Мой дзядзька Лунеш

Кацярына МЯДЗВЕДЗЕВА

МОЙ ДЗЯДЗЬКА ЛУНЕШ

Мой дзядзька Лунеш жыве далёка за горадам. Ад чыгуначнай станцыі вядзе сцяжынка, што зарасла кудлатай папараццю. Увосень над галавой шумяць дубы i каштаны. А часам гэта платаны ды клёны. Усё залежыць ад таго, хочацца вам збіраць бліскучыя новенькія каштаны, якія толькі што на вашых вачах выпалі з калючай шкарлупіны, ці шамацець залатым і барвовым пяціканцовым лісцем. Увесну ж тут абавязкова глог і бэз, і цёмныя ландышавыя затокі пад дрэвамі, і ўсё напоена водарам квецені i маладога моцнага жыцця.

На павароце да сядзібы ружавее стары абрыкос. Уздоўж сцяжынкі ў ярка-зялёнай траве ўспыхваюць выпадковыя валошкі і познія жоўтыя крокусы. Ніводзін востры каменьчык не трапіць вам у сандалі, такая ўжо гэта прыязная сцяжынка. Драўляны замшэлы масток цераз глыбокі раўчук з ледзяной смачнай вадой прыводзіць амаль адразу да брамкі. Далей — неабсяжны сад, і сцяжынка разбягаецца, жадаючы паспець адразу і ў асабняк, i да студні, і ў куратнік, дзе куры нясуць яйкі з двума жаўткамі, і на сажалку, і ў альтанку, і, вядома, у ружоўнік, дзе звычайна зранку бывае дзядзька Лунеш, і да разложыстых акацый, дзе ў цяньку стаіць сіняя лаўка з прамой спінкай.

Там часцяком можна знайсці забытыя пальчаткі, кнігу са старонкамі, закладзенымі пахкай кветкай, ці шаўковы белы шалік з лёгкім салодкім водарам ванілі. Часам саламяны капялюш ці вя­заны, з кутасамі і пацеркамі, шаль чакаюць безуважлівую гаспадыню. Менавіта там, на ўтульнай драўлянай лаўцы, часта бавіць час да сняданку Іза, танкарукая і капрызлівая жонка дзядзькі Лунеша.

Там я ўбачыў яе ўпершыню, з самага ранку, калі, прыехаўшы начным цягніком, цягнуўся па лесе. Над сцяжынкай гарэлі ліхтарыкі з чырвонай, зялёнай, блакітнай паперы, схаваныя ў галінах пахучых квітнеючых ліп, — дзядзька чакаў майго прыбыцця. Я пераблытаў напрамак — ці мо сцяжын­ка назнарок збочыла, каб паказаць мне галоўную адметнасць сядзібы. На ружовых і белых півонях зіхацела раса, сонца ўзышло зусім нядаўна, я злёгку змёрз.

Іза сядзела на лаўцы, захутаная ў тоўсты руды шаль. Побач стаяў кошык з дробнай пунсовай трускалкай, на зямлі валяліся зялёныя клубнічныя хвосцікі. Дзяўчына ела нямытыя трускалкі ды чытала кніжку, а пантофлікі яе былі наскрозь мокрыя, увабралі ў сябе расу з градак, па якіх яна блукала, зазіраючы пад зорчатае лісце ў пошуках саспелых ягад.

— Добрай раніцы, — сказала яна, убачыўшы мяне. — Хочаш трускалкі?

— Так, дзякуй.

— Гэты ты — абяцаны мне таленавіты пляменнік Петэр?

— Так, — я разгубіўся. Дзядзька не пісаў, што ў сядзібе жыве жанчына. Хто яна і як мне сябе паводзіць? Няўжо дзядзька Лунеш ажаніўся? Але для жонкі яна здавалася занадта юнай, не больш за шаснаццаць-сямнаццаць гадоў. Тады хто? Пляменніца? Дачка блізкіх сяброў? Служанка? Госця, якая вандруе без багажу?

Пад шалем бялела тонкая празрыстая кашуля, аблямаваная пацешнымі фестончыкамі. На плячах ляжалі тоўстымі залатымі змеямі дзве доўгія касы. Не звязаныя стужкамі, яны амаль распляліся. Валасы ў Ізы віліся буйнымі кольцамі і блішчалі. Вусны, калі не расцягваліся ва ўсмешцы, складаліся ў пульхнае вільготнае сэрцайка. Даволі шырокі нос не прэтэндаваў на высакароднае паходжанне, нявышчыпаныя бровы раслі, як ім уздумаецца.

Словам, рысы яе твару кожная паасобку не былі занадта вытанчаныя, аднак усе разам стваралі вельмі прывабны малюначак. 3 такой сяброўкай добра ўзяцца за рукі і прабегчыся пад дажджом ці здзейсніць набег на чужы яблыневы сад, а потым уладкавацца побач на даху, храбусцець яблыкамі і балбатаць пра ўсякую ўсячыну.

— Я табе падабаюся? — спытала Іза. Я апамятаўся і адвёў погляд. Яна засмяялася.

— Лунеш яшчэ спіць. Хадзем яго будзіць!

— Можа, хай сабе спіць? — мне хацелася пагуляць з ёй удваіх, я так даўно не вадзіўся з аднагодкамі.

— Добра, — лёгка пагадзілася яна. — Тады пакажу табе сядзібу. Тут шмат цікавых месцаў.

I мы пайшлі блукаць па заблытаных сцяжынках. Змяіны камень і пабітае навальніцай дрэва. Сад камянёў і зараснік ядлоўцу. Арэлі і гамак з дзвюма памяранцавымі падушкамі ды пледам. Ратангавыя столік і крэслы на беразе сажалкі, дзе вадзіліся трытоны і п'яўкі і раслі белыя гарлачыкі, якія дазвалялася рваць з лодкі. Драўляная хатка на дубе. Буслава гняздо і мурашнік. I свежанькая, прывабная Іза, з ружовымі шчочкамі ды водарам ванільнай вады. Яна нязмушана ўзяла мяне за руку, калі мы праходзілі міма пузатых гарбузоў і градак з кукурузай.

— Люблю гарод! Паненкі абавязаныя захапляцца ружамі ды рамантычнымі заходамі. А я больш задавальнення атрымліваю, калі прыходжу сюды нарваць пятрушкі і цыбулі. Кветкі бульбачкі і парасонікі кропу — чым не букет? Глядзі, маленькія агурочкі! — яна прыўзняла з зямлі доўгую плець з жоўтымі кветкамі і з мезенец велічынёй агуркамі, паказала мне і асцярожна паклала на­зад.

— Ты даўно тут жывеш? — няўзнак пацікавіўся я.

— Даволі, — нявызначана працягнула дзяўчына. — Паглядзі, радыска! Як павабна тырчыць з градкі, так і просіць пацягнуць за хвосцік!

Іза вырвала пучок радыскі, прыхапіла пару буйных памідораў і ўручыла мне ахапак духмянай зеляніны.

— На кухню! — выгукнула яна. — Паміраю ад голаду!

Нас чакаў накрыты стол. Велізарная патэльня амлету па-сялянску: з бульбачкай, сырам, каўбаскамі, салодкім перцам і зелянінай. Збанкі з гусіным паштэтам, салёным сырам, сметанковым маслам, варэннем і мёдам. Плеценая хлебніца, поўная гарачых булачак.

— Гэта, вядома, не сняданак, але трошкі пад'есці можна, — заявіла Іза, раскладваючы амлет. — Ты не саромейся, еш. Хлопчыкам трэба сілкавацца як след, ты ж яшчэ расцеш!

Словы пра хлопчыка я вырашыў недачуць, хоць, шчыра кажучы, стала крыўдна. Я ж спадзяваўся, што здаюся ёй вялікім ды моцным мужчынам, а не малечай, што «яшчэ расце».

Калі мы прыкончвалі апошнія булачкі, запіваючы іх гарбатай, кухонныя дзверы адкрыліся, і ў белым купальным халаце ўвайшоў дзядзька Лунеш.

— Петэр! — ён шырока раскінуў рукі, нібы збіраўся абняць нас абаіх. — Дзеці, чаму вы не пабудзілі мяне? Добра хоць я не прапусціў сняданак. Давайце пакуль пройдземся трохі. Ці ты стаміўся і хочаш прылегчы?

Вядома, пры Ізе я не прызнаўся, што сапраўды хацеў бы адпачыць, i мы пайшлі ў сад, атрымліваць эстэтычнае задавальненне ад знакамітых руж дзядзькі Лунеша. Іза дэманстратыўна пазяхала i хутка ўцякла.

— Збегла на гарод, — усміхнуўся дзядзька. — Ну, як табе гэта дзівоснае стварэнне?

— Ты не пісаў мне, што ажаніўся, — папракнуў я.

— Не спадабалася неспадзеўка? Ах, Петэр! Калі б ты ведаў загадзя, то ўявіў бы немаведама што! Непрыступную прыгажуню з пярсцёнкамі на дзесяці пальцах і з чароўным люстэркам у кішэні. Ці сварлівую цётку ў зашмальцаваным каптуры, з галавой пагружаную ў кухонныя клопаты. А без падрыхтоўкі тваё ўспрыманне было чыстым, i ты ўбачыў Ізу такой, якая яна насамрэч i ёсць. Яна дастойная захаплення, i я хацеў, каб ты першы раз зірнуў на яе як на прывабную юную незнаёмку, якая выклікае жаданне i каханне, а не як на маю жонку.

— Але навошта?

— Так больш займальна, ты не згодны?

— Я ледзь у яе не закахаўся! — абурыўся я.

