Лекі ад кахання

Кацярына МЯДЗВЕДЗЕВА

ЛЕКІ АД КАХАННЯ

Паважны дзядок выплюхнуў на тратуар вядро мыльнай вады і прыняўся старанна разганяць пену швабрай. Каля суседняй хаты самавіты мужчына падстрыгаў кусты вялікімі садовымі нажніцамі, яго жонка стаяла тутжа і змятала састрыжаныя галінкі венічкам. На лаўцы каля фантана сядзела нянька з кніжкай, а побач дзеткі скакалі ў класікі.

— Утульнае ў вас мястэчка, — заўважыў Томас. — Чыста, ціха.

— Вядома, — кіўнуў таксіст. — А як жа інакш. Нам без цішыні — нікуды. Вядомая справа, навукоўцы: ім засяродзіцца трэба, падумаць, аловак пагрызці ў цішыні.

— Так, так, — падхапіў Томас. — Я чытаў, у вашым мястэчку самая вялікая шчыльнасць навукоўцаў на душу насельніцтва.

— На аднаго простата смяротнага — паўтара прафесара, — сказаў таксіст ганарліва. Хоць сам, без сумнення, належаў менавіта да простых смяротных. — Я сам бадай кожны дзень якога-небудзь навукоўца важу, універсітэт вунь дзе, далёка, да таго ж на ўзгорку.

— I праўда, — кіўнуў Томас з усмешкай. — Нетрэніраванаму чалавеку, ды яшчэ абцяжаранаму немалымі ведамі, ох як нялёгка туды падняцца.

Жаўтабокае таксі трухала па ціхіх вулачках. Томас глядзеў у акно. Удалечыні, на ўзгорку, паблісквалі вокны ўніверсітэта. А горад цешыў позірк дагледжанымі вулачкамі, ружамі, што аплятаюць кожны другі фасад, і найчысцейшым асфальтам — па такім можна ў хатніх тапках хадзіць.

— А вунь там, бачыце, — таксіст махнуў рукой направа. — Масток на горку? Там наша галоўная славутасць, Скала Закаханых.

— Няўжо няшчасныя закаханыя кідаюцца з гэтай скалы ў мора?! — выгукнуў Томас.

— Крый Божа! — таксіст нават на тормаз націснуў ад нечаканасці. — Ну і фантазія ў Вас, малады чалавек! Няма ў нас мора, ды i закаханыя не настолькі галаву губляюць. Усё прасцей. На Скале За­каханых расце незвычайная яблыня. Дык вось, яе яблычкі — самы надзейны сродак ад кахання, якое не падзялілі ці якое надакучыла.

— Як жа вы дагэтуль не наладзілі аптовы продаж такіх цудоўных яблычкаў па ўсім свеце? — усміхнуўся Томас. — Лекі ад кахання! Ды людзі за гэта любыя грошы заплацяць!

— Дарма кпіце, — пакрыўдзіўся таксіст. I, вытрымаўшы прыгожую паўзу, прадэкламаваў тэкст, па ўсёй бачнасці, завучаны ім з нейкага турыстычнага буклета:

— Скала Закаханых непрыступная. Да яе вяршыні вядзе вузкая, абрывістая сцежка, камяні сыплюцца з-пад ног і валяцца глыбока ўніз, на дно бездані, дзе поўзаюць ядавітыя змеі! Не ўсім пашанцавала вярнуцца! Мала хто і хадзіўтуды, па праўдзе кажучы.

Апошнюю фразу ён дадаў іншым, звычайным сваім тонам.

— Цяжкадаступнае мястэчка, — з разумением кіўнуў Томас. — Гэта ж як трэба закахацца, каб адважыцца на падобнае мерапрыемства. Туды, напэўна, накіроўваюцца толькі тыя, каму жыццё не мілае. Вось Вы, шаноўны, бывалі на Скале Закаханых?

— Калісь, у маладосці падумваў пра гэта, — няпэўна адказаў таксіст.

— Ну і як, смачныя былі чароўныя яблычкі?

— А вось якія! — таксіст памахаў перад Томасам пульхным пальцам з заручальным кольцам. — Вось якія. Не мёд, вядома, і не цукар, але ўжо ўсяляк лепш, чым у бездань зваліцца.

— Разумею, разумею, — прагаварыў Томас з усмешкай. — Інстынкт самазахавання... Меншае ліха...

— А вы да нас па справах прыехалі ці ўтурыстах? — непрыязна спытаўтаксіст.

— Па справах, — безуважліва адказаў малады чалавек.

— Вы не журналіст часам? — спытаў шафёр падазрона. — У нас тут журналістаў недалюбліваюць. Занадта ахвотны да сенсацый народ гэтыя пісакі, замінаюць нашым навукоўцам спакойна працаваць. Прафесар ІІІпіц іх асабліва не любіць, бо адзін нягоднік панапісаў пра яго неяк рознага глупства, увесь горад тады ўскаламуціўся... А, дарэчы, гляньце ў акенца, вунь там стаіць помнік прафесару ІІІпіцу! Геніяльны чалавек, заснавальнік тэорыі пачуццяў. А якую ён бручку вырошчвае, трэба адзначыць!

— Помнік? — ахнуў малады чалавек. — Хіба прафесар ужо памёр?!

— Бог з вамі! — ахнуў і таксіст. — 3 чаго б яму паміраць, калі ён яшчэ сваю манаграфію ў ста тамах не скончыў? Жывы ён, жывы! Вунь, бачыце, чалавек на балконе — ды вось жа, у доме насупраць ратушы, — кветкі палівае? Прафесар ІІІпіц, уласнай персонай! А помнік яму ўдзячныя студэнты паставілі, пры жыцці!

— Спыніце машыну! — крыкнуў Томас.

— Вы ж у гасцініцу хацелі... — здзівіўся шафёр.

— Спыніце! Я перадумаў!

Таксіст даў па тармазах. Томас аддаў грошы, схапіў торбу і выбраўся з машыны.

— Ніколі яшчэ мне не даводзілася вазіць такога нервовага маладога чалавека, — пакруціў галавой таксіст. — Адразу відаць — нетутэйшы.

Таксі з'ехала. Томас разглядаў акенцы вялікага асабняка. На балконе ўжо нікога не было. 3 акенцаў пахла добрай кавай. Томас адчуў, што прагаладаўся.

— Неабачлівы ўчынак, — падумаў ён раптам. — Ну што я скажу? Прафесар, я прыехаў да вас, каб... ЦІ так: прафесар, вы, напэўна, здзіўлены маім з'яўленнем... А можа быць, лепш сказаць начыстую, хто я і навошта прыйшоў?

Ён перакінуў торбу цераз плячо і пазваніў у дзверы.

Адчыніў дзядок з сівой бародкай, у капелюшы і плашчы. Ён узмахнуў палкай з сярэбраным набалдашнікам і закрычаўузрадавана:

— Ну нарэшце!

— Прафесар... — пачаў быў Томас, але не паспеў ён прадставіцца, як яму сунулі ў рукі гару кніг і загадалі несці гэту гару ў гараж. Выглядаючы то направа, то налева з-за свайго каштоўнага грузу, Томас ішоў следам за прафесарам і думаў толькі пра тое, як бы не спатыкнуцца.

— Вы мне вельмі дапамаглі, — сказаў прафесар, калі Томас грукнуў кнігі на задняе сядзенне бліскучага новенькага чорнага аўтамабіля-«жука». — Гады бяруць сваё. Калісьці я цягаў на ўзгорак дваццацітомную энцыклапедыю!

— Так, я.. — сказаў Томас, нарэшце зняўшы кепку і прыгладзіўшы валасы.

Тут гарадскі гадзіннік на ратушы захрыпеў, зарыпаў і пачаў біць.

— Божачкі! Паехалі хутчэй, я страшэнна спазняюся! — успудзіўся прафесар. — Хутчэй!

I Томас раптам апынуўся за рулём прафесарскага «жука». На шчасце, малады чалавек умеў абыходзіцца з падобнымі механізмамі і спрытна вывеў машыну з гаража.

— Лекцыя праз пятнаццаць хвілін, — занепакоена прагаварыў прафесар. — Паспеем?

— Паспеем, — кіўнуў Томас. Добра, што таксіст паказаў яму, дзе ўніверсітэт.

— Ах, гэта сапраўднае мастацтва — кіраванне аўтамабілем, — сказаў прафесар захоплена, назіраючы, як Томас пераключае хуткасці і круціць абаранак. — Гэта падобна да чараўніцтва, ці не

— Хм, — адказаў Томас, бо нічога чароўнага ў каробцы перадач і рулі не заўважаў. — Прафе­сар, чаму ж вы самі не навучыцеся кіраваць?

