Арэна

Фрэдэрык Браўн

Арэна

Пераклала Лiна Каўрус

Карсан расплюшчыў вочы i ўбачыў над сабой цьмяна мiгатлiвы блакiт.

Было горача. Ён ляжаў на пяску. Яму ў спiну ўпiваўся востры камень з пяску. Карсан павярнуўся на бок, потым сеў, упiраючыся рукамi ў пясок.

"Я звар'яцеў, - падумаў ён. - Цi памёр. Цi яшчэ што-небудзь..."

Пясок быў блакiтны. Ярка-блакiтны. А блакiтнага пяску няма нi на Зямлi, нi на адной з планет.

Блакiтны пясок.

Блакiтны пясок пад блакiтным купалам, - нi небам, нi столлю, а нейкай замкнёнай паверхняй. Карсан чамусьцi ведаў, што яна замкнёная i канечная, хоць i не мог гэтага бачыць.

Ён набраў жменю пяску, якi заструменiў памiж яго пальцамi. Струменьчыкi заказыталi яго голую нагу.

Голую? Ён быў зусiм голы, i яго цела пакрылася ўжо густым потам ад знясiльнай гарачынi i таксама стала блакiтнае там, дзе налiп пясок.

Але ў астатнiх месцах яно было белае. "Значыць, гэты пясок сапраўды блакiтны, - падумаў ён. - Калi б ён толькi здаваўся блакiтным у блакiтным святле, то i я быў бы блакiтны. Але я белы, - значыць, пясок блакiтны. Блакiтны пясок. Блакiтнага пяску не бывае. I такое такой не бывае, як гэтая".

Пот сцякаў яму ў вочы. Было горача, як у пекле. Толькi пекла павiнна быць дачырвана распаленае, а не блакiтнае.

А калi гэта не пекла, то што гэта? З усiх планет такi гарачы толькi Меркурый, але гэта не Меркурый. I потым, Меркурый застаўся прыкладна за чатыры мiльярды мiль ззаду ад...

I тут ён узгадаў, дзе ён быў толькi што. У маленькiм аднамесным касмалёце, што нёс патрульную службу за арбiтай Плутона, на адлегласцi мiльён мiляў ад фланга зямной армады, пастроенай у баявы парадак, каб сустрэць Прышэльцаў.

Ён успомнiў той раптоўны, рэзкi, трывожны званок, калi сiстэмы сачэння зарэгiстравалi наблiжэння ворага...

Нiхто не ведаў, хто такiя Прышэльцы, як яны выглядаюць, з якой далёкай галактыкi яны прыйшлi, - ведалi адно, што яна дзесьцi ў кiрунку Плеяд.

Першыя разрозненыя налёты на далёкiя калонii i апорныя пункты Зямлi. Асобныя сутычкi памiж зямнымi патрулямi i невялiкiмi групамi касмiчных караблёў Прышэльцаў: сутычкi, у якiх зямляне часам перамагалi, часам цярпелi паразу, але дагэтуль нi разу не змаглi захапiць касмалёта працiўнiка. Не засталося жывога i нiводнага жыхара калонiй, на якiя рабiлiся налёты, расказаць хоць што-небудзь пра Прышэльцаў не было каму.

Спачатку пагроза здавалася не вельмi сур'ёзнай - налёты былi нячастыя i прычынялi не так многа шкоды. Iх касмалёты як быццам злёгку ўступалi зямным ва ўзбраеннi, хоць крышачку пераўзыходзiлi iх у хуткасцi i манеўранасцi. Якраз настолькi, што Прышэльцы, калi толькi яны не былi акружаныя, маглi выбiраць уступiць iм у бой цi ўцячы.

I ўсё-такi Зямля рыхтавалася да рашучай бiтвы. Быў пабудаваны небывала магутны касмiчны флот. Чакаць давялося доўга. Але цяпер генеральная бiтва наблiжалася.

Разведчыкi выявiлi вялiзны флот Прышэльцаў за дваццаць мiльярдаў мiль ад Зямлi. Гэтыя разведчыкi так i не вярнулiся, але iх паведамленнi былi атрыманы. I вось зямная армада, усе дзесяць тысяч касмалётаў i паўмiльёна касманаўтаў размясцiлiся ў чаканнi за арбiтай Плутона, гатовая змагацца насмерць.

Бiтва мелася быць роўная для абодвух бакоў - аб гэтым можна было меркаваць па рапартах перадавых патрулёў, якiя ахвяравалi жыццём, але перад тым, як загiнуць, перадалi звесткi пра колькасць i сiлу флоту працiўнiка.

Пры роўнасцi сiл лёс Сонечнай сiстэмы магла вырашыць сама нязначная выпадковасць. I рашэнне было б канчатковым - у выпадку паражэння Зямля i ўсе яе калонii апынулiся б у поўнай уладзе Прышэльцаў...

О так, цяпер Боб Карсан усё ўспомнiў.

Праўда, гэта не мела дачынення да блакiтнага пяску i мiгатлiвага блакiту над галавой. Ды ён памятаў, як прагучаў гэты рэзкi званок трывогi, як ён кiнуўся да панелi кiравання, як у лiхаманкавай спешцы прышпiлiўся да крэсла, як перад iм на экране расла светлая кропка.

Як у яго перасохла ў горле. Як ён з жахам зразумеў - пачалося! Для яго, прынамсi: асноўныя сiлы ўдзельнiкаў бiтвы былi яшчэ за межамi дасягальнасцi адзiн для аднаго.

Менш як праз тры секунды ён або застанецца пераможцам, або ператворыцца ў жменьку попелу. Тры секунды - столькi доўжыцца бой у космасе. За гэты час можна не спяшаючыся злiчыць да трох, а пасля гэтага ты або пераможаш, або будзеш мёртвы. Аднаго пападання зусiм дастаткова для маленькага, аднамеснага, лёгка ўзброенага i слаба бранiраванага патрульнага касмалёта.

Машынальна шэпчучы перасохлымi вуснамi "Раз!", ён лiхаманкава круцiў ручкi на пульце, каб кропка, што ўсё большала, заставалася ў перакрыжаваннi лiнiй на экране. Правая нага яго замерла над педаллю спуска. Адзiны смяротны залп - цi ён пацэлiць, цi не. На другi стрэл часу ўжо не застанецца.

"Два!" Ён зноў не чуў, як у яго гэта вырвалася. Кропка на экране перастала быць кропкай. Размешчаны за некалькi тысяч мiль варожы касмалёт быў вiдаць так, нiбыта да яго некалькi соцень метраў. Гэта быў лёгкi, хуткi патрульны касмалёт амаль такога самага памеру, як i ў Боба.

Варожы патрульны касмалёт.

"Тр..." Яго нага дакранулася да педалi...

I раптам Прышэлец слiзгануў па экране ўбок i выйшаў з перакрыжавання. Карсан ухапiўся за ручкi, каб пусцiцца ў пагоню. Нейкую долю секунды працiўнiка не было вiдаць, потым карабель Карсана павярнуўся, i той зноў з'явiўся на экране - Карсан убачыў, як ён крута знiжаецца да зямлi.

Да зямлi?

Нейкая аптычная iлюзiя, не iначай. Гэтай планеты, што цяпер займала ўвесь экран, не магло быць тут. Проста не магло. Навокал не было нi адной планеты блiжэй, чым Нептун, а ён быў за тры мiльярды мiль. Плутон знаходзiўся па другi бок Сонца, якое вiднелася адсюль малюсенькай кропкай.

А як жа сiстэмы сачэння? Яны не выяўлялi нiякага прадмета памерам хоць бы з астэроiд. Сiгналы маўчалi i цяпер.

Гэтага не магло быць - таго, да чаго ён наблiжаўся i што было ўжо за некалькi соцень мiляў пад iм.

Раптоўная пагроза катастрофы прымусiла яго забыцца нават на працiўнiка. Ён уключыў пярэднiя тармазныя ракеты i, павiснуўшы на рамянях з усяе сiлы навалiўся на штурвал аварыйнага павароту, ведаючы, што толькi поўная магутнасць рухавiкоў уратуе яго ад катастрофы i што ад такiх перагрузак ён зараз страцiць прытомнасць.

А цяпер ён сядзеў на гарачым блакiтным пяску, зусiм голы, але цэлы i здаровы. Навокал не было нiякiх слядоў яго касмалёта, ды i самога космасу. Гэтая паверхня над галавой нiяк не магла быць небам.

Ён, хiстаючыся, стаў на ногi. Сiла цяжару была крыху большая за зямную. Ненамнога.

Навокал распасцiраўся роўны пясок. Дзе-нiдзе купкамi раслi нейкiя мiзэрныя кусцiкi. Яны таксама былi блакiтныя, але розных адценняў - адны святлейшыя, чым пясок, другiя цямнейшыя.

З-пад блiжэйшага куста выбегла маленькая жывёлiна, падобная на яшчарку, толькi ў яе былi не чатыры нагi, а куды болей. Яна таксама была блакiтная светла-блакiтная. Убачыўшы Карсана, яна зноў схавалася пад куст.