— Ледзь? — дзядзька здаваўся расчараваным. — Я разлічваў, што ты закахаешся з першага позірку.

— Чаму? — я нічога не разумеў.

— Яна здаецца табе брыдкай?

— Што ты, не! Яна цудоўная, проста... яна твая жонка.

— Добра, — дзядзька махнуў рукой. — Хадзем снедаць.

У сталовай я прыемна здзівіўся таму, як часта i смачна елі ў гэтым доме. У параўнанні з бедным школьным рацыёнам, якім я здавольваўся сем гадоў, тут квітнеў культ празмернасці ў ежы і піцці. Макароны з марынаванымі артышокамі i цёртым сырам, агурочная салатка, круглыя пасыпаныя пятрушкай тэфтэлі, запечаная курыца, кменавыя аладкі з вэнджанай стронгай, фрыкасэ з крэветак, бульбяныя катлеткі, а на салодкае аб'ёмістая міска трускалак са смятанай i цукрам.

Першыя некалькі хвілін я адчайна баяўся здацца Ізе абжорам, браў ежу маленькімі кавалачкамі і павольна, старанна жаваў. Але потым паглядзеў, як драпежна распраўляецца са сняданкам дзядзька, як смачна Іза ўгрызаецца ў курыную ножку, — і спакойна пачаў нагружаць на талерку горы, узгорачкі і астраўкі ежы. Падобным апетытам могуць пахваліцца толькі людзі, што не маюць праблем і нячыстага сумлення. Пахваліўся, такім чынам, i я, бо здолеў дабрацца да дэсерту, пакаштаваўшы ўсе стравы, i нават не расшпіліў пояс.

Выпіўшы два кубкі кавы з малаком, дзядзька Лунеш паскардзіўся:

— Мне трэба ад'ехаць. Паспрабую вярнуцца да абеду, але не чакайце, магчыма, затрымаюся. Калі з'явяцца наведвальнікі, Іза, прымі. А ты, Петэр, забаўляйся, у цябе ж вакацыі. Чытай кнігі, шпацыруй. Схадзі на рэчку выкупацца, вада цудоўная.

Ён галантна пацалаваў руку Ізы, кіўнуў мне і сышоў наверх. Праз пару хвілін я ўбачыў цераз акно, як ён, у светлым ільняным гарнітуры i белых туфлях, са скураной папкай пад пахай, хутка перасек лужок. Загыркаў паціху аўтамабіль. Значыць, дзесьці тут пракладзена дарога i хаваецца гараж.

— Ну, вось мы і адны, — Іза нервова перасмыкнула плячамі. А я цешыўся, што мы з ёй самнасам. Занадта нават цешыўся, бо нельга ўлюбляцца ў чужую жонку. Але яна выглядала такой падзіцячы свежай і мілай, сугучнай мне па ўзросце, здароўю i настрою, што я перастаў задумвацца i шчыра цешыўся кожнай хвілінай.

— Так, адны, — весела кіўнуў я. — Чым зоймемся?

— Зоймемся? — перапытала Іза холадна. — Стрымай свой запал, маляня. Ты, вядома, пляменнік Лунеша, але я не абавязана забаўляць цябе.

Махнуўшы канцамі рудога шаля, яна сышла, яшчэ і пляснула дзвярамі. Пакрыўдзіў я дзяўчыну ці сам маю права пакрыўдзіцца на яе грубыя словы? Вырашаючы гэту задачку, я замарудзіўся. I калі пусціўся ўслед за Ізай, то не здолеў яе адшукаць. Стаілася яна за гардзінай ці схавалася ў гардэроб? Ці забралася на гарышча і, перабіраючы старажытныя кніжкі, пасмейвалася з мяне? Найболей верагодна, Іза скарысталася чорным ходам ці падземным калідорам. Жыллё чараўніка — гэта вам не кватэра палепшанай планіроўкі. Від з балкона змяняецца кожныя паўгадзіны, у кладоўцы сярод шчотак і вёдраў хаваюцца куфры са скарбамі, а дзверы летняй кухні вядуць у патаемны лабірынт. Спыніўшы безнадзейную для мяне гульню ў хованкі, я пусціўся на экскурсію па асабняку.

Звярталі на сябе ўвагу нядбайны паўпарадак, цёплая ўтульнасць. Не злічу, колькі прамінуў пакояў, але абсалютна ўсе яны здаваліся заселенымі, быццам гаспадар выскачыў на хвілінку і восьвось вернецца.

Адсутнічалі пыл і пах волкасці, якія звычайна заводзяцца ў прасторных старадаўніх дамах. Там часцяком пануе застылы, казённы парадак. Ён заклікае размаўляць напаўголаса, нібы ў музеі, і нічога не чапаць, і не марыць нават пра тое, каб сесці ў крэсла ці пакруціць у руках цацку з каміннай паліцы.

А тут, у дзядзькі Лунеша, жыццё цякло інакш. Калі на канапе ляжалі падушкі, то не цвёрдыя, быццам на камені вышытыя, думкі, а зручныя пуховыя падушачкі, на якія прыемна апусціць га­лаву. Свечкі ў кандэлябрах, што адгарэлі на траціну, а то і напалову, намякалі на дзівосны вечар, поўны рамантыкі, шэпту, шампанскага і пацалункаў. Кнігі ў шафе не мясціліся шчыльна самкнутымі шэрагамі, а нядбайна прыхіналіся адна да адной, і выцягнуць любую можна было без асаблівых намаганняў. Іх не падбіралі па колеры вокладак, не кідалі нудзіцца неразрэзанымі. Трапляліся мятыя старонкі, скрозь пачырканыя алоўкам ці нават залітыя гарбатай. Закладкамі служылі фанцік ад цукеркі, засушаная язмінавая галінка, выразаны з газеты артыкул. Усё паказвала на тое, што тут кнігі часта бяруцьу рукі і чытаюць.

Вазы на кансолях, камінных палічках і ў сценных нішах красаваліся не дарэмна, а выконвалі сваё прамое прызначэнне — трымалі кветкі. Напэўна, Іза паднімаецца на світанку, надзявае пальчаткі і шыракаполы саламяны капялюш — абавязковы атрыбут дамы, якая ідзе ў сад, — бярэ нажніцы і плоскі кошык і па расе, прамачыўшы, як звычайна, пантофлі, ідзе збіраць букеты. А по­тым, не спяшаючыся, вынаходзіць пацешныя кампазіцыі. Белы эмаліраваны гарлач з пунсовымі макамі. Бронзавая чара з россыпам буйных балотных незабудак. Шкляная тонкая ваза з самотнай галінкай верасу. Гліняны гарлачык з жоўтымі дзікімі касачамі. Празрысты слоік з рамонкамі i валошкамі. Ландышы ў пузатым бакальчыку.

Толькі знакамітых руж дзядзькі Лунеша ў інтэр'еры не назіралася, як, зрэшты, і іншых садовых раслін. Не, верагодна, Іза прыносіла ахапкі кветак са шпацыру і ставіла іх куды папала. А можа, букеты і не яе рук справа. Ёй жа больш даспадобы агуркі, а не ружы. Я ўявіў, як дзяўчына ходзіць з лазовай пляцёнкай, набітай гароднінай, і раскладвае ўсюды кабачкі, капусту і моркву. Упэўнены, дзядзька б не пярэчыў. Падумаеш — гарбуз на падаконні ці звязак часнаку замест карціны. Калі ласка, колькі заўгодна! Бо дом ладзіцца не напаказ, а для зручнасці і задавальнення гаспадароў.

Фігуркі на шахматнай дошцы стаялі ў баявым парадку, быццам толькі-толькі перапынілася партыя. У кошыку з рознакаляровымі пучкамі нітак ляжала няскончаная вышыўка. Ноты на адкрытым раялі стракацелі стужкамі, закладзенымі на любімых п'есках. У цукерніцы ўперамешку з шакаладкамі валяліся пустыя абгорткі і нават пара надкусаных цукерак.

У разгорнутым альбоме я знайшоў шмат алоўкавых партрэтаў Ізы. Вось яна задуменна круціць кудзерку, што выбілася з прычоскі. А вось павярнулася ў профіль і ледзь стрымлівае смех. На наступным эскізе — летуценна глядзіць удалячынь, вочы шырока раскрытыя, цень ад доўгіх веек падае на шчокі. Я ўбачыў зусім іншую Ізу. Мастак ухапіў тут не дзявочае няспелае хараство, а павольную, злёгку сумную прыгажосць маладой жанчыны, якая добра ведае пра сваю прывабнасць. Ды гэта ж маляваў сам дзядзька Лунеш, сцяміў я. I з якой пяшчотай маляваў! Кожны партрэт — маўклівае прызнанне ў каханні. Я ўздыхнуў і рушыў па суцяшэнне ў бібліятэку.

Пагартаўшы колькі кніг у пошуках малюнкаў ці камічных гісторый, я раптам наткнуўся на няскончаны ліст, схаваны паміж старонкамі. Адчуваючы сябе шпіком і злодзеем адначасова, драпежна прыціскаючы да грудзей каштоўную паперку з мудрагелістым круглым почыркам, я выбраўся з дома і пакрочыў па сцяжынцы. Міма замшэлага змяінага каменя і міма закінутай альтанкі прайшоў да азярца, якое мне яшчэ не паказвалі: малюпасенькае, зацягнутае кілімам раскі, з навіслымі старымі вербамі і мноствам бліскучакрылых стракоз. Знайшлася і ўрослая ў зямлю аблупленая лаўка. Я прымасціўся і стаў чытаць.