— Ах, сябра мой, ды я ўмею, — горка ўсклікнуў прафесар. — Але я зусім не прыстасаваны да гэтага сакральнага майстэрства. Я, прызнацца, няўважлівы. Увесь час абдумваю новую кнігу. I калі мне прыходзіць у галаву геніяльная думка, я спяшаюся яе зафіксаваць, хапаю нататнік ды самапіску — i выпускаю руль! Зусім забываю, што трэба спачатку спыніцца. Гэта ўжо, здаецца, мой чацвёрты аўтамабіль. На шчасце, пакуль абыходзілася без ахвяраў, але правы ў мяне адабралі i, мушу заўважыць, правільна зрабілі. У нашым ціхім мястэчку ўжо сто гадоў не было няшчасных здарэнняў, і не хацелася б мне ўвайсці ў гісторыю парушальнікам гэтай добрай традыцыі!

Тут яны прыехалі. Томас, з павагай да прафесара, выскачыў з машыны першым і адкрыў дзверцы старому. Той ласкава яму кіўнуў.

— Прафесар ІІІпіц, дазвольце прадставіцца, — пачаў быў Томас сваю даўно ўжо прыгатаваную гаворку.

— Ведаю, ведаю, — падміргнуў яму прафесар. — Вы мой новы шафёр, прыйшлі па аб'яве. Так?

Томас ашаломлена паглядзеў на яго. Памарудзіў — і кіўнуў.

— Здзіўлены маёй празорлівасцю? — усміхнуўся прафесар. — Інтуіцыя, сябар мой! Вялікае пачуццё! Я якраз пішу пра яе кнігу. Мы абавязкова пагаворым пра гэта пазней, а цяпер мяне чакаюць студэнты. Заязджайце за мной папаўдні, а пакуль ідзіце дахаты, Анжаліка пакажа ваш пакой i пакорміць сняданкам.

Калі Томас вярнуўся ў асабняк, дзверы яму адчыніла мажная жанчына ў акулярах і клятчастым фартуху.

— Вы наш новы кіроўца? — прыязна спытала яна. — А я фрау ІІІпіц. Хадземце снедаць, я зраблю вам каву і грэнкі, а заадно прыгатую на абед бульбяны суп. Бо супы такія карысныя!

На кухні фрау ІІІпіц запаліла агонь пад патэльняй, плюхнула туды кавалак масла, адкрыла кулінарную кнігу і пагрузілася ў чытанне. Па яе захопленым выглядзе адразу стала ясна, што чытаць яна любіць значна больш, чым гатаваць ежу.

— Вазьміце пяць бульбін сярэдніх памераў, — прачытала яна здзіўлена. — Ну што за рэдактар рыхтаваў гэтыя рэцэпты да выпуску? Хіба недасведчаны чытач можа ведаць, якія памеры бульбы лічыліся сярэднімі ў год выдання гэтай кулінарнай кнігі?

— Мне здаецца... — пачаў быў Томас з усмешкай, але гаспадыня перабіла яго:

— Мне здаецца, я бачыла ў нашай бібліятэцы сельскагаспадарчую энцыклапедыю! — і яна кінула кнігу на стол і выйшла.

Малады чалавек збянтэжана глядзеў на пліту. Масла на патэльні прыгарала, імбрычак закіпеў i пляваўся кіпнем. Не сказаць каб Томас быў аматарам пагаспадарыць на чужых кухнях — але што яму заставалася? I ён, падкасаўшы рукавы, прыняўся ратаваць сняданак.

Калі праз некаторы час ён павярнуўся, каб паставіць на стол талерку з грэнкамі, — то здрыгануўся i ледзь не выпусціў іх на падлогу, таму што ў дзвярным праёме стаяла тоненькая цёмнавалосая дзяўчына i глядзела на яго. На ёй былі акуляры ў тонкай сталёвай аправе, нітачка жэмчугу, сукенка-футарал у чорна-белую шахматную клетку, і хіба што на лбе адсутнічаў надпіс «прафесарская дачка». Але i без гэтага надпісу ўсё было зразумела.

— А дзе мама? — спытала дзяўчына. — Сышла ў бібліятэку чытаць гісторыю ўзнікнення паранай рэпы?

— Вы незвычайна здагадлівая асоба, — кіўнуў Томас. — Снедаць будзеце?

— Вядома, — дзяўчына ўселася за стол і ўтаропілася ў кніжку. — Мне каву з вяршкамі, паўтары лыжкі цукру.

Томас здзіўлена падняў бровы. Але нічога не сказаў, моўчкі наліў два кубачкі кавы і ўсеўся побач. Дастаў з торбы кнігу і таксама разгарнуў яе.

— Ого! Вось гэта навіны! Тата адшукаў кіроўцу, які ўмее чытаць! — прамовіла дзяўчына здзіўлена. — Як ваша імя, унікальнае стварэнне?

— Томас, — адказаў ён. — I наогул, я...

— А я — Анжаліка, — яна працягнула руку — і ўпусціла на падлогу сваю кнігу. Томас прыскокнуў, каб падняць, і з кнігі выпаў ліст у невялікім сінім канверціку. Анжаліка тут жа працяг­нула руку і выхапіла ліст.

— Гэта маё! — сказала яна строга. Згрэбла грэнкі, каву, кнігу — i сышла.

Так Томас і стаў асабістым шафёрам прафесара Шпіца. Ніякіх дакументаў у яго не спыталі, толькі імя ды жаданую зарплату, якую і выдавалі кожны панядзелак у белым канверціку. Томас вазіў прафесара ва ўніверсітэт і дадому, ездзіў па даручэннях — забраць кнігі ў краме, парасон з рамонту, заказы ў зяленіўшчыка i бакалейшчыка. Увесь астатні час ён праводзіў у двухпавярховым прафесарскім асабняку, дзе панавалі фрэкен i фрау Шпіц.

Дом быў утульны, але недагледжаны, трохі разняволены, адчуваўся недахоп умелых мужчынскіх рук. Не праходзіла i дня, каб Томас не чыніў якую-небудзь перакошаную палічку, не адкрываў намёртва закатаных слоікаў з леча ці не прыбіваў карніз, які так і марыў адваліцца.

Малады чалавек з лёгкасцю сышоўся з лагоднай і ўсмешлівай фрау Шпіц і часцяком замяняў яе каля пліты, калі ў разгар гатавання абеду яна сустракала ў рэцэпце расплывістае «тушыць 10— 15 хвілін» і сыходзіла ў кабінет мужа, каб на калькулятары вылічыць сярэдняе арыфметычнае. Яе каньком была празмерная ўніклівасць, любоў да дакладных лічбаў і фармулёвак. Сустракаючы ў кулінарнай кнізе выраз «соль, перац на смак» ці «варыць да гатоўнасці», яна гублялася і, спрабуючы знайсці ў тлумачальным слоўніку расшыфроўку гэтакіх няпэўных паняццяў, часам так зачытвалася, што пра гатаванне абеду забывала зусім.

У цэлым жа фрау Шпіц была надзвычайна добрым чалавекам і часцяком вяла з Томасам шчырыя гутаркі за кубачкам кавы.

Зусім іншыя адносіны склаліся ў наваспечанага кіроўцы з прафесарскай дачкой Анжалікай. Дакладней сказаць, яны не складваліся зусім. Томас адкрыта пабойваўся гэту пахмурную паненку ў акулярах і не ведаў, пра што з ёй можна пагаварыць. Строгая і непрыступная, ішла яна ў бібліятэку са звязкам кніг, ці сядзела ў чытальнай зале, штосьці канспектуючы, ці на лаўцы ў садзе чыркала ў нататніку, нахмурыўшы акуратныя бровы-нітачкі, здавалася, яна ўвесь час захоплена навуковымі пошукамі, матэматычнымі падлікамі, праверкай складаных гіпотэз і рашэннем невырашальных тэарэм. Ведаў бы Томас, што насамрэч яна выбірае сілуэт для новай сукенкі, бо хутка да краўчыхі ехаць, а ў галаве яшчэ поўная нявызначанасць, авальны выраз рабіць ці трохвугольны, спадніцусонца ці гадэ... Альбо вырашае, што спячы да чаю, пампушкі ці плюшкі, і ў чым паміж імі розніца, спытаць пра гэта маму ці адразу самой залезці ў слоўнік, і які слоўнік лепш браць, тлумачальны ці кулінарны, і ці не прасцей купіць гатовую выпечку ў кандытара.

Не, Анжаліка не была такой ужо легкадумнай паненкай. Думкі ў яе галаве былі досыць важкія — у сукупнасці, калі злавіць іх усе, звязаць пучком, як радыску, і пакласці на шалі. Паасобку ж гэта была вялікая, пярэстая і вясёлая кампанія самых разнастайных ідэй, сумненняў, разважанняў i азарэнняў. Дачка прафесара Шпіца яшчэ не вырашыла, якой навукай хоча займацца, таму ў яе акуратна прычэсанай галоўцы жылі ўрыўкавыя звесткі з самых розных абласцей, як жывуць у каробцы «Асарці» цукеркі з самымі рознымі начынкамі. Так, Анжаліка чула краем вуха, што ў Окама была брытва, у Шродзінгера кот, а ў Мёбіуса — стужка, але што паважаныя навукоўцы рабілі з гэткім арыгінальным рэквізітам, унікнуць пакуль не паспела.

