чарнела кастрышча, а на галінках па-жабрацку трапяталіся абрыўкі тканінаў, што зусім страцілі першапачатковы колер. Вінцэсь ня ведаў, чаму на ліпу навязвалі стужкі – ці падарожныя мусілі прыносіць ахвяру дзеля шчасьлівага завяршэньня шляху, ці гэта было сьведчаньне памяці пра нейкую сумную легенду.

Пад ліпай стаяла карэта. Гладкія, пародзістыя коні, адмысловая вупраж… Вінцэсь нейкі час назіраў, схаваўшыся за шурпаты ствол сасны. Здаецца, засады няма… Адзін немалады мужчына – відаць, кучар – прахаджваецца па невялікім пляцы, гледзячы па баках. Фіранкі на вакне карэты на імгненьне адхінуліся. Нехта нецярпліва ўзіраўся ў лес… Чырвоны край сонца зраўняўся з дзідамі вершалінаў, і яны, замест таго, каб запалаць, пачарнелі, абвугліліся… Час! Рашчынскі, трымаючыся за пісталет, ступіў крок наперад. Дзьверы карэты павольна расчыніліся, запрашаючы госьця. Служка, відаць, выконваючы загад, адыйшоўся ўбок, усім выглядам паказваючы, што ён будзе ў бліжэйшы час нямы, глухі і сьляпы…

Твар гаспадара карэты ня быў жорсткім – хутчэй трохі млявым. Высакародная сівізна, бакенбарды, тонкі пародзісты нос і – несупадзеньне – пульхныя вусны, куточкі якіх грэбліва прыапушчаныя…Сьветлыя, аж празрыстыя вочы, зморшчынкі вакол… Твар чалавека, які шмат бачыў, шмат ведае, і можа сказаць толькі адно: “ Што ёсьць ісьціна?” Мусіць, такое аблічча было ў Понція Пілата. Вінцэсь бачыў гэтага чалавека раней толькі на партрэтах… Але ад таго віна была яшчэ больш нясьцерпнай.

— Вы ведаеце, хто я? – голас, звыкла ўладны.

Вінцэсь апусьціў галаву.

— Так… Маю гонар размаўляць з князем Сігізмундам Людвісарам…

— Я бацька Хрысьціны і Станіслава, – пан Людвісар гаварыў роўным голасам, як на сьвецкім прыёме.—Не падумайце, што я стану дакараць вас за страшны лёс майго сына. Я сам хацеў, каб ён быў выхаваны чалавекам сьмелым, адданым сваёй радзіме, і не забываў пра славу продкаў. На жаль, Станіслаў вырас яшчэ і неспрактыкаваным рамантыкам… І занадта лёгка падпадаў пад чужы ўплыў.

Вінцэсь адчуў укол у сэрца. Так, уплыў быў… Ягоны…

— Вы ведаеце, што Станіслава чакае сьмяротны прысуд? – пан Людві­сар і гэта прагаварыў нібыта спакойна, але Вінцэсь зірнуў у ягоныя сьветлыя вочы і здрыгануўся – зьнешнія млявасьць і спакой уводзілі ў вялікі зман.

— Вам дзіўна, што я, з маімі сувязямі, з маімі грашыма не магу выратаваць жыцьцё адзінаму сыну? Так, я мог бы купіць свайму сыну армію, мог бы засыпаць золатам ілжывыя раты ўсім суддзям і падсудкам гэтай гнюснай імперыі… Але не ўсё можна купіць за грошы, хлопча, – у голасе пана Людвісара раптам загучала страшэнная стома. – Як філасофская выснова – гэта для мяне не навіна. А тут – прыкры выпадак… У вежы кляштара Стась забіў сына вельмі важнага чалавека… Родзіча царскай сям’і. Бацька – пры двары, пры чынах, а сын – як і мой Стась, рамантык. Напрасіўся ў подзьвігі – уціхамірваць праклятых бунтаўшчыкоў. Вось і атрымаў кулю… І ягоны бацька ніколі – нізавошта – не даруе. Ён прагне крыві – і расьцярэ кожнага, хто перашкодзіць ягонай помсьце.

— А калі… уцёкі? Ці – напад? – прапанаваў Вінцэсь. Князь Сігізмунд пахітаў галавою.

— Вы думаеце, я не спрабаваў? Я сапраўды мог бы купіць армію… Але Станіслаў – у Шлісельбургу.

— Як? Ня можа быць… Калі яго перавезьлі? – с цяжкасьцю асэнсаваў навіну Вінцэсь.

— Вось бачыце – нават я пра гэта ня ведаў. Тут задзейнічаны сілы, якім я не магу супрацьстаяць.У мяне ёсьць заступнікі пры двары. Але ёсьць і ворагі… – пан Сігізмунд памаўчаў, нібыта чакаў, пакуль прыкрыя словы зусім растануць у вечаровым прахалодным паветры. І загаварыў па-іншаму, важка і пранікнёна.

— Цяжка быць пераможаным, хлопча?

Вінцэсь упарта ўскінуў галаву.

— Паўстаньне не пераможанае, пакуль жывы хаця б адзін паўстанец!

— Прыгожыя словы… — пан Людвісар паблажліва ўсьміхнуўся. – Пераможца – той, хто мае сілу… Той, хто можа ня толькі ўзьняць на вежы свой сьцяг, але і збудаваць вакол вежы школы, у якіх вучні будуць вучыць узьнёслыя вершы пра гэты сьцяг. Колькі вам яшчэ ісьці крывавымі ляснымі сьцежкамі да гэтага?

Вінцэсь хацеў нешта запярэчыць, але пан Людвісар жэстам рукі спыніў яго.

— Я не хачу спрачацца з вамі пра мэты змаганьня. Я пра іншае. Вось я сказаў вам, што ведаю, грошы могуць купіць ня ўсё. Але, паверце, хлопча, яны могуць купіць вельмі многа! Вось як, напрыклад, я знайшоў вас? Чаму па вас пасланы чалавек з Брацтва Ваўка? Таму што часам я купляю іх паслугі, так-так, гэтых страшных, бязьлітасных разбойнікаў, і яны, бывае, нават не здагадваюцца, хто імі кіруе. Ніводная вялікая, сапраўдная перамога не адбылася без залатой зброі. Не пярэчце, бо гэта так – ня ўсё запісана ў летапісах, ня ўсё выкладзена ў падручніках па вайсковай справе. Моцныя гэтага сьвету – я маю на ўвазе не ўладальнікаў каронаў ды тытулаў, – выбіраюць сярод многіх адчайна сьмелага, славалюбнага чалавека, які здольны выклікаць любоў у натоўпу. Яму даюць грошы. Падбіраюць разумных дарадцаў. Яму купляюць адна за адной арміі – як скрыначкі жаўнерыкаў з волава… А пасьля ўсе дзівяцца, чаму гэта перакройваецца ў чарговы раз карта сьвету? Гэх, юнача. Я мог бы расказаць вам пра сапраўдныя падбіўкі кампаніяў, што мелі самыя высакародныя лозунгі – але навошта адбіраць у вас веру? Проста ўявіце, што вы маглі б сёньня зрабіць, каб у вас быў… мільён рублёў золатам.

У Рашчынскага перахапіла дыханьне. Мільён рублёў золатам! Сума неверагодная. Так, сапраўды, паўстаньне тады магло б ажыць… І ня толькі ажыць – але ўспыхнуць з вар’яцкай моцай!

Пан Людвісар з паблажлівай усьмешкай назіраў за суразмоўцам.

— Уявілі? Што ж, тады вернемся да лёсу майго сына. Я пралічыў усе варыянты. Прысуд мог бы быць іншым толькі ў адным выпадку: калі б было даказана – заўважце, вельмі праўдзіва даказана – што таго чалавека забіў ня мой сын.

Вінцэсю падалося, што ён стаіць на краі стромы.

— Але гэта значыць назваць іншага забойцу…

— Так, юнача, вы нездарма скончылі філасофскі факультэт. Хаця б элементарныя рэчы кеміце. Сапраўды. Для суда патрэбны іншы забойца. Але – хто? Вось у чым прычына. Вось у роздумах над якім пытаньнем я зусім сьсівеў за апошнія тры месяцы.

Вочы пана Людвісара загарэліся ліхаманкавым бляскам, як у загоншчыка, які пачуў набліжэньне звера.

— Вядома, я б мог знайсьці няшчаснага, які б згадзіўся, скажам, дзеля забесьпячэньня сям’і ўзяць віну на сябе. Але – як быць з доказамі? Па меншае меры некалькі дзясяткаў сьведкаў бачылі тых, хто забег у кляштар. Потым дзясяткі два жаўнераў і афіцэраў маглі на працягу добрай чвэрці гадзіны назіраць, хто заставаўся на верхняй пляцоўцы, каб прыкрываць адыход іншых. Вас усіх было добра відаць, калі вы прыўзьнімаліся для выстралу. Усе паказаньні сабраныя і захоўваюцца ў сьледчай камісіі. Акрамя Станіслава, там былі вы, потым – адзін з вызваленых вамі асуджаных, пан Рагманаў, і яшчэ нейкі малады чалавек… Сьледства не ўстанавіла, хто ён, але я даведаўся – сын Вакулы Рагманава Марк. Вядома, сьведкі адразу яго апазналі б.

Нейкае штучнае раўнадушша пачулася ў апошняй фразе. Вінцэсь адчуў халодны жах. Нібыта гэты чалавек перад ім быў самім князем цемры… Словы яго падалі, як кроплі вогненнага дажджу.

— Я разумею, што жыцьцё ня мае цаны. Тым больш – прадаць яго добраахвотна? Але я даведзены да тае мяжы адчаю, калі няма іншых межаў. Цану я назваў. Мільён рублёў золатам – за тое, каб нехта з вас трох – вы, пан Вакула Рагманаў або яго сын Марка Рагманаў – пацьвердзілі на су­дзе, што куля, якая забіла сына князя Далгарукава, вылецела з іншае стрэльбы. Толькі такому сьведчаньню – павераць.

Вінцэсь выцер рукой раптам успацелы лоб. Вар’яцтва! Пан Людвісар сьціснуў кулакі.

— Ня думайце, што я вар’ят, калі прашу кагосьці пайсьці на вісельню. Я ўсё ўзважыў… Вы – людзі ідэі. Ваша справа вам даражэй за жыцьцё… Гэта адно. Па-другое – ці так вы далёка ад той вісельні? Калі, скажам, я не вярнуся сёньня ў прызначаны час дадому, на паляўнічы дамок Рагманавых будзе абрынуты цэлы полк… Я не палохаю – проста паказваю вам, як лёгка вас зьнішчыць. Пан Рагманаў – немалады чалавек, ён мог бы лёгка ахвяраваць сабой… Асабліва калі б, скажам, я паабяцаў бы яму, што вызвалю ягонага сына. Так, мы перайшлі да майго апошняга аргументу – ваш юны сябра ў турме. І ня выключана, што ён усё роўна апынецца ў пятлі, калі даведаюцца пра ягоны ўдзел у вызваленьні бацькі. А так – ён яшчэ мог бы і выратаваць свайго сябра, і, магчыма, увесь край.

Вінцэсь патрос галавой, адганяючы морак.

— А як сам Станіслаў, адмаўляе сваю віну?

Твар князя Сігізмунда на хвілю стаў жорсткім, як бізун.

— Мой сын можа даваць якія заўгодна паказаньні. Усе ведаюць, што ён занадта эмацыйны, неўраўнаважаны чалавек… і нават нядзеяздольны. Яго трэба лячыць. І я давяду гэта суддзям… Калі, вядома, галоўнае абвінавачваньне з яго будзе зьнятае.

Сонца ўжо амаль схавалася за лесам. Трэба было сьпяшацца. І Вінцэсеў конь знудзіўся, пакінуты на палянцы.

А ў галаве круціліся апошнія словы князя Людвісара, кінутыя з вакна карэты.

— І пра сябе падумайце, пан Рашчынскі. Уявіце, ці так даражылі б жыцьцём, калі б адна дарагая вам асоба была прыгавораная да катаргі? Паненкам сьмяротныя прысуды не выносяць, але катарга можа быць надта суровай… Тыдзень маеце на роздум!

З восені патроху асыпалася пазалота, і паказваўся яе сапраўдны твар – кашчавы, са сьлядамі тленьня… Яно было і лепей – ня так шкада пакідаць сьвет.

Агонь паходні кідаў на твары дрыжачы няпэўны водбліск, і ўсё здавалася страшным сном. Вінцэсь, нібыта ўпершыню, разглядаў абліччы сваіх сяброў. Засяроджаны твар Мартына асьветлены напалову, так што пачварнага шнару не відно – а Ваўкалак сапраўды гожы мужчына, і адна з кабетаў бачыла гэта ўвесь час. Вось і яна… Цёмныя вочы апушчаныя, рэзкія цені робяць твар прыўкрасным не па-зямному – быццам скульптура ў гатычным саборы… Асабліва высокі чысты лоб у атачэньні цёмных валасоў, расчасаных на прабор – зусім як любілі ляпіць старыя майстры... І пан Вакула Рагманаў нагадваў суровага рыцара – глыбокі пагляд, рэзкія рысы твару… Сам Вінцэсь лічыў, што ў пакутлівых роздумах няма патрэбы – ён адразу пасьля размовы з Людвісарам вырашыў, што толькі сам мусіць ахвяравацца. Умова – золата і воля (ці хаця б мяккі прысуд) для Марка. Трэба толькі як сьлед падрыхтавацца… Магнат утварыў непатрэбныя складанасьці, паведаміўшы пра сваю прапанову Маркаваму бацьку… І, вядома, Вінцэсь ніколі ня стаў бы пасьвячаць у гэтую сумную справу Вальжыну. Ваўкалак парушыў трывожнае маўчаньне.

— Я даведаўся – Марку не пагражае сьмерць… Яго толькі падазраюць, што зьвязаны з паўстаньнем – бо знайшлі пры ім кулі і порах. Ён не пасьпеў нават узяцца за зброю падчас арышту. І пан Арэхна яго выгарадзіў, як мог. Маўляў, хросьнік жыў у яго ўсё лета, палявалі разам на качак… І дворня пацьвердзіла. Ніхто гэтаму не паверыў, зразумела. Засудзяць усё роўна, але – не на сьмерць.

Вінцэсь з цяжкасьцю прагаварыў.

— Князь Сігізмунд ведае, што Марка быў з намі ў вежы. Мне падалося, ён пагражаў гэтым… Князь даведзены да адчаю – і…

— Гэта ганьба для шляхціца – данос! – выгукнуў пан Вакула.

Ваўкалака толькі суха засьмяяўся.

— Чым вышэй шляхціц, тым больш нешляхецкіх учынкаў яму дазваляецца, дружа. Я ня пэўны, што ў арышце Марка няма рукі яго сьветласьці.

Вінцэсь ня стаў працягваць непрыемную размову.

— Гэта ўсё не мае цяпер значэньня… Вы павінны думаць пра іншае – як распарадзіцца грашыма… Дзе перахаваць, каму даверыцца… Не забывайце, золата – вялікая спакуса. Свае паўнамоцтвы перадаю вам, пан Вакула… Выведзіце маіх людзей з гэтых лясоў. З грашыма — вам адкрыецца мяжа. Я лічу, што зьбіраць новыя сілы трэба там, на захадзе.

— Глупства гаворыш, хлопча, — крыкнуў Рагманаў. – “Паўнамоцтвы”… “Распараджэньні”… Гэта наша сямейная справа – мая і майго сына. Ніхто ня мае права ўмешвацца… Досыць, што ты ўжо адзін раз дастаў мяне з пятлі. Хай толькі гэты… людажэр дасьць слова гонару… хаця ці можна такому верыць? – што дапаможа Марку. А золата раю браць у зьлітках.

— Стась і Марка – жаўнеры майго атраду, — цьвёрда прагаварыў Вінцэсь. – Я – іх камандзір, і гэта ўсё роўна, што я – іх бацька. Яны абодва мне верылі, ішлі за мной… І я адказваю за тое, што з імі здарылася. Ніхто не перашкодзіць мне выратаваць маіх жаўнераў – у нашым атрадзе не кі­даюць нават мёртвых. Я ўсё прадумаў… Неабходна трапіць у палон жывым і прытомным. Проста пайсьці і здацца? Падазрона. Я паеду ў Гарнушкі… Нібыта па ежу. Сяляне ведаюць, што, здаўшы мяне, атрымаюць вялікую ўзнагароду. За жывога – удвая больш, чым за мёртвага. Яны ня будуць мяне забіваць… А я, такім чынам, дапамагу яшчэ нейкай бядноце… І выкуплю яшчэ трохі грахоў свайго роду.

— Гэтак заўтра ж раніцой зраблю я! – ускінуўся пан Вакула.

— Спыніцеся! – Вальжына крычала, абхапіўшы галаву далонямі. – Я не магу гэтага больш слухаць. Вар’яцтва! Спрачаецеся, хто за золата прадасьць душу д’яблу!

— Не душу, а толькі жыцьцё! – усьміхнуўся аднымі вуснамі Вінцэсь. – І давайце на гэтым скончым. А то я адпраўлюся ў Гарнушкі проста зараз і пастукаюся ў хату Сьцяпка Лухверчыка, якога маскалі прызначылі старастам.

Дзяўчына схапіла Вінцэся за плячо, гнеўна страсянула.

— Я забараняю вам рабіць тое глупства, пра якое вы толькі што казалі!

— Вы хочаце страціць бацьку? Брата? Вальжына, падумайце самі. У мяне не засталося блізкіх сваякоў… Калі зьнікну я – гэта будзе самая меншая страта.

— Няпраўда! – дзяўчына раптам кінулася да Рашчынскага, абхапіла далоньмі яго галаву. – Каб вы ведалі, якая гэта няпраўда! — Вінцэсь, адчуваючы, што зямля сыходзіць з-пад ног, пагладзіў дзяўчыну па валасах, зазірнуў у яе заліты слязьмі твар… Вось такім атрымаўся іх першы (і, магчыма, апошні) пацалунак – у сьвятле паходні, з прысмакам сьмерці, уласнай віны і чужога болю… Недзе побач хіснулася высокая постаць…

— Ну вось і ўсё вырашана, — спакойны голас пана Вакулы вярнуў Вінцэся на зямлю. Ваўкалак стаяў, павярнуўшыся бокам, і ягоная постаць здавалася прыгорбленай, як ад цяжкой стомы. Але Вінцэсь чамусьці не адчуваў сораму – як не адчувае чалавек, якога агаляюць перад катаваньнем. Хлопец цьвёрда адхінуў дзяўчыну – застаецца спадзявацца, што не пашкадуе яна – і зрабіў крок наперад.

— Я не адступлюся ад права прадаць сваё жыцьцё так, як лічу патрэбным.

— Дурное хлапчо! Не змушай мяне да нешляхетных сродкаў, — Вінцэсь яшчэ ніколі ня бачыў дзядзьку такім угневаным. Як можна спыніць яго – хіба лёгка параніць? У нагу, напрыклад. Сапраўды вар’яцтва…

Ваўкалак глыбока ўздыхнуў, праганяючы млосьць, і стаў між імі двума.

— Што ж, я з радасьцю вырашыў бы вашую спрэчку на сваю карысьць, каб не сышоў у неадпаведны час з вежы. Ад таго, што вы пазабіваеце тут адзін аднаго, нікому ня стане лягчэй. Выйсьце адно – жэрабя. І пакляні­цеся, што прымеце вырак. Мы ўсе – жаўнеры. Усе – асуджаныя. Ці варта ўсчыняць такі гвалт з-за таго, каму раней станьчыць на вяроўцы?

— Мартын, як ты можаш! — адчайна ўсклінула Вальжына. Але Ваўкалак не зважаў. Ён дастаў з кішэні нешта невялікае, працягнуў на далоні. У цьмяным сьвятле збліснуў метал: дзьве кулі… Адна – звычайная, свінцовая, другая – срэбная. Пазначаная крыжам. Сьмерць…

Вінцэсь зірнуў на дзяўчыну, што, як заварожаная, не магла адарваць погляду ад куляў.

— Напэўна, Вальжыне лепш сысьці...

— Я застануся, — цьвёрда прагаварыла дзяўчына. – Калі самыя дарагія мне людзі вырашылі гуляць са сьмерцю, я таксама бяру ўдзел, – і рашуча працягнула Ваўкалаку раскрытыя далоні. – Памятаеце гульню ў залатога жука? Вельмі проста. Зусім для малых. Мартын, пакладзі кулі на мае далоні, калі я заплюшчу вочы. Тата, Вінцэсь, адвярніцеся…

У голасе Вальжыны зьвінела такая адчайная нота, што мужчыны моўчкі паслухаліся. Потым яна працягнула ім сьціснутыя да болю кулачкі.

— Ну вось, у адной маёй руцэ – срэбная сьмерць… Я ня ведаю, у якой… Аказваецца, сьмерць зусім невялікая і халодная, як лёд. Каму я яе сёньня аддам – бацьку? Ці чалавеку, які… які мне таксама дарагі? Ну! Выбірайце!

Вінцэсь бачыў, што чаканьне для дзяўчыны было невыносным, і, сьпяшаючыся, дакрануўся да правага кулачка… Змрочны пан Вакула стаў зьлева… Вальжына расьціскала пальцы, нібыта гэта прыносіла ёй страшэнны боль...

На правай далані ляжала срэбная куля. Самаробная, пазначаная крыжам.

У апошнюю ноч Вінцэсь ня спаў. Ці ўсё прадугледжана? Ці не памыляюцца яны, даверыўшыся слову гонару магната? Сярод яго продкаў былі такія падступнікі, што нашчадкі наймалі старых людзей, каб тыя ў сваіх мемуарах хоць трохі абялялі памяць пра ўладных пачвараў. Нібыта гэта магчыма. А як лёгка паміраць, калі сьмерць пазбаўляе невыноснага адчуваньня віны! Адзінае, што будзе не адмолена – той пацалунак. Вальжына ўпарта пазьбягала размоваў, і Рашчынскі адчуваў сябе рабаўніком.

У шыбу нешта стукнула – нібыта птушка дзюбкай. Вінцэсь ускочыў – за вакном непраглядная цямрэча. Яшчэ стук… У іх цяперашнім жыцьці нічога не бывае без прычыны. Рашчынскі схапіў пісталет, накінуў на плечы кажух, стараючыся не пабудзіць іншых. Пакуль няма падстаў для трывогі. Сёньня на варце пан Вакула – бывалага паляўнічага не падманеш.

На ганку Вінцэся чакалі.

— Я ведала, што вы не сьпіцё…

Зоры былі такімі буйнымі, што ледзь ня падалі на зямлю, усланую лісьцем, крылцамі мятлушак і дарэмнымі спадзяваньнямі. Вальжына ўзяла Вінцэся за руку, як маленькага – якія ў яе гарачыя пальцы! – і павяла некуды ў лес… Вінцэсь ні аб чым не пытаўся. Толькі кроў стукалася ў скроні.

— Гэта недзе тут …

Хлопец ужо ведаў, што яна шукае – ля сьцежкі стаяў невялікі будан з гонту, пакрыты лапкамі ялінаў. Ад холаду ён схаваць ня мог, але як падабенства таемнага прытулку – чаму не? Хлопец і дзяўчына апусьціліся на сена, наваленае ў будане – яно яшчэ не дарэшты страціла водар лета. Двое маўчалі. Нарэшце Вінцэсь парушыў цішу.

— Вальжына, вы не павінны…

Але яго словы перапынілі яе вусны… Гарачыя, як прысак чужога вогнішча. Вінцэсь яшчэ знайшоў у сабе сілы адхінуцца і спытаць:

— А як жа Мартын?

Яна перарывіста ўздыхнула.

— Чаму ты ўвесь час думаеш толькі пра іншых? Мне патрэбны ты…

Яму прыйшла ў галаву ганебная думка – гэтак рымскія кабеты прыходзілі да гладыятараў… Moritore te salutant. Але дзяўчына зараз жа зашаптала.

— Узважваць пачуцьці няма часу, Вінцэсь. Мы ведаем адзін аднаго дастаткова, каб не памыліцца. Я не магу страціць цябе. Я ня ведаю, што дасьць мне сілы гэта перажыць. І… зразумей, такой ночы ў мяне не было… І больш ня будзе.

— Я яшчэ магу выжыць… — прамармытаў Вінцэсь. — Мяне могуць памілаваць… Я магу ўцячы… І застацца ў тваім жыцьці разам з гэтай ноччу ня толькі ўспамінам. Ты пашкадуеш аб сваім учынку.

— Дурань! – дзіўна, але гэтае слова ў падобных выпадках часта замяняе самыя доўгія і выкшталцоныя прызнаньні. А Вінцэсь быў толькі слабым, грэшным чалавекам. І яшчэ ён кахаў.

Ноч палала на вуснах, быццам ноч Рыма, падпаленага шалёным цэзарам. І Вінцэсь зноў і зноў патанаў у невымоўнай пяшчоце і амаль невыноснай жарсьці, і зоры сыпаліся на іх праз галінкі ялінаў, з якіх склалі будан… Такое было іх каханьне – цудоўнае, п’янкое, з прысмакам сьмерці…

Віна мужчыны ў тым, што ён у каханьні заўсёды – пераможца. Вінцэсь не хацеў гэтага… Але ён ня мог парушыць адвечныя законы. І гэта было лепей за ўсё, што ён зьведаў дасюль.

І што магло прымусіць іх шкадаваць аб гэтым шчасьці? Цьмяны вобраз пасівелага Мартына, які столькі гадоў, быццам уладальнік чароўнага вострава, аберагаў, ашчаджаў цудоўную кветку, што дасталася юнаму сябру-суперніку? Заўтрашні дзень вызваляў ад віны, бо касаваў прышласьць. У іх адносінаў не было будучыні, і таму так лёгка і безаглядна кахалася.