Боб зноў паглядзеў угору, спрабуючы ўцямiць, што ж там такое. Гэта не было падобна на дах, аднак мела форму купала. Яно мiгцела, i глядзець на яго было цяжка. Ды яно напэўна з усiх бакоў даходзiла да самай зямлi - да блакiтнага пяску.

Боб стаяў недалёка ад цэнтра купала. Да блiжэйшай сцяны - калi гэта сцяна - было метраў сто. Над плоскай паверхняй пяску як быццам было перакулена нейкае блакiтнае паўшар'е метраў 250 у акружнасцi.

I ўсё было блакiтнае, акрамя аднаго прадмета. Каля далёкага боку круглай сцяны ляжала нешта барвовае. Гэта быў амаль правiльны шар дыяметрам каля метра. Ён быў занадта далёка, каб яго можна было ясна разгледзець у гэтым блакiтным мiгценнi. I ўсё-такi Карсан чамусьцi здрыгануўся.

Ён выцер пот з iлба тыльным бокам рукi.

Што гэта, кашмар? Гэтая гарачыня, гэты пясок, гэтае цьмянае адчуванне жаху пры адным позiрку на барвовы шар?

Сон? Не можа быць: у час касмiчнага бою не засынаюць.

Смерць? Немагчыма: калi бяссмерце i iснуе, то ў iм не можа быць гэтага недарэчнага блакiтнага пяску, блакiтнай гарачынi i барвовага жаху.

I тады ён пачуў голас.

Ён пачуў яго не вушамi - голас загучаў усярэдзiне яго галавы. Ён iшоў нiадкуль i адусюль.

"Падарожнiчаючы ў прасторы i часе, - звiнела ў яго ў мозгу; - я выявiў дзве цывiлiзацыi, гатовыя пачаць вайну, якая б знiшчыла адну з iх i настолькi аслабiла б другую, што яна непазбежна рэгрэсавала б i ўжо нiколi не выканала б свайго прызначэння, а распалася б i вярнулася ў пыл, з якога яна ўзнялася. Ды гэтага не павiнна здарыцца".

"Хто... ты?" - Карсан не сказаў гэтага ўголас, але пытанне ўзнiкла ў яго ў мозгу.

"Ты не зможаш гэтага правiльна зразумець. Я... - голас замоўк, як быццам шукаў у мозгу Карсана слова, якога там не было, якога ён не ведаў. - Я - вынiк эвалюцыi цывiлiзацыi такой старажытнай, што яе ўзрост нельга выказаць зразумелымi табе словамi. Цывiлiзацыi, што злiлася ў адзiнае цэлае, якiм можа стаць i твая прымiтыўная цывiлiзацыя... - зноў паўза, падшукванне слова, праз доўгi час. Такiм могуць стаць i тыя, каго ты называеш Прышэльцамi. Таму я i ўмяшаўся перад пачаткам бiтвы, гэткай роўнай, што вынiкам яе будзе знiшчэнне абедзвюх цывiлiзацый. Адна з iх павiнна выжыць. Выжыць, каб развiвацца далей". "Адна, - падумаў Карсан. - Мая цi..." "У маiх сiлах спынiць вайну, паслаць Прышэльцаў назад, у сваю галактыку. Але яны ўсё роўна вернуцца або вы рана цi позна iх знойдзеце. Толькi пастаянным умяшаннем мог бы я прадухiлiць узаемнае знiшчэнне, але я не магу застацца. Таму я вырашыў умяшацца цяпер. Я цалкам знiшчу адзiн флот без нiякiх страт для другога. Так адна з цывiлiзацый зможа выжыць".

"Кашмар. Вядома, гэта кашмар", - падумаў Карсан. Але ён ведаў, што гэта не кашмар.

Усё гэта было занадта бязглузда, занадта неверагодна, каб не адбывацца на самай справе.

Ён не адважыўся задаць пытанне - якi? Але яго думкi задалi гэтае пытанне самi.

"Выжыве мацнейшы, - сказаў голас. - Гэтага я не магу - i не стаў бы мяняць. Я проста ўмешваюся, каб гэта была сапраўдная, а не... - зноў паўза, а не Пiрава перамога, каб цывiлiзацыя, што пераможа, не была ёю зламана.

Я выбраў двух iндывiдуумаў - цябе i Прышэльца. Я бачу, што ў вашай старажытнай гiсторыi, гiсторыi мiжнацыянальных войнаў, вядомыя паядынкi памiж прадстаўнiкамi плямёнаў, якiя вырашалi зыход барацьбы.

Табе i твайму працiўнiку трэба будзе вытрымаць паядынак. Абодва вы голыя i бяззбройныя, абставiны аднолькава незнаёмыя абодвум, аднолькава непрыемныя абодвум. Час не абмежаваны - тут няма часу. Адзiн з вас пераможа. Яго цывiлiзацыя выжыве".

- Але... - Карсан сам не ведаў, што ён хацеў сказаць, але голас адказаў:

"Гэта справядлiва. Умовы такiя, што вырашыць не выпадковая фiзiчная перавага. Памiж вамi бар'ер. Ты зразумееш. Розум i мужнасць будуць важнейшыя за сiлу. Асаблiва мужнасць - воля да жыцця".

- Але пакуль гэта будзе адбывацца тут, нашы касмалёты...

"Не, вы ў iншым часе, iншай прасторы. Пакуль вы тут, у вядомым вам свеце час стаiць на месцы. Я бачу, ты думаеш, цi на самай справе ўсё гэта iснуе. I так i не. Але для цябе цяпер гэта iснуе сапраўды. I калi ты памрэш, ты памрэш сапраўды. А твая смерць будзе канцом усёй вашай цывiлiзацыi. Цяпер ты ведаеш дастаткова".

I голас змоўк.

Карсан зноў застаўся адзiн. Не, не адзiн - ён узняў вочы i ўбачыў, што той барвовы прадмет, той страшны шар, якi, як ён цяпер ведаў, i ёсць Прышэлец, коцiцца да яго.

Коцiцца.

У яго як быццам не было нi рук, нi ног, нiякiх вонкавых прыдаткаў. Ён кацiўся па блакiтным пяску, як кропля ртуцi. А перад iм нейкiм чынам шырылася, паралiзуючы, хваля галавакружнай, дурманлiвай, страшнай нянавiсцi.

Карсан азiрнуўся. За некалькi футаў ад яго ў пяску ляжаў камень - адзiнае, што магло сысцi за зброю. Камень быў невялiкi, але з вострымi краямi, як у асколка крэменю. Ён i падобны быў на блакiтны крэмень.

Карсан схапiў камень i прыгнуўся, гатовы адбiць напад. Працiўнiк наблiжаўся - ён рухаўся хутчэй, чым мог бы бегчы Карсан.

Не было калi думаць пра тое, як змагацца з iм, ды i як можна было загадзя ўявiць сабе змаганне з iстотай невядомай сiлы, невядомай будовы, з невядомымi прыёмамi барацьбы?

Дзесяць метраў. Пяць. I тут яно спынiлася.

Правiльней, яго штосьцi спынiла. Яго пярэдняя частка раптам стала пляскатай, нiбыта яно наткнулася на невiдочную сцяну. Яно нават адскочыла назад.

Потым яно зноў пакацiлася ўперад, ды ўжо павальней, асцеражней. I ў тым самым месцы зноў спынiлася. Паспрабавала ў iншым месцы - i таксама спынiлася.

Памiж iмi быў нейкi бар'ер. I Карсан успомнiў: "Справу вырашыць не выпадковая фiзiчная перавага. Памiж вамi бар'ер".

Гэта, вядома, нейкае сiлавое поле. Не поле Нетцы, вядомае на Зямлi: яно свяцiлася i патрэсквала. Гэтае было невiдочнае i не выдавала нiякiх гукаў.

Бар'ер iшоў ад аднаго краю перакуленага паўшар'я да другога. Карсану не давялося самому ў гэтым пераканацца - гэта зрабiў Прышэлец. Ён бокам пракацiўся ўздоўж бар'ера i не знайшоў праходу.

Карсан ступiў паўтузiна крокаў уперад, выцягнуўшы перад сабой левую руку, i нарэшце дакрануўся да бар'ера. Ён быў гладкi, пругкi, падобны болей на гуму, чым на шкло. Цёплы навобмацак, але не цяплейшы за пясок пад нагамi. I ён быў зусiм нябачны, нават зблiзку.

Ён кiнуў камень i налёг на бар'ер абедзвюма рукамi. Бар'ер як быццам крыху падаўся. Але не больш, нават пасля таго, як Карсан навалiўся на яго ўсёй сваёй вагою. Гэта было падобнае на сталь, пакрытую слоем гумы. Да нейкай мяжы пругкасць, а далей - несакрушальная цвёрдасць.

Ён прыўзняўся на наскi, але там, куды ён мог дацягнуцца, быў бар'ер.