Яе добрымі якасцямі былі ўседлівасць, удумлівасць і стараннасць, а недахопам — адзін вялікі сакрэт, які замінаў сур'ёзна заняцца навукай. Сінія канверцікі мелі да гэтага сакрэту самае непасрэднае дачыненне. Вось і насуплівала яна бровы і часта бывала не ў гуморы з раніцы, асабліва калі паштальён пакідаў на ганку адны газеты, вось і сядзела з такім непрыступным выглядам, што Томас баяўся. Здавалася, каб падысці да яе, трэба мець вельмі сур'ёзны прадмет для гутаркі, важкую нагоду, — прынамсі, паведамленне пра канец свету ці ўручэнне Нобелеўскай прэміі, але ўжо ніяк не прапанову выпіць разам чаю на балконе.

Але аднойчы ўсё змянілася.

Аднойчы на досвітку з пакоя Анжалікі раздаўся жудасны лямант. I калі Томас, малюючы ва ўяўленні страшныя карціны (цмокі, забойцы, столь абвалілася), без стуку ўварваўся ў дзявочую спальню, перад яго вачамі паўстала прыемная карціна: перапуджаная, смешная, з распушчанымі валасамі, у беласнежнай кашулі з фальбонкамі, Анжаліка балансавала на крэсле i лямантавала на ўсе жылы, паказваючы на падлогу, дзе валялася разгорнутая кніга.

Цмокам i забойцам апынулася нават не мыш, а ўсяго толькі маленькая станожка, што жыла ў кнізе i не па сваёй волі трапіла з волкага бібліятэчнага кнігасховішча сюды, у царства цеплыні i святла. Выканаўшы эпізадычную ролю, яна паспешна схавалася між масніц. А вось Томас схавацца не спяшаўся. Ужо занадта прывабная была Анжаліка, у белым і напаўпразрыстым, з раскошнай грывай цёмных валасоў, без строгіх акуляраў, прыгожая і зусім не страшная. Цудоўнае стварэнне! Багіня! Фея!

Але тут Багіня i Фея, саскочыўшы з крэсла, схапіла свае валасы, згарнула іх у тугі пучок i бязлітасна працяла шпількай. Потым надзела акуляры i паглядзела на Томаса гнеўным позіркам, нібы спрабавала яго спапяліць. I зноў ператварылася ў ранейшую Анжаліку, з-за чаго Томас паспяшаўся знікнуць як мага хутчэй. Але ў памяці ён захаваў успамін пра яе пяшчотную, безабаронную прыгажосць.

Гэты эпізод паспяхова давяршыў тое, што пачало адбывацца ўжо даўно. Томас закахаўся.

Пасля вячэры, жадаючы разабрацца ў сваіх пачуццях — ці проста нянудна правесці адвячорак за лёгкім чытвом, ён узяў у хатняй бібліятэцы кнігу прафесара ІІІпіца «Анатомія кахання».

— Ці не занадта сур'ёзнае чытанне на ноч? — усміхнуўся прафесар.

— Вядомы факт: чым больш складаная кніга, тым хутчэй заснеш, — адказаў Томас. Прафесар пасмяяўся і ўпотай занёс гэтае выслоўе ў нататнік, каб працытаваць потым у перавыданні сваёй кнігі «Розум i яго адсутнасць», у раздзеле пра тупасць i ленасць розуму.

Не сказаць, каб прафесар лічыў Томаса такім ужо тупіцам. Ён усяго толькі разумеў, што кожнаму — сваё: камусьці рабіць дзёрзкія навуковыя адкрыцці, а камусьці круціць абаранак ды пад капот зазіраць. Для свайго сацыяльнага кола Томас выглядаў нават залішне разумным, і прафесар ганарыўся тым, што займеў гэткага кемлівага кіроўцу. Зірніце, нават на лекцыях і семінарах часам паседжвае, слухае меркаванні і спрэчкі, штосьці запісвае ў сшытак. Прафесар адчуваў таемны гонар, што сілай свайго красамоўства змог прыцягнуць да навукі рабочага неадукаванага чалавека, прышчапіў яму цягу да ведаў.

Па дарозе дахаты яны таксама вялі навуковыя гутаркі. Усё больш — пра каханне. Бо, як вядома, «Анатомія кахання» вытрымала чатыры перавыданні і карысталася велізарным попытам, асабліва сярод юнацтва. У гэтай кнізе было расказана ўсё пра каханне — умовы ўзнікнення, прычыны згасання, падвіды, стадыі і катэгорыі. А ў заключнай частцы, што звалася «Лекі ад кахання», прафесар сцвярджаў, што хоць каханне і хімічны працэс, але лекаў ад яго няма. Менавіта з гэтым вельмі хацелася паспрачацца Томасу.

— Прафесар, а ці праводзіліся даследаванні? Ці спрабавалі людзі вылечыцца ад кахання? Якімі спосабамі, як доўга, які працэнт няўдач? — пытаўся ён.

— Вядома ж, не праводзіліся, — усміхаўся прафесар. — Паспрабуйце знайсці добраахвотнікаў! Хто ж захоча пазбавіцца ад свайго кахання?

— Але ж можна знайсці чалавека, які пакутуе ад непадзеленых пачуццяў, і паспрабаваць яго вылечыць.

— Ну што ж, шукайце ахвяру, — жартаўліва блаславіў яго прафесар. — Магу быць вашым навуковым кіраўніком у гэтым цікавым эксперыменце. Але скажу адразу — вас чакае параза! Ужо лепш адразу назапасьцеся чароўнымі яблыкамі са Скалы Закаханых.

Прафесар Шпіц лічыў сябе знаўцам ва ўсім, што датычылася чалавечых пачуццяў і эмоцый, а таксама рысаў характару. Яго шматтомная «Тэорыя пачуццяў» стаяла ў гасцёўні ў лепшай кніжнай шафе і не без гонару паблісквала пазалочанымі карашкамі. Прафесар пісаў па кнізе ў год. Нянавісць, зайздрасць, аптымізм, сарамлівасць, пунктуальнасць, рэўнасць, скупасць, дабрыня. Пра каханне ён напісаў даўно, яшчэ ў маладосці, а з узростам больш значэння надаваў такім паняццям як мудрасць, досвед, сузіранне. Цяпер жа ён пісаў кнігу пра інтуіцыю. Лічыў сябе незвычайна празорлівым, спяшаўся перадаць свае веды будучым пакаленням, і праца яго налічвала ўжо пяцьсот старонак, хоць не падышла яшчэ і да сярэдзіны. Але інтуіцыя падказвала прафесару, што ён на правільным шляху.

Інтуіцыя наогул любіла падказваць прафесару.

— Маё шостае пачуццё шэпча, што дажджу сягоння не будзе, таму парасон я не бяру, — казаў ён і адпраўляўся на пешы шпацыр.

— Наш празорлівец ізноў ашукаўся, — круціла галавой фрау Шпіц, калі праз паўгадзіны ў акно пачыналі стукаць тоўстыя кроплі. Даводзілася Томасу садзіцца за руль і, узіраючыся ў заслону дажджу, вышукваць на спусцелых вулачках змоклага прафесара.

Але прафесар не маркоціўся. Абсушыўшыся каля каміна і прыняўшы чарачку, каб сагрэцца, ён працягваў дзяліцца з Томасам сваімі каштоўнымі назіраннямі.

— Маё шостае пачуццё падказвае, што Анжаліка з галавой сышла ў навуку. Дзяўчынка з раніцы да вечара за кнігай, напрацоўвае тэарэтычную базу, — казаў ён.

Фрау Шпіц не мела такой моцнай інтуіцыі, як яе муж, але да праўды падбіралася значна бліжэй.

— Матчына сэрца падказвае мне, што Анжаліка закахалася, — неяк між іншым прагаварыла яна, калі Томас вёз яе на рынак па пастарнак і буракі. — Я не ведаю падрабязнасцей, але яна перапісваецца і сустракаецца з кімсьці ўжо некалькі гадоў...

Фрау казала так, быццам адказвала на зададзенае Томасам пытанне, і ён здзівіўся: няўжо яго закаханасць такая відавочная? Паставіўшы машыну ў гараж, ён улёгся на траўцы ў садзе i прыняўся ўспамінаць ды супастаўляць. Тэлефонныя гутаркі па міжгародняй лініі. Рэдкія і нядоўгія знікненні Анжалікі, заўсёды па суботах, калі яна асабліва прыхарошвалася і радавалася, а вярталася чамусьці з заплаканымі вачамі. I гэтыя сінія канверты, што раз ці два на тыдзень прыносіў паштальён. I лісты, што яна кожны дзень кідала ў паштовую скрыню насупраць хаты...