Гарнушкаўцы нават ня сталі яго моцна зьбіваць. Усё-ткі ён быў пан, якога належала перадаць іншым панам, і хто ведае – ці спадабаецца тым іхняе мужыцкае абыходжаньне з “белай косткай”? Гарнушкаўцы ведалі, што панам давяраць нельга. Таму дзесяць узброеных з атраду самааховы, пад кіраўніцтвам старасты Сьцяпка Лухверчыка, вырашылі самі павезьці бунтаўшчыка ў горад, здаць, як належыць, запісаць па справядлівасьці, каму – узнагарода… Вінцэсь пазнаваў усіх: вось брат Міхася Валевіча… Адмольвае сямейныя грахі перад уладамі? Сын конюха Тодара, зусім маладзенькі і разгублены… Паперадзе ўсіх — стараста, Лухверчык, у новай сьвітцы з крамніны, з новенькай стрэльбай цераз плячо. Стараецца. камандуе… А гэта? Сьветлавалосы няўклюдны хлопец абыякава дапамагаў зьвязваць бунтоўнага пана. Маскарад трывожнага часу… Учора – ахвяра, сёньня – кат… Гаўрылу Чарапавіцкаму трэба было моцна пакаяцца, каб атрымаць дараваньне. Як кажуць кітайцы, ня дай табе Бог жыць у часы пераменаў.

Вінцэсь безуважна ляжаў на калёсах, зьвязаны гэтак старанна, што й не паварушыцца, і ўспамінаў мінулую ноч… Усьмешка, што блукала на ягоных вуснах, гэтак злавала мужыкоў, што адзін з іх, ня вытрымаўшы, пачаў даволі такі адчувальна тыцкаць Вінцэсю пад рэбры прыкладам стрэльбы (а чаго лыбіцца, зладзюга?).

У горадзе вуліцы аказаліся на дзіва пустэльнымі. Затое бліжэй да цэнт­ральнага пляцу траплялася ўсё больш і больш народу, асабліва жаўнераў. Раптам сыпануў дробны пошчак барабанаў… Вінцэсь здагадаўся, што гэта азначае. На шчасьце, яго ахоўнікі таксама выявілі цікавасьць і пад’ехалі бліжэй, на ўзгорак, з якога добра бачыўся пляц. Знаёмае драўлянае ўзвышэньне, над ім гайдаецца пятля… Сьцяпок Лухверчык нават прыўзьняў Вінцэся, каб таму лепш было відно:

— Глядзі, як цябе самога вешаць будуць!

Вінцэсь напружана ўглядаўся: каго караюць? Вось вывелі на памост… Ідзе сам, горда … Белая кашуля, чорнавалосы… Далёка. Не пазнаць. Затое той, хто чытаў прысуд, меў такі грамавы голас, што нават там, дзе знахо­дзіўся Вінцэсь, вылучалася кожнае слова. За злачынствы супраць дзяржавы… За забойства паручніка лейб-гусарскага палка Аляксандра Пятровіча Далгарукава… прысудзіць двараніна Н-скай губерні Рагманава Марка Вакулавіча да сьмерці цераз павешаньне…

Зноў cыпануў барабанны пошчак. Вінцэсь з усяе сілы ірвануўся… Не! Гэта падступна! Гэтага нельга дапусьціць!

— Што, паночак, страшна? – зьдзеклівы голас побач.

Вінцэсь глядзеў – бо адвесьці вочы было таксама здрадай. Але відо­вішча расплывалася ад пякучых сьлёз. Вось падыходзіць кат… Надзявае пятлю на шыю асуджанага… Б’юць барабаны, усё хутчэй, хутчэй… І страшны, недарэчны танец у паветры паміраючага цела…

—Не-е-е!!!

Перастрахаваўся, падлюга Людвісар! Вось будзе неразьбярыха, калі і ён, Вінцэсь, пачне настойваць на тым, што забіў таго радавітага лейб-гусара!

— Во пераймаецца наш пан! – побач ужо нават спачувалі. – Ня хочацца паміраць, як таму, ясная справа…

Але сьмерць па-ранейшаму не хацела прымаць яго ў палацы вечнага спакою. Ці з любасьці, ці з пагарды? Хто ведае. Калёсы трэсьліся на брукаванцы, натоўп, што разыходзіўся, наталіўшыся жахлівым відовішчам, неміласэрна штурхаўся побач… Адзін з ахоўнікаў нахіліўся над палонным. Вінцэсь адчуў, што вяроўкі на ім раптам саслабелі. Нехта ўклаў у яго зьнямелую руку пісталет.

— Страляй у старасту…

Ахоўнікі пападалі на зямлю, атуляючы галовы чорнымі рукамі, звыклымі да касы і рала. Хіба толькі двое ўспомнілі пра зброю. Там, у Гарнушках, Вінцэсь зусім не бараніўся, і яны яго не баяліся. Цяпер ім давялося зразумець сваю памылку, але — запозна.

— Бяжым! – Гаўрыла Чарапавіцкі цягнуў Рашчынскага за сабой, і натоўп паглынуў іх, як рачныя хвалі – заходняе сонца.

Ты выжыў – гэтае ўсьведамленьне напаўняе цела жывёльнай радасьцю. Ты выжыў там, дзе немагчыма было выжыць. І так і хочацца зьвярнуцца да Госпада з блюзьнерскай просьбай – адымі розум… Каб ня збэсь­цілася простае, зразумелае сьвята невыноснымі пакутамі душы.

Вінцэсь не вінаваціў сяброў. Ён усё разумеў – з ім ужо разьвіталіся, кожны сказаў у думках добрыя і ўзьнёслыя словы, падрахункаваў ягонае жыцьцё… А ён не загінуў. Вярнуўся, жывы і здаровы. Яго месца ў палацы вечнага спакою заняў іншы. І гэта было, як быццам кашулю вярнулі нямытай, і давядзецца яе апранаць і даношваць. Нібыта свая, але хацелася чыстай і адпрасаванай.

Ваўкалак хаваў вочы.

— Людвісар прыслаў скрыні… Дзьве невялікія – там манеты. Астатнія са зьліткамі. Думаю, пакуль пачнем карыстацца манетамі, а зьліткі – перахаваць, куды дамаўляліся.

І была яна. Халодная, як восеньскае неба.

— Спадзяюся, жыцьцё майго брата прададзенае не дарэмна, і ваш мільён зробіць гэтую зямлю вольнай і шчасьлівай... Хаця б трошкі.

Вальжына таксама разумела, што несправядліва дакараць чалавека за тое, што яму не ўдалося загінуць. Яна і спрабавала ўсьміхнуцца, суцешыць – бачыла ж, як ён пераймаецца ад таго, што адбылося. Але між імі паўстала сьцяна... Ці, можа, прывід? І Вінцэсю разрывала сэрца ўсьведамленьне таго, што ноч у будане была толькі разьвітальным падарункам герою. Няўжо – так?

— Мне цяжка вас бачыць, – спакойны тон раніў больш, чым крык. – Ня думаю, што змагу быць з вамі. Можа быць, з часам, калі забудзецца многае… Калі мне перастане здавацца, што Марк вось-вось зьявіцца, пастукае ў дзьверы, засьмяецца…А пакуль што – ідзіце, хавайце свае скрыні.

Нібыта кінула ў твар халодную жабу.

І Вінцэсю было яшчэ горш ад таго, што ён ведаў – цяпер яна ня зможа вярнуцца і да Мартына. І заставалася толькі адно – зрабіць сапраўды так, каб Маркава жыцьцё аказалася прададзеным недарэмна.

15

Далоў доўгую спадніцу і абцасы, сімвалы заняволенасьці жанчын, апаэ­тызаваныя патрыярхатнымі паэтамі!

Паліна злосна глядзелася ў люстэрка. Пачвара! Да чаго давяла сябе за апошнія гады!

Адзінае, што суцяшае – джынсы, якія схавала ў шафу тры гады таму, нават завялікія… Не растаўсьцела! А што з валасамі рабіць? Можа, проста распусьціць па плячах? І зьлева заплесьці некалькі таненькіх косак – будзе арыгінальна… Чорную кофтачку са срэбным павуком таксама гады тры не надзявала… А пазногці?!! Яна ж нават лак перастала купляць!

Званок у дзьверы спыніў усе хваляваньні.

Што ж, прынамсі, Стась ня ўлез бы ў старыя джынсы – на амерыканскіх прысмаках прыбавіў кілаграмчыкаў дзесяць. Гэта першая дурная думка, якая прыйшла ў галаву Паліны. А за ёй і другая, не разумнейшая: яна, Паліна, усё яшчэ яго кахае. Гэтага распаўнелага, упэўненага ў сабе “мача” ў белым пінжаку…

А далей яна ўвогуле перастала думаць. Таму што Стась заўсёды ведаў, як з ёй абыходзіцца: ён проста моцна пацалаваў яе, і… І адразу ж пачаў распараджацца. Гэта тэкіла. Гарэлка з кактусаў, гадасьць, вядома, але прывёз дзеля экзотыкі. Схавай у лядоўню. We’ll drink best… Будзем піць вось гэта –кампары. Вяндліна нарэзаная, раскладзі толькі. А вось авакада трэба нарэзаць… Ты тут каштавала авакада, маленькая? Не? Я так і думаў… У ЗАГС можна заўтра падысьці да дзесяці раніцы. За сто баксаў расьпішуць адразу. Don’t worry, be happy. Ды ня тыя чаркі дастала. Трэба для кактэйлю…

Паліна, як загіпнатызаваная, бегала між кухняй і гасьцёўняй, адчуваю­чы сябе пухнатым цацачным зайчыкам, у якім пасьля доўгага перапынку замянілі батарэйку.

— А гэта што за жаба?

Стоп! Паліна рашуча паклала чарговы пакунак на канапу. Ачмурэньне нейкае! Нібыта не было гэтых трох гадоў, нявыплаканых сьлёз, незабытай крыўды…

— Паслухай… Нам варта пагаварыць.

Пагаварыць Стась не адмаўляўся. Столькі за гэты час адбылося! Амерыка – добрая школа выжываньня. Але хто працуе, не лайдак, ды з мазгамі – будзе жыць, як тут і ня сьнілася. Галоўнае – стабільнасьць. Страхоўкі, полісы, прафсаюзы… Паліна слухала, углядалася ў спакойныя разумныя вочы, і – ні адценьня там віны, ні сумневу ў тым, што ён робіць правільна. Заўсёды правільна.

— А ты ўсё гэтак жа займаешся сваёй беларушчынай? Не адказвай, сам бачу. Вунь панацягала бярвеньняў, шашалем паедзеных. Няўжо не разумееш – гэта бесьперсьпектыўна! Сьвет імкнецца да уніфікацыі, а ты — супроць плыні, ды яшчэ за сто баксаў у месяц. Не падвысілі ж моцна зарплату, так? І з дысертацыяй я таксама быў упэўнены – не абароніш, занадта далікатная натура. Да цябе менеджэра прымацаваць трэба.

— Гэта не бярвеньні,— абурылася Паліна, – а беларуская скульптура пачатку васемнаццатага стагоддзя!

— І адкуль яна ў цябе? Са сьметніка?

— Можна сказаць, так. Паехалі з сяброўкай глядзець касьцёл у Касацінава. Побач з храмам – закінуты дом, ганак з драўлянымі калонамі, можа, калісь ксёндз жыў. Вось на ганку гэтага дома і знайшла… Касьцёл рэстаўравалі, як цацачку. З-за мяжы прыслалі і начыньне для інтэр’еру – гіпсавыя дзевы Марыі і расьпяцьці, пафарбаваныя алейнай фарбай. А гэтыя “вырабы народнага генія”, як казаў Караткевіч, – прэч! Старыя, нехлямяжыя… Уяўляеш – яны пад дровамі ляжалі!

— І ты іх прыўлашчыла?

— Вядома! Транспарту свайго не было, а я – з гэтымі скульптурамі, як з немаўлятамі – і рукі ўжо не трымаюць, і кінуць не магу. Людзі ў аўтобусе лаюцца, штурханіна… Затое вось – сьвятая Барбара… Сьвяты Майсей…

Дзяўчына падыйшла да скульптур і ласкава, як жывых, пагладзіла па шурпатай паверхні. Госьць іранічна паківаў галавой.

— Ты не зьмянілася. Памятаю, як у Шэпетава пацягнула мяне ў старую царкву, паглядзець на труну дойліда. Аказалася, тую труну – дыхтоўную, з чорнага дрэва, так? – яшчэ падчас вайны забралі немцы, каб пахаваць свайго кончанага партызанамі генерала. А мумію дойліда пакі­нулі ў скляпеньні… Як яго звалі, таго дойліда?

— Адам … — ціха прамовіла Паліна, нібы баючыся легкадумным тонам пакрыўдзіць і без таго пакрыўджаны цень. — Такое імя на труне, кажуць, было напісана. А прозьвішча згубілася.

Стась белазуба ўсьміхнуўся і працягваў успаміны.

— І вось гэтага Адама, забальзамаванага, як фараон, некалькі пакаленьняў мясцовых хлопцаў цягалі па вёсцы, каб палохаць дзяўчатаў. Во ўмелі бальзамаваць продкі! Не рассыпаўся, хоць чаго толькі жартаўнікі не выраблялі! І ты, як ненармальная, насілася па вёсцы, шукаючы бедную мумію, і вучыла вяскоўцаў маральнасьці і павазе да гістарычнай спадчыны, а я ледзь абараніў цябе ад нейкага мясцовага Кінг-Конга.

Паліна горка ўсьміхнулася, нібы наяве ўбачыўшы былую прыгоду, страшны чорны твар муміі, рогат бяспамятных дурняў…

Стась засьмяяўся непрыемным бязгучным сьмехам і адкінуўся на сьпінку крэсла. Паліна з жахам заўважыла, што ў яе “мача” відочна абазначыўся другі падбародак. І рукі зьмяніліся… Нейкія не такія пальцы, пазногці. І... блішчаць?

Стась перахапіў яе пагляд, пакруціў у паветры дагледжаную даланю.

— Манікюр, дзетка. Не дзівіся – там гэта норма жыцьця. Адразу сам ня мог прывыкнуць. Але ў нас у бюро ўсе так робяць. І ўсе ходзяць па пятніцах і аўторках з шасьці да сямі ў трэнажорную залу, а кожны трэці “ўік-энд” – пікнік, у сьпецыяльна выкупленым фірмай кэмпінгу, усе са сваімі кошыкамі, жонкамі і безалкагольным півам… Сама пабачыш. Хочаш прыжыцца – будзь, як усе. Ды не хвалюйся – там ня толькі гэткі “мяшчанскі дабрабыт”. Я пачаў разумець тваю страсьць да муміяў, можа, толькі там, калі мяне прывялі ў дом аднаго мільянера, супер-праграміста. І гаспадары як найвялікшую каштоўнасьць паказвалі гасьцям кавалак цаглянай сьцяны ад стогадовай забудовы, і счарнелую пашчапаную бэльку, прымацаваную пад стольлю шыкоўнай залы. Бэлька засталася ад салуна, што калісь належаў дзеду гаспадара і згарэў, спалены ці то індзейцамі, ці то каўбоямі. І мільянер цяпер за шалёныя грошы скупляе парэшткі ад таго салуна – нейкія памятыя жалезныя кубкі, мядзяныя місы для ўмываньня, якімі карысталіся, напэўна, танныя самадайкі… Сямейны гонар!

Стась адпіў кампары, акуратна прамакнуў вусны сурвэткай, пацягнуўся да Паліны і зноў моцна пацалаваў, нібыта сьцьвердзіў свае правы. Вось так, не спадзявайся, што ўсё скончыцца размовамі.

— Дарэчы, не падумай, вядома, што я раўную, буду ў прэтэнзіі… Але многа ў цябе было мужчынаў за гэтыя гады, бэбі?

Стась паблажліва паглядаў на былую жонку, нібыта ведаў адказ. Ах ты бедненькая, пакінутая… Паліна на хвілю адчула невымоўны боль. Яна сапраўды хоча правесьці рэштку жыцьця з гэтым прыгожым, дужым, самаўпэўненым эгаістам? Паліна памаўчала, потым рашуча ўзьнялася, узяла з паліцы заколку, падыйшла да люстра і закруціла валасы ў звыклы вузел. Вось так… Цяпер можна пазнаць, вярнуць самую сябе. І ратавацца… Пакуль душа не зламалася дарэшты. Паліна павярнулася да госьця.

— Я выходжу замуж за другога. Прабач, трэба было сказаць адразу.

— Вось як… – Стась паставіў на стол шклянку з кампары, яшчэ ня ведаючы – абразіцца ці пасьмяяцца. – І хто ён, калі не сакрэт?

Цяпер іншага выйсьця не было – Паліна ня верыла ў свае сілы вы­стаяць перад спакусаю без дапамогі звонку, няхай віртуальнай. Стась, напэўна, заўважыў яе ваганьні, бо ўпэўненая ўсьмешка зноў вярнулася на яго дакладна акрэсьленыя вусны. Пагуляй, пагуляй, дурнічка, у незачэпу.

Лагічней за ўсё было б назваць у якасьці жаніха Сымона. Паліна ведала, што баявіты штурман абараніў бы яе ад уплыву і дзесяці Стасяў. Але сказалася чамусьці іншае:

— Ён скульптар… Родам з Беларусі, але жыве ў Вільні. Гэтую жабку зьляпіў.

—А імя ў яго ёсьць?

— Валянцін. Валянцін Чарапавіцкі.

— Такі ж “закручаны” на “беларускім пытаньні”, як і ты?

— Такі ж.

— І… ты яго кахаеш?

Паліна адвярнулася да вакна, за якім сыпаўся дробны летні дождж, памаўчала і ціха прамовіла – ня Стасю, а дажджу і сабе.

— Кахаю.

І сама зьдзівілася – што за фантазія?

А потым, калі Стась пайшоў, і адзінота варухнулася ва ўсіх кутах, папаўзла ценямі да гаспадыні – хаця навошта ўладарыць над ценямі? — і было невыносна сумна слухаць шум дажджу, і глядзець на амаль некранутыя стравы і недапітыя напоі ў шклянках, рука сама набрала нумар тэлефону. Хаця зноў жа – навошта? І далёкі голас трывожна пытаўся: “Я слухаю… Хто гэта? Паліна? Гэта вы? Што здарылася? Не маўчыце! Паліна!“

Але адказваць таксама не было сэнсу.

Маці, як і абяцала, вярнулася толькі раніцой. І адразу ж усё зразумела. Паліна ведала, яна ў душы радуецца – вядома, шчасьце дачкі вышэй за ўсё, але застацца адной? І тым ня менш пасыпаліся папрокі. Ну як можна адмаўляцца ад свайго шчасьця? Іншыя шалёныя грошы плоцяць шлюбным агенцтвам, каб выскачыць хоць за якога нягеглага янкі.

Паліна не адказвала, і маці зусім зазлавала.

— Дурніца ўпроўная, ідэалістка, уся ў…

Марыя Апанасаўна абарвала сябе, і Паліна зразумела, чаму.

— А дарэчы, ты ніколі не расказваеш мне пра майго бацьку. Прабач, я разумею, што, відаць, з гэтым у цябе зьвязаныя ня самыя лепшыя ўспаміны жыцьця, але я маю права ведаць! Хто б ён ні быў – гэта ж мой бацька!

Паліна не ўпершыню завязвала такую размову, атрымліваючы заўсёды ў адказ нешта гнеўнае, нібыта ў самой яе зацікаўленасьці мелася крыўда для маці.

— Паслухай, ну вось зьеду я са Стасем у Амерыку, і, можа, ніколі больш ня ўдасца пра гэта пагаварыць. Твае ўнукі спытаюць мяне пра дзеда, а я ім: не было ў вас дзеда, бэбі!

Пагроза падзейнічала. Маці, усё яшчэ раздражнёна прыбіраючы тыя рэчы, што, на яе погляд, засталіся не на сваіх месцах пасьля ўчарашняга гасьцяваньня, нарэшце вымавіла.

— Ты нічога пра яго, пра свайго бацьку, ня ведаеш, а ён нічога – пра цябе. Так што ўсё ў раўнавазе.

Паліна не зьбіралася адступацца.

— Мама, хто ён? Хто мой бацька?

— Татарын.

— Што?!!

— А ты думала – чаму ты такая чарнявая? Не палохайся – і ён, і продкі ягоныя лічацца беларусамі, праваслаўныя, з нашае шляхты. Вёска яго неяк прыгожа называлася – Вясьнянка, ці Весьніцы… Дзесьці пад Наўем. Ну, што табе тлумачыць – сама гісторык. Ведаеш, калі радавітыя татары на Беларусі пасяліліся – яшчэ падчас Грунвальду. І з твару ён – беласкуры, як ты… Толькі вочы і валасы чорныя, як вугаль, ды прозьвішча – Рагманаў. А Татарынам мы яго празвалі ў інстытуце – за шалёны характар.

— Дык вы разам вучыліся? – зьдзівілася Паліна.

— Вучыліся… – уздыхнула маці. – Ён – на рэжысуры. Я – на акцёрскім. Але ж кажу – “Татарын”… Час які быў, а ён для курсавой працы вынайшаў п’есу нейкага заходнебеларускага пісьменьніка, ворага народу. І часопіс самаробны яны ў пакоі рабілі ўчатырох… Зразумела, што з чатырох хаця б адзін стукач быў. Ну і пагналі яго з “воўчым білетам”… Ды каб толькі гэта! Ён яшчэ і поўху замдэкана адвесіў. А той – з органаў, усе ведалі… Карацей, столькі артыкулаў на Татарына навешалі… Добра, ня ў лагеры – але на прымусовае пасяленьне ледзь ня ў тундру.

— А ты?

— А што я? – маці раздражнёна глядзела ў вакно, нібыта дождж, які сыпаўся за шыбай, быў у нечым вінаваты. – Я была сакратаром камсамольскай арганізацыі інстытуту. Марыла пра вялікую сцэну… Ты думаеш, я зьбіралася працаваць касьцюмеркай? Гэта ж блізкае знаёмства з тваім татачкам перакрэсьліла мой шлях. Таксама ледзь з інстытуту не адлічылі… Ну а потым зьявілася ты, і, вядома, добразычліўцы паведамілі, куды трэба, ад каго ў мяне дзіця. Але мне было ўсё роўна — ты маё адзінае шчасьце.

— І бацька ніколі не аб’яўляўся?

— Ну чаму ж… Пісаў, прасіўся… Але я адразу яго адпрэчыла. Прапашчы чалавек. Давялося яшчэ і на камсамольскіх сходах каяцца, выкрываць антысаветчыка. Ну што ты так на мяне глядзіш? Кажу – час быў такі!

Паліна абхапіла галаву рукамі, паўтараючы, каб прывыкнуць да гучаньня:

— Рагманаў… Генадзь Рагманаў…Спадзяюся, імя па бацьку я праўдзі­вае маю?

Маці рэзка спынілася перад дзьвярыма на кухню.

— Ты – Ведрыч! Паліна Ведрыч! І ня ўздумай нешта ці некага расшукваць! Усё, што было, быльлём парасло. Пачнеш шукаць яго – ты мне не дачка!

Паліна сядзела над картай… Вось ён, Наўеўскі раён, ёсьць у ім вёска пад назвай “Вясеньняя”, відаць, перайменаваньне. Яшчэ добра, што не чарговая Сірэневая або Акцябрская. Ёсьць Весялова, а вось – Весьніцы… На рацэ з вясёлай назвай Лялёўка. Трэба ж, зусім побач ад Гарнушак. Выходзіць, яе, Паліны, продкі былі землякамі Рашчынскіх? Цікава… Паліна ўзялася за свае папкі. Жылі Рагманавы ў Весьніцах… Вось нейкі Марк Рагманаў, васемнаццаці гадоў, дваранін – у сьпісе павешаных у 1863 годзе.

Як многа значыць у жыцьці выпадак! Паліна кінула позірк на паперку — ксеракопію прашэньня Кастуся Каліноўскага Віленскаму генерал-губернатару Назімаву:

“Окончив курс наук в императорском С.-Петербургском университете со степенью Кандидата и желая поступить на службу, имею честь покорнейше просить Ваше высокопревосходительство доставить мне возможность служить под просвещенным начальством Вашего высокопревосходительства».

Цалкам добрапрыстойная, сьціплая просьба… Але яна не была задаволеная. Юнакоў мясцовага паходжаньня, якім удалося атрымаць адукацыю, на пасады дапускалі неахвотна – перавага аддавалася прыезджым з Расіі. На гэта мелася адпаведнае распараджэньне. А калі б здольнага, але немаё­маснага маладога чалавека ўзялі на працу, далі добрую пасаду? Паліна задумалася. Наўрад гэта адпрэчыла б яго ад паўстаньня. Нават Гейштар, правадыр “белых”, што ня дужа любіў Каліноўскага, піша пра яго: “Гэта была натура гарачлівая, але сумленная, без малейшай крывадушнасьці”.

Вінцэсь Рашчынскі ня быў надта блізкім сябрам Кастуся Каліноўскага, хаця, вядома, ня мог з ім не сустракацца. І яе, Паліны, продкі маглі з імі абоімі бачыцца.

Паліна пачувалася вінаватай – нібыта парушыла нейкія абавязкі перад даўно памерлым філосафам сваёй сустрэчай са Стасем. Новасьпечаны амерыканец так і не паверыў, што страціў уладу над сьціплай чарнавокай дзяўчынай. Значыць, адчуў, што ўлада яшчэ ёсьць.

Паліна нават ціхенька ўсплакнула… І зачэрпнула поўную лыжку шыпшынавага варэньня са слоіка, перададзенага Сымонам. Салодкае супакойвае кабету лепш за валер’янку. Выйсьці замуж за бравага штурмана, хадзіць з ім у вандроўкі…

У дзьверы пазванілі, так што Паліна ледзь не ўтапіла лыжку ў слоіку. Маці павінна быць яшчэ ў тэатры…

На лесьвічнай пляцоўцы стаяў Валянцін, зноў без парасону, і зноў мокры, як пацук. І да таго ж – страшэнна ўстрывожаны.