«Добрай табе раніцы, мілая Адэліна», — напісаныя фіялетавым чарнілам літаркі валіліся адна на адну, спяшаючыся скончыць слова і пачаць наступнае. — «Уяўляю сабе, як у маёнтак прывезлі пошту з фургонам агародніны, чую, як рыпяць вароты і бразгае званок на запрэжцы, і мне сумна, што я не з вамі. Мяне не крыўдзяць, пускаюць блукаць, дзе захачу, але зачараваныя сцежкі, куды б я ні бегла, прыводзяць зноў да ганка.

У сядзібе ўтульна. Адначасова квітнеюць пралескі і спеюць грушы, на шпацырах ручныя лісы і казулі дазваляюць сябе пагладзіць, перасмешнікі і сойкі садзяцца на далонь. I хоць сумна жыць выкрадзенай, удалечыні ад сям'і, я ніколькі не схуднела, і шчокі мае ружовыя, як і раней. Памятаеш, як падабаліся яны Іосіфу? Дзе ён цяпер? Ці носіць яшчэ вясёлкавае адзенне? Пэўна, забыўся пра сваю нявесту, няшчасную Ізу. Сустрэнеш яго — перадай, што сэрца маё з ім навекі. А, зрэшты, не, нічога не перадавай, ён знайшоў бы мяне, калі б захацеў.

Каб пацешыць мяне, Лунеш запрасіў пагасцяваць пляменніка. Хлопчык хутка прыбудзе. Ці папярэдзіць яго пра вераломны план дзядзькі? Учора мне адкрылі страшную таямніцу. Гэта датычыцца майго палонутуті дапаможа мне вырвацца на волю.Уяві сабе, Лунеш...»

Ліст абарваўся, і я тупа вытарашчыўся на нерухомую зялёную ваду. Інфармацыі было і мала, і з лішкам. Выходзіць, Іза не жонка, а палонніца? Дзядзька хлусіць і задумвае штосьці жудаснае супраць мяне? Адказы не знаходзіліся, і я вырашыў пакуль што пакласці ліст на месца. Цікава, як Іза перадае свае пасланні? Не кідае ж у паштовую скрыню.

Дом па-ранейшаму пуставаў. У бібліятэцы на стале з'явіўся сподачак з эклерамі і кубачак гарбаты. Я пачаставаўся. Потым вярнуў на месца ліст і адправіўся на шпацыр. Адчуваючы мой няўтольны голад, сядзіба ўсюды старанна раскладвала ласункі: на ганку чакалі міска з мёдам і лусты пшанічнага хлеба, пад дрэвам — рэшата, поўнае саспелай маліны, на сцяжынцы — паўмісак з гарачымі піражкамі. Потым я палез у кусты па арэхі і ўбачыў Ізу. Яна выходзіла з куратніка і трымала ў руках кошык з яйкамі. Да яе спадніцы прыстала пярэстая пярынка.

Я паспяшаўся да Ізы.

— Не перашкоджу?

— Не, — яна ўручыла мне кошык.

— Магу я задаць табе пытанне? Цябе насамрэч укралі?

Яна доўга, неўразумела глядзела на мяне, потым кіўнула.

— Чым табе дапамагчы? Толькі намякні, — прапанаваў я, падбадзёрыўшыся.

— Пастаў кошык, — загадала яна. Я паставіў. Тады яна абвіла маю шыю рукамі і пацалавала мяне ў вусны. Вядома, я не падаў выгляду, што гэта мой першы ў жыцці пацалунак. Але галава закруцілася, як пасля каруселі. Ад Ізы салодка пахла ваніллю, веяла цяплом, i я ўпершыню пашкадаваў, што вучыўся ў закрытай школе, дзе ад студэнтаў патрабавалі абсалютнага адрачэння ад людской марнасці.

— Ты не падобны да свайго дзядзькі, — прашаптала Іза пяшчотна. ЦІ мне здалося, што пяшчотна. Я глядзеў вялікімі вачамі і, мусіць, нагадваў ідыёта. Яна ўсміхнулася, узяла кошык і пайшла, я заспяшаўся следам.

— Я ўсё ведаю, — выпаліў я. — Хочаш, пазбаўлю цябе ад яго? Хочаш уцячы адсюль? Я дапамагу!

Яна зірнула на мяне, пырснула смехам, заціснуўшы рот далонькай, і схавалася ў доме, прычым

адшукаць яе мне зноў не ўдалося. Я бязмэтна блукаў па пакоях, і цяпер мне сустракаліся выключна негатыўныя, змрочныя дэталі, накшталт бізуна, нядбайна кінутага на крэсле, ці засохлай крыві на кінжале, які ўпрыгожваў сцяну. Пад адной з падушачак на канапе раптам знайшлася вяроўка. У дзіўным пустым памяшканні, зачыненым на ключ, які тырчыць у дзвярах, узвышаўся незразумелы слуп, і я ўявіў, як знемагае небарака Іза, звязаная і бездапаможная, як здзекуецца з яе кат Лунеш, хвошча яе бізуном і коле кінжалам. Потым фантазіі набылі і зусім непрыстойны кірунак. Іза яго жонка, але ці павянчаў іх святар? Цёмны, як навальнічная хмара, поўны панурых думак, спусціўся я ў сталовую. Мне ўжо не падабалася гасцяваць тут, і толькі жаданне выратаваць Ізу не дазваляла паведаміць дзядзьку пра неадкладны ад'езд.

Выглянуўшы ў акно, я ўбачыў постаць у доўгім чорным плашчы. Постаць ішла прэч ад дома — манах ці пілігрым, а то і злы вядзьмар, з якімі водзіцца мой дзядзька. Я ўздыхнуў. Лунеш з дзяцінства быў для мяне кумірам. Мне заўсёды хацелася вырасці вучоным і ўмелым, навучыцца фехтаваць, танцаваць i падабацца людзям, увогуле, стаць такім жа вялікім чараўніком, як дзядзька. Адвучыўшыся сем гадоў у падрыхтоўчай школе, я атрымаў месяц вакацый для адпачынку i роздуму: ці варта марнаваць яшчэ 15 гадоў жыцця — хай і доўгага, не як у звычайных людзей, — на вывучэнне таемных навук. Жыць у гарах, далёка ад вясёлых сяброў і прыгожых дзяўчат, сілкавацца беднай вегетарыянскай ежай і суцішваць цела дзеля ўзвышэння духу. Я ехаў да дзядзькі Лунеша па параду i благаславенне, а цяпер не ведаў, што рабіць.

— Пра што марыш, Петэр? — пацікавілася Іза, i я здрыгануўся. Яна стаяла ў дзвярах, у карункавай бірузовай сукенцы, з каронай залатых валасоў, акуратна ўкладзенай на галаве.

— Садзіся, а то ж усё астыне, — запрасіла яна, i я заўважыў, што стол поўніцца ежай. Фасолевы суп з каўбаскамі, гарачыя адбіўныя i маладая бульбачка, пасыпаная кропам, баклажаны з часнаком і размарынам і запечаная ў фользе траска, цяляціна ў вінна-гарчычным соусе i салата з жоўтых памідораў са смятанай, цёрты бурак з грэцкімі арэхамі і абсмажаная ў сухарах квяцістая капуста. Грыбы з сырам, запечаныя ў цесце, пахлі, быццам толькі што з печкі. Абрыкосавыя блінцы, шар­лотка і шакаладны пудынг заклікалі напляваць на ўмоўнасці i пачаць абед з дэсерту. Дарэмна я хваляваўся наконт свайго апетыту, нікуды ён не знік. Ізу таксама ўгаворваць не трэба было, i першыя паўгадзіны мы перакідваліся толькі адрывістымі «калі ласка, перадай хлеб», «будзь ласкава, яшчэ лыжачку салаты» і «м-м-м, як смачна!». Калі, нарэшце, мы наеліся і павольна сёрбалі гарбату, Іза папрасіла:

— Петэр, раскажы мне пра сваю вучобу. Вы завучвалі замовы?

— Не, — маркотна ўздыхнуў я. — Плялі кошыкі і выразалі трысняговыя дудачкі.

Яна слухала ўважліва, ёй нават спадабалася, што я не ўмею вядзьмарыць, затое здольны ляпіць гаршкі і падкаваць каня, варыць піва і дубіць скуры, класці печы і граніць каштоўныя камяні, лудзіць посуд і склюдаваць дошкі, шыць боты і пячы пірагі.

— I ўсё гэта ты вывучыў за сем гадоў? — ашаламілася Іза.

— Нас адбіралі. Не атрымаецца чараўнік з таго, хто не ўмее з нуля вучыцца новаму.

— Значыць, ты асаблівы.Таленавіты.

— Я хутка схопліваю.

— А якая справа ў цябе самая любімая?

Я паціснуў плячамі.

— Ды ніякая. Выконваў, што загадвалі. Атрымлівалася ніштавата.

— А ты ўжо абраў факультэт? Лячэбная магія ці будаўнічая, а можа, даследчая? Лунеш кажа, там звыш сарака спецыялізацый.

— Не ведаю, — я зноў паціснуў плячамі.

— Але пра што ты марыш?

— Мару? — паўтарыў я з прыкрасцю, цямячы, што б такое зманіць.

— Так. Запаветнае жаданне. Мэта, да якой імкнешся, — усміхнулася Іза.

— Э... ну... паступіць ва ўніверсітэт...

— А навошта? ІІІто ты марыш вывучаць?

— Ды не ведаю я! — вось прычапілася! Ды яшчэ пасля абеду, калі хочацца прыснуць дзенебудзь у цяньку і ні пра што не думаць.