Мазаіка склалася. Томас спахмурнеў. Выходзіць, яго сапернік — зусім не навука, а самы звычайны «просты смяротны»?

Зрэшты, засмучэнне Томас лічыў самым непрадуктыўным відам дзейнасці, таму неўзабаве ад назіранняў і перажыванняў перайшоў да аналізу і высноў. Здаецца, каханне Анжалікі не ўзаемнае. Інакш не была б дзяўчына такая знерваваная, ды і даўно б ужо выйшла замуж. А калі каханне прыносіць адны слёзы і ўздыхі, значыць, ад гэтага кахання трэба вылечыць. Бо каханне — гэта як хвароба. I ад яго павінны быць лекі. Тэорыя Томаса была простая: пераключыць думкі дзяўчыны на нешта іншае, заняць яе чым-небудзь. Фіксацыя на новых уражаннях, адным словам — сублімацыя.

Спіс магчымых заняткаў быў для пачатку невялікі:

— спорт (шахматы);

— фізічная праца на свежым паветры (праполка прафесарскага гарода);

— прыродазнаўчыя навукі (лекцыя пра выдатных навукоўцаў-фізікаў);

— гуманітарныя навукі (вывучэнне замежнай мовы, найлепей — складанай);

— творчасць (вершаскладанне, жывапіс).

Самым хісткім пунктам плана было пераканаць Анжаліку ўдзельнічаць у эксперыменце. Сказаць ёй праўду Томас не асмеліўся: наўрад ці яна захоча пазбавіцца ад свайго, хай сабе i не ўзаемнага, кахання. Тут на дапамогу яму прыйшоў прафесар. У канфідэнцыяльнай гутарцы самнасам ён папрасіў Анжаліку ўдзяліць трохі ўвагі Томасу, заняцца яго адукацыяй. Сэрца ў Анжалікі было добрае, і яна пагадзілася. Тым больш што гэты дзіўны кіроўца, які шмат чытае, разважае і задае няпростыя пытанні, даўно не даваў ёй спакою. Такім чынам, яна думала, што праводзіць эксперымент па акультурванні «простага смяротнага», і не падазравала, што сама з'яўляецца аб'ектам эксперыменту.

Але, на жаль, эксперымент праваліўся. Чым бы ні была занята Анжаліка, думкі яе нязменна круціліся вакол адной толькі тэмы і абстрагавацца не збіраліся. Гуляючы ў шахматы, яна не магла нападаць на ферзя, бо гэта ж каралева, і калі яе забіць, кароль будзе няўцешны! Праполваючы бручку, яна выводзіла палачкай на зямлі загадкавыя ініцыялы. Калі малявала, выходзілі толькі чырвоныя сэрцы, працятыя стрэламі. Практыкуючыся ў версіфікацыі, Анжаліка рупліва шукала рыфмы, — чаканне, вяртанне, прызнанне... I вывучаючы замежную мову, адразу спытала, як будзе «я цябе кахаю».

— Ninakupenda, — адказаў Томас, гледзячы ёй у вочы. Дзяўчына збянтэжылася, ён таксама, урок быў сапсаваны, і ніякіх новых слоў яны больш не вучылі.

Ажывілася Анжаліка толькі на занятках па фізіцы:

— Томас, я раскажу вам сёння пра вечны рухавік!

— О, гэты міф не дае жыцця вынаходнікам ужо шмат стагоддзяў, — сказаў Томас з усмешкай.

— Трэба быць геніем, каб яго вынайсці, — без усмешкі адказала яна. — I дзень, калі свету будзе паказана адкрыццё, ужо не за гарамі.

— Баюся вас расчараваць, але вечны рухавік вынайсці немагчыма, і гэта ведае кожны, хто чуў пра закон захавання энергіі.

— Гэта вы так думаеце, — «бо вы просты смяротны», ледзь не дадала яна. — А ёсць людзі, якія апярэджваюць свой час і робяць немагчымае!

— Можа, вы нават знаёмыя з адным такім геніем? — усміхнуўся Томас.

I па тым, як яна раптам запнулася і разгубілася, зразумеў, што неспадзявана патрапіў у цэль. I што, хутчэй за ўсё, Анжаліка закаханая ў нейкага фізіка-тэарэтыка, які жыве, мяркуючы па сініх канвертах, дзесьці ў іншым горадзе i — ну ці не смех? — вынаходзіць Perpetuum Mobile.

Томасу ніколі не хацелася быць шпіёнам. Але менавіта шпіёнам ён пачуваў сябе, калі таемна выкраў пакінутую Анжалікай кніжку, маладушна замкнуўся з ёй у ванным пакоі і хутка перапісаў адрас з сіняга канверціка. Усярэдзіне кніжкі выявілася таксама абгорнутая ў залацістую паперку ад чаю фатаграфія нейкай персоны мужчынскага полу, з подпісам: «Каханне да цябе — вечны рухавік майго жыцця». Слова «жыццё» было напісана праз адну «ц», а ў слове «вечны» прысутнічаў мяккі знак. I спахмурнелы Томас ізноў паяснеў.

Кажуць, што найбольш цікаўныя істоты — кошкі i жанчыны. Усё гэта глупства. Мужчыны цікаўныя не менш. Праседзеўшы пару дзён як на іголках, Томас пачаў дзейнічаць. Для пачатку ён праверыў імя і прозвішча з сіняга канверціка ў каталогу ўніверсітэцкай бібліятэкі. Як і чакалася, ніводнай навуковай працы, манаграфіі ці нават артыкульчыка ў часопісе ў гэтага таямнічага карэспандэнта не выявілася. У каталогу навукоўцаў, якія прыязджалі на канферэнцыі за апошнія дзесяць гадоў, яго не было таксама, як і ў спісах супрацоўнікаў універсітэта, ад рэктара і да падсобнага рабочага ўніверсітэцкай сталовай. I толькі ў адным дакуменце Томас адкапаў-такі прозвішча саперніка: гэта была зборная табліца саіскальнікаў, якія прэтэндавалі на вакантныя пасады малодшых выкладчыкаў і лабарантаў, але правалілі іспыты. Герой-вынаходнік апынуўся настаўнікам фізікі з суседняга мястэчка N. Тры дні Томас хадзіў, пераварваючы новыя веды, а на чацвёрты (якраз была нядзеля, таму паслугі шафёра прафесару не патрабаваліся) не вытрымаў, адпрасіўся і паехаў у горад N на азнаямленчую экскурсію.

За акенцам электрычкі мільгалі зялёныя сенажаці з чорна-белымі каровамі, залатыя палі і чырвоныя дахі вясковых хат. Але любавацца буколікай Томасу замінала непрыемнае пачуццё, якое на­ведала яго яшчэ на вакзале i разам з ім села ў вагон. Пачуццём гэтым быў сумнеў. Ці правільна ён робіць, што ўмешваецца ў асабістае жыццё фрэкен Шпіц? Навошта ён шпіёніць? Што будзе далей? Томас не ведаў. Напэўна, яму проста хацелася ўбачыць свайго саперніка. Калі гэта чалавек годны, Томас з'едзе з горада і не стане замінаць эпісталярнаму шчасцю Анжалікі. Але як пазнаеш, ці год­ны чалавек, разглядаючы яго фатаграфію ці падлічваючы памылкі ў яго лісце? I ці годны чалавек ты сам, калі робіш усё гэта? Цяпер Томас уяўляў сабой яскравы прыклад «чалавека бязглуздага», апісанага прафесарам Шпіцам у трынаццатым томе яго анталогіі, у частцы «Несусветная дурасць». Ён прагнуў дзеянняў, але не разумеў, якіх.

Ужо ў горадзе N, не прыдумаўшы ніякага плана, ён патэлефанаваў настаўніку на дамашні нумар. Прыемны жаночы голас адказаў, што настаўніка няма дома, а шукаць яго трэба на нядзельным пасяджэнні юных аматараў фізікі, якое праходзіць у актавай зале школы. Праз дзесяць хвілін То­мас ужо стаяў на ганку школы і любаваўся вялікім замком на дзвярах. Азадачаны, ён паплёўся па незнаёмых вулачках і завярнуў у першае ж кафэ, што трапіла на шляху (не выключана, што адзінае на ўвесь гарадок), каб выпіць какавы і сабрацца з думкамі. Думкі не збіраліся. Сёрбаючы гарачы напой, Томас ужо быў вырашыў кінуць сваю задуму i вяртацца на вакзал, як раптам у кафэ ўвайшоў чалавек, аднекуль Томасу знаёмы. Пасля двух глыткоў какавы Томас сцяміў — гэта ж той самы «Вечны рухавік»! Ён выглядаў зусім як на фатаграфіі: доўгі нос, залысіны, акуляры i пад акулярамі — вочы, на першы погляд, вельмі разумныя. Зрэшты, дзе ж вы бачылі настаўніка фізікі ды з неразумнымі вачамі?