— Што здарылася? Гэта ж вы мне тэлефанавалі, праўда? Усё з-за нашага дурнога расьсьледваньня…

— Нічога ня здарылася, супакойцеся. Дождж пайшоў, лета канчаецца, вось і ўсё. Ну, але ж праходзьце.

Валянцін зняў мокрую наскрозь куртку і застаўся ў чорным швэдары. Нібыта яшчэ больш схуднеў – вунь як швэдар на ім вісіць, як на вешалцы. Дрэнна кормяць, ці што?

Паліна змрочна глядзела на чалавека, у каханьні да якога зусім нядаўна прызналася былому мужу. І што цяпер рабіць? Сэрца ўсхадзілася, ледзь не выскоквае. Вядома, толькі ад таго, што няёмка перад самой сабой. Не хапала яшчэ, каб гэты няўклюда нешта западозрыў. І ўвогуле – як ён пакінуў сваю сьветлакосую гераіню? Валянцін таропка патлумачыў.

— Я, на жаль, без дазволу… Таму ненадоўга. Але… проста ня мог не прыехаць. Ведаеце, мне ўсё трывожней робіцца. Дарэмна мы турбуем мінулае. Яно мае ўласьцівасьць ажываць і ўмешвацца ў нашае жыцьцё.

Паліна адвярнулася да вакна. Зноў зьбіраецца адгаворваць… Валянцін, відаць, зразумеў, што на яго пачалі гневацца, і пачаў нешта цяжкое даставаць з сумкі, зашаргатаў цыратай, у якую тое “нешта” было загорнутае… Паліна зацікаўлена азірнулася.

Госьць паставіў на стол бюст з гліны. Разумны спакутваны твар, горкія складкі ля вуснаў… Вінцэсь Рашчынскі!

— Гэта толькі эскіз, — вінавата патлумачыў Валянцін. — Я думаю – у Гарнушках варта зрабіць добры помнік.

Паліна захоплена кранула рукой скульптуру.

— І вы хацелі сысьці з мастацтва! Ведаеце, самаедства ўвогуле ўлась­ціва беларусам. Але не да такой жа ступені!

— Вам падабаецца? – Валянцін расьцьвіў усьмешкай, і яго няпра­вільныя рысы раптам нібыта асьвяціліся знутры. Паліна нават трохі спалохалася, што зараз ён скажа ці зробіць нешта такое, пасьля чаго ўжо ня будзе ранейшай нязмушанасьці ў адносінах. А яна ж, Паліна, насамрэч нічога сур’ёзнага да яго ня мае! Так, хіба пацешыць самалюбства чужой закаханасьцю. Але Валянцін згасіў усьмешку і апусьціў вочы.

— Што ж, я рады, што вам спадабалася. Няхай гэты варыянт застанецца ў вас. І я быў бы яшчэ больш рады, каб гэта была апошняя кропка ў вашых росшуках.

— Не дачакаецеся! – пераможна ўсьміхнулася Паліна. — У пятніцу я еду ў Гарнушкі, шукаць чацьвёртую жабку, нават стэлефанавалася з дырэктарам мясцовай школы. Ён прысланы нядаўна, нічога ня ведае пра гарнушкаўскія забабоны, але цікавіцца краязнаўствам і паабяцаў, што ўладкуе мяне на кватэру.

— Вы ня можаце ехаць адна! – захваляваўся Валянцін. – У жыцьці не сустракаў такой зацятай дзяўчыны. Няўжо вам так важна знайсьці гэтую няшчасную жабку?

— Важней за ўсё на сьвеце! – з выклікам прамовіла Паліна. — Ды вы сядайце… — схамянулася. Наконт таго, каб быць добрай гаспадыняй, ужо ня цешыла сябе мроямі. Але ж трэба сумленьне мець – госьць пасьля доўгай дарогі, прамоклы, з-за яе ж, дурніцы, трывожыцца… Валянцін асьцярожна апусьціўся на крэсла, нібыта яно было антыкварнай каштоўнасьцю, а ня вырабам фабрыкі “Гомельдрэў”. Але замест пачастунку, як праўдзівая эмансіпэ, Паліна пляснула на стол тэчку з паперамі.

— Вось, глядзіце. Рашчынскі зьехаў за мяжу пасьля таго, як пакаралі сьмерцю Кастуся Каліноўскага — гэта, фактычна, азначала, што паўстаньне задушанае. Маёмасьць яго секвестравана – пад арыштам, ён нічога асабліва каштоўнага ня мог з сабой узяць. Жыве ў Парыжы ў нейкім катуху, як жабрак. А падчас франка-прускай вайны на ўласныя грошы ўзбройвае роту жаўнераў найноўшай мадэльлю ружжаў сістэмы Шаспо. Урад нацыянальнай абароны нават выказаў яму падзяку. А потым, калі пачалася рэвалюцыя, Рашчынскі купляе зброю атраду паўстанцаў. Яму пашанцавала, што падчас абароны Парыжу ад немцаў быў цяжка паранены – бо няйначай узяў бы ўдзел у Камуне і, хутчэй за ўсё, загінуў. І ўвогуле, яго ў колах парыжскага паўсьвету – ён любіў знацца з мастакамі і пісьменьнікамі, з багемай, карацей, — звалі яго не інакш, як літоўскі Монтэ-Крыста, лічылі дзіваком і аскетам. Хоць жыў да канца жыцьця вельмі сьціпла, толькі на невялікі заробак ад прыватных урокаў ды публічных лекцыяў, ня надта папулярных. І пасьля, у 1893, калі Рашчынскаму дазволілі вярнуцца – маёнтак разрабаваны, заняпалы, яго выкарыстоўвалі для разьмяшчэньня вайсковага гарнізону, – адкуль грошы на шыкоўнае надмагільле? На новую двухпавярховую бальніцу для сялянаў? А пасьля раптоўнай сьмерці ў 1894 — аніякіх размоваў пра багатую спадчыну. Маёнтак канчаткова разбураецца, бальніцу ніхто не дабудоўвае, а надмагільле пачынаюць разьбіваць. І паколькі ў ім было зашыфраванае нейкае пасланьне – можна здагадацца, што нехта не хацеў, каб яно дайшло да нашчадкаў.

— Можа быць, і цяпер нехта гэтага ня хоча? – ціха прагаварыў Валянцін.

— Хто, несьмяротныя захавальнікі скарбу? – пасьміхнулася Паліна. – І далей. Я даведалася пра Станіслава Людвісара, у лісьце якога быў малюнак надмагільля. Сын магната, удзельнічаў у паўстаньні. Нават быў пад судом – але апраўданы за нядоказнасьцю віны і як недзеяздольны. Пасьля вызваленьня зусім звар’яцеў, жыў у бацькавым палацы. Нашчадкаў не пакінуў. А з Вінцэсем Рашчынскім перапісваўся! Шкада, адзі­ны ацалелы ліст кудысьці зьнік з архіву. Затое ў другім лісьце, да сваёй сястры ў Жэневу, Людвісар паведамляе пра сьмерць Вінцэся Рашчынскага і піша: “Няхай цяпер сумленьне ягонае супакоіцца, і сьмерць ягоная распарадзіцца тым, чым не ўдалося распарадзіцца жыцьцю. Хаця – не асуджай мяне моцна, – мне шкада ня толькі нябожчыка, але і таго сена, пры якім ён стаўся сабакам”. Не, усё вырашана. Я еду ў Гарнушкі. Да таго ж, хачу заехаць у суседнюю вёску, Весьніцы. Ведаеце такую?

Засмучоны Валянцін моўчкі кіўнуў галавою.

— А такое прозьвішча – Рагманавы – чулі? – дрыжачым голасам запыталася Паліна.

— Рагманавы? – задумаўся Валянцін. – Не, ня чуў. А што?

— Ды так, нічога…

Валянцін сіратліва сядзеў на крэсьле, схаваўшы рукі ў задоўгіх рукавах швэдара, нібыта яму было вельмі холадна, мокрыя валасы зьвісалі жаласнымі пасмачкамі… А трэба было б прапанаваць госьцю гарачай гарбаты! Паліна ўзьнялася, ня тое, каб надта ахвотна… Але ейныя добрыя намеры парушыў званок у дзьверы. Адзін, другі, трэці запар… Хто гэта так настойліва просіцца ў госьці?

Дзіна была ў кароткім белым плашчы з перламутравым бляскам – быццам перліна ў ракавінцы. І лёгкія летнія боцікі на высачэзных абцасах – белыя і бліскуча чысьценькія, відаць, гаспадыня прыехала на машыне. А вочы – зьненавідныя.

— Валянцін у цябе?

— Так… – Паліна разгубілася, быццам яе засьпелі на нейкім ганебным учынку, нават у чырвань кінула. Дзіна хуткім крокам, ледзь не зачапіўшы гаспадыню, прайшла ў залу, дзе з крэсла падымаўся ёй насустрач таксама зьбянтэжаны Валянцін.

— Паехалі дадому.

Гэтак спакойна сказала, упэўнена, бяз цені сумніву.

Паліна не любіла, калі ў кагосьці няма ні ценю сумніву. Відаць, Валянцін таксама. Ён выпрастаўся ва ўвесь свой немаленькі рост і азваўся:

— Ну навошта было турбавацца? Прабач, што не дачакаўся, каб папярэдзіць асабіста – але ж я пакінуў ліст.

— Так, дзякуй хоць за гэта…— спакой патроху здраджваў “уладальніцы”. – Але было б сумленьней, каб ты найперш думаў не пра староньніх кабетаў, а пра тую, што дзеля цябе рызыкуе жыцьцём… Пра нас з табой дваіх, урэшце! – Дзіна гнеўна павярнулася да Паліны. – У нас з Валянцінам сапраўды асаблівыя адносіны, каб вы ведалі.

— Дзіна, ня трэба! – Валянцін зноў зьбялеў, як ад болю. – Я заўсёды памятаю пра тое, што ты для мяне зрабіла, і ніколі цябе не пакіну. Але ад таго, што я ад’ехаўся на некалькі гадзінаў – ты і твая фірма нічога ня страцілі.

— “Ніколі цябе не пакіну!” – Дзіна патроху раз’юшвалася.—Хіба толькі таго мне трэба, каб ты сядзеў цэлымі днямі ў майстэрні, ляпіў, маўчаў, і самае большае — паглядаў з пачуцьцём глыбокай удзячнасьці, як Граждан на партыю?

Валянцін упарта сьціснуў сківіцы.

— Я сумленна выконваю нашую дамову.

— І бегаеш за іншымі спадніцамі?

Валянцін кінуў хуткі позірк на Паліну, што зусім забілася ад няёмкасьці ў кут, і без таго загрувашчаны стосамі кніг, ня ведаючы, ці ня выйсьці з пакою падчас сямейнай сцэны. Але Дзіна не зьбіралася адкладаць высьвятленьне адносінаў на потым, і скульптар ціха прагаварыў.

— Нашая дамова ня тычылася… інтымных справаў. Дзіна, ты цудоўная дзяўчына, я ведаю, што ня варты цябе. Ты будзеш шчасьлівай з іншым. Я выканаю ўсё, што ты скажаш, жыцьцё аддам, калі папросіш – яно і так тваё. Але зразумей — ніхто ня ўладны над сваімі пачуцьцямі. Я абразіў бы цябе, калі б пачаў прыкідвацца закаханым… Я разумею, што страшэнна вінаваты… Мы тры гады былі разам…

— Ты проста дурань! – пагардліва кінула Дзіна. –У кожным сямейным жыцьці ёсьць перыяды, калі двое стамляюцца адзін ад аднаго. А ты ўжо ўявіў сабе нешта.

— Мы нежанатыя,— вінавата нагадаў Валянцін.

— Але ж зьбіраліся пабрацца! – амаль крыкнула Дзіна. Яе твар так страшна перакрывіўся, нібыта адбіралася апошняя надзея. – Ты што, перадумаў?

Валянцін моўчкі стаяў, апусьціўшы галаву. Пасьля з цяжкасьцю прагаварыў.

— Прабач…

Віленская гандлярка сьціснула кулакі і кіўнула ў бок Паліны.

— Гэта з-за яе? Можаш не адказваць, ведаю. Чыстыя пачуцьці, рамантычнае каханьне. А гэтая дамачка раскашэліцца дзеля цябе на пятнаццаць тысячаў баксаў?

Валянцін разгублена перапытаў.

— Чаму пятнаццаць? Мы ж столькі ўжо выплацілі…

— А “лічыльнік” “накруціў”! – зьедліва патлумачыла Дзіна. – Будзеце яго выкупляць? – гэта – на адрас Паліны. Тая дрыжачым ці ад хваляваньня, ці ад абурэньня голасам прагаварыла, адчуваючы сябе здрадніцай:

— Я на вашага сябра не прэтэндую.

— Ну вось! – пераможна падрахункавала Дзіна. – Нікому ты, Валік, акрамя мяне не патрэбны. Паехалі дадому. На мяжы якраз чаргі няма, і мытнік знаёмы. У восем будзем на Жыгімонтаса. Купім пляшку шампанскага, а хочаш – піва…

Валянцін упарта глядзеў на сваю “ўладальніцу”.

— Я буду працаваць на цябе дзень і ноч. І калі выплаціцца доўг – таксама. Але не магу падманваць цябе ў асабістым. Няхай нашыя стасункі застануцца сяброўскімі.

Дзіна памаўчала, узважваючы наступныя словы.

— Паслухай, тваёй даме патрэбная чацьвёртая жабка?

Паліна ўсхапілася.

— Вы ведаеце, дзе яе знайсьці?

Але Дзіна размаўляла толькі з Валянцінам.

— Ты – чалавек слова. Я магу здабыць жабку ў абмен на тваё слова гонару – паабяцай, што, пасьля таго, як скончым росшукі скарбу, ніколі больш не сустрэнешся з гэтай паненкай, ня станеш ёй ні пісаць, ні тэлефанаваць. Я нават не прашу, каб ты на мне ажаніўся – бо і так ведаю: выкінеш блазноту з галавы, нашы пачуцьці вернуцца. – І павярнулася да Паліны.

— Хочаш атрымаць чацьвёртую жабку?

Паліна няўпэўнена зірнула на скульптара. Гэтак ламаць чалавека… Ці мае яна права? Але разгадка таямніцы!.. Ніколі ня бачыцца… Сэрца раптам сьціснуў боль. Запярэчыць? Падаць няўклюдзе надзею? Але ж Дзіна дзеля свайго скульптара жыцьцём рызыкуе! Ён усё роўна зьвязаны, прыкуты да сваёй “уладальніцы”!

Ваганьні вырашыў Валянцін, цьвёрда прамовіўшы:

— Паліна хоча мець чацьвёртую скульптуру. Я ведаю, што для яе гэта вельмі важна.

Твар Дзіны прасьвятлеў, яна зноў набыла ранейшую ўпэўненасьць, як пасьля ўдалага гешэфту.

— Значыць, дамовіліся. У суботу прывязу жабку, і ўсе разам, як тады, рушым у Гарнушкі. Знойдзем тое, што шукаем, падзелім па справядлівасьці і – бывайце.

Валянцін нават не зірнуў на разьвітаньне на Паліну. Так і пайшоў з каменным тварам, як палонны вой. А Дзіна яшчэ весела кіўнула няўдалай суперніцы:

— Віншую, выгадная зьдзелка!

Паліна зачыніла дзьверы за нечаканымі гасьцямі. На душы было пагана. Прадала чалавека дзеля сваіх інтарэсаў. Прамаўчала… Вядома, так ці іначай – нічога добрага ня выйшла б. Пятнаццаць тысячаў… Цікава, Дзіна відавочна ня бедная. Тое, што гандлявала на Казюкасе – дык для тамтэйшых, гэта ўсё роўна як для нас на Купальле праз вогнішча скакаць. Далучэньне да старадаўняга сьвята. Джып, фірма, кватэра… Чаму б не прадаць, абы пазбавіцца раз і назаўсёды небясьпекі? Паліна папракнула сябе за нядобрыя думкі.

Дзяўчына разгублена абвяла вачыма сваё жытло. Колькі можна было б за яго выручыць? Ніколі пра гэта ня думалася. Ды анічога – кватэра непрыватызаваная. Што Паліна магла б прадаць? Чым валодае? Некалькі срэбных пярсьцёнкаў, гара кніг ды відэаплэер “Соні”, у якім час ад часу “заядае” кнопка. Ага, яшчэ карціны… Вось тая, з паляўнічым нацюрмортам, падабраная ледзь не на сьметніку, даляраў за сто пайшла б цяпер, далібог.

Паліна заўсёды пагарджала грашыма. Навошта іх шмат? Чым асабліва адрозьніваюцца туфлі ад Гуччы ад туфляў вытворчасьці фабрыкі “Прамень”? Ты ў “фірмовых” перастанеш спатыкацца і хадзіць не туды, куды трэба?

А цяпер Паліна адчувала сябе прыніжанай і бездапаможнай. Нават калі збыць усё да апошняга швэдара – ці назьбіраецца хоць тысяча “зялёных”? Не, яна не змагла б падарыць волю Валянціну. А з дапамогай жабкі – раптам знойдзецца сапраўдны скарб? Залаты леў? Тады і Валянцін вызваліцца! Праўда, не ад слова гонару – з горыччу нагадала сабе дзяўчына. Расстаньне назаўсёды… Ды яшчэ – з якімі ўражаньнямі? Прадала няспраўджанае каханьне…

На стале апынуліся побач літровы слоік з шыпшынавым варэньнем ад Сымона і бюст Рашчынскага, зьлеплены Валянцінам. Цікавая інсталяцыя! Паліна прынесла з лядоўні Стасеву тэкілу – шыкоўная выгінастая бутэлька з залатымі налепкамі, і таксама паставіла на стол. Тры падарункі для прынцэсы… Чый лепшы? З кім быць прынцэсе?

І раптам адчайна заплакала, не зьбіраючыся сама сабе тлумачыць – чаму.

16

— Вінсэнт! Не забудзься – заўтра а пятай адкрыцьцё Салону! Прыходзь абавязкова. Накруцім бакенбарды акадэмікам!

— Вінсэнт! Паабяцай, што калі маю карціну купяць за сто франкаў – вып’еш бутэльку шато-марго!

— Не спадзявайся, Анры, наш бравы Паляўнічы ня вып’е нават на ўласных хаўтурах.

— Твая праўда, Шарль – на ўласных хаўтурах нават ты выпіць ня зможаш.

— Мой Бог, і сапраўды. Я не перажыву гэтай несправядлівасьці!

Чарнявы, як грак, Шарль з вусамі, закручанымі ў тугія чорныя колцы, бесклапотна зарагатаў – нібыта ў яго не было пятнаццаці франкаў доўгу за кватэру, і не прэтэндавалі на яшчэ два не заробленыя франкі зеляншчык і прачка, а ў дом на віа Тарэ-дзі-Нона, у Залаты дом з чароўнай Зізі, яго проста больш у доўг ня пусьцяць. Гэтак жа бесклапотна засьмяяўся і Анры, рудаваты мажны барадач у саламяным капелюшы-канацье. Няхай у кішэні – ані санціма, Бог любіць сьпеўных птушак і заўсёды спашле ім нешта на кавалак хлеба… і бакал абсэнту.

Ля парыжскай кавярні Гербуа квітнелі яблыні, і ружова-белыя пялёсткі асыпаліся на брукаванку, на столікі, вынесеныя пад травеньскае сонца, на агромністыя капелюшы дам у ружовых і бэзавых сукенках, на чорныя цыліндры-“васьмібліскі” наведнікаў. Апошняя рэвалюцыя забылася, як страшны сон – некаторыя з маладых мастакоў, што аблюбавалі кавярню, увогуле нарадзіліся пасьля крывавых падзеяў. Таму дзівакаваты Вінсэнт, сьветлавалосы немалады замежнік, успрымаўся як жывая легенда. Расказвалі, што ён быў сярод камунараў на могілках Пер-Лашэз, што сама Чырвоная Цнатліўка Луіза Мішэль, школьная настаўніца, што натхняла рэвалюцыю, пацалавала яго, бласлаўляючы на бойку. Што пасьля паразы Камуны ён, каб ня трапіць у страшную Каледонію, куды высылалі паўстанцаў, падарожнічаў па Сахары і Тыбеце, паляваў на тыграў, ільвоў ды іншых драпежнікаў – вось і празвалі Паляўнічым. А дзесьці ў сваёй дзікай паўночнай краіне ён учыніў калісьці страшнае злачынства, або перажыў страшную трагедыю, і мае патаемныя скарбы, і ўвогуле ён пазашлюбны прынц... Ды чаго толькі не нагавораць языкі парыжанаў! Галоўнае – месье Вінсэнт (прозьвішча было настолькі цяжкое, што яго ніхто ня мог вымавіць) вельмі разумны і цікавы сумоўца, заўжды спакойны, і за гэтым спакоем хаваецца незразумелая, але вялікая моц. Кожную раніцу пера­плываць Сену – гэта трэба мець сілу! Асабліва калі вада пачынае замярзаць. Сьведкі расказвалі, што Паляўнічы нават узімку дае нырца ў палонку – адразу відаць кроў паўночнага дзікуна. Але ж месье Вінсэнт – філосаф, час ад часу чытае публічныя лекцыі. Праўда, не сказаць, каб ягоныя тэорыі былі надта модныя. Сусьветная міфалогія, паходжаньне нацыяў… Цяпер у модзе іншае: мы ўсе – дзеці малпы, спадарства, віват Дарвіну. Затое ў мастацтве слова Паляўнічага – золата! Калі скажа – добра, значыць, заказвай вячэру з шампанскім, ты сапраўды нешта вартае стварыў. Але паспрабуй дачакацца ад нашага Паляўнічага ўхвалы! А галоўнае – ніякіх дзяўчынак. Ніякіх Зізі, Мімі, Марыуччы… Усе нешматлікія любоўныя гісторыі, што расказваліся пра Паляўнічага, былі вельмі заблытаныя і недазваляльна сур’ёзныя.

Светлавалосы Вінсэнт (густая грыва з незаўважнай сівізною, яркія сінія вочы са зморшчынкамі ў куточках, суровы рот) ветла памахаў сябрам рукой на разьвітаньне.

Што ж, яно так заўсёды – час гарматаў і час паэтаў зьмяняюць адзін аднаго ў вечнай каруселі. Ён сышоў з гэтае забаўкі яшчэ трыццаць год таму.

“Паляўнічы”… Гучыць прыемней, чым зацкаваны зьвер.

Паляўнічы любіў Парыж. Апошнія гады горад пераўтвараўся на вачах, і многія абураліся. Забіваецца “дух Лютэцыі”(так калісьці называлася гэтае места). Прасторныя будынкі супермаркетаў, усе са шкла і металу, дзе маладзенькія прадаўшчыцы працуюць па пятнаццаць гадзінаў у дзень, ня маючы права прысесьці й на хвілю; сусьветныя выставы з іх пампезнасьцю, з афрыканскімі і кітайскімі вёскамі, збудаванымі на пару тыдняў… А Цэнтральны рынак — “парасон ад дожджыка”, па выразе Напалеона ІІІ? Хіба ён заменіць вясёлы гандаль на маленькіх пляцах? Ну а супраць Эйфелевай вежы нават праводзяцца мітынгі! Гі дэ Мапасан аб’явіў гэтай жалезнай пачварыне вайну. Нарэшце, Гранд-Опера, збудаваная непадалёк ад ціхай ру Віньён, дзе атабарыўся Вінсэнт, агромністая, як скамянелая хмара… Безгустоўшчына, панове!

Але Паляўнічаму хутчэй падабаліся гэтыя перамены. Вызваляюцца архітэктурныя формы, вызваляюцца фарбы мастакоў, вызваляюцца народы… Толькі ягоны народ цярпліва чакае, пакуль шчасьце неадчувальна апусьціцца з неба, як гэтыя яблыневыя пялёсткі.

— Пардон, месье!

Дзяўчынка-разносчыца з вялікім кошыкам, накрытым бялюткай сурвэткаю – падобна, там круасаны, духмяныя булкі-паўмесячыкі, – неў­знарок штурхнуўшы высокага важнага пана, белазуба ўсьміхнулася. Позірк чорных, як масьліны, вачэй не вінаваты, а хуткі і зацікаўлены. Хто асудзіць немаладога самотніка, які завядзе нядоўгае знаёмства з баявітай парыжаначкай?

Вінсэнт сумна ўсьміхнуўся дзяўчыне, і тая, састроіўшы сьмешную грымаску – старэча ты, старэча! — зьнікла ў натоўпе, спрытна абмінаючы мінакоў, як лёгкі чоўнік – паважныя дымныя параходы.

Дамы на ру Віньён былі вельмі старыя, яшчэ з чорнымі драўлянымі накладкамі паўзьверх муроў, паводле сярэднявечнай моды, і на кожным доме – выява-“візітоўка”. Будынкі так і называліся: “Пад ласосем”, “Пад мядзьведзем”, “Пад рыцарам”. Паляўнічы жыў у доме “Пад казой”. Дакладней, на мазаічным пано, што прыкрашаў франтон дома, мелася дзьве выявы – пастушка ў чырвоным каптурыку дзьмула ў дудачку, а за ёй скакала няўклюдная, даўганогая каза, і на казіных рагах гайдаўся залаты ветах. Мясцовыя тлумачылі – гэта таму, што дом колісь будаваў купец, які гандляваў воўнай і казіным сырам. А Паляўнічаму здавалася, дзяўчынка, каза і ветах – гэта пра тое, што ўсё мінае, і бесклапотнае сьпеўнае юнацтва незаўважна вядзе за сабой сьмерць. Але пры адпаведным настроі сьмерць можна пабачыць ва ўсім, асабліва на вуліцы, названай у імя паэта, што напісаў вясёлую баладу пра танец вісельнікаў.

