Atomowy Sen

1. Kurierzy i sportowcy

Gdy późnym wieczorem wyszedłem z lasu zmęczony, głodny, zły i nienawidzący całego świata oraz siebie na dokładką, natknąłem się na abori.

Tubylec siedział na betonowej płycie ukośnie wystającej z ziemi. Tej części kosmodromu od dawna nie używano, ułożone niegdyś z taką starannością płyty pokruszyły się i trawa wypierała je sukcesywnie. Z tyłu, za mną, beton zdążył się zmienić w kruszywo, nieprzypominające nawet produktu ludzkich rąk. Z drugiej strony, bliżej miasteczka, płyty jeszcze się trzymały. Najpierw się wybrzuszały – to obcy grunt próbował je wyprzeć, potem przyjmowały dawny wygląd.

Abori popatrzył na mnie – wypukłe oczy zapulsowały, regulując ostrość. Podciągnął długie, chude nogi, jakby się bał, że go ściągnę z płyty.

– Pokój i miłość – burknąłem, omijając płytę z tubylcem.

To był stary osobnik, szary kolor pseudoskóry zdradzał podeszły wiek. Tacy często dostają napadów kaszlu, a ja nie miałem ochoty ścierać z kombinezonu żrącego śluzu.

– Pokój i miłość – powtórzył abori.

Zatrzymałem się. Tubylcy mogli jedynie kopiować ludzką mowę, ale sam fakt, że się odezwał, świadczył o pragnieniu rozmowy.

– Dobrze, przyjacielu, słucham – powiedziałem, zatrzymując się w bezpiecznej odległości.

Abori zmarszczył spłaszczony nos i powiedział:

– Dobrze… przyjacielu…

Czekałem. Istotę, która mówi przez nos tylko po to, żeby przykuć twoją uwagą, należy traktować pobłażliwie.

Abori oderwał rękę od płyty, wsunął ją w fałdy pseudoskóry.

Czekałem cierpliwie, aż przestanie grzebać w swoich wnętrznościach. Może go wątroba zaswędziała…

Tubylec wydał chlupiący dźwięk, wyjął małą pomarańczową kulkę i podsunął w moją stronę, turlając na dłoni.

Perła była piękna!

Nie żaden Świt Imperium czy Kwiat Plazmowy, ale pełnowartościowa perła pierwszej kategorii, a to oznaczałoby dla mnie pięć lat życia na niezłym poziomie.

Albo bilet na Terrę.

Zrobiłem krok w stronę abori i tubylec natychmiast ukrył perłę w swoim ciele.

– Woda? – spytałem tępo.

– Woda – potwierdził abori.

Abori, rdzenni mieszkańcy tej planety, nie chcą od nas niczego, kompletnie niczego. Broń, sprzęt, żywność, ubranie – to wszystko nie ma dla nich żadnej wartości.

Tylko woda. Mała ilość czystej wody – około litra. Taka cena zadowala wszystkich i litrową butelkę na pasie noszą nawet dzieci.

Wszyscy wiedzą, jak należy postępować, gdy abori podsunie ci perłę.

Odczepiłem butelkę i pokazałem tubylcowi. Butelka była lekka.

– Zabłądziłem – powiedziałem nie wiadomo po co. – Rozumiesz? Zabłądziłem na piaskach. Nie mam wody.

Abori westchnął i zsunął się z płyty.

– Poczekaj! – krzyknąłem. – No, poczekaj trochę! Przyniosę!

Poczekaj chociaż godzinę! Pół godziny!

Pomyślałem, że przez pół godziny zdążę dobiec do najbliższego posterunku ochrony, tam napełnię butelkę, wezmę flaer – chłopcy pewnie pozwolą – i w ciągu kilku minut będę z powrotem.

Ale abori odchodził.

– Draniu! – krzyknąłem za nim.

Abori zatrzymał się; widać wyczuł jakieś zagrożenie, bo popatrzył na mnie. Głowę owiał mi lodowaty wiatr, w pustej czaszce zastukała wyschnięta kulka mózgu.

Nie na darmo się przestraszyłem. Abori mógł wysuszyć mój mózg w ciągu kilku sekund.

Tubylec wiedział jednak, że od przekleństwa do strzału w plecy droga daleka, więc odwrócił się i poszedł w stronę lasu. A ja uświadomiłem sobie, że ściskam głowę rękami, może w bezowocnej próbie osłonięcia się przed iluzją, a może próbując dopasować czaszkę do nowego rozmiaru mózgu…

Ale mnie załatwił, łajdak…

Abori odchodził. Odkorkowałem butelkę i wylałem resztkę wody na ziemię. Za mało, żeby zainteresować tubylca.

A najśmieszniejsze jest to, że woda na tej planecie nie ma szczególnej wartości. Jest jej tu dużo; dwa źródła artezyjskie zaspokajają potrzeby miasteczka, prócz tego są rzeki, jeziora i bagna. Po prostu abori uważają niekiedy za wskazane wymienić wyhodowaną we własnym ciele pomarańczową perłę na litr wody.

Nieźle się zabezpieczyli. Nikt nie będzie próbował wejść w konflikt z istotą posiadającą zdolności telepatyczne i zdolną do emitowania mikrofal. Tym bardziej że nie można odebrać ukrytej perły siłą. W martwym abori kulka rozpuszcza się w ułamku sekundy. Nie mówiąc już o tym, że inne abori odnajdą zabójcę i upieką go żywcem.

A jeśli opuści planetę, zabiją najbliższego mu człowieka. Jakim cudem udaje im się odnaleźć taką osobę, nie wiadomo, ale nigdy się nie mylą. Tak postąpili z synem Dina Russela, człowieka, który odebrał abori Plazmowy Kwiat. Nikt nie wie, dlaczego zabił tubylca, zamiast dać mu butelkę (bo podobno miał wodę), tak czy inaczej, zapłacił za perłę strzałem i uciekł z planety, a pod wieczór abori przyszły do miasteczka. Wszystkie ogrodzenia spalili – od tej pory już się ich nie odbudowuje – i weszli do osiedla. Nikt nie próbował im przeszkodzić.

Wszyscy myśleli, że abori zabiją żonę Russela, a oni wzięli syna. Tylko duchowny próbował coś zrobić, biegał ze swoim krzyżem, wołał, a tubylcy powtarzali jego słowa: „Opamiętajcie się… niewinny… gniew Boży…” i, ciągnęli chłopaka na plac.

Tam go spalili. W jednej chwili, bez zbędnego okrucieństwa.

Był człowiek, a został wypalony w środku trup.

Kilku mężczyzn chwyciło za broń, ale w porę poczuli, że abori gotowi są powtórzyć tę sztuczkę z nimi.

A potem dwudziestu tubylców podeszło do ludzi i podało im pomarańczowe perły. Nie jako rekompensatę, po prostu proponowali wymianę – przypominali, jak powinna wyglądać.

Teraz obok mumii siedemnastoletniego chłopca, który miał nieszczęście być synem Russela, ludzie w milczeniu odpinali butelki i podawali je abori…

Patrzyłem, jak ostatnie krople wody spływają z szyjki, a potem rzuciłem butelkę na ziemię i zacząłem ją deptać. Plastik zgniótł się, ale nie pękł. Skakałem po butelce tak długo, aż rozbolały mnie pięty.

Plastik okazał się mocniejszy ode mnie.

Ściemniło się już, purpurowe słońce skryło się za horyzontem, pojawiły się gwiazdy. Podszedłem do posterunku – okrągłej, wrośniętej w ziemię kopuły z małymi wieżyczkami systemów bojowych.

Zgodnie z regulaminem kopułę powinno osłaniać pole siłowe, wszystkie wejścia miały być zamknięte na głucho, a mnie, snującego się po pasie startowym, powinni byli już trzy razy ostrzec i pięć razy spalić.

Dobrze, że nie żyjemy zgodnie z regulaminem. Dobrze, że mamy taką spokojną i cichą planetę…

Nawet abori mogą wyrządzić krzywdę człowiekowi jedynie w akcie samoobrony. Nie są źli, tylko zupełnie obcy…

Przy otwartych drzwiach kopuły, na umieszczonym w pokrowcu miotaczu rakiet Salieri, kształtem i rozmiarem przypominającym szkolny tornister, siedział Denis Ogarin. Na jego widok trochę poprawił mi się humor. Denis pomachał ręką, a potem demonstracyjnie popatrzył na mój pas, na puste miejsce po butelce z wodą.

– Można ci pogratulować, młody?

Nie lubię tego zwrotu. Po pierwsze, Denis jest tylko pięć lat starszy ode mnie, a po drugie, w wieku dwudziestu lat uzmysłowiłem sobie, że zwrot „młody człowieku” zupełnie do mnie nie pasuje. Ale Denis może do mnie mówić „młody”, „koleś”, „mały”, a nawet „dzieciaku”. Dziesięć lat temu opuścił mury korpusu kadetów na Terrze i od tamtej pory jest w piechocie kosmicznej. Porucznik! Widział prawie całe Imperium, był nawet poza jego granicami…

– Raczej się ze mnie pośmiać – powiedziałem ponuro i przysiadłem nieopodal; na miotaczu rakiet zabrakło miejsca, poza tym nie miałem ochoty siedzieć na pociskach subatomowych – tylko twardzielom z piechoty kosmicznej bank spermy opłaca państwo.

W dwóch słowach opowiedziałem, co się stało.

– Nie będę się śmiał – zapewnił Denis. Sięgnął do kieszeni, wyjął fajkę i tytoń. – Śmiać można się z tych, którzy jeszcze nie są całkiem beznadziejni… żeby zrozumieli. A ty jesteś beznadziejny.

Milczałem.

– Aloszka, opowiadałem ci o prawach fartu?

– Ze sto razy.

– A więc, mój młody przyjacielu – Denis metodycznie ubijał tytoń, nie patrząc na mnie i nie zwracając najmniejszej uwagi na moją odpowiedź – jedna z tych zasad brzmi: bądź zawsze gotów na nadejście sukcesu. Nieustannie, w każdej chwili. Jeśli nawet siedzisz na sedesie, to jeszcze nie znaczy, że za chwilą nie będziesz musiał się zerwać i polecieć za fartem z opuszczonymi spodniami.

– Denis…

– Co? Nie wyglądasz na wykończonego. Wyszedłeś z osiedla wczoraj rano, a bez wody można wytrzymać trzy dni. Po jaką cholerę otworzyłeś wymienną butelkę?

– Chciało mi się pić.

– No to się nie skarż. Zaspokoiłeś pragnienie i zrobiło ci się dobrze. Co prawda, tym samym straciłeś jedyną okazję na wyrwanie się z tego zadupia. Ale zawsze trzeba coś poświęcić.

Miał rację, miał absolutną rację. Nie mogłem liczyć nawet na pobłażliwość.

– Nie mów nikomu – poprosiłem.

– Jasne. Ale przecież i tak zaraz wszystkim rozpowiesz. Nie wytrzymasz. Upijesz się dziś wieczorem i będziesz się żalił przyjaciołom, i do twoich przezwisk dorzucą jeszcze jedno, nowe.

Milczałem.

– Aleksiej, znam cię pięć lat. – Denis objął mnie ramieniem. Wiesz, co jest w tobie zastanawiające? Na pierwszy rzut oka wydajesz się człowiekiem wyjątkowo zdolnym i fartownym. Aż zazdrość bierze… Silny, inteligentny, utalentowany chłopak. Samorodek. To prawda, że gdy miałeś dziesięć lat, zaproponowano ci wstąpienie do szkoły sztuk pięknych na Terrze? Na koszt państwa?

– Tak.

– A ty się rozpłakałeś i nie chciałeś tam lecieć… Jeszcze przez kilka lat robiłeś te swoje statuetki, a potem dałeś spokój.

– To nie dla mnie, Denis! Pomyśl sam, co ze mnie za rzeźbiarz?

Miałem szczęście, przypadkiem wygrałem ten głupi konkurs, no i co z tego?

– Idiota. Nawet gdyby to było po trzykroć nie „dla ciebie”, miałeś szansę wyrwać się stąd! I to dokąd? Na Terrę! Rozumiesz? Nawet gdyby cię po miesiącu wyrzucili za lenistwo i brak zdolności, państwo i tak brało za ciebie odpowiedzialność! Odesłanie cię z powrotem kosztowałoby więcej niż wychowywanie do osiągnięcia pełnoletności w metropolii! I nie mów mi, że wtedy tego nie rozumiałeś!

– Rozumiałem.

– No właśnie. A potem… Miałeś osiemnaście lat, kiedy na waszej planecie werbowali do piechoty kosmicznej, prawda? Przeszedłbyś wszystkie sprawdziany, wierz mi.

– Chciałem!

– Chciałeś. I złamałeś rękę tuż przed komisją medyczną.

– To nie moja wina.

Denis pykał fajką, patrząc na światła miasteczka. Najjaśniej świeciły okna budynku klubu. Ma racją, zaraz tam pójdę, upiję się i opowiem wszystkim o swojej hańbie…

– Nie twierdzę, że twoja. Są po prostu ludzie, którzy łapią szczęście za ogon, a są tacy, którzy go nawet nie zauważają. Ty należysz do tych drugich. Wybacz.

– To zwykły pech.

– Właśnie! Właśnie, Aleksiej! Zwyczajny pech, który bardzo cię lubi. Popatrz na siebie… Dwadzieścia lat przeżyłeś w tej dziurze, na planecie, gdzie nie ma nawet pięciu tysięcy mieszkańców.

Zajmujesz się Bóg wie czym, łazisz po lasach w nadziei, że jakiś aborygen podaruje ci kawałek swoich fekaliów…

– Perły to nie fekalia!

– Niech będzie, że kamienie żółciowe, wszystko jedno! Jeśli mam być szczery, ich wartość jest niewielka. To jedynie chwilowo modna ozdóbka. Ale gdy przeminie popularność pereł, na waszej planecie postawią krzyżyk. Wiesz, jak się to może stać? Jakiś modny reporter doniesie, że piękne perły są wyjmowane z kiszek paskudnych tubylców, a ich cena wynosi litr wody. I po krzyku! Bogate paniusie zrzucą z siebie perły i te kamyczki przestaną być cokolwiek warte.

– Denis…

– Alosza, siedzę tutaj pięć lat. Możliwe, że nie jesteśmy już przyjaciółmi, ale chyba nadal pozostajemy kumplami? – Denis uśmiechnął się. – I chyba możemy szczerze pogadać? Ty z najkorzystniejszych sytuacji wychodzisz z maksymalnymi stratami.

Zerwałem się. Denis wzruszył ramionami.

– O co ci chodzi? – spytałem. – No, o co?

– Podpisali mi rozkaz – powiedział spokojnie Denis. – Będę mógł umieścić na pagonach kapitańskie gwiazdki. Pojutrze odlatuję.

– Dokąd? – spytałem tępo, jakby to miało jakieś znaczenie.

– Na przeszkolenie. Przez te pięć lat nazbierało mi się sporo zaległości… ale spróbuję je nadrobić. A potem do regularnych oddziałów. – Denis zerknął na mnie. – Widocznie na granicy rośnie napięcie… Chcę przez to powiedzieć, że nie będziesz się miał kogo radzić ani komu żalić.

– Nie żaliłem się i nie mam zamiaru! – krzyknąłem. – Jedź sobie! Może przyślą kogoś fajniejszego!

– Nie przyślą, Aleksiej. Znowu redukują garnizon.

– I dobrze, mniej darmozjadów – warknąłem. – Żegnaj.

– Na razie, Aloszka.

Ruszyłem biegiem, a świeżo upieczony kapitan Denis Ogarin nadal siedział na plecaku rakietowym, na którym siedzenie bynajmniej nie jest wskazane, i pykał fajkę. Zostało mu tylko dwa dni na mojej planecie i cieszył się z tego.

A ja pewnie przeżyję tu całe życie. Jeszcze sto lat. Tylko czym będą się one różnić od już przeżytych dwudziestu?

– Piwa, Aleksiej?

– Nie, wujku Griszo. Koniaku.

Barman Grigorij faktycznie był moim wujkiem, tylko ciotecznym. Nasza kolonia nie jest duża i niemal każdy jest czyimś dalekim krewnym. Dlatego do pokrewieństwa nie przywiązuje się aż takiej wagi, chyba że bezpośredniego – matka i syn, brat i siostra…

Ale Grigorij Kononow, były żołnierz Imperium, przeniesiony do rezerwy ze względu na ranę, były horodniczy, który odszedł ze stanowiska na własną prośbę, były milioner, który wzbogacił się na Gwieździe Północy i w ciągu pół roku wydał cały majątek, był mi bardzo bliski. W swoim czasie, gdy ojciec zginął, a mama jeszcze walczyła o życie, trochę nam pomagał. Nie żebym go wyjątkowo kochał, zbyt często wujek prawił mi złośliwości, ale lubiłem go i on też mnie lubił.

– No i co tam u ciebie? – Grigorij nalał mi koniaku, nieco droższego niż pozwalały na to moje kredyty. – Jakie smutki topimy?

Piłem bez słowa, kątem oka obserwując knajpę. Na razie nie było wielu ludzi. Jedni grali w palanta i słupki na sali sportowej, inni pływali w basenie – widziałem to wszystko przez dwie wewnętrzne szklane ściany. Dwie pozostałe ściany zrobiono z bali, jak przystało na karczmę.

– Zaproponowano ci perłę pierwszej wielkości, a ty nie miałeś wody? – zasugerował wujek Grisza, a ja spojrzałem zaskoczony. Naprawdę?

Siedzący obok goście popatrzyli na mnie z zaciekawieniem. Ich oczekiwania sprawdziły się – dziesięć minut później, zgodnie z przewidywaniami Ogarina, opowiedziałem całą historię.

Kononow gwizdnął i nalał mi pełny kieliszek jeszcze droższego koniaku.

– Na koszt zakładu. I tak się dzisiaj upijesz, więc pozwól, że uczynię twojego kaca bardziej znośnym. To nic, Alosza, zdarza się…

Skinąłem głową. Ze współczuciem poklepywano mnie po ramieniu, mówiono, że różnie się w życiu układa i że w końcu do mnie też się los uśmiechnie. Zaczęto wspominać rozmaite historie: jak to rezygnując z jednej małej perły, ktoś wkrótce nabył dużą, jak abori przychodzili do tego samego człowieka dzień po dniu, przynosząc coraz większe perły… Zaczęła się normalna, uspokajająca paplanina, kiedy to razem z sympatią (wszyscyśmy tu sami swoi i w dodatku dobrzy ludzie) wyczuwało się ulgę. To nie ja! Nie ja się tak głupio zachowałem! – czytałem w ich oczach.

Piłem dużo, ale zupełnie nie mogłem się upić, pewnie z żalu.

A może to przez ten drogi koniak, który rozgrzewał w środku, ale jakby wcale nie uderzał do głowy. Dopiero gdy wstałem z wysokiego barowego stołka i nogi mi się rozjechały, zrozumiałem, że jestem urżnięty.

– Hej, Aloszka! – Pochwycił mnie Romka Coj, mój rówieśnik, chłopak chudy, ale żylasty, jak jego koreańscy przodkowie. – Ty moczymordo…

Nie powiedział tego złośliwie, raczej żartem i z sympatią, i pewnie nikt nie zwróciłby na to uwagi, gdyby nie moja opowieść…

– Aloszka moczymorda – westchnął ktoś. I wcale nie chodziło o mój obecny stan, lecz o wstydliwą historię z butelką wymienną.

Wychodząc razem z Romka z baru, pomyślałem, że to przezwisko przylgnie do mnie na zawsze, podobnie jak „rzeźbiarz”, „dezerter” i inne epitety, za którymi kryły się różne haniebne historie.

Kapitan Ogarin miał rację. Pod każdym względem.

– Romka, dlaczego ja… dlaczego jestem taki? – spytałem. Język mi się plątał.

– Zaraz odetchniesz świeżym powietrzem i od razu poczujesz się lepiej – zapewnił pojednawczo Romka.

Rozbawiło mnie to.

– Ja nie o tym, Koreańczyku, głupi jesteś… Nie o tym mówię…

Romka cicho sapał, wyprowadzając mnie z klubu. Chlapiące się w basenie maluchy chichotały, idący z naprzeciwka ojciec Witalij, nasz nowy kapłan, który niedawno przyjął święcenia, zmarszczył brwi, ale taktownie nic nie powiedział. Wyjął papierosa z marihuaną i udał, że jest zajęty poszukiwaniem zapalniczki.

Nagle dotarło do mnie, że ostatnio na mój widok ludzie jakoś często odwracają wzrok.

– No, zaraz wytrzeźwiejesz – powiedział Romka, lokując mnie na ławce przed wejściem. Dobrze chociaż, że nie ma nikogo na dworze, jedni siedzą w klubie, inni w domu… Większość w klubie, oczywiście. – To nic, Aloszka, nie martw się…

– Wcale się nie martwię.

Romka westchnął, usiadł obok mnie i powiedział dobrodusznie:

– I słusznie, nie ma się co smucić. Każdemu mogło się zdarzyć.

Może powinieneś się ożenić?

– Że co? – nie załapałem związku.

– No wiesz, mądra żona… – Zamilkł, widząc, że niepotrzebnie zaczął temat. Ale było już za późno.

– To powszechna opinia? – zapytałem.

Romka zerknął na mnie zdumiony; zrozumiał, że jestem trzeźwiejszy, niż sądził.

– Tak. Nie obrażaj się, ale rzeczywiście pora się ustatkować.

Romka był żonaty od czterech lat, miał dwóch synków, przy czym starszy już z dumą dźwigał u pasa butelkę wymienną. Romka cieszył się szacunkiem mieszkańców.

– Zrozum, Aloszka… – Romka popatrzył na mnie stropiony. Wszyscy cię lubimy. Bo w czym jest siła nas, prawosławnych? W miłości i jedności! Trzeba nie tylko być dobrym człowiekiem, ale jeszcze dobrym członkiem wspólnoty. Wszyscy się o ciebie martwią, uwierz mi. Gdy robisz kolejne głupstwo, to jeśli nawet ktoś się pośmieje, tak naprawdę się martwi! Kiedy człowiek jest sam, to… tfu! Romka splunął sobie pod nogi i roztarł ślinę butem. – Nie jest nic wart! I dla siebie jest ciężarem, i dla wspólnoty. Może rzeczywiście potrzebujesz kogoś obok siebie, bo bez tego nic ci nie wychodzi?

– I kogóż to swata mi wspólnota? – zapytałem.

Romka stropił się, ale nie mógł już się wykręcić od rozmowy.

– Olgę Nonową.

Aż mnie zatkało.

– Olgę Pietrownę? Romka! Tylko w pierwszej klasie wszyscy kochaliśmy się w nauczycielce! Ona ma ponad czterdzieści lat!

Dobrze, że nie powiedział: „W starym piecu diabeł pali”, albo że po czterdziestce zaczyna się nowe życie. Romka milczał, odwracając wzrok, a ja przetrawiałem jego słowa. A więc w osadzie uważają mnie za tak beznadziejną łajzę, że nikt, prócz starej nauczycielki, czupurnej i zarozumiałej, która mogłaby być moją matką, nie może się o mnie zatroszczyć.

O tym, że ja mógłbym się o kogoś troszczyć, w ogóle nie było mowy.

– Wyniosę się stąd, Romka – powiedziałem. – Dokądkolwiek.

Na Pogranicze, na planety-kopalnie… Nie mogą dłużej włóczyć się i czekać, aż abori zaproponują mi kawałek fekaliów…

– Perły to nie fekalia! – obraził się Roman. W zdobywaniu pereł był niezmordowany i miał sporo szczęścia.

– A niechby nawet kamienie żółciowe – powtórzyłem złośliwie słowa Ogarina. – To przecież obłęd! Żyć tylko nadzieją, że jak będziesz miał fart, to podarują ci kawałek obcego ciała! Co będziesz wspominał, gdy nadejdzie śmierć? Jak łaziłeś z butelką po dżungli?

