Pani jeziora

Rozdział trzeci

Potwór zaatakował z ciemności, z zasadzki, cicho i wrednie. Zmaterializował się nagle wśród mroku jak wybuchający płomień. Jak jęzor płomienia.

Geralt, choć zaskoczony, zareagował instynktownie. Wywinął się w uniku, ocierając o ścianę lochu. Bestia przeleciała obok, odbiła się od klepiska jak piłka, machnęła skrzydłami i skoczyła znowu, sycząc i rozwierając straszliwy dziób. Ale tym razem wiedźmin był przygotowany.

Uderzył z krótkiego zamachu, z łokcia, mierząc w podgardle, pod karminowe korale, wielkie, dwukrotnie większe niż u indyka. Trafił, poczuł, jak ostrze płata ciało. Impet ciosu zwalił bestię na ziemię, pod mur. Skoffin wrzasnął, a był to wrzask niemal człowieczy. Rzucał się wśród pokruszonych cegieł, tłukł się i trzepotał skrzydłami, bryzgał krwią, siekł dookoła biczowatym ogonem. Wiedźmin był pewien, że już po walce, ale potwór zaskoczył go niemile. Niespodziewanie runął mu do gardła, skrzecząc straszliwie, wystawiając szpony i klepiąc dziobem. Geralt uskoczył, odbił się barkiem od muru, ciął na odlew, od dołu, wykorzystując impet odbicia. Trafił, skoffin znowu runął między cegły, cuchnąca posoka bryznęła na ścianę lochu i ściekła po niej fantazyjnym deseniem. Strącony w skoku potwór nie miotał się już, dygotał tylko, skrzeczał, wyciągał długą szyję, nadymał podgardle i trząsł koralami. Krew wartko płynęła spomiędzy cegieł, na których leżał.

Geralt bez trudu mógłby dobić go, ale nie chciał nazbyt niszczyć skóry. Czekał spokojnie, aż skoffin się wykrwawi. Odszedł kilka kroków. Czekał spokojnie, aż skoffin się wykrwawi. Odszedł kilka kroków, odwrócił się do muru, rozpiął spodnie i wysikał się, pogwizdując tęskną melodyjkę.

Skoffin przestał skrzeczeć, znieruchomiał i ścichł. Wiedźmin podszedł, szturchnął go lekko sztychem miecza. Widząc, że już po wszystkim, chwycił potwora za ogon, uniósł. Trzymany za nasadę ogona na wysokości biodra, skoffin sięgał sępim dziobem ziemi, rozłożone skrzydła miały więcej niż cztery stopy rozpiętości.

— Lekkiś, kuroliszku — Geralt potrząsnął bestią, która faktycznie nie ważyła wiele więcej niż dobrze utuczony indyk. - Lekkiś. Na szczęście płacą mi od sztuki, nie od funta.

— Pierwszy raz — Reynart de Bois-Fresnes zagwizdał cichutko przez zęby, co, jak Geralt wiedział, wyrażało u niego najwyższy podziw. - Pierwszy raz widzę coś takiego na oczy. Istne dziwadło, na honor, dziwadło nad dziwadłami. Znaczy się, to jest ten sławiony bazyliszek?

— Nie — Geralt uniósł potwora wyżej, by rycerz mógł się lepiej przyjrzeć. - To nie jest bazyliszek. To jest kuroliszek.

— A jaka różnica?

— Zasadnicza. Bazyliszek, zwany też regulusem, jest gadem, a kuroliszek, zwany też skoffinem albo kokatryksją, jest ornitoreptylem, to znaczy ni to gadem, ni to ptakiem. To jedyny znany przedstawiciel rzędu, który uczeni nazwali ornitopetylami, po długich dysputach stwierdzili bowiem…

— A który z tych dwóch — przerwał Reynart de Bois-Fresnes, nie ciekawy widać, motywów uczonych — spojrzeniem zabija lub zamienia w kamień?

— Żaden, to wymysł.

— Czemu więc ludzie tak się obu boją? Ten tutaj wcale nie jest aż taki duży. Naprawdę może być groźny?

— Ten tutaj — wiedźmin potrząsnął zdobyczą — atakuje zwykle od tyłu, a mierzy bezbłędnie między kręgi lub pod lewą nerkę, na aortę. Zwykle wystarcza jeden cios dzioba. A jeśli chodzi o bazyliszka, to wszystko jedno, gdzie ukąsi. Jego jad jest najsilniejszą ze znanych neurotoksyn. Zabija w ciągu sekund.

— Brrr… A którego z nich, powiedz, można ukatrupić za pomocą zwierciadła?

Każdego. Jeśli walnąć prosto w łeb.

Reynart de Bois-Fresnes zarechotał. Geralt nie śmiał się, dowcip o bazyliszku i zwierciadle przestał go bawić w Kaer Morhen, nauczyciele zbyt nim szafowali. Równie mało śmieszne były żarty o dziewicach i jednorożcach. Rekordy głupoty i prymitywizmu biły zaś w Kaer Morhen liczne wersje dowcipu o smoczycy, której młody wiedźmin wiał w ramach zakładu uścisnąć prawicę.

Uśmiechnął się. Do wspomnień.

— Wolę cię uśmiechniętego — rzekł Reynart, przypatrując mu się bardzo uważnie. - O stokroć, o niebo całe wolę cię takiego jak teraz. Od takiego, jaki byłeś wówczas, w październiku, po tej drace w Druidzkim Lesie, gdyśmy jechali do Beauclair. Wtedy, daj to sobie powiedzieć, byłeś chmurny, zgorzkniały i obrażony na świat niby oszukany lichwiarz, a do tego drażliwy niczym mężczyzna, któremu przez całą noc nić nie wyszło. Nawet rankiem.

— Naprawdę taki byłem?

— Naprawdę. Nie dziw się, że wolę cię takiego jak teraz. Odmienionego.

— Terapia przez pracę — Geralt znowu potrząsnął trzymanym za ogon kuroliszkiem. - Zbawienny wpływ aktywności zawodowej na psychikę. A zatem, aby kontynuować kurację, przejdźmy do interesów. Jest możliwość zarobić na skoffinie nieco więcej niż umówiona stawka za zabicie. Jest mało pokaleczony, jeśli masz klienta na całego, do wypchania czy wypreparowania, to bierz nie mniej niż dwieście. Jeśli trzeba będzie opędzlować go w porcjach, to pamiętaj, że najwartościowsze w nim są pióra z nadogonia, zwłaszcza o, te centralne sterówki. Można je zatemperować o wiele cieniej niż gęsie, piszą ładniej i czyściej, a są trwalsze. Skryba, który się zna, bez wahania da pięć za sztukę.

— Mam klientów na zewłok do wypchania — uśmiechnął się rycerz. - Cech bednarzy. Widzieli w Castel Ravello wypchaną tę paskudę, płesznicę, czy jak jej tam… Wiesz, którą. Tę, coś ją drugiego dnia po Saovine zatłukł w lochach pod ruinami starego zamku…

— Pamiętam.

— No, więc bednarze widzieli wypchaną bestię i prosili mnie o coś równie rarytetnego do dekoracji ich cechowego lokalu. Kuroliszek będzie w sam raz. Bednarze w Toussaint, jak się domyślasz, są cechem zamożnym nie narzekającym na brak zamówień i dzięki temu zamożnym, dadzą jak nic dwieście dwadzieścia. Może nawet więcej, spróbuję się potargować. A co się tyczy piór… Beczkoroby nie zauważą, jak wyrwiemy kuroliszkowi z dupy kilka sztuk i sprzedamy książęcej kancelarii. Kancelaria nie płaci z własnej kieszeni, lecz z kasy książęcej, bez targów zapłaci więc nie pięć, a dziesięć od pióra.

— Chylę czoła przed przebiegłością.

— Nomen omen — Reynart de Bois-Fresnes uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Mama musiała coś przeczuwać, chrzcząc mnie imieniem lisa chytrusa z powszechnie znanego bajecznego cyklu.

— Powinieneś zostać kupcem, nie rycerzem.

— Powinienem — zgodził się rycerz. - Ale cóż, jeśli urodziłeś się synem herbowego pana, to będziesz herbowym panem i umrzesz herbowym panem, napłodziwszy, he, he, he, herbowych panów. Niczego nie zmienisz, choćbyś pękł. Ty zresztą też całkiem nieźle umiesz kalkulować, Geralt, a kupiectwem się przecież nie parasz.

— Ne param. Z podobnych powodów, co ty. Z tą tylko różnicą, że ja niczego nie spłodzę. Wyjdźmy z tych lochów.

Na zewnątrz, pod murami zameczku, owionął ich chłód i wiatr od wzgórz. Noc była jasna, niebo bezchmurne i rozgwieżdżone, światło księżyca skrzyło się na zalegających winnice połaciach nowego, czyściutkiego śnieżku.

Spętane konie powitały ich parskaniem.

— Wypadałoby — rzekł Reynart, patrząc na wiedźmina znacząco — od razu spotkać się z klientem i zainkasować. Ale ty pewnie śpieszysz się do Beauclair, co? Do pewnej alkówki?

Geralt nie odpowiedział, albowiem na takie pytania nie odpowiadał pryncypialnie. Przytoczył cielsko skoffina do luzaka, po czym wsiadł na Płotkę.

— Spotkajmy się z klientem — zdecydował, odwracając się w siodle. - Noc jeszcze młoda, a ja jestem głodny. I napiłbym się czegoś chętnie. Jedźmy do miasta. Do "Bażanciarni".

Reynart de Bois-Fresnes zaśmiał się, poprawił wiszącą na łęku tarczę z czerwono-złotą szachownicą, wdrapał się na wysoką kulbakę.

— Wasza wola, kawalerze. Do "Bażanciarni" zatem. Wio, Bucefał.

Pojechali stępa, ośnieżonym zboczem, w dół, ku gościńcowi, wyraźnie wytyczonemu rzadkim szpalerem topoli.

— Wiesz co, Reynart — odezwał się nagle Geralt. - Ja też wolę cię takiego, jak teraz. Mówiącego normalnie. Wtedy, w październiku, używałeś denerwującej kretyńskiej maniery.

— Na honor, wiedźminie, jestem błędnym rycerzem — zarechotał Reynart de Bois-Fresnes. - Zapomniałeś? Rycerze zawsze mówią jak kretyni. To taki znak, jak ta tarcza tutaj. Po nim, jak po godle na tarczy, bractwo się rozpoznaje.

— Na honor — powiedział Rycerz Szachownicy — niepotrzebnie się turbujecie, panie Geralcie. Wasza dróżka już pewnie zdrowa, już pewnikiem o słabości z kretesem zapomniała. Księżna pani tęgich trzyma nadwornych medyków, każdą niemoc wyleczyć zdolnych. Na honor, nie ma się co frasować.

— Też jestem tego zdania — powiedział Regis. - Rozchmurz się Geralt. Przecież i druidki leczyły Milvę…

— A druidki znają się na leczeniu — wtrącił Cahir. - Czego najlepszym dowodem jest mój własny rozharatany górniczą siekierą łeb, teraz, proszę tylko spojrzeć, niemalże jak nowy. Milva też pewnie ma się dobrze. Nie ma powodów do zmartwień.

— Oby.

— Zdrowa już — powtórzył rycerz — wasza Milva jak rydz, głowę stawię, że tańcuje już pewnie na balach! Hołubce wycina. Ucztuje! W Beauclair, na dworze księżnej pani Anrietty, cięgiem aby bal albo uczta. Ha, na honor, teraz, gdy spełniłem śluby, ja też…

— Spełniliście śluby?

— Fortuna łaskawą była! Bo trzeba wam wiedzieć, że przysięgę złożyłem, a nie byle jaką, lecz na żurawia. Wiosną. Ślubowałem piętnastu grasantów położyć przed Yule. Poszczęściło, wolnym ninie od ślubów. Pić już mogę i wołowinę jeść. Aha, nie muszę też już kryć imienia. Jestem, pozwólcie, Reynart de Bois-Fresnes.

— Miło mi.

— Względem tych balów — powiedziała Angouleme, popędzając konia, by się z nimi zrównać. - To i nas, mam nadzieję, nie ominie wyżerka i wypitka? A potańcować też chętnie bym potańcowała!

— Na honor, będzie w Beauclair wszystko — zapewnił Reynart de Bois-Fresnes. - Bale, uczty, rauty, biesiady i wieczorki poetyckie. Jesteście przecie przyjaciółmi Jaskra… Chciałem rzec, wicehrabiego Juliana. A ów wielce miły jest księżnej pani.

— A jakże, przechwalał się — powiedziała Angouleme. - Jak to naprawdę było z tą miłością? Znacie tę historię, panie rycerzu? Opowiedzcie!

— Angouleme — odezwał się wiedźmin. - Musisz to wiedzieć?

— Nie muszę. Ale chcę! Nie malkontencić, Geralt. I przestań się burmuszyć, bo na widok twojej gęby przydrożne grzyby same się marynują. A ty, rycerzu, opowiadajcie.

Inni jadący na czele orszaku błędni rycerze śpiewali rycerską pieśń z powtarzającym się refrenem. Słowa pieśni były nieprawdopodobnie wręcz głupie.

— Zdarzyło się to — zaczął rycerz — tak jakoś roków temu sześć… Gościł u nas poeta całą zimę i wiosnę, na lutni grał, romance śpiewał, poezje deklamował. Książę Rajmund akuratnie w Cintrze bawił, za zjeździe. Do dom się nie śpieszył, nie było sekretem, że w Cintrze miłośnicę miał. A pani Anarietta i pan Jaskier… Ha, Beauclair, dziwne to zaiste i urocze, miłosnego czaru pełne… Sami zmiarkujecie. Jako wonczas księżna i pan Jaskier to poznali. Ani się spostrzegli, od wierszyka do wierszyka, od słowa do słowa, do komplementu, do komplementu, kwiatki, spojrzenia, westchnienia… Krótko rzeknę: oboje do bliskiej przyszli konwikcji.

— Bardzo bliskiej? — zarechotała Angouleme.

— Naocznym świadkiem nie zdarzyło się być — rzekł rycerz oschle. - A plotek powtarzać nie wypada. Poza tym, jak waćpanna niezawodnie wiesz, miłość niejedno ma imię i względna wielce to rzecz, czy konfidencja bliska bardzo, czy nie bardzo.

Cahir parsknął z cicha. Angouleme nie miała nic do dodania.