Кватэра Вінсэнта месьцілася на самым версе – ён ня мог дазволіць сабе лепшай. Кансьержка высунулася са свайго катуха з урачыста-таямнічым выглядам і, працягваючы ключ, прамовіла:

— У месье госьці.

— Госьці? – зьдзівіўся Паляўнічы. – Я нікога не чакаў.

— О, гэта сюрпрыз! – расьцьвіла звычайна суровая мадам Матыльда. – Ідзіце, самі ўбачыце!

Вінцэсь зразумеў, што невядомы госьць добра заплаціў. Але ня стаў паскараць крок. Ён ужо даўно прывучыўся ўспрымаць усё, як належнае. Чаго яму баяцца? Што яшчэ ён можа страціць?

Дзьверы ў кватэру аказаліся незачыненымі. Перад вакном мансарды вымалёўваўся цёмны сілуэт жанчыны ў моднай вузкай сукенцы, пашыранай у самым нізе, і капелюшы са страусавымі пёрамі памерам з невялікі востраў. У пакоі з надзвычай спартанскай абстаноўкай фігура глядзелася экзатычна.

— Чым абавязаны вашаму візіту, мадам?

Незнаёмка, крыху прамарудзіўшы, павярнулася. Твар закрываў кароткі вэлюм, але было зразумела, што кабеце – за сорак, значыць, пра легкадумны візіт-падарунак ад сяброў мастакоў (“а ці не паслаць новую натуршчыцу да нашага самотніка?”) — гаварыць не выпадала. Жанчына моўчкі разглядала гаспадара, так што таму нават зрабілася няёмка. Рука госьці ў страшэнна дарагой карункавай пальчатцы нерашуча паднялася і адкінула вэлюм.

— Дзень добры, пан Вінцэсь!

— Хрысьціна! – Вінцэсь кінуўся да госьці і прыпаў вуснамі да яе рукі. Кабета ўсхвалявана ўсьміхнулася.

— А я баялася, што вы мяне не пазнаеце. Я пастарэла, дарагі…

Вінцэсь радасна запярэчыў, не выпускаючы яе рукі са сваёй:

— Вы ўсё такая ж прыгажуня! Гэта я ператварыўся ў сумнага старэчу, і нават забыўся на ветлівасьць. Сядайце, вось сюды, на гэтае крэсла – яно яшчэ трымаецца на ўсіх сваіх чатырох крывых лапах. А я звару кавы. Ці шакалад? Вы любіце гарачы шакалад, Хрысьціна?

Госьця глядзела з лёгкім сумам, як гаспадар распальвае грубку, ставіць на жалезную рашотку кававарку... Адзіная раскоша пакоя – скура ільва, расьцягнутая на сьцяне, ды нейкія дзіўныя дзіды. Жалезны вузкі ложак пакрыты даматканай посьцілкай. А над ложкам – абраз Маткі Боскай Вострабрамскай і шляхецкі слуцкі пояс колераў зьвялай травы і золата.

— Напэўна, са ста мужчынаў толькі адзін вось гэтак не саромеўся б сваёй беднасьці, калі да яго прыйшла графіня Мекленбургская. Цяпер мне яшчэ больш зразумела, чаму я вас пакахала, Вінцэсь. Так, так, сёньня я магу гаварыць пра гэта вольна – усё сплыло, усё прамінула…

Вінцэсь паставіў на стол два кубкі з гарачым шакаладам (сапраўдная кітайская парцаляна з сінімі рыбкамі, падарунак аднаго мастака) — і сеў насупраць сваёй госьці. Вядома, яна пастарэла. Твар пашырэў, вочы, усё гэтак жа блакітныя, паглядалі з-пад навіслых павек без ранейшай наіўнай захопленасьці. Пастава, зразумела, страціла юначую гнуткасьць… А галоўнае, што зьмяніла аблічча — уладарнасьць, ветлівая, цьвёрдая, якую немагчыма ўдаваць, калі ня маеш сапраўднае ўлады.

— Як Станіслаў? – папытаўся Вінцэсь, перарываючы няёмкую паўзу, што ўсё-ткі ўзьнікла. Графіня толькі трохі прыўзняла бровы.

— Зусім апусьціўся, ведаеце. Бацька да самай сваёй сьмерці спадзяваўся, што Стась будзе вартым роду нашчадкам. Спрабаваў зацікавіць яго гаспадаркай, ваеннай кар’ерай, сьвецкім жыцьцём… Дарэмна. Стась зламаўся, расчараваўся ва ўсім сьвеце. Жаніцца таксама адмовіўся. Знайшоў адзіны інтарэс – ежу. Так, так, яго адзіная забаўка – жэрці. Дзесяць кухараў, і кожны сьпецыялізуецца па нейкай нацыянальнай кухні – француз, іспанец, перс, нават, здаецца, кітаец. Вось Станіслава вы маглі б і не пазнаць, Вінцэсь. Ён цяпер ходзіць, толькі абапіраючыся на двух слугаў – тлусты, як бочка з півам. Калі здарыцца рэвалюцыя і застанецца без нічога – зможа падзарабляць у балагане. Урэшце бацька пакінуў яму толькі рэнту, а распараджаюся ўсім я. Нічога, у мяне выявілася да гэтага здольнасьць. – Хрысьціна падарыла Вінцэсю сьвецкую ўсьмешку – аднымі вуснамі. – Я таксама ў многім расчаравалася. І на рамантычныя ўчынкі – накшталт ахвяраваць сваю маёмасьць, ці хаця б яе частку, на “высакародную грамадзянскую справу” – баюся, на такое глупства я ўжо ня здольная. Усе высакародныя справы заканчваюцца на вісельні або ў вар’ятні. Ведаце, як гаворыцца: рэвалюцыю прыдумваюць рамантыкі, зьдзяйсьняюць фанатыкі, а карыстаюцца яе перамогай нягоднікі. А ў мяне, дарэчы, чацьвёра дзяцей, і ўсе – маленькія арыстакраты.

Графіня прыемна засьмяялася – так, як прынята сьмяяцца падчас сяброўскай гаворкі. Вінцэсь сумна глядзеў на яе і бачыў іншае – залатавалосая дзяўчына бяжыць праз лясны гушчар, падае ў талы сьнег, падымаецца, зноў, задыхаючыся, імкнецца наперад, ратаваць свайго героя…

— А вы, Вінцэсь? Як вы? Ці ўвесь час – адзін?

Вінцэсь апусьціў пасівелую галаву.

— Я не сьвяты. У мяне былі жанчыны, хоць сапраўднага пачуцьця да іх не знайшлося ў маёй выгнаньніцкай душы. На жаль, я занадта сур’ёзна стаўлюся да простых стасункаў. Пакутваў сам і мучыў вартых любові кабетаў. І …я таксама шмат у чым расчараваўся, графіня. Ваяваў спачатку ў арміі Нацыянальнага ўраду Цьера, потым – на баку камунараў. Праўда, я быў моцна паранены падчас абароны Парыжу ад немцаў, і ўдзел мой у Камуне амаль толькі – даць грошы на зброю. Я спадзяваўся, што ўзброе­ныя мной людзі, вызваліўшы свой народ, пойдуць ратаваць мой, стануцца пачаткам вызвольнай арміі… Нібыта волю можна прынесьці на іншаземных штыках!

— Калісьці мне здавалася, што вы ня можаце рабіць памылак, – ціха прамовіла Хрысьціна, ледзь дакранаючыся тонкімі пальцамі, абцягнутымі карункамі пальчаткі, да гарачага кубка. – Вы і вашы сябры так і не скарысталі большую частку атрыманага ад бацькі?

Вінцэсь памаўчаў, пераадольваючы застарэлы боль.

— Я сам пачынаю думаць, што грошы тыя праклятыя. Мой сваяк, Юзаф Каліноўскі, так і сьцьвярждае, і піша, што мы лепш зрабілі б, каб перадалі золата на патрэбы ордэна кармелітаў. Дарэчы, чулі пра Юзафа?

Хрысьціна паціснула плячыма.

— Усё, што ведаю — яго прысудзілі да сьмерці, але выручыў айчым, граф Путкамер, і скончылася высылкай у Сібір. Дзіўна, ваш сваяк заўсёды здаваўся мне такім далікатным, слабенькім… І раптам – заслужыў расстрэл!

Вінцэсь кіўнуў, згаджаючыся.

— Дабрэй за Юзафа я чалавека не сустракаў. Але Юзаф адбыў дзесяць гадоў у Сібіры, вярнуўся… І ўступіў у ордэн кармелітаў. Зараз – прыёр кляштару! Не зьдзіўлюся, калі яго калі-небудзь прызнаюць за сьвятога. А я магу суцяшацца толькі тым, што ані шэлега не патраціў на сябе.

Хрысьціна рашуча адставіла кубак, з якога так і не адпіла ні глытка:

— Што ж, кажуць, гордая беднасьць заслугоўвае павагі. Хаця я, шчыра прызнаюся, з вышыні пражытых гадоў ня ведаю, чым тут ганарыцца. Мне здаецца, вы ў Парыжы проста паціху высыхаеце, гібееце бяз справы. Я прыйшла паведаміць – вы можаце вярнуцца на радзіму.

— Што?!! – Вінцэсь ускочыў з крэсла, ледзь не перакуліўшы яго на падлогу. Галава кружылася, як пасьля бакалу абсэнту. Графіня глядзела з лёгкай сумнай усьмешкай.

— Скажыце, пан Рашчынскі, што яшчэ ў цэлым сьвеце магло б вас гэтак пазбавіць раўнавагі, вас, такога ўраўнаважанага? Мусіць, толькі не жанчына?

Вінцэсь змусіў сябе супакоіцца.

— Я сумую па сваіх краях. Дужа сумую.

— Вось і вяртайцеся, — графіня нясьпешна ўзнялася. —Вы – сярод амніставаных, вам вернуць ваш маёнтак. Праўда, ні на якую кампенсацыю за нанесеную яму шкоду не чакайце. І тыя землі, што адышлі сялянам — ня вернуцца.

Вінцэсь захінуў твар рукамі. Гарнушкі… Маскалёў лес… Сасна на стромым беразе ракі… Сівы туман, што паўзе, як паранены вужыны кароль, з паплавоў у празрыстыя хвалі…

— Хрысьціна! Вы яшчэ раз вяртаеце мне жыцьцё!

На твары госьці заставалася спакойная прыстойная ўсьмешка, але голас дрыжэў.

— Тады, можа, вы мне нарэшце скажаце, Вінцэсь… Чаму вы не захацелі быць са мной? Якая прычына вашай халоднасьці? Я вам не падабалася? Вас прыніжала маё багацьце? Згадзіцеся, я заслужыла права ведаць!

Вінцэсь зноў апусьціў галаву. Не адказаць было нельга.

— Я кахаў іншую.

— А яна? Вашая абраньніца? Кахала вас?

— Не.

Графіня памаўчала, у яе ўсьмешцы зьявілася хваравітая жорсткасьць.

— У такім выпадку я рада, дарагі. Ну што вы так зьдзіўлёна на мяне пазіраеце? Не зьбіраюся гуляць у добрую самарыцянку. Каханьне – гэта ўсяго толькі барацьба індывідуальнасьцяў, прага валоданьня… І мне прыемна, што вы прайгралі гэтак жа, як і я.

Вінцэсь праводзіў госьцю да яе экіпажу і доўга глядзеў усьлед. І яму здавалася, што разам з Хрысьцінай ад яго аддаляецца ягоная маладосьць, і ён сапраўды адчуў сябе старым. Нікому не патрэбным самотным старым, у якога засталіся адны магілы.

І ён вярнуўся да сваіх магілаў.

Гэта здарылася ўжо ўвосень, на Дзяды, калі на могілках сьвяціліся жоўтыя зоркі сьвечак, дрогкія, як спадзяваньне на сустрэчу. Дрэвы стаялі чорныя, голыя, бы пакараныя грэшнікі, выцьвілая сухая трава акрым як пра смерць, не нагадвала ні аб чым. Але Вінцэсю ўсё здавалася прыўкрасным – і нізкае шэрае неба, і апошні залаты ліст на вершаліне старога каштана – прыветна ўзьнятая даланя… І нізкія хаткі Гарнушак…

Сяляне выйшлі сустракаць яго з хлебам-сольлю. Чалавек сем, па вы­глядзе – заможныя… Так бы мовіць, вясковая арыстакратыя. Вінцэсь прагна ўглядаўся ў твары… Не, нікога ня ведае. Тыя, што былі з ім побач у бойках – даўно ў сьвеце, дзе толькі сумна дзівяцца чалавечае зацятасьці і ўзаемнай нянавісьці.

А вёска як вымерла… Сем спалоханых, нізка схіленых мужыкоў – і больш нікога… Вінцэсь не спадзяваўся, што яму ўзрадуюцца – апошні візіт у Гарнушкі амаль прывёў яго на шыбеніцу. Але ўсё-ткі прайшло трыццаць гадоў…

А калі ён пабачыў дом, дзе вырас – ледзь стрымаў роспачны крык. Будынак прыняў на сябе ўсю нянавісьць да адсутных гаспадароў. Вокны другога паверху пазабіваныя дошкамі, да сьценаў прываліліся, бы п’яныя, неахайныя хмызьнякі – такія растуць вельмі хутка, і іх будзе цяжка выкарчаваць. На калонах – сьляды ад куляў… Наўрад была аблога – хутчэй забаўляліся казакі, разьмешчаныя ў секвестраваным маёнтку. Вось і пацьверджаньне — каменная выява герба Рашчынскіх, з мядзьведзем на задніх лапах, прымацаваная на фасадзе, відавочна служыла мішэньню для спаборніцтваў у трапнасьці. Мядзьведзь увесь патрушчаны ўдалымі стрэламі. Базыль, наняты Вінцэсем у Гародні за слугу і кучара, за­клапочана пацокаў языком. Вінцэсь зразумеў – моцна расчараваўся ў сваім гаспадары. І як тут жыць? А сёньня ж Дзяды, трэ вячэру ладзіць…

Вінцэсь, як у сьне, хадзіў па забруджаных халодных калідорах, зазіраў у пакоі, нібыта ў труны… Толькі ў былым дзіцячым пакоі засталося ў куце “цукерачнае дрэва”, на якое нейкі жартаўнік павесіў выедзеную кветку сланечніка. Засталося тое-сёе з мэблі ды фамільныя партрэты, пасечаныя шаблямі. Рашчынскі непаслухмянымі рукамі зьняў са сьцяны павіслы на адным рагу партрэт бацькі… Пан Антон Рашчынскі пазіраў на сына, які стаў ужо старэйшым за яго, сьмелымі шэрымі вачыма, і яго твар наўскос перасякаў шнар-парэз… Амаль як у Ваўкалака…

Дзе цяпер Мартын? Ці жывы?

У сталоўні пахла вогнішчам. Рука Вінцэся пацягнулася да дзьверцаў буфету, у якім калісьці захоўваўся сервіз з венецыянскага шкла – графін, аздоблены срэбнымі вінаграднымі гронкамі, і чаркі… Сервіз, які Вінцэсевы продкі выменялі за сялянскую сям’ю. Цяпер быў бы самы час паставіць яго на стол, як раіў бацька. Вінцэсь быццам пачуў голас пана Антося: “А гэты сервіз… Я хачу, каб ты заўсёды захоўваў яго. І калі табе раптам падасца, што ты зрабіў для свайго народу ўсё, што мог, — пастаў яго на свой стол”.

Вядома, у буфеце было пуста. Толькі адна невялікая рэч не спатрэбілася рабаўнікам. Вінцэсь асьцярожна зьняў яе з паліцы… Вазачка-жабка, разьбітая і акуратна склееная воскам… Госпадзе, а ён думаў, што боль па страчаным каханьні з гадамі суцішыцца! Глухое рыданьне падступіла да горла – Вінцэсь нават спалохаўся: няўжо гэтак здаў, саслабеў?

Не, ён не дазволіць сабе раскісаць. Яшчэ належыць зрабіць вельмі шмат. Усё-ткі гэта – яго дом, яго зямля. І хоць сяляне больш – не ягоная маёмасьць, але ён адказны і за тое, як яны жывуць!

А Гарнушкі пасылалі да яго сваіх выведнікаў. І тыя, сьціпла камечучы ў руках шапкі, спрабавалі выпытаць з дурнаватай хітрасьцю, ці не зьбі­раецца пан адсуджваць назад зямлю, якую атрымалі мужыкі, што дапамагалі лавіць пана, былі ў атрадзе самааховы? Ці не затаіў пан крыўды, ці ня будзе помсьціць? І колькі яны будуць цяпер плаціць за арэнду той зямлі, што зноў належыць пану?

І Вінцэсь нешта тлумачыў, супакойваў, гаварыў, што трэба аднавіць працу школкі, абяцаў, што пабудуе бальніцу, што плаціць за арэнду трэба будзе менш, чым у казну, зусім мала… А можа, і нічога…

І з горыччу адчуваў, што яму ня вераць.

Аднак бальніцу сапраўды варта пабудаваць. На гэта не шкада ўзяць ад схаваных грошай… І абавязкова дапамагчы сваякам тых, хто быў у Вінцэсевым атрадзе. Скрыні са зьліткамі трыццаць гадоў таму яны закапалі – не было як даць ім рады. А манеты з двух маленькіх скрыняў падзялілі між сабой Вінцэсь і Ваўкалак, пакляўшыся — ані шэлега на сябе!

Вінцэсь патраціўся на зброю, якая не паслужыла ягонае зямлі, але ўсё-ткі здабыла глыток волі людзям. Заставалася яшчэ частка, вось і будзе – на лякарню! Але… трэба параіцца.

Усе гэтыя гады лёс скарбу паўстанцаў прыгнятаў Вінцэся. Хто застаўся жывым з пасьвечаных у таямніцу? Пан Рагманаў памёр, не пажадаўшы дакрануцца да праклятага золата, набытага за жыцьцё яго сына. Мартын зьнік. Тады Ваўкалак яшчэ прывёў Марцэла Алейшчыка, а Вінцэсь паручыўся за Міхася Валевіча. Міхася павесілі. Дзе Марцэл – зноў жа невядома. Яшчэ некалькі чалавек ведалі пра існаваньне золата, але ня ведалі, дзе яно схаванае – Вальжына, Людвісары, цёзкі Каліноўскія – Юзаф і Кастусь. Кастусь, дарэчы, зьбіраўся сам распарадзіцца золатам – ды не пасьпеў. Юзаф сваё стаўленьне выказаў – аддаць кармелітам. Вальжына? Пра Вальжыну лепш ня думаць. Трыццаць гадоў таму Вінцэсь зрабіў усё, што мог, каб выратаваць яе ад перасьледу, і адзінае, што ведае — Вальжына зьехала. І вусны самі прашапталі радкі з сумнай балады пра мёртвага караля:

Што сёньня адбываецца на Беларусі? Як можна дапамагчы вызваленьню краіны? Ці ёсьць сілы, здольныя біцца за волю? Вінцэсь дастаў з сакваяжу дарагія сэрцу рэчы – “Беларускую хрэстаматыю” Эпімаха-Шыпілы, “Словарь белорусского наречия” Івана Насовіча і “Дудку беларускую” Мацея Бурачка. Разгарнуў апошнюю кнігу… ”Божа ж мой, божа! Што ж мы за такія бяздольныя? Якаясь маленькая Булгарыя – са жменю таго народу – якіясьці Харваты, Чэхі, Маларосы і другія пабрацімцы нашыя… маюць па-свойму пісаныя і друкаваныя ксёнжачкі і газеты, і набожныя, і сьмешныя, і сьлёзныя, і гісторыйкі, і баячкі; і дзеткі іх чытаюць так, як і гавораць, а ў нас як бы захацеў цыдулку ці да бацькі лісток напісаць па-свойму, дык, можа, і ў сваёй вёсцы людзі сказалі, што “піша па-мужыцку”, і як дурня абсьмяялі б! А можа, і сапраўды наша мова такая, што ёю нічога добрага ні сказаць, ні напісаць ня можна? Ой, не! Нашая мова для нас сьвятая, бо яна нам ад Бога дадзеная, як і другім добрым людцам, і гаворым жа мы ёю шмат і добрага, але так ужо мы самі пусьцілі яе на зьдзек, не раўнуючы, як і паны вялікія ахвотней гавораць па-французску, як па-свойму. Нас жа ня жменька, а з шэсьць мільёнаў…”

Вінцэсь ведаў гэтыя словы напамяць, але кожны раз, як перачытваў, камяк падыходзіў да горла. Жыве Беларусь! Толькі жыве сваім жыцьцём, ад якога ён даўно адстаў.

Рашчынскі прытуліўся да напаленай грубкі. Хутка пачне цямнець… Вінцэсь углядаўся ў далёкія сілуэты гарнушкаўскіх хацінак без адзінага агень­чыка, і яму мімаволі здавалася, што гэта войска пачварных шэрых карлаў, што падрыхтаваліся да нападу. І вось-вось яны адштурхнуцца ад мерзлай зямлі і кінуцца на маёнтак, папаўзуць на яго, рыхтуючыся сьцерці з зямлі…

Што за глупства! Гэта – яго зямля, і ня трэба забывацца, што з-пад дахаў тых шэрых хацінак зьявіўся і Міхась Валевіч, і Янук Вараўня, і іншыя, з якімі ён дзяліў гора і славу змаганьня за волю. Дзесьці там жывуць унукі яго добрай нянькі Агаты, і тая бялявенькая ўсьмешлівая дзяўчынка, што з іншымі вясковымі дзеткамі прыходзіла ў іх маёнтак на Каляды, каб патаньчыць ля панскай ёлкі і атрымаць дзівосныя падарункі. Як жа яе звалі? Марыська?

Неба навісла гэтак нізка, што здавалася – зараз яго праб’юць дзіды голага кустоўя. Да сядзібы павольна набліжалася нечая постаць. Сьвятар! У гэтым не было нічога дзіўнага – мясцовая “эліта” патроху наведвала Вінцэся, спрабуючы зразумець, чаго чакаць ад новага суседа. Мала хто памятаў яго, і не ўсе, хто памятаў, хацелі аднавіць знаёмства.

Сьвятар, відаць, быў зусім стары ці хворы, бо моцна абапіраўся на кульбачку. Ідзе, сагнуўшыся ледзь не ўдвая, чорная шапка з накідкай – значыць, мніх. Вінцэсь пасьпяшаўся адчыніць дзьверы. Стары пераступіў парог і прыўзняў галаву…

Глыбокія зморшчыны, вядома, зьмянілі твар, вочы сталі празрыста-сьветлымі, нібы талы лёд, але шнар… Страшны шнар ад шаблі, праз усю правую шчаку час разгладзіць ня змог.

— Мартын!

Яны абняліся.

— Не магу паверыць, што гэта – ты… — Вінцэсь быў страшэнна ўзрушаны. – Як цябе цяпер называць?

— Я прыняў пострыг яшчэ дваццаць пяць гадоў таму, імя маё ў Хрысьце – Андрэй. — Ваўкалак гаварыў ціха, але голас яго ня страціў цьвёрдасьці.—А рукапалажылі ў сьвятары толькі праз пятнаццаць гадоў. Я быў вялікім грэшнікам.

Вінцэсь глядзеў – і не пазнаваў… Рахманасьць старога сьвятара не была гульнёй. Ён сапраўды прымірыўся са сьветам і з самім сабою. Вінцэсь адчуў раптам страшэнную зайздрасьць. Унутраны спакой! Няма каштоўнасьці большай – гэта разумееш толькі пад канец жыцьця.

Але як толькі зайшла гаворка пра золата, Вінцэсь пазнаў ранейшага непахіснага ваяра.

— Праклятае золата трэба пахаваць назаўсёды! – вочы айца Андрэя збліснулі зацятым агнём. – Праз не заробленае сумленнай працай багацьце намі кіруе Сатанііл! Нам здаецца, што мы ачысьцім грошы, уклаўшы іх у добрую, боскую справу. Але гэта – спакуса. Мы ня ведаем, колькі душаў загіне з-за нашай неасьцярожнасьці і прагавітасьці! Я пераканаўся ў гэтым… — Ваўкалак скрушліва ўдарыў сябе ў грудзі кулаком. – Я даў грошы на пабудову кляштара. А пасьля даведаўся, што на тое ж золата пабудавалі і манапольку, дзе цяпер спойваюць мужыкоў. Грошы раскрадаліся, адзін сьвятар з-за іх стаў расстрыгам, зьбег. Пачаліся інтрыгі з-за таго, хто будзе настаяцелем новай абіцелі… У мястэчку прыбавілася самадаек і кішэнных злодзеяў… А я сышоў адтуль назаўсёды.

Вінцэсь дарэмна спрабаваў спрачацца, нешта даводзіць. Ці варта вінаваціць сябе ў грахах усяго сьвету? У чым Мартын не зьмяніўся – дык гэта ў зацятасьці наконт таго, што лічыў справядлівым. Праклятае золата, здабытае цаной крыві, чапаць нельга. Няхай яно назаўсёды застанецца там, дзе было.

— Урэшце, гэта мусім вырашаць ня толькі мы ўдваіх, — сьцьвердзіў Вінцэсь. – Юзаф сваё слова сказаў – ён хоча, каб золата адыйшло ордэну кармелітаў. Ты лічыш, на яго трэба забыць. Я ўсё яшчэ спадзяюся скарыс­таць яго дзеля стварэньня незалежнай беларускай дзяржавы. Але голас мае і Вальжына, і Марцэл, і, урэшце, усе нашыя паплечнікі, хто застаўся жывы. Пакуль ёсьць надзея спытаць іх – мы ня можам вырашаць самі.

Айцец Андрэй прыклаў руку да крыжа, што вісеў на яго грудзях, нібы прыводзячы ў сьведкі сваёй праўдзівасьці Госпада.

— Марцэл падзяляе маю думку. І… Вальжына таксама.