Romka drgnął. Byliśmy kumplami, ale teraz przesadziłem. Wstał i pochylił się nade mną.

– Nie mam zamiaru umierać i jeszcze mogę zarobić na odmłodzenie! Ale gdyby przyszło mi skonać choćby dziś, to będę miał co wspominać: czterdzieści trzy perły, żonę, chłopców! A ty, Aloszka? Co ty będziesz wspominał? Swoje rzeźby? Właśnie, a niby z czego je lepiłeś, demaskatorze? To właśnie one były z… Gdyby prawdziwi rzeźbiarze na Terrze o tym wiedzieli… Za nic by ich nie wzięli do ręki!

Milczałem. Romka miał rację – właśnie dlatego przestałem rzeźbić. Jak się dowiedziałem, czym tak naprawdę są bursztynowe okrąglaki, znajdowane w lesie, z których tak fajnie wycinało się – wycinało, a nie lepiło – śliczne, połyskujące w słońcu statuetki… Od razu przestałem się w to bawić.

– Synu marnotrawny! – powiedział twardo Romka. – Może cała wspólnota ma ci się zrzucić na bilet? Przecież sam nigdy nie zarobisz! I tak cię tu wszyscy utrzymujemy!

Wstałem gwałtownie, aż ziemia zakołysała się pod nogami, ale zachowałem równowagę i szybko zacząłem oddalać się od klubu.

Alkohol przestał działać, widocznie za dużo miałem adrenaliny we krwi. Romka, który rzadko wybuchał i szybko stygł, krzyknął za mną niepewnie:

– Hej, daj spokój, nie masz się co obrażać! Przecież to prawda!

Nie zatrzymując się, szedłem przed siebie w stronę kosmodromu. Tak, chcę się stąd wynieść! Całe życie o tym marzyłem! Ale jak mogłem jako dzieciak lecieć na baśniową, wspaniałą, starożytną Terrę, skoro mama chorowała! A jeśli chodzi o ten przeklęty nabór ochotników… Nie złamałem ręki specjalnie, po prostu urządziłem sobie trening, postanowiłem pokazać komisji wszystko, na co mnie stać, no i przeholowałem…

No, a dzisiaj… Szczęście samo pchało się w ręce, perła o wielkiej wartości… Odniósłbym ją do biura, dostał czek… I za tydzień na pokładzie liniowca turystycznego „Afanasij Nikitin”, który zatrzymuje się przy planecie raz na pół roku, wyruszyłbym do metropolii.

A teraz już koniec. Cała wspólnota i tak nie zrzuci mi się na bilet.

Zamiast tego przyjdzie ojczulek Witalij, napije się ze mną albo zapali trawkę, popatrzy mi z wyrzutem w oczy i zacznie mówić o Bogu, o przeznaczeniu, o tym, że swoim postępowaniem martwię Boga, że konsekwencje duchowe mogą się okazać tragiczne. I nawet nie zauważę, jak poprowadzę do ołtarza starą, grubą, nudną Olgę Pietrownę…

Gdy ochłonąłem, okazało się, że jestem przy pasie startowym.

Panowały ciemności, a na nocnym niebie zapalały się, płonęły i gasły gwiazdy. No dobrze, nie całkiem gwiazdy… Spadające gwiazdy.

Nasza planeta jest otoczona obłokiem pyłu i prawdziwych gwiazd nie widać. Za to co chwila nad naszymi głowami spalają się tysiące mikrometeorytów. Podobno prawdziwe gwiazdy wyglądają dokładnie tak samo, tylko nie mrugają, lecz świecą równym, spokojnym światłem. Mówią, że nasze gwiaździste niebo jest piękniejsze od prawdziwego. To dlatego czasem przyjeżdżają do nas turyści – spędzić jedną noc, potańczyć i napić się pod migotliwym sklepieniem…

Nie wiem. Ja tam chciałbym zobaczyć prawdziwe gwiazdy.

Chciałbym latać od gwiazdy do gwiazdy, odwiedzić planety Pogranicza, zajrzeć na Terrę. Być tam kimkolwiek, choćby asenizatorem. Byle tylko nie gnić w naszej dziurze! Boże, nawet jeśli w Ciebie nie wierzę, to błagam, pomóż mi się stąd wyrwać! Do prawdziwego, ogromnego świata, gdzie można stać pod niebem, na którym płoną gwiazdy, a nie międzyplanetarne śmieci! Gdzie dzieją się prawdziwe rzeczy!

– Aloszka!

Z ciemności wyłoniła się jakaś postać, poznałem Denisa – nie wiedzieć czemu był w pełnym umundurowaniu, nawet przyczepił swoje trzy ordery. I dodał gwiazdki na pagonach.

– Tak myślałem, że to ty się tu włóczysz… – powiedział ciszej, podchodząc do mnie. – To w końcu teren wojskowy, przyjacielu!

Milczałem.

– A może wykluczyłeś mnie z grona osób, z którymi rozmawiasz? – zapytał Denis.

– Nie… – wykrztusiłem. – Przepraszam… Miałeś rację. Pod każdym względem.

– No wiesz… – Ogarin rozłożył ręce. – Przyznajesz mi rację? Zamilkł, podszedł bliżej i wziął mnie za rękę. – Ja też przepraszam.

Tobie zdarzyło się nieszczęście, a ja wyskakuję z kazaniami. Nie miej żalu.

– Pokój i miłość – odparłem. No proszę, poczucie humoru jeszcze mi zostało.

– Właśnie, przy okazji… pokój i miłość… Masz wodę?

Odpiąłem z pasa nową butelkę, odruchowo zabraną z knajpy, i podałem Denisowi. Napił się, zdjął czapkę, wylał resztki wody na głowę i w zadumie powiedział:

– Pięknie tu… Będzie mi brakowało waszego nieba… Trzymaj!

Na jego dłoni leżała perła. Nieco mniejsza od tej, którą straciłem dziś rano, ale i tak spora.

– Sprawdziłem w informatorze, powinno wystarczyć na bilet do metropolii – dodał Denis. – No, bierz.

– Nie.

– Słucham? – Ogarin popatrzył na mnie zdumiony. – Hej, Alosza, to ja! Wziąłem od ciebie butelkę wody, a w zamian daję perłę.

Co za różnica, czy zaproponował ci ją człowiek, czy abori?

– Duża. Abori nie znają jej wartości.

– I nie chcą znać. Ja też nie chcę. I tak bym nie sprzedał, zabrałbym na pamiątkę. Ale po co mi to… lepiej pomogę tobie. Weź!

– Skąd ją masz?

Denis prychnął.

– A skąd biorą je inni? Dyżuruję na kosmodromie, przeganiam tubylców, jeśli zapędzą się na pasy startowe, a oni proponują mi perły. Po co obrażać odmową chodzące lasery? Stąd właśnie perła. I nie tylko jedna.

– Nie.

– Dlaczego, na Boga? Jak biją, to uciekaj, jak dają, to bierz!

– Denis, miałeś rację co do mnie. Nie umiem korzystać z prezentów losu.

– To przecież taki właśnie prezent! Bierz, mówię ci!

– Denis, to…

– Co „to”? No, jak będzie?

Spieraliśmy się tak z dziesięć minut. Denis wciskał mi do ręki perłę, ja nie chciałem jej przyjąć. Nie umiałem uzasadnić, dlaczego nie powinienem wziąć perły. Sam tego nie wiedziałem. Ale nie chciałem.

– Aloszka… – Denis w końcu zrozumiał, że mnie nie przekona. – O co ci chodzi? Mówisz, że mam rację. No więc właśnie teraz trafia ci się los!

– To nie los.

– A co?

– Litość.

Denis splunął zirytowany, a potem absolutnie spokojnie zapytał:

– A kiedy naprawdę będzie los?

– Poznam go.

– Może masz rację – zauważył niespodziewanie. – Nigdy nie wierz w dary losu. Jeśli nie wyszarpuje się ich zębami, nie są smaczne. Brawo, Aloszka. Jednak czegoś cię nauczyłem.

Wsunął ręce do kieszeni i przygarbiony stał przede mną, tracąc swój zwykły, pewny siebie wygląd. Patrzył na migoczące niebo pewnie dla niego to rzeczywiście niezwykły widok, skoro nie przepuszczał okazji, żeby się pogapić.

– Ładnie – zauważyłem ostrożnie.

Ogarin wzruszył ramionami.

– Właściwie to nawet nie podziwiam nieba… Próbuję znaleźć statek.

– Jaki statek?

– Jacht klasy Riksza. Godzinę temu prosił o pozwolenie na lądowanie. Myślisz, że dlaczego szukałem cię na pasie? Dla mnie możesz sobie łazić, co mi tam. Ale jakbyś trafił pod promień silnika, byłoby po tobie.

– Jacht… – powtórzyłem. W tych okolicach ciągle była to rzadkość, zacznie większa niż terrański frachtowiec czy liniowiec pasażerski. Zwykły jacht, jeśli słowo „zwykły” ma tu zastosowanie, potrzebuje umiejętnej i licznej obsługi. A do najbliższej naprawdę rozwiniętej planety jest ponad dwadzieścia świetlnych lat. – Co to za model ta Riksza?

– Nie wiem, dużo się ich teraz pojawiło. Może zwykła łajba, a może latający pałac.

– Kiedy przyleci?

– Za pół godziny. – Ogarin wyjął fajkę. – Albo trochę wcześniej.

– Pewnie chodzi o paliwo albo jakąś naprawę, turyści zwykle uprzedzają wcześniej – zasugerowałem. – Mogę popatrzeć?

– A patrz sobie.

Gapiliśmy się na roziskrzone meteorami niebo. Dostrzeżenie na nim statku jest prawie niemożliwe. A jednak było coś hipnotyzującego w tej wariackiej próbie – wśród tysięcy płonących gwiazd próbować dojrzeć jedną żywą.

– Pamiętasz, jak się poznaliśmy? – zapytał nagle Denis. – Dokładnie tak samo… Wszedłeś na pasy, żeby popatrzeć na jakiś statek.

– Pamiętam. Omal mnie nie zastrzeliłeś.

– Aha. Ale co chcesz, to był mój trzeci dzień na tej planecie.

Nie przywykłem jeszcze do waszego niedbalstwa. Na Hanumani dostałbym urlop za postrzelonego włóczęgę.

– Za postrzelonego chłopca.

– Żadna różnica. Regulamin kosmodromu rzecz święta. Daj spokój, Aloszka. Nie wypominaj…

– Dobra.

Ogarin poklepał mnie po ramieniu.

– Wiesz, myślę, że będę tęsknić. Za tym waszym obłędnym niebem i stukniętymi abori. I za tobą.

– I za mną, stukniętym kolesiem.

Kapitan zaśmiał się cicho.

– Złość się, złość. Byle nie na mnie, bo taka złość jest bezpłodna. Złość się na siebie. Zawsze i we wszystkim. Cokolwiek zrobisz nieprawidłowo, złość się na siebie. To czasem pomaga.

– Statek – powiedziałem.

– Gdzie? – Ogarin uniósł głowę.

Skłamałem. Nie dlatego, że chciałem przerwać ten potok morałów. Przywykłem do nich, zresztą Denis przeważnie mówił słuszne rzeczy.

Po prostu zapragnąłem ciszy.

Może to śmieszne, ale Denis był moim przyjacielem, prawdziwym przyjacielem. Dopiero teraz to zrozumiałem. Wszyscy inni, nawet ci, z którymi spędzałem dziesięć razy więcej czasu, byli nasi, miejscowi. Znałem ich jak zły szeląg, oni mnie również. Gdy nie masz wyboru, przyjaźń nie do końca jest przyjaźnią. Z Denisem zaprzyjaźniliśmy się po tym zdarzeniu, kiedy przez dziesięć minut trzymał mnie na celowniku, a ja się haniebnie rozbeczałem. Widywaliśmy się niezbyt często, on był wiecznie zajęty, jako starszy oficer dwudziestoosobowego garnizonu, a ja włóczyłem się po lasach w poszukiwaniu abori.

Ale Ogarin był moim przyjacielem, a teraz go tutaj nie będzie.

Pozostanie nasze małe osiedle, pozostanie garnizon, pozostanie kruszący się pod nogami kosmodrom i miliony płonących gwiazd spadną jako popiół pod moje nogi. Denis poleci na nowe miejsce służby, a ja jeszcze miesiąc czy dwa będę się kłócił ze wspólnotą, żeby w końcu pójść do wymalowanej Nonowej z bukietem czerwonych róż.

– Faktycznie statek – powiedział zdumiony Denis. – Jak ci się udało go zobaczyć? Nie zauważyłem wcześniej, żebyś miał taki talent.

Popatrzyłem na niebo nie mniej zdziwiony od niego. Rzeczywiście… Czerwony punkt, na pierwszy rzut oka nie do odróżnienia od innych, nie miał zamiaru gasnąć i poruszał się znacznie wolniej.

– Idzie na silnikach plazmowych, do lądowania ma jakieś piętnaście, dwadzieścia minut. – Kapitan pokręcił głową. – Brawo! Jak go zauważyłeś?

Poczułem się głupio.

Zawsze chciałem, żeby mnie pochwalił. Od rodziców słyszałem czasem słowa pochwały, od niego nigdy albo prawie nigdy. Nie było za co… Teraz, szczerze mówiąc, też nie ma za co.

– Nijak – wyznałem. – Nie widziałem statku. Tak tylko powiedziałem, na chybił trafił.

Ogarin prychnął.

– A może to dobrze?

– A co w tym dobrego?

– Fart, choć odrobina fartu. Przepadniesz tu, Aloszka. Przepadniesz z kretesem.

– Nasza planeta jest spokojna i cicha. Giną tylko próżniaki i dranie.

– Można zginąć na różne sposoby. Nawet gdy człowiek jest cały i zdrowy, ma śliczną żonę, fajne dzieciaki i niezłe konto w banku.

Dla niektórych ludzi nie to jest najważniejsze.

– Na przykład dla ciebie?

– Na przykład dla mnie.

– I dlatego wstąpiłeś do piechoty kosmicznej?

Ogarin uśmiechnął się.

– No tak, przecież nigdy ci nie opowiadałem… Ale teraz już chyba mogę.

– A co, jestem wystarczająco duży? – spytałem ironicznie.

– Nie o to chodzi. Zdaje się, że dobrze będzie, jak to usłyszysz.

Wstąpiłem do piechoty morskiej dlatego, że miałem głupią siostrę.

– Słucham?

Wyobraziłem sobie taki obrazek: skrzywdzony przez starszą siostrę Denis pakuje swoje rzeczy, kradnie rodzicom kartę kredytową i leci na Terrę.

– Miałem głupią siostrę – powtórzył Denis. – Byliśmy bliźniętami. Wiesz, jak to jest: walki na poduszki, tajemnice, skarżenie rodzicom… Zawsze się bała, że ją zgwałcą, i prawdopodobnie podświadomie tego chciała. Powinna znaleźć sobie chłopaka, ale miała kompleksy i bała się. Pochodzę z Łaski Pana, może słyszałeś?

– Słyszałem.

Zrobiło mi się nieswojo. Denis wyraźnie chciał opowiedzieć mi coś, co nie było przeznaczone dla uszu obcego człowieka. Ale nie miałem sił poprosić go, by przerwał.

– Panowały u nas bardzo surowe obyczaje. Znacznie surowsze niż wasze, prawosławne. Imperator znosił to cierpliwie, ale po buncie fundamentalistów wysłał desant.

Głos miał Denis bardzo spokojny; już bym wolał, żeby się złościł albo przeżywał.

– Nasza rodzina nie brała udziału w buncie, ale gdy na stolicą spadło z nieba trzy tysiące komandosów, nikt nie bawił się w sprawdzanie.

Cała nasza gwardia poległa w ciągu pół godziny, z imieniem Boga na ustach łatwiej palić stosy na placach niż walczyć. Zdążyli odrobinę przetrzepać komandosów i żołnierze się wściekli. Oddano nas we władzę zwycięzców na jedną dobę. Takie niepisane prawo wojny. Rodziców już nigdy więcej nie zobaczyłem, desant wylądował, akurat gdy pojechali na targ po zakupy. Co się z nimi stało, czy to nasza kula, czy laser imperialnych, czy zawalił się jakiś dom, czy może spanikował tłum…

Nie wiem i nigdy się nie dowiem. Zostaliśmy z siostrą we dwójkę, mieliśmy wtedy po dwanaście lat. Wiedzieliśmy, że naszego domu nie ominą, stał w samym centrum, obok soboru świętego Denisa, na którego cześć nadali imię mnie i moje siostrze Denisie. To był bogaty, piękny dom. Zobaczyliśmy, jak przez ogród idzie oficer w pancerzu, usłyszeliśmy pisk Antoine’a, naszego zmutowanego goryla-ochroniarza. Siostra kazała mi się schować – zawsze mną komenderowała – prymitywnie, pod łóżkiem. A sama przebrała się w króciutkie szorty i seksowną bluzkę, nawet się nie wstydziła, chociaż od dawna się przy mnie nie przebierała. Powiedziała, że ją zgwałcą, dom splądrują, ale za to przeżyjemy.

Była ładna i rozwinięta jak na swój wiek. Teraz sobie myślą, że chciała być ofiarą, małą, niewinną ofiarą wojny, i w dodatku moją zbawczynią.

Leżałem pod łóżkiem, starając się nie oddychać, i patrzyłem na jej łydki w białych podkolanówkach. Byłem tchórzem… I wiesz, od razu uwierzyłem, że stanie się właśnie tak, jak ona mówi.

Denis zaśmiał się bardzo naturalnie.

– Podnieciłem się, rozumiesz? Bałem się o siebie, martwiłem o Denisę, a gdzieś na dnie duszy chciałem zobaczyć, jak to będzie, co-dzieje-się-na-filmie-po-pocałunku. Nie zapominaj, że Łaska Pana była wówczas bardzo purytańską planetą.

Poczułem się nieswojo. Nie mogłem zrozumieć, czemu Ogarin nagle obnaża przede mną duszę, zamiast spokojnie czekać na nadlatujący jacht.

– Oficer wszedł do pokoju – kontynuował w zadumie Denis. Albo coś usłyszał, albo miał detektor cieplny…

– Czy on?… – wypaliłem, bo kapitan nagle zamilkł.

– Nie. Nie zgwałcił jej. Może już mu nie stawał, przecież od zajęcia miasta minęło trzy godziny, a może wolałby zobaczyć mnie na jej miejscu? Może nie chciał ryzykować zdejmowania pancerza, a może po prostu był porządnym, uczciwym człowiekiem, który nie chciał tak obrzydliwie postępować z małą dziewczynką?

– Draniu, nie mogłeś od razu powiedzieć? – zawołałem z ulgą.

– Nie mogłem. A więc oficer nie zgwałcił Denisy. Po prostu strzelił, bardzo celnie i humanitarnie, prosto w czoło. Zobaczyłem błysk, a potem jej stopy, jakoś tak dziwnie wygięte w krótkim skurczu, i pantofel spadający z nogi. Denisa upadła, jej twarz znalazła się obok mojej. Miała otwarte, zdumione oczy… wtedy jeszcze nie wiedziałem, że nieboszczycy często mają zdumione spojrzenie… a na jej czole widniała mała czarna plamka. Promień lasera zostawia niewielki ślad, nie zawsze widać, że mózg się zagotował.

– Dlaczego? – krzyknąłem bezradnie.

– Co dlaczego?

– Dlaczego to zrobił!

– Nie rozumiesz? – zdziwił się Denis. – Żeby nie zostawiać świadków. Od razu zobaczył, że w willi można liczyć na niezły łup. I nie chciał, żeby został świadek jego poczynań. Siostra miała na szyi kolię, nie swoją, mamy, nawet nie wiem, kiedy ją włożyła i po co. Widocznie chciała się wydawać bardziej pociągająca. Oficer przykucnął, zerwał zapięcie, zdjął kolię, ale mnie nie zauważył, a ja nie zobaczyłem jego twarzy. Widziałem tylko emblemat na rękawie: uśmiechnięta twarz chłopca w przekrzywionej pilotce. Szkoła kadetów. Jeszcze zabrał ze stołu szkatułkę z biżuterią Denisy, ale to były tanie błyskotki, potem znaleziono pustą szkatułkę w ogrodzie, widocznie okazała się zbyt ciężka. Przeleżałem pod łóżkiem do następnego wieczoru, twarzą w twarz z siostrą. Wyciągnęli mnie stamtąd policjanci z tymczasowych sił porządkowych, gdy desant opuścił miasto. Wyjaśniono mi, że rodzice zaginęli, że siostrę zabili maruderzy z oddziałów fundamentalistów, ale teraz już przywrócono porządek. Psycholodzy pracowali ze mną przez pół roku, na kontach rodziców co nieco zostało, więc bardzo się starali. Ja też się starałem. Wyjaśniłem, że chcę wstąpić do oddziału, który tak walecznie uratował nas przed bandytami, że zrzekam się spadku, domu, kopalni srebra w górach i plantacji herbaty. Wszystko podpisałem.

Bardzo spodobało się to administracji, więc dostałem dokumenty, że rodzice zginęli w walce z buntownikami i tak dalej, i tak dalej, rekomendację od rządu okresu przejściowego… i zostałem wysłany na Terrę. Miesiąc później wstąpiłem do szkoły kadetów i na moim rękawie pojawiła się naszywka: dziecięca buzia w pilotce na bakier.

– Postanowiłeś się zemścić?

– Oczywiście.

– To był kursant?

– Nie, dorosły. Któryś z oficerów, wykładowców. Uczelnia została wysłana na desant w pełnym składzie, wiadomo było, że nie będzie zbytniego oporu, a wilczęta muszą sobie ostrzyć zęby.

– Zabiłeś go?

Ogarin popatrzył na mnie tak jak dawniej, z pobłażliwą drwiną.

– Aloszka, na uczelni jest trzy tysiące osób, a większość z nich brała udział w akcji na Łasce Pana. Szukałem. Czaiłem się. Podsłuchiwałem. Ale gdy wojna się kończy, nikt się czymś takim nie chwali. Byli tam dranie, owszem, ale ci akurat nie trafili do desantu.

W końcu postanowiłem, że wysadzę uczelnię w powietrze. Zajmę arsenał i… Byłem mały i pewny siebie. Wiesz, może by mi się nawet udało, bo bardzo się starałem. Pamiętałem oczy siostry, takie zdumione, duże oczy. Tylko że gdy już rzeczywiście mógłbym zająć arsenał, okazało się, że prócz jednego wroga mam w szkole wielu przyjaciół… nawet wśród tych, którzy deptali moje miasto.

– Nie znalazłeś go?

– Nie. Chociaż na pewno go widziałem. Salutowałem mu. Śmiałem się, gdy żartował na zajęciach. Przytulałem się, gdy było mi smutno i potrzebowałem czułości. Wszyscy oni są dobrymi psychologami i wiedzą, że nawet wilczęta potrzebują ciepła. Widziałem jego oczy, ale nie wiedziałem, kim jest. I tak się to wszystko potoczyło. Opuściłem swoją przytulną planetę i wyruszyłem na włóczęgę po wszechświecie.

Statek był już bardzo nisko. Lądował kilometr od nas, lądował pięknie, tańczył w powietrzu bez tej topornej siły, właściwej frachtowcom i liniowcom. Jacht żył w niebie, był jego częścią, jakby jedna ze spadających gwiazd nagle przezwyciężyła swoje przeznaczenie i nauczyła się latać.

– Po co opowiedziałeś mi tę historię? – spytałem. – Pięć lat nie mówiłeś ani słowa, a tu nagle…

– Żebyś wiedział, Aleksiej, czym jest ten wielki świat, do którego tak się wyrywasz.

– Denis, przecież powiedziałem, że nie wezmę twojego prezentu! I tego wielkiego świata też nigdy nie zobaczę, najwyżej we śnie!