Іза здавалася расчараванай. Не дачакаўшыся адказу, яна раптам змяніла тэму:

— Петэр, скажы, вас вучылі змешваць атруты?

— Лекі. Гэта значыць, тэарэтычна, атруту таксама магу зрабіць.

Я пачаў распавядаць пра блёкат, стрыхнін, опіум, сярністае жалеза, цытварны корань ды марскую цыбулю. У школе мы рыхтавалі болесуцішальныя макавыя аладкі і выганялі сінільную кіслату з персікавых костачак, песцілі на гародзе аканіт і цыкуту, але вывучалі хутчэй не атруты, а антыдоты.

— А існуе атрута, што не пахне i не мае ніякага смаку? — спытала Іза.

— Каму ты збіраешся яе падсыпаць? — пажартаваў я.

— Нікому. Я проста вельмі цікаўная.

Яна паднялася і бяздумна прайшлася па пакоі, пераставіла галінкі ліловых званочкаў у патрэсканай белай вазе, паправіла фіранкі на акне. Потым села на канапу, яе ногі агаліліся вышэй каленяў, і я адвёў вочы.

— Я такая дрэнная, Петэр, — прамовіла яна злым голасам. — Калі б ты толькі ведаў...

— Так раскажы, — прапанаваў я. — Я ж таксама вельмі цікаўны.

— Твой дзядзька выдатны, цудоўны чалавек. Ён вельмі добра ставіцца да мяне. А я ...

Яна ўсхліпнула. Я не меў досведу зносін з жанчынамі, якія плачуць, таму жудасна разгубіўся. Дзіця супакойваюць, узяўшы на рукі, прылашчыўшы, пацалаваўшы, гэта я вывучыў, калі няньчыўся з малодшымі братамі і сёстрамі. Штосьці мне падказвала, што Ізу можна суцешыць гэтак жа, але яна ж не дзіця, яна — жонка дзядзькі Лунеша.

Я прысеў на канапу. Іза выцерла слёзы карункавым рукавом і дапытліва паглядзела на мяне, нібы з цікавасцю чакала, што я буду рабіць.

— Не плач, — я няўмела пагладзіў яе па валасах. Складаная прычоска Ізы амаль што развалілася і рабіла твар дзяўчыны далікатным і безабаронным. — Калі ласка, не плач.

Як па сігнале, слёзы паліліся раўчукамі, яна скрывілася і прытулілася да мяне, абвіла за шыю рукамі і ўткнулася тварам мне ў грудзі. Я адчуў, як імгненна змакрэла тонкая кашуля. Яшчэ я адчуў, што мяне абдымае прыгожая дзяўчына. Праз імгненне мае рукі ўжо абхапілі стан Ізы, а вусны паціху цалавалі яе шыю і патыліцу.

Па законах подласці і любоўных раманаў з інтрыгай у гэты момант (Іза ўжо сядзела ў мяне на каленах) у пакой павінен быў з крыкам уварвацца дзядзька Лунеш. Але ён не ўварваўся, і Іза падарыла мне некалькі гарачых салёных пацалункаў.

Сэрца білася, я перажываўусе вядомыя чалавеку пачуцці адразу... а потым Іза нечакана ўстала, паправіла сукенку, цяжка зірнула на мяне і пакінула сталовую. Яна любіла знікаць, рэзка змяніўшы настрой, я ўжо і не асабліва здзівіўся. Сышоў да сябе, паваліўся на ложак і імгненна заснуў.

***

Вечарэла. За акном кружылі ластаўкі, іх гнёзды ляпіліся пад дахам. Я прачнуўся, памыўся, надзеў свежую кашулю і пайшоў шукаць людзей. Дом ахінуўся ў цішыню, па кутах збіралася цемра, агню нідзе не запальвалі. Пэўна, дзядзька яшчэ не вярнуўся, а Іза спіць, стомленая слязьмі. Не стукаючы, я адчыніў дзверы ў гасцёўню. Завешаныя вокны стваралі ўтульны прыцемак, гарэлі ў жырандолях свечкі, пахла эўкаліптавым алеем і лавандай. Дзядзька Лунеш сядзеў у крэсле, а Іза стаяла перад ім на каленях. Яе распушчаныя валасы сцякалі па спіне і твары, поза была поўная пакорлівасці і паслухмянасці.

— Прачнуўся? — весела спытаўся дзядзька Лунеш, павярнуўшыся да мяне. — Самы час. Мы яшчэ не вячэралі.

Іза паднялася з дывана i села на лавачку каля ног дзядзькі Лунеша, старанна мяне ігнаруючы. Я пахаладзеў. А што, калі яна прызналася дзядзьку, і ён знарок размаўляе са мной звычайным тонам, каб потым кінуць праўду ў твар?

— Нейкі ты маркотны, — дзядзька ўважліва мяне разглядаў. — Сумаваў днём? Іза распавяла мне...

Маё сэрца стукнула так, што я пахіснуўся i спешна прысеў.

— ...што ў яе амаль не знайшлося часу для цябе. Чым ты займаўся?

— Нічым, — прамармытаў я. — Шпацыраваў, чытаў...

— Ну і правільна, — кіўнуў дзядзька. — Трэба адпачыць як след, асабліва калі ты вырашыў працягваць вучобу. Ну, пра гэта мы пагутарым заўтра з раніцы, на свежую галаву. А зараз вячэраць!

Вячэра працякала ў маўчанні і засмучэнні. Мне нічога не хацелася, нават салодкія стравы — яблыкі ў цесце, печыва з разынкамі і бісквіты — не выклікалі апетыту. Іза з нудным выглядам размазвала па талерцы кукурузную салату. Толькі дзядзька еў за траіх, знішчаючы гуляш з рысам, фаршыраваныя цукіні, падрумяненыя грачаныя катлеты, бужаніну, грыбное рагу i бульбяную запяканку з сырам i цыбуляй.

— Прынясі мае лекі, — папрасіў ён, наеўшыся. Іза выйшла, доўга не з'яўлялася, потым я ўбачыў яе ў дзвярах. Яна трымала ў адной руцэ сярэбраны кубак, у другой — паперку, i насыпала з паперкі ў кубак нейкі светлы парашок.

— Парашок ад мігрэні? — выказаў здагадку я.

— Чараўнікі не хварэюць, — засмяяўся дзядзька. — Гэта настойка на сарака зёлках, надае сіл пасля цяжкага дня.

— Вось як, — кіўнуў я, прыкідваючы, ці існуюць сушаныя настойкі. Іза скамячыла паперку і сха­вала яе ў рукаў ужо не бірузовай, а залацістай аксамітавай сукенкі, падол якой валокся за ёй па падлозе, як змяя. Потым пранізліва зірнула на мяне, просячы маўчаць, i падала кубак дзядзьку. Крыкнуць «Не ni! Там атрута!» — ці прамаўчаць? Я ўзяў келіх і цягнуў віно, назіраючы, як дзядзька Лунеш п'е. Іза таксама неадрыўна глядзела на яго, пакусваючы вусны.

— Ну а зараз — на шпацыр! — абвясціў дзядзька Лунеш, з грукатам паставіўшы кубак на стол. Падняўся, абхапіў нас за плечы і павёў з дома. Дрэвы свяціліся рознакаляровымі папяровымі ліхтарыкамі. Укапаныя ў зямлю лямпы разлівалі роўнае матавае святло, прыцягваючы мятлушак і мошак. Шкляныя падвескі і медныя бразготкі, утоеныя ў галінах, пазвоньвалі пад ветрам. Непадалёк цурчэў раўчук з маленькім вадаспадам. Спявалі цыкады. Зрэдку крычала сава.

— Штосьці я дрэнна сябе адчуваю, — пажаліўся дзядзька Лунеш, калі мы дасягнулі старой цаглянай альтанкі. — Рэзь у страўніку і слабасць нейкая. Давайце пасядзім.

У альтанцы ўжо гарэлі свечкі. Падлога хавалася пад мядзведжымі шкурамі, у нішах стаялі вазы з персікамі, вінаградам і цукеркамі, а на лаве ў кошыку — непачатая бутэлька віна, штопар і тры келіхі. Ізноўу мяне з'явілася думка пра тое, наколькі сядзіба адгадвае жаданні гаспадароў. На сцяжынках чакаюць гарачыя піражкі, у цені дрэў — зручныя крэслы, а захочаш задрамаць пад кустом у траве — знойдзеш коўдру з падушкай, а то і раскладны ложак.

— Я, мабыць, вас пакіну, — пазяхнуў дзядзька Лунеш. — Пайду прылягу. Не-не, — спыніў ён мяне, — не трэба турбавацца наконт мяне. Такую цёплую ноч нельга марнаваць на дробязі. Я выдатна дабяруся да спальні адзін.

Ён па-бацькоўску пацалаваў Ізу ў лоб, яна цмокнула яго ў шчаку.

— Вяселіцеся! — бадзёра выгукнуў дзядзька і сышоў.

— Хочаш цукерку? — прапанавала Іза, шукаючы ў вазачцы. — Тут цытронавыя, яблычныя і мятныя...

— Як ты можаш спакойна грызці цукеркі, калі дзядзьку дрэнна? — абурыўся я. — Я бачыў, што ты падсыпала парашок.

— Ты яму не скажаш? — яна схапіла мяне за руку. — Петэр, калі ласка, не выдавай мяне!

— Ужо позна яму паведамляць, ці не так? — сказаў я злавесным ледзяным тонам. Чараўнікі не чуллівыя да атрутаў, але, здаецца мне, Іза пра гэта не здагадваецца...

— Калі б ты ведаў... — прагаварыла яна горка.