Кроў застукала ўвушшу Вінцэся. Як калісьці, калі ён ляжаў, аглушаны ўдарам варожай шаблі, на полі бойкі.

— Ты ведаеш, дзе яны? Дзе… Вальжына?

Сьвятар паблажліва-сумна ўсьміхнуўся.

— Марцэл – разам са мной. Прыслужвае ў царкве. Ён застаўся без рукі, калі мы біліся пад Маркаўцамі. А Вальжына – у Весьніцах.

Зусім побач! Вінцэсь спрабаваў схаваць хваляваньне.

— І… як яна?

Мартын глядзеў, як бацька на несьвядомае дзіця.

— У Вальжыны ўсё добра. Яна не адна.

— Я рады, што яна выйшла замуж. — Вінцэсь гаварыў шчыра – у яго ня ўзьнікла й ценю дурной рэўнасьці. Галоўнае – каб была шчасьлівай. Каб хоць яе жыцьцё ня сталася пустацьветам.

— Я не сказаў, што яна выйшла замуж. Я сказаў, што яна не адна. У Вальжыны ёсьць сын. А цяпер і ўнукі.

— Сын? – Вінцэсь разгубіўся.

— Так, сын. Яго імя – Марка. Марка Рагманаў.

Ваўкалак сказаў гэта так асабліва, што Вінцэсю стала горача ад раптоўнай здагадкі.

— І колькі яму… гадоў?

— Дваццатага ліпеня будзе трыццаць. Я – яго хросны бацька.

Калі Вінцэсь і Вальжына бачыліся апошні раз, яна ўжо ведала, што чакае дзіця. І нічога не сказала!

На разьвітаньне Вінцэсь ціха спытаўся ў старога сябра:

— Ты дараваў мне?

Айцец Андрэй адказаў гэтак жа ціха.

— Гэта быў яе выбар. І воля Гасподняя. Нам усім трэба выпіваць да донца чару, якую нам даюць на зямным застольлі. Віно там, ці воцат, ці адзіная жывая кропля, якая не спатоліць смагу, а толькі змусіць прагнуць усё жыцьцё. Бывай, Вінцэсь. Бласлаўляю цябе на душэўны спакой і разумныя рашэньні.

Дом у Весьніцах стаў зусім непаглядны – на сьценах пісягі, аканіцы пафарбаваныя ў белае, і ад таго здаюцца бруднымі, а ля ганку з драўлянымі калонамі, таксама пафарбаванымі ў бель – звычайныя сялянскія калёсы з навесам з радна, як у цыганоў.

А можа, усё ўспрымалася так сумна ад таго, што дождж прышываў шэрае неба да чорнай зямлі дробнымі шыўкамі, і дрэвы роспачна працягвалі ўверх голыя галіны, выпрошваючы пухнатага зімовага адзеньня…

Але вось дзіця засьмяялася там, у доме з белымі аканіцамі – і адразу нібыта стала сьвятлей. Божа мой, гэта ж тое самае вакно, перад якім аднойчы былі перажытыя , як здавалася, самыя страшныя ў жыцьці хвіліны! Пасьля ён пераканаўся, што могуць быць яшчэ горшыя.

Вінцэсь наважыўся ўзысьці на такі знаёмы ганак. Сівая кабета ў прос­тай чорнай сукенцы, у белым старасьвецкім каптуры адчыніла дзьверы.

І Вінцэсь усьвядоміў розьніцу – калі глядзіш звычайна, і калі пазіраеш закаханымі вачыма. Падчас сустрэчы з Хрысьцінай ён бачыў перад сабой яе ранейшае аблічча, мог супастаўляць з цяперашнім, сьвядомасьць адзначыла ўсе зморшчынкі, няхай і далікатна замаскаваныя касьметыкай, большую самавітасьць паставы…

Вядома, Вальжына таксама пастарэла. І пастарэла куды заўважней – бо па яе спрацаваных руках, сівых валасах і маршчынах разумелася: была і чорная праца, і душэўныя пакуты. Беднасьць глядзела з усіх кутоў, не прыўкрашаная нават звычайнымі шляхецкімі аздобамі – прадзедаўскім кілімам ці фатэлем, у якім, паводле сямейнага паданьня, сядзеў калісь які князь ці кароль.

Але Вінцэсю было ўсё роўна, як выглядае жанчына яго сэрца. Ён проста ня здольны быў параўноўваць, расчароўвацца, спачуваць, што час забраў прыгажосьць. Уся ягоная істота пазнала Яе – і закалацілася сэрца, і адняло мову. І зноў падаўся сам сабе няўклюдным, нязграбным, і – нялюбым.

Вальжына разгублена кранула рукой валасы, што выбіліся з-пад каптура – інстынктыўнае жаданьне жанчыны пры зьяўленьні нечаканага госьця паправіць прычоску, страх, што непрыбраная… І тут жа адвярнулася і захінула твар рукамі. Вінцэсь падумаў быў, што яна плача – але жанчына стаяла нерухома… Потым павольна павярнулася да яго, відаць, супакоіўшыся ад раптоўнага ўзрушэньня.

І замест звычайнага прывітаньня Вінцэсь прагаварыў тыя словы, якімі паўстанцы віталі адзін аднаго, па якіх пазнавалі аднадумцаў.

—Каго любіш?

Вальжына, не вагаючыся, прамовіла:

—Люблю Беларусь…

—Дык узаемна!

Яны абодва памаўчалі, захлынаючыся ад успамінаў. Вінцэсь спрабаваў вызначыць, як яна да яго ставіцца – ці дазволена абняць, пацалаваць, ці халодна адштурхне – як трыццаць гадоў таму… А ёй, відаць, проста было няёмка.

— Што ж я так няветла цябе сустракаю… Праходзь, Вінцэсь. Вось сюды… Памятаеш гэты пакой? Калі мы гулялі ў хованкі, ты хаваўся заўсёды вунь за той камодай. І цябе было лёгка знайсьці. Прысаджвайся… Зараз зраблю гарбаты. Прыслугі ў нас няма – толькі кухарку часам наймаем. А ты добра выглядаеш, Вінцэсь – нават цікавей, чым у юнацтве.

У яго ледзь не сарвалася з языка крыўднае “Табе заўсёды падабаліся сівагаловыя ваяры”. Але ён нават пачырванеў за такую думку. Ды й ня надта тымі думкамі ён ад хваляваньня валодаў. І больш ня мог выцерпець няведаньня.

— Я чуў, што ў цябе ёсьць сын…

Вальжына на хвілю супынілася з філіжанкай у руцэ.

— Так. Я назвала яго Маркам – у гонар брата. Марка — маё жыцьцё, мой гонар. На жаль, не ўдалося даць яму добрую адукацыю, хоць ён вельмі разумны хлопчык. Ён лясьнічы. Нядаўна ажаніўся, нявеста не багатая – унучка пана Арэхны, таго самага, у маёнтку якога арыштавалі майго брата. Але дзяўчына добрая, працавітая. Двое дзетак гадуюць – Любачку і Максіма.

Вінцэсь нарэшце задаў пытаньне, якое яго мучыла, і задаў як мага больш цьвёрда, каб яна не магла ўхіліцца ад адказу.

— Марка – мой сын?

Вальжына моўчкі паставіла на стол дзьве філіжанкі, паклала сурвэткі, потым прыйшла чарга вазачкі з печывам…

— Вальжына!!!

Яна глыбока ўздыхнула.

— Ты хочаш ведаць, ці ня ты – ягоны бацька? Паколькі ты адзіны мужчына, з якім я была за сваё жыцьцё, то адказ вядомы. Не вінаваць сябе ні ў чым, Вінцэсь. Я вырашыла сама – стаць тваёй у тую ноч. Я не дапускаю думкі, што памылілася, бо сёньня са мною Марка. Але прашу аб адным – не спрабуй зыначыць жыцьцё. Ня трэба варушыць мінулае.

Дзесьці на званіцы храма ўдарыў звон, яшчэ раз, яшчэ… Вальжына перахрысьцілася, гледзячы ў вакно. Вінцэсь таксама паклаў на сябе крыж — нібыта разьвітваючыся з некім дарагім. Не, так нельга!

— Вальжына, дарагая! Я нічым ня мог памагчы вам увесь гэты час. Дазволь хаця б цяпер зрабіць гэта. Дазволь даць сыну маё прозьвішча! Згадзіся абвянчацца са мной. І няхай уся мая невялікая маёмасьць стане вашай! Я нават магу зноў зьехаць, калі табе брыдка на мяне глядзець. Толькі прымі для майго сына і маіх унукаў тое, што я магу ім даць.

Вальжына неяк дзіўна засьмяялася, як заплакала.

— Мілы, бедны Вінцэсь! Куды мне пад вянец – сівой старэчы. Увесь павет рагатаць стане. І сыну ўжо ні да чаго мяняць прозьвішча. Ён – Рагманаў, Рагманавым і памрэ. Навошта яго трывожыць? Марка ведае, што ён сын героя, які загінуў за волю Айчыны. Прабач, але я доўгі час была пэўная, што ты загінуў. Так што – пакіньма ўсё, як ёсьць.

— Тады – проста прымі ад мяне дапамогу!

Вальжына сумна пахітала галавой.

— Дзякуй, але нам дапамагае, чым можа, айцец Андрэй. Мы не галадалі, хаця й не раскашавалі. А калі Марка пачаў атрымліваць жалаваньне, стала і ўвогуле добра.

— І ты зусім мяне не кахала? – пытаньне вылецела мімаволі. У кабеты задрыжэлі вусны, і яна адказала ціха:

— Ня ведаю, дарагі… Напэўна, быў час, калі да гэтага ставалася вельмі блізка. Наша адзіная ноч – не падман. Хутчэй – сон, мроя… Калі б ня клятае золата…

І просьба – прысуд:

— Не чапай тыя зьліткі! Колькі чалавек з-за іх загіне, колькі лёсаў яшчэ з-за іх зламаецца! Не чапай…

А пасьля ён глядзеў у цёмныя вочы свайго сына, бачыў гэткую знаёмую ўсьмешку – як у пана Антося, як у яго самога, усьмешку Рашчынскіх. Марка глядзеў на госьця з павагай і цікавасьцю: стары сябра маці і дзядзькі-героя, пэўна ж, і сам герой. Дзеткі таксама ўдаліся цемнавокія – хоць галоўкі пакуль сьветлыя, русявыя… І Вінцэсь мог бясконца расказваць ім дзівосныя гісторыі пра вужыную каралеву і бурштынавы палац, і паабяцаў падарыць сапраўднае цукерачнае дрэва, і скуру афрыканскага ільва…

Але ня мог там заставацца. І, ідучы дадому праз Маскалёў лес, усё азіраўся назад, і ветах на раптоўна ачышчаным ад хмараў небе нагадаў фрэску на доме ру Віньен, вясёлы гоман кавярні, філософскія дыпуты… Як гэта бясконца далёка! І – больш не патрэбна.

17

Апошнія дні лета выдаліся сухімі, як прысак пакінутага вогнішча. Трава пад нагамі не шапацела, а ламалася, і калолася неміласэрна, як маскалі пад Воршай... У сухмені сьпявалі свае адчайныя серэнады цвыркуны. Калісьці ў падобную казюрку ператварыўся прынц Тытон, якому закаханая багіня золку Эас выпрасіла бесьсьмяротнасьць, ды забылася даць вечную маладосьць.

Што можа бясьсілая старасьць? Толькі цвырчэць, стракатаць, наракаць на жыцьцё… І толькі маладосьць можа так весела крочыць насу­страч сваёй сьмерці.

А вось жабкі не сустрэлася па дарозе да лесу ніводнай.

Старажытныя кітайцы лічылі, што ў чалавека дзьве душы, і адна палавіна — у выглядзе жабы.

Паліне здавалася, што тая, жабіная, палавіна перамагла — і ў грудзях цяпер варочаецца нешта халоднае і цяжкое. Асабліва пры поглядзе на Валянціна, які моўчкі ішоў наперадзе, несучы рыдлёўкі, шчыльна загорнутыя ў цырату (няма чаго спакушаць тутэйшы народ “залатой ліхаманкай”). За ўвесь час, што ехалі ў Гарнушкі, Валянцін не прамовіў ні слова, не кінуў на Паліну аніводнага, хаця б крадма, пагляду – сядзеў напера­дзе спакойны, з каменным тварам. Толькі стрымана ўсьміхаўся час ад часу радаснай, як чэрвеньскі рамонак, Дзіне, што вяла машыну. А можа, і праўда ён не пакутуе – чаму Паліна вырашыла, што Валянцін абавязкова мусіць быць закаханы ў яе? Але ад гэтай думкі, што павінна была б супакойваць сумленьне, рабілася яшчэ горш. І там, у машыне, хацелася скінуць з каленяў гэтак жаданую, акуратна ўвернутую ў хустку чацьвёртую жабку-брамніцу, і змусіць сумнага чалавека на пярэднім сядзеньні джыпа зноў усьміхнуцца так па-дзіцячы шчыра, як умеў толькі ён.

Позна.

— Гэта тут, — змрочна прамовіў Сымон, які нарэшце замест чорнай майкі зьявіўся сёньня раніцай у чырвонай кашулі з кароткімі рукавамі і нязьменных джынсах, ад чаго нагадваў аперэтачнага каўбоя. Паліна агледзелася. Звычайная палянка на ўскрайку лесу, зарослая верасам і зьверабоем. Непадалёк – крушні з камянёў, што паскідвалі з калгаснага поля. Ну а заадно мясцовы люд пазносіў туды й адкіды нашай вартай жалю цывілізацыі – пластыкавыя бутэлькі, парваныя шыны, паржавелы каркас газавай пліты, жалязякі незразумелага прызначэньня, анучы, косткі жывёлаў… Вядома, не выкапнёвыя. Жоўты каровін чэрап усьміхаўся прыхадням, як хэлаўінскі гарбуз.

— Вы не памыляецеся? – з сумнівам перапытала Дзіна.

Сымон паціснуў плячыма.

— Паўтары стагоддзі мінула, мадам. Перапытаць няма ў каго, – і агле­дзеўся па баках з цалкам зразумелай грэблівасьцю.—Паганае месца… У мяне чамусьці адчуваньне – быццам я вярнуўся ў тыя ня лепшыя хвіліны, калі ў рубку прасочваецца гідраўлічная вадкасьць, і стаіць атрутны белы туман, так што ніводнай кнопкі на пульце не відно, а над галавой – поўкіламетра рамантычнай салёнай стыхіі, і ты быццам жабка пад абцасам.

Дзіна капрызьліва варухнула вуснамі.

— Што вы страхі тут вынаходзіце! Лепей пачынайце капаць.

Валянцін некалькі разоў з сілай усадзіў у сухі мох рыдлёўку.

— Зямля, як каменная. Нечапаны дзірван. Я думаю, мы ўсё-ткі памыляемся. Месца сапраўды нядобрае.

— Чаму? – насьмелілася задаць пытаньне Паліна, надаўшы голасу як мага болей абыякавасьці. Валянцін адказаў гэтак жа абыякава, гледзячы некуды ўбок.

— Ні грыбоў ніколі, ні ягад… Ды яшчэ пад канец вайны партызаны тут некалькі паліцаяў расстралялі, і Лухверчыка, здаецца, таксама. Бабуля называла гэтае месца “Падла”. Сюды, на ўскраек лесу спаконвеку зносілі з вёскі сьмецьце ды “падлу” – усялякую здыхляціну.

— “Спаконвеку”… Ды хіба памяць чалавечая на “спаконвек “ разьлічаная? – скептычна фыркнула Паліна. —Па ўласным досьведзе скажу – яшчэ што бабуля апавядала, трохі памятаюць, а далей – “легендарная эпоха”. Тры пакаленьні, лічыце, гадоў шэсьцьдзесят, пра падзеі расказваецца хаця б пазнавальна. А далей факты і асобы ператвараюцца ў прывідаў. Ну вось, хаця б дзіцячыя прыпеўкі… Ці гульні…У Англіі дасюль ёсьць такая гульня – перадаваць адзін аднаму падпалены скрутак паперы са словамі “Жывы, курылка”. У чыіх руках дагарыць, хто выпусьціць “курылку”— прайграў. А насамрэч за гэтым –ведаеце, што?— забабонныя сярэднявечныя расповеды пра жахлівыя норавы секты маніхейцаў, якія падчас сваіх абрадаў нібыта перакідвалі адзін аднаму ў рукі параненае іншавернае дзіця – у чыіх руках памрэ.

— Фу! – скрывіліся Дзіна. – Я заўсёды казала – трэба жыць прасьцей. А то можна ва ўсім разгледзець старажытныя жахі. Нават у гэтай сьметніцы. Ты яшчэ скажы, што “ідзе каза рагатая” – ад рытуальных забойстваў.

— Вельмі падобна, што так, – сур’ёзна адказала Паліна.

— Цьху! – віленская гандлярка шчыра зарагатала. – У мяне бабуля была, дачка пастара. Нават улетку хадзіла ў капялюшыку, у пальчатках і з парасонам. Дык дасюль памятаю, як мяне вучыла – калі глядзіш у люстэрка, за сваім прыгожанькім тварам умей уявіць чэрап, пустыя вач­ніцы, аголеныя зубы… Тое, што насамрэч ад цябе застанецца. А то гардыня ў пекла завядзе. Вось і ты такая чокнутая! А бабуля, дарэчы, памерла ад таго, што адмовілася даць агледзець сябе ўрачу-мужчыне. Ганьба! А са­мой – восемдзесят, і ўстаўная сківіца плавае ў шклянцы на тумбачцы побач з ложкам. Камедыя! Так што не расказвайце страшылкі – капайце.

Валянцін пакорліва ўсадзіў рыдлёўку ў дзірван… Але праз паўгадзіны нават Дзіна прызнала – нешта ня тое… Не падобна, каб тут штосьці маглі схаваць. Сымон падумаў, пералічыў нешта… І пошукі перасунуліся метры на тры ўглыб лесу. “Ну, калі ня тут – можаце закапаць мяне”, — сумніўна пажартаваў штурман.

Паліна сядзела проста на сухім верасе, страсала з сябе мурашоў і ў чарговы раз дакаралася, што не надзела джынсы. Ну каму ў лесе патрэбная яе шляхецкая сукенка ў дробныя карычневыя кветачкі? Хіба мурашам і камарам – зручна кусаць за ногі. Дурніца ты, дурніца… Па кім сумуеш, для чаго? Нядаўна па Стасю сохла.. Сёньня ж?.. Сама сябе не разумееш – а хочаш спазнаць увесь сьвет.

Паспрабавала сесьці зручней і выцялася аб камень. Кавалак цэглы, урослы ў глебу… А вось яшчэ з моху выглядвае чырвоны вугал цагліны, ступлены часам… Няўжо тут калісьці было збудаваньне? Відаць, было – бо хутка рыдлёўкі застукалі аб камень.

— Падмурак нейкі… — задыхана прагаварыў Сымон, абвясьціўшы перапынак. Дзіна напружана ўглядалася ў выкапаную яміну, нібыта ўжо спадзявалася ўбачыць там залатыя манеты.

— Падобна на рэшткі капліцы, — зазначыла Паліна. “Уладарка” захвалявалася.

— Вось што, хлопчыкі, у мяне ў машыне яшчэ дзьве рыдлёўкі… Дакладней, адна невялікая лапата і савок. Зараз прынясу. І мы з Палінай вам дапаможам. Праўда, Паліначка?

І пабегла, толькі сьветлыя косы матляліся ў паветры. Як лісіны хвост.

Вось табе і “залатая ліхаманка”…

Дзесьці ў глыбіні лесу пракувала зязюля. Паліна нават не пасьпела загадаць – колькі будзе жыць, як вяшчуньня змоўкла. Нібыта некаму засталося зусім нядоўга пакутваць у гэтым ня лепшым са сьветаў. Між тым праца распачалася з падвойнай сілай… Хаця не, гэта пераўвелічэньне, наконт іх з Дзінай высілкаў – але ўсё-ткі хутчэй. Паступова паказаліся рэшткі цагляных сьценаў, пліты падлогі… Каплічка (ці нешта іншае) была зусім невялікая – можа, два на два метры. І не з каменю – з крохкай цэглы. Дзіва што нічога ад яе не засталося на паверхні зямлі. Паліна падазравала, што цаглінам тутэйшыя сяляне яшчэ стагоддзе таму знайшлі лепшае прымяненьне.

— Ды тут пасярэдзіне магільная пліта! – расчаравана працягнуў Сымон. – Трывожыць чужыя косткі – не мая справа.

Скульптар падтрымаў.

— Давайце на гэтым скончым.

Ага, так вам эмансіпаваныя кабеты і здадуцца!

Пакуль іншыя адпачывалі, перакусваючы прыхопленымі гаспадарлівай гандляркай прыпасамі, Паліна агледзела пліту. Літары, забітыя зямлёй, чыталіся з цяжкасьцю:

— “Ганоры… Аляксандр… Рашчынскі…” Рашчынскі! Тут магіла аднаго з продкаў Рашчынскага! Памёр у 1796 годзе ад нараджэньня Хрыстова. Васемнаццатае стагоддзе! Дзьвесьце гадоў каплічцы. Цікава, чаму ён пахаваны тут, ля дарогі? Не ў радавой усыпальніцы?

Паліна ліхаманкава дастала з сумкі, закінутай у кусты, запаветную папку. Так, вось радавод Рашчынскіх… Вікенцій Рашчынскі… 1841-1894… Апошні з роду. Яго бацька, Антоні Рашчынскі – 1813-1862. Дзед, Лявонцій – 1780-1841. Пра дзеда Лявонція пазнака – удзельнік вайны на Балканах. Ага, вось ён, Ганорый Аляксандр – 1757-1796. Пра яго нічога не вядома.

На нагрэты сонцам камень выскачыла шэрая маленькая яшчарка. Замерла на хвілю – і тут жа зьнікла ў траве. Паліна ўспомніла, што яшчарку старажытныя хрысьціяне атаясамлялі з душой. Яна магла высьлізнуць з роту сьпячага чалавека, падарожнічаць, потым – вярнуцца…

Чыя душа падарожнічала па сьвеце ў выглядзе гэтай яшчаркі? А можа… таго, хто сьпіць у гэтай магіле?

— Ну што, дзе будзем капаць? – змрочна прагаварыў Сымон.

— Вядома, дзе – трэба паглядзець пад плітою. – Дзіна была вясёлая і ўпэўненая. – Скарбы часта хавалі пад магільнымі плітамі!

— Гэта грэх,— азваўся Валянцін. – Рабаваць магілы!

Паліна трохі разгубілася. Вядома, грэх… Вядома, нядобра… Але вяртацца ні з чым!..

Дзіна выказала гэта ўслых.

…І ўрэшце — пахаваньню дзьвесьце гадоў! У горадзе могілкі зараўніваюць куды раней. Ды ў нас зямля такая – куды ні ступі, ходзіш па чыёйсьці магіле.

Сымон дастаў нож і расчысьціў краі пліты. Цяпер трэба было падважыць… Ну хаця б вунь той жалязякай, падобнай да кавалка рэйкі.

З чорнае адтуліны пацягнула – ці падалося, што пацягнула? – халодным цьвілым паветрам, мёртвым, як толькі і магло быць паветра магілы. Ліхтарыка, вядома, ні ў каго не аказалася – хто мог падумаць, што яркім сонечным днём спатрэбіцца ліхтарык? Нават запальнічак ня мелася – сучасныя скарбашукальнікі спавядалі здаровы лад жыцьця. Добра, у Дзіны былі запалкі – у спадзеве на тое, што ўсё-ткі ўдасца прыгатаваць шашлычкі. Сымон скруціў з нейкага рызьзя падабенства паходні і асьцярожна спусьціўся ўніз па стромых прыступках. За ім, вядома, скочыла Паліна. Дрогкае полымя асьвятліла невялікае памяшканьне, дзе можна было стаяць, толькі сагнуўшыся. Ля сьцяны — каменны саркафаг.

— Ну, што там? – крыкнула зьверху Дзіна.

— Труна тут, і ўсё, — спакойна крыкнуў Сымон.

— А што ў труне?

Сымон ледзь ня вылаяўся, і невядома, што яго ад гэтага больш устрымала – прысутнасьць пекнай жывой паненкі або сатлелага нябожчыка. Паліна прагна аглядала ўсё навокал. На падлозе, чорнай ад вільгаці, нейкае ўзвышэньне. Дзяўчына папрасіла Сымона ніжэй апусьціць паходню, якая, дарэчы, невыносна сьмярдзела…

На падлозе сядзела каменная жабка! Яе пукатыя вочы ўмольна пазіралі на прыхадняў, лапкі малітоўна складзеныя…

Паходня апошні раз успыхнула, і Сымон кінуў яе на зямлю, затоптваючы іскры.

Цяпер была пэўнасьць, што яны не памыліліся. Дзіна, ламаючы кус­тоўе, падагнала бліжэй джып, і Сымон з Валянцінам умудрыліся зладзіць асьвятленьне. Паліна анічога ў гэтым не разумела – але лямпачка на канцы провада, апушчанага ў скляпеньне, загарэлася.

Жабку не прымацоўвалі да каменнае падлогі, але яна нібыта прырасла да яе за столькі гадоў – ледзь ададралі. Паліна пачысьціла нажом каменную сьпінку. Там быў высечаны вялікі крыж. А на сподзе, вядома, літары…

ad nomine albarutenia

У імя Беларусі…

— Тут таксама пліта ў падлозе! – крыкнуў Сымон. — Якраз дзе жабка сядзела.

Пліта, на якой сядзела жабка, была не зусім плітой – расколатым напалам валуном. Здавалася, гэтую глыбу немагчыма вывернуць… Аднак уражаньне аказалася падманлівым – скол каменю быў дастаткова тонкі, каб маглі падняць два дужыя мужчыны…

…Пад плітой — насьцеленыя гнілыя дошкі. А пад дошкамі – скрыні. З адмысловага дрэва. Прасмоленага, абабітага металічнымі палосамі – дзеля доўгага захоўваньня. І страшэнна цяжкія. Сымон і Валянцін ледзь выцягнулі адну… Ададраць накрыўку таксама аказалася няпроста. Нарэшце ў вузкай шчыліне збліснула спакуса.