Wkrótce ożenię się z Olgą Nonową i zostanę czcigodnym członkiem wspólnoty…

– Z kim? – Ogarin zachichotał. – Może lepiej od razu cię zastrzelić?

– Jak uważasz – burknąłem.

– Chodźmy, ty chodzące nieszczęście… – Denis objął mnie ramieniem i pociągnął za sobą. – Zastanów się nad moją opowieścią, dobrze? Chodź, popatrzymy sobie na jacht.

– Nie jestem dzieckiem, żeby się gapić na turystów.

– Daj spokój. Mnie się i tak nudzi, a ciebie to zaciekawi.

I tak się złożyło, że po wysłuchaniu opowieści Ogarina pokornie poszedłem za nim w stronę jachtu, który wylądował daleko przed nami. Denis, idąc, niedbale wymachiwał zaciśniętym w ręku telefonem, jakby to była groźna broń, a przed nami czekali piraci. Niemal przez rok uważałem ten wielki wojskowy komunikator za blaster, dopóki do Ogarina ktoś przy mnie nie zadzwonił. Lubił sobie ze mnie pożartować, ten bohaterski międzygwiezdny wojownik, który wstąpił do armii, żeby zabić innego bohatera.

Jacht był już wyraźnie widoczny. Opływowy, w kształcie kropli, przypominał wieloryba, który połknął Jonasza.

– Chyba nowy model – burknął Denis. – To dobrze.

Co go to obchodzi, stary czy nowy? Niechby był nawet z kartonu i sklejony na ślinę…

Już miałem mu złośliwie przygadać – niezbyt często się na to odważałem – że on odleci czymś mniej ekskluzywnym, gdy nagle w ręku Ogarina zadźwięczał telefon.

– Tak? – powiedział, nie zatrzymując się. – A kto… Aha. Jasne. Gdzie? Ilu? Dobra, niech lądują. I podnieś wszystkich. To nic, kopniakami.

Nie odważyłem się zapytać, ale Denis, nie odwracając się, wyjaśnił wszystko sam.

– Na orbicie są jeszcze trzy jachty i statek kurierski piątej floty. Wiesz, kto teraz wylądował? Lider wielkich regat galaktycznych.

– Przecież nie odbywają się obok nas – zdziwiłem się.

– No właśnie. I nasi też nie mają tu nic do roboty. Chodź szybciej.

– A to niby dlaczego? – oburzyłem się odruchowo.

– Uznajmy, że zmobilizowałem cię w związku z sytuacją nadzwyczajną. – Denis nie speszył się. – Mam prawo.

– Czy ty nie masz sumienia? Jestem zmęczony!

– Sumienia? Bo ja wiem… – Ramiona Ogarina drgnęły. – Później się zorientuję, czy wydali mi razem z nowym stopniem. Jakoś wcześniej nie dawali.

2. Liderzy i autsajderzy

Kiedyś poleciałem w kosmos. Nasza wspólnota miała niewielki, stary jacht, przerobiony z jakiegoś statku z czasów Wielkiej Wojny. Podobno można nim było dolecieć do najbliższej zamieszkanej planety.

Miałem wtedy dziesięć lat, to było krótko po tym, jak zrezygnowałem z podróży na Terrę. I może właśnie dlatego, żeby nie było mi tak smutno, wujek wziął mnie na pokład. Lot był suborbitalny, raz na kilka lat trzeba sprawdzić jacht w działaniu. Niewiele z niego pamiętam, strasznie mnie mdliło, najpierw od przeciążeń, a potem od nieważkości. Ale powód do dumy pozostał; niewielu moich rówieśników mogło się pochwalić choćby takim lotem.

Ale teraz, gdy z Ogarinem stanąłem przed jachtem – srebrzyście niebieskim, połyskliwym, jakby wcale nie przedzierał się przez atmosferę – zrozumiałem, jak śmieszny był ten mój powód do dumy.

Właz już otwarto, na płyty kosmodromu opuszczał się ażurowy trap. Na ostatnim stopniu, z pistoletem w ręku, stała dziesięcioletnia dziewczynka.

Zwyczajny dzieciak. Miła twarzyczka, jasne kędziory… Nie nosiła kombinezonu, lecz dżinsy z szelkami na piersi i zabawną, mieniącą się aplikacją na kieszonce. Tak dziwnie padało na nią światło, że otaczał ją jakby migotliwy obłoczek. Gdyby usunąć pistolet i dorysować skrzydełka, wyszedłby aniołek z bożonarodzeniowej pocztówki.

– Stać – powiedziała dziewczynka. – Dokumenty.

Głos miała ochrypły, a ton bardzo przekonujący.

– Kapitan Denis Ogarin, Imperialne Siły Zbrojne. – Mój towarzysz nie wydawał się zdumiony. – Pełniący obowiązki komendanta kosmodromu.

– Dokumenty.

Denis niespiesznie wyjął legitymacją, otworzył i pokazał, nie ruszając się z miejsca. Co ona mogła zobaczyć, skoro staliśmy w półmroku w odległości dziesięciu metrów?

– Stopień kapitana otrzymał pan wczoraj? – spytała dziewczyna, spoglądając na legitymację.

– Tak.

– Dlaczego właśnie wczoraj?

– Może to dziwne, ale ja z kolei od pięciu lat zadawałem sobie pytanie, dlaczego ciągle jestem porucznikiem – powiedział serdecznie Denis, ale w jego głosie zadźwięczała stal. – I w końcu wczoraj dostałem kapitana. Czy to już koniec formalności?

Dziewczyna milczała.

– Najpierw zdejmij osłonę – polecił Denis. – A potem chciałbym wysłuchać raportu. Kto dowodzi statkiem?

– Ja. – Dziewczyna klepnęła kieszonkę z aplikacją. Rysunek lisiej mordki przestał się świecić, zgasło również migotanie wokół dziewczynki. – En Eyko, drugi pilot jachtu „Paladyn”, klasy Riksza.

Pełnię obowiązki kapitana statku.

– Co się stało z Anastasisem Eyko? – Ogarin wyraźnie wiedział o jachcie i załodze więcej, niż mi powiedział.

– Nieszczęśliwy wypadek. – Dziewczynka przelotnie zerknęła na światło w otworze włazu. – Podczas składania i rozkładania blastera nie sprawdził szczątkowego ładunku akumulatora.

– Jasne. Jak rozumiem, wszystkie dowody nieszczęśliwego wypadku zostały zebrane?

– Oczywiście. – W głosie dziewczynki zabrzmiała kpina. – Jeśli pan chce, proszę przeprowadzić śledztwo.

Ogarin podszedł do niej, ujął pod brodę i zajrzał w oczy. Wydawało mi się, że dziewczyna się spięła.

– Bardzo dobrze się trzymasz. Można nieoficjalnie zapytać, skąd takie przygotowanie?

– Szkoła Córki Kali – odpowiedziała po chwili wahania.

Nie wiedziałem, co to takiego, ale kapitan wiedział.

– Jasne… I tak spokojnie mówisz o śmierci ojca?

– Ma aTan – rzuciła wzgardliwie dziewczynka.

O, to mnie ruszyło! W naszej wspólnocie wiele osób uważało, że aTan to wymysł i nabijanie w butelkę naiwnych ludzi. No tak, ale Ogarin mówił, że nieśmiertelność rzeczywiście istnieje, tylko kosztuje straszne pieniądze, dlatego możemy nie brać jej pod uwagę.

Luksus aTanu nie jest dla naszej peryferyjnej planetki.

– A ty? – spytał Ogarin.

– A może chciałby pan poznać również szczegóły mojego życia intymnego? – zapytała dziewczynka, a twarz miała przy tym tak poważną, że uwierzyłem; ta smarkula istotnie może mieć jakieś „szczegóły”.

– Przepraszam. – Ogarin zmienił ton. – Zaraz przybędzie tu brygada, aby przeprowadzić kwarantannę, potem złoży pani raport.

– A pan?

– Nie lubię czytać dobrze przygotowanych dokumentów. – Ogarin wyjął z ust wygasłą fajkę i popatrzył na nią z irytacją. – Potrzebujecie paliwa?

– Nie. „Paladyn” ma technologię alkarisów, możemy zakończyć regaty bez dodatkowego tankowania.

– To dobrze. Nasze zapasy są ograniczone, a za wami idą inne jachty. Nie sądzę, żeby dysponowały tak doskonałą technologią.

Od momentu, gdy dziewczynka wspomniała o szkole Córki Kali, Ogarin zaczął rozmawiać z nią bardzo poważnie. Trzeba pamiętać, żeby zapytać go o tę szkołę.

– Wszystkie nasze prośby wyłożyłam w zezwoleniu na lądowanie. – Dziewczyna odrzuciła z czoła jasny lok i westchnęła. – Czy coś z tego wyjdzie?

– Być może.

– Będę bardzo wdzięczna, kapitanie.

– To mój obowiązek w stosunku do każdego obywatela Imperium. – Oschły ton dawał do zrozumienia, że proponowanie łapówki będzie błędem.

Dziewczynka skinęła głową.

– Co chcecie zrobić z ciałem?

– Wyładujemy, mamy niewielką lodówkę. Będzie można pochować Anastasisa na miejscowym cmentarzu?

– Prawdopodobnie tak. To prawosławna wspólnota, ale mieszkańcy są dość tolerancyjni wobec ludzi innej wiary. Nie martwi cię, że ciało zostanie pochowane z dala od Terry?

– To tylko prochy – odrzekła dziewczynka pogardliwie. – Co innego można z nimi zrobić? Chwileczkę.

Lekko wbiegła po trapie i zniknęła w głębi statku, a wejście od razu zasnuło się mgiełką.

– Dobry jacht – pochwalił Ogarin. – Jeśli uda mi się przeżyć pięćset lat bez szczególnych wydatków, też sobie taki kupię.

– Za pięćset lat to już będzie tani złom – zauważyłem.

– Aha – przyznał kapitan, znowu zapalając fajkę. – Akurat stanieje na tyle, że wystarczy mi oszczędności.

– Regaty to droga rozrywka – zauważyłem.

– Mądra uwaga, Aloszka, bardzo mądra.

Zrozumiałem, że ze mnie kpi, i zamilkłem.

– Nie nadymaj się – rzucił Ogarin pojednawczo. – Wiesz, czym jest Szkoła Kali?

– Nie.

– To słynny elitarny college dla dziewcząt. Mieści się na Terrze, gdzieś w Himalajach, to takie wysokie góry. Oddaje się tam półroczne dzieci i zabiera, gdy skończą dziesięć lat.

– Czemu się tak wcześnie oddaje? – zdumiałem się. Pretensje wyleciały mi z głowy.

– Przeprowadza się serię operacji, to długotrwały proces… Nie jest to ingerencja w kod genetyczny, jak u superów, cechy nie są potem przekazywane z pokolenia na pokolenie i dlatego nie jest to zabronione. Do tego dochodzi specyficzne wychowanie, bardzo wielostronne. W efekcie…

Ogarin zamilkł.

– W efekcie otrzymuje się takie oto miłe dziewczęta. Oddaje się je rodzicom i ci nie muszą się już martwić o ochroniarzy.

– Uczą ich obrony?

– Uczą ich zabijania. Przy odrobinie szczęścia ta dziewuszka byłaby w stanie załatwić cały nasz garnizon. Żadnych emocjonalnych słabości, żadnego wahania… jest niewrażliwa na cudzy ból.

Za to mamy niezwykłe wprost przywiązanie do członków rodziny, zwłaszcza rodziców, zakodowane na poziomie odruchów. Jej świat dzieli się na swoich i obcych, jej reakcje przewyższają szybkością zwykłe reakcje człowieka, bojowe przygotowanie jest znacznie lepsze niż to, które można zdobyć w uczelni wojskowej. Przede wszystkim walka wręcz, terror, tłamszenie psychiki. Takie dziewczynki sporo kosztują, Aloszka. Ale to bardzo rentowna inwestycja.

– W tym wieku powinna się bawić lalkami! – zaprotestowałem.

To prawda, u nas przyjęte są wczesne małżeństwa, nawet w wieku trzynastu lat, ale ona ma dopiero dziesięć!

– Potrafi udawać zabawę lalkami – odparł spokojnie Ogarin. Jest bardzo prawdopodobne, że nie odgadłbyś podstępu aż do chwili, gdy oderwana ręka lalki znalazłaby się w twojej tchawicy. To bardzo ciekawy college. Zawieźli nas tam kiedyś na bal. Nawet nam nie spodobało się to, co zobaczyliśmy.

– Kłamiesz – nie wytrzymałem. – Nie wierzę.

– Przyznaję, że często sobie z ciebie żartowałem – westchnął Ogarin – ale nie w ten sposób. Kiedyś Imperator chciał zamknąć szkołę, ale uległ naciskom. Skończyło się na tym, że do programu nauczania wprowadzono wierność Imperatorowi i ludzkości.

Patrzyłem na jacht, próbując pogodzić te informacje z wizerunkiem kędzierzawej dziewczynki w dżinsach.

– A jeśli ona słyszy, o czym mówimy?

– No to co? One doskonale wiedzą, co z nich zrobiono. Inna sprawa, jak się do tego ustosunkowują.

– Nie wierzę – powtórzyłem uparcie.

– Jak chcesz.

Ogarin wypuścił obłoczek aromatycznego dymu i westchnął.

– Wszechświat jest ogromny, Aloszka, i nie wystarczy ludzkiego rozumu, żeby wyobrazić sobie całą różnorodność wszystkich zamieszkanych planet. Są planety, gdzie samo pojęcie wojny i przemocy zostało niemal zapomniane. Te światy zrezygnowały ze znacznej części swojej suwerenności w imię spokoju pod skrzydłami sił imperialnych. Są małe kolonie, w rodzaju waszej, gdzie odsunięcie się od cywilizacji i niewielka liczba ludności umożliwia sielankowe życie. Ale większość planet jest przesiąknięta agresją w tej czy innej formie.

– Chodzi ci o to, czy powinienem stąd wyjechać? – uprzytomniłem sobie.

– Oczywiście. Rozumiem, że tu kiśniesz, ale lepsze to niż być martwym.

– Ale ja nie mam żadnych szans, żeby się stąd wydostać! – krzyknąłem.

– Masz – powiedział spokojnie Ogarin. – Teraz masz.

W tym momencie we włazie jachtu pojawiły się dwie nieduże sylwetki niosące długi pakunek, zawinięty w błyszczący syntetyczny materiał. Pierwsza szła dziewczynka. Ciężki pakunek – nietrudno się domyślić, co zawierał – niosła bez większego wysiłku.

Z tyłu szedł chłopiec, trochę starszy od En Eyko. Ciemnowłosy, szczupły; duże oczy spoglądały uważnie. W odróżnieniu od dziewczynki miał na sobie strój pilota, chyba szyty na miarę. W absolutnej ciszy dzieci zeszły po trapie i położyły ciało na płytach.

– Artiom Eyko? – zapytał Ogarin.

Chłopiec skinął głową.

– Co jest w worku?

– Anastasis Eyko, były kapitan statku. – Chłopiec odpowiadał niemal tak samo spokojnie jak jego siostra, ale bardzo cicho i patrząc pod nogi. Albo nieśmiały, albo przeżywał stratę ojca bardziej niż siostra.

– Przyczyna śmieci?

– Nieostrożne obchodzenie się z bronią. – Chłopiec podniósł głowę i lekko zmrużył oczy. Dziewczynka uśmiechnęła się.

– En, proszę o wybaczenie, ale musiałem dopełnić pewnych formalności – powiedział sucho Ogarin. – Chyba cieszycie się, że zredukowałem je do minimum?

Dziewczynka od razu spoważniała.

– Tak, panie komendancie. Oczywiście. Kiedy możemy wyruszyć w dalszą drogę?

– Jak tylko znajdziecie chętnego do wzięcia udziału w regatach. – Ogarin uśmiechnął się. – Jeśli dobrze zrozumiałem, reguły wymagają, żeby załoga składała się z trzech osób.

Uśmiechał się coraz szerzej, ta sytuacja wyraźnie sprawiała mu przyjemność.

– To prawda. – Dziewczynka spochmurniała.

– Problem polega na tym, że to mała, patriarchalna planeta. Denis rozłożył ręce. – Znalezienie tutaj człowieka, który zechce przelecieć pół galaktyki, nie będzie łatwe. A żeby jeszcze zgodził się lecieć pod dowództwem dziesięcioletniej zabójczyni…

En drgnęła.

– Pan się zapomina, kapitanie!

– Bynajmniej. Do moich obowiązków należy dbanie o bezpieczeństwo kolonii i jej obywateli. Dlatego uważam za konieczne uprzedzić wszystkich kolonistów, jakie zagrożenie niesie wasza załoga.

– Nie upieram się przy dowodzeniu statkiem! – wypaliła dziewczynka. Szybkość, z jaką podejmowała decyzję, była szokująca. Może dowodzić ktoś inny! Ja i Artiom zgadzamy się lecieć w charakterze pasażerów. Prawda?

Artiom posłusznie skinął głową. W tej parze wyraźnie grał drugie skrzypce, mimo że był starszy i był chłopcem.

– Dziecko, powtarzam, że to cicha, patriarchalna planeta. – Denis zerknął na mnie. – Nikt nie umie sterować podobnymi statkami i mało kto się stąd wyrywa. Tylko Alosza chciał…

Wtedy dziewczynka zwróciła wreszcie na mnie uwagę. I to jeszcze jak!

Już po sekundzie En Eyko niemal zawisła mi na szyi, obejmując mnie i zaglądając w oczy. Na jej rzęsach drżały łzy.

– Proszą nam pomóc! Bardzo proszę! Tata wpakował w ten statek wszystkie pieniądze, tak bardzo chciał wygrać regaty! Na pewno wygramy, mamy najlepszy statek, nikt nas nie dogoni, przyrzekam!

Ja i Artiom wszystko zrobimy sami, umiemy pilotować. A pan po prostu z nami poleci! Dobrze? I jedna trzecia nagrody należy do pana!

– To duże pieniądze – przyznał Denis. – Bardzo duże. Wystarczy na taki sam jacht, na aTan i jeszcze zostanie.

– Proszę! – Dziewczynka uwiesiła się na mnie. – Proszę, proszę!

Dopiero co była zimna, opanowana i pewna siebie. A teraz proszę – zwykły dzieciak, niecierpliwie podskakujący w miejscu, z mokrymi od łez policzkami.

– Poleci pan z nami? – spytała dziewczynka.

Zerknąłem na Ogarina.

Ciągle coś jest nie tak z tym moim fartem. Niby schwytałem szczęście za ogon, i to tam, gdzie w ogóle się go nie spodziewałem, a tu od razu klapa.

– Jeszcze nie zwariowałem – powiedziałem, ostrożnie odczepiając od siebie ręce dziewczynki. Miałem wrażenie, że pozwoliła mi się odsunąć, wcale nie ustąpiła sile. – Wybacz, mała, ale nie polecę z wami.

A kapitan Denis Ogarin zachichotał.

– Aloszka, robisz postępy! Już się bałem, że się zgodzisz!

Gdy podjechała brygada od kwarantanny, Ogarin wydał kilka krótkich poleceń i poszliśmy. Chłopiec znowu skrył się we wnętrzu statku, dziewczynka zaczęła omawiać kwestię pogrzebu ojca.

– Zaczekamy na inne statki? – zapytałem.

– Czy ja wiem… Nie sądzę, żeby czekało nas równie emocjonujące widowisko. „Paladyn” był liderem wyścigu. Gdy zmienił kurs i podszedł do waszej planety, poleciało za nim kilka statków. Korzystają z okazji, żeby zatankować i odpocząć, regaty trwają ponad miesiąc. Inni pewnie olali odpoczynek i kontynuują wyścig.

– Czy teraz wycofają ich z trasy?

– Te przemiłe dzieciaki? Prawdopodobnie tak. Prawo Imperium pozwala dzieciom pilotować statki kosmiczne, ale obecność dorosłego na pokładzie jest nadal obowiązkowa. Szczerze mówiąc, nie mam prawa ich puszczać, jeśli zechcą odlecieć we dwójkę.

– Trzeba było im powiedzieć.

– Trzeba było. Ale nie chcę kłopotów w ostatnich dniach służby.

– Jakich kłopotów?

Denis przyjrzał mi się uważnie.

– Aloszka, nie żartowałem, mówiąc o bojowych możliwościach dziewczyny. A jeśli dostała rozkaz kontynuować wyścig za wszelką cenę? Nie zawaha się! My nie jesteśmy dla niej ludźmi. Dlatego wolę nagiąć prawo i nie ryzykować życia swoich ludzi i mieszkańców waszego osiedla. Niech sobie lecą. A jeśli znajdą ochotnika, który poleci z nimi, to tym lepiej.

Zatrzymał się, przypalając wygasłą fajkę. Też mi wilk kosmiczny.

– I bardzo mnie cieszy, że nie zgodziłeś się z nimi lecieć.

– Dzięki, Denis. – Od jego pochwały zrobiło mi się ciepło w środku. – Nie jestem aż taki głupi. Lecieć w załodze z autystycznym chłopcem i psychopatyczną dziewczynką? Dziękuję, nie.

– Nie kwestionuję jej umiejętności sterowania jachtem – odparł Denis. – Wątpię jedynie w zdolność współżycia w zamkniętej przestrzeni z obcym człowiekiem. Brat oczywiście należy do grupy „swoi”, ale obcy?… Gdybyś poleciał z nimi i podczas obiadu zbyt gwałtownie sięgnął po nóż, skończyłbyś z widelcem w oku – prychnął Denis. A na następnej planecie wyładowaliby cię w nylonowym worku jako ofiarę nieostrożnego obchodzenia się ze sztućcami.

Aż przystanąłem. Straszny domysł pozbawił mnie tchu.

– Chcesz przez to powiedzieć, że ich ojciec?…

– Nie – uciął Denis. – Nie chcę. Córki Kali nie przestają być posłuszne i ta mała nie jest zdolna do zabijania swoich. No, chyba że nastąpił konflikt priorytetów…

Postukał fajką o telefon i wytrząsnął popiół.

– Nie mąć mi w głowie, Aloszka – burknął – w sprawie śmierci i tak zostanie przeprowadzone śledztwo. Zresztą co tu mówić o śmierci, skoro Anastasis miał aTan! Nie psuj mi ostatnich dni na waszej planecie. Że też musiały mi się te jachty zwalić na głowę akurat dziś, a jeszcze diabli zaraz przyniosą sztabowego szczura…

– Tak jest, nie psuć humoru.

– Co? A! Daj spokój. Uznajmy, że cię zdemobilizowałem. Specjalnie zaciągnąłem cię do tego jachtu, żebyś dokonał wyboru. Nie podejrzewałem, że to taki gips, myślałem, że masz okazję wynieść się z planety.

– Dzięki, Denis.

– Żeby chociaż było za co. Idziesz do domu, czy się ze mną powłóczysz? Muszę jeszcze przyjąć kuriera.

Zastanowiłem się.

– A potrzebujesz pomocy?

– Nie.

– To pójdę do domu. Spać mi się chce…

– Powodzenia – powiedział Denis po chwili milczenia.

– Aha… A… a mogę przyjść jutro? Powiesz, co i jak?

– Jeśli tylko nie będzie to tajemnica państwowa pierwszego stopnia – uśmiechnął się Denis. – No, trzymaj się.

Łatwo powiedzieć – pójdę spać. Znacznie trudniej usnąć, jeśli do świtu zostało niewiele czasu, w ciągu dnia wydarzyło się tyle, że czasem przez rok się tyle nie nadzieje, a w pustym domu panuje martwa cisza.

Mieszkam w zwykłym, drewnianym, piętrowym domu, jak stworzonym dla dużej rodziny; samotnemu facetowi ciężko tu żyć. Piętro stoi puste, zajmuję tylko mój stary pokój na parterze. Niewiele tam zmieniłem, wstawiłem sobie tylko normalne łóżko.