— Вось я і збіраюся даведацца. Ты ўсё мне раскажаш. Тут. Цяпер. Альбо я іду да дзядзькі.

— Не! — дзяўчына затрэсла галавой і схілілася блізка да мяне. Яе дыханне пахла цытронам, яблыкам і мятай. I як яна ўмудрылася засунуць у рот гэтулькі ледзянцоў адразу?

— Я раскажу. Што ты хочаш пачуць?

— Усё! — не разменьваючыся на дробязі, запатрабаваў я. — Як ты трапіла сюды, дзе пазнаёмілася з маім дзядзькам, і хто такі Іосіф.

— Адкуль ты ведаеш пра Іосіфа?!

— Адтуль. I гэта апошняе пытанне, на якое я сёння адказаў.

Іза ўздыхнула.

— Мяне зачаравалі, і таму вяселле з Іосіфам было адкладзена. Бацькам прыйшлося наняць магутнага чарадзея, каб ён зняў заклён.

— Дзядзьку Лунеша?

Яна кіўнула.

— Лунеш абвясціў: чары саслабнуць, калі я з'еду з горада. Калі родныя абурыліся, ён выкраў мяне i прывёз сюды.

— А хто цябе зачараваў?

— Хіба ты не зразумеў? — здзівілася Іза. — Лунеш.

Надышла мая чарга дзівіцца.

— Але навошта?

— Хіба можна растлумачыць яго ўчынкі? — схітрыла яна.

— Добра, а што дзядзька задумаў? Для чаго выклікаў мяне?

— Гэтага я не смею табе адкрыць, — вельмі сур'ёзна сказала Іза. — Я паклялася маўчаць. Калі парушу зарок — памру.

Спрачацца я не стаў. Зарок — паняцце сур'ёзнае, на першым курсе ўніверсітэта нават ёсць такі прадмет — клятвазнаўства, i мала хто здае экзамен з першага разу. Зарок парушыць нельга, i справа зусім не ў гонары. Зарок злучае людзей тонкімі магічнымі ніткамі. Пацягнуўшы за іх, рызыкуеш разарваць лёс і пашкодзіць жыццё чалавека. Я ўздыхнуў і ўзяў з вазачкі гронку вінаграду.

— Раскажы хоць бы пра Іосіфа.

— Ён адважны, добры, моцны... — Іза старанна пералічвала стандартны набор якасцяў, якімі дзяўчаты, часта без важкай падставы, надзяляюць каханага чалавека.

— Ён абяцаў выратаваць цябе? — я спадзяваўся на адмоўны адказ.

— Так, — кіўнула Іза, адшчыпваючы вінаградзінкі. — Ён абагаўляе мяне. Абяцаў абысці зямлю ў жалезных чаравіках і з жалезным посахам. Я веру, ён знойдзе мяне.

Я ўспомніў яе няскончаны ліст і ўсміхнуўся: таямнічай Адэліне Іза не хлусіла, як мне цяпер, і прызнавалася, што Іосіф, хутчэй за ўсё, забыўся пра свае абяцанне.

— Ты кахаеш яго?

Яна зірнула на мяне дзіўным поглядам — як на кацяня, якое разбіла кубак ці нашкодзіла неяк яшчэ.

— Хачу спаць, — невыразна прамовіла яна і пацягнулася. — Пойдзем.

Месяц кпліва глядзеў, як я асцярожна прытрымліваў тонкую цёплую руку Ізы і ўдыхаў ванільны водар яе расплеценых кос. Падол цяжкай сукенкі цягнуўся па траве, я сачыў, як бы не наступіць на яго незнарок, і думаў, што дзядзька Лунеш не спіць, а сочыць за намі праз акно. Можа, нават у падзорную трубу. Іза напявала штосьці і ўвесь час спатыкалася, задзіраючы галаву да зорнага неба. Яна паводзіла сябе так, нібы i не спрабавала гадзіну назад атруціць свайго мужа. Хоць па яе разліках ён ужо мёртвы. I Іза зусім не перажывала з гэтай нагоды.

***

Начныя разважанні, спробы супаставіць і разгадаць атрыманыя звесткі, не прайшлі дарма. Прачнуўся я позна, разбіты i нявыспаны, без плана дзеянняў i з кашай у галаве. Зрэшты, астатні свет існаваў па заведзеным у сядзібе парадку. Мая ўчарашняя адзежа знікла, мабыць, адправілася ў мыццё, а на спінцы крэсла віселі чыстая кашуля i адпрасаваныя штаны. Дом працягваў клапаціцца аба мне, нягледзячы на мой кепскі настрой.

Успомніўшы, што дзядзька Лунеш дрэнна сябе адчуваў увечары, я ўскочыў, раптам спалохаўшыся. Ці ўваходзіла да яго Іза? Ці выкрыў ён яе намеры? Яна ж не ўмее хлусіць! I паперку ад атруты, напэўна, не схавала... Я спехам прыняў душ, апрануўся і рынуўся ў калідор. У дзвярах сутыкнуўся з дзядзькам і ледзь не закрычаў ад нечаканасці.

— Ты якраз да абеду, — усміхнуўся дзядзька. — Таксама спаў як забіты?

Я прамармытаў нешта няўцямнае.

— Штосьці ты бледны, — Лунеш заклапочана пачапаў мой лоб. — ЦІ не захварэў? Можа, атруціўся чым? — у мяне ад гэтых слоў падкасіліся ногі. Дзядзька ўсё ведаў! I падазраваў мяне ў саўдзеле!

— Ты кепска выглядаеш, — дзядзька клапатліва ўзяў мяне пад руку. — Пойдзем, вып'ем кавы ў маім кабінеце. Заадно і пагутарым.

Я падбадзёрыўся. Дзядзька запрашае ў свой загадкавы кабінет! 3 дзяцінства я марыў пракрасціся туды, а мне строга забаранялі, — маўляў, на дзвярах страшныя закляцці, а ў кабінеце — вядзьмарскія кнігі і зеллі, якія нават на адлегласці шкодзяць непадрыхтаванаму чалавеку. I вось зараз я, стаіўшы дыханне, уступіў у святую святых, у прыстанак неверагодных цудаў. I быў неймаверна расчараваны. Ні закутыху ланцугі фаліянтаў, абгорнутых чалавечай скурай, ні злавесных бутэлечак з атрутнымі эліксірамі, ні пентаграм і кудменяў на сценах. Не было нават звычайных магічных атрыбутаў накшталт попельніцы з чэрапа, антыкварнага кубка ці глобуса.

Палову пакоя займала зручная скураная канапа. Замест традыцыйнага пісьмовага стала каля акна стаяла арэхавае бюро-кабінет, упрыгожанае вытанчанай разьбой, а побач — не меней вытанчанае крэсла з крывымі ножкамі. Скрыні бюро замыкаліся на ключ, але гэта падабенства таямнічасці не суцешыла мяне. Я засмучана глядзеў на ўсходні столік з кальянам, пасуднік з бутэлькамі і куфлямі рознай велічыні, тоўсты дыван, які робіць крокі бязгучнымі. Гэты ўтульны салон нічым не нагадваў кабінет вялікага чараўніка.

— ІІІто, чакаўубачыць кацёл на трыножку і звязкі сушаных мышэй? — іранічна спытаў дзядзь­ка, жэстам запрашаючы мяне сесці.Я ўсміхнуўся.

— Добрая чорная кава цябе ўзбадзёрыць, — дзядзька прысунуў да мяне невядома адкуль узяты парцэлянавы кубачак. Ад горкага водару адразу падняўся настрой і нават захацелася есці.

— Ну, распавядай, штоты надумаў пра вучобу. Працягнеш ці кінеш?

Я паціснуў плячамі.

— Буду вучыцца далей.

— А для чаго?

Дамовіліся яны з Ізай, ці што?

— Для чаго? Ну як для чаго. Каб умець вядзьмарыць.

— Але навошта? — не суцішаўся ён. Сядзеў, папіваючы каву, на канапе, у нязменна белым мах­ровым халаце, з мокрымі валасамі, свежы i малады, i весела глядзеў на мяне.

— Каб стаць усёмагутным! — ляпнуў я, занадта позна сцяміўшы, якое глупства змарозіў. Дзядзька засмяяўся.

— Я прадбачыў падобны адказ. А што ты маеш на ўвазе пад усёмагутнасцю?

Наступныя паўгадзіны я спрабаваў растлумачыць. А дзядзька лагодна аспрэчваў мае высновы. Выявілася раптам, што я сам не ведаю, для чаго мне ўніверсітэцкая адукацыя. Так прынята ў нашай сям'і, старэйшы сын ідзе вучыцца ва ўніверсітэт магіі, i не мне парушаць традыцыю, створаную продкамі. Урэшце, я сказаў пра гэта дзядзьку. Ён кіўнуў. Цёплая спагада без цені кпінаў прамільгнула ў яго поглядзе, і я набраўся смеласці, каб пацікавіцца:

— Дзядзька Лунеш, а ты чаму вырашыў падацца ў чараўнікі?

Дзядзька летуценна ўздыхнуў. Я зразумеў, што зараз пачую нешта інтрыгоўнае і фантастычнае. У вялікага чалавека i мэты грандыёзныя! Я разявіў рот і ператварыўся ў слых, каб належным чынам пачуць і засвоіць кожнае слова. Вядома, ён хацеў перамагчы цмока. ЦІ пабудаваць вежу да самых нябёсаў. Ці адкрыць сакрэт філасофскага каменя...