Ён замовіў сабе куфель піва і, агледзеўшы перапоўненую залу, накіраваўся да століка Томаса.

— Не занята ў вас?

— Калі ласка! — Томас зрабіў запрашальны жэст.

Першы куфель знік у маўчанні. Другі таксама. А вось пасля трэцяга куфля візаві Томаса зрабіўся гаваркім.

— Вы ж не мясцовы? — спытаў ён.

— У вас надзвычайная інтуіцыя, — кіўнуў Томас. — Як вы здагадаліся?

— Мясцовыя ніколі ў жыцці не заказваюць тут какаву, — хмыкнуў настаўнік. — Няма сэнсу сыходзіць у нядзелю з хаты, прэч ад жонкі i дзяцей, каб сербануць какавы. У нас тут і ў галаву нікому гэта не прыйдзе.

— Ад жонкі і дзяцей? — паўтарыў Томас задуменна.

— Не, безумоўна, сям'я — гэта найвялікшае шчасце, падоранае чалавеку, — прамармытаў настаўнік і садзьмуў піўную пенку. — Але калі гэта дзень i ноч, дзень i ноч, з году ў год... ЦІ верыце, у мяне адна аддушына, ваджу па суботах свой клас ва ўніверсітэцкі гарадок, тут непадалёк, i пакуль яны дзве гадзіны глядзяць кіно, я магу пабадзяцца па вуліцах, выпіць кавы і ўявіць на імгненне, што я — гэта зусім не я, i што я жыву зусім іншым жыццём... Разумееце, пра што я?

— Здаецца, разумею, — сказаў Томас. — Вынайсці б вечны рухавік ды з'ехаць куды вочы павядуць, прочкі ад абрыдлага побыту, ад штодзённай руціны.

— Менавіта так, сябар мой, — Томасу на імгненне нават стала сорамна, што яго назвалі сябрам. — Менавіта так. Хоць я мог бы стаць вынаходнікам... Падарыць свету вялікія адкрыцці... У мяне былі грандыёзныя планы. Але потым нарадзіўся старэйшы, за ім адразу дачка, i мне давялося пайсці выкладаць...

Ён падпёр галаву рукамі і гаротна ўздыхнуў, i гэты паўп'яны ўздых рэзаў Томаса нажом па сэрцы. Ён глядзеў на свой кубак з астылай какавай, зацягнутай плёнкай, і не ведаў, што рабіць далей. Менш за ўсё ён хацеў бы быць тым, хто адкрые Анжаліцы вочы. 3 урокаў гісторыі Томас не вельмі добра памятаў, што робяць з ганцамі, якія прыносяць благія весткі, але ўжо замуж за іх не выходзяць дакладна...

— Прабачце, у мяне праз пятнаццаць хвілін цягнік, — прамармытаў ён.

Як звычайна па вечарах, Анжаліка пісала ліст. Ліст не атрымліваўся. Дзяўчыну штосьці трывожыла ўжо не першы дзень, але яна ніяк не магла ўхапіць трывогу за хвост i разгледзець яе лепей. «Штосьці не так, штосьці не так», круцілася ў галаве, i замест разумных вялізных разваг на розум прыходзілі адны толькі банальнасці. «Ах, Томас, калі б ты ведаў, як мне не хапае цябе, твайго голасу, смеху, нашых гутарак пра важныя і няважныя рэчы, — напісала яна. — Мой дарагі, мой каханы Томас, як я чакаю сустрэчы з табой!»

Тут варта ўдакладніць, што імя каханага Анжалікі было зусім іншым.

Анжаліка схапіла ліст. Перачытала. Нахмурылася. Перачытала яшчэ раз. Успыхнула, збянтэжылася і парвала лісток на вельмі дробныя кавалачкі.

Яна зразумела, нарэшце, што трывожыла яе ўвесь вечар: Томаса ўжо тры дні не было відаць. На самай справе! Пасля выхадных прафесар ІІІпіц ездзіў ва ўніверсітэт выключна на таксі, фрау ІІІпіц гатавала абеды ў адзіноце, ніхто не прывозіў з рынка кошыкі з трускалкай і ахапкі палявых кветак, і туфлі з абутковай майстэрні таксама забыліся забраць...

Анжаліка адправілася на кухню, дзе бацькі папівалі вячэрнюю каву.

— А дзе наш Homo shoferus? — знарок нядбайна спытала яна.

— Ён захварэў, дарагая, — не адрываючыся ад кнігі, адказаў прафесар. — Застудзіўся падчас нядзельнага шпацыру.

— Я вару яму курыны булён, — дадала фрау ІІІпіц. — У энцыклапедыі хатняй медыцыны сказа­на, што пры прастудзе гэта адзін з самых эфектыўных лекаў. Праз хвіліну i чатырнаццаць секунд будзе гатова. Можа, занясеш? Томасу будзе прыемны твой клопат.

— Захварэў?! — паўтарыла Анжаліка зусім не такім абыякавым тонам, якім ёй хацелася. — Захварэў...

А Томас і праўда захварэў. Вярнуўшыся ў нядзелю з горада N, ён трапіў пад дождж, вымак да ніткі і цяпер ляжаў у пасцелі, знішчаў папяровыя насоўкі і раздумваў. Многа ведаў — многа смутку. Калі Анжаліка, хвалюючыся і дзынкаючы лыжачкай на падносе, прынесла булён, Томас толькі ўздыхнуў і гаротна кіўнуў ёй. Яна ўздыхнула ў адказ не меней гаротна, і абодва вытлумачылі гэтыя ўздыхі зусім няправільна.

Наступнага ранку яна прынесла Томасу сняданак, сказала пару слоў пра надвор'е. Томас адказваў нямой усмешкай. Гэтым разам абышлося безуздыхаў.

На трэці дзень Анжаліка з'явілася не адна, а са слоікам варэння, па якое спецыяльна хадзіла на рынак.

— Я прынесла маліны, — засаромеўшыся, сказала яна. — Не ведаю дакладна, Rubus idaeus гэта ці Rubus odoratus, але ў Кароткай медыцынскай энцыклапедыі гаворыцца, што ўсе расліны гэтага роду — лекавыя.

Ён глядзеў на яе моўчкі. Яна гублялася і блыталася ў лаціне. Гутарка не клеілася, хоць абаім, несумненна, была прыемнаю прысутнасць адно аднаго. Томас падумаў: «Вось ён, момант», адкашляўся і пачаў быў:

— Анжаліка, нам трэба пагаварыць...

Тут у дзверы пастукалі. У пакой зазірнула фрау Шпіц:

— Дарагая, табе ліст! — і памахала сінім канверцікам. Дзяўчына ўспыхнула ад радасці. Томас уздыхнуў, зірнуў змрочна і прыняўся есці варэнне лыжачкай са слоіка.

У той вечар Анжаліка доўга не клалася спаць. Яна была вельмі незадаволена сабой. Ужо некалькі гадоў уся яна, як гаворыцца, ад донца да вечка была запоўнена каханнем да чалавека, якога шчыра лічыла геніем. Дык чаму ж яна ўсё менш думае пра яго, жраца навукі, светлую галаву, — і ўсё больш пра Томаса, звычайнага «простата смяротнага», які не вынайшаў бы нават ровара?

Вядома, у штодзённых справах Томас быў выдатны. Ён карміў Анжаліку смачнымі сняданкамі, прыносіў ёй кнігі з бібліятэкі, уласнаручна прыбіў набойку на яе абцасік, а неяк нават падарыў шаўковы шалік — праўда, недарэчнага ружовага колеру. Анжаліка закінула шалік у кут свайго шыфаньера, забітага чорна-белымі ўборамі, але часам успамінала пра яго з паблажлівай усмешкай. Ружовы шалік, вы падумайце, хіба гэта адпаведны падарунак для дзяўчыны, якая збіраецца прысвяціць усю сябе навуцы? Яе фізік-вынаходнік ніколі б не дадумаўся падарыць такую пошласць. Ён, праўда, не дарыў ёй наогул нічога, але Анжаліка яго лёгка апраўдвала. Калі галава забіта чарцяжамі і схемамі, маторчыкамі і шрубамі, адкультам узяцца думкам пра шалік ці хоць бы маленькі букецік фіялак? Ён навуковец, яму няма калі.

Зрэшты, аднойчы ён даслаў ёй у лісце засушаную кветку. «Гэтыя кветкі абвіваюць плот вакол маёй хаты. Калі я ўдыхаю іх водар, я думаю пра вас», — пісаў фізік. Анжаліка схавала гэту кветку ў медальён і насіла каля сэрца.