Gdy pomyślałem, że nie ma sensu się dłużej męczyć, usiłując zasnąć, rozwidniło się na dobre. Do żyrandola – żarówka spaliła się dawno temu, ale jej nie wymieniłem, bo nie lubię górnego światła – przyczepiony jest model niszczyciela imperialnego. Sam go sklejałem, gdy miałem dziesięć lat, według szkiców z czasopisma dla dzieci „Imperialny Sokolik”. A obrazek na ścianie to już dzieło mamy. W ogóle nie umiała rysować i jeśli nawet mam jakieś zdolności artystyczne, to raczej nie po niej. Wszystkie inne obrazy są gdzieś na strychu, tylko tego nie zdejmowałem, chociaż kiedyś naliczyłem na nim siedem błędów merytorycznych. Imperator Gray nie mógł w środku Wielkiej Wojny nosić pancerza bojowego modelu Viking, bo wtedy go jeszcze nie stworzyli; nie należało umieszczać Imperatora na tle płonącego gniazda alkari, bo go tam nie było, a już żadną miarą nie mógłby Imperator przytulać do piersi wyklutego pisklęcia alkari, uratowanego z pożogi. Alkari to nie kurczęta, mają pamięć genetyczną i nawet najmniejsze pisklę wie, kto wróg, a kto przyjaciel. Rąbnąłby Imperatora dziobem w twarz – i koniec, ludzkość straciłaby wodza.

Wszystko w tym domu jest znajome; potrafię znaleźć każdy drobiazg z zamkniętymi oczami, pójść w nocy do toalety, nawet się nie budząc, położyć książkę na stole, nie patrząc i wiedząc, że upadnie na jedyne wolne miejsce. W naszej wspólnocie wszyscy uważają, że tak właśnie należy żyć – dbając o dziedzictwo ducha, narodu, wartości moralnych. Kiedyś ten pokój zajmował ojciec. W szafce na półce stoi plastikowy model robota bojowego, który sam złożył. Przed nim mieszkał tu dziadek. Parapet jest wykonany z deski, którą dziadek sam ozdobił wypalaniem. Powstał obraz przedstawiający miasto, które w przyszłości stanie na miejscu naszego osiedla.

Łańcuszek pokoleń. Dziedzictwo. Pamiętaj czyny swoich przodków, przekaż je swoim potomkom. Oto nasze główne przykazanie.

Oczywiście, ja też tak myślę – ale nie w odniesieniu do siebie.

Nie chcą! Nie chcę i już! Już to widzę – mój starszy syn zamieszkałby w tym pokoju, wiedząc, że parapet po pradziadku, robot po dziadku, a model statku po ojcu. I gdyby kiedyś zmajstrował coś godnego ducha rodziny, od razu znalazłoby się na to miejsce – na półce albo na haczyku.

Gdy zrozumiałem, że już nie zasnę, zwiesiłem nogi z łóżka, a ręką po omacku wcisnąłem klawisz ekspresu do kawy. Siedziałem chwilę z zamkniętymi oczami, słuchając cichego bulgotu. Ciekawe, czy rodzina Eyko już opuściła planetę?

Pewnie, że chciałbym wykorzystać taką szansę. Wygrają te regaty czy nie, i tak mógłbym nie wracaj do domu. Nająłbym się do jakiejś pracy, przecież obowiązkowy kurs imperialny skończyłem na piątkę, może bym poszedł do wojska albo został technikiem na jakimś kosmodromie? Wszystko jedno, i tak byłoby fajnie. Ale nie na darmo Denis, który wiecznie złości się na mnie za niedbalstwo, pochwalił mnie za odmowę… Dziewczynka miała niesamowite oczy.

Nie dlatego, że widniała w nich złość czy żądza mordu. Jej oczy po prostu zbyt łatwo, zbyt szybko się zmieniały – raz czujne i poważne, raz naiwne i proszące. Nie należy wierzyć ludziom, których spojrzenie zmienia się tak szybko.

Ekspres zagrał pobudkę, wyciągnąłem rękę i wziąłem filiżankę z kawą. Odetchnąłem jej aromatem. Cóż… to nie to. Mam jeszcze w domu torebkę prawdziwej kawy z Terry – nie ma porównania do naszej. Ciocia Liza i wujek Paweł starają się jak mogą, mielą, zamawiają specjalne przyprawy, a jednak kawa ciągle nie jest taka, jaka być powinna.

Chociaż… dlaczego akurat nasza wydaje mi się niedobra? Przecież jak się zastanowić, to właśnie terrańską kawę powinienem uznać za niewłaściwą, w końcu piłem ją z dziesięć razy w życiu, a naszą piję od zawsze. A jednak… To trochę tak jakby gdzieś w głębi, w genach, jak u alkami, tkwiła pamięć i szeptała: „Nie taka jak trzeba, do niczego, podróbka!” Ojciec Witalij mówi, że to przeżytki przeszłości, że wprawdzie Terra jest ojczystą planetą ludzi, ale nie da się wiecznie żyć w kołysce. Dla nas ojczyste powinno być to niebo, ta ziemia, bezmózgie abori i dżungla, no i oczywiście ta kawa.

Wypiłem dwie filiżanki, poszedłem pod prysznic, przebrałem się w czyste rzeczy. A potem nagle wziąłem się do sprzątania, chociaż zwykle robiłem porządki w piątek, a dzisiaj jest dopiero czwartek. Chyba po prostu musiałem się czymś zająć. Podłogę odkurzył i umył stary robot w kształcie żółwia, trochę szwankuje, ale jak się go włączy dwa razy z rzędu w trybie generalnego sprzątania, wychodzi całkiem przyzwoicie. Wytarłem kurz, ze szczególną dbałością czyszcząc dziadkowy parapet – w ciemne, wypalone linie wiecznie właził brud i zakurzone miasto stawało się nierzeczywiste, jak makiety w naszym muzeum. Potem przetarłem szyby – do okien też jest mały robot, ale wolę sam pobiegać ze szmatką i aerozolem, niż przestawiać robota z okna na okno.

Dobrze by było, gdyby uczestnicy regat już odpoczęli i odlecieli.

A jeszcze lepiej, żeby kurier wojskowy zabrał ze sobą Ogarina.

Nie chcę się z nim żegnać. Wolę przyjść do bunkra i wziąć od chłopców list, który na pewno by dla mnie zostawił. Przeczytam i pójdę do kapłana prosić o błogosławieństwo na ślub z Nonową.

Sprzątanie parteru zajęło mi całe przedpołudnie. Nawet dywan w salonie wyczyściłem pianą, a rodzimy: kryształy w bufecie umyłem i wytarłem. I dopiero sobie uświadomiłem, że specjalnie wymyślam sobie zajęcia, żeby nie wychodzić z domu.

Czyżbym się bał, że zmienię zdanie i zostanę członkiem załogi stukniętej dziewczynki?

O, nie!

Na ulicach panowała cisza i spokój, zacząłem nawet podejrzewać, że naprawdę już po wszystkim – że uczestnicy wyścigu odlecieli i nikt prócz mnie nie dowiedział się o niespodziewanej wizycie.

Ale gdy zbliżyłem się do knajpy, zrozumiałem, że nic się nie skończyło.

Przed wejściem stało dwóch nieznajomych ludzi – wysokich, zgrabnych, jakby kruchych, jakby pochodzili z planety o niskiej grawitacji. Twarze mieli delikatne, przezroczyste, prawie nieludzkie, przypominali bajkowe elfy. Gdy podszedłem bliżej, zrozumiałem, że jeden z nich jest płci żeńskiej; pod kombinezonem odznaczały się niewielkie piersi i zaokrąglone biodra.

– Dobrego dnia. – Eteryczna para powitała mnie uśmiechem.

Żadnych innych prób kontaktu nie podejmowali. Albo na kogoś czekali, albo postanowili tak witać wszystkich mieszkańców osiedla.

– Dzień dobry – powiedziałem i przeciskając się obok nich, wszedłem do środka.

Co się tam działo!

Zauważyłem jeszcze sześciu przybyszów z innych planet, których bez trudu podzieliłem na dwie trójki. Członkowie jednej załogi wyglądali całkiem zwyczajnie, uwagę zwracały jedynie ich ciemne stroje i dziwne fryzury – długie loki nad uszami i małe, okrągłe czapeczki, jakby przyklejone do włosów. Cała trójka siedziała na wysokich krzesłach i piła wino, prawdopodobnie z własnej butelki, bo nigdy tu takiej nie widziałem. Może mają inny metabolizm, a może zwyczaj nie pozwala im pić obcych napojów?

Druga załoga była znacznie ciekawsza. Najpierw wydawało mi się, że to dzieci, dopiero po chwili zrozumiałem, że to dorośli ludzie, tylko niscy i delikatni, o błękitnawej skórze i jasnych, prawie białych włosach. Próbowałem zrozumieć, jakie warunki mogły ukształtować taki wygląd. Gdyby to była planeta o wysokiej grawitacji, staliby się bardziej przysadziści, gdyby grawitacja była niska – wysocy i chudzi. A oni wyglądali jak nastolatki o czujnych, poważnych oczach i ciągnęli wódkę, że aż miło.

A nasi jakby rozum potracili.

Pojawili się w najlepszych, odświętnych ubraniach, chyba nawet przetrząsnęli stare kufry. Wszyscy mają poważne i obojętne miny, jakby codziennie przybywały do nas całe pielgrzymki przybyszów z innych planet, i to nie turystów, którzy bawią się pod osłoną dział pokładowych, a po mieście paradują z własną ochroną, tylko właśnie takich swojaków. Wszyscy dyskutują o mądrych sprawach o polityce wewnętrznej, o stosunkach z obcymi, o zdobyczach nauki, perspektywach rozwoju wewnętrznego, o premierze filmu Atłantis – aż dziesięć wariantów do wyboru: „Atlantis” ginie albo szczęśliwie dociera na Endorię, McWiliam zostaje oskarżony o kradzież skarbów tronu lub uniewinniony, ewentualnie ginie z braku tlenu albo dostaje od swojej ukochanej zapasową butlę i udaje mu się przeżyć.

Jakiś koszmar!

Chociaż z drugiej strony rozumiałem ich; sam też miałbym ochotę zabłysnąć przed przyjezdnymi znakomitościami, o których codziennie trąbią w wiadomościach. Może gdybym przyszedł wcześniej, też stałbym teraz obok infantylnych astronautów i głośno spierał się z Romanem o wyższość jednego napędu nad drugim.

Pewnie przybysze śmieją się w duchu, słuchając naszych rozmów.

A może wcale nie? Może mają to gdzieś?

Obojętność jest jeszcze bardziej przykra niż drwina.

Uścisnęliśmy sobie z Romka dłonie i popatrzyliśmy na siebie stropieni.

– Nie gniewaj się – szepnął Coj.

– Co tam, było, minęło – odparłem równie cicho.

Uśmiechnęliśmy się i podszedłem do baru. Grigorij zerknął na mnie przelotnie z nienaturalnym uśmiechem; nawet on był oszołomiony i zdenerwowany, a przecież niejedno w życiu widział.

– Chcesz coś? Piwa? – zapytał szybko.

– Wszystko jedno, daj wódki.

Wujek popatrzył na mnie z dezaprobatą, ale nalał kieliszek i podał zakąskę. Odszedłem na bok, specjalnie ustawiając się z daleka od reszty gości. Obracałem kieliszek w palcach, patrzyłem na nienaturalnie ożywiony bar. A gdzie rodzina Eyko?

Wtedy ich zobaczyłem. No tak, niby dlaczego mieliby spędzać czas w barze? Oczywiście siedzieli w basenie za szklaną ścianą. Artiom właśnie szykował się do skoku z trampoliny, pod nim zastygła nasza dzieciarnia; a na dole w kolorowym kostiumie kąpielowym stała En Eyko, oblepiona dziewczynkami. Wyglądali tak zwyczajnie, że z lekkim zawstydzeniem przypomniałem sobie nocne lęki.

– Aleksiej!

Odwróciłem się. Za mną stał ojciec Witalij, też z kieliszkiem i z ogórkiem.

– Słyszałeś o tych nieszczęsnych dzieciach?

– Tak, mówił mi kapitan Ogarin.

– Wszystkim powiedział… – Ojciec Witalij westchnął.- Już ogłosili, że potrzebują trzeciego członka załogi. Dlatego do ciebie podszedłem, Aloszka.

– Wiem. Ta dziewczynka to zabójca.

Kapłan przeżegnał się.

– Nie w tym rzecz, wiele osób w naszym niedoskonałym świecie musi umieć trzymać broń w ręku. Kto oskarżyłby człowieka pracującego uczciwie jako killer czy ochroniarz? Mnie niepokoi coś innego, Aleksiej. Rozmawiałem z nią, ona zupełnie nie rozumie pojęcia grzechu!

Na wszelki wypadek skinąłem głową.

– Wiem, że marzysz o opuszczeniu naszej wspólnoty – powiedział z lekkim wyrzutem ojciec Witalij – i sam pobłogosławię cię na drogę, jeśli inaczej się nie da. Ale proszę cię, nie z nimi! Dobrze?

– Dobrze – obiecałem. – A czemu nie z nimi? – spytałem jeszcze. – Dlatego że to dla mnie zbyt niebezpieczne?

– Oczywiście! – Ojciec Witalij pokręcił głową. – Czy ty nic nie rozumiesz? Nie znasz burzliwego świata Imperium, a chciałbyś wyruszyć w drogę w takim towarzystwie…

Westchnął, wypił wódkę jednym haustem i zagryzł ogórkiem.

– Nawet o tym nie myśl! – dodał. – Dobrze?

I poszedł, pozostawiając mnie własnym myślom. Czułem się speszony tym, że cała wspólnota się o mnie troszczy… Jeszcze raz zerknąłem na basen, ale dziewczynki już tam nie było, tylko jej brat opowiadał coś naszym dzieciakom.

Czyżby gdzieś poszła?

W tym momencie drzwi karczmy otworzyły się i En Eyko pojawiła się we własnej osobie, w szlafroku narzuconym na kostium kąpielowy. Skinieniem głowy powitała przybyszów w ciemnych strojach, załogi infantylnych nie zaszczycając nawet spojrzeniem.

Podeszła do baru i powiedziała:

– Podwójną wódkę z kwasem.

Wujek Grisza skrzywił się.

– Nie mamy zwyczaju podawać dzieciom alkoholu.

– Jestem mieszkanką Kulthosu, mam wszystkie prawa obywatelskie.

Nie kryjąc dezaprobaty, wujek zmieszał w wysokiej szklance sto gramów najlepszej wódki z ciemnym, musującym kwasem, dorzucił dwie kostki lodu i plasterek ogórka kiszonego, i włożył słomkę.

En wyjęła z kieszeni szlafroka garść drobnych, zapłaciła. Usiadła na stołku obrotowym, rozejrzała się po karczmie. Zauważyłem, że ludzie odwracają od niej wzrok.

– Owszem, mam prawa dorosłego człowieka – powiedziała półgłosem En i napiła się drinka przez słomkę. – To prawda, uczyłam się w specjalnej szkole i umiem zabijać. Ale przecież wiele osób umie, nawet wśród was, prawda?

Nikt nie odpowiedział.

– Więc dlaczego nie chcecie z nami lecieć? – krzyknęła dziewczynka. – To absolutnie bezpieczne, słowo honoru! Ja i Artiom umiemy sterować jachtem i mamy wszystkie szansę, żeby wygrać!

Załoga w ciemnych strojach pozostała niewzruszona, ale ci, którzy przypominali nastolatków, uśmiechnęli się. Widocznie wysoko oceniali swoje szansę.

– A jeśli nawet nie zwyciężymy – dziewczynka upiła jeszcze jeden łyk – to czy nikt z was nie chciałby podróżować? Zobaczyć innych planet, a potem wrócić, jak mu się nie spodoba? Obiecuję, że dostarczymy z powrotem tego, kto z nami poleci!

Ojciec Witalij popatrzył na milczących parafian, westchnął i twardym krokiem podszedł do dziewczynki.

– Chce pan zaproponować swoją kandydaturę? – zapytała En niewinnym głosikiem i nagle poczułem, że w jej tonie kryje się głęboki smutek.

– Miła dzieweczko – powiedział kapłan starannie modulowanym głosem. – Chciałem ci tylko wyjaśnić, dlaczego nikt nie może wam pomóc.

– No, dlaczego?

– To cicha i spokojna planeta – powiedział ojciec Witalij. – Jesteśmy chrześcijanami, prawosławnymi. Wyróżniamy się nawet w ramach kościoła Wspólnej Woli, rozumiesz?

– Niezupełnie – wycedziła dziewczynka.

– Żeby to pojąć, należałoby sięgnąć do historii, moje dziecko. Duchowny pokręcił głową. – Nasz naród wiele przeżył i długo niszczył sam siebie. Trzysta lat temu zostaliśmy pozbawieni własnego kraju, i to w taki sposób, że nawet tego nie zauważyliśmy. Zapomnieliśmy o swoich korzeniach, utraciliśmy wiarę, a potem wiara pomogła nam się odrodzić. Wiara naszych ojców i dziadów, wierność tradycjom, rezygnacja z przemocy.

– Znam historię. – En potrząsnęła mokrymi włosami, wyjęła z kielicha słomkę, upiła porządny łyk. – Streszczaj się, duszpasterzu.

– Wśród nas nie ma tchórzy – rzekł cicho ojciec Witalij. – I nikt nie boi się z wami lecieć, nawet jeśli rzeczywiście jesteś takim doskonałym zabójcą, jak twierdzi kapitan Ogarin. A pomoc bliźniemu czy osobie słabej to wręcz nasz obowiązek.

– W takim razie o co chodzi?

Albo poszedł jej do głowy alkohol, albo sama się nakręcała.

– Drogie dziecko – kontynuował łagodnym tonem ojciec Witalij. – Twoja osoba stanowi wyzwanie rzucone naszym zwyczajom i tradycjom. U nas nie jest przyjęte, żeby mała dziewczynka umiała zabijać. I dlatego ten, kto by wyruszył z tobą, pomógłby wam, lecz zaszkodził sobie. Rozumiesz?

– Gardzicie nami? – zapytała ostro dziewczynka.

– Współczujemy wam. – Ojciec Witalij skłonił głową. – Wybacz, ale tutaj nie znajdziesz towarzysza podróży.

– Wasze dzieci są mądrzejsze od ciebie. – Dziewczynka zmrużyła oczy.

– Nawet jeśli ktoś na skutek młodego wieku czy naiwności zechce z wami lecieć – w głosie Witalij pojawiły się twarde nutki nie puścimy go. To nie Kulthos, pełnoletność osiągamy w wieku szesnastu lat. A nikt z dorosłych z wami nie poleci.

Dziewczyna zastanawiała się przez chwilę, a potem spojrzała na Grigorija.

– Pan służył w siłach Imperium, walczył i widział wszechświat – powiedziała. No proszę, co za skuteczność w zbieraniu informacji! – Jest pan niemłodym człowiekiem, ale czy naprawdę nie chciałby pan jeszcze raz popatrzeć na inne planety? Zarobić na odmłodzenie, na aTan!

Może ojciec Witalij bał się, co odpowie Kononow, ale ja nie. Za dobrze znałem wujka.

– Byłem i walczyłem. – Grigorij przechylił się przez bar i popatrzył dziewczynce w oczy. – I właśnie dlatego wróciłem. I dlatego z wami nie polecę. Da Bóg, na odmłodzenie jeszcze zarobię. No, a aTan nie jest mi potrzebny. To spokojna planeta.

En jakby oklapła. Widocznie aż do tej chwili miała nadzieję, że znajdzie trzeciego członka załogi. Dopiła drinka, skrzywiła się i odstawiła kielich z plasterkiem ogórka na dnie. Zerknęła na mnie i wymruczała:

– Co za świństwo ta wasza wódka z kwasem.

– Fakt – przyznał Kononow. – Nie zauważyłaś, że nikt z nas jej nie pije?

– Świństwo – potwierdził z westchnieniem ojciec Witalij. Wyłącznie dla turystów.

No i proszę! Trzeba przyznać, że właśnie barman i duchowny są prawdziwymi podporami naszej wspólnoty, a nie rada starszych czy horodniczy. Jeszcze niedawno przed mieszkańcami osiedla siedziała dziwna, niebezpieczna dziewczynka, domagająca się czegoś niezrozumiałego, a teraz wyszło na to, że to zwykła, głupia turystka, małolata z wybujałymi ambicjami. Wszyscy od razu się uśmiechnęli, pobłażliwie, z sympatią, a Romka Coj, który poszedł do barmana po dolewkę, nawet poklepał japo mokrej głowie. En szarpnęła się, ale wypadło to żałośnie, a nawet śmiesznie. Dziecko, które udaje dorosłego.

Infantylni o błękitnej skórze z brzękiem stuknęli się kieliszkami. Druga załoga zaczęła z ożywieniem rozmawiać w nieznanym narzeczu.

Pewnie omawiali zmieniony stosunek sił i szansę na zwycięstwo.

En zeskoczyła ze stołka i podeszła do drzwi kompleksu sportowego, może, żeby się ubrać, a może, żeby powiedzieć bratu o niepowodzeniu. Ludzie rozstępowali się przed nią, jakby bali się przypadkiem potrącić.

I w tym momencie drzwi się otworzyły i do baru wszedł Ogarin.

Twarz miał poszarzałą, widocznie nie spał całą noc. Był bardzo spięty.

– Kapitanie, to wszystko przez pana! – zawołała dziewczyna ze złością. – To pan rozgłosił informacje o mnie i udaremnił nasz lot!

Odpowie pan za to!

Denis obrzucił ją przelotnym spojrzeniem.

– Uspokój się. To nieważne.

– Nieważne? – En skoczyła do niego i przypomniałem sobie, że umie zabijać gołymi rękami. – Nieważne?

Ogarin nawet nie drgnął. Na chwilę ich spojrzenia się skrzyżowały i dziewczynka stanęła jak wryta.

– Nieważne – powtórzył kapitan. – Zostałem upoważniony do ogłoszenia wszystkim uczestnikom regat, że wyścigi zostają przerwane.

Błękitnoskórzy zerwali się z miejsc. Nie zauważyłem, jak to się stało, ale w ich cienkich, dziecięcych rękach błysnęły krótkie sztylety. Ludzie w ciemnych strojach wykazali się większym opanowaniem. Popatrzyli po sobie i jeden z nich zapytał:

– Na jakiej podstawie, kapitanie?

– Porucznik Toraki wszystko państwu wyjaśni.

Denis odsunął się od drzwi i do knajpy wszedł wojskowy, którego nigdy przedtem nie widziałem.

3. Psylończycy i Imperium

Nietrudno odróżnić od naszych wojaków oficera, który niedawno przybył z kulturalnej, dużej planety. Niby mundur ten sam, niby Ogarin ma taką samą, jeśli nie lepszą postawę… Niby Toraki wygląda całkiem zwyczajnie – wysoki, ciemnowłosy, o wystających kościach policzkowych. Połowa mieszkańców naszej wspólnoty jest do niego podobna.

A jednak wokół oficera panowała jakaś szczególna atmosfera.

Podobnie jak pole siłowe otaczało En Eyko, Toraki ego osnuwało tchnienie ogromnych sztabów, pełnych admirałów i adiutantów, ostrych rozkazów i heroicznych czynów, a także płynących poprzez przestrzeń wielkich statków. Dlaczego miałem takiego pecha? Dlaczego nie trafiłem do sił imperialnych?

– Dzień dobry, obywatele. – Oficer lekko skłonił głowę. – Lao Taroki, oficer do zadań specjalnych przy sztabie admirała Lemaka.

Jego nazwisko nic nam nie powiedziało, ale za to stanowisko…

Oficer przy sztabie słynnego Lemaka! Wszyscy nasi zrobili głęboki wydech i zapomnieli nabrać powietrza.