Прышэлец, дакацiўшыся да краю арэны, вяртаўся. У Карсана зноў закружылася галава, яму стала моташна, i ён адступiў ад бар'ера. Але Прышэлец не спынiўся.

А цi далёка iдзе бар'ер унiз. Карсан устаў на каленi i пачаў раскопваць пясок. Пясок быў лёгкi, рыхлы, капаць яго было лёгка. Ён выкапаў яму глыбiнёй на два футы, - i бар'ер там усё яшчэ быў.

Прышэлец зноў кацiўся да яго. Вiдавочна, ён нiдзе не знайшоў праходу.

Але ж павiнен быць спосаб пранiкнуць праз бар'ер, падумаў Карсан. Мы павiнны неяк дабрацца адзiн да аднаго. Iначай уся гэтая дуэль не мае сэнсу.

Але не трэба спяшацца. Спачатку трэба паспрабаваць што-колечы яшчэ. Прышэлец ужо вярнуўся i спынiўся з таго боку бар'ера, усяго за нейкiх метры два ад Карсана. Здавалася, ён разглядае яго, хоць Карсан нiяк не мог выявiць у яго якiх бы там нi было органаў пачуццяў. Нiчога падобнага на вочы, вушы, нават на рот. Зрэшты, цяпер ён убачыў на паверхнi з дзесятак выемак, i якраз у гэты час з дзвюх такiх выемак раптам высунулiся два шчупальцы, якiя пагрузiлiся ў пясок, быццам спрабуючы ягоную шчыльнасць. Шчупальцы былi каля цалi дыяметрам i фута паўтара даўжынёй. Яны ўбiралiся ў выемкi, калi ў iх не было патрэбы - напрыклад, калi Прышэлец кацiўся. Да яго спосабу перамяшчэння яны, вiдавочна, не мелi дачынення. Наколькi Карсан мог меркаваць, Прышэлец перакочваўся, неяк змяняючы размяшчэнне свайго цэнтра цяжару, хоць як ён мог гэта рабiць, Карсан не меў нават далёкага ўяўлення.

Яшчэ раз паглядзеўшы на Прышэльца, ён здрыгануўся. Гэта была iстота, да жудасцi чужая ўсяму зямному, усiм формам жыцця, выяўленым на iншых планетах Сонечнай сiстэмы. I ён iнстынктыўна адчуў, што розум, якiм надзелена гэтая iстота, гэтаксама чужы ўсяму зямному, як i ягоны арганiзм.

Ды паспрабаваць трэба было. Калi гэтая iстота не мае тэлепатычных здольнасцей, спроба асуджана на няўдачу. Але Карсану здалося, што такiя здольнасцi ў Прышэльца ёсць. Ва ўсякiм разе, ён пасылаў вакол сябе амаль адчувальную хвалю адчування - адчування нянавiсцi. А калi гэтак, то, мабыць, ён зможа i чытаць думкi.

Карсан падняў камень - сваю адзiную зброю, потым дэманстратыўна шпурнуў яго на зямлю i ўзняў перад сабою пустыя рукi далонямi ўперад. Ён загаварыў, хоць i ведаў, што яго словы будуць незразумелыя гэтай iстоце, - але ён падумаў, што гэтак яму будзе лягчэй засяродзiцца на думках, якiя ён хацеў перадаць.

- А можа, мы заключым мiр? - сказаў ён, i ягоны голас дзiўна прагучаў у абсалютнай цiшынi. - Нам сказалi, што адбудзецца, калi нашы цывiлiзацыi будуць ваяваць адна з адной: знiшчэнне адной i аслабленне i рэгрэс другой. Зыход бiтвы залежыць ад таго, чым скончыцца справа ў нас. Цi не заключыць нам мiр. Вы застаяцеся ў сваёй галактыцы, мы - у сваёй?

Карсан адключыў усе свае думкi, каб атрымаць адказ.

I адказ прыйшоў - ён абрынуўся на яго амаль фiзiчна, аж Карсан пахiснуўся. Ён нават адступiў на некалькi крокаў, жахаючыся ад сiлы i глыбiнi той нянавiсцi, той прагi забiваць, якiя адкрылiся перад iм у перададзеных Прышэльцам вобразах. Не ў членападзельных словах, як перадавалiся яму думкi Адзiнай Iстоты, а ў хвалях дзiкага шаленства. Нейкi момант, што здаўся яму вечнасцю, ён змагаўся з сiлай гэтай нянавiсцi, каб ачысцiць ад яе свой розум i адагнаць чужыя думкi, якiя ён дапусцiў сабе ў галаву. Яго занудзiла.

Ягоны розум памалу вызвалiўся, як чалавек, ачуняўшы ад кашмару, пакрысе разрывае нiцi трызнення, якiмi быў аблытаны, Карсан яшчэ задыхаўся i чуў слабасць, але ён ужо мог думаць.

Ён стаяў, разглядаючы Прышэльца. Той не кратаўся з месца, пакуль iшла гэтая дуэль, якой ён ледзь не выйграў. Цяпер ён адкацiўся на некалькi футаў убок, да блiжэйшага блакiтнага куста. З выемак паказалiся тры шчупальцы i пачалi абмацваць куст, галiнка за галiнкай.

- Што ж, - сказаў Карсан, - вайна дык вайна. Яму ўдалося нават крыва ўхмыльнуцца. - Калi я правiльна цябе зразумеў, мiр цябе не задавальняе.

I, не могучы ўстрымацца ад прыгожай фразы, дадаў:

- Вайна - не на жыццё, а на смерць!

Ды ў гэтай абсалютнай цiшынi яго словы прагучалi недарэчна, - нават ён сам гэта адчуў. I тут ён зразумеў, што вайна будзе сапраўды не на жыццё, а на смерць. I яго смерць - цi смерць гэтай круглай iстоты - будзе смерцю цэлай цывiлiзацыi. Калi ён пацерпiць паражэнне, гэта прывядзе да пагiбелi чалавецтва.

Падумаўшы гэтак, ён раптам адчуў страх. Ён жа ведаў гэта напэўна, без нiякага сумнення. Ён чамусьцi ведаў, што той, хто наладзiў гэты паядынак, гаварыў праўду пра свае намеры i магчымасцi. Не абдурваў.

Будучыня чалавецтва залежыць ад яго. Пра гэта было страшна падумаць, i ён адагнаў гэтую думку. Трэба было падумаць пра пiльныя справы.

Павiнен жа быць якi-небудзь спосаб пранiкнуць праз бар'ер - цi забiваць праз бар'ер.

З дапамогай тэлепатыi? Ён спадзяваўся, што не, таму што тэлепатычныя здольнасцi Прышэльца яўна перавышалi чалавечыя. А можа, не перавышалi? Змог жа ён выгнаць з свайго розуму думкi Прышэльца. А Прышэлец? Калi ў яго мацней развiта здольнасць перадаваць свае думкi, цi не робiць гэта яго больш уразлiвым для чужых?

- Памры, - падумаў ён. - Ты зараз памрэш. Ты памiраеш. Ты...

Ён спрабаваў некалькi разоў, у розных варыянтах, спрабаваў перадаваць вобразы. Пот выступiў у яго на лбе, ён увесь калацiўся ад напружання. Але Прышэлец працягваў абмацваць куст - усё гэта зрабiла на яго не большае ўражанне, чым калi б Карсан расказваў таблiцу множання. Значыць, нiчога не выйшла.

Ад гарачынi i страшнага напружання думкi ён зноў адчуў слабасць i галавакружэнне. Ён прысеў на пясок адпачыць i заняўся пiльным вывучэннем Прышэльца. Мажлiва, ён зможа выявiць яго моцныя i слабыя бакi, даведаецца пра што-небудзь такое, што можа спатрэбiцца, калi справа дойдзе да рукапашнай.

Прышэлец абломваў галiнкi. Карсан уважлiва сачыў за iм, спрабуючы вызначыць, якiх гэта патрабуе ад яго намаганняў. Трэба будзе знайсцi такi самы куст на маiм баку, падумаў ён, самому зламаць такiя самыя галiнкi i параўнаць сiлу маiх рук i гэтых шчупальцаў.

Галiнкi адломвалiся з цяжкасцю; ён бачыў, што Прышэльцу даводзiлася з кожнай парадкам паваждацца. Кожнае шчупальца на канцы раздвойвалася, утвараючы два пальцы з кiпцюром на кожным. Кiпцюры выглядалi не надта небяспечнымi. Не больш небяспечнымi за чалавечыя пазногцi, калi даць iм крыху падрасцi.

Не, увогуле з iм не так цяжка будзе справiцца. Вядома, калi гэтыя кусты не вельмi моцныя. Карсан азiрнуўся вакол i ўбачыў якраз такi самы куст побач з сабой. Ён працягнуў руку i адламаў галiнку. Яна аказалася крохкай i нетрывалай. Вядома, Прышэлец мог наўмысна хаваць сваю сiлу, але наўрад цi.