Каханне ва ўяўленні Анжалікі было стройным, лагічна вывераным механізмам адзінанакіраванага дзеяння. I цяпер дзяўчына адчувала нейкі дысананс, быццам яна была пясочным гадзіннікам, пясок у якім сыпаўся адначасова ў абодва бакі. Як чалавек, прыбліжаны да навукі, фрэкен Шпіц меркавала, што ва ўсякай з'явы павінны абавязкова быць важкія прычыны, у тым ліку і ў кахання, і кахаць чалавека можна — і трэба — толькі за нейкія яго адмысловыя ўчынкі і добрыя якасці. У Томаса ж яна гэтых добрых якасцяў не назірала. Вялікая справа — машыну вадзіць. Мільёны такіх людзей існуюць на свеце, і калі яны знікаюць, нічога не змяняецца, нічога не пакідаюць яны пасля сябе. Дык чаму ж павінна Анжаліка аднаму з іх, як кажуць у іх горадзе, «простаму смяротнаму», аддаваць сваё палкае сэрца? I не павінна, i не будзе! Але сэрца яе жыло па нейкіх сваіх законах, і дзесяць разоў за дзень дзяўчына знаходзіла падставу, каб прайсці паўз пакой Томаса i прыслухацца, як ён там, ці не кашляе зноў, ці не трэба чаго, як ціха ў пакоі, старонкі не шастаюць, — напэўна, заснуў...

Анжаліка доўга абдумвала і нарэшце напісала вялікі ліст у горад N. У пасланні сваім яна была надзвычайна красамоўная, нават закон сусветнага прыцягнення прыпляла, апісваючы каханне як узаемнае памкненне, для якога галоўны вораг — тая самая адлегласць паміж аб'ектамі. Гэту адлегласць Анжаліка і прапанавала скараціць. Захапіўшыся, яна і не заўважыла, як практычна зрабіла прапанову свайму адрасату. Вядома, гэта была не банальная прапанова рукі i сэрца, не, фрэкен НІпіц не плавала так мелка. Яна прагнула выціраць пыл з алтара навукі, быць асістэнткай і саўдзельніцай вялікіх спраў і сусветных адкрыццяў, прынесці сябе ў ахвяру чалавецтву, — ну і, у якасці пабочнага эфекту, атрымаць сваю долю маленькіх жаночых радасцяў, накшталт заручальнага пярсцёнка, новага прозвішча і ўсяго адпаведнага рэквізіту.

Ліст атрымаўся цяжкі, перапоўнены каханнем, так што на пошце, узважыўшы яго, на канверт замест адной наляпілі цэлых тры маркі. Анжаліка ж, вярнуўшыся дахаты, пачала збіраць валізку.

Адказу ўсё не было, і ў суботу Анжаліка дарма прачакала ўвесь дзень на вакзале — ніхто не прыехаў. А ў панядзелак ліст з горада N, нарэшце, прыйшоў, такі аб'ёмны і цяжкаважны, што, уручыўшы яго, паштальён выцер пот з ілба і сеў на лаўку перадыхнуць. «Да чаго ж некаторыя людзі любяць пісаць», — нездаволена думаў ён.

Калі не паглыбляцца ў падрабязнасці і асаблівасці стылю, то, у агульных рысах, ліст распавядаў пра нялёгкае жыццё сапраўднага мужчыны і яго строгія маральныя прынцыпы. Пра тое, што прыроджаная высакароднасць ніколі не дазволіць сапраўднаму мужчыну прывесці сваю выбранніцу ва ўбогае струхлелае жыллё. Асабліва калі ён жыве ў пыльнай майстэрні, дзе шмат павуціння і страшных павукоў. Асабліва калі ён п'е распушчальную каву без цукру і есць чэрствы хлеб без масла. Асабліва калі ён дні і ночы напралёт майструе вечны рухавік, прыкручвае, паяе, змазвае машынным маслам. А машыннае масла так цяжка выводзіцца з далікатных жаночых убораў. Не, сапраўдны мужчына не можа асудзіць сваю выбранніцу на гэткае незайздроснае існаванне. Таму выбранніца павінна цярпліва чакаць лепшых часоў, калі сапраўдны мужчына зможа прыехаць па яе на сваёй машыне з вечным рухавіком і падарыць ёй увесь свет.

Ліст ашаламіў Анжаліку. Рэакцыя яе была вельмі бурная, але зусім не такая, якой чакаў аўтар, а зусім процілеглая. Успыхнуўшы ад гонару за сябе («Дарма ён думае, што я такая ўжо беларучка!»), успомніўшы народную мудрасць («з любым рай і ў шалашы»), прасякнуўшыся адвагай і злёгку абрабаваўшы хатнюю кладоўку, Анжаліка стала пакаваць валізку яшчэ больш актыўна. I ўжо ў аўторак раніцай сядзела ў цягніку, які нёс яе, як яна меркавала, насустрач шчасцю. Выглядала фрэкен Шпіц самой дасканаласцю: капялюшык-блінец з вуалеткай, пальчаткі, строгая чорная сукенка з белым шаўковым гальштучкам, раўнюткія стрэлкі на панчохах, туфлікі на шпільцы. Ад яе зыходзіла гармонія парадку і чысціні, правільнасці, выразных формаў і ліній. Напэўна, менавіта так выглядала муза, што прылятала да вялікіх фізікаў і матэматыкаў ды нашэптвала ім рашэнні мудра гелістых тэарэм.

Сярод іншага, муза везла з сабой шчотку, каб змятаць павуцінне, бутэлечку з газай (выдатна выводзіць любыя плямы), чатыры чорна-белыя сукенкі — і ўсё сваё каханне. Кахання было так многа, што, калі б яно было бачным, яго прыйшлося б здаваць у багаж.

Пакінуўшы валізку ў камеры хавання, Анжаліка адправілася шукаць струхлелае жыл­лё свайго генія. 3 сабой яна несла пакуначак, у якім былі яшчэ цёплы дамашні хлеб, масла, цукар і паўкілаграма выдатнай свежазмолатай кавы. Яна ўяўляла, як узрадуе, аточыць клопатам, накорміць свайго абранніка. I была некалькі здзіўлена, калі па адрасе з канверта замест лядачай майстэрні знайшоўся дагледжаны асабнячок, абсаджаны рознакаляровымі вяргінямі. Выцягнуўшы шыю, Анжаліка разглядала падрабязнасці праз плот, а з ганка насустрач ёй ужо спяшалася мілавідная жанчына з немаўлём на руках.

— Вам дапамагчы? — па-свойску спыталася яна.

Пацешыўшыся, што не ўзяла з сабой валізку, Анжаліка ўвайшла ў брамку.

— Мне патрэбны прафесар Блюм, — паведаміла яна, паспешліва засоўваючы сіні канверцік у кішэньжакеткі.

— Прафесар? — здзіўлена перапытала гаспадыня. — А, вы, напэўна, жадаеце ўступіць у таварыства юных аматараў фізікі? Мужа зараз няма, ён у школе.

— Мужа?! — ледзь не перапытала Анжаліка, але своечасова апамяталася i перапытала: — У школе?

— Так, у школе. Калі нарадзіўся наш трэці, мужу прыйшлося ўзяць у дадатак да фізікі яшчэ i астралогію. Не, чакайце, астраномію, вечна я іх блытаю. Але ён павінен прыйсці на абед! Праходзьце, я пакуль завару вам гарбаты!

Зусім разгубіўшыся, Анжаліка дазволіла правесці сябе ў гасцёўню, пасадзіць на ўтульную зялёную канапку, і вось яна ўжо п'е гарбату, разглядае вязаную грэлку на імбрычку і слухае аповед гаспадыні.

— Я заўсёды захаплялася яго талентам, — з прыдыханнем казала тая. — Адных кніжак перачытаў колькі, страшна сказаць. А колькі ўсяго вынайшаў! Праўда, гэтыя прасцякі ў бюро патэнтаў не ацанілі яго геній... А потым мы ўзялі крэдыт і купілі гэты дом, ды яшчэ дзеці часта хварэюць, а лекары так дорага бяруць...

Анжаліка рассеяна круціла галавой. Погляд яе перабягаў з парцэлянавых кошачак на ламбрэкены, з качаргі на фікус, і раптам на століку каля акна, побач з чарніліцай і прэс-пап'е, яна ўбачыла кіпу сваіх уласных лістоў, з буйным ліловым штэмпелем універсітэцкага гарадка, і ад нечаканасці ледзь не разліла чай.

Фрау Блюм прасачыла за яе поглядам. Падышла да акна, клапатліва працерла пыл на стале, абмахнула і лісты.

— Таўшчэзны пачак, так? — з усмешкай сказала яна. — Я за ўсё сваё жыццё ніводнага ліста не напісала, граматыка мне цяжка давалася, ды й іншыя навукі. А муж такі захоплены, вось гэта ён перапісваецца з калегам-навукоўцам. Кожны дзень лісты прыходзяць, нават па выхадных!

— Вы іх чыталі? — спытала Анжаліка, пахаладзеўшы, як парцэлянавы каток.

— Нашто ж мне чытаць чужыя лісты? — здзівілася тая. — Ды i не зразумею я там нічога, з гэтымі навуковымі слоўцамі ўсю галаву зломіш.

«Адкрыць ёй вочы?» — падумала Анжаліка. Але ў яе не хапіла духу. Ды і навошта ўносіць смуту ў гэта загрувашчанае мэбляй гняздзечка з камінам, вышытай грэлкай, горкай плюшак на квяцістым блюдзе. Алтар навукі не пыліцца, ён чысты, і прыбраны, і ўвесь у кветках. Што ж, пашукаем іншы алтар. Анжаліка ледзь чутна ўздыхнула, акуратна паставіла кубак на стол і вярнулася ў рэальнасць, злавіўшы абрывак ганарлівага маналогу:

— ...такі разумны ў мяне. Па-навуковаму завецца фізік-тэарэтык. Вечарамі ляжыць у кабінеце на канапе i разважае. Я прыношу яму каву, пяку яго любімыя булачкі з карыцай, кожны дзень свежыя. Ад учарашніх булачак, ён кажа, і думкі свежыя ў галаву не прыйдуць. Часам ён піша свайму калегу, i я нашу яго лісты на пошту. Дапамагаю, чым магу!

Вялікі гадзіннік зайграў легкадумную мелодыю.

— Хутка муж прыйдзе, і будзем абедаць, — спахапілася фрау Блюм. — Пайду разагрэю суп ды смажаніну. Добра, што я сёння якраз заслала свежы абрус на стол, найлепшы, нібы адчувала, што будзе госць!

— Прабачце, мне тэрмінова трэба ісці, — выціснула Анжаліка. — Я ўспомніла, што... што не выключыла прас...

— Вазьміце хоць булачак на дарогу! — гукнула гаспадыня, але Анжаліка ўжо адчыняла дзверы. Калі хацела, яна ўмела вельмі хутка хадзіць на абцасах.

Плот быў спавіты тымі самымі кветкамі, супляменніка якіх Анжаліка насіла ў медальёне каля сэрца. Супроць волі яна спынілася і далікатна пагладзіла пялёсткі.

— Жудасныя кветкі, — сказала фрау Блюм. — Шкада, сусед не дае іх знішчыць.

— Як? Навошта? — выклікнула Анжаліка раўніва.

— Ой, у мужа на гэтыя кветкі жудасная алергія! Як яны пачынаюць цвісці, яму жыцця няма зусім. Верыце, яны яму ў кашмарах сняцца! Прыпаўзаюць і душаць...

— Якая жахлівая гісторыя, — прагаварыла Анжаліка, трымаючыся рукой за медальён. Ёй рап­там таксама стала цяжка дыхаць.

— Што з вамі? Алергія на пылок?

— Так, — сказала Анжаліка, — менавіта так.

Калі яна вярнулася, дом быў пусты, так што можна было, нарэшце, даць волю пачуццям. Яна рыдала, пакуль паднімалася па ўсходах. Плакала, распранаючыся i вешаючы чорную сукенку на плечкі ў шафу. Усхліпвала, прычэсваючыся каля туалетнага століка. Паспрабавала выціснуць слязудругую, запісваючы пра сваю паездку ў дзённік, — але на гэты момант слёзы нарэшце скончыліся. Нават пабедаваць уволю не атрымлівалася, а шкада!

Анжаліка зірнула ў люстэрка, зрабіла летуценны твар, потым пакутніцкі, потым паказала сабе язык — і ўсміхнулася. Яе адпусціла. Памыўшыся халоднай вадой і пераапрануўшыся ў простую белую сукенку без выбрыкаў, яна адчула сябе вельмі лёгкай, пустой i як быццам нават трохі шчаслівай. Яна баялася ашукаць — а апынулася ашуканай, І, як ні дзіўна, гэта яе ўзрадавала, як быццам здымала адказнасць i дазваляла тое, што сама яна баялася сабе дазволіць.

Рашуча i сурова яна спаліла ў каміне лісты, фатаграфію і высушаную кветачку, павязала на шыю легкадумны ружовы шалік і, памарудзіўшы трохі, пастукала ў дзверы пакоя Томаса.

Калі яна пастукала другі і трэці раз і не дачакалася адказу, то проста ўвайшла. Пакой сустрэў яе ідэальным парадкам, які бывае ў нежылых памяшканнях. Ніводнай зморшчынкі на пасцелі, ніводнага прадмета на тумбачцы, а пісьмовы стол нават паспеў пакрыцца тонкім і раўнамерным пластом пылу. 3 нядобрым прадчуваннем Анжаліка адчыніла шафу. Шафа развяла б рукамі, калі б іх мела. Бо была яна зусім пустая.

Стукнулі ўваходныя дзверы, і Анжаліка збегла па прыступках. У пярэднім пакоі стаяла фрау Шпіц з кошыкам зеляніны і гародніны.

— Ох, цяжкавата пешшу на рынак хадзіць, — паскардзілася яна.

— А што ж Томас цябе не падкінуў? — спытала Анжаліка, упершыню, здаецца, назваўшы яго сапраўдным імем, а не «хома шаферус».

— Ён павёз твайго бацьку ва ўніверсітэт, — здзівілася фрау Шпіц. — Сёння ж юбілейны вечар, ушанаванне, а заадно бацька прадставіць новую кнігу.

Анжаліка пляснула сябе па лбе. I праўда, як яна магла забыцца пра падзею, аб якой прафесар размаўляў апошнія дні, не змаўкаючы.

— Я ва ўніверсітэт! — крыкнула яна.

— Бацька будзе вельмі рады цябе ўбачыць, — адказала маці з усмешкай. Ёй і ў галаву не прыйшло паведаміць дачцэ, што Томас узяў разлік і ўжо купіў квіток на цягнік. «Хома шаферус» ніколі асабліва не хваляваў Анжаліку, якой «простыя смяротныя» падаюцца такімі банальнымі. «А шкада, Томас цудоўны хлопец, ён быў бы добрай парай для нашай дзяўчынкі», — няўважліва падумала фрау Шпіц. Потым яе галаву занялі менш рамантычныя думкі.Яна купіла на рынку брокалі і знайшла ў кулінарнай кнізе рэцэпт, які пачынаўся з загадкавага «варыць у невялікай колькасці вады». Верная сабе, фрау Шпіц адправілася ў кабінет мужа па калькулятар, каб вылічыць аптымальную колькасць вады на аптымальную для трох чалавек колькасць капусты.

Анжаліка, запыхаўшыся і растрапаўшы прычоску ад шпаркай хады, увайшла ў вестыбюль універсітэта. Яе ўразіла цішыня, нязвыклая для гэтых сцен. Ах, цяпер жа вакацыі, выпускныя іспыты прайшлі, уступныя яшчэ не распачаліся, большасць студэнтаў раз'ехалася па дамах, а тыя, хто застаўся, напэўна сядзяць цяпер у самай вялікай аўдыторыі і слухаюць, стаіўшы дыханне, як чарговы знакаміты госць чытае панегірык прафесару Шпіцу.

Яна зазірнула ў дзверы. Так і ёсць, памяшканне бітком набітае, бацька сядзіць у прэзідыуме і добразычліва ківае, слухаючы чыюсьці гаворку. I дзіўна: голас чалавека, які выступаў, быў Анжаліцы знаёмы, але яна не магла ўспомніць, каму ж з бацькавых вучняў ён належыць. Хіба іх усіх запомніш.

— Але ў вашым папулярным артикуле вы казалі, што каханнем можна кіраваць! Што закахацца ці разлюбіць лёгка, трэба толькі ўсё ўсвядоміць і прыняць валявое рашэнне! — прагучала чыясьці рэпліка з залы, і Анжаліка натапырыла вушкі.

— Так, у сваёй манаграфіі прафесар сцвярджаў, што каханне — гэта пачуццё, над якім чалавек не мае ўлады. Я не пагадзіўся і прыехаў спрачацца, але ў выніку быў пераможаны, — адказаў чала­век з трыбуны, і голас яго гучаў адначасова і весела, і сумна.

У папулярным артыкуле? Анжаліка зразумела раптам, хто гэта выступае. Той самы сталічны скандаліст-журналіст, які неяк напісаў кплівы артыкул пра прафесара Шпіца, аспрэчваючы яго пастулаты наконт кахання.