– Powiem krótko. – Widząc, że i tak wszyscy słuchają go z uwagą, oficer nawet nie odszedł od drzwi. – Na mocy zarządzenia admirała, które zostało uzgodnione z Imperatorem…

Jeśli nawet ktoś miał zamiar nabrać powietrza, to się rozmyślił.

– …w systemie gwiezdnym Nowy Kiteż zostaje ogłoszony stan wyjątkowy. Wszyscy obywatele od dwunastego do siedemdziesiątego roku życia zostają zmobilizowani i zobowiązani do podporządkowania się kapitanowi Ogarinowi. Zbiórka za godzinę przy sztabie garnizonu. Są pytania?

Przez knajpę przebiegł lekki szmer.

Wujek Grisza wyszedł zza baru i podszedł do oficera. Z każdym krokiem jego ruchy zmieniały się coraz bardziej. Nie kroczył jak na defiladzie, bo to byłoby śmieszne, ale do oficera podszedł już nie barman w podeszłym wieku, lecz stary żołnierz.

– Starszy sierżant sił imperialnych Grigorij Kononow. Czy mogę o coś zapytać, oficerze Toraki?

Oficer zmarszczył brwi i skinął głową.

– Proszę, sierżancie.

– Czy mogę poznać przyczyny stanu wyjątkowego?

Lao Toraki zareagował spokojnie.

– Tak, sierżancie. Dobrze będzie zresztą, jeśli poznają je wszyscy. W systemie Nowy Kiteż wykryto psyloński okręt bojowy.

– Wojna? – W ciszy, jaka zapadła, głos ojca Witalija zabrzmiał niespodziewanie głośno.

Po Wielkiej Wojnie Psylon niemal zupełnie zrezygnował z kontaktów z innymi rasami. Nie można powiedzieć, że Psylończycy ponieśli klęskę ani też że wygrali. Nikt nigdy nie uważał tej rasy za agresywną czy okrutną. A jednak Psylończycy pozostali dla nas zagadką. Wściekłe Bullraty, zarozumiałe alkari, szalone i dlatego nieistniejące już sakrasy, wszyscy nasi galaktyczni sąsiedzi tak czy inaczej nauczyli się współistnieć z ludźmi. Nauczyli się – albo zginęli.

Psylończycy przeżyli. Odizolowani w zamkniętej strefie kosmosu, pogrążeni w naukowych eksperymentach, jedynie z rzadka proponowali innym rasom jakieś handlowe czy naukowe kontakty.

Jeśli więc postanowili rozpocząć nową inwazję, nie sposób przewidzieć, z czym przyjdą tym razem i co mogą im przeciwstawić siły Aliansu.

Oficer pokręcił głową.

– Nie. Na szczęście nie. To statek z czasów Wielkiej Wojny.

– Można zapytać, co to za jednostka? – rozległ się cienki głosik En Eyko.

Lao Toraki popatrzył na nią, na chwilę tracąc swój niewzruszony spokój.

Rozumiałem go. Zobaczył małą, śliczną dziewczynkę w szlafroku narzuconym na kostium kąpielowy, która patrzyła na niego dużymi, zaciekawionymi oczami i zadawała niepotrzebne pytania.

– Można. – Sarkazm porucznika był ledwie uchwytny. – Zgodnie z klasyfikacją sztabu głównego to Ka-Es 3.

Dostrzegłem uśmieszek Ogarina i nie zdziwiłem się temu, co nastąpiło.

– Ka-Es 3… – powtórzyła w zadumie dziewczynka. – Duży krążownik desantowy, osiem statków w tej serii… Pięć zlikwidowano w czasie ataku na Terrę pod koniec wojny. Dwa spaliły Bullraty podczas przedarcia w pobliżu Ursy. Nie sądzę, żeby Psylon wznowił produkcję starego modelu. To „Loredan”, panie oficerze? Zaginiony krążownik, który odszedł na prędkości relatywistycznej?

Toraki milczał.

– Niedobrze. – Dziewczynka pokręciła głową. Nie drwiła z oficera, widocznie nowina rzeczywiście była na tyle poważna, że En nie myślała o tym, czy jej słowa pasują do dziecięcego wyglądu. Cztery szalupy desantowe, dwanaście myśliwców osłony, trzy ciężkie bombowce, czterdziestu komandosów i ośmiu członków załogi.

Bardzo dużo. Nie rozumieją, co się dzieje, prawda?

Oficer skinął głową. Zdumienie na jego twarzy zastąpił uśmiech aprobaty.

– Widzę, że miejscowa ludność jest lepiej przygotowana niż niektórzy nasi oficerowie… Cóż, w takim razie doprecyzuję sytuację.

Owszem, to bojowy statek desantowy Psylonu, który w latach Wielkiej Wojny wyszedł z walki na prędkości podświetlnej i teraz kończy hamowanie. Prawdopodobnie ma uszkodzone przyrządy łączności hiperprzestrzennej i teraz działa autonomicznie, opierając się na rozkazach otrzymanych setki lat temu. Według subiektywnego czasu statku minęło około trzech, czterech dni; oni są ciągle jeszcze tam, w wirze wojny. Nasi analitycy są zdania, że statek miał za zadanie zająć i utrzymać rezerwowy kosmodrom w systemie Angin, obecnie Nowy Kiteż. Oczywiście łączyłoby się to z całkowitą likwidacją garnizonu i miejscowej ludności.

Żona Grigorija, która właśnie wyjrzała z drzwi prowadzących do kuchni, cicho krzyknęła. Odpowiedział jej przenikliwy pisk w odległym kącie knajpy, gdzie pulchna jasnowłosa kobieta w średnim wieku uniosła się nad stolikiem, malowniczo chwyciła za pierś i ciężko usiadła (nie zapominając zerknąć, czy aby na pewno jest za nią ławka). Nawet nie zauważyłem, że Olga Nonowa jest tutaj! Może rzucić się na pomoc mojej pierwszej nauczycielce? Wspaniały pretekst do rozpoczęcia zalotów…

– Co oznacza czterdziestu psylońskich komandosów, nie muszę chyba mówić. – Toraki zerknął niezadowolony na Nonową, przy której już krzątały się kobiety. – Jak pamiętacie, podczas przedarcia się na Terrę czterech komandosów w ciągu trzech godzin całkowicie zniszczyło starożytne miasto Wilno i znaczną część otaczających je terytoriów.

– Kiedy przybędzie nasza flota, oficerze? – En Eyko popatrzyła mu natarczywie w oczy.

– Za dwadzieścia cztery godziny. Za późno – odparł szczerze Toraki. – Mnie wysłano w celu sformowania obrony, pozostałe statki nie mogą rozwinąć takiej szybkości jak kliper kurierski.

– Dwanaście myśliwców i trzy bombowce… – Kononow pokręcił głową. – Nawet nie muszą lądować.

– Ale wylądują. Muszą przejąć infrastrukturę kosmodromu nieuszkodzoną. Ponadto na pokładzie nie ma bombowców, zgodnie z danymi z archiwum ten pokład został całkowicie zniszczony przez nasze siły przejęcia, staranowano go po prostu. Porucznik Daniel Davids nie przypuszczał, że oddaje życie nie za dzieci, lecz za prawnuki.

Pompatyczne zdanie, wyraźnie przygotowane wcześniej, nie wywołało spodziewanego efektu. Co tam dla nas wyczyn porucznika! Gdyby wysadził w powietrze cały krążownik, to byłoby coś…

– Myśliwców również jest niewiele – włączył się Ogarin. – Siedem czy osiem zniszczono, gdy „Loredan” uciekał przed pogonią.

Ale to nam nie pomoże. Flota, którą możemy wystawić, nie poradzi sobie nawet z jednym psylońskim myśliwcem, choćby uszkodzonym. Może zdradzam jakąś tajemnicą, ale garnizon dysponuje jedynie dwoma statkami z czasów Wielkiej Wojny, którymi właściwie nikt nie umie sterować. Umieszczenie na planecie nowego sprzętu uznano za nieuzasadniony wydatek.

– Wasz system już dawno stracił znaczenie strategiczne! – odciął się Toraki. Widocznie zdążyli ten temat gruntownie omówić w nocy.

– Już wkrótce utraci wszelkie znaczenie – zareplikował spokojnie kapitan. – Pozwoli pan, że poinformuję mieszkańców, czym dysponujemy?

– Jak pan sobie życzy. – Toraki zrobił dwa kroki w bok.

Denis obrzucił spojrzeniem knajpę. Nie było nas tu zbyt wielu, właściwie należałoby puścić transmisję na całe osiedle. Chociaż we wspólnocie zawsze woleliśmy przekazywać nowiny z ust do ust, a nie przez telewizję.

– Obywatele! Byłem tu u was niezbyt długo i szczerze mówiąc, za kilka dni miałem zamiar wynieść się stąd na zawsze. Widocznie nie było mi to pisane. Zresztą przywiązałem się do was… – Uśmiechnął się olśniewająco i spoważniał. – Nasz garnizon, włączając mnie, kucharza i lekarza, liczy piętnaście osób. O tym zresztą wiecie.

Wspólnota może wystawić pod broń około dwóch tysięcy mężczyzn, zgadza się? Uzbroić możemy wszystkich, nie ma problemu, stary arsenał jest pełny. Mamy również trzy stacjonarne stanowiska rakietowo-laserowe na terenie kosmodromu, ale o ich lokalizacji nie mogę nic bliższego powiedzieć, ponieważ to tajna informacja.

W tym momencie niektórzy goście nie wytrzymali i roześmiali się. Wszyscy w dzieciństwie kręciliśmy się po tych „tajnych punktach”, bawiąc się w wojnę. Wielu z nas właziło do środka i do upojenia tłukło w klawisze zablokowanych pulpitów, obracając się na fotelu celowniczego i wrzeszcząc: „Psylończycy z północno-północnego wschodu!” Czy ktokolwiek we wspólnocie nie wiedział, że Nowy Kiteż próbowali zająć właśnie Psylończycy?

Ale teraz działo się to naprawdę.

– Punkty ogniowe – powiedział w zadumie Ogarin. – To oznacza o sześciu ludzi mniej z garnizonu. Mogą się utrzymać jakieś trzy minuty, może nawet coś zestrzelą. Reszta, ojcze Witaliju, jest już w pańskiej gestii. Krótko mówiąc, w Bogu cała nadzieja.

– Nie lepiej wyprowadzić ludzi do lasu? – zapytał duchowny. Wszystkich? I niech sobie Psylończycy zajmują stary kosmodrom do czasu przybycia naszych sił!

– Nie – odparł Ogarin. – Nie możemy tego zrobić. Jeśli Psylończycy zajmą kosmodrom, to „Loredan” wyląduje i wyładuje swoje stacjonarne punkty ogniowe. Po trzech godzinach pojawi się tutaj pełnowartościowa twierdza obsadzona przez cyborgi. Chce pan wiedzieć, co się wtedy stanie? Połowa floty zginęłaby w czasie szturmu, ale szturmu nie będzie. Będzie mezonowe bombardowanie, które załatwi Psylończyków na amen. Ale przy okazji nas i całą planetę.

– A jeśli się uzbroimy i wyjdziemy naprzeciw desantowi? – zapytał ojciec Witalij. – Mamy szansę zwyciężyć?

– Nie – odpowiedział spokojnie Ogarin. – Nie mamy żadnych szans. Jest tylko nadzieja, że uda nam się powstrzymać lądowanie „Loredanu” na jakiś czas i Psylończycy nie zdążą się okopać. Wówczas flota po prostu zniszczy agresorów, a niektórzy z nas zdołają ocaleć. Psylończycy mają… mieli rygorystyczny kodeks wojenny i godny opór słabszego przeciwnika powinien wzbudzić ich szacunek. Ktoś może dostać się do niewoli, może również przeżyć. To chyba wszystko, co mogę i powinienem wam przekazać.

Zaledwie dwadzieścia minut temu w knajpie panowało ożywienie, nieco chaotyczne i sztuczne, spowodowane niezwykłymi gośćmi i możliwością rozrywki w środku roboczego tygodnia. A teraz zapanowała cmentarna cisza.

Jesteśmy już prawie martwi. Nigdy w życiu nie pokonamy czterdziestu Psylończyków. To tak, jakby puścić na czołgi tłum dzikusów z pałkami.

Ale nie bałem się. Świadomość czegoś tak fantastycznego nigdy nie dociera do człowieka od razu. Ożyły stare strachy, powrócili wrogowie z dziecinnych książek, koszmarne sny stały się jawą.

– Za czterdzieści minut – powiedział Ogarin. – Przy sztabie garnizonu. Czekamy na wszystkich.

– Nie mamy możliwości zmusić was do walki – dodał Toraki. Ale nie mamy też innego wyjścia. Jeśli jednak postanowicie się poddać, porzucicie osiedle i ukryjecie się w lasach…

Uśmiechnął się niesympatycznie.

– W systemie Nowy Kiteż panują teraz reguły stanu wyjątkowego. Czy muszę wyjaśniać, jaka jest kara za zdradę Imperium?

Radzę wysłać małe dzieci i starców jak najdalej, oni nie wezmą udziału w walce. Niech idą piechotą, środki transportowe Psylończycy zauważą. Przynajmniej przeżyją wasze dzieci i rodzice.

– Wśród nas nie ma tchórzy, kapitanie – powiedział ostro Kononow.

– Wierzę, sierżancie. Czekamy na was.

Toraki odwrócił się i w tym momencie zawołała go En Eyko, która przez ostatnie minuty w ogóle się nie odzywała.

– A co my mamy zrobić, panie oficerze?

Kurier spojrzał zdumiony, – Słyszeliście rozkaz.

– Nie jesteśmy mieszkańcami planety, tylko uczestnikami regat galaktycznych. Mamy statek.

– Nie jest uzbrojony, dziewczynko. Dziękuję, ale…

– Nieuzbrojony, ale za to szybki! Chcemy opuścić planetę.

En obejrzała się, szukając poparcia pozostałych załóg, ale najwyraźniej jej porcja pecha była nie mniejsza od mojej.

– Kulthos to ojczyzna tchórzy! – wykrzyknął cienkim głosem jeden z niewielkich przybyszów. – My zostaniemy tutaj i wykonamy rozkaz Imperatora!

I po kolei poszli do wyjścia, omijając En Eyko szerokim łukiem.

Z jakiej oni są planety?

Załoga w ciemnych strojach nie była tak egzaltowana. Po prostu wstali i wyszli.

– Mam dziesięć lat! – krzyknęła dziewczynka, jakby domagając się współczucia. – Mój brat dwanaście! Nie zmuszacie przecież do walki swoich dzieci!

Wujek zawsze lubił dzieciaki, i swoje, i cudze, i jeśli po kimś spodziewałem się współczucia, to właśnie po nim.

– Kiedy piłaś wódkę, twierdziłaś, że masz status pełnoprawnej obywatelki Imperium – przypomniał wesoło. – Prawda?

En popatrzyła na nas. Wiedziałem, co widzi w oczach moich rodaków. Pogardę.

– Przecież na pewno masz aTan – powiedział Ogarin. – Czego się boisz? Stracić jacht?

– Dzieci nie mają aTanu! – krzyknęła En.

– Czasami mają. Ty nie masz?

– Nie!

Nie uwierzyłem jej. I nikt z naszych jej nie uwierzył. Wszyscy słyszeli, że ojciec tych dzieci miał aTan. Wszyscy też wiedzieli, że taki jacht kosztuje furę pieniędzy.

– Nie mogę wam pomóc – powiedział twardo Ogarin. – Twoje przygotowanie będzie nam potrzebne. Podkreślę w meldunku, że wszystkie załogi uczestników regat zostały zmobilizowane. Jeśli nie weźmiecie udziału w walce, będziecie poszukiwani jako dezerterzy.

To wszystko. Starszy sierżancie Kononow, będzie pan tutaj dowódcą. Proszę zadbać o stawienie się zmobilizowanych.

Wyszedł. Za nim, kręcąc głową, ruszył Toraki.

En Eyko została wśród nas sama.

Zresztą nie całkiem – w kącie tkwił jej brat. W samych kąpielówkach, z narzuconym na ramiona ręcznikiem. Silny chłopak, pewnie uprawiał różne sporty…

Na razie cicho, bezgłośnie płakał.

– To przykre – rzekł Kononow. – Wszyscy tutaj zginiemy. Jeśli wasze prawa uznały was za dorosłych, zachowujcie się odpowiednio. No, moi drodzy, nie ma co tu sterczeć! Karczma zostaje zamknięta do czasu przybycia sił imperialnych. Wszyscy, którzy przeżyją, przez tydzień piją za darmo! A teraz macie dwadzieścia minut, żeby pożegnać się z rodzinami, potem zbiórka na placu. Kto ma środki transportu, niech podjedzie, dzieci i starcy i tak muszą iść na piechotę. Broni możecie nie zabierać, kapitan da wam coś lepszego niż te wasze zabawki. No, żywo!

– Z Bogiem – powiedział ojciec Witalij. – Do licha, żwawo!

Ale to nie rzeczowy ton wujka i nie słowa ojca Witalija wymiotły naszych z knajpy – co skończyło się ściskiem w drzwiach, przepychankami i przekleństwami. Wstyd nam było patrzeć na tego płaczącego chłopca, który nie był już taki mały. Nasze dzieciaki na pewno trzeba będzie siłą wyganiać do lasu, wszystkie będą chciały pójść z rodzicami, żeby walczyć! En Eyko stała kompletnie załamana i poniżona. A jeszcze godzinę temu wszyscy się jej bali. Też mi Córka Kali… Nie wiem, kim była ta Kali, ale jej córki są dobre jedynie w szpanowaniu.

Już tylko ja stałem ze szklanką przy barze. Nie miałem się z kim żegnać, nie miałem kogo ewakuować. Wujek i ojciec Witalij popatrzyli na mnie, a duchowny powiedział łagodnie:

– Chodźmy. Dopij i ruszamy.

Skinąłem głową i wujek z Witalijem wyszli.

W knajpie zostały tylko dzieci i ja.

Chyba w ogóle nie zwracały na mnie uwagi.

– Znowu! Znowu! – zawołał Artiom, patrząc na siostrą. – Znowu!

Dziewczynka odwróciła się i podeszła do niego twardym, niedziecięcym krokiem. Objęła brata i włożyła mu swój szlafrok. Wyglądało to dziwnie i śmiesznie – była o głowę niższa od chłopca, a zachowywała się jak matka.

– Nie bój się, doprowadzę cię. – Jej głos ociekał słodyczą. Nie bój się, dojdziesz. Wszystko będzie dobrze. Wszystko dobrze się skończy.

Artiom chlipnął i podniósł głowę. Napotkał mój wzrok, chyba po raz pierwszy mnie zauważył, ale nawet się nie zdziwił, tylko niezrozumiale powiedział:

– Siódmy raz!

– Naprawdę nie macie aTanu? – spytałem głupio.

Dziewczynka zerknęła na mnie przez ramię.

– Idź sobie! Co my dla ciebie znaczymy?! – rzuciła ostro. Gdybyś zechciał nam pomóc, bylibyśmy już daleko stąd! Jesteśmy dla ciebie obcy i ty jesteś obcy dla nas!

– Chciałbym wam pomóc – odpowiedziałem szczerze. – Ale przecież to niemożliwe.

– No to wynoś się! – warknęła dziewczynka. – Czego jeszcze chcesz?

– To nie oni, to przeznaczenie… – wyszeptał cicho chłopiec.

Postawiłem opróżnioną do połowy szklankę na barze i wyszedłem.

Ojciec Witalij czekał na mnie przy drzwiach, wujek już poszedł.

To prawda. Oni są dla mnie obcy, ja jestem obcy dla nich, a cała nasza planeta nie jest dla tych dziwnych dzieci nic warta.

Ale dla mnie jest.

– Chodźmy, Alosza. – Duchowny poklepał mnie po ramieniu. Zapalisz skręta?

– Bardzo chętnie, ojcze Witaliju… A nie zaszkodzi przed walką?

– Jest lekki, szybko przejdzie.

Wciągnąłem lekki dymek marihuany, skinąłem duchownemu głową. W milczeniu, zaciągając się delikatnie skrętami, poszliśmy w stronę placu.

Rzecz jasna, czterdzieści minut to za mało, żeby wszyscy zdążyli dotrzeć na kosmodrom. Niektóre kobiety chciały odprowadzić dzieci chociaż do skraju dżungli, dwóm starcom trzeba było pomóc, bo nie mogli iść o własnych siłach. Zdaje się, że Ogarin z radością wypisał czterem rosłym nastolatkom dokumenty potwierdzające, że zostają zwolnieni z mobilizacji i dokooptowani do uciekinierów.

Chłopcy nie docenili swojego szczęścia. Woleliby dostać broń i ruszyć do walki, niż dźwigać nosze przez las. Ale ojciec Witalij wspomniał z wyrzutem o imperatywach moralnych i zawstydzeni chłopcy pobiegli po nosze do szpitala.

Dopiero godzinę później tłum ruszył od peryferii osiedla na pole kosmodromu. Sztab był niedaleko, arsenał, którego lokalizacja stanowiła tajemnicę państwową, również. Teraz czekali tu na nas żołnierze, z czterech ciężarówek wyładowując skrzynie z bronią.

– Uwaga! – Ogarin wziął swój telefon i jego głos, wzmocniony przez głośniki kopuły sztabu, rozległ się na całym kosmodromie. Podzielić się na cztery grupy! Dowódcy grup: Grigorij Kononow, Witalij Paklin…

Nie od razu zrozumiałem, że chodzi o ojca Witalija.

– Igor Coj…

Aha, ojciec Romana. Też służył kiedyś w siłach imperialnych, chociaż niedługo. Trafił pod promieniowanie i na wszelki wypadek przenieśli go do rezerwy.

– Paweł Otwiaznyj.

Nasz horodniczy, który najbardziej na świecie lubił piwo oraz pracę w przydomowym ogródku, najwyraźniej nie spodziewał się takiej odpowiedzialności, ale Ogarin nie pozwolił nikomu ochłonąć.

– Dobierzcie sobie grupy, szybko! Każdy z was dostanie jednego mojego żołnierza do łączności i koordynacji.

Czterech żołnierzy ruszyło przez tłum, widocznie wcześniej poinformowano każdego z nich, do kogo jest przydzielony.

– Grupy mają ustawić się przy ciężarówkach w celu pobrania amunicji. Żadnych pytań i kłótni, sprzęt wydadzą wam wykwalifikowani specjaliści na podstawie osobistych cech zmobilizowanych.

Zerknąłem na „specjalistów” – czterech młodych żołnierzy, stojących przy ciężarówkach. Przybyli do nas niedawno i pewnie nawet nie wszystkich mieszkańców osiedla znali z widzenia.

– Ustawiać się! Szybko!

To był zupełnie inny Denis. Nie ten, który wiecznie ze mnie kpił; nie ten, który lubił wieczorami, patrząc na mrugające niebo, opowiadać zdumiewające historie, w których przeplatała się prawda i fantazja.

– Jeśli za godziną któryś z was nie będzie miał broni, może mieć żal wyłącznie do siebie. Pogonią was na Psylończyków z gołymi rękami!

Nie wątpiłem, że rzeczywiście to zrobi. Żarty się skończyły.

Nie wiedziałem, że Ogarin potrafi być taki. Okazuje się, że w ogóle niewiele o nim wiedziałem. Ani gdzie i jak trafił do armii, ani skąd pochodził… Przez pięć lat wystarczały mi zabawne historie z życia sił imperialnych, opowieści o heroicznych walkach i przygodach na przepustce.

Takiego Ogarina widziałem po raz pierwszy. Taki Ogarin rzeczywiście potrafiłby zabijać – i to nawet swoich, jeśli nie spełnią pokładanych w nich nadziei.

Trafiłem do grupy wujka Griszy. Tak naprawdę było mi wszystko jedno, to jego zasługa. Długa kolejka ustawiła się do ciężarówki.