Вось яно, золата паўстаньня. Дзесяць скрыняў.

Дзіна кінулася на шыю Валянціну са шчасьлівым крыкам.

— Цяпер зажывем! Будзеш скульптуры ліць з бронзы! Усю Вільню скуплю!

— Чакайце! – запярэчыла Паліна.—Гэта трэба, мусіць, аддаць дзяржаве. А нам – чацьвёртая частка…

Дзіна зазлавала.

— Ну ты дурная! Начыталася “Дванаццаці крэслаў”, маўляў, знайшоў вартаўнік дыяменты, а на іх палац культуры пабудавалі. Ачомайся. Дзе жывеш? Раскрадуць і дзякуй ня скажуць, а табе сто баксаў за клопаты. Давайце зносіць у машыну. І не хвалюйцеся – у мяне надзейныя сувязі, з намі расплоцяцца, як належыць, падзелімся па справядлівасьці.

Сымон пагардліва сплюнуў.

— Пачынаецца… Я цябе папярэджваў, Поля – будзе паскудства. Мяне можаце ня ўлічваць. Дармовага багацьця не бяру.

Скрыні адна за другой зьяўляліся на паверхні зямлі,

— Пачакайце… – Паліна адчувала, што сьвет яе рушыцца. – Гэта ж грошы ня нашыя! Гэта грошы паўстанцаў, змагароў за волю народа. І ў нас ёсьць іх запавет. Скарыстаць у імя Беларусі! Мы – нашчадкі, нам і выконваць!

— Ага. Зараз закуплю зброі і пайду вызваляць вашую Беларусь… Толькі падкажы, ад каго, – разьюшылася Дзіна. — Вы ж ад уласнай дурасьці вызваліцца ня можаце. Колькі разоў спрабавала наладзіць сумесную фірму – аблом. На хабар чыноўнікам трэба столькі, што можна яшчэ адну фірму заснаваць. І ня варта сьпіхваць на “сістэму”. Усе баяцца новага, усім лянота думаць пра заўтра – толькі б ухапіць кавалак сёньня і ўначы пад коўдрай зжэрці. Каб не дзяліцца і ніхто не пазайздросьціў. Ты хоць раз бачыла тут у пад’ездах кветкі? Не? І ня ўбачыш. Мая сяброўка пагасьцявала ў мяне на Жыгімонтаса, вярнулася – і ў сваім пад’езьдзе паслала дыванок, паставіла гаршэчкі з расадай… Як ты думаеш, што яна назаўтра знайшла? Правільна, толькі трошкі бруду ад нечыіх чаравікаў. Зладзіць добрае прыватнае прадпрыемства — хіба ня будзе на карысьць краіне?

— Дзіна, мы самі ведаем недахопы свайго народу, – спыніў “уладаль­ніцу” Валянцін. – У нас усялякага хапае… І ляноты, і жлобства… Але мы яшчэ здольныя і на ідэалізм. Іначай і гэтае золата не засталося б нескарыстаным. І калі я маю права на долю… Няхай маё дастанецца Паліне. Вы ж паклапоціцеся пра помнік Рашчынскаму, праўда, Паліна?

— Ніякага права на долю ты ня маеш! – “уладальніца” злосна звузіла сьветлыя вочы. — Ты забыўся – у цябе няма і ня можа быць нічога без мяне! Усё – нашае. Ты слова даваў.

— Я трымаю слова. Не хвалюйся.—Валянцін рушыў за апошняй скрыняй… І Паліне стала так балюча, што наступнае прамовілася само, і дурны гонар быў недарэчы гэтак жа, як доўгая сукенка ў лясных зарасьцях.

— Паслухайце, Дзіна… Вы казалі, што ў Валянціна доўг – пятнаццаць тысячаў…

— Заплаціць за яго хочаш? – пагардліва спытала Дзіна. – Позна, даражэнькая. Тое, чым я дзеля яго ахвяравала, даражэй каштуе.

— Ну, у такім выпадку, забірайце ўсё! На ягоны рахунак… Валянцін! Чуеце? І… бывайце. Я паеду на аўтобусе.

Паліна, стрымліваючы сьлёзы, дастала з кустоў сумку.

— Вось гэта па-нашаму! – узрадваўся штурман Сымон. – А на сваіх дзяцей мы заробім!

— Паліна, пачакайце! – Валянцін, кусаючы вусны, павярнуўся да “уладальніцы”.

— Здаецца, раб мае права хоць раз на год падаць голас? Нават сьвята такое адмысловае было ў Старажытным Рыме – Луперкаліі. Ты атрымала столькі, як я ніколі табе не зараблю. Навошта я табе цяпер? Можа, прадала б мяне?

— Што ты пляцеш! “Раб”, “прадала”… Нібы ў клубе садамазахістаў. Ты – мой каханы! – Дзіна ўчапілася за свайго скульптара, як тапелец за выратавальную дошку.—Я – твая гэтак жа, як і ты – мой. Толькі я магу даць табе каханьне, клопат, пяшчоту! Валянцін! Успомні ўсё, што нас зьвязвае! Я кахаю цябе, Валянцін!

— Мілая, добрая, ну зразумей жа – нельга прымусіць чалавека быць шчасьлівым, – скульптар пакутваў горш за “уладальніцу”. – Я не кахаю цябе. Давай разьлічымся з маімі крэдыторамі, скінем з сябе цяжар пагрозы і перастанем мучыць адзін аднаго.

— Сволач!

Звонкая поўха была ня горшай за тую, якой узнагароджвалі сваіх няверных каханкаў усе тэмпераментныя дамы ўсіх эпохаў. Валянцін, нібы не заўважыўшы ўдару, паглядзеў на Паліну…

І яе нібыта пацягнула да яго неадольная сіла…

Такім атрымаўся іх першы пацалунак – з прысмакам жнівеньскай сьпёкі, з горыччу ўласнай віны.

Побач хіснулася нечая постаць – Сымон адвярнуўся ў бок вёскі…

Дзіна не зьбіралася здавацца.

— Ты забыўся, што цябе адпусьцілі з той умовай, каб працаваў у маёй фірме? Калі я дваццаць пятага чысла не заплачу чарговую тысячу даляраў і не пацьверджу, што гэта зарабіў ты, і жывеш пад маім наглядам,– мяне заб’юць. І, ведаеш, мне нешта расхацелася плаціць…

Валянцін адарваўся ад вуснаў Паліны – і нейкі час адчувалася, што ён не ўспрымае рэчаіснасьць, ап’янелы ад раптоўнага шчасьця. Але паступова сэнс пагрозы ўсьвядоміўся.

— Дзіна, гэта проста дурноцьце. Цяпер тысяча даляраў для цябе – не праблема.

— Калі ты так лёгка адкінуў мяне дзеля нейкай чокнутай разьвя­дзёнкі, дык чаму цябе непакоіць, што станецца са мной?

Цвыркуны адчайна стракаталі-галасілі, нібы на цвыркуновым пахаваньні.

Валянцін пакруціў галавою, быццам спрабаваў скінуць ачмурэньне.

— Чаго ты дамагаешся, Дзіна?

— Сядай у машыну. Паедзем.

Упэўненага тону ўладальніцы ня вытрымаў нават штурман.

— Не кабета – стыхія, – і зьвярнуўся з парадай да Валянціна: — Яны часта любяць палохаць, маўляў, разьлюбіш – атручуся, з балкона скінуся… Чым болей ім паддаешся – тым цяжэй вызваліцца.

— Ну дык што, будзеш правяраць, ці я наважуся не плаціць? Думаеш, усё так проста – узяў і сышоў? Твае крэдыторы могуць на першы раз цябе, між іншым, проста загрузіць у багажнік і прывезьці да мяне, калі даведаюцца, што ўцёк. Ці адразу мяне прыкончаць – я ж абяцала, што нікуды цябе не адпушчу. Ну! Думай хутчэй! Клянуся – ня сядзеш зараз у машыну, плаціць ня буду! Без цябе не хачу жыць! Магу зараз жа аддаць ёй яе долю! Выкідвай дзьве скрынкі з машыны! На, забірай! І трэцюю магу аддаць! І чацьвёртую!

Дзіна выглядала, як скандынаўская Валькірыя – “апошняя з Норнаў, што прыносіць сьмерць”. Яна асьцервянела тузала скрыню са зьліткамі, спрабуючы выкінуць з машыны. Паліне нават стала страшна – вось што значыць выраз: чалавек, здатны на ўсё. Валянцін пагладзіў Паліну па валасах дрыжачай рукой, пацалаваў у лоб… Адыйшоўся, ня зводзячы з дзяўчыны вачэй.

— Любая, гэта – часова… Ёй проста цяпер крыўдна. Яна супакоіцца. Пачакаем да дваццаць пятага. Ты разумееш, я не змагу жыць, ведаючы, што з-за мяне нехта загіне… Я не магу так абысьціся з чалавекам, які выратаваў мяне самай дарагой цаной. І без цябе я таксама не змагу жыць. Я вярнуся, любая.

Паліна моўчкі ківала галавой, пагаджаючыся. І глытала сьлёзы. Валянцін, больш нічога не гаворачы, пайшоў і сеў у машыну. Штурман лёгенька крануў Паліну за плячо.

— Не пераймайся, усё да лепшага. Ануча ён. У каханьні няма кампрамі­саў. Яна ніколі яго не адпусьціць, ён ніколі ня сыдзе… А ты будзеш мучыцца. Навошта?

“Уладальніца” між тым чамусьці не сьпяшалася ад’язджаць – можа, сапраўды хацела супакоіцца. Узялася праціраць лабавое вакно…

Справа, нібы чакала дзесьці побач, на шалёнай хуткасьці пад’ехала машына. Таксама “джып”. Толькі большы, з зацемненымі вокнамі, амаль як ваенны…

І выскачылі з яго сапраўды ваенныя… “Сьпецназаўцы” ў плямістых камбінезонах, высокіх зашнураваных чаравіках, з аўтаматамі…

— Усім стаяць! Рукі за галаву!

Адзін з нападнікаў, з шырокім абветраным тварам і класічна перабітым носам, махнуў чырвонай кніжачкай.

— Капітан Фёдараў! Група “Альфа”! Што ў машыне?

Другі ваяка пасьпеў паглядзець.

— Скрыні, падобна што з залатымі зьліткамі, таварыш капітан!

— Так-так, прысвойваньне скарбу… Захацелі дзяржаву падмануць? Перагружайце ў нашую машыну, хлопцы. А вы, усе – стаяць!

Трое хлопцаў-малойцаў пачалі подбегам, згінаючыся ледзь не да зямлі, пераносіць скрыні, быццам жукі –скарабеі камячкі гною. Чацьвёрты, у цёмнай шапцы-шлеме з проразямі для вачэй, высунуўся са сьпецназаўскага джыпу, каб прасачыць за пагрузкай. Усё было ціха, па-дзелавому. Нават Дзіна не верашчала абурана, як можна было чакаць.

Паліне падалося, што трапіла ў адзін з тых кепскіх крымінальных серыялаў, якія любіла глядзець маці. Адна надзея – зараз пойдзе рэклама, і замест амбалаў у камуфляжы пакажацца прылізаны нахабны клоун з парашком “Тайд”, адмываючым нават застарэлыя плямы ад крыві, і ўсе змогуць апрануцца ў белае. Асабліва нябожчыкі.

— Таварыш Фёдараў! – вельмі спакойна зьвярнуўся да камандзіра Сымон. – Я – капітан другога рангу Грынеўскі. Ці магу яшчэ раз зірнуць на вашае пасьведчаньне?

Мардасты капітан паблажліва дастаў сваю кніжачку, паказаў здаля, схаваў…

— Ну што, упэўніўся, капітан?

— Упэўніўся, — гэтак жа спакойна сказаў Сымон. – Памылачка выйшла, калега. На такое пасьведчаньне трэба здымацца ў форме.

І, як адпушчаная пружына, з сілай ударыў камандзіра абедзьвума нагамі ў жывот, перакаціўся па траве…

— Бяжы ў лес, Паліна! Гэта баньдзюгі, ім сьведкі без патрэбы! Ня бойся, у іх не аўтаматы – муляжы.

Далейшыя падзеі Паліна памятала, як праз сон. Вядома, яна нікуды не пабегла, толькі, штурханутая адным з камуфляжных, апынулася на зямлі. Сымона малацілі ўтрох… Ці Сымон малаціў траіх, круцячыся, як факстэр’ер сярод мядзьведзяў? Валянцін рынуўся на дапамогу, вырваўшыся ад Дзіны, якая злосна гарлала:

— Ня лезь! Няхай гэты прыдурак атрымае сваё! Ня ўвязвайся, і ўсё абыдзецца!

Паліна нарэшце ўсьвядоміла жах, які тварыўся каля яе.

— Перастаньце! Няхай забіраюць гэтае клятае золата!

Але мужчыны размаўлялі на сваёй мужчынскай мове, лупячы адзін аднаго гэтак жа, як лупілі адзін аднаго мільёны гадоў падобныя да іх гома сапіенсы. Памылка прыроды! У кожнага жывёльнага віду ёсьць мяжа, за­кладзена – не забіваць свайго насьмерць! Калі зьвяры мераюцца сілай між сабой, то рогі, іклы, кіпцюры не ўжываюць так, як з ворагам або здабычай. Адзін чалавек ня мае ані рог, ані іклаў, ані кіпцюроў, а на штучную зброю прырода абароны не паставіла…

— А гэты аўтамат – сапраўдны! – мужык у чорнай шапцы-шлеме выйшаў з джыпу, скіраваўшы страшную цацку на скарбашукальнікаў. Не гаворыць – сіпіць, як застуджаны… Адзіночны стрэл суха шчоўкнуў, нібыта зламалася галінка. Узьвілася зьмейка пяску.

— Рукі за галаву! Легчы на зямлю, падлы!

Сымон неахвотна падняў рукі і ўпаў, падкошаны ўдарам аднаго з раззлаваных “мядзьведзяў”. А Валянцін і так ужо ляжаў, зьбіты на горкі яблык. Над ім галасіла Дзіна, прыкладаючы насоўку да скрываўленага носу сваёй “маёмасьці”.

— Нясіце астатнія скрыні, і паехалі! – прасіпеў чалавек у шапцы, які, падобна, і быў тут галоўным.

Валянцін рашуча адхінуў рукой Дзіну, прыўзьняўся і зьвярнуўся зусім спакойна да таямнічага камандзіра.

— Прывітаньне, Валянцін. Табе варта было б яшчэ надзець і пальчаткі. Татуіровачка твая піжонская здалёк відна.

Кісьць левай рукі галоўнага абвівала каляровая вытанчаная зьмейка. Камандзір сьцягнуў шапку, з асалодай абцёр спацелы твар, скептычна па­глядзеў на сваю руку і прамовіў нармальным, нават прыемным барытонам.

— Трэба ж… Пагарэзьнічалі ў маладосьці, а цяпер на ўсё жыцьцё – праблема. Ну, прывітаньне, напарнік.

Сымон тузануўся, але бясьсіла замёр пад скіраваным на яго дулам аўтамата.

Паліна на ўсе вочы глядзела на злавеснага двайніка віленскага скульп­тара. Калі папраўдзе – дык нічога злавеснага ў ім не было. Каржакаваты, кароткія цёмныя валасы, вочы, як чорны алей, грыбастыя вусны… Сапраўды, трохі падобны да Андрыяна Чэлентана… Пабітага беларускай бульбай у калгасным клубе. Хоць глядзеў такім ужо пераможцам – як смык над скрыпачкай.

— Дык вось адкуль у Дзіны аказалася чацьвёртая жабка… — змрочна зазначыў Чарапавіцкі. – Ты перадаў?

— Здагадлівы! – усьміхнуўся напарнік. – Дзе – дурань-дурнем, а дзе здагадлівы. Аднаго ня ведаеш – я тады ў Гарнушках не адзін быў, а з прыпыленым навукоўцам Артурам. Студэнт былы ягоны ў мяне падпрацоўваў, вось і парэкамендаваў. Ваш Артур сядзеў якраз бяз працы, і жонка сышла. Гатовы быў хоць вартаўніком, хоць грузчыкам. Я яму сказаў – трэба на рэстаўрацыю магільныя пліты забраць. Пашкадаваў “біча”, былога інтэлігентнага чалавека… А ён запіў, падла, як толькі да сельмагу дайшоў. Павезьлі назад, паклаўшы паўзьверх тых плітаў. Відовішча… Затое па п’яні тое-сёе расказаў. Ён увогуле, як пачне гаварыць пра гісторыю – хоць вы­ключальнік да яго прымацоўвай. Але тут я прасёк – справа цікавая. Шыфры, скарбы… Жабку я сам знайшоў, вымяняў у адной бабулькі за батон.

— Гэта вы забілі Артура? – выгукнула Паліна. Напарнік толькі незадаволена скрывіўся.

— Ды каму трэба было яго забіваць! Проста пасьля вяртаньня з Гарнушак ён стаў хавацца і асьцярожнічаць. Ад усяго адмаўляўся. Але пасьпеў распавесьці мне пра ліст… Як яго… Людвісара.

— Той ліст, які вы скралі з архіву? – удакладніла Паліна.

— А як жа было яго пакідаць? Я адно дзіўлюся вам, навукоўцам. Гэта ж колькі дабра ў вас пад носам прападае – шукайце толькі, супастаўляйце, аналізуйце… Той ліст акрамя п’яніцы Артура за ўвесь час існаваньня архіву нікому не спатрэбіўся. А Людвісар у ім наракае, што мільён рублёў золатам недзе марнуецца, а золата належала калісьці Людвісарам, і што Рашчынскі сквапнік і недарэка, і мог бы падзяліцца, раз сам ня здольны скарыстаць… Ну і іншае. Мы хацелі толькі разгаварыць вашага Артура, паглядзець ягоныя паперкі – паўсюль жа з сабою цягаў… А тут на табе – аблом. Выпіў – і адключыўся. І пачарнеў, як баклажан. І паперак няма — пасьля ў жонкі выкупілі, і то прыстрашыўшы. І жабка ягоная зьнікла. Так што дзякуй табе, — напарнік насьмешна пакланіўся Валянціну. – Думаеш, Дзіна дарэмна падказала жабак ляпіць на продаж? Жабак сваіх ляпіў, на жабку дзяўчыну злавіў. На дзяўчыну сам запаў… Вось і ўсё знайшлося.

— А навошта вы ў нас каменьні шпурлялі, калі мы былі на Крыжовай гары? – пацікавілася Паліна. Напарнік толькі плячмі паціснуў.

— Гэта не да мяне прэтэнзіі. Нічога ня ведаю.

— Дык вы ад пачатку з Дзінай хаўрусаваліся… — задумліва прагаварыў Валянцін.—А я думаю – чаго гэта яна на ўсе авантуры так ахвотна пагаджаецца…Адпускае мяне ў Менск… І вось золата адбіраеце, дзяліцца ні з кім ня трэба, і Дзіна зноў бедная, і мне трэба далей укалваць на ейных кліентаў. Ведаеш, колькі я анёлкаў за гэтыя тры гады наваяў для прыкрасы маёнткаў? Мармуровае неба засяліць можна!

Дзіна нешта гаварыла, абяцала, нагадвала, але Валянцін ня слухаў, упарта адварочваючыся. Напарнік насьмешна зірнуў на былога сябра.

— Каханьне, мой дружа! Дзеля каханьня жанчына гатовая на ўсё.

Сымон ірвануўся наперад, як чырвоная пантэра. Двое амбалаў ледзь стрымлівалі яго.

— Каханьне!.. А помніш Сьвятлану з “Папараць-кветкі”? Перакладчыцу, якой мазгі пудрыў пра сваю геніяльнасьць? Калі ты мужык – выходзь біцца сам-насам! Я — ейны муж!

— Толькі мне й спраў, што памятаць усялякіх дурніц! – пагардліва кінуў напарнік. – Яшчэ біцца з-за нейкай патаскухі… Не перажывай, мужык – я доўга ні з воднай ня быў.

Пасьля гэтага ніякія сілы не маглі стрымаць штурмана. Ён раскідаў камуфляжнікаў і…

Напарнік выстраліў проста з перапуду. Гэта было відаць па тым, як ён сам спалохаўся выніку. Дрыжачыя вусны паўтаралі:

— Блі-ін… Чаго ён палез… Халера…

Паліна кінулася да Сымона, які ўпаў тварам у сьпякотнае неба – на вуснах зьявіліся чырвоныя пухіры. Кроў… І плямы на грудзях…Чырвонае на чырвонай кашулі… Гарыбальдзійцы сьпецыяльна апраналі кашулі такога колеру, каб ніхто не заўважаў ранаў. Відаць, лёгкія прабітыя. Паліна паспрабавала прыўзьняць галаву параненага, з другога боку намагаўся неяк даць рады Валянцін… Дыханьне вырывалася з грудзей штурмана сутаргава, са страшным хрыпам… Ілжэ-капітан Фёдараў таксама схіліўся над параненым, выпрастаўся, з прыкрасьцю зазначыў.

— Усё, гамон… Маем трупец.

— Ты ж мне абяцаў, што будзе ціха! – з Дзінай утварылася сапраўдная істэрыка. Яна разьятрана кідалася на забойцу і трэсла, як дарагое футра, якое, як выявілася, за зіму пабіла моль. – Што цяпер рабіць! У мяне бізнэс! Мне ліцэнзію трэба пераафармляць! Ідыёт! – і раптам амаль спакойна, па-дзелавому. – Усё, я нічога ня ведала пра твае намеры, ты падступна напаў на нас, каб адабраць скарб, які мы везьлі здаваць дзяржаве. Разьбірайся з трупам сам. Валянцін, паехалі. І ты, разумніца… Робім ногі.

Напарнік злосна раздзьмуў ноздры.

— Вось як? Нічога ня ведала! Сама ўсё прыдумала, а цяпер – на мяне зваліць? Ну, раз так, дык так. Сумленьніца! Гераіня! – і зьвярнуўся да Валянціна. – Хочаш ведаць, хто твой сапраўдны крэдытор? Каму належалі грошы па тых накладных? Ды вось ёй, Дзіне!

— Ня слухай яго! – віскнула Дзіна, але напарнік толькі злосна зарагатаў.

— Ну і павесяліў ты мяне, дружа! Гэта ж трэба быць такім дурнем! Ну хіба табе ў чэрапаўку не прыйшло – якая справа рэкецірам, хто ім грошы заплоціць? Нашто дамова, каб ты стаў прыгонным гэтай сьцярвозы? Мы ж з ёй разам справы праварочвалі. Прыдумана тонка! Яна бачыла, які ты сумленны, сабой мог рызыкнуць – але не чужым жыцьцём. Ты ж нават ня ведаеш, які попыт на твае скульптуры! За пару месяцаў вунь на такі джып зарабляеш. Праўда, Дзіначка? А на піва яна табе хоць выдзяляла час ад часу?

— Што ты плявузгаеш? – раўнула Дзіна. – Ён меў усё, што хацеў!

— Відаць, ня ўсё.

Валянцін адштурхнуў Дзіну, якая прыліпла да яго з апраўданьнямі, і, з цяжкасьцю вымаўляючы словы, зьвярнуўся да былога напарніка.

— Слухай, я ўсе гэтыя гады хацеў папытацца… Чаму ты так са мной абыйшоўся? Я ж нічым цябе не пакрыўдзіў…

Твар напарніка нібы абсунуўся, застарэлая нянавісьць бліснула ў масьляністых вачах.

— Ты сам з сабою “абыйшоўся”! Раней ты быў – усё, а я нішто. Цяпер – абмяняліся. А якія амбіцыі ты меў! Выкладчыкі карагодам хадзілі: “Надзея, надзея…” А чаго ты насамрэч варты? Нават Богам дадзены талент, за дзясятую долю якога іншы б жыцьця не пашкадаваў — спляжыў! “Ах, ня ўсім быць Мікелянджэла”. Як я пагарджаў табою, калі ты згадзіўся на маю прапанову рабіць помнікі! І я назіраў, як ты апускаешся, з радасьцю… Так, але і з болем. Табе гэтага не зразумець. Ты – проста няўдачнік. Ніхто. Наложнік багатай дамы, што жыве з ейнай літасьці. Ніжэй апусьціць цябе было цяжка.

Напарнік амаль крычаў, яго трэсла, як ад болю, і яго зласьлівая радасьць сапраўды была з прымешкам пакуты.

— Я не вінаваты, што ты не застаўся ў мастацтве…— ціха прагаварыў Валянцін.

— Шэф, ад новапрастаўленага пазбавіцца б… Можа, у той склеп яго й засунуць? – умяшаўся ў гаворку ілжэкапітан. – І гэтым раты б паза­крываць…

Валянцін ускінуў галаву і жорстка зірнуў на напарніка.

— Я не дазволю табе так абысьціся з целам чалавека, чыйго пазногця ты ня варты! Можаш забіць мяне таксама – маўчання ад мяне не дачакаешся.

Сонца хілілася пад цяжарам сваёй сьпёкі да далёкай вёскі. Напарнік пачаў нярвова перагаворвацца са сваёй камандай, Дзіна час ад часу нешта дадавала ад уласнай істэрыі…

Паліна гэтага ня чула – яна стаяла на каленях каля Сымона, трымаючы яго цяжкую халодную руку ў сваёй, і сутаргава ўсхліпвала… Няўжо сапраўды – памёр? Раптам штурман захрыпеў…

— Ён яшчэ жывы! – ускочыла Паліна. – Ён жывы!