— Вучылася са мной у школе адна сімпатычная асоба, — лірычным тонам пачаў ён. Мой рот зачыніўся, твар выцягнуўся. Але дзядзька не заўважаў гэтых метамарфоз, паглыбіўшыся ва ўспаміны. Дымілася кава, паблісквала ў прамянях паўдзённага сонца інкрустацыя на кальяне, i грандыёзная мэта рассыпалася ў прах перад банальным жаданнем падлетка даказаць штосьці прыгожай дзяўчынцы...

— Яна старэла на маіх вачах... i памерла, ужо даўно, — ціха скончыў дзядзька Лунеш, памешваючы астылую каву. — Шкада. Толькі прывяжашся да кагосьці, як ужо губляеш. Для мяне жаніцца — што кошку завесці. Загадзя аплакваеш страту.

— Чараўніцтва — каб пакрасавацца перад дзяўчынкай? — прагаварыў я расчаравана. — А як жа цмокі, шкляныя горы, таямнічыя рытуалы?

— Ды табе, Петэр, кніжкі пісаць трэба! Таямнічыя рытуалы — гэта абгортка, дэкарацыя для недасведчаных у вядзьмарстве людзей. Але ты, спадзяюся, ужо ўцяміў, што магія — гэта праца. Шмат працы, вучобы i напружання.

Я прысаромлена кіўнуў.

— Я за табой даўно назіраю, — працягваў дзядзька. — Ты таленавіты хлопчык, але нейкі абыякавы. Старанна выконваеш, што скажуць, асабліва не задумваючыся над сутнасцю. У цябе няма мэты, ты не марыш ні аб чым. А вучыцца без радасці, без стымулу, па дурной сямейнай традыцыі — значыць зрабіцца пасрэдным чараўніком. Ужо лепей — знакамітым кашолачнікам.

— Але я... — фраза павісла ў паветры.

— Ці трэба табе гэта? Чаго ты хочаш? Аб чым марыш?

Я паціснуў плячамі. Хіба абавязкова чалавеку патрэбна мара?

— Часу ў цябе досыць, не спяшайся з выбарам, — дзядзька агледзеў мяне з ног да галавы i засмяяўся:

— Чаго ты скіс? Пэўна, прагаладаўся? Хадзем абедаць!

I мы адправіліся абедаць. Грыбны крэм-суп з грэнкамі, румяныя бульбяныя палачкі, абсмажаныя ў сметанковым масле, курыныя катлеткі, пузатыя фаршыраваныя перцы, пулярка са струковай фасоляй, жытнія блінцы з вяндлінай, салата з радыскі і зялёнай цыбулі, а на салодкае — пірог з вішнямі i марожанае.

Дзіўна, які выдатны тэрапеўтычны эфект на мяне аказвала смачная ежа. Калі да абеду галава поўнілася вуглаватымі, цяжкімі і нязграбнымі пытаннямі — што рабіць з вучобай, як знайсці годную жыццёвую мэту, да чаго імкнуцца, — то пасля дэсерту цяжкія думы рассыпаліся прахам. Саступілі месца аднаму маленькаму кругленькаму пытаннечку: дзе б гэта зручна ўлегчыся жыватом дагары і гадзіну-другую падрамаць? Я ўладкаваўся ў гамаку, накрыўся памяранцавым пледам і атрымліваў асалоду ад жыцця, ніколькі не хвалюючыся пра тое, чаму Іза не выйшла абедаць і як мнежыць далей.

Сонца ціхамірна прасвечвала скрозь лісце грэцкіх арэхаў, да якіх быў прывязаны гамак. Жаўцелі прымулы, калыхаліся пышныя шапкі фіялетавых і белых астраў, струменілі рэзкі водар высеяныя на кветніку маяран і мацярдушка. Думкі мае цяклі гультаявата, павольна, нібы разліты на стале цукровы сіроп. У галаву прыходзілі нейкія недарэчныя варыянты дзеянняў, напрыклад, залегчы ў спячку. Прачнешся праз пару месяцаў, а праблемы даўно вырашыліся самі сабой... Шкада, што я не мядзведзь... ці не барсук... ці хоць бы не вожык ... Унутраны голас станавіўся ўсё больш нязвязным,я паступова засынаў...

Затрашчалі галінкі, хтосьці ціха чартыхнуўся. Я ледзь не вываліўся з гамака, ускочыў і стаіўся за дрэвам. Высокі юнак у вясёлкавым адзенні краўся паміж кустамі глогу і барбарысу. Ён спалохана азіраўся, чапляўся за калючкі і напаўголаса сыпаў праклёнамі. Я стаіўся ў цені арэха. А ў барбарысавых зарасніках мільгала яркая спадніца Ізы. Таямнічы візіцёр яе пакуль не заўважаў і толькі ўздрыгваў ад кожнага шоргату. Дзіва што. Толькі сапраўдны смяльчак здолее без запрашэння пракрасціся ва ўладанні вялікага Лунеша. Мабыць, у хлопца важныя прычыны знаходзіцца тут...

Я разглядаў яго — маладога, кучаравага, з сытым тварам — і раптам здагадаўся, хто гэта. Праз хвіліну мае здагадкі пацвердзіліся.

На дарожцы сярод барбарысавых кустоў з'явілася з кошыкам дробных чырвоных ягадак Іза. Убачыўшы Іосіфа, яна ўскрыкнула. У лепшых традыцыях любоўнага рамана ёй належала б ад нечаканасці выпусціць кошык, але нічога падобнага. Замест гэтага Іза агледзелася, гэтаксама, як і яе госць раней. Пераканаўшыся, што Лунеша побач няма, дзяўчына супакоілася і паважна падышла да былога жаніха.

— Іосіф?!

— Як бачыш, — тонкім высокім голасам адказаў ён i нядбайна, без асаблівай пачцівасці пакланіўся. Слова гонару, упершыню я пашкадаваў, што не чараўнік. Матэрыялізавацца б цяпер у слупе дыму, з громам і маланкамі, напусціць іскраў, прыстрашыць... Цікава, ёсць ва ўніверсітэце факультэт запалохвальнай магіі?

Іза не пакланілася ў адказ. Замест прывітання яна непрыязна спытала:

— Навошта ты тут?

— За табой. Вызваліць ад злога ведзьмака і вярнуць бацькам.

— А што потым? — прагаварыла Іза з цікаўнасцю. — Наша вяселле?

Іосіф збянтэжыўся.

— Я не магу з табою ажаніцца, — прамямліў ён. — Ты ж... адна тут... жывеш з мужчынам... мама мне не дазваляе...

— Так, маму трэба слухацца, — кіўнула Іза, вывучаючы змесціва свайго кошыка і носікі пантофляў. Узнікла няёмкая паўза. Гайдаліся ад ветрыку далікатныя сэрцайкі дзіцэнтры, цягнуўся па чырванаватай кары глогу ланцужок мурашак, памяранцавы плед падумаў-падумаў і зваліўся з гамака, прымусіўшы мяне здрыгануцца ў ненадзейнай лісцевай хованцы. Іза не варухнулася, а Іосіф здрыгануўся таксама, чым нямала мяне ўзрадаваў.

— Дык пойдзем ужо? — мяркуючы па напружаных плячах і бегаючых вочках, ён пачуваўся вельмі няўтульна. I не дзіўна. У любы момант можа наляцець злы чараўнік Лунеш, і тады наўрад ці Іосіфа па вяртанні пазнае родная матуля...

— Каб бацькі паслалі мяне ў манастыр? Не, дзякую! Дарэчы... — Іза працягнула Іосіфу ко­шык. — Частуйся!

Ён ахвотна зачарпнуўу прыгаршчы ягад — напэўна, ніколі раней не каштаваў барбарысу, — і сунуў у рот. Пажаваў, жудасна скрывіўся, але не асмеліўся плявацца і, душачыся, праглынуў.

— Яшчэ хочаш? — ласкава прапанавала Іза.

— Не, дзякую, — прапішчаў ён зусім ужо кіслым, камарыным голасам. — То што перадаць тваім бацькам?

— Перадай, што я пайшла замуж за Лунеша і жыву сабе шчаслівая.

— Добра, — пакланіўшыся, Іосіф жвава пабег назад, у барбарыс і глог. Мяркуючы па ўсім, там хавалася сцяжынка, якая вяла на станцыю.

Надаўшы твару строгі i пафасны выраз, я пакінуў сваё сховішча. Так, цяжка паўстаць з кустоў, у якіх сядзеў і падслухоўваў, з паважным выглядам. Напэўна, мне гэта не ўдалося, паколькі Іза хмык­нула. Яна зусім не здзівілася майму з'яўленню. Мабыць, даўно мяне заўважыла.

— Ну, як табе жанішок? — пацікавілася яна. Паклала ў рот адну барбарыску i прынялася жаваць, зусім не скрывіўшыся. Скрывіўся я, рот напоўніўся слінай ад адной думкі пра кіслю...

— Ён лёгка ад цябе адступіўся. Ці варта было прыходзіць?

— Калі злы вядзьмар мяне выкрадаў, Іосіф прылюдна даў зарок, што адшукае ненаглядную нявесту, — з іроніяй сказала Іза. — Вось i мучыцца праз неабдуманыя словы.

— Чаму ты не сышла з ім? — спытаў я. Яна з'едліва ўсміхнулася.

— Каб мяне ратавалі толькі дзеля дурнога зароку? Вось яшчэ! Не жадаю!

— Чаго ж ты жадаеш? — я абняў яе і пацалаваў у шыю. Вецер варушыў завіткі залацістых валасоў, веяла ваніллю, мяккая і паслухмяная Іза прыціхла ў маіх руках.

— Жадаю, каб мяне кахалі, — прашаптала яна.

— Я цябе кахаю, — таксама шэптам паведаміў я.