З другога боку, дзе яго ўразлiвыя месцы? Як, уласна, можна яго забiць, калi выпадзе такая мажлiвасць? Ён зноў пачаў вывучаць працiўнiка. Яго вонкавая абалонка выглядала даволi моцнай. Спатрэбiцца якая-небудзь вострая зброя. Карсан зноў падняў камень. Ён быў цаляў 12 у даўжыню, вузкi i з адным досыць вострым краем. Калi б ён шчапаўся, як крэмень, з яго можна было б зрабiць зусiм прыстойны нож.

Прышэлец працягваў даследаваць кусты. Ён падкацiўся да блiжэйшага куста iншай разнавiднасцi. З-пад куста выскачыла блакiтная шматногая яшчарка - якраз такая самая, якую Карсан бачыў на сваiм баку.

Шчупальца Прышэльца кiнулася, схапiла яе i падняло ў паветра. Другое шчупальца пачало абрываць ёй ногi - спакойна i абыякава, як быццам гэта былi галiнкi. Яшчарка сутаргава бiлася, вiшчала рэзкiм вiскам - першы гук, якi Карсан пачуў тут, калi не лiчыць свайго голасу.

Карсан здрыгануўся, яму захацелася адвесцi вочы. Але ён прымусiў сябе глядзець - усё, што ён дазнаецца пра Прышэльца, можа аказацца карысным. Карысна нават бачыць гэту непатрэбную жорсткасць. Будзе проста прыемна прыкончыць гэту iстоту, калi гэта ўдасца.

Менавiта таму ён стрымлiваў агiду i працягваў глядзець, як Прышэлец iрве яшчарку на кавалкi.

Але ён узрадаваўся, калi яшчарка, у якой была ўжо адарвана палова ног, сцiхла, перастала бiцца i вiсела мёртвая ў Прышэльцавых шчупальцах.

Той не стаў адрываць ёй астатнiх ног i пагардлiва адкiнуў яе цела ў бок Карсана. Мёртвая яшчарка ўпала ля самых яго ног.

Яна мiнула бар'ер! Бар'ера болей няма! Карсан iмгненна ўсхапiўся, моцна сцiскаючы ў руцэ нож, i скочыў уперад. Зараз ён з iм расправiцца! Калi бар'ера няма...

Але бар'ер быў. Ён пераканаўся ў гэтым на горкiм вопыце, наляцеўшы на яго галавой i ледзь не страцiўшы прытомнасць ад удару. Яго адкiнула назад, i ён упаў.

Калi ён зноў сеў, трасучы затуманенай галавой, ён заўважыў, што ў яго бок нешта ляцiць, i, каб ухiлiцца, распластаўся на пяску. Ён убярог сваё тулава, але адчуў раптоўны востры боль у левай лытцы.

Не зважаючы на боль, ён адкацiўся назад i падняўся на ногi. Цяпер ён бачыў, што ў яго папаў камень, а Прышэлец ужо падняў другi, захапiўшы яго двума шчупальцамi, i замахнуўся.

Камень паляцеў у Карсана, але ён лёгка ўхiлiўся. Прышэлец, вiдавочна, не мог кiдаць камянi моцна i далёка. Першы камень папаў у яго толькi таму, што ён сядзеў i не бачыў, што ён ляцiць.

Ухiлiўшыся ад слаба кiнутага другога каменя, Карсан запусцiў у Прышэльца сваiм каменем, якi ўсё яшчэ быў у яго ў руцэ. Ён раптам узрадаваўся, падумаўшы: калi камянi могуць пералятаць праз бар'ер, то варта гэтым заняцца. Чалавек з дужай рукой i дакладным вокамерам...

З чатырох метраў ён не мог прамахнуцца па трохфутавай мiшэнi, i ён не прамахнуўся. Камень праляцеў дакладна i моцна - у некалькi разоў хутчэй, чым камянi, кiнутыя Прышэльцам. Ён трапiў у самую сярэдзiну, ды, на няшчасце, трапiў плазам, а не вострым канцом.

Тым не менш ён трапiў - пачуўся цяжкi ўдар, i Прышэлец яўна яго адчуў. Ён гэтым часам шукаў яшчэ каменя, але цяпер перадумаў i адкацiўся назад. Да таго часу, як Карсан падрыхтаваўся да новага кiдка, Прышэлец быў ужо за сорак метраў ад бар'ера i працягваў кацiцца назад.

Другi раз Карсан прамахнуўся на некалькi футаў, а трэцi камень не даляцеў. Прышэлец быў па-за межамi дасягальнасцi - ва ўсякiм разе, для досыць цяжкага каменя, якi мог бы зрабiць яму шкоду.

Карсан усмiхнуўся. Гэты раўнд ён выйграў. Калi не лiчыць...

Ён нагнуўся, каб паглядзець, што ў яго з нагой, i ўсмешка знiкла з яго вуснаў. Востры край каменя нанёс яму даволi глыбокую рану на некалькi цаляў даўжынёй. З яе моцна iшла кроў, хоць артэрыя, хутчэй за ўсё, закранута не была. Калi кроў спынiцца сама, усё будзе ў парадку. А калi не, справы дрэнь.

Але трэба было заняцца чымсьцi важнейшым за гэту рану. Будовай бар'ера.

Ён зноў падышоў да бар'ера, выцягнуўшы ўперад рукi. Ён знайшоў бар'ер i, упiраючыся ў яго адной рукой, кiнуў у яго жменю пяску. Пясок праляцеў наскрозь, а яго рука - не.

Арганiка i неарганiка? Не, таму што праз бар'ер праляцела мёртвая яшчарка, а яшчарка, нават мёртвая, - гэта ўсё роўна арганiка. А раслiна? Ён адламаў сучок i торкнуў iм у бар'ер. Сучок прайшоў наскрозь, але калi да бар'ера дакранулiся яго пальцы, якiя сцiскалi сучок, яны не прайшлi.

Значыць, Карсана бар'ер не прапускае, i Прышэльца таксама. А камянi, пясок, мёртвую яшчарку...

А жывая яшчарка? Ён пачаў паляваць на iх пад кустамi i хутка злавiў адну. Ён асцярожна кiнуў ёю ў бар'ер, i яна адляцела назад i пабегла прэч па блакiтным пяску.

Наколькi можна было меркаваць, гэта быў канчатковы адказ. Бар'ер перагароджваў шлях жывым iстотам. Нежывое i неарганiчнае рэчыва маглi пранiкаць праз яго.

Высветлiўшы гэта, Карсан зноў паглядзеў на сваю параненую нагу. Кроў iшла слабей - гэта значыла, што яму не трэба думаць пра турнiкет. Але трэба было знайсцi крыху вады, каб абмыць рану.

Пры думцы пра ваду ён зразумеў, што страшна хоча пiць. Калi схватка зацягнецца, рана цi позна неабходна будзе знайсцi ваду.

Накульгваючы, ён пачаў абход сваёй паловы арэны. Кранаючыся бар'ера адной рукой, ён дайшоў да паўкруглай сцяны. Яна была бачная - зблiзку яна здавалася шэра-блакiтнай - а навобмацк была акурат такая, як i бар'ер.

Карсан на ўсякi выпадак кiнуў у яе жменю пяску, - пясок прайшоў наскрозь i знiк з вачэй. Значыць, паўкруглая сцяна - гэта таксама сiлавое поле. Але суцэльнае, а не празрыстае, як бар'ер.

Ён пайшоў уздоўж сцяны, пакуль не вярнуўся да бар'ера, а потым уздоўж бар'ера да таго месца, з якога пачаў. Вады не было i следу.

Занепакоены, ён пачаў хадзiць улукаткi памiж бар'ерам i сцяной, уважлiва разглядаючы прастору памiж iмi.

Вады не было. Блакiтны пясок, блакiтныя кусты, невыносная гарачыня. I болей - нiчога.

"Напэўна, мне толькi здаецца, што я так ужо пакутую ад смагi", - сказаў ён сабе. Колькi прайшло часу? Вядома, на меркi яго прасторы-часу - нiколькi. Яму ж было сказана, што пакуль ён тут, там час стаiць на месцы. Але жыццёвыя працэсы ў яго арганiзме iдуць i тут. Колькi ж прайшло часу, калi вымяраць яго гэтымi працэсамi? Верагодна, тры-чатыры гадзiны. Ва ўсякiм разе, не так доўга, каб пачаць сур'ёзна пакутаваць ад смагi.

I ўсё-такi ён моцна ўсмяг. У горле ў яго перасохла. Можа, ад гарачынi. А было сапраўды горача! Напэўна, градусаў 55. Сухая гарачыня без руху паветра.

Ён моцна кульгаў i быў знясiлены да таго часу, як скончыў безвынiковы абход сваiх уладанняў.