— Schodzili się — podjął Reynart de Bois-Fresnes — księżna z panem Jaskrem tajemnie tak gdzieś koło dwóch miesięcy, od Belleteyn do letniego Solstycjum. Ale ostrożność zaniedbali. Wieść się rozniosła, jęły gadać złe języki. Pan Jaskier, nie mieszkając, na konia wsiadł i odjechał. Jak się okazało, rozumnie postąpił. Bo gdy tylko książę Rajmund z Cintry powrócił, doniósł mu o wszystkim usłużny jeden pacholik. Księcia, gdy tylko się dowiedział, jaki to go insult spotkał i jakie poroże mu przyprawiono, sroga, jak snadnie przedstawić sobie możecie, ogarnęła cholera. Wazę z barszczem na stół wywrócił, pachoła donosiciela czekanem rozszczepił, słowa nieobyczajne mówił. Potem marszałkowi przy świadkach w gębę dał i wielkie kovirskie zwierciadło stłukł. Książę zaś w komnatach uwięził i torturami zagroziwszy, wszystko z niej dywulgował. Wnet za panem Jaskrem pogoń wysłał, bez żadnej klemencji ubić go kazał i serce mu wydrzeć z piersi. Wyczytawszy bowiem coś podobnego w starodawnej balladzie, serce to usmażyć zamiarował i książę Anriettę przymusić, by na oczach całego dworu zjadła. Brr, tfu, abominacja! Szczęściem, zdołał pan Jaskier ujść.

— Szczęściem. A książę umarł?

— Umarł. Incydent, jakem mówił, do srogiej go przywiódł cholery, od tego tak mu wtenczas krew zagrzała, że go apopleksja tknęła i paralusz. Leżał pół roku bez mała jak ten pień. Ale wydobrzał. Chodził nawet. Okiem tylko cięgiem mrugał, o tak.

Rycerz odwrócił się w siodle, zmrużył oko i wykrzywił jak małpa.

— Choć z księcia — podjął po chwili — zawżdy był zawołany jebaka i drygant, od owego mrugania jeszcze większy się z niego zrobił w amorach pericolosus, bo się w każdej białejgłowie zdawało, że to z afektu ku niej właśnie tak mruga i jej miłośne znaki dawa. A białegłowy wielce na hołdy takowe łase są. Nie imputuję im bynajmniej, że wszystkie one chutliwe i rozwiązłe, co to, to nie, ale książę, jakem mówił, mrugał wiele, ustawnie niemal, tedy per saldo wychodził na swoje. Miarkę w swawoli przebrał i którejś nocy raziła go wtórna apopleksja. Wyzionął ducha. W łożnicy.

— Na babie? — zarechotała Angouleme.

— Po prawdzie — rycerz, do tej pory śmiertelnie poważny, uśmiechnął się pod wąsem. - Po prawdzie to pod nią. Rzecz jednak nie w detalu.

— Ma się rozumieć, że nie — przytaknął poważnie Cahir. - Wielkiej żałoby jednak chyba po księciu Rajmundzie nie było, co? W trakcie opowieści odnosiłem wrażenie…

— Że niewierna żona milsza wam niźli zdradzony mąż — swoim zwyczajem wpadł w słowo wampir. - Czyżby z tego powodu, że teraz ona tu panuje?

— Z tego powodu też — odrzekł rozbrajająco szczerze Reynart de Bois-Fresnes. - Ale nie jedynie. Princ Rajmund otóż, niech mu ziemia będzie lekką, takim był niecnotą, łajdakiem i, uczciwszy uszy, sukinsynem, że samego diabła w pół roku przyprawiłby o wrzody żołądka.

A rządził w Toussaint lat siedem. Księżnę Anriettę wszyscy natomiast ubóstwiali i ubóstwiają.

— Mogę więc liczyć — odezwał się cierpko wiedźmin — że książę Rajmund nie pozostawił wielu nie utulonych w żalu przyjaciół, którzy gotowi zasadzić się na Jaskra ze sztyletami?

— Możecie liczyć — rycerz spojrzał na niego, a oczy miał bystre i inteligentne. - I, na honor, nie zawiedzie was rachuba. Mówiłem przecie. Poeta miły jest pani Anriecie, a za panią Anriettę każdy tu dałby się posiekać.

Z przydrożnych chaszczy, płoszone rycerskim śpiewem, z krakaniem zrywały się wrony.

Wkrótce wyjechali z lasów wprost w dolinę, między wzgórza, na szczytach których bielały wieże zameczków, wyraźnie na tle sinego, barwiącego się granatowymi smugami nieba. Łagodne zbocza wzgórz, jak okiem sięgnąć, porastały karne niby wojsko szpalery równiutko przyciętych krzaków. Ziemia wysłana tam była czarownymi i złotymi liśćmi.

— Co to jest? — spytała Angouleme. - Winorośl?

— Winna latorośl, a jakże — stwierdził Reynart de Bois-Fresnes. - Słynne doliny Sansretour. Najprzedniejsze wina świata tłoczy się z gron, które tu dojrzewają.

— Fakt — przyznał Regis, który jak zwykle znał się na wszystkim. - Rzecz w wulkanicznej glebie i tutejszym mikroklimacie zapewniającym rokrocznie idealną wprost kombinację dni słonecznych i dni z opadem. Jeśli do tego dodamy tradycję, wiedzę i pieczołowitość pracowników winnic, otrzymamy rezultat w postaci produktu najwyższej klasy i marki.

— Dobrzeście to ujęli — uśmiechnął się rycerz. - Marka to jest to. O, spójrzcie choćby tam, na ten stok pod zameczkiem. U nas zameczek daje markę winnicy i piwnicom, które są głęboko pod. Ten tam nazywa się Castel Ravello, z jego winnic pochodzą takie wina, jak Erveluce, Fiorano, Pomino i sławne Est Est. Musieliście słyszeć. Za antałek Est Est płacą tyle, co za dziesięć antałków wina z Cidaris czy z nilfgaardzkich winnic pod Albą. A tam, o, popatrzcie, jak okiem sięgnąć inne zameczki i inne winnice, a nazwy też pewnie nie będą wam obce: Vermentino, Toricella, Casteldaccia, Tufo, Sancerre, Nuragus, Coronata, wreszcie Corvo Bianco, po elfiemu Gwyn Cerbin. Tuszę, że nieobce są wam te nazwy?

— Nieobce, phuu — wykrzywiła się Angouleme. - Zwłaszcza z nauki, by sprawdzić, czy tego któregoś słynnego wypadkiem szelma karczmarz nie nalał zamiast normalnego jabłkowego, bo wtenczas trzeba było nieraz rano konia w synku zostawić, tyle takie Castel czy Est Est kosztowało. Tfu, tfu, nie pojmuję, to dla wielkich panów chyba takie jakieś markowe, my, zwyczajni ludzie, możemy i tym tańszym nie gorzej się narąbać. A i to wam powiem, bom doświadczyła: rzyga się tak samo po Est Est jak i po jabcoku.

— Za nic sobie mając październikowe dowcipaski Angouleme — Reynart rozparł się za stołem, poluźniwszy pas — dziś napijemy się jakiejś przedniej marki i jakiegoś przedniego rocznika, wiedźminie. Stać nas, zarobiliśmy. Możemy zahulać.

— Jasne — Geralt skinął na karczmarza. - W końcu, jak mawia Jaskier, być może i są inne motywacje do zarabiania, ale ja ich nie znam. Zjemy zaś to coś, czym tak smacznie z kuchni zalatuje. Nawiasem mówiąc, nader dziś w "Bażanciarni" tłoczno, choć pora dość późna.

— Przecie to wigilia Yule — wyjaśnił oberżysta, usłyszawszy jego słowa. - Świętują ludziska. Bawią się. Wróżby stawiają. Tradycja każe, a tradycja u nas…

— Wiem — przerwała wiedźmin. - A w kuchni, co dziś tradycja kazała?

— Ozór z chrzanem na zimno. Bulion z kapłona z pulpecikami z móżdżku. Zraziki wołowe zawijane, do tego kluski kopytka i kapustka…

— Podawaj jak leci, dobry człeku. Do tego… Co do tego, Reynart?

— Jeśli wołowina — rzekł po chwili namysłu rycerz — tedy czerwone Côte-de-Blessure. Rocznik, w którym wyciągnęła nogi stara księżna Karoberta.

— Trafny wybór — kiwnął głową oberżysta. - Służę waszmością.

Jemiołowy wianek, niezręcznie rzucony za siebie przez dziewczynę z sąsiedniego stołu, upadł niemal na kolana Geralta. Kompania dziewczyny zaniosła się od śmiechem. Dziewczyna spłoniła się uroczo.

— Nic z tego! — rycerz podniósł wianek i odrzucił go. - Nie będzie to wasz przyszły. On już zajęty, mościa panno. On już w niewoli pewnych ócz zielonych…

— Zamilcz, Reynart.

Oberżysta przyniósł, co należało. Jedli, pili, milczeli, przysłuchując się radości bawiących się ludzi.

— Yule — powiedział Geralt, odstawiając kubek. - Midinvaerne. Przesilenie zimowe. Dwa miesiące tu tkwię. Dwa stracone miesiące!

— Miesiąc — poprawił chłodno i trzeźwo Reynart. - Jeżeli coś straciłeś, to tylko miesiąc. Potem śniegi zawaliły przełęcze na górach i nie wyjechałbyś z Toussaint, choćbyś się skichał. Żeś tu doczekał Yule, a i wiosny pewnie też tu doczekasz, jest więc siła wyższa, próżne tedy żale i smętki. Co się zaś żalu tyczy, to nie przesadzaj z udawaniem. I tak nie uwierzę, że aż tak ci żal.

— Ach, co ty wiesz, Reynart? Co ty wiesz?

— Niewiele — zgodził się rycerz, nalewając. - Niewiele ponad to, co widzę. A widziałem wasze pierwsze spotkanie, twoje i jej. W Beauclair. Pamiętasz Święto Kadzi? Białe majteczki?

Geralt nie odpowiedział. Pamiętał.

— Uroczne to miejsce, pałac Beauclair, miłosnego czaru pełne — zamruczał Reynart, rozkoszując się bukietem wina. - Sam widok potrafi oczarować. Pamiętam, jak was wszystkich zatkało, gdyście je ujrzeli, wtedy w październiku. Cahir niech wspomnę, jakiego to on wówczas użył wyrażenia.

— Foremny zameczek — rzekł z podziwem Cahir. - Niech mnie, w samej rzeczy foremny i cieszący oko zameczek.

— Dobrze księżna mieszka — powiedział wampir. - Przyznać trzeba.

— Wcale ładny, kurwa, domek — dodała Angouleme.

— Pałac Beauclair — powtórzył nie bez dumy Reynart de Bois-Fresnes. - Elfia budowla, leciutko jeno przerobiona. Ponoć przez samego Faramonda.

— Nie ponoć — zaprzeczył Regis. - Ale ponad wszelką wątpliwość. Styl Faramonda widoczny jest przecież na pierwszy rzut oka. Wystarczy spojrzeć na te wieżyczki.

Zwieńczone czerwienią dachówek wieże, o których mówił wampir, strzelały w niebo smukłymi białymi obeliskami, wyrastając z filigranowej, rozszerzającej się ku dołowi konstrukcji samego zamku. Widok nieodparcie kojarzył się ze świecami, z których festony wosku spłynęły na misternie rzeźbioną podstawę lichtarza.

— U stóp Beauclair — wyjaśnił rycerz Reynart — rozpościera się miasto. Mur, ma się rozumieć, dobudowano później, wicie wszak, że elfy nie otaczały miast murami. Popędźcie konie, waszmościowie. Droga przed nami daleka. Beauclair tylko wydaje się bliskie, góry paczą perspektywę.

— Jedźmy.

Jechali szparko, wyprzedzając wędrowców i wagantów, wozy i dwukółki wyładowane ciemnym, jakby omszałym gronem. Potem były gwarne i pachnące fermentującym moszczem uliczki miasta, potem mroczny park pełen topoli, cisów, berberysów i bukszpanów. Potem były klomby róż, głównie odmian multiflora i centifolia. Potem były rzeźbione kolumny, portale i archiwolty pałacu, byli pachołkowie i lokaje w liberiach.

Tym, kto ich powitał, był Jaskier, ufryzowany i wystrojony jak princ.

— Gdzie Milva?

— Zdrowa, nie bój się. Siedzi w komnatach, które dla was przygotowano. Nie chce stamtąd wyjść.

— Dlaczego?

— O tym później. Teraz chodź. Księżna czeka.

— Prosto z drogi?

— Takie było jej życzenie.

Sala, do której weszli, pełna była ludzi, kolorowych jak rajskie ptaki. Geralt nie miał czasu się przyglądać. Jaskier pchnął go ku marmurowym schodom, przy których w asyście paziów i dworaków stały dwie mocno wyróżniające się z tłumu kobiety.

Było cicho, ale zrobiło się jeszcze ciszej.

Pierwsza z kobiet miała ostry i zadarty nos, a jej niebieskie oczy były przenikliwe i jakby lekko zgorączkowane. Kasztanowe włosy miała upięte w misterną, iście artystyczną, podbudowaną aksamitnymi wstążkami koafiurę, dopracowaną w najmniejszych niuansach, wliczając w to bezbłędnie geometryczny półksiężycowaty loczek na czole. Góra wydekoltowanej sukni mieniła się tysiącem błękitnych i liliowych prążków na czarnym tle, dół był czarny, gęsto usiany regularnym deseniem maleńkich złotych chryzantemek. Szyję i dekolt — niby skomplikowane rusztowanie albo klatka — więził kunsztownymi esami i floresami naszyjnik z laki, obsydianu, szmaragdów i lapis lazuli, zakończony jadeitowym krzyżem, wpadającym niemalże między małe, podparte obcisłym stanem piersi. Karo dekoltu było duże i głębokie, odsłonięte drobne ramiona kobiety zdawały się nie gwarantować dostatecznego oparcia — Geralt w każdej chwili oczekiwał, że suknia zsunie się z biustu. Ale nie zsuwała się, utrzymywana we właściwej pozycji przez tajemne arkana krawiectwa i bufory bufiastych rękawów.

Druga kobieta dorównywała pierwszej wzrostem. Miała na wargach identycznego koloru pomadkę. I tu podobieństwa się kończyły. Ta druga na krótko obciętych czarnych włosach nosiła siatkową czapeczkę, z przodu przechodzącą w sięgającą czubka małego noska woalkę. Kwietny motyw woalki nie maskował pięknych, błyszczących, mocno podkreślonych zielonym cieniem oczu. Taki sam kwietny woal przykrywał skromniutki dekolt czarnej sukni z długimi rękawami, w kilku pozornie tylko przypadkowych miejscach usianej rozpryśniętym rzucikiem szafirków, akwamarynów, kryształów górskich i złotych ażurowych gwiazd.