Żołnierz wyciągał z jednej skrzynki ciasno zwinięty pakiet, z drugiej broń, wręczał każdemu zmobilizowanemu, dorzucał jeszcze jakąś paczką – gdy podszedłem bliżej, okazało się, że to racja żywnościowa. I to wszystko. Stropieni ludzie odchodzili na bok, a nad nami grzmiał głos Ogarina:

– Uwaga! Pancerzy nie dostaniecie, nie macie wprawy w posługiwaniu się systemami ochronnymi. Zamiast tego otrzymujecie płachtę maskującą Kameleon. Wierzcie mi, naprawdę jest bardzo dobra! Została opracowana w ostatnich miesiącach wojny, więc załoga „Loredana” teoretycznie nie powinna dysponować detektorami, zdolnymi do jej wykrycia. Uwaga! Musicie bezwzględnie przestrzegać instrukcji postępowania zamieszczonej na opakowaniu płachty.

Po aktywacji kameleona indywidualne dopasowanie do figury trwa siedem minut; przez pierwsze trzy postarajcie się stać nieruchomo, a potem ruszać się możliwie najbardziej energicznie.

Przede mną stała Olga Nonowa. W ciągu ostatniej godziny przestałem się jej bać, teraz nie swaty były nam w głowie. Przezwyciężyła już pierwszy lęk; teraz nawet przyjemnie było patrzeć na jej mocną postać i przypominać sobie, jak my, dzieciaki, z zachwytem słuchaliśmy jej opowieści w pierwszej klasie. Kto inny mógłby nam odpowiedzieć na każde pytanie? Od kogo dowiedzieliśmy się, że moc napędu jest wprost proporcjonalna do rozmiaru dyszy, że wiciokrzew nie bywa kłujący, że wielki malarz Gauguin odciął drugiemu wielkiemu malarzowi, van Goghowi, ucho w czasie pojedynku… Nonowa wiedziała wszystko o wszystkim, więc teraz powróciła do mnie dziecięca pewność – wszystko będzie dobrze.

W końcu nadeszła nasza kolej. Młody żołnierz otarł pot z czoła, zerknął na Olgą i wręczył jej potężną wielolufową broń.

– To szansa, w sam raz dla pani. Nie jest trudna w obsłudze.

– Młody człowieku – powiedziała surowo Olga – czym jest szansa, wiedziałam, gdy pana jeszcze nie było na świecie. Sześciolufowy automatyczny system ognia laserowego, skonstruowana przez wielkiego Martyzenskiego. Inaczej trak.

Lekko podrzuciła szansą, ujęła ją wygodniej i powiedziała:

– Pif-paf.

Ludzie obok uśmiechnęli się, pewnie poczuli się dumni, że u nas nawet nauczycielka umie posługiwać się trakiem. Żołnierz – pamiętałem, że ma na imię Wołodia – wręczył Nonowej pakiet z płachtą i od razu dwie racje żywnościowe.

– W porządku – burknął. – Tylko że teraz trzymają pani lufami do siebie. W czasie walki proszę raczej odwrócić. Następny.

– Cześć, Boksa – rzuciłem. Takie miał przezwisko, może z powodu sukcesów w starożytnym, półlegalnym rodzaju sportu, a może z innego powodu. Wołodia popatrzył na mnie ponuro, podał płachtę i niewielki pistolet.

– Bierz. To trzmiel, średni blaster plazmowy.

Zaskoczony, nie od razu zareagowałem. Widząc przy ciężarówce Wołodię, liczyłem, że dostanę prawdziwą, porządną broń. Na przykład szansę albo słynny ultimatum. A on mi daje blaster! Z czegoś takiego uczyliśmy się strzelać w szkolnej strzelnicy!

– Wołodia, coś ty?

Na moje ręce spadł pakiet z płachtą i racja żywnościowa. Wołodia mruknął:

– Głupku, dałem ci w prezencie kilka minut życia. Automatyka Psylończyków przede wszystkich odstrzeli tych z ciężkim uzbrojeniem.

Idącego za mną Pawlika Biziajewa obdarował moim wymarzonym ultimatum. Podekscytowany Pawlik rozpłynął się w radosnym uśmiechu, a ja stałem z płonącymi policzkami i zastanawiałem się, co zrobić.

Zażądać normalnej broni? Bez żadnych ulg i darowanych minut?

Ale przecież i tak ktoś musi dostać zwykły blaster, więc dlaczego nie ja?

– Trzmiel? – Ogarin podszedł do mnie, machając telefonem.

Spojrzałem zaskoczony, bo jego głos nadal huczał nad polem, ale zrozumiałem, że to nagranie. – Bardzo dobrze. Postanowiłem sprawdzić, czy z głupoty nie złapałeś się za szansą.

– Denis, nie potrzebuję taryfy ulgowej!

– Nie mów głupstw. Po prostu chcą zachować kilku ludzi jak najdłużej. Między innymi ciebie. Wyluzuj.

– Ale…

– Wyluzuj się, mówię! – Denis zabrał mi broń i rację, położył na ziemi. Otworzył paczkę z płachtą, narzucił mi na ramiona, nacisnął jakąś wypukłość. Brudnoszara tkanina zafalowała, zasyczała, popełzła po ciele. – Nie ruszaj się! Kameleon musi się przyzwyczaić do twojej figury.

Pokornie zastygłem.

– Szkoda, że to stary model i twarz będzie odsłonięta – skomentował Ogarin, gdy płachta otuliła mnie całkowicie, zostawiając jedynie malutki owal. – Kiedy podejdą Psylończycy, wtulisz twarz w ziemię, może cię ominą… – Skrzywił się. – Jeśli pójdą dalej, możesz zaatakować… ale możesz też nie atakować. Nie liczymy na zwycięstwo, chodzi o grę na zwłokę. Wasz oddział ulokuje się wokół punktu ogniowego Gamma. Zniszczą go szybko, jeszcze z powietrza, ale potem desant wyruszy, żeby skontrolować pozycje. Wtedy zacznie się wasza praca. Jeśli Psylończyków będzie trzech czy czterech, może coś z tego wyjdzie. Kiedy odbijecie pierwszy atak, od razu wycofujcie się w stronę lasu, nie zapominając zostawić osłony, bo będą was gonić. I to już chyba wszystko.

Uśmiechnął się niewesoło.

– Trzymaj się, młody. Bardzo cię lubię i nie chciałbym wieczorem znaleźć twojego przypieczonego trupa.

– Uważaj, żebyś sam się nie przypiekł – odciąłem się.

– To moja praca.

– Kapitanie? – rozległ się cienki głosik.

Odwróciliśmy się – obok stali En i Artiom Eyko. Chłopiec dostał lekki blaster i płachtę, En nie miała broni.

– Słucham – rzekł Ogarin.

– Kapitanie, nie chcą mnie dopuścić do mojego statku.

Dziewczynka była spięta i Ogarin to widział.

– Zgadza się, taki wydałem rozkaz. Po co wam teraz jacht?

– Nie mam zamiaru odlatywać! – En potrząsnęła głową. – Ale statek na pewno zostanie zniszczony. Muszę koniecznie zabrać sprzęt.

– Broń? – sprecyzował Ogarin.

– Sprzęt. – Dziewczynka nie poddawała się. – Specjalistyczny sprzęt.

Na jej czoło wystąpiły kropelki potu. Palce nerwowo drżały.

– Po co?

– Kapitanie, moim obowiązkiem jest ochrona Artioma. Nie mogę wykonywać zadania bez specjalnego sprzętu. Kapitanie, jestem bardzo spięta i trudno mi kontrolować moje zachowanie, gdy mam świadomość, że nie zdołam wypełnić swojego obowiązku.

Zdumiewające. Jej występ przebijał wszystkie szaleństwa ostatniej doby. W samym środku tłumu składającego się z dwóch tysięcy uzbrojonych ludzi stała mała dziewczynka i prawie otwarcie groziła kapitanowi sił imperialnych.

Ogarin zerknął na mnie.

– A ty co tak sterczysz? Ruszaj się, kameleon ma zapamiętać twoje ruchy! Skacz, biegaj! No, jazda!

Zacząłem się ruszać, ale w miejscu. Rozmowa była zbyt ciekawa, po prostu nie mogłem odejść. Ogarin pokręcił głową, ale nie wyganiał mnie.

– Czy En odleci bez ciebie? – zwrócił się do chłopca.

Artiom pokręcił głową.

– To dobrze. – Kapitan zerknął na zegarek. – Ile czasu potrzebujesz?

Oceniłem, że stąd do miejsca cumowania jachtu jest jakieś trzy kilometry.

– Dziesięć minut, żeby dotrzeć do statku, dziesięć na zebranie rzeczy, dziesięć na powrót, pięć minut rezerwy – wyskandowała dziewczynka.

– Zezwalam – powiedział Ogarin, poniósł do ust telefon i coś wymamrotał.

Zanim skończył, dziewczynki już nie było. Biegła, niemal nie poruszając rękami, za to przebierając nogami z niesamowitą szybkością. Jakby nie była człowiekiem, tylko cyborgiem.

– Jak mechanistka – powiedział z goryczą Denis.

– Nie jest cyborgiem – zapewnił posępnie chłopiec.

– Wiem. Ale jest niewiele lepsza. – Ogarin spojrzał na niego. Kochasz ją?

– Ona jest dobra – rzekł Artiom. – Najlepsza ze wszystkich.

– Kim tak naprawdę jesteście? – zapytał ostro Denis.

Chłopiec popatrzył na niego szeroko otwartymi oczami. Było w nich ostentacyjne zaskoczenie i naiwność.

– Nie mam czasu i możliwości, żeby się czegokolwiek o was dowiedzieć – podkreślił Ogarin. – Prawdopodobieństwo mojej śmierci w czasie ataku Psylończyków wynosi dziewięćdziesiąt dziewięć procent. Chciałbym po prostu wiedzieć. Rozumiesz?

Chłopiec oblizał wargi.

– Mały, bez wzglądu na to, kim jesteście, nie życzę wam źle. Denis podszedł do Artioma. – Być może gwizdnę na kilka zasad i pozwolę wam odejść z pola bitwy. Tylko musisz mi wyjaśnić, kim jesteście i czym tak naprawdę są dla was te regaty.

Artiom wyraźnie się wahał. Nie było w nim tej twardej stanowczości, cechującej En.

– Na pewno pozwoli nam pan odejść?

– Aloszka, czy kiedykolwiek cię oszukałem? – spytał Ogarin, nie odwracając się.

– Nie – odparłem szybko.

– Pewnie i tak jest już za późno… – Artiom odwrócił się, jakby próbował odszukać siostrę wzrokiem. – Nie wiem… Obiecuje pan, że pozwoli nam odejść? Ja już dłużej nie mogę, słowo honoru! To już siódmy raz, siódmy raz!

Denis wyciągnął rękę i poklepał go po policzku.

– Obiecuję, mały. Mów. Powiedz prawdę i ewakuuj się razem ze wszystkimi.

Jeszcze nie skończył, a już stało się jasne, że powiedział coś nie tak, gdzieś się pomylił. Twarz Artioma wykrzywił pogardliwy grymas i chłopak się cofnął.

– Nasze dokumenty ma siostra, kapitanie. Odpowie na wszystkie pańskie pytania.

Ogarin przygryzł wargi i skinął głową.

– Jasne. W takim razie spadaj, szczeniaku. Boisz się umrzeć, to przynajmniej nie bój się żyć.

– Lepiej od ciebie wiem, czym jest życie i śmierć!

Przez chwilę wydawało mi się, że przed nami stoi nie chłopiec, ale dorosły mężczyzna. Było coś w jego spojrzeniu, w jego słowach…

Artiom odwrócił się i poszedł.

– Wiesz – powiedział Ogarin, odprowadzając go wzrokiem kiedyś na manewrach zaprowadzili nas, kadetów, do teatru. Sztuka była bardzo ciekawa. Spóźniliśmy się na początek, a gdy już zrozumieliśmy, o co chodzi, poderwali nas z miejsc, ustawili i zaprowadzili do obozu.

Popatrzył na niebo, uśmiechnął się i zaczął nabijać fajką.

– Zrobili to specjalnie, to byli bardzo mądrzy ludzie. Chcieli nam pokazać, że nie na każdą sztukę trafimy w porę i nie każdą obejrzymy do końca. Czy to w teatrze, czy w życiu… Dobrze, Aloszka.

Czas na mnie, trzymaj się.

Ogarin wsunął niezapaloną fajkę do kieszeni, objął mnie mocno i poszedł w stronę sztabu. Minutę później nad kosmodromem znów huczał jego głos:

– Do diabła! Następnego, który bez rozkazu odbezpieczy broń, zastrzelę osobiście!

Wzruszyłem ramionami.

Dziwny z niego człowiek.

– No i proszę. To tak sprawy wyglądają.

Podszedł do mnie Siemiecki, dyrektor naszej jedynej szkoły.

[Kolejne spotkanie czytelników prozy S. Łukianienki z Jurijem Siemieckim – słynnym fanem rosyjskiej SF, żarliwym członkiem rosyjskiego Fandomu. Zabijanie go na kartach powieści SF stało się ambicją rosyjskich twórców fantastyki, przyznawana jest nawet nagroda za „najlepsze literackie zabójstwo Siemieckiego”. Czytelnik, stykając się w utworze z bohaterem o tym nazwisku, odruchowo zaczyna traktować go jak nieboszczyka i zastanawiać się, w jaki sposób Jurij Siemiecki zginie tym razem (przyp. tłum.).]

Niewysoki, o wąskich ramionach, kiedyś wydawał się nam olbrzymem, podobnie jak Olga Nonowa olbrzymką. Tyle że Olga faktycznie była potężna.

– Wiesz co? – powiedział melancholijnie Siemiecki. – Napijmy się! Nigdy nie piłem ze swoimi uczniami, a teraz się napiję!

Wyjął z kieszeni płaską butelkę i podał mi.

– Dziękuję – łyknąłem koniaku. – Czemu nie wkładasz kameleona?

– A co mi tam! – Siemiecki machnął ręką. – Zdążę. Zresztą, i tak jestem nieduży, nie zauważą mnie. Co najwyżej dostrzegą tę broń.

Podniósł za lufę ultimatum i pomachał nim nad betonem, obtłukując plastikową kolbę.

– Jak myślisz, dlaczego tobie, rosłemu chłopakowi, dali mały pistolet, a mnie, takiemu cherlakowi, wielką armatę?

– Nie wiem – powiedziałem, oddając butelkę.

– No właśnie – westchnął Siemiecki. – Pójdę już.

Ruszył, wlokąc za sobą broń, i po chwili zniknął w tłumie.

Zrobiło mi się strasznie przykro – zrozumiałem, że nigdy więcej go nie zobaczą.

Jeszcze kwadrans staliśmy przy ciężarówce. Wszyscy dostali już sprzęt i teraz czekali nie wiadomo na co.

– No, najwyższa pora! – rozległ się w końcu głos wujka Griszy. – Ruszamy do tajnego punktu ogniowego Gamma. Wszyscy pamiętają, gdzie on się znajduje?

Wielogłosy ryk potwierdził, że nikt nie zapomniał swoich dziecięcych wygłupów.

– Jazda! – Tym okrzykiem Grigorij zmusił swoich ludzi do ruszenia się. – Z nami jest Bóg, Wspólna Wola i Grey!

Ruszyliśmy przez kosmodrom, nie w szeregu, ale dość równo, a nawet, jeśli brać pod uwagę sytuację, radośnie. Czy to wydana broń tak na nas podziałała, czy może to kwestia przebywania w tłumie?

W ogonie kolumny ktoś zaintonował wojskową pieśń: Wszyscy urodzeni jesteśmy do tego, żeby gwiazdy przemieniać w pył!, ale ponieważ niewiele osób znało słowa, piosenka szybko ucichła.

Pięć minut później ochronne płachty zaczęły działać, widocznie dostosowały się do ciał. To jeden, to drugi człowiek rozmywał się i przemieniał w niejasny cień, nad którym niczym obłoczek płynęła twarz w wycięciu kaptura. W ruchu ludzie byli jeszcze jako tako widoczni, ale gdy zastygli, całkowicie zlewali się z tłem.

A może te płachty rzeczywiście nam pomogą i uda się odbić atak psylońskich komandosów? Nie mają czym zbombardować planety, więc będziemy grać na zwłokę; potem przybędzie flota i rozniesie krążownik w pył, a sława naszej planety rozniesie się po całej galaktyce. Grey da nam kredyty na rozwój, dziennikarze zlecą się całymi tabunami i skoczy w górę cena pereł…

W ten sposób, oddając się uspokajającym marzeniom, doszedłem do tajnego bunkra Gamma. Oczywiście na powierzchni nic nie było widać, wszystkie budowle mieściły się głęboko pod ziemią, pod betonowymi płytami. Ale pamiętałem kilka zamaskowanych wejść i mniej więcej wiedziałem, w którym miejscu wynurzą się na powierzchnię laserowo-rakietowe wieże obrotowe, gdy zacznie się walka. Grigorij pogadał chwilą z żołnierzem i zaczął wydawać polecenia. Zostaliśmy rozlokowani w promieniu dwustu metrów wokół bunkra, mieliśmy się tu położyć. Gdyby pięć minut później ktoś rzucił okiem na to miejsce, mógłby pomyśleć, że kosmodrom jest pusty. Ja widziałem tylko swoich najbliższych sąsiadów – Siemieckiego, Nonową, Artioma i En Eyko, która tymczasem zdążyła wrócić.

– Napijesz się? – zapytał Siemiecki, wyjmując butelką.

Pokręciłem głową. Wystarczy. Przypomniałem sobie swoją niedawną idiotyczną myśl, że widzę Siemieckiego po raz ostatni, i przekląłem się za wybujałą wyobraźnię.

Jeszcze pożyjemy!

Siemiecki upił łyk i zaczął się wiercić; usiłował położyć się na ultimatum i przykryć go swoim ciałem. Kiepsko mu szło – albo wystawały boczne rączki, albo wysuwała się lufa. Siemiecki kręcił się, rozkładał ręce, walił w kolbę kolanami i cicho klął.

– Co ty tam robisz z tą bronią? – zawołał ktoś. Rozległy się śmiechy.

– Idźcie do licha – mruknął Siemiecki. – Próbuję się jakoś zamaskować.

Nonowa nie miała takich problemów. Potężną szansę ułożyła wygodnie na piersi, kołysząc ją niczym niemowlę. Niedawne omdlenie wyraźnie zdążyło wylecieć jej z pamięci.

Artiom i En nie zwracali uwagi na to, co się dzieje. Te dziwne dzieci rozmawiały o jakichś swoich sprawach. Wyglądało, że się kłócili. Twarz dziewczynki, prawie zupełnie zasłonięta kombinezonem, była czerwona i wściekła. Coś poszło nie tak.

– Uwaga, wszyscy!

Drgnąłem, gdy w uszach zabrzmiał mi głos Ogarina. Nie uprzedzono nas, że płachty są wyposażone w środki łączności.

– Będę utrzymywał z wami stały kontakt, niestety jednostronny. Dostałem informację, że wszystkie grupy zajęły swoje pozycje.

Dzieci i starcy są już w lesie. Przekazali mi meldunek, po czym radiostacja została zniszczona. A teraz sprawa najważniejsza: według danych satelitów „Loredan” zaczął wysadzać desant.

Po plecach przebiegł mi dreszcz.

– Jako pierwsze idą trzy myśliwce. Powtarzam: trzy. Za nimi cztery szalupy desantowe. Widocznie to wszystko, co im zostało.

Stacjonarnym punktom ogniowym wydano rozkaz przepuszczenia myśliwców i skoncentrowania ognia na desancie.

Głos Denisa lekko drgnął. Doskonale rozumiał, że tym rozkazem skazuje swoich ludzi na śmierć. Gdy celowniczy będą usiłowali zniszczyć pole siłowe szalup desantowych, myśliwce załatwią bunkry.

Ale wtedy my zyskamy szansę.

– Czas pozostały do pojawienia się myśliwców: trzy minuty, do pojawienia się desantu: sześć minut. Powodzenia!

Znowu zapadła cisza. Ale nie na długo.

– Nie kazałem ci tego robić! – zawołał Artiom.

Zerknąłem na przybyszów. Chłopak, ledwie widoczny w kameleonie, uniósł się na łokciu; En gwałtownym ruchem przygniotła go do betonu i coś szybko powiedziała. Wydawało mi się, że odczytałem z jej warg: „Teraz już za późno”.

Każdy ma jakieś swoje problemy.

– Nie podoba mi się to – powiedział sam do siebie Siemiecki.

I w tym momencie w niebie rozległ się cienki wizg. Wiedziałem doskonale, że nie powinienem się demaskować, ale mimo wszystko spojrzałem w górę.

Psylońskich myśliwców nie było widać – atakowały ze stratosfery. Ale sam atak wyglądał jak na filmach. Standardowy epizod zdławienie obrony planetarnej.

Sześć jasnych punktów, sześć wirujących pomarańczowych bąków leciało prosto na nas.

Ziemia zadrżała, za naszymi plecami rozsunęły się płyty i wyłoniły metalowe kolumny. Część otworzyła się, wysyłając w niebo krótkie cygara rakiet, część zaczęła tworzyć parasole anten. Jakby w odpowiedzi na ognisty deszcz, planeta stworzyła nową potworną formę życia – stalowe grzyby.

Za późno.

Sześć plazmowych pocisków uderzyło w środek kręgu. Fala uderzeniowa odrzuciła mnie na kilka metrów, zatkało mi uszy. Niczym we śnie patrzyłem, jak wirujące ogniste wiry wgryzają się w beton, zanurzając się coraz głębiej, w wilgotny chłód betonowych korytarzy, w wypełnione generatorami i głowicami bojowymi podziemia, w bezpieczne, jakże bezpieczne bunkry, w których siedzieli żołnierze Imperium dwóch chłopców, wysłanych rozkazem Ogarina na pewną śmierć.

To niemożliwe!

Wydawało mi się przez moment, że zobaczyłem cień rakiety Psylończyków, która zanurkowała za plazmowymi pociskami w ziejącą ogniem gardziel. Ziemia jeszcze raz drgnęła i zapadła cisza. A potem nad nami przeleciała i zniknęła srebrzysta sylwetka myśliwca.

Tajny punkt Gamma został zniszczony, zanim zdążył cokolwiek zdziałać.

Jakby Psylończycy dokładnie znali jego lokalizację.

Nieprawdopodobne…

Wstałem i w bezsilnej wściekłości pogroziłem niebu. Przez watę w uszach przebił się niegłośny huk – to ktoś zaczął strzelać do myśliwca, głupio i nieskutecznie.

– Przerwać ogień! Wszyscy przerwać ogień! – Ogarin wrzeszczał ze wszystkich sił. – Zająć pozycje! Czekać na pojawienie się desantu! Wszyscy mają zająć pozycje!

Padłem na kolana i przywarłem twarzą do betonu. Gdzieś głęboko pod nami wrzało ogniste jezioro, ale to nie budziło strachu.

Z tyłu wzbiła się w niebo kolumna gęstego czarnego dymu, niespodziewanie równa i piękna.

A na horyzoncie pojawiły się jeszcze dwie takie same kolumny.

Zostaliśmy pozbawieni baz stacjonarnych już w pierwszych minutach walki. Psylończycy nie dali nam szansy zaatakowania szalup desantowych.

4. Zdrajcy i bohaterowie

Pod względem fizycznym Psylończycy są bardzo słabą rasą.

Podobno nawet ziemskie dziecko byłoby w stanie zabić dorosłego Psylończyka bez większego wysiłku.

Poza tym są bardzo nieliczni. Każdy żeński osobnik jest w stanie dać najwyżej trójkę potomstwa w ciągu całego życia. Takie są uwarunkowania fizjologiczne – w organizmie występują tylko trzy komórki jajowe.

Ale Psylończycy nigdy nie próbowali pokonać przeciwnika siłą fizyczną czy przewagą liczebną.