Ён паглядзеў на нерухомага Прышэльца i падумаў: спадзяюся, што i яму гэтаксама пагана. Вельмi можа быць, што так i ёсць. Нам жа сказалi, што абставiны тут аднолькава незнаёмыя i аднолькава непрыемныя нам абодвум. Можа, на планеце Прышэльцаў нармальная тэмпература - градусаў 90. Можа, тут, дзе Карсан марудна падсмажваецца, Прышэлец замярзае.

А можа, паветра тут занадта шчыльнае для Прышэльца, як яно занадта разрэджанае для Карсана. Пасля прагулянкi ён проста задыхаўся. Цяпер ён сцямiў, што паветра тут не шчыльнейшае, чым на Марсе.

I нiякай вады.

Гэта азначала, што для барацьбы пастаўлена мяжа - ва ўсякiм разе, для яго. Калi ён не знойдзе спосабу пранiкнуць праз бар'ер або забiць ворага, застаючыся з гэтага боку, - рана цi позна яго заб'е смага.

Ён зразумеў, што трэба спяшацца. Ды ўсё-такi ён прымусiў сябе прысесцi, каб трохi адпачыць i падумаць.

Што рабiць? Нiчога. I тым не менш спраў шмат. Вось, напрыклад, розныя вiды кустоў. Яны выглядаюць не вельмi шматабяцальна, але трэба ўважлiва iх вывучыць. Потым нага: з ёю нешта трэба зрабiць, хоць i без вады. Падрыхтаваць боепрыпасы ў выглядзе камянёў. Знайсцi камень, з якога можна было б зрабiць добры нож.

Нага да таго часу моцна разбалелася, i ён вырашыў пачаць з яе. На адным з кустоў расло лiсце або нешта накшталт лiсця. Ён сарваў жменю лiсця i вырашыў рызыкнуць. Лiстамi ён сцёр пясок, гразь i запечаную кроў, потым зрабiў кампрэс з свежага лiсця i прывязаў яго да нагi вусiкамi з таго самага куста.

Гэтыя вусiкi аказалiся нечакана моцнымi. Яны былi тонкiя, але затое гнуткiя i пругкiя, i ён не мог iх пераламаць, як нi стараўся. Давялося адпiлоўваць iх вострым краем блакiтнага каменя. Тыя вусiкi, што былi таўсцейшыя, у даўжыню дасягалi цэлага фута, i ён на ўсякi выпадак запомнiў, што, калi iх звязаць па некалькi штук, атрымаецца даволi добрая вяроўка. Можа, вяроўка яму спатрэбiцца.

Ён працягваў даследаваць кусты. Заставалася яшчэ тры разнавiднасцi. Адны кусты былi без лiсця, сухiя, крохкiя, падобныя да сухiх перакацi-поле. Другiя былi мяккiя i крышылiся, амаль як гнiляк. Падобна было, што з iх выйдзе цудоўны трут для агню. Трэцiя былi больш чым астатнiя падобныя да дрэў. У iх было далiкатнае лiсце, якое згортвалася пры дотыку, а сцяблы былi хоць i кароткiя, але трывалыя i моцныя.

Было горача. Невыносна горача.

Моцна кульгаючы, Карсан падышоў да бар'ера i памацаў, цi тут ён яшчэ. Бар'ер усё яшчэ быў тут.

Нейкi час ён стаяў i глядзеў на Прышэльца. Той трымаўся на бяспечнай адлегласцi ад бар'ера i там нешта рабiў, рухаючыся ўзад i ўперад. Што ён рабiў, Карсан разгледзець не мог.

Адзiн раз ён спынiўся, крыху наблiзiўся i як быццам утаропiўся на Карсана. I зноў Карсану прыйшлося змагацца з прыступам млосцi. Ён шпурнуў у Прышэльца каменем, той адступiў i працягваў займацца сваёй незразумелай справай.

Прынамсi, Карсан мог трымаць яго на адлегласцi.

"Вельмi многа з гэтага карысцi", - падумаў ён з горыччу. Тым не менш наступныя дзве гадзiны ён правёў, збiраючы камянi патрэбнай велiчынi i складаючы iх у акуратныя кучкi паблiзу ад бар'ера.

Горла ў яго гарэла. Ён амаль нi пра што не мог думаць, акрамя вады.

Але яму даводзiлася думаць. Пра тое, як пранiкнуць праз бар'ер, як дабрацца да гэтай iстоты i забiць яе, пакуль гарачыня i смага не забiлi яго самога.

Бар'ер з абодвух бакоў даходзiў да сцяны. А зверху i знiзу?

Некаторы час у Карсана ў галаве стаяў нейкi туман, i ён чiяк не мог даўмецца, як яму гэта высветлiць. Седзячы нерухома на блакiтным пяску (а як ён сеў - гэтага ён не памятаў), ён бязмэтна глядзеў, як блакiтная яшчарка перабягае ад аднаго куста да другога.

Карсан усмiхнуўся ёй. Можа, у яго ў галаве штосьцi было не ў парадку, бо ён раптам успомнiў старыя балачкi марсiянскiх каланiстаў: "...Хутка табе робiцца так адзiнока, што ты пачынаеш загаворваць з яшчаркамi, а потым настае час, калi яны пачынаюць табе адказваць..."

Вядома, яму трэба было думаць пра тое, як забiць Прышэлыiа, але замест гэтага ён усмiхнуўся яшчарцы i сказаў:

- Прывiтанне!

Яшчарка зрабiла некалькi крокаў да яго.

- Прывiтанне! - адказала яна.

Карсан здранцвеў ад здзiўлення, а потым апамятаўся i зарагатаў. I смяяцца яму было не балюча - не настолькi ўжо ў яго перасохла ў горле.

А чаму i не? Чаму б iстоце, якая вынайшла гэтае кашмарнае месца, не мець пачуцця гумару? Гаваркiя яшчаркi, якiя адказваюць табе на тваёй мове, - хiба гэта не мiла?

Ён усмiхнуўся яшчарцы i сказаў:

- Iдзi сюды.

Але яшчарка павярнулася i ўцякла, перабягаючы ад куста да куста, пакуль не схавалася з вачэй.

Ён зноў адчуў смагу.

I потым трэба штосьцi рабiць. Ён не можа перамагчы, проста седзячы тут i аддаючыся роспачы. Трэба штосьцi рабiць. Але што?

Пранiкнуць праз бар'ер. Але ён не можа прайсцi праз яго, не можа i пералезцi. А калi падлезцi пад яго знiзу? I да таго ж, каб знайсцi ваду, капаюць калодзежы. Адным стрэлам двух зайцаў...

Пераадольваючы боль, Карсан падышоў да бар'ера i пачаў капаць пясок голымi рукамi. Гэта была марудная, цяжкая праца: пясок асыпаўся, i чым глыбей ён капаў, тым шырэй даводзiлася рабiць яму. Ён не ведаў, колькi гадзiн прайшло, але на глыбiнi чатырох футаў ён упёрся ў скалу. Скала была зусiм сухая нiякiх прыкмет вады.

А сiлавое поле даходзiла да скалы. Усё дарэмна. I вады няма. Нiчога.

Ён выпаўз з ямы i лёг на пясок, задыхаючыся. Потым ён падняў галаву, каб паглядзець, што робiць Прышэлец. Павiнен жа ён нешта рабiць.

Так i ёсць. Ён штосьцi майстраваў з галiнак кустоўя, звязваючы iх тонкiмi вусiкамi. Дзiўнае збудаванне вышынёй футы чатыры i амаль квадратнае. Каб разгледзець яго лепш, Карсан узлез на кучу пяску, якую ён выкапаў. Ззаду з машыны тырчалi два доўгiя рычагi, адзiн з iх заканчваўся паглыбленнем накшталт кубка. "Падобнае на нейкую катапульту", - падумаў Карсан.

I праўда - Прышэлец паклаў у кубак важкi камень, адным шчупальцам парухаў угору-ўнiз другi рычаг, потым крыху павярнуў машыну, нiбы цэлячыся, а потым рычаг з каменем iрвануўся ўгору i ўперад.

Камень праляцеў за некалькi метраў над галавой Карсана, так далёка, што ён нават не стаў нагiнацца, але ён прыкiнуў, на якую адлегласць паляцеў камень, i аж свiснуў. Ён не мог бы кiнуць камень такой вагi далей, чым на палову гэтай адлегласцi. I калi нават ён адступiць да задняй сцяны сваiх уладанняў, гэтая машына дастане да яго, калi Прышэлец прысуне яго да самага бар'ера. Над iм праляцеў яшчэ камень - ужо блiжэй. "Гэта можа быць небяспечна", - вырашыў ён. Трэба нешта рабiць.

Рухаючыся ўздоўж бар'ера, каб катапульта не магла ўзяць яго ў вiлку, ён запусцiў у яе дзясяткам камянёў. Але ён убачыў, што з гэтага не будзе нiякага толку. Так далёка ён мог кiдаць толькi невялiкiя камянi. I калi яны траплялi ў машыну, яны адскоквалi ад яе, не зрабiўшы нiякай шкоды. А Прышэлец на такой адлегласцi лёгка ўхiляўся ад тых камянёў, якiя падалi каля яго.