— Jaśnie Oświecona Xiężna Anna Henrietta — półgłosem odezwał się ktoś za plecami Geralt, z wysiłkiem zginając obolałe kolano w ceremonialnym ukłonie. Obie, żeby mnie tak szlag trafił, wyglądają równie książęco. Ba, królewsko.

— Wstańcie, panie Geralcie — rozwiała jego wątpliwości ta z misterną kasztanową koafiurą i ostrym nosem. - Witamy was i waszych przyjaciół w Księstwie Toussaint, w pałacu Beauclair. Radzi jesteśmy, mogąc gościć osoby będące w tak szlachetnej misji. Nadto pozostające w przyjaźni z miłym naszemu sercu wicehrabią Julianem.

Jaskier skłonił się głęboko i zamaszyście.

— Wicehrabia — podjęła księżna — wyjawił nam wasze imiona, zdradził charakter waszej wyprawy, powiedział, co przywiodło was do Toussaint. Opowieść ta wzruszyła nasze serce. Radzibyśmy pomówić z wami na prywatnej audiencji, panie Geralcie. Rzecz ta odwlec się musi jednak nieco, albowiem ciążą na nas obowiązki państwowe. Zakończono winobranie, tradycja nakazuje nasz udział w Święcie Kadzi.

Druga kobieta, ta w woalce, nachyliła się ku księżnej i szepnęła coś szybko. Anna Henrietta spojrzała na wiedźmina, uśmiechnęła się, oblizała wargi.

— Wolą naszą jest — podniosła głos — by u boku wicehrabiego Juliana przy Kadzi usłużył nam pan Geralt z Rivii.

Przez grupkę dworzan i rycerzy przeleciał szmer, coś niby szelest uderzonych wiatrem sosen. Księżna Anarietta podarowała wiedźminowi kolejne powłóczyste spojrzenie i wyszła z sali wraz ze swoją towarzyszką i orszakiem paziów.

— Do pioruna — szepnął Rycerz Szachownicy. - A to dopiero! Nielichy spotkał was zaszczyt, panie wiedźmin.

— Nie bardzo pojąłem, w czym rzecz — przyznał się Geralt. - W jakiż to sposób mam usłużyć jej wysokości?

— Jej miłości — poprawił, podchodząc, zażywny jegomość o aparycji cukiernika. - Darujcie, panie, że koryguję, ale w danych cyrkumstancjach muszę to uczynić. My tu, w Toussaint, wielce tradycję i protokół szanujemy. Jestem Sebastian Le Goff, szambelan i marszałek dworu.

— Miło mi.

— Oficjalnym i protokólarnym tytułem pani Anny Henrietty — szambelan nie tylko wyglądał jak cyrulik, ale nawet pachniał lukrem — jest "Jaśnie Oświecona". Nieoficjalnym: "Jej Miłość". Familiarnym, poza dworem: "Xiężna Pani". Ale zwracać należy się zawsze per "Wasza Miłość".

— Dziękuję, zapamiętam. A ta druga niewiasta? Jak ją mam tytułować?

— Jej oficjalny tytuł brzmi: «Czcigodna» — pouczył poważnie szambelan. - Ale zwracanie się per «Pani» jest dopuszczalne. Jest to familiantka księżnej, a zwie się Fringilla Vigo. Zgodnie z wolą Jej Mości jej to właśnie, pani Fringilli, przyjdzie wam usłużyć przy Kadzi.

— A na czym ma polegać ta usługa?

— Nic trudnego. Wnet wam wyjaśnię. Widzicie, my już od lat używamy mechanicznych tłoczni, wszelako tradycja…

Dziedziniec rozbrzmiewał gwarem i fenetycznym piskiem piszczałek, dziką muzyką fletni, zajadłym brzękiem tamburynów. Dookoła ustawionej na podwyższeniu kadzi pląsali i fikali kozły wystrojeni w wieńce skomorochwie i akrobaci. Dziedziniec i krużganki pełne były ludzi — rycerzy, dam, dworaków, bogato odzianych mieszczan.

Szambelan Sebastian Le Goff wzniósł w górę przybraną winoroślą laskę, trzykrotnie stuknął nią o podest.

— Ho, ho! — krzyknął. - Szlachetne panie, panowie i rycerze!

— Ho, ho! — odpowiedział tłum.

— Ho, ho! Oto prastary obyczaj! Niech się darzy winne grono! Ho, ho! Niech dojrzewa w słońcu!

— Ho, ho! Niechaj dojrzewa!

— Ho, ho! Niechaj zgniecione fermentuje! Niechaj nabiera mocy i smaku w beczkach! Niechaj smacznie płynie do pucharów i idzie do głów, na chwałę majestatu, pięknych pań, szlachetnych rycerzy i robotników winnic!

— Ho, ho! Niechaj fermentuje!

— Niechaj wystąpią Piękne!

Z adamaszkowych namiotów po przeciwległych stronach dziedzińca wyłoniły się dwie kobiety — księżna Anna Henrietta i jej czarnowłosa towarzyszka. Obie były szczelnie owinięte w szkarłatne płaszcze.

— Ho, ho! — szambelan uderzył laską. - Niechaj wystąpią Młodzi!

"Młodzi" byli pouczeni, wiedzieli, co mają czynić. Jaskier podszedł do księżnej, Geralt do czarnowłosej. Którą, jak już wiedział, zwano czcigodną Fringillą Vigo.

Obie kobiety jednocześnie odrzuciły płaszcze, a tłum zahuczał gromką owacją. Geralt przełknął ślinę.

Kobiety miały na sobie białe, cieniutkie jak pajęczynka, nie sięgające nawet bioder koszulki na ramiączkach. I ciasno opięte majtki z falbankami. I nic więcej. Nawet biżuterii. Były również bose.

Geralt wziął Fringillę na ręce, a ona dość ochoczo objęła go za szyję. Pachniała nieuchwytnie ambrą i różami. I kobiecością. Była ciepła, a ciepło to przenikało jak grot. Była miękka, a miękkość ta parzyła i drażniła palce.

Donieśli je do kadzi, Geralt Fringillę, Jaskier księżną, pomogli im wejść na uginające się i tryskające sokiem winne grona. Tłum ryknął.

— Ho, ho!

Księżna i Fringilla położyły sobie dłonie na ramionach, dzięki wzajemnemu oparciu łatwiej utrzymując równowagę na gronach, w które zapadały się aż po kolana. Moszcz strzykał i pryskał. Kobiety, obracając się, deptały winne kiście, chichocząc jak podlotki. Fringilla całkiem nieprotokolarnie puściła do wiedźmina oko.

— Ho, ho! — krzyczał tłum. - Ho, ho! Niechaj fermentuje!

Miażdżone grona bryzgały sokiem, mętny moszcz bulgotał i pienił się obficie wokół kolan deptaczek.

Szambelan uderzył laską o deski podestu. Geralt i Jaskier przystąpili, pomogli kobietom wyjść z kadzi. Geralt widział, jak brana na ręce Anarietta ukąsiła Jaskra w ucho, a oczy błyszczały jej niebezpiecznie. Jemu samemu zdawało się, że wargi Fringilli musnęły mu policzek, ale głowy by nie dał, z rozmysłem czy przypadkiem. Moszcz winny pachniał silnie, uderzał do głowy.

Postawił Fringillę na podeście, owinął szkarłatnym płaszczem. Fringilla szybko i mocno uścisnęła jego dłoń.

— Te starodawne tradycje — szepnęła — potrafią być podniecające. Prawda?

— Prawda.

— Dziękuję ci, wiedźminie.

— Cała przyjemność po mojej stronie.

— Nie cała. Zapewniam cię, że nie cała.

— Nalej, Reynart.

Przy sąsiednim stole odprawiano kolejną zimową wróżbę, polegającą na rzucaniu skrojoną w długą spiralną wstęgę skórką jabłka i odgadywaniu inicjału imienia przyszłego partnera z kształtu, w jaki się ułoży. Skórka za każdym razem układała się w «S». Mimo to wesołości nie było końca.

Rycerz nalał.

— Milva, okazało się — rzekł wiedźmin, zamyślony — była zdrowa, choć wciąż jeszcze nosiła bandaż na żebrach. Siedziała jednak w komnacie i odmawiała wyjścia, za cholerę nie chcąc założyć sprezentowanej sukni. Zanosiło się na protokolarny skandal, ale sytuację spacyfikował wszystkowiedzący Regis. Zacytowawszy z tuzin precedensów zmusił szambelana, by przyniesiono łucznicze strój męski. Angouleme dla odmiany z radością pozbyła się spodni, jeździeckich butów i onuc, a sukienka, mydło i grzebień zrobiły z niej wcale ładną dziewuszkę. Wszystkim nam, co tu dużo gadać, poprawiły humor łaźnia i czyste ubrania. Nawet mnie. W całkiem niezłym nastroju poszliśmy wszyscy na tą audiencję…

— Przerwij na chwilę — wskazał ruchem głowy Reynart. - Zmierzają ku nam interesy. Ho, ho, i to nie jedna, lecz dwie winnice! Malatesta, nasz klient, prowadzi konfranta… I konkurenta. Dziw nad dziwy!

— Ten drugi to kto?

— Winnica Pomerol. Ich wino, Côte-de-Blessure, właśnie pijemy.

Malatesta, rządca winnicy Vermentino, dostrzegł ich, pomachał ręką, zbliżył się, prowadząc towarzysza, osobnika z czarnymi wąsikami i bujną czarną brodą, przystającą bardziej zbójcy niż urzędnikowi.

— Panowie pozwolą — przedstawił brodacza Malatesta — pan Alcides Fierabras, rządca winnicy Pomerol.

— Prosim siadać.

— My jeno na chwilę. Do pana wiedźmina względem bestyi z naszych loszków. Z tego, iż waszmościowie tutaj, wnoszę, że już potworzysko ubite?

— Na śmierć.

— Umówiona kwota — zapewnił Malatesta — wpłynie na wasze konto u Cianfanellich najdalej pojutrze. Oj, dzięki wam, panie wiedźminie. Dzięki stokrotne. Tyli loszek, piękny, wysklepiony, ku północy zorientowany, ani za suchy, ani za mokry, rychtyk taki, jak trzeba dla wina, a przez to monstrum plugawe nie dało się korzystać. Widzieliście sami, musielim tamtą całą część piwnic zamurować, ale umiała się i tak bestyja przedostawać… Tfu, tfu, skąd się wzięła, nie zgadnąć… Z piekła chyba samego…

— Jaskinie wypłukane w wulkanicznych tufach zawsze obfitują w potwory — pouczył z mądrą miną Reynart de Bois-Fresnes. Partnerował wiedźminowi już ponad miesiąc, a będąc dobrym słuchaczem zdążył się wiele nauczyć. - Sprawa jasna, gdzie tuf, tam potwora tylko patrz.

— Ano, może i tuf — Malatesta pokosił na niego oczy. - Kimkolwiek on by był, ten tuf. Ale ludzie gadają, że to dlatego, że nasze piwnice z głębokimi pieczarami się pono łączą z samym środkiem ziemi. Wiele u nas takich lochów i jaskiń…

— Choćby pod naszymi piwnicami, żeby daleko nie szukać — odezwała się czarnobroda winnica Pomerol. - Milami się te lochy ciągną, jak i dokąd, nikt nie wie. Ci, co rzecz ową chcieli wyświetlić, nie wrócili. A i potwora straszliwego też tam widziano. Jakoby. Owóż tedy zaproponować chciałbym…

— Domyślam się — rzekł sucho wiedźmin — co chcecie mi zaproponować. I przystaję na propozycję. Spenetruję wasze piwnice. Zapłatę ustalimy wedle tego, na co tam natrafię.

— Nie będzie wam krzywda — zapewnił brodacz. - Hem, hem… Jeszcze jedna rzecz…

— Mówcie, słucham…

— Ów sukkub, co nocami mężów nawiedza i dręczy… Co to go wam jaśnie oświecona księżna pani ubić zleciła… Tuszę, zabijać go nie ma wcale musu. Przecie zmora nikomu nie wadzi, tak po prawdzie… Ot, nawiedzi czasem… Podręczy krzynę…

— Ale jeno pełnoletnich — wtrącił szybko Malatesta.

— Z ust żeście mi, kumie, wyjęli. Tak być, nikomu sukkub nie szkodzi. A ostatnimi czasy to w ogóle słuch jakby o nim przepadł. Wierę, jakby się was, panie wiedźmin, zląkł. Jakiż tedy sens, by go prześladować? Przecie wam, panie, na gotowiźnie nie zbywa. A jeśli wam czego brakuje…

— Na moje konto u Cianfanellich — rzekł z kamienną twarzą Geralt — mogłoby coś wpłynąć. Na wiedźmiński fundusz emerytalny.

— Tak się stanie.

— A sukkubowi włos z blond główki nie spadnie.

— Tedy bywajcie. - Obie winnice wstały. - Ucztujcie w spokoju, nie będziem przeszkadzać. Święto dziś. Tradycja. A u nas, w Toussaint, tradycja…

— Wiem — powiedział Geralt. - Rzecz święta.

Towarzystwo przy sąsiednim stole hałasowało przy kolejnej wróżbie Yule, odprawianej za pomocą kulek ukręconych z miękiszu kołacza i ości ze zjedzonego karpia. Pito przy tym tęgo. Oberżysta i dziewki uwijały się jak w ukropie, biegając z dzbankami.

— Słynny sukkub — zauważył Reynart, dokładając sobie jeszcze kapusty — zapoczątkował wiekopomną serię wiedźmińskich kontraktów, które przyjąłeś w Toussaint. Potem już poszło szybko, a ty opędzić się nie mogłeś od klientów. Ciekawe tylko, że nie pamiętam, która z winnic pierwsza dała ci zlecenie…

— Nie było cię przy tym. To zdarzyło się nazajutrz po audiencji u księżnej. Na której zresztą nie było się zresztą również.

— Nie dziwota. To była prywatna audiencja.

— Ładnie mi prywatna — parsknął Geralt. - Uczestniczyło w niej ze dwadzieścia osób, przy czym nie liczę nieruchomych jak statuły lokajów, małoletnich paziów i znudzonego trefnisia. Wśród tych policzonych był Le Goff, szambelan o aparycji i zapachu cukiernika, było kilku zginających się pod ciężarem złotych łańcuchów wielmożów. Było kilku typków w czerni, rajców, a może sędziów. Był poznany w Caed Myrkvid baron herbu Bycza Głowa. Była, jasna rzecz, Fringilla Vigo, osoba ewidentnie bardzo księżnej bliska.

— I byliśmy my, cała nasza gromadka, wliczając Milvę w stroju męskim. Ha, źle się wyraziłem, mówiąc o całej drużynie. Nie było z nami Jaskra. Jaskier, czy też raczej wicehrabia Jakiś Tam, siedział rozparty w karle po prawicy Jej Ostronosej Miłości Anarietty i puszył się jak paw. Jak prawdziwy faworyt.

— Anarietta, Fringilla i Jaskier były jedynymi osobami, które siedziały. Nikomu więcej usiąść nie pozwolono. A ja i tak byłem zadowolony, że nie kazano mi klęczeć.

Księżna wysłuchała mojej opowieści, rzadko przerywając, na szczęście. Gdy zaś pokrótce zrelacjonowałem wyniki rozmów z druidkami, załamała ręce gestem sugerującym zmartwienie równie szczere, co przesadne. Wiem, że brzmi to jak jakiś cholerny oksymoron, a wierz, Reynart, w jej przypadki tak właśnie było.

— Ach, ach — powiedziała księżna Anna Henrietta, załamawszy ręce. - Srodze nas zmartwiliście, panie Geralcie. Zaprawdę powiadamy wam, żal przepełnia nasze serce.

Pociągnęła ostrym nosem, wyciągnęła dłoń, a Jaskier natychmiast włożył do jej dłoni batystową chusteczkę z monogramem. Księżna musnęła chusteczką oba policzki, tak by nie zetrzeć pudru.

— Ach, ach — powtórzyła. - Zatem druidzi nie wiedzieli nic o Ciri? Nie byli zdolni udzielić wam pomocy? Czyżby zatem cały wasz wysiłek poszedł na marne i nadaremną była wasza droga?

— Nadaremną na pewno nie — odpowiedział z przekonaniem. - Przyznam, że liczyłem na to, że od druidów zdobędę jakieś konkretne informacje lub wskazówki mogące choćby w najogólniejszy sposób wyjaśnić przynajmniej to, czemu Ciri jest obiektem tak zawziętego polowania. Druidzi nie mogli jednak lub nie chcieli mi pomóc, w tym względzie faktycznie nic nie zyskałem. Ale…

Zawiesił na chwilę głos. Nie dla dramatyzmu. Zastanawiał się, na ile może być szczery wobec tego całego audytorium.

— Wiem, że Ciri żyje — powiedział wreszcie sucho. - Prawdopodobnie była ranna. Jest wciąż w niebezpieczeństwie. Ale żyje.

Anna Henrietta westchnęła, znowu użyła chusteczki i uścisnęła ramię Jaskra.

— Przyrzekamy wam — powiedziała — naszą pomoc i poparcie. Gościnę w Toussaint, jak długo zechcecie. Trzeba wam bowiem wiedzieć, że bywaliśmy w Cintrze, znaliśmy i darzyliśmy przyjaźnią Pavettę, znaliśmy i lubiliśmy malutką Ciri. Całym sercem jesteśmy z wami, panie Geralcie. Jeśli trzeba, będziecie mieli asystę naszych uczonych i astrologów. Otworem stoją przed wami nasze biblioteki i księgozbiory. Musicie, wierzymy w to głęboko, znaleźć jakiś ślad, jakąś wskazówkę czy poszlakę, która wskaże wam właściwą drogę. Nie działajcie pochopnie. Nie musicie się spieszyć. Możecie tu zostać wedle waszej woli, miłym nam jesteście gościem.

— Dziękuję waszej miłości — skłonił się Geralt — za życzliwość i łaskę. Ruszamy jednak w drogę, gry tylko trochę odpoczniemy. Ciri wciąż jest w niebezpieczeństwie. Gdy za długo siedzimy w jednym miejscu, niebezpieczeństwo nie tylko rośnie, ale i zaczyna zagrażać ludziom nam życzliwym. I zwykłym postronnym. Do tego za nic nie chciałbym dopuścić.

Księżna milczała czas jakiś, miarowymi ruchami, jak kota, głaszcząc przedramię Jaskra.

— Szlachetne i prawe są wasze słowa — powiedziała wreszcie. - Ale lękać się nie macie czego. Goniących za wami hultajów nasi rycerze pogromili tak, że świadek klęski nie uszedł, opowiedział nam o tym wicehrabia Julian. Każdego, kto się poważy was niepokoić, spotka taki sam los. Jesteście pod naszą opieką i ochroną.

— Umiem to sobie cenić — Geralt skłonił się znowu, klnąc w duchu bolące kolano, ale nie tylko. - Nie wolno mi jednak przemilczeć tego, o czym wicehrabia Jaskier zapomniał waszej miłości opowiedzieć. Hultaje, którzy ścigali mnie do Belhaven, a których dzielne rycerstwo waszej miłości pobiło w Caed Myrkvid, byli i owszem, hultajami pierwszej hultajskiej gildii, ale nosili nilfgaardzką barwę.

— I cóż z tego?

A to, miał na końcu języka, że jeśli Nilfgaardczycy zajęli Aedirn w ciągu dwudziestu dni, to na twoje ksiąstewko wystarczy im dwadzieścia minut.

— Trwa wojna — powiedział zamiast tego. - To, co stało się w Belhaven i Caed Myrkvid, może być poczytane jako dywersja na tyłach. To zwykle powoduje represje. W czasach wojennych…

— Wojna — przerwała mu księżna, unosząc szpiczasty nos — z pewnością już się skończyła. Pisaliśmy w tej sprawie do naszego kuzyna, Emhyra var Emreisa. Skierowaliśmy do niego memorandum, w którym zażądaliśmy, by niezwłocznie położył kres bezsensownemu przelewowi krwi. Z pewnością już jest po wojnie, z pewnością zawarto pokój.

— Nie bardzo — odparł zimno Geralt. - Za Jarugą hula miecz i ogień, leje się krew. Nic nie wskazuje, by to zmierzało ku końcowi. Powiedziałbym, że wręcz przeciwnie.

Momentalnie pożałował tego, co powiedział.

— Jak to? — Nos księżnej, zdawałoby się, wyostrzył się jeszcze bardziej, a w jej głosie zabrzmiała paskudna, zgrzytliwie warkliwa nuta. - Czy ja dobrze słyszę? Wojna nadal trwa? Dlaczego nas o tym nie poinformowano? Panie ministrze Tremblay?

— Wasza miłość, ja… — wybełkotał, przyklękając, jeden z nosicieli złotych łańcuchów. - Ja nie chciałem… Martwić… Niepokoić… Wasza miłość…

— Straż! - zawyła jej miłość. - Do wieży z nim! Jesteście w niełasce, panie Tremblay! W niełasce! Panie szambelanie! Panie sekretarzu!

— Na rozkaz, Jaśnie Oświecona…

— Niech nasza kancelaria natychmiast wystosuje ostrą notę do naszego kuzyna, cesarza Nilfgaardu. Domagamy się, by natychmiast, ale to natychmiast zaniechał wojowania i zawarł pokój. Bowiem wojna i niezgoda to rzeczy złe! Niezgoda rujnuje, a zgoda buduje!

— Wasza miłość — wybełkotał szambelan-cukiernik, biały jak cukier puder — ma ze wszech miar rację.

— Co panowie tu jeszcze robią? Wydaliśmy rozkazy! Dalejże, na jednej nodze!

Geralt rozejrzał się dyskretnie. Dworacy mieli twarze jak z kamienia, z czego należało wnioskować, że podobne incydenty nie są na tym dworze niczym nowym. Mocno sobie postanowił od tej pory wyłącznie potakiwać księżnej pani.

Anarietta musnęła chusteczką czubek nosa, po czym uśmiechnęła się do Geralta.

— Jak widzicie — powiedziała — wasze obawy były płonne. Nie macie się czego lękać i możecie gościć u nas, jak długo zechcecie.

— Tak jest, wasza miłość.

W ciszy słychać było wyraźnie tykanie kornika w którymś z zabytkowych mebli. I klątwy, którymi masztalerz obrzucał konia na odległym dziedzińcu.

— Mielibyśmy też — przerwała ciszę Anarietta — prośbę do was, panie Geralcie. Jako do wiedźmina.

— Tak jest, wasza miłość.

— Jest to prośba wielu szlachetnych dam Toussaint i nasza zarazem. Potwór nocny nęka tutejsze domostwa. Diabeł, upiór, sukkub w postaci niewieściej, ale tak bezwstydnej, że opisać się nie odważymy, dręczy cnotliwych i wiernych małżonków. Nawiedza nocą alkowy, dopuszcza się wszetecznych zberezeństw i wstrętnych perwersji, o których mówić skromność nam nie pozwala. Wy, jako znawca, wiecie zapewnie, w czym rzecz.

— Tak jest, wasza miłość.

— Panie z Toussaint proszą was, byście kres tej ohydzie położyli. A my się do tej prośby dołączamy. I o naszej hojności zapewniamy.

— Tak jest, wasza miłość.

Angouleme odnalazła wiedźmina i wampira w pałacowym parku, gdzie obaj zażywali spaceru i dyskretnej rozmowy.

— Nie uwierzycie mi — wysapała. - Nie uwierzycie, gdy wam powiem… Ale to czysta prawda…

— Mówże.

— Reynart de Bois-Fresnes, błędny Rycerz Szachownicy, stoi wraz z innymi błędnymi rycerzami w ogonku do książęcego kamerariusa. A wiecie, po co? Po miesięczną wypłatę! Ogonek, powiadam wam, jest długi na pół strzelenia z łuku, a od herbów aż się w oczach mieni. Spytałam Reynarta, jak to jest, a on na to, że błędny też bywa głodny.

— Gdzie tu sensacja?

— Żartujesz chyba! Błędni rycerze błądzą ze szlachetnego powołania! Nie za miesięczną pensję!

— Jedno — rzekł bardzo poważnie wampir Regis — nie wyklucza drugiego. Naprawdę. Wierz mi, Angouleme.

— Wierz mu, Angouleme — powiedział sucho Geralt. - Przestań biegać po pałacu w poszukiwaniu sensacji, idź dotrzymać towarzystwa Milvie. Jest w fatalnym nastroju, nie powinna być sama.

— Prawda. Ciotka chyba ma period, bo jest zła niczym osa. Ja myślę…

— Angouleme!

— Idę już, idę.

Geralt i Regis zatrzymali się przy klombie zmarniałych już lekko róż centifolii. Ale dłużej porozmawiać nie zdążyli. Zza oranżerii wyłonił się chudziutki mężczyzna w eleganckim płaszczu koloru umbry.

— Dobry dzień — skłonił się, otrzepał kolana kunim kołpakiem. - Czy wolno spytać, który z waszmościów, z łaski swojej, jest wiedźminem, Geraltem zwanym, sławnym swym rzemiosłem?

— Ja nim jestem.

— Jam jest Jean Catillon, rządca winnic Castel Toricella. Sprawa ma się oto tak, że nam w winnicy wiedźmin bardzo by się przygodził. Upewnić się chciałem, czy z łaski swojej nie zechcielibyście…

— A w czym rzecz?

— To jest tak — zaczął rządca Catillon. - Przez tę wojnę, żeby ją dunder świsnął, kupcy rzadziej przyjeżdżają, zapasy rosną, miejsc na beczki zaczyna brakować. Myśleliśmy, mały problem, przecie pod zamkami mile całe lochów się ciągną, coraz to głębiej i głębiej, do środka ziemi chyba te lochy sięgają. Pod Toricellą też taki loszek wynaleźlim, piękny, z łaski swojej, krągło wysklepiony, ani za suchy, ani za mokry, akuratny, by się w nim wino dobrze miało…

— I co? — nie wytrzymał wiedźmin.

— Pokazało się, że tam w lochach grasuje jakiś potwór, z łaski swojej, pewnie z głębin ziemi przylazły. Dwóch ludzi poparzył, do kości im ciało wyżegł, a jednego oślepił, bo on, panie, potwór znaczy, pluje i rzyga jakimsiś żrącym ługiem…

— Solpuga — stwierdził krótko Geralt. - Zwana też jadnicą.

— No proszę — uśmiechnął się Regis. - Widzicie sami, panie Catillon, że macie do czynienia z fachowcem. Fachowiec, można powiedzieć, z nieba wam spada. A do słynnych tutejszych błędnych rycerzy zwracaliście się już w tej sprawie? Księżna ma ich cały regiment, a takie misje to przecież ich specjalność, racja ich bytu.

— Żadna racja — pokręcił głową rządca Catillon. - Ich racja to gościńce chronić, trakty, przełęcze, bo jeśli kupce tu nie dotrą, to wszyscy z torbami pójdziemy. Nadto, rycerze chrobrzy są i bitni, ale z konia jeno. Pod ziemię taki nie polezie! Nadto zaś, oni dro…

Urwał i umilkł. Miał minę człowieka, który — nie mając brody — nie ma sobie w co pluć. I bardzo tego żałuje.

— Oni drogo biorą — dokończył Geralt, nawet bez specjalnej zjadliwości. - Wiedz otóż, dobry człowieku, że ja biorę drożej. Wolny rynek. I wolna konkurencja. Bo ja, jeśli klepiemy kontrakt, zsiądę z konia i polezę pod ziemię. Przemyślcie to, ale nie zastanawiajcie się długo, bo ja długo w Toussaint nie zabawię.

— Zaskakujesz mnie — powiedział Regis, gdy tylko rządca odszedł. - Nagle odżył w tobie wiedźmin? Przyjmujesz kontrakty? Bierzesz się za potwory?

— Sam jestem zaskoczony — odparł szczerze Geralt. - Zareagowałem odruchowo, tknięty niewytłumaczalnym impulsem. Wykręcę się z tego. Każdą proponowaną kwotę mogę uznać za zbyt niską. Zawsze. Wróćmy do naszej rozmowy…

— Wstrzymajmy się — wampir wskazał wzrokiem. - Coś mi mówi, że masz kolejnych interesantów.

Geralt zaklął pod nosem. Wytyczoną cyprysami alejką szło ku nim dwóch rycerzy. Pierwszego poznał od razu, wielkiej byczej głowy na śnieżnobiałej jace nie można było pomylić z innym godłem. Drugi rycerz, wysoki, szpakowaty, o fizjonomii szlachetnie kanciastej, jakby wyłupanej z granitu, miał na błękitnej tunice półtrzecią złotego liliowanego krzyża.

Zatrzymawszy się w przepisowej odległości dwóch kroków, rycerze ukłonili się. Geralt i Regis odwzajemnili ukłony, po czym cała czwórka wytrzymała nakazane obyczajem rycerskim milczenie mające trwać dziesięć uderzeń serca.

— Panowie pozwolą — przedstawił Bycza Głowa — baron Palmerin de Launfal. Mnie, jak może pamiętają, zwą…

Baron de Peyrac-Peyran. Jakże byśmy mogli nie pamiętać.

— Mamy sprawę do pana wiedźmina — przeszedł do rzeczy Peyrac-Peyran. - Względem, że się tak wyrażę, profesjonalnych dzieł.

— Słucham.

— Na osobności.

— Nie mam sekretów przed panem Regisem.

— Ale szlachetni panowie mają je niezawodnie — uśmiechnął się wampir. - Dlatego, za panów pozwoleniem, pójdę obejrzeć tamten uroczy pawilonik, pewnie świątynię dumania. Panie de Peyrac-Peyran… Panie de Launfal…

Wymieniono ukłony.

— Zamieniam się w słuch — przerwał milczenie Geralt, ani myśląc czekać, aż przebrzmi dziesiąte uderzenie serca.

— Rzecz — Peyrac-Peyran zniżył głos i rozejrzał się płochliwie — w tym sukkubie… No, w tej zmorze nocnej, co nawiedza. Którą wam księżna i damy unicestwić zleciły. Wieleż to wam za zabicie upiorzycy obiecano?

— Przepraszam, ale to tajemnica zawodowa.

— Rzecz to oczywista — odezwał się Palmerin de Launfal, rycerz z liliowanym krzyżem. - Prawdziwie godną jest wasza postawa. Iście, lękam się mocno, że znieważę propozycją, ale mimo tego propozycję złożę. Wyrzeczcie się tego kontraktu, panie wiedźminie. Nie dybcie na sukkuba, ostawcie go w spokoju. Nic panom ni księżnej nie mówiąc. A na honor, my, panowie z Toussaint, przebijemy ofertę pań. Zadziwiając was naszą hojnością.

— Propozycja — rzekł zimno wiedźmin — w istocie niezbyt daleka od zniewagi.

— Panie Geralt — Palmerin de Launfal miał twarz twardą i poważną. - Powiem wam, co nas do propozycji ośmieliło. Owóż była to fama o was, głosząca, że zabijacie wyłącznie te potwory, co które są zagrożeniem. Zagrożeniem realnym. Nie imaginowanym, z niewiedzy albo uprzedzeń się biorącym. Pozwólcie sobie tedy rzec, że sukkub nie zagraża ani nie szkodzi nikomu. Ot, nawiedza w snach… Od czasu do czasu… I trochę dręczy…

— Ale wyłącznie pełnoletnich — dodał szybko Peyrac-Peyran.

— Damy z Toussaint — rzekł Geralt, rozglądając się — nie byłyby rade, dowiedziawszy się o tej rozmowie. Podobnie księżna.

— Absolutnie się z wami zgadzamy — mruknął Palmerin de Launfal. - Dyskrecja jest ze wszech miar zalecana. Nie należy budzić śpiących bigotek.

— Otwórzcie mi konto w którymś z tutejszych krasnoludzkich banków — powiedział wolno i cicho Geralt. - I zadziwcie mnie hojnością. Uprzedzam jednak, że niełatwo mnie zadziwić.

— A jednak się postaramy — obiecał dumnie Peyrac-Peyran.

Wymieniono pożegnalne ukłony.

Wrócił Regis, który oczywiście wszystko słyszał swym wampirzym słuchem.

— Teraz — rzekł bez uśmiechu — też możesz oczywiście twierdzić, że to był mimowolny odruch i niewytłumaczalny impuls. Ale z otwartego bankowego konta trudno ci będzie się wykręcić.

Geralt patrzył gdzieś wysoko, hen, ponad wierzchołki cyprysów.

— Kto wie — powiedział — może jednak spędzimy tu parę dni. Zważywszy na żebra Milvy, może być to nawet więcej niż parę dni. Może parę tygodni? Nie zaszkodzi więc, jeśli na ten czas zdobędziemy niezależność finansową.

— A więc to stąd konto u Cianfanellich — pokiwał głową Reynart de Bois-Fresnes. No, no. Gdyby księżna dowiedziała się o tym, byłyby jak nic zmiany na stanowiskach, byłby nowy rozdział patentów. Ha, może i ja bym awansował? Słowo daję, aż żal, że człowiek nie ma zadatków na donosiciela. Opowiedz teraz o słynnej biesiadzie, na którą tak się cieszyłem. Tak pragnąłem być na tej uczcie, pojeść, popić! A posłali mnie na granicę, na strażnicę, w chłód i psią szarugę. Ech, hola, hola, rycerska dola…

— Wielką i szumnie zapowiadaną ucztę — zaczął Geralt — poprzedziły poważne przygotowania. Trzeba było odnaleźć Milvę, która ukryła się w stajniach, trzeba było przekonać ją, że od jej udziału w bankiecie zależy los Ciri i bez małą całego świata. Trzeba było siłą nieomal ubrać ją w suknię. Potem trzeba było wymóc na Angouleme przysięgę, że będzie unikać mówienia: «kurwa» i «dupa». Gdyśmy wreszcie wszystko to osiągnęli i mieli zamiar odpocząć przy winie, zjawił się szambelan Le Goff, pachnący lukrem i nadęty jak świński pęcherz.

— W danych cyrkumstancjach zaznaczyć muszę — zaczął nosowo szambelan Le Goff — że za stołem Jej Miłości nie ma miejsc poślednich, nikt miejscem za stołem mu przyznanym urażon czuć się nie ma prawa. Jednak my tu, w Toussaint, dawnym tradycjom i zwyczajom pilniej dochowujemy obserwacji, a wedle tychże zwyczajów…

— Przejdźcie, panie do rzeczy.

— Uczta jutro. Rozsadzić mi trzeba stół wedle honoru i rangi.

— Jasne — powiedział poważnie wiedźmin. - Już mówię, co i jak. Najgodniejszym wśród nas, tak rangą, jak i honorem jest Jaskier.

— Pan wicehrabia Julian — rzekł szambelan, zadzierając nos — gościem jest ekstraordynaryjnie honorowym. Jako taki po prawicy Jej Miłości zasiądzie.

— Jasne — powtórzył wiedźmin, poważny jak sama śmierć. - A względem nas nie wyjawił, kto jaką ma rangę, tytuł i honory?

— Wyjawił — szambelan chrząknął — tyle jeno, że waszmościowie i waćpanny incognito w misji są rycerskiej, a detalów tejże, jako i prawdziwych imion, herbów i tytułów zdradzić wam nie lza, bo śluby bronią.

— Tak właśnie jest. W czym więc problem?

— Wżdy ja rozsadzić muszę! Gośćmi jesteście, nadto pana wicehrabiego komilitonami, więc was i tak bliżej głowy stołu posadzę… Między barony. Ale przecie tak być nie może, byście wszyscy byli równi, waszmościowie i waćpanny, bo tak nigdy nie bywa, żeby wszyscy równi byli. Jeśli kto z was rangą albo urodzeniem wyższy, winien przy górnym stole, przy księżnej…

— On — wiedźmin bez wahania wskazał wampira, który opodal w skupieniu podziwiał zajmujący całą niemal ścianę gobelin — jest hrabią. Ale o tym sza. To tajemnica.

— Pojmuję — szambelan o mało nie zachłysnął się z wrażenia. - W danych cyrkumstancjach… Usadzę go po prawicy hrabiny Notturny, szlachetnie urodzonej wujenki księżnej pani.

— Nie pożałujecie, ani wy, ani wujenka — Geralt miał twarz jak z kamienia. - Nie ma ci on równych ni w obyczaju, niw sztuce konwersacji.

— Rad jestem to słyszeć. Wy zaś, panie z Rivii, usiądziecie obok czcigodnej pani Fringilli. Tak każe tradycja. Nieśliście ją do Kadzi, jesteście… hmmm… jej rycerzem, tak jakby…

— Pojąłem.

— To dobrze. Ach, panie hrabio…

— Słucham? — zdziwił się wampir, który właśnie odszedł od arrasu, przedstawiającego walkę olbrzymów z cyklopami.

— Nic, nic — uśmiechnął się Geralt. - Tak sobie gawędzimy.

— Aha — kiwnął głową Regis. - Nie wiem, czy panowie zauważyli… Ale ten cyklop na gobelinie, o, ten z maczugą… Spójrzcie na palce jego stóp. On, nie bójmy się tego powiedzieć, ma dwie lewe nogi.

— Faktycznie — potwierdził bez cienia zdziwienia szambelan Le Goff. Takich gobelinów jest w Beauclair więcej. Mistrz, który je tkał, to był prawdziwy mistrz. Ale strasznie dużo pił. Jak to artysta.

— Czas już na nas — przemówił wiedźmin, unikając wzroku podochoconych winem dziewczyn zerkających ku niemu od stołu, przy którym bawiono się we wróżby. - Zbierajmy się, Reynart. Płaćmy, wsiadajmy na konie i jedźmy do Beauclair.

— Wiem, dokąd ci tak śpieszno — wyszczerzył zęby rycerz. - Nie bój się, czeka twoja zielonooczka. Ledwo co biła północ. Opowiedz o uczcie.

— Opowiem i jedziemy.

— I jedziemy.

Widok ustawionego w gigantyczną podkowę stołu przypominał dobitnie, że jesień przemija i ma się ku zimie. Wśród piętrzących się na misach i półmiskach dań dominowała dziczyzna we wszystkich możliwych wersjach i odmianach. Były tam wielkie ćwiartki dzików, udźce i combry jeleni, rozmaite pasztety, auszpiki i różowe plastry mięs, jesiennie przybrane grzybami, żurawiną, śliwkowymi powidłami i sosem głogowym. Było jesienne ptactwo — cietrzewie, głuszce, i bażanty, dekoracyjnie podane ze skrzydłami i ogonami, były pieczone jarząbki i paszkoty. Były tam i prawdziwe delikatesy, jak kwiczoły, pieczone w całości, bez patroszenia, albowiem jagody jałowca, którymi wypchane są wnętrzności tych maleńkich ptaszków, stanowią naturalną przyprawę. Były tam i łososiopstrągi z górskich jezior, były sandacze, były miętusie i szczupacze wątróbki. Zielony akcent dawała roszpotka, późnojesienna sałata, którą, jeśli zaszłaby taka konieczność, można było wygrzebać nawet spod śniegu.

Kwiaty zastępowała jemioła.

Pośrodku stanowiącego szczyt podkowy stołu honorowego, za którym zasiadała księżna Anarietta i goście najzacniejsi, na wielkiej srebrnej tacy umieszczono dekorację wieczoru. Wśród trufli, wyciętych z marchwi kwiatków, przepołowionych cytryn i karczochowych serc spoczywał ogromny sterlet, a na jego grzbiecie stała na jednej nodze upieczona w całości czapla trzymająca w uniesionym dziobie złoty pierścień.

— Przysięgam na czaplę — zakrzyknął, wstając i wznosząc puchar Peyrac-Peyran, dobrze znany wiedźminowi baron z byczą głową w herbie. - Na czaplę przysięgam bronić czci rycerskiej i honoru dam i ślubuję nigdym przenigdy nie ustąpić nikomu pola!

Ślub nagrodzono gromką owacją. I wzięto się za jedzenie.

— Przysięgam na czaplę! - wrzasnął drugi rycerz, z miotlastym i zadzierzyście zadartym ku górze wąsem. - Do krwi ostatniej kropli z żył przysięgam bronić granic i Jej Miłości Anny Henrietty! A żeby dowieść mej wierności, ślubuję na tarczy wymalować czaplę i przez rok walczyć incognito, imię i herb tając, zwąc się Rycerzem Białej Czapli! Zdrowie wznoszę jej książęcej miłości!

— Zdrowia! Szczęścia! Wiwat! Niech żyje jej miłość!

Anarietta podziękowała lekki, skinięciem udekorowanej diamentowym diademem głowy. Diamentów miała na sobie tyle, że samym przejściem mogłaby rysować szkło. Obok niej siedział Jaskier, uśmiechając się głupio. Trochę dalej, między dwiema matronami, zasiadał Emiel Regis. Ubrany był w czarny aksamitowy kaftan, w którym bawił je konwersacją, a one słuchały zafascynowane.

Geralt chwycił półmisek z przybranymi pietruszką dzwonkami sandacza, usłużył siedzącej po jego lewicy Fringilli Vigo wystrojonej w suknię z fioletowego atłasu i arcypiękną kolię z ametystów, ładnie układającą się na dekolcie. Fringilla, obserwując go spod czarnych rzęs, wzniosła pucharek i uśmiechnęła się zagadkowo.

— Twoje zdrowie, Geralt. Cieszę się, że posadzono nas razem.

— Nie chwal dnia przed zachodem — odwzajemnił uśmiech, bo był w sumie niezłym humorze. - Uczta ledwo się zaczęła.

— Przeciwnie. Trwa już dostatecznie długo, byś mnie skomplementował Jak długo mam czekać?

— Jesteś urzekająco piękna.

— Powoli, powoli, powściągliwiej! — zaśmiała się, a on przysiągłby, że całkiem szczerze. - W tym tempie strach pomyśleć, dokąd możemy zajść przed końcem biesiady. Zacznij od… Hmm… Powiedz, że mam gustowną suknię i że twarzowo mi w fioletach.

— Twarzowo ci w fioletach. Choć mnie, przyznam najbardziej podobałaś się w bieli.

Zobaczył w jej szmaragdowych oczach wyzwanie. Bał się podjąć. W aż tak dobrym humorze nie był.

Naprzeciw posadzono Cahira i Milvę. Cahir siedział pomiędzy dwiema młodziutkimi i bezustannie szczebioczącymi szlachciankami, bodajże baronównami. Łuczniczce natomiast towarzyszył starszy, ponury i milczący jak głaz rycerz z twarzą bardzo zeszpeconą śladami po ospie.

Nieco dalej siedziała zaś Angouleme, wiodąc rej — i rejwach — wśród młodych błędnych rycerzy.

— Co to jest? — wrzeszczała, unosząc srebrny nóż z zaokrąglonym końcem. - Bez szpicu? Boją się, że zaczniemy się nawzajem żgać, czy co?

— Takie noże — wyjaśniła Fringilla — są w Beauclair w użyciu od czasów księżnej Karoliny Roberty, babki Anny Henrietty. Karobertę doprowadzało do szału, gdy w czasie biesiad goście dłubali sobie nożami w zębach. A nożem z zaokrąglonym końcem dłubać nie sposób.

— Nie sposób — zgodziła się Angouleme, wykrzywiając się szelmowsko. - Na szczęście dali jeszcze widelce!

Udała, że wkłada widelec do ust, pod groźnym spojrzeniem Geralta zaprzestała. Siedzący po jej prawicy młody rycerzyk zaśmiał się rżącym falsetem. Geralt wziął półmisek z kaczką w auszpiku, usłużył Fringilli. Widział, jak Cahir dwoi się i troi, spełniając zachcianki baronówien, te zaś patrzą w niego jak w tęczę. Widział, jak młodzi rycerze uwijają się przy Angouleme, na wyprzódki podając potrawy i rżąc z jej niemądrych dowcipów.

Widział, jak Milva kruszy chleb, patrząc w obrus.

Fringilla zdawała się czytać w jego myślach.

— Marnie trafiła — szepnęła, nachylając się ku niemu — twoja małomówna kompanionka. Cóż, takie rzeczy zdarzają się przy układaniu stołu. Baron de Trastamara nie grzeszy dwornością. Ani elokwencją.

— Może to i lepiej — odrzekł cicho Geralt. - Obśliniony uprzejmością dworak byłby gorszy. Ja znam Milvę.

— Jesteś pewien? — spojrzała na niego szybko. - A nie mierzysz jej aby twoją własną miarką? Nawiasem mówiąc, dość okrutną?

Nie odpowiedział, miast tego usłużył jej, nalewając wina. I uznał, że najwyższy czas wyjaśnić pewne kwestie.

— Jesteś czarodziejką, prawda?

— Prawda — przyznała, całkiem zręcznie maskując zdziwienie. - Po czym poznałeś?

— Wyczuwam aurę — nie wdał się w szczegóły. - I mam wprawę.

— Żeby wszystko było jasne — powiedziała po chwili — nie było moim zamiarem kogokolwiek zwodzić. Nie mam jednak obowiązku obnosić się z moją profesją ani nakładać szpiczastego kapelusza i czarnej opończy. Po co mają straszyć mną dzieci? Mam prawo do incognito.

— Niezaprzeczalnie.

— Jestem w Beauclair, bo tu mieści się jeśli nie największa, to najbogatrza biblioteka znanego świata. Poza uniwersyteckimi, ma się rozumieć. Ale uniwersytety są zazdrosne o dostęp do swych półek, a tutaj ja jestem krewną i przyjaciółką Anarietty i wolno mi wszystko.

— Pozazdrościć.

— Podczas audiencji Anarietta sugerowała, że księgozbiory mogą kryć pożyteczną dla ciebie wskazówkę. Nie zrażaj się jej teatralną egzaltacją. Ona już taka jest. A to, że coś w księgozbiorach znajdziesz, jest rzeczywiście niewykluczone, ba, całkiem prawdopodobne. Wystarczy wiedzieć, czego i gdzie szukać.

— Rzeczywiście. Nic więcej.

— Entuzjazm twoich odpowiedzi iście podnosi na duchu i zachęca do konwersacji — zmrużyła lekko oczy. - Domyślam się powodu. Nie ufasz mi, prawda?

— Może jeszcze jarząbka?

— Przysięgam na czaplę! - młody rycerz z końca podkowy wstał i przewiązał sobie oko szarfą otrzymaną od sąsiadki za stołem. - Ślubuję nie zdejmować tej szarfy dopóty, dopóki do nogi nie wytępieni zostaną grasanci z przełęczy Cervantesa!

Księżna wyraziła uznanie wielkopańskim skinieniem skrzącego się od brylantów diademu.

Geralt liczył, że Fringilla nie podejmie tematu. Był w błędzie.

— Nie wierzysz mi i nie ufasz — powiedziała. - Zadałeś mi cios podwójnie bolesny. Nie tylko wątpisz, że szczerze chcę pomóc, ale do tego nie wierzysz, że mogę. Och, Geralt! Do żywego uraziłeś moją dumę i wyniosłą ambicję.

— Posłuchaj…

— Nie! — uniosła nóż i widelec, jak gdyby grożąc mu nimi. - Nie tłumacz się. Nie znoszę mężczyzn, którzy się tłumaczą.

— A jakich mężczyzn znosisz?

Zmrużyła oczy, a sztućce wciąż trzymała jak gotowe do ciosu puginały.

— Lista jest długa — powiedział wolno — i nie chcę zanudzać cię detalami. Wspomnę jedynie, że dość wysokie miejsce na niej zajmują tacy mężczyźni, którzy dla kochanej osoby gotowi są iść na koniec świata, nieulękle, gardząc ryzykiem i niebezpieczeństwem. I nie rezygnują, choćby wyglądało, że szans na sukces nie ma.

— A pozostałe pozycje listy? — nie wytrzymał. Inni mężczyźni twojego gustu? Również szaleńcy?

— A czymże jest prawdziwa męskość — figlarnie przekrzywiła głowę — jeśli nie wymieszanymi we właściwych proporcjach klasą i szaleństwem?

— Panie i panowie, baronowie i rycerze! — krzyknął gromko szambelan Le Goff, wstając i oburącz wznosząc gigantyczny puchar. - W danych cyrkumstancjach pozwolę sobie wznieść toast: Jaśnie Oświeconej Xiężnej Anny Henrietty.

— Zdrowie i szczęście!

— Hurra!

— Niech żyje! Witat!

— A teraz, panie i panowie — szambelan odstawił kielich, uroczystym gestem skinął na lokajów. - Teraz… Magna Bestia!

Na półmisku, który czterech pachołków musiało nieść na czymś w rodzaju lektyki, wjechała na salę olbrzymia pieczeń, napełniając salę cudownym aromatem.

— Magna bestia! — huknęli chórem biesiadnicy — Hurra! Magna Bestia!

— Jaka znowu, cholera, bestia? — głośno zaniepokoiła się Angouleme. - Nie będę jadła, póki nie dowiem się, co to jest.

— To jest łoś — wyjaśnił Geralt. - Pieczeń z łosia.

— Nie byle jakiego — odezwała się Milva, odkaszlnąwszy. - Byk miał z siedem cetnarów.

— Badylarz. Siedem cetnarów i czterdzieści funtów — powiedział chrapliwie siedzący obok niej rabogęby baron. Były to pierwsze słowa, które uronił od początku biesiady.

Może i byłby to początek konwersacji, ale łuczniczka zaczerwieniła się, utkwiła oczy w obrusie i wznowiła kruszenie chleba.

Ale Geralt wziął sobie do serca słowa Fringilli.

— Czyżby to pan, baronie — spytał — położył tego kapitalnego byka?

— Nie ja — zaprzeczył rabogęby. - Mój synowiec. Wyborny strzelec. Ale to męski temat, że tak rzeknę… Proszę wybaczenia. Nie ma co nudzić dam…

— A z jakiego łuku? — spytała Milva, wciąż wpatrzona w obrus. - Pewnikiem nie ze słabszego jak siedemdziesiątka.

— Laminat. Warstwami cis, akacja, jesion, klejone ścięgnami — odrzekł wolno baron, zdziwiony zauważalnie. - Podwójnie gięty zefar. Siedemdziesiąt pięć funtów mocy.

— A naciąg?

— Dwadzieścia dziewięć cali — baron mówił coraz wolniej, zdawało się, że wypluwa poszczególne słowa.

— Iście machina — powiedziała spokojnie Milva. - Z takiej położy jelonka ze stu kroków nawet. Jeśli strzelec prawdziwie dobry.

— Ja — chrapnął baron, jakby trochę urażony — z ćwierć setki kroków trafiam, że tak rzeknę, bażanta.

— Z ćwierć setki — Milva uniosła głowę — to ja trafiam wiewióra.

Baron zachrząknął, speszony, szybko usłużył łuczniczce jadłem i napojem.

— Dobry łuk — wymamrotał — to połowa sukcesu. Ale nie mniej ważna jak jakość, że tak rzeknę, strzał. Owóż uważasz, waćpanna, według mnie strzała…

— Zdrowie jej miłości Anny Henrietty! Zdrowie wicehrabiego Juliana de Lettenhove!

— Zdrowie! Vivant!

— a ona dała mu dupy — dokończyła kolejną niemądrą anegdotę Angouleme. Młodzi rycerze zanieśli się rżącym śmiechem.

Baronówny, zwące się Queline i Nique, słuchały opowieści Cahira z otwartymi ustami, błyszczącymi oczyma i wypiekami na policzkach. Przy górnym stole wywodów Regisa słuchała cała wyższa arystokracja. Do Geralta — nawet przy jego wiedźmińskim słuchu — docierały przez gwar pojedyncze słowa, orientował się jednak, że mowa jest o upiorach, strzygach, sukkubach i wampirach. Regis gestykulował srebrnym widelcem i dowodził, że najlepsze remedium na wampiry to srebro, kruszec, którego najlżejszy dotyk jest dla wampira absolutnie zabójczy. A czosnek, pytały damy? Czosnek też jest skuteczny, przyznawał Regis, ale kłopotliwy towarzysko, albowiem strasznie śmierdzi.

Cicho przygrywała na gęślach i fujarkach kapela z galeryjki, popisywali się swym kunsztem akrobaci, żonglerzy i połykacze ognia. Trefniś usiłował rozśmieszać, ale gdzie mu tam było do Angouleme. Potem zjawił się niedźwiednik z niedźwiedziem, a niedźwiedź ku ogólnej uciesze zrobił kupę na podłogę. Angouleme posmutniała i przygasła — z czymś takim trudno było konkurować.

Ostronosa księżna znienacka wpadła w furię, za jakieś niebaczne słowo któryś z baronów wypadł z łaski i pod eskortą powędrował do wieży. Mało kto — poza bezpośrednio zaangażowanym — przejął się tą sprawą.

— Tak szybko to ty stąd nie wyjedziesz, niedowiarku — odezwała się Fringilla Vigo, kołysząc kielichem. - Choć najchętniej wyjechałbyś zaraz, nic z tego nie będzie.

— Nie czytaj, proszę, w moich myślach.

— Przepraszam. Były tak silne, że odczytałam mimo woli.

— Sama nie wiesz, ile razy ja już to słyszałem.

— Sam nie wiesz, ile ja wiem. Proszę, zjedz karczochów, są zdrowe, dobrze robią na serce. Serce to ważny organ u mężczyzny, Drugi w kolejności, jeśli idzie o ważność.

— Myślałem, że najważniejsze są klasa i szaleństwo.

— Przymioty ducha powinny iść w parze z walorami ciała. To daje doskonałość.

— Nikt nie jest doskonały.

— To nie jest argument. Trzeba się starać. Wiesz co? Chyba poproszę o te jarząbki.

Rozkroiła ptaszka na talerzu tak szybko i gwałtownie, że wiedźmin aż drgnął.

— Nie wyjedziesz stąd tak szybko — powiedziała. - Po pierwsze, wcale nie musisz. Nic ci nie grozi…

— Nic a nic, w samej rzeczy — nie wytrzymał, wpadł w słowo. - Nilfgaardczycy zlękną się ostrej noty wystosowanej przez książęcą kancelarię. A gdyby nawet zaryzykowali, przepędzą ich stąd ślubujący na czaplę błędni rycerze z przepaskami na oczach.

— Nic ci nie grozi — powtórzyła, nie zwracając uwagi na sarkazm. - Toussaint powszechnie uważane jest za ksiąstewko z bajki, śmieszne i nierealne, będące nadto, z racji winnej produkcji, w stanie permanentnego rauszu i niezmiennej bachicznej radości. Jako takie przez nikogo nie jest traktowane poważnie, ale cieszy się przywilejami. W końcu dostarcza win, a bez wina życia, jak powszechnie wiadomo, nie ma. Dlatego w Toussaint nie działają żadni agenci, szpiedzy ani tajne służby. I nie potrzeba armii, wystarczą błędni rycerze z zasłoniętym okiem. Nikt nie zaatakuje Toussaint. Z twojej miny widzę, że nie do końca cię przekonałam?

— Nie do samego.

— A szkoda — Fringilla zmrużyła oczy. - Lubię docierać do końca. Nie znoszę niespełnień ani półśrodków. Ani niedopowiedzeń. A zatem dopowiadam: Fulko Artevelde, prefekt z Riedburne, sądzi, że nie żyjesz, zbiegowie donieśli mu, że druidki wszystkich was spaliły żywcem. Fulko robi co może, by zatuszować sprawę, noszącą znamiona skandalu. Ma w tym zresztą interes, a na uwadze własną karierę. Nawet gdy dotrze do niego, że żyjesz, będzie już za późno. Wersja, którą podał w raportach, będzie już obowiązującą.

— Dużo wiesz.

— Nigdy tego nie kryłam. Tak więc, argument o nilfgaardzkim pościgu odpada. A innych, które przemawiałyby za szybkim wyjazdem, po prostu brak.

— Interesujące.

— Ale prawdziwe. Z Toussaint można wyjechać czterema przełęczami, wiodącymi w cztery strony świata. Którą przełęcz wybierzesz? Druidki nie powiedziały ci nic i odmówiły współpracy. Elf z gór zniknął…

— Naprawdę dużo wiesz.

— To już ustaliliśmy.

— I pragniesz mi pomóc.

— A ty tę pomoc odrzucasz. Nie wierzysz w szczerość moich intencji. Nie ufasz mi.

Posłuchaj, ja…

— Nie tłumacz się. Zjedz jeszcze karczochów.

Ktoś tam znowu ślubował na czaplę. Cahir prawił komplementy baronównom. Angouleme, podchmieloną, słychać było na cały stół. Rabogęby baron, ożywiony dyskursem o łukach i strzałach, zaczął wręcz nadskakiwać Milvie.

— Proszę, skosztuj waćpanna szyneczki z dziczka. Ech, że tak rzeknę… Są w mych włościach czarne pola, gdzie buchtują całe ich, że tak rzeknę, watahy.

— O.

— Trafiają się tam ładne pojedynki, sztuki trzycetnarowe… Sezon w pełni… Jeśli waćpanna wyrazisz życzenie… Możem, że tak rzeknę, na łów pospołu…

— My tu przecie tak długo nie zabawim — Milva dziwnie prosząco spojrzała na Geralta. Bo ważniejsze, ż przeproszeniem mości pana, mamy dzieła niźli polowaczka.

— Chociaż — dodała szybko, widząc, że baron się chmurzy — wielce chętnie bym z waszą mością na czarnego zwierza poszła.

Baron rozpromienił się natychmiast.

— Jeśli nie na łowy — oświadczył ochoczo — tedy choćby do siebie zapraszam. Do rezydencji. Pokażę mą kolekcję rosochów, poroży, że tak rzeknę, fajek i szabli…

Milva utkwiła wzrok w obrusie.

Baron chwycił tacę z kwiczołami, usłużył jej, potem malał puchar wina.

— Wybaczcie — powiedział. - Jam nie dworak. Zabawiać nie umiem. Z dworską gadką nietęgo u mnie.

— Ja — odkaszlnęła Milva — w lesie wychowana jestem. Ciszę cenić sobie umiem.

Fringilla znalazła pod stołem dłoń Geralta i uścisnęła ją mocno. Geralt spojrzał jej w oczy. Nie mógł odgadnąć, co się w nich kryje.

— Ufam ci — powiedział. - Wierzę w szczerość twoich intencji.

— Nie kłamiesz?

— Przysięgam na czaplę.

Miejski strażnik musiał z okazji Yule sobie podchmielić, chodził bowiem chwiejnie, tłukł halabardą o szyldy i gromko, acz bełkotliwie obwieszczał, że już dziesiąta na zegarze, choć w rzeczywistości było dobrze po północy.

— Jedź do Beauclair sam — powiedział niespodziewanie Reynart de Bois-Fresnes zaraz po tym, jak wyszli z oberży. - Ja zostanę w mieście. Do jutra. Bywaj, wiedźminie.

Geralt wiedział, że rycerz ma w mieście zaprzyjaźnioną niewiastę, mąż której dużo podróżował w interesach. Nie rozmawiali o tym nigdy, albowiem o takich sprawach mężczyźni nie rozmawiają.

— Bywaj, Reynart. Zadbaj o skoffina. Żeby się nie zaśmierdział.

— Jest mróz.

Był mróz. Uliczki były puste i mroczne. Światło księżyca oświetlało dachy, brylantowo lśniło na zwisających z okapów sopelkach, ale nie docierało w głąb zaułków. Podkowy Płotki dzwoniły na bruku.

Płotka, pomyślał wiedźmin, kierując się w stronę pałacu Beauclair. Zgrabna cisawa kobyłka, prezent od Anny Henrietty. I Jaskra.

Ponaglił konia. Spieszył się.

Po uczcie wszyscy spotkali się na śniadaniu, na które przyzwyczaili się chodzić do kompleksu zamkowej kuchni. Zawsze ich tam mile widziano, nie wiedzieć czemu. Zawsze znalazło się tam dla nich coś ciepłego, prosto z garnka, patelni lub rożna, zawsze znalazł się chleb, smalec, boczek, ser i kiszone rydze. Nigdy nie zabrakło dzbanka lub dwóch jakiegoś białego lub czerwonego produktu słynnych lokalnych winnic.

Zawsze tam chodzili. Od dwóch spędzonych w Beauclair tygodni. Geralt, Regis, Angouleme i Milva. Tylko Jaskier śniadał gdzie indziej.

— Jemu — komentowała Angouleme, smarując chleb — smalec za skwarkami przynoszą do łóżka! I nisko się kłaniają!

Geralt był skłonny wierzyć, że właśnie tak było. A właśnie dziś postanowił to sprawdzić.

Znalazł Jaskra w sali rycerskiej. Poeta miał na głowie karminowy beret, wielki jak bochen pytlowego chleba, a na sobie utrzymany w tonacji dublet bogato haftowany złotą nicią. Siedział w karle z lutnią na kolanie i niedbałymi kiwnięciami głowy reagował na komplementy otaczających go dam i dworaków.

Anny Henrietty, na szczęście, na horyzoncie widać nie było. Geralt bez wahania złamał więc protokół i śmiało wkroczył do akcji. Jaskier dostrzegł go natychmiast.

— Waszmościowie — nadął się i iście po królewsku machnął ręką — zechcą nas zostawić samych. Służba niechaj również się oddali!

Zaklaskał w dłonie, a nim echo klaskania przebrzmiało, byli już w sali rycerskiej sam na mas ze zbrojami, malowidłami, panopliami i silnym zapachem pudru, jaki zostawał po damach.

— Fajna zabawa — ocenił bez przesadnej złośliwości Geralt — tak ich przeganiać, co? To musi być miłe uczucie, wydawać rozkazy jednym władczym gestem, jednym klaśnięciem, jednym monarszym zmarszczeniem brwi. Patrzeć, jak wycofują się tyłem jak raki, gnąc się przed tobą w ukłonach. Fajna zabawa. Co? Panie faworycie?

Jaskier skrzywił się.

— Idzie ci o coś konkretnego? — spytał kwaśno. - Czy tylko chodzi o samo gadanie?

— Chodzi mi o coś bardzo konkretnego. Tak bardzo, że bardziej nie można.

— Mów więc, słucham.

— Potrzebujemy trzech koni. Dla mnie, dla Cahira i Angouleme. I dwóch luzaków. Łącznie trzy dobre wierzchowce plus dwa podjezdki. Podjezdki, no, może w ostateczności muły, załadowane prowiantem i paszą. Na tyle twoja księżna chyba cię ceni, co? Zasłużyłeś u nie tyle, mam nadzieję?

— Nie będzie z tym żadnego problemu — Jaskier, nie patrząc na Geralta, wziął się za strojenie lutni. - Dziwi mnie tylko twój pośpiech. Powiedziałbym, że dziwi mnie on w równym stopniu co twój głupawy sarkazm.

— Pośpiech cię dziwi?

— A żebyś wiedział. Październik się kończy, a pogoda psuje się zauważalnie. Lada dzień na przełęczach spadną śniegi.

— A ciebie dziwi pośpiech — pokiwał głową wiedźmin. - Ale dobrze, że mi przypomniałeś, załatw jeszcze ciepłe odzienie. Futra.

— Myślałem — rzekł wolno Jaskier — że przeczekamy tu zimę. Że zostaniemy tu…

— Chcesz — palnął Geralt bez zastanawiania — to zostań.

— Chcę — Jaskier wstał nagle, odłożył lutnię. - I zostaję.

Wiedźmin słyszalnie wciągnął powietrze. Milczał. Patrzył na gobelin, na którym wyobrażona była walka tytana ze smokiem. Tytan, pewnie stojąc na dwóch lewych nogach, usiłował wyłamać smokowi żuchwę, a smok nie wyglądał na zachwyconego.

— Zostaję — powtórzył Jaskier. - Kocham Anariettę. A ona kocha mnie.

— Geralt milczał nadal.

— Będziecie mieli wasze konie — podjął poeta. - Dla ciebie każę wyszykować rasową kobyłkę o imieniu Płotka, ma się rozumieć. Będziecie wyekwipowani, oprowiantowani i ciepło odziani. Ale ja szczerze radzę, by zaczekać do wiosny. Anarietta…

— Czy ja dobrze słyszę? - wiedźmin odzyskał wreszcie głos. - Czy mnie słuch nie myli?

— Rozum — warknął trubadur — masz przytępiony niezawodnie. Co do innych zmysłów, nie wiem. Powtarzam: kochamy się, Anarietta i ja. Zostaję w Toussaint. Z nią.

— Jako kto? Miłośnik? Faworyt? A może książę małżonek?

— Status formalnoprawny jest mi w zasadzie obojętny — przyznał szczerze Jaskier. - Ale niczego wykluczyć nie można. Małżeństwa też nie.

Geralt znowu milczał, kontemplując walkę tytana ze smokiem.

— Jaskier — powiedział wreszcie. - Jeśli piłeś, to wytrzeźwiej. Jeśli nie piłeś, to się napij. Wtedy pogadamy.

— Nie bardzo rozumiem — zmarszczył brwi Jaskier — dlaczego tak mówisz.

— Pomyśl chwilkę.

— Że niby co? Mój związek z Anariettą tak cię zbulwersował? Chciałbyś, być może, apelować do mojego rozsądku? Daruj sobie. Ja sprawę przemyślałem. Anarietta mnie kocha…

— A znacz ty — przerwał Geralt — takie powiedzenie: łaska księżnych na pstrym koniu jeździ? Nawet jeśli ta twoja Anarietta nie jest płocha, a na płochą mi ona, wybacz szczerość, wygląda, to…

— To co?

— Tylko w bajkach księżne wiążą się z grajkami.

— Po pierwsze — nadął się Jaskier — nawet taki prastak jak ty musiał słyszeć o małżeństwach morganatycznych. Mam ci przytoczyć przykłady z historii dawniejszej i najnowszej? Po drugie, pewnie cię to zdziwi, ja wcale nie jestem z ostatnich. Mój ród, de Lettenhove, wywodzi się od…

— Słucham cię — przerwał znowu Geralt, robiąc się zły — ogarnia mnie zdumienie. Czy to w istocie mój przyjaciel Jaskier prawi takie farmazony? Czy to naprawdę mój przyjaciel Jaskier zatracił ze szczętem rozum? Czy to Jaskier, którego znałem jako realistę, teraz ni z tego, ni z owego zaczyna żyć w sferze iluzji? Otwórzże ty oczy, kretynie.

— Aha — powiedział wolno Jaskier, zaciskając wargi. - Cóż za ciekawe odwrócenie ról. Ja jestem ślepcem, ty zaś nagle stałeś się uważnym i bystrym obserwatorem. Zwykle bywało odwrotnie. A czegóż to, ciekawość, z rzeczy tobie widzianych ja nie dostrzegam? Hę? Na co mam, według ciebie, otworzyć oczy?

— Choćby na to — wycedził wiedźmin — że twoja księżna to zepsute dziecko, z którego wyrosła zepsuta arogantka i bufonka. Na to, że użyczyła ci wdzięków zafascynowana nowością i puści cię w trąbę natychmiast, gdy zjawi się nowy grajek z nowszym i bardziej fascynującym repertuarem.

— Bardzo niskie i wulgarne jest to, co mówisz. Masz tego świadomość, mam nadzieję?

— Mam świadomość twego braku świadomości. Jesteś szaleńcem, Jaskier.

Poeta milczał, gładząc gryf lutni. Trochę potrwało, zanim przemówił.

— Wyruszyliśmy z Brokilonu — zaczął wolno — w obłąkańczej misji. Podejmując wariackie ryzyko, rzuciliśmy się w szaleńczy i pozbawiony najmniejszej szansy na sukces pościg z mariażem. Za majakiem, senną zjawą, za szaleńczym marzeniem, za absolutnie nieziszczalnym ideałem. Ruszyliśmy w pościg jak głupcy, jak wariaci. Ale ja, Geralt, nie powiedziałem ani słowa skargi. Nie nazwałem cię szaleńcem, nie wyśmiewałem. Bo były w tobie nadzieja i miłość. One kierowały tobą w tej szaleńczej misji. Mną zresztą też. Ale ja już dogoniłem miraż, a miałem na tyle szczęścia, że sen się ziścił, a marzenie spełniło. Moja misja skończyła się. Znalazłem to, co tak trudno znaleźć. I mam zamiar to zachować. To ma być szaleństwo? Szaleństwem byłoby, gdybym to porzucił i wypuścił z rąk.

Geralt milczał równie długo, co Jaskier przedtem.

— Czysta poezja — powiedział wreszcie. - A w tej trudno ci sprostać. Nie powiem już ani słowa. Wybiłeś mi argumenty. Za pomocą, przyznaję, całkiem celnych argumentów. Bywaj, Jaskier.

— Bywaj, Geralt.

Pałacowa biblioteka była rzeczywiście olbrzymia. Sala, w której się mieściła, przewyższała rozmiarami co najmniej dwukrotnie salę rycerską. I miała szklany dach. Dzięki temu było jasno. Geralt podejrzewał jednak, że latem bywało tu przez to cholernie gorąco.

Przejścia między półkami i regałami były wąziutkie i ciasne, szedł ostrożnie, by nie postrącać ksiąg. Musiał też przestępować tomy ułożone na podłodze.

— Tutaj jestem.

Środek biblioteki ginął w księgach, ułożonych w stosy i słupki. Sporo leżało całkiem bezładnie, pojedynczo lub w malowniczych kupach.

— Tutaj, Geralt.

Zapuścił się w międzyksiążkowe kaniony i wąwozy. I znalazł ją.

Klęczała pośród porozrzucanych inkunabułów, wertując je i segregując. Miała na sobie skromną szarą sukienkę, dla wygody podciągniętą nieco. Geralt stwierdził, że widok jest niezwykle atrakcyjny.

— Nie przerażaj się tym bałaganem — powiedziała, ocierając czoło przedramieniem, bo na dłoniach miała cienkie, brudne od kurzu jedwabne rękawiczki. - Trwa tu właśnie inwentaryzacja i katalogowanie. Ale na moje życzenie przerwano prace, bym mogła być w bibliotece sama. Gdy pracuję, nie znoszę obcego wzroku na karku.

— Przepraszam. Mam odejść?

— Ty nie jesteś obcy — lekko zmrużyła zielone oczy. - Twój wzrok… sprawia mi przyjemność. Nie stój tak. Siadaj tu, na księgach.

Usiadła na Opisaniu świata, wydanym in folio.

— Ten galimatias — Fringilla zamaszystym gestem wskazała wokół — nieoczekiwanie ułatwił mi pracę. Mogłam dostać się do tomów, które normalnie leżą gdzieś na dnie, pod niemożliwą do ruszenia opoką. Książęcy bibliotekarze tytanicznym wysiłkiem poruszyli zwały, dzięki czemu światło dzienne ujrzały niektóre klejnoty piśmiennictwa, prawdziwe białe kruki. Spójrz. Widziałeś kiedyś coś takiego?

— Speculum aureum? Widziałem.

— Zapomniałam, przepraszam. Ty wiele widziałeś. To miał być komplement, nie sarkazm. A rzuć okiem na to, o. To są Gesta Regum. Od tego zaczniemy, byś zrozumiał, kim naprawdę jest twoja Ciri, czyja krew płynie w jej żyłach… Minę masz jeszcze bardziej kwaśną niż zwykle, wiesz? Co jest powodem?

— Jaskier.

— Opowiedz.

Opowiedział. Fringilla wysłuchała, siedząc na stosie ksiąg z noga założoną na nogę.

— Cóż — westchnęła, gdy skończył. - Przyznam, że spodziewałam się czegoś w tym stylu. Anarietta, dawno to zauważyłam, zdradza objawy zakochania.

— Zakochania? — parsknął. - Czy wielkopańskiej fanaberii?

— Ty — spojrzała na niego przenikliwie — nie wierzysz, zdaje się, w miłość szczerą i czystą?

— Moja wiara — uciął — nie jest akurat przedmiotem debaty i nie ma tu nic do rzeczy. Chodzi o Jaskra i jego głupie…

Urwał, tracąc nagle pewność.

— Z miłością — powiedziała wolno Fringilla — jest jak z kolką nerkową. Dopóki nie chwyci cię atak, nawet sobie nie wyobrażasz, co to takiego. A gdy ci o tym opowiadają, nie wierzysz.

— Coś w tym jest — zgodził się wiedźmin. - Ale są i różnice. Przed kolką nerkową rozsądek nie chroni. Ani jej nie leczy.

— Miłość kpi sobie z rozsądku. I w tym jej urok i piękno.

— Głupota raczej Wstała, podeszłą do niego, zdejmując rękawiczki. Jej oczy były ciemne i głębokie pod zasłoną rzęs. Pachniała ambrą, różami, bibliotecznym kurzem, zetlałym papierem. minią i farbą drukarską, galasowym inkaustem, strychniną, którą usiłowano truć biblioteczne myszy. Tym dziwniejsze więc było, że działał.

— Nie wierzysz — powiedziała zmienionym głosem — w nagły impuls? W gwałtowne przyciąganie? W zderzenie lecących po kolizyjnych trajektoriach bolidów? W kataklizm?

Wyciągnęła ręce, dotknęła jego ramion. On dotknął jej ramion. Twarze zbliżali jeszcze z ociąganiem, czujnie, jak gdyby bojąc się spłoszyć jakąś bardzo, ale to bardzo płochliwą istotkę.

A potem bolidy zderzyły się i doszło do kataklizmu.

Upadli na stos foliałów, które rozjechały się pod ich ciężarem we wsze strony. Geralt wpakował nos w dekolt Fringilli, objął ją silnie i chwycił za kolano. W podciągnięciu jej sukni powyżej talii przeszkadzały mu różne księgi, w tym pełne misternych inicjałów i iluminacji Żywoty proroków oraz De haemorrhoidibus, ciekawy, acz kontrowersyjny traktat medyczny. Wiedźmin odepchnął woluminy na bok, niecierpliwie szarpnął suknię. Fringilla ochoczo uniosła biodra.

Coś uwierało ją w ramię. Obróciła głowę. Nauka sztuki położnej dla niewiast. Prędko, by nie kusić licha, spojrzała w stronę przeciwną. O wodach gorących siarczanych. Faktycznie, robiło się coraz bardziej gorąco. Kątem oka widziała frontspis otwartej księgi, na której spoczywała jej głowa. Uwagi o śmierci niechybnej. Jeszcze lepiej, pomyślała.

Wiedźmin mocował się z jej majtkami. Uniosła biodra, ale tym razem lekko, tak by wyglądało to na ruch przypadkowy, a nie na wyzywającą pomoc. Nie znała go, nie wiedziała, jak reaguje na kobiety. Czy nad takie, które wiedzą, czego chcą, nie przedkłada przypadkiem takich, które udają, że nie wiedzą. I czy nie zniechęca go, jeśli majtki ściągają się opornie.

Wiedźmin nie zdradzał jednak żadnych symptomów zniechęcenia. Można było powiedzieć, że wręcz przeciwnie. Widząc, że czas najwyższy, Fringilla entuzjastycznie i z impetem rozłożyła nogi, przewracając stos ułożonych w słupek ksiąg i fascykułów, które zsunęły się na nic niczym lawina. Oprawione w tłoczoną skórę Prawo hipoteczne oparło się o jej pośladek, a zdobiony mosiężnymi okuciami Codex diplomaticus o nadgarstek Geralta. Geralt w mig ocenił i wykorzystał sytuację: ulokował opasłe tomisko tam, gdzie należało. Fringilla pisnęła, bo okucia były zimne. Ale tylko na moment.

Westchnęła głośno, puściła włosy wiedźmina, rozrzuciła ręce i oburącz uchwyciła się ksiąg, lewą ręką dzierżąc Geometrię wykreślną, prawą Rys o gadach i płazach. Trzymający ją za biodra Geralt mimowolnym kopnięciem obalił kolejną kupę tomów, był jednak zbyt zajęty, by przejmować się osuwającymi się na niego foliałami. Fringilla, jęcząc spazmatycznie, zatoczyła głową po stronicach Uwag o śmierci…

Księgi osuwały się z szelestem, wiercił w nosie ostry zapach starego kurzu.

Fringilla krzyknęła. Wiedźmin nie słyszał tego, bo zwarła uda na jego uszach. Zrzucił z siebie przeszkadzające mu Historię wojen i Magazyn wszystkich nauk do szczęśliwego życia potrzebnych. Niecierpliwie walcząc z guziczkami i haftkami góry sukni, wędrował z południa na północ, mimowolnie czytając napisy na okładkach, grzbietach, frontyspisach i stronach tytułowych. Pod talią Fringilli: Rolnik doskonały. Pod jej pachą, niedaleko małej, uroczej, zawadiacko zadartej piersi: O sołtysach nieużytecznych i krnąbrnych. Pod łokciem: Ekonomia albo proste wyłuszczenie, jak się tworzą, rozdzielają i spożywają bogactwa.

Uwagi o śmierci niechybnej przeczytał już z ustami na jej szyi, a dłońmi w pobliżu Sołtysów…. Fringilla wydała z siebie trudny do sklasyfikowania odgłos: ni to krzyk, no to jęk, ni to westchnienie.

Regały zadrżały, stosiki ksiąg zadygotały i runęły, składając się niczym skały ostańce podczas gwałtownego trzęsienia ziemi. Fringilla krzyknęła. Z hukiem spadł z półki biały kruk, pierwsze wydanie De larvis scenicis et figuris comicis , za nim runął Zbiór komend ogólnych dla jazdy, pociągając za sobą ozdobioną pięknymi rycinami Heraldykę Jana z Attre. Wiedźmin jęknął, kopnięciem wyprężanej nogi zwalając dalsze tomiszcza. Fringilla krzyknęła raz jeszcze, głośno i przeciągle, strąciła obcasem Rozmyślania albo medytacje na dni wszystkie całego roku, interesujące anonimowe dzieło, które nie wiadomo jakim sposobem znalazło się na plecach Geralta. Geralt drżał i czytał nad jej ramieniem, dowiadując się chcąc nie chcąc, że Uwagi… napisał doktor Albertus Rivus, wydała je Academia Cintrensis, a wydrukował mistrz typograf Jahann Froben Junior w drugim roku panowania JM króla Corbetta.

Trwała cisza przerywana tylko szelestem zsuwających się ksiąg i przewracających się stron.

Co robić, myślała Fringilla, leniwymi ruchami dłoni dotykając boku Geralta i twardego rogu Rozważań o naturze rzeczy. Zaproponować? Czy czekać, aż on zaproponuje? Żeby tylko nie wziął mnie za płochą i nieskromną…

Co jednak będzie, jeśli on nie zaproponuje?

— Chodźmy i znajdźmy gdzieś jakieś łóżko — zaproponował nieco chrapliwie wiedźmin. - Nie godzi się tak traktować książek.

Znaleźliśmy wtedy łóżko, myślał Geralt, puszczając Płotkę w galop parkową aleją. Znaleźliśmy łóżko w jej komnatach, w jej alkowie. Kochaliśmy się jak szaleńcy, zachłannie, chciwie, łapczywie, jakby po latach celibatu, jakby na zapas, jak gdyby celibat znowu nam groził.

Mówiliśmy sobie wiele rzeczy. Mówiliśmy sobie bardzo trywialne prawdy. Mówiliśmy sobie bardzo piękne kłamstwa. Ale te kłamstwa, choć były kłamstwami, nie były obliczone na to, by zwodzić.

Podniecony galopem, skierował Płotkę wprost na przysypany śniegiem klomb róż i zmusił klacz do skoku.

Kochaliśmy się. I mówiliśmy. A nasze kłamstwa były coraz bardziej kłamliwe.

Dwa miesiące. Od października do Yule.

Dwa miesiące wściekłej, zachłannej, gwałtownej miłości.

Podkowy Płotki załomotały po płytach dziedzińca pałacu Beauclair.

Szybko i bezszelestnie przeszedł korytarzami. Nikt do nie widział ani nie słyszał. Ani straż z halabardami, zabijająca nudę warty gadką i plotką, ani drzemiący lokaje i paziowie. Nie drgnęły nawet płomyki świec, gdy przechodził obok kandelabrów.

Był blisko pałacowej kuchni. Ale nie wszedł do środka, nie przyłączył się do kompanii, która wewnątrz rozprawiała się z antałkiem i czymś smażonym. Pozostał w cieniu, posłuchał.

Mówiła Angouleme.

— To jakieś, kurwa, zauroczone miejsce, to całe Toussaint. Jakiś urok wisi nad całą tą doliną. A już nad tym pałacem szczególnie. Dziwiłam się Jaskrowi, dziwiłam się wiedźminowi, ale teraz samej mi się jakoś mdło robi i w dołku mnie ściska… Tfu, przyłapałam się na tym, że… A, co ja wam będę gadać. Mówię wam, wyjeżdżajmy stąd. Wyjeżdżajmy stąd co rychlej.

— Rzeknij to Geraltowi — odezwała się Milva. - Jemu to rzeknij.

— Tak, porozmawiaj z nim — rzekł Cahir dość sarkastycznie. - W jednej z tych krótkich chwil, gdy bywa uchwytny. Pomiędzy oboma zajęciami, jakie od dwóch miesięcy wykonuje, by zapomnieć.

— Ty sam — parsknęła Angouleme — jesteś uchwytny głównie w parku, gdzie grywasz w serso z pannami baronównami. Ech, nie ma co, zauroczone to miejsce, to całe Toussaint. Regis nocami gdzieś znika, ciotka ma rabogębnego barona…

— Zatknij się, smarkulo jedna! I nie zwij mnie ciotką!

— No, no! — wtrącił się Regis, pojednawczo. - Dziewczęta, dajcie spokój. Milva, Angouleme. Niechaj będzie zgoda. Zgoda buduje, niezgoda rujnuje. Jam mawia jej miłość księżna Jaskrowa, pani tego kraju, pałacu, chleba, smalcu i ogórków. Komu jeszcze nalać?

Milva westchnęła ciężko.

— Za długo my tu już siedzimy! Za długo, mówię wam, siedzimy tu w gnuśności. Durniejemy przez to.

— Dobrze powiedziane — rzekł Cahir. Bardzo dobrze powiedziane.

Geralt wycofał się ostrożnie. Bezszelestnie. Jak nietoperz.

Szybko i bezszelestnie przeszedł korytarzami. Nikt go nie widział ani nie słyszał. Ani straż, ani lokaje, ani paziowie. Nie drgnęły nawet płomyki świec, gdy przechodził obok kandelabrów. Szczury słyszały, unosiły wąsate pyszczki, stawały słupka. Ale nie płoszyły się. Znały go.

Chodził tędy często.

W alkowie pachniało urokiem i czarem, ambrą i różami oraz kobiecym snem. Ale Fringilla nie spała.

Usiadła na łożu, odrzuciła kołdrę, widokiem zauroczając go i biorąc we władanie.

— Nareszcie jesteś — powiedziała, przeciągając się. - Ty mnie okropnie zaniedbujesz, wiedźminie. Rozbieraj się i chodź tu prędko. Bardzo, ale to bardzo prędko.

Szybko i bezszelestnie przeszła korytarzami. Nikt jej nie widział ani nie słyszał. Ani straż, leniwie plotkująca na warcie, ani drzemiący lokaje, ani paziowie. Nie drgnęły nawet płomyki świec, gdy przechodziła obok kandelabrów. Szczury słyszały, unosiły wąsate pyszczki, stawały słupka, śledziły ją czarnymi paciorkami oczu. Nie płoszyły się. Znały ją.

Chodziła tędy często.

Był w pałacu Beauclair korytarz, a w jego końcu komnata, o którego istnieniu nie wiedział nikt. Ani aktualna pani zamku, księżna Anarietta, ani pierwsza pani zamki, jej prababka, księżna Ademarta. Ani gruntownie przerabiający budowlę architekt, słynny Piotr Faramond, ani pracujący wedle projektów i wskazówek Faramonda mistrzowie murarscy. Ba, nie wiedział o istnieniu korytarza i komnaty nawet szambelan Le Goff, o którym sądzono, że wie o Beauclair wszystko.

Korytarz i komnata, zamaskowane silną iluzją, znane były wyłącznie pierwotnym konstruktorom pałacu, elfom. A później, gdy elfów już nie było, a Toussaint zostało księstwem — nielicznej grupie czarodziejów związanych z domem książęcym. Między innymi Artoriusowi Vigo, mistrzowi arkanów magicznych, dużemu specjaliście od iluzji. I jego młodej bratanicy, Fringilli, mającej do iluzji szczególny talent.

Szybko i bezszelestnie przeszedłszy korytarzami pałacu Beauclair, Fringilla Vigo zatrzymała się przed fragmentem ściany pomiędzy dwiema kolumnami zdobionymi liściastym akantem. Cicho wypowiedziane zaklęcie i szybki gest sprawiły, że ściana — będąca iluzją — znikła, odsłaniając korytarz, pozornie ślepy. W końcu korytarza były jednak zamaskowane iluzją drzwi. A za owymi drzwiami ciemna komnata.

Wewnątrz, nie tracąc czasu, Fringilla uruchomiła telekomunikator. Owalne zwierciadło zmętniało, a potem rozbłysło, rozjaśniając pomieszczenie, wydobywając z mroku starożytne, ciężkie od kurzu gobeliny na ścianach. W zwierciadle zjawiła się wielka, zatopiona w subtelnym chiaroscuro sala, okrągły stół i siedzące za tym stołem kobiety. Dziewięć kobiet.

— Słuchamy, panno Vigo — powiedziała Filippa Eilhart. - Co nowego?

— Niestety — odrzekła Fringilla, odchrząknąwszy. - Nic. Od czasu ostatniej telekomunikacji, nic. Ani jednej próby skanowania.

— To źle — powiedziała Filippa. - Nie ukrywam, liczyłyśmy, że coś pani wykryje. Proszę man przynajmniej powiedzieć… Czy wiedźmin już się uspokoił? Czy zdoła go pani utrzymać w Toussaint przynajmniej do maja?

Fringilla Vigo milczała przez chwilę. Nie miała najmniejszego zamiaru wspominać loży o tym, że tylko w ciągu ostatniego tygodnia wiedźmin dwukrotnie nazwał ją imieniem Yennefer i to w momencie, w którym miała ze wszech miar prawo oczekiwać własnego imienia. Ale loża miała z kolei prawo oczekiwać od niej prawdy. Szczerości. I słusznego wniosku.

— Nie — odpowiedziała wreszcie. - Do maja chyba nie. Ale zrobię, co w mojej mocy, by zatrzymać go jak najdłużej.