Szalupa desantowa wylądowała mnie więcej kilometr od nas.

Ściskaliśmy mocno broń, z nienawiścią patrząc na jajowaty szary statek, otulony tęczowymi zasłonami pól siłowych. Żadnych nadziei na przebicie tej osłony ręczną bronią.

Komandosi zaczęli wychodzić.

Nawet w pancerzach bojowych nie wyglądali zbyt groźnie.

Pancerze miały po jakieś dwa metry długości, niby nic takiego, ale gdyby coś takiego z podobnym wyposażeniem próbowano wyprodukować na Terrze, ważyłoby to co najmniej dziesięć ton. Nawet teraz nie mamy przenośnych reaktorów kwarkowych, które dawały psylońskim komandosom energię, oraz „strumieniowych” pól siłowych, umożliwiających im poruszanie się z taką lekkością.

Było ich dziesięciu. Rozsypali się w tyralierę i ruszyli na nas.

Lekko, otwarcie, może naprawdę nie widzieli nas pod płachtami, a może wzgardliwie ignorowali.

– Obrońcy punktów Alfa i Gamma, przygotować się do walki! – odezwał się znowu Ogarin. – Ogień otworzyć dopiero na komendę swoich dowódców. Ochrona sztabu otwiera ogień na moją komendę!

Leżeliśmy bez ruchu. Czasem zerkałem w stronę sąsiadów, próbując ich wypatrzyć, czasem na podchodzących niespiesznie komandosów. Czyżby słynny ultimatum, strzelający ładunkiem antyprotonów, nie zdołał przebić ich osłony? Czy laserowa salwa szansy naprawdę nie da żadnego efektu?

Górne kończyny Psylończyków poruszały się rytmicznie, w czasie marszu wymachiwali rękami prawie jak ludzie.

No, dalej, dalej… Wujku Griszo, na co czekasz? Do wrogów zostało trzysta metrów, nawet z mojego blastera można strzelić…

I w tym momencie zaatakowali Psylończycy.

Znowu nas uprzedzili.

Zobaczyłem szybkie kreski ognistych nici – pociski plazmowe albo jakieś inne draństwo. Ogłuszony pokręciłem głową, a komandosi dalej szli spokojnie w naszą stronę. Spojrzałem w prawo i osłupiałem.

W miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą leżał Siemiecki, pozostał tylko wypalony krąg, z którego pionowo sterczała stopiona lufa ultimatum. Nie zdążył oddać nawet jednego strzału.

Patrzyłem chwilę na ten pomnik – na zdradziecką broń, której nie dało się ukryć pod kameleonem… A potem wyciągnąłem spod brzucha własny blaster.

– Nie ulegać prowokacjom! – rozległ się głos Kononowa. Okazało się, że również miał z nami łączność.

Prowokacjom?!

– Idź do diabła, wujku – wymruczałem.

Wycelowałem do jakiegoś Psylończyka – czy to nie wszystko jedno, do którego strzelę? I nacisnąłem spust.

Nasi tylko na to czekali.

Kiedy walnęło pięćset luf, powietrze zaczęło płonąć.

– Aaa! – rozległ się przejmujący krzyk tuż nad moim uchem.

Nie przerywając strzelaniny, spojrzałem w górę, absolutnie pewien, że Olga Nonowa umiera.

Ależ skąd!

Dzielna nauczycielka stała wyprostowana, ignorując nasze chaotyczne salwy i ogień Psylończyków. Szansa chodziła w jej ręku z boku na bok, laserowe promienie smagały ziemię. Nie wiem, co ją chroniło. Może ten fart, którego zawsze brakowało mnie, a może straceńcza odwaga?

– Macie, obcy! – krzyczała Nonowa, a oczy jej błyszczały.

Patrząc na nią, nikt by nie pomyślał, że to spokojna nauczycielka klas młodszych. I nawet jeśli jej strzelanina nie przynosiła żadnych efektów – zbyt nisko opuszczała lufę i paliła tylko beton przed sobą – to sam jej przykład sprawiał, że człowiek czuł się dumny ze swojej rasy.

W szeregu Psylończyków nastąpił wybuch. Czyjś wystrzał jednak przebił osłonę komandosów. Groteskowa postać drgnęła, rozpadała się na pół i runęła.

– Dobrze ci tak! – wrzasnęła Nonowa, uznając to trafienie za swoją zasługę.

Odpowiedź Psylończyków nastąpiła natychmiast. Najwyraźniej zrozumieli, że załatwimy ich przewagą liczebną, i przerwali pojedynczy ogień. Za to przed każdą postacią pojawił się mały czerwony obłoczek.

Nie wiedziałem, co to takiego.

Ale wujek Grisza wiedział.

– Wycofać się! Natychmiast! – wrzasnął. – W sposób zorganizowany! Pierwszy i drugi pluton na lewo! Trzeci i czwarty na prawo!

Jakie znów plutony? Po drodze Grigorij próbował podzielić nas na oddziały i teraz przypomniało mi się, że trafiłem do czwartego plutonu. Tylko że bieg w prawą stronę, tam gdzie ział lej po bunkrze, równałby się samobójstwu. Przecież każdy zajmował pozycję, jak chciał.

Czerwone obłoczki przed komandosami zlały się w jedno, tworząc purpurowy pas. Niczym złowieszcza chmura sunęły na naszą pozycję.

Chyba po raz pierwszy w życiu nie posłuchałem wujka i pobiegłem w lewo.

Obok mnie gnała Nonowa, wymachując ciężką szansą jak lekkim wskaźnikiem, potem Artiom, En, a z tyłu jeszcze z dziesięć osób.

Nasza linia obrony złamała się. Tylko kilku ochotników – albo nie słyszeli rozkazu wujka, albo ogarnął ich szał bojowy – zostało na swoich miejscach. Odgłosy strzelaniny dobiegały, dopóki po obrońcach nie przesunął się pas czerwonej mgły.

Wtedy wszystko ucichło.

– Bydlaki! Dranie! – krzyczała cienko En Eyko. – Nie mieli prawa użyć pełznącej tarczy!

Rany, mówi jak dziecko! Jakie prawa obowiązują na wojnie?

Minęło zaledwie kilka minut, a nasz chaotyczny tłum znalazł się kilometr od bunkra. Psylończycy też zmierzali w jego stronę, ignorując rzadkie strzały. Zaraz sprawdzą dogasające resztki, a potem…

A potem pójdą dalej, żeby nas dobić.

Poruszają się niewiele szybciej od nas, ale za to mają dalekosiężną broń. I mogą iść godzinami, nie zmniejszając tempa i nie tracąc sił, bo przecież wspomaga ich pancerz.

Zwolniłem kroku, zatrzymałem się. Za moim przykładem poszli jedynie En i Artiom, Olga Nonowa i pozostali biegli dalej.

– En, co macie zamiar zrobić?

Nie wątpiłem ani przez chwilę, że naszą planetę i rozkazy Ogarina mają gdzieś.

Dziewczynka rzuciła mi pogardliwe spojrzenie, ale od razu zmieniła wyraz twarzy.

– Trzeba się ukryć. To przecież jasne, że walka jest już przegrana!

Skinąłem głową. Nie ma sensu spierać się o rzeczy oczywiste.

– Zaraz zaczną przeczesywać kosmodrom, trzeba się przyczaić.

Gdy wyląduje „Loredan” i zacznie się wyładunek sprzętu, spróbujemy przedrzeć się do naszego jachtu. Może uda się uciec i kontynuować regaty.

– Poszaleliście z tymi regatami! – krzyknąłem.

En Eyko wzruszyła ramionami.

– No to co? Znowu masz szansę. Ale teraz prócz marchewki jest jeszcze bat.

Powariowali.

Spojrzałem na Artioma.

Chłopiec wcale nie wyglądał na szaleńca. W jego oczach czaił się smutek, strach i wstręt, ale nad tym wszystkim przeważało błaganie. Czemu aż tak się boi śmierci?

Dzieci jeszcze nie rozumieją, czym jest śmierć. Za wcześnie dla nich na taki strach.

Ale chłopiec się bał.

Jeszcze raz popatrzyłem na słupy dymu. Ładnie nas załatwili, przewidzieli wszystkie nasze plany. Spłonęły punkty ogniowe Alfa, Beta, Gamma…

Zaraz, ale przecież było ich cztery!

Potrząsnąłem głową. Gdzie zawsze chodziliśmy się bawić? Zwykle do Alfy albo do Gammy, bo to najbliżej. Rzadziej do Bety. I chyba ze dwa razy, wracając z wyprawy po lesie i Srebrzystych Wodospadów – do Delty.

Czyżby nawet Ogarin nie wiedział o istnieniu tego punktu?

Dziesięć kilometrów, mniej więcej na południowy zachód. Popatrzyłem w tamtą stronę – błękitne niebo pozostało czyste.

– Wiem, gdzie się ukryjemy – powiedziałem. – Chodźmy.

Są religie, według których cały świat to sen. Sen Boga, który ten świat wymyślił. Twój własny sen. Sen jakiegoś niepozornego człowieka. To by wiele wyjaśniało, sny zawsze są trochę przerażające.

Nawet piękny i dobry sen jest smutny, choćby dlatego, że trzeba się z niego obudzić.

A może to rzeczywiście tylko sen?

Szybkim krokiem szliśmy po bezkresnym betonowym polu, coraz bardziej oddalając się od metodycznie okrutnych Psylończyków i od naszych ludzi, którzy próbowali stawić im opór.

We śnie nie można zdradzić, prawda?

A może, jeśli zdradziłeś we śnie, to znaczy, że jesteś gotów do tego na jawie?

Może to wszystko mi się śni? En Eyko z jej nerwowym bratem i atak Psylończyków? Albo przynajmniej sam atak… Zaraz się obudzę i okaże się, że uczestnicy wyścigu polecieli dalej, żadnego „Loredana” w ogóle nie ma, a ja muszę kupić bukiet kwiatów i iść do Olgi Nonowej. Ojciec Witalij pewnie tak wytłumaczy mój koszmar, w którym niemłoda nauczycielka okazała się nagle bohaterką.

Niestety.

To wszystko dzieje się naprawdę.

Po prostu ożyły dawne strachy i straszne sny stały się jawą.

I te cienie, które tak przyjemnie było wyobrażać sobie wieczorem pod kołdrą, gdy odłożyło się książkę o czasach Wielkiej Wojny – te cienie wróciły. Cienie, teraz już z krwi i kości, zapragnęły naszej krwi.

Czy oni naprawdę nie rozumieją, że minęło ponad dwieście lat i że mamy pokój?

Nie mogą nie rozumieć. Psylończycy są przecież bardzo mądrzy.

A więc rozkaz, wydany przez dawno nieżyjących władców, znaczy dla nich tak wiele?

I A może po prostu, widząc na planecie ziemską osadę, doszli do wniosku, że wojna została przegrana, a ich rasa unicestwiona, podobnie jak rasa sakrasów? Ruszyli zatem do ostatniej, bezwzględnej walki, żeby przynajmniej drogo sprzedać swoje życie.

Cienie. Cienie przeszłości. Zapal tysiące lamp, obstaw świątynię świecami, wyjdź na słońce, a one i tak podpełzną. Ze zwycięskiej wojny, z owianych legendami czynów. Jak nazywał się ten pilot, który staranował „Loredana”? Już nie pamiętam. Jego bohaterski czyn przetrwał jedynie jako krótka notatka w wojskowych archiwach. A ofiary tego czynu dotarły do miejsca przeznaczenia, żeby zginąć z godnością.

Psylończycy są skazani. I nie mogą tego nie rozumieć.

Gdy stajesz się tylko cieniem, już nie czujesz bólu.

– Aleksiej?

Zerknąłem na Artioma. Chłopiec szedł obok mnie, jego siostra trochę z przodu.

– Tak?

– Całe życie tutaj przeżyłeś?

– Mhm.

Pewnie zaraz mi powie, że to nudne. No cóż, sam o tym wiem.

– I nigdy nigdzie nie poleciałeś?

– Nie.

Chmurnie się uśmiechnął.

– Zazdroszczę ci.

– Czego?

– Kiedyś marzyłem o podróżach. Potem przestałem.

– Dlaczego?

Artiom wzruszył ramionami.

– Dlatego że wszystkie podróże gdzieś się kończą.

– Masz problemy, prawda? – zapytałem ostrożnie.

– Jeszcze jakie.

Nie wyglądał już na zamkniętego w sobie, raczej na skazańca, który stracił nadzieję. Jakby siłą rozpędu robił to, co należy, dlatego że tak trzeba, ale nie czuł przy tym zadowolenia ani nie liczył na sukces. Tak piszesz egzamin, wiedząc, że i tak nie zaliczysz.

– Nie przejmuj się – powiedziałem. – Jestem pewien, że wyjdziecie z tego cało. Zaraz się ukryjemy, a potem ty i En odlecicie.

Miał sympatyczny uśmiech. Szkoda tylko, że mi nie uwierzył.

– Nic z tego nie wyjdzie. Zobaczysz.

Dlaczego go pocieszałem?

Który z nas bardziej potrzebował pociechy? Na moich oczach ginęła nasza wspólnota. Przede mną nie było już nic. A szansę przeżycia były tak śmiesznie małe, że nawet trudno byłoby je obliczyć.

A mimo wszystko chciałem pocieszyć tego chłopca, dziwnego i obcego, który tak pechowo trafił na naszą małą, cichą planetkę.

Jakby za nim stały jego własne cienie i większe nieszczęścia niż płonąca planeta.

– Boisz się śmierci? – spytałem.

– Coś ty – odpowiedział szczerze Artiom. – Ani trochę. Ojej, kto to?

En, która szła przed nami, zatrzymała się, w jej ręku błysnął metal. Skoczyłem do przodu, chwyciłem ją za rękę, krzyknąłem:

– Stój! Nic nie rób! To abori!

Nie wiem, jak to się stało, ale po ułamku sekundy już nie trzymałem jej ręki. Dziewczynka patrzyła na mnie pogardliwie.

– I co z tego? Wiem, że są potencjalnie niebezpieczni.

Abori szedł ku nam spokojnie, kichając, smarkając i plując kawałeczkami śluzu. Słowo daję, nie miał kiedy wyjść na spacer.

– Pokój i miłość! – zawołałem do niego.

– Jest niebezpieczny! – krzyknęła z uporem En.

– Nawet sobie nie wyobrażasz jak! – warknąłem. – En, te istoty wysyłają wiązki mikrofal. To po pierwsze. Kontaktują się ze sobą telepatycznie. To po drugie. Cechuje ich wysoka empatia i mszczą się okrutnie za śmierć każdego ze swoich współbraci. Zabiją ciebie i tego, kto jest ci bliski. To po trzecie.

En zerknęła na Artioma i zawahała się.

– A jeśli go nie ruszę?

– Wtedy wszystko będzie w porządku. Nie są agresywni. Nic od nas nie chcą, rozumiesz? Nic!

Abori podszedł, zamlaskał, nabierając powietrza, i powiedział przez nos:

– Pokój i miłość.

Wziąłem En za rękę i zacząłem ostrożnie obchodzić abori dużym łukiem. Artiom szedł obok mnie, tak żebyśmy osłaniali go przed tubylcem.

– Pokój i miłość – powtórzył abori. Wsunął rękę w fałdy skóry, pogrzebał i zrobił krok w naszą stronę.

Perła miała trzy centymetry średnicy, czyli wielkość Kwiatu Plazmowego. Miała przy tym czerwonawy połysk, co było niezwykłą rzadkością.

Abori cierpliwie czekał.

Moja ręka sama sięgnęła do butelki z wodą i znieruchomiała.

Ile czasu będziemy musieli siedzieć w bunkrze? Kilkanaście godzin? Dobę? Kilka dni? En i Artiom w ogóle nie mają wody, a czy znajdziemy w bunkrze jakieś zapasy – nie wiadomo.

– Wiesz przyjacielu, jakoś nie mam do tego głowy – powiedziałem i rozłożyłem ręce. Poszliśmy dalej.

Abori nie zdziwił się, oni niczemu się nie dziwią. Podreptał w miejscu i ruszył za nami.

– To wasz produkt eksportowy? – zapytał Artiom.

– Tak, jedyny – potwierdziłem.

– I ta kulka jest pewnie sporo warta? Dlaczego nie wziąłeś?

– Trzeba ją wymienić na wodę.

– Przecież masz butelkę.

– Pieniędzmi pragnienia się ugasimy, Artiom.

– Słusznie – przyznał.

Dystans między nami a tubylcem zwiększał się nieuchronnie, ale abori się nie poddawał. Szedł za nami, drapiąc się i kołysząc, i wydając bulgoczące dźwięki. En oglądała się co chwila, wyraźnie zdenerwowana.

– Nie bój się, nic nam nie zrobi – uspokoiłem ją.

– Nie boję się o siebie – odpaliła dziewczynka.

– Gdy ukryjemy się w bunkrze, trochę się pokręci, a potem sobie pójdzie – obiecałem. – Mieliśmy szczęście, że Psyłończycy nie wiedzieli o punkcie Delta.

– Nie ma o nim żadnej informacji – zauważyła ponuro En. Nawet w archiwach imperialnych. W czasie wojny zdarzało się, że ze względu na tajność sprawy niszczono pewne dokumenty, a potem o magazynach, bazach czy kosmodromach kompletnie zapominano.

Niedawno na Endorii odkryto podziemną automatyczną fabrykę, która przez te wszystkie lata produkowała magazynki do blasterów desantowych. Umieli kiedyś budować.

Zrobiło mi się nieswojo. Do głowy przychodziły najgłupsze myśli, a kłęby dymu, wybuchy i rozbłyski, które pojawiały się od czasu do czasu, bynajmniej nie działały krzepiąco. To Psyłończycy rozprawiali się z naszą wspólnotą.

Gdy doszliśmy do punktu Delta, od natrętnego abori dzieliło nas pół kilometra. Zamaskowany właz znalazłem szybko – tego się nie zapomina. Oczyściłem z pyłu panel kontrolny na betonowej płycie, przyłożyłem dłoń. Staroświecki mechanizm zastanowił się chwilę i dał zielony sygnał. W czasie wojny niemal zupełnie zrezygnowano z zamków reagujących na konkretną osobę, wystarczało rozpoznanie człowiek – obcy.

Bo przecież można zdradzić kraj, można zdradzić planetą. Ale czy znalazłby się szaleniec zdolny do zdrady całej ludzkiej rasy?

Wąskim betonowym korytarzem zeszliśmy na głębokość dwudziestu metrów. Odkręciłem zabezpieczenie na ciężkim stalowym włazie i go odchyliłem.

– Światło się pali – zauważył zdumiony Artiom.

– Włącza się, gdy ktoś wchodzi do bunkra – wyjaśniłem. – Byłem tu po raz pierwszy, kiedy miałem mniej lat niż ty teraz.

Staliśmy w długim korytarzu pod rozmieszczonymi w sporych odstępach lampami. Po bokach widać było rząd stalowych drzwi.

– Dalej są pomieszczenia techniczne – powiedziałem. – Nie ma sensu się tam pchać. Lepiej chodźmy na posterunek bojowy, tam są fotele, można posiedzieć.

Dzieci dziwnie przycichły. Poszedłem przodem, przyglądając się gryzmołom na ścianach, wykonanych niegdyś kopciem albo flamastrem. Zobaczyłem nawet swój krzywy podpis… Kiedyś uważaliśmy to za wielki szpan – zostawić swój ślad na ścianie martwego bunkra. Głuptasy…

– Stanowisko bojowe. – En pokazała symbol na drzwiach.

– Właśnie. Niezbyt tam przytulnie, ale… – Dotknąłem panelu sensorycznego i drzwi wsunęły się w ścianę.

– Ojej… – szepnął wstrząśnięty Artiom.

Ja też byłem w szoku.

Kiedyś, gdy tu przychodziliśmy, stanowisko było na głucho zablokowane. Mogliśmy siedzieć przy pulpicie i bębnić palcami w klawisze, bez efektu. Towarzyszyło nam przyćmione światło i cichy szum wentylatorów.

Teraz stanowisko żyło.

Przed głównym pulpitem bojowym świecił ogromny, trójwymiarowy ekran. Widać było na nim schematyczny obrazek ogromnego kosmodromu, jakieś budowle, statki… Po mapie pełzły czerwone i zielone punkty. Czerwonych było niewiele, łatwo się domyślić, że to psylońscy komandosi; zielonych znacznie więcej, ale na pewno nie dwa tysiące, najwyżej połowa.

– Proszę się określić – zabrzmiał niegłośny kobiecy głos. Rasa, obywatelstwo, stopień, imię, nazwisko.

Przełknąłem gulę w gardle.

Komputerowe stanowisko bunkra ożyło. Widocznie po rozpoczęciu ataku systemy rozpoczęły reaktywację punktu bojowego.

– Proszę się określić – powtórzył kobiecy głos, nie zmieniając intonacji.

– Człowiek, Imperium ludzi, ochotnik, Aleksiej Kononow wyszeptałem.

– Rozpoznanie zakończone. Zgodnie z zasadami stanu wyjątkowego sterowanie punktu bojowego Delta przechodzi na ochotnika Aleksiej a Kononowa. Proszę zająć miejsce dowódcy.

Obejrzałem się, szukając wsparcia, ale En była wstrząśnięta nie mniej niż ja. Rozglądając się czujnie, trzymała blaster w obu rękach, jakby szykowała się do odparcia ataku. W oczach Artioma pojawiła się dziecinna radość – chłopiec trafił do swoich bohaterskich snów, w których dostaje się do ręki władzę i broń.

– Przejmuję dowodzenie – powiedziałem, nie poznając własnego głosu. – Proszę zameldować o sytuacji.

Fotel dowódcy był dla mnie za duży, jakbym znowu stał się dzieckiem. No tak, obliczono go na człowieka w pancerzu bojowym.

– Nastąpiła inwazja. Przeciwnik został zidentyfikowany jako psyloński krążownik desantowy „Loredan”. Siły inwazji: cztery szalupy desantowe, czterdziestu komandosów, trzy myśliwce typu tramp. Do chwili obecnej siły planetarne zniszczyły jedną szalupę desantową i trzech komandosów. W tej chwili na planecie znajduje się trzydziestu siedmiu Psylończyków. Myśliwce osłaniają „Loredana”, który wszedł na trajektorię lądowania. Przewidywany czas lądowania: dwadzieścia cztery minuty.

Komputer bunkra nie umiał się dziwić. On również był cieniem dawnych snów.

– Punkty wspomagające Alfa, Beta i Gamma zostały zniszczone podczas ataku myśliwców. Zwracam uwagę na precyzję ataku, co sugeruje obecność na planecie wrogich agentów. Siły ochotnicze, zdekoncentrowane, przemieszczają się chaotycznie po obszarze kosmodromu. Zwracam uwagę na niekompetentne dowodzenie. Trwa opór naszych wojsk w rejonie sztabu. Szacowany czas zajęcia sztabu dziewięć minut. Czekam na polecenia.

Na pulpicie przede mną widniały dziesiątki przycisków, paneli sensorycznych, wskaźników i małych ekraników. Nie wiedziałem, jak tym wszystkim sterować, ale na szczęście nie musiałem.

– Przedstawić wszystkie możliwości walki z wrogim desantem.

– Atak na krążownik „Loredan” w momencie dotknięcia planety. Prawdopodobieństwo powodzenia pięć procent. Zaatakowanie desantu psylońskiego na terenie kosmodromu. Prawdopodobieństwo powodzenia siedemdziesiąt trzy procent; potem nastąpi zniszczenie bunkra przez siły kosmiczne agresora.

– Przecież mieliśmy się tu tylko ukryć! – krzyknęła za moimi plecami En Eyko. – Aleksiej!

Czytałem dużo książek o wojnie, obejrzałem również sporo filmów, więc powinienem wiedzieć, co robić. Nie wiedziałem tylko, jak dokładnie stacjonarne stanowiska punktów ogniowych odwzorowują mostki statków kosmicznych.