Акрамя таго, у яго моцна стамiлася рука. Ад знямогi ў яго балела ўсё цела. Калi б толькi ён мог крыху адпачыць i не ўхiляцца кожныя трыццаць секунд ад снарадаў катапульты...

Ён, хiстаючыся, адышоў да задняй сцяны. Але i гэта яго не ратавала. Камянi даляталi i туды, толькi радзей, як быццам даводзiлася даўжэй заводзiць механiзм катапульты.

Ён зноў зморана пацягнуўся да бар'ера. Некалькi разоў ён падаў i з цяжкасцю падымаўся на ногi. Ён ведаў, што яго сiлы канчаюцца. I ўсё-такi ён не мог спынiцца, пакуль не выведзе са строю гэту катапульту. Варта яму задрамаць, i болей ён не прачнецца.

Першы проблiск iдэi з'явiўся ў яго пасля чарговага стрэлу катапульты. Яе снарад трапiў у адну з кучак камянёў, якiя ён назбiраў ля бар'ера, i ад удару выскачыла iскра.

Iскра. Агонь. Першабытныя людзi здабывалi агонь, высякаючы iскры. А калi выкарыстаць гэтыя сухiя крохкiя кусты як палiва...

На шчасце, адзiн такi куст аказаўся якраз каля яго. Ён зламаў яго, паднёс да кучы камянёў, а потым узяўся цярплiва стукаць каменем аб камень, пакуль адна iскра не папала на драўнiну, падобную на трут. Дрэва занялося так хутка, што полымя абпалiла яму бровы, i ператварылася ў попел за некалькi секунд.

Але цяпер ён ужо ведаў, што рабiць, i праз некалькi хвiлiн пад аховай горкi пяску, якi ён выкапаў з ямы, гарэла маленькае вогнiшча. На распалку ён узяў мяккiя галiнкi, а агонь можна было падтрымлiваць голлем другога куста, якое таксама гарэла, але марудней.

Моцныя вусiкi, падобныя да дроту, амаль не гарэлi - з iх дапамогай было лёгка рабiць запальныя снарады. Пучкi галля з маленькiм каменем усярэдзiне для вагi, абвязаныя вусiкамi з пятлёй, каб мацней замахнуцца.

Ён назапасiў паўтузiна такiх снарадаў, потым запалiў i кiнуў першы. Ён не трапiў у цэль, i Прышэлец паспешлiва пачаў адступаць, цягнучы за сабою катапульту. Але ў Карсана было гатова яшчэ некалькi снарадаў, i ён кiнуў iх адзiн за адным. Чацвёрты засеў у машыне, i гэтага было дастаткова. Прышэлец дарэмна спрабаваў патушыць полымя, якое распаўзалася, закiдваючы яго пяском, кiпцюрыстыя шчупальцы не маглi захапiць яго памногу. Катапульта згарэла.

Прышэлец адкацiўся на бяспечную адлегласць ад агню i зноў засяродзiў сваю ўвагу на Карсане. Зноў Карсан адчуў хвалю нянавiсцi i млосцi. Але ўжо слабей: цi сам Прышэлец аслабеў, цi Карсан ужо навучыўся баранiцца ад такога нападу.

Ён паказаў Прышэльцу нос i адагнаў яго каменнем на значную адлегласць. Прышэлец адкацiўся да задняй сцяны сваёй паловы i зноў пачаў збiраць голле. Напэўна, ён збiраўся зрабiць яшчэ адну катапульту.

Карсан соты раз праверыў, цi дзейнiчае яшчэ бар'ер, i раптам выявiў, што сядзiць ля самага бар'ера на пяску, занадта аслабеўшы, каб устаць. Параненую нагу тузала ўсё мацней, i смага мучыла яго яшчэ болей. Але ўсё гэта адступала на другi план перад поўнай знямогай.

I гарачынёй.

Вось гэта, напэўна, i ёсць пекла, падумаў ён. Пекла, у якое верылi ў старажытнасцi. Ён з усяе сiлы стараўся не заснуць, хоць i не бачыў у гэтым асаблiвага сэнсу: усё роўна ён нiчога не можа зрабiць, пакуль бар'ер застаецца непраходным i Прышэлец трымаецца далёка ля задняй сцяны.

Але ж павiнен быць якi-небудзь спосаб! Ён паспрабаваў прыпомнiць, што ён чытаў у кнiгах па археалогii пра тое, як ваявалi калiсьцi, да з'яўлення металу i пластыкаў. Першай зброяй быў як быццам камень для кiдання. Ну, гэта ў яго ўжо было. Адзiным удасканаленнем гэтай зброi была катапульта, накшталт той, якую змайстраваў Прышэлец. Але Карсан нiколi не зможа такой зрабiць: кусты маглi даць толькi малюсенькiя галiнкi, даўжынёй не болей як фут. Ён, вядома, мог бы прыдумаць што-небудзь i з iх, ды на гэта спатрэбiлася б некалькi дзён, а ў яго ўжо мала сiлы.

Некалькi дзён? Але ж Прышэлец яе збудаваў. Няўжо прайшло некалькi дзён? Але тут ён успомнiў, што ў Прышэльца шмат шчупальцаў i што ён, несумненна, можа працаваць хутчэй.

Акрамя таго, катапульта не вырашае зыходу барацьбы. Трэба прыдумаць што-небудзь лепшае.

Лук i стрэлы? Не! Ён неяк спрабаваў страляць з лука i ведаў, што ў яго нiчога не выйдзе. Нават з сучасным спартовым сталёвым лукам дакладнага бою. А з прымiтыўнага спартовага лука, якi ён мог бы змайстраваць тут, ён наўрад цi зможа страляць далей, чым кiдае камянi, i напэўна ўжо не так трапна.

Кап'ё? Гэта ён можа зрабiць. Яго будзе нязручна кiдаць, але яно можа спатрэбiцца ў рукапашнай - калi справа дойдзе да рукапашнай.

I потым гэта дасць яму хоць нейкi занятак. Адцягне яго ад вар'яцкiх думак, якiя ўжо лезуць у галаву. Ён ужо час ад часу мусiў рабiць намаганне, каб успомнiць, навошта ён тут, навошта яму трэба забiць Прышэльца.

На шчасце, ён ляжаў паблiзу ад адной з нарыхтаваных кучак камення. Ён перабраў iх, пакуль не знайшоў адзiн асколак, якi формай нагадваў наканечнiк кап'я. Другiм, маленькiм, каменем ён пачаў абчэсваць яго, стараючыся надаць яму такую форму, каб ён, уткнуўшыся ў цела, не мог выйсцi назад.

Што-небудзь накшталт гарпуна? У гэтым нешта ёсць, падумаў ён. Для гэтай вар'яцкай бойкi гарпун лепей, чым кап'ё. Калi б прабiць iм Прышэльца i калi да гарпуна будзе прывязана вяроўка, ён зможа прыцягнуць Прышэльца да бар'ера - i тады нават калi яго рукi не змогуць пранiкнуць на той бок, гэта зробiць каменнае лязо нажа.

Дрэўка было цяжэй зрабiць, чым наканечнiк. Але раскалоўшы ўздоўж i злучыўшы сама тоўстыя ствалы чатырох кустоў i абвязаўшы сучляненнi тонкiмi, але моцнымi вусiкамi, ён зрабiў трывалае дрэўка футы на чатыры даўжынёй i да канца яго прывязаў каменны наканечнiк. Выйшла нязграбна, але надзейна.

Цяпер вяроўка. З тонкiх, моцных вусiкаў ён сплёў вяроўку футаў на дваццаць даўжынёй. Вяроўка была лёгкая i здавалася слабой. Але ён ведаў, што яна лёгка вытрымае яго вагу. Адзiн канец яе ён прывязаў да дрэўца гарпуна, а другi абвязаў вакол правага запясця. Цяпер, кiнуўшы гарпун праз бар'ер, ён ва ўсякiм разе зможа выцягнуць яго назад, калi прамахнецца.

Калi ён зацягнуў апошнi вузел i не ведаў, што рабiць далей, ён адчуў, што гарачыня, стома, боль у назе i страшная смага сталi раптам у сто разоў мацнейшыя.

Ён паспрабаваў устаць, каб паглядзець, што робiць Прышэлец, i ўбачыў, што не можа падняцца на ногi. З трэцяй спробы ён ухiтрыўся ўстаць на карачкi i зноў упаў на пясок.

"Трэба паспаць, - падумаў ён. - Калi зараз дойдзе да схваткi, я нiчога не змагу зрабiць. Ён мог бы цяпер падысцi i забiць мяне, калi б ён ведаў. Трэба крыху адпачыць".

Пераадольваючы боль, ён з цяжкасцю папоўз прэч ад бар'ера.

Нешта ўдарылася аб пясок побач з iм i абудзiла яго ад жахлiвага, заблытанага сну да яшчэ больш жахлiвай рэальнасцi. Ён расплюшчыў вочы i зноў убачыў блакiтнае мiганне над блакiтным пяском.