Напарнік падбег да параненага, нахіліўся…

— Сапраўды, жывы! Мацак! Ну, вось што… Грузіце яго ў машыну! Хутка! Завязу ў адну бальніцу… Там у мяне ўсё куплена, урачы — акадэмікі. З таго сьвету выцягнуць, і пытаньняў задаваць ня стануць. Месца ціхае, адасобленае. Пад аховай… Ды ня бойцеся – я жулік, а не забойца. Вядома, языкі будзеце трымаць на прывязі, і праз колькі часу атрымаеце назад свайго сябра зацыраваным.

Сымона асьцярожна паклалі ў ваенны джып. Дзіна закрычала:

— Пачакай! Я перадумала! Аддавай маю долю цяпер жа!

Напарнік раздражнёна крыкнуў:

— Ды скіньце вы ёй пару скрынак! Няхай задушыцца.

— Ня пару, а пяць!

Першая скрынка, прыадчыненая, з грукатам ударылася аб зямлю. Накрыўка адкінулася, і на сухую траву ўпаў залаты зьлітак… Пераламаны напалам.

Першым заўважыў гэта ілжэ-капітан і аслупянеў.

— Што за халера…

Напарнік выскачыў з машыны, падняў два асколкі… Унутры была нейкая цёмная маса.

— Чыгунная балванка!

Усчаўся гвалт. Зьліткі даставаліся, іх стукалі адзін аб адзін… І паўсюль з-пад бліскучай абалонкі выглядала чорнае плябейства.

— Паслухайце, там жа чалавек памірае! – адчайна крыкнула Паліна. Напарнік спыніў лаянку.

— Усё. Паехалі. А то і праўда наш супермэн памрэ… Што тады рабіць? Бывай, Чарапавіцкі! Ты халерна таленавіты, паскуда.

Джыпы разьехаліся ў розныя бакі, і пыл паімчаў па сухой траве, нібы ведзьміна вясельле. Паліна і Валянцін засталіся стаяць на ўскрайку лесу, пасярод раскіданых брускоў падманнага золата і крывавых плямаў. У крыві была і ўся адзежа… А Валянцін яшчэ і выглядаў, як пасля допыту “с пристрастием”.

І што ім заставалася рабіць?

Толькі абняцца… Ухапіцца адзін за аднаго – каб больш не згубіцца ў гэтым сьвеце ілжы і падману, высакародства і болю.

Такім было іх каханьне – з прысмакам горычы і болю, з цудоўным, бясконцым жыцьцём наперадзе…

Бо ў такія хвілі, вядома, жыцьцё здаецца бясконцым.

І толькі паэт ведае, што пясок бясьсіла ссыплецца з рукі таго, хто на сустрэчу спадзяецца, ды сьпіць зьмяя там, дзе палала сэрца.

18

— Вельмішаноўны пан Вікенці Рашчынскі з маёнтка Гарнушкі! – слуга ў зялёным аксамітным сурдуце з залатымі гузікамі (два, на круглым жываце, расшпіленыя, і відаць ня надта белая кашуля) крычаў так, што напружваліся жылы на тоўстай шыі, і твар чырванеў, як рэвалюцыйны сьцяг.

Вінцэсь азіраўся з прыкрым пачуцьцём чалавека, які трапіў у сьвет крывога люстэрка. Нібыта ўсё пазнавальнае, але пачварна скажонае, расплывістае. Палац усё гэтак жа ганарыста ўзвышаўся над навакольлем, але гэта быў гонар банкрута. Калоны страцілі колішнюю белізну, як і нямытая кашуля лёкая. У былых венецыянскіх каналах гайдалася на восеньскім вятры сухое бадыльлё, і таемная расьліна луньнік дражнілася-трапятала бліс­кучымі круглымі манетамі, за якія ня купіш анічога, акрамя подыху гэтага восеньскага ветру. Усё было спавіта санлівасьцю, на ўсім меўся адбітак руйнаваньня. Затое ля ўваходнай лесьвіцы зьяві­ліся дзьве новыя скульптуры – мармуровыя рымскія героі ў лаўравых вянках і латах. Вінцэсь прыгледзеўся і з жахам усьвядоміў, што фанабэрыстыя фізіяноміі патрыцыяў нагадваюць твар Стася! Аднекуль з бакавога флігелю даносіўся бадзёры стук. Паколькі побач пуставалі яшчэ два пастаменты, можна было здагадацца, што й там апынуцца ўрачыстыя каменныя балваны з абліччам гаспадара. Гэтая дурная раскоша яшчэ больш падкрэсьлівала агульны заняпад, які цараваў ня толькі вакол палацу, але і ў пакоях. Растаўсьцелыя лёкаі, нявымытая чарка на століку, апошняя восеньская муха, якая цяжка кружляла над ёй; карціны, састаўленыя ля сьценаў і накрытыя пыльным радном – відаць, у чаканьні рэстаўрацыі, якая невядома калі высьветліць іх фарбы…

— Няхай літасьцівы пан пройдзе як найхутчэй – высакародны пан Станіслаў Людвісар з нецярплівасьцю чакае найпрыемнейшага візіту літась­цівага пана, і ўсе вашыя пакорлівыя слугі рыхтаваліся да найпрыемнейшага візіту найясьнейшага пана, і наш найясьнейшы пан найшчырэйша просіць выбачэньня за свае хворыя ногі, хворасьць якіх перашкодзіла яму ўласнай персонай з прыемнасьцю сустрэць вельмішаноўнага госьця… — лёкай старанна зьвіваў велягурыстыя фразы ў клубок з фальшывага золата, блытаючыся ў слоўных зьвівах. Вінцэсь нецярпліва адсунуў гаваруна ўбок і хуткім крокам увайшоў у гасьцёўню.

— Прывітаньне, Станіслаў! Вельмі рады быў атрымаць твой ліст...

Астатнія словы засталіся непрамоўленымі. Вінцэсь прыблізна ўсьведамляў, якое відовішча яго чакае… Але паміж “прыблізна” і “насамрэч” адлегласьць куды большая, чым ад Масквы да Варшавы. Ніякае крывое люстэрка не змагло б ператварыць колішняга танклявага, даверлівага Стася з вялікімі блакітнымі вачыма, з вечнай вінаватай усьмешкай у гэтага самазадаволенага таўстуна, падобнага да карыкатуры на імператара Луі Філіпа, папулярнай ў Францыі. Чырвань твару рабілася яшчэ заўважней на фоне сьветлых кудзераў – лысіну на макаўцы кампенсавалі пышныя бакенбарды. Вочы, праўда, не зусім заплылі тлушчам – але якімі яны сталі пустымі! Як мутны вясновы лёд…

— О, Вінцэсь! Зусім не зьмяніўся! Прабач, не ўстаю – хварэю ўсё… А ты, відаць, гэтак жа ў палонцы штодзень плёхаешся? Волат, герой! Сядай во сюды… Пабліжэй… Сы-ыдар! – грамавы вокліч змусіў Вінцэся ўздрыгнуць. – Сы-дар!

Таямнічы “Сыдар”, надзіва танклявы, як бізун, з чорнымі, як прыклеенымі, вусікамі забег у гасьцёўню і схіліўся ў паклоне.

– Чаму шампанскае на стол не паставілі? Сківіцу зьвярну набок, цалавацца развучышся! Нясі!

Перад вялізным выгодным фатэлем, у якім разваліўся Стась, захінуты ў заліты на грудзях віном персідскі халат, грувасьціўся стол, што ледзь не прысядаў на тонкіх нагах пад цяжарам страў. Лёкай спрытна наліў Вінцэсю віна…

— Ну, за сустрэчу, стары сябра!

Вінцэсь адчуў, што просьба замяніць віно якім ліманадам скончыцца вадаспадам непатрэбных угавораў і папрокаў, таму прыгубіў чырвонага напою (сапраўды добрага) і зачапіў відэльцам нешта экзатычнае… Падобна да амара, але прыгатаванага вельмі асабліва.

Размова атрымлівалася нейкая дзіўная… Як рэчка ў афрыканскай саване, якая то перасыхае, то зноў выблісквае на паверхню. Стась неяк пазьбягаў успамінаць мінулае. Вінцэсь думаў – гэта ад таго, што няёмка за свой цяперашні стан. Скардзіўся на сястру: такая жорсткая, такая сквапніца! Але адчувалася, што галоўнае, дзеля чаго і запрошаны госьць, не прамоўлена. Нарэшце, праз шматлікія намёкі, расплывістыя скаргі зра­білася зразумела: Стась спрабуе зьвярнуць гаворку на грошы паўстанцаў, якімі стары Людвісар выкупіў жыцьцё сына. Паступова, з кожнай новай бутэлькай віна, выказваньні гаспадара рабіліся больш акрэсьленымі. Чаму золата так і ляжыць бяз справы? Хіба нельга знайсьці яму карыснае прымяненьне? Вядома, Вінцэсь толькі вярнуўся, блага ведае, што сёньня адбываецца на Беларусі. А вось Людвісар мае на прыкмеце людзей, якіх толькі падтрымай грашыма – і такую рэвалюцыю ўчыняць, што маскалі адсюль шугануць, як восеньскае лісьце з ветрам!

Вінцэсь слухаў і маўчаў. “Рэвалюцыя!” Цікава, які сэнс укладае сёньняшні Стась у гэтае слова? Бачыць сябе новым Напалеонам? Адабраць у “чужых” паноў і перадаць “сваім”? І тыя, і тыя гавораць з беларускім народам на розных мовах. Хто і як скарыстае ахвяраваныя грошы? Людвісар, дакладна – на рэдкія віны і мармуровае ўвекавечаньне ўласнага аблічча. А можа, марыць аднавіць венецыянскія каналы?

Бедны Стась… Вінцэсь не адчуваў да яго пагарды – толькі ўласную віну. Марка загінуў з-за праклятага золата… Але – Вінцэсь цяпер бачыў гэта ясна – загінуў і Стась.

Толькі падчас разьвітаньня былы рамантычны юнак праглянуў праз азызлую чырвоную маску. Рыданьне раптам перакрывіла твар Людвісара, ён, нязграбна чапляючыся рукамі за парэнчы фатэлю, устаў, падняў непад’ёмнае, нібыта чужое, цела, абняў Вінцэся, павіс на ім – той ледзь не паваліўся… І плакаў, плакаў, прыгаворваючы нешта няўцямнае: “Вось, бачыш, мілы… Няма мяне… Няма… Як ты казаў – экзістэнцыйная адсутнасьць? Хадзіць не магу… У люстэркі не гляджуся. А мы ж верылі! Мы ж змагаліся! Каб рэспубліка, і прыгожыя дамы, і шчасьлівыя людзі, і песьні пяюць у садах пад вокнамі! А ў мяне пад вокнамі ўчора пейзане нашыя ўлюбёныя жанчыну камянямі пабілі. За тое, што малако ў кароў адбірае. Ды я нават у Шлісельбургу шчасьлівейшы быў! У мяне аж у грудзях шчыміла ад гонару – што паміраю за радзіму. Як жа так сталася? Што з намі сталася, Вінцэсю?”

На чорную зямлю падаў сьнег, яшчэ вільготны, слабы. Ён ня мог справіцца з пануючай чарнатой, нават коштам уласнае сьмерці. Наадварот – каб захаваць бель, ён мусіў быць моцным і жорсткім. Але для гэтага павінен быў прыйсьці час.

Пакуль яшчэ не настаў час сьнегу і чысьціні.

Ночы рабіліся ўсё даўжэйшымі, сустрэчы з былымі знаёмымі – усё пакутлівейшымі. Адна радасьць – глядзець на сына, на ўнукаў… Гэтага Вальжына не забараняла. Але прымусіла паклясьціся – яны ніколі не даведаюцца пра скарб. Залаты праклён не пяройдзе наступным пакаленьням.

Вінцэсь часам адчуваў сябе зусім бездапаможным. Ён памрэ. Памрэ Вальжына, Мартын… І грошы, здабытыя такой дарагой цаной, прападуць! Ён аніяк ня мог пагадзіцца з тым, што вырашылі сябры. Так, ён ня бачыў пакуль сілы, якой можна перадаць золата. Але, урэшце, яшчэ Русо даў параду народам: ня можаце перашкодзіць таму, каб вас праглынулі – пастарайцеся хаця б, каб вас не маглі пераварыць. На захаваньне самасьці, адраджэньне нацыянальнай культуры таксама патрабаваліся сродкі! Але Вінцэсь ня мог распарадзіцца сам.

І ён пайшоў да адзінага чалавека, які б мог даць яму параду… І які ўжо ня мог яе даць. На магілу бацькі.

Надмагільле пана Антона Рашчынскага было вельмі простым, як ён і хацеў. Чорны мармур, крыж, перавернутая паходня...

У іх колах у Парыжы вальнадумства сталася ледзь не законам. Рашчынскі не падзяляў скептыцызм сваіх сяброў наконт рэлігіі, але не зьбіраўся адпрэчваць і прагрэс і наракаць, што кожнае вынаходніцтва – ад Сатаны. Быў перакананы: навука, якая цяпер нібыта знаходзіць пацьверджаньні атэістычнай тэорыі, калісьці проста дасягне такога ўзроўню, што пачне атрымліваць доказы існаваньня Вышэйшай Сілы. Цяпер жа чалавецтва цешыцца са сваім прагрэсам, як з новай, самай лепшай у сьвеце, цацкай, і драўляны конік падае голас і звонка б’е капытамі. Бескарысна даводзіць дзіцяці, што драўлянаму коніку не патрэбнае сена, а абарыгену Берага Слановай Косткі – што кінуты ў хвалі драўляны ідал ня спыніць буры. Ды ці варта шукаць недзе доказаў — калі чалавек прыслухаецца да самога сябе, ён адчуе прысутнасьць Бога ва ўласным сэрцы.

…Як спалучыць сябе з жыцьцём, разьбіць вакол шкляныя сьцены? Ня намі збудаваны дом, які яднае нашыя цені… Спадар! Што – розуму сіло Таму, Хто – усяму прычына? Кляйна няма – “дабро” ці “зло”, узважваць лёсы немагчыма. Усё – ва ўсім, і мяжы няма. Ты – гэта я, і ўсё – брыдота. Усе адрозьненьні – падман, сусьвет – трызьненьне ідыёта для лялькі, што парвала ніць, якой яе вадзілі зьверху. Так, лялька вольная… Ляжыць, ня вартая ні сьлёз, ні сьмеху. Няма адгадкі. Ёсьць – адказ, даўно вядомы – і забыты. І нехта прыўзьнімае нас убачыць рая краявіды. А нас цікавіць той агонь, што ў спратах плавіць хвілі-кулі… Мы – безнадзейныя, і скронь не сівізна, а кроў кранула…

Вінцэсь ня цешыў сябе надзеяй, што нават па самай шчырай ягонай малітве да яго спусьцяцца ў відочным вобразе анёлы ці зьявіцца з таго сьвету бацька. Проста ў гэтым месцы можна было засяродзіцца, усьвядоміць свае патаемныя сумнівы і спадзяваньні і, можа быць, адчуць, на якіх – блаславеньне, на якіх — праклён.

Вінцэсь моўчкі ўкленчыў перад надмагільлем. Побач, у асобнай капліцы ўнутры касьцёлу – магільныя пліты іншых Рашчынскіх. Толькі пра­дзеда Ганорыя няма – але ён нават сваёй адрынутасьцю дапамагае нашчадку знайсьці правільнае рашэньне… Бо застаюцца адны магілы. Застаюцца заўсёды… І да магілаў продкаў заўсёды будуць прыходзіць нашчадкі. Да ягонай, Вінцэся, магілы таксама нехта прыдзе. Можа быць, у тыя часы, калі пракляцьце, што нібыта ляжыць на схаваным золаце, страціць моц?

Цяпер Вінцэсь ведаў, што яму рабіць. Ягоным запаветам стане ўласнае надмагільле. Ён падкажа далёкім нашчадкам шлях да золата. Трэба прыдумаць шлях, які можа прайсьці толькі чалавек, надзелены розумам і абазнаны ў гісторыі сваёй краіны. Толькі той, хто любіць Беларусь гэтак жа, як любілі яны.

…Лебедзь прапяе вам сваю апошнюю песьню.

Сьмерць пакажа пачатак шляху.

Воўк і леў – скажуць пра золата, якое нараджаецца ў сьмерці. Воўк стане Ваўкалакам – так мяняліся іх лёсы дзеля Радзімы, і ў зьвярынай абалонцы хавалася высакароднае сэрца.

А галоўнае ён даверыць распавесьці нявартым, бедным істотам. Можа быць, у вобразе адной з тых істотаў калісьці ён сам, паводле нямецкай прымхі, стане выконваць тое, што паабяцаў – і ня выканаў пры жыцьці?

Час у яго яшчэ ёсьць. І засталіся залатыя манеты. Няхай думаюць – звар’яцеў, дзівак… І варта запрасіць скульптара з Людвісарава. Працуе, кажуць, хутка…

А людзі сапраўды лічылі, што пан звар’яцеў. Маёнтак занядбаны, разрабаваны, а гаспадар траціць шалёныя грошы на ўласнае надмагільле, хоць яшчэ жывы і не такі ўжо стары, каб лічыць апошнія гадзіны. Скульптар працаваў сапраўды хутка, тым больш заказчык дакладна ведаў, што ён хоча. Нават асобныя дэталі пажадаў выканаць сам, калі папраўдзе – дык толькі псаваў фігуры дзікунскімі арнаментамі. Мармур, граніт, нават малахіт не давялося везьці здалёк – у Людвісаравым хапала нявыкарыстанага дзеля аздобы палацу. Адлютавала зіма, адплакала адлігамі вясна, адсьпявала птушкамі лета. У цьмяны лістападаўскі дзень Вінцэсь са складаным пачуцьцём глядзеў на месца свайго будучага супакаеньня і пагладжваў сьпіну каменнай жабкі, што сядзела на краі пастаменту.

— І што ж ты задумаў, панок?

Гэты голас немагчыма было забыць. І нянавісьць, якая ў ім гучала, таксама. Марцэл Алейшчык зрабіўся зусім сівы, толькі вусы захавалі крыху колішняга чорнага колеру. Замест магеркі – чорная шапачка дзякана. Паўзьверх простай расы накінутая шэрая бравэрка… Адзін рукаў – пусты, засунуты ў кішэню. А вочы – гэткія ж пранізьлівыя.

Не, нянавісьці, напэўна, больш не было – хутчэй, падазронасьць. Але любові ня чулася таксама.

Першае памкненьне Вінцэся было – прывітацца, выказаць радасьць ад сустрэчы – мала што непаразумеліся трыццаць год таму. Але Марцэл па­грозна ўсьміхнуўся, як і тады.

— Не зьмяніўся ты, панок. Зноў нешта хітруеш. Навошта грувасьціш гэтыя стоды? На той сьвет сьпяшаешся? Ці з магілы спадзяешся парадвацца, як багата пахаваны? Кляўся, што ані шэлега – на сябе. Значыць, нештачкі задумаў.

— Гэта мая справа, Марцэл.

— Не, гэта нашая справа! Усіх, хто захоўвае таямніцу. Прашу ад імя тых, хто загінуў і хто яшчэ жывы – ня руш мінулае! Ня ведаю, навошта ты ўсё задумаў, што за гэтым хаваецца, — Марцэл абвёў рукой надмагільле, — але табе ж будзе лепей, калі ты сам гэта зруйнуеш.

Вінцэсь упарта глядзеў на Марцэла.

— Хіба чалавек ня вольны хаця б падрыхтаваць сабе магілу па сваім гусьце?

— Мая справа – папярэдзіць, — Марцэл нядобра ўсьміхнуўся. – Ты ведаеш, што ў Гарнушках неспакойна, людзі расказваюць немаведама што пра твае патаемныя скарбы – іначай на якія сродкі шыкоўнае надмагільле? Дарэмна, ой, дарэмна паказаў ты ім хвост залатога цяльца. І на фундатарства лякарні айцец Андрэй не бласлаўляе.

— Ну а гэта яшчэ чаму? – абурыўся Вінцэсь. – Гэта ж для сялянаў! Для беднаты!

— На падмурку зла нельга збудаваць дабро. Адумайся, панок.

А потым былі доўгія лістападаўскія ночы. Такія самотныя, што агонь у каміне здаваўся лепшым сябрам на сьвеце. Філасофія перамагае мінулае і будучыню, але цяперашняе перамагае філасофію. Ад адзіноты не было ратунку. Вінцэсь так і не займеў сталую прыслугу. Базыль адразу зьехаў у Гародню. Прыходзіла гатаваць есьці кухарка, ды яшчэ адна кабета прыбірала ў пакоях. Гэта цяжка было назваць кампаніяй. Вядома, Вінцэсь стараўся бавіць як мага больш часу ў Весьніцах. Але Вальжына проста “падкасіла” яго, параіўшы ажаніцца з маладой суседкай.

— Ты ж мужчына самавіты, дужы, прыгожы, у цябе закахацца ня цяжка. Завядзі нарэшце сям’ю…

І дарэмна ён даводзіў, што яго сям’я – тут, у Весьніцах, і іншай яму ня трэба.

Занадта шмат дарог прайшлі яны паасобку. Фактычна – усё жыцьцё.

А праз вёску хадзіць было проста страшна, хоць Вінцэсь у гэтым сабе не прызнаваўся. Людзі пры ягоным зьяўленьні разьбягаліся, як ад “струпляватага”, пракажонага. А аднойчы за ягоным вакном павесілі на дрэве дохлую варону. Пагроза была зразумелай. Праўда, Вінцэсь ведаў, што вароны ў сусьветнай міфалогіі маюць ня толькі значэньне “птушкі вісельнікаў”. Ён бачыў старажытную нямецкую ікону, на якой вароны баранілі труп сьвятога Вінсэнта ад драпежных зьвяроў. І пагібель, і выратаваньне можа прыйсьці ад аднаго і таго ж. Дык ці варта самому вырашаць на благое?

Але ў тую ноч, калі сьнег выпаў, каб застацца, адзіноту гарнушкаўскага пана парушылі. Іх было сямёра маладых дужых мужыкоў, у дваіх — стрэльбы. Вінцэсь не спалохаўся – пастараўся ўсьміхнуцца як мага больш спакойна. Калісьці гэтак жа ў ягоную афрыканскую халупу ўварваліся зулусы. Тады Вінцэсь змог сваёй усьмешкай, спакоем, упэўненасьцю пазьбегнуць сутычкі. Зулусы нават пачалі вельмі шанаваць белага пана.

Але гэтых усьмешка толькі злавала.

— Паслухай, пане, мы ня зробім табе нічога благога. Аддай золата.

У Вінцэся пахаладзела ў грудзях. У чырвоным сьвятле каміну госьці здаваліся падобнымі да лясных духаў.

— У мяне няма золата, сябры. Усё, што меў – аддаў на пабудову лякарні і на касьцёл.

Прыхадні нават не ўсьміхнуліся, і Вінцэсь зразумеў – ня вераць… І не павераць. Гаворка нагадвала страшныя сны.

— Табе цмок золата носіць. Ты ў магіле прадзеда Чорную Кнігу адкапаў. Цмок вылупляецца з яйка пеўня… Вынасіў яго пад пахай… Ён табе яшчэ прынясе… Дабром просім – аддай золата! А то абыдземся – як з ведзьмаком і чарнакніжнікам належыць!…

Вінцэсь усё больш адчуваў безнадзейнасьць. Госьці, відавочна, умелі абыходзіцца са зброяй, і мала падобныя да тых прыгонных мужыкоў, што маглі разьбегчыся ад аднаго бляску шляхецкай шаблі. Прыхадні былі дужымі і ўпэўненымі ў сваёй праваце. І, відаць, хтосьці з іх паспытаў вайсковае справы, бо спрытна паваліў старога пана на падлогу, калі той варухнуўся ў бок сакрэтніка, у якім захоўваўся пісталет, і ўмела выкруціў чараўніку руку.

— Ну што ты сквапнічаеш! Жыцьцё даражэй!

Госьці выварочвалі шуфляды, адчынялі шафы… Але без асаблівага імпэту. Яны ведалі, што скарб схаваны адмыслова – іначай які ж гэта чарнакніжнік?

— Скажы, дзе схаванае золата! Вось, крыж даю – жывым пакінем.

Вінцэсь перастаў пераконваць і адмаўляцца. Ён проста маўчаў, з тугою гледзячы ў цёмнае вакно, за якім не было выратаваньня гэтак жа, як і зорак.

— Ня хочаш па-добраму – прымусім разгаварыцца! Мы хлопцы вясёлыя, размовы любім. Можаш і пасьпяваць. На ўсё горла сьпявай – ніхто не пачуе!

Вінцэсь зразумеў, што належыць рыхтавацца да найгоршага. Вось дзе дагнаў яго лёс! Выйсьці цэлым са столькіх сутычак, абысьці вязьніцу і шыбеніцу… І загінуць гэтак страшна і недарэчна ва ўласным доме, ад рукі сваіх жа людзей…

З упартага пана садралі адзежу, павалілі на падлогу. Рукі прывязалі да каміннай рашоткі, ногі проста скруцілі, каб ня надта брыкаўся…

Вінцэсь ляжаў, раскінуўшы рукі, як быццам адпачываў на цёплай ад летняга сонца траве. З фамільных партрэтаў паглядалі продкі. Іх пагляды здаваліся зьняволенаму нашчадку не спачувальнымі, а нават трохі грэб­лівымі… Даў схапіць сябе мужыкам! Продкі… Гордыя Рашчынскія… Бацька часта паўтараў выслоўе Вальтэра: хто добра служыць радзіме, ня мае патрэбы ў продках. Столькі стагоддзяў іх прыгонныя благалі і курчыліся падчас пакараньняў. Столькі сродкаў прыдумвалі людзі гэтай зямлі, каб зьдзеквацца адзін над адным! Хіба не ад іх, сваіх паноў, перанялі мужыкі майстэрства катаваньня, выпрабаваўшы ўсё на ўласнай плебейскае скуры? І можа быць, сёньня яму, Вінцэсю, удасца сплаціць грахі свайго роду, увесь боль, які спарадзіў яго род? Але горкая насьмешка перакрывіла вусны Рашчынскага: не блюзьнер, чалавеча. Не прымай на сябе месіянства. Нікога ня выратуюць твае пакуты, нічога ня выкупіць твая сьмерць. Хіба толькі твае ўласныя памылкі. Адзіная просьба да Госпада – каб на ім гэты ланцуг болю перарваўся. Праклятае золата! Праклятае золата!