Akurat mam okazję to sprawdzić.

– Niebezpieczeństwo buntu – powiedziałem.

– Wykonane – zameldował komputer, gdy niebieskawa „szklanka” pola siłowego nakryła mój fotel. En Eyko, która już podniosła pistolet, nie odważyła się strzelić.

Spojrzałem na ekran, gdzie czerwone punkty likwidowały zielone. Dziesięciu psylońskich komandosów zaczęło otaczać sztab.

– Atak desantu, wykonać – powiedziałem.

– Wykonuję – potwierdził łagodny głos.

Co się teraz działo nad nami, mogłem sobie tylko wyobrazić.

Laserowe wieżyczki i rury rakiet wysuwają się spod ziemi. Rozwijają się czasze radarów. Rozbłyski energii rozwijają się w ogniste pętle, których mocy wystarczyłoby dla statków bojowych.

Desant, nawet dobrze osłonięty, powinno to załatwić!

– I tak nie zwyciężymy! – krzyknęła En Eyko. – Na pewno!

Myśliwce zniszczą bunkier, „Loredan” wyląduje i umocni się na planecie, a potem wszystko spalą bombami mezonowymi!

Jej głos, zniekształcony polem siłowym, wydawał się jakiś nieludzki.

I w pewnym stopniu tak rzeczywiście było.

– Tam są moi przyjaciele – powiedziałem, wskazując głową ekran, gdzie beznadziejnie bronił się sztab piechoty kosmicznej. Teraz będą mieli szansę.

– Szansę? A my? Czy my mamy szansę? – krzyknęła En Eyko.

Ładna dziewczynka o kędzierzawych włosach, którą tak dobrze nauczyli bronić i osłaniać.

Swoich.

A my jesteśmy dla niej obcy. Bez różnicy, czy to Psylończyk, człowiek z tej planety.

– Mielibyśmy szansę – warknąłem – gdybyś nie przekazała Psylończykom informacji o trzech znanych ci punktach bojowych.

Spojrzałem na Artioma – chciałem sprawdzić, czy o tym wiedział.

Chłopiec przygryzł wargę.

Wiedział.

– Głupcze! – krzyknęła En Eyko. – To była jedyna możliwość!

Pozwoliliby nam opuścić planetę!

Chwyciła Artioma jedną ręką i przycisnęła do siebie jak lalkę.

Pistolet nadal był wycelowany w moją głowę, ale dziewczynka nie próbowała strzelać. Widocznie doskonale umiała ocenić moc pola siłowego.

– Zniszczeniu uległo czterdzieści procent systemów bojowych oznajmił komputer. – Zlikwidowano dziewięciu osobników.

Czekałem. Nie musiałem naciskać przycisków i chwytać wroga w krzyżyk celownika. Czas dziecięcych zabaw przeminą}.

– Zniszczeniu uległo sześćdziesiąt procent systemów bojowych.

Zlikwidowano czternastu wrogich osobników. Przypadkowe straty naszych sił w granicach dopuszczalnych norm.

Zabawy się skończyły. Pozostały normy.

– Zniszczeniu uległo osiemdziesiąt procent systemów bojowych. Zlikwidowano szesnastu wrogich osobników. Obsłudze stanowiska zaleca się opuszczenie bunkra.

– Zdjąć osłonę ze stanowiska dowódcy – poleciłem, wstając.

Na głównym ekranie czerwone punkty pospiesznie przemieszczały się w naszą stronę. I tak nie uciekniemy, ale lepiej zginąć pod niebem niż spłonąć w jeziorze plazmy w betonowej norze.

– Bydlaku! – krzyknęła En Eyko.

– Nie strzelaj, zabraniam! – krzyknął Artiom. – Nie zabijaj go!

Wzruszyłem ramionami. Było mi prawie wszystko jedno. Zrobiłem to, co powinienem zrobić. Dalej i tak jest już tylko śmierć.

– Chciałbym wiedzieć, kim wy właściwie jesteście.

En Eyko płakała, opuszczając pistolet. Z przyjemnością by mnie zastrzeliła, ale zdaje się, że nie mogła złamać bezpośredniego zakazu brata.

Za to ja powinienem zabić ją. Ta dziewczynka popełniła najbardziej niesłychane przestępstwo w dziejach – zdradziła ludzi obcym.

Nawet w latach Wielkiej Wojny coś takiego zdarzało się bardzo rzadko, a jeśli już, to pod wpływem tortur, łamania psychiki, szantażu…

Podczas gdy ona… dobrowolnie!

O co tu chodzi? W jakim celu wykonano tą dziewczynkę-robota, gotową poświęcić ludzkość w imię nawet nie siebie, lecz brata?

Jeśli to rzeczywiście jej brat.

– Wychodzę na powierzchnię – oznajmiłem. – A wy jak sobie chcecie. Nie będę was namawiał.

Ale nie musiałem nikogo namawiać.

Dopiero gdy odchyliłem właz i znalazłem się na zewnątrz, mogłem ocenić efekty swoich działań.

Wszystko potoczyło się bardzo szybko, inaczej niż na filmie.

Wpadliśmy do bunkra, przejęliśmy dowodzenie, wydałem rozkaz, uaktywniły się systemy bojowe. Trzy minuty walki przesiedziane pod ziemią.

Teraz już wiedziałem, co może zrobić stacjonarny punkt ogniowy kosmodromu, jeśli się go w porę nie zniszczy.

Wszystko wokół nas było czarne, wypalone. Pogorzelisko z wysepkami betonowych płyt. Tam, gdzie wysunęły się wieżyczki obrotowe, połyskiwały jedynie kałuże metalu. Niebo zasłaniały chmury popiołu, ziemię pokrywała czarna warstwa pyłu.

Jakie siły rzucili Psylończycy na tę nieuwzględnioną w planach podziemną twierdzę?

– Popatrz, En Eyko – powiedziałem. – To twoja robota.

– Mam taką pracę. – W jej głosie nie było śladu emocji. – To nie ja ściągnęłam Psylończyków na waszą planetę.

Nie odpowiedziałem. Patrzyłem, jak coś się gramoli w chmurach popiołu.

Nie wiem, jak Psylończykowi udało się wydostać ze zniszczonego pancerza. Nie wiem też, dlaczego przeżył, chociaż pancerz zamienił się w kupę złomu. Ale najwyraźniej zdrowo oberwał. Nie mógł iść, czołgał się.

Wyjąłem blaster i poszedłem na spotkanie wrogiemu komandosowi, wzbijając tumany czarnego pyłu.

Psylończyk podniósł głowę.

Miał szaroniebieskawą skórę, dokładnie taką jak na obrazkach.

Nieproporcjonalne, za krótkie i za cienkie nogi, długie ręce o chwytliwych palcach… Nie wiem, dlaczego nazywają ich jajogłowymi, mnie czaszka Psylończyka przypominała rozszerzającą się ku górze gruszkę. Resztki jasnych włosów sterczały rzadkimi nadpalonymi kępkami, ale innych ran nie było widać.

– Kiepsko, co? – zapytałem.

Duże okrągłe oczy patrzyły na mnie nieruchomo. Bez swojego scyborgizowanego pancerza Psylończyk był bezbronny, nawet bardziej niż ja po wyjściu z bunkra. Zdaje się, że nawet nie miał broni.

– Pokój i miłość.

Abori, ten sam abori, brnąc po kostki w popiele, podszedł do nas.

Oddychał ciężko, mówił z wysiłkiem. No proszę, jednak przeżył!

Patrzyłem na purpurową perłę w jego ręku. Dlaczego z takim uporem mi ją proponuje? Śmieszne.

I jeszcze to jego „pokój i miłość”.

– Gdzie ty tu widzisz pokój i miłość? – spytałem sarkastycznie. Co, stary? Wsadź sobie swój kamyczek w odpowiednie miejsce.

– Miejsce – westchnął Abori.

– A najlepiej uciekaj stąd, jeszcze cię zabiją przypadkiem…

– Przypadkiem.

Znowu spojrzałem w oczy Psylończyka. Komandos czekał, spokojnie i obojętnie. Może był w szoku, a może ta krucha rasa umiała umierać z godnością.

– Przecież już jesteś martwy – powiedziałem. – Wszyscy jesteście martwi. I dlatego przyszliście zabijać. A ja na razie jeszcze żyję.

– Na razie jeszcze? – spytał abori.

Wsunąłem blaster w kaburę i odwróciłem się. I osłupiałem.

Za mną stało półkolem sześciu Psylończyków. Pancerz mienił się ciemnymi tęczowymi błyskami, jak rozpalony metal. Broni w ich rękach nie zauważyłem, zresztą po co im broń? Cała ta metalowa skorupa była bronią. Pewnie gdyby drgnął mi palec na spuście blastera, wyparowałbym w jednej chwili.

En i Artiom Eyko podeszli do Psylończyków. Zdaje się, że jeden z nich rozmawia z dziewczynką.

Cóż, zdrada jednak się opłaciła. Rodzeństwo Eyko odleci z planety, Psylończycy się tu umocnią, a flota imperialna zrzuci na powierzchnię setki mezonowych bomb.

Zaciekły atak punktu ogniowego Delta nie dał nam nic, prócz krótkiej chwili triumfu.

Jeden z Psylończyków podszedł bliżej i popatrzył na mnie z góry; w pancerzu był wyższy o dwie głowy.

– Kto dowodził walką?

Zawsze mieli świetne systemy translacyjne, komunikacja międzyrasowa nigdy nie sprawiała im problemu. Jedyne, czego nie mogli zrozumieć, to pretensje prymitywnych ras w rodzaju ludzi czy Bullratów.

– Ja dowodziłem.

– Jesteś żołnierzem?

– Ochotnikiem.

Twarz Psylończyka zasłaniał hełm. Zresztą wyraz jego twarzy i tak by mi nic nie powiedział.

– Liczyłeś na zwycięstwo?

– Nie.

– Na zadanie nam ogromnych strat?

– Nie.

– Więc czego chciałeś?

– Pomóc naszym.

Abori podszedł do nas ciężko, wyciągnął rękę z perłą do Psylończyka i zamlaskał:

– Pomóc naszym.

Oślepiający błysk, nawet nie wiadomo co i skąd wystrzeliło, i ciało abori rozleciało się na krwawe strzępy.

– Po co to zrobiłeś? – spytałem.

– Niepełnowartościowy osobnik, niezdolny do walki o przetrwanie, nie powinien przeszkadzać w rozmowie istot rozumnych.

No proszę, uznano mnie za istotę rozumną… na podstawie pokrętnej, obcej logiki.

– Zostaniesz wzięty do niewoli – rzekł Psylończyk. – Już wkrótce planeta będzie nasza. Rozpoczniemy negocjacje z Imperatorem ludzi.

– Nie będzie żadnych negocjacji – zaprotestowałem. – Wojna skończyła się dawno temu. Po prostu was zniszczą.

– Rozpoczniemy negocjacje – powtórzył Psylończyk. – Statek niedługo wyląduje. Ci, którzy nam pomogli, zostaną uwolnieni, ci, którzy stawiali opór, zlikwidowani, ci, którzy stawiali opór godnie, wzięci do niewoli.

Nie sądzę, żeby zauważył, że już nie patrzę na niego, tylko na brzeg lasu w oddali.

– Niepotrzebnie zabijaliście abori – zauważyłem. – Ten tutaj pewnie nie był pierwszy, którego zabiliście?

– Niepełnowartościowy osobnik – uciął Psylończyk.

Wyglądało to tak, jakby poruszał się cały horyzont. Szare, miękkie, amorficzne postacie wychodziły z lasu jedna za drugą. Nie wiedziałem, że umieją się poruszać tak szybko.

– Popełniliście błąd – stwierdziłem. – Znowu popełniliście błąd.

Nie wolno tak po prostu dzielić na swoich i obcych, pełnowartościowych i niepełnowartościowych. To nigdy nie zdaje egzaminu.

– Statek ląduje – oznajmił uroczyście Psylończyk. Wyciągnął rękę i zerwał blaster z mojego pasa. Metaliczne palce zacisnęły się i po chwili komandos odrzucił pognieciony pistolet. – Jesteś jeńcem.

Podszedł do rannego Psylończyka i z łatwością podniósł go zakutymi w pancerz rękami. Nawet wzruszająco to wyglądało.

A z zasnutego popiołem nieba płynął niski huk. Krążownik, ciągle niewidoczny, schodził do lądowania, dając o sobie znać rykiem silników. Dmuchnął wiatr, zwiał popiół w stronę lasu, a wysoko w górze zabłysnął gigantyczny cylinder.

Ale ja patrzyłem na poruszający się horyzont.

Te melancholijne istoty, które niczego od nas nie chciały, jeszcze nigdy nie występowały w takiej masie…

Widocznie bodziec okazał się bardzo poważny.

En i Artiom Eyko stali w otoczeniu Psylończyków, obserwując lądujący krążownik. Pewnie komandosi mieli zamiar wypuścić ich, gdy tylko „Loredan” dotknie powierzchni lądowiska.

Te dziwne dzieci, podobnie jak Psylończycy, nie rozumieli tego, co już zrozumiałem ja. Tu nie wystarczyłoby krótkie wyjaśnienie, trzeba się urodzić i dorosnąć na tej żałosnej planecie, żeby właściwie ocenić to, co się działo.

Psylończycy mają swój kodeks honorowy, abori mają swój.

Najpierw wybuchł krążownik.

Wyglądało to tak, jakby dokładnie w połowie przecięto go laserem – a przecież nie mieliśmy tu laserów o tak gigantycznej mocy…

Rufa od razu spadła na dół, ale dziób jeszcze przez kilka sekund utrzymywał równowagę, jakby przecięty na pół statek był jeszcze w stanie funkcjonować.

Widocznie abori doszli do tego samego wniosku, bo część dziobowa nagle jakby się wywróciła na drugą stronę – poleciały z niej jakieś śmieci, ogniste strugi i sinawe błyskawice ładunków. Chwilę później na niebie rozbłysły trzy jasne gwiazdy – to Psylończycy zostali pozbawienie myśliwców.

Nawet nie chciało mi się cieszyć. Myślałem tylko o tym, że nie warto było z takim poświęceniem bronić planety – należało wszystko rzucić i uciekać do lasu.

Zostawić cienie przeszłości samym sobie.

Niech głupi i niepełnowartościowi aborygeni sami zdecydują, kogo wpuścić do swojego domu.

Ziemia drgnęła raz i drugi, gdy odłamki statku dotknęły kosmodromu. Przez betonowe pole przeszła fala wstrząsu, wywracając ocalałe płyty. Upadłem prosto na ciało nieszczęsnego tubylca. Zdaje się, że strategiczny kosmodrom Imperium ostatecznie utracił wszelkie znaczenie. Teraz nie wyląduje tu nawet jacht.

Pierścień abori, zamknięty wokół kosmodromu, drgnął i skierował się w stronę środka.

Psylończycy zwarli szereg. Przed nimi zapłonęły znajome czerwone obłoczki, zlały się w jedną wstęgę i zaczęły sunąć w stronę zbliżających się abori.

Tubylcy zareagowali natychmiast; widocznie w takiej masie potrafili wyczuwać zagrożenie znacznie szybciej i bardziej skutecznie je usuwać.

W ułamku sekundy pancerne sylwetki Psylończyków rozpaliły się do białości. Gdy roztopione segmenty pancerzy upadły na ziemię, w środku nie było już żadnych ciał.

Czy warto było wyciągać pochopne wnioski na temat niepełnowartościowych osobników? Ktoś poleciał w kosmos i stworzył cywilizację maszyn, a inni po prostu nie czuli takiej potrzeby.

Podszedłem do dzieci.

En Eyko miała w oczach szaleństwo.

– Boję się – wyszeptała. – Boję się…

Nie jak mała wystraszona dziewczynka, lecz przerażona kobieta.

– Radziłbym ci jak najszybciej biec do jachtu – zasugerowałem. – Może ocalał? Dla ciebie wszyscy tu są obcy. A dla abori… cóż, znalazłaś się w jednym szeregu z Psylończykami.

Szara fala miękkich, falujących ciał zbliżała się coraz bardziej.

Zauważyłem, że tubylcy zaczynają dzielić się na oddzielne strumienie – płynęły do resztek krążownika, do bunkra sztabowego, gdzie pewnie jeszcze zostali psylońscy komandosi, i do jakichś innych, tylko abori znanych obiektów.

Jedna grupa skierowała się do nas.

– Artiom, czy wiedziałeś, że En chce się skontaktować z Psylończykami?

Chłopiec drgnął i skinął głową.

– To była twoja decyzja?

– Nie. – Słowa przychodziły mu teraz z łatwością. – Nie moja.

Ale nie zabroniłem jej. Nie chciałem umierać. Teraz też nie chcę.

En pisnęła, cienko, przenikliwie. Wiedziałem, co się stało – poczuła zagrożenie. Abori nie są okrutni, ale dają odczuć, co mają zamiar zrobić.

W jej rękach znowu pojawił się pistolet i dziewczynka otworzyła ogień. Strzelała szybko i wydawało się, że bez celowania, a jednak abori padali jeden po drugim. Nie próbowałem jej przeszkodzić – po pierwsze, nie zdążyłbym, po drugie, niczego by to nie zmieniło.

Wziąłem tylko Artioma za ramiona i zasłoniłem mu dłonią oczy.

Sam też zamknąłem oczy – widok był zbyt straszny. En strzelała jeszcze przez kilka sekund. Nie wiem, jak to możliwe.

Spodziewałem się, że za chwilę pod moimi rękami zapłonie twarz Artioma. Wtedy musiałbym się odsunąć – nawet jeśli on niczego nie zobaczy, ja poczuję się jak zdrajca.

Ale nic takiego się nie stało.

– Pokój i miłość.

Popatrzyłem na abori. Jego rodacy otaczali nas, a popiół, w który zmieniła się En Eyko, zmieszał się pod ich nogami z resztkami płonącego betonu i prochami Psylończyków.

– Pokój i miłość.

– Oni postąpili niewłaściwie – wymamlał abori. – Wy tak nie róbcie.

Po chwili dołączył do tłumu swoich współbraci.

Zdaje się, że był to pierwszy abori, który zniżył się do normalnego ludzkiego języka.

– Co się ze mną stanie? – zapytał nagle Artiom.

– Abori cię nie ruszyli.

– Powiesz wszystkim? O En i o mnie?

– Tak. Nie mogę milczeć.

– En rozmawiała z Psylończykami, ale oni i tak wiedzieli, gdzie znajdują się punkty bojowe kosmodromu. Niczego to nie zmieniło.

– Być może – przyznałem. – Ale czy to coś zmienia z punktu widzenia Imperium?

– Mam pistolet – rzekł chłopiec. – Pozwolisz mi odejść? Samemu, bez przesłuchania?

Nie odpowiedziałem.

– Mógłbym cię wyłączyć – dorzucił Artiom. – Słowo honoru.

Ale nie chcę tego. Proszę, odwróć się na chwilę.

Abori odchodziły. Patrzyłem na tę burą falę, na swój sposób absolutnie moralną i logiczną.

Dlaczego tak się dzieje, że do nikogo nie czuję złości?

Nawet do Psylończyków.

Nawet do zdrajców.

Nawet do siebie.

Nie jesteśmy Psylończykami ani abori.

Nie mamy aż tak surowych zasad moralnych. Potrafimy zdradzić wszystkich, nawet siebie. Ale prócz tego umiemy zrozumieć.

Wszystkich, nawet najbardziej obcych.

Może właśnie dlatego zwyciężyliśmy w Wielkiej Wojnie.

– Bardzo mi was żal – powiedziałem do Artioma. – Naprawdę.

– Dziękuję. Wierzę ci. Odwróć się i poczekaj chwilę, nie od razu się zdecyduję. Ale ty mi nie pomożesz, prawda?

– W tej sprawie… nie.

Odwróciłem się i popatrzyłem na bunkier sztabu. Pewnie ci, którzy ocaleli, zbiorą się właśnie tam. Chciałem wierzyć, że będzie komu się zebrać.

Czekałem, odwrócony, dość długo. Artiom rzeczywiście zdecydował się nie od razu.

Siedzenie na plecaku od miotacza rakiet Salieri rzeczywiście jest dość wygodne. Z zewnątrz plecak jest oblany amortyzującym plastikiem, a ziemia wokół i tak promieniuje silniej niż dziesięć małych rakiet z ładunkami jądrowymi.

– Zamiast przeszkolenia czeka mnie szpital wojskowy – odezwał się Denis. – Bez dwóch zdań. I pewnie na długo. Ale to i tak drobnostka.

Niebo płonęło tysiącami spadających gwiazd. Patrzyłem w górę, bo bardzo chciałem zobaczyć lądujący statek floty jako pierwszy.

Teraz miałem duże szansę.

– Nonowa naprawdę tak heroicznie walczyła? – zapytał Ogarin.

– Jeszcze jak!

Obóz, w którym nasi ochotnicy czekali na przybycie statków szpitalnych, był tuż obok. Dźwięczny głos Nonowej zagłuszał wszystko.

– W życiu bym nie pomyślał – prychnął Denis. – Nabij mi fajkę.

Wziąłem z jego rąk woreczek i kątem oka zerknąłem na kapitana. Opaska na oczach i fajka upodabniały go do pirata.

– Myślisz, że uda się uratować oczy? – zapytałem.

– Nie sądzę. Raczej dadzą sztuczne. To nic, Aleksiej, zdarza się. Nie każdą sztukę można obejrzeć do końca… Toraki ma się znacznie gorzej.

Skinąłem głową, ale uświadomiłem sobie, że on tego nie zauważy, więc powiedziałem:

– Zgadza się. Ale i tak chciałbym wiedzieć, kim byli En i Artiom.

– Każdy ma swoją sztukę, Aloszka – westchnął Denis. – Czasem uda się obejrzeć kawałek cudzej, ale to zawsze tylko kawałek.

Pamiętasz moją opowieść?

– Pamiętam.

– Wiem jedno: to będzie koniec szkoły Córek Kali. Jeśli oczywiście złożysz zeznania pod przysięgą.

– Złożę.

– Jeszcze jedna sztuka została odegrana. – Denis wziął fajkę z moich rąk. – Takie jest życie… Zrozum, Aloszka, nigdy się nie dowiesz, kim byli En i Artiom, nie dowiesz się, dlaczego Psylończycy ruszyli do ataku i czy rzeczywiście zdrada dziewczynki nie była potrzebna. Jutro przeniosą mnie do szpitala i nawet sztuki mojego życia nie poznasz do końca. Najpierw będę do ciebie pisał, opowiadał, jak widzę świat nowymi oczami, jak wesoło przebiega służba.

Potem powoli zacznę zapominać waszą małą planetę, ciebie, waszych bohaterów z przypadku; nawet ta walka pójdzie w niepamięć.

Z tobą będzie tak samo. Ale nie żałuj, Aloszka. Nigdy nie żałuj cudzych, nieobejrzanych do końca sztuk. Pisz swoją.

– Nie wiem, czy mi wyjdzie.

– Nikt nie wie. Zazwyczaj wychodzi. Źle czy dobrze… to już inna sprawa.

Tysiące gwiazd spadało z nieba, a ja wiedziałem, że nie zauważę lądujących statków wcześniej niż Ogarin. Nawet teraz, gdy ma opaskę na oczach.

Co do całej reszty… też miał rację. Jak zwykle. Słusznie twierdził, że wszystkich historii nie można poznać, nawet w skrócie. I że ja zapomnę o nim, on zapomni o naszej planecie, a my wszyscy zapomnimy o En Eyko i jej bracie. To nie nasza sztuka.

Ale na razie siedzieliśmy obok siebie, ramię w ramię, pod niebem obcym dla Ogarina i ojczystym dla mnie, i czekaliśmy na statki imperialne.

Wiem, spóźnili się nawet na opuszczenie kurtyny.