Колькi часу ён спаў? Хвiлiну? Дзень?

Побач упаў яшчэ адзiн камень, ужо блiжэй. Яго абсыпала пяском. Ён упёрся рукамi, сеў, павярнуўся i ўбачыў Прышэльца за дваццаць ярдаў ад сябе, ля самага бар'ера.

Як толькi Карсан сеў, Прышэлец паспешлiва пакацiўся прэч i спынiўся ля задняй сцяны.

Карсан зразумеў, што заснуў занадта рана, калi быў яшчэ ў межах дасягальнасцi для камянёў, кiнутых Прышэльцам. А той, убачыўшы, што ён ляжыць нерухома, адважыўся падысцi да бар'ера i пачаў кiдаць у яго камянямi. На шчасце, Прышэлец не ведаў, наколькi Карсан аслабеў - iнакш ён бы застаўся тут i кiдаў камянi.

Цi доўга ён спаў? Напэўна, не, бо адчуваў сябе зусiм гэтак, як i раней. Сiлы ў яго не прыбавiлася, смага не памацнела, - нiякай рознiцы. Можа, прайшло ўсяго некалькi хвiлiн.

Ён зноў папоўз, гэты раз прымушаючы сябе паўзцi далей i далей, пакуль бясколерная, непразрыстая сцяна арэны не была ўсяго за метр ад яго. Тады ён зноў заснуў...

Калi ён прачнуўся, нiчога навокал не змянiлася, але на гэты раз ён ведаў, што спаў доўга.

Першае, што ён адчуў, была сухасць у запечаным роце. Язык распух.

Паволi ачуньваючы, ён зразумеў: нешта нядобра. Ён ужо не адчуваў такой стомленасцi - знямога прайшла. Але ён адчуваў вельмi моцны боль. I калi ён паспрабаваў паварухнуцца, ён зразумеў, што крынiца яго - нага.

Ён падняў галаву i паглядзеў. Нага нiжэй калена страшэнна распухла, i пухлiна дайшла да паловы бядра. Вусiкi раслiн, якiмi ён прывязаў да раны кампрэс з лiсця, цяпер глыбока ўпiлiся ў распухлую нагу. Прасунуць пад iх нож аказалася немагчыма. На шчасце, апошнi вузел быў над косцю галёнкi, спераду, дзе дуддзе ўпiлося не так глыбока. Сабраўшы ўсю сiлу, ён развязаў вузел.

Зiрнуўшы пад павязку, ён убачыў сама горшае, што толькi магло быць. Заражэнне - вельмi моцнае, i яно паўзе ўгору.

I не маючы лякарстваў, не маючы бiнтоў, не маючы нават вады, ён нiчога не мог з гэтым зрабiць.

Хiба што памерцi, калi заражэнне ахопiць усё цела.

Цяпер ён зразумеў, што надзеi няма. Ён пераможаны.

I разам з iм - чалавецтва. Калi ён памрэ тут, там, у яго свеце, памруць усе яго сябры, усе людзi. Зямля i яе калонii на планетах стануць вотчынай чужых усяму зямному Прышэльцаў. Кашмарных, нялюдскiх стварэнняў, якiя атрымлiваюць задавальненне, разрываючы на часткi жывых яшчарак.

Гэтая думка надала яму мужнасцi, i ён папоўз уперад, амаль нiчога не бачачы ад болю, уперад, да бар'ера. Цяпер ужо не на карачках, а паўзком, адштурхоўваючыся нагамi i падцягваючыся на руках.

Заставаўся адзiн шанц з мiльёна, што, калi ён дабярэцца да бар'ера, у яго хопiць сiлы адзiн-адзiнюткi раз кiнуць свой гарпун i трапiць, калi - яшчэ адзiн шанц з мiльёна - Прышэлец таксама апынецца каля бар'ера. Або калi бар'ер знiкне.

Яму здалося, што спатрэбiлiся гады, каб дапаўзцi да бар'ера. Бар'ер быў на месцы. Такi самы непраходны, як i тады, калi ён упершыню яго намацаў.

А Прышэльца ля бар'ера не было. Прыўзняўшыся на локцях, Карсан убачыў яго ў задняй частцы той паловы арэны - ён быў заняты пабудовай драўлянай рамы, якая была напалову гатовай копiяй знiшчанай Карсанам катапульты.

Рухi Прышэльца былi павольныя - несумненна, ён таксама аслабеў. Але Карсан падумаў, што наўрад цi Прышэльцу спатрэбiцца другая катапульта. Ён падумаў, што памрэ раней, чым той яе скончыць.

Калi б завабiць яго да бар'ера, пакуль ён жывы...

Карсан замахаў рукой i паспрабаваў крыкнуць, але яго запечаныя вусны не маглi вымавiць нi гука. Або каб пранiкнуць праз бар'ер...

На яго, напэўна, найшло нейкае зацьменне, бо ён выявiў, што ў дарэмнай лютасцi стукае кулакамi па бар'еры. Ён прымусiў сябе спынiцца, заплюшчыў вочы, спрабуючы супакоiцца.

- Прывiтанне, - вымавiў нейкi тоненькi голас. Ён быў падобны на голас...

Карсан расплюшчыў вочы i павярнуўся. Гэта сапраўды была яшчарка.

"Адыдзi, - хацеў сказаць Карсан. - Адыдзi. Цябе папраўдзе няма, а калi ты тут, дык ты не можаш гаварыць. Мне зноў мроiцца".

Але ён не мог вымавiць нi слова - яго рот i горла зусiм высахлi. Ён зноў заплюшчыў вочы.

- Балiць, - сказаў голас. - Забi. Балiць. Забi. Iдзi.

Ён зноў расплюшчыў вочы. Дзесяцiногая блакiтная яшчарка была яшчэ тут. Яна прабегла крыху ўздоўж бар'ера, вярнулася, зноў прабегла, зноў вярнулася.

- Балiць, - сказала яна. - Забi. Iдзi.

Зноў яна адбегла, зноў вярнулася. Яна вiдавочна хацела, каб Карсан пайшоў за ёй уздоўж бар'ера.

Ён зноў заплюшчыў вочы. Голас не змаўкаў. Усё тыя самыя тры бязглуздыя словы. Кожны раз, як ён расплюшчваў вочы, яна адбягала i вярталася.

- Балiць. Забi. Iдзi.

Карсан застагнаў. Праклятае стварэнне не пакiне яго ў спакоi, пакуль ён не рушыць за iм. Ён папоўз следам за яшчаркай. Да яго данёсся iншы гук - тонкi вiск. Ён рабiўся мацнейшы.

На пяску нешта ляжала, вывiваючыся i курчачыся. Нешта маленькае i блакiтнае - падобнае да яшчаркi i тым часам...

Тут ён зразумеў, што гэта такое - гэта яшчарка, у якой Прышэлец адрываў ногi. Гэта было так даўно... Але яна была жывая; яна апрытомнела i цяпер з вiскам курчылася ў агонii.

- Балiць, - сказала другая яшчарка. - Балiць. Забi. Забi.

Карсан зразумеў. Ён выцягнуў з-за павязкi каменны нож i забiў знявечанае стварэнне. Жывая яшчарка хутка шмыгнула прэч.

Карсан павярнуўся да бар'ера. Прыпаўшы да яго рукамi i тварам, ён глядзеў, як удалечынi Прышэлец майструе катапульту.

"Калi б дабрацца туды, - думаў ён. - Калi б трапiць на той бок. Я б яшчэ мог перамагчы. Здаецца, ён таксама аслабеў. Я мог бы..."

Зноў на яго насунулася чорная безнадзейнасць; яго воля адступiла перад болем, i ён падумаў, што лепей было б памерцi. Ён пазайздросцiў яшчарцы, якую толькi што забiў. Яна не будзе болей пакутаваць. А яму давядзецца. Можа, гадзiны, можа, днi - пакуль ён не памрэ ад заражэння крывi.

Калi б можна было самога сябе гэтым нажом...

Ды ён ведаў, што не зможа гэтага зрабiць. Пакуль ён жывы, ёсць хоць адзiн шанц з мiльёна...

Ён з усiх сiл нацiскаў рукамi на бар'ер, як быццам хацеў адштурхнуць яго ад сябе. Ён заўважыў, якiмi тонкiмi i касцiстымi сталi яго рукi. Напэўна, ён тут ужо доўга, ужо шмат дзён.

Колькi ж засталося яму жыць. Колькi часу ён яшчэ можа трываць гарачыню, смагу i боль?

Нейкi час ён быў блiзкi да iстэрыкi, але потым прыйшоў глыбокi спакой i з iм - ашаламляльная думка.

Яшчарка, якую ён толькi што забiў. Яна перасекла бар'ер, калi была яшчэ жывая! Яна была на баку Прышэльца; той абарваў ёй ногi i пагардлiва адкiнуў сюды, i яна праляцела праз бар'ер. А ён падумаў - гэта таму, што яна мёртвая.