Гадзіньнік у куце захрыпеў, пачуўся першы ўдар… Поўнач. У вакенцы гадзіньніка паказалася фігура сьмерці, як тамбурмажор на бале, урачыста падала знак касой… І пусьціліся на маленькай пляцовачцы ў вычварны карагод фігуркі – блазан, кароль, дама, мніх, рыцар, жабрак… Тузаліся, трымаючыся за рукі, аднолькава бездапаможныя і сьмешныя.

Нікому ня дадзена адмовіцца ад гэтых скокаў.

Адзінае, што падуладна чалавеку – ня страціць годнасьці ад жаху перад імі.

Калісьці, у вёсцы масаяў, Вінцэсю даводзілася назіраць, як юнакоў пасьвячаюць у дарослыя. Хлапцы мусяць давесьці, што сталі сапраўднымі воямі, і акрым паляўнічых посьпехаў, выявіць вытрымку да болю. Іспыт адбываецца пры дапамозе… мурашоў. Не такіх, як нашы, а вялізных, са сківіцамі больш за цела – кусаюць да крыві. Юны масай мусіць цярпець укусы і пры гэтым весела размаўляць, ветліва адказваць на пытаньні старэйшых… Вінцэся тады зацікавіла – наколькі балючы ўкус? Беламу пану адразу ж дапамаглі здаволіць цікавасьць. Як яму ўдалося захаваць спакойны выраз твару і ўсьмешку – сам ня ведае, хіба толькі самалюбства дапамагло. Ці мог ён выявіцца слабейшым за паўголых хлапчысак з валасамі, абмазанымі чырвонай глінай?

А потым ён распытваў – як яны вучацца цярпець боль? Адзін масай, сівы, як прысыпаны попелам – толькі такім дазвалялася жаніцца – па­тлумачыў, што боль трэба ўяўляць як асобны ад цела шарык, і вучыцца зьмяшчаць яго, сьціскаць да кропкі… Гэта была цэлая навука, і Вінцэсь трохі пераняў яе.

Прынамсі, ня будзе ганебных крыкаў.

Над тварам пранеслася гарачая хваля. Перад вачыма загайдаўся распалены ў каміне да чырвані пожах.

— Дзе схаванае золата?

— Дзе схаванае золата?

— Дзе схаванае золата?

Зьнявечанае цела Вінцэся Рашчынскага знайшлі назаўтра, раніцой. З увагі надзвычайнай жорсткасьці злачынства была прызначаная сьпецыяльная камісія па расьсьледваньні. Паколькі забіты ня быў багаты, сьледчы прыйшоў да высновы – зьвядзеньне старых рахункаў. Трыццаць гадоў таму забіты быў важнай асобай у бунце, відаць, камусьці добра даўся ў знакі. Падобна, што цэлую ноч небараку катавалі. Звычайныя злодзеі такое не ўчыняюць.

Але ж пан як ведаў, што хутка памрэ – такое надмагільле сабе адбудаваў! І навошта? Лепей бы – добрую памяць па сабе пакінуў! А то нават магілу ў спакоі не пакідаюць невядомыя ворагі. Тэорыю сьледчага наконт старой помсты пацьверджвала, што ўжо на другі дзень пасьля пахаваньня надмагільле пачалі руйнаваць. Разьбілі шкілет, які красаваўся наверсе… Горла лебедзю перабілі…І для чаго тут столькі зьвяр’я? Леў, воўк, лебедзь, жабы… Дзівак быў нябожчык! Адно слова – філосаф. У гербе Рашчынскіх – мядзьведзь, дык мядзьведзя якраз і няма сярод скульптур.

І герб гэты, з мядзьведзем, належала разьбіць на магіле памерлага. Ён быў апошнім з Рашчынскіх. Шкада, калі зьнікае старажытны род, нават калі ў ім два апошнія пакаленьні – бунтаўшчыкі.

І герб быў разьбіты. І не засталося нікога з роду.

А маёмасьць сваю нябожчык адпісаў суседзям – здаецца, далёкім свая­кам, з маёнтка Весьніцы. Тыя, жабракі, павінны радавацца нават такой небагатай спадчыне.

Справа пра акрутнае забойства двараніна Вінцэнта Рашчынскага так і засталася нераскрытай.

19

— Я пакахаў цябе яшчэ тады, у Вільні… Сядзеў у сырой цёмнай падваротні, і раптам – ты… Загаварыла на маёй мове, выцягнула на сьвятло... А потым я глядзеў, як ты плачаш, якая ты насамрэч безабаронная і даверлівая. Ня злуйся – гэта ня самыя горшыя якасьці ў жыцьці… Да якога ты мяне вярнула.

— Я вярнула цябе да жыцьця! – ціха засьмяялася Паліна. – Дурненькі! Гэта ты выцягнуў мяне са шкарлупіны, змусіў паверыць, што яшчэ ня ўсё ў жыцьці скончана, і вакол не адны “карыстальнікі”. Чакай, не тузайся – у цябе на грудзях яшчэ адна драпіна. Зараз змажу… А тут сіняк… Здаравучы, на скабах. Слухай, а пералому няма? Ану ўздыхні моцна… Баліць?

Валянцін, без кашулі, увесь перамазаны ёдам, паслухмяна набраў у грудзі паветра, выдыхнуў…

— Нічога, я трывушчы.

Самадзейная медсястра прыдзірліва агледзела свайго падапечнага. Н-да, ёй дастаўся мужчына са шматлікімі доказамі сваёй мужнасьці, якімі, як вядома, зьяўляюцца разнастайныя шнары і сінякі рознай даўніны. У адной казцы афрыканская прынцэса абвесьціла, што ў яе будучага мужа не павінна быць на целе ніводнага шнару. І калі нарэшце такі знайшоўся, то аказаўся пераваратнем-ільвом.

Не, няхай лепей будзе нармальны пабіты беларускі мужчына. Валянцін усьміхаўся так шчасьліва, што здавалася, нават у сьне захавае гэтую ўсьмешку.

— Ведаеш, што мне хочацца цяпер зрабіць?

— Давай паспрабую адгадаць…

Валянцін імкліва прыцягнуў дзяўчыну да сябе і прагна пацалаваў…

— Асьцярожна, шалёны!

Паліна ледзь пасьпела навобмацак паставіць на стол бутэлечку з ёдам. Рыпнулі дзверы. У праёме на імгненьне паказаўся твар цёткі Ніны, жонкі Валянцінавага дзядзькі. Выраз твару быў неадабральны.

Дзядзька Міхась таксама пачуваўся трохі ніякавата. Толькі што каля пляменьніка ласьцілася адна дзеўка, нібыта як жонка, а ўвечары вяртаецца з іншай у абдымку. Ды яшчэ ўвесь скрываўлены.

Пра фальшывае золата дзядзька выслухаў з увагай (лепей было распавесьці самім – бо плёткі ператварылі б падзеі ў немаведама што).

— Значыць, недарэмна людзі языкамі малолі, — задумліва прагаварыў Валянцінаў сваяк. – Цяпер супакояцца – а то ўсё ямы капалі. Але мне няўцям – навошта было гэтыя балванкі хаваць? Жарт такі, ці што?

Паліна задумліва разьмешвала ў кубку з кіпнем малінавае варэньне. На кубку красаваўся ўжо абрыдлы лагатып “2000”. І зорачкі ад яго ўбакі разьлятаюцца… Нібыта пачнецца новы сьвет пасля чарговай даты еўрапейскага часу... Ці ўвогуле сьвет скончыцца.

— Я ўпэўнена, Рашчынскі ня ведаў, што хавае фальшывае золата. Ня стаў бы ён адсылаць нашчадкам такую складаную задачу, столькі сілаў траціць на яе ўвекавечаньне. Падобна, што падманулі яго самога. І я нават здагадваюся хто.

Валянцін кіўнуў галавой.

— Напарнік казаў пра ліст багацея Людвісара, быццам золата належала ягонаму бацьку. Няйначай, без Людвісараў не абыйшлося. Цікава, якая гісторыя хаваецца за ўсім гэтым?

— Напэўна, мы ніколі ўжо не даведаемся, – сумна зазначыла Паліна. – Але гісторыя, адчуваю, трагічная – Рашчынскі быў жорстка забіты адразу пасьля таго, як пабудаваў надмагільле.

— Эх, а каб тое золата – ды сапраўднае! – дзядзька Міхась пачаў разважаць пра свае тэрміновыя гаспадарчыя патрэбы, ды купіць бы пару трактароў, грузавічок, ды прыбудаваць бы яшчэ пару цагляных дамкоў – для дзяцей, а то павырасталі, разьехаліся, гаруюць па інтэрнатах… Цётка Ніна спыніла мужавы мары выразным: “Каб ня плеш, дык і лысы ня быў бы. Сьціхні, балаболка. Казаць е што, а слухаць няма чаго”.

…І зоры павыходзілі вадзіць свае бліскучыя карагоды над Гарнушкамі, нібыта ў вечным ладзе. Але час ад часу адну з іх выштурхоўвалі з кола, і яна бегла схаваць сваю ганьбу за краем неба, разгараючыся апошнім зыркім сьвятлом і губляючы яго назаўсёды.

Няўжо і зоры гэткія ж бязьлітасныя, як і людзі? Піфагор вучыў, што небасхіл складаецца з празрыстых бліскучых сфераў, якія павольна рухаюцца, кожная на сваёй ноце, і ўтвараюць прыўкрасную мелодыю – музыку сфер, і кожная зорка, кожная планета дадае ў агульны аркестр сваё. Піфагор валодаў уменьнем чуць тую музыку, можа быць, адзіны з усіх людзей. Хаця для гэтага трэба так няшмат – стацца часткай гармоніі Сусьвету.

Паліна стаяла на ганку, пазірала ў зорнае неба, і ёй здавалася, што чуе, як сьпяваюць зоры, і пяшчотна зьвініць поўня, нібы крышталёвы бакал, які стукнулі краем аб іншы… Толькі туга пра беднага Сымона, такога высакароднага і адважнага, перашкаджала адчуваньню шчасьця. Галоўнае — каб ён выжыў! Па-праўдзе, Паліна так і не пачала прымаць усур’ёз ягонае жаніхоўства, і цяпер дадаваліся пакуты сумленьня і з гэтае прычыны.

Музыку Сфер парушылі прыглушаныя галасы, аднекуль з-за адрыны. Здаецца, голас Валянціна? Паліне чамусьці зрабілася трывожна. Можа быць, варта асьцярожна падысьці?

Выявілася – варта. Валянцін стаяў, прыціснуты сьпіной да сьцяны адрыны, нехта трымаў яго за горла… Бліснула лязо… Нож!

Паліна мімаволі ўскрыкнула. Нападнік павярнуў свой твар у промні поўні. Валянцінаў няродны дзядька, “турэмшчык”! Твар дзядзькі, зарослы чорнай шчэцьцю, нагадваў аблічча ваўкалака.

— Дзевачка твая прыйшла? Можа, яна больш кемнай акажацца? Аддавай тое, што сёньня выкапалі! А то сябрука твайго зарэжу. Мне губляць няма чаго!

Паліна, запінаючыся, пачала тлумачыць пра фальшывыя зьліткі… Дзядзька зарагатаў. Паліне стала яшчэ больш страшна, калі зразумела, што турэмшчык – зусім ня п’яны. Яго нянавісьць была натуральным станам.

— Золата! Скарб! Чыгун! Вы гэта дзецям раскажыце, якія ў Крыжовай гары капаюцца. Дакуманты аддавайце!

— Якія “дакуманты”? – разгубілася Паліна. Ёй спакойна патлумачыў Валянцін.

— Ён думае, што мы ўвесь гэты час шукалі доказаў, што ён сын паліцая, таго самага Лухверчыка, які вёску Саматыі спаліў. Каб хату адсудзіць.

— А што, скажаш, ня так? – ненавісна выгукнуў дзядзька, прыціснуўшы лязо нажа яшчэ шчыльней да горла скульптара, так што паказалася кроў. – Колькі жыву ў вашых Гарнушках, усе пра гэта плявузгаюць, касавурацца, дражняць. Усе да мяне падбіраюцца, са сьвету зжыць хочуць. Прыязджаюць, шукаюць нешта. Мінулае вам спаць не дае! Мая хата! Спалю – не аддам. Нясі паперы, сука!

Валянцін выціснуў усьмешку.

— Ня бойся, Паліна, — і зьвярнуўся да турэмшчыка. — Дзядзька Панас, ну чаго ты перажываеш? Якое значэньне сёньня мае, чый ты сын? Хто ў цябе хату адбярэ, калі ў спадчыну засталася?

Дзядзьку калаціла, як у ліхаманцы.

— А як мне тут далей, калі пра майго бацьку даведаюцца? Хто мне будзе пазычаць, сыну ката? Мяне маці яшчэ ў дзяцінстве навучыла: нікому ня вер, а хто будзе капацца ў тваім паходжаньні – раты затыкай. Колькі я лычоў паразьбіваў усялякім цікаўнікам! Баяцца, змоўклі.

— Дзядзьку ў белым капелюшы, які клуб абмяраў, таксама вы?.. — жахнулася Паліна.

— А ты дакажы, любачка, што я! Той гад мне ўвогуле ў вочы заявіў: тут павінна хавацца таямніца, трэба разблытаць тайну радаводу, ёсьць невядомыя нашчадкі…

— Ды ён зусім не пра вас гаварыў! – адчайна запярэчыла Паліна. – Гэта ён пра Вінцэся Рашчынскага, які жыў у дзевятнаццатым стагоддзі!

Дзядзька Панас зьдзекліва засьмяяўся, і раўнуў на пляменьніка:

— Скажы дзеўцы, каб прынесла, што знайшлі! Ды не мані! Мяне не падманеш. Я няпраўду чую, як сабака – кілбасы.

Паліна ня ведала, што рабіць. Зоры сьвяцілі так сьвяточна, пяшчотна наігрываў на маленькай срэбнай скрыпачцы цвыркун, недзе ў хаце стукаў посуд і дачытваліся па тэлевізары апошнія навіны… А тут час не існаваў. Лязо ля горла скульптара было самым страшным, што Паліна бачыла ў жыцьці. Хоць зусім нядаўна яна глядзела на скрываўленае цела Сымона…

Валянцін быў спакойны.

— Што ж, як хочаш, дзядзька Панас.

І схапіў таго за рукі. Паліна, як у сьне, назірала, як рука, што трымала нож, адводзіцца ўбок. Турэмшчык тузаўся, лаяўся, брыкаўся… Нарэшце завыў ад болю ў запясьцях. А Валянцін прыгаворваў:

— Ціха, ціха… Ня рвіся. Я ж – скульптар. Кожны дзень камяні ўтаймоўваю.

Нож выпаў з саслабелай рукі нападніка…

І тут Паліна закрычала! Цывілізацыя ня здольная зьнішчыць дарэшты нашыя інстынкты, і ў кожнай жанчыны дасюль ёсьць патаемная зброя: ведзьмін крык. Ад якога коні з перапуду шалеюць. Толькі ня кожная сучасная кабета можа адпрэчыць ланцугі выхаванасьці і загарлаць, як гарлала яе прапрабабка падчас наезду татараў або казакаў.

Паліне, аказваецца, гэта ўдалося.

Пасьля некаторай паўзы ў хаце ляснулі дзьверы, нехта бег на запозьненую дапамогу…

А потым была раніца, сьветлая, як вакно, працертае паводле парады “Літоўскай гаспадыні” суконкай з дробным мелам. І дарога ў Весьніцы – у яе сухім пыле так прыемна патаналі ногі, і няварта было шкадаваць, што пыл асядае на адзежу, нібыта пазначаючы еднасьць падарожных з іх дарогай.

Весьніцы… Зусім маленькая вёсачка, хат дзесяць – і тое палова закінутыя, счарнелыя… Нават некалькі дамкоў яшчэ крытыя дранкай. Бабуля ў стракатай хустцы і выцертай плюшавай жакетцы (гэта па такой гарачыні!) ўглядалася ў прыхадняў з-пад вузлаватай далані, нібыта яны стаялі не перад ёй, а недзе вельмі-вельмі далёка, на другім краі ейнага жыцьця.

— Рагманавы? Жыла сям’я. Вунь іхны дом, на тым канцы. Не, цяпер ніхто не жыве. Зьехалі яшчэ за Брэжневам. Куды? А хто іх ведае, дзеткі, куды… Ды вы ў чалавека спытайце. Ён на выходныя прыязджае, лецішча сабе ладзіць. Наташкі Рагманавай, фельдчарыцы, сынок. Добры такі дзядзька, машыну мае. Зноў стукае, чуеце? Хлеба мне прывозіць, смашны такі, з семкамі.

Паліна і Валянцін пайшлі на стук.

Сапраўды, апошні дом, таксама з пачарнелых бярвеньняў, мяняўся – дах упрыгожыўся новым шыферам, гарышча перабудоўвалася пад мансарду. Немалады мужчына ў джынсавай кашулі з падвернутымі рукавамі, на галаве — завязаная па-пірацку чырвоная хустка, з-пад якой відаць чорныя з сівізной скроні, нешта майстраваў на двары. Вароты былі адчыненыя, і Паліна насьмелілася папытацца:

— Прабачце, калі ласка, магу я даведацца пра Генадзя Рагманава?

Голас яе здрадліва дрыжэў, і Валянцін узяў дзяўчыну за руку, каб падбадзёрыць. Але тут жа выпусьціў – госьці нават інстынктыўна пасунуліся назад. Да іх падыходзіў з ветлівай усьмешкай на суровым твары Вінцэсь Рашчынскі.

Праўда, вочы ў яго былі цёмныя, а ня сінія, і пірацкая хустка і джынсавая кашуля відавочна належалі нашаму часу. Але — тое самае аблічча, якое вылепіў Валянцін, якое было на партрэце, намаляваным парыжскім мастаком напрыканцы дзевятнаццатага стагоддзя!

— Я – Генадзь Рагманаў, добры дзень. Чым магу?..

Зямля вояў і майстроў, герояў і здраднікаў, паэтаў і блазнаў – а паспрабуй адрозьніць, дзе – хто, плыла, нібы зялёная ладдзя, упрыгожаная сінімі дыяментамі азёраў і стужкамі рэк, туды, куды кіраваў Найвышэйшы Стырнавы. Людзі разгойдвалі свой карабель, спрачаючыся за гонар пастаяць ля стырна, саштурхоўвалі адзін аднаго ў сусьветныя хвалі, і бясконца вырашалі, куды плыць, уяўляючы сябе гаспадарамі. “Вунь магутная каравэла з фарбаванымі ветразямі! Ці ня варта прыстроіцца за ёю? “ “Ды мы ўвогуле тонем – аддавайце мне мой човен!” ”Ат, плывем паціху – чаго яшчэ? Пакіруюць, куды належыць, і бяз нас…”

Беларусь плыла праз хвалі часу, і размываліся курганы, і разбураліся замкі, быццам пірамідкі, збудаваныя дзецьмі з пяску. Што заставалася пэўным у гэтым плыткім сьвеце?..

Маладая жанчына з вялікімі цёмнымі вачыма і процьмай гістарычных датаў у галаве, упрыгожанай каронай з цёмных косаў, ня ведала дакладнага адказу. Але верыла, што ён ёсьць.

Дарэмна спадзявацца і на тое, што навечна застанецца на гранітным пастаменьце перад домам культуры вёскі Гарнушкі Наўеўскага раёну скульп­тура паўстанцкага філосафа Вінцэся Рашчынскага.

Але, можа, прастаіць яна больш-менш доўга – і мясцовыя дзеці змогуць даваць уцямны адказ на пытаньне прыезджых: “А каму гэты помнік?”

— Нешта ня хочацца мне ісьці на іхнюю “прэзентацыю” ў сталоўку, — скептычна прагаварыў Сымон, “зацыраваны” дастаткова добра, каб змог вытрымаць шлях у Гарнушкі, нават па дарозе, размытай вясновымі ручаінамі. – Пачнуць мясцовыя кіраўнікі на “трасянцы” прамовы прамаўляць, тады “алаверды” па крузе – зноў хваласьпевы пад гарэлку. Пад канец большая палова ўжо ня будзе памятаць, з якой нагоды застольле. Задуха, штурханіна…

— А давайце адзначым па-свойму! Пайшлі на Крыжовую гару, – весела прапанавала Паліна, захутаная ў белы плашчык. – Надвор’е якое! Там, відаць, пралескі цьвітуць.

— Пакрыўдзяцца землякі… — засумняваўся Валянцін.

— Няхай крыўдзяцца! Ты ж стол з сабой не забіраеш. А забыўся, якіх намаганьняў каштавала атрымаць дазвол на адкрыцьцё помніка? Колькі давялося пахадзіць, колькі паважаных людзей “падключыць”? Пазнаю цябе, радзіма. Дасюль баяцца слова “паўстанец”. Нават калі таго паўстанца сто гадоў як сярод жывых няма!

З вяршыні Крыжовай гары Гарнушкі выглядалі маленькімі, мірнымі, здавалася, што ў гэтых хацінках ня можа здарацца вялікіх трагедыяў і нараджацца вялікіх людзей.

Але гэта быў усяго толькі кавалак сусьвету, такі самы, як і іншыя, з тымі самымі суадносінамі дабра і зла.

— Слухай… Валянцін… Аднаго… не магу зразумець…— Сымон яшчэ не зусім вярнуўся да ранейшай супермэнскай формы – пакуль узыйшоў на гару, дык задыхаўся.—Ты сустрэўся з чалавекам, які зламаў табе жыцьцё, і нават ня зьезьдзіў яму па пысе! І на дзядзьку свайго, што ледзь цябе не зарэзаў, не заявіў. Ты што, такі ўседаравальны?

Валянцін не зьбіраўся апраўдвацца.

— Я заўсёды лічыў, што душэўныя пакуты – горш за цялесныя. Ну выцяў бы я напарніка – шмат ён ад гэтага пацярпеў бы? А ён жа ўсё жыцьцё пакутуе ад таго, што ня даў Бог таленту, ад зайздрасьці канае. А дзядзька Панас усё жыцьцё ў страху жыве. Ды ў іх жа пекла на зямлі! Іх шкадаваць трэба.

Маленькая аблачынка над гарой ляцела, быццам пяро, згубленае легендарнай птушкай Сімург, якую шукаюць усе птушкі на сьвеце, каб зразумець, што яе няма.

— А чаму Марыя Апанасаўна не прыехала? – пацікавіўся Сымон.

Паліна паківала галавой.

— Маці так і не даравала мне, што я адшукала бацьку.

— Так, крутая ў цябе цешча, Валянцін, — пасьміхнуўся Сымон. – Я б з ёй лепей упраўляўся.

Валянцін зьбянтэжана кашлянуў.

— І спадар Генадзь кудысьці зьнік…— працягваў штурман.

Паліна ціха засьмяялася.

— Ды людзі пачалі заўважаць падабенства яго з помнікам. Пальцамі паказваць. Ён і ня вытрымаў. Да таго ж заўтра ў ягонай студыі сьпектакль, паехаў на прагон у Вільню.

— Дык вы дакапаліся, адкуль такое падабенства? – зноў пацікавіўся Сымон.

— Не, — уздыхнула Паліна. – Ніякіх сьлядоў. Зразумела толькі, што выпадковым такое супадзеньне абліччаў быць ня можа. Хаця на магіле Рашчынскага разьбілі герб – значыць, прызналі, што апошні ў родзе. Братоў і сясьцёр ён ня меў. Хіба што ёсьць зачэпка – невядомы бацька аднаго з Рагманавых. Па ўзросьце бязбацькавіч мог быць сынам Вінцэся Рашчынскага – але нарадзіўся, калі той жыў у Парыжы. Так што – цемра часу. Ды каго з нас ні ўзяць – колькі ў нас крыві намяшана! Колькі людзей, пра якіх мы ніколі ня чулі, перадалі асабіста нам свае вартасьці і заганы, цяжар сваіх грахоў і веліч добрых учынкаў. Нават у Бібліі шмат разоў паўтараецца пра адказнасьць да сёмага калена.

— Гэта ты пра карму? – удакладніў Сымон.

— Ды кінь свае ўсходнія вышукі! – пакрывілася Паліна. – У нас хапае свайго – і філасофіі, і містыкі. Ведаю адно – Гасподзь заўсёды дае магчымасьць выбару. Ёсьць прадвызначанасьць – і ёсьць наша воля. Усё ўраўнаважана ў гэтым ня лепшым, але падораным нам сьвеце. Нават самы страшны праклён можа страціць моц ад аднаго подыху дабра. Тое, што ўчынялі продкі, адбіваецца на нас, але й тое, што мы ўчыняем – ведаюць продкі.

— Гэта ў кітайцаў… — пачаў быў Сымон, але Паліна і Валянцін перашкодзілі распачацца чарговай лекцыі па ўсходняй філасофіі.

Любі сваё, спадар!

Вецер ударыў у твары, і быў ён вільготным, як зрэзаныя на золку кветкі. Ды яшчэ з сасны пасыпаліся дробныя кроплі –сьлёзы, і ўсьмешка сусьвету стала трохі сумнай. Сымон разьліў у падрыхтаваныя чарачкі-напарсткі нейкі цёмны настой.

— Гэта можна… На тыбецкіх травах… Жартую, жартую – настоена на нашым, беларускім, дзівасіле. Ну, за Вінцэся Рашчынскага!

Маладая трава зашумела, нібыта па ёй прайшоў нехта нябачны, стаў побач.

— За вечную памяць! За Беларусь!

— За Беларусь!

2003