Як ні дзіўна, і зараз яна не выпусціла кошык. Для выкрадзенай асобы яна мае занадта моцныя нервы. Я, прызнацца, чакаў слёз падзякі і доўгіх шчаслівых абдымкаў. Але Іза не пераставала мяне здзіўляць. Яна зірнула на мой урачысты твар — і зарагатала. Кошык з барбарысам, нарэшце, не вытрымаў і зваліўся на зямлю...

***

Прыцемкам, пасля вячэры, мы сабраліся ў гасцінай, як маленькая дружная сям'я. Прысеўшы каля каміна, я варушыў вуглі качаргой, глядзеў на агонь і марыў пра тое, як выкраду Ізу, павязу яе далёка-далёка і зраблю шчаслівай. Уяўленне малявала карціны, адну прывабнейшую за другую. Вось Іза абдымае мяне і шэпча словы падзякі. Цалуе мяне, свайго героя, i нясмела пытае, што прыгатаваць на вячэру... А дзядзька Лунеш, самотны і няшчасны, піша мне пакаянны ліст, дзе моліць не забываць яго, старога, i наведваць час ад часу...

Іза i Лунеш гулялі ў шахматы. Дзядзька старанна абдумваў хады, а Іза, наадварот, перасоўвала фігуркі з вусцішнай хуткасцю. Яна вытанчаным рухам брала ферзя ці слана i змяшчала яго ў такую пазіцыю, што дзядзька Лунеш хапаўся за галаву. Белых фігурак станавілася на дошцы менш i менш, але дзяўчыну як быццам нават цешыў пройгрыш. Я рабіў выгляд, што назіраю за гульнёй, а насамрэч сачыў за іншым аб'ектам. Калі Іза схілялася над дошкай, у глыбокім выразе вячэрняй чорнай сукенкі адкрываўся выдатны від, i я на ўсе жылы імкнуўся надаць твару абыякавы выраз.

Шахматная партыя не ладзілася. Іза нахмурылася і раптам, нібы выпадкова, шырокім рукавом змахнула фігуркі на падлогу.

— Вось i добра, — дзядзька пацягнуўся, зірнуў на мяне. — Час выпіць шампанскага. Усё-такі сёння асаблівы дзень.

Іза хутка зірнула на яго, у яе вачах мільганулі спалох i роспач. А можа, адлюстраваліся блікі каміннага полымя.

— Асаблівы дзень? — перапытаў я, назіраючы, як з ніадкуль узнікаюць вядзерца з лёдам, келіхі на тоўстых зялёных ножках, талерка з закускамі.

— Сёння роўна месяц, як Іза жыве ў мяне, — растлумачыў дзядзька, спрытна раскручваючы дрот на бутэльцы. Іза панура сачыла за яго рукамі i не выяўляла ніякай радасці з нагоды знамянальнай даты.

— Вы толькі месяц жанатыя? — спытаў я, каб не маўчаць. Дзядзька ўсміхнуўся, Іза гаротна ўздыхнула, і ў гасцінай запанавала панурая цішыня. Я глядзеў на Ізу, яна не адводзіла погляд ад дзядзькі, дзядзька захоплена займаўся шампанскім. Вось з рыльца бясшумна выскачыў корак, вылецеўтонкі белы дымок, залацістыя іскрынкі паліліся ў келіхі.

— За вяртанне Ізы дадому! — абвясціў тост дзядзька Лунеш.

Я піў шампанскае і нічога не мог уцяміць. Значыць, дзядзька ўжо дамогся сваёй мэты, i дапамога Ізы яму больш не патрэбна? ЦІ звязана гэта нейкім чынам са мной?

— Роўна апоўначы ты сядзеш у карэту і паімчыш да мамы і таты, — казаў Лунеш тым часам. — Хіба гэта не кранальна? Як знудзіліся бацькі! Як тужыла сястрычка Адэліна! Як смяротна пакутаваў няшчасны Іосіф!

Іза павольна паставіла келіх. Да шампанскага яна так i не дакранулася.

— Ідзі пакаваць валізкі! I не крыві носік, а то пакідаю ўборы ў кардонныя скрынкі і заляплю скотчам, — прыстрашыў дзядзька.

— Я нікуды не паеду!

— Паедзеш, — запярэчыў дзядзька. — Ты абяцала.

— Акалічнасці змяніліся!

Дзядзька пакруціў галавой і пачаў прамаўляць штосьці ўзнёслае пра непарушнасць зарокаў, важнасць абяцанняў і легкадумства юных дзяўчат, якія бестурботна парушаюць умовы пагаднення. Іза, са счырванелым носам і бліскучымі вачамі, але пакуль яшчэ без слёз, выглядала, быц­цам вінаватае, непаслухмянае дзіця, і зрэдку спрабавала ўставіць у дзядзькаў маналог сваю пару рэплік, што ёй так ні разу i не ўдалося.

— ...таму ты без лішняй гаворкі з'язджаеш, і спрэчкі на гэтым скончаны, — роўным голасам прамовіў дзядзька. — Петэр, дапівай шампанскае.

Іза ўсхліпнула і, закрыўшы рот рукамі, уцякла.

— Што гэта з ёй? — спытаў я.

— Закахалася, — паціснуў плячамі дзядзька. — 3 дзяўчынкамі яе ўзросту гэта здараецца вельмі часта. Вырашыла, што сустрэла свайго нарачонага, хоча звязаць з ім жыццё.

Я булькнуў шампанскім, насілу стрымаўшы шырачэзную ўсмешку трыумфатара. Ах, як прыемна, я — аб'ект любові! Небарака Іза, як моцна яна мяне кахае! Я піў шампанскае, а ў галаве спеў план. Спаслацца на стомленасць, прыкінуцца, што іду адпачываць, а самому — прабрацца да Ізы. Не цярпелася пачуць гарачыя прызнанні з вуснаў дзяўчыны. Ганарлівая, яна выдатна хавала свае пачуцці. Але няма сэнсу больш утойвацца. Мы ідэальная пара, мы створаныя, каб быць разам, мы сёння ж уначы з'едзем адсюль. Збяжым. Употай прабяромся на станцыю, сядзем у цягнік... Разамлеўшы, я ўяўляў, як знаёмлю Ізу з бацькамі, як яна цалуе мне руку i дзякуе за выратаванне, а потым у цішы і адасобленасці шлюбнага гняздзечка яна... яна... i я...

— Петэр! — дзядзька ўстрывожана паляпаў мяне па шчацэ. — Ты спіш, дружа! Штосьці мы заседзеліся. Жыва ў пасцель!

— А як жа... поўнач... Іза... — залапатаў я, вынырваючы з салодкіх мрой і спалохаўшыся раптам, што дзядзька чытаў мае думкі.

— Ты паверыў? — ён усміхнуўся. — Поўнач, карэта, — гэта спецэфекты для застрашвання свавольнай дзяўчыны. Заўтра раніцай я адвязу яе на вакзал і пасаджу ў цягнік, толькі і ўсяго. Якія карэты ў наш час, што ты! — ён пажадаў мне салодкіх сноў і, прыхапіўшы свечку са стала, выйшаў. А я, узяўшы іншую свечку, пусціўся адшукваць спальню Ізы.

Уначы дом дзядзькі Лунеша паводзіў сябе яшчэ больш загадкава i непрадказальна, чым днём. Там, дзе я меркаваў усходы, знаходзілася камора з мяцёлкамі. Замест вокнаў за гардзінамі хаваліся таямнічыя замкнёныя дзверцы. Цёмныя калідоры прыводзілі мяне ў тупікі, у прамым значэнні гэтага слова. У кожным тупіку стаяла ўтульнае мяккае крэсла — быццам дом прапанаваў мне прысесці і падумаць, ці варта працягваць блуканні і ці не лепш пайсці ў люлю. Уласную спаль­ню я абмінуў не меней за пяць разоў. Гэта ўжо злавала. Два паверхі і з тры дзясяткі памяшканняў! Як жа мог я так бязглузда заблудзіцца?

Да таго ж, скразняк раптам задзьмуў маю свечку, i я апынуўся ў цемры. Прыйшлося тупаць, выцягнуўшы наперад рукі, i шэптам лаяць дзядзьку, які не лічыў патрэбным начное асвятленне. Чараўнікам добра, яны добра бачаць нават уначы, а як хадзіць простым смяротным? Уразаючыся ў куты, натыкаючыся на мэблю i чапляючыся за дзвярныя ручкі, я вельмі хутка здаўся. Прападзі яно пропадам! Перахаплю Ізу раніцой, а цяпер нядрэнна было б дабрацца да ўласнай пасцелі. Я замёр, спрабуючы вызначыць напрамак, і пачуў прыдушаныя рыданні зусім блізка. Іза!

Мудры чалавек той, хто, не здаволены заваламі і клямкамі, вынайшаў ключ, замок і заадно замочную шчыліну. Уладкоўваючыся ямчэй на каленах, я прытуліўся да дзвярэй. Заспець мяне, падкраўшыся ззаду, не было каму: дзеючыя асобы сабраліся ўнутры. Таму я расслабіўся і пачаў прагна падглядваць і падслухоўваць.

Зарумзаная Іза, усё ў той жа чорнай сукенцы з шырокімі рукавамі, стаяла сярод пакоя i хлюпала носам. Дзядзька Лунеш размясціўся ў фатэлі каля акна і моўчкі глядзеў на дзяўчыну, мабыць, чакаючы, калі ж струмені слёз вычарпаюцца. Мне нібы давалі час азнаёміцца з дэкарацыямі, перш чым акцёры пачнуць спектакль.