О, яна памятала той артыкул. Памятала, як шумеў і гарачыўся бацька, чые выкладкі i абгрунтаванні былі пабіты ўшчэнт, як ён абураўся: «Але гэта ж тэорыя, голая тэорыя, а вось хай ён дакажа на практыцы!» Фрау Шпіц у той дзень заварвала на кухні сардэчнік і валяр'яну ды паіла мужа гарбаткай, а Анжаліка адстуквала на машынцы копіі артыкула-адказу, які яны потым так i не даслалі ў часопіс. Супакоіўшыся (ці то напой дапамог, ці то здаровы сэнс), прафесар пасля не раз казаў, што гэты артыкул толькі зрабіў рэкламу і прыцягнуў увагу да яго анталогіі «Пачуцці». «Продажы ў кнігарнях узраслі ўтрая! — усклікаў ён, падняўшы ўгару указальны палец. — А той журналіст вырашыў выехаць на маёй славе, ну што ж, кожны робіць сабе імя як умее...»

Але чаму голас журналіста здаецца ёй такім знаёмым? Анжаліка прыслухалася зноў. А з залы выгукнулі яшчэ адно пытанне, небывалая справа, звычайна ўсе ціха-прыстойна перадавалі запіскі...

— Ваш бліскучы даклад — гэта аснова будучай дысертацыі? Тэма так і будзе гучаць — «Лекі ад кахання»?

У аўдыторыі засмяяліся. I Анжаліка ўсміхнулася. Яны б яшчэ магістарскую работу на тэму «Сто спосабаў пазнаёміцца з дзяўчынай» напісалі...

— Хай вас не хвалюе назва маёй работы. Насамрэч ад кахання не існуе лекаў. Прафесар Шпіц меў рацыю, а я давёў яго тэорыю на практыцы. Падобна адважным дактарам, якія прышчаплялі сабе небяспечныя хваробы, я паставіў эксперымент над сабой. Так выйшла, што я закахаўся — моцна і безнадзейна, — і выпрабаваў на сабе ўсе сродкі, якія легкадумна прапанаваў у сваім ар­тыкуле. На жаль... — Анжаліка не бачыла, але жыва ўявіла, як ён з усмешкай развёў рукамі. — ... самы дзейсны сродак ад кахання — пайсці і з'есці чароўны яблычак са Скалы Закаханых. Больш радыкальных сродкаў навука яшчэ не вынайшла.

Тут дакладчык, відаць, пакланіўся і пад смех і апладысменты сышоў з трыбуны, хаваючы паперы ў партфель.

— Вы будзеце пісаць дысертацыю ў нашым універсітэце, пад кіраўніцтвам прафесара? — крыкнулі яму ўслед, і на хаду ён адказаў:

— Даследаванні я працягну ў сваім родным горадзе. Не магу болей злоўжываць гасціннасцю прафесара. Даруйце, у мяне мала часу да цягніка, трэба спяшацца.

Анжаліка стаяла — ні жывая ні мёртвая, — калі ён праходзіў міма, строгі i прыгожы, у цёмным гарнітуры, пры гальштуку. Ён размахваў партфелем і хмурыўся, пагружаны ў нейкія свае думкі, i яна не асмелілася варухнуць рукой ці паклікаць, занадта грандыёзнае ўражанне зрабілі на яе словы «закахаўся моцна» і ўвесь яго нязвыклы выгляд.

— Анжаліка, ну як? — да немагчымасці задаволены прафесар Шпіц з'явіўся ў дзвярах, акружаны вучнямі і калегамі. — Ты чула? Ты бачыла яго? Ён быў дасканалы, твой «хома шаферус», я цябе віншую! Не дзіва, што адшукаць лекі ад кахання не атрымалася, ужо ў занадта выдатны аб'ект ён закахаўся, — i бацька падміргнуў ёй і жартаўліва пагразіў пальцам. — Чакай, ты куды, а як жа бан-Калі Анжаліка, для прыліку выседзеўшы дзесяць бясконцых хвілін за сталом, нарэшце выбегла з універсітэта, вуліцы, што вялі ўніз з узгорка, былі пустыя. А непадалёк, на Скале Закаханых, яблыня варушыла галінкамі, і яе самотны сілуэт чарнеў на фоне неба.

Зрэшты, не, сёння ў яблыні быў госць. Нейкі няшчасны закаханы марудна блукаў пад шатамі яе галін, мабыць, не рашаючыся паспытаць забаронены плод і скончыць з неўзаемным каханнем. «Ах, не так усё проста! — падумала Анжаліка, перапоўненая спагадай да незнаёмца. — Не так усё проста!»

I ён таксама, напэўна, думаў, што не так усё проста, і размахваў партфелем, нібы збіраўся са злосці запусціць яго ўніз з тары... Партфелем? Анжаліка зняла свае модныя акуляры, прыжмурылася, прыгледзелася — і, пускаючыся бегчы, падумала з усмешкай, што бег на абцасах стаў апошнім часам яе любімым заняткам.

Трымаючыся за правы бок і задыхаючыся, яна дабралася да вяршыні ўзгорка. Вядома, для турыстаў назва «Скала закаханых» гучыць больш прыгожа, але, шчыра кажучы, «Скала пячоначнай колікі» гучала б значна больш дарэчы. Анжаліка перавяла дух i прыгледзелася. Што ж, дальназоркасць упершыню аказала ёй добрую паслугу, яна не памылілася, гэта быў менавіта Томас — сядзеў на сваім партфелі, павесіўшы пінжак на галінку дрэва, і штосьці жаваў...

— Не трэба, Томас, пачакайце! Не ешце яблык! — закрычала яна з адчаем.

— Позна, — развёў рукамі ён. — Я яго ўжо амаль з'еў. Але ў мяне ёсць яшчэ, частуйцеся! — ён дастаў з кішэні яшчэ адзін яблык. — Смачныя!

Яна з пратэстам схавала рукі за спіну. На яе вачах заззялі слёзы.

— Што з вамі? — здзівіўся Томас, ускакваючы на ногі. — Анжаліка? Вы плачаце?

Яна глядзела на яблык, які ўсё яшчэ працягваў ёй Томас, а потым узяла яго і зашпурнула да­лёка ўніз, туды, у бездань, дзе ядавітыя змеі. Няхай грызуць, калі хочуць. А яна застанецца пры сваім, няхай і неўзаемным, каханні. Відаць, лёс у яе такі — улюбляцца не ў таго ці не тады. Сіндром Анжалікі, так можна было б назваць гэту няўдачлівасць. Але ёсць ужо закон бутэрброда, нават тут яна спазнілася...

Томас паглядзеў яблыку ўслед і шпурнуў туды ж свой агрызак.

— Вы дарма яго выкінулі, нават не пакаштаваўшы. У фрау Апфель цудоўныя яблыкі.

— Фрау Апфель? — разгубілася Анжаліка. I перавяла погляд на яблыню непадалёк. — Дык яблык не з гэтага дрэва?

— На жаль, — развёў рукамі Томас. — Нягледзячы на ўсе мае намаганні, я не знайшоў на гэтым дубе ніводнага яблычка.

Разгубленая Анжаліка падышла бліжэй. Падняла з зямлі жолуд у карычневай шапцы. I доўга глядзела на разное дубовае лісце. Па яе твары ўсё яшчэ цяклі слёзы, але плакала яна зараз з зусім іншай прычыны.

— Магчыма, жалуды тут таксама чароўныя, але яны ўжо сапраўды мне не па зубах, — занадта сур'ёзным голасам сказаў Томас, падыходзячы да яе. — Вас гэта засмучае?

— Страшэнна засмучае, — сказала Анжаліка і ўсміхнулася, таму што пачула развітальны гудок цягніка, які адыходзіў ад станцыі. Сямігадзінны, апошні на сёння. Гэта значыла, што, прынамсі сён­ня Томас не з'едзе.

— Таксама прыйшлі па яблычак?

Яна рассеяна кіўнула і прагаварыла:

— Вось усе здзівяцца, калі даведаюцца. Падумаць толькі, дуб!

— А можа, не будзем нікому казаць? — прапанаваў Томас. — Навошта адбіраць у безнадзейна закаханых людзей іх апошнюю надзею?

I ён паглядзеў на Анжаліку і яе ружовы шалік, усміхаючыся ласкава і іранічна.

— Я магу параіць безнадзейна закаханым іншыя лекі ад кахання, — сказала Анжаліка збянтэжана. — Радыкальны сродак.

— I што ж я выпусціў у сваіх даследаваннях?

— Лепшыя лекі ад кахання — гэта новае каханне, — сказала Анжаліка, пільна разглядаючы дубовы лісток з парачкай жалудоў на кароткім хвосціку. Як быццам яна менавіта ім, тоўстым i яшчэ зялёным жалудам, паведамляла пра сваё адкрыццё i як быццам не бачыла ўважлівых вачэй Тома­са, які падышоў яшчэ бліжэй.

— Якая цікавая гіпотэза, — сказаў Томас сур'ёзна. — Калега, я спадзяюся, за вячэрай вы падзеліцеся са мной падрабязнасцямі вашага дзіўнага адкрыцця?

Ён узяў Анжаліку пад руку, i яны сталі павольна спускацца з тары.