Але яна была жывая! Яна была ўсяго толькi без прытомнасцi.

Жывая яшчарка не можа перасекчы бар'ер, але калi яна непрытомная - гэта магчыма. Значыць, бар'ер непраходны не для жывой матэрыi, а для матэрыi, якая мыслiць.

I з гэтай думкай Карсан папоўз уздоўж бар'ера, каб зрабiць апошнюю адчайную стаўку. Надзея была такая мiзэрная, што толькi памiраючы можна ўхапiцца за яе.

Няма сэнсу ўзважваць шанцы на поспех. Таму што калi ён адмовiцца ад гэтай спробы, яны амаль роўныя нулю.

Ён дапоўз да кучы пяску вышынёй футы на чатыры, якую ён накапаў, спрабуючы - колькi дзён назад гэта было? - падкапацца пад бар'ер або знайсцi ваду.

Куча была ля самага бар'ера - адзiн яе схiл напалову заходзiў на той бок.

Узяўшы камень з суседняй кучы, ён залез на пагорак, мiнуў яго вяршыню i ўлёгся, абапёршыся на бар'ер, так, што, калi б бар'ер раптам знiк, ён скацiўся б па схiле на варожую тэрыторыю.

Ён праверыў, цi на месцы нож, цi зручна ляжыць у яго левай руцэ гарпун i цi моцна прывязана да яго i да яго запясця вяроўка.

Потым ён падняў правай рукой камень, якiм зараз ударыць сябе па галаве. Давядзецца паспадзявацца на шанцаванне: удар павiнен быць настолькi моцны, каб ён страцiў прытомнасць, ды не настолькi, каб гэта было надоўга.

Ён адчуваў, што Прышэлец сочыць за iм, што той убачыць, як ён скоцiцца праз бар'ер, i абавязкова наблiзiцца, каб высветлiць, у чым справа. Карсан спадзяваўся, што той прыме яго за мёртвага - ён спадзяваўся, што той прыйшоў да такога самага вываду пра бар'ер, як у свой час i ён. Але Прышэлец будзе асцярожны i падыдзе не адразу. Няшмат часу ў яго будзе. Ён нанёс удар...

Ачуняў ён ад болю. Ад раптоўнага рэзкага болю ў бядры, не падобнага на тузанне ў галаве i ў назе.

Але, абдумваючы ўсё перад тым, як аглушыць сябе, ён прадбачыў менавiта гэты боль, нават спадзяваўся на яго i падрыхтаваўся ачуняць, не выдаючы сябе нiякiм рухам.

Лежачы нерухома, ён ледзь расплюшчыў вочы i ўбачыў, што яго здагадка апраўдалася. Прышэлец наблiжаўся. Ён быў футаў за дваццаць, i боль, ад якога Карсан апрытомнеў, прычынiў яму кiнуты Прышэльцам на ўсякi выпадак камень.

Ён ляжаў нерухома. Прышэлец наблiжаўся. За пятнаццаць футаў ён спынiўся. Карсан затаiў дыханне.

Ён з усяе сiлы стараўся, каб у яго ў галаве не было нi адзiнай думкi, iнакш тэлепатычныя здольнасцi ворага падкажуць яму, што Карсан пры памяцi. Ды тут на яго мозг з ашаламляльнай сiлай абрынулiся Прышэльцавы думкi.

Ён адчуў дзiкi жах ад гэтых зусiм чужых, iнакшых думак, якiя ён адчуваў, але не мог нi зразумець, нi выказаць, бо нi ў адной зямной мове не знайшлося б для iх слоў, нi ў адной зямной душы - уяўленняў. Ён падумаў, што думкi павука, цi багамола, цi марсiянскай пясчанай змяi, калi б яны набылi розум, здалiся б у параўнаннi з гэтым роднымi i мiлымi.

Ён цяпер зразумеў, што тая таямнiчая iстота мела рацыю. Чалавек або Прышэлец - ва ўсiм сусвеце было месца толькi аднаму з iх. Яны былi далей адзiн ад аднаго, чым Бог i д'ябал, - памiж iмi не магло быць нават раўнавагi.

Блiжэй. Карсан чакаў, пакуль ён наблiзiцца на некалькi футаў, пакуль ён працягне да яго свае шчупальцы...

I тут, забыўшыся пра ўсе свае пакуты i сабраўшы астатнiя сiлы, ён сеў, занёс гарпун i кiнуў яго.

Прышэлец, з глыбока ўваткнутай у яго зброяй, пакацiўся прэч. Карсан паспрабаваў устаць, каб кiнуцца наўздагон, ды не змог. Ён упаў i папоўз услед за працiўнiкам.

Вяроўка разматалася i пацягнула Карсана за руку. Яго працягнула яшчэ некалькi футаў, потым нацяжэнне аслабла. Карсан усё рухаўся наперад, падцягваючыся рукамi па вяроўцы.

Прышэлец спынiўся, размахваючы шчупальцамi i дарэмна спрабуючы выцягнуць гарпун. Здавалася, ён задрыжаў, а потым, вiдаць, зразумеўшы, што яму не ўцячы, пакацiўся назад да Карсана, працягнуўшы да яго кiпцюрыстыя шчупальцы.

Карсан сустрэў яго з нажом у руцэ. Ён наносiў удар за ўдарам, а гэтыя жахлiвыя кiпцюры рвалi яго скуру i мяса.

I раптам Прышэлец застыў нерухома.

Зазванiў званок. Карсан расплюшчыў вочы, але не адразу сцямiў, дзе ён i што з iм. Ён быў прышпiлены да сядзення свайго касмалёта, i на экране перад iм не было нiчога, акрамя касмiчнай пустаты. Нiякага працiўнiка, нiякай неймавернай планеты.

Званок выклiку працягваў звiнець - нехта хацеў, каб ён адказаў. Чыста рэфлекторным рухам Карсан працягнуў руку i перакiнуў тумблер.

На экране з'явiўся твар Брандэра - капiтана суднабазы "Магелан". Ён быў бледны, а вочы ў яго ўзрушана ззялi.

- Карсан! Я - "Магелан", - гаркнуў ён. - Адбой. Усё кончылася! Мы перамаглi!

Экран патух - Брандэр выклiкаў астатнiх патрульных. Паволi Карсан вывеў свой карабель на зваротны курс. Паволi, не верачы сваiм вачам i вушам, ён адшпiлiўся ад крэсла i пайшоў да крана напiцца. Чамусьцi ён адчуваў страшную смагу. Ён выпiў шэсць шклянак.

Потым ён прыхiнуўся да сцяны, збiраючыся з думкамi. Цi было ўсё гэта на самай справе? Ён цэлы i здаровы. Смага была хутчэй уяўнай, чым сапраўднай: горла ў яго зусiм не перасохла. Нага...

Ён задраў штанiну i паглядзеў на лытку. Там быў доўгi белы шрам, але ён даўно загоiўся. Раней нiякага шрама тут не было. Ён расшпiлiў маланку на куртцы i ўбачыў, што яго грудзi i жывот пасечаны малюсенькiмi, амаль незаўважнымi i таксама зусiм загоенымi шрамамi. Гэта было на самай справе.

Аўтапiлот ужо ўводзiў яго касмалёт у трум базы. Захваты паклалi яго на месца, i праз iмгненне зумер паведамiў, што шлюз запоўнены паветрам. Карсан адчынiў люк i выйшаў вонкi праз падвойныя дзверы шлюза.

Ён накiраваўся проста ў кабiнет Брандэра, увайшоў i аддаў чэсць.

Брандэр выглядаў крыху ашалелым.

- Прывiтанне, Карсан, - сказаў ён. - Ты такое прапусцiў. Вось гэта была карцiна!

- Што здарылася, сэр?

- Добра не ведаю. Мы далi адзiн залп, i ўвесь iх флот рассыпаўся на пыл! Штосьцi такое iмгненна перакiнулася з карабля на карабель - нават на тыя, у якiя мы не цэлiлiся i якiя былi за межамi нашага агню. Увесь флот быў знiшчаны на нашых вачах, а ў нас нiводнай драпiны. Мы нават не можам прыпiсаць сабе гэты гонар. Напэўна, у iх метале была нейкая нестабiльная састаўная частка, i наш прыстрэлачны стрэл выклiкаў рэакцыю. Ух, што было! Шкада, што ўсё абышлося без цябе.

Карсану ўдалося ўсмiхнуцца. Гэта было вартае жалю падабенства ўсмешкi толькi праз шмат дзён ён перажыве ўсё, што адбылося, - але капiтан не глядзеў на яго i нiчога не заўважыў.

- Так, сэр, - сказаў ён. Здаровы сэнс, а не сцiпласць падказаў яму, што ён навек праславiцца як сама апошнi iлгун ва ўсiм космасе, калi прагаворыцца хоць словам. - Так, сэр, шкада, што ўсё абышлося без мяне.