Што першае прыйшло ў галаву: цікава, хто абстаўляў пакой Ізы? Я ўявіў дзядзьку Лунеша, які натхнёна перабірае ўзоры ружовага паркалю, спрабуе на мяккасць пуфы і скупляе ў краме ўвесь асартымент парцэлянавых кацянят. Дзіўна, як дом трывае ў сабе гэты прыкры, засмечаны статуэткамі і фальблокамі, куток?

Іза пачувала сябе тут камфортна. Аб гэтым сведчылі кінутыя на падлозе панчохі, поўная шакаладу банбаньерка з размаляваным вечкам і тонкі водар ванільных духоў, які моцна засеў ва ўсіх здольных пахнуць паверхнях і тонкай нябачнай стужкай працякаў праз замочную шчыліну. На падаконніку ляжала расчыненая на сярэдзіне кніга і стаяла талерка з надкушаным зефірам. Пасцель хавалася пад ахапкам сукенак. Ці то Іза не магла выбраць, што надзець да вячэры, ці то ўжо складвала рэчы. У гэты момант яна стаяла спінай да дзвярэй, а дзядзька круціў у руках нейкі ліст, напісаны фіялетавым чарнілам. Якая якасная замочная шчыліна, уразіўся я. Увесь пакой відаць у падрабязнасцях, як на далоні. Вось што значыць жыллё чараўніка! Магічная архітэктура прадугледжвае кожную дробязь, нават не ў меру цікаўных госцяў, якія рашылі разнастаіць вольны час падгляданнем за гаспадарамі...

А гаспадарам, нарэшце, надакучыла маўчаць.

— Іза, хопіць ужо разводзіць сырасць. Ты дарослы чалавек, вазьмі сябе ў рукі!

Яна ўсхліпнула.

— Як мы дамаўляліся? Я выкрадаю цябе, каб праверыць пачуцці Іосіфа і адмяніць нежаданае вяселле. А ты за гэта спакушаеш майго пляменніка i правяраеш яго гатоўнасць адрачыся ад чалавечай марнасці ў імя вучобы. Абодва пункты дамовы выкананы. Іосіф апынуўся баязліўцам i мамчыным сынком, а Петэр пасля пары пацалункаў зусім забыўся пра ўніверсітэт. Усё, Іза, усё! Супрацоўніцтва скончана. Давай я дапамагу табе спакаваць твае сукенкі.

— Я нікуды не паеду!

— Не, я разумею, жыццё пад крылцам мамы i таты табе абрыдла, — разважаў Лунеш. — Тады прымі запрашэнне Петэра. Хлопчык гарыць жаданнем павезці цябе ў далёкія краі.

— Жаўтаротае птушаня, навошта ён мне? — чмыхнула Іза. — Кулічыкі ў пясочніцы ляпіць? Пяць хвілін у яго кампаніі — непазбежная смерць ад нуды!

— Навошта ты так жорстка? — дзядзька пакруціў галавой. — Ён добры хлопец, бяскрыўдны. Толькі здольнасцяў — як кот наплакаў.

— Ну, не ўсім жа вялікімі чараўнікамі станавіцца. Трэба камусьці і яблыні ў садзе бяліць, — усміхнулася Іза. — У твайго пляменніка нават мары няма! Усе думкі засяроджаныя ў вобласці май­го дэкальтэ.

— Але ж гэта добра! Ён вачэй з цябе не зводзіць. Узаемнасць забяспечана! Ну што за звычка ў вас, юных дзяўчат, кахаць не ўзаемна?

— Сэрцу не загадаеш, — даволі груба адказала Іза. Яна шморгала носам i спрабавала паказаць, што не плакала, а проста штосьці насмарк разгуляўся.

— Зразумей, ты парушаеш дамову. Як мы дамовіліся? Петэр губляе галаву — i ты вольная. Хо­чаш — едзь з ім, хочаш — вяртайся дахаты. А ты што робіш?

Іза памаўчала і мірна, неяк па-сталаму ласкава прагаварыла:

— Пасля смерці тваёй жонкі мінула ўжо шмат гадоў. Чаму ты баішся прызнацца, што зноў закаханы?

— Гэта мае і толькі мае справы! Я не збіраюся пускацца ў тлумачэнні, — раззлаваўся дзядзька.

— Не збіраешся? Але ж прыйдзецца! Зрабі міласць, растлумач! — ускіпела яна. — Я ж бачу, што ты кахаеш мяне! Адчуваю!

— Няпраўда, — запярэчыў ён неяк непераканаўча.

— Кахаеш! — выгукнула Іза. — Не можаш не кахаць!

— Ах, сапраўды, — успомніў дзядзька. — Спадзяешся на тое прываротнае зелле, што падсыпала мне ў настойку?

Яна збянтэжылася.

— Адкуль я ведаю? — Лунеш не тоячыся весяліўся. — А ты разгледзела твар злавеснага ведзьмака ў чорным плашчы,у якога купіла парашок?

Іза пакруціла галавой.

— «In Amor via sine lingua latina invia est» — злавесна прабубніў дзядзька i зрабіў пальцамі магічныя пасы.

— Дык гэта быў ты! — зашыпеўшы, як раззлаваная кошка, Іза кінулася на яго. Вядома, Лу­неш мог з лёгкасцю адбіць гэтую смешную атаку. Але, мабыць, вырашыў злёгку паддацца. Я не стаў чакаць, пакуль замест штурхалёў і шчыпкоў яны прымуцца ўзнагароджваць адзін аднаго пацалункамі. Паціху падняўся і на зацёклых нагах паплёўся ў сваю спальню. Думкі ў галаве бурлілі і ўскіпалі, грукочучы вечкам. Іза кахае дзядзьку Лунеша, а мяне лічыць жаўтаротым птушанём. Яна смяялася з мяне!

Я вагаўся. Вярнуцца туды і ўчыніць скандал? Кінуцца тварам у падушку і разраўціся, як дзяўчынка? Прыкінуцца, што нічога не здарылася, і з вясёлай усмешкай выйсці да сняданку? Не, ізноў не то.

Дом выдатна адчуваў мой настрой: сабраныя валізкі стаялі на парозе. Не развітваючыся, — шчыра кажучы, каму я тут патрэбны? — я паплёўся на станцыю. Што ж, прызнаю: паездка скончылася правалам і ганебнымі ўцёкамі. Замест блаславення і добрай парады я атрымаў ад дзядзькі сумленны, але які ж непрыемны дыягназ: няўдачнік. Моцны ўдар, які разбіў мае грандыёзныя надзеі.

I што цяпер? Вярнуцца дахаты і да канца жыцця трываць насмешкі братоў і спагадлівыя погляды сясцёр? Заняцца пляценнем кошыкаў ці адкрыць пякарню, назаўжды забыўшыся пра чараўніцтва? Я ўявіў, як дзядзька Лунеш з Ізай прыедуць у наша мястэчка і захочуць адведаць пляменніка Петэра, парушальніка сямейныхтрадыцый, небараку, зусім пазбаўленага здольнасцяў. Я, у белым пякарскім каўпаку і фартуху, перапэцканы мукой, вынесу ім пернікі і крэндзелі. Іза ветліва адшчыкне кавалачак, а дзядзька паляпае мяне па плячы: «Нічога, нічога».

Я ў шаленстве спыніўся і шпурнуў валізкі на сцяжынку. Ну не! Я не зусім пазбаўлены здольнасцяў! «Як кот наплакаў», — сказаў дзядзька, а значыць, хоць бы мізэрны шанц маецца! А астатняе — гэта праца, вучоба і напруга. А я ўседлівы, з добрай памяццю, і цярпення мне не пазычаць! Здолею, змагу! Знарок паступлю на самы складаны факультэт, суткамі буду займацца, закапаюся ў кнігі — і вывучуся на чараўніка!

Слава пра мяне пойдзе з краіны ў краіну, і як-небудзь раніцай за кубачкам кавы дзядзь­ка Лунеш задуменна скажа пастарэлай, патаўсцелай і ўжо не такой прыгожай Ізе: «А ведаеш, я памыляўся ў Петэры. Гэты хлапчук чартоўскі здольны! Ён перасягнуў нават мяне!» Іза расплачацца горкімі слязьмі, раскайваючыся, што неабдумана абрала пасрэднага дзядзьку, не разгледзеўшы геніяльныя задаткі ў пляменніку. Прымецца дасылаць мне любоўныя лісты, якія пахнуць нязменнымі ванільнымі духамі, а я, не чытаючы, пушчу іх на падпалку каміна. Бо я вялікі, я ўсёмагутны, і ўсе дзяўчаты свету — мае...

Суцяшаючы сябе гэткімі фантазіямі, на досвітку я прыцягнуўся, нарэшце, на станцыю. Да цягніка заставалася больш за гадзіну. Перон быў пусты, паміж шпаламі падрыгвалі ад ветрыку дробныя рамонкі, а на лавачцы каля білетнай касы сядзеў Іосіф і змрочна еў сланечнік. Выкалупліваючы пульхнымі пальцамі семкі і злосна сплёўваючы пад ногі шалупінне, ён выглядаў жудасна кіслым і неадпаведным майму прыўзнятаму настрою. Як выявілася, пасля сытнага абеду ў станцыйным буфеце няўдачліваму пасажыру не хапіла грошай на праезд у першым класе, а падарожнічаць другім — ніжэй за ягоную годнасць. Расшчодрыўшыся, я купіў яму квіток.

— Ды ты проста чараўнік! — выгукнуў Іосіф.

Я кіўнуў і загадкава ўсміхнуўся.

Жыццё пачынала ўваходзіць у